အေကာင္းထူး မရိွ…

ည ၁၂ နာရီ ထိုးေခ်ၿပီ…။

စစ္ျခင္ေထာင္ေတြ အစီအရီေထာင္ထားေသာ အိပ္ယာေတြကို ျဖတ္သန္းကာ ေနာက္ထပ္ ကင္းတာ၀န္က်မည့္သူ၏ အိပ္ယာသုိ႔ အေရာက္ ျခင္ေထာင္ကို လွပ္ရင္း-

`သူငယ္ခ်င္း၊ ထ..ထ၊ မင္းကင္းအလွည့္ က်ၿပီ´

အိပ္မႈံစုံမႊားျဖင့္ ထလာေသာ သူ႔ကို လက္ထဲက ၀ါးရင္းတုတ္ အသာထုိးထည့္ေပးရင္း က်ေနာ့္အိပ္ယာဆီကို အေရာက္မွာေတာ့ အျပင္ဘက္က အသံ တခုက ဘားတုိက္ထဲသို႔ ပ်႕ံလြင့္လာပါတယ္။

`တပ္စုအလိုက္…၊ ကင္းသတင္း ပုိ႔(((((((´

***

ဒီတပ္သားသစ္ ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းကို က်ေနာ္ ေရာက္ရိွခဲ့တာ သုံးပတ္ခန္႔မွ်သာ ရိွပါအုံးမယ္။ သင္တန္းသား ၂၅၀ ကို တပ္စု ေလးစုခြဲလို႔ ေနရာခ်ေပးေတာ့ က်ေနာ္က တပ္စု(၃)မွာ က်ပါတယ္။ က်ေနာ့္တပ္စုမွာ တပ္သားသစ္ သင္တန္းသား ၆၃ ေယာက္ ရိွပါတယ္။

မနက္ေစာေစာထ အေျပးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္၊ စစ္ေရးျပ သင္ခန္းစာ ေလ့က်င့္၊ ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ့ ဖက္ထိပ္လုပ္နဲ႔ တခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ က်င္လည္လာလိုက္တာ လူလဲ အသားေတြ ညိဳလို႔ မ်က္ႏွာေတြေတာင္ ေခ်ာင္က်ခ်င္ခ်င္…။

အိပ္မယ္ဆိုၿပီး အိပ္ယာထက္ လွဲလိုက္ေပမယ့္ မနက္က အျဖစ္အပ်က္ကို ေတြးမိၿပီး မ်က္လုံးေတြက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အေတြးေတြဟိုဟိုဒီဒီ ပ်႕ံလြင့္ေနမိတယ္။

***

ေက်ာ္၀င္း…။ ဒီေကာင္ေလး အသက္ အလြန္ဆုံးရိွလွ ၁၄ ႏွစ္ေပါ့။ တိုင္းရင္းသား တမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ဟန္ ေလသံ ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ဗမာစကားေျပာေတာ့ စကားက ထစ္လိုက္တာမ်ား တလုံးတလုံး ေျပာဖုိ႔ကို ေတာ္ေတာ္နားေထာင္ယူရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ၀င္လာတာက ဆက္သြယ္ေရးတပ္ အင္အား..တဲ့။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရး တပ္သားဆုိတာ စကားကို ခပ္သြက္သြက္ အင္မတန္ေျပာရတာကလား…။ `ငါ့အသံၾကားလား၊ အသံဘယ္ေလာက္ၾကားလဲ၊ ပ်ံလႊားမွ စင္ေရာ္၊ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္´ စသျဖင့္နဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာၾကရတာေတြ ေတြ႔ဖူးေတာ့ အခု ဆက္သြယ္ေရးတပ္ အင္အားအတြက္ တပ္သားသစ္ေလး ေက်ာ္၀င္းကိုေတြ႔ေတာ့ အဲဒါေတြ သတိရၿပီး ၿပဳံးမိေသးတယ္။

ေကာင္ေလးက ကေလးေပါက္စေလးလို မ်က္ႏွာထားက ႏုဖတ္ေနငယ္ေပမယ့္ သူ႔ကို ဘယ္သူေတြက သင္ေပးလိုက္တယ္ မသိဘူး။ သူ႔ကို `မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ´ လို႔ ဘယ္သူက ေမးေမး `ဆယ့္…ဆယ့္ရိႈက္´ လို႔ ေလသံ၀ဲ၀ဲ၊ အသံထစ္ထစ္နဲ႔ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ကေန တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ ျပန္ေျဖတတ္တယ္။

ခႏၶာကိုယ္ေလးက ေသးညွက္ညွက္နဲ႔မို႔ သူ႔ကို ညေန ဖက္ထိပ္ အခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႔ခမ်ာမွာ မ်က္ႏွာေလး ညိွဳးလို႔ ခြဲတမ္းက်ရာ ေနရာကို လိုက္သြားရေလ့ရိွတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုတာကေတာ့ တပ္သားသစ္ေတြအဖို႔ လူစင္စစ္က ေငြ၀ယ္ကၽြန္ လက္သစ္ ျဖစ္ရတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ဆုိရမလားဘဲ။ ၀ါးခုတ္၊ ျမက္ရွင္း၊ အုတ္သယ္၊ ဟိုဗိုလ္ၾကီးအိမ္ အကူ၊ ဒီဆရာႀကီးအိမ္ သန္႔ရွင္းေရး နဲ႔ မ်ားျပားလွတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြ ေအာက္မွာ လူေတြက ေလာက္ေတာင္ မေလာက္ခ်င္ေအာင္ ခြဲတမ္းခ်ခံရတယ္ေလ။ တခါတေလမွာမ်ား သင္တန္းခ်ိန္ တခ်ိဳ႕ေတာင္ ဖ်က္ၿပီး အဲဒီ ဖက္ထိပ္ ဆိုတာႀကီး လုပ္ရေသး…။ တကယ္ပါ။ ေလာကမွာ ျမန္မာျပည္ စစ္သားေတြအတြက္ အမုန္းဆုံးနဲ႔ မၾကားခ်င္ဆုံး စကားက ဖက္ထိပ္ လို႔ ေျပာရင္ လြန္မယ္မထင္ဘူး။ (မွတ္ခ်က္။ ျမန္မာစစ္သားမ်ား အေခၚ ဖက္ထိပ္ဆုိသည္မွာ Fatigue= ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ၊ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္စြာ လုပ္ရေသာ အလုပ္ဟု အဓိပၸာယ္ရၿပီး ျပင္သစ္ဘာသာစကားမွ ဆင္းသက္လာသည္ ဟု ေလ့လာ သိရိွရပါသည္။)

***

ဒီလိုနဲ႔…။ တညေတာ့ ေက်ာ္၀င္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ သူ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား တပ္သားသစ္ ေလးငါးေယာက္လဲ ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ ေျပာသံၾကားတာေတာ့ သူတို႔ ထြက္ေျပးတာတဲ့။ အဲဒီညက သင္တန္းဆရာေတြ လုိက္ရွာၾကေပမယ့္ တေယာက္မွ မမိခဲ့ဘူးတဲ့။ သူတုိ႔ ေပ်ာက္သြားတာရဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သင္တန္းသားေတြကို တန္းစီကြင္းမွာ အၾကာႀကီး မတ္တပ္ရပ္ခုိင္းၿပီး ည ကိုးနာရီ ေက်ာ္အထိ သင္တန္းဆရာေတြက ဟိန္းေဟာက္စကားေတြ နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္တာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲကေန တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းလိုက္မိတယ္။

`သူတုိ႔…၊ လြတ္သြားၾကပါေစ´ လုိ႔။

က်ေနာ္ကေတာ့ မေျပးရဲခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကို က်ေနာ္ ဒီသင္တန္းကေန ဘယ္လိုျပန္ရမယ္ဆုိတာ မသိတာေၾကာင့္လဲ ပါတယ္။

***

ေက်ာ္၀င္းတို႔ ေပ်ာက္သြားၾကၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္ေပါ့…။

က်ေနာ္ ေတာင္းခဲ့တဲ့ ဆုေတာင္းက ေက်ာ္၀င္းအတြက္ မျပည့္လုိက္ဘူး။ အတီးအတနဲ႔ ကားဂိတ္မွာ သြားထုိင္ေနတဲ့ ေရွ႕တလက္မ ေနာက္ေျပာင္ ဆံပင္နဲ႔ သူ႔ကို တပ္သားသစ္တေယာက္ဆုိတာ လူတုိင္းက သိမွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေယာက္ေယာက္ရဲ့ သတင္းေပးခ်က္အရ သင္တန္းဆရာေတြက သူ႔ကို အဲဒီ ကားဂိတ္ကေနပဲ ျပန္ဖမ္းေခၚလာခဲ့တယ္ေလ။

ညေနက်ရင္ သင္တန္းသားအားလုံး ေရွ႕မွာ စံျပအျဖစ္ အျပစ္ဒဏ္ေပးမတဲ့…။

***

`ကဲ…၊ အားလုံး နားေထာင္´

သင္တန္းမွဴး ဗိုလ္ႀကီးျမဒင္ရဲ့ အသံက ဟိန္းခနဲ ထြက္လာတယ္။ သင္တန္းသားအားလုံး အပ္က်သံ ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ ေက်ာ္၀င္းကေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳး အတုပ္ခံထားလ်က္သားေလးနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ။ ေဘးမွာကေတာ့ ဇာတ္တူသားခ်င္း တပ္သားသစ္ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က ၀ါးရင္းတုတ္ေလးေတြ ကိုင္လို႔ မႈန္ေတေတနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။

`အခု ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာ္၀င္းဟာ ဘာအျပစ္ကို က်ဴးလြန္လဲ၊ မင္းတုိ႔ သိၾကလားကြ´

`……….´

လူအုပ္ႀကီးက အသံေတြ တိတ္ေနေတာ့ သင္တန္းမွဴးက အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ `ေျပာေလကြာ´ လို႔ ထပ္ေအာ္လိုက္ေတာ့-

`စစ္ေျပးမႈပါ´

ေဖ်ာက္ဆိပ္ အသံတခ်ိဳ႕ ထြက္လာတယ္။ ဗိုလ္ႀကီးက အတန္ငယ္ အားရဟန္နဲ႔-

`ေအး၊ စစ္တပ္ဆုိတာ ၀င္ခ်င္တုိင္း၀င္ ထြက္ခ်င္တုိင္းထြက္လုိ႔ရတဲ့ မင္းတုိ႔ အေမ့လင္ အိမ္မဟုတ္ဘူး၊ အခု ဒီေကာင္ စစ္တပ္ထဲကို ၀င္လာၿပီးမွ ေျပးတယ္၊ စစ္ေျပးတေယာက္ကို ဘယ္လိုဆုံးမမယ္ဆုိတာ မင္းတုိ႔အားလုံးကုိ အခု စံျပအေနနဲ႔ ျပမယ္´

ဗုိလ္ႀကီးက ေျပာလက္စ စကားကို ခဏရပ္လုိက္ၿပီး တန္းစီကြင္း တခုလုံးကို ေ၀့ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးမွ-

`တကယ္ဆို စစ္ေျပးတေယာက္ဆုိတာ ေထာင္သုံးႏွစ္အထိ ခ်ပစ္လို႕ရတယ္။ သူ႔ကို လက္ခံထားတဲ့ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး ဘယ္သူ႔ကို မဆို ေထာင္ ႏွစ္ႏွစ္ ခ်လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ေက်ာ္၀င္းကိုေတာ့ ေနာင္ၾကဥ္ေလာက္ေအာင္ စံျပဆုံးမမယ္၊ ႀကိမ္ဒဏ္ေပါ့ကြာ´

အင္း…၊ ႀကိမ္ဒဏ္ေလာက္ဆုိေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့ လို႔ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ေတြးလိုက္တုန္း ရိွေသး-

`ငါက ဆယ္ခ်က္ ႐ိုက္မယ္။ ဒီသင္တန္းမွာ သင္တန္းဆရာ ဆယ္ေယာက္ ရိွတယ္။ အဲဒီ ဆယ္ေယာက္က တေယာက္ကို ငါးခ်က္စီ ေက်ာ္၀င္းကို ႐ိုက္ရမယ္။ သင္တန္းသား တပ္စုမွဴး ေလးေယာက္က တေယာက္ သုံးခ်က္၊ ဒု-တပ္စုမွဴးက ႏွစ္ခ်က္စီ ရိုက္ရမယ္´

ျမတ္စြာဘုရား…။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ကိန္းဂဏန္းတခ်ိဳ႔နဲ႔ အလုပ္မ်ားသြားတယ္။ ဗိုလ္ႀကီးက ဆယ္ခ်က္။ ဆရာဆယ္ေယာက္ အတြက္ အခ်က္ ငါးဆယ္၊ တပ္စုမွဴးေလးေယာက္ အတြက္ ၁၂ ခ်က္၊ ဒု-တပ္စုမွဴးေတြက ရွစ္ခ်က္၊ ဟင္.. အခ်က္ ၈၀ ေတာင္မွပါလား…။ အေတြးစေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ေနတုန္း…။

`ဖုန္း´

`ေအာင္မေလး၊ ဆရာရဲ့ မေျပးေတာ့ပါဘူး´

ဗိုလ္ႀကီးက စ ႐ိုက္ေနပါၿပီ။ ေက်ာ္၀င္းရဲ့ အဲဒီ အေအာ္ကို-

`ေဟ့ေကာင္၊ ငါဆရာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဗိုလ္ႀကီးကြ´

`ဖုန္း´

`ေအာင္မေလးဗ်´

`ဖုန္း´

`ေအာင္မေလး ဆရာဗိုလ္ႀကီး၊ သားမေျပးေတာ့ပါဘူး´

`စစ္တပ္မွာ သား မရိွဘူးကြ´

`ဖုန္း၊ ဖုန္း´

`အား´

`ဖုန္း´

`ဖုန္း´

ဗိုလ္ႀကီးက အမဲသတ္ေနတဲ့ အလား အားရပါးရ ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ သင္တန္းဆရာေတြအလွည့္…။ တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ႐ိုက္ေနတဲ့ အသံၾကားမွာ ေက်ာ္၀င္းရဲ့ ေအာ္သံက တိမ္၀င္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ တခ်က္႐ိုက္လိုက္တုိင္း `အု´ ခနဲ အသံသာ ထြက္ႏိုင္ရွာေတာ့တယ္။ သင္တန္းဆရာေတြ ၿပီးေတာ့-

`ကဲ၊ တပ္စုမွဴးေတြ ႐ိုက္၊ ညွာမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔ေနာ္၊ ညွာ႐ိုက္တဲ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတုိ႔ကို ငါျပန္႐ိုက္မွာ´

သင္တန္း ဆရာႀကီး တေယာက္ရဲ့ အမိန္႔သံ အဆုံးမွာ ဇာတ္တူသား တပ္သားသစ္ တပ္စုမွဴးေတြကလည္း အလွည့္အလိုက္ မႏဲြ႕စတမ္း ႐ိုက္ၾကျပန္တယ္။

`ဖုန္း´

`အု´

`ဖုန္း´

`အု´

`ဖုန္း´

`ဖုန္း´

`ဖုန္း´

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေက်ာ္၀င္းရဲ့ အုခနဲ ေအာ္သံေတာင္ မၾကားရေတာ့ဘူး။

***

`တပ္စု(၃) ေရွ႕ကင္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းထူးမရိွ´

အိပ္ယာထက္မွာ လွဲေနရင္း ေက်ာ္၀င္းအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနရာက ကင္းက်တပ္သားသစ္ တေယာက္ရဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္ အေတြးေတြက ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးထြက္သြားတယ္။ အင္း၊ မနက္က်ရင္ ေစာေစာထရအုံးမွာ အိပ္မွ၊ ညေနက်ေတာ့လဲ ဖက္ထိပ္ဆိုတာႀကီးက လုပ္ရအုံးမယ္ေလ။ မျဖစ္ပါဘူး၊ အိပ္မွပါ။

ဒီသင္တန္းဆင္းရင္ က်ေနာ္က ဘာျဖစ္မွာပါလိမ့္…။ အင္း…၊ တပ္သားသစ္ ကေန သစ္တလုံး ျပဳတ္ၿပီး တပ္သား ဆိုတာေတာ့ ျဖစ္လာမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီ တပ္သားျဖစ္လာရင္ ဘယ္သူ႔အက်ိဳး သယ္ပိုးရမွာပါလိမ့္။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးလား၊ ဒါမွမဟုတ္…။ ကဲကြာ၊ မေတြးေတာ့ဘူး…။

စိတ္ထဲကေနေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ႀကိတ္ေအာ္လုိက္တယ္။

`တပ္စု(၃) ေရွ႕ကင္းေနာက္ကင္းေၾကာင္း၊ အေကာင္းထူး မရိွ´

ဟုတ္တယ္ေလ၊ အေကာင္းထူးရယ္လို႔ ဘာမ်ား ရိွတာမွတ္လို႔…။

ကလိုေစးထူး

(ယခု စာစု ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အခ်က္အလက္ႏွင္ ့အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို ကူညီ ေျပာျပေပးခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔စစ္သား ကုိရဲေဇာ္ အား ေက်းဇူးအထူးတင္ရိွပါသည္)။