က်ေနာ္ ေျပာျပခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္အေၾကာင္းမ်ား.. ခံစားခ်က္မ်ားကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ေ၀မွ်ဖို႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္ .. အားလုံး မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ.. လင့္ခ္ကို အမွတ္တမဲ့ ကလစ္လိုက္မိလို႔ပဲ ဒီကိုေရာက္လာ ျဖစ္ျဖစ္.. တကယ္ဖတ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီကိုေရာက္လာသည္ျဖစ္ျဖစ္... အခုလို က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ကို ၀င္ေရာက္ အားေပးတာကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ကလုိေစးထူးလို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ဒီဘေလာ့ဂ္မွာ က်ေနာ့္ရဲ့ အေၾကာင္းတခ်ိဳ႔တ၀က္.. စိတ္ကူးရလို႔ေရးမိတဲ့ တခ်ိဳ႔ကဗ်ာ. က်ေနာ္ ၾကိဳက္မိတဲ့ စာေပတခ်ိဳ႔… က်ေနာ္ ေတြ႔ၾကဳံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အေတြ႔အၾကံဳတခ်ိဳ႔ကို အခ်ိန္အားလပ္ရင္ အားလပ္သလို တင္ျပသြားပါမယ္..
က်ေနာ့္အေၾကာင္း
က်ေနာ့္အေၾကာင္း
၁၉၇၅ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၃ ရက္ ေသာၾကာေန႔မွာ က်ေနာ့္ေမေမဟာ.. ေနာင္တခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ေသာကဗ်ာပါဒေတြ အမ်ားၾကီးေပးလာမယ္လို႔ အဲဒီအခိ်န္က သူကုိယ္တုိင္မသိခဲ့တဲ့ သားမုိက္ က်ေနာ့္ကို ညည္းညဴျခင္းမဲ့စြာနဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္က ျမိဳႈငယ္ေလး တခုမွာ ေမြးဖြား ခဲ့ပါတယ္.. အိမ္ေထာင္တခုရဲ့ သားဦးမွာ သားကိုေမြးခဲ့လို႔ ေဖေဖကလဲ ၀မ္းသာ အားရနဲ႔ေပါ့.. (က်ေနာ့္မ်က္နွာေၾကာင့္ ေဖေဖနဲ႔ ခိုးရာလိုက္ေျပးလို႔ စိတ္ဆိုးေနတဲ့ က်ေနာ့္ ေမေမရဲ့ အေဖ. ဘိုးဘိုးဟာ ေမ့ေမ့ကို အမ်က္ ေျပတယ္လို႔ သိရပါတယ္).. အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေဖေဖရာ က်ေနာ့္ရဲ့ လက္ရိွနာမည္ကိုမေပးမီ ဘုိးဘိုးေပးတဲ့ ငယ္နာမည္တမ်ိဳးကို (ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႔) က်ေနာ့္အသက္ ေလးႏွစ္ေလာက္အထိ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ ရပါတယ္..က်ေနာ့္ကို ေမြးပီး ေနာက္သုံးႏွစ္အၾကာမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ညီေလး တေယာက္ကို ေမေမက ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါတယ္.. ညီေလး တႏွစ္သားအရြယ္ က်ေနာ္ ေလးနွစ္အရြယ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုဟာ ေဖေဖ့အလုပ္နဲ႔ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ပါတယ္.. ရန္ကုန္ကို မေျပာင္းမီမွာပဲ.. ေဖေဖဟာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ ညီေလးကို သူ႔စိတ္ၾကိဳက္နာမည္ေတြ ေျပာငး္လဲခဲ့ပါတယ္.. သားေတြကို ထက္ျမက္ ေတာက္ပေစလို႔တဲ့ သေဘာနဲ႔ထင္ပါရဲ့.. က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုကို ေနမင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ နာမည္ေတြေပးခဲ့ပါတယ္.. ဒါကေတာ့က်ေနာ့္ရဲ့ ငယ္ဘ၀အစပါ.. ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ ေတာင္ဥကၠလာပျမိဳ႔နယ္၊ အမက(၁၂)၊ ငါးတန္းကေန ရွစ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ အလက(၃)မွာ ပညာသင္ယူခဲ့ ရပါတယ္.... အလက(၃)ဆိုတာ က်ေနာ့္ေမေမအလယ္တန္းျပဆရာမ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းပါပဲ.. တကယ္တမ္းေတာ့ ရန္ကုန္ဆုိတဲ့ ျမိဳ႔ၾကီးဟာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုနဲ႔ အေစး မကပ္လွခဲ့ပါဘူး.. က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္ေတြဟာ ၁၉၈၅ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းေလာက္မွာ စတင္ အက္ေၾကာင္းလိုက္လာခဲ့ပါတယ္… က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကေန.. သိပ္မေ၀းလွတဲ့ေနရာမွာ (အဲဒီတုန္းကအေခၚ) ေကတုမာလာ ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္တခု ရိွခဲ့ပါတယ္.. ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မွန္းမသိ.. အဲဒီတုန္းက ေမေမဟာ အဲဒီရပ္ကြက္က အိမ္တအိမ္မွာ ေဖေဖရိွလားလုိ႔ က်ေနာ့္ကို မၾကာခဏသြားၾကည့္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္.. တခါတရံလဲ ေဖေဖအဲဒီအိမ္မွာရိွပါတယ္.. တခါ တေလေတာ့လဲ မရိွပါဘူး..ဒါေပမယ့္ ေဖေဖရိွလို႔ ရိွတယ္လို႔ ေမ့ေမ့ကို ျပန္ေျပာ မိတဲ့ေန႔ဟာ က်ေနာ္အတြက္ အလြန္ စိတ္ဆင္းရဲရတဲ့ ေန႔ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ.. ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမနဲ႔ေဖေဖ အၾကီးအက်ယ္စကားမ်ားၾကလုိ႔ပါ.. အဲဒီလို စကား မ်ားၾကပီဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေနာက္ေဖးက ကန္ဇြန္းခင္းေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း တိတ္တိတ္ေလး ငိုခဲ့ရပါတယ္. တကယ္ပါ.. က်ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ေန႔ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲရတဲ့ ေန႔မရိွပါဘူး.. အဲဒီေနာက္ပုိင္း..ေမေမက က်ေနာ့္ကို အဲဒီအိမ္မွာ ေဖေဖ ရိွလားလို႔ သြားအၾကည့္ခိုင္းရင္ ရိွရိွမရိွရိွ..အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ က်ေနာ္ေမေမ့ကို မရိွဘူးလို႔ အၿမဲညာခဲ့ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ လူကဲခတ္ရာမွာ အကင္းပါးလွတဲ့ ေမေမဟာ ေနာက္ပိုင္း မွာ က်ေနာ္ညာတာကို သိသြားခဲ့ပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေမေမဟာ က်ေနာ့္ကို ေဖ့ေဖ့လူ..ေဖ့ေဖ့သား..အေဖဘက္ကေသြးပါတဲ့ေကာင္လုိ႔ စတင္စြပ္စြဲခဲ့ ပါေတာ့တယ္..
က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ေမေမနဲ႔ပတ္သက္လို႔ နားမလည္ႏိုင္စြာ အခုအထိ ေမ့မရႏိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တခု ရိွပါေသးတယ္.. ညတညမွာ ေဖေဖကလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ မေရာက္ေသးပါဘူး.. အဲဒီေန႔က ေမေမဟာ ေဖေဖ့အလာကို တေခ်ာင္းထုိးအပ္နဲ႔ သိုးေမြး ထုိးရင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္.က်ေနာ္ကေတာ့ စာက်က္ေနပါတယ္.. ညကိုးနာရီေလာက္ မွာ က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္လာေတာ့ ေမ့ေမ့ကို အိပ္ဖို႔ခြင့္ေတာင္းပါတယ္…အဲဒီမွာ ေမေမက သားၾကီး ေမ့ေမ့အနားလာဦးဆုိပီး က်ေနာ့္ကို ေမးခြန္းတခုေမးပါတယ္…အဲဒါကေတာ့ သား… ေမေမနဲ႔ ေဖေဖ ကြဲရင္ သားဘယ္သူနဲ႔ လိုက္ေနမလဲတဲ့.. က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျဖပါတယ္..ေမေမနဲ႔ေနမွာေပါ့ ေမေမ.. ဒီေလာက္နဲ႔ ေမေမက မေက်နပ္ေသးပါဘူး.. သား.ေမေမနဲ႔ေနရင္ သား ကားဂိတ္ေတြမွာ ေဆးလိပ္လိုက္ေရာင္းရမယ္.. ဆင္းရဲမယ္.ေဖေဖနဲ႔ ေနေပါ့လုိ႔ ထပ္ေျပာပါတယ္.. က်ေနာ္ကလဲ ေမေမနဲ႔ပဲေနမယ္လို႔ ထပ္ေျဖ ပါတယ္. ေမေမက သူနဲ႔ေနရင္ဆင္းရဲမယ့္အေၾကာင္း.. ေဖေဖနဲ႔ဆို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရမယ့္အေၾကာင္းကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာျပန္ပါေရာ.. ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကေလးသဘာ၀ အရမ္းအိပ္ခ်င္လာတဲ့ က်ေနာ္ဟာ..ျမန္ျမန္အိပ္ရရင္ ပီးေရာ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဒါဆိုလဲ ေဖေဖနဲ႔ပဲ ေနမယ္ေမေမရာလို႔ ေျဖလိုက္မိပါတယ္.. အဲဒီမွာတင္ ေမေမဟာ က်ေနာ့္ကို ၀ုန္းကနဲ ထၿပီး သည္းၾကီးမည္းၾကီး ရိုက္ပါေတာ့တယ္. ရိုက္ရင္းနဲ႔လဲ ပါးစပ္က သာေပါင္းညာစားတ့ဲ အေကာင္၊ အေဖတူမ်ိဳး.. နင္ဟာ ငါ့သား မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ တတြတ္တြတ္ေျပာပါတယ္… အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အရိုက္ခံခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ အဲဒီအၾကိမ္ အရိုက္ခံရတာဟာ ေမ့မရႏိုင္ဆုံးနဲ႔ အနာက်င္ရဆုံး အရိုက္ခံရမႈပါပဲ.. (က်ေနာ့္ကို ေမေမကမခ်စ္ဘူးလို႔ အေတြး စ၀င္ခဲ့တာဟာ အဲဒီေန႔က စပါတယ္)..
က်ေနာ္အခ်စ္ရဆုံး က်ေနာ့္ရဲ့ ညီမကိုေတာ့ ေမေမဟာ က်ေနာ္အသက္ ၁၄ နွစ္သား အရြယ္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါတယ္.. သူ႔ရဲ့ အခ်စ္ပြင့္ေတြကို သီထားတဲ့ သေဘာအမွတ္နဲ႔လို႔ ေၾကညာပီး ညီမေလးနာမည္ကို ခ်စ္ပြင့္သီလို႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္.. (ကရင္လို နာမည္တခုလဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေပးခဲ့ပါတယ္.. အဲဒါကေတာ့ ေနာ္အဲ့အဲ့၀ါးပါ..) ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ.. ေမေမ တကယ္တမ္း က်ေနာ္တို႔ ဇာတိျမဳိ႕ကို ျပန္ေျပာင္းတဲ့ႏွစ္ ၁၉၉၀ မွာေတာ့ က်ေနာ္ေရာ က်ေနာ့္ညီေလးကိုပါ ေဖေဖနဲ႔မထားခဲ့ပါဘူး.. အတူ လိုက္ပါခဲ့ရပါတယ္.. ရွစ္တန္းေအာင္ၿပီးစမွာပဲ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ဇာတိၿမိဳ႔ကို ျပန္ေျပာင္း ခဲ့ရပါတယ္. အဲဒီၿမိဳ႔မွာပဲ ကိုးတန္းတခါေအာင္..ဆယ္တန္းတခါက်ပီး တခါ ေအာင္ခဲ့ ပါတယ္.. ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တာကေတာ့ ၁၉၉၃ခုႏွစ္မွာပါ.. အဲဒီေနာက္ ၂ ႏွစ္ အၾကာမွာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဟာ အၿပီးအပိုင္ ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္.. က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ့ အနာက်င္ရဆုံး ခုႏွစ္ေတြထဲမွာ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ဟာ အဓိကပါပဲ.. ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္သြားတက္ဖို႔ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ ပ်က္ခဲ့ရတာလဲ အဲဒီႏွစ္မွာပါပဲ.. ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၁၉၉၇ခုႏွစ္က်မွ က်ေနာ္ဟာ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ကို စတင္ တက္ခဲ့ရတာပါ.. ၁၉၉၈ခုႏွစ္မွာ ဘာမွန္းမသိ..က်ေနာ္တုိ႔ကို ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ အတြက္.. ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က်မွ က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကို ၿပီးဆုံးခဲ့ပါတယ္.. ဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀ အစိတ္အပိုင္း တခ်ိဳ႔ပါ.. အဲဒီအထဲက က်ေနာ္မေျပာျဖစ္ရေသးတဲ့ မေမ့ ႏိုင္စရာ အေတြ႔အၾကဳံ.. ခံစားခ်က္ေတြကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္ ဆက္ေရးပါမယ္.. အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
5 comments:
ဟတ္ေကာ့ၾကီး
ပို႔စ္ေဟာင္းေတြလိုက္ဖတ္ရင္းေတြ႕တာ ဖတ္ျပီး..စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ း(
ကိုေစးထူးနဲ႕ အသက္တူတူပဲ..
ကိုေစးထူးက ၃ လပဲၾကီးတယ္..။
အကုိေရ ပုိစ့္ေဟာင္းေတြ ျပန္ေမႊတာ ခုမွ အစကုိေတြ႕တယ္ ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး
ကိုေစးထူးblogကိုအခုမွေရာက္ျဖစ္တယ္ . .
ကိုေစးထူးရဲ႕ဘ၀အေႀကာင္းေလးဖတ္ရတာ
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ . .
ေနာက္လဲblogကိုလာခဲ့ပါ့မယ္ . . .
Post a Comment