လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၅)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီ အသံေတြ ဒလစပ္ ၾကားေနရတာ စိတ္ထိခိုက္စရာႀကီးပါ။ စိတ္ကို ဓားနဲ႔ အမႊမ္းခံရသလိုပဲ။ ရင္ထဲ ဆို႔ဆို႔လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ကလည္း ေျခာက္ျခားလာတယ္။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ အ႐ိုက္ခံေနရသလိုပဲ နာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္တင္မက စိတ္ပါ နာက်င္ရတာမ်ိဳး။

မစားရ၊ မအိပ္ရတာၾကာေတာ့ စိတ္က ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္လာသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ စိတ္ကို စုလို႔ကို မရဘူး။ စိတ္က ျပန္႔ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ဆီကေန ထြက္ထြက္ေျပးေနသလိုမ်ိဳး။ သူတု႔ိ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရာမွာလည္း အေျဖေတြက ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာေတြ ေရွ႕ေနာက္လြဲတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ တခါ တခါ သီခ်င္းသံေတြလိုလို၊ ျမန္မာ့အသံက သတင္းေၾကညာခ်က္ေတြ လိုလို၊ ဘီဘီစီ အသံလႊင့္ခ်က္ေတြလုိလို။ တခါတခါလည္း သတင္းေၾကညာတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ့္နာမည္ကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ က်ေနာ့္နာမည္ေတြကို ေအာ္ၿပီးရင္း ေအာ္ေနတာ ၾကားရတယ္။ (တကယ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔)။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ ဘာမွ မကြဲေတာ့ဘူ။

ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမွာေတာ့ အေစာပိုင္း ရက္ေတြနဲ႔ စာရင္ အ႐ိုက္က်ဲသြား၊ နည္းသြားတယ္။ Mental torture ပဲ မ်ားလာတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အ႐ိုက္နည္းသြားတာဟာ အရင္အတုိင္း ဆက္႐ိုက္လို႔ မျဖစ္ေတာ့လုိ႔ပါ။ လူက ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကို သူတုိ႔ကလည္း သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရင္လို မ႐ိုက္ေတာ့တာပါ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရင္လို အ႐ိုက္ခံရၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါမွ ႐ုပ္ပုိင္း စိတ္ပိုင္း နာက်င္တာေတြ၊ နားထဲကို စူးနဲ႔ ႐ိုက္သြင္းလိုက္သလို ေမးခြန္းသံေတြ၊ လူမဆန္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္မွာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကလည္း သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားတာကို လက္ခံခ်င္ပုံ မရပါဘူး။ ေမးခြန္းေတြ မေမးႏိုင္ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ Physical torture ကို ေလွ်ာ့ၿပီး Mental torture ပိုလာတာ။

ေလးရက္ေလာက္ ၾကာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)ကေနၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး (၆)ကို က်ေနာ္တုိ႔ကို လႊဲေျပာင္း ပုိ႔လိုက္တယ္။ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး (၆)မွန္း မသိပါဘူး)။ မပို႔ခင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။

`မင္း အခု သြားရမယ့္ ေနရာက တို႔ေထာက္လွမ္းေရးမွာ အႀကီးဆုံးဌာနပဲ။ မင္းတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သခ်က္အလက္ေတြ အဲဒီဌာနမွာ အကုန္ရိွတယ္။ သူတုိ႔က အကုန္သိတယ္။ ငါတုိ႔ထက္ ၾကမ္းတယ္။ ဒီေတာ့ မင္း ထုတ္ေဖာ္ မေျပာတာေတြ အခု ထုတ္ေျပာ။ ဒါဆို အဲဒီ ေနရာကို မပို႔ဘူး´

`က်ေနာ္ သိသမွ် အကုန္ ေျပာၿပီးပါၿပီ´

က်ေနာ္ လိမ္လိုက္တယ္။

`က်န္ေသးတယ္´

က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

`ေအး၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ မင္းထုိက္နဲ႔ မင္းကံေပါ့ကြာ´

စိတ္မေကာင္းသလို အသံနဲ႔ သူက ေျပာတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ့္ကို ေခါင္းစြပ္ စြပ္ထားလုိ႔ သူ႔ရဲ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပုံ မ်က္ႏွာအတုႀကီးကို မျမင္ရလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္)။ သူတို႔ စကားအတုိင္းဆိုရင္ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနမွာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတြ က်ေနာ္ ဆက္ႀကဳံရဦးမွာပါလိမ့္။ က်ေနာ္ စိတ္ပူသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးစခန္း (ေထာက္လွမ္းေရး-၆) ကို ေရာက္သြားပါေရာ။

ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို တေယာက္က ေဘးကတြဲရင္း၊ `ဘယ္ေကြ႕´ `ညာေကြ႕´ `တိုက္မိမယ္´၊ `ေခါင္းငုံ႔´ `ေရွ႕မွာ ေလွကားထစ္´ `စမ္းၿပီးတက္´ စတဲ့ အမိန္႔ေတြ ေပးၿပီး ေခၚသြားတယ္။ ေနာက္ဆုံး အခန္းတခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို ကုလားထုိင္ တလုံးေပၚ ထုိင္ခိုင္းၿပီး တေယာက္ထဲ ထားခဲ့တယ္။ လက္ထိပ္နဲ႔ ေခါင္းစြပ္ကေတာ့ မခၽြတ္ရေသးဘူး။

စိတ္အထင္ သုံးေလးနာရီေလာက္ ၾကာမလား။ ဒီ့ထက္ၾကာမလား။ က်ေနာ္ မြန္းအိုက္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္ရွဳရ က်ပ္လာတယ္။ ေခါင္းစြပ္ကလည္း ေခၽြးေတြ ေသြးေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတာပဲ။ ခဏခၽြတ္ၾကည့္မလားလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မခၽြတ္ရဲဘူး။ အနားမွာ တေယာက္ေယာက္ ထုိင္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ စိုက္ၾကည့္ေနသလုိ စိတ္ထဲ ခံစားေနရတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)ကလည္း လွန္႔ထားေတာ့ ႀကိဳတင္အေတြးနဲ႔ စိတ္ကပူ အေတြးေတြကလည္း ရွဳပ္ယွက္ခတ္၊ စိတ္ကလည္း လြတ္လြတ္ထြက္သြားေတာ့ လူက ယိုင္ယိုင္သြားတယ္။ မယုိင္နဲ႔။ မယိုင္နဲ႔။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ တင္းထား။ သတိထား။ သတိထားေလ၊ တင္းထားေလ၊ လူက ပိုယိုင္ေလ။ ခုံေပၚကေနထိုးလဲက် သြားေတာ့မလား။ ဒီၾကားထဲ အသက္ရွဴလုိ႔က မ၀ဘူး။ က်ပ္လာတယ္။ ေမာလာတယ္။ ေခၽြးေတြ ထြက္လာတာကလည္း ရႊဲနစ္ေနတာပဲ။ မူးလာတယ္။ ဒီအတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ တခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ထ ေအာ္လိုက္ရမလား။ တခုခု။ မဟုတ္ရင္…။

(ေနာက္ပုိင္းမွာ အေတြ႔အႀကဳံရိွသူေတြကို အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျပန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ့္ကို ထားသြားတဲ့ အခန္းက အလုံပိတ္ခန္းတဲ့။ ဓာတ္ေငြ႔လႊတ္ထားရင္ေတာင္ လႊတ္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အသက္ရွဴ က်ပ္တာတဲ့။)

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တံခါးဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ တေယာက္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို အခန္းထဲက အျပင္ ေခၚထုတ္သြားၿပီး အျခား အခန္းတခန္းကို ေရႊ႔တယ္။ အသက္ရွဴရ ေခ်ာင္လာတယ္။ နည္းနည္း ေအးလာသလိုပဲ။ ေန႔လား၊ ညလား။ လင္းေတာ့ လင္းေနတယ္။ မီးေခ်ာင္းေတြ ထြန္းထားတာလား။

မၾကာခင္မွာ လူေတြ ၀င္လာတယ္။ ေျခသံေတြ ၾကားရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမယ့္ပုံပဲ။ က်ေနာ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ခုံေတြ တြန္းေရႊ႕သံ၊ ထိုင္လိုက္ၾကသံ ၾကားတယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာၾကဘူး။ လုံး၀ မေျပာၾကဘူး။ အဲဒီအတုိင္း။ အၾကာၾကီး။ ေလးလံလံ တစုံတခု က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ပိက်လာေနသလုိ ခံစားရ။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္ေလးေလး အသံႀကီး တသံထြက္လာတယ္။ အသံက မီးဖုတ္ထားသလို မီးက်ီးခဲလို ရဲေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီး တေခ်ာင္းလိုမ်ိဳး။

`မင္း အခုထြက္လာတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား´

`ဆိုးတယ္´

`မင္း မအိပ္ရတာ ၾကာၿပီလား´

`ဖမ္းတဲ့ေန႔ကတည္းက ခုထိ လုံး၀ မအိပ္ရေသးဘူး´

`မင္း အခု ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနလဲ၊ သိလား´

`ဟင့္အင္း၊ မသိပါဘူး´

`အဖမ္းခံရတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရိွၿပီလဲ´

`မမွတ္မိဘူး´

`မင္းထြက္လာတဲ့ ေနရာက ဒီေနရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြ ေျပာလိုက္သလဲ´

`အႀကီးဆုံး ဌာနလုိ႔ ေျပာပါတယ္´

`မင္း အခု ထြက္လာတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလား´ (ဒီေမးခြန္း ေမးၿပီးၿပီ ထင္တယ္)

`ဆိုးပါတယ္´

`ဘယ္လုိ ဆုိးလဲ´

`မအိပ္ရဘူး။ ဒီကိုထြက္လာခါနီးမွ ထမင္းစားရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေရမတိုက္ဘူး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရိုက္တယ္။ ရိုင္းရုိင္းစိုင္းစုိင္း ဆဲတယ္။ ဖ်ားေနတာေတာင္ မရဘူး´

ေမးခြန္း မေမးေတာ့ဘဲ သူတုိ႔ခ်င္း တီးတိုး ေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း မသဲကြဲဘူး။ နားထဲလည္း အူေနတယ္။ အာရုံစိုက္ နားေထာင္လိုက္ရင္ ေခါင္းထဲ မူးလာတယ္။ လူက ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ယိမ္းထုိးေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့မွ သူတုိ႔ ဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္။

ဆက္ရန္…