Thursday, November 29, 2007

အေတြးစမ်ား (၄) …

ကိစၥတခု၊ အေၾကာင္းအရာ တရပ္ကို ခ်ဥ္းကပ္ေဆြးေႏြးတာဟာ ဘာအတြက္ပါလဲ …။ အျပဳသေဘာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အေျခအေန တရပ္ဆီကုိ ဦးတည္သြားေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္မွာပါ။ အဖ်က္သေဘာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ျဖစ္ေစ၊ အစုအဖြဲ႔ အရ ျဖစ္ေစ တိုက္ခိုက္ျခင္းလုိ႔ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။

လူတေယာက္က စာတပုဒ္ကို ေရးတယ္။ (အဲဒီလူက က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္)။ သူေရးတဲ့ စာထဲက အေၾကာင္းအရာ တခုကို သိမ္ေမြ႔စြာ ခ်ဥ္းကပ္ေဆြးေႏြးတာဟာ စာေရးသူကို သြားတုိက္ခိုက္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရတာဟာ အေတာ္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီ စာေရးသူကို ခင္မင္သိကၽြမ္းသူက `ငါ့ေဘာ္ဒါကို လာတီးေနပါလား´ ဆုိတဲ့ အျမင္မ်ိဳးနဲ႔ မွားမွားမွန္မွန္ ၿပီးၿပီးေရာ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ မွတ္ခ်က္တခုကို အလြယ္တကူ ေပးပစ္လိုက္တာဟာ ဆိုးရြားလြန္းလွပါတယ္။

ဥပမာ…

`ကုိယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၾကတာေပါ့၊ ျမန္မာေတြက ေဘးထုိင္ဘုေျပာတာ မ်ားတယ္၊ ဂ႐ုစိုက္မေနပါနဲ႔´

`လူေတြက ဒီလိုပါပဲ၊ အပင္ျမင့္ေတာ့ ေလတိုက္ခ်င္တာပါ´

သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ဆုိတာ တခုတည္းကို ကြက္ၿပီးၾကည့္ရင္ေတာ့ အထက္ပါ အားေပးစကားေတြက အားေပးခံရသူအတြက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တဖက္မွာေတာ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ အျပဳသေဘာ လာေဆြးေႏြးသူကို တိုက္႐ိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သြယ္၀ိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း ထိပါးပစ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါၿပီ။ `အလကားပါကြာ၊ ဒီေကာင္ မနာလိုလို႔ လာေျပာေနတာ အေရးစိုက္မေနနဲ႔´ လုိ႔ ေပၚတင္ မေျပာ႐ုံတမယ္ပဲ က်န္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အမွတ္အေတးမရိွတဲ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိပဲ ျပန္အျပစ္ဖုိ႔တာက အေကာင္းဆုံး အေျဖတခုေလလားေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။

***

ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပုိင္းတုန္းက ဆူးေလဘုရား အနီးမွာ ဆႏၵျပၾကပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ဟန္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က `ေယာက္်ားေတြက ဘာလုပ္ေနသလဲ´ လို႔ ေရးလိုက္တာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ေယာက်္ားေတြ ဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုတာကေတာ့ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရင္ ေတြ႔မွာပါပဲ။ မစုစုေႏြးတုိ႔ အဖမ္းခံရၿပီး မျဖဴျဖဴသင္းတို႔ တိမ္းေရွာင္ေနရသလို ကိုမင္းကိုႏိုင္တုိ႔ အဖမ္းခံရၿပီး ကဗ်ာဆရာေအာင္ေ၀းတုိ႔ တိမ္းေရွာင္ေနရတာပါပဲ။

ဦးတည္ခ်က္ တခုကို သြားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သိပ္အေရး မပါလွတဲ့ ခြဲျခားေျပာဆုိေနတာေတြက အင္အားကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစတယ္၊ စိတ္ဓာတ္ကို ယိမ္းယုိင္ေစတယ္ဆိုတာကေတာ့ သတိခ်ပ္သင့္လွပါတယ္။ မိန္းမေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာက္်ားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္ေနသူ မွန္ရင္ အားေပးရမယ္၊ မတရားမႈကို ေတာ္လွန္သူ အခ်င္းခ်င္း ေယာက္်ားမိန္းမ မဟူ တြဲလက္ေတြ ၿမဲရမယ္။ အင္အားေတြ စုစည္းရမယ္။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာပါ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ `ၾကည့္စမ္း၊ ငါတုိ႔ မိန္းမေတြကေတာ့ ဒီလို တက္ၾကြေနၿပီ၊ နင္တို႔ ေယာက္်ားေတြက ဘာေတြလဲ´ လုိ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ တြက္ခ်က္ေနရင္ေတာ့ ….။

***

`ငါတို႔က ႏိုင္ငံေရး စိတ္မ၀င္စားဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မနည္း႐ုန္းကန္ေနရတာ´

အဲဒီ စကားမ်ိဳးေျပာတဲ့လူေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ႀကဳံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကိစၥမရိွပါဘူး။ သူတို႔ စိတ္မ၀င္စားတာကိုလည္း ဘာမွ ေျပာစရာ မရိွပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ ကိုယ္စီ ရိွၾကတာကိုး…။

ဒါေပမယ့္ သိပ္ရင္နာစရာေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီ `ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားဘူး´ ဆုိတဲ့ လူေတြက လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြကိုသာ တစိုးတစိမွ မေ၀ဖန္၊ မေထာက္ျပ၊ မေျပာဆိုရင္သာ ရိွမယ္။ ဒီမိုကေရစီ လုိလားသူေတြကိုေတာ့ အျပစ္တင္စကားေျပာဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္တာပါပဲ။

`အလကားပါ၊ ဟိုလူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လို ဘယ္ပုံ ႏိုင္ငံေရး ခိုလႈံခြင့္ေတာင္းတာ၊ ဒီလူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ညာတာပါ´ စသျဖင့္ ပုတ္ခတ္ဖို႔ကို ၀န္မေလးတဲ့ အဲဒီလူေတြက အာဏာပိုင္ေတြ မတရားတာလုပ္တာကို ဆန္႔က်င္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ `က်ေနာ္ က်မ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါဘူး´ လို႔ ျဖစ္သြားျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို သြယ္၀ိုက္ေသာ အားျဖင့္ ေထာက္ခံမႈ ေပးေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြကုိ အဲလုိ သြားေျပာရင္ေတာ့ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာျပန္ပါတယ္။ ထူးဆန္းပါေပ့။

***

Open Mind တဲ့…။

ကိုယ့္ကုိယ္ကို စိတ္တံခါးေတြ ဖြင့္ထားပါတယ္ လို႔ ေၾကညာထားၿပီးေတာ့ အသင့္ ပါလာတဲ့ စာအိတ္ထဲက ေၾကညာခ်က္ေတြကို တေစာင္ၿပီးတေစာင္ ထုတ္ဖတ္ျပေနရင္ေတာ့ အလကားပါပဲ။ ငါတုိ႔ လုပ္ေနတာကမွ တကယ့္ ေစတနာအမွန္၊ ငါတို႔ကမွ အမွန္၊ တုိင္းျပည္အတြက္ တကယ္ေခၽြးထြက္ အသက္ေပးတာက ငါတို႔မွ ငါတို႔ ဆိုတဲ့ ငါစြဲႀကီးေတြကို မခၽြတ္သေရြ႕ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး Open Mind ျဖစ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။

***

လူတေယာက္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ အသားလြတ္ၿပီး မူးၿပီး ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးကိုလည္း ဆဲ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုလည္း ဆဲ၊ ေနာက္ဆုံး သူ႔မိဘေတြကိုပါ ဆဲ…၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီလူ မိုက္႐ိုင္းပါတယ္။

လူတေယာက္ကို အျခား အုပ္စုတခုက ၀ိုင္းအႏိုင္က်င့္ေတာ့ `မလုပ္ၾကပါနဲ႔´ လို႔လည္း ဘယ္လိုမွ ေတာင္းပန္လို႔လည္း မရ၊ ဒါေပမယ့္ ေဒါသကလည္း ထြက္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ အဲဒီ အႏိုင္က်င့္သူေတြလက္က အတင္း႐ုန္းၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့မွ အဲဒီလူေတြကို `ေခြးမသားေတြ´ လို႔ ဆဲပါတယ္။ အဲဒီလူကေရာ မိုက္႐ိုင္းပါမလား။

တခါတေလက်ေတာ့ `ယဥ္ေက်းျခင္း´ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္မႈေအာက္မွာ မိုက္႐ိုင္းတာနဲ႔ ေပါက္ကြဲတာကုိ ေရာေထြးသတ္မွတ္ ခံရေလ့ ရိွပါတယ္။

***

ဒီတပတ္ အေတြးစေတြကေတာ့ င႐ုတ္သီးခပ္စပ္စပ္ ေရာခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းတခြက္နဲ႔ တူေနမယ္ ထင္ပါရဲ့။


ကလိုေစးထူး

Wednesday, November 28, 2007

ေမာဟိုက္ျခင္း…

ဘာမွမျဖစ္သလို ေနရတာက ပင္ပန္းလြန္းသလို
တခုခု ျဖစ္ေနရတာၾကီးကလည္း ပင္ပန္းတာပဲ

ေလာကႀကီးက အလုပ္မ်ားေနတယ္
က်ေနာ္က လြင့္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို လိုက္ဖမ္းေနတယ္။

`ဟဲလို… …´
ဘယ္ကဘယ္လို မ်က္စိလည္လာမွန္း မသိတဲ့
အေငြ႔အသက္ေဟာင္းတခုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး…
လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။

`အား…´
စူးလိုက္တာ…
လက္ညိွဳးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ မွ်ားေတြက
ေဘး ဘယ္ညာကေန…
ေရွ႕တည့္တည့္ကေန…
ၿပီးေတာ့…
ေနာက္ေက်ာကေန…။

ေလျပည္ညွင္းေလးက တိုက္ေနပါရဲ့
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က လိပ္ျပာမလုံေတာ့
ေလစိမ္းေတြ ျဖစ္သြားတယ္။

ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ အခန္းကို မုန္းတယ္
နားတဖက္ထဲ ရိွတဲ့ အစိမ္းေရာင္ေတြကို အားမရဘူး
ၿခံစည္း႐ုိးေပၚက ဖားခုန္ညင္းေတြကလည္း
ဟိုဘက္မွာ အုံးအင္၊ ဒီဘက္မွာ အုံးအြမ္နဲ႔
@#&@$ &%$#@#$%^&
..................
........................
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေလာကႀကီးကို ဖ႐ုႆ၀ါစာေတြက
မင္းမူေနေလရဲ့။

လူႀကီးဆန္လွတဲ့ ေရေအးေအး တေပါက္က
`သိပ္မခံစားလြန္းနဲ႔´ လို႔ ေျပာေတာ့
က်ေနာ္က ေဖးမျခင္းေတြကို
အငမ္းမရ ေသာက္သုံးပစ္လုိက္တယ္။

တကယ္ပါဗ်ာ…
ဘာမွမျဖစ္သလို ေနရတာက ပင္ပန္းသလို
တခုခုျဖစ္ေနတာႀကီးကလဲ ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္…။


ကလိုေစးထူး

Tuesday, November 27, 2007

အတြင္းႏွင့္ အျပင္…

ေဆာင္းတြင္း ေရာက္လာလုိ႔လားေတာ့ မသိ…။ လူက အလုပ္နဲ႔ အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ အလုပ္ေလာက္သာ သြားခ်င္လာခ်င္စိတ္ ရိွေတာ့သည္။ အျပင္ကို ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ ထြက္လိုက္ရင္ပဲ ေအးစက္စက္ ေလက လူကို အညိွဳးတႀကီးနဲ႕ တိုးေခြ႔တာေၾကာင့္ အေႏြးဓာတ္ရတဲ့ အေဆာက္အဦထဲကို အျမန္ ျပန္ေျပး၀င္ရသည္မွာ ေရွးေခတ္ ဂူေအာင္း လူသားေတြနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေလမလား မွတ္ရ၏။

ဒီေန႔…၊ အလုပ္ကေန အိမ္ကို အျပန္ … … …။

အိမ္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ အမ်ိဳးအမည္ မသိေသာ အနံ႔တမ်ိဳးမ်ိဳးက အဆင္မေျပလွစြာႏွင့္ ႀကိဳဆိုေန၏။ ဘာန႔ံရယ္ေတာ့ မသိ။ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ အနံ႔၊ ေျခအိတ္မ်ားက ထြက္ေသာ အနံ႔၊ ရွဴးဖိနပ္ အနံ႔ စသျဖင့္ အနံ႔မ်ားက လုံေနေသာ အိမ္ထဲတြင္ တ၀ဲလည္လည္ႏွင့္ ေပါင္းစည္းမိကာ တစည္းတလုံး ရိွလွစြာႏွင့္ပင္ အခုလို အဆင္မေျပသည့္ အမည္မသိ အန႔ံ အစည္းအ႐ုံးကို ဖြဲ႔စည္းထားဟန္ တူသည္။

ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္…။ ဒီအနံ႔ေတြ ရိွတဲ့ေနရာကုိက က်ေနာ့္အိမ္ကိုး။ ပါလာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အခန္းေထာင့္ဆီသုိ႔ ပစ္ထုတ္လိုက္ရင္း အနံ႔သက္သာလို သက္သာျငား Scanned Candle ကို မီးထြန္းညိွလိုက္ေတာ့ ေမႊးသေယာင္ေယာင္ ရိွေသာ အီလည္လည္ အနံ႔တမ်ိဳးက လႈပ္ခတ္ေနေသာ မီးေတာက္အားကိုးျဖင့္ ေစာေစာက အမည္မသိ အနံ႔ကို ေတာ္လွန္သည္။

ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ အိပ္ၿပီး ေလကို အားရပါးရ ရွဴသြင္းလိုက္သည္။ ရွဴသာရွဴလိုက္ရေပမယ့္ ေလေကာင္းေလသန္႔က ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ေရာက္မလာ…။ ေစာေစာက ဘာမွန္းမသိတဲ့ အနံ႔ေတြကသာ အလုံးအရင္းနဲ႔ ၀င္လာသည္။ သက္ျပင္းတခ်က္ကုိ ၀ွဴးခနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ေတြက အျပင္မွာ ရိွႏွင့္ေနတဲ့ မသန္႔မျပန္႔ ေလထုထဲကို အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ခုန္ေပါက္ထြက္လာၾက၏။

အတန္ငယ္ၾကာေတာ့ အခန္း၏ ေလွာင္ပိတ္မႈ ဒဏ္က အေတာ္ မြန္းက်ပ္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္လုိက္ဖို႔ကလည္း အျပင္မွာ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးေသာ အေအးဓာတ္ရဲ့ စိန္ေခၚမႈက ရိွေသးသည္။ ဒီအခန္းေလးမွာ က်ေနာ့္အတြက္ ရွဴရိွဳက္စရာ ေလထုေတြ ရိွေနေသးသည္ဟုလည္း စိတ္က ယုံၾကည္ေနခ်င္ေသးတာလည္း ပါသည္။

မီးဖိုထဲမွာ အနံ႕စုပ္စက္ ရိွတာကို သတိရမိၿပီး သြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ စက္က ၀ူး၀ူးေ၀ါေ၀ါ အသံျဖင့္ အလန္႔တၾကား ထေအာ္သည္။ သြားစမ္းကြာ…၊ အနံ႔ဆိုးေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ ေလေတြကို စုပ္ထုတ္ပစ္စမ္းကြာ…။

စိတ္ကသာ ေရရြတ္မိေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔က ရမလာ…။ `မထူးပါဘူးကြာ´ ဟု ေတြးၿပီး ဒီအတုိင္း ေနမိေတာ့ လူက အခန္းထဲက အနံ႔ေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးသလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာထုိင္ စာလိုက္ဖတ္… … … … … … ။ အနံ႔ဆုိးဖယ္သည့္ ဖေယာင္းတုိင္မီးက လူးလူးလြန္႔လြန္႔…။


`တီြ တြီ တီြ´

ကြန္ျပဴတာနားက ဖုန္းက တတြီတြီႏွင့္ ထေအာ္ေတာ့ မကိုင္ခ်င့္ကိုင္ခ်င္ႏွင့္ ကိုင္ရျပန္သည္။

`ဟဲလို´

`Blah Blah Blah Blah … … … … … … ´

ဟူး…၊ အျပင္သြားရေပအုံးမည္။ ေအးလြန္းလုိ႔ မထြက္ခ်င္ပါဘူးဆိုမွ …။ ေရကို ကမန္းကတန္းခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားကို ကသုတ္သရက္လဲ လို႔ အိမ္အျပင္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့…။

ေအးစက္ေနေသာ ရာသီဥတုက ထုံးစံအတုိင္း မညွာမတာ ဆီးႀကိဳေနဆဲ…။ သို႔ေသာ္ ရွဴရိွဳက္ရသည့္ အနံ႔ကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ထဲက အနံ႕ႏွင့္ ဘာမွမဆုိင္ေတာ့ပါ။ ေအးစက္ေနသည့္တုိင္ သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေနသည္။ ေခါင္းကုိေမာ့ၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔ကို အားပါးတရ ရွဴရိွဳက္လိုက္ေတာ့ လူက လန္းဆန္းသြားသလုိ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေစာေစာက ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ က်ေနာ့္အိမ္ခန္းထဲက ေလႏွင့္ ဘာမွ မဆုိင္ပါလား…။

က်ေနာ့္အိမ္ခန္းထဲမွာ မေကာင္းေသာ အနံ႔အသက္ေတြႏွင့္ ပိတ္ေလွာင္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ အျပင္ေလာကမွာက ၾကည္လင္ သန္႔ျပန္႔ေသာ ေလထုၾကီးက လူသားမ်ားအတြက္ မကုန္ႏိုင္ မခန္းႏိုင္ ရိွေနသည္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္အခန္းတံခါးကို ပိတ္လို႔ အထဲက ေလထုနဲ႔ မရမက ယဥ္ပါးေနခ်ိန္မွာ အျပင္ေလာကက လူေတြကေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ရဲ့ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ရွဴရိွဳက္ ခံစားေနၾကသည္။ အျပင္က ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို ဘယ္လိုေရာက္ေအာင္ လုပ္ရပါ့မလဲ၊ အထဲက မေကာင္းတဲ့ အနံ႔အသက္ေတြ ကို ကူညီသန္႔စင္ေပးဖုိ႔အတြက္ ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရဖုိ႔ က်ေနာ္ ဘာလုပ္သင့္ပါသလဲ…။

***

အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့…။

ေခါင္းမာမာႏွင့္ ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး လွစ္ဟပစ္လုိက္သည္။ အျပင္ေလာကမွ ေလထုႀကီးက အခန္းထဲကို အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာၿပီး အခန္းထဲမွ အနံ႔ဆိုးမ်ားက ေလေကာင္းေလသန္႔မ်ား၏ ၀ါးၿမိဳမႈကို လက္ေျမွာက္ အရွဳံးေပးလိုက္ရေတာ့သည္။

ဒီအခန္းထဲက ေလထုေတြေၾကာင့္ အျပင္ေလာက ေလထုက ညစ္ညမ္းသြားေလ မလား??? ၊ ကိစၥမရိွပါ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔မ်ားက အႏိုင္ရသြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ရလို႔ ေအးစက္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္ကုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ …၊ ထိုက္တန္ပါသည္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္အခန္းေလးကို ေလေကာင္းေလသန္႔ ရေစခ်င္တယ္ေလ။ ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ အခန္းကေတာ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ မရႏိုင္တာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါသည္။


ကလိုေစးထူး

Monday, November 26, 2007

စပ္မိစပ္ရာ…(၁၄)

တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ လြန္ေျမာက္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ တျခားသူေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ တန္ေဆာင္တုိင္ကို ေရာက္ျပန္ပါေပါ့လား လို႔ သိရပါတယ္။

တန္ေဆာင္တုိင္ လြန္ေျမာက္သြားျပန္ပါၿပီ ဆုိကာမွပဲ ဘားအံက ျပည္နယ္ပြဲနဲ႔ ဘားအံ တန္ေဆာင္တုိင္ကို တမ္းတမ္းတတ သတိရမိပါတယ္။ မယ္ဇလီဟင္းခ်ိဳ ခါးသက္သက္ကုိ အိုးႀကီးေတြနဲ႔ ခ်က္၊ မ႑ပ္ေတြထိုးၿပီးေတာ့ ျဖတ္သြားသမွ် ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို လူတန္းစား မေရြး တိုက္ေကၽြးေလ့ရိွတတ္တာ၊ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေလ့ရိွတဲ့ ျပည္နယ္ပြဲ အစရိွတာေတြကို သတိရတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ တန္ေဆာင္တုိင္က လြန္ေျမာက္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္မ်ားမွပဲ ဘားအံက ဇြဲကပင္ပြဲ အမွတ္တရ၊ ျပည္နယ္ပြဲ အမွတ္တရ ပုိ႔စ္ေတြ ေရးအုံးမွ လုိ႔ ေတးထားလိုက္ပါတယ္။

ဥေရာပ ဖလား ေျခစစ္ၿပိဳင္ပြဲေတြ ၿပီးဆုံးသြားေတာ့ ကမၻာ့ေဘာလုံး ဘုိးေအ အဂၤလန္အသင္းခမ်ာ ခ႐ိုေအးရွား အသင္းရဲ့ ေျခစြာမႈေၾကာင့္ ေျခစစ္ပြဲေတာင္ မေအာင္ႏိုင္ ျဖစ္သြားရရွာပါတယ္။ အဂၤလန္ မပါတဲ့ ဥေရာပ ဖလားပြဲက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆားနည္းနည္းေတာ့ ေပါ့ေနမလားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတပတ္ မန္ယူ ရွဳံးသြားတာကိုေတာ့ ခ်ဲလ္ဆီး ပရိသတ္ တေယာက္အေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းသာပါတယ္။ :D ေနာက္ပြဲေတြလည္း ထပ္ခါထပ္ခါ သေရေတြက် လို႔ ခဏခဏ ရွဳံးပါေစ။ :P

ႏုိ၀င္ဘာလ ၂ ရက္ေန႔တုန္းက ပ်ဥ္းမနားမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ ရွင္းလင္းပြဲ တရပ္မွာ အမ်ိဳးသား စီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရး ဖြံၿဖိဳး တိုးတက္မႈ ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး ဦးစိုးသာက ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကုလသမဂၢ ေထာင္စုႏွစ္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အနက္ Malnourishment ေလွ်ာ့ခ်ေရးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရာမွာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ (on track) ေပၚကို ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးမႈမ်ဥ္း (အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရန္ စားသုံးမႈစရိတ္ လုံေလာက္မႈ မရိွတဲ့ အိမ္ေထာင္စု အခ်ိဳး) ကို ေရာက္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္စု အေရအတြက္ဟာျဖင့္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ (၂၀၀၇ မဟုတ္ပါ) စာရင္းအရ ၃၂ ရာခိုင္ႏႈန္း ရိွေနတဲ့ အတြက္ အိမ္နီးခ်င္း လာအို၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႕ ကေမၻာဒီးယား ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ကြာျခားမႈ မရိွပါဘူးလုိ႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ေျပာဆိုခ်က္အတြင္းမွာပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈကို ေဖာ္ျပတဲ့ အသက္ငါးႏွစ္ေအာက္ ကေလးသူငယ္မ်ားရဲ့ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ေလ်ာ့နည္းမႈ အေနအထားဟာ ၁၉၉၇ မွာ ၃၈.၆ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ၃၅.၃ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ ၃၁ ရာခိုင္ႏႈန္း ရိွပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ၾကားထဲက လစ္ဟာေနတဲ့ ႏွစ္မ်ားရဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အေျခအေနကိုေတာ့ ထည့္သြင္း မေျပာဆိုခဲ့ပါဘူး။

ထူးျခားတဲ့ သတင္းတရပ္အေနနဲ႔ `အရည္အေသြးျမင့္ ၀က္သား ၀ယ္ယူႏိုင္´ ဆုိတဲ့ သတင္းတပုဒ္ကို ႏို၀င္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔ထုတ္ ေၾကးမုံ သတင္းစာမွာ အံ့ဘနန္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေမြးျမဴေရးႏွင့္ ေရလုပ္ငန္း ၀န္ႀကီးဌာနရဲ့ ေမြးျမဴေရး ၿခံထြက္ သန္႔စင္ၿပီး အရည္အေသြးျမင့္၊ အဆီနည္း၊ အသားမ်ား၊ အေခါက္ပါး ၀က္သားမ်ားကို တပိႆာလွ်င္ ၅၂၀၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ ေရာင္းခ်ေပးလ်က္ ရိွေၾကာင္း သတင္းထူးႀကီးပါ။ :D ငါးပိႆာနဲ႔ အထက္ ၀ယ္ယူရင္ အိမ္အေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးအုံးမွာပါတဲ့။

ဖိလစ္ပုိင္ ႏိုင္ငံမွာ ပွ်မ္းမွ်အားျဖင့္ တနာရီကို လုပ္သား ၁၂၁ ဦးဟာ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ဖုိ႔ ထြက္ခြာေနေၾကာင္း သိရပါတယ္။ စာရင္းဇယား တြက္ခ်က္လုိ႔ ရစတမ္းဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကေရာ တနာရီကို လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ျပည္ပကို ထြက္ခြာေနလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားကုိ စစ္မႈထမ္းျခင္းမွ ကာကြယ္တားဆီး ထိန္းသိမ္းေရး ႀကိဳတင္ အသိပညာေပး လုပ္ေဆာင္ျခင္း လုပ္ငန္းေတြ ေဆာင္ရြက္ပါေတာ့မယ္ လို႔ သိရပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ အသိပညာေပးတယ္ ဆုိတာထက္ ကေလးစစ္သားေတြ စုေဆာင္းေနတဲ့ တပ္ရင္း ေတြနဲ႔ တာ၀န္ရိွသူ အဆင့္ဆင့္ကို အေရးယူတန္တာယူ၊ တားဆီးတန္တာ တားဆီးလုပ္ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို လုပ္လာတာကိုက (တကယ့္အစစ္ ဆုိရင္) ႀကိဳဆို လက္ခံစရာ ျဖစ္ပါတယ္။

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စစ္မႈထမ္းမ်ားထဲမွာ အရြယ္ မေရာက္ေသးသူ ကေလးသူငယ္ ပါ၀င္ေၾကာင္း ေတြ႔ရိွခဲ့ရင္ မိဘထဲ ျပန္လည္ အပ္ႏွံျခင္း၊ ပညာသင္ၾကားလိုပါက ေက်ာင္းအပ္ႏွံေပးျခင္း၊ ပညာသင္ၾကားလုိျခင္း မရိွပါက ၀ါသနာ အလိုက္ လူမႈ ၀န္ထမ္း ဦးစီးဌာန လက္ေအာက္ရိွ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ လက္ခံ သင္ၾကားေပးျခင္းေတြ ေဆာင္ရြက္မယ္ လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီ စာသားေတြရဲ့ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မႈ တမ်ိဳးကေတာ့ စစ္ထဲ၀င္ဖုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ အရြယ္မေရာက္ေသးသူ ကေလးမ်ားကုိ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္လို ေနရာမ်ိဳးကို မပုိ႔သည့္တုိင္ေအာင္ ရဲမြန္ သင္တန္းေက်ာင္းလို ေနရာမ်ိဳးကို ပုိ႔ႏိုင္ေသးတဲ့ အရိပ္ လကၡဏာပါပဲ။

မင္းသား ကိုေက်ာ္သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ုံး ဥကၠ႒ ဦးျမင့္သိန္းေျဖရဲ့ အင္တာဗ်ဴးတခုက အေျဖစကားတခ်ိဳ႔ကို ဘ၀င္မက်စရာေကာင္းလွစြာ ဖတ္ရွဳလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့…

`အႏုပညာသမားက အႏုပညာ လုပ္ငန္းပဲ လုပ္ေပါ့။ လူမႈေရးေတြ သူလုပ္လုိ႔လည္း ရတာပဲ။ လုပ္ခ်င္တယ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါ့ကြယ္။ အႏုပညာသမားက အႏုပညာပဲ လုပ္ရင္ ဘာမွ ျဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရိွဘူး´

ျမတ္ခိုင္ရဲ့ သူအႏွစ္ႏွစ္အလလက ႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဦးေအာင္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခန္းေတြကို လွ်ပ္တျပက္ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဖတ္ရွဳလုိက္ရပါတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ အာ႐ုံထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာတာကေတာ့ ျမတ္ခိုင္နဲ႔ ဦးေအာင္ႀကီးရဲ့ ေတြ႔ဆုံခန္းနဲ႕ မတူေတာ့ဘဲနဲ႔ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြထဲက တာ၀န္ရိွသူ စစ္ဘိုခ်ဳပ္ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ဦးေအာင္ႀကီး အင္တာဗ်ဴးေနတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး ျမင္ေယာင္လာမိေစတဲ့ အေမးေတြနဲ႔ အေျဖေတြပါပဲ။

ဒီတပတ္ စပ္မိစပ္ရာကေတာ့ အေၾကာင္းအရာေတြ နည္းေနမလားပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္မွာ က်ေနာ္တေယာက္ ေက်ာေအာင့္တဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတာေၾကာင့္ အရင္က ဖတ္မွတ္ၿပီး စပ္မိစပ္ရာထဲ ထည့္ေရးမယ္လို႔ ေတးထားခဲ့သမွ်ေတြလည္း အေတြးထဲ ေပၚမလာ၊ ေခါင္းေတြက မူးေနာက္လာတာနဲ႔ ဒီတပတ္မွာေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔သာ နိဂုံးခ်ဳပ္ရင္း…။

အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ အဆင္ေျပၾကပါေစ။


ကလိုေစးထူး

Sunday, November 25, 2007

လူငယ္ တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း (နိဂုံး)

အားလုံးပဲ မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ။ ဒီေန႔တင္မယ့္ ကို၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ မွတ္တမ္းဟာ မွတ္တမ္း-၂ ရဲ့ ေနာက္ဆုံးအပိုဒ္ပါပဲ။ မွတ္တမ္း-၃ မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကဳံေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စာတမ္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အပိုင္း ေလးပုိင္း ရိွပါတယ္။

အစကေတာ့ အပုိင္းအားလုံး ၿပီးစီးသြားမွသာ ေဒါင္းေလာ့ ကူးယူႏိုင္တဲ့ ဖိုင္လ္အျဖစ္ တင္ေပးမလို႔ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ အခု မွတ္တမ္း-၂ အၿပီးမွာကတည္းက တင္ထားေပးၿပီး မွတ္တမ္း-၃ ၿပီးတဲ့ အခါမွာလည္း ထပ္မံ ျဖည့္စြက္ၿပီးေတာ့ ျပင္ဆင္ တင္ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ရိွတင္ေပးခဲ့သမွ် အပိုင္းအားလုံးကုိ မည္သူမဆို ေဘးမွာ တင္ထားတဲ့ လင့္ခ္ကေနတဆင့္ ေဒါင္းေလာ့ကူးယူႏိုင္ၾကပါၿပီခင္ဗ်ာ။

ဒီစာအုပ္ကေလးကုိ အဓိကအားျဖင့္ ျပည္တြင္းက စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားနဲ႔ ဒီစာအုပ္ကို မဖတ္ရေသးသူ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားအားလုံးအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ လာေရာက္ ဖတ္ရွဳၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြက စိတ္၀င္တစားနဲ႔ အားေပး ဖတ္ရွဳခဲ့ၾကတာေၾကာင့္လဲ စာမ်က္ႏွာ ရာေက်ာ္ရိွတဲ့ ဒီစာအုပ္ကို ၿပီးဆုံးသည္ အထိ တင္ဆက္ေပးဖုိ႔ အားအင္ေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ လာေရာက္ ဖတ္ရွဳသူ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ ပရိသတ္ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဆက္ေပးတဲ့ အျပင္ ပဒုမၼာဖိုရမ္မွာလည္း ဒီမွတ္တမ္းကို တင္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို တင္ဆက္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ပဒုမၼာဖုိရမ္ တာ၀န္ရိွသူ ကိုမြန္းစတားရဲ့ ခြင့္ျပဳေပးမႈကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစိုက္မတ္မတ္ အားေပးခဲ့တဲ့ ပဒုမၼာဖိုရမ္ အဖြဲ႔၀င္မ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရိွပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့သူ ကို၀င္းႏိုင္ဦး နဲ႔ က်ေနာ္ လူခ်င္း သိကၽြမ္းရင္းႏီွးျခင္း မရိွတဲ့အတြက္ ဒီစာအုပ္ကို က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဆက္ေဖာ္ျပဖို႔ ခြင့္ မေတာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကို၀င္းႏိုင္ဦး တေယာက္ ဒါကို သိရိွခဲ့မယ္ ဆိုရင္လည္း သူ႔ရဲ့ ႏွလုံးေသြးနဲ႔ ေရးတဲ့ မွတ္တမ္းကို နားလည္ခံစားရတဲ့ ညီငယ္ တေယာက္က လက္လွမ္းမီရာ ျမန္မာေတြကို သူ႔ကိုယ္စား ျဖန္႔က်က္ တင္ျပေပးတယ္လို႔ နားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာင္ေတာ္က သူ႔အေတြ႔အႀကဳံနဲ႔ ရင္းၿပီး ေရးခဲ့တာကို က်ေနာ္က က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္ကေန တာ၀န္တခုသဖြယ္ ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပါတယ္။

ယခု မွတ္တမ္းကုိ လာေရာက္ ဖတ္ရွဳမိသူ ပရိသတ္တဦးက အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ၿပီး တင္ဆက္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ကြန္မန္႔နဲ႔ စီေဘာက္စ္က တဆင့္ ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့…။ ဒီစာအုပ္ရဲ့ အစပုိင္းက ကုိ၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ အမွာစာမွာ ယခု စာမူကို Tortured Voices စာအုပ္မွာ အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္လုိ႕ ေရးထားပါတယ္။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၿပီး ရွာေဖြတင္ေပးပါမယ္ လို႔ ျပန္ၾကားပါရေစခင္ဗ်ာ။

လာဖတ္ၾကသူ မိတ္ေဆြအားလုံးကိုလည္း ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာကေတာ့ ဒီမွတ္တမ္းကို လက္လွမ္းမီရာ အခ်င္းခ်င္း ျဖန္႔ေ၀ျခင္း၊ E-book Corner မွာ တင္ဆက္ျခင္းမ်ားနဲ႔ လက္ရိွ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ျမန္မာျပည္သူေတြ ပိုမိုသိရိွလာေအာင္ ကူညီ ေဖာ္ထုတ္ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။

မွတ္တမ္း-၃ ကိုလည္း ဆက္လက္ တင္ဆက္သြားပါမယ္ လို႔ ကတိေပးရင္း … … … ။


ကလိုေစးထူး

နိဂုံး
အက်ဥ္းေထာင္
လြတ္လပ္မႈႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ ့ကုိယ္စား ေျပာရရင္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္၊ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တာဟာ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈ၊ ဘ၀လုံၿခံမႈနဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းက ကင္းလြတ္ၿပီး လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ဘ၀ေတြ ရိွခံစားၾကႏိုင္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ကမၻာေပၚက တျခားႏိုင္ငံသားေတြ ရရိွ ခံစားေနၾကရတဲ့ မထူးဆန္းတဲ့၊ လူ႔ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အခြင့္အေရးေတြ ရရိွဖုိ႔အတြက္ တရားနည္းလမ္းက်စြာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ ဘယ္ဘာသာတရား၊ ဘယ္လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ အဆုံးအမကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္ျပဳႏိုင္တဲ့၊ တကမၻာလုံးက ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ လက္သင့္ခံႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔သာ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ခံရရိွလိုက္တာကေတာ့ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ အခ်ိဳးႏွိမ္ခံရမႈ၊ အက်ဥ္းေထာင္၊ သံေျခက်င္း၊ ညွဥ္းပန္း ႏိွပ္စက္မႈနဲ႔ ေသျခင္းတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ပဲ ႀကဳံႀကဳံ `အမွန္တရားဟာ ရွဳံးနိမ့္ဖူးတယ္လို႔ ရာဇ၀င္မွာ သင္တို႔ ဖတ္ဖူးပါစ´ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ တပုဒ္လိုပါပဲ။ မွန္ကန္ တရားမွ်တၿပီး အားေကာင္းတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ အသံေတြ တိတ္သြားေအာင္ ဘယ္အက်ဥ္းေထာင္ နံရံနဲ႕မွ ပိတ္ေလွာင္ထားလို႔ မရသလို ဘယ္စစ္အစိုးရရဲ့ စစ္ဖိနပ္ေတြကမွလည္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားေအာင္ နင္းေခ် မပစ္ႏုိင္ပါဘူး။

ဒီမိုကေရစီတုိ႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ဆိုတာ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တိရိစၧာန္နဲ႔ ေက်းကၽြန္ေတြလို အသတ္မွတ္ မခံရဖို႔အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္က ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးေတြ ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ေမြးရာပါ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို မလိမ့္တပတ္လုပ္ၿပီး ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကေန စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက အဓမၼ လုယူသြားတာပါ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ဟာ ျပည္သူေတြကို အသိဉာဏ္တုံးေအာင္ လုပ္ၿပီး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ကုိယ့္ဟာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘဲ အာဏာပိုင္ေတြ ေပးမွ ကမ္းမွ သနားမွ ရမယ့္ အရာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႀကံခဲ့၊ လုပ္ႀကံဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို မတရား လုယက္ ယူငင္ထားတာလည္း ခံရေသး၊ ျပန္ေတာင္းေတာ့လည္း ေထာင္ခ်၊ ႏွိပ္စက္၊ ညွဥ္းပန္း၊ ပစ္သတ္ခံရေသး။ ဒါ့အျပင္ သူ ေပးမွ ကမ္းမွ သနားမွ က်ေနာ္တို႔ ရရမယ့္ အရာမ်ိဳးလို လုပ္ေနေသးတာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြကို ေစာ္ကားတာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဘ၀ေတြကို ေစာ္ကားတာ၊ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အသိဉာဏ္ကိုပါ ေစာ္ကားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ေဆာင္ေနသူေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစုိးရျဖစ္ဖုိ႔ ထုိက္တန္ပါရဲ့လား။

ကုလသမဂၢ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာ စာတမ္းႀကီးမွာ…

`လူခပ္သိမ္းတို႔၏ ဇာတိဂုဏ္ သိကၡာႏွင့္ တကြ လူတုိင္း အညီအမွ် ခံစားခြင့္ ရိွသည့္ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကို အသိအမွတ္ ျပဳျခင္းသည္ လူခပ္သိမ္း၏ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတို႔၏ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း´ လုိ႔ ေရးသားထားပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ရိွမွ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လူမ်ိဳး မဆို လြတ္လပ္ႏိုင္၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးႏိုင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရႏိုင္ တုိင္းျပည္ တိုးတက္ ႀကီးပြားႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာ လူတုိင္းအတြက္ ေသေရးရွင္ေရး လိုအပ္ခ်က္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ကိစၥ၊ စားစားသြားသြား ကိစၥေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

န၀တ၊ နအဖေခတ္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ေသဆုံးသြားရသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ဦးေသာ္က၊ ဦးစိန္၀င္း၊ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ဦးညိဳ၀င္း၊ ဦးတင္ေမာင္၀င္း၊ ဦးတင္ေရႊ… အမ်ားႀကီးပါပဲ။ (ေနာင္ေရာ ဘယ္သူေတြ သူတို႔ေနာက္ လိုက္ၾကရဦးမလဲ)။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အမ်ားႀကီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေက်ာ္အေမာ္ေတြ ဆုံးရွဳံးလိုက္ရတာပါ။ တခ်ိဳ႔လည္း အသက္ မေသၾကေပမယ့္ ကိုယ္အဂၤါ ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားရ၊ ဦးေႏွာက္ ခ်ိဳ႔ယြင္းသြားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း ဘ၀ ပ်က္သြားၾကရပါတယ္။

လူအမ်ားစု လြတ္လပ္ဖုိ႔အတြက္ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အဆုံးရွဳံးခံၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ အပိတ္ေလွာင္ ခံေနၾကရပါတယ္။ လူမ်ားစု အသက္အႏၱရာယ္ လုံၿခံဳေရးအတြက္ တခ်ိဳ႔လူေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ အသက္ေတြ အေသခံ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ လူမ်ားစု ဘ၀ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ဟာ သူတုိ႔ရဲ့ မက္ေမာ စြဲလမ္းဖြယ္ သာယာခ်မ္းေျမ့တဲ့ ဘ၀ေတြကို စြန္႔လႊတ္ အစေတးခံေနၾကပါတယ္။ တရားမွ်တမႈ ထြန္းကားေရးအတြက္ သူတုိ႔ဟာ မတရားမႈေတြ၊ မတရားသျဖင့္ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္တာေတြကို အံႀကိတ္ ခံယူေနၾကပါတယ္။ လူမ်ားစုရဲ့ ဘ၀ေတြ အၿခိမ္းေျခာက္ မခံရေစဖုိ႔အတြက္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ မ်ိဳးစုံကုိ သူတုိ႔ ႀကံ့ႀကံ့ခံ ရင္ဆုိင္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ လိုလားခဲ့တာဟာ ဘာမွ ရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြး မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈ၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

`တုိင္းျပည္အတြက္´ `တိုင္းျပည္အတြက္´ လို႔ ေျပာၿပီး စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနၾကပါတယ္။ `တုိင္းျပည္အတြက္´ `တုိင္းျပည္အတြက္´ လို႔ပဲ ေျပာေနတဲ့ ဒီမုိကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းေနသူေတြက်ေတာ့ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံၾကရ၊ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ ခံၾကရ၊ ဘ၀ ပ်က္ၾကရ၊ အသက္ ေသၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို ဒုကၡတရားနဲ႔ စြန္႔လႊတ္မႈေတြကို သူတို႔ ႀကိတ္မိွတ္ သည္းခံ၊ အနစ္နာခံေနၾကတာဟာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ မဟုတ္ဘဲ `တုိင္းျပည္အတြက္´ `တုိင္းျပည္အတြက္´ လို႔ လိပ္ျပာသန္႔စြာ သူတို႔ ေၾကညာရဲၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူ အမ်ားစု ဆင္းရဲငတ္မြတ္၊ အေမာေဖာက္ ကပ္ဆုိက္ေနခ်ိန္မွာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ့ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀မႈေတြကေတာ့ ဘယ္သူ႔အတြက္ပါလဲ။ ျပည္သူေတြ အတြက္ပါလား။

`သမိုင္းနိဂုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံး လူသား´ စာအုပ္ကို ေရးသားျပဳစုခဲ့သူ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ဖရန္စစ္ ဖူကူယာမက `ဒီကေန႔ ကမၻာႀကီးဟာ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကေရစီ လို႔ ေခၚတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ၀ါဒဆီကိုသာ လုံး၀ ဦးတည္ေနၿပီ´ လို႔ ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုသံဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ သမုိင္းက ေတာင္းဆိုေနတဲ့ အသံ၊ ကမၻာ့သမုိင္းက ေတာင္းဆုိေနတဲ့ အသံ၊ ေနာက္ဆုံး လူ႔သမုိင္းကိုက ေတာင္းဆိုေနတဲ့ အသံ ျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းတခုလုံးက က်ေနာ္တုိ႔ အသံနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ ေနာက္ကြယ္မွာ ခုိင္မာ အားေကာင္းစြာ တည္ရိွေနပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ သမိုင္းအရိွန္အဟုန္ၾကီး´ ကုိ ေသြး႐ူးေသြးတမ္းနဲ႔ တားဆီးေႏွာင့္ယွက္လိုသူ၊ တခ်ိဳ႔လည္း ရိွေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာႀကီးမွာ သူတုိ႔လို လူေတြ၊ သူတို႔ရဲ့ အေဖာ္ေတြ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔ကမၻာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းက သူတုိ႔ကုိ ယဥ္ေက်းမႈ အျပင္ဘက္က လူေတြ၊ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြ၊ ေခတ္ေနာက္က်န္ အျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းေနသူေတြ၊ တယူသန္ တေဇာက္ကန္းေတြ၊ သားသတ္သမားေတြ၊ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲသူေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာ မရိွသူေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး လူရာမသြင္း၊ အဖက္မတန္ လက္မခံၾကေတာ့လို႔ပါ။

အဲဒီလို သမုိင္း အရိွန္အဟုန္ႀကီးကုိ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း တားဆီးေနသူေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေထာင္ထဲမွာ က်ဆုံးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ေျပာသြားတဲ့ စကားကို ေျပာရမွာပါ။ `ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ အုပ္စုကို သတိေပးလိုက္မယ္။ ဒါ ေတာင္ၿပိဳေနတာ၊ လက္နဲ႔ ကာလုိ႔ မရဘူး´ ဆုိတဲ့ စကားပါ။

***

Thursday, November 22, 2007

ၿပိဳင္ပြဲ…

လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္တုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေဖာ္ ဘေလာ့ဖက္ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ အခိုက္ သူက က်ေနာ့္ကို သူၾကားရတဲ့ သတင္းတခု ေပးခဲ့ပါတယ္။

`ျမန္မာျပည္မွာ ႀကံ့ဖြံ႔အဖြဲ႔၀င္ေတြကို ဘေလာ့ဂ္ လုပ္နည္းသင္တန္းေတြ ေပးဖို႔စီစဥ္ေနတယ္´ ဆိုတဲ့ သူၾကားရတဲ့ သတင္းအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေနာက္တခ်ိန္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ ေလာကအတြင္း ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ အေျခအေနတခ်ိဳ႕ကို ဉာဏ္မီသေလာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။

မေန႔ညကေတာ့ စာမေရးျဖစ္ဘဲနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ တခ်ိန္က သတင္းေပးခဲ့တာဟာ မွန္ေနၿပီ ဆိုတာကို သတိထားမိလာရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ့ အဲဒီ ဘေလာ့့ဂ္သင္တန္းေတြက သင္တန္းေပးလိုက္တဲ့ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြကို ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ပါပဲ။

အႏွီ ဘေလာ့ဂ္ အသစ္ေတြကို တခုမက်န္ လိုက္ေလ့လာၾကည့္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲကို အေတြးေတြ တေထြးႀကီး ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ `ဘာအက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္လာမလဲ´ `ဘာဆက္လုပ္လာႏိုင္သလဲ´ `ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာလား၊ ဆုိးတဲ့ လကၡဏာလား´ ဆိုတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အေတြးေတြ အေတာ္ အလုပ္ရွဳပ္သြားပါတယ္။

အာဏာပိုင္ေတြဘက္က လုပ္လာႏိုင္တဲ့ ထိုးေဖာက္မႈေတြကို ေတြးမိသလို တျခားတဖက္မွာလည္း အဲဒီလုိ ဘေလာ့ဂ္ေတြ မ်ားစြာ ေပၚေပါက္လာတာရဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ျမင္မိလာပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတခုရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ Positive ရိွႏိုင္သလို Negative ေတြလည္း ရိွေနတာက အစဥ္အလာတခုပဲမို႔ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြကို က်ေနာ္ စဥ္းစားမိသေလာက္ အေတြးဉာဏ္နဲ႔ တင္ျပပါရေစ…။

***

အရင္ဦးဆုံး စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြဟာ `ဘေလာ့ဂ္´ ဆိုတာရဲ့ ထိေရာက္မႈကို တရား၀င္ ဖြင့္ဟ ၀န္ခံျခင္း မရိွသည့္တုိင္ေအာင္ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ေနလို႔မရေတာ့ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ အထင္ရွားဆုံး သာဓကကေတာ့ စက္တင္ဘာလမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သံဃာ့ကံေဆာင္မႈ အေရးေတာ္ပုံပါပဲ။ သတင္းဌာနေတြ ေနာက္ေကာက္က်သြားရေလာက္ေအာင္ အခ်က္အလက္၊ အေထာက္အထားေတြကုိ ကမၻာတ၀ွမ္းက ျမန္မာျပည္သူေတြဆီကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္၊ ထိထိေရာက္ေရာက္နဲ႔ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြက ေပးပို႔တင္ျပႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာပိုင္ေတြကို ေထာက္ခံတဲ့၊ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ တန္ျပန္ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ စက္တင္ဘာလေနာက္ပိုင္းမွာ ေျခလွမ္းပိုစိပ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ သံဃာ့ကံေဆာင္မႈ အေရးေတာ္ပုံက ထြက္ေပၚလာတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ အနက္က အားနည္းတယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆေလာက္စရာ အခ်က္ေတြကို ေခ်ပေထာက္ျပျခင္း၊ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ့ အျပစ္အနာအဆာ တခ်ိဳ႔ကို ရွာႀကံေထာက္ျပျခင္း၊ ဒီမုိကေရစီ လိုလားသူ ျမန္မာျပည္သူေတြကို မထိတထိတမ်ိဳး၊ ရမ္းကား႐ိုင္းပ်ျခင္း တသြယ္နဲ႔ ေစာ္ကားရန္စျခင္း အစရိွတာေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လုပ္ရပ္ေတြဟာ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ မတရားမႈကို မႏွစ္ၿမိဳ႔တဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြနဲ႔ တကြ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူေတြအေပၚ ထိေရာက္တဲ့ ထုိးႏွက္ခ်က္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘေလာ့ဂါ အခ်င္းခ်င္းနဲ႔တကြ ဘေလာ့ဂ္ ဖတ္ ပရိသတ္အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း သူတို႔အေပၚကို ေထာက္ခံလိုလားတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ မရိွခဲ့ၾကပါဘူး။

ဒါကို အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကလည္း သတိျပဳမိဟန္ တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္းသစ္ တခုအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ လက္ကိုင္ဒုတ္ ႀကံ့ဖြတ္အသင္း၀င္ေတြအနက္က ၀န္ထမ္းတခ်ိဳ႕ကို ဘေလာ့ဂ္လုပ္နည္း သင္တန္းေတြ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့တာလို႔ သုံးသပ္မိပါတယ္။ တျခားတဖက္က ေတြးရင္ေတာ့ ဒါဟာ ျမန္မာ၀န္ထမ္းေတြကို Technology နည္းပညာပိုင္းဆုိင္ရာ တိုးတက္မႈ ရိွလာေစလို႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ လကၡဏာတရပ္လို႔ ျမင္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ လက္ရိွ ထြက္ေပၚလာတဲ့ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ေတြကေတာ့ ပါဆင္နယ္ ခံစားခ်က္ကို အသားေပး ေဖာ္ျပတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မ်ိဳးေတြထက္ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔တကြ သူတုိ႔ရဲ့ လက္ကိုင္ဒုတ္ ႀက့ံဖြံ႔အသင္းကို ေထာက္ခံတဲ့ ဘေလာ့ဂ္သက္သက္သာ ျဖစ္ေနတာဟာ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က လွမ္းလာမယ့္ ေျခလွမ္းသစ္ တခုရဲ့ နိမိတ္ပုံေတြပါပဲ။

စိတ္၀င္စားစရာ ေနာက္အခ်က္ကေတာ့ blogger.com ကို ပိတ္ပင္ထားတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြဟာ တဖက္မွာလည္း ၀န္ထမ္းတခ်ိဳ႔ကို အခုလို ဘေလာ့ဂ္ သင္တန္းေတြ ေပးေနတာဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီ blogger.com ကုိ ျပန္ဖြင့္ေပးမယ့္ အရိပ္ လကၡဏာေလလား ဆိုတာပါပဲ။ တကယ္လို႔မ်ား ျပန္ဖြင့္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္တြင္းေန တျခားေသာ သာမန္ျပည္သူ ဘေလာ့ဂါေတြအတြက္ အျမတ္ပါပဲ။

အာဏာပိုင္ေတြဘက္က အင္မတန္ အေၾကာင္းျပလုိ႔ ေကာင္းတာ တခုကေတာ့ `ျမန္မာလူငယ္မ်ားအတြက္ နည္းပညာ၊ အတတ္ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ တုိးတက္ေစဖုိ႔ပါ´ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုတာ စတင္ေပၚေပါက္ေနတာ ၾကာျမင့္လွၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္က်မွသာ ဒါကို ဂ႐ုတစိုက္နဲ႕ သင္တန္းေတြ ေပးတဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ လူငယ္ေတြအေပၚ ထားတဲ့ ေစတနာ သက္သက္မဟုတ္တာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ဒါဟာ အက်ိဳးလိုလို႔ ေညာင္ေရ ေလာင္းတာပါပဲ။

တကယ္လုိ႔မ်ား…။

အဲဒီသင္တန္းေတြကေန ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔နဲ႕ ၀င္ေရာက္လာၾကၿပီ ဆုိပါစို႔…။

က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးျဖစ္လာမွာကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာျပည္တြင္းက လူငယ္ေတြကို အျပင္ေလာကနဲ႔ ထိစပ္ခြင့္ေပးလိုက္တာ တမ်ိဳးျဖစ္လုိ႔ က်ေနာ္တို႔ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ေပးပို႔ခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အဲဒီလူငယ္ေတြကို တိုက္႐ုိက္ ေပးပို႔ႏိုင္တဲ့ လမ္းစပါပဲ။ ဒီလူငယ္ေတြ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေရးႏိုင္ဖို႔အတြက္ အာဏာပိုင္ေတြဟာ တျခားေသာ ျပည္တြင္း/ျပည္ပ ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ ထိစပ္ခြင့္ ေပးကို ေပးမွ ရမွာမို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္ေတြကို ခ်ခင္းျပဖို႔ အေကာင္းဆုံးေသာ အခြင့္အေရးပါပဲ။ ဒါဟာ စိန္ေခၚမႈ တရပ္လုိ႔လဲ ျမင္လို႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔မွာ သက္လုံေကာင္းဖုိ႔ လိုေနတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူမွန္ရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သာမန္ျပည္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စည္းစည္းလုံးလုံး ရိွဖို႔ကေတာ့ အရင္ထက္ ပိုလုိအပ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သာမန္အားျဖင့္ အေရးသိပ္မႀကီးလွတဲ့ အခ်င္းခ်င္း ထိခတ္မႈေတြကို ေရွာင္ရွား ေမ့ေဖ်ာက္ထားရပါမယ္။

အာဏာပိုင္ေတြ သင္တန္းေပးလိုက္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ အေယာက္တရာ ရိွတယ္ ဆိုၾကပါစို႔…။ အစိုးရ ေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ တခ်ိန္လုံး နားအီေအာင္ ၾကားေနခဲ့ရတဲ့ အဲဒီ လူတရာအနက္က ဆယ္ေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ ဘက္ ပါလာၿပီဆုိတာနဲ႕ က်န္တဲ့ အေယာက္ ကုိးဆယ္ ပါလာဖုိ႔ မခက္ေတာ့ပါဘူး။ ယုိေပါက္ပရပြနဲ႔ ေခါင္မိုးကို ဟိုတေပါက္၊ ဒီတေပါက္ ၀ိုင္းဖာေပးေနရတဲ့ အဲဒီ လူငယ္ေတြကို အမိုးအသစ္ လဲလွယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ ပါလာဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ႐ုိးသားမႈနဲ႔ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ပါးနပ္မႈ ရိွဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။

အဓိကကေတာ့ တိုင္းျပည္အေပၚ ထားတဲ့ `ေစတနာနဲ႔ တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္´ က ဘယ္သူ သာလြန္သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ စိန္ေခၚမႈ တရပ္ကို ႀကိဳဆိုၾကပါစို႔…။


ကလိုေစးထူး

Tuesday, November 20, 2007

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၃၀)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

န၀တ ညွဥ္းပန္းေရး စခန္းမ်ား
(တတိယပိုင္း)

စစ္အစုိးရနဲ႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈေတြ အျပင္ ေထာင္တြင္း လွ်ိဳ႕၀ွက္ လုပ္ႀကံမႈ၊ အေကာက္ႀကံမႈနဲ႔ မိသားစုေတြကုိ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ညွဥ္းဆဲမႈေတြကလည္း ရိွပါေသးတယ္။

တခါတုန္းက အင္းစိန္ေထာင္ အမွတ္(၄)ေဆာင္မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား၊ စက္မႈ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ၀င္းႏိုင္ (သရက္ေထာင္ ေဘာလ္ပင္ ကိစၥနဲ႔ အ႐ိုက္ခံရသူ၊ အခုကိစၥက သရက္ေထာင္ မေျပာင္းခင္ အျဖစ္အပ်က္ပါ) ကို သတ္ဖို႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက လူဆိုးေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ ႀကံစည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အျပစ္ကေတာ့ အမွတ္(၄) အေဆာင္မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ စုစုစည္းစည္း ညီညီညႊတ္ညႊတ္ ရိွေနတာရယ္၊ အသက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ေလာက္သာ ရိွေသးတဲ့ ခေလး ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားတခ်ိဳ႕ကို သက္သာတဲ့ ေထာင္႐ုံးအလုပ္တခ်ိဳ႕မွာ အလုပ္ရေအာင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက ေငြေၾကး ကူညီၾကတာရယ္ကုိ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက `ဒါ ၀င္းႏိုင္ လက္ခ်က္၊ ဒီေကာင္ ေကဘီဂ်ီလုပ္တယ္။ ေထာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရး လုပ္တယ္´ ဆုိတဲ့ တဖက္သတ္ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ပါ။

ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ေထာင္လူဆိုးေတြကို သုံးၿပီး ၀င္းႏိုင္ကို အေကာက္ႀကံဖို႔ စီစဥ္ပါေတာ့တယ္။ စီစဥ္ပုံက နာမည္ႀကီး လူဆိုးတဦးကုိ ၀င္းႏိုင္ကို သံခၽြန္နဲ႔ ထုိးသတ္ဖို႔ ေထာင္မွဴးစိုး၀င္းက ေျပာပါတယ္။ ၀င္းႏိုင္ကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက တခုခု လုပ္ဖုိ႔ ႀကံစည္ေနတာကို တခ်ိဳ႕ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြက တဆင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ သိရေတာ့ `၀င္းႏိုင္ တခုခု ျဖစ္ရင္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ လက္ခ်က္လို႔ ယူဆမယ္´ ဆုိၿပီး ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ၾကားေအာင္ သတင္းလႊင့္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြ အက်ပ္႐ိုက္သြားၿပီး အခုန လူဆုိးကိုေခၚ၊ `၀င္းႏုိင္ကို မသတ္နဲ႔ေတာ့၊ ရန္စၿပီး လူၾကားထဲ အရွက္ကြဲ႐ုံ ပါး႐ိုက္၊ ၿပီးရင္ ရန္ျဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး မင္းေရာ ၀င္းႏုိင္ပါ တုိက္ပိတ္ျပစ္ဒဏ္ေပးမယ္၊ မင္းကို ေကာင္းေကာင္းထားမယ္။ ၀င္းႏုိင္ကိုေတာ့ ငါတုိ႔ ႀကိဳက္သလို လုပ္မယ္´ လို႔ ညိွပါတယ္။

အဲဒီလို စီစဥ္ေနတုန္း ေထာင္ေျပာင္း အမိန္႔ထြက္လာလို႔ ၀င္းႏိုင္တို႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တရာ သရက္ေထာင္ ေျပာင္းလာရတာနဲ႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ အစီအစဥ္ ပ်က္သြားပါတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ အဲဒီ အစီအစဥ္အေသးစိတ္ကို အဲဒီ လူဆိုးက ျပန္ေျပာျပလုိ႔ သိရတာပါ။

၀င္းႏိုင္လိုမ်ိဳးပဲ မကသဖ အဖြဲ႔က စက္မႈ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္လည္း ႀကဳံခဲ့ရပါေသးတယ္။

တည ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္က သူနဲ႔ အိပ္ယာ ေဘးခ်င္းကပ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ ဒႆနိကေဗဒ ဌာနက ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ကို ဒႆနိကေဗဒ ပညာရပ္အေၾကာင္း ေလသံ တိုးတိုးနဲ႔ ေမးျမန္းေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္ကို မလုိလားတဲ့ အက်ဥ္းသားတဦးက `ည ကိုးနာရီေက်ာ္ၿပီ၊ စကားမေျပာနဲ႔၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို တုိင္ေျပာမယ္´ လို႔ ေျပာပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ ဥပေဒအရ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ရင္ စကားမေျပာရဘူးလို႔ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခ်က္ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္အေနနဲ႔သာ ရိွတယ္၊ လူတုိင္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာေနၾကတာပါ။ ေထာင္၀ါဒါေတြ၊ ေထာင္အရာရိွေတြ ကိုယ္တုိင္လည္း သူတို႔ခင္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ လာလာ စကားေျပာေနၾကတာပါပဲ။ အဆန္း မဟုတ္ပါဘူး။ စကားေျပာတဲ့ ကိစၥ ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ တုိင္မယ္လို႔ ေျပာတဲ့ အက်ဥ္းသားကို ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္က `ေထာင္ဥပေဒ အတုိင္း လုပ္မယ္ဆုိရင္ ေထာင္အာဏာပိုင္လည္း ေၾကာက္စရာ မလုိဘူး´ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကိစၥက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ၿပီးသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမၿပီးႏိုင္တာက ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြပါ။

ေဖာ္ျပခ့ဲတဲ့ ၀င္းႏိုင္လိုပဲ ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္ကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက တဖက္သတ္ ညိွဳးထား၊ ေတးထားတာေတြ ရိွေတာ့ အခ်က္ေပၚၿပီ ဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္နဲ႔ စကားမ်ားတဲ့ အက်ဥ္းသားကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေခၚယူလိုက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အက်ဥ္းသားကုိ `သူနဲ႔ ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္ ညက ရန္ျဖစ္တယ္။ ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္က သူ႔ကို ထုိးႀကိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို ေစာ္ကားေမာ္ကား ေျပာတယ္။ ဆရာေမာင္ေမာင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး စကားေတြ ေျပာတယ္´ စသျဖင့္ အခ်က္အလက္ေတြ လုပ္ႀကံၿပီး အထက္အာဏာပုိင္ေတြကုိ တုိင္တန္းဖို႔ သင္ေပးပါတယ္။

အဲဒီ အက်ဥ္းသားက `အဲဒီလို ဟုတ္မွမဟုတ္တာ၊ မတိုင္ခ်င္ဘူး´ လို႔ ေျပာေတာ့ အဲဒီအက်ဥ္းသားကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး `တုိင္ရမယ္´ လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အဲဒီ အက်ဥ္းသား တုိင္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ ရွင္းခြင့္ မရိွေတာ့ဘဲ ေဇာ္မ်ိဳးေအာင္နဲ႔ ဆရာေမာင္ေမာင္တုိ႔ကို ေဒါက္ေျခက်င္းခတ္၊ တိုက္ပိတ္ျပစ္ဒဏ္ (၃)လ ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

တခါတုန္းကလည္း သရက္ေထာင္မွာ ေထာင္၀င္စာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပႆနာ တခု ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ သက္ဆုိင္ရာ မိသားစုနဲ႔ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ၿပီးခ်ိန္မွာ `ပုံစံ´ လို႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အခ်က္ေပး ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အဲဒီ အက်ဥ္းသားဟာ မိသားစုနဲ႔ စကားေျပာေနတာကို ခ်က္ခ်င္းရပ္၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ေရွ႕မွာ ဒူးတုပ္၊ ေခါင္းငုံ႔၊ ဇက္ခ်ိဳးၿပီး ထုိင္ေပးရမယ္လို႔ အမိန္႔ထုတ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အားလုံး အ့ံအားသင့္သြားၾကပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ကုိယ္ေနေနရတဲ့ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းၿပီး ေအာက္တန္းေနာက္တန္းက် ေနေနရတဲ့ ဘ၀ကို အျပင္က ကုိယ့္မိသားစု ျမင္သြား၊ သိသြားၿပီး စိတ္ဆင္ရဲၾကမွာကို ဘယ္အက်ဥ္းသားမွ မလိုလားၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႕ ကုိယ္ ႀကိတ္မွိတ္သာ ခံခ်င္ၾကပါတယ္။ မိသားစုေတြ အေနနဲ႔ သူတုိ႔ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြေရွ႕ ဒူးတုပ္ ေခါင္းငုံ႔ေပးေနရတာကို ျမင္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ စိတ္ခ်မ္းသာ ႏုိင္ပါ့မလဲ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခ်ိန္က်ေတာ့ ရပ္ေ၀းကေန မိသားစုေတြ ေရာက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက `ဘယ္သူမွ ေထာင္၀င္စာ ထြက္မေတြ႔ၾကဘူး´ ဆုိၿပီး မိမိတို႔ရဲ့ ေထာင္၀င္စာ အခြင့္အေရးကို အဆုံးရွဳံးခံလိုက္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ `မိသားစုနဲ႔ ေထာင္၀င္စာေတြ႔တယ္´ ဆိုတာက ေထာင္ထဲမွာ ဒုကၡေတြခံႏိုင္ဖို႔ အသက္ဆက္ေပးတဲ့ အရာလုိ႔ ခံစားရတာမို႔ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခြင့္ကို ဘယ္အက်ဥ္းသားမွ လက္လြတ္ အဆုံးရွဳံးမခံခ်င္ၾကပါဘူး။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အက်ဥ္းသားေတြကုိ လူ႔သိကၡာ ခ်ိဳးႏွိမ္႐ုံမက ဘာမွမဆုိင္တဲ့ အျပင္က မိသားစုကိုပါ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္တာမို႔ အခုလို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခြင့္ အဆုံးရွဳံးခံၾကတာပါ။

အဲဒါမ်ိဳးအျပင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္ေျပာင္းတာမ်ိဳးေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ အျပင္က သက္ဆုိင္ရာ မိသားစုေတြ ဒုကၡမေရာက္ ေရာက္ေအာင္ လုပ္တာပါ။ ရန္ကုန္က အက်ဥ္းသားကို ျမင္းၿခံေထာင္၊ မႏၱေလးေထာင္ကို ေျပာင္း၊ မႏၱေလးက အက်ဥ္းသားကုိ ရန္ကုန္ေထာင္ ေျပာင္း၊ အဲဒီလုိ ရွဳပ္ရွက္ခပ္ေနေအာင္ လုပ္ေတာ့ အက်ဥ္းသား ေျပာင္းတဲ့ေနာက္ သက္ဆုိင္ရာ မိသားစုေတြ လိုက္ေတြ႔ရတာ ပိုက္ဆံလည္းကုန္၊ လူလည္း ပင္ပန္း၊ စိတ္ဓာတ္လည္း က်ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ရန္ကုန္ဇာတိ ညီအကို ဒါမွမဟုတ္ သားအဖေတြဆုိရင္လည္း တေယာက္ကို သရက္ေထာင္၊ ေနာက္တေယာက္ကို မႏၱေလးေထာင္ စသျဖင့္ လူစုခြဲၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ပစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ရိွတဲ့ မိသားစုက သားကုိ သရက္ေထာင္သြားေတြ႔ၿပီး ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို တခါ မႏၱေလးေထာင္မွာ ေျပး ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။

စစ္အစိုးရေခတ္ ေထာင္ေတြမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို မတရား ႐ိုက္ႏွက္ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္တာေတြ၊ သူတို႔ကိုေရာ၊ မိသားစုေတြကုိပါ ဒုကၡ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ႀကံဖန္ လုပ္ေဆာင္တာမ်ိဳးေတြဟာ ေျပာမကုန္ပါဘူး။

တခါတခါလည္း အက်ဥ္းသားကို နာမ္ႏွိမ္ေနတဲ့ အေနနဲ႔ တမင္ ခ်ိဳးတဲ့ အေနနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ေနခ်ိန္မွာ ေယာက္်ားရင့္မႀကီး စင္စစ္ ျဖစ္ရက္နဲ႔ `ေၾကာက္ပါၿပီရွင့္´ လို႔ ေအာ္ခိုင္းတာမ်ိဳးေတြ၊ ကိုယ့္နာမည္ေရွ႕မွာ မိန္းမလို `မ´ တတ္ခိုင္းၿပီး ဥပမာ `ကိုေဇာ္၀င္း´ ဆုိရင္ `မေဇာ္၀င္းပါရွင့္´ လုိ႔ ေအာ္ခိုင္းတာမ်ိဳးေတြလည္း လုပ္တတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို မေျပာသူ မေအာ္သူဆိုရင္ ေမ်ာ့ေနေအာင္ အ႐ိုက္ခံရေတာ့တာပါ။

တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ႐ိုက္လို႔ နာတဲ့ဒဏ္ မခံႏိုင္လြန္းေတာ့လို႔ ၀ိုင္း ႐ိုက္ေနတဲ့ၾကားထဲက အတင္း႐ုန္းထ၊ အနီးက အုတ္နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔ ေျပးေဆာင့္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိလစ္သြားေအာင္ လုပ္ယူတာမ်ိဳးေတြေတာင္ ရိွပါတယ္။ ဒါေတာင္ သရက္ေထာင္မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတဦး အ႐ိုက္ခံေနရတာ မခံႏိုင္လြန္းေတာ့လုိ႔ အဲဒီလိုမ်ိဳး အုတ္နံရံနဲ႔ ေခါင္း ေျပးေဆာင့္လိုက္တာ သတိလစ္မသြားဘဲ ေခါင္းတင္ ကြဲသြားေတာ့ သူ႔ကို အုတ္နံရံနဲ႔ ေခါင္း မတိုက္ႏိုင္ေအာင္ အုတ္နံရံနဲ႔ ေ၀းလံတဲ့ ကြင္းျပင္ထဲ ဆြဲေခၚသြားၿပီး အဲဒီမွာ ေထာင္၀ါဒါေတြက တက္နင္းၿပီး ဆက္႐ုိက္ၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔တင္ ကိစၥ မၿပီးေသးပါဘူး။ အုတ္နံရံနဲ႔ ေခါင္း ေျပးတိုက္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး `႐ိုက္ေနတာကို ၿငိမ္မခံဘူး၊ အဲဒီအတြက္ ၿငိမ္မခံတဲ့ အျပစ္ က်ဴးလြန္တယ္။ ေထာင္ဥပေဒ ခ်ိဳးေဖာက္တယ္´ ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ ေဒါက္ေျခက်င္းခတ္ တိုက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။

ဆက္ရန္…

Monday, November 19, 2007

ေဆာင္းအ၀င္…

ေဆာင္းတပတ္ လည္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။

ေတြ႔ရာေနရာတိုင္းမွာ ရြက္ေႂကြေတြ တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ ေလတိုက္တုိင္း တေသာေသာေမ်ာေနလိုက္ၾကတာ တခ်ိဳ႔အရြက္ေတြက ျမက္ခင္းေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ ကတၱီပါေပၚ က်ဲခ်ထားဟန္နဲ႔ ဒီႏွစ္အတြက္ သူတို႔ရဲ့ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး အလွဆင္ေနၾကေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔အရြက္ခမ်ာမွာေတာ့ ေလရဲ့ သယ္ယူရာေၾကာင့္ ကားလမ္းမထက္ လြင့္ေႂကြရွာရင္း ေ၀ါခနဲ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ကားဘီးေတြေအာက္မွာ ေၾကမြသြားၾကေလရဲ့…။

တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာတဲ့ ရာသီဥတုက တစုံတေယာက္ရဲ့ `ငါတို႔လာၿပီေဟ့´ လို႔ တပ္လွန္႔သံလိုလိုပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ လာပါေတာ့မယ္။ ျဖဴလႊလႊအဆင္းနဲ႔ အင္မတန္ အျမင္တင့္ေပမယ့္ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးတဲ့ အရသာကို ေပးစြမ္းမယ့္ ႏွင္းပြင့္ေတြ လာေတာ့မွာပါ။ စိမ္းစိုစို ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔အတူ ေနသာထုိင္သာ ရိွလွတဲ့ ေႏြရဲ့ သ႐ုပ္သကန္ကေတာ့ လအတန္ၾကာေအာင္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးန႔ဲ အနားယူေနပါေတာ့မယ္။


ဘာအရြက္မွ မရိွေတာ့တဲ့ အဲဒီအပင္ႀကီးကေတာ့ ေအးခဲတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေတြကို ႀကိဳဆုိဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူ႔ဆီကေန ေႂကြခ်ေျမခတဲ့တဲ့ အရြက္အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဘယ္ဆီ၀ယ္မသိ လြင့္ေပ်ာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ေႏြရာသီတုန္းက အပင္အုပ္အုပ္ေတြရဲ့ အားကုိးနဲ႔ လူမျမင္ေအာင္ ပုန္းခိုေနတဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စက္႐ုံကေတာ့ တဟီးဟီးတဟဲဟဲ အသံေပးလုိ႔ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္း အပင္ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ အက်ည္းတန္ေနရွာတယ္။

ေမြးရပ္ေျမ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ ဒီအခိ်န္ကာလဟာ အခု ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလုိ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ေဆာင္း ဆိုတာကလည္း အင္မတန္မွ ေနသာထုိင္သာရိွလွတဲ့ေဆာင္း…။ မနက္ေစာေစာမွာ ျမဴခိုးေတြ ေ၀ေနမယ့္ ေတာင္တန္းျပာေတြ၊ စိမ္းစိုေနဆဲ ေတာအုပ္ငယ္ေတြ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ စပါးခင္းေတြနဲ႔ အင္မတန္မွ လွလိုက္မယ့္ေဆာင္း။ ဒီႏိုင္ငံက ေဆာင္းလို ေသလုေအာင္ မေအးတဲ့ ေဆာင္း…။ စာဖြဲ႔ခ်င္စရာ ေဆာင္းညခ်မ္းနဲ႔ ပနံရလွတဲ့ ေဆာင္းရယ္ပါ…။



ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တႏွစ္မွာ အေရာင္ေလးမ်ိဳးေလာက္ ေျပာင္းေလ့ရိွတဲ့ ေဟာဒီ ေမပယ္လ္ပင္ႀကီးေတြရဲ့ အလွႂကြယ္မႈကိုေတာ့ အသိအမွတ္ မျပဳလို႕ မရပါဘူး။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ…၊ ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀း လမ္းတဖက္ျခမ္းက အပင္ေတြက မီးေလာင္ျပင္ျမင္ကြင္းလို႔ ေသြ႔ေျခာက္ေနေပမယ့္ သူကေတာ့ စိမ္းတခ်ိဳ႔ ၀ါတသြယ္ လက္က်န္ အရြက္ေတြနဲ႔ လွဂုဏ္ေမာက္ေနဆဲ…။ ေလနတ္သားရဲ့ ပ့ံပိုးမႈနဲ႔အတူ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ သူ႔ဟန္ပန္က အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ လွေနဆဲပါပဲ။




ဒီကြင္းေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အလုပ္႐ုံ ဒါဘီပြဲအျဖစ္ ျမန္မာ-မကၠဆီကို ေဘာလုံးပြဲကို ေႏြရာသီ တရာသီပတ္လုံး ကစားခဲ့ၾကတယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ တလတခါ ရိတ္ျဖတ္ေပးဖုိ႔ လိုအပ္တဲ့ ျမက္ခင္းခမ်ာလဲ ကမၻာေက်ာ္ ေဘာလုံးသမားႀကီးမ်ား က်ေနာ္တို႔ရဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ တခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ကုပ္ေနရရွာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းက်ေတာ့လဲ ေအးခဲလွတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြကို တႏွစ္ပတ္လုံးလိုလို ထမ္းပိုးၾကရအုံးမယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အပင္ေတြေပၚက ခုန္ဆင္းလာတဲ့ အရြက္ေတြကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး လက္ခံလို႔ သူကလည္း အလွတမ်ိဳး ဆင္ေနေလရဲ့…။

ဒီကြင္းျပင္ေလးမွာပဲ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္ခ်စ္ၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေဘာလုံး ကစားပြဲကို ပုံေဖာ္ခဲ့သလို တခါတေလမွာေတာ့ တြန္းတိုက္ကန္ေက်ာက္ရင္း ျငင္းခုန္ၾကရတယ္။ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အႏိုင္ရသလို တခါတေလမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရွဳံးဂိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ကန္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ဂိုးက တည့္မတ္သလို တခါတေလမွာေတာ့ ေဘာလုံးက ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀း ကားလမ္းဆီ ေရာက္သြားေလ့ရိွတတ္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလုံးကစားခဲ့တာလည္း ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။




`ေဟး၊ ဘာလုပ္ေနတာတုန္းကြ´

အသံ တခုၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အားရပါးရၿပဳံးေနတဲ့ မ်က္ႏွာတခု အလုပ္႐ုံ ျပတင္း၀မွာ ေပၚလာပါတယ္။

သူၿပဳံးတာကို ၾကည့္ရတာ ေပါ့ပါးလြန္းလွတာနဲ႔ `ခဏေလး၊ ခဏေလး´ ဆုိၿပီး အဲဒီ အၿပဳံးကို အမိအရ ဖမ္းယူ ပုံ႐ိုက္ကူးလုိက္တယ္။

သူ႔ပုံကုိ ၾကည့္ရတာ (က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာမ်က္စိအရ) ေခ်ာေမာသူ တေယာက္မဟုတ္…၊ ရိတ္သင္ခါစ မုတ္ဆိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ဟိုတစဒီတစနဲ႔ အိပ္ေရးမ၀ဟန္ မ်က္လုံး၀ါက်င္က်င္ေတြက ေခ်ာေမာဟန္ အသြင္ကို လုံး၀ေဆာင္မေနပါ။ ဒါေပမယ့္ သူၿပဳံးေနတဲ့ အၿပဳံးကေတာ့ ၾကည္စင္လြန္းလွၿပီး ေလာဘ၊ေဒါသ၊ ေမာဟ ကင္းစင္လြန္းဟန္ ရိွလွတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာ…၊ ၿပဳံးခဲ့လိုက္တုိင္း အဲဒီလို ၾကည္လင္ခဲ့ပါသလား…။

`ကလင္…ကလင္ (((((((((((´

အခ်ိန္ကာလတခုကို သတိေပးခ်င္ဟန္ ဘဲလ္သံက က်ေနာ့္ကို `ျပန္လာခဲ့ေတာ့´ လုိ႔ ဆင့္ေခၚလုိက္တယ္။ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခြဲ။ အလုပ္႐ုံထဲကုိ ျပန္၀င္လုိက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေစာေစာက ျမင္ကြင္းေတြက တမဟုတ္ျခင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ဆူညံေနတဲ့ စက္သံေတြက အဆင္မေျပလွစြာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ႀကိဳဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။


ကလိုေစးထူး


Sunday, November 18, 2007

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၂၉)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

န၀တညွဥ္းပန္းေရး စခန္းမ်ား
(ပထမပိုင္း)

ကြန္ျမဴနစ္ ေျမေအာက္ယူဂ်ီအဖြဲ႔ကို ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ ဖမ္းမိေတာ့ သူတို႔ထဲက ေလးဦးကုိ ေျမက်င္း တက်င္းစီမွာ တကုိယ္လုံး ထည့္ျမဳပ္၊ ေျမႀကီးေပၚမွာေတာ့ ေခါင္းေတြတင္ ေဖာ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီလို ေျမျမဳပ္ထားခ်ိန္မွာ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚ ေပၚေနတဲ့ ေခါင္းေတြေပၚ ပ်ားရည္ လာေလာင္းမယ္။ ၿပီးရင္ ကရင္နီေတြ၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ လႊတ္မယ္လုိ႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ ပ်ားရည္လည္း လာမေလာင္း၊ ကရင္နီေတြလည္း မလႊတ္ဘဲ ေထာက္လွမ္းေရးေတြသာ ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္လာတယ္ ဆိုရင္ပဲ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚ ေပၚ႐ုံေပၚေနတဲ့ သူတို႔ ေခါင္းေတြကို စစ္ဖိနပ္နဲ႔ က်ဳံးက်ဳံး ကန္ေတာ့သတဲ့။ `အဲဒါမ်ိဳး စာအုပ္ေတြထဲ ဖတ္လဲ မဖတ္ဖူးဘူး။ ၾကားလည္း မၾကားဖူးဘူး။ ေတာ္ေတာ္မိုက္႐ိုင္း စုတ္ပဲ့တဲ့ ေကာင္ေတြကြာ´ လို႔ အဲဒီ ေလးဦးထဲက တဦးက ျပန္ေျပာပါတယ္။

ႏိုင္ငံတုိင္း အစိုးရတုိင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ဆိုတာ ရိွၾကစၿမဲပါ။ ျပည္သူေတြရဲ့ ဘ၀ လုံၿခဳံေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရားဥပေဒ ေလးစားလိုက္နာေရး၊ ျပည္သူေတြ အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ မေနေစရတို႔အတြက္ လိုအပ္တာမို႕ ေထာက္လွမ္းေရး အက်ဥ္းေထာင္ဆိုတာ ရိွၾကရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေန ေသြဖည္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ျပည္သူေတြကုိ ဖိႏွိပ္ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ၿပီး အေၾကာက္ေၾကာက္ အလန္႔လန္႔ ျဖစ္ေအာင္၊ လုံၿခဳံမႈ ကင္းမဲ့ေအာင္ လုပ္ေနတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ေတြကို ျပည္သူေတြက ရြံရွာ မုန္းတီးလာၾကေတာ့မွာပဲ မဟုတ္လား။

စစ္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကမၻာစစ္ႀကီး (၂)ႀကိမ္ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရၿပီးေနာက္ စစ္ပြဲအတြင္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရတဲ့၊ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား အနိ႒ာ႐ုံေတြ၊ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး လူမဆန္မႈေတြကုိ ေနာင္မွာ ေရွာင္ရွားႏိုင္ဖို႔၊ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ နည္းလမ္းေတြကို ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ပညာရွင္ေတြ စဥ္းစားေတြးေခၚခဲ့ၾက၊ အေျဖရွာခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ စစ္ပြဲအတြင္း လိုက္နာရမယ့္ ဥပေဒေတြ၊ ဖမ္းမိတဲ့ ရန္သူ႔သုံ႕ပန္းေတြအေပၚ ဆက္ဆံ က်င့္သုံးရမယ့္ ဥပေဒေတြ စသျဖင့္ ဥပေဒမ်ားစြာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဥပေဒေတြရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူမဆန္မႈေတြ၊ လက္နက္အားကုိးနဲ႔ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္း အႏိုင္က်င့္မႈေတြ၊ အာဏာကို အလြန္အကၽြံ သုံးစြဲၿပီး တရားလက္လြတ္ ဥပေဒမဲ့ ထင္ရာစိုင္းမႈေတြကို တားဆီး ဟန္႔တားႏိုင္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာလည္း အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေက်းကၽြန္ေတြလို၊ တိရိစၧာန္ေတြလို ဖိႏွိပ္ မဆက္ဆံဖုိ႔ တားျမစ္ ဟန္႔တားခ်က္ေတြ ရိွလာသလုိ ေထာက္လွမ္းေရး ဌာနေတြမွာလည္း သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ရရိွဖုိ႔ ဖမ္းဆီးထားသူေတြကို ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ျခင္း မျပဳရ၊ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အတင္းအဓမၼ ေျဖာင့္ခ်က္ မယူရ အစရိွသျဖင့္ တားျမစ္ခ်က္ေတြ ဥပေဒေတြ ရိွလာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီ ဥပေဒနဲ႔ တားျမစ္ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို ေဖာက္ဖ်က္ က်ဴးလြန္ေၾကာင္း နစ္နာသူ ကာယကံရွင္က ျဖစ္ေစ၊ ကာယကံရွင္ကိုယ္စား ျဖစ္ေစ တုိင္တန္းရင္ က်ဴးလြန္သူ အာဏာပိုင္နဲ႔ အစိုးရကို တရားစြဲဆိုပုိင္ခြင့္ ရိွပါတယ္။

သေဘာကေတာ့ လူသားေတြရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္တက္လာတာပါ။ ယဥ္ေက်းတဲ့ ဒီကေန႔ ေခတ္မွာ လူ႐ိုင္းေခတ္တုန္းကလိုဘဲ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့၊ ရက္စက္တဲ့၊ တရားမဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ အစိုးရေတြ ရိွေနေသးတာဟာျဖင့္ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ရွက္စရာပါပဲ။

အဲဒီ ဥပေဒေတြကို တကမၻာလုံးက လူယဥ္ေက်း အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေလးစားလိုက္နာၾကေပမယ့္ န၀တ စစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကေတာ့ ေခါင္းထဲေတာင္ မထည့္ပါဘူး။ န၀တ ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ့ ထုံးစံလို ျဖစ္ေနတဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ တခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပလိုပါတယ္။

***

န၀တ ေထာက္လွမ္းေရးက လူတေယာက္ကို ဖမ္းသြားၿပီဆုိရင္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္တာ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္တာေတြအျပင္ ေရ မတိုက္ ထမင္းမေကၽြးဘဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ (၃)ရက္ေလာက္ကေန (၁၀)ရက္ေလာက္အထိ အိပ္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ ေန႔ေတြ ညေတြကလည္း မကြဲ၊ အိပ္လည္း မအိပ္ရ၊ ဒီၾကားထဲ ဒလစပ္ ႐ိုက္ႏွက္ညွဥ္းပန္း၊ ေမးခြန္းကလည္း ရပ္တယ္ မရိွဘဲ ဒလစပ္ ေမး ဆိုေတာ့ (၃) (၄) ရက္ၾကာလာရင္ပဲ သိပ္ၿပီး သတိေကာင္းသူေတြ၊ သတိထားသူေတြက လြဲရင္ အဖမ္းခံထားရသူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေယာင္ေျခာက္ျခား ျဖစ္စ ျပဳလာပါတယ္။ ညွဥ္းပန္းရာမွာလည္း တုတ္ေတြ၊ စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းကန္ ၀ိုင္း႐ိုက္တာမ်ိဳး ခႏၶာကုိယ္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ ပင္ပန္းေအာင္ နည္းမ်ိဳးစုံ သုံးၿပီး လုပ္တာမ်ိဳးေတြက ထုံးစံပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္လႊတ္ၿပီး ေရွာ့ခ္႐ိုက္တာမ်ိဳးေတြ ရိွသလို ေျမတြင္းထဲ ပစ္ခ်တာမ်ိဳးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ရဲေမာ္ထူးဆိုရင္ ေႁမြနဲ႔ လႊတ္ေပးလို႔ အခန္းထဲမွာ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားဖူးပါတယ္။

အစဥ္အလာလည္း ရိွ၊ အမ်ားေလးစားျခင္းလည္း ခံရတဲ့ နာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီး တဦးဆိုရင္ သူ႔ကို ေျခဖ်ားေထာက္ မတ္တပ္ ရပ္ခိုင္းထားၿပီး ေျခဖေနာင့္ေအာက္မွာ ပင္အပ္ေတြ ေထာင္ထားပါတယ္။ ပင္အပ္စူးမွာ စိုးလို႔ ေျခဖ်ားေထာက္ထားရာကေန ေျခေထာက္ကို ေအာက္မခ်ရဲဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

`ဒါေပမယ့္ ေျခဖ်ားေထာက္ထားရတာ ၾကာလာေတာ့ လူက မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ မခံႏုိင္ေတာ့တာနဲ႔ စူးလည္း စူးပေစေတာ့ ဆိုၿပီး ပင္အပ္ေတြကို နင္းခ်လိုက္ရတယ္´ လို႔ အဲဒီ ႏုိင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို အစဥ္အလာရိွသူ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြကို ဘယ္လုိ အေၾကာင္းနဲ႔မွ အဲဒီလိုမ်ိဳး မဆက္ဆံသင့္ဘူး မဟုတ္လား)။

တရားဥပေဒမွာ `အျပစ္ ထင္ရွားေၾကာင္း တရား႐ုံးက မဆုံးျဖတ္ရေသးသေရြ႕ တရားခံတဦးကို အျပစ္မရိွသူ အျဖစ္ ယူဆ သတ္မွတ္ထားရမယ္´ လို႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိထားပါတယ္။ အဲဒီ တရားဥပေဒ ဖြင့္ဆုိခ်က္အရ ၾကည့္ရင္ အခုလို ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္တာဟာ အျပစ္မရိွသူေတြကုိ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ေနတာမို႔ အဲဒီ ေထာက္လွမ္းေရး သမားေတြဟာ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္ေနသူေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။

သန္လ်င္ ေရနံခ်က္စက္႐ုံကုိ ဗုံးခြဲဖုိ႔ဆိုၿပီး ဗုံးေထာင္တဲ့ ကိစၥကို ေထာက္လွမ္းေရးက တရားခံ ရွာပုံကေတာ့ သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က လူငယ္အဖြဲ႔၀င္ေတြကုိ ဘာမဆိုင္ညာမဆုိင္ ဖမ္းဆီးလိုက္တာပါ။ အဲဒီေနာက္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ၿပီး ဗုံးေတာင္ မျမင္ဖူးတဲ ့သူတို႔ကုိ `အဲဒီဗုံး သူတုိ႔ ခြဲပါတယ္´ လို႔ ေျဖာင့္ခ်က္ အတင္းေပးခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းတာ မခံႏိုင္ေတာ့လုိ႔ လူငယ္အဖြဲ႔၀င္ေတြက ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေတာ့ ဆုိၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သူတို႔ဘာသာသူတုိ႔ အရန္သင့္ ေရးထားတဲ့ ေျဖာင့္ခ်က္ အတုႀကီးကို လက္မွတ္ထိုး ေပးလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ စစ္ခုံ႐ုံးက သူတို႔ကို ေသဒဏ္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီ ေျဖာင့္ခ်က္ အတုႀကီးကုိ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲလုပ္ၿပီး တရားခံ အစစ္ကို ဖမ္းမိတဲ့ အေၾကာင္း သတင္းစာ၊ ေရဒီယုိ၊ တီဗြီေတြကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫႊန္႔က ျပည္သူတရပ္လုံးကို တခမ္းတနား လိမ္ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္း `သန္လ်င္ ေရနံခ်က္စက္႐ုံဗုံးကို သူပဲ ေထာင္ခဲ့တာပါ´ လုိ႔ ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမဗုံးကို ေထာင္ခဲ့သူ ကုိကိုႏိုင္က ၀န္ခံလိုက္ေတာ့ န၀တ ေထာက္လွမ္းေရး အရွက္ကြဲသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကိစၥ တုိင္းျပည္ကို မေၾကညာရဲပါဘူး။ အဲဒီလို ကာယကံရွင္ အစစ္အမွန္က ၀န္ခံထားတာေတာင္ သန္လ်င္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္လူငယ္ေတြကို ေထာင္က ျပန္လႊတ္မေပးသလို ေသဒဏ္အျပစ္ကေနလည္း န၀တက ႐ုပ္သိမ္း မေပးပါဘူး။

တရားဥပေဒမွာ `အျပစ္ရိွသူ ဆယ္ေယာက္လြတ္ရင္ လြတ္သြားပေလ့ေစ။ အျပစ္ မရိွသူ တေယာက္ကို မွားၿပီး အျပစ္ဒဏ္ မေပးမိေစရ´ ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ရိွပါတယ္။ လူေတြကုိ တန္ဖိုးထား ေလးစားစိတ္၊ စာနာစိတ္ေၾကာင့္ အဲဒီ ေဆာင္ပုဒ္ ျဖစ္လာတာပါ။

န၀တ စစ္အစိုးရရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့ `အျပစ္မရိွသူ အေယာက္တရာကို ဖမ္းၿပီး အျပစ္ေပးမိရင္ ေပးမိပေလ့ေစ၊ အျပစ္ရိွသူ တေယာက္ လြတ္မသြားေစနဲ႔´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘာအျပစ္တခုမွ မရိွဘဲနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ အႏွိပ္စက္ အညွဥ္းပန္းခံေနရသူေတြ န၀တေခတ္မွာ မနည္းတာပါ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္အတြင္း သကၤန္းကၽြန္း၊ ဘီအုိစီ ေခါင္းျဖတ္သတ္မႈမွာ `ကိုကုိႏိုင္ ဆုိတဲ့လူ ပါတယ္´ လို႔ သတင္းထြက္ေတာ့ `ကိုကုိႏိုင္´ နာမည္နဲ႕ လူေတြကို လိုက္ဖမ္းပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံး ေခါင္းျဖတ္သတ္မႈမွာ ပါ၀င္တဲ့ တကယ့္ကုိကုိႏိုင္ အစစ္ကုိ ဖမ္းမိခ်ိန္မွာေတာ့ ကုိကုိႏိုင္နာမည္နဲ႔ တျခားလူႏွစ္ေယာက္ကို ေထာင္ဒဏ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္နဲ႔ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္စီ အျပစ္ ေပးၿပီးသြားပါၿပီ။ ေထာက္လွမ္းေရးမွာလည္း နည္းမ်ိဳးစုံ သုံးၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ၿပီးပါၿပီ။ အမွန္တကယ္ က်ဴးလြန္တဲ့ ကုိကိုႏိုင္ကို ဖမ္းမိၿပီး ေထာင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ခ်လိုက္ေပမယ့္ အရင္ ဖမ္းထားတဲ့ ကုိကုိႏိုင္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လႊတ္မေပးဘဲ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ဆက္ၿပီး ေထာင္ခ်ထားပါတယ္။

တခါတုန္းက အဲဒီအျပစ္မဲ့ ကုိကုိႏိုင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ ေထာင္၀င္စာ အတူ ထြက္ရပါတယ္။ သူ႔ကို သူ႔မိန္းမနဲ႔ သုံးေလးႏွစ္ အရြယ္သမီးေလးက လာေတြ႔ပါတယ္။ ခေလး စကားေျပာတတ္စမွာ သူ႔ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းလိုက္တာပါ။ ၾကားမွာ သံဇကာ ႏွစ္ထပ္ျခားၿပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေတြ႔ၾကခ်ိန္မွာ ကိုကုိႏိုင္ေရာ သူ႔မိန္းမပါ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ တေယာက္ကုိ တေယာက္ ၾကည့္ရင္း ငိုေႂကြးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သမီးေလးကလည္း သံဇကာကုိ ကိုင္၊ မ်က္လုံးထဲ မ်က္ရည္အျပည့္၊ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္န႔ဲ သူ႔အေဖကို ၾကည့္ေနတာ သနားစရာပါ။

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆုံး `ကိုယ္လုပ္လို႔ ကုိယ္ခံရတာပဲ´ ဆိုၿပီး ဒုကၡကို ေျဖႏိုင္ၾကေပမယ့္ ကိုကိုႏိုင္တုိ႔လို လူမ်ိဳးေတြက်ေတာ့ ဘယ္လို ေျဖၾကမလဲ။

န၀တ ညွဥ္းပန္းေရး စခန္း
(ဒုတိယပိုင္း)

န၀တ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေတြမွာ ႏိုင္ငံတကာ က်င့္၀တ္၊ လူ႔က်င့္၀တ္နဲ႔ ဘာသာတရား အဆုံးအမေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ ပရမ္းပတာ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္တာ ခံရၿပီးလို႔ ေထာင္ထဲ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ အဲဒီလိုညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ခံရမႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ မသြားၾကရပါဘူး။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ အင္းစိန္ေထာင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ဆႏၵျပပြဲနဲ႔ သရက္ေထာင္တြင္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈ အေၾကာင္းေတြမွာတုန္းက က်ေနာ္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈေတြအျပင္ တျခားညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈေတြလည္း ေထာင္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါ။

တခါတုန္းက အင္းစိန္ေထာင္ အမွတ္(၄) အေဆာင္မွာ ေက်ာင္းသားေလးဆယ္ေလာက္က ေတာင္ယာ အလုပ္လုပ္ရေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ `မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး´ လို႔ ေထာင္ကို တင္ျပၾကပါတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက `အလုပ္ မလုပ္ရင္ ေထာင္မွာ မေနရဘူး။ တိုက္မွာ သြားေနမွ ရမယ္´ လို႔ ေျပာပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္(၆)တိုက္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ငါးရာေလာက္ ရိွပါတယ္။ အဲဒီ တိုက္ေတြမွာ သြားေနရမယ္ လို႔ နားလည္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက `ဒါဆုိရင္ တိုက္မွာ သြားေနမယ္´ လို႔ ေျပာေတာ့ သူတို႔ အားလုံးကုိ တုိက္ ပို႔လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ထားတဲ့ တိုက္ေတြကို မဟုတ္ပါဘူး။ ျပစ္ဒဏ္တိုက္ေခၚ စစ္ေခြးတုိက္ကိုပါ။

မၾကာပါဘူး။ ေထာင္၀ါဒါေတြ ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားအားလုံးကုိ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ တခန္းခ်င္း ထုတ္၊ ေျခေထာက္ေတြကို ေဒါက္ေျခက်င္းခတ္၊ ၿပီးေတာ့ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး တုိက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္ ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အမွန္က တိုက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္ဆိုတာက ႀကီးေလးတဲ့ ေထာင္စည္းကမ္းမ်ိဳး ခ်ိဳးေဖာက္မွ ေပးရတာမ်ိဳးပါ။ အခုဟာက `အေဆာင္မွာ မေနခ်င္ရင္ တိုက္ထဲ သြားေနရမယ္´ လို႔ မလိမ့္တပတ္လုပ္ ေခၚထုတ္ၿပီး စစ္ေခြးတိုက္ ေရာက္ေတာ့မွ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီးေတာ့ ေထာင္ဥပေဒ ခ်ိဳးေဖာက္လုိ႔ ဆုိၿပီး တိုက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္ ေပးတာပါ။

အဲဒီလိုနဲ႔ စစ္ေခြးတိုက္မွာ (၁)လ ေနရခ်ိန္အတြင္း ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေဒါက္ေျခက်င္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ခတ္ထားၿပီး ေန႔တိုင္း ထုတ္႐ိုက္လို႔ တခ်ိဳ႔ဆုိရင္ အ႐ိုက္ခံေနရင္း သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားတာေတာင္ အ႐ိုက္ မရပ္ပါဘူး။ ႐ုိက္တာကလည္း ပရမ္းပတာ ၀ိုင္း႐ုိက္တာျဖစ္ၿပီး အျပစ္ကို မေျပာဘဲ `ဘာႏိုင္ငံေရးသမားလဲကြ၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ခ်င္ဦးကြ´ အစရိွသျဖင့္ ေထာင္ဥပေဒနဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္တဲ့ ေစာ္ကားေမာ္ကား စကားေတြ ေျပာၿပီး ဆဲဆို ႐ိုက္တာမ်ိဳးပါ။

သာယာ၀တီေထာင္မွာလည္း ၁၉၉၂ခုႏွစ္တုန္းက `ေထာင္ပိုင္ကုိ လုပ္ႀကံဖို႔ ႀကံစည္တယ္´ ဆုိတဲ့ အေျခအျမစ္ မရိွတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တရာေလာက္ကို ပက္ပက္စက္စက္ ႐ုိက္ႏွက္ၿပီး တိုက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္ ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။

တခါတုန္းက အင္းစိန္ေထာင္၊ ႀကိဳးတိုက္က ေသဒဏ္က် အက်ဥ္းသားေတြကုိ ႀကိဳးတိုက္မွာ လူက်ပ္လို႔ တိုက္ အမွတ္(၆)ကို ခြဲပုိ႔ပါတယ္။ ႀကိဳးသမားေတြ အထုပ္အပုိးေတြနဲ႔ တန္းစီ ေျပာင္းေရႊ႕ေနတာကို လမ္းတဖက္တခ်က္မွာ ေထာင္၀ါဒါေတြက တန္းစီရပ္၊ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္ဖက္ညွပ္ ပိတ္ရပ္ၿပီး အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ပါးေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြကို ျဖတ္႐ိုက္ပါတယ္။ `ဘာလို႕ အျပစ္မရိွဘဲနဲ႔ အခုလို ႐ိုက္ရတာလဲ´ လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ `ဒါ ေထာင္ထုံးစံ´ လို႔ ေထာင္၀ါဒါေတြက ေျဖၾကပါတယ္။

သရက္ေထာင္မွာလည္း ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ ေသာက္ေရခြက္ လက္ထဲက လြတ္က်သြားတာကိုပဲ `ေထာင္အာဏာပိုင္ ဆန္႔က်င္ပါတယ္´ ဆိုၿပီး ပုံႀကီးခ်ဲ႕ လုပ္ႀကံ၊ စြပ္စြဲ၊ ႐ိုက္ႏွက္ တိုက္ပိတ္ခဲ့ပါတယ္။ ႐ိုက္ပုံ ႐ိုက္နည္းကလည္း အဲဒီ ေက်ာင္းသားေလးကို ေဒါက္ေျခက်င္း ခတ္၊ အဲဒီ ေဒါက္ေျခက်င္းနဲ႔ မိန္းေဂ်းလ္လို႔ ေခၚတဲ့ ဗဟို႐ုံးကေန ေပ(၃၀၀)ေလာက္ ေ၀းတဲ ့တိုက္နံပါတ္ အမွတ္(၃)အထိ ၀မ္းလ်ားထုိး မိေခ်ာင္းသြား သြားခိုင္းၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္ ေထာင္၀ါဒါေတြက အေပၚကေန စီးၿပီး ႐ိုက္ႏွက္သြားတာပါ။ အဲဒီလို ႐ုိက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ႐ိုက္တဲ့အထဲမွာ ပါတဲ့ ေထာင္၀ါဒါ တဦးကဆုိရင္ `႐ိုက္လို႔ အရသာ ရိွလိုက္တာကြာ။ ၀ါးရင္းတုတ္ သုံးေခ်ာင္းကို ျပတ္ထြက္သြားတာပဲ´ လို႔ အားရပါးရ ျပန္ ေျပာပါတယ္။ `ဒါမွ ႏိုင္ငံေရး သမားေကာင္ေတြ မွတ္မွာ´ လို႔လည္း ဆိုလိုက္ပါေသးတယ္။ ၀ါးရင္းတုတ္ သုံးေခ်ာင္း အပိုင္းပိုင္း က်ိဳးျပတ္သြားတဲ့အထိ အ႐ိုက္ခံရတဲ့ လူတေယာက္ ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ ခံစားရလိမ့္မလဲဆိုတာ ေတြးသာ ၾကည့္ပါေတာ့။

တခါကလည္း သာယာ၀တီေထာင္က ေဂ်ာ္လီထြန္းကို သရက္ေထာင္ကို ေထာင္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ သရက္ေထာင္ ေရာက္ေတာ့ ေထာင္ဗူး၀ကတည္းက ေဂ်ာ္လီထြန္းကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ႐ိုက္လာလိုက္တာ တိုက္အမွတ္(၄) ေရာက္တဲ့ အထိ အေ၀းႀကီးပါပဲ။ ေဂ်ာ္လီထြန္းက နာက်င္တာကို ခံႀကိတ္ခံရင္း မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ေနပါတယ္။ အမွတ္(၄) တိုက္ေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔ကို ထုိင္ခိုင္းထားၿပီး `မင္းလားကြ ေဂ်ာ္လီထြန္း´ ဆိုၿပီး ေထာင္၀ါဒါေတြ ၀ိုင္း႐ိုက္တာ ေဂ်ာ္လီထြန္း ပုံလဲက်သြားတဲ့ အထိပါပဲ။

`ခုမွ ေရာက္လာတဲ့ သူ႔ကို ဘာအျပစ္မွ မရိွဘဲ ဘာလုိ႔ အခုေလာက္ ႐ိုက္ရတာလဲ´ လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ `အျပစ္ေတာ့ မရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါ ေထာင္ထုံးစံပဲ´ လို႔ ေထာင္၀ါဒါေတြက ေျဖၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဂ်ာ္လီထြန္းကုိ ေဒါက္ေျခက်င္း ခတ္ထားလိုက္တာ ေန႔ေရာ ညပါ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖဳတ္မေပးေတာ့ပါဘူး။ ေဒါက္ေျခက်င္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေတြ ပြန္းစားၿပီး ေယာင္ကုိင္းလာလို႔ ေနာက္ဆုံး လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ `ေဒါက္ေျခက်င္း ျဖဳတ္ေပးပါ´ လို႔ အသနားခံ ေတာင္းပန္တာေတာင္မွ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ျဖဳတ္မေပးပါဘူး။

သရက္ေထာင္မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ ေတာင္ယာေတြကို ေရေလာင္းဖုိ႔ အတြက္ ေရတြင္းထဲကေန ေရ ဆြဲတင္ရပါတယ္။ ေလးေထာင့္ သံပုံးနဲ႔ ေလးပုံစာေလာက္ အရြယ္ရိွတဲ့ ေရတိုင္ကီျပတ္ႀကီးနဲ႔ ေရတြင္း အနက္ႀကီးထဲက ေရကို ဆြဲတင္ၾကရတာပါ။ တရက္ တရက္ကို အဲဒီ ေရတုိင္ကီပုံးနဲ႔ ပုံး(၉၀၀)ေလာက္ ေရဆြဲတင္ၾကရပါတယ္။ ေနလင္း ဆိုတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး ဆိုရင္ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေရဆြဲရင္း သတိလစ္ ပစ္လဲ သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေထာင္မွာ ေရစုပ္စက္ ရိွရဲ့သားနဲ႔ ဘာလုိ႔ စက္ကုိ မသုံးဘဲ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ေရဆြဲခိုင္းတာလဲ လို႔ ေမးေတာ့ `တမင္ ဆြဲခိုင္းတာ´ လုိ႔ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက ေျဖပါတယ္။

တခါတုန္းကလည္း အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္အမွတ္(၅) မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကုိေအာင္ (ယခု ဒုတိယအႀကိမ္ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္ ထပ္မံက်ခံေနရသူ) နဲ႔ တျခားေက်ာင္းသား တေယာက္တို႔ ရက္ရက္စက္စက္ အ႐ုိက္ႏွက္ခံၾကရပါတယ္။ ျဖစ္ပုံကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္ ဆုိၿပီး ကုိေအာင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ အခန္းထဲကေန အျပင္ ေခၚထုတ္သြားပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ေဆာင္းတြင္း မနက္အေစာႀကီး ငါးနာရီေလာက္ပါ။ သူတုိ႔ကုိ တိုက္ ႐ုံးခန္းနားက ဗန္ဒါပင္ စခန္းလို႔ ေခၚတဲ့ ေနရာထိ ေရာက္ေအာင္ ေက်ာက္ခဲၾကမ္းေတြ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားထိုးၿပီး မိေက်ာင္းသြား သြားခိုင္းပါတယ္။ ဗန္ဒါပင္ ေျခရင္းေရာက္တာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ကုိယ္တုံးလုံး ခၽြတ္ၿပီး သုံးပင္လိမ္ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ ႐ိုက္ပါေတာ့တယ္။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေဆာင္းတြင္း မနက္ အေစာႀကီး ႀကိမ္လုံးေတြနဲ႔ တရႊမ္းရႊမ္း ႐ုိက္ႏွက္သံ၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴသံေတြ ၾကားရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတုိင္း မ်က္ရည္ လည္ၾကရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ ကိစၥေလာက္နဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္စရာ မလိုပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ ေပးထားတာပဲ မဟုတ္လား။ အခုက တမင္ ႐ိုက္ခ်င္လို႔ ႐ိုက္တာပါ။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေမလတုန္းက သရက္ေထာင္မွာ ကိုျပည့္နဲ႔ ကိုလွေဌးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို `ပုံစံထုိင္တာ မမွန္လို႔´ ဆိုၿပီး မျဖစ္စေလာက္ အျပစ္ကေလးနဲ႔ အေဆာင္ကေန ဓာတ္တုိင္ သုံးတုိင္စာေလာက္ ေ၀းတဲ့ တိုက္ အမွတ္(၃) အထိ ၀မ္းလ်ားထိုး မိေက်ာင္းသြား သြားခိုင္းရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ ေထာင္၀ါဒါေတြက အေပၚစီးကေန စီးၿပီး ပက္ပက္စက္စက္ ေအာ္ဟစ္ ႐ိုက္ႏွက္ၾကပါတယ္။ အမွန္ဆို အဲဒီေလာက္ ႐ိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးရတဲ့ ျပစ္မႈမ်ိဳးက ေထာင္ေဖာက္ဖို႔ ႀကံစည္မွ ေပးတဲ့ ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးပါ။

အဲဒီလို မတရားသျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းဆဲ ႐ိုက္ႏွက္ အေရးယူတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြဟာ စစ္အစိုးရေခတ္ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေတြမွာ ၊ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေတြမွာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီလို နည္းမ်ိဳးစုံ ညွဥ္းပန္း ႏိွပ္စက္ခံရတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ တကယ့္ အျပစ္ကေတာ့ ဥပေဒ ခ်ိဳးေဖာက္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ျဖစ္ၾကလုိ႔ပါ။

ဆက္ရန္…

Friday, November 16, 2007

က်ေနာ္ႏွင့္ စာေပ…


က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုမွာ ေဖေဖက သီခ်င္းနားေထာင္တာ ၀ါသနာပါၿပီးေတာ့ ေမေမကေတာ့ စာဖတ္တာကို ၀ါသနာ ပါပါတယ္။

သီခ်င္းနားေထာင္တာကို ၀ါသနာပါတဲ့ ေဖေဖက သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဟသၤာတေအာင္တင္၀င္း ေခြကို ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမေမက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုလားထုိင္မွာ စာအုပ္တအုပ္အုပ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ဖတ္ေနေလ့ ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္က်ေတာ့ ေဖေဖ့ဆီကေရာ ေမေမ့ဆီကပါ ၀ါသနာ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကို မွ်ယူလိုက္မိတယ္ ထင္ပါရဲ့…။ သီခ်င္းဆိုရင္လည္း နားေထာင္လိုက္ခ်င္…၊ စာအုပ္ ဆုိရင္လည္း ဖတ္လိုက္ခ်င္ပါပဲ။

ေမေမက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စာသိပ္ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ အိမ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြ အႀကိဳက္ ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ကို အပတ္စဥ္ ၀ယ္ယူသလုိ လစဥ္ထုတ္ေ၀တဲ့ တို႔ေက်ာင္းသား စာေစာင္ကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုကို ဖတ္ေစခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေမေမ့ေျခရာ အနင္းလြန္လို႔ သုံးတန္းတုန္းက ပထမအစမ္း စာေမးပြဲ က်ခဲ့ဖူးတာကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တု႔ိ မူလတန္းတုန္းက စာေမးပြဲသြားေျဖရင္ ေအာက္ကေန ခံေရးဖုိ႔ သတင္းစာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခား စာအုပ္တခုခုကုိ ဆရာ/ဆရာမေတြက အတန္းထဲ ယူခြင့္ ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ ကေလးေတြဆုိေတာ့ ကူးခ်ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိၾကဘူးကုိး…။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေန႔က (မွတ္မွတ္ရရ သခ်ၤာေျဖမယ့္ေန႔မွာ) က်ေနာ့္ကို ေမေမက ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ တေစာင္ကုိ ကြန္ပါဘူးမွာ သားေရပင္ေလးနဲ႔ ပတ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုလႊတ္လိုက္ပါတယ္။

စာေမးပြဲခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ေမးခြန္း လာမေပးမီ ပါလာတဲ့ ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ကို ဟိုဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ဖတ္မိပါေလေရာ…။ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ၿမိဳ႔တခုကို လာသိမ္းတဲ့ စစ္သည္ေတြက ဘယ္လုိမွ သိမ္းလို႔မရျဖစ္ေနတုန္းမွာ ျမင္း႐ုပ္အႀကီးႀကီးတခုကို ၿမိဳ႔ျပင္မွာ လာထားခဲ့ေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ထဲက လူေတြက ျမင္း႐ုပ္ႀကီးကို ၿမိဳ႔ထဲယူသြင္းမိတာ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ျမင္း႐ုပ္ထဲမွာ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ စစ္သားေတြက ၿမိဳ႔ကို တိုက္ခိုက္ သိမ္းယူလိုက္တဲ့ ပုံျပင္အေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။

ဆရာမက ေမးခြန္းစာရြက္ လာေပးတာေတာင္ ဘာမွမေျဖအားေသးဘဲနဲ႔ အဲဒီပုံျပင္ကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္ေနမိပါတယ္။ ဆရာမက ေနာက္ေတာ့ သတိထားမိၿပီး `သား၊ စာေမးပြဲေျဖေလ´ လို႔ ေျပာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ အခ်ိန္က နာရီ၀က္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ဖူးပါတယ္။

***

က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ေက်ာင္းစာျပင္ပက စာကုိ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာကလည္း ေက်ာင္းသုံး ျပ႒ာန္းစာအုပ္ တအုပ္ပါပဲ။ မ်က္စိ မလည္သြားၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္ ေလးတန္းေလာက္မွာ က်ေနာ့္ ဦးငယ္ အဆင့္ျမင့္တန္း ေက်ာင္းသားရဲ့ (အခုေခတ္ အထက္တန္းေက်ာင္းကုိ ဟိုတုန္းကေတာ့ အဆင့္ျမင့္တန္း ေက်ာင္းလို႔ ေခၚပါတယ္) ျမန္မာစာ ျပ႒ာန္း စာအုပ္ကုိ ယူဖတ္မိရာက အဲဒီအထဲက စကားေျပေတြ၊ ၀တၳဳတုိေတြကို အႀကိဳက္ႀကီး ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ `ကိုေဇာ္၀ိတ္နဲ႔ တုိင္းလုံးေက်ာ္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ´ `ေမာင္ဘစီ´ `မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား´ `လွည္းဆရာနဲ႕ လကၤာဆရာ´ `စေလာင္းဖုံးတခ်ပ္´ အစရိွတဲ့ စကားေျပေတြ၊ ၀တၳဳတိုေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏွစ္သက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ့ ထူးျခားတဲ့ အက်င့္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ တေလွ်ာက္လုံးမွာ ႏွစ္စဥ္ ေက်ာင္းသုံး ျမန္မာစာ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြကို စြဲစြဲမက္မက္ ဖတ္ေလ့ ရိွတာပါပဲ။ တျခားဘာသာေတြထက္စာရင္ ပုံျပင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ ဇာတ္ေတာ္ေတြ ပါ၀င္တတ္တဲ့ ျမန္မာစကားေျပ ကို ပိုႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာထက္စာရင္ စကားေျပကို ႏွစ္သက္တာက ပုိပါတယ္။

ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ မဟုတ္တဲ့ ျပင္ပ၀တၳဳထဲမွာ က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ `သူငယ္ခ်င္းလု႔ိပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ခိုင္´ ၀တၳဳပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ၀တၳဳရဲ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္အိမ္ကို ႏွစ္သက္တာထက္ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ `ေမာင္´ စားရတယ္ဆုိတဲ့ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးေတြကို သြားရည္ယုိၿပီး ခဏခဏဖတ္ရင္းကေန စာအုပ္အဆုံးအထိ ဖတ္ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက အသက္ဆယ္ႏွစ္သား က်ေနာ့္အတြက္ အဲဒီလို ၀တၳဳကို ေကာင္းလား ဆုိးလား ဘာမွန္း သိေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္း စာကုိ အရသာခံ ဖတ္တတ္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့မွ အဲဒီ၀တၳဳရဲ့ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းခံစားတတ္တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္တန္း၊ ခုႏွစ္တန္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ေမေမဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေလွ်ာက္ဖတ္ပါတယ္။ ကေလးသာသာဆုိေတာ့ ေမေမ့ စာအုပ္အထူႀကီးေတြက ပ်င္းစရာေကာင္းလွတာနဲ႔ စာအုပ္ အငွားဆိုင္ကို ခ်ီတက္ပါတယ္။ ကာတြန္းမ်ိဳးစုံ ငွားဖတ္တဲ့ အထိ ေမေမက ဘာမွ မေျပာေသးေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ေခတ္ေပၚ ၀တၱဳေတြကို လက္လွမ္းလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေမေမက တားျမစ္ပါေတာ့တယ္။ အေပြ႔အဖက္၊ အနမ္းအရွဳ႔ံေတြကို အေသးစိတ္ ေရးထားေလ့ရိွတဲ့ ၀တၳဳမ်ိဳးေတြကို ဖတ္မိရင္ေတာ့ ေခါင္းေခါက္ခံထိေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဆယ္တန္း မေအာင္မျခင္း ျပင္ပ၀တၳဳေတြ၊ စာေတြ ဖတ္တာကို ေမေမက သိသိသာသာႀကီး ကန္႔သတ္ပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ စာေတြကိုလည္း သိပ္ အဖတ္မခိုင္းပါဘူး။ ေက်ာင္းစာကုိ အာ႐ုံေလ်ာ့သြားမွာ စိုးလုိ႔ပါ။ ဒါေတာင္ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကေန ေမေမမသိေအာင္ `သခင္သန္းထြန္းရဲ့ ေနာက္ဆုံး ေန႔ရက္မ်ား´ စာအုပ္ကို ငွားၿပီးေတာ့ ခိုးဖတ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ စာဖတ္ခြင့္ကို ေမေမက လုံး၀ဥႆုံ လြတ္လပ္ေရး ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ စာအုပ္ေပါင္းစုံကို က်ေနာ္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဖတ္မိသမွ် အႀကိဳက္ခဲ့ဆုံး ၀တၱဳေရးဆရာေတြကေတာ့…

(၁) ၾကဴေမႊး (ရယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ သူ႔ရဲ့ ဟာသ ၀တၳဳေတြကုိ အေတာ္ႀကိဳက္ဖူးပါတယ္)
(၂) ေမာင္သာျပည့္ (အတည္အခန႔္ ဇာတ္အိမ္မ်ိဳး ေရးေလ့ရိွလို႔ပါ)
(၃) ကလ်ာ (၀ိဇၨာ-သိပၸံ)
(၄) ဂ်ဴး (ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကား၊ ကၽြန္မ၏သစ္ပင္၊ ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား ၀တၳဳေတြကို အႀကိဳက္ဆုံးပါပဲ)
(၅) ေမာင္သာရ (ထမိန္ကၽြတ္၍ လႊတ္လုိက္သည္ ကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္)
(၆) ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း (မိုးမခပင္ေတြ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို အခုထိသတိရေနပါေသးတယ္)
(၇) ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)
(၈) မင္းသိခၤ (အခုေတာ့ မႀကိဳက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေရးခဲ့တဲ့ `ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္´ ၀တၳဳကို က်ေနာ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဖတ္ေလာက္ေအာင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးပါတယ္)
(၉) လြန္းထားထား (သူ႔ကိုလဲ ဒီလိုပါပဲ၊ အခုေတာ့ လုံး၀ကို မႀကိဳက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ထူးျခားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြ၊ စ႐ိုက္ေတြ၊ ဇာတ္အိမ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။)

ေရွးက စာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ မင္းေဆြရဲ့ `ဓား´၊ ေမာင္ထင္ ရဲ့ `ငဘ´၊ ဦးဖိုးက်ားရဲ့ `ကုိယ္ေတြ႔ ၀တၳတိုမ်ား´ စာအုပ္ေတြကို အႏွစ္သက္ဆုံးပါပဲ။

ကဗ်ာဖတ္တဲ့ အားကေတာ့ အလြန္နည္းတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာဉာဏ္လဲ အလြန္နည္းပါတယ္။ ဖတ္မိသမွ်ထဲမွာလည္း ေမာ္ဒန္ကဗ်ာထက္ ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာေတြကို ပုိၿပီး ႏွစ္သက္ခံစားရပါတယ္။ ကဗ်ာဉာဏ္နည္းပါးတဲ့ ဒဏ္က တခါတေလဆိုရင္ တခ်ိဳ႔ သူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂါေတြ ေရးတဲ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကို လုံး၀ကုိ နားမလည္တဲ့ အထိပါပဲ။ :D

ဘာသာျပန္ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္မိသမွ် အႀကိဳက္ဆုံးစာအုပ္ကေတာ့ ေမာင္ထြန္းသူရဲ့ `ဇစ္ျမစ္ (The root)´ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။

၀တၳဳတို ေရးသူေတြမွာေတာ့ ေန၀င္းျမင့္၊ ဦးသုခ (မျမင္ရတဲ့မီး ၀တၳဳတိုကို အႏွစ္သက္ဆုံးပါ)၊ မင္းလူ၊ နႏၵစိုး(ဆင္ျဖဴကၽြန္း)၊ ခင္ခင္ထူး တုိ႔အျပင္ အကၽြမ္းတ၀င္ မရိွလွတဲ့ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႔ရဲ့ ၀တၱဳတိုေလးေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္ေလ့ရိွပါတယ္။

***

က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တဲ့ စာအုပ္နဲ႔ စာေရးဆရာမ်ားရဲ့ စာရင္းမွာ ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပင္ပကို ေရာက္ခဲ့ၿပီးမွ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းပါ။ ျမန္မာျပည္ ျပင္ပကုိ ေရာက္ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ မဖတ္ဖူးခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးစုံကုိ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့…

(၁) လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း (၀င္းႏိုင္ဦး)
အခုေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ အခန္းဆက္ တင္ေနတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းနဲ႔၊ အက်ဥ္းေထာင္တြင္းက လူမဆန္မႈ၊ ရက္စက္ ညွဥ္းပန္းမႈေတြကို ႐ုိးရွင္းေျပျပစ္တဲ့ ေရးဟန္နဲ႔ တင္ျပထားတဲ့ ကို၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကို က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံးပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အႏွစ္သက္ဆုံးလုိ႔ ေျပာရတာက အားနာဖုိ႔ေတာင္ ေကာင္းေနပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ဟာ လူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ၾကယ္ပြင့္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ေသြးကုိ ကုိယ္စားျပဳထားတဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္ေနလို႔ လို႔ တင္စားခ်င္ပါတယ္။

(၂) တာေတစေနသား (ဦးႏု)
႐ိုးသား ပြင့္လင္းတဲ့ ေရးဟန္၊ ဟိတ္ဟန္ အလြန္နည္းပါးလွတဲ့ စ႐ိုက္လကၡဏာေတြ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ဦးႏုရဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကိုလည္း က်ေနာ္ အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္။

(၃) မုန္တိုင္းကို ဆန္၍ ပင္လယ္ကို ျဖတ္ေသာအခါ (ရဲေဘာ္ေရွာင္း)
ေကအင္န္ယူမွာ အခုအခ်ိန္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ ျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေရွာင္းရဲ့ အဲဒီ စာအုပ္မွာ တခ်ိန္က ကုိကိုးကၽြန္းအပို႔ခံခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ၿပီး ေလွတစီးနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းကေန ထြက္ေျပးလာၾကပုံကုိ သဲထိတ္ရင္ဖိုဆန္ဆန္ ေရးသားထားပါတယ္။

(၄) ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း (ေအာင္သူၿငိမ္း)
ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ဆိုတာဘာလဲ၊ ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းရဲ့ သေဘာသဘာ၀၊ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းေတြကို ဘက္စုံ ေထာင့္စုံကေန ျပဳစု တင္ျပထားတဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကုိ အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္။

***

ႏွစ္သက္မိသမွ် စာအုပ္နဲ႔ စာေရးဆရာ စာရင္းေတြကို ေရးၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲ တခုစဥ္းစားမိတာက `ျမင္းထိန္း ငတာ´ ခ်ီးက်ဴးေနသလုိမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ပါ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒီေလာက္ပဲ ဘရိတ္အုပ္ပါရေစေတာ့…။

Tag ထားတဲ့ ကုိညိမ္းညိဳေရ…။ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။


ကလိုေစးထူး