ဘာလုပ္ဖို႔...။

အိမ္ေရွ႔မွ တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သံ၊ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာသံမ်ားက အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လွႏိုင္ကို လႈပ္ႏိႈးပစ္လိုက္၏။ နာရီၾကည့္စရာ မလိုပါဘဲႏွင့္ လွႏိုင္၏ အသိအာ႐ုံက အိပ္ယာမွ ထခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးလိုက္သည္။

`တို႔ဟူးသည္ေတြေတာင္ ေစ်းထြက္ၿပီပဲ´

အိပ္မႈံစုံမႊားျဖစ္ခ်င္ေနေသးေသာ စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း ေနာက္ေဖးစဥ့္အိုးထဲမွ ေရတဖလားခပ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ခပ္သြက္သြက္သစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္…၊ ေရအနည္းငယ္ကို လက္ဖ၀ါးထဲထည့္ၿပီး ေနာက္ဇက္ပိုးကုိ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ လုံး၀မရိွေတာ့ၿပီ…။

အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဆိုက္ကားကုိ တြန္းထြက္လိုက္ေတာ့ နံနက္ခင္းေလ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္က တေန႔တာ ႐ုန္းကန္ရေတာ့မည့္ လွႏိုင္ကို အားအင္ေတြ ျဖည့္တင္းေပးလိုက္ေလ၏။

***

`ဟဲ့…၊ ဟဲ့…၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ငါ့တို႔ဟူးဗန္းလဲ ျပဳတ္က်ကုန္ဦးမယ္´
`အင္းပါ ေဒၚႀကီးတင္ရ´

အခုလို မနက္ေစာေစာပုိင္းေတြမွာေတာ့ လွႏိုင္တို႔ လမ္းထဲက တို႔ဟူး က်ိဳေရာင္းသူေတြကို နႏၵ၀န္ေစ်းထဲကို လိုက္ပို႔ေပးရတတ္သည္။ တခါတေလလဲ လွႏိုင္ရဲ့ ဆိုက္ကားက မနက္ခင္းေစာေစာစီးစီးမွာ ကန္ဇြန္းရြက္စည္းေတြ အပုံအပင္ ျပည့္သိပ္လို႔ တအိအိႏွင့္ေပါ့…။

***

ေနေရာင္ နည္းနည္းပြင့္လုိ႔ မနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုရင္ေတာ့ လေပးႏွင့္ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ ရေသာ ကေလးေတြကို တင္လို႔ ေက်ာင္းခိ်န္ အမွီ ဆိုက္ကားနင္းရ၏။

`သမီးေလး၊ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာရြတ္ျပရမယ့္ ကဗ်ာ က်က္လာၿပီးၿပီလား´
`ဟုတ္ကဲ့ေမေမ´

ကေလးအေမျဖစ္သူက မူလတန္းေက်ာင္းသူ သူ႔သမီးငယ္ကို ေမးေနေသာ အသံကုိ ဆိုက္ကားနင္းေနရင္းမွ လွႏိုင္တေယာက္ အတုိင္းသား ၾကားေနရသည္။

`ေမေမ့ကို ရြတ္ျပပါဦး´
`မမ၀၀ ထထက၊ အက ပထမ၊ ကပါ ကပါ မမရာ၊ ညည လသာသာ၊ ညအခါ ငါစာရ၊ မမ၀၀ ထထက´
`သမီးေလးက အရမ္းေတာ္တာပဲ၊ ေနာက္တပုဒ္ကေရာ´
`မနီကေလး ဘယ္ကလာ၊ အိမ္ကထြက္လုိ႔လာ၊ မနီကေလး ဘယ္ကိုသြား စာသင္ေက်ာင္းကိုသြား၊ စာသင္ေက်ာင္းက ဘာေတြသင္၊ စာေရးစာဖတ္သင္၊ စာေရးစာဖတ္ ဘာလုပ္ဖုိ႔၊ မနီလိမၼာဖို႔´
`ေတာ္လိုက္တဲ့ သမီးေလး´

ကေလးမေလးရဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံႏွင့္အတူ ကေလးအေမရဲ့ ပီတိရႊမ္းေသာ ခ်ီးမြမ္းသံက လွႏိုင္ နင္းေနေသာ ဆိုက္ကားေပၚတြင္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွစြာ လြင့္ပ်႕ံေနေလေတာ့သည္။ ကဗ်ာရြတ္ၿပီးေတာ့ ကေလးမေလးက မုန္႔စားရင္း အသာၿငိမ္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ အေမျဖစ္သူကပင္ ဆက္၍…

`သမီးေလး၊ ေက်ာင္းကိုေရာက္ရင္ ဆရာမသင္တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္´
`ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ´
`သမီးေလး စာႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္၊ စာႀကိဳးစားမွ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္မွာ သမီးရဲ့´
`ဟုတ္´
`ပညာတတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘူးေပါ့ သမီးရယ္´

ကေလးအေမက သူ႔သမီးကို ေျပာရင္းျဖင့္ ဆိုက္ကားနင္းေနေသာ လွႏိုင္ဆီကုိ မ်က္လုံးတခ်က္ ေ၀့အၾကည့္ လွႏိုင္ကလဲ ေနာက္ကလာေသာ ကားရွင္းမရွင္းကုိ လွည့္ၾကည့္ခိုက္ႏွင့္ အၾကည့္တခ်က္ဆုံသြားသည္။ လွႏိုင္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ အေရွ႕ကို မ်က္ႏွာျပန္မူလိုက္၏။

***

`ဆိုက္ကား… အားလားေဟ့´
`ဟုတ္ကဲ့ အားပါတယ္ အကို၊ ဘယ္သြားခ်င္လုိ႔လဲ ခင္ဗ်´
`ဇာဂ (၄) လမ္းကို´
`ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ´
`တေယာက္ ၂၀၀ ပါ အကုိ´
`မ်ားတာေပါ့ကြ၊ ၁၅၀ ပဲယူကြာ´

ေဖာင္းကားေနေသာ သားေရအိတ္ကုိ ကုိင္ထားတဲ့လူရဲ့ ေစ်းဆစ္မႈကို ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ၿငိမ့္ျပလုိက္ၿပီး ဆိုက္ကားေပၚ တက္ေစလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ တျခားဆိုက္ကားကုိပဲ သြားစီးေနမွျဖင့္ ပါစင္ဂ်ာ လြတ္သြားဦးမည္…၊ သိပ္ၿပီး တင္းခံေနလို႔ မျဖစ္…။

`ညကပြဲကေတာ့ ကြဲတာပဲဗ်ာ၊ မန္ယူ ရွဳံးသြားတယ္´
`ဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ ထိသြားလဲ´
`တပုံးခြဲဗ်´
`ဟာ၊ မနည္းဘူးဘဲဗ်၊ ဒိုင္လဲ ေထာၿပီထင္တယ္၊ မန္ယူဘက္ကေန ထိုင္ၾကတဲ့လူေတြက မနည္းဘူးဗ်´
`ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ´
`ေနာက္တေန႔ အာႀကီးပြဲ ဘယ္လိုေပါက္လဲ´
`တလုံး ငါးမူးစားတဲ့´
`ခင္ဗ်ား အေပၚထုိင္မလား၊ ေအာက္ေနမလား´
`အာႀကီးက ယုံစားလုိ႔မရဘူး၊ ေအာက္ကေနၾကည့္ဦးမယ္ဗ်ာ´

အာႀကီး၊ မန္ယူ၊ တလုံးငါးမူးစား…၊ အေပၚထုိင္၊ ေအာက္ေန၊ ျမန္မာေတြေျပာတဲ့ စကားကုိ ျမန္မာတေယာက္ပင္ ျဖစ္တဲ့ လွႏိုင္ကေတာ့ ဘာမွနားမလည္…။ `အကို၊ အဲဒါဘာေတြလဲ´ လို႔ မ၀့ံမရဲ ေမးလုိက္ေတာ့ ေရွ႔မွာထိုင္စီးလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ္အတဲ့ေကာင္ပဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး `ေဘာလုံးပြဲအေၾကာင္းေလ၊ ပရီးမီးယားလိဂ္ ဆိုတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား´ ဟု ျပန္ေျဖ၏။ `ေၾသာ္၊ ဟုတ္ကဲ့´ ဟုသာ အလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျဖၿပီး ဆိုက္ကားကုိသာ အားစိုက္နင္းေနလိုက္သည္။

`ေဟး၊ ခင္ဗ်ားသား အႀကီးေကာင္ ဆယ္တန္းေအာင္သြားၿပီလား´
`မႏွစ္က က်တယ္၊ ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ ဆက္လဲ ေျဖခ်င္ပုံမေပၚပါဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ဆုိင္မွာပဲ ကူလုပ္ခိုင္းထားတယ္´
`အင္း၊ အဲဒါက ပုိေကာင္းပါတယ္ေလ၊ အိမ္ကေကာင္လဲ ဆယ္တန္းေတာ့ေအာင္ၿပီ၊ တကၠသိုလ္တက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ေပးေတာ့ တက္ထားတာပဲ၊ ေက်ာင္းသား ဘ၀ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ပါတဲ့ေလ´
`က်ေနာ့္ေကာင္ကေတာ့ ဆိုင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ အားကုိးေနရၿပီဗ်´

***

သူတို႔ သြားလိုတဲ့ ဇာဂ (၄)လမ္းထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ လွႏိုင္လဲ ေခၽြးေတြရႊဲစိုေနေလၿပီ။ ေနကလဲ ျမင့္ၿပီကုိး…။

`ေရာ့ေဟ့၊ ဆိုက္ကားခ´

ကမ္းေပးလာေသာ ငါးရာတန္ကို ျပန္အမ္းဖုိ႔ လွႏိုင္ အိတ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္အေပါစားကို အလ်င္စလို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ေငြစကၠဴေရာရာေတြထဲကမွ ႏွစ္ရာတန္ တရြက္ကို ဆြဲအထုတ္မွာ ကဒ္တကဒ္က ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ေျမႀကီးေပၚ ထြက္က်သြားသည္။ ငါးရာတန္ ကမ္းေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္က ကဒ္ျပားကုိ ေကာက္ယူၿပီး လွႏိုင္ကို ျပန္မေပးမီ ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့…

`ေမာင္လွႏိုင္၊ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္၊ သမိုင္းအထူးျပဳ၊ ခုံအမွတ္၊ … … …´

ေငြႏွစ္ရာ ျပန္အမ္းၿပီး ဆိုက္ကားကုိ ျပန္နင္းထြက္လာေသာ ေမာင္လွႏိုင္ကို ေစာေစာက ဆိုက္ကားစီးသူက အေငးသားျဖင့္ က်န္ခဲ့၏။

***

ေန႔လယ္ေနက ပူလြန္းလွသည္။

နဖူးမွ ေတာက္ေတာက္ယုိေအာင္ က်လာေသာ ေခၽြးစက္ေတြကို လွႏိုင္တေယာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေခၽြးစက္မ်ားႏွင့္အတူ ပူခနဲျဖစ္ေနေသာ မ်က္၀န္းအစုံမွ အရည္ေတြပါ ေရာပါသြားသလားေတာ့ မေျပာတတ္…။ မနက္ခင္း ခပ္ေစာေစာတုန္းက ကေလးမေလးရဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံက လွႏိုင္နားထဲကို ပဲ့တင္သံ တခုႏွယ္ ျပန္ၾကားေယာင္လာျပန္သည္။

`စာသင္ေက်ာင္းက ဘာေတြသင္၊ စာေရးစာဖတ္သင္၊ စာေရးစာဖတ္ ဘာလုပ္ဖုိ႔… … … … စာေရးစာဖတ္ ဘာလုပ္ဖုိ႔… … … စာေရး စာဖတ္ဘာလုပ္ဖု႔ိ´

ေနပူပူရဲ့ ေအာက္မွာ လွႏိုင္ရဲ့ ဆိုက္ကားက တေရြ႕ေရြ႕…။


ကလိုေစးထူး