Friday, August 31, 2007

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၁၇)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္တြင္း အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈမ်ား (ဒုတိယပိုင္း)

ေထာင္ထဲမွာ ေတာင္ယာအလုပ္နဲ႔ အလုပ္ႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့ လက္သမား၊ အုန္းဆံထု၊ ဘိနပ္ခ်ဳပ္ စတဲ့ အင္မတန္ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ အညစ္အေၾကးေတြကို သိမ္းဆည္းရတဲ့၊ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ မိလႅာသိမ္း အလုပ္ေတြလည္း ရိွပါတယ္။ တၿပိဳင္ထဲမွာပဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာ မလုိတဲ့ တျခား အလုပ္ေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ စာေရးစာခ်ီ အလုပ္၊ ေထာင္ပုိင္႐ုံး၊ ေထာင္က်႐ုံး၊ အခ်ဳပ္႐ုံး၊ မိန္းေဂ်း႐ုံး စတဲ့ ႐ုံးေတြက ႐ုံးအလုပ္၊ အခန္းလူႀကီး၊ အခန္းစာေရး အလုပ္၊ ေထာင္ရာရိွေတြကို ေ၀ယာ၀စၥ လုပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္ စတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြပါ။

အဲဒီ အလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ၾကရသူေတြဟာ အလုပ္ၾကမ္းလည္း မလုပ္ရတဲ့ အျပင္ ေထာင္အရာရိွေတြနဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္လည္း ေနရ၊ ေထာင္ျပင္ပနဲ႔လည္း ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ရိွၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေထာင္က် အခ်င္းခ်င္းၾကား အထူးေလးစား အ႐ိုေသခံရၿပီး `ဟိုလူက ေခၚခ်င္၊ ဒီလူက ေခၚခ်င္´ နဲ႔ အင္မတန္ `မ်က္ႏွာပန္းပြင့္´ တဲ့ အခြင့္ထူးခံ အလုပ္မ်ိဳးေတြပါ။

အဲဒီ အလုပ္မ်ိဳးေတြ၊ အဲဒီ ေနရာမ်ိဳးေတြမွာ လုပ္ခြင့္ရခ်င္ရင္ ေထာင္အရာရိွေတြကို ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ လာဘ္ထုိးရပါတယ္။ ပိုက္ဆံ မေပးႏိုင္တဲ့ သူေတြကေတာ့ အၾကမ္းတမ္းဆုံး အလုပ္နဲ႔ မိလႅာက်ဳံးအလုပ္ စတာေတြ လုပ္ေပေတာ့၊ အ႐ိုက္ႏွက္ အညွဥ္းပန္းခံေပေတာ့ပါပဲ။

ေထာင္တြင္းမွာ ေနာက္ထပ္ လာဘ္စားနည္း တခုကေတာ့ `ရဲဘက္စခန္း´ ေခၚ `အလုပ္ၾကမ္း´ စခန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြ အေၾကာက္ဆုံးက ရဲဘက္စခန္း လို႔ ေခၚတဲ့ အလုပ္ၾကမ္း စခန္းေတြ အပို႔ခံရမွာကိုပါ။ ရဲဘက္စခန္းေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေနအရပ္ေတြ၊ ရြာေတြနဲ႔ ေ၀းလံေခါင္ပါးတဲ့ ေနရာမွာ ရိွၿပီး အဆက္အသြယ္လည္း ခက္ခဲလြန္းလို႔ ရဲဘက္စခန္း အပို႔ခံရတယ္ဆိုရင္ အက်ဥ္းသားေတြအဖို႔ ေသရြာ အပို႔ခံရသလိုပါပဲ။ တကယ္လည္း ရဲဘက္စခန္းေတြေရာက္ရင္ အသက္ရွင္ရက္နဲ႔ ျပန္ထြက္လာႏိုင္ဖုိ႔ မလြယ္လို႔ ေသရြာသြားတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။

ရဲဘက္စခန္းေတြဟာ ေ၀းလံၿပီး လူသူအေရာက္အေပါက္ နည္းလြန္းတဲ့ အရပ္ေတြ ျဖစ္လို႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက သက္ဆုိင္ရာ အက်ဥ္းသားေတြကို လာေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရဲဘက္စခန္းက အက်ဥ္းသားေတြဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ တျခား အေရးတႀကီးကိစၥေတြ၊ အေရးေပၚ ကိစၥေတြ ေပၚလာရင္ အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္း ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔၊ အကူအညီေတာင္းဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ေထာင္အရာရိွေတြကလည္း လူလူခ်င္း စာနာၿပီး အဆက္အသြယ္ေတြရေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ ေဆာင္ရြက္ေပးတာမ်ိဳးကလည္း ထုံးစံမရိွဘူး မဟုတ္လား။

အဲဒီနည္းနဲ႔ အိမ္နဲ႕ အဆက္အသြယ္မရလုိ႔၊ အိမ္ရဲ့ အကူအညီ မရလို႔၊ အိမ္က ေငြေၾကး မပ့ံပိုးလိုက္ႏိုင္လို႔ မေသသင့္ဘဲ ရဲဘက္အက်ဥ္းစခန္းေတြမွာ ေသသြားရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ ေရတြက္မႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေသသြားလို႔လည္း `ေသသြားၿပီ´ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း သက္ဆုိင္ရာ မိသားစုကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ဥပေဒအရ လူ႕က်င့္၀တ္အရ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ အခ်ိန္မီ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားတာမ်ိဳးလည္း ရဲဘက္အက်ဥ္းစခန္းေတြမွာ ရိွတာ မဟုတ္ပါဘူး။

တခ်ိဳ႕ မိသားစုေတြဆုိရင္ ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္လင္၊ ကိုယ့္ေမာင္ဘြား အက်ဥ္းသား ေသၿပီးလို႔ ေျခာက္လ၊ တႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ေသမွန္း သိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္က အက်ဥ္းသားနဲ႕ အဆက္အသြယ္ လုံး၀လုပ္မရလို႔ ဟိုစုံစမ္း ဒီစုံစမ္း လုပ္ေတာ့မွ ေသမွန္း သိရတာမ်ိဳးေတြ၊ တခါတခါလည္း ကိုယ့္အိမ္က အက်ဥ္းသားကို စုံစမ္းရာမွာ သက္ဆုိင္ရာေတြက ဟိုလိုလုိ ဒီလုိလိုလုပ္၊ မေရမရာေတြေျပာ၊ အဲဒီနည္းနဲ႕ စုံစမ္းဖုိ႔ လမ္းစေပ်ာက္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုယ့္သား ကုိယ့္လင္ ကိုယ့္ေမာင္ ေသၿပီလို႔ ယူဆၿပီး သပိတ္သြတ္လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြလည္း မနည္းပါဘူး။

ဒါ့အျပင္ ရဲဘက္စခန္းေတြမွာ အက်ဥ္းသားေတြကို ခိုင္းတာ တိရိစၧာန္ေတြလို၊ ေက်းကၽြန္ေတြလို ရက္ရက္စက္စက္ ခုိင္းတာမ်ိဳးပါ။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ႐ိုက္ႏွက္ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ပါေသးတယ္။ အစားအေသာက္ကလည္း ျဖစ္သလို ေကၽြးတာဆိုေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြ အရွက္အေၾကာက္ မရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္ေနတာပါ။ ရန္ကုန္-ေမာ္လၿမိဳင္ ရထားလမ္းေဘး၊ ဇင္းက်ိဳက္၊ ေက်ာက္ထု ရဲဘက္စခန္းက ရဲဘက္အက်ဥ္းသားေတြဆိုရင္ ဆာလြန္းလို႔ ရထားတစင္း ျဖတ္သြားတဲ့အခါတိုင္း ရထားေပၚက ခရီးသည္ေတြ မုန္႔ပဲသားေရစာေလးမ်ား ပစ္ခ်ေပးေလမလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရထားေနာက္က (အားကလည္း ျပတ္ေနေတာ့) ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႔ အေျပးလိုက္ၾကတာ ေတြ႔ရတာ မ်က္ရည္လည္စရာႀကီးမွန္း ႀကဳံဖူးသူမ်ား အသိ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို အာဟာရကလည္း ျပတ္၊ သံေျခက်င္း ေလးေလးႀကီးေတြကလည္း ေျခေထာက္မွာ အခတ္ခံထားရ၊ ေနပူမေရွာင္၊ မုိးရြာမေရွာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလည္း အလုပ္လုပ္ရဆုိေတာ့ အဲဒီဒဏ္ မခံႏိုင္လုိ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း အေမာေဖာက္ ပစ္လဲသြားၾကသူေတြ၊ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားၾကသူေတြ ရိွသလို အလုပ္လုပ္ရင္း တန္းလန္း အသက္ထြက္သြားၾကသူေတြလည္း မရွားပါဘူး။

ဖ်ားနာတဲ့ အခါေတြမွာလည္း ဂ႐ုတစိုက္ ေဆး၀ါးကုသေပးမႈကလည္း ေဆး၀ါးကလည္း မျပည့္မစုံနဲ႔မို႔ ရဲဘက္စခန္းမွာ ဖ်ားတယ္ဆိုရင္ ေသတာပါပဲ။ ရဲဘက္စခန္းမွာ အျဖစ္အမ်ားဆုံး ေရာဂါေတြကေတာ့ ၀မ္းေလွ်ာ၊ ၀မ္းကိုက္၊ ပန္းဖ်ား၊ ငွက္ဖ်ားေတြပါ။ အပင္ပန္းဆုံး၊ အၾကမ္းတမ္းဆုံး ရဲဘက္စခန္းေတြထဲက တခုျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ႀကီး ေက်ာက္ထု ရဲဘက္စခန္းမွာဆုိရင္ တခ်ိဳ႕ အက်ဥ္းသားေတြဟာ ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ မခံႏိုင္လြန္းလို႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ၀ါးခၽြန္ကို ရင္၀မွာေထာက္၊ ေက်ာက္ေတာင္ အျမင့္ႀကီးေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ကို ခုန္ခ်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ေသသြားၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း မၾကားခ်င္ အဆုံးပါပဲ။

ေက်ာက္ႀကီး ရဲဘက္စခန္းမွာပဲ တခါတုန္းက ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေတာ့ ဂ႐ုတစိုက္ ကုသမေပးလုိ႔ အက်ဥ္းသားေတြ အတုံးအ႐ုံး ေသဆုံးၾကပါတယ္။ အေသအေပ်ာက္မ်ားလြန္းလို႔ တေယာက္ခ်င္း ေျမမျမွဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ က်င္းႀကီးေတြတူးၿပီး အစုလိုက္ အၿပဳံလိုက္ ျမွဳပ္ရပါတယ္။

ရန္ကုန္-မႏၱေလး အေ၀းေျပး ကားလမ္းေဖာက္လုပ္ေရး ရဲဘက္စခန္းမွာလည္း အက်ဥ္းသား အေသအေပ်ာက္က ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။ ေသသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အေလာင္းေတြကို ဆက္လိုက္ရင္ သူတုိ႔ ေဖာက္ေနတဲ့ ရန္ကုန္-မႏၱေလး အေ၀းေျပး ကားလမ္းမႀကီး ႏွစ္ျပန္စာေလာက္ ရိွမယ္လို႔ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ရဲဘက္စခန္းက အက်ဥ္းသားေတြက ေျပာၾကပါတယ္။

အဲဒီ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ရဲဘက္အလုပ္ၾကမ္း စခန္းေတြ လုိက္ရမွာ အက်ဥ္းသားေတြ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ေၾကာက္ၾကတာပါ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို ရဲဘက္စခန္းေတြ မလိုက္ခ်င္ရင္၊ လိုက္ရမွာ ေၾကာက္ရင္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို ပိုက္ဆံ ေပးေပေတာ့ပဲ။ ေပးရတဲ့ ပိုက္ဆံကေတာ့ အက်ဥ္းသား တဦးကို အနည္းဆုံး ငါးေထာင္ကေန တေသာင္းႏႈန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံ မေပးႏိုင္သူမ်ားကေတာ့ ေသရာသြားရေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ န၀တေခတ္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြဟာ သူတုိ႔ လာဘ္စားႀကီးပြားႏိုင္ေရးအတြက္ တရားဥပေဒကို ေခ်ာင္ထိုးၿပီး အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစုံ၊ ေဘးဒုကၡမ်ိဳးစုံနဲ႔ အသက္အႏၱရာယ္ေတြကို ေထာင္ထဲမွာ လူမဆန္စြာ တမင္ ဖန္တီးထားၾကတာပါ။

ထိုင္းဘုရင္ႀကီးရဲ့ (၇၂) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ (၁၉၉၈ခုႏွစ္) စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္ေန႔က ထိုင္းအက်ဥ္းသား တရာ့တဦးကို နအဖအစိုးရက အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ကေန ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေထာင္ေတြထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္က်ခ့ဲဖူးသူ အဲဒီ ထုိင္ႏိုင္ငံသားေတြက ရဲဘက္ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ျပန္ေျပာျပၾကတာ စိတ္ထိခိုက္စရာပါ။

ထိုင္းႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္လိ႔ု သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ သူတုိ႔ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ျပန္ေျပာၾကရာမွာ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ေထာင္ (၁၈)ႏွစ္ က်ရာကေန ျပန္လြတ္လာသူ ထုိင္း ပတၱျမားကုန္သည္က `ရဲဘက္ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းမွာ လူ သုံးရာ ရိွတဲ့ အနက္ က်ေနာ္နဲ႔ တခန္းထဲ အတူေနခဲ့တဲ့ ျမန္မာ အက်ဥ္းသားတဦး အပါအ၀င္ လူခုႏွစ္ဆယ္ပဲ အသက္ရွင္ရက္နဲ႔ ေထာင္ကို ျပန္လာႏုိင္ၾကတယ္´ လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

အျခား ထုိင္းတေယာက္က သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကို ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ `အေျခအေန အဆိုးဆုံးကေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ပဲ။ ဒီႏွစ္ ေမလထဲမွာ အက်ဥ္းသား ငါးရာေက်ာ္ကို ရဲဘက္အလုပ္ၾကမ္းစခန္း ပို႔လိုက္တယ္။ အသက္ရွင္ရက္ ျပန္ေရာက္လာသူ တရာေတာင္ မျပည့္ဘူး။ ျပန္ေရာက္လာသူေတြ အားလုံးကလည္း လူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အ႐ိုးစုေတြပဲ´ တဲ့။

ဆက္ရန္…

Thursday, August 30, 2007

ဘေလာ့ဂါ ေန႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံးမ်ား...

အခုတေလာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါမ်ား Tag game ကစားရတာ အေတာ္ အရသာေတ႔ြေနပုံ ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အဲဒီ ကစားနည္းဟာ ဘေလာ့ဂါ အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံး ညီညႊတ္ေစတဲ့ နည္း တနည္း ျဖစ္လုိ႔ ေက်နပ္စရာပါ။

ညေလးနဲ႔ ေမာင္ရန္ က်ေနာ့္ကို Tag ထားလုိ႕ က်ေနာ္ အေႂကြးတင္ေနတာက ႏွစ္ခု၊ ဒီညေန ကိုၿဖိဳး လာ Tag တာ နဲ႔ဆိုရင္ သုံးခုစာ ေရးရမွာပါ။ ညေလး Tag ထားတာလဲ ၾကာလွပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ တႏွစ္ျပည့္က်မွ ေပါင္းေရးမယ္လို႔ ႀကံရြယ္ထားတဲ့ အတြက္ ညေလးေရ…၊ ခြင့္လႊတ္ပါအုံး။

ဒီေန႔ဟာ Blog day ပါတဲ့။ က်ေနာ္က ဘေလာ့ဂ္ ေရးသာ ေရးေနတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုတာ ဘယ္ကဘယ္လို ျဖစ္လာမွန္း မသိ။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးရတဲ့ အရသာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားတတ္ေနပါၿပီ။ ဘေလာ့ဂ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စာအေတာ္ ေရးျဖစ္သလို ဘေလာ့ဂ္ေၾကာင့္ အသိအျမင္ေတြလဲ မ်ားစြာတိုးခဲ့တဲ့ အတြက္ ဒီေန႔ က်ေရာက္တဲ့ Blog day မွာ ႏိုင္ငံတကာ၊ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါအားလုံး ရႊင္လန္း တက္ႂကြစြာနဲ႔ မိမိ အေတြးအျမင္ေတြကို လြတ္လပ္စြာ တင္ျပႏုိင္ၾကပါေစ၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္ ေလာက ဒီထက္ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔လာႏိုင္ပါေစလုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းအပ္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ ေရးသက္ တႏွစ္ျပည့္လုနီး အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ပို႔စ္ ဘယ္ေလာက္ တင္ျဖစ္လဲလို႔ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ မေန႔ကအထိ ၁၉၆ ပုဒ္ တင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေဆာင္းပါး၊ သီခ်င္း၊ ခံစားမႈ စာစု၊ သုံးသပ္ခ်က္၊ ကဗ်ာ၊ စပ္မိစပ္ရာ၊ စသျဖင့္ ေရာေထြးေသာင္းေျပာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အထဲကမွ…

(၁) က်ေနာ္ ေပၚတာ အထမ္းသမား
၁၉၉၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ေန႔မွာ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရဖူးတဲ့ အဲဒီ အေတြ႕အႀကဳံကို က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ ျပန္လည္ ေရးသားျဖစ္တုန္းက ဖတ္မိသူ မိတ္ေဆြ အေတာ္မ်ားမ်ားက အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဧရာ၀တီ စာေစာင္ကို ေပးပုိ႔ခဲ့ေတာ့လည္း ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီက ရခဲ့တဲ့ အားေတြေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ကို အစဥ္တစိုက္ ေရးျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

(၂) အလင္းအားမာန္
က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေရးျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္ပုိင္ သံစဥ္သီခ်င္း ကိုးပုဒ္နဲ႔ ေကာ္ပီသီခ်င္း တပုဒ္လဲ ေရးျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ `အလင္းအားမာန္´ ဆိုတဲ့ အဲဒီ ကုိယ္ပုိင္သံစဥ္ သီခ်င္းကို ေရးျဖစ္ပုံကေတာ့ မေမဓာ၀ီရဲ့ `အေမွာင္ကြယ္ေပ်ာက္ အလင္းေရာက္လွ်င္´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ကို ဖတ္မိခဲ့ရာက အေျခခံခဲ့ပါတယ္။ အေမွာင္ေတြထဲက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အားစိုက္ေနသူထဲမွာ က်ေနာ္မွ ပါပါေလစ လုိ႔ အေတြးစနဲ႔ အဲဒီသီခ်င္းကို ေရးျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။

(၃) လမ္းႏွင့္ ခလုတ္…
တရက္မွာေပါ့။ က်ေနာ့္ စီေဘာက္စ္ထဲမွာ ညီမလင္းလက္ နာမည္ကို အလြဲသုံးစားလုပ္ၿပီးေတာ့ တစုံတေယာက္က လာဆဲခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးခါစလဲျဖစ္ေတာ့ ထူပူၿပီး စိတ္လဲ အေတာ္ရွဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ က်ေနာ့္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဟန နဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ဆုံျဖစ္ေတာ့ သူအားေပးခဲ့တဲ့ စကားတခြန္း `နင့္ရဲ့ လမ္းကေလးေလ´ ဆိုတဲ့ စကား…၊ အဲဒီစကားကို အေျခခံၿပီး လမ္းမွန္ရင္ ခလုတ္ရိွရမယ္၊ အဲဒီ ခလုတ္ေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္တာ ရပ္မွာလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အဲဒီ စာကို ေရးျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။

(၄) မွန္ေရွ႕ကလူ… က်ေနာ္
တေန႔မွာ ေရခ်ိဳးၿပီးခါစ မွန္ေရွ႕မွာ ရပ္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုး႐ို႕ကားရားနဲ႔ က်ေနာ့္ပုံစံကို က်ေနာ္ ျပန္ၾကည့္မိရင္း ဒီစာကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(၅) ငါ… ၿပိဳင္ပြဲ
တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္နဲ႔ ကၽြမ္း၀င္လွတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ မိုးေ၀းရဲ့ `ရွရာပိုဗာထည့္ထားတဲ့ ငါ့´ ကဗ်ာကို ဖတ္မိၿပီးကတည္းက `ငါ´ ဆိုတဲ့ စကားရပ္က အေတြးထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတုန္း တက္စ္လာရဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့မိေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးခဲ့မိပါတယ္။

အထက္က တင္ျပခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္ေတြက က်ေနာ္ေရးခဲ့မိသမွ်ေတြထဲက က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ စိတ္ေက်နပ္ခဲ့တဲ့ ပုိ႔စ္ေတြပါပဲ။ ဖတ္ၿပီးသူမ်ား ရိွသလို မဖတ္ရေသးသူမ်ားလဲ အခ်ိန္ရရင္ ထပ္ဖတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ…။ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကလိုေစးထူး

Wednesday, August 29, 2007

ကြန္မန္႔မ်ားက ေပးေသာ အေတြး…

တကယ္ေတာ့ ဒီလို စာမ်ိဳးကို မေရးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရးသင့္လာၿပီလို႔ ယူဆတဲ့ အတြက္ ေရးပါမယ္။


ပထမဆုံး ေရးခ်င္တာက အထက္ပါ မွတ္ခ်က္ပါ စာသားပါ။ အဲဒီမွတ္ခ်က္ကို ဒီပုိ႔စ္မွာ ဖတ္မိပါတယ္။ ပုိ႔စ္မွာ ေရးသားထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုေတာ့ မေဆြးေႏြးခ်င္ပါဘူး။ သူ႔ဆန္စားလုိ႔ ရဲရတယ္လို႔သာ သူ႔ပုိ႔စ္ကို နားလည္သတ္မွတ္ႏိုင္ေပမယ့္ မွတ္ခ်က္မွာ ပါတဲ့ စာသားကေတာ့ တပ္မေတာ္သားတေယာက္အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြအေပၚကို အေတာ္ေလးကို ေစာ္ကားလြန္းတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။

`တပ္မေတာ္ အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ သတ္ျဖတ္ခဲ့တာ မရိွပါဘူး´ တဲ့။

ဒါဟာ ေျဗာင္လိမ္တာလား၊ သတ္ေနတာေတြကို မသိလို႔လားဆုိတာေတာ့ အဲဒီ အရာရိွငယ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။ တပ္မေတာ္က အေၾကာင္းမဲ့ သတ္ျဖတ္တာ ခံခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူ တေယာက္ အေၾကာင္းကို ဒီပုိ႔စ္မွာ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ သတ္ျဖတ္ျခင္းကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကဳံခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံနဲ႔ ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီအျပင္ က်ေနာ္ မျမင္လိုက္ရေသးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မ်ားစြာ ရိွေနေသးမွာ ယုံမွားဖြယ္ရာ မရိွပါဘူး။ က်ေနာ္ ေပၚတာ လိုက္ခဲ့ရစဥ္တုန္းကဆိုရင္ စစ္တပ္အေနနဲ႔ စစ္ဆင္ေရး ေဒသက အျပစ္မဲ့ ရြာသူရြာသားေတြကို မဲမဲျမင္ရာ ပစ္ခတ္ခဲ့တာကိုလည္း ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါဟာ အေၾကာင္းရိွလို႔ သတ္ျဖတ္တာပါလား။

`၈၈၈၈ မွာ ေသတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြဟာလဲ ဆူပူမႈမွာ ပါ၀င္ခဲ့လုိ႔၊ ေနာက္တခ်က္က ၎တို႔ကိုလဲ ျပည္သူလို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဆူပူ ေသာင္းက်န္းေရး သမားေတြပါပဲ။ ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ထဲမွာ ေနေနတဲ့ ျပည္သူကို သတ္သြားပါတယ္ ဆိုတဲ့ တပ္မေတာ္သား ရိွရင္ ျပပါ။ အက်ိဳး ရိွလို႔ အေၾကာင္း ျဖစ္လာတာပါ။ အျပစ္မရိွ မေသပါဘူး။ အျပစ္ရိွရင္ေတာ့ ေသမွာပါပဲ´

အထက္ပါ စကားကို ျမင္ေတာ့ သြားေလသူ ဦးေန၀င္းကို သတိရမိပါတယ္။ `စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ ပစ္တယ္´ လို႔ မိုက္ေၾကးခြဲသြားတဲ့ ဦးေန၀င္း ေလသံနဲ႕ ဒီစစ္ဘိုေလသံ တထပ္တည္းပါပဲ။ ကဲ… ဒီလို လူမ်ိဳးက က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ကို ေခါင္းေဆာင္မတဲ့။ မတရားတာကို ငုံ႕မခံဘဲ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္တဲ့ ျပည္သူေတြကို ဆူပူသူေတြလို႔ သတ္မွတ္တာဟာ ဦးေႏွာက္မွ ရိွပါေသးရဲ့လားလို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနေနတဲ့ ျပည္သူကို သတ္သြားတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြကို ျမင္ခ်င္သပ ဆုိရင္ေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္ တခြင္ စစ္ဆင္ေရးေတြ ထြက္ေနတဲ့ စစ္တပ္ တခုခုနဲ႔သာ ေရွ႕တန္းထြက္ခဲ့ပါ။ အနိမ့္ဆုံးေတာ့ ေတြ႕ကရာလူ ေပၚတာဆြဲတာ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ဆန္႕က်င္တုိင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူအၾကိဳက္ မေနတိုင္းသာ အျပစ္လို႔ သတ္မွတ္ရင္ေတာ့ တျပည္လုံး (နအဖ အလိုေတာ္ရိမ်ားမပါ) အျပစ္ရိွပါတယ္ လို႔သာ ေျပာရမွာပါပဲ။

က်ေနာ့္ကို `မင္းက သြားဖတ္တာကိုး၊ ဖတ္ရင္လည္း အသာလွည့္ျပန္လာေရာေပါ့´ လို႔ အျပစ္တင္ရင္လည္း ေက်နပ္စြာ ခံယူပါမယ္။ ျပည္သူထဲက ျပည္သူ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ျပည္သူကို ေစာ္ကားတာကို မခံမရပ္ႏိုင္လို႔ အခုလို ေရးပါတယ္။ ဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ေနရာကို ရလာခဲ့ရင္ တကယ္ကို ရင္ေလးစရာပါပဲ။ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္၊ တပ္မေတာ္ဖခင္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေစာ္ကားလုိ႔ ၿပီးသြားျပန္ေတာ့ ထမင္းရွင္ ျပည္သူကို ထပ္မံေစာ္ကားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလို လူကို တပ္မေတာ္ အရာရိွေလာင္းအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့၊ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ ေစလႊတ္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း ၾသခ်မိပါတယ္။ သူ အခုလို ေရးေနတာေတြအတြက္ တျခားေသာ ႐ုရွေရာက္ ျမန္မာ ပညာေတာ္သင္ မ်ားကိုပါ ထိခိုက္ေစပါတယ္။ တပ္မေတာ္ သိကၡာက်ပါတယ္။ တျခားေသာ တပ္မေတာ္သားေတြလဲ သိကၡာက်ပါတယ္။

အခု က်ေနာ္ ေရးရျခင္းဟာလည္း လူ ကို တိုက္ခိုက္လုိတဲ့ စိတ္ အလ်ဥ္း မရိွပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမွာ ပါ၀င္တဲ့ လူတေယာက္၊ အရာရိွငယ္ တေယာက္ရဲ့ အျမင္ဟာ `ဒါ´ ဆုိတာကို ခ်ျပခ်င္တာပါ။




အထက္ပါ ကြန္မန္႔ကေတာ့ က်ေနာ္ နားလည္လက္ခံစရာ အခ်က္ေတြေရာ လက္မခံစရာ အခ်က္ေတြပါ ပါ၀င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ `စိတ္မသက္သာျခင္းမ်ား…´ ပို႔စ္က လက္ရိွ ေနာက္ဆုံးကြန္မန္႔ပါ။

ဟုတ္ကဲ့ ကို bluephoenix ခင္ဗ်ာ။ ပထမဆုံး ျပန္ၾကားခ်င္တာကေတာ့ က်ေနာ္ ကို bluephoenix ကို မသိပါဘူး။ အားလုံးကို ၀ါးလုံးရွည္နဲ႔ သိမ္းၿပီး ရမ္းတဲ့ အေရးအသားက က်ေနာ္ ဘယ္ေနရာမွာ ေရးခဲ့သလဲ ဆိုတာကို အေသးစိတ္ ျပန္လည္ ေထာက္ျပေပးေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ၀ါးလုံးရွည္နဲ႔ သိမ္း မရမ္းခဲ့ပါဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကို ေစာ္ကားထားတဲ့ ပို႔စ္ေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ရေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီလူဟာ ဘယ္က၊ သူ႔ကို ၀ိုင္း၀န္း ထိန္းသိမ္းေပးဖုိ႔ အၾကံျပဳခ်က္သာ ေရးခဲ့ပါတယ္။

အားလုံးကို မိတ္ေဆြလို တေလးတစား ေဆြးေႏြးမယ့္ စိတ္ဓာတ္ကို လိႈက္လွဲစြာ ေလးစားပါတယ္။

ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးလိုတာက ေရွ႕တန္းမွာ က်ည္ဆံကို ပန္းလို သေဘာထားၿပီး အသက္စြန္႔ေနရတဲ့ သူေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အျခားအဆင့္ စစ္သည္ေတြပါ။ အရာရိွက အနည္းဆုံး ေရွ႕မွာ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ သြားၿပီးမွ တပ္စုမွဴးအဆင့္ တပြင့္ ေလာက္ ပုဂၢိဳလ္က့ အႏၱရာယ္ နည္းပါးစြာ လိုက္ရတာပါ။ ဆုိလိုတာက ေရွ႕တန္း ထြက္ရသည့္ တုိင္ေအာင္ အရာရိွက အျခားအဆင့္ စစ္သည္ထက္ ေသဖုိ႔ ရာခိုင္ႏႈန္းနည္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘာမွ မသိ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရတဲ့ အျခားအဆင့္ စစ္သည္ေတြကို မေ၀ဖန္ပါဘူး။ မဟုတ္တာ လုပ္ေနတဲ့ စစ္ဘို မ်ားကိုသာ ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ယေန႔ေခတ္မွာ က်ည္ဆံကို ပန္းလို လက္ခံရရိွေနတာက နအဖ စစ္တပ္က စစ္သည္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ ဆီက ပန္းမဟုတ္တဲ့ က်ည္ဆံေတြကို ရရိွေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုလို႔ ဘာမွ မသိမနားလည္ရွာတဲ့ စစ္ဆင္ေရးနယ္ေျမေတြမွာ ေနၾကရွာတဲ့ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြပါ။ အဲဒီလုိ ဘာလုိ႔ ေျပာႏိုင္လဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က အဲဒီလို ေဒသက လာခဲ့လူ၊ နအဖ စစ္တပ္ရဲ့ စစ္ဆင္ေရး ေပၚတာ အထမ္းသမားအျဖစ္ ကိုယ္ေတြ႕ လိုက္ဖူးခဲ့တဲ့လူ ျဖစ္လို႔ နအဖ စစ္တပ္တခုရဲ့ ေရွ႕တန္း ထြက္ပုံ ထြက္နည္းကို သိပါတယ္။

ဆိုးတဲ့လူ ရိွတယ္ ဆိုတာကို လက္ခံေပးတဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္သာ တကယ္ တိုးတက္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္အစုိးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနပါေစ၊ ေကာင္းတဲ့လူကို ေထာက္ခံအားေပးဖုိ႔လည္း က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ ဒါဟာ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူတေယာက္ရဲ့ ဆႏၵပါပဲ။ တကယ္ အနစ္နာခံၿပီး လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ဒီေလာက္ မတုံးပါဘူး။ ေထာက္ခံပါလိမ့္မယ္။ အားလုံးကို သိမ္းႀကဳံးသလုိ ေရးမိခဲ့တယ္ဆုိရင္ ဒီေနရာကေန ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မစဥ္းစားဘဲေတာ့ ဘာကိုမွ မေရးခဲ့ပါဘူး။ အေတြးအေခၚ ရိွျခင္း မရိွျခင္းကို ဖတ္သူက ဆုံးျဖတ္မယ္လို႔ ခံယူပါတယ္။


ဒီကြန္မန္႔ကိုလည္း က်ေနာ့္ရဲ့ ပို႔စ္ `စိတ္မသက္သာျခင္းမ်ား´ မွာပဲ အမည္မသိ တေယာက္က ေရးခဲ့ပါတယ္။

သူက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့တယ္ဆုိတာ အတိအက် မသိႏိုင္ေပမယ့္ အလြန္အင္မတန္ ႐ုပ္ဆိုးလွပါတယ္။ တပ္မေတာ္ကို ဆန္႔က်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ေထာက္ခံသည္ ျဖစ္ေစ လူအမ်ား လာေရာက္ ဖတ္ရွဳေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ဒီလုိ မေရးသင့္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။

ပုိၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတာက စကားလိမ္နဲ႔ ေျပာထားတဲ့ (နားနဲ႔မနာ ဖ၀ါးနဲ႔ နာပါ ခင္ဗ်ာ) `ကိုမိုးကိုေလ… တပ္မေတာ္သားမ်ား´ ဆိုတဲ့ စကားလုံး အသုံးအစြဲပါ။

တပ္မေတာ္က တပ္မေတာ္သားတုိင္း လူဆိုးေတြလို႔ က်ေနာ္ မယုံၾကည္ပါဘူး။ ကို bluephoenix ေျပာခဲ့သလို ေကာင္းတဲ့လူ ရိွသလို ဆုိးတဲ့ လူလဲ ရိွမွာပါ။ ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း ရိွလိုတဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားေတြလဲ တပ္မေတာ္မွာ ရိွေနအုံးမွာ ဧကန္ မလြဲပါ။ တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္သားဆုိတာလည္း ျပည္သူက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ျပည္သူပါပဲ။ အဲဒီ စကားဟာ ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း ရိွလိုတဲ့၊ ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္သားေတြကိုပါ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေစတဲ့ စကား ျဖစ္လို႔ မေျပာသင့္ဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ ဘာကို ရည္ရြယ္ပါသလဲ။ ဘယ္ဘက္က ျဖစ္ေနပါေစ။ အားလုံးကေတာ့ `တုိင္းျပည္ ေကာင္းေအာင္´ လို႔ မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖမယ့္ လူခ်ည္းပါပဲ။ အေရးႀကီးတာက ေစတနာတကယ္မွန္ရင္ ဘယ္သူ႔ကို မဆို ျပည္သူက လက္ခံပါလိမ့္မယ္။

ေရးခဲ့တာ အတန္ငယ္ ရွည္ပါၿပီ။ ဒီပုိ႔စ္ဟာ တဦးတေယာက္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးရာအရ ရန္လို မုန္းတီးလိုစိတ္နဲ႔ ရည္ရြယ္ ေရးသားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္သင့္တယ္ ထင္ျမင္တာကို ခ်ျပ ေဆြးေႏြး႐ုံ သက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား တူညီခြင့္၊ ကြဲလြဲခြင့္ ရိွပါတယ္။ တခုေတာ့ ရိွပါတယ္။ ေမာင္နဲ႔ ႏွမ၊ သားနဲ႔ အမိ ျမင္ဖို႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ စကားလုံး အသုံးေတြကုိ သုံးစြဲၿပီး မွတ္ခ်က္ေရးျခင္းကိုေတာ့ အားလုံးကုိယ္စား ေတာင္းပန္ တားျမစ္ပါရေစ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


ကလိုေစးထူး


Tuesday, August 28, 2007

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၁၆)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္တြင္း အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈမ်ား (ပထမပိုင္း)

ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) ေခတ္၊ နတ၀ နအဖေခတ္၊ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ကိစၥေတြဟာ ထမင္းစား ေရေသာက္ ပုံမွန္ ေန႔စဥ္ ကိစၥလို ျဖစ္ေနတာမို႔ ကုိယ္က်င့္ သိကၡာရိွသူ၊ ႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္သူေတြဟာ ေနာက္ကြယ္မွာ `လူအ လူည့ံေတြ´ အျဖစ္ေတာင္ အေလွာင္ေျပာင္ ခံၾကရပါတယ္။ အဲဒီ အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈေတြေၾကာင့္ ေရရွည္မွာ တိုင္းျပည္ရဲ့ အက်ိဳးစီးပြား တခုလုံး အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္နစ္နာသြားေစတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေပၚလာရတာပါ။

အထိခိုက္ဆုံးကေတာ့ `တုိင္းျပည္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အက်င့္စာရိတၱ´ ပါပဲ။

ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ ဘာမဆို လုပ္ရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ တုိင္းျပည္အက်ိဳး တျခားသူေတြရဲ့ အက်ိဳးကို မငဲ့ကြက္ေတာ့ဘဲ `ဘယ္သူ ေသေသ ငေတမာ ၿပီးေရာ´ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ `အမ်ား မိုးခါးေရ ေသာက္လုိ႔ ကိုယ္လည္း မိုးခါးေရ ေသာက္မယ္´ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ၊ အက်င့္စာရိတၱပ်က္မႈေတြ တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။

ဗိုလ္ေန၀င္း စစ္အစိုးရဟာ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကို ကုန္းေကာက္စရာ မရိွ ဆင္းရဲ မြဲေတေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့႐ုံမက က်ေနာ္တုိ႔ `တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးရဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အက်င့္စာရိတၱကိုပါ ကုန္းေကာက္စရာ မရိွ၊ ဆင္းရဲ မြဲေတေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့သူ´ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ဖ်က္ဆီးေရး စိတ္ဓာတ္ကို စစ္အာဏာရွင္ အေမြဆိုး စနစ္အေနနဲ႔ န၀တ၊ နအဖ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ အေမြခံေနပါတယ္။

န၀တ စစ္အစိုးရရဲ့ အျခားဌာနေတြလိုပဲ ေထာင္ထဲမွာလည္း ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈေတြက သမား႐ိုးက် ထုံးစံ ျဖစ္ေနလုိ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျခားဌာနေတြရဲ့ လာဘ္စား အက်င့္ပ်က္မႈနဲ႔ မတူဘဲ ထူးဆန္းတာ တခု ရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေထာင္ထဲက အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈေတြက ေထာင္သားေတြရဲ့ အသက္၊ ေထာင္သားေတြရဲ့ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာပါ။

ေထာင္တြင္း အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈေတြ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုပါတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ့ ကုိယ္တုိင္ အေတြ႔အႀကဳံေတြနဲ႔ ေထာင္တြင္း အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈ ကိစၥေတြမွာ တိုက္႐ိုက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္၀ိုက္ ျဖစ္ေစ ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ ေထာင္လူဆိုးေတြရဲ့ ျပန္လည္ ေျပာျပခ်က္အေပၚ အေျခခံၿပီး ေဖာ္ျပသြားမွာပါ။

အက်ဥ္းေထာင္ လက္စြဲဥပေဒအရ `အက်ဥ္းသား တဦးဆီက ေငြေၾကး၊ ပစၥည္းကို တျခား အက်ဥ္းသား တဦးက အႏိုင္က်င့္ ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ရ´ လို႔ တားျမစ္ထားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အက်ဥ္းသားတေယာက္ ပုံစံခန္းထဲမွာ ပုံစံ မထိုင္ခ်င္ရင္၊ အ႐ိုက္ႏွက္ အညွဥ္းပန္း မခံခ်င္ရင္ မတတ္ႏိုင္တဲ့သူ ဆိုရင္ ပိုက္ဆံ ေထာင္ဂဏန္းေပးရၿပီး ပိုက္ဆံရိွရင္ ရိွသလို ေထာင္နဲ႕ေသာင္းနဲ႔ ခ်ီ ေပးရေၾကာင္း၊ အဲဒီနည္းနဲ႔ ပုံစံခန္း တာ၀န္က် လူဆိုးဟာ တရက္ကို အနည္းဆုံး ေငြႏွစ္ေသာင္း သုံးေသာင္း ရေၾကာင္း၊ အဲဒီ ပိုက္ဆံကို ေထာင္အရာရိွ အဆင့္ဆင့္ကို ခြဲေ၀ေပးရေၾကာင္း၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေထာင္ပုံစံခန္း အေၾကာင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အက္စ္အီးကားေတြကို ပါမစ္အတုလုပ္ၿပီး ခိုးသြင္းမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ အဖြဲ႕နဲ႔ န၀တ ပတၱျမားႀကီး အမႈက ဦးလွျမင့္တုိ႔၊ ေနျပည္ေတာ္ ဦးသန္းထြန္းတို႔ ဆိုရင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ပုံစံခန္း လူႀကီးကို သိန္းနဲ႔ ခ်ီၿပီး ပိုက္ဆံေပး လာဘ္ထိုးခဲ့ရပါတယ္။

သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ျပည့္လို႔ ေထာင္ပုံစံခန္းထဲက ထြက္ၿပီး သက္ဆုိင္ရာ အေဆာင္နဲ႔ အခန္းေတြ သြားေနရတဲ့ အခါမွာလည္း အက်ဥ္းသားေတြဟာ အဲဒီ အေဆာင္ တခုလုံးကို တာ၀န္ယူ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တန္းစီးေခၚ လူဆိုးကိုေရာ၊ အဲဒီ အေဆာင္က ကိုယ္ေနရမယ့္ အခန္းရဲ့ အခန္းလူႀကီးကိုပါ ပိုက္ဆံေပးရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ပိုက္ဆံ မေပးရင္လည္း ေပးလာေအာင္ လုပ္နည္းေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္။ အေၾကာင္းမရိွ အေၾကာင္းရွာ ႐ိုက္ရတာမ်ိဳး၊ အခန္းထဲမွာ ညဘက္ အိပ္စရာ ေနရာမရိွေအာင္ တမင္လုပ္ပစ္တာမ်ိဳး၊ အနားမေနရေအာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ေတြ လုပ္ခုိင္းတာမ်ိဳးေတြပါ။

န၀တ ပတၱျမားႀကီး အမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာသူ ဦးလွျမင့္ဆိုရင္ အေဆာင္ေရာက္ခါစ ပိုက္ဆံေပးရေကာင္းမွန္း မသိလို႔ တန္းစီးနဲ႔ အခန္းလူႀကီးကို မေပးမိေတာ့ (အမွန္က ေထာင္ပိုင္ကို ေပးၿပီးသားပါ။ သက္ဆိုင္ရာ အေဆာင္တာ၀န္ခံ ေထာင္မွဴး၊ တန္းစီးနဲ႔ အခန္းလူႀကီးကို ထပ္ေပးရေသးတယ္ ဆိုတာကို သူ မသိတာပါ) အနားမေနရတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ ည ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္သာေဘး ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ၾကမ္းျပင္ ေရစက္လက္မွာ ထားပါတယ္။ အနံ႕အသက္ကလည္း ဆုိး၊ ယင္ေကာင္ေတြ ျခင္ေကာင္ေတြ တေလာင္းေလာင္း ဆိုေတာ့ ေန႔ခင္းပင္ပန္းလုိ႔ ေမာပန္းေနေပမယ့္ တညလုံး မအိပ္ရေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔လည္း အနားမေနရတဲ့ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ခိုင္းျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး သက္ဆုိင္ရာ ေထာင္မွဴးနဲ႔ အခန္းလူႀကီးကို ပိုက္ဆံ ေပးလုိက္ေတာ့မွပဲ ကိစၥေအးသြားပါေတာ့တယ္။ အလုပ္လည္း မလုပ္ရ၊ ေခါင္းရင္းခန္းမွာလည္း အိပ္စရာ ေနရာ ေကာင္းေကာင္း ရတဲ့အျပင္ အခန္းလူႀကီးနဲ႔ ေထာင္အရာရိွေတြက သူ႔ကို စားစရာ ေသာက္စရာေတြေတာင္ လုိေလေသးမရိွ ေထာင္ျပင္ကေန သြင္းေပးပါေတာ့တယ္။ (ခုေတာ့ ေထာင္ထဲမွာပဲ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါနဲ႔ ဦးလွျမင့္ ဆုံးပါးသြားရွာပါၿပီ)။

ေဖာ္ျပခဲ့သလို အနုနည္းနဲ႕ ဥပေဒလြတ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အက်ပ္ကိုင္လို႔မွ ပိုက္ဆံ မေပးရင္ေတာ့ ေထာင္လူဆိုးေတြက အျပစ္မရိွ အျပစ္ရွာ၊ ႐ိုက္ႏွက္တာမ်ိဳးေတြ၊ `သတ္မယ္၊ ျဖတ္မယ္၊ သံခၽြန္နဲ႔ ထိုးမယ္´ စသျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္တာမ်ိဳးေတြ၊ တန္းစီ လာေတာ့တာပါပဲ။ ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ဘ၀နဲ႕ အသက္က ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ လူဆိုးေတြ လက္ထဲ ေရာက္ေနရတာပါ။ တရားဥပေဒ ဆိုတာက ေထာင္ထဲမွာ ေထာင္သားေတြရဲ့ အသက္နဲ႔ ဘ၀လုံၿခဳံမႈကို အာမခံ မေပးႏိုင္၊ မကာကြယ္ႏိုင္၊ ေထာင္သားေတြက အားမကိုးႏိုင္ဘဲ ဥပေဒ စာအုပ္ထဲမွာသာ ရိွ႐ုံ ရိွေနတဲ့အရာ ျဖစ္ေနတာပါ။

အဲဒီလို တန္းစီးနဲ႕ အခန္းလူႀကီးကို လာဘ္ထုိးရတဲ့အျပင္ ကိုယ္ေနရတဲ့ အေဆာင္ရဲ့ အေဆာင္မွဴးေခၚ ေထာင္အရာရိွျဖစ္သူ ေထာင္မွဴးကိုလည္း ပိုက္ဆံေပး လာဘ္ထိုးရပါတယ္။ န၀တ ပတၱျမားႀကီး ဦးလွျမင့္ဆုိရင္ ပုံစံခန္းထဲမွာ လာဘ္ေပးခဲ့ရတဲ့ အျပင္ အေဆာင္အမွတ္(၄)မွာ ေနရေတာ့လည္း တာ၀န္ခံ ေထာင္မွဴး ေအာင္ႀကီးကုိ ေငြ တသိန္း လာဘ္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီ တသိန္းထဲမွာ ေထာင္ပိုင္အဆင့္ဆင့္ကို ေပးရတဲ့ ပိုက္ဆံ မပါေသးပါဘူး။

အဲဒီလို ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက ပိုက္ဆံေပး လာဘ္ထိုးထားတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္ထဲမွာ `အပ္ထည္´ လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ သူတို႔ ပုိက္ဆံေပး လာဘ္ထိုးထားတဲ့ ေထာင္အရာရိွ နာမည္ကို ေရွ႕မွာထားၿပီး ဘယ္သူ႔အပ္ထည္ ဘယ္၀ါ့အပ္ထည္ ေအာင္ႀကီး အပ္ထည္၊ စိုး၀င္း အပ္ထည္ စသျဖင့္ပါ။

ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြကလည္း အဲဒီ အပ္ထည္ေတြ ေထာင္ထဲမွာ ေထာင္ဥပေဒ ဘာပဲ ခ်ိဳးေဖာက္ ခ်ိဳးေဖာက္ အေရး မယူပါဘူး။ အက်ဥ္းသား အရာရိွလို႔ ေထာင္ထဲမွာ ေခၚတဲ့ ေထာင္လူဆိုး၊ တန္းစီး၊ အခန္းလူႀကီးေတြက အစ အဲဒီ အပ္ထည္ေတြကုိ `မထိရဲ´ ၾကသလုိ သူတို႕ မဟုတ္တာ လုပ္ေနတာေတြ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္ ေတြ႕ေနရေပမယ့္လည္း ဘယ္ အက်ဥ္းသားကမွ မတရားဘူးဆုိၿပီး ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို သြားတိုင္ရဲၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအတုိင္း လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနရတာပါ။ သြားတုိင္ျပန္ရင္လည္း မဟုတ္တာ လုပ္သူကို အေရးမယူဘဲ တုိင္သူကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက တဘက္လွည့္နဲ႕ လုပ္ၾကံ အေရးယူတဲ့ ေထာင္ထုံးစံေတြ၊ သူတို႔ ေမြးထားတဲ့ လူဆိုးေတြကို ေျမွာက္ေပးၿပီး ႐ိုက္ခိုင္း၊ သတ္ခိုင္းတဲ့ ေထာင္နမူနာေတြက ေရွ႕မွာတင္ အမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း မတိုင္ရဲၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

န၀တ ပတၱျမားႀကီး ဦးလွျမင့္ဆီက လာဘ္ယူတဲ့ ကိစၥမွာေတာ့ ဖုံးမရ ဖိမရ သိပ္ေက်ာ္ၾကားသြားတာနဲ႔ ေထာင္မွဴး ေအာင္ႀကီးကို အေရးယူလိုက္ရပါတယ္။ အေရးယူပုံ ယူနည္းကေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ကေန ေ၀းလံတဲ့ နယ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္း ပစ္လုိက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊ႕ပစ္လုိက္တဲ့ ေနရာက ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္း ရဲဘက္စခန္းဆိုေတာ့ ေအာင္ႀကီးအတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ရဲဘက္စခန္းက ရန္ကုန္နဲ႕ ေ၀းတာသာ ရိွတယ္။ လာဘ္လာဘ ပို ရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္း ရိွလို႔ပါ။ (ေထာင္မွဴး ေအာင္ႀကီးကလည္း ဦးလွျမင့္ဆီက သူရတဲ့ ပိုက္ဆံကို အထက္အရာရိွကို ခြဲေ၀ေပးထားတယ္ မဟုတ္လား)။

တကယ္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ မတရားမႈေတြနဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အရာရိွ တေယာက္ကို အေရးမယူ မျဖစ္ ယူလိုက္ရတယ္ဆုိရင္ ၾကားေကာင္း႐ုံသာ ေျပာတာျဖစ္ၿပီး အမွန္တကယ္က ေထာင္မွဴး ေအာင္ႀကီးကို အေရးယူသလုိ ယူတာမိ်ဳးပါ။

ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေထာင္တြင္း လာဘ္စားမႈ ေနာက္တခုကေတာ့ ေဆး႐ုံနဲ႕ ပတ္သက္ပါတယ္။ ေဆး႐ုံ တက္ခြင့္ရဖို႔၊ တက္ခြင့္ရရင္လည္း ကုိယ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ ဆရာ၀န္ကို လာဘ္ထိုးရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဆး႐ုံတက္သူဟာ အလုပ္လုပ္စရာလည္း မလို၊ ရဲဘက္စခန္း လိုက္စရာလည္း မလုိလို႔ ေထာင္ပိုင္နဲ႔ ေထာင္ေဆး႐ုံ ဆရာ၀န္ကို ပိုက္ဆံေပး၊ လာဘ္ထုိး၊ လူနာဟန္ေဆာင္ၿပီး ေဆး႐ုံတက္ေနၾကတဲ့ `လူနာအတုေတြ´ အေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္ကို လာဘ္ထိုးရတဲ့ ပိုက္ဆံက အနည္းဆုံး ငါးေထာင္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီထဲမွာ လစဥ္ ပုံမွန္ ေပးရတဲ့ ပိုက္ဆံ မပါေၾကာင္းနဲ႕ အဲဒီ ပိုက္ဆံေတြကိုလည္း ဆရာ၀န္က ေထာင္အရာရိွ အဆင့္ဆင့္ကို ခြဲေ၀ ေပးရေၾကာင္း ေထာင္ေဆး႐ုံ အေၾကာင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ ဆိုရင္ အိတ္ခ်္အိုင္ဗီြ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေဆးလက္မွတ္ အတု လုပ္ခိုင္းဖို႔ ေထာင္ ဆရာ၀န္ကို ပိုက္ဆံ ေပးရပါတယ္။ အိတ္ခ်္အိုင္ဗီြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ ရဲဘက္ အလုပ္ၾကမ္းစခန္း မလိုက္ရေတာ့လုိ႔ပါ။

ဆက္ရန္…

Sunday, August 26, 2007

ခ်ီကာဂိုမွ ဆႏၵျပပြဲ…

၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၂၆) ရက္ေန႔၊ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၃ နာရီခန္႔မွာ အီလီႏြိဳက္၊ အင္ဒီယားနား၊ ၀က္စ္ေကာင္စင္၊ စိန္႔လူး၀စ္စ္ ျပည္နယ္ေရာက္ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ ျမန္မာမ်ားနဲ႔ US Campaign အဖြဲ႔တို႔ ပူးေပါင္းၿပီးေတာ့ ခ်ီကာဂို ၿမိဳ႔ရိွ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၊ ေကာင္ဆယ္လာ ႐ုံးေရွ႕မွာ ျမန္မာ့အေရးကို ကုလသမဂၢ လုံၿခဳံေရး ေကာင္စီမွာ တင္ျပျခင္းကို ဗီတိုအာဏာသုံးၿပီး ပယ္ခ်ခဲ့မႈ၊ ျမန္မာ စစ္အာဏာရွင္အား အားေပး ေထာက္ခံျပဳေနမႈမ်ား အတြက္ ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ဆႏၵျပပြဲမွာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေရး စိတ္၀င္စားသူ အေမရိကန္ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔လဲ ပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့ၿပီး စုစုေပါင္း အင္အား ၅၀ ခန္႔ ပါ၀င္ ဆႏၵျပခဲ့ပါတယ္။

ဒီဆႏၵျပပြဲကေန ျမန္မာအာဏာပုိင္ေတြအေပၚ ထိေရာက္တဲ့ အားသက္ေရာက္မႈေတြ ရႏိုင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားဖုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ျပည္တြင္းမွာ အဖမ္းအဆီးခံ၊ အ႐ိုက္အႏွက္ခံ ေတာင္းဆုိ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ေနာင္ေတာ္မ်ားျဖစ္တဲ့ ကုိမင္းကိုႏိုင္ အပါအ၀င္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔တကြ မတရားမႈကို မလိုလားသူ ျပည္သူ အားလုံးနဲ႔ တသားတည္း ရိွေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိတရားနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ ဆႏၵျပပြဲေလးကို အေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပုံမ်ားကိုေတာ့ ေအာက္မွာ ၾကည့္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ဆႏၵျပပြဲကို ညေန ေလးနာရီခြဲ မွာ တစုံတရာ အေႏွာက္အယွက္မရိွ၊ ေအးခ်မ္းစြာ ၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။











ကလိုေစးထူး

Friday, August 24, 2007

ေရးသူ & ဖတ္သူ ...



ကို/မ ku yar nyi ရဲ့ အထက္ပါ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္တခုကို ေရးသူအေနနဲ႔ ဘယ္လို သေဘာထားၾကတယ္ဆိုတာက အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွတတ္တာမိ႔ု က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာကို တင္ျပပါရေစ။

ဟုတ္ပါတယ္။ မိမိဘေလာ့ဂ္မွာ မိမိေရးခ်င္တာ ေရးပိုင္ခြင့္ ရိွပါတယ္။ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေရးဖုိ႔ပဲ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ လုပ္ထားၾကတာပါ။ ဘယ္သူကမွ လာစိစစ္လို႔ မရတာ ဘေလာ့ဂ္၊ စိစစ္ခြင့္ မရိွတာလည္း ဘေလာ့ဂ္၊ ကိုယ့္အယူအဆ၊ ကိုယ့္အျမင္ကို လြတ္လပ္စြာ ႀကိဳက္သေလာက္ အားရပါးရ ေရးႏိုင္တာ ဘေလာ့ဂ္ပါပဲ။ ဒါကုိ က်ေနာ္ အျပည့္အ၀ လက္ခံပါတယ္။ ျငင္းခ်က္ မထုတ္လုိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပုံစံကြဲေတြ ရိွပါတယ္။ လူအမ်ားအားလုံးကုိ ဖတ္ခြင့္ျပဳတဲ့ ဘေလာ့ဂ္၊ သီးသန္႔ ဖိတ္ၾကားထားသူမ်ားကိုသာ ဖတ္ခြင့္ျပဳတဲ့ ဘေလာ့ဂ္၊ ဘေလာ့ဂ္ ပိုင္ရွင္က စိစစ္ၿပီးမွ မွတ္ခ်က္ တင္ေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္၊ အမည္မဲ့မ်ားကို မွတ္ခ်က္ေရးခြင့္ မေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္၊ မည္သူမဆို မွတ္ခ်က္ လြတ္လပ္စြာ ေပးခြင့္ေပးထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ စသျဖင့္ ပုံစံကြဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွပါတယ္။ အဲဒီပုံစံကြဲေတြကို ဘေလာ့ဂ္ကို စတင္ တီထြင္သူက လူေတြရဲ့ စိတ္ကို သိလို႔ ခြဲျခားေပးထားတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။

ခ်စ္သူျခင္းအတြက္သာ သီးသန္႔လုပ္ထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ဒါမွမဟုတ္ ရင္းႏွီးရာ မိတ္ေဆြေတြကိုသာ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြက သူဖတ္ေစခ်င္တဲ့ သူ႔ခ်စ္သူ ဒါမွ မဟုတ္ မိတ္ေဆြေတြကုိသာ သီးသန္႔ ဖိတ္ၾကားျခင္း လုပ္ထားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မဖိတ္ထားတဲ့လူ လာဖတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိစၥရွင္းပါတယ္။

အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ လူအမ်ား ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ထားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ Public ဘေလာ့ဂ္ပါပဲ။ ကန္႔သတ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္း တစုံတရာ မရိွတဲ့ အတြက္ တမင္တကာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေတာ္တဆပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ကို ေရာက္သြားသူ မည္သူမဆို အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ အေရးအသားကိုလည္း လြတ္လပ္စြာ ၾကိဳက္ခြင့္ မၾကိဳက္ခြင့္ ရိွပါတယ္။

မွတ္ခ်က္မွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္ခြင့္ျပဳႏိုင္တဲ့ အတုိင္းအတာ အထိ ဘေလာ့ဂါက ခြင့္ျပဳလုိ႔ရသလို ဖ်က္ခြင့္လဲ ေပးထားပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ရဲ့ သူ႔ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြပါ။ တင္ခ်င္တဲ့စာ တင္ႏိုင္တယ္။ ခြင့္ျပဳခ်င္တဲ့ ကြန္မန္႔ကို ခြင့္ျပဳႏိုင္တယ္။ ဖ်က္ခ်င္တဲ့ ကြန္မန္႔ကုိ ဖ်က္ႏိုင္တယ္။

ဘေလာ့ဂါရဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ အခြင့္အေရး သို႔တည္းမဟုတ္ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ၿပီးရင္ေတာ့ ဖတ္သူေတြ ဘက္က ရိွသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးကိုလဲ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂါတေယာက္က သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ သူတင္ခ်င္တဲ့စာ တင္ခြင့္ရိွသလို လာဖတ္တဲ့လူကလည္း ျမင္ခ်င္သလို ျမင္ခြင့္ ရိွပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ထင္ရင္ ခ်ီးက်ဴးမယ္၊ အျမင္မတူတာေတြ႔ရင္ ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပမယ္၊ အဲဒီအျမင္ေတြကို သက္ဆုိင္ရာ ဘေလာ့ဂ္မွာ မွတ္ခ်က္ေရးၿပီး ထားခဲ့ခ်င္ထားခဲ့ႏိုင္သလို မိမိရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္ကေနလည္း ပို႔စ္တခုအေနနဲ႔ ေခ်ပ တင္ျပခြင့္ ရိွပါတယ္။ ဒါဟာလည္း သူ႔ရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ပါပဲ။

`ငါတင္ခ်င္တဲ့စာ တင္မယ္၊ ဖတ္ခ်င္ဖတ္ မဖတ္ခ်င္ေန၊ မေက်နပ္ရင္ လာမဖတ္နဲ႔´ လို႔ လက္လြတ္စပယ္ မေျပာသင့္ပါဘူး။ သူက တင္ခ်င္လို႔ တင္သလို ဖတ္သူကလည္း ဖတ္ခ်င္ဖတ္မယ္၊ မဖတ္ခ်င္မဖတ္ဘူး၊ ခ်ီးက်ဴးခ်င္ ခ်ီးက်ဴးမယ္၊ ကဲ့ရဲ့ခ်င္ ကဲ့ရဲ့မယ္။ ႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ပါပဲ။ မဖတ္ေစခ်င္ရင္ အထက္က တင္ျပထားသလို Public အေနနဲ႔ မတင္ဘဲ မိမိဖတ္ေစခ်င္သူမ်ားကိုသာ ဖိတ္ၾကားၿပီး ျပတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။

ဒါျဖင့္ရင္ ဆဲဆိုၾကတာကေရာ ဆဲခြင့္ ရိွသလားလုိ႔ ေမးစရာရိွပါတယ္။ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ေတာ့ ဆဲလုိ႔ရပါတယ္။ ဆဲျခင္း မဆဲျခင္းဟာ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ရဲ့ အဆင့္အတန္းပါပဲ။

ေနာက္တခ်က္ တင္ျပခ်င္တာကေတာ့ မိမိတင္လိုက္တဲ့ စာတပုဒ္အေပၚ ထားသင့္တဲ့ `တာ၀န္ယူမႈ´ ပါ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာကို တင္လိုက္တယ္၊ လူအမ်ားကိုလည္း ဖတ္ခြင့္ျပဳထားတယ္ဆုိရင္ အဲဒီစာကေန ျဖစ္လာတဲ့ ေကာင္းျခင္း ဆုိးျခင္း အားလုံးကို တာ၀န္ယူသင့္ပါတယ္။ အဲဒီလို တာ၀န္မယူႏိုင္ရင္ အစကတည္းက မတင္႐ုံပါပဲ။ ကိုယ္တင္လိုက္တဲ့ စာကို ဖတ္သူေတြဘက္က ျပန္လည္တုံ႔ျပန္မႈဟာ ခ်ီးက်ဴးခ်က္ေတြ မဟုတ္ဘဲ ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပတာေတြ ျဖစ္လာတဲ့ အခါမွ `မေက်နပ္ရင္ လာမဖတ္နဲ႔´ လို႔ ျပန္ေျပာတာဟာ တာ၀န္ယူလိုစိတ္ ကင္းမဲ့ျခင္း တမ်ိဳးပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ `ကိုယ္နဲ႔ မတူ ရန္သူ´ လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္း တမ်ိဳးပါပဲ။

စာဖတ္သူေတြဆီက ခ်ီးက်ဴးမႈေတြကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မတူညီတဲ့ အျမင္ေတြၾကားမွာ ကြဲလြဲခ်က္ေတြကေတာ့ ရိွေနမွာပါပဲ။ အဲဒီ ကြဲလြဲခ်က္ေတြကို အေျခခံၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂါေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ စိတ္တူ၊ အျမင္တူရာအလိုက္ အျပန္အလွန္ အျမင္ဖလွယ္ၾကပါတယ္။ တခါတေလလည္း ျငင္းခုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ တူရာစုၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါ အစုေလးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ မထူးဆန္းတဲ့ သဘာ၀ တခုပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြကမွ ကြဲလြဲၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာေပၚက ဘယ္လူမ်ိဳးမဆို ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရိွတဲ့ အရာတခုလို႔ ျမင္ပါတယ္။

အခု က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုလည္း အျမင္ေတြ တူခ်င္မွ တူႏိုင္ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာကေတာ့ က်ေနာ့္အေရးအသား၊ က်ေနာ့္တင္ျပခ်က္ေတြကို လာဖတ္သူတုိင္း ႀကိဳက္သလို ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ ေထာက္ျပႏိုင္ပါတယ္။ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးသင့္တာေတြကို က်ေနာ္ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးၿပီး ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ မလိုအပ္တဲ့ ႐ိုင္းပ်မႈေတြကိုေတာ့ လစ္လ်ဴရွဳပါမယ္။ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကလိုေစးထူး


လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၁၅)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္ပုံစံခန္း သို႔မဟုတ္ ေထာင္တြင္း ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ေရး စခန္း (ဒုတိယပိုင္း)

ေထာင္ပုံစံခန္းထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ လူမဆန္တဲ့ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြကို လူဆိုးေတြ က်ဴးလြန္ေနတာ၊ အဲဒါေတြကို ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြကလည္း ခြင့္ျပဳထားတာဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမရည္ရြယ္ခ်က္က အက်ဥ္းသား အသစ္ေတြကို စိတ္ဓာတ္ ခ်ိဳးႏွိမ္ပစ္ၿပီး `ေၾကာက္စိတ္´ သြင္းေပးထားဖုိ႔ပါ။ ဂုဏ္သိကၡာရိွတဲ့၊ ယဥ္ေက်းတဲ့ အစိုးရေတြလုိ တရားဥပေဒနဲ႕ မအုပ္ခ်ဳပ္ဘဲ ေၾကာက္စိတ္သြင္းၿပီး လူေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နည္းဟာ `လူေတြကို တိရိစၧာန္လို သေဘာထားတ့ဲ အုပ္ခ်ဳပ္နည္း´ `လူဆိုး သူခိုးေတြရဲ့ နည္း´ `န၀တ စစ္အစိုးရရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္နည္း´ ျဖစ္လုိ႔ သူ႔ လက္ေအာက္ခံ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အဲဒီ ပုံစံအတုိင္း လိုက္လုပ္ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။

ေထာင္ပုံစံခန္းထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္အထိ ရက္ရက္စက္စက္ ေၾကာက္စိတ္ သြင္းေပးလိုက္သလဲ ဆိုရင္ အက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ တပည့္သား လူဆိုးေတြကို လမ္းမွာေတြ႔ရင္ မ်က္လုံးေတာင္ လွန္မၾကည့္ေတာ့တဲ့ ဘ၀ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ တခါထဲ ေၾကာက္ၿပီး တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၾကတာပါ။ တခါတခါ ေမးခြန္း ေမးရင္ေတာင္ ေၾကာက္ၿပီး အာေစးထည့္ထားသလုိ ျဖစ္သြားတာမို႔ အေျဖထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။ လူေတြကို အဲေလာက္ေတာင္ လူညႊန္႔တုံးေအာင္ လုပ္ထားတာပါ။ တခါတခါ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ လူဆိုးေတြက စိတ္အခန္႔ မသင့္ရင္ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ အက်ဥ္းသားကုိ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ပါး႐ိုက္ သြားတတ္တာမ်ိဳးေတြကလည္း ရိွတတ္ေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြ ေၾကာက္တာလည္း မဆန္းပါဘူး။

အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္ ခ်ိဳးႏွိမ္ထားတဲ့အတြက္ ပုံစံခန္းက ထြက္ၿပီး အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း ေနတဲ့အခါ ေထာင္သားေတြ အေနနဲ႔ လူဆိုးေတြ၊ ေထာင္အရာရိွေတြ မတရားတာ ရက္စက္တာ ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္လုပ္ေနတာ လာဘ္စားေနတာ စသျဖင့္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဲဒါေတြကို မေျပာရဲ မဆိုရဲ မတိုင္မေတာရဲေတာ့တဲ့ အျပင္ ကိုယ့္နစ္နာခ်က္ေတြကိုေတာင္ မထုတ္ေဖာ္ရဲ၊ မေျပာဆိုရဲ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေထာင္လူဆိုးနဲ႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ လိုလားတာကလည္း အဲဒါပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ငံတကာ ဥပေဒ၊ ေထာင္ဥပေဒမွာ အက်ဥ္းသားတေယာက္ကုိ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ တမင္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္တာမ်ိဳး ခြင့္ျပဳဖို႔ ေ၀းလုိ႔၊ အက်ဥ္းအက်ပ္ ေရာက္ေနတာမို႔ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းအရ ထိခိုက္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး `ေထာင္တြင္း က်န္းမာေရး ကိစၥေတြမွာ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္း က်န္းမာေရး အျပင္၊ စိတ္ပိုင္း က်န္းမာေရးအတြက္ စိတ္ေရာဂါ နားလည္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြပါ ထားရိွေပးရမယ္´ လုိ႔ေတာင္ ဥပေဒ သတ္မွတ္ေပးထားတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ပုံစံခန္းထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္တဲ့ ဒုတိယ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြဆီက ေငြညွစ္ယူဖို႔ပါ။ ေငြညွစ္ပုံ ညွစ္နည္းကေတာ့ အခုလို ျဖစ္ပါတယ္။

ပုံစံခန္းထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္ႏွက္ျပလိုက္လို႔ ေနာက္ထပ္ အ႐ိုက္ခံရမွာ တစိမ့္စိမ့္ ေတြးေၾကာက္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြဆီ လူတခ်ိဳ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး `မေၾကာက္နဲ႔၊ အ႐ုိက္မခံရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္၊ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေပး´ ဆိုၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာေျပာၾကပါတယ္။ အမွန္က အဲဒီလို လာေျပာသူေတြဟာ ႐ိုက္ႏွက္ညွဥ္းပန္းေနသူေတြနဲ႔ တဖြဲ႔ထဲ တဂိုဏ္းတည္းပါပဲ။ ဘယ္သူမဆို အဲဒီေလာက္ အႏွိပ္စက္ ခံေနရခ်ိန္၊ ေၾကာက္ေနရခ်ိန္မွာ ပိုက္ဆံေပးမွာပါပဲ။ ပိုက္ဆံ မေပးႏိုင္တဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ပုံစံခန္းထဲမွာ ေနရတဲ့ သူ႔ဘ၀က ေတြး၀့ံစရာ မရိွပါဘူး။

တခ်ိဳ႕ နည္းနည္း သတိၱရိွတဲ့ လူမ်ားက်ေတာ့ `ပိုက္ဆံ မေပးႏိုင္ဘူး´ ဆိုၿပီး ျငင္းပါတယ္။ အဲဒီ လူေတြဆိုရင္ ေထာင္လူဆိုးေတြက မွတ္ထားၿပီး အေၾကာင္းမရိွ အေၾကာင္းရွာ (တရားဥပေဒ မရိွတဲ့ ေထာင္ထဲမွာ အေၾကာင္းရွာရတာကလည္း အလြယ္သား မဟုတ္လား) ပက္ပက္စက္စက္ ႐ိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ႐ိုက္တာကလည္း လူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ၀ိုင္း႐ိုက္တာမ်ိဳး၊ အဲဒီေတာ့ ပုိက္ဆံ မေပးဘူးလို႔ အစပိုင္းမွာ ျငင္းသူမ်ားလည္း အလြန္ဆုံး အဲဒီလို ပက္ပက္စက္စက္ ႐ိုက္ရလွ ႏွစ္ခါထက္ မပိုပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး `ပိုက္ဆံ ေပးပါမယ္´ ျဖစ္သြားရတာပါပဲ။

ပိုက္ဆံ ေပးရပုံ ေပးရနည္းကေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္ကေန ျပင္ပတရား႐ုံးကို ထုတ္တဲ့အခါ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ကတိျပဳထားတဲ့ အက်ဥ္းသားရဲ့ အိမ္က ပိုက္ဆံယူလာၿပီး အဲဒီ အက်ဥ္းသားကို တိုက္႐ိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ႀကိဳတင္ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ထားတဲ့ တျခားလူဆိုးတဦးကုိ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေထာင္၀န္ထမ္းကို ျဖစ္ျဖစ္၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေပးရတာပါ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ႀကိဳတင္ အစီအစဥ္လုပ္၊ ညိွႏိႈင္းၿပီး အက်ဥ္းသားရဲ့ အိမ္က ေထာင္အရာရိွ တဦးဦးရဲ့ အိမ္ကို သြားေပးရပါတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ ပုံစံခန္းလူႀကီး လုပ္တဲ့ လူဆိုးဟာ တရက္တရက္ကို အနည္းဆုံး ေငြ ႏွစ္ေသာင္း သုံးေသာင္းေလာက္ ရပါတယ္။ (၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္က ႏႈန္းပါ)။ ပုံစံခန္း လူႀကီးက သူရတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ ေထာင္အရာရိွ အဆင့္ဆင့္ကို အခ်ိဳးက် ခြဲေ၀ေပးရပါတယ္။ အဲဒီ နည္းနဲ႔ ေထာင္အရာရိွေတြဟာ ဒုကၡေရာက္လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြဆီက ေငြကို လိုခ်င္ေဇာနဲ႔ ပုံစံခန္းတြင္း ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြကို ခြင့္ျပဳထားၾကပါတယ္။

ပုံစံခန္း ရိွတဲ့ အေဆာင္ကို အခ်ဳပ္ေဆာင္လုိ႔ ေခၚၿပီး အဲဒီ အခ်ဳပ္ေဆာင္ကို တာ၀န္က်တဲ့ ေထာင္အရာရိွက ပိုက္ဆံ ခြဲတမ္း အမ်ားဆုံး ရရိွသူပါ။ အဲဒီနည္းနဲ႔ အခ်ဳပ္ေဆာင္ အရာရိွဟာ တႏွစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ `သူေဌး´ ျဖစ္သြားတာမို႔ ေထာင္အရာရိွတုိင္း အခ်ဳပ္ေဆာင္ တာ၀န္ က်ခ်င္ၾကပါတယ္။

အဲဒီလို ႐ိုက္ႏွက္ ညွဥ္းပန္းတာ လက္လြန္ ေျခလြန္ျဖစ္သြားလို႔ အက်ဥ္းသား တဦးဦး ကုိယ္လက္အဂၤါ ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားတာမ်ိဳး၊ ေဆး႐ုံေရာက္သြားတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားရင္လည္း အဲဒီအက်ဥ္းသား ဟိုဟုိဒီဒီ မတိုင္တန္းရေအာင္ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့နည္း၊ ေခ်ာ့တဲ့နည္း၊ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး အမႈ ေပ်ာက္သြား၊ ေပါ့သြားေအာင္ လုပ္တဲ့နည္း စတဲ့ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ဖုံးၾက ဖိၾကပါတယ္။ အဲဒီလို အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစား ဖုံးဖိေနတဲ့ၾကားက ဖုံးမရဖိမရ ျဖစ္လာရင္လည္း ကိစၥမရိွပါဘူး။ ႀကိဳတင္ `ညိွ´ ထားတဲ့ အတုိင္း ပုံစံခန္း လူႀကီးလုပ္သူ၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ တပည့္၊ လူဆိုးက အဲဒီကိစၥ ေခါင္းခံလိုက္ေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ ေထာင္အရာရိွ အျပစ္က လြတ္သြားပါတယ္။

ေခါင္းခံလိုက္တဲ့ လူဆိုးကိုေတာ့ အေရးယူ အျပစ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ တိုက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားသိေအာင္သာ တိုက္ပိတ္ အျပစ္ေပးတယ္ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူဆိုးကို တိုက္ထဲမွာ ထား႐ုံသာ ထားၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထုိင္ခြင့္ ေပးတဲ့အျပင္ ေထာင္အရာရိွေတြက သူ႔ကို စားစရာနဲ႔ အျခား လိုအပ္တာေတြ အားလုံးအလွ်ံပယ္ ေထာက္ပ့ံေပးထားတာမ်ိဳးပါ။

တကယ္ေတာ့ ေထာင္ထဲက ကိစၥမွန္သမွ်ဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ခြင့္ျပဳထားလို႔ ျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥေတြခ်ည့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ `ေထာင္ထဲမွာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြကို တရား၀င္ ဥပေဒအျဖစ္ ခြင့္ျပဳထားတာ မရိွဘူး၊ ရိွရင္လည္း အေရးယူမယ္၊ န၀တ လက္ရိွ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ေထာင္ဥပေဒက ေဟာဒီလိုပါ၊ ဘာညာ´ စသျဖင့္ စစ္အစိုးရ အရာရိွေတြ ထုံးစံအတုိင္း ကလိန္ကက်စ္လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ ဥပေဒ စာအုပ္ထဲ ေရးမထားတာမ်ိဳးေတြ၊ တရား၀င္ ထုတ္ျပန္မထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြထဲမွာ မပါတာမ်ိဳးေတြ ေထာင္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာ `ဒုနဲ႔ေဒး´ပါ။

ဥပေဒအရ ခြင့္ျပဳမထားတဲ့ ကိစၥ၊ မတရားတဲ့ ကိစၥ၊ ရက္စက္တဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ အဲဒါေတြကို တာ၀န္ရိွတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ သြယ္၀ိုက္ၿပီးေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြကို ဥပေဒတရပ္၊ ခြင့္ျပဳခ်က္တရပ္လို အတည္ျပဳ ခ်မွတ္ေပးလိုက္တာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ဥပေဒကို အဲဒီလို လက္တလုံးျခား လုပ္ေနတာဟာလည္း အစိုးရက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ သေဘာကေတာ့ `အဆင့္ဆင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မႈႀကီး´ သို႔မဟုတ္ `အဆင့္ဆင့္ ဥပေဒ ခ်ိဳးေဖာက္မႈႀကီး´ ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ကေတာ့ ေထာင္တြင္း ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈေတြ အတြက္ အဓိက တာ၀န္ရိွသူက အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ အဲဒီ ရက္စက္မႈေတြ ေထာင္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာ သူမသိဘူး ဆိုရင္လဲ အဲဒီေလာက္ `ည့ံတဲ့၊ အ တဲ့ အစုိးရမ်ိဳး´ ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ မထိုက္တန္ပါဘူး။ သိသိႀကီးနဲ႕ အဲဒါေတြ လႊတ္ထားေပးတယ္ ဆိုရင္လည္း ျပည္သူေတြကို အဲဒီေလာက္ လူလို သေဘာမထားတဲ့ အစိုးရလုိ႔ သတ္မွတ္ရမွာပါ။ ျပည္သူေတြကို အဲဒီလို သေဘာထားတဲ ့အစိုးရမ်ိဳးကလည္း တိုင္းျပည္ကို မအုပ္ခ်ဳပ္ထိုက္ဘူး မဟုတ္လား။

ဆက္ရန္…

Thursday, August 23, 2007

စိတ္မသက္သာျခင္းမ်ား...

အခုတေလာ စိတ္မသက္မသာစရာေတြ မ်ားလြန္းလွပါတယ္။

အဓိက စိတ္မသက္မသာ အျဖစ္ရဆုံးကေတာ့ အားလုံး သိၾကတဲ့ အတုိင္း ျမန္မာျပည္က ေလာင္စာဆီ ေစ်းႏႈန္း အေျပာင္းအလဲ သတင္းနဲ႔ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြအေပၚ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ကိုင္တြယ္မႈပါ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပုံ၊ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပမႈ ေတြကို ကိုင္တြယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ဒီတခ်ီမွာ ေခတ္စကား ေျပာရရင္ အေတာ္ေလးကို စာတတ္ေနပါၿပီလို႔ ေျပာလို႔ ရေနပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ အစ ပထမမွာ လုံထိန္းေတြနဲ႔ ရွင္း၊ ေနာက္ပုိင္း မႏိုင္ေတာ့ စစ္တပ္၊ ပစ္… သတ္။ ၁၉၉၆ မွာေတာ့ လည္စည္း အနီပတ္၊ ရဲယူနီေဖာင္း၀တ္ (ရဲ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာပါ) ေတြကို ေရွ႔ဆုံးမွာထား၊ နံပါတ္တုတ္ေတြနဲ႔ အားရပါးရ အ႐ိုက္ခိုင္း၊ ၿပီးမွ ေနာက္က စစ္သားေတြက စစ္ကားေတြေပၚ ေက်ာင္းသားေတြကို ၀က္ေတြပစ္တင္တဲ့အလား ပစ္တင္ လူစုခြဲ။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ ကိုင္တြယ္မႈက အရင္ထက္ စာပိုတတ္လာသလို အရင္ထက္လည္း ပိုယုတ္မာပါတယ္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ တေယာက္တေလကိုမွ လူျမင္ကြင္းမွာ အျမင္မခံေစရဘဲ ျပည္သူ အမည္ခံ လက္သပ္ေမြးထားသူမ်ားနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ရန္တုိက္ေပးတာဟာ ရင္နာစရာလည္း ေကာင္း၊ ခံျပင္းစရာလည္း ေကာင္းလွပါတယ္။

ဘယ္လုိ အခြင့္အေရးမ်ိဳးေတြကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ကုိယ့္ျပည္သူ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုက္ႏွက္ဖို႔ အထိ လူစိတ္မဲ့သြားရသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားမိေလ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းေလပါပဲ။ ႐ုပ္သံမွတ္တမ္းမွာ ၾကားရတဲ့ `သြား… သြား… သြား႐ိုက္၊ သြား…´ လို႔ အမိန္႔ေပးေနသူဆီမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလုံးသား မရိွေတာ့ဘူးလား။ သူ အ႐ိုက္ခိုင္းတဲ့လူဟာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ဆိုတာကိုေတာင္ မငဲ့ကြက္ေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့ စိတ္ ဆိုတာကို အခြင့္အေရးတစုံတရာက ၀ါးမ်ိဳပစ္လိုက္ၿပီလား။

ေနာက္ထပ္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရတာ တခုကေတာ့ စီေဘာက္စ္ေတြထဲက ပဋိပကၡ တခ်ိဳ႔ပါ။ ဘယ္လို အသိ၊ ဘယ္လို ႏွလုံးသားနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားေတြကို လူျမင္ကြင္းမွာ ေျပာရဲသလဲ ဆိုတာ အေတာ္ၾကီးကို အ့ံအားသင့္မိပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရတာက အဲဒီလို မိုက္႐ိုင္းသူေတြကို သူတို႔နည္းတူ ျပန္ၿပီး မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ုိင္း ျပန္ဆဲဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုပါ။

ေနာက္တခု စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရတာကေတာ့ ဘေလာ့ဂါ အသစ္တခ်ိဳ႔ ကိစၥပါ။

အခုအခါမွာ ျမန္မာဘေလာ့ဂါ အသစ္ေတြ အရင္ထက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို မ်ားျပားလာပါၿပီ။ မိမိ စိတ္သန္ရာ၊ မိမိယုံၾကည္ရာ အတုိင္း ေရးၾကတာကို ဘာမွေျပာစရာ မရိွေပမယ့္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုပါ ရင့္သီး ေစာ္ကားထားတာကို ေတြ႔ရေတာ့ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ျခင္း ၾကီးစြာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီထက္ ပိုဆိုးတာက အဲဒီအေပၚ တု႔ံျပန္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကိုပါ ႐ိုင္းစိုင္းစြာ တု႔ံျပန္ထားတာကိုပါ။ အဲဒီထက္ကို ပိုဆိုးေသးတာက အဲဒီလူဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ႐ုရွမွာ ျပည္သူ႔ဘ႑ာေတာ္ေတြနဲ႔ ပညာေတာ္သင္ေနတဲ့ စစ္ဘို တေယာက္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ တျခားေသာ ႐ုရွေရာက္ ယဥ္ေက်းတဲ့ ျမန္မာစစ္ဘုိမ်ား အဲဒီ ပုဂိၢဳလ္ေလးရဲ့ စိတ္အေျခအေနကို ေလ့လာၿပီး ၀ိုင္း၀န္း ထိန္းသိမ္းေပးၾကရင္ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ေတာ့ တပ္မေတာ္ဖခင္ကိုပါ ေစာ္ကားေနတဲ့ တပ္မေတာ္သားေၾကာင့္ အားလုံး နာမည္ပ်က္ဖုိ႔ ရိွပါတယ္။



ကလိုေစးထူး

Tuesday, August 21, 2007

ေလးစားဦးညႊတ္စြာ...

`ေမးပါ၊ ေမးပါ၊ သူတို႔ လာဖမ္းရတဲ့ အေၾကာင္း သူတုိ႔ အာဏာပုိင္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔က ေမးမွာေလ။ ဘယ္လိုက္ေမးရမွန္းလည္း မသိဘူး။ အခုရိွတုန္း သိခ်င္လို႔ပါလုိ႔´
`ဟုတ္ကဲ့၊ လာပါအုန္း ခဏ၊ ….. ….. ….. ရွင္တုိ႔ အာဏာပိုင္ကို ေမးမလို႔တဲ့၊ အဲဒါ …. ဟို ေမးမယ္ေလ၊ …. ….. မေျပာဘူး၊ မေျပာဘူး၊ ကဲ မေျပာခ်င္ဘူး´
`အခု မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုတာ သူတို႔က ရဲေတြပဲလား´
`ရဲလို႔ ေျပာတာပဲ၊ သူတုိ႔ကေတာ့´

အထက္မွာ ေရးထားတာကေတာ့ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သူ အမယ္ႀကီးတေယာက္ရဲ့့ တုန္လႈပ္ျခင္း ကင္းစြာနဲ႔ ေဘးက အာဏာပိုင္ကို တလွည့္၊ ဆက္သြယ္လာသူ မီဒီယာကို တလွည့္ ေျပာေနတဲ့ အသံတခုပါ။ အဲဒီ အမယ္ႀကီးကေတာ့ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုအ့ံဘြယ္ေက်ာ္ရဲ့ အေမျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ဒီဗီြဘီ သတင္းဌာနက ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းတာကို နားေထာင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္ အပါအ၀င္ အနည္းဆုံး ေက်ာင္းသားလူငယ္ (၂၀) ခန္႔ကို အာဏာပုိင္ေတြက မေန႔ည သန္းေခါင္ေက်ာ္စ အခ်ိန္မွာ ဖမ္းဆီးလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီလို အဖမ္းခံရတဲ့ အနက္ကမွ ကိုအ့ံဘြယ္ေက်ာ္ရဲ့ ေနအိမ္ကို အထူးရဲေတြက ၀င္ေရာက္ ဖမ္းဆီးေနစဥ္မွာ ဒီဗြီဘီ သတင္းဌာနက ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခိုက္နဲ႔ ႀကဳံစဥ္မွာ ကိုအ့ံဘြယ္ေက်ာ္ရဲ့ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚတင္တင္၀င္းရဲ့ အနားမွာ ရိွေနတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြကုိ မေၾကာက္မရြံ႕နဲ႔ အရိွကိုအရိွအတုိင္း ရဲရဲရင့္ရင့္ ေျပာ၀့ံတဲ့ သတၱိကို မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။

တီးတိုးတီးတိုး အသံေတြၾကားက အာဏာပိုင္ဆိုသူေတြရဲ့ ရင္မဆိုင္ရဲ၊ မေျဖရဲတဲ့ စိတ္ကို ေလွာင္ေျပာင္ ရွဳ႔ံခ်မိသလို အေမႀကီးရဲ့ သတၱိကိုလဲ ေလးစားဦးညႊတ္တဲ့ အေနနဲ႔ အခုပို႔စ္နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ရပါတယ္။ အေမႀကီးရဲ့ ရဲရဲေတာက္ ေျဖၾကားခ်က္ေတြကို ဒီေနရာမွာ
ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အျမန္ဆုံး လြတ္ေျမာက္ၿပီး ျပည္သူလူထုရဲ့ ဆႏၵအစစ္အမွန္ေတြ အေကာင္အထည္ ေပၚႏိုင္ပါေစ။

ကလိုေစးထူး

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၁၄)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။


ေထာင္ပုံစံခန္း သို႔မဟုတ္ ေထာင္တြင္း ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ေရး စခန္း (ပထမပုိင္း)

ေထာင္အေၾကာင္း ေျပာရင္ ဘယ္လုိမွ ခ်န္ထားလို႔ မရတာကေတာ့ `ေထာင္ပုံစံခန္း´ အေၾကာင္းပါပဲ။

`ပုံစံခန္း´ ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ `ၾကက္သီးထ´ မသြားရတဲ့၊ `ေက်ာစိမ့္´ မသြားတဲ့ အက်ဥ္းသားဆိုလို႔ ေထာင္ထဲမွာ မရိွပါဘူး။ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ လူမဆန္ဆုံး၊ အမိုက္မဲဆုံး၊ တရားမွ်တမႈ အကင္းမဲ့ဆုံး၊ အပက္စက္ဆုံး၊ အညစ္ပတ္ဆုံး လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ေဆာင္ရာ ေနရာတခု ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

`လူတေယာက္အတြက္ လြတ္လပ္မႈဟာ တန္ဖိုးလည္း ျဖစ္တယ္။ အႏွစ္သာရလည္း ျဖစ္တယ္၊ လြတ္လပ္မႈကို အ႐ုတ္သိမ္း ခံလိုက္ရတာဟာ အဲဒီ လူမွာ ရိွေနတဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔ အႏွစ္သာရကို အ႐ုတ္သိမ္း ခံရတာပဲ´ လို႔ ပညာရွင္ေတြ မိန္႔ဆိုၾကပါတယ္။ `အဲဒီလို လြတ္လပ္မႈ အ႐ုတ္သိမ္းခံရတာဟာ အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူတေယာက္အတြက္ အထိခိုက္ အနစ္နာဆုံးျဖစ္လို႔ ေထာင္ဒဏ္ အျပစ္ေပးျခင္းဟာ သူ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈအတြက္ လုံေလာက္တယ္။ တျခား ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းတာမ်ိဳး မလုပ္ရ´ လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ `ေထာင္ထဲမွာ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ျခင္း မျပဳရ၊ ေထာင္စည္းကမ္း ခ်ိဳးေဖာက္လို႔ အျပစ္ဒဏ္ေပးရင္လည္း အဲဒီ အျပစ္ဒဏ္ဟာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္ ညိွဳးႏြမ္းေစေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳး မျဖစ္ေစရ၊ ထို႔အျပင္ တရားဥပေဒႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို နာက်ည္းသြားေစႏိုင္ေသာ ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳး မျဖစ္ေစရ´ လို႔ တရားဥပေဒနဲ႔ တားျမစ္ ကန္႔သတ္ထားတာပါ။ တရားဥပေဒနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို နာက်ည္းသြားသူေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ သိပ္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ေထာင္မွာ အခ်ဳပ္ေဆာင္ ပုံစံခန္းနဲ႔ ေထာင္က်ေဆာင္ ပုံစံခန္း ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳး ရိွပါတယ္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္ ပုံစံခန္းက တရား႐ုံးက အျပစ္ရိွေၾကာင္း မဆုံးျဖတ္ရေသးတဲ့၊ အမႈရင္ဆိုင္ဆဲ အခ်ဳပ္သားေတြ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္က်ေဆာင္ ပုံစံခန္းကေတာ့ တရား႐ုံးက အျပစ္ရိွေၾကာင္း ဆုံးျဖတ္လိုက္တဲ့၊ ေထာင္ဒဏ္ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ဆိုၿပီး အခ်မွတ္ ခံလိုက္ရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ အတြက္ပါ။ အဓိကက်တဲ့ ပုံစံခန္းက အခ်ဳပ္ေဆာင္ ပုံစံခန္းျဖစ္လို႔ အဲဒီ ပုံစံခန္း အေၾကာင္းကုိပဲ အဓိကထား ေဖာ္ျပသြားပါမယ္။

တကယ္ေတာ့ ေထာင္ပုံစံခန္းရဲ့ မူလသေဘာက အက်ဥ္းေထာင္ ဥပေဒအရ ေထာင္ထဲမွာ ေနထုိင္တုန္း အက်ဥ္းသား တဦး လိုက္နာရမယ့္ အေျခခံစည္းကမ္း၊ ဥပေဒေတြကို သင္ေပးတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္တြင္းမွာ ေနရ၊ ေနထုိင္ရမဲ့ ပုံစံေတြကို သင္ေပးတာ ျဖစ္လုိ႔ `ပုံစံခန္း´ ေခၚတာပါ။

အဲဒီ စည္းကမ္းေတြကို အက်ဥ္းသားေတြ ႀကိဳတင္ သိရိွထားျခင္းျဖင့္ ဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေထာင္စည္းကမ္းေတြကို မခ်ိဳးေဖာက္ရေအာင္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္တဲ့ သေဘာ၊ ေထာင္ကို စည္းကမ္းတက် ရိွေစခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။ ေထာင္ထဲမွာ ရန္မျဖစ္ရ၊ ေဘာလ္ပင္ မကိုင္ရ၊ ေထာင္ေဖာက္ဖို႔ မႀကိဳးစားရ၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို ဘယ္လို အ႐ိုအေသ ေပးရမယ္ စသျဖင့္ စည္းကမ္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီမွာ အေရးႀကီးတာက ေထာင္ပုံစံ ေလးမ်ိဳးပါ။

ပုံစံ ေလးမ်ိဳးထဲက နံပါတ္(၁) ပုံစံက ေထာင္တြင္း လူအေရအတြက္ စစ္တဲ့အခါနဲ႔ ေထာင္အရာရိွေတြ လာတဲ့အခါ ေထာင္သားေတြ ထုိင္ေပးရတဲ့ ပုံစံ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ပုံစံက တင္ပလႅင္ေခြထုိင္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔၊ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားၿပီး ဒူးေခါင္းေပၚ တင္၊ ေက်ာကို ေျဖာင့္ေနေအာင္ ဆြဲဆန္႔ၿပီး အတင္း ဇက္ခ်ိဳး ေခါင္းငု႔ံ ထုိင္ေပးရတဲ့ ပုံစံပါ။ ေထာင္ထဲမွာ `ပုံစံ´ လို႔ ေအာ္လုိက္တဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ တၿပိဳင္ထဲ ၾကားတဲ့ အရပ္မွာ အက်ဥ္းသားအားလုံး ခ်က္ခ်င္း အဲဒီပုံစံ ထုိင္ေပးရပါတယ္။

ပုံစံခန္းကို တာ၀န္ယူၿပီး သင္ေပးရသူေတြကေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ေရြးခ်ယ္ ခန္႔အပ္ထားတဲ့ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသား လူဆိုးေတြပါပဲ။ အက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ အဆိုးဆုံး၊ အမိုက္ဆုံး ဆိုတဲ့ နာမည္ႀကီး လူဆိုးေတြကို ေထာင္က ေရြးၿပီး ခန္႔အပ္ထားတာပါ။ အဲဒီ လူေတြထဲကမွ ရာထူးအႀကီးဆုံးလူကို `အခန္းလူႀကီး´ လို႔ ေခၚပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ လူဆိုးဂိုဏ္း တဂိုဏ္းအတိုင္းပါပဲ။

ေထာင္ပုံစံခန္းကို သြားၾကည့္ရင္ အခုလို ျမင္ၾကရပါလိ့မ္မယ္။

အက်ဥ္းသား စုစုေပါင္း ႏွစ္ရာ၊ သုံးရာေလာက္ဟာ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ နံပါတ္(၁) ပုံစံျဖစ္တဲ့ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ ေျဖာင့္တန္းေနေအာင္ ဆန္႔၊ လက္သီးကုိ က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားၿပီး ဒူးေပၚတင္၊ ေက်ာကို ေျဖာင့္တန္းေနေအာင္ ဆြဲဆန္႔၊ အတင္း ဇက္ခ်ိဳးေခါင္းငုံ႔ ပုံစံနဲ႔ ၿငိမ္ေနေအာင္ ထိုင္ေပးထားၾက ရပါတယ္။ အဲဒီလို ပုံစံထုိင္ ေပးထားရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို အခန္းလူႀကီးနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ေနာက္လိုက္ လူဆိုးေတြက သုံးပင္လိမ္ ႀကိမ္လုံးေတြ၊ ၀ါးရင္းတုတ္ေတြ၊ စစ္ခါးပတ္ေတြ တယမ္းယမ္းနဲ႔၊ ပတ္ျခာလည္ လွည့္ၿပီး မ်ိဳးစုံ ေအာ္ဟစ္ ဆဲေရးေနပါတယ္။

`မင္းတို႔ ဘယ္ေလာက္ သတိၱရိွလဲ၊ မင္းတို႔ထက္ မိုက္တယ္။ လူဆိုး လုပ္စားလာတာကြ၊ ေထာင္က်တာ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရိွၿပီကြ´ စသျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္၊ လူမိုက္စကားေျပာ၊ ငါေတြ… မေအေတြ… ႏွမေတြ… တပ္ၿပီး မ်ိဳးစုံ ေအာ္ဟစ္ဆဲေရး တိုင္းထြာရင္း၊ ပုံစံထိုင္ေနတဲ့ ေထာင္ေရာက္လာခါစ အက်ဥ္းသား အသစ္ေလးေတြကို ေစာ္ကား ေမာ္ကား လုပ္ပါတယ္။ အဲသလို ေအာ္ဟစ္ရင္းက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ နီးစပ္ရာ အက်ဥ္းသားကို တုတ္နဲ႔ ၀င္႐ိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလို ႐ိုက္ရင္းက တခါ၊ ႐ိုက္တာ အရိွန္သတ္မရလို႔ ဆိုၿပီး အဲဒီ အက်ဥ္းသား ေဘးတ၀ိုက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ တျခား အက်ဥ္းသားေတြကိုပါ ဘာမဆုိင္ ညာမဆုိင္ ေအာ္ဟစ္ ဆဲေရး၊ သိမ္းက်ဳံး ၀င္႐ိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပုံစံ ထုိင္ေပးေနရတဲ့ အက်ဥ္းသား အသစ္ေတြဟာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ အကုန္လုံး တုန္ေနၾကပါတယ္။

ပုံစံခန္းထဲမွာ အခန္းလူႀကီးက ေထာင္စည္းကမ္းေတြ ေအာ္ဟစ္ `တိုင္´ ေပးတာကို အက်ဥ္းသားေတြ အားလုံး သံၿပိဳင္ လိုက္ဆိုၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို လိုက္ဆိုရာမွာလည္း အသံက တသံထဲ တြက္မလာရင္ `အသံမညီရ ေကာင္းလား´ ဆိုၿပီး အားလုံးကို သိမ္းက်ဳံး ၀င္႐ိုက္တာမ်ိဳး ရိွသလို၊ ေအာ္တာ တုိးရင္လည္း `အသံတိုးလုိ႔´ ဆိုၿပီး ၀င္႐ိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေအာ္သံ ညီေနေပမယ့္လည္း ၀င္႐ိုက္တာမ်ိဳး၊ ေအာ္တာ က်ယ္ေပမယ့္လည္း ၀င္႐ိုက္တာမ်ိဳးပါ။ `ခါးမဆန္႔လို႔´၊ `ေခါင္းမငု႔ံလုိ႔´၊ `ငုံ႔ေပမယ့္ ဇက္က်ိဳးေအာင္ မခ်ိဳးလုိ႔´၊ `လက္ကို ေျဖာင့္တန္းေနေအာင္ ဆန္႔မထားလို႔´ ဆိုၿပီး အျပစ္မရိွ အျပစ္ရွာ ၀င္႐ိုက္တာမ်ိဳးေတြ အျပင္၊ `မ်က္ႏွာထား မႀကိဳက္လို႔´၊ `မ်က္လုံး လွန္ၾကည့္လို႔´၊ `ခိုးၾကည့္လို႔´ ဆိုၿပီး ၀င္႐ိုက္တာမ်ိဳးေတြကလည္း ေထာင္ပုံစံခန္းမွာ မဆန္းပါဘူး။ ေၾကာက္ကလည္း ေၾကာက္၊ ကုိယ့္မ႐ုိက္ေပမယ့္လည္း ကုိယ့္ေဘးက ႐ိုက္သံ ႏွက္သံ၊ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴသံ၊ ဆဲဆိုသံ၊ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္းေတြ ၾကားရတာ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားစရာႀကီးပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြဟာ တုတ္တုတ္ မလႈပ္ရဲဘဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အေၾကာအခ်င္ေတြ အတင္း ႐ုန္းဆန္႔ၿပီး ထုိင္ေပးထားၾကရပါတယ္။

တကိုယ္လုံး အေၾကာအခ်င္ေတြ ဖ်စ္ညွစ္၊ ဇက္ကို အတင္းခ်ိဳး၊ ခါးကို အတင္းဆြဲဆန္႔ၿပီး ထုိင္ေပးရတာ တကယ္ မလြယ္တဲ့အလုပ္၊ ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ဆုိတာ ထုိင္ဖူးသူေတြ အသိဆုံးပါ။ ထိုင္ရတာလည္း ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ နာရီ၀က္ မဟုတ္ပါဘူး။ မလိုအပ္ဘဲနဲပ ဒဏ္ေပးထားသလို သုံးေလးနာရီ ထုိင္ေပးထားရတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီလို ပုံစံနဲ႔ အဲဒီေလာက္ ၾကာၾကာ ထုိင္ရေတာ့ လူက တဆတ္ဆတ္ တုန္လာပါတယ္။ အဲဒီလို တုန္လာတာကိုပဲ `လႈပ္ရေကာင္းလား´ ဆိုၿပီး အျပစ္ရွာ ၀င္႐ိုက္ေသးတာမ်ိဳးပါ။ (သူတို႔ အေျပာကေတာ့ `ပုံစံ´ ေပးထားရင္ ကုိယ့္ေရွ႔ ေႁမြျဖတ္သြားရင္ေတာင္ မလႈပ္ရဘူး။ ေႁမြကုိက္လို႔ ေသရင္ ေသပေလ့ေစ၊ ပုံစံမပ်က္ အေသခံရမယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ အမွန္ဆို အဲဒီ အထုိင္ပုံစံက ခဏေလာက္ သင္ေပးရင္ တတ္တာပါ။ ဒါကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ထိုင္ခုိင္းေနတာဟာ ေထာင္ပုံစံကို သင္ေပးတာ မဟုတ္ဘဲ တမင္ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ေနတာပါ)။

တကယ္ေတာ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္ ပုံစံခန္းထဲက အဲဒီ အက်ဥ္းသားေတြဟာ တရား႐ုံးမွာ အမႈ ရင္ဆုိင္ေနတုန္း ရိွေသးတဲ့ အခ်ဳပ္သားေတြ၊ သက္ဆုိင္ရာ တရား႐ုံးကေန အျပစ္႐ိွေၾကာင္း စီရင္ခ်က္ မခ်မွတ္ရေသးတဲ့ မဆုံးျဖတ္ရေသးတဲ့ အခ်ဳပ္သားေတြပါ။ `အျပစ္ ထင္ရွားေၾကာင္း အျပစ္ရိွေၾကာင္း တရား႐ုံးက မဆုံးျဖတ္ရေသး သေရြ႕ အျပစ္ကင္းမဲ့သူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ယူဆရမယ္´ လို႔ တရားဥပေဒမွာ အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တရားဥပေဒအရ ဆိုရင္ ေထာင္ပုံစံခန္းထဲမွာ ရိွတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြဟာ အျပစ္ မရိွသူေတြပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို အျပစ္မရိွသူေတြကို ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္သူ၊ ေနာက္ဆုံး အျပစ္ရိွဦး၊ တရားဥပေဒအရ `မညွင္းပန္း မႏွိပ္စက္ရ´ လို႔ တားျမစ္ထားတဲ့ ၾကားထဲကမွ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သူေတြသာလွ်င္ အျပစ္ရိွသူေတြ၊ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သူေတြ မဟုတ္ပါလား။ ပုံစံခန္းထဲမွာ အဲဒီလို ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ေနတာကေတာ့ ဥပေဒထဲမွာ မပါတဲ့၊ လူမဆန္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြမွာ ရိွလို႔ပါပဲ။

ဆက္ရန္…

Monday, August 20, 2007

ေမြးေန႔ဆုေတာင္း...

ေမြးေန႔…။

လူတေယာက္ကို လူတေယာက္က ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့ေန႔။ ဘ၀တခုကို ဘ၀တခုက အသက္ရွင္ခြင့္ အစပ်ိဳးေပးလိုက္တဲ့ ေန႔။ အဲဒီေန႔ကို လူေတြက ေမြးေန႔ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။

ေမြးတဲ့ေန႔ရက္အလိုက္ ဘယ္ရာသီ၊ ညာရာသီ၊ ဘာဖြား ညာဖြား စသျဖင့္ မိမိယုံၾကည္ရာ အတုိင္း တြက္ခ်က္ သတ္မွတ္ၾကတာ ရိွေပမယ့္ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ေမြးေန႔ေတြဟာ မိမိရဲ့ ေမြးဖြားျခင္း အစျပဳခဲ့တဲ့ ေန႔ကို ျပန္လည္ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေစမွာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ေမြးေန႔ကို ေရာက္တိုင္းမွာ ေမြးေန႔ရွင္ကို ဆုေတာင္းေပးၾက၊ ေမတၱာပို႔ၾကတဲ့ ဓေလ့ေလးက ကမၻာ့အႏွံ႕က လူသားတုိ႔ရဲ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာအျဖစ္ ေပၚထြန္းခဲ့ပါတယ္။ (စာအုပ္တအုပ္ထဲ ၿပဳံးခ်င္စဖြယ္ ဖတ္လိုက္ရဖူးတဲ့ ပေဟဠိတခုမွာ ကမၻာေပၚမွာ ေဖးဖရိတ္အျဖစ္ဆုံး သီခ်င္းက ‘Happy Birthday to you’ သီခ်င္းပါတဲ့)။

ၾသဂုတ္လ (၂၁)ရက္ေန႔။ အဲဒီေန႔ဟာ က်ေနာ့္ကို အၿမဲနားလည္ေပးခဲ့တဲ့၊ က်ေနာ့္ဘက္က အၿမဲရပ္တည္ခဲ့တဲ့၊ က်ေနာ့္ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ စိတ္တိုေပါက္ကြဲျခင္း၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းကို အၿမဲမွ်ေ၀ ခံစားေပးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ထာ၀ရ မိတ္ေဆြ မေမဓာ၀ီ ရဲ့ ေမြးေန႔ပါ။

ဒီေန႔ေလးမွာ သူ႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တယ္။ သူ႔ရဲ့ စိတ္ကို ေအးခ်မ္းေနေစခ်င္တယ္။ အားလုံးကို ေမတၱာထားတတ္သူမို႔ အားလုံးရဲ့ ေမတၱာေတြ သူ႔အေပၚ သက္ေရာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ မေမတေယာက္ ဒီေန႔က်ေရာက္တဲ့ ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကုိယ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆုိင္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘ၀ ထပ္တူက်ႏိုင္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္း ကဗ်ာေလးတပုဒ္နဲ႔ ေမြးေန႔ရွင္ အတြက္ ဂုဏ္ျပဳပါရေစ။

`ေမြးေန႔ ဆုေတာင္း´

ေမြးေန႔ရက္ခါ၊ ေရာက္လို႔လာ
ေပ်ာ္ရႊင္ႏွလုံး ၿမဲေစရာ
ေမႊးႀကိဳင္ထုံလန္း ပန္းသို႔ပမာ
ရနံ႕သင္းသင္း စြဲေစရာ
ေမတၱာတရား ပြားလို႔သာ
ခ်စ္ခင္သူတို႔ မ်ားေစရာ
ေသာက အျဖာျဖာ ေ၀းလို႔သာ
က်န္းမာလန္းဆန္း ၾကည္စင္ရာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းေျမ့စြာ
ေလာကအက်ိဳး သယ္ပိုးရာ...။


ကလိုေစးထူး

Friday, August 17, 2007

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၁၃)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္ေဆး႐ုံ

ႏိုင္ငံတကာ အစိုးရေတြ လိုက္နာရမယ့္ ကုလသမဂၢ သေဘာတူညီခ်က္မွာေရာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ လက္စြဲ ဥပေဒမွာပါ-

`ေဆး႐ုံတာ၀န္ခံဟာ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာေရးအျပင္၊ စိတ္ပုိင္း က်န္းမာေရးကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ရမယ္။ ေထာင္က် အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ ေထာင္ေဆး႐ုံဆရာ၀န္ဟာ စိတ္ေရာဂါကိုပါ နားလည္ရမယ့္ အျပင္ ျပင္ပက စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံေတြနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ ေဆာင္ရြက္ရမယ္´ လို႔ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။

လြတ္လပ္ခြင့္ကို ပိတ္ထားခံရတာမို႔ ပုံမွန္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားရတဲ့ လူတေယာက္ အေနနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္သြားႏိုင္လို႔ ခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာေရးကို မဆိုထားနဲ႔၊ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာကိုပါ ဥပေဒထဲမွာ အေလးအနက္ ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထားတာပါ။ လူကို တန္ဖိုးထားတဲ့ သေဘာ၊ လူ႔တန္ဖိုးကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ သေဘာပါ။

ဒါေပမယ့္ န၀တ၊ နအဖေခတ္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာေတာ့ ေရာဂါျဖစ္လာရင္ ဥပေဒပါ အခြင့္အေရးကို အားမကိုးႏိုင္ဘဲ ေထာင္တြင္းမွာ ေငြခင္းႏိုင္မွ အသက္ရွင္ဖို႔ အေၾကာင္း ရိွပါတယ္။ ေရာဂါ တခုခုျဖစ္လို႔ ေဆးကုခံခ်င္ရင္ ဆရာ၀န္ကို ပိုက္ဆံေပးမွ ေဆး႐ုံတက္ေရာက္ ကုသခြင့္ရၿပီး ပိုက္ဆံေပးမွလည္း ဆရာ၀န္က ဂ႐ုစိုက္ ကုသပါတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးရင္ေတာ့ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္မွ ေဆး႐ုံတင္တာမို႔ ေဆး႐ုံတင္ရၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လူနာ ဆယ္ေယာက္မွာ ကိုးေယာက္ ေသေတာ့တာပါပဲ။

`ေရာဂါ တခုခု ျဖစ္လာရင္ စနစ္တက် ေရာဂါ စစ္ေဆးတာမ်ိဳး၊ ေရာဂါအမ်ိဳးအစား ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ သတ္မွတ္တာမ်ိဳး၊ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ၾကပ္မတ္ကုသတာမ်ိဳး လုပ္ရမယ္´ လို႔ အဂၤလိပ္ လက္ထက္ကတည္းက က်င့္သုံးလာတဲ့ ေထာင္ဥပေဒအရ ျပ႒ာန္းထားေပမယ့္ စစ္အစိုးရ ေထာင္ေတြမွာ အဲဒီဥပေဒကို မလိုက္နာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အနာနဲ႔ ေဆး လြဲေနတာမ်ိဳးေတြ၊ ေရာဂါလြန္မွ ေဆးအမွန္ ေတြ႔တာမ်ိဳးေတြ၊ မေသသင့္တဲ့ ေရာဂါေတြေလာက္နဲ႔ ေသရတာမ်ိဳးေတြ ေထာင္ထဲမွာ ေရတြက္ မကုန္ပါဘူး။

ေထာင္ထဲမွာ အေျခအေန အဆုိးဆုံးက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြပါ။

ႏိုင္ငံေရး ဂုဏ္သိကၡာအရ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ `လာဘ္ေပးၿပီး အခြင့္အေရး မယူရ´ လို႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအားလုံး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခံယူထားတာမို႔ ပိုက္ဆံေပးမွ၊ လာဘ္ထိုးမွ အသက္ရွင္ႏိုင္တဲ့ ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ေထာင္တြင္း အေျခအေနက စိုးရိမ္ ပူပင္စရာပါပဲ။

ဒါ့အျပင္ န၀တ စစ္အစိုးရကေရာ၊ ေထာင္ အရာရိွေတြကပါ `ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဆိုရင္ ပိုၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္ ေပးထားရမယ္´ ဆိုတဲ့ မူအရ ေထာင္နဲ႔ အစိုးရ ေပါင္းၿပီး တက္ညီလက္ညီ တင္းက်ပ္ထားတာမို႔ သူတုိ႔ အေျခအေနက ပုိဆိုးေနရတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုလို ေထာင္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနဆိုးေတြ၊ မတရားမႈေတြကို သိသိႀကီးနဲ႔ ဒီအတုိင္း လႊတ္ေပးထားတဲ့ သေဘာကိုက ဆင္းရဲတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို တဖက္လွည့္နဲ႔ သတ္ပစ္ေနတဲ့ သေဘာလို႔ ယူဆရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္၊ အႏုပညာနယ္ပယ္၊ ပညာရွင္ နယ္ပယ္က ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ အေက်ာ္အေမာ္ အမ်ားအျပား ေထာင္ထဲမွာ ေရာဂါေ၀ဒနာ အျပင္းအထန္ ခံစားရၿပီး မေသသင့္ဘဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ၾကရတာပါ။ အဲဒီ ဆုံးရွဳံးမႈေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဘာနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဆုံးရွဳံးမႈ၊ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဆုံးရွဳံးမႈေတြျဖစ္လုိ႔ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ အဲဒီထက္ ပုိၿပီး၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက န၀တေခတ္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ အဲဒီ ဆုံးရွဳံးမႈမ်ိဳးေတြဟာ ေရွ႔ကိုလည္း ဆက္ၿပီး ၾကဳံေတြ႔ေနရဦးမယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ေထာင္ထဲမွာ တခုထူးျခားတာက ဘာေရာဂါမွ မရိွဘဲ ေဆး႐ုံတက္ေနၾကတဲ့ လူနာအတုေတြပါ။ ေထာင္ဆရာ၀န္ကို တလ သုံးေထာင္ က ငါးေထာင္အထိ (၁၉၉၀ခုႏွစ္ တ၀ိုက္က ေစ်းႏႈန္း) လာဘ္ထိုးလိုက္ရင္ ဘယ္သူမဆို ေဆး႐ုံမွာ လူနာအျဖစ္ တက္ေရာက္ ေနထိုင္ခြင့္ ရိွပါတယ္။ လူေကာင္းေတြအတြက္ ေဆး႐ုံမွာ ေနရတာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားေနရာေတြမွာ ေနရတာထက္ စာရင္ ပုိေကာင္းပါတယ္။ ေထာင္တြင္း အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ရဘူး။ ရဲဘက္ စခန္း မလိုက္ရဘူး။ ေနာက္ ေဆး႐ုံစာ ရတယ္။

ေဆး႐ုံစာဆိုတာက မနက္ ည အသားဟင္း တမ်ိဳးနဲ႔ အသားစြပ္ျပဳတ္ တခြက္ ျဖစ္လို႔ ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ပထမတန္းစား ဟင္း၊ နတ္သုဒၶါပါပဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး လူနာအတုေတြ ေရာဂါတခုခု ျဖစ္ရင္လည္း ဆရာ၀န္က သိပ္ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံရိွတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါးမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ ဘိန္းစားေတြဟာ ေထာင္ဆရာ၀န္ကို ပိုက္ဆံေပး၊ လာဘ္ထိုးၿပီး ေဆး႐ုံ တက္ေနၾကပါတယ္။ (ဘိန္းစားေတြ ေဆး႐ုံတက္ေနၾကတဲ့ ေနာက္ အေၾကာင္း တခုကေတာ့ ေဆးထိုးအပ္၊ ေဆးထိုးႁပြန္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုင္ခြင့္ရိွတာမို႔ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ဘိန္းထိုးႏိုင္လုိ႔ပါ)။

လာဘ္ထိုးၿပီး ေနတဲ့ အဲဒီလုိ လူနာ အတုေတြအတြက္ ေနရာေကာင္းေတြ ေပးထားရတာမို႔ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာမြဲ အက်ဥ္းသား လူနာ အစစ္ေတြဟာ ေဆး႐ုံမွာ ကုတင္ေတြနဲ႔ မေနၾကရေတာ့ဘဲ တခ်ိဳ႔လည္း ကုတင္ေဘး၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၊ တခ်ိဳ႔လည္း အနံ႔အသက္ မေကာင္းတဲ့ စတိုခန္းေတြ၊ တခ်ိဳ႔လည္း လူသြားလမ္းေတြ၊ တခ်ိဳ႔လည္း မသန္႔ရွင္းတဲ့ အိမ္သာ အ၀င္အထြက္ ေရစက္လက္ ေနရာေတြမွာ ျဖစ္သလို ေနၾကရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူနာအတြက္ မရိွမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့၊ ေဆး႐ုံက ေပးကိုေပးရမွာ ျဖစ္တဲ့ အ၀တ္အစား၊ ေမြ႔ယာနဲ႔ ေစာင္ေတြလည္း မရၾကပါဘူး။ ေစာင္စုတ္ကေလးေတြ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ျဖစ္သလို ေနၾကရတာပါ။ သူတုိ႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး၊ အလုပ္ရဲဆုံး အလုပ္ကေတာ့ ျဖတ္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္း ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္းေတြကို အကူအညီ ေပးလုိေပးျငား မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ (လူေသမ်က္လုံးေတြနဲ႔) မ်က္စိတဆုံး လိုက္ေငးၾကည့္ၾကတာပါပဲ။

အက်ဥ္းေထာင္ ဥပေဒအရ လူနာရဲ့ ေရာဂါဟာ ေထာင္ေဆး႐ုံမွာ မကုႏိုင္တဲ့ ေရာဂါျဖစ္ေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေရာဂါက သိပ္ ျပင္းထန္ေနရင္ ေထာင္အျပင္ ထုတ္ၿပီး ျပင္ပေဆး႐ုံၾကီးေတြကို ပုိ႔ေဆာင္ ကုသေပးရပါတယ္။ ဒါ အက်ဥ္းသားေတြ ရကို ရရမယ့္ ဥပေဒပါ အခြင့္အေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အဲဒီ ဥပေဒကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္၊ ပိုက္ဆံေပး လာဘ္ထိုးတဲ့ လူနာေတြကိုသာ ေထာင္ျပင္ထုတ္ၿပီး ေဆးကုသေပးပါတယ္။

ေထာင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ အက်ဥ္းသား အမ်ားစုဟာ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူကို ဒုကၡ ထပ္ေပးၿပီး၊ ဒုကၡနဲ႔ အက်ပ္ကိုင္ၿပီး ေငြမရ ရေအာင္ လုပ္ရက္တဲ့ စိတ္ထားက အ့ံအားသင့္စရာလည္းေကာင္း၊ စက္ဆုပ္ ရြံရွာစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေထာင္ေတြထဲမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားသူေတြကေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ န၀တ အာဏာပိုင္ေတြပါပဲ။

အဲဒီနည္းနဲ႔ ေထာင္ဆရာ၀န္ေတြဟာ အားကုိးမဲ့ေနတဲ့ ေထာင္သားေတြရဲ့ အသက္ကုိရင္းၿပီး ခဏခ်င္းမွာ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာသြားၾကပါေတာ့တယ္။

ေထာင္ထဲမွာ သိသာတာ တခုက အက်ဥ္းသားတဦး ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားတုိင္း တျခား အက်ဥ္းသားေတြ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ တၿပိဳင္ထဲမွာပဲ အေတြးတခုကိုလည္း အထိတ္တလန္႔ ေတြးမိၾကပါတယ္။ အဲဒီ အေတြးကေတာ့ `ကိုယ့္အလွည့္ ဘယ္ေတာ့လဲ´ ဆိုတာပါ။

ေထာင္ထဲမွာ အေတာ္ဆိုး၀ါးတဲ့ ေနာက္ ကိစၥတခုက ေဆးထိုးအပ္ အသုံးျပဳပုံ အသုံးျပဳနည္းပါ။

ေဆးထိုးတဲ့အခါ ေဆးထိုးပိုက္ထဲမွာ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးထည့္ထားၿပီး လူနာေတြကို တန္းစီ ေဆးထိုးေပးတာပါ။ အပ္ကိုလည္း တေခ်ာင္းထဲ သုံးၿပီး လူနာတေယာက္ကို ေဆးနည္းနည္း ထိုးေပးလိုက္၊ ေနာက္ လူနာတေယာက္ကိုလည္း ဒီအပ္၊ ဒီေဆးနဲ႔ပဲ နည္းနည္း ထိုးေပးလိုက္ လုပ္တာပါ။ လူနာေျပာင္းၿပီး ေဆးသာ ေျပာင္းသြားတယ္။ ေဆးထိုးအပ္ကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ေထာင္ထဲမွာ အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီ ေရာဂါပိုး ျပန္႔ႏွံ႔ၿပီး ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္တဲ့သူ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးရသူေတြ မနည္းတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါအျပင္ ေသြးကတဆင့္ သယ္ေပးလုိ႔ ျဖစ္လာရတဲ့ ကူးစက္ေရာဂါေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ (ေထာင္ေဆး႐ုံမွာ အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီ ျဖစ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကိုလည္း ထားပါတယ္)။

***

ေထာင္ေဆး႐ုံက အျဖစ္အပ်က္ တခုကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ တခါတုန္းက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တေယာက္ ေဆး႐ုံတက္ရပါတယ္။

တေန႔ သူ ေဆးထုိးရမယ္ ျဖစ္ေတာ့ တျခားလူ ထိုးၿပီးသား ေဆးထိုးအပ္နဲ႔ သူ႔ကို ထုိးမယ္လည္း လုပ္ေရာ သူက အဲဒီအပ္နဲ႔ သူ႔ကို မထိုးဖုိ႔၊ အပ္ ေျပာင္းေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေထာင္ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ စိုးၾကည္က `ဒါ ေထာင္၊ မင့္ ပေထြးအိမ္ မဟုတ္ဘူး။ တခါသုံးအပ္ သုံးခ်င္ရင္ ေထာင္အျပင္ေရာက္မွ ေျပာ´ လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားကို ေဆးထိုးေပးဖုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ သူ႔တပည့္ ဘိန္းစားကို `ဒီေကာင့္ကို ေဆးထိုးေပးစရာ မလုိေတာ့ဘူး´ လို႔ ေဒါက္တာ စိုးၾကည္က အမိန္႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တျခား လူနာေတြကို အပ္တေခ်ာင္းထဲနဲ႔ ေဆး ဆက္ထုိးသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားက အပ္တေခ်ာင္းထဲနဲ႔ ေဆး အထိုးခံတဲ့ တျခား အက်ဥ္းသားေတြကို `ဘာလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၿငိမ္ခံေနၾကတာလဲ´ လို႔ ေမးေတာ့ သူတုိ႔က `အပ္ တေခ်ာင္းထဲ သုံးလုိ႔ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ျဖစ္ၿပီး ေသမွာက ေနာက္၊ ခင္ဗ်ားလို ေျပာလို႔ စိတ္ဆိုးၿပီး ေဆးထိုးမေပးလို႔ ေသမွာက အခု၊ ဒီေတာ့ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းပဲ´ လို႔ ျပန္ေျပာၾကသတဲ့။

ဟုတ္ကဲ့။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားလည္း ေဆးထိုးခါနီးက်ရင္ အပ္ေျပာင္းေပးဖုိ႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

ဆက္ရန္…

(သတ္ပုံ အသုံးအမွားတခုကို ေမးလ္ပို႔ေပးၿပီးဂ႐ုတစိုက္ ေထာက္ျပေပးခဲ့တဲ့ အကိုဖုိးေထြးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)


Thursday, August 16, 2007

စပ္မိစပ္ရာ (၁၁)...

ဒီေန႔က မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္းတင္မယ့္ ေန႔ျဖစ္ေပမယ့္ မေရးတာၾကာတဲ့ စပ္မိစပ္ရာကို တင္ခ်င္တဲ့ အာသီသက ပိုေနတာေၾကာင့္ စပ္မိစပ္ရာကို တင္ပါရေစ။

ဒီတပတ္အတြတ္ အထူးျခားဆုံးနဲ႔ အလႈပ္ခတ္ဆုံး သတင္းကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေလာင္စာဆီေစ်းေတြ ႐ုတ္တရက္ ေစ်းေျမာက္သြားတဲ့ သတင္းပါပဲ။ (ေစ်းတက္တယ္ ေရးရင္ ဆင္ဆာထိမွာ စိုးလို႔ပါ) ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္နဲ႔ ေစ်းႏွစ္ဆ ေျမွာက္တင္ ေကာက္ခံရဲတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားရဲ့ သတၱိ မေသးလွပါဘူး။ က်ေနာ္ အမွတ္မွားခဲ့ရင္ေတာ့ ေထာက္ျပေပးပါ။ ယခင္ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ဓာတ္ဆီေစ်း တဂါလံ ၁၅၀၀ က်ပ္အထိ ေစ်းေျမွာက္တင္ ေကာက္ခံခဲ့စဥ္က ျပန္ၾကားေရး ၀န္ၾကီးလုပ္သူက လက္ရိွ ေျမွာက္တင္လိုက္တဲ့ ေစ်းဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံၾကီးမ်ား (သူအဓိက ယွဥ္ျပခ်င္တာက အေမရိကန္ပါ) က ဆီေစ်းနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ လြန္စြာ ေစ်းခ်ိဳေၾကာင္း၊ အစိုးရက ျပည္သူေတြ သက္သာေအာင္ အရွဳံးခံ ေရာင္းခ်ေပးေနရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခု ေနာက္ဆုံး ေစ်းအရ အစိုးရေရာင္းေစ်း ဓာတ္ဆီ တဂါလံကို ၃၀၀၀ က်ပ္ ပါတဲ့။ ဒီေစ်းဟာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ နဲ႔ အေမရိကန္ ေဒၚလာ (တရားမ၀င္) ေငြေပါက္ေစ်း တေဒၚလာကို ၁၂၅၀ က်ပ္နဲ႔ တြက္ခ်က္ရင္ေတာင္ ၂.၄ ေဒၚလာ ရွိေနပါၿပီ။ အေမရိကန္မွာ လက္ရိွ ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ဆီေစ်းနဲ႔ ဆင့္ အနည္းငယ္သာ ကြာပါေတာ့တယ္။ မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ။ အတင္းကာေရာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တရား၀င္ ေငြေပါက္ေစ်းနဲ႔သာ ဆုိရင္…။

ထူးျခားတာ တခုက ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္အပတ္ လာေရာက္သြားတဲ့ ဗီယက္နမ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ျမန္မာျပည္ကို သူေရာက္ခိုက္မွာ ျမန္မာ-ဗီယက္နမ္ ႏွစ္ႏိုင္ငံၾကား ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ က႑ မဟာဗ်ဴဟာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး ဆိုင္ရာ နားလည္မႈ စာခၽြန္လႊာ (လွလိုက္တဲ့ အသုံးအႏႈန္း) တရပ္ကုိ အမိအရ ခ်ဳပ္ဆိုသြားပါတယ္။

မာေဒးကား ေဘာလုံးၿပိဳင္ပြဲအတြက္ လက္ရိွခ်န္ပီယံ ျမန္မာအသင္းက အၿပီးသတ္ လက္ေရြးစင္ ၁၈ ဦး ေရြးခ်ယ္ၿပီးပါၿပီ။ လာမယ့္ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ အာဖရိကအသင္းတသင္း ျဖစ္တဲ့ လီဆိုသို အသင္းနဲ႔ ပြဲဦးထြက္ ကစားပါမယ္။ အၿပီးသတ္ လူစာရင္းမွာ လူတေယာက္ရဲ့ နာမည္ ပါလာေလမလားလို႔ ရွာမိလိုက္ပါေသးတယ္။ တျခားလူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ ေမြးေန႔၊ ေမြးလတူ ဖိုးလျပည့္ နာမည္ကိုပါ။ ဟုတ္ကဲ့…၊ မပါလာေသးပါဘူး။ :D

လက္ရိွ က်င္းပေနဆဲ နအဖ ညီလာခံမွာ `စစ္မွန္ေသာ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစနစ္´ ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းအစား `စစ္မွန္၍ စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစနစ္´ လို႔ ျပင္ဆင္ဖုိ႔ ညီလာခံ က်င္းပေရး လုပ္ငန္း ေကာ္မတီ ဥကၠ႒ရဲ့ စုစည္း တင္ျပခ်က္ အပိုဒ္(၄) ကို လက္ညိွဳးေထာင္ ေခါင္းၿငိမ့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ျဖည့္စြက္တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ လက္ညိွဳးေထာင္ ေခါင္းၿငိမ့္တာျခင္း အတူတူထဲကမွ တစည ကုိယ္စားလွယ္က `ႏိုင္ငံေတာ္၏ ၿမိဳ႔ေတာ္ ျဖစ္သည့္ ေနျပည္ေတာ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ၏ တုိက္႐ိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ထားရိွသည့္ ျပည္ေထာင္စု နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္သည္´ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တခု စဥ္းစားစရာ တင္ျပခ်က္တခုကိုေတာ့ ျပည္ေထာင္စု ပအို႔၀္အမ်ိဳးသား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ ေဆြးေႏြးအၾကံျပဳ စာတမ္းမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့…

`အခ်ဳပ္အျခာဆုိတာ ထာ၀ရ အမွန္တရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအမွန္တရားကို အၾကမ္းဖက္လုိ႔ ျဖစ္ေစ၊ လူအမ်ားဆႏၵအရျဖစ္ေစ၊ အေျခခံၿပီး မစဥ္းစားရပါ၊ ဆင္ျခင္တုံတရား အေပၚမွာသာ အေျခခံၿပီး စဥ္းစားရမယ္။ လူေတြမွာလည္း မွားတတ္ၾကပါတယ္။ လုံး၀ အမွားကင္းတယ္ဆိုတာ မရိွႏိုင္ပါဘူး။´ တဲ့။ ေကာင္းပါေလ့။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ပထမေလးလပတ္ ကာလအတြင္းမွာ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္၊ ထုိင္း၊ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ကုန္သြယ္မႈမ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၄၀၀ ေက်ာ္ဖိုး ကုန္သြယ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုတ္တႏိုင္ငံတည္းနဲ႔တင္ ပုိ႔ကုန္ သန္း ၁၆၀၊ သြင္းကုန္ သန္း ၁၄၀ ဖိုး၊ စုစုေပါင္း သန္း ၃၀၀ ဖိုးခန္႔ ကုန္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ႀကီး ယူသြားတဲ့ သန္း ၁၆၀ ဖိုးေသာ ျမန္မာ့သယံဇာတေတြကေတာ့ ေျပာင္းဖူးေစ့၊ ႏွမ္း၊ ဖရဲသီး၊ ၾကက္ဆူေစ့၊ ႀကိမ္၊ ခ်ိပ္၊ ရာဘာ၊ သစ္ၾကံပုိးေခါက္၊ သရက္သီးေတြပါတဲ့။

ထိုင္းနယ္စပ္ တာခ်ီလိတ္၊ ျမ၀တီ၊ ေကာ့ေသာင္းနဲ႔ ၿမိတ္ ကုန္သြယ္ေရး စခန္းမ်ားမွ တဆင့္ ကုန္သြယ္မႈမ်ားမွာေတာ့ ပုိ႔ကုန္ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၅၇ သန္း၊ သြင္းကုန္ ၃၁ သန္းဖုိး စုစုေပါင္း ၈၈ သန္းဖိုး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းေတြ ယူသြားတဲ့ သယံဇာတေတြကေတာ့ ကၽြန္းသစ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ စက်င္ ေက်ာက္ဆင္းတု၊ လမ္းခင္းေက်ာက္၊ ငါးမ်ိဳးစုံ၊ ငါးမုန္႔၊ ပုစြန္၊ ကဏန္းနဲ႔ အျခား ေရထြက္ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

က်န္တာေတြကေတာ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႔ အိႏၵိယ တိုနဲ႔ ကုန္သြယ္ခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔ကလည္း အားက်မခံ နႏြင္းတက္၊ နံနံေစ့၊ မန္က်ည္းေစ့၊ ငါးသေလာက္၊ ငါးကေလးစုံေျခာက္၊ ကြမ္းသီး၊ စမုံစပါးနဲ႔ ၀က္အရွင္ အစရိွတဲ့ ျမန္မာ့သယံဇာတေတြကို ယူငင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေလးႏိုင္ငံကျမန္မာႏိုင္ငံထဲကို သြင္းၾကတဲ့ သြင္းကုန္ အမ်ိဳးအစားကိုေတာ့ ေဖာ္ျပမထားလို႔ မသိရပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ပထမဦးဆုံးေသာ အမ်ိဳးသမီး ေလယာဥ္မွဴး ျဖစ္လာမယ့္ သင္တန္းသူ ႏွစ္ဦးကို အဲယားပုဂံ ေလေၾကာင္းလိုင္းက မေလးရွားႏိုင္ငံကို ေရြးခ်ယ္ ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္က ျမန္မာ့ ပထမဆုံး ေလယာဥ္မွဴးအျဖစ္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္တုန္းက ေဒၚလွသန္း ဆိုသူ အမ်ိဳးသမီးက အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္မွာ ဂလိုက္ဒါနဲ႔ ပ်ံသန္းခဲ့ဖူးေပမယ့္ ေလယာဥ္ကို တိုက္႐ိုက္ ေမာင္းႏွင္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး ေမာင္းေတာ့မယ့္ အဲဒီလုံမပ်ိဳေလး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မႏွင္းဦးေ၀ နဲ႔ မေမခ်ိဳ၀င္းတို႔ကို ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးထု ကုိယ္စား ဂုဏ္ယူစြာ အားေပး ၾကိဳဆိုရင္း ဒီတပတ္ စပ္မိစပ္ရာကို ေခတၱနားပါမယ္ခင္ဗ်ာ။


ကလိုေစးထူး