လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၆)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

`ေအး၊ ငါတုိ႔ အတန္တန္မွာထားတယ္။ ဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ မလုပ္နဲ႔လုိ႔။ ဒီေကာင္ေတြ နားမေထာင္ဘူး။ လူမိုက္ေတြ´

သူက ဆဲလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္း ေပါ့သြားသလိုပဲ။ ေရနစ္ေနတဲ့ လူတေယာက္အတြက္ ေကာက္႐ိုးမွ်င္လား။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သိပါတယ္။ သူတို႔ လိမ္ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လူေတြကို သူတုိ႔ပဲ ရက္ရက္စက္စက္ေတြ လုပ္ခိုင္းထားတာပါ။ သူတုိ႔ပဲ လူမဆန္ဖို႔ အမိန္႔ေတြ ေပးထားတာပါ။

ေမးခြန္းေတြ စေမးတယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႔ပါ။ ဒါကလည္း အႀကိမ္ တသိန္းေလာက္ က်ေနာ္ ေျဖၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ ျပန္ေျဖတာပဲ က်ေနာ္ မနည္း စဥ္းစားေနရတယ္။ ဥပမာ… တကၠသိုလ္မွာ က်ေနာ့္ကို စာေမးပြဲ ေျဖခြင့္မေပးတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္လဲ။ ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ေတြ။ က်ေနာ့္အေဒၚနဲ႔ ဦးေလးရဲ့ နာမည္ စတာေတြမ်ိဳးေတြက အစ။ စဥ္းစားတိုင္း သိပ္ပင္ပန္းတာပဲ။ ေခါင္းထဲ မူးမူးသြားတယ္။

`ေကာင္းၿပီ။ မင္းမွာ ခယ္မ ႏွစ္ေယာက္ ရိွတယ္ေနာ္´

`ဟုတ္ပါတယ္´

`သူတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာစမ္း´

`အငယ္က ေအးေအးသန္႔၊ အႀကီးက…´

ျပႆနာပဲ။ အႀကီးမေလး နာမည္ က်ေနာ္စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ ေခၽြးေတြ ျပန္လာတယ္။

`အႀကီးမေလး နာမည္က…၊ နာမည္က…´

က်ေနာ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။

`က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး´

သူတုိ႔ဆီကေန တၿပိဳင္နက္ထဲ ေ၀ါခနဲ ရယ္သံႀကီး ထြက္လာတယ္။ တေယာက္က…

`ခယ္မနာမည္မ်ား ေမ့ရတယ္လို႔ကြာ´

`မိန္းမနာမည္သာ ေမ့ရင္ေမ့ရတယ္။ ခယ္မနာမည္ မေမ့ရဘူးကြ´

တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကရင္း တဟားဟားနဲ႔ သူတုိ႔ ရယ္ေနၾကတယ္။

`ဒီေကာင္ အေျခအေန သိပ္ဆိုးေနၿပီ´

တေယာက္က ခပ္တုိးတုိး ၀င္ေျပာတာ ၾကားလိုက္တယ္။ ရဲေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီးက…

`ေကာင္းၿပီး မင္းကို ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္ေပးမယ္။ ထမင္းေကၽြးမယ္။ အိပ္ရမယ္ မအိပ္ရဘူးဆိုတာကေတာ့ မင္းအေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီညေတာ့ မင္း အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔မွာ အခ်ိန္သိပ္မရိွဘူး။ ငါတို႔က ေန႔ဖက္နဲ႔ ညဖက္ကို အလွည့္နဲ႔ ခြဲၿပီး စစ္တာဆိုေတာ့ ငါတုိ႕ အိပ္ရေပမ့ဲ မင္းကေတာ့ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တို႔ဌာန အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ ထိမ္ခ်န္ၿပီး ငါတုိ႔ဆီက ျပန္သြားႏိုင္တာမ်ိဳး ထုံးစံမရိွဘူး။ ႀကံႀကိတ္စက္ထဲ ႀကံထည့္ႀကိတ္တာ မင္းျမင္ဖူးလား´

`ျမင္ဖူးတယ္´

`ေအး၊ အဲဒီအတိုင္း ျဖစ္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ အကုန္ေျဖ၊ အမွန္အတုိင္းေျဖ။ နားလည္လား´

`ဟုတ္ကဲ့´ (တကယ္ ေျဖမေျဖက ကိုယ့္အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား)

`မင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ငါတို႔ စုေဆာင္းထားတယ္။ အေတာ္စုံၿပီ။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ သနား။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ မင္း ေတာ္ေတာ္ခံထားရၿပီဆုိတာ သိတယ္။ မင္း အသိဆုံး။ ဟုတ္လား´

`………´

`ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သနား၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုမွ မသနားရင္ ဘယ္သူကမွ မင္းကို သနားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္လား´

`ဟုတ္ကဲ့´

`မင္းအခု ထြက္လာတဲ့ ေနရာက မင္းကို ေျပာလိုက္တာ မွန္တယ္။ တို႔ဌာနက အႀကီးဆုံး။ မင္းအခု ထိုင္ေနတဲ့ ထိုင္ခုံမွာ `ေအာင္ႀကီး´ ထုိင္ဖူးတယ္။ `သခင္တင္ျမ´ ထုိင္ဖူးတယ္။ အကုန္ ၀န္ခံရတယ္။ ဟုတ္လား။ ဒီဘ၀ ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ဖုန္းကြယ္ေနလို႔ အပိုပဲ။ ကုိယ္လုပ္တာ ကိုယ္ေျပာရဲရမွာေပါ့။ ဒါမွ ေယာက္်ား။ ဒါမွ သတၱိ။ ဟုတ္လား´

`……….´

`ေဟ့ေကာင္၊ ေျပာေနတာၾကားလား´

`ၾကားပါတယ္´

သူတုိ႔ မတ္တပ္ထရပ္သံ ၾကားရတယ္။ အျပင္ကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လွမ္း ေအာ္ေျပာလိုက္သံ ၾကားရတယ္။

`တံခါးပိတ္လိုက္။ ၿပီးရင္ သူ႔ကို ေခါင္းစြပ္ ခၽြတ္ေပးလိုက္´

***

အခန္းထဲမွာ တစုံတေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ပုံပဲ။ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္ေပးေတာ့ ၿဗဳံးခနဲ မ်က္လုံးက က်ိန္းစပ္သြားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္လုိ႔ မရဘူး။ လူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးသြားတယ္။ ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ အမိႈက္ပုံးထဲ ေခါင္းထိုးထည့္ထားရတဲ့ ဘ၀က လြတ္သြားၿပီကုိး။ အသက္ရွဴလို႔ ေကာင္းလိုက္တယ္။ ရွဴ… ရွဴ…။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ ရွဴ။ ရွဴ။ ေလကိုပါ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀ကိုပါ ရွဴ။ ခံႏိုင္ရည္ကိုပါ ရွဴ။ အနာဂတ္ကိုပါ ရွဴ။ ရွဴ။ ရွဴ…။

အလင္းေရာင္ကို မျမင္ရတာ ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မ်က္လုံးက ဖြင့္လို႔ ရတယ္။ ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ လူတေယာက္။ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဟင့္အင္း။ ဒါ မ်က္လုံးေတြ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဖန္ေဂၚလီလုံးေတြပဲ ျဖစ္မယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ေက်ာက္ျပင္ တခ်ပ္လို။ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး။ လည္ပင္းမွာ ဆြဲႀကိဳးခပ္ႀကီးႀကီး တကုံးဆြဲထားတယ္။ နာရီကလည္း ေရႊေရာင္နာရီ အေကာင္းစား။ အသားညိဳညိဳ၊ ဂင္တုိတုိ၊ မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မွာ တခ်ိဳ႔ ေတြ႔ရတယ္။ အေတာ္ၾကာမွ သူက အသံေလးေလးနဲ႔-

`မင္း ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေနာ္´

`ဟုတ္ပါတယ္´

`မင္း ပညာတတ္တေယာက္ပဲ။ မင္းကို ငါတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံမယ္။ မင္းထြက္လာခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါးေတြ မင္းႀကဳံရၿပီးၿပီ မဟုတ္လား´

က်ေနာ္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

`ေအး၊ ပထမဆုံး ေမးခ်င္တာက Max က CIA ကလား´

Max ဆိုတာက ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔မွာေနၿပီး ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကူညီေနတဲ့ အေမရိကန္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔လည္း ေကာင္းေကာင္း မရင္းႏွီးပါ။ ABSDF အဖြဲ႔နဲ႔ မတူတဲ့၊ က်ေနာ့္ရဲ့ သီးျခား လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို စိတ္၀င္စားၿပီး ကူညီသူပါ။ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အလြန္ စိတ္ရွည္သူ၊ သည္းညည္းခံသူ။ သူက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတုိ႔ ဘာတုိ႔၊ ယုံၾကည္သူ မဟုတ္ပါ။ လူထုနည္း၊ အၾကမ္းမဖက္ ႏွလုံးရည္နည္းေတြကို ယုံၾကည္သူပါ။

`မသိပါဘူး´

`အဲသလို မလုပ္နဲ႔ေလ။ မင္းကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေနတဲ့ဟာ။ ျပန္ေမးမယ္။ Max က CIA ကလား´

`က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ CIA က ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္။ ခရစ္ယာန္ အသင္းတခုခုက ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္´

`CIA ကပါကြာ၊ မင္းသိပါတယ္´

`တကယ္လို႔ သူ CIA က ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ က်ေနာ္ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ခြဲျခားသိႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ မရိွဘူး´

`CIA ကလုိ႔ ေျပာကြာ´

`က်ေနာ္ တကယ္ မသိလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ CIA က ဟုတ္မဟုတ္ သိႏိုင္တဲ့ နည္း တခုေတာ့ ရိွပါတယ္´

`ဒီလုိမွေပါ့ကြ။ ေျပာစမ္း၊ အဲဒီနည္းကို´

`Max ကို ဒီေထာက္လွမ္းေရး ေခၚၿပီး စစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ´

ဟာ… က်ေနာ့္ အေျဖလည္းၿပီးေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ က်ေနာ့္ကို ထ႐ိုက္တာ။ ျမန္လိုက္တာ။ ခုံေပၚကေန က်ေနာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ဘယ္လုိ ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ က်ေနာ္က ထုိင္ေနတာေတာင္ ယုိင္ေနတာ မဟုတ္လား။ ဆဲတာကလည္း မ်ိဳးစုံပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲေနတာ ျပန္မထႏိုင္ဘူး။ လက္ကလည္း လက္ထိပ္နဲ႔ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီစကားမ်ိဳး ဘာေၾကာင့္ ေျပာမိမွန္း ခုခ်ိန္ထိ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။

`အလကားေကာင္၊ မင္းဟာ ပညာတတ္မဟုတ္ဘူး။ ေသာက္ အလကားေကာင္။ လူလိမ္။ ေအာက္တန္းစား၊ ကေလကေခ်။ လူညစ္´

***

ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ သူ လွိမ့္လွိမ့္ ကန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ သူ ဆက္ကန္ေနတယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ အၾကာႀကီးပဲ။ က်ေနာ္လည္း အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ။ လွိမ့္ခံေနရတယ္။ ဖြဲအိတ္ တအိတ္လို။ အသံထြက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ က်ေနာ့္မွာ မေအာ္ႏိုင္ဘူး။ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဆြဲယူၿပီး ခုံေပၚမွာ ျပန္တင္တယ္။ က်ေနာ္က ခုံေပၚမွာ ၿငိမ္ေအာင္ မထိုင္ႏိုင္ဘဲ ယိုင္ထုိးေနေတာ့ သူက ႀကိဳးတေခ်ာင္းသြားယူၿပီး က်ေနာ့္ကို ခုံေနာက္မွီနဲ႔ တြဲခ်ည္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ညည္းေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို သူနည္းနည္း က႐ုဏာ သက္သြားလား မသိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ (အမွန္ကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္တိုင္းက် လုပ္လိုက္ရတာမို႔ အာသာေျပသြားတာ ျဖစ္မွာပါ)။

`လူက လုပ္ထားတာ ေၾကေနၿပီ။ ဒါေတာင္ ေသာက္မွတ္က မရိွဘူး။ ေဟ့ေကာင္။ မင္းရဲ့ အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္းကို ေရးစမ္း´

က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ျဖဳတ္ေပးတယ္။ သူ အျပင္ထြက္သြားတယ္။ သူေျပာတဲ့ အဆင့္ေလးဆင္ ့စီမံကိန္းဆုိတာ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ သုံးလအတြင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ မေဆာင္ရြက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒါကို သူတုိ႔ သိသြားလုိ႔လည္း က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ဘာမွ မဆုံးရွဳံးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ေနာက္က်ိေနတယ္။ စဥ္းစားတာက အဲဒီကိစၥကုိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ။ `အဆင့္ေလးဆင့္´ ဆုိတဲ့ စကားလုံးအထိ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာလဲ။ ဘယ္သူ ေဖာ္တာလဲ။ ဒါမွ မဟုတ္ တနည္းနည္းနဲ႔ အဲဒီ စီမံကိန္းစာရြက္ေတြ သူတုိ႔ ရ ထားလို႔မ်ားလား။ က်ေနာ္ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ ABSDF ဗဟိုက ဘာလဲ။ သတင္းလုံၿခဳံမႈ မရိွဘူးလား။ ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ ဘာလုိ႔ `ေပါက္´ တာလဲ။ က်ေနာ္ သံသယမ်ိဳးစုံ ၀င္လာတယ္။

တေအာင့္ေလာက္ ေနေတာ့ သူျပန္၀င္လာတယ္။ က်ေနာ္ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြကို ဖတ္တယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။

`ကဲ၊ ေနာက္တခု။ အထူးကိစၥမ်ား စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေရး ေကာ္မီတီဆုိတာ ဘာလဲ´

က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ ေသခ်ာၿပီ။ အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္းတင္ မကဘဲ ဗဟိုကို တင္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ အေသးစိတ္ စာတမ္း သူတုိ႔ ရထားၿပီ။ အဲဒါအျပင္ တျခားဘာေတြမ်ား သူတုိ႔ ရထားေသးလဲ။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။ က်ေနာ္ ငိုခ်င္လာတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း အပစ္ပယ္ခံလိုက္ရသလုိလုိ၊ သစၥာအေဖာက္ ခံလိုက္ရသလို ခံစားရတယ္။ အားငယ္သြားတယ္။ ဘယ္လို ဗဟိုမ်ိဳးပါလိမ့္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ကိုယ္ကို က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းၿပီး…

`အဲဒီ ေကာ္မီတီက သက္သက္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ သူ႔အလုပ္က စစ္ေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ အလ်င္အျမန္ ေရြ႕လ်ား တု႔န္ျပန္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အလုပ္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ တုိက္႐ိုက္ မသက္ဆုိင္လို႔ တိတိက်က် မသိပါဘူး´

`ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီ ေကာ္မီတီကုိ တာ၀န္ယူထားတဲ့ လူကိုေတာ့ မင္း သိမွာေပါ့´

က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ အလုပ္ရွဳပ္ေနၿပီ။ သတိထား၊ သတိထား။

`ဟုတ္ကဲ့၊ သိပါတယ္´

`နာမည္ေျပာ´

`သန္းေဇာ္ပါ´ (ဒီနာမည္ ေခါင္းထဲ ဘယ္လုိ ေပၚလာတာလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ့္အသိထဲမွာလည္း သန္းေဇာ္ဆုိတာ မရိွပါဘူး။ အမွန္က အဲဒီေကာ္မီတီအတြက္ တာ၀န္ခံလည္း မေရြးခ်ယ္ရေသးပါဘူး။)

`ဟုတ္ၿပီ။ အသက္´

`ႏွစ္ဆယ့္ငါးေလာက္ ရိွမယ္´

`ပုံစံ ေျပာစမ္း´

က်ေနာ္ အၾကပ္႐ိုက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုခု ေျပာမွ ျဖစ္မယ္။

`မ်က္လုံးျပဴး၊ ဆံပင္ေကာက္၊ ႏွာေခါင္းပြပြ၊ အသားညိဳ´

`အရပ္´

`ငါးေပ ေျခာက္လက္မေလာက္ ရိွမယ္ထင္တယ္´

`ဘယ္မွာေနလဲ´

`ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘက္က ျဖစ္မယ္´

`သူနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေတြ႔ဖူးလဲ´

`ဘန္ေကာက္မွာ တခါေတြ႔ၿပီးကတည္းက ထပ္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး´

က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြဟာ ထုိင္းနယ္စပ္က က်ေနာ့္အသိ တေယာက္ရဲ့ ပုံကို စိတ္ကူးၿပီး ေျပာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ `ေဟ့ေကာင္၊ ၀င္းႏိုင္ဦး။ မင္းေျပာထားတာေတြ မင္းဟာမင္း အေသအခ်ာ မွတ္ထားစမ္း။ အလြတ္က်က္ထားစမ္း´ လို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးေနရတယ္။ ေနာက္တခါ ျပန္ေမးလို႔ အခ်က္အလက္ေတြ လြဲရင္ ေသၿပီ။ မင္းေသၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္အေျဖကို သူ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္သြားပုံ ရတယ္။

`အခု ဒီေကာင္ ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ ထင္လား´

`ထင္တာပဲ´

`သူ႔ အိမ္သိလား´

`မသိပါဘူး´

`အိုေက´

သူက အျပင္ထြက္သြားတယ္။ ျပန္၀င္လာေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္ က်ေနာ့္ကို ေပးတယ္။

`ေဆးလိပ္ ေသာက္ခ်င္တယ္´

`ရမယ္။ ေတြ႔လား။ ငါတုိ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံရင္ ငါတုိ႔ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနား´

လာျပန္ၿပီ။ ဒီ သနားခိုင္းတဲ့ အလုပ္။ သနားတဲ့ အလုပ္က သူတုိ႔နဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ဘဲ က်ေနာ္နဲ႔သာ ဆုိင္တဲ့ အလုပ္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ ဒီစကားလုံး သုံးသုံးေနတာ က်ေနာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီညက တညလုံး သူက ေမးခြန္းေတြ ေမးတယ္။ အမ်ားစုက ေထာက္လွမ္းေရး (၁၄)မွာ ေမးၿပီးသားေတြ။ က်ေနာ္ ေျပာႏိုင္တာေတြ။ တခါမွာ သူက…

`ေအာင္ဒင္ကေန တဆင့္ မင္းကိုႏိုင္ ကို ေပးလိုက္တဲ့ စာထဲမွာ မင္း ဘာေတြ ေရးထားလဲ´

ထက္ရွေနတဲ့ ၀ါးေၾကာနဲ႔ က်ေနာ့္အသားကို ပြတ္ဆြဲတာ ခံလိုက္ရသလို က်ေနာ္ `ဆတ္´ ခနဲ တြန္႔သြားတယ္။ ဒီအေၾကာင္း သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ သိတာပါလိမ့္။ တကယ္ဆုိ ဒါ လြယ္လြယ္နဲ႔ သိႏိုင္တဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ (ေအာင္ဒင္က ဗကသ ဒုဥကၠ႒ပါ။) စာကလည္း မင္းကိုႏိုင္ အဖမ္းမခံရခင္ တလေလာက္မွာ ေအာင္ဒင္ကို က်ေနာ္ ေပးခဲ့တာပါ။ အခုဆိုရင္ တႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ (ေထာင္ထဲ ေရာက္လို႔ ေအာင္ဒင္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့မွ က်ေနာ္ ရွင္းသြားတယ္။ ကေ်နာ္ အစစ္ေဆးခံေနရခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို သိဖို႔အတြက္ မင္းကုိႏိုင္နဲ႕ ေအာင္ဒင္ကို ေထာင္ထဲက စစ္ေၾကာေရး စခန္းမွာ ေခၚၿပီး စစ္ေမးခဲ့တာကိုး)။

`စာက အတိုေလးပါ။ ဘာမွလည္း အေရးႀကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး´

`ေဟ့ေကာင္၊ ေ၀့လည္ေခ်ာင္ပတ္ မလုပ္နဲ႔။ မင္းကိုေမးတာက အေရးႀကီးလား အေရးမႀကီးလား မဟုတ္ဘူး။ ဘာ ေရးထားတာလဲ လို႔ ေမးေနတာ´

`မင္းကုိႏိုင္က အိႏိၵယဘက္ ထြက္မယ္ဆုိလို႔ `မထြက္နဲ႔၊ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထဲမွာပဲေနပါ။ မင္းရိွရမယ့္ ေနရာဟာ အိႏၵိယ မဟုတ္ဘူး၊ အထဲ´ လို႔ က်ေနာ္ေရးထားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၈၉ခု၊ မတ္လ၊ အိႏၵိယကေန ျပည္တြင္းကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ကာစ။ သူ႔ကို က်ေနာ္ လွမ္းတားတာပါ´

***

က်ေနာ္ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ေတာ္ပါေတာ့၊ ေမးခြန္းေတြ၊ အေျဖေတြ၊ ေမးခြန္းေတြ…။ က်ေနာ္ ရူးခ်င္ေနၿပီ။ မနက္ မိုးလင္းခါနီးၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔ဘက္လား။ က်ေနာ္ ဒီေထာက္လွမ္းေရးကို ေရာက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ။ တရက္လား။ ႏွစ္ရက္လား ဒီတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္ ျဗဳန္းဆို အိပ္ခ်င္စိတ္ ေျပသြားတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးက အခန္းက ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ပါ။ သိပ္ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ နားစြင့္ေနမိတယ္။

`ရန္ကုန္ အေရာက္မွာ ၀င္းႏိုင္ဦး ဘာေတြ လုပ္ခဲ့လဲ။ ဒီေကာင္ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ေသးလဲ။ ေျပာစမ္း။ ေျပာစမ္း´

`မသိဘူး၊ သူက ဘာမွ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး´

`ဒုန္း´ `အူး´

`အဆင့္ေလးဆင့္ စီမံကိန္း ေျပာစမ္း´

`က်ေနာ္ အဲဒါ မသိဘူး။ သူက မေျပာဘူး´

`ဒုန္း´ `အူး´

ဟာ… ဒါ ဒါ ေအာင္သူ႔ အသံျဖစ္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ `ဒုန္း´ ဆုိတာက ရင္ဘတ္ကို ဒူးနဲ႔ တိုက္တဲ့ အသံ၊ `အူး´ဆုိတာက ေအာင္သူ မခ်ိမဆ့ံ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ နာက်င္လိုက္တာ။

`က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူကလည္း မေျပာဘူး။ က်ေနာ္ တကယ္ မသိပါဘူး´

`ဒုန္း´ `အူး´ `ဒုန္း´ `အူး´ `ဒုန္း´

ဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ အသံကုန္ ထေအာ္တယ္။

`ေဟ့လူေတြ၊ ႐ိုင္းလွခ်ည္လား။ မတရားမလုပ္နဲ႔။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဒီကိစၥေတြ တကယ္ပဲ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။ လုံး၀ မသိဘူး။ တာ၀န္ရိွတာ က်ဳပ္။ သိတာ က်ဴပ္။ ဘာလို႔ မဆိုင္တဲ့ လူေတြ၊ တကယ္မသိတဲ့ လူေတြကို ဒီေလာက္အထိ မတရား ညွင္းပမ္းေနတာလဲ။ က်ဳပ္ကို လာလုပ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔… ခင္ဗ်ားတုိ႔…´

က်ေနာ္ ႐ူးသြားၿပီလား။ တခန္းလုံး က်ေနာ့္အသံနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ က်ေနာ့္အသံကလည္း က်ေနာ့္အသံ မဟုတ္သလိုဘဲ။ တဖက္ အခန္းက အသံေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း တကိုယ္လုံး နတ္က်သလို တုန္ေနတယ္။ အေတာ္ၾကာျပန္ေတာ့ ေ၀လင္း အသံေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ က်ေနာ့္အထင္ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကိုစြပ္၊ ေရေလာင္း၊ အသက္ရွဴၾကပ္၊ မြန္း၊ အသံဆိုးႀကီး။ တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ အသံဆုိးႀကီး။ ေအာ့ခနဲ၊ ေအာ့ခနဲ။ ရင္ေခါင္းထဲ လည္ေခ်ာင္းထဲက မခ်ိမဆ့ံ အန္ထြက္လာတဲ့ အသံမ်ိဳးႀကီး။

`မသာေတြ၊ လူယုတ္မာေတြ´

က်ေနာ္ ထလိုက္တယ္။ ဖင္ထိုင္ခုံကို ပိတ္ကန္ထည့္ပစ္လုိက္တယ္။ စားပြဲကုိ တြန္းလွဲပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ေရွ႕က လူက အခန္းထဲက ထြက္ေျပးတယ္။ တံခါး ပိတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္ ဘယ္လို ရိွေနမလဲ။ ဒဏ္ရာနဲ႔ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ တိရစၧာန္ တေကာင္လို ျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတာ ျပန္သတိရမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ႔ ေအာ္ေနတာပဲ။ ဘာေတြ ေအာ္ေနမိမွန္း မသိဘူး။ တဖက္ခန္းက အသံေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ လူသုံးေလးေယာက္ ၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ၾကမ္းျပင္မွာ ဆြဲေမွာက္ၿပီး တက္ဖိထားၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေအာ္ေနတုန္းပဲ။ ေဆးထိုးတယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီညက က်ေနာ္ အိပ္ရတယ္။ သို႔မဟုတ္ အိပ္ရတယ္ လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ထုံေနၿပီ။

ဆက္ရန္…