1 to ... 0 -1 -2 -3 .............. infinity

ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ…။ အသိစိတ္မဲ့သူ တေယာက္လိုပင္ ေယာင္နနေျခလွမ္းမ်ားက ေလးကန္လြန္းလွစြာ...။ လမ္းကေလး…။ က်ေနာ့္ရဲ့လမ္းကေလးဆီသုိ႔ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ေနမိပါလား…။ ဟင္…၊ သူက်ေနာ့္ကို ဘယ္လို အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတာပါလိမ့္…။ ဒါ…၊ ဒါ…။ မၾကည့္ပါနဲ႔ လမ္းကေလး(((((( က်ေနာ္တကယ္ေလွ်ာက္မလို႔ပါ…၊ အဲဒီလို မၾကည့္လုိက္ပါနဲ႔…။ သြား(((((((((( လမ္းကေလးက ေအာ္ဟစ္ေမာင္းထုတ္လိုက္ေလသလား…။ က်ေနာ္ မေလွ်ာက္ရေတာ့ဘူးေပါ့…။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ေျပးထြက္လာမိေတာ့ တ၀ူး၀ူးတိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလၾကမ္းႏွင့္အတူ ေအာ္ဟစ္သံေတြကို ၾကားေယာင္ေနသေယာင္ေယာင္…။ `သြား... ထြက္သြား...၊ အလကားေကာင္´ ကားလမ္းကို အတင္းျဖတ္ေျပးေတာ့ ဟြန္းသံက်ယ္ေလာင္စြာ တီးသြားေသာ ကားတစင္းေပၚမွ လူတေယာက္က တခုခု လွမ္းေျပာၿပီး လက္ခလယ္ေထာင္ျပသြား၏။ *** ညေန ၄ နာရီ…။ ေခါင္းစဥ္ မရိွ…တဲ့။ ဟင္…၊ ………………………… …………………………………. အမထက္ ၁၀ႏွစ္ငယ္တဲ့ ဆံုးသြားတဲ့ေမာင္အငယ္ဆံုးေလးထက္ေတာင္မင္းကငယ္ေသးေတာ့ မင္းက အမ ရဲ႕ ေမာင္ေလးပဲ။ ရင္၀ကို အင္အားႀကီးမားေသာ တစုံတခုက ဒိုင္းခနဲ လာေဆာင့္လုိက္ေလသလား…။ ဆို႔နင့္လာေသာ စိတ္ျဖင့္ တေၾကာင္းခ်င္း…၊ တေၾကာင္းခ်င္း…၊ တေၾကာင္းခ်င္း…။ …………………………….. ……………………………………… ………………………………………….. ရိုးသားပြင့္လင္းမႈကို ခ်စ္တယ္။ေလာကမွာ..အၾကီးဆံုးျပႆနာက မယံုၾကည္ေတာ့တာပဲ။ကေလးေရ.. အမတကယ္ယံုတာပါ..ေမတၱာသည္ ေသျခင္းႏွင့္အမွ် တန္ခိုးၾကီးပါ၏...ဆိုတာကို။ က်ေနာ္ ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ပါ။ အားရပါးရ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေၾကြးပစ္လိုက္သည္။ ငို..၊ ငိုစမ္း၊ အဖုိးမတန္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ငို…။ ေတြေတြစီးက်ေနေသာ မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ တစုံတခုကို ရွာေဖြၾကည့္ေတာ့….။ လစ္ဟာသြားေသာ က်ေနာ့္ေနရာေတြ…၊ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရေတာ့ဘူး…။ စကားသံတခုက နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္သြား၏။ `ဒီတခါ ပိုဆိုးၿပီ´ ကလိုေစးထူး (က်ေနာ္ ခရီးတခု သြားစရာ ရိွလို႔ အားလုံးကို ႏႈတ္ဆက္ပါရေစ…။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ျပန္လာမယ္ ထင္ပါတယ္။ မျပန္လာျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒီပို႔စ္ဟာ ကလိုေစးထူးရဲ့ နိဂုံးပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ့ ႏွလုံးေသြး၊ တကယ့္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ ဖ်က္ဆီးပစ္ဖုိ႔ စိတ္အင္အား မရိွေသးလို႔ အမွတ္တရျဖစ္ေစ၊ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေစ ထားရစ္ခဲ့ပါတယ္။)