သူမက ကားကုိ သတိႀကီးစြာနဲ႔ အသာအယာ ေမာင္းထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေႏြေနပူက ေတာက္ပလို႔ေကာင္းတုန္း…။
Karen Newton …။ ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ အသိအကၽြမ္း စျဖစ္ခဲ့တာ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ရိွခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔ရဲ့ Church ေက်ာင္းက အေထာက္အပ့ံေပးၿပီး ေခၚယူထားတဲ့ ကရင္မိသားစုနဲ႔ သူတုိ႔အၾကားက ဘာသာစကား အခက္အခဲကုိ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေျဖရွင္းေပးရင္းက တဆင့္ Karen တို႔ မိသားစုႏွင့္ ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့တာပါ။ စိတ္ရင္းသေဘာထား အလြန္ႏူးည့ံၿပီး ၾကင္နာတတ္တဲ့ သူတို႔ မိသားစုဟာ ေရွးေရစက္ေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အလြန္ခ်စ္ပါသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့အေရးကိုလဲ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းတုန္းကဆိုရင္ သူတို႔ရဲ့ Church ေက်ာင္းမွာ အလွဴေငြ သြားေကာက္ျဖစ္ေတာ့ Karen က ျမန္မာျပည္ မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ခံရမႈ အေျခအေနကို တေသတခ်ာကို ကူညီရွင္းျပေပးခဲ့တဲ့ အျပင္ သူကိုယ္တုိင္လဲ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ပဲ အလွဴေငြ ထည့္၀င္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကေတာ့ သူက က်ေနာ့္ဆီကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး အခု လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ သူတို႔မိသားစုနဲ႔အတူ ကန္ထဲမွာ ဘုတ္အတူစီးၾကဖို႔နဲ႔ ညစာအတူစားဖုိ႔ ဖိတ္ထားတာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ့ လူေနမႈပုံစံတမ်ိဳးကုိ တေစ့တေစာင္း ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။
ရဲတိုက္ႀကီး တခုနဲ႔တူေနတဲ့ အဲဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ Karen ရယ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသား Roger ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ေနပါတယ္။ သားသမီးေတြက ကိုယ္ပုိင္အသုိက္အၿမဳံကုိယ္စီကို ခြဲထြက္သြားၾကတဲ့အခါမွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးပဲ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ က်န္ေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ သိပ္ထူးဆန္းေနေတာ့တဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ သတိထားမိတာကေတာ့ သူတုိ႔ႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ ခမ္းနားထည္၀ါႏိုင္လြန္းတာကိုပါ။
ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေပမယ့္ ႐ိုး႐ုိးကုပ္ကုပ္ေနတတ္ဟန္ ရိွတဲ့ Roger က ေလွေမာင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ လူငယ္တဦးလို ဖ်တ္လတ္ သတိရိွလို႔ေနပါတယ္။ ေလွေမာင္းေနရင္းနဲ႔ပဲ အဲဒီ ေရကန္ႀကီးရဲ့ အေၾကာင္းကို စိတ္လိုလက္ရနဲ႔ ရွင္းျပေနပါေသးတယ္။
ဓာတ္ပုံတဖ်တ္ဖ်တ္ ႐ိုက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေရကန္စပ္နားမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ပန္းၿခံရဲ့ရွဳခင္းေတြ ျပခ်င္တာနဲ႔ Roger က ကမ္းစပ္တခုရဲ့ အနားထိ ဘုတ္ကို ျဖည္းျဖည္းျခင္း ေမာင္းျပပါတယ္။ ပန္းၿခံထဲမွာ အပူအပင္ကင္းလွစြာနဲ႔ လူေတြ၊ ေရကူးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသူ တခ်ိဳ႔နဲ႔ ကမ္းစပ္က ကေလးငယ္တခ်ိဳ႔၊ ေနပူစာလႈံေနၾကသူ တခ်ိဳ႔၊ ေရကူးၾကသူေတြ အႏၱရာယ္မျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ေနပူထဲမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနတဲ့ လုံၿခံဳေရး၊ စိမ္းညိွဳ႔ေနတဲ့ပန္းၿခံရွဳခင္းက ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္လို လွပါတယ္။
ကန္ရဲ့အက်ယ္က ငါးမိုင္ပတ္လည္ခန္႔ ေလာက္ရိွေပမယ့္ ေရစူးအနက္ကေတာ့ တိမ္ပါတယ္။ အနက္ဆုံးေနရာဟာ ၉၅ ေပ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာကိုေတာ့ ရဲက ကန္႔သတ္နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ အခုျမင္ေနရတာကေတာ့ ေရကန္ရဲ့ တေနရာမွာ Water Volleyball ကစားေနၾကတဲ့ မိသားစု တခုပါ။ ကုိကုိကာလသားတို႔ အႀကိဳက္ လုံမပ်ိဳေလးေတြလဲ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ ေရကူးျမဴးထူးေနၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ပါရဲ့။ Ski Riding ကစားၾကသူေတြလဲ မနည္းပါဘူး။
ကန္ထဲကေန Karen တို႔အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနေတာ္ေတာ္ ေစာင္းပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္ မိသားစု တစု ထပ္ေရာက္လာေတာ့ Karen က မိတ္ဆက္ေပးတာ အဲဒါ သူ႔သမီးပါတဲ့။ သားအမိတေတြ တႏွစ္လုံးေနမွ အခုလိုေန႔ရယ္၊ ခရစ္စမတ္ရယ္မွာပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဆုံရတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ သူတုိ႔အစား ၀မ္းနည္းရမလိုလို…။ သူ႔သမီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ Alaska ျပည္နယ္နဲ႔ ကေနဒါတုိ႔မွာ ေရာက္ေနတဲ့ တျခား သားသမီးေတြကုိ သတိရသြားလို႔ ထင္ပါရဲ့…၊ Karen မ်က္ႏွာက ခပ္ေငးေငး…။
ညစာစားပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကၿပီးေတာ့ မစားၾကခင္မွာ အိမ္ကိုေရာက္ေနၾကသူ အားလုံး အခ်င္းခ်င္း လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္ညည္းဆိုၾကပါတယ္။ နားလည္မိသေလာက္ အဓိပၸာယ္လိုက္ေဖာ္ၾကည့္တာကေတာ့ `ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ တို႔မိသားစုေလး ဆုံခြင့္ရတယ္၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာမွမရိွဘူး၊ အခက္အခဲအားလုံးကို ဒီေန႔မွာ တုိင္ပင္ၾကမယ္၊ အနာဂတ္အတြက္ ဒီေန႔ဟာ အားအင္ကြယ္´ လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ညစာစားရင္းနဲ႔ သူတုိ႔ သားအမိေတြ စကားေတြေဖာင္ေနၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္လဲ အလိုက္တသိနဲ႔ ခပ္မဆိတ္ေပါ့…။
ဒီလိုနဲ႔ Karen တို႔အိမ္က ျပန္လာေတာ့ ည ၈ နာရီခြဲပါၿပီ။
***
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ တခုကုိ သြားေတြးမိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေန၀င္ခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြကုိ ျပန္ၿပီးကူညီႏိုင္ေနတယ္။ အဲဒီလို ကူညီႏိုင္ဖို႔ကုိလဲ သူတုိ႔မွာ ကုံလုံျပည့္စုံတဲ့ ႂကြယ္၀မႈက ရိွေနတယ္။ ေျပာရင္ေတာ့ အသက္ႀကီးေပမယ့္ မပ်က္စီးေသးတဲ့အျပင္ အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္လဲ စီးတဲ့ လူစားေတြေပါ့။ ေလာဘ၊ ေမာဟေတြကလဲ နည္းလိုက္ပါသဘိ…။
ဒါေပမယ့္...။
အသက္သာႀကီးတယ္၊ ေလာဘေဇာေတြ မသတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ လူေတြမ်ားက်ေတာ့လဲ…၊ သူမ်ားကို ကူညီဖို႔ေနေနသာသာ…။
ကလိုေစးထူး
7 comments:
အစ္ကို ခ်ျပခ်င္တဲ့ message ကိုေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားသြားပါတယ္ အစ္ကိုေရ့ တစ္ခ်ိဳ ့ဆိုတာေတြက ကူညီဖို ့ ေနေနသာသာ........................( အမ်ားၾကီးေတြးသြားတယ္ :D )
မအိပ္မေန ဘေလာ့ေန..
ေရးတာေပးလို့ ေ၀မ်ွေန
က်န္းမာေရးလဲ ဂရုစိုက္ေလ..။
သူတုိ႔ႏုိင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္က ခန္းနားထည္၀ါလြန္းတယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြရဲ႕ ဘ၀လုိဘဲေပါ႔ေနာ္…ကုိေစးထူး။ ဘဘဦးသန္းေရႊနဲ႔ အေမႀကဳိင္တုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ ႐ႈစားလုိက္စမ္းပါ။ ဘယ္ေလာက္ခန္႔ညားသလဲ။ း-) ေကာင္းကြက္ကေလးေတြ ရွာၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။
အေနာက္တိုင္းသား တခ်ိဳ႕ ရဲ႕ - အဲလို လူေနမူ ပံုစံကို ..က်မ လည္း..စိတ္၀င္စား မိတယ္။ ခင္မင္တဲ့.. အမ်ိဳးသမီးၾကီး တေယာက္ကို ပြင့္၂ လင္း၂ ေျပာေနၾကမို႕..ေမးၾကည့္ေတာ့.. သူက..ျပံဳးျပီး ေျပာတယ္။ different people have different living style . But We value yours .. caring and sharing .. But----- ။ သူတို႕ေတြကို ၾကည့္ရတာ..သားသမီး ေတြ နဲ႕ မေတြ႕ မဆံု ရ လို႕လည္း..သိပ္ျပီး ၀မ္းနဲ ေနပံု မေတြ႕ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း.. သက္ၾကီး မွ- အေဖာ္တေယာက္ ဘက္ပဲ့သြား ရင္ လည္း..ေတာ္၂ ခံစား ရမယ္။ သူတို႕ အျမင္ ထဲ မွာ လည္း.. အေရွ႕ နိုင္ငံ ေတြ လို- သားသမီး အိမ္ လိုက္ပီး..သားမက္ - ေခၽြးမ မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေန ရ တဲ့..လူေနမူ ေတြကို..ဘယ္ နား လည္ နိုင္ ပါ့ မလည္း ေနာ္။ အင္း- နဲနဲ မွ် နိုင္ ရင္ ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ း)
ကိုေစးထူးေရ
ကိုယ္႔ျပည္က သက္ႀကီးရြယ္အို ျပည္သူေတြကိုလဲ သူတို႔လိုပဲ ေနႏုိင္၊ ခံစားႏိုင္ေစခ်င္ပါတယ္။
အခုေတာ႔ ကိုယ္႔ျပည္က အဖိုးအဖြားေတြက သူမ်ားကို ကူဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္႔ကိုယ္ေတာင္ မကူႏိုင္တဲ႔ အေျခအေနမို႔ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။
သူတို႔ေတြရဲ႔ ဘ၀ကိုလည္း မုဒိတာ ပြားလိုက္ပါတယ္။
ခင္မင္ေသာ
မိုးခ်ိဳသင္း
အေနာက္ႏိုင္ငံက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ႕ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ေတြ ခမ္းနားထည္၀ါတာကေတာ႔ အားက်စရာပါပဲ … ကိုယ္ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ႔ အရာေတြေပၚမွာ တပ္မက္စိတ္နည္းပါးစြာနဲ႔ သူတပါးကို အကူအညီ ျပန္ေပးၾကတာလဲ ခ်ီးက်ဴးဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္ … (တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြနဲ႔ ကြာခ်င္းတုိင္း ကြာေနတာပါပဲ)။ ဒါေပမယ္႔ သားသမီးေတြနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး အထီးက်န္ေနရတာေတာ႔ သနားစရာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္ … တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ သားသမီးေတြနဲ႔ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္သာ ဆံုေတြ႔ခြင္႔ရတဲ႔ သူတုိ႔ေတြထက္ သားသမီးေတြရဲ႕ ျပဳစုမႈကို ခံယူၿပီး ဘ၀ကို စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ကုန္ဆံုးသြားႏုိင္တဲ႔ ဆုေ၀တုိ႔ဆီက အဘုိးအဘြားေတြက အဲဒီေနရာမွာေတာ႔ သူတုိ႔ေတြထက္ ပိုကံေကာင္းသလိုပဲေနာ္…။
ဒီpostေလး ဖတ္ျပီး သက္ၾကီးရြယ္အိုတိုင္း အိုဇာတာ ေကာင္းၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္ ကုိေစးထူးေရ…
Post a Comment