ေတာင္းပန္ျခင္း…

မေန႔ကေပါ့…။ ညေနေစာင္းေလာက္မွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပါပဲ…၊ ေဆာက္နဲ႔ မထြင္းတဲ့အျပင္ အားေပးစကား အစုံအလင္နဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္က က်ေနာ္ခ်စ္လွစြာေသာ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ့ အားေပးစကားေတြဟာ က်ေနာ့္ကို တကယ္ကိုပဲ အားအင္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မေမဓာ၀ီရဲ့ ေမတၱာ့၀န္တာ ပို႔စ္ေလးက က်ေနာ့္ရဲ့ ပုဂၢလိကဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြ ရိွရာကို ျပန္လာေစဖုိ႔ အဓိက အားေဆးပါပဲ။ အားလုံးကုိ က်ေနာ္ ျပန္လည္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္…၊ မိုက္မဲခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ ေပးခဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္ ေမတၱာေတြကို ေစာ္ကားခဲ့မိတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး အတၱႀကီးမိတယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ အားလုံးရဲ့ ေမတၱာေတြကို နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။ အခု က်ေနာ္သြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္လုံးမွာ ေတြ႔ခဲ့ရသမွ် အေတြ႔အႀကဳံတုိင္းမွာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြကိုသာ သတိရေနခဲ့မိတယ္ဆုိရင္ ပိုတယ္ေျပာၾကမလား မသိႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္အားလုံးကုိ အရမ္းသတိရေနခဲ့တယ္။ အခု သြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္ကေန က်ေနာ္စာေတြ ဆက္ေရးဖုိ႔၊ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဖို႔ ကုန္ၾကမ္းေတြ မ်ားစြာပါလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြက စၿပီး က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို အသက္ဆက္ပါေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ စာေတြ ျပန္ေရးပါေတာ့မယ္။ မေမဓာ၀ီရဲ့ ပုိ႔စ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဆရာမေမၿငိမ္းရဲ့ ကဗ်ာတစကို ယူသုံးပါရေစေတာ့…။ က်ေနာ္…။ တကယ္တမ္းက်… ထြက္ေျပးတာကိုက ထြက္ေျပးမရ…တာ။ ကလိုေစးထူး