လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…

ဒီစာအုပ္ေလးကေတာ့ က်ေနာ္ စတင္ဖတ္မိမိျခင္းမွာပဲ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရၿပီး ႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ တျခားေသာ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ဖူး၊ ႏွစ္သက္ဖူးေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္စဥ္က ခံစားရတဲ့ ခံစားရမႈမ်ိဳးနဲ႔ မတူခဲ့တာမို႔ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ ပ႐ိုဖိုင္လ္မွာ ဒီစာအုပ္ကို ေဖးဖရိတ္အေနနဲ႔ ထည့္သြင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ကို က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပဖုိ႔ ၾကံရြယ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆီမွာ ရိွတဲ့ စာအုပ္ကို မိတ္ေဆြ တေယာက္က ငွားသြားၿပီး ျပန္မေပးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ မတင္ျဖစ္ခဲ့တာ အခုေတာ့ Buffalo ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ အမရင္းတေယာက္သဖြယ္ ခင္မင္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသူေဟာင္းဆီကေန ဒီစာအုပ္ေလးကို ထပ္မံ ရရိွခဲ့ပါတယ္။

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း လို႔ အမည္ရတဲ့ ဒီစာအုပ္ကို ေရးသားသူက ကို၀င္းႏိုင္ဦး ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းက ထုတ္ေ၀ ျဖန္႕ခ်ိခဲ့ပါတယ္။

စာမ်က္ႏွာ ၂၂၈ မ်က္ႏွာ ရိွတဲ့ ဒီစာအုပ္ကို အပိုင္းစဥ္ အလုိက္ခြဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ကူးယူ တင္ျပသြားပါမယ္။ အကယ္၍မ်ား ဒီစာအုပ္ကို မူပိုင္ခြင့္ရိွသူ ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ဖတ္မိရင္ က်ေနာ့္ကို နားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္း တခါတည္း ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ခြင့္မရသူ၊ ဖတ္ရန္ အေျခအေနမေပးသူ တဦးတေလကျဖစ္ျဖစ္ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေစာင့္ဖတ္တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ကူးယူတင္ဆက္ရက်ိဳး နပ္ပါၿပီ။

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…
ေရးသူ- ၀င္းႏိုင္ဦး

မွတ္တမ္း (၁)
ေထာက္လွမ္းေရး

ေခါင္းစြပ္နဲ႔ သံေျခက်င္းေန႕ရက္မ်ား

အဲဒီညက ရဲေဘာ္ေအာင္သူ (ျပည္တြင္းကိစၥေတြမွာ အဓိက တာ၀န္ရိွသူ) နဲ႔ မမာမာ (ကိုေအာင္သူ႔ ဇနီး) ရဲ့ မိဘေတြအိမ္ (ေတာင္ဥကၠလာ၊ (၁၃)ရပ္ကြက္) ကို က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ ည ကုိးနာရီေလာက္ ရိွပါၿပီ။ မႏၱေလး ရဟန္းပ်ိဳ သမဂၢက ဦးဇင္းတပါး၊ ေအာက္ ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလုံး ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ေအာက္ဗမာျပည္) က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕နဲ႔ သြားေရာက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေတြ႔ဆုံ ေဆြးေႏြး၊ အစီအစဥ္ တခ်ိဳ႕ ခ်ျပၿပီး က်ေနာ္ ျပန္လာတာပါ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေအာင္သူနဲ႔ ေတြ႔တယ္။

`ေ၀လင္းနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာ ဒီေကာင္ ေရာက္မလာဘူး´

ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေအာင္သူက ေျပာတယ္။

`ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ´

`မေျပာတတ္ဘူး´

`ေ၀လင္းအိမ္ သြား စုံစမ္းၾကည့္ပါလား´

ေအာင္သူ ထြက္သြားတယ္။ နာရီ၀က္ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတယ္။

`အိမ္ကိုလည္း ေ၀လင္း ျပန္မေရာက္ေသးဘူးတဲ့။ သူ႔မိန္းမက ေျပာတယ္´

က်ေနာ္ အေတြးရခက္သြားတယ္။

`သူ႔မိန္းမ ဘယ္လိုေနလဲ၊ စိတ္ပူေနပုံရလား´

`ဟင့္အင္း၊ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဒီလိုပဲ ျပန္မလာတဲ့ ညေတြ ရိွတယ္ဆိုေတာ့ … …´

`ဒီေကာင္ အဖမ္းခံရၿပီလို႔ ေအာင္သူထင္လား´

`မေျပာတတ္ဘူး၊ ဘာမဆို ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနပဲ´

က်ေနာ္ တြက္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ အေျဖမရဘူး။ စိတ္နည္းနည္း ေလးလာတယ္။

`ကုိယ္ ၿမိဳ႕ထဲ သြားလို႔ ရႏိုင္လား´

`မရေတာ့ဘူး၊ အခု ဆယ္နာရီထုိးေတာ့မယ္။ ကားေတြ ဆုိက္ကားေတြလည္း လုံး၀ မရိွေတာ့ဘူး။ လမ္းေတြေပၚမွာ လူေတြလည္း မရိွေတာ့ဘူး။ စစ္ကားေတြပဲ ပတ္ေမာင္းေနတယ္´

ဟုတ္တယ္။ ကာဖ်ဴးက ဆယ္နာရီဆုိ စၿပီ။ ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

`ညဆယ္နာရီက မနက္ေလးနာရီထိ ည မထြက္ရ အမိန္႔´။

***

ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအိမ္မွာပဲ အိပ္ရေတာ့မွာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အိပ္စရာ အိမ္ သုံးေလးအိမ္ေတာ့ ရိွပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိမ္ေတြ အားလုံးကို ေ၀လင္း သိေနတယ္။ အဖမ္းခံရထားတဲ့ လူတေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ အဖမ္းခံရၿပီလို႔ သံသယ ၀င္စရာရိွတဲ့ လူတေယာက္ သိႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ မေနသင့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုအခ်ိန္ က်ေနာ့္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရိွေတာ့ဘူး။ ေ၀လင္းလဲ အဖမ္းခံရခ်င္မွ ခံရမွာပါ။ အခုေလာက္ဆို အိမ္ျပန္ေရာက္ေနမွာေပါ့။ စသျဖင့္ က်ေနာ္ ေျဖေတြးေနမိတယ္။ ေအာင္သူကေတာ့ ႏွစ္လမ္း သုံးလမ္းေက်ာ္က အိမ္မွာ သြားအိပ္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ေလးနာရီေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တယ္။ သုံးနာရီခြဲဆုိရင္ က်ေနာ္ ဒီကထြက္မယ္။ မႏၱေလး တက္မယ္။ ရန္ကုန္ကေန ခဏေရွာင္ေနမယ္။ မႏၱေလးမွာလည္း လုပ္စရာေတြ ရိွေနတယ္။

အေတြးေတြ ရွဳပ္ယွက္ခပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ စိုးရိမ္လြန္ၿပီး အေတြးေတြ ရွဳပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ့။ ဒါနဲ႔ စိတ္ထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္ေအာင္ အိမ္သားေတြနဲ႔ ဟိုေျပာဒီေျပာ စကား၀ိုင္း ဖြဲ႔ေနလိုက္တယ္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ။

***

ဆယ္နာရီ။ ဆယ္နာရီခြဲ။ ဆယ့္တနာရီ။ ဆယ့္တနာရီခဲြ။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ…။ ဟုတ္တယ္။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ အိမ္ထဲကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ၀င္လာပါေလေရာ။

သူတို႔ ၀င္လာတာ သိပ္ျမန္တာပဲ။ အားလုံး အရပ္၀တ္ေတြနဲ႔ပါ။ ေလးငါးေယာက္ ရိွမယ္ထင္တယ္။ လမ္းေပၚမွာလည္း တခ်ိဳ႕ကို လွမ္းေတြ႕ရတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ အဲဒီအခ်ိန္ တကယ့္ကို ေအးေအးေဆးေဆး။ စိတ္က လုံး၀ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ေစာေစာက ပူပန္တာေတြေတာင္ ေမ့သြားတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ (ေနာက္ပုိင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တုိင္း အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ရိွခဲ့မွန္း အေျဖမရဘူး။ က်ေနာ္ သတၱိသိပ္ေကာင္းလြန္းလို႔ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တေန႕ ဒီလိုႀကဳံမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီးသား မုိ႔လား။)

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ အဖမ္းခံရၿပီဆုိၿပီး စိတ္ မခ်မ္းမေျမ့နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ အိမ္သားေတြကိုေတာင္ ႐ိုး႐ုိးခရီးထြက္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္သလို လူေစ့ေအာင္ က်ေနာ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ လိုက္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္။ ေအာင္သူ႔မိန္းမရဲ့ အေမကိုေတာင္ `ကဲ၊ သြားၿပီအေမေရ႕။ အေမ ဒီညေနခ်က္တဲ့ ဟင္းက သိပ္ စားေကာင္းတာပဲ။ က်ေနာ္မေမ့ဘူး´ လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာၿပီး ဖက္ရမ္း ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသးတယ္။

အေမက ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ့္ကို ေငးေနတယ္။ (မာမာ့ အေမက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီ ေနာက္ဆုံးစကားကို က်ေနာ့္ကို ဖမ္းသြားၿပီး ေနာက္ပုိင္း ေျပာ မဆုံးဘူးတဲ့။)

ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ထဲကေန အျမန္ဆုံး ျပန္ ထြက္ခ်င္ပုံရတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနခ်င္ဟန္ မတူဘူး။ က်ေနာ့္ ပစၥည္းေတြကို ကမန္းကတမ္း ရွာၿပီး (ဘာပစၥည္းမွလည္း သူတို႔ မေတြ႔ပါ) က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ခတ္တယ္။ (လက္ထိပ္က လက္မ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးၿပီး ခတ္တဲ့ လက္ထိပ္)။ ေအာင္သူကိုလည္း သူ သြားအိပ္တဲ့ အိမ္ကေန ဖမ္းလာတာ ေတြ႔ရတယ္။

`ေဇာ္ထက္ ဘယ္မွာလဲ´

လာဖမ္းတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြထဲက အႀကီးဆုံးလို႔ ယူဆရသူက ေမးတယ္။ ေဇာ္ထက္က က်ေနာ္ ထုိင္းမွာ ရိွတုန္းက ျပည္တြင္ကို အရင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ လႊတ္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ပါ။

က်ေနာ္က…

`မေန႕ထဲက ထြက္သြားတာ ျပန္မေရာက္ဘူး´

`ဘယ္မွာ ရိွႏိုင္လဲ´

`မေျပာတတ္ဘူး´

သူတုိ႔က ညတြင္းခ်င္း အကုန္ ဖမ္းခ်င္ပုံရတယ္။ အမွန္က ေဇာ္ထက္ ဘယ္မွာ ရိွတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ညေနကမွ သူ႕ကုိ က်ေနာ္ တေနရာ လႊတ္လိုက္တာပဲ။ (ရဲေဘာ္ ေဇာ္ထက္ရဲ့ စြန္႔စားခန္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆုိရင္ အမ်ားႀကီးပါ။ တာ၀န္တခု ေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခက္အခဲ ရိွရိွ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေျခအေန မေပး မေပး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အႏၱရာယ္ မ်ားမ်ား၊ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ၿပီး၊ လုပ္ၿပီးရင္လဲ `ေဟာဒီမွာ က်ဳပ္ဗ်´ ဆုိၿပီး ရင္ေကာ့ ေျပာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ပါ။ အခုေတာ့ ဆုံးပါးသြားရွာပါၿပီ)။

အဲဒီညက တျခား ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အိမ္ကိုလည္း တျခားေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႕က သြား ၀ိုင္းေသးေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရပါတယ္။ အိမ္ေတြမွာ သူတုိ႔ မရိွၾကလို႔ မမိလိုက္ပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သူတုိ႔ ထင္ရတဲ့ ေနရာေတြ သြားေရာက္ ေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြၾကေသးေပမယ့္ ေဇာ္ထက္ကိုလည္း မမိလိုက္ပါ။

လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ေအာင္သူ႕ကို အသင့္ စက္ႏိႈးေစာင့္ေနတဲ့ အီး-၂၀၀၀ ကားတစီးေပၚ တက္ခိုင္းတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က ေဘးမွာ။ က်ေနာ့္ခါးကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ခပ္တင္းတင္း ေထာက္ထားတယ္။ ဥကၠလာက လမ္းၾကမ္းေတာ့ ကားက ခုန္ေနတယ္။ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္း။ ကားထဲမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔။

ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း ဘာစကားမွ မေျပာၾကဘူး။ က်ေနာ္ တခုခု ေျပာခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအာင္သူ႕ကို မ်က္ေစ့ လွမ္း မွိတ္ျပလိုက္တယ္။ ကားတခ်က္ ခုန္လိုက္တုိင္း ခုန္လိုက္တုိင္း က်ေနာ့္ နံေဘးကို ေထာက္ထားတဲ့ ေသနတ္က က်ေနာ့္ကို ေဆာင့္ေဆာင့္ တုိးလာတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ရယ္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ထားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးကို-

`အဟမ္း၊ အဟမ္း၊ ဒီမွာ အကို။ လမ္းက ၾကမ္းလုိ႔ ကားက ေဆာင့္ေနတယ္။ မေတာ္တဆ က်ည္ဆံ ထြက္သြားဦးမယ္။ က်ေနာ္က ဒီအလုပ္ေတြသာ လုပ္ေနတာ ေသမွာေတာ့ အေၾကာက္သား။ ေသနတ္ ေဘးဖယ္ထားရင္ မေကာင္းဘူးလား´

က်ေနာ္က တမင္ေနာက္ေျပာင္ ေျပာတာပါ။ သူတို႔ကလည္း ဒါကို သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရယ္ၾကပါဘူး။ ဘာ စကားမွလည္း ျပန္ မေျပာၾကပါဘူး။ ေသနတ္ကိုလည္း ေထာက္ထားတာကေန ဖယ္မေပးပါဘူး။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ၀ိုင္းၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကားေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားျပန္ပါေရာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က-

`အဟမ္း၊ အကိုတုိ႕ကို က်ေနာ္ တခုေျပာျပခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က လက္နက္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ အၾကမ္းမဖက္ Non-violence ပဲ စိတ္၀င္စားတာ။ ဒီလိုလူေတြကိုပါ အကိုတို႔က ခုလို ဖမ္းတယ္ဆီးတယ္ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသား အားလုံးကို ေသနတ္ကို ယုံၾကည္ခိုင္းတာ။ တနည္းအားျဖင့္ ေတာထဲကို ေမာင္းထုတ္တာနဲ႔ တူေနၿပီ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ေတာထဲ မသြားခ်င္ဘဲ သြားၾကရရေရာ´

`ေဟ့ေကာင္။ မင္း ေသာက္ပါးစပ္ ပိတ္ထားစမ္း´

ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေအာင္သူ႔ေဘးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက အံႀကိတ္သံနဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္တာပါ။

`မဟုတ္ဘူးေလ။ အကုိတို႔ စဥ္းစား´

က်ေနာ့္စကား မဆုံးလုိက္ရဘူး။ ေဘးက လူက က်ေနာ့္နံေဘးကို ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ေဆာင့္ထုိးလိုက္တာ က်ေနာ္ `အင့္´ခနဲ အသက္ရွဴၾကပ္သြားတယ္။

`ေဟ့ေကာင္။ မင္းေသာက္တရား ေဟာတာကို နားေထာင္ဖုိ႕ မင္းကို ဖမ္းလာတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ေသာက္ပါးစပ္ေတာ့ ဟိုေရာက္မွ ေတြ႕မယ္။ မေအ-´

ဆဲရင္း ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ထပ္ၿပီး ေဆာင့္ထုိးျပန္တယ္။ ေနာက္တေယာက္က-

`ေအာက္ဆင္းထုိင္စမ္း´

က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ထိုင္ခုံေပၚက ဆင္းၿပီး ကားၾကမ္းျပင္ေပၚ ဆင္းထုိင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေခါင္းစြပ္ အမည္းႀကီးေတြ စြပ္ခ်လိုက္တယ္။ ေမွာင္မည္းသြားတယ္။ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ နည္းနည္း တြန္႔သြားတယ္။ အႏၱရာယ္ အနံ႔ စရလာတယ္။

ဆက္ရန္…