ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ ျပည္နယ္ေရာက္ ျမန္မာမ်ားရဲ့ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံေန႔ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနားတရပ္ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သူတပါးႏိုင္ငံမွာ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေရးအတြက္ ၀မ္းေရးကလည္း ရိွေသးတာမို႔ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံေန႔ ရက္အတိအက် ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ မျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ အလုပ္အားရက္ တနဂၤေႏြမွာ တင္ႀကိဳ ျပဳလုပ္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ၿပီး တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာအင္အားစုကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္လွပါဘူး။ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္မွ ပင့္ဖိတ္ထားတဲ့ အရွင္ကုသလ အပါအ၀င္ရဟန္းသုံးပါးကို ၈၈၈၈ ေန႔မွာ က်ဆုံးသြားၾကတဲ့ အာဇာနည္ ရဟန္းရွင္လူအေပါင္းအတြက္ ရည္စူးဆြမ္းကပ္၊ အဲဒီေနာက္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနားတရပ္ ျပဳလုပ္…။ ဒီေလာက္ပါပဲ။
၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံေန႔ နီးလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ (အရင့္အရင္ႏွစ္ေတြက အတုိင္း) ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနား လုပ္ဖို႔ လူစု၊ အစည္းအေ၀းေခၚပါတယ္။ ဟိုလူပါလို႔ ငါမပါဘူး၊ ဟိုတေယာက္ကို မၾကိဳက္လို႔ ငါမလာဘူးဆိုတဲ့ ကတုံးကတိုက္ေတြကို လစ္လ်ဴရွဳရင္း၊ ဘယ္လိုေလးဆိုရင္ ေကာင္းမယ္၊ မႏွစ္ကေတာ့ ဘယ္လုိေလး လိုအပ္သြားတယ္၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီအစီအစဥ္ေလး ျဖည့္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ဆိုတဲ့ အျပဳသေဘာေတြကို စုစည္းရင္းနဲ႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြစု၊ ထည့္၀င္ၿပီး ဒီအခမ္းအနားေလးကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘယ္အလုပ္မဆို အလုပ္တခုကို လုပ္ၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ ေနရာတုိင္းမွာ အတြန္းအတိုက္ရိွတာ ဓမၼတာပါ။ အဲဒီလိုပဲ အခု…၊ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အခမ္းအနားေလးကို မပါ၀င္လိုသူေတြ၊ တနည္းအားျဖင့္ ကဖ်က္ကယက္ လုပ္သူေတြကလည္း ဒီအခမ္းအနားလုပ္ဖုိ႔ စိုင္းျပင္းသူေတြကို သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္နဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးပါတယ္။ ဘက္ေပါင္းစုံ၊ ေနရာေပါင္းစုံကေန ေျပာဆိုေ၀ဖန္ၾကတဲ့ အထဲမွာမွ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို အဓိက စိန္ေခၚတာကေတာ့ `ဒီအခမ္းအနားေတြ လုပ္လို႔ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ရမွာမို႔လို႔လား´ ဆိုတဲ့ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳးတဲ့ ထိုးႏွက္ခ်က္ပါပဲ။
အဲဒီအေတြးက က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးခဲ့သလို တက္ၾကြစြာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ တျခားေသာ မိတ္ေဆြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ေတြေ၀ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီစာစုကို ေရးၾကည့္မိပါတယ္…။
***
ကဲ…၊ ဟုတ္ၿပီ။
အထက္က တင္ျပခဲ့တဲ့ အတုိင္း အဲဒီအခမ္းအနားေတြ လုပ္ေနတာဟာ တခုခု ထူးျခားမႈ တစုံတရာ မရိွႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီရရိွေရးကို ဒီအခမ္းအနားေတြကေန ဘာတခုမွ အေထာက္အပ့ံ မေပးေစႏိုင္ေတာ့ဘူးလား…။
ဘက္ႏွစ္ဘက္စလုံးကေန က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။
ပထမဆုံး စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္။ Negative အျမင္…။
ဘာထူးမွာလဲ…၊ ဒါေတြလုပ္ေတာ့၊ အခမ္းအနားမွာ ေၾကညာခ်က္ေလးဖတ္လိုက္၊ ဟိုလူက မိန္႔ခြန္းေျပာလိုက္၊ ဒီလူက အမွာစကားေျခြလိုက္၊ လက္ခုပ္ေလး တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္တီးလိုက္၊ ၿပီးၿပီးေရာ မဟုတ္လား။ ေငြကုန္တယ္။ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွလဲ မထူးလာဘူး။ အလကားသက္သက္ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတာနဲ႔ မတူေပဘူးလား…။
အဲဒီလုိေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ အေတြးတခုေတြးေလ ေ၀းေလ၊ ေနာက္တခု ထပ္ေတြးေလ ေ၀းေလနဲ႔ ေတြးရင္းေ၀းသြားလုိက္တာ အဆုံးသတ္က်ေတာ့ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ငါ ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ အတၱေဘာႀကီးနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒုတိယ…။ Positive အျမင္…။
အင္း…၊ ၈၈၈၈ ေန႔ကိုေတာင္ ေရာက္ေတာ့မွာပါလား…။ ၾကည့္လုိက္စမ္း သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာ၊ ငါတုိ႔ ေနာင္ေတာ္ေတြနဲ႔ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေတြ ေသြးစက္စက္ယိုခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုလိမ္လိမ္ သမုိင္းကို ဘယ္လိုေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ အဲဒီေန႔မွာ ျမန္မာ့သမုိင္း ေသြးစြန္းခဲ့တယ္။ ေဟာ… အခု အဲဒီ အျဖစ္သနစ္ေတြကေန ၁၉ ႏွစ္တာ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ ငါတုိ႔ ႏိုင္ငံက ဘာမွ မထူးလာေသးဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ယုတ္မာရင့္သီးခဲ့ၾကသူေတြက အခုအခ်ိန္ထိ ေခါင္းေမာ္ေနၾကတုန္း…၊ ဒါေတြကို ငါတို႔ ေမ့မလား…။ ဘယ္သူေတြကေရာ ေမ့ေနၾကၿပီလဲ။ အဲဒီ ေမ့ေနၾကသူေတြကို ဒီေန႔ ဒီရက္မွာ လုပ္တဲ့ အခမ္းအနားေလးက တဆင့္ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံ စိတ္ဓာတ္ဟာ ဘာလဲ ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကို ေပးရမယ္။ ေနာက္ လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကိုလဲ ဒီစိတ္ဓာတ္ကို ဒီအခမ္းအနားေလးေတြက တဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္…။
အဲဒီ အေတြးကို ေတြးစဥ္မွာေတာ့ အေတြးတခုတိုင္း တခုတိုင္းမွာ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ အခုပဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အလား စိတ္ကူးထဲ ျမင္ေယာင္လာၿပီးေတာ့ တကယ့္တကယ္တမ္း ပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့၊ အသက္ေပးသြားၾကတဲ့ အနစ္နာခံခဲ့ၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ စီးကူး၀င္ေမ်ာလာသလို ခံစားရေစပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံတုန္းက က်ေနာ္ (အသက္ငယ္ရြယ္ေသးမႈေၾကာင့္) မပါ၀င္ခဲ့ရသည့္တိုင္ အဲဒီအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီ အေရးေတာ္ပုံႀကီးက လုိလားတဲ့ မတရားေသာ အာဏာရွင္စနစ္ ျပဳတ္က်ေရး ဆႏၵကိုလည္း အဲဒီတုန္းက ပါ၀င္ပတ္သက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံခဲ့ၾကတဲ့ ျပည္သူမ်ားနဲ႔ ထပ္တူက်စြာ လိုလားမိပါတယ္။
***
ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းေနေတာ့ သင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ပုံျပင္ေလး တပုဒ္ရိွပါတယ္။
လူငယ္ေလးတေယာက္က ေပါက္တူးတလက္နဲ႔ လမ္းတခုကို စေဖာက္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေတာင္နံရံျခားေနတဲ့ ဟိုးတဖက္ရြာနဲ႔ သူေနထုိင္တဲ့ ရြာကုိ ဆက္သြယ္ေရး လြယ္ကူဖို႔၊ တနည္းအားျဖင့္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အဲဒီလမ္းကို စေဖာက္ပါတယ္။ သူတေယာက္တည္း…။
သူ လမ္းစေဖာက္ေတာ့ လူေတြက စူးစမ္းပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း ဒီလမ္းကို သူတေယာက္တည္းနဲ႔ ေဖာက္လို႔ သူ႔တသက္ေတာင္ ၿပီးႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတဲ့ ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြနဲ႔ လူငယ္ကို ေသြးတိုးစမ္းခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေလး ျပန္ေျဖခဲ့တာကေတာ့-
`အခု ဒီလမ္းကို ကၽြႏု္ပ္ေဖာက္၍ မၿပီးစီးခဲ့လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္၏ သား၊ ေျမးမ်ားက ဆက္လက္ ေဖာက္လုပ္ၾကလိမ့္မည္၊ သူတုိ႔ ေသဆုံးသြားၾကလွ်င္လည္း သူတို႔၏ ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားက အစဥ္တစိုက္ ဆက္လက္ေဖာက္လုပ္ၾကလွ်င္ ဒီလမ္းက တေန႔ေန႔မွာ မုခ်ၿပီးစီးမည္´ လုိ႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။
ပုံျပင္ေလးရဲ့ အဆုံးမွာေတာ့ လူငယ္ေလးရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို စံျပနမူနာ ယူၾကတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြပါ တတပ္တအား ပါ၀င္ ပူးေပါင္းၾကလို႔ ရြာႏွစ္ရြာကို ေပါင္းကူးတဲ့ လမ္းကေလး ေစာစီးစြာ ၿပီးစီးခဲ့တာနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အားထုတ္မႈတုိင္းမွာ အခ်ည္းႏွီး ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ နည္းနည္း အားထုတ္ရင္ နည္းနည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မယ္၊ မ်ားမ်ားအားစိုက္ရင္ မ်ားမ်ား အက်ိဳးခံစားရပါမယ္။
၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံေန႔ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနားကေန ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ရမလာသည့္တုိင္ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီရရိွေရး ႀကိဳးစားႏိုင္ဖုိ႔ စိတ္ဓာတ္အားအင္ တခုခုကိုေတာ့ ေပးႏိုင္စြမ္းလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ယုံၾကည္ပါတယ္။ တျခားေသာ ဗာဟီရကိစၥေတြ၊ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ စတာေတြေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိတဲ့ လူတဦးဦးကို ဒီအခမ္းအနားေလးက ေပးတဲ့ အသိကေန စိတ္ဓာတ္တစုံတရာကို ေပးပါလိ့မ္မယ္။ ျပန္လည္ ႏိုးၾကားေစပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ႏိုးၾကားလာတဲ့ အားေတြ၊ အသိေတြ၊ စုစည္းမႈေတြ ရိွလာတဲ့ တေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ လိုလားမႈဟာ အရာထင္ကို ထင္ပါလိမ့္မယ္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အတြက္ ပန္းတုိင္ကို ကာဆီးေနတဲ့ ၾကားထဲက ေတာင္နံရံႀကီးက အခိုင္အမာ ရိွေနတုန္းပါပဲ။ နည္းနည္းပဲ ေဖာက္လုပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မ်ားမ်ားစားစား ေဖာက္လုပ္သည္ ျဖစ္ေစ အေရးႀကီးတာက ေဖာက္လုပ္ေနဖို႔၊ ေဖာက္လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ မေပ်ာက္သြားေစဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို ေဖာက္လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပ်ာက္မသြားေစဖုိ႔ သတိသံပတ္ေပးတဲ့ သေဘာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တုိင္းမွာ ဒီအခမ္းအနားေလးေတြကို က်င္းပၾကပါတယ္။ သတိတမံ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာၿပီးသား လူေတြအတြက္ ပိုမိုအားေကာင္းေစဖို႔ ရည္ရြယ္သလို အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနသူ၊ ျဖစ္လုဆဲဆဲ အင္အားေတြကို တပ္လွန္႔လိုတဲ့ သေဘာကိုလဲ ေဆာင္က်ဥ္းၿပီး ဒီအခမ္းအနားကို ျပဳလုပ္တယ္လို႔ ခံယူမိပါတယ္။
***
မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ ျမန္မာ စကားပုံေလး တခုရိွပါတယ္။ `တေန႔ တလံ ပုဂံဘယ္မေရြ႕´ တဲ့။
ေရာက္ဖုိ႔အတြက္က သြားေနဖို႔ အဓိကပါပဲ….။
၈.၈.၈၈ ေန႔တြင္ က်ဆုံးသြားၾကေသာ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသား၊ အာဇာနည္ အေပါင္းအား ေလးစား ဦးၫႊတ္စြာျဖင့္…။
ကလိုေစးထူး
4 comments:
Let me share and apply my motto..
" Something is better than Nothing"
တေန႕တလံ ပုဂံဘယ္မေရြ႕..တဲ့
အင္း.. ေတာ္လွန္ေရးႀကီး အဓြန္႕ရွည္ပါေစ.. ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး။
ဟုတ္တယ္ ကိုေစးထူးေရ.. က်ေနာ္တို႕တတ္ႏုိင္တဲ့နည္းနဲ႕ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေပးရမွာပဲေလ..။ က်ေနာ္တုိ႕တုန္းက လက္ခံခဲ့ဘူးသလိုေပါ့။ (ပီတိဘက္ကေန လာဖတ္သြားတာပါ) :)
လက္ဆင့္ကမ္း စိတ္ဓာတ္မ်ားျဖင့္ ထဲက အယူအဆေတြၾကိဳက္မွၾကိဳက္။ ဒါမ်ဳိးေတြလည္း ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ဖတ္ပါရေစ။
Post a Comment