လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၇)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ေန႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တရက္ျခား မနက္ အေစာႀကီးလား။ ရက္ေတြ မကြဲဘူး။ က်ေနာ့္ကို လာႏႈိးတယ္။ အခန္းတခန္းထဲ ေခၚသြင္းသြားတယ္။ အိပ္ေမြ႔ခ်ခံထားရသူ တေယာက္လို က်ေနာ္ပါသြားတယ္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေအာင္သူနဲ႔ ေ၀လင္းကုိ ေတြ႔တယ္။ ဖမ္းၿပီးကတည္းက ပထမဆုံး ျပန္ေတြ႔တာ။ တေယာက္ကို တေယာက္ မရယ္မၿပဳံးႏိုင္ၾကဘဲ မ်က္လုံး အေသေတြနဲ႔ ၾကည့္မိၾကတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ကို စားပြဲတလုံး ေရွ႔မွာ ရပ္ခိုင္းတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ က်ေနာ့္ပစၥည္းတခ်ိဳ႔။ ကင္မရာ၊ အသံဖမ္းကက္ဆက္ အေသးေလး ႏွစ္လုံး။ စာရြက္စာတမ္း တခ်ိဳ႔။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၊ စားပြဲျခားၿပီး ေရွ႔မွာ ဗီြဒီယိုကင္မရာ တလုံးနဲ႔ လူတေယာက္။

ျဖတ္ခနဲ က်ေနာ္ တခု သြား သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဗီြဒီယို႐ိုက္ၿပီး တီဗြီကေန သူတုိ႔ ျပေတာ့မယ္။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ တီဗြီထဲမွာ သူတုိ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ တဖက္သတ္ ေျပာေတာ့မယ္။ အမွန္တခ်ိဳ႔ကို ျပၿပီး လုပ္ၾကံထားတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ လိမ္ထားေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေယာင္လာတယ္။

တီဗြီေရွ႔မွာ ထိုင္ေနတဲ့ အေဖ၊ အေမ၊ ညီမေလးေတြ၊ က်ေနာ့္ကို ခင္မင္ တန္ဖိုးထားသူေတြ။ ၿပီးေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ က်ေနာ့္ဘ၀၊ က်ေနာ့္ေသြးသားလို ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္ေတြ…။ ဟင့္အင္း။ အဲဒီလို မျဖစ္ရဘူး။ မျဖစ္ေစရဘူး။ ျဖစ္လည္း မျဖစ္သင့္ဘူး။

ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်ဳံးခ်ဳံးက် ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ပေလ့ေစ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ျမင္တဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနတယ္၊ ထိတ္လန္႔ေနတယ္၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ခ်စ္ခင္ယုံၾကည္ တန္ဖိုးထားသူေတြ အေတြး မေရာက္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔ စိတ္ဆင္းရဲၾကလိမ့္မယ္၊ ပင္ပန္းၾကလိမ့္မယ္။ စိတ္ဓာတ္ က်ၾကလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ မာန္မာနကိစၥ။ က်ေနာ္တို႔ကို မုန္းတီးသူေတြ၊ ရန္သူေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အဲဒီလိုမ်ိဳး ျမင္တာကိုလည္း ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဘးက ေအာင္သူကို တိုးတိုး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။

`မ်က္ႏွာကို တင္းထား။ တင္းႏိုင္သေလာက္ တင္းထား´

(ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ။ ေထာင္ထဲေရာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း မိသားစုေတြ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သတင္းကို က်ေနာ္တို႔ ပုံေတြနဲ႔ တီဗြီက ျပတယ္တဲ့။ မိသားစုေတြ မိတ္ေဆြေတြက က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြ ေတြ႔ေတာ့ အားရိွသြားၾကသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ပုံေတြက ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္တဲ့ပုံ ခပ္တင္းတင္းတဲ့။

တကယ္က က်ေနာ္တုိ႔ ပုံေတြက သူတို႔ျမင္တာနဲ႔ တျခားစီပါ။ အသားကုိ ထိလိုက္ရင္ေတာင္ ပဲ့သြားေတာ့မလို ခံစားနာက်င္ေနတာေတြ၊ ေမးခြန္းေမးတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ရင္ေတာင္ ၾကာပြတ္နဲ႔ ျဖတ္ အ႐ိုက္ခံရသလို နာက်င္သြားတာေတြ၊ ဒါေတြကို တခါတခါေတာ့လည္း သူတုိ႔ကို အရင္းအတုိင္း သိေစခ်င္သား။

ဒါေပမယ့္ `မ်က္ႏွာေတြကသာ တင္းေနတယ္၊ ႐ုပ္ေတြက ခ်ဳံးခ်ဳံးက် ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ သူတုိ႔ သိပါတယ္´ တဲ့။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ သူတုိ႔ ျပန္ေျပာျပတာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုနဲ႔ အဆက္အဆံ မလုပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေဒၚတေယာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို တီဗြီကေန ျပေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႔ က်ေနာ့္အေဖ နာမည္ၾကားၿပီး က်ေနာ္မွန္း သိသြားတယ္။ သူက တစည(တုိင္းရင္းသား စည္းလုံးညီညြတ္ေရးပါတီ) အမာခံ။

တီဗြီမွာ က်ေနာ္တုိ႔ပုံေတြ ေတြ႔ရၿပီးေနာက္ ငါတူေလးကုိ သူတုိ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ အေတြးကို ေဖ်ာက္လို႔ မရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ တစညကထြက္၊ ရပ္ကြက္ထဲ လည္ၿပီးေတာ့ တစည ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ေတာ့သတဲ့။ ေၾကာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္အေမဆို တီဗြီမွာ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ၿပီးေနာက္ေန႔မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ အမွတ္အသား ခေမာက္တုိ႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လက္မွတ္တို႔နဲ႔ ဒီဇိုင္းေဖာ္ထားတဲ့ အက်ၤီကို၀တ္၊ စင္ေပၚတက္ တရားေဟာသတဲ့။)

ဗီြဒီယို ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို ကားတစင္းနဲ႔ ေခၚသြားတယ္။ ေနာက္ပြင့္ ပစ္ကပ္၊ ကားအလတ္ကေလး။ က်ေနာ္တို႔ကို ေခါင္းစြပ္ေတြ စြပ္ထားတယ္။ တျခား ဌာနတခုကို ပို႔ျပန္ဦးမယ္ တူပါရဲ့။

ဆယ့္ငါးမိနစ္လား၊ နာရီ၀က္လား၊ အဲဒီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က `ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္လို႔ ရၿပီ´ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္လိုက္ေတာ့၊ ကားက တံတားတခုေပၚ ျဖတ္ေမာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္ေနရာ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနၿပီလဲ၊ မွန္း မရဘူး။

`ဘာ တံတားလဲ´

ေဘးက ေထာက္လွမ္းေရးကို က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္။

`အင္းစိန္ မီးရထား ဂုံးေက်ာ္တံတား´

အင္းစိန္ ဂုံးေက်ာ္တံတားတဲ့။ အင္းစိန္။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းနားကပဲ။ ဘယ္တုန္းက ဒီတံတား ေဆာက္လိုက္ပါလိမ့္။ ကားေဘး လက္တန္းကေန အျပင္ကို က်ေနာ္ ၾကည့္မိတယ္။ လူေတြ၊ လူေတြ၊ ေရာင္စုံလူေတြ…။ လူေတြကို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီ။ လူေတြနဲ႔ စကားမေျပာရတာ ၾကာၿပီ။ လူမဟုတ္သူေတြ၊ လူစိတ္ မရိွသူေတြ၊ လူပုံသ႑ာန္နဲ႔ တကယ္က လူမဟုတ္သူေတြ၊ အခြံခ်ည့္သက္သက္ လူေတြ၊ တနည္းနည္းနဲ႔ အသိဥာဏ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ လူေတြ၊ အသိဥာဏ္နဲပ စိတ္ဓာတ္ သင္းကြပ္ခံထားရတဲ့ လူေတြ။ အဲဒီလူေတြပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ေတြ႔ေနရတာ မဟုတ္လား။

လူေတြကို အငမ္းမရ က်ေနာ္ လိုက္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ့္ကို အငမ္းမရပါ။ လြတ္လပ္မႈ၊ လြတ္လပ္တဲ့ အရသာ။ က်ေနာ့္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အရာ။ က်ေနာ္ စီမံ ဖန္တီး ရယူႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့တဲ့ အရာ။ က်ေနာ္ လက္လွမ္း မမီႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာ…။

ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ တခုခု အသံျခစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္က လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ရြတက္လာသလို ခံစားရတယ္။ လူေတြကို က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လိုက္တာ။

ဟဲလုိ။ က်ေနာ္ ၀င္းႏိုင္ဦးပါ။ က်ေနာ့္ဘ၀က ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ ဘာမွ မရွဳပ္ေထြးပါဘူး။ လူ႔ဘ၀နဲ႔ အေတြးအေခၚ ကိစၥ။ အရာရာ အားလုံးမွာပါ။ ႐ိုး႐ုိးေလးပါ။ က်ေနာ္ဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္။ က်ေနာ္ ေတာမွာေမြး။ သား တေယာက္ထဲ။ က်ေနာ့္အေမဆို သိပ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာပဲ။ သူ႔သားကို ခ်စ္ဖုိ႔ တခုပဲ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးက သိတာ။ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ လုံၿခဳံမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ။ ဒါပဲ က်ေနာ္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒါပဲ က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္အတြက္တင္ မဟုတ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ေရာေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ေဟာဒီမွာ မတရားမႈ၊ မလြတ္လပ္မႈ၊ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရမႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ အခ်ိဳးႏွိမ္ခံရမႈကို က်ေနာ္ ရေနပါတယ္။ ေဟာဒီမွာ။ က်ေနာ္။ လက္ထိပ္နဲ႔။ ေဘးမွာက အေစာင့္နဲ႔။ က်ေနာ့္ကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔။ ေစာေစာကဆို ပိုေတာင္ ဆုိးေသးတယ္။ အေမွာင္ပိန္းပိန္း ေခါင္းစြပ္ အမည္းႀကီးနဲ႔။

လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ ရယ္ေမာေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ အ၀တ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ။ အဲဒီ လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၀င္းႏိုင္ဦးဆိုသူ တေယာက္ကို မသိတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ေတာင္းဆိုလို႔ မလြတ္မလပ္ ျဖစ္ေနသူ တေယာက္အေၾကာင္းကို မသိတဲ့ သူတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ သူတို႔ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီတေယာက္ကေတာ့ ေလွာင္ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခန္းထဲ မခ်ိမဆ့ံ နာက်င္လြန္းလို႔ လူးလိမ့္ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားေနတာကိုလည္း မသိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ လြတ္လပ္မႈ။

လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ေငးစိုက္ေနမိတယ္။

လြမ္းသလို၊ ၀မ္းနည္းသလို။ က်ေနာ္ တခုေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေလာက္ လူေတြအေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္စိတ္မ်ိဳး၊ လူေတြကို မက္မက္ေမာေမာ လိုက္ေငးၾကည့္ခ်င္တဲ့ အငမ္းမရစိတ္မ်ိဳး တခါမွ က်ေနာ့္မွာ မေပၚခဲ့ဖူးဘူး ထင္တယ္။ လူေတြက ၾကည့္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ လူေတြကို ၾကည့္ရတာ အရသာ ရိွလိုက္တာ။ လွလိုက္တာ။

***

မၾကာခင္မွာ ၿခံ၀င္းႀကီး တခုထဲ ကားက ခ်ိဳးေကြ႔၀င္လိုက္တယ္။ ၿခံ၀မွာ စာတမ္းႀကီး တခု။

`အင္းစိန္ ဗဟို စံျပအက်ဥ္းေထာင္´

အိုး။ စာေတြထဲမွာ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေထာင္။ အားက်ဖူးတဲ့ ေထာင္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ဖူးတဲ့ ေထာင္။ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တုိ႔ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေထာင္။ အင္းစိန္ေတာရ။ ဆိတ္ဖလူးနံ႔ သင္းေသာညမ်ား။ အခုေတာ့ ေတာရနဲ႔ ဆိတ္ဖလူးနံ႕ ညမ်ားဆီ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။

ၿခံ၀င္းထဲ အေတာ္ ၀င္လာၿပီးေနာက္ ကားက အေဆာက္အဦ တခုေရွ႔မွာ ထုိးရပ္လိုက္တယ္။ (ေနာက္မွ အဲဒါ SB ဌာနမွန္း သိရတယ္)။ ေထာက္လွမ္းေရး တခ်ိဳ႔ ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ကားေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနရတယ္။ ကားေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ စာအုပ္ကေလး တအုပ္။ အနီေရာင္။ `ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပုံ၊ လွ်ိဳ႔၀ွက္´ တဲ့။ ဒါ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပဲ။ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပုိင္း ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ရိွရမယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သင့္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္း လႈပ္ရွားသင့္တဲ့ ပုံစံသစ္။ က်ေနာ္ေရးၿပီး ဗကသ ရဲေဘာ္မ်ား ျဖန္႔ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အဲဒီ စာအုပ္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ မေမးေသးဘူး။ စာအုပ္ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တယ္လို႔မ်ား သိသြားရင္…။

`ႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္တဲ့၊ ဖြဲ႔စည္းပုံတဲ့၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့။ ေတာက္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ႀကီးက်ယ္တယ္။ လူပါး၀တယ္။ လႊတ္ထားေပးလို႔ကေတာ့ကြာ´

တေယာက္က စာအုပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေလသံနဲ႔ ေျပာတယ္။

`ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ သူတို႔ရဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ဆုိတာႀကီးလဲ တို႔လက္ထဲ ေရာက္လာရတာပါပဲ´

ေနာက္တေယာက္က ေျပာတယ္။

ေအာင္သူက က်ေနာ့္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပတယ္။ ေ၀လင္းက မဲ့ျပတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကားေပၚမွာ ၿငိမ္သက္သြားၾကျပန္တယ္။

`ၾကည့္စမ္း၊ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုမွာ´

ဆက္ရန္…