ညေန သုံးနာရီခြဲ…။
အလုပ္႐ုံ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ အားရပါးရ တုိးေ၀ွ႔ႏႈတ္ဆက္သည္က ေလပူခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမ်ား…။ ဒါနဲ႔တင္ မလုံေလာက္၊ အေပၚက သူရိန္ေနမင္းကလဲ အပူအားျဖည့္၊ ေအာက္က ေျမႀကီးကလည္း အပူစစ္ကူလို႔ အပူျခင္းၿပိဳင္ ၿမိဳင္ေနေရာ့သလား မွတ္ရေအာင္ ပူျပင္းလြန္းလွသည္။ အင္း…၊ ေႏြလယ္ေရာက္ၿပီပဲ။
`ေႏြေရာက္ၿပီေလ… ရုိးတံက်ဲက်ဲ ပင္အိုတို႔ အလွခ်င္းလဲ ၿပိဳင္´
ပါးစပ္ထဲေရာက္လာေသာ ေတးတစကို ရြတ္ညည္းရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပင္ေတြက စိမ္းစိုလုိ႔…။ ဂြက်ပါဘိ။ ဒီက သစ္ပင္ေတြက ေႏြမွာစိမ္း လို႔ ေဆာင္းမွာတိမ္းပါးရ ရွာေတာ့ ေစာေစာက သီခ်င္းနဲ႔ မဆီေလးရယ္မွ မဆုိင္…။ ဒုကၡ၊ လက္ရိွအေနအထားနဲ႔ ညီေအာင္ ဘာသီခ်င္း ညည္းရပါ့။
`ေဟ့ ေဟ့ ေႏြမ… ေဟ့ ေဟ့ ေႏြမ… ေႏြမရဲ့ ကပုံေလးက ခ်စ္စရာကြယ္´
ပိုဆိုးသြားၿပီ ထင္တယ္။ ေႏြမ ကတဲ့ သႀကၤန္က လြန္ခဲ့ၿပီ။ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္ေႏြမမွ မကေတာ့…။ ဟူး… ပူလိုက္တာ။ ပူတယ္။ ပူတယ္။
***
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီခြက္၊ စာအုပ္၊ ဘီယာခြံ၊ စီဒီခ်ပ္ ေတြနဲ႔ ရွဳပ္ပြေနေသာ ကြန္ျပဴတာစားပြဲကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပူရတဲ့အထဲ စိတ္က ရွဳပ္တုတ္တုတ္ ပိုျဖစ္သြား၏။ ဟိုဖယ္ ဒီရွင္း ၿပီးေတာ့ တီဗြီေရွ႔မွာ ထုိင္၊ အင္း… အပူသက္သာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ အသံက်ယ္ၿပီး အလုပ္မလုပ္ေသာ အဲယားကြန္းကိုလည္း မဖြင့္ခ်င္…။
၀ရန္တာေရွ႔ ထြက္ရပ္ၿပီး ဟိုေငးဒီေငး လုိက္ေငးမိေတာ့ အပူသက္သာသလိုလို ခံစားရသည္။ ဟိုးေရွ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာက ေရကန္တကန္။ အင္း…၊ အဲဒီကန္ဘက္ မေရာက္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ… တႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီ ထင္တယ္။ အခုလုိ ပူတဲ့အခ်ိန္မွာ ကန္ေဘးသြားထုိင္ေနတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဒီလုိႏွင့္…။
ေရကန္ကိုေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အပူသက္သာသြားသလို…။ ကန္ေဘး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေမပယ္လ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး ဘာရယ္မဟုတ္ ေရကန္ကုိ ေငးရင္း ဟိုဟိုဒီဒီေတြး…။ ေတြး…။ ေငး…။ ေတြး…။
ကန္က သိပ္အက်ယ္ႀကီး မဟုတ္သလို က်ဥ္းေတာ့လည္း မက်ဥ္းလွ။ လူတို႔ ဖန္တီးထားေသာ သဲျပင္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အသုံးမျပဳတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ပုံရသည့္ ေလွငယ္တစီး။ လွမ္းလွမ္းတြင္ လမ္းကေလးေပၚသို႔ သြားသည့္ သစ္သားတံတားငယ္ေလး။ ဟိုးတဖက္ ကန္စပ္တြင္ေတာ့ လူတေယာက္ အိုက္တင္အျပည့္ျဖင့္ ငါးမွ်ားေနသည္။ ငါးမွ်ားတံကို ရႊီးခနဲ အရိွန္ယူလႊဲပစ္ၿပီး ငါးစာခ်လိုက္၊ ျပန္ရစ္လိုက္၊ ေနကာမ်က္မွန္ကို ပင့္တင္လိုက္ႏွင့္ ငါးခပ္ၾကီးၾကီး တေကာင္မွ ရတာေတာ့ မျမင္ေသး။ အေကာင္ေသးေသး ငါးငယ္ေလးေတြကိုေတာ့ ေရထဲ ျပန္လႊတ္ေပး၏။ ခဏေနေတာ့ ထိုလူ ျပန္သြားသည္။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ ကန္ႀကီးကုိ ၾကည့္ရတာ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္။ တည္ၿငိမ္လြန္းေနတာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ အထီးက်န္ဆန္ေနတာလား။ ကူးလူးေပ်ာ္ပါးေနေသာ ငါးတေကာင္တေလမွလဲ မျမင္မိ။ ဘာဆို ဘာမွ လႈပ္ရွားမႈ မရိွေသာ ေရျပင္က တကယ္ပဲ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္ေနတာလား။ ဘယ္သူမွ မသိ၊ မျမင္တဲ့ လႈပ္ခတ္မႈ တခုတေလမွ ကန္ထဲမွာ မရိွဘူးလား။
ခပ္ေသးေသး ခဲလုံးငယ္ တခုကို ယူၿပီး ကန္ထဲကို လွမ္း ပစ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ဂယက္ငယ္ေလးတခု ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာသည္။ ဂယက္က ေပၚလာေသာ လႈိင္းေလးေတြက ခပ္ေ၀းေ၀း မေရာက္မီမွာပင္ ေပ်ာက္ျပယ္ကုန္၏။ ခဲလုံး က်သြားသံကလည္း တိုးညွင္းလြန္း၏။ `ပလုံ´ ဟု ျမည္ရမည့္ အစား `ေဖာက္´ ခနဲ အသံငယ္သာ မျမည္ခ်င့္ ျမည္ခ်င္ ျမည္သြားသည္။ ဂယက္လိႈင္းကလည္း ခဏေလးမွ တကယ့္ ခဏေလး…။
အတန္ငယ္ အရြယ္ ေနာက္ထပ္ ခဲတလုံး ေကာက္ယူၿပီး ပစ္ထုတ္လိုက္ျပန္သည္။
`ပလုံ´
ေဟာ…။ ဒီတခါေတာ့ အသံက ပီပီသသႀကီး ထြက္လာပါပေကာ…။
ခဲလုံး က်ေသာ ေနရာတြင္ ဂယက္ေတြ ျဖတ္ျဖတ္လူး ထလာသည္။ ေစာေစာကထက္ ႀကီးေသာ လိႈင္းေတြက နီးရာကမ္းစပ္သို႔ အလန္႔တၾကားႏွင့္ ေျပးလာၾကသည္။ ေရွ႔က ေျပးလာေသာ လိႈင္းေနာက္ကို ေနာက္ထပ္ လႈိင္းငယ္ေလးေတြက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာၾကသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာမွသာ လႈိင္းေတြေပ်ာက္လုိ႔ အသံေတြ တိတ္ေတာ့၏။
ဒီတခါေတာ့ ခပ္ႀကီးႀကီး ခဲလုံး…။ ပစ္ထုတ္ဖုိ႔ကိုပင္ မနည္း အားစိုက္ရမည္။ ကဲ… လာေလေရာ့ကြာ။
`ဗြမ္း´
အသံက ႀကီး႐ုံတင္မက။ ခဲလုံးက်ေသာ အရိွန္ေၾကာင့္ ေရမႈံတခ်ိဳ႔က အေပၚကို ဂေယာင္ေျခာက္ျခားႏွင့္ ေျမာက္တက္လာၿပီး ၀႐ုန္းသုန္းကား ျပန္ျပဳတ္က်သြားသည္။ ခဲလုံးက်သံက ေဒါသသံ ပါေလသလားေတာ့ မသိ။ ထြက္ေပၚလာေသာ လိႈင္းဂယက္ေတြက တစိုးတစိမွပင္ ကဗ်ာမဆန္၊ မႏုမရြေတာ့…။ သူတုိ႔ ျဖတ္ေျပးသြားသည့္ ေရျပင္ေနရာမွန္သမွ်လည္း နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အေတာ
မသတ္ႏိုင္။ သူတုိ႔ရဲ့ အ႐ိုက္အခတ္ကို ခံရေသာ ကမ္းစပ္ခမ်ာမွာလည္း မသက္သာ…။ ျဖတ္ခနဲ ျဖတ္ခနဲ အဆက္မျပတ္ ႐ိုက္ခတ္မႈကို နာနာက်င္က်င္ ခံစားလိုက္ရရွာသည္။ ေဟာ… ဟိုးမွာ ငါးေလးတေကာင္၊ ေၾကာက္အားပိုပိုနဲ႔ ထခုန္ေနပါေရာလား။ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္က တေကာင္မကဘူး။ က်ေနာ္ မျမင္လိုက္တဲ့ ငါးေလးေတြလည္း တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ေျပးခ်င္ ေျပးေနၾကမွာပဲ…။
ေနာက္ေတာ့…။
ကန္ႀကီးတခုလုံး ေစာေစာက ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ဘာမွ မဟုတ္ခဲ့တဲ့အလား ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာေတာ့ ခဲလုံးေတြ…။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေရကန္ထဲကို မပစ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ကန္ကိုလည္း လႈိင္းေသးေသးေရာ ႀကီးႀကီးေရာ ဘာတခုမွကို မထေစခ်င္ေတာ့…။ သူ႔နဂိုလို တည္ၿငိမ္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ…။ ခက္တာက က်ေနာ္ ခဲလုံးေတြ ပစ္ခ်ၿပီးၿပီ။ တည္ၿငိမ္သည့္တုိင္ေအာင္ နဂိုနဲ႔ တူပါေတာ့မလား..။ အေတြးထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္လို႔ ေစာေစာက ခံစားခဲ့ရေသာ အပူဒဏ္ေတြကိုပင္ ေမ့ေပ်ာက္သြားသည္။
သုိ႔ေသာ္… လက္ေတြ႔မွာလဲ အပူက တကယ္ကို ေလ်ာ့လာသည္။ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလက ေလႏုေအးေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ပူေလာင္ျခင္း စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မရိွေတာ့ေပ…။ မ်က္စိကို မွိတ္၊ ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး တိုက္ခတ္သမွ် ေလႏုေအးကို ျငင္သာစြာ၊ ၾကည္စင္စြာ၊ ျဖဴစင္စြာ ခံယူလိုက္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါဘိ…။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေရာက္လာသည္။ ေတာအုပ္ထဲကို ၀င္လုဆဲဆဲ ေနမင္းက က်ေနာ့္ကို အိမ္ျပန္ဖုိ႔ အခ်က္ျပ သတိေပးေနသေယာင္ေယာင္။ ေရကန္ကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းလက္က်န္ျဖင့္ လွေနဆဲ အရိပ္ေတြက ေစာေစာကလို ခဲလုံးေတြ လာပစ္ခ်မွာကိုေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္မကင္းဟန္ ရိွေနဆဲ…။ ကန္စပ္နားအထိ တိုးကပ္သြားရင္း အားရပါးရ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ေရကန္ထဲတြင္ အရိပ္တခု ထပ္တိုးသြားေလေတာ့သည္။
ကလိုေစးထူး
2 comments:
အင္း … ေရကန္ေလးကေတာ့ သူ႔ထဲကို ခဲလံုးပဲ ပစ္ခ်ခ်၊ အမႈိက္ပဲ ပစ္ခ်ခ်၊ တံေတြးနဲ႔ပဲ ေထြးေထြး၊ အလွပ်က္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ … ျပဳသမွ် ခံေနမွာ ပါပဲ။ ဒီေရကန္ေလးအေၾကာင္း ဖတ္ၿပီးေတာ့ က်မေရးခဲ့ဖူးတဲ့ စာညြန္႔ေလးတပုဒ္ အမွတ္ရမိတယ္။ ဘေလာ့ေရးခါစက တင္ဖူးခဲ့တဲ့ စာေလးပါပဲ။ အဲဒီစာရဲ႕ အဆံုးသတ္ စာပိုဒ္ေလးကို ဒီေနရာမွာ တင္ခြင့္ေပးပါေနာ္ … ။
… … … …. …. … … ….
ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ကန္ေရအိုဟာ ..
တခါတခါ ေရာက္လာတတ္တဲ့
သစ္ရြက္ေၾကြေလးေတြ ..
ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ..
အထီးက်န္ငွက္ငယ္ေလးေတြကို အေဖာ္ျပဳရင္း ..
စြန္႔လႊတ္ျခင္းေတြ .. ဆံုး႐ႈံးျခင္းေတြ .. နစ္နာျခင္းေတြကို ေမ့ေလ်ာ့
ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ခြင့္လႊတ္မႈေတြနဲ႔ ..
သူ႔ဘ၀ အဆံုးသတ္မဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို
ေစာင့္စားရင္း ..
တခ်ိန္က သူဟာ ..
စီးဆင္းရင္း ရွင္သန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ..
ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေတြေ၀ေငးေမာ ..
အတိတ္ကို လြမ္းေမာလို႔ေနပါသတဲ့။ … ။
ဟယ္.. မေမေရးတာေလး ၾကိဳက္လိုက္တာ ။ စာေပအိုးထဲ ထည့္လိုက္ျပီ ။
ဂ်စ္သာ ေရကန္အိုဆိုရင္ ၊ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ စုစည္းလို့ ၊ ျပန္ေတာ္လွန္တဲ့အေနနဲ့ ပိုျပီး လွပအသက္၀င္ေအာင္ ရွင္သန္ပစ္လိုက္မယ္ ။ ေနာက္ထပ္ က်ေရာက္လာမယ့္ အရာေတြတြက္လည္း ၊ ေနာက္ထပ္ မခံရေတာ့ေအာင္ ကိုယ့္ေရျပင္ကိုယ္ အတတ္နိုင္ဆံုး ဂယက္မက်ေအာင္ ၊ စြမ္းေဆာင္မယ္ ။
Post a Comment