Wednesday, August 27, 2008

လြန္ဆြဲေနေသာ အနာဂတ္မ်ား

ညက ေမွာင္လို႔ေကာင္းေနဆဲပင္…။

အိမ္အနီးအနားတ၀ိုက္မွ အေကာင္မ်ိဳး စုံလင္စြာေသာ ပုစိေကြးကေလးမ်ား၏ ေအာ္သံ စိုးစိုးစီစီက တခ်က္ခ်က္မွာ ညိဳးညိဳးညံစြာ ေပၚလာလိုက္…၊ ၿငိမ္က်သြားလုိက္ႏွင့္…။ ၿခံေထာင့္က ေရတြင္းထဲက ဖားေအာ္သံ အုံးအြမ္ကလဲ ညရဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ေသးသည္။ ေလညွင္းညွင္း တခ်က္တေလ သိမ့္ခနဲတိုက္လာရင္ေတာ့ ၀ါးပင္ေတြ အခ်င္းခ်င္းတိုးေ၀ွ႔သံႏွင့္ သစ္ရြက္တခ်ိဳ႔ရဲ့ ေျမေပၚ ခုန္ဆင္းသံတို႔က စည္းခ်က္တခုႏွယ္ ေပၚလာေလသည္။ ေတာဆန္လွတဲ့ ညရဲ့ အဲဒီအသံေတြႏွင့္ ယဥ္ပါးေနသူ သက္ရိွလူသားေတြကေတာ့ ႏွစ္ၿခဳိက္စြာ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း…။

သူမ်ားတကာေတြ အိပ္လို႔ေကာင္းခ်ိန္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္သူ တဦးကေတာ့ တညလုံး ဟိုဘက္လူးလိုက္ ဒီဘက္လြန္႔လိုက္ႏွင့္ အိပ္ရာထဲမွာ ဗ်ာမ်ားေနေလ၏။

ေမွးခနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားလိုက္…၊ အေတြးဗ်ာပါရဲ့ လႈပ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ျပန္ႏိုးလာလိုက္…၊ အေတြးကမၻာထဲမွာ အားရပါးရေမ်ာလိုက္…၊ ျပန္အိပ္လိုက္…၊ ျပန္ႏိုးလာလိုက္ ထပ္ေတြးလိုက္ႏွင့္ အေတြးေတာမွာ တညလုံး မေမာႏိုင္သူကား နဂ်ယ္ေကာင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသာ နဂ်ယ္ေကာင့္ နားထဲတြင္ အထပ္ထပ္ျမည္ဟည္းေနေသာ စကားတခြန္း…။ ထုိစကားတခြန္းကပင္ နဂ်ယ္ေကာင္ရဲ့ အသိစိတ္ကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္းေနေလျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႔မရ ျဖစ္ေနျခင္းပင္…။

`တိုးတက္မႈဆိုတာ စြန္႔စားမွရတာ နဂ်ယ္ေကာင္၊ မင္း ဒီမွာေနလို႔ ဘာထူးမွာလဲ´

***

ဒီႏွစ္မွာ နဂ်ယ္ေကာင္ ဆယ္တန္းေအာင္သည္။

ႀကိဳးစားပမ္းစားႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ ေျဖလိုက္ရတဲ့ ဒီစာေမးပြဲဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ ဘ၀တဆစ္ခ်ိဳး လို႔ တင္စားသူက တင္စားၾက၏။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာကေတာ့ ဆယ္တန္း ေအာင္ထားေသာ နဂ်ယ္ေကာင္အတြက္ ေလာေလာလတ္လတ္ လုပ္စရာ ဘာအလုပ္မွ မရိွေခ်…။ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ကို ႏွစ္ႏွစ္ ေစာင့္ရဦးမည္ ဆုိေတာ့ ဒီၾကားထဲက ကာလေတြဟာ နဂ်ယ္ေကာင္ကို ေ၀ေလေလ၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေစတာေတာ့ အမွန္…။

ေမေမက နဂ်ယ္ေကာင္ကို ေက်ာင္းဆရာေသြးမ်ား ပါေလမလားလို႔ အကဲခတ္ေတာ့လဲ နဂ်ယ္ေကာင့္ပုံစံက ေက်ာင္းဆရာပုံစံ တစက္ကေလးမွ မထြက္…။ `သားက ေမေမ့လို ေျမျဖဴမႈန္႔ဒဏ္ သိပ္မခံႏိုင္ဘူး ေမေမရ´ လို႔ သူက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔သာ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေမေမက သူ႔ကို အၾကာႀကီး ျပန္ေငးေနခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့…၊ `အင္းေလ…၊ သားႀကီး ၀ါသနာမပါလဲ မလုပ္ပါနဲ႔´ လို႔ ခပ္တိုးတုိးေျပာရင္း ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖုိ႔ကို စကားဟဟပင္ မေျပာေတာ့ေပ…။

ေတာက ဘႀကီးဦးကုလားတို႔ လယ္ထဲ၊ ေတာင္ယာထဲမွာ သြားကူလုပ္တယ္ ဆိုတာကလဲ ေငြရလမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးလွတဲ့ အလုပ္မဟုတ္…။ `ေရာ့…၊ နဂ်ယ္ေကာင္ မုန္႔ဖိုး´ `မင္းတို႔ အေမအတြက္ ႏွမ္းဆီေလး ဘာေလး ယူသြားေလ´ `ေရာ့ေဟ့၊ ငါ့တူ ၀တ္ဖုိ႔ လုံခ်ည္တကြင္း ဘႀကီး၀ယ္လာတာ´ ဆိုတာေတြအျပင္ ပိုၿပီး ဘာမွရတာ မဟုတ္ေလေတာ့ နဂ်ယ္ေကာင္ စဥ္းစားလာရၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူက ဆယ္တန္းႀကီးမ်ားေတာင္ ေအာင္ထားတာေလ…။ ဒီအတန္း ဒီပညာေတြ ေအာင္ထားၿပီးမွေတာ့ လယ္ထဲ၊ယာထဲမွာပဲ အခ်ိန္မကုန္ခ်င္ေတာ့တာေတာ့ အမွန္…။

`ေက်ာင္းမတက္ခင္ စပ္ၾကား ငါ့အေဖ သစ္စက္မွာ လာကူလုပ္ပါလားကြ´

ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ အဲဒီ အေျပာေၾကာင့္ သူတို႔ သစ္စက္မွာ ၀င္လုပ္တုန္းက ေမေမက စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ တားရွာေသးသည္။ သစ္စက္က လႊစာမႈန္႔ေတြ အေဖြးသားနဲ႔ ျပန္လာတဲ့ ေန႔မွာ ေမေမ့ကို နဂ်ယ္ေကာင္ ပထမဆုံး အပ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္စာ လုပ္ခေငြက ေမေမ့လခထက္ ပိုမ်ားေနတာကို သတိထားမိတဲ့ ေမေမက တခုခုကို အႀကီးအက်ယ္ ခံစားရတဲ့ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ မရႊင္လန္းခဲ့ေပ…။

ဒီလိုႏွင့္…။

***

စိုးခိုင္တို႔ ၿခံ၀င္းထဲကို ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမဴးႂကြစြာ ဖြင့္ထားတဲ့ ထုိင္းသီခ်င္းသံတခုက ေဆာက္လုပ္ၿပီးစ အိမ္ေပၚမွတဆင့္ နဂ်ယ္ေကာင့္ကို ခပ္ႂကြားႂကြား ဆီးႀကိဳေန၏။ ၿခံေထာင့္ရိွ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္မွာ ပုခက္တခု ခ်ိတ္လို႔ အၿငိမ့္သား ဇိမ္ယူေနတဲ့ စုိးခိုင္က `နဂ်ယ္ေကာင္၊ ငါဒီမွာကြ´ ဟု လွမ္းေခၚလုိက္သည္။

စုိးခိုင္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ႂကြားႂကြားရြားရြား ႏိုင္လွပါဘိ…။ ထုံခ်ိဳင္းပုံ ပါတဲ့ စပို႔ရွပ္အက်ီၤ သစ္သစ္လြင္လြင္ႏွင့္ စတိုင္ခပ္က်က် ဂ်င္းပင္ အတိုကို ၀တ္လို႔ ပုခက္ထဲမွာ အိပ္ရင္း ဇိမ္ယူေန၏။ သူ႔ပုံစံကို ျမင္လိုက္တာႏွင့္ပင္ နဂ်ယ္ေကာင္တို႔ အရပ္အေခၚ `ရွမ္းျပည္ျပန္´ သ႐ုပ္က ေကာင္းေကာင္း ေပၚလြင္ေနေလသည္။

စုိးခိုင္က ကိုးတန္းက်ၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ေပ…။ သူ႔ဦးေလးရဲ့ အစီအစဥ္ျဖင့္ ေဒသအေခၚ `ရွမ္းျပည္´ ေခၚ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္သည္မွာ မႏွစ္က တေခါက္ႏွင့္ အခုတေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္သာ ၿမိဳ႔ကို ျပန္လာႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္လာသည့္ အႀကိမ္တိုင္းမွာ ေငြထုပ္ပိုက္လာသည္ခ်ည္းပင္…။ ပထမတေခါက္ ျပန္လာတုန္းကေတာ့ သူက ခဏတျဖဳတ္သာေနၿပီး ရွမ္းျပည္ကို ျပန္တက္သြားေတာ့ နဂ်ယ္ေကာင္နဲ႔ေတာင္ မဆုံျဖစ္လိုက္…။ ဒါေပမယ့္ စိုးခိုင္အေမကေတာ့ သူ႔သားေလး ဟိုမွာ ဘယ္လိုအဆင္ေျပလာေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ ေငြပို႔ႏိုင္ေၾကာင္းကို အရပ္ထဲမွာ ႂကြားလို႔မဆုံး…။

`လာ…၊ အိမ္ေပၚသြားစို႔´ ဟု ေျပာၿပီး စုိးခိုင္က အိမ္ေပၚတက္သြားသည္။ နဂ်ယ္ေကာင္ ေနာက္ကေန လိုက္တက္လာေတာ့ ဆူညံေနတဲ့ ထိုင္းသီခ်င္းသံနဲ႔အတူ ကက္ဆက္အေကာင္းစားႀကီးက ဟီးလို႔ေနသည္။ ဘာမွန္း နားမလည္ေပမယ့္ ျမဴးႂကြတဲ့ ေတးသံေၾကာင့္ နဂ်ယ္ေကာင္ စိတ္ထဲ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတာင္ ျဖစ္မိေသး…။

`ရွမ္းျပည္တက္တာ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ´

စူးစမ္းတဲ့ နဂ်ယ္ေကာင့္ အေမးကို စိုးခိုင္က ခပ္သြက္သြက္ပင္ `အလုပ္ပါအရ ဆိုရင္ ျမန္မာေငြ တေသာင္း´ ဟု ျပန္ေျဖ၏။ လက္ဘက္ရည္ တခြက္ ၇ က်ပ္ ေခတ္မွာ တေသာင္းဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံကို နဂ်ယ္ေကာင္ တြန္႔ခနဲေတာ့ ျဖစ္သြားသည္။

`မင္း လိုက္ခ်င္လို႔လား´

နဂ်ယ္ေကာင္ ဘာမွျပန္မေျဖျဖစ္…။ ခန္႔ထည္ေနတဲ့ တအိမ္လုံးကို ေငးလိုက္၊ ဆူညံေနတဲ့ သီခ်င္းသံကုိ နားေထာင္လိုက္နဲ႔ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ကက္ဆက္ေဘးက စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားသည့္ ျပည့္ေဖာင္းေနေသာ စိုးခိုင္၏ ပုိက္ဆံအိတ္ကလဲ နဂ်ယ္ေကာင္ရဲ့ စိတ္ေတြကို အမ်ိဳးအမည္ မသိေသာ ခံစားခ်က္ေတြကို ေပးေန၏။

စိုးခိုင္တို႔ အိမ္ကျပန္လာေတာ့ စိုးခိုင္က `နဂ်ယ္ေကာင္၊ မင္းလိုက္ခ်င္ရင္ ငါ ရွစ္ေထာင္နဲ႔ ေခၚသြားေပးမယ္´ လို႔ လွမ္းေျပာလုိက္ေသးသည္။ `ေအးပါ´ လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့…

`တိုးတက္မႈဆိုတာ စြန္႔စားမွရတာ နဂ်ယ္ေကာင္၊ မင္းဒီမွာေနလို႔ ဘာထူးမွာလဲ´ …တဲ့။

***

`မသြားပါနဲ႔လား သားႀကီးရယ္´

`သူမ်ားေတြလဲ သြားေနတာပဲ ေမေမ´

`ဒါေပမယ့္ သားက ဆယ္တန္းေအာင္ထားတာေလ´

`ဆယ္တန္းေအာင္လို႔လဲ ဘာမွမွ လုပ္လို႔မရတာ…´

`ဘာ…)))))))))´

ဟိန္းတက္လာေသာ ေမေမ့အသံေၾကာင့္ နဂ်ယ္ေကာင္ အလန္႔တၾကားျဖင့္ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ဒါေပမယ့္ နဂ်ယ္ေကာင့္ ပါးစပ္က ဘရိတ္မအုပ္ႏိုင္စြာႏွင့္ပင္…

`သား သစ္စက္လုပ္လို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံထက္ေတာင္ အမ်ားႀကီးရမွာကို…´

`သားႀကီး…၊ ေတာ္ေတာ့…၊ ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့…´

စကားစ ျဖတ္ၿပီး အိမ္ခန္းထဲကို ေမေမ ၀င္သြား၏။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ေငြတထပ္…။

`ေရာ့…၊ အဲဒီမွာ မင္း သစ္စက္ဆင္းလို႔ရထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ…၊ ရွစ္ေထာင္မျပည့္ေသးတာကို ေမေမ ထပ္ျဖည့္ေပးလိုက္မယ္၊ ပညာ့တန္ဘိုးကို မင္းနားမလည္ဘူးလို႔ေတာ့ ေမေမ မထင္ဘူး။ မင္းကုိယ္မင္း ဥစၥာရွာဖို႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အရြယ္ကိုေရာက္ၿပီလို႔ ထင္ရင္ သြားေပေတာ့´

***

မိုးလင္းလု အခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေလၿပီ…။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံေတြကိုပင္ အစီအရီ ၾကားေနရၿပီ။ နဂ်ယ္ေကာင္ကေတာ့ ေ၀ခဲြမရေသာ စိတ္မ်ားစြာျဖင့္ ေတြးလို႔ေကာင္းဆဲ…။

`မင္းအေမက လခ တလကို ဘယ္ေလာက္ရလဲကြ´

`ေထာင့္ႏွစ္ရာေက်ာ္ ထင္တယ္´

`ငါ့ဆိုင္ရဲ့ တပတ္ေရာင္းရေငြ အျမတ္ေတာင္ မရိွဘူး´

`မင္း အခု ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ´

`တကၠသိုလ္ ဆက္တက္မယ္ေလ´

`ဘြဲ႔ရေတာ့ေရာ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာလုပ္လုိ႔ရလို႔လဲ´

ပညာကို ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ခဲ့တဲ့ ဥစၥာရွာသူတို႔ရဲ့ ရယ္ဟဟ စကားေတြက အေတြးထဲမွာပင္ နဂ်ယ္ေကာင့္ကို သိမ္ငယ္ေနေစသည္။

`ပညာေရႊအိုး လူမခိုး´

`ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္´

`ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည့္မ်ိဳး၊ ပညာဟူသည္ ျမတ္ေရႊအိုး´

ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ့ရသည့္ ဆို႐ိုးေဆာင္ပုဒ္ေတြကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ ဟူး… စိတ္ထဲမွာ ေနာက္က်ိလွပါဘိ…။

ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြ အေဖြးသားျဖင့္ ေက်ာင္းကေန ျပန္လာတတ္တဲ့ ပညာတတ္ေမေမ…၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွာလာတဲ့ ေငြနဲ႔ ခပ္ေက်ာ့ေက်ာ့ ျဖစ္ေနတဲ့ စိုးခိုင္…၊ သူ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အေပ်ာ္ဆုံး ျဖစ္ေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာ…၊ `မင္းဆယ္တန္းေအာင္တာ ဘာလုပ္လုိ႔ရမွာမုိ႔လဲ´ ဆိုတဲ့ ေၾကးရတတ္ေပါက္စ ေက်ာင္းတပုိင္းတစတို႔ရဲ့ မ်က္ႏွာေပးအေျပာ…။

***

ေနာက္တေန႔ မနက္…။

မိုးလဲ စင္စင္လင္းခဲ့ပါၿပီ။ နဂ်ယ္ေကာင္ရဲ့ ေမေမလဲ ေစ်းကို သြားေခ်ၿပီ။ ေစ်းမသြားမီ…

`သားႀကီး ႀကိဳက္တဲ့ ၀က္သားဟင္း ေမေမ ဒီေန႔ခ်က္ေကၽြးမယ္၊ သစ္စက္လဲ ဆက္ဆင္းမေနနဲ႔ေတာ့´ ဟု မွာသြား၏။

ေမေမ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာေတာ့ နဂ်ယ္ေကာင္ ျပန္ေပးလိုက္တဲ့ ေငြ ရွစ္ေထာင္…။

စိုးခိုင္တေယာက္ ေလွဆိပ္မွာ ေစာင့္ေနမလား…။

နဂ်ယ္ေကာင္ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။ စိတ္ကိုသာ ဒုံးဒုံးခ်ၿပီး အားရပါးရ ျပန္အိပ္ပစ္လုိက္ေလပါေတာ့သည္။ အခုေန တကယ္လို႔မ်ား နဂ်ယ္ေကာင္ အိပ္မက္ မက္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ ျမကၽြန္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္ရဲ့ ပုံရိပ္က ထင္ဟပ္ေနမွာ ေသခ်ာေနပါေတာ့သည္။

***


ကလိုေစးထူး

Monday, August 25, 2008

သိန္းဦးလိုလူ...။

ေတြ႔ျပန္ပါၿပီဗ်ာ…၊ ဒင္းကုိ…။

တေယာက္ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ပုံစံ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ေမးတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ သေဘၤာဆိပ္အဆင္း ဂိတ္၀နားမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနလဲေတာ့ မသိဘူး။ စပို႔ရွပ္အက်ၤီ စင္းက်ား ကို အထင္းသား၀တ္လို႔ ခါးမွာလဲ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီက အခန္႔သားနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလိုလို ဘာလိုလို…။ ႐ုပ္ကလဲ ရယ္ေတာ့မလို၊ ၿပဳံးေတာ့မလို စပ္ၿဖီးၿဖီး႐ုပ္…။ ဒင္းကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ က်ဳပ္ေတာ့ အတတ္သိလိုက္တယ္။ ဒီေန႔ ၿမိဳ႔ကိုသြားမယ့္ သေဘၤာမွာ ဒင္းအတြက္ အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ေယာက္ ပါေတာ့မယ္ေလ။

***

ဒီလူ႔နာမည္က သိန္းဦး… တဲ့။

ဟိုးအရင္ကေတာ့ သိန္းဦးဆိုတာက ရပ္ကြက္ထဲက ဘီအီးဒီစီဆိုင္မွာ အရက္စပ္ေရာင္းတဲ့လူ…။ ဘီအီးအဆီနဲ႔ေရကို ဘယ္လိုစပ္ရင္ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္က်န္မယ္ ဆိုတာကလြဲရင္ သိန္းဦး ဘာမွမသိ…။ သိေလာက္ေအာင္လဲ သူ႔မွာ ဘာအသိပညာ၊ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးမွ ရိွတာမွ မဟုတ္ဘဲ…။ ကုိးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လို အကပ္ေကာင္းလုိ႔လဲေတာ့ မသိဘူး၊ အဲဒီ အလုပ္ကိုရေနတာေလ။

ဒါေပမယ့္ ေခတ္ဆိုတာက ခက္သား…။ ဘယ္ေလာက္အထိ ခက္သလဲဆိုရင္ အခုေခတ္ဟာ အထုပ္ႀကီးတထုပ္ထဲမွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေရာ၊ စာအုပ္ေတြေရာ၊ အ၀တ္အထည္ေတြေရာ၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြေရာ လုံးေထြးထည့္ထားတာနဲ႔ တူေနတဲ့ေခတ္…။ တခါတေလက်ေတာ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီက အေပၚေရာက္လိုေရာက္၊ ဆင္းတုေတာ္မွာ ေဇာက္ထိုးျဖစ္လုိျဖစ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ့ကို ဂြက်ေနတဲ့ေခတ္…။

အဲဒီလို ဂြက်တဲ့ ေခတ္ထဲမွာမွ ကံအားေလ်ာ္ခ်င္ေတာ့ သိန္းဦးက အရက္စပ္ေရာင္းရင္းနဲ႔ပဲ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ေလး ျဖစ္လာပါေလေရာ…။ ေငြစကေလးက ရႊင္လာေတာ့ လူ႔ဘုံဘာ၀တို႔ရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း အရပ္ထဲမွာ သိန္းဦးတို႔ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတာေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ သိန္းဦးတို႔ ကံဇာတာထြားလာလိုက္တာမ်ား လမ္းလူႀကီး…၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကေန ေနာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ဥကၠ႒ပါ ျဖစ္ပါေလေရာ…။

က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႔မွာက ရပ္ကြက္လူႀကီး အလုပ္ဆိုတာက ေတာ္႐ုံတန္႐ုံနဲ႔ ေရရွည္ခံတဲ့ အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းကို မသိဘူး၊ ရပ္ကြက္လူႀကီးေနရာမွာ ေရရွည္ခံတဲ့လူဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ သိပ္ၿပီးေတာ့ ဒဏ္မခံႏိုင္ၾကတာလဲ ပါမလားေတာ့ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္ သိန္းဦးက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ သူက နပ္တယ္။ နပ္တာမွ ပါးပါးေလးနဲ႔ လွပ္ေနေအာင္ နပ္ေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီး သက္တမ္းက ရွည္လာလိုက္တာ အခုဆို ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္နည္းေတာ့မတုန္း…။

သိန္းဦး နပ္တယ္ဆိုတဲ့ ပုံစံကိုလဲ ေျပာျပရဦးမယ္။ သူက ေတြ႔သမွ်လူ အကုန္လုံးကုိ ေရာတာ…၊ ေရာတာမွ ၿမိဳ႔မ်က္ႏွာဖုံးလိုျဖစ္ေနတဲ့ လူႀကီးသူမကေန အစ အရပ္ထဲက လူငယ္ေလးေတြ အဆုံး အကုန္လုံးကို သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ လိုက္ေရာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အရပ္ထဲက အစည္းအေ၀း တခုခုမွာ သိန္းဦးကို ျမင္ႏုိင္သလို လူငယ္ေတြ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းမွာလဲ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ၀င္ေရာေနတဲ့ သိန္းဦးကို ျမင္ႏိုင္တယ္။

ပထမေတာ့ လူေတြက `ကုိသိန္းဦးက သေဘာေကာင္းတယ္´ `သိန္းဦးက လူေတာ္ေဟ့၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြလဲရိွတယ္´ `ဦးသိန္းဦးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာ´ အစသျဖင့္နဲ႔ အားလုံးက အေကာင္းျမင္ၾကတာေပါ့။ ျမင္ေလာက္ေအာင္ကိုလဲ သိန္းဦးက ေနခဲ့ထုိင္ခဲ့တာေလ…။

ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သိန္းဦး သေဘာေကာင္းတာ လူေရြးၿပီး သေဘာေကာင္းလာတယ္။ က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႔က သိပ္ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ေနရာမဟုတ္ေတာ့ နယ္ေျမခံတပ္ရင္းခ်ည္းပဲ သုံးရင္းေတာင္ ရိွတယ္။ အေျမာက္တပ္က တရင္းနဲ႔ စစ္ဗ်ဴဟာပါ တခုထပ္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ဟိုးအရင္အခ်ိန္ နယ္ေျမခံတပ္ တတပ္ပဲ ရိွခဲ့တုန္းကထက္စာရင္ ၿမိဳ႔က ပုိၿပီး စစ္စိမ္းေရာင္ ထလာတာေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ သိန္းဦးရဲ့ လူေရြးခ်ယ္ သေဘာေကာင္းေရး အစီအစဥ္က စေတာ့တာပဲ။

ေရွ႔တန္းစစ္ဆင္ေရးေတြကေန နားတဲ့အခိုက္မွာ စစ္ဗိုလ္ကေလးမ်ား ၿမိဳ႔ထဲကို တခါတေလ ေစ်း၀ယ္ထြက္လာတာတုိ႔၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လာတာတို႔နဲ႔ သိန္းဦးနဲ႔ ႀကဳံလုိက္ၿပီေဟ့ ဆိုရင္ေတာ့လား…၊ `ဗိုလ္ႀကီး၊ က်ေနာ္က သိန္းဦးပါ၊ ရပ္ကြက္(၄) ဥကၠ႒ပါ၊ ဒီ၀ိုင္းကို က်ေနာ္ရွင္းလိုက္မယ္ေနာ္၊ ဗိုလ္ႀကီးတုိ႔ ဗုိလ္မွဴးတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲေရာက္တဲ့အခိုက္မွာ တခုခု လိုရင္ က်ေနာ့္ကိုေျပာပါ´ ဆိုတာမ်ိဳး ၀င္ေရာတာ…။ ပါးစပ္က ေျပာေနရင္းနဲ႔လဲ ေဘးကို `ေဟ့၊ ဒီ၀ိုင္းမွာ ဘာလုိလဲ၊ ျဖည့္ပါေဟ့၊ ၿပီးရင္ ငါအားလုံးလာရွင္းမယ္´ လို႔ ေကာင္တာကို လွမ္းေအာ္လိုက္ေသးတာ။ တပ္ထဲက စစ္ဗိုလ္ဆိုတာကလဲ အရပ္ထဲကို ထြက္တုန္းထြက္ခိုက္မွာ အခုလို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္သူ ရိွေတာ့လဲ ေက်နပ္တာေပါ့…။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ကေလး ဗိုလ္မွဴးနဲ႔ ဗိုလ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သိန္းဦး အသိအကၽြမ္းအရင္းအႏွီးေတြ ျဖစ္လုိက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိန္းဦး မသိတဲ့ စစ္ဗိုလ္ တေယာက္မွကို မရိွေတာ့ဘူး။

သူ႔ဘာသာသူ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတာ၊ သိကၽြမ္းတာ ဘာျဖစ္သလဲလို႔ ေမးစရာရိွေပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေနတာက အရပ္ထဲကလူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ သိန္းဦးကိုက ေဖာက္လာတာလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ သိန္းဦးတေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ သိကၽြမ္းရတာ၊ ရင္းႏွီးရ၊ ခင္မင္ရတာကို သူ႔မွာ ဂုဏ္ယူလို႔မဆုံးဘူး။ အရပ္ထဲမွာ သိန္းဦးပါတဲ့ စကား၀ိုင္းမွာဆိုရင္ `ဘယ္ဗိုလ္မွဴးက ဘယ္ကေန ေျပာင္းလာတာ၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ သူနဲ႔အတူတူ ဘယ္ခရီးမွာဆုံတုန္းက ဘယ္လို သေဘာေကာင္းတာ၊ ေျပာင္းသြားတဲ့ ဘယ္ဗ်ဴဟာမွဴးကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးရိွတာ´ ဘာညာသာရကာနဲ႔ ရႊမ္းရႊမ္းေ၀ေအာင္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ၾကာေတာ့ လူေတြက ျမင္ျပင္းကပ္၊ နားၾကားျပင္းကပ္စ ျပဳလာတာေပါ့…။

အဲဒါနဲ႔ပဲ အျမင္ေတာ္ေတာ္ကပ္ေနပုံေပါက္တဲ့ ကာလသားေခါင္း တေယာက္က `သိန္းဦး ေသာက္႐ူး၊ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ ပလူး´ ဆုိၿပီး သူ႔အိမ္ေရွ႔ စာသြားကပ္ပါေလေရာ…။ သိန္းဦးလား…၊ ဘယ္ေနမလဲေလ။ သူလို ရပ္ကြက္အက်ိဳး သယ္ပိုးေနတဲ့လူကို ဒီလိုဒီလို လာေစာ္ကားပါတယ္ဆိုၿပီး သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ စစ္ဗုိလ္ေတြေရွ႔ ငိုျပလုိက္တာ ဟိုေမာင္ခမ်ာ အခ်ဳပ္ထဲေခၚ အထုခံရပါေလေရာလား…။

ဒါထက္ ပုိဆိုးလာတာက တခုက သူ႔ဘာသာသူ အေကာင္ႀကီးႀကီး၊ အေကာင္ေသးေသးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးတာ (တကယ္က အတင္းႀကီး လိုက္ေရာထားတာကိုး) ကို သူ႔ကိုယ္သူ သိပ္အေရးပါတဲ့လူလို႔ ထင္လာတာပဲ။ `ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္၊ တပ္မွဴးက ေဆး႐ုံကို လာစစ္မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီသြားၿပီး တပ္မွဴးရဲ့အထာကို သြားေျပာျပထားရတယ္၊ ေတာ္ၾကာ တလြဲေတြ ျဖစ္ကုန္မွ အခက္´ ဆိုတာက တမ်ိဳး `ဗ်ဴဟာမွဴးခိုင္းထားတဲ့ အလုပ္ေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေနတာ၊ အိမ္ကိုေတာင္ မကပ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ´ ဆိုတာကတဖုံ ေျပာတာေတြက သိပ္ေတာင္ မထူးဆန္းေတာ့သလို ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိန္းဦး သတိမထားမိခင္မွာပဲ အရပ္ထဲကလူ အေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ခ်ဥ္ေနၿပီ။ သိန္းဦးကေတာ့ ဒါကို မသိဘူး။

***

သေဘၤာက မနက္ ၉ နာရီဆိုရင္ ထြက္ေတာ့မယ္။ အခု ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္ သာသာေတာ့ ရိွၿပီ။ သိန္းဦးကေတာ့ ကုန္းေပၚကို လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ေမွ်ာ္လုိ႔ေကာင္းတုန္းပဲ…။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ ကုန္းေပၚကေန စစ္စိမ္းေရာင္ တ႐ုတ္လုပ္ လန္ဂ်န္း (Lanjian) ကားတစီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းဆင္းလာတယ္။ ကားေခါင္းခန္းထဲက ကားေမာင္းသမားရဲ့ေဘးမွာ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္နဲ႔ လူတေယာက္ ပါလာတယ္။ ေနာက္ခန္းမွာေတာ့ စစ္သားသုံးေလးေယာက္ေပါ့…။ သိန္းဦးေမွ်ာ္ေနတာ သူပဲ ထင္တယ္။ သူ ဘာဆက္လုပ္မလဲ…။ က်ဳပ္ အသာေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

ကားရပ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သိန္းဦးတေယာက္ ကားေခါင္းခန္းနားကို လွစ္ခနဲေနေအာင္ ေရာက္သြားတယ္။ ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ရိွသမွ် သြားေတြကို ၿဖီးလို႔ အဲဒီ ၀၀ဖိုင့္ဖုိင့္နဲ႔ လူကုိ ခါးေလးညႊတ္ျပလိုက္တယ္။ ဟိုလူကလဲ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္လုိ႔ သိန္းဦးကို ၿပဳံးျပၿပီး ေအာက္ဆင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သေဘၤာဆိပ္ကို ဆင္းလာၾကေတာ့ သိန္းဦးက အေနာက္မွာ ခပ္႐ို႔႐ို႔ေလး လုိက္လာတယ္။

သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ ဟိုလူက သိန္းဦးကုိ `ကဲ၊ ကိုသိန္းဦးေရ သြားမယ္ဗ်ာ´ လို႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ သိန္းဦးက `ဟုတ္ကဲ့ပါဗိုလ္မွဴး´ လို႔ ေျပာၿပီး သေဘၤာအထြက္ကို လက္ကေလးအသာယွက္လို႔ ေငးေနေသးတယ္။

***

အခုေန က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဘာလုပ္ခ်င္ေနလဲလို႔ လာေမးမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ အားရပါးရ ေျဖခ်င္တာ တခုရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အဲဒီ ကမ္းစပ္မွာ ရပ္က်န္ခဲ့တဲ့ သိန္းဦးကို အေနာက္ကေန ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္ၿပီး ျမစ္ထဲ ဗြမ္းခနဲက်သြားေအာင္ ကန္ခ်ပစ္ခ်င္ေနတယ္။ ဒီလိုလူေတြ အရပ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနရာရေနဦးမလဲဆုိတာ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္…။

အဲဒီလို သြားလုပ္ရင္ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲေလ…။ ေတာ္ၾကာ သိန္းဦး ငိုျပလိုက္ရင္ ဟိုကာလသားေခါင္း ခံရတာထက္ေတာင္ ပုိဆုိးဦးမွာ…။ အသာေအာင့္ထားလိုက္ဦးမွပါေလ…။ မျဖစ္ေသးပါဘူး…။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဆုေတာင္းေနမိတာ အမွန္ပဲ။ အရပ္ထဲမွာ သိန္းဦးလိုလူေတြ မ်ားမ်ား ထပ္မေပၚလာပါေစနဲ႔လို႔။


ကလိုေစးထူး

Saturday, August 23, 2008

ေၾကာင္ႏွင့္ေရ...။

အစည္းအေ၀း ခန္းမထဲ၌ လူစုံသေလာက္ ရိွေခ်ၿပီ။

တခ်ိဳ႔က သူတို႔ေရွ႔က ဖိုင္တြဲကိုဖြင့္ၿပီး အလြန္တရာမွ စိတ္၀င္စားေနေလဟန္ ငုံ႔ဖတ္ေန၏။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေရွ႔မွာခ်ထားတဲ့ အဲဒီဖိုင္တြဲကိုပဲ တခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ တစိမ္းျပင္ျပင္ႏွယ္ အေၾကာင္သားေငးေန၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အားလုံး ထိုင္ေနၾကတဲ့ U ပုံစံ စားပြဲရဲ့ ထိပ္ဆုံးက ေနရာက ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ မေရာက္ေသး…။ ထုိင္သူမဲ့ေနေသးေသာ အဲဒီေနရာမွာလဲ ဖိုင္တြဲတခုကို အသင့္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ျပင္ထားေသးသည္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အစည္းအေ၀းခန္းမ အ၀င္၀သို႔ လည္တဆန္႔ဆန္႔…။

အစည္းအေ၀း ခန္းမရဲ့ ဟိုဘက္ေထာင့္မွာေတာ့ ပ႐ုိဂ်က္တာ၊ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားႏွင့္ လူတေယာက္ ဟိုပလပ္ထုိး၊ ဒီပလပ္သြယ္ႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္ေန၏။

အတန္ငယ္ၾကာေတာ့…။

အခမ္းအနားမွဴး ျဖစ္ဟန္တူသူ တေယာက္က `သဘာပတိ ႂကြလာပါၿပီ´ ဟု ေၾကညာသံႏွင့္အတူ ခန္းမထဲ ရိွေနသူ အားလုံး တုိင္ပင္မထားရပါဘဲႏွင့္ အလိုလို မတ္တပ္ရပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားၾကသည္။ ခန္းမထဲ ၀င္လာေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူ႔အတြက္ ထိုင္ခုံမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီး ခန္းမထဲကို ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ လူအားလုံးကို ရွဳတည္တည္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ရင္း ေမးတခ်က္ ဆတ္ျပလိုက္ေတာ့ အားလုံး ျပန္ထိုင္ၾကသည္။

အားလုံး တိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္မွာပင္ အခမ္းအနားမွဴးရဲ့ ေၾကညာသံက ခန္းမထဲက လူမ်ား၏ စာရြက္လွန္သံ တဖ်တ္ဖ်တ္ကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး ေပၚထြက္လာ၏။

`သဘာပတိ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ `ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ားဆိုင္ရာ လပတ္ အစည္းအေ၀း´ ကို စတင္ပါေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ား´

***

`ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ားဆိုင္ရာ လပတ္အစည္းအေ၀း´

ဒီအစည္းအေ၀းကို ျပဳလုပ္ျခင္းမွာ ယခုအႀကိမ္သည္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ဒီနာမည္ႏွင့္ အစည္းအေ၀းမ်ိဳးကို အခုလို လုပ္ရလိမ့္မည္ဟုလဲ ခန္းမထဲေရာက္ေနၾကသူ အားလုံး ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့ၾကေပ…။ ယုတ္စြအဆုံး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က အထိ ဘေလာ့ဂ္ဟူသည့္ စကားလုံးကိုပင္ သူတုိ႔အားလုံး မသိခဲ့ၾက၊ မၾကားဖူးခဲ့ၾကေပ။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ အခုေတာ့ `ျမန္မာ ဘေလာ့ဂ္မ်ားဆိုင္ရာ လပတ္အစည္းအေ၀း´ ကေတာ့ ျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါၿပီ။

ခန္းမထဲမွာ ထိုင္ေနၾကသူေတြ ကုိယ္စီရဲ့ အေရွ႔မွာ သုံးေျမွာင့္ပုံ သစ္သားတုန္းကေလးေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကုိယ္စားျပဳေနၾကသည္။ အဆိုပါ ဘေလာ့ဂ္နာမည္ေတြကေတာ့…။

ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရး၊ သာသနာေရး၊ စည္ပင္သာယာေရး၊ သစ္ေတာေရး၊ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား၊ … … … … … …။ ယင္းေနာက္ ဟိုးေနာက္ဘက္ ခပ္က်က် စားပြဲထိပ္စြန္း ႏွစ္ဘက္မွာမွ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး ႏွင့္ စြမ္းအားရွင္ ကိုယ္စားျပဳ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ေယာက္က တဘက္တခ်က္စီမွာ ထိုင္ေနၾက၏။

***

အခမ္းအနားမွဴးက ေခ်ာင္းတခ်က္ကို အသာဟန္႔လိုက္ၿပီး အစည္းအေ၀း အစီအစဥ္ကို ဖတ္ၾကား၏။

`အခမ္းအနား အစီအစဥ္(၁) အရ သဘာပတိႀကီးမွ ေနရာယူၿပီးတဲ့ေနာက္ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ (၁) အရ တက္ေရာက္လာေသာ ဘေလာ့ဂါႀကီးမ်ားမွ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနအလိုက္ ဘေလာ့ဂ္မ်ား တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းေနမႈကို ဆက္လက္တင္ျပၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္´

ထိုအခိုက္မွာပင္ သဘာပတိလုပ္သူထံမွ အသံတခုက ဟိန္းခနဲ ထြက္လာ၏…။

`မင့္အေမကလႊားထဲမွ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ (၁) ၿပီး ထပ္ (၁)ေနရျပန္တာတုန္းကြ၊ ခြီးထဲမွပဲ´

အခမ္းအနားမွဴးက အလန္႔တၾကားျဖင့္ သူ႔လက္ထဲက စာရြက္ကို ျပန္ငု႔ံၾကည့္သည္။ ၿပီးေနာက္ စိတ္ထဲမွေနၿပီး အားရပါးရ က်ိန္ဆဲပစ္လိုက္သည္။ `ေခြးမသား စာေရး၊ အစီအစဥ္(၁)လို႔ ႏွစ္ခါျပန္႐ုိက္ထားတယ္…၊ ေတာက္´

ၿပီးမွ ကမန္းကတန္းျဖင့္ ျပန္ေၾကညာလုိက္သည္။

`အစီအစဥ္(၂) အရ ဘေလာ့ဂါႀကီးမ်ားရဲ့ သက္ဆုိင္ရာ ဌာနမ်ားအလိုက္ ဘေလာ့ဂ္တုိးတက္ ျဖစ္ထြန္းေနမႈတင္ျပမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန ဘေလာ့ဂါမွ စတင္ တင္ျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား´

ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန ကိုယ္စားျပဳ ပုဂၢိဳလ္မွ ခပ္မတ္မတ္ ထရပ္လိုက္ၿပီး…

`ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန ဘေလာ့ဂ္၊ စတင္ေရးသားေသာေန႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁ ရက္၊ ပို႔စ္ေရးသားၿပီးစီးမႈ ၁၀ ပုဒ္၊ ကြန္မန္႔ရရိွမႈ ၁၁ ခု၊ ထူးျခားမႈ မရိွ၊ အႀကီးအကဲ၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ကို နာခံရန္ အသင့္))))))))))))))´

သဘာပတိျဖစ္သူက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္…။ ေနာက္တေယာက္…၊

`ျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးဌာနဘေလာ့ဂ္၊ ရာဇ၀င္လူဆိုး စာရင္းအား ပို႔စ္အလိုက္တင္ျပထားၿပီးျဖစ္၊ ကြန္မန္႔ရရိွမႈ မရိွ၊ ရဲခ်ဳပ္၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ားကို အမ်ားျပည္သူသို႔ တင္ျပရန္ လ်ာထားလ်က္ရိွ၊ အႀကီးအကဲ၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ကို နာခံရန္ အသင့္))))))))))))))))))´

`သာသနာေရး၀န္ႀကီးဌာန ဘေလာ့ဂ္၊ အႀကီးအကဲမ်ား ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းလွဴေသာသတင္း၊ ဘုရားထီးတင္ပြဲ သတင္းမွတ္တမ္းမ်ားကို အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ တင္ဆက္လ်က္ရိွ၊ ထူးျခားခ်က္ မရိွ၊ လမ္းညႊန္ခ်က္ကို နာခံရန္ အသင့္)))))))))))))´

သို႔ႏွင့္ ၀န္ႀကီးဌာနအလိုက္ တင္ျပသြားၾကသည္မွာ ေနာက္ဆုံး ျပည္ခိုင္ျဖိဳးႏွင့္ စြမ္းအားရွင္ ႏွစ္ဦးသာက်န္၏။ သဘာပတိက အလြန္တရာ အားရေက်ေနေနဟန္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္…။

`အင္း၊ ၀န္ႀကီးဌာနေတြအေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အခုလို တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းေနတာ အားရစရာပဲ၊ လုပ္စမ္းပါဦး၊ စြမ္းအားရွင္နဲ႔ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးဘေလာ့ဂ္ကေရာ…၊ အေျခအေန… … …´

`က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဆူပူမႈ ဖန္တီးဖုိ႔ႀကိဳးစားေနသူေတြကို လက္ရဖမ္းဆီးခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံေတြကို တင္ဆက္ထားပါတယ္။ ကြန္မန္႔ရရိွမႈေပါင္း ၂၂ ခု ရရိွထားပါတယ္´

`ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး ဘေလာ့ဂ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေလေဘးသင့္ေဒသေတြမွာ တက္ၾကြစြာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေနပုံေတြကို အသားေပးတင္ဆက္ထားၿပီးေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ ေရွ႕ခရီးမွာ ဘယ္လိုပါ၀င္သြားမယ္ဆုိတာကို ပုိ႔စ္တင္ထားပါတယ္။ ကြန္မန္႔ရရိွမႈေပါင္း ၃၅ ခု ရိွပါတယ္၊ အႀကီးအကဲရဲ့ လမ္းညႊန္မႈကို နာခံရန္အသင့္ ))))))))))))´

အားလုံး၏ တင္ျပခ်က္မ်ား အဆုံးတြင္ေတာ့ သဘာပတိပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ၿပီး ေက်နပ္ေနေလေတာ့သည္။

ဆက္လက္၍ အခမ္းအနားမွဴးက…

`အခုဆက္လက္ၿပီးေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနအလိုက္ ဘေလာ့ဂ္မ်ား တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းေနမႈကို ပ႐ိုဂ်က္တာ ဆလိုက္မ်ားျဖင့္ တင္ျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္´

အခမ္းအနားမွဴး၏ ေၾကညာသံဆုံးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ `ကမၻာမေၾက၊ ျမန္မာေျပ၊… … … …´ သီခ်င္းသံက ဟိန္းခနဲ ထြက္လာၿပီး `ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာန ကိုယ္စားျပဳ ဘေလာ့ဂ္´ ဆုိေသာ ဘေလာ့ဂ္ လိုဂိုတခုက ထည္၀ါ၀င့္ႂကြားစြာ ေပၚလာ၏။ ယင္းေနာက္…၊ `အားေပးေနပါတယ္၊ ဆက္ေရးပါ´ `ေကာင္းပါတယ္၊ အားေပးပါတယ္´ ဟူေသာ ကြန္မန္႔မ်ားက ထင္းခနဲ ထင္းခနဲ ေပၚလာၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ `အမိႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ သင့္အား တပ္မေတာ္မွ အလိုရိွသည္´ ဟု စာတန္းထိုးၿပီး တင္ဆက္မႈကို လက္စသတ္လိုက္ေတာ့ ခန္းမတခုလုံး လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း… … …။

သက္ဆိုင္ရာ ဘေလာ့ဂ္အားလုံးကို ျပသအၿပီးမွာေတာ့ သဘာပတိရဲ့ နိဂုံးခ်ဳပ္ အမွာစကား…။ အလြန္တရာ ေက်နပ္အားရဖြယ္ ေကာင္းလွေၾကာင္း၊ ယခုကဲ့သုိ႔ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းေနေသာ ဘေလာ့ဂ္အင္အားျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဘေလာ့ဂါမ်ားအား `မီဒီယာကို မီဒီယာျဖင့္တိုက္´ ဆိုသည္ႏွင့္အညီ တက္ညီလက္ညီ ေခ်မႈန္းသြားႏုိင္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ယခုတိုးတက္မႈမ်ားေလာက္ႏွင့္ ေက်နပ္မေနၾကဘဲ ထပ္မံႀကိဳးစားသြားဖို႔ေတာ့ လုိမွာျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ မွာၾကားေလ၏။

သဘာပတိ၏ နိဂုံးခ်ဳပ္အမွာစကား အဆုံးတြင္ အခမ္းအနားလဲ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆုံးသြားေလေတာ့သည္။

***

`ဒုန္း…၊ ဒုန္း…၊ ဒုန္း…´

တေယာက္ေယာက္က အခန္းတံခါးကို အျပင္ဘက္မွ အဆက္မျပတ္ထုေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာၿပီလဲမသိ…။ လူက အလန္႔တၾကားျဖင့္ အိပ္ရာက ကမန္းကတန္း ကုန္း႐ုန္းထလိုက္သည္။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက သူ႔ကို အေၾကာင္သား ေငးေနသည္။

`ခင္ဗ်ား ေယာင္ေအာ္ေနတာလား´

`ဗ်ာ´

`ေၾသာ္၊ မသိပါဘူး၊ ခင္ဗ်ား အခန္းထဲကေန အႀကီးအကဲေတြေရာ၊ နာခံရန္ အသင့္ေတြေရာ ေအာ္ေနတဲ့ အသံေတြၾကားေနလုိ႔´

`ဗ်ာ´

ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ လူတေယာက္ကို ၾကည့္ေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတယမ္းယမ္းျဖင့္ ျပန္ထြက္သြားေသာ မိတ္ေဆြတေယာက္ သူ႔ရဲ့ အိပ္မက္ကိုမ်ား သိသြားရင္ ဘာမ်ား မွတ္ခ်က္ေပးဦးမလဲေတာ့ သူမေျပာတတ္ေတာ့ေခ်…။

***

ကလိုေစးထူး


(၀န္ခံခ်က္။ ဘေလာ့ဂ္လိုက္ဖတ္ရင္း စီေဘာက္စ္တခုထဲမွ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ေသာ `၀န္ႀကီးဌာနအလိုက္ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လုပ္ၾကဖို႔လဲ စီစဥ္ေနပါၿပီ´ ဟူေသာ စာသားတခုအား အေျခခံ၍ စိတ္ကူးပုံေဖာ္ပါသည္)