က်ေနာ့္အၾကိဳက္(၈)…

တကယ္ေတာ့ ဒီ၀တၳဳကို က်ေနာ့္အႀကိဳက္အျဖစ္ တင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္တာ ၾကာပါၿပီ။ တျခားေသာ ပုိ႔စ္ေတြ တင္ေနတာရယ္၊ ၀တၳဳက စာ႐ိုက္ဖုိ႔အတြက္ အတန္ငယ္ ရွည္ေနတာရယ္ေတြေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္တာပါ။

ဒီ၀တၳဳကို က်ေနာ္ႏွစ္သက္မိတာကေတာ့ စာေရးသူရဲ့ အေရးအသားစြမ္းရည္ပါ။ `စာေရးတယ္ဆုိတာ ဒါပါလား´ လို႔ ပညာရတဲ့အထိ သူ႕ရဲ့ အေရးအသားက နမူနာ ယူစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းက အစပုိင္းမွာ သာမန္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ဖတ္ေလေလ စာထဲမွာ နစ္ေျမာသြားေလေလ ျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရိွတဲ့ ဒီ၀တၳဳကို က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ခံစားဖတ္ရွဳႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ အျဖစ္ တင္ဆက္လိုက္ရပါတယ္။

`အလည္လြန္ ၀ိညာဥ္´ လို႔ အမည္ရတဲ့ ဒီ၀တၳဳေလးကို ဆရာ ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ဟန္က ေရးခဲ့ၿပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ထုတ္ ေရႊအျမဳေတြ ႐ုပ္စုံမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၁၉ ရဲ့ ေရႊအသစ္ က႑မွာ ေဖာ္ျပပါရိွခဲ့တာပါ။ ကဲ…၊ ခံစားၾကည့္ၾကပါစုိ႔။

အလည္လြန္ ၀ိညာဥ္

`မရေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေဆး႐ုံပို႔တာ အရမ္းေနာက္က်တာကုိး´

ဆရာ၀န္ႀကီး စကားအဆုံးမွာ အေမ့ရဲ့ အင့္ခနဲ ရိွဳက္သံသဲ့သဲ့ကုိ သူ ၾကားလိုက္ရသည္။ ညီမေလးကေတာ့ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေနေလၿပီ။

`သံစူးစူးျခင္း ကာကြယ္ေဆး ထုိးလိုက္ရင္ ဒီလို ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေရတိမ္ နစ္ရရွာၿပီ´

`ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း သတိေပးပါေသးတယ္ ဆရာရယ္။ ဒီကေလးက လိမၼာသေလာက္ ေခါင္း အလြန္မာတယ္။ သူရတဲ့ လက္သမားခ ေလးေတြကို မက်န္းမာတဲ့ သူ႔အေမန႔ဲ ညီမ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသူ အတြက္ပဲ ေခါင္းထဲမွာ ရိွတယ္။ ေမးခိုင္ ကာကြယ္ေဆးေလး တစ္လုံးေလာက္ ထိုးဖို႔ ပိုက္ဆံကို သူ႔မွာ မသုံးရက္ဘူး။ သံဆိပ္တက္ၿပီး အျပင္းဖ်ားတာေတာင္ ေဆး႐ုံလာဖို႔ ျငင္းခ်ည္းပဲေနတာ။ အခု အေျခအေနအထိ ျဖစ္လာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ ေဆး႐ုံကို အတင္းလိုက္ပို႔ရတာပါ ဆရာရယ္။ အခုေတာ့ …´

ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ ေဘးအိမ္က ဦးႀကီးတို႔ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြက သူ႔နားထဲမွာ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ပူၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ သြားေတြ ေစ့ၿပီး ပါးစပ္လည္း လုံး၀ ဟလို႔ မရေတာ့ေပ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္ျဖဴလန္သြားၿပီး အသိစိတ္ေတြလည္း ခႏၶာကုိယ္ႏွင့္ ခြာလိုက္ ကပ္လိုက္ပင္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက အားအင္ေတြနဲ႔ အသိစိတ္ထဲက စြမ္းအင္ေတြကို အလြန္နက္ရိွဳင္းေသာ အေမွာင္တိုက္ႀကီးထဲတြင္ ရိွေသာ တစ္စုံတစ္ရာက ဆြဲယူေနသလို ခံစားရေလသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူ႔ရဲ့ ခုခံႏိုင္စြမ္းအားေတြ မရိွသေလာက္ ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ထုိတစ္စုံတစ္ရာက အႏိုင္ရရိွသြားၿပီး သူလည္း အလြန္နက္ရိွဳင္းေသာ အေမွာင္တိုက္ႀကီးထဲသို႔ လြင့္ေမ်ာသြားေလေတာ့သည္။

***

သူ သတိရလာသည့္ အခါ အေမွာင္တုိက္ႀကီး မရိွေတာ့ဘဲ အရာအားလုံးကို လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အလြန္ထူးဆန္းစြာပဲ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာမ်ား လုံး၀မရိွေတာ့ဘဲ အရမ္း ေပါ့ပါးေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရဲ့ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကေန လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ သူၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလြန္ထြားက်ိဳင္းၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦး။

`မင္းနာမည္ ေမာင္ေမာင္ေ၀ ေနာ္´

`ဟုတ္… ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ´

လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦး၏ အေမးကို သူ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

`မင္း လူ႔ျပည္မွာ ကံကုန္သြားၿပီ။ ယမမင္းႀကီးထံမွာ စစ္ေဆးခံဖုိ႔အတြက္ လိုက္ခဲ့ရမယ္။ ငါတို႔ကေတာ့ ယမမင္းႀကီးရဲ့ ေစတမန္ေတြပဲ´

ထိုစကား ၾကားလိုက္ရေသာ အခါ သူ အရမ္း တုန္လႈပ္သြား၏။

`ဒါ… ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားၿပီေပါ့´

`ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေဟာဟိုမွာ မင္းရဲ့ ႐ုပ္ကလာပ္ မေတြ႔ဘူးလား´

သူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆး႐ုံေရခဲတုိက္သို႔ သြားသည့္ စႀကၤန္လမ္းမွာ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္က သူေသ အေလာင္းတင္ထားသည့္ လွည္းကို တြန္းသြားေနသည္။ အေမႏွင့္ ညီမေလးတို႔လည္း ထုိလွည္းေနာက္ကေန ငိုယုိၿပီး လိုက္သြားၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

`အေမ… အေမ… သား ဒီမွာေလ။ ညီမေလး… ညီမေလး´

သူ ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ ၾကားပုံ မရၾက။ သူလည္း အရမ္း၀မ္းနည္းစြာ ငိုေႂကြးလိုက္မိသည္။

`ကဲ… ကဲ… ငိုမေနနဲ႔။ အခ်ိန္မရိွဘူး။ သြားၾကရေအာင္´

လူနီနီႀကီး တစ္ဦး၏ သတိေပးသံ အဆုံးတြင္ သူ႔လက္ေမာင္းမ်ားကို ကိုင္ၿပီး ေလ၏ လ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ သူ႔နားထဲတြင္ ေလတိုးသံမ်ားကိုသာ ၾကားရၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း သဲကြဲစြာ မျမင္ရေပ။ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာ သြားၿပီးေနာက္ အလြန္ခမ္းနားေသာ အေဆာက္အုံႀကီး တစ္ခုေရွ႕သို႔ ေရာက္ရိွလာၾကသည္။

ထိုအေဆာက္အအုံထဲတြင္ သူမျမင္ဖူးေသာ လူမ်ားကို တန္းစီလ်က္ ေတြ႔ရသည္။ ေရွ႕တြင္ရိွ အျမင့္တစ္ေနရာတြင္ အ၀တ္အစား ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ အလြန္ခံညားေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦး ထုိင္ေနၿပီး တန္းစီေနသူမ်ားအား အမည္ႏွင့္တကြ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ စစ္ေဆးၿပီးသည့္အခါ လူနီနီႀကီးမ်ားက လာေရာက္ ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။

ထိုအခါ တခ်ိဳ႕က တည္ၿငိမ္စြာ လိုက္ပါသြားၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတ့ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လႈပ္စြာ ေအာ္ဟစ္ရင္း ပါသြားၾကေလသည္။ သူ႔ေနာက္တြင္လည္း ေနာက္ထပ္ လူမ်ားစြာ ေရာက္ရိွလာၿပီး တန္းစီေနၾကေလ၏။

`မင္းနာမည္ ေမာင္ေမာင္ေ၀ ေနာ္´

သူ႔အလွည့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အလြန္ေအာင္ျမင္ေသာ အသံႏွင့္ ေမးေလသည္။

`ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ´

`အသက္က ၂၆ ႏွစ္၊ လူ႔ျပည္မွာတုန္းက မင္းမိန္းမ ၾကက္သားေရာင္းဖုိ႔ အတြက္ ၾကက္ေတြကို ေရေႏြးပူထဲ ႏွစ္သတ္တဲ့ အလုပ္ လုပ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား´

ပထမ သူေၾကာင္သြား၏။ ေနာက္ေတာ့မွ ကမန္းကတန္း…

`မ… မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ လူ႔ျပည္မွာတုန္းက လက္သမားလုပ္တာပါ။ မိန္းမလည္း မရိွေသးပါဘူး။ လူပ်ိဳပါခင္ဗ်ာ´

`မင္း ဒဂုံေတာင္က ေမာင္ေမာင္ေ၀ မဟုတ္ဘူးလား´

`မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာင္ ပုစြန္ေတာင္ကပါ´

`ေဟ… ဟုတ္လား၊ ေနပါဦး။ ငါၾကည့္ပါဦးမယ္´

ေျပာေျပာဆိုဆို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္း လက္ထဲက ဖုိင္တြဲလို အရာႀကီးကို လွန္ေလွာ ၾကည့္ရွဳၿပီးေနာက္…

`ေအး… ဟုတ္တယ္ကြ။ ငါက ဒဂုံေတာင္က ေမာင္ေမာင္ေ၀ကို ေခၚခိုင္းလိုက္တာ။ ဟိုေကာင္ေတြ မင္းနဲ႔ မွားၿပီး ေခၚလာတာပဲ။ မင္းက လူ႔ျပည္မွာ ကိစၥတစ္ခု ရိွေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဒီကုိ ေရာက္ရမွာ။ ကဲ… ေဟ့၊ ဒီေကာင့္ကို ျပန္ပုိ႔လိုက္ၾကပါကြာ´

ပုဂၢိဳလ္ႀကီးရဲ့ စကားအဆုံး သူ႔ကို ေခၚလာတဲ့ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦးကပဲ အလာတုန္းကအတုိင္း ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကေလသည္။

***

ေဆး႐ုံရိွ ေရခဲတုိက္သုိ႔ ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္ေနေပၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သံရွည္ဆြဲ၍ အူေသာ ေခြးအူသံမ်ားကိုသာ ေခ်ာက္ခ်ားစဖြယ္ ၾကားရသည္။ ထုိေနရာတြင္ အေစာင့္ျဖစ္ဟန္တူေသာ ကုိယ္လုံးထြားထြား အေပၚပိုင္း အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို ေတြ႔ရသည္။ လူနီနီႀကီး တစ္ဦးက ထိုပုဂၢိဳလ္အား ေမးလုိက္သည္။

`ေမာင္ေမာင္ေ၀ရဲ့ ႐ုပ္ကလာပ္ ဘယ္နားမွာ ထားလဲ´

အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူ႔ကို ၾကည့္ကာ…

`ဒီေကာင္ေလးရဲ့ အေလာင္းကို ေျပာတာလား´

`ေအး… ဟုတ္တယ္´

`မရိွေတာ့ဘူး။ ညေနကပဲ သၿဂိၤဳလ္လိုက္ၾကတယ္။ ေဆြမ်ိဳးကလည္း ေစာင့္စရာ မရိွ။ ပိုက္ဆံကလည္း မရိွနဲ႔။ မိန္းမသား ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိုေတာ့ ၃ ရက္ ျပည့္ေအာင္ မထားေတာ့ဘဲ ရပ္ကြက္က စုၿပီး သၿဂၤိဳလ္လိုက္တယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္´

`ဟာ… သြားပါၿပီကြာ´

ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီး စကားအဆုံး လူနီနီႀကီး တစ္ဦးက အလန္႔တၾကား ေရရြတ္လိုက္သည္။ သူလည္း ၀မ္းနည္းျခင္းႏွင့္ ယူႀကဳံးမရျခင္းမ်ား ေပါင္းစပ္ကာ ငိုေႂကြးလိုက္မိသည္။ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦးႏွင့္ ေရခဲတိုက္ေစာင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတုိ႔လည္း သူ႔အား ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္စြမ္း ရိွပုံ မရၾကေခ်။ အနားကေနပဲ သနားျခင္း ၾကီးစြာႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကေလသည္။

သူ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ငိုေႂကြးမိမွန္း မသိ။ ေရခဲတိုက္ဘက္ တြန္းလာေသာ လွည္းဘီးသံ တဒုန္းဒုန္းၾကားမွ သူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လွည္းေပၚမွာ လူေသ အေလာင္းတစ္ေလာင္းကို ပိတ္ျဖဴအုပ္လ်က္ ေတြ႔ရသည္။ ေရခဲတိုက္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ လွည္းတြန္းလာသူသည္ လွည္းကိုရပ္ကာ ႐ုံးခန္းလို အခန္းေလးထဲသို႔ ၀င္သြား၏။

ျပန္ထြက္လာေတာ့ လူနာေစာင့္ ျဖစ္ပုံရေသာ ကုလားႀကီး တစ္ေယာက္ ေသာ့တြဲမ်ား ကိုင္လ်က္ လိုက္ပါလာ၏။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေရခဲတိုက္ တံခါးဖြင့္ကာ အေလာင္းထည့္ၿပီးေနာက္ လွည္းတြန္းလာသူလည္း လွည္းကို ေဆး႐ုံဘက္ ျပန္တြန္းသြားသလို ကုလားႀကီးလည္း ႐ုံးခန္းေလးထဲ ျပန္၀င္သြားေလသည္။ သူတို႔ ေျပာစကားမ်ားအရ ေစာေစာက အေလာင္းသည္ ကားေမွာက္ၿပီး ေသသြားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူနီနီႀကီး တစ္ဦးက ႐ုတ္တရက္…

`ဟာ… ဟုတ္ၿပီ´

ေနာက္ တဦးကလည္း တစ္ခုခုကို သေဘာေပါက္လိုက္ပုံျဖင့္

`ေအး… ငါလည္း စဥ္းစားလို႔ရၿပီ။ လာ… လာ အခ်ိန္ရိွတုန္း သြားၾကမယ္´

သူ႔မွာ ေခၚရာေနာက္သို႔သာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ပါလာ၏။ ေဆး႐ုံရိွ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ အထူးၾကပ္မတ္ ကုသေဆာင္နားေရာက္မွ လူနီနီႀကီး တစ္ဦးက…

`မင္းက လူ႕ျပည္သက္တမ္း မကုန္ေသးေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ျပည္ကိုေရာက္ေအာင္ ျပန္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ ငါတုိ႔မွာ တာ၀န္ရိွတယ္ေလ။ မင္းရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကလည္း မရိွေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ လူ႔ျပည္ ျပန္ေရာက္ဖို႔ ဒီတစ္နည္းပဲ ရိွေတာ့တယ္´

`ဘယ္လုိ နည္းလဲဗ်´

သူ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေမးလိုက္ေတာ့…

`အဲဒါကေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြး အသက္ထြက္ခါစ ႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္ထဲကို မင္းရဲ့ စိတ္၀ိညာဥ္ ၀င္လိုက္ဖို႔ပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မင္း၀ိညာဥ္ ဘ၀နဲ႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေနသြားရလိမ့္မယ္´

သူ ခဏ ေတြေ၀သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ၀ိညာဥ္ ဘ၀နဲ႔လည္း မေနခ်င္ျပန္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူတုိ႔ ေျပာသလိုဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ဘ၀ေတာ့ ျပန္ရဦးမွာပဲ ဟု စဥ္းစားမိၿပီး ထုိအစီအစဥ္ကို လက္ခံလိုက္ရသည္။

`ဒါဆိုရင္ ဒီအခန္းေတြမွာ ရိွတဲ့ မၾကာခင္ လူ႔ျပည္ သက္တမ္းကုန္ေတာ့မယ့္ သူေတြကို ငါတုိ႔ လိုက္ျပမယ္။ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ခႏၶာထဲ ၀င္ေပါ့ ဟုတ္လား´

သူ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ သူတုိ႔ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကေလသည္။ ပထမဆုံး အခန္းတြင္ အသက္ ၅၀ ခန္႔ ရိွမည့္ မိန္းမၾကီးကုိ ေတြ႔ရသည္။ ေစာေစာက ေသသြားတဲ့ ေကာင္မေလးႏွင့္ အတူ ကားေမွာက္သည့္ အထဲမွာ ပါေၾကာင္း သိရသည္။ လူနီနီႀကီး တစ္ဦး၏ `ဘယ္လိုလဲ´ ဆိုသည့္ အေမးကို သူ ကမန္းကတန္း ေခါင္းခါျပလိုက္ရ၏။ ေယာက္်ားစင္စစ္ကေန မိန္းမဘ၀ ေရာက္ရမည့္ အထဲ အသက္ ၅၀ ေလာက္ အိုရမယ္ဆုိေတာ့ သူ တြန္႔သြားမိသည္။

ေနာက္ တစ္ခန္းတြင္ေတာ့ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ရိွေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္။ သစ္ပင္ေပၚ တက္ေဆာ့ရင္း ျပဳတ္က်၍ ေဆး႐ုံေရာက္လာေၾကာင္း သိရသည္။ အသက္ ေငြ႕ေငြ႕ေလးသာ ရိွေတာ့သည့္ ေကာင္ေလးအား သူ သနားမိေပမယ့္ အဲဒီေလာက္လည္း ျပန္မငယ္ခ်င္ေပ။

ဒီလိုႏွင့္ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ ၾကည့္လာၾကရင္း မိုးလင္းခါနီးတြင္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ၿပီး ေရာက္လာသူ၏ အခန္းသို႔ သူတို႔ ေရာက္ရိွခဲ့ၾကသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလုံး ပတ္တီး အေဖြးသားႏွင့္ အသက္ကေတာ့ သူႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ ရိွမည္ထင္သည္။ အနားတြင္ တအင့္အင့္ ငိုေႂကြးေနေသာ အေမျဖစ္ပုံရသူ မိန္းမႀကီးအား အေဖျဖစ္ပုံရေသာ လူႀကီးက ႏွစ္သိမ့္ေနေလသည္။

မိန္းမႀကီး၏ လည္ပင္းတြင္ လက္သန္းလုံးခန္႔ ရိွမည့္ စိန္ေလာ့ကက္သီးတပ္ ဆြဲႀကိဳးႀကီးႏွင့္ လက္မွာလည္း လက္ေကာက္ေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ၀တ္ထားသည္။ လက္စြပ္ေတြ နားကပ္ေတြကလည္း စိန္ေတြ ျဖစ္မည္။ တလက္လက္ႏွင့္ မ်က္စိက်ိန္းေလာက္ေပသည္။ ႏွစ္သိမ့္ေနေသာ လူၾကီး၏ လက္ေခ်ာင္းေတြမွာလည္း လက္စြပ္ႀကီးမ်ား ျပဴးေနသည္။ ခ်ိဳင္းတြင္ ညွပ္ထားေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ၾကီးလည္း ေဖာင္းကားလ်က္။

ထိုအရာမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ သူ႔ေလာဘစိတ္တုိ႔ တရိပ္ရိပ္ တက္လာသည္။ သူ လူ႔ဘ၀တုန္းက အေျခအေနႏွင့္ ခုတင္ေပၚက လူနာ၏ ဘ၀ အေျခအေနကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ မိုးႏွင့္ ေျမလို ကြာျခားလြန္းလွသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရသည့္ လုပ္အားခေလးကို အေမ့ေဆးဖိုး၊ ညီမေလး ေက်ာင္းစရိတ္၊ အိမ္းစားစရိတ္ စတာေတြ သုံးရတာႏွင့္ပဲ သူ႔ဘ၀ နာလန္မထူႏိုင္ခဲ့ေပ။ ဒီလူနာက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ မိဘကလည္း ခ်မ္းသာ၊ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးျဖစ္၍ အလိုက္လိုက္ထားေတာ့ ဘီယာမူး၊ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ကာ ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္လာေၾကာင္း သိရသည္။

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ေမာင္ေ၀၊ ဒီ တစ္ေယာက္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တယ္´

လူနီနီႀကီး တစ္ဦး၏ စကားအဆုံး ေစာေစာက အေမာေဖာက္ေနေသာ ထုိလူနာ ႐ုတ္တရက္ အသက္ရွဴ ရပ္သြားသည္။ ဆရာ၀န္ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားလည္း ႏွလုံးႏိႈးစက္ႏွင့္ ႏိႈးသူႏိႈး၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ ေပးသူေပးႏွင့္ ျပာေလာင္ခတ္သြားၾကသည္။

သူတုိ႔ ျပဳစုေနတုန္းမွာပင္ ထုိလူနာ၏ ၀ိညာဥ္သည္ ၎၏ ခႏၶာကိုယ္မွ ထြက္လာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတုိ႔အား ေတြ႔လိုက္ရသည့္အခါ အလြန္အ့ံၾသစြာ ၾကည့္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ လူနီနီႀကီးႏွစ္ဦး ထပ္မံေရာက္ရိွလာၿပီး ၎အား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကိုင္ကာ ဆြဲေခၚသြားၾကေလသည္။

`ေမာင္ေမာင္ေ၀၊ မင္း ဒီခႏၶာကိုယ္ထဲ ၀င္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္းပဲ။ အသာလွဲခ်လိုက္၊ ဒါေပမယ့္…´

သူ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့။ စကားမဆုံးခင္မွာပဲ ထိုခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ ဒိုင္ဗင္ ထုိးခ်လိုက္ေတာ့သည္။

***

သူ သတိရလာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး နာက်င္ေနၿပီး ဦးေခါင္းမွာလည္း အလြန္နာက်င္ ကိုက္ခဲလ်က္ ရိွသည္။

`အမေလး… သားေလး၊ သားေလး သတိရလာၿပီ။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ဆရာႀကီးတုိ႕ရယ္´

မိန္းမႀကီးမွာ ၀မ္းသာလြန္းစြာ ဆရာ၀န္မ်ားအား ထုိင္ကန္ေတာ့ရွာသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ ခ်ိဳင္းၾကား ညွပ္ထားေသာ လူႀကီးကေတာ့ သူ႔အနားတြင္ ရပ္ရင္း ညင္သာစြာျဖင့္…

`သား သတိရလာၿပီေနာ္။ ေနသာရဲ့လား သား။ ေဖေဖတို႔ အနားမွာ ရိွတယ္။ ငါ့သား ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔။ ဟုတ္လား´

`ဒီက အစ္ကိုႀကီးတုိ႔ အစ္မႀကီးတုိ႔ကလည္း တစ္ညလုံးေစာင့္ရတာ ပင္ပန္းေနေရာေပါ့။ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ နားလိုက္ၾကပါဦး။ လူနာက ေခါင္းလည္း ထိထားေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီး အာ႐ုံေနာက္ေအာင္ မေျပာပါနဲ႔ဦး။ အသက္အႏၱရာယ္ေတာ့ မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး´

ဆရာ၀န္ႀကီးရဲ့ စကားအဆုံး အေဖျဖစ္တဲ့ လူႀကီးက…

`ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ၊ သားေလးကို အခုလို ကယ္တင္ေပးတဲ့အတြက္ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာရယ္´

`ဘယ္လူနာျဖစ္ျဖစ္ အစြမ္းကုန္ ကယ္တင္ ကုသေပးရမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာ၀န္ေတြရဲ့ တာ၀န္ပါပဲဗ်ာ။ ကဲ… ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳၾကပါဦး။ အေရးအေၾကာင္းရိွရင္ ႐ုံးခန္းကို လာေခၚေပါ့။ အနာသက္သာေအာင္ ေဆးတစ္လုံး ထိုးေပးခဲ့တယ္။ လူနာ အိပ္ခ်င္ အိပ္ေနပါေစ´

ဆရာ၀န္ႀကီး ထြက္သြားၿပီး ခဏအၾကာ ေဆးရိွန္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ခြံမ်ား ေလးလံလာတာမို႕ အသာ မ်က္စိမွိတ္ထားရင္းက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ညေနပုိင္း အိပ္ရာက ႏိုးလာသည့္ အခါမွာေတာ့ ေ၀ဒနာေတြ အေတာ္သက္သာေနၿပီး လူကလည္း လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရိွေနသည္။ လက္ရိွ အေမျဖစ္သူကေတာ့ အနားကေန သူမသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေျပာျပေနသည္။ သူ႔မွာ ေခါင္းက ဒဏ္ရာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔သာ ေရလိုက္ ငါးလုိက္ လုပ္ေနရသည္။

`သားေလး သတိမရေသးတာေတြကို ျဖည္းျဖည္းမွ စဥ္းစား သိလား။ ေလာေလာဆယ္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတုိ႔ကို မွတ္မိရင္ ေတာ္ပါၿပီကြယ္´

မိန္းမႀကီး စကားေၾကာင့္ သူ႔မွာ မလုံမလဲႏွင့္ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရသည္။ သူတို႔မွာ ဒီသားေလး တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္သလဲ ဆိုရင္ စပါယ္ရွယ္နာ့စ္ ႏွင့္ အထူးခန္းမွာ စိတ္ခ်ႏိုင္ပါလ်က္ အိမ္ကို မျပန္ႏိုင္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဒုကၡခံၿပီး အနားတြင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနရွာသည္။

ခဏေနေတာ့ အေဖျဖစ္တဲ့ လူႀကီး ေဆး၀ယ္ရာက ျပန္လာၿပီး သူ႔ခုတင္နားတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အား အားေပးစကားမ်ား ေျပာရွာသည္။ မိဘႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္အထိ သည္းလသလဲ ဆိုရင္ သူ႔ရဲ့ ေဆးမသြင္းဘဲ အားေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို အလြတ္မေပးဘဲ တစ္လွည့္စီ ကိုင္ထားၾကေလသည္။ သူ႔မွာ ဟုိနားဒီနား ယားမလို႔ ကုတ္မည္ျပင္တာေတာင္ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ပဲ လုပ္ေပးၾကသည္။ ၾကာေတာ့ သူ႔မွာ မေနတတ္မထိုင္ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။

`သားေလး၊ ဗိုက္ဆာေနေရာေပ့ါ။ အားရိွသြားေအာင္ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ေလး ေသာက္လုိက္ေနာ္´

မိန္းမႀကီးက ေျပာေျပာဆုိဆို ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ကို ကုိယ္တိုင္တိုက္သည္။ သူ႔ဘ၀မွာ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ စြပ္ျပဳတ္မ်ိဳး တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူးတာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ နာ့(စ္)မေလး ေဆးလာတိုက္ေလသည္။

ခဏ ၾကာတဲ့အခါမွာ အိပ္ခ်င္လာတာနဲ႔ပဲ သူ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ပါသည္။

***

မနက္ေစာေစာ သူ အိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ထိုင္လ်က္သား ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ရသေလာက္ သူတို႔မွာ အနားမယူႏိုင္ၾကပါလားဟု ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ႏွင့္ တယုတယ လုပ္ေပးၿပီး ျပန္ၾကတဲ့အခါမွာ သူ ဆီးသြားခ်င္လာသည္။

`ဟို… ကၽြန္… ကၽြန္ေတာ္ အေပါ့သြားခ်င္တယ္´

သူ႔စကားသံ အဆုံးမွာ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူၾကည့္လိုက္ၾကေလသည္။ အေဖျဖစ္သူက ကမန္းကတန္းႏွင့္…

`သား… အေပါ့သြားခ်င္ရင္ ေဖေဖ ေစာင္ေအာက္ကေန ဆီးအိုးထည့္ေပးမယ္။ အဲဒီအတုိင္း သြားေပါ့။ ဟုတ္လား´

`ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ၿပီး သြားခ်င္တယ္´

သူ ျငင္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္း ဆုံၾကျပန္ေလသည္။ ဆီးသြားဖို႔ ကိစၥေလးကို သူတို႔အတြက္ ဘာေတြမ်ား ခက္ခဲေနပါလိမ့္ ဟု သူ႔မွာ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ေတြးမိရသည္။

`ဒါဆို ေမေမပါ ၀ိုင္းထူေပးမယ္ေနာ္´

ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား သူ႔အား ထူလိုက္ၾကသည္။ ထိုင္ၿပီးတဲ့ အခါ အေမျဖစ္သူက ေဆးသြင္းထားသည့္ လက္ကိုကိုင္ၿပီး အေဖျဖစ္သူက တျခားလက္ကို ကိုင္လ်က္ကေန ဆီးအိုးကို ေစာင္ေအာက္ ထည့္ေပးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ သြားလုိ႔ မရ။

`ဟို… ေမ… ေမေမ အျပင္ခဏ ထြက္ေပးပါ´

သူ႔မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အျဖစ္ မလုံမလဲနဲ႔ပဲ မိန္းမႀကီးအား `ေမေမ´ ဟု ေခၚလိုက္ရသည္။

`သားအမိခ်င္းပဲဟာ သားရယ္။ ရွက္စရာမွ မဟုတ္တာ´

`ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားလို႔ မရဘူး´

`ေအး၊ေအး ဒါဆို ေမေမထြက္ေပးမယ္။ အေဖႀကီး သားကို ဂ႐ုစိုက္ ကိုင္ထားေနာ္ ၾကားလား´

မိန္းမႀကီးမွာ သူ႔ေယာက္်ားကို အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး မထြက္ခ်င္ ထြက္ခ်င္ ထြက္သြားသည္။ မိန္းမႀကီး ထြက္သြားၿပီးမွ သူ႔မွာ ေရွာေရွာရွဴရွဴႏွင့္ ဆီးသြား၍ ရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ အေဖျဖစ္သူမွာ လက္တစ္ဖက္က သူ႔အား ထိန္းကိုင္ရင္း ဆီးအုိးကုိ ခုတင္ေအာက္တြင္ ျပန္ထားေလသည္။ ထုိအခ်ိန္ ကိုင္မထားဘဲ လြတ္ေနသည့္ ေဆးပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ လက္ကို သူ႔ ဒူးေခါင္း ေနရာေပၚ တင္လိုက္မိသည္ႏွင့္ လက္က ဒူးေခါင္းေနရာကို ေက်ာ္ၿပီး ခုတင္ေပၚ အထိ ေရာက္သြားသည္။

`ဟာ… ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္…´

သူ အလန္႕တၾကား ေနာက္တစ္ဖက္ကို စမ္းလိုက္သည့္အခါ…

`ဟာ… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြေရာ´

သူ႔ ေအာ္သံ ၾကားတဲ့အခါ မိန္းမႀကီး အေျပးအလႊား ၀င္လာကာ…

`သား… သားေလးရယ္´

ဆိုၿပီးေနာက္ သူ႔အား ဖက္ကာ ငိုပါေတာ့သည္။ အခုမွ သူ မတင္မက် ျဖစ္ေနရေသာ အေၾကာင္းကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အေသးစိတ္ သိလိုက္ရသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္လုံး ဒူးအထက္ကေန တိတိရိရိ ျပတ္ေနၾကပါလား။

`ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြေရာဗ်ာ´

သူ႔မွာ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပင္ ေအာ္ဟစ္ေနမိသည္။

`သတိထားပါ သားရယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္တဲ့ အရိွန္က အရမ္း ျပင္းတယ္ေလ။ သားရဲ့ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္စလုံး ရစရာ မရိွေအာင္ ေၾကမြသြားလုိ႔ ေဖေဖတုိ႔မွာ ရင္နာနာနဲ႔ ျဖတ္ပစ္ဖုိ႔ သေဘာတူခဲ့ရတာပါ သားရယ္။ ေဖေဖတုိ႔ကို ခြင့္လႊတ္ပါ´

အေဖျဖစ္သူ လူႀကီးမွာ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ရွင္းျပရွာသည္။

`မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မွားၿပီဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ မွားၿပီဗ်´

သူ ေအာ္ဟစ္ရင္း ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေႂကြးမိသည္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ သူ ဘာကို ဆိုလိုမွန္း နားမလည္ဘဲ သူ႔ကိုသာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္ေနၾကသည္။ ေလာဘစိတ္ တခုေၾကာင့္ မဆင္မျခင္ လုပ္လိုက္မိတာေလးအတြက္ ယခုေလာက္ မွားယြင္းသြားလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့မိေပ။ ထိုစဥ္ ခုတင္ ေျခရင္း၌ လူနီနီႀကီးႏွစ္ဦး ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာသည္။

`ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ေမာင္ေ၀။ မင္းက ငါတုိ႔ စကားကို ဆုံးေအာင္မွ နားမေထာင္ဘဲ။ ခုေတာ့ ငါတုိ႔လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၀ဋ္ေႂကြးလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေပါ့ကြာ။ မင္းရဲ့ လူ႔ဘ၀ သက္တမ္း ကုန္တဲ့ေန႕က်မွ ငါတုိ႔ လာခဲ့မယ္။ အခုေတာ့ သြားၿပီေဟ့´

လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦးလည္း ေျပာၿပီးတာႏွင့္ ေပ်ာက္သြား၏။ အခုမွ သူ႔အား စစ္ေမးခဲ့ေသာ အ၀တ္အစား ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး၏ `မင္းက လူ႔ျပည္မွာ ကိစၥတစ္ခု ရိွေသးတယ္´ ဆိုသည့္ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိလာသည္။

သူ၏ အတိတ္ဘ၀က ဘာလုပ္ခဲ့မွန္း မသိသည့္ မေကာင္းမႈ ၀ဋ္ေႂကြးမ်ားကုိ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ျပတ္ေနသည့္ ဒုကၡိတ ဘ၀ႀကီးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေပးဆပ္ရမည္ မသိေပ။ အခုေတာ့ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လာေခၚမည့္ အခ်ိန္အား ေစာင့္ေန႐ုံက လြဲ၍ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ သူ႔မွာ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာနဲ႔ပဲ လူနီနီႀကီး ႏွစ္ဦးတုိ႔အား တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚေနမိပါေတာ့သည္။

`လူနီနီႀကီးတုိ႔ေရ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚၾကပါ´

ေက်ာ္ေမာင္ေမာင္ဟန္