Sunday, December 11, 2016

ဘောင်ခတ်ပါ၊ မသတ်နဲ့ ...


အခုပုံနဲ့တကွ တင်ထားတဲ့ ပို့စ်တခုကို ပညာရေး ဂရုမှာ ဖတ်မိလိုက်တယ်။ ပို့စ်က ခပ်တိုတိုပါ။ မေးခွန်းထုတ်ထားတဲ့ ပို့စ်ပေါ့။

“ကျွန်မတို့ ငယ်ငယ်ကတည်းက နံပါတ်(၁) နည်းနဲ့ ၀ါကျဖွဲ့လာခဲ့တာ၊ အခုတော့ နံပါတ်(၂)နည်းနဲ့ သင်ပါတဲ့။ ဆရာ၊ဆရာမတို့ရော ဘယ်လိုသင်လဲရှင်”

..လို့ မေးခွန်းထုတ်ထားတဲ့ အဲဒီပို့စ်ကို လူ ၅၀၀ ကျော်က မှတ်ချက်တွေနဲ့ ပြန်ဖြေခဲ့ကြတယ်။ ပြန်ဖြေကြသူတွေ အများစု ပြောကြတာက ၀ါကျဖွဲ့နည်း (၁) နဲ့သာ ဖွဲ့သင့်ကြောင်း၊ (၁)ကသာလျှင် အမှန်ဖြစ်ကြောင်း၊ (၂) လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မသင်ခဲ့ရကြောင်း၊ (၂)နဲ့ သင်ဖို့ ဘယ်သူက အမိန့်ထုတ်တာလဲ ဆိုတာတွေကအစ သတိထားမိတဲ့ မှတ်ချက် တခုမှာ ဆိုရင်...

“၁ ဆိုမှ ၁ ပါ။ ပြောင်းလဲရင် ပြီးရော ဆိုပြီးတော့ ပြောင်းချင်တိုင်းတော့ မပြောင်းသင့်ပါဘူး ခင်ဗျာ” …တဲ့။

***

သဘောက ဘာလဲဆိုတော့ စကားလုံး တခုကို ၀ါကျဖွဲ့ခိုင်းလို့ ကလေးတွေက ၀ါကျဖွဲ့ပြရမယ် ဆိုရင် ပုံစံ(၁)မှာ ပါတဲ့ အတိုင်း ပုဒ်မ နှစ်ခုနဲ့ အဲဒီလိုလေး ခြားပြီး ဖြေမှ မှန်တယ်။ ပုံစံ(၂)မှာလို ဖြေထားရင် ၀ါကျခြင်း အတူတူဖြစ်ပေမယ့် ဖြေနည်းက မှားမယ် ဆိုတဲ့ သဘော…။ အမှတ်ပေး စည်းမျဉ်းနဲ့ မညီဘူး ဆိုတဲ့ သဘော..။

***

ကျွန်တော် စဉ်းစားမိတယ်။

တကယ်တော့ “စိုက်ပျိုး” ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ၀ါကျ အဖွဲ့ခိုင်းတာသာ ဖြစ်လို့ စာသင်သား ကလေးငယ်က အဲဒီ စကားလုံးကို မှန်ကန်စွာ၊ ထူးချွန်ပြောင်မြောက်စွာ ၀ါကျဖွဲ့နိုင်ခြင်း၊ မဖွဲ့နိုင်ခြင်းကိုသာ အဓိကထား ဆုံးဖြတ်သင့်တာ မဟုတ်ဘူးလား။ ပုံစံ (၁) နဲ့ပဲ ဖြစ်စေ၊ (၂)နဲ့ပဲ ဖြစ်စေ ၀ါကျ ရေးဖွဲ့ပုံ မှန်ကန်မှုကိုသာလျှင် အဓိက မထားသင့်ပေဘူးလား။

ပုံစံ(၁)ကသာ ဖြေနည်း အမှန်ဖြစ်တယ် ဆိုပြီး ပုံစံ(၂)နဲ့ ဖြေထားမယ့် ၀ါကျကောင်းတွေကိုရော ဘယ်လို စဉ်းစားကြမလဲ…။ အမှတ်ပေးမှာလား၊ မပေးဘူးလား။

ဒါကြီးက မေးခွန်းနဲ့ အဖြေပုံစံ ဖြေထားတာ၊ ၀ါကျဖြေနည်းက ဒီလို မဟုတ်ဘူးဆိုပြီးတော့ ၀ါကျကောင်းတွေနဲ့ ဖြေထားတဲ့ အဖြေတွေကို အမှားလို့ သတ်မှတ်ကြတော့မလား။

ကျွန်တော်တို့တတွေ ပညာသင်ကြားကြရတဲ့ အဓိက ရည်ရွယ်ချက်က ဘာများလဲ။

***

ကလေးတွေရဲ့ အဖြေလွှာတွေကို အမှတ်ပေး စစ်ဆေးရတဲ့အခါမှာ ဆရာ၊ဆရာမတွေ အတွက် အမှတ်ပေး စည်းမျဉ်းဆိုတာ ရှိရတာကို နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ အမှတ်ပေးစည်းမျဉ်းဟာ တရားသေ ဆုပ်ကိုင်ထားသော ပိတ်မိနေတဲ့ ဘောင်တခုတော့ မဖြစ်သင့်ပါဘူး။

အမှတ်ပေး စည်းမျဉ်းနဲ့ ညီရင် အမှတ် ဘယ်လောက်တော့ ရမယ် ဆိုပြီးတော့ ကလေးတွေရဲ့ အတွေးကို ဘောင်မခတ်မိစေသင့်ပါဘူး။ ဥပမာ “ပါရမီ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ုဝါကျ အဖွဲ့ခိုင်းတယ် ဆိုပါစို့…။

“ကျွန်တော်သည် ကျောင်းကို ပါရမီကား နေ့စဉ် စီးပြီးသွားပါသည်” လို့ ၀ါကျဖွဲ့ပြီး တော့ ပုံစံ(၁) အတိုင်း ဖြေထားတဲ့ အဖြေနဲ့ “” လို့ “မြတ်စွာဘုရားရှင်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူရန် ဘဝ အဆက်ဆက် ပါရမီ ဖြည့်ကျင့်ခဲ့ရပါသည်” လို့ ၀ါကျဖွဲ့ပြီး ပုံစံ(၂) နဲ့ ဖြေတဲ့ အဖြေ ဘယ်သူက ပိုအမှတ်ရသင့်သလဲ။

တကယ်တော့ ပညာတွေ သင်တယ် ဆိုတာက ကလေးတွေရဲ့ တွေးခေါ် စဉ်းစားမှု ဉာဏ်ရည်ကို ပိုပြီးတော့ ပွင့်လင်းရှင်သန်လာစေဖို့သာ ဖြစ်သင့်တာ မဟုတ်ဘူးလား။

ဘောင်တခုကို မရှိရဘူးလို့ မဆိုလိုပါဘူး။ လိုတာထက် ပိုပြီး ဘောင်ခတ်ပစ်လိုက်ရင် အညွှန့်ကိုပါ ချုပ်မိသလို ဖြစ်သွားမယ် ဆိုတာကို သတိပြုရပါမယ်။

***

Letter writing နဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့ ငယ်ငယ်က အလွတ် ကျက်ခဲ့ရလွန်းလို့ အခုထိ အမှတ်ရမိနေသေးတာ ရှိတယ်။

“Dear Mg Ba,
How are you? I hope you are well. As for me, I am fine too.

ဒါက ဘာလဲ ဆိုတော့ ဘာတွေချည်းပဲ အရေးခိုင်းခိုင်း၊ မင်း အဲဒါတော့ ပါအောင် ရေးကွ၊ အဲဒီလို ရေးနိုင်တာနဲ့တင်ကို အမှတ်က ဘယ်လောက်ရမှာကွ လို့ အသင်ခံခဲ့ရလို့ပါ။ ဒါနဲ့ပဲ “ဒီလောက် ကျက်နိုင်ရင် အမှတ် ဒီလောက်ရရင်လဲ မဆိုးဘူးပဲဟ” ဆိုတဲ့ အတွေးက ကျွန်တော်တို့ တွေးမိခဲ့ကြတာပဲ။ ဖြန့်ကျက် တွေးနိုင်စွမ်း၊ ရေးနိုင်စွမ်းကို အားမထုတ်ဖြစ်တော့ဘူး။

တကယ်တော့ Letter writing ရေးရခြင်းရဲ့ အနှစ်သာရဟာ အဲဒီထက်မက ပိုကျယ်ပြန့်တာ မဟုတ်ဘူးလား။ ကျွန်တော်တို့ အပေါ်က စာလုံးတွေ ရေးခဲ့ကြတာနဲ့တင် တကယ်ပဲ အမှတ်တွေ ရခဲ့ကြတာလား။ အဲဒီ အမှတ်ကနေ ပေးတဲ့ တွေးခေါ်နိုင်စွမ်းက ဘယ်မှာလဲ…။

မြန်မာစာ ကဗျာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ မှတ်စုတွေ၊ စကားပြေနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ မှတ်စုတွေကို ဆရာမဖြစ်စေ၊ အတန်းခေါင်းဆောင် ဖြစ်စေက တိုင်ပေး၊ စာသင်သားတွေက လိုက်ရေး၊ အဲဒါကိုပဲ အာပြဲအောင် အော်ဟစ် ကျက်မှတ်ခဲ့ရ။ ဒီအတိုင်း ဖြေမှ အမှတ်ရမှာ ဆိုတဲ့ စကားသံတွေ…။ အမှတ်တွေ ရပြီးတော့ ပျောက်ဆုံးသွားမယ့် တွေးခေါ်နိုင်စွမ်းတွေကို ထည့်မစဉ်းစားသင့်တော့ဘူးလား…။

***

ဘာသာရပ် တခု၊ သင်ခန်းစာ တခုကို သင်ယူလိုက်လို့ ရသင့်တဲ့ အရာဟာ အမှတ်တွေက အဓိက မဟုတ်ဘူး။ ဟုတ်လဲ မဟုတ်သင့်ပါဘူး။ အဲဒီ ဘာသာရပ်၊ သင်ခန်းစာကနေ ပေးတဲ့ အသိပညာ၊ အတတ်ပညာ၊ အတွေးအမြင်ကို ယူနိုင်စေဖို့သာ အဓိက ပိုကျသင့်ပါတယ်။

ဒါဆိုရင် အမှတ်ပေး စည်းမျဉ်းက မရှိရတော့ဘူးလားလို့ မေးစရာရှိမယ်။ ရှိရမှာပေါ့။

တခုပဲ။

ကလေးတွေရဲ့ အတွေးအခေါ်တွေနဲ့ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးတွေကို အဲဒီ အမှတ်ပေးစည်းမျဉ်းရဲ့ ဘောင်က သတ်မပစ်လိုက်ဖို့သာ လိုတာ…။

***

ကလိုစေးထူး
ဒီဇင်ဘာလ ၁၀ ရက်၊ ၂၀၁၆ ခုနှစ်။ ည ၁၁ နာရီ ၂၃ မိနစ်။ 



Thursday, October 06, 2016

လမ္းကေလး…

 လမ္းကေလး တခုကုိ အခုတေလာ သတိရေနျဖစ္တယ္။

ေနပါဦး…။

လမ္းကေလး တခု အေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူကမ်ား တခုတ္တရ သတိရေနတတ္မလဲ။
အဲဒီ လမ္းကေလးရဲ႕ နာမည္ ဘယ္လို ေခၚပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားရင္ ခပ္ေရးေရးပဲ။ ျမိဳ႔ရဲ႕ အဓိက လမ္းမၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကေန ဖဲ့ထြက္သြားတဲ့ ဒီလမ္းကေလးမွာ အမည္ မရိွဘူး။ ဒါမွမဟုတ္လဲ မရိွဘူးလို႔ သူ ထင္တာေနမယ္။

***

ျပည္သူ႔ေဆးရုံရယ္၊ ဒီဘက္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ေဟာင္း ခပ္ျမင့္ျမင့္ တဘက္တခ်က္စီရယ္ဟာ အဲဒီ လမ္းကေလးရဲ႕ အစပဲ။ ေတာင္ကုန္း ခပ္မတ္မတ္တခုကုိ တက္ရသလိုပဲ အဲဒီ လမ္းကေလးဟာ အေပၚကုိ အေတာ္ေလး ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ တက္ရတယ္။

နည္းနည္းေလး ထပ္ေလွ်ာက္လာလိုက္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ …။
ဘယ္ဘက္မွာ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔သူနာျပဳ ဆရာမေလးတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ တဘ၀အိမ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ အိမ္ေရွ႕က လမ္းသစ္လမ္းလို႔ ေခၚတဲ့ လမ္းခြဲ။ ဒါက လမ္းကေလးရဲ႕ တခုတည္းေသာ လမ္းခြဲ။ ၿပီးရင္ စစ္ထြက္ၾကီး တေယာက္ရဲ႕အိမ္။ အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေနာက္နားခပ္က်က်မွာေတာ့ အာဇာနည္ကုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တိုင္…။ ေက်ာက္တုိင္ရဲ႕ ေရွ႕နားကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီးရင္ ဟိုးအေနာက္မွာ လူေနအိမ္စုစုကေလးေတြ ရိွဦးမယ္။

ဆက္တက္သြားလို႔ လမ္းအဆုံး ကုန္းထိပ္မွာ မင္းေက်ာင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၊ ဒါပဲ။

***

လမ္းကေလးဟာ မတ္ေစာက္လြန္းေတာ့ ဒီဘက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကေန ဟိုဘက္ထိပ္ မင္းေက်ာင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အေရာက္၊ ႏွစ္ဖာလုံ မရိွတရိွေလာက္ကုိ ဘယ္သူကမွ စက္ဘီးနဲ႔ နင္းၿပီး အေရာက္ မတက္ႏိုင္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး တက္ရင္ေတာင္ အိပဲ့ပဲ့ တက္ရတာကလား။

ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္ ကုန္းေပၚကေန ေအာက္ကုိ စက္ဘီးနဲ႔ လွိမ့္ၿပီး ဆင္းရတဲ့ အရသာကေတာ့ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ ေက်နပ္စရာေကာင္းတယ္။ သတိေတာ့ ထားရလိမ့္မယ္။ တခါမွာေတာ့ မီးစက္လုပ္သားၾကီး တေယာက္ အလုပ္သြားဖို႔ အတြက္ အဲဒီလမ္းကေလး ထိပ္ကေန ကုန္းဆင္းအတုိင္း စက္ဘီးနဲ႔ လွိမ့္ဆင္းသြားလိုက္တာ ဘရိတ္မမိတဲ့ သူ႔စက္ဘီးက အရိွန္မသတ္ႏိုင္ေတာ့ လမ္းမတန္းက ေမာင္းလာတဲ့ ကားနဲ႔ ၀င္တိုက္မိတာ အသက္ပါ ေပးလိုက္ရတယ္။

မီးစက္လုပ္သားၾကီးရဲ႕ ဘ၀တခု အဆုံးသတ္ခ်ိန္မွာပဲ လမ္းကေလးရဲ႕ ဟိုဘက္ ေဆးရုံထဲကေန “အဲ့” ခနဲ ငိုယိုသံေလးဟာ ေလာကကုိ လွမ္းႏႈတ္ဆက္မယ့္ လူ႔ဘ၀ အသစ္တခုကို ကုိယ္စားျပဳေနျပန္တယ္။

***

မတ္ေစာက္လြန္းတဲ့ လမ္းကေလးက ေရတခါမွ မ၀ပ္တတ္ဘူး။ မိုးတြင္းဘက္ မိုးေတြ တအားရြာတဲ့အခါက်ရင္ လမ္းကေလးရဲ႕ အလယ္မွာ ေရစီးေၾကာင္း ခပ္ငယ္ငယ္ေလးေတာင္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ မိုးသည္းသည္းေၾကာင့္ ေရေတြက ေဒါသတၾကီးနဲ႔ ခုန္ေပါက္ ေျပးဆင္းသြားတတ္ၿပီးရင္ လမ္းကေလးကုိ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ တခ်ိဳ႔ ခ်န္ထားတတ္တယ္။
ညာဘက္ ေဆးရုံရဲ႕ အလြန္ မင္းေက်ာင္းကို မေရာက္ခင္ လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ ဘာစီမံကိန္းေတြ အတြက္မွန္း မသိတဲ့ တူးဆြျခင္းေတြေၾကာင့္ ေျမသားေတြက တြင္းခ်ိဳင့္ေတာင္ မျဖစ္တျဖစ္ပဲ။

 ဟိုအရင္ကေတာ့ အဲဒီေနရာ ခပ္အုပ္အုပ္ေတာကေလးထဲမွာ မာလကာခ်ဥ္ပင္ တခ်ိဳ႔တေလ ရိွဖူးတယ္။ သစ္တုံး ခပ္ေဆြးေဆြးေတြလဲ ရိွတတ္တယ္။ အဲဒီ သစ္တုံး ေဆြးေဆြးရဲ႕ ေဘးမွာ ကပ္ရပ္ေပါက္ေနတတ္တဲ့ သစ္တုံးမိႈေတြကုိ ဆြတ္လို႔ ဟင္းခ်ိဳ ခ်က္ေသာက္လို႔ ရခဲ့ေသးတယ္။

စီမံကိန္းေတြလား၊ တေနရာရာကုိ ေရာင္းခ်တာလား မသိရတဲ့ ေျမတူးစက္ေတြရဲ႕ ဒဏ္က လမ္းကေလးရဲ႕ ညာဘက္တင္ မက ဘယ္ဘက္က အာဇာနည္ကုန္း ေက်ာက္တုိင္ေနရာကိုလဲ က်ဴးေက်ာ္ပစ္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ျမင္မေကာင္းတဲ့ ခ်ိဳင့္ၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ထီးထီးၾကီး ရပ္ေနတဲ့ အာဇာနည္ ေက်ာက္တုိင္ကုိ ထိလုနီးပါး ျဖစ္တဲ့အထိကုိ တူးဆြထားၾကတာေလ။

***

မနက္ေစာေစာဆုိရင္ ကုန္းထိပ္ မင္းေက်ာင္းေပၚကေန ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ပီဘိ က်က္သေရ ရိွေနတဲ့ လမ္းကေလးဟာ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္၊ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ေတြ အတြက္ သူ႔အေပၚ တျဖတ္ျဖတ္ နင္းေလွ်ာက္သြားတဲ့ အနာဂတ္ရဲ႕ ပန္းပြင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေလးေတြကုိလဲ ေငးေမာလို႔ ၾကည့္ေနေလမလား…။

တေန႔တာ လုပ္ငန္းခြင္ဆီကုိ သြားၾကတဲ့ ေျခလွမ္း ခပ္သုတ္သုတ္ ကာယ၊ ဉာဏ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ျဖတ္နင္းျခင္းကို ခံရခ်ိိန္မွာေတာ့ သူ႔မွာလဲ တာ၀န္ေတြ ရိွေနတဲ့ အလား လမ္းကေလးမွာလဲ တက္လို႔ ၾကြလို႔…။

ညေနေစာင္းတခ်ိဳ႔ရဲ႕ အေမွာင္ရီ ခပ္ပ်ိဳးပ်ိဳးညေတြမွာေတာ့ အာေလးလွ်ာေလးသံ တခ်ိဳ႔ကုိ သီခ်င္းလုပ္ဆိုတတ္တဲ့ အသံၾသၾသ ပုိင္ရွင္တခ်ိဳ႔က လမ္းကေလးအေပၚ ဒယီးဒယိုင္ ျဖတ္နင္းသြားတတ္တယ္။ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ လမ္းကေလးဟာ ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အသံၾသၾသ သီခ်င္းသံကုိမွ ႏွစ္သက္ေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ။

***

တခါမွာေတာ့ လမ္းကေလးဟာ သဲထိတ္ရင္ဖို တခုကို ၾကဳံလိုက္ရတယ္။

ေရွ႕တန္း စစ္ဆင္ေရး တခုမွာ အသုံးခ်ဖို႔အတြက္ ေပၚတာ အထမ္းသမား အုပ္စု တစုဟာ သူတို႔ကုိ ထိန္းေက်ာင္းၾကပ္မတ္တဲ့ စစ္သား သုံးေလးေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲကေန အသက္လုၿပီး ထြက္ေျပးၾကတာ ေဟာဒီ လမ္းကေလး အေပၚမွာပဲ ျဖစ္ပ်က္သြားဖူးတယ္။

ရက္၊လ မ်ားစြာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံခဲ့ရ၊ အထမ္းအပိုးေတြကုိ စစ္မက္ျဖစ္ပြားရာဆီ ပုိ႔ေဆာင္ေပးၾကရသူေတြရဲ႕ အသက္လု ေျပးပြဲကို လမ္းကေလးဟာ ရင္ထိတ္လြန္းစြာနဲ႔ပဲ အ့ံၾသတၾကီး ေငးေမာခဲ့ရမွာ ေသခ်ာတယ္။

***

အာဇာနည္ေန႔ လို ေန႔မ်ိဳးကို ေရာက္ရင္ေတာ့ လမ္းကေလးရဲ႕ ဇာတိမာန္ဟာ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္လာတတ္တာေပါ့။ မေမ့အပ္၊ မေမ့ထိုက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြကုိ လာေရာက္ ဂါရ၀ျပဳသူေတြက သူ႔အေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့အခါ အဲဒီေန႔ေလာက္ ဂုဏ္ယူျဖစ္ေနမယ့္ေန႔ ရိွပါ့ေတာ့မလား။ တခ်ိဳ႔ႏွစ္ေတြက်ေတာ့လဲ အဲဒီေန႔မွာပဲ ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာတတ္တဲ့ ေက်ာက္တုိင္ကုန္းေလးကို လမ္းကေလးဟာ ခပ္ေဆြးေဆြး ေငးလို႔…။

***

လူငယ္ တေယာက္ဟာ ေက်ာပိုးအိတ္ တလုံးကုိ ေလ်ာ႔ရဲရဲ လြယ္လို႔ မနက္ခင္းေစာေစာ တခုမွာ လမ္းကေလးကို အၾကာၾကီး ေငးၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းကေလးနဲ႔ အသံတိတ္ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ လူငယ္က နီျမန္းျမန္း ဂ၀ံသား လမ္းကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ကုိ ႏႈတ္ခမ္း ခပ္တင္းတင္း ေစ့လို႔ ေငးၾကည့္ေနခ်ိန္ လမ္းကေလးက “မင္း ျပန္လာဦးမွာလား” လို႔ ခပ္ဖြဖြ ေရရြတ္တယ္။

ဦးေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ယမ္းခါလိုက္တဲ့ တခ်က္မွာ လူငယ္ေလးရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စ တခ်ိဳ႔ လမ္းကေလးေပၚကုိ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ၀မ္းနည္းျခင္း အျပည့္နဲ႔ လမ္းကေလးကလဲ အဲဒီ မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ လက္ခံ မ်ိဳခ်ပစ္လုိက္တယ္။

“ဂရုစိုက္ေနာ္ ေကာင္ေလး” လို႔ လွမ္းေအာ္ မွာလိုက္ေသးေပမယ့္ လူငယ္ေလးဟာ ေနာက္ကို တစက္ကေလးေတာင္ ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။

***

အဲဒီ လမ္းကေလးမွာ အမည္ ရိွ၊မရိွ မေသခ်ာဘူး။
ဒါေပမယ့္ လမ္းကေလးမွာ လွပႏုပ်ိဳျခင္း ရိွတယ္။
သဘာ၀ ဆန္ျခင္း ရိွတယ္။
နိမ့္တလွည့္ ျမင့္တလွည့္ ေလာကဓံရဲ႕ ကုိယ္စားျပဳျခင္းရိွတယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ ရိွတယ္။
ဇာတိမာန္ ရိွတယ္။
သာသနာ ရိွတယ္။
သဲထိတ္ရင္ဖို ျဖစ္ရျခင္းေတြ ရိွတယ္။
အနာဂတ္ေတြ ရိွတယ္။
အစျပဳျခင္းေရာ အဆုံးသတ္ျခင္းေတြပါ ရိွတယ္။
ဆုံးရွဳံးျခင္းနဲ႔ ပုိင္ဆုိင္ျခင္းေတြလဲ ရိွတယ္။
ဂီတသံ ရိွတယ္။
ခြဲခြာရျခင္းေတြ ရိွတယ္။
နားေထာင္တတ္မယ္ဆိုရင္ ေမတၱာတရားရဲ႕ ပဲ့တင္သံေတြ ရိွတယ္။

***

ႏွစ္ေတြ အထပ္ထပ္ ၾကာသြားတယ္။
အေဟာင္းေတြ တေနွာင္းေႏွာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ အသစ္ေတြ အသစ္ေတြ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ ႏုပ်ိဳျခင္းေတြ၊ အိုမင္းျခင္းေတြ အားလုံးရဲ႕ အေရြ႕ထဲမွာ လမ္းကေလးဟာ နဂိုေနရာကေန ဘယ္ကုိမွ မေျပာင္းႏိုင္ေသးဘူး။

***

လမ္းကေလး တခုအေၾကာင္းကို ဘယ္သူကမ်ား တခုတ္တရ သတိရေနတတ္မလဲ…။
လမ္းကေလး တခုကို အခုတေလာ သတိရေနျဖစ္တယ္။

***

ကလိုေစးထူး

ေရးသားၿပီးစီးခ်ိန္။ ေအာက္တိုဘာလ ၆ ရက္၊ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္။ မနက္ ၁ နာရီ ၇ မိနစ္။

Sunday, September 25, 2016

ေအာင္ျမင္သတဲ့လား...

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပည္ေတာ္ ျပန္သြားပါၿပီ...တဲ့။
တခ်ိဳ႔က သူ႔ရဲ႕ အေမရိကား ခရီးစဥ္ကုိ ေအာင္ျမင္တဲ့ ခရီးစဥ္လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ဟုတ္မွာေပါ့၊ ႏိုင္ငံေရးရာ ကိစၥရပ္ေတြ အရ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြမွာ ေအာင္ျမင္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ တကယ္ပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရဲ႕လား ဆုိတာကို ၀မ္းနည္းစြာ သံသယ ျဖစ္မိတာ တခုကေတာ့ ...။
သူဟာ သူ႔ရဲ႕ သားၾကီး ကုိျမင့္ဆန္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႔ခြင့္၊ စကားေျပာခြင့္ ရသြားပါေလစ ဆိုတာပါပဲ။

တခ်ိဳ႔ေတြ မွန္းဆၾကသလို ကုိျမင့္ဆန္းေအာင္က အေနသိုသိပ္သူ ျဖစ္လို႔ သားအမိေတြ ေတြ႔ဆုံၾကတာကို သတင္းေတြေပၚ မတင္တာဘဲ ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ႏိုင္ငံအေရးအရာ အရ ေအာင္ျမင္တဲ့ ခရီးစဥ္ကုိ သားၾကီးအတြက္ နာက်င္ရတဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔အတူ အရွဳံးကုိ ပိုက္ၿပီး ေနာက္တေခါက္ ျပန္သြားရတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

အေမရိကားကို လာေတာ့လဲ တာ၀န္ေတြ တပုံတပင္ ထမ္းပုိးၿပီး လာခဲ့ရ၊ ျပန္သြားေတာ့လဲ ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ အတူ လူမသိမသိ နာက်င္ရမႈေတြကုိပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ ျပန္သယ္သြားရမလား ...။
စက္တင္ဘာ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ က်င္းပတဲ့ "ျမန္မာ႔မိတ္ဖက္ ႏိုင္ငံမ်ား အစည္းအေ၀း" ကိုဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘန္ကီမြန္းကိုယ္တိုင္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အျမန္ ေနျပန္ေကာင္းပါေစ ဆိုၿပီး အခမ္းအနားမွာ ဆုေတာင္းခဲ့ရတယ္။

အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အေမအိုၾကီးအေပၚ ျမန္မာႏိုင္ငံက လိုအပ္ေနမႈဟာ သူတို႔ သားအမိေတြ အေပၚ မမွ်တလြန္းရာ က်ေနမလားလို႔ ေတြးလိုက္တုိင္း ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။

***

ကလိုေစးထူး

Monday, June 06, 2016

အဆင္သင့္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား ...

ကၽြန္ေတာ့္ သမီးၾကီး ေလးႏွစ္ ျပည့္ေတာ့ ေက်ာင္းထားဖို႔ အတြက္ စီစဥ္ခဲ့ရတုန္းကေပါ့ ...။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ျမိဳ႔မွာက ကေလးတေယာက္ကုိ ေက်ာင္းစထားေတာ့မယ္ ဆိုရင္ တျမိဳ႔လုံးက စာသင္ေက်ာင္း ဆုိင္ရာ ကိစၥေတြကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ရုံးတရုံး ရိွတယ္။ အဲဒီ ရုံးမွာ ကုိယ့္ကေလးကို စာရင္းသြားေပးၿပီးရင္ သူတို႔က ကုိယ္ေနတဲ့ လိပ္စာ အနီးအနားမွာ ရိွတဲ့ ကေလးေက်ာင္းတက္ဖို႔ အဆင္ေျပေလာက္မယ့္ ေက်ာင္းစာရင္းေတြကို ျပတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ကုိယ့္စိတ္ၾကိဳက္ သုံးခုေလာက္ကို ပထမဦးစားေပး၊ ဒုတိယ ဦးစားေပး၊ တတိယ ဦးစားေပး ဆိုၿပီး ေရြးခ်ယ္ေပးရတာေပါ့။

***

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သမီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အတြက္ လာၾကိဳေပးမယ့္ ေက်ာင္းကားကိစၥ၊ ေက်ာင္းကေန ေကၽြးေမြးတဲ့ မနက္စာ ေန႔လည္စာ ကိစၥေတြ၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြကုိ စူးစမ္း ေမးျမန္းရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ အတုိင္းပဲ သူတို႔ကုိ ေမးခြန္း တခု ေမးျဖစ္မိခဲ့တယ္။

အဲဒါကေတာ့...

"ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးကုိလဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ေအာင္ကုိပဲ သြန္သင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားသလို သူ႔ကုိလဲ ဗုဒၶဘာသာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ခရစ္ယာန္ေတြ မ်ားတာမုိ႔ ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြကို ခရစ္ယာန္ ၀တ္ျပဳ အစီအစဥ္ေတြ၊ ခရစ္ေတာ္ ေယရွဳ အေၾကာင္းေတြကုိ သင္တာေတြ လုပ္ေလ့ ရိွလား။ အဲဒီလို ေက်ာင္းမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးကုိ မထားခ်င္ပါဘူး"

***

ဟိုအရင္ကေတာ့ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ေနခဲ့ရတဲ့အခါ ကုိယ္က လူမ်ားစုထဲ ပါ၀င္ခဲ့တာကိုး။
ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းက စီစဥ္ေပးလို႔ ဘုရားရိွခိုးရတယ္။ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီလို႔ ၾသကာသ ရြတ္ၾကတဲ့အခါ တခ်ိဳ႔ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလး တခ်ိဳ႔က လက္ကေပးပိုက္ၿပီး ဟိုဒီ ေငးလို႔...။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲ ျဖဴျဖဴေလးလဲပါ၊ ညိဳညိမည္းမည္းေလးလဲ ပါတာေပါ့။
တခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးက အဲဒီလို လက္ကေလးပိုက္ၿပီး ေငးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို "ဟိတ္ေရာင္၊ ဘုရား ရိွခိုးေလကြာ" လို႔ ဆရာသြားလုပ္တာေပါ့။ အဲဒီ ကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျဖတာ "ငါ့ဘုရားမွ မဟုတ္တာကြ" ..တဲ့။

***

အခု သူတပါး တိုင္းျပည္ အေမရိကားကုိ ေရာက္တဲ့အခါ ေမြးထားတဲ့ ကုိယ့္ကေလးကို သူတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ၾကီးစုိးေနတဲ့ ဘာသာထဲ ေရာက္သြားမွာ အလြန္ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဒါက တပါးသူ ကုိးကြယ္ ယုံၾကည္တဲ့ အဲဒီ ဘာသာကုိ ေစာ္ကား အထင္ေသးလိုစိတ္ လုံး၀ မရိွေသာ ကုိယ့္ဘာသာကုိသာ ကုိယ့္ကေလးက ကုိးကြယ္ေစခ်င္တဲ့ မိဘရဲ႕ အတၱတမ်ိဳးနဲ႔ပါ။

လူအမ်ားစု ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ "ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ" ဆိုတာေနာက္ကုိ သမီးကေလး ေကာက္ေကာက္မ်ား ပါသြားေလမလား ဆိုတာကို ဗုဒၶဘာသာ မိဘတေယာက္ အေနနဲ႔ ပူပန္ရတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္က ေနရထုိင္ရေတာ့လဲ လူနည္းစု အေနနဲ႔ ေနရတာ။ ေျပာၾကေတာ့လဲ အဂၤလိပ္စကားေတြကသာ ခပ္မ်ားမ်ား၊ ျမန္မာစကားကို ကုိယ့္ရင္ေသြးေတြ ေျပာေနႏိုင္ဖို႔ကိုေတာင္ မနည္းအားယူ က်ားကန္ေနရတဲ့ အေျခအေန...။

တခါတေလ အိမ္ကို တံခါး လာေခါက္ေသာ ဘာသာေရး စည္းရုံးတတ္သူမ်ားက က်မ္းစာအုပ္ေလး တကုိင္ကုိင္နဲ႔ အဲဒီ စာအုပ္ထဲက ဘယ္အပုိဒ္ကို ရွင္းျပခ်င္လို႔ပါ ဆုိရင္ "က်ဳပ္တုိ႔က ဗုဒၶဘာသာဗ်" လို႔ မ်က္ႏွာထား တည္တည္နဲ႔ ေျပာလႊတ္ရတယ္။

ဒီၾကားထဲ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါကေတာ့ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကေန သူတို႔ အစည္းအရုံးေကာင္းလို႔ ဘယ္ဘာသာကုိ ပါသြားၿပီေဟ့ ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရင္ "င့ါကေလးမ်ား ဘာသာျခားသြားရင္" ဆိုတာမ်ိဳး ပူမိျပန္တာပဲ...။

***

အဲဒီလို ပူပန္မိျပန္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘုရားရိွခိုးေနၾကခ်ိန္ မ်က္လုံးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ လက္ကေလး ပိုက္ၿပီး အေ၀းကို ေငးေနၾကရွာတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းေဖာ္ေတြကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္မိတယ္။
သူတို႔ေရာ ဘယ္လို ခံစားေနၾကရွာခဲ့မလဲ။

***

လူနည္းစု ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာ အတုိင္း ဘုရားရိွခိုးေစတာ ရပ္ေပးရမလားလို႔ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ ရပ္ေပးပါလုိ႔ ေျပာဖို႔လဲ လုံး၀ မ၀့ံတာ အမွန္ပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ မိဘ တေယာက္အေနနဲ႔ဆို ကုိယ့္ကေလးက ေက်ာင္းသြားတာ စာလဲတတ္၊ ဘာသာေရးလဲ ကုိင္းရိွဳင္းဆိုတာမ်ိဳးကုိ သိပ္လိုခ်င္တာေပါ့။

ဒါဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ကေလးေတြက ၾသကာသ ဆိုေနၾကခ်ိန္မွာ လူနည္းစု ကေလးေတြအတြက္ေရာ သူတုိ႔ ဘာသာအလိုက္ သီးျခား အခန္းတခုခုမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းေစတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လုပ္ေပးရင္ေရာ ေကာင္းမလား။ ခပ္တိမ္တိမ္ဉာဏ္နဲ႔ မီသေလာက္ ေတြးမိတယ္။
တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းေတြမွာ အဲဒီလို အစီအစဥ္ေလးေတြ ရိွေနႏွင့္ၿပီးသားဆို အေကာင္းဆုံး ျဖစ္မွာပဲ၊ မရိွေသးရင္လဲ ရိွေနရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ လူနည္းစု ခံစားခ်က္နဲ႔ အေတြးေက်ာက ရွည္မိျပန္ေရာ...။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း အစကုိက "တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ မေသြ ~~" လုိ႔ အစခ်ီထားတာ မဟုတ္လား။ တရားမွ်တရမယ္၊ လြတ္လပ္ျခင္း ဆုိတဲ့ သူတပါးကုိ မထိပါးသည့္ လြတ္လပ္စြာ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ခြင့္ ကုိ မွ်မွ်တတ ရိွျခင္းကေန မေသြဖယ္ရဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္လား...။

***

စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႔ ေမးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္းကုိ သူတို႔ ေက်ာင္းရဲ႕ တာ၀န္ခံက ခပ္ျပဳံးျပဳံးပဲ ေျဖခဲ့တယ္။
"အခု ခင္ဗ်ားသမီးကုိ ထားမယ့္ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို ဘာသာေရးေတြနဲ႔ ဆုိင္တာ လုံး၀ မသင္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဘာသာေရးေက်ာင္း တခ်ိဳ႔က သီးသန္႔ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔လို လူနည္းစုေတြကုိပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတဲ့ အတြက္ အခု ခင္ဗ်ားသမီးရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာ လုံး၀ မသင္ပါဘူး၊ စိတ္မပူပါနဲ႔"

***

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံက ေက်ာင္းတခုခုမွာ...။
ေက်ာင္းလာအပ္တဲ့ မိဘတေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ ေမးတဲ့ ေမးခြနး္လိုမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တျခား ဘာသာ တခုခု အမည္နဲ႔ ေက်ာင္းကုိ ေမးခဲ့ရင္...။
ျပန္ေျဖဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီလား။

***

ကလိုေစးထူး

Sunday, June 05, 2016

ေနနည္း တူမတူ ...

ဒီတပတ္ ပိတ္ရက္မွာေပါ့...။

စာဖတ္နည္း သုံးနည္းထဲက တနည္းျဖစ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ နားေထာင္ျခင္းကုိ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ဆရာ ဦးဘုန္း (ဓာတု)၊ ဆရာ ညီမင္းညိဳနဲ႔ ဆရာ ဦးကုိနီတို႔ မေလးရွားမွာ ဒီႏွစ္ ႏွစ္ဦးပုိင္းတုန္းက ေဟာေျပာခဲ့ၾကတာေတြကုိ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ တေယာက္ကို တနာရီခြဲေလာက္ ေျပာၾကတာ ဆုိေတာ့ သုံးေယာက္စာ နားေထာင္ပစ္လိုက္တာ အားပါးတရပဲေပါ့။
အဲဒီဆရာေတြ ေဟာေျပာေနသမွ်၊ ေဟာေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို နားေထာင္လိုက္ရင္ စာေပေရးရာ မွတ္သားစရာမ်ားအျပင္ အထင္အရွား ၾကားႏိုင္၊ ျမင္ႏုိင္တာကေတာ့ လက္ရိွ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး အေနအထားပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေဟာေျပာခ်က္ကို နားေထာင္မိရင္ အဲဒီတုန္းက အေျခအေနေပါ့။ အခုေခတ္ကာလ ဆိုရင္လဲ အခုေခတ္ကာလ အေျခအေနေတြကို သူတို႔ ေဟာေျပာခ်က္ေတြထဲမွာ နားေထာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။

***

ဦးဘုန္းရဲ႕ ေျပာစကား တခုကုိ နားေထာင္မိတဲ့အခိုက္မွာ ခဏရပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ သူေျပာတာက ဘာလဲ ဆုိေတာ့...

"ၾကဳံၾကိဳက္လို႔ ေျပာပါရေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေရးဆရာ တေယာက္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ ညီမင္းညိဳဟာ ႏိုင္ငံေရးသမား လုံး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာဟာ ကုိယ္ျဖတ္သန္းတဲ့ ေခတ္ကုိ မွတ္တမ္း တင္ျခင္းပါပဲ"

***

စာေရးဆရာ ရင့္မ သူတို႔က စာေရးျခင္းကုိ အဲဒီလို ခံယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လို ဟိုေရးဒီျခစ္သမားကလဲ စာေရးျခင္း ဆုိတာကုိ အဲဒီအတုိင္းပဲ ယုံၾကည္ လက္ခံထားပါတယ္။

ေလျပည္ညွင္းေလးေတြ တိုက္ခတ္လို႔ သာသာယာယာ ရိွလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္ကို စာဖြဲ႔သီက်ဴးခ်င္တာေပါ့။
ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကုိလဲ ေဖာ္က်ဴးၾကည့္ခ်င္ျပန္တာပဲ။
လြမ္းေဆြးျခင္းဟာ ရသ တပုဒ္လဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီလိုပဲ...
ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ေရႊျပည္ၾကီးက ေတာ္တည့္ျခင္း၊ မေတာ္မနန္း ျဖစ္ျခင္းေတြအေပၚ ကုိယ့္အျမင္ကို ခ်ခင္းျပရတာလဲ စာေရးသူ တေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ။

စာေရးသူ တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ စာေတြဟာ သူ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ေခတ္ကုိ ေဖာ္ျပေနရမယ္ ဆုိတာက စာဖတ္သူ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကုိယ့္ဘာသာ ခံယူထားတဲ့ နားလည္မႈပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္တုန္းက အခ်စ္ေရ၊ ေမာင္ေရ ေရးၿပီး ေနာက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လဲ ေမာင္ေရ၊ အခ်စ္ေရပဲ ေရးေနျမဲ စာေရးသူေတြလဲ ရိွႏိုင္တယ္။ သူ႔လုိင္းနဲ႔သူမို႔ ထူးၿပီး မွတ္ခ်က္ မေပးလိုေပမယ့္ ေခတ္ရဲ႕ ပုံရိပ္ ပုိမိုထင္ဟပ္ေစတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပုိၿပီး ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္ကလဲ သူတို႔ကို အတုယူပါတယ္။

***

"လူေတြ ဘာနဲ႔ ေနၾကသလဲ"

ရုရွ စာေရးဆရာ လီယိုေတာ္စတြိဳင္းက ၁၈၈၁ ခုႏွစ္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အဲဒီ စာအုပ္ကို ေမာင္ထင္က ဘာသာျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ပါ အခ်က္အလက္ေတြကုိ အေျခခံၿပီး ဦးဘုန္းက ေဟာေျပာတယ္။
လူေတြ ဘာနဲ႔ေနလဲ။

အေဖအေမနဲ႔ အတူေနတဲ့လူရိွမယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ အတူေနသူရိွမယ္။ အိမ္နဲ႔ ေနမယ္။ ေငြနဲ႔ေနမယ္။ အဖုိးတန္ ကားၾကီးေတြနဲ႔ ေနမယ္။ မိသားစုနဲ႔ ေနမယ္။ အာဏာနဲ႔ ေနမယ္။ မာန္မာနနဲ႔ ေနမယ္။ အေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႔ ေနမယ္။ မနာလိုျခင္းေတြနဲ႔ ေနမယ္။ ေလ့လာ ဆည္းပူးျခင္းနဲ႔ ေနမယ္။ ပ်င္းရိျခင္းနဲ႔ ေနမယ္။ ေမတၱာတရားနဲ႔ ေနမယ္။ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ေနမယ္။

စာလာဖတ္သူကလဲ ဒီစာကို ေရးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတူတဲ့ ေနနည္း ရိွသလို တူတာေတြလဲ ရွိၾကမွာပါပဲေပါ့။

ဒီအေကာင္ေတာ့ ဒါေတြ ေရးေနျပန္ၿပီ၊ ဟုိကိစၥေတာ့ ေရးျပန္ပဟ ဆုိၿပီး စိတ္ထဲ မေတြ႔ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ရုိးရိုးပဲ ျပန္ေျပာစရာ ရိွတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္းကုိက ပုံက် ဟုတ္လွခ်ည့္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ဖူးသလို ခင္ဗ်ားေနနည္း အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ပုံစံတူ လိုက္ေနျဖစ္ခ်င္မွ ေနျဖစ္မွာကုိေတာ့ နားလည္ေစခ်င္တယ္။

***

စာေတြ ေရးပါဦးမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ ဆိုေတာ့ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ မကုန္မခန္းသြားသေရြ႕ေပါ့။ ဖတ္မွတ္၊ ေရးသား ရတာကိုက ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္း တမ်ိဳးကုိး။

***

ကလိုေစးထူး

Wednesday, May 25, 2016

မ်က္ႏွာ...



ဒီမနက္မွာ တခု ေတြးမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္နွာ ဘယ္ႏွစ္ခု ရိွပါလိမ့္။ ဒီကိစၥကုိ ေတြးမိလိုက္ေတာ့ ရယ္စရာလဲ ေကာင္းသလို တရားက်ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္စရာလဲ ေကာင္းတယ္။

***

ခင္ဗ်ားကေတာ့ မ်က္စိလည္သြားမလား မေျပာတတ္ဘူး။ မလည္နဲ႔ဗ်၊ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ တကယ္။ လူတိုင္း ကုိယ္စီမွာ မ်က္ႏွာေတြ အမ်ားၾကီး ရိွတယ္။
ေျပာျပမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပုိင္ဆိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေတြ အေၾကာင္း...။

***

ဟိုတေလာကေပါ့ဗ်ာ။

အိမ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥတခုေၾကာင့္ ေဒါသေတြ ထြက္ေနတယ္။ မွန္ေရွ႕ကေန အမွတ္မထင္ ျဖတ္သြားမိလို႔ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဟာ ေတာ္ေတာ့ကို ခက္ထန္တာ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ လန္႔တယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ တံခါးေခါက္သံ တခု ၾကားတယ္။ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အင္မတန္ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြ တေယာက္က ကိစၥတခုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာတာ...။ ဒီေတာ့ ေစာေစာက ခက္ထန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို အျမန္လႊင့္ပစ္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ မ်က္ႏွာတခုကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ပိုင္ဆုိင္ ပစ္လုိက္ရတယ္။

***

အလုပ္ထဲ ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ လူေတြ တေယာက္ခ်င္းစီနဲ႔ ဆက္ဆံ စကားေျပာဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္နွာေပါင္း မ်ားစြာ ေဆာင္ထားရတယ္။ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ အညီ ျပဳံးဖို႔၊ ရယ္ဖို႔၊ တည္ဖို႔ ... ... ...။
ဘယ္ပတ္၀န္းက်င္ကုိပဲ သြားသြား လိုသလို လဲလွယ္ပစ္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ဆိုတာ...။ တခါတေလက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မူရင္းမ်က္ႏွာ အစစ္က ဘယ္ဟာမွန္းေတာင္ မသိဘူး။

***

အျမဲျပဳံးေနတဲ့ မ်က္ႏွာလား။ သိပ္ပုိင္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ လူျမင္ေကာင္းတယ္ေလဗ်ာ။ အျပဳံးေလာက္ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာ ဘယ္မွာ ရိွႏိုင္ေသးလို႔လဲဗ်။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလက်ရင္ေတာ့ ကုိယ္မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေပမယ့္လဲ ကုိယ့္ဘာသာ တပ္ဆင္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြက ရိွေသးတယ္ မဟုတ္လား။

စိတ္ရွည္တတ္တဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္တယ္။
ခံျပင္း ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ပုိင္တယ္။
၀မ္းနည္းနာက်င္တဲ့ မ်က္နွာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ...
တက္ၾကြ လန္းဆန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာ..
စိုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့ မ်က္နွာ..
ၾကည္လင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ..
အေလာတၾကီး ဆန္လြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာ...၊ အဲဒါေတြကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ ပုိင္တာပဲ။


အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာ...၊ အင္း ဒီမ်က္နွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရိွေသးလား မရိွေတာ့ဘူးလား ဆုိတာ တကယ္ မသဲကြဲဘူး။

ေကာက္က်စ္တဲ့ မ်က္ႏွာ..၊ မရိွဘူးလို႔ ကုိယ့္ဘက္ကုိယ့္ယက္ ေတြးမိရင္း ဘယ္ေတာ့မွ မရိွမိေအာင္လဲ ၾကိဳးစားေနရမွာ။

***

ေၾသာ္...၊ ဒါနဲ႔။

ခင္မ်ားမွာေရာ မ်က္ႏွာေတြ ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္ ရိွလဲဗ်။

***

ကလိုေစးထူး

Wednesday, May 18, 2016

လမ္းေပၚက အလကၤာ...



ကားစက္ႏိႈးၿပီးလို႔ လမ္းမေပၚ အသာေလး ေမာင္းထြက္လိုက္ၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ သခင့္အလိုက် သြားလိုရာသြားေစေတာ့ ဆိုေနတဲ့အလား ကားျဖဴေလးက သိမ့္ခနဲ ျငိမ့္ခနဲ...။
***
ဒီႏွစ္ ေႏြဦးက ေဆာင္းတြင္းနဲ႔ မျခားနားသလို ေအးလြန္းတယ္။ ေႏြးတဲ့ရက္ တရက္တေလ ရိွေပမယ့္ အေအးဓာတ္ကသာ ပုိၿပီး မင္းမူေနလိုက္တာ ေႏြဦးကာလ ေရာက္တုိင္း လန္းဆန္းတက္ၾကြေနတတ္တဲ့ ျမက္ပန္း ၀ါ၀ါကေလးေတြေတာင္မွ ေခါင္းငိုက္စိုက္ကေလးေတြ က်လို႔...။ ကားထဲက အေႏြးေပးစက္ကို အပူရိွန္ေလး နည္းနည္း ျမွင့္ထားေတာ့ ေနရထုိင္ရ သက္သာသြားတယ္။
လမ္းဆုံမွာ မီးနီမိလို႔ ကားရပ္ေစာင့္ေနရင္းကေန ခဏၾကာေတာ့ မီးက စိ္မ္းသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မီးစိမ္းတယ္ ဆိုတိုင္း ဆက္ထြက္လို႔ မရဘူး။ လမ္းျဖတ္ကူးသူေတြ ရွင္းသြားၿပီလား၊ တျခားေသာ လမ္းကကားေတြ တကယ္ပဲ လမ္းဆုံမွာ ရွင္းလင္းသြားၿပီလားဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္ၿပီးမွ ကားကို ဆက္ထြက္ရမယ္။ မီးစိမ္းတယ္ ဆုိတာဟာ ကားကုိ ခ်က္ခ်င္းဆက္ထြက္ဖုိ႔ အဓိပၸာယ္ မဟုတ္ဘူး။ လူရွင္း၊ ကားရွင္းရင္ စထြက္ႏိုင္ပါၿပီ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္...။
ဟ..ဟ..။ ေၾသာ္...၊ ဒီလူ႔ႏွယ္။ ကားလာေနတာကို ျမင္ရဲ႕သားနဲ႔ လမ္းကူးတာ ေအးေအးေဆးေဆး နိုင္လြန္းလိုက္တာ...။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ေစာင့္ေပးရမွာပဲ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ လူကူးမ်ဥ္းက်ားကေန လမ္းကူးေနသူမ်ားဟာ ထာ၀ရ မွန္ကန္တယ္ ဆိုတဲ ယာဥ္စည္းကမ္း ရိွတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ ကားလာေနတာ ျမင္ရဲ႕သားနဲ႔ပဲ ကူးကူး၊ မျမင္လို႔ဘဲ ကူးကူး သူလမ္းကူးေနတာကို ျမင္ရင္ ရပ္ေစာင့္ေပးရမွာသည္ ကားေမာင္းေနတဲ့လူရဲ႕ တာ၀န္...။ ဟြန္းသြားမတီးနဲ႔။ ခင္ဗ်ားဟာ သိပ္ရုိင္းတဲ့လူ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
***
ေဟာ...၊ အေ၀းေျပး လမ္းမၾကီးေပၚ ေရာက္လာၿပီ။ ေနပါဦး၊ အေ၀းေျပးလမ္းမေတြကို အဂၤလိပ္လို High way လို႔ ေခၚတာလို႔ပဲ သိထားတာ အခုက် Free way ဆိုပါလား။ ေၾသာ္..၊ ဒီလို။ High way ဆိုတာက ျမိဳ႔ေတြ၊ ရြာေတြ အခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္သြားႏိုင္တဲ့ အေ၀းေျပးလမ္းမငယ္မ်ား ျဖစ္မလား။ Free way က်ေတာ့ ျပည္နယ္အခ်င္းခ်င္း အထိကိုပါ ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္တာလား၊ ဒီသေဘာလား။ ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီလို မွတ္ထားလိုက္။ High way လို႔ ေခၚတဲ့ အေ၀းေျပးလမ္းသည္ လမ္းဆုံ၊လမ္းခြ မီးပိြဳင့္ေတြ ရိွႏိုင္တယ္။ Free way ဆိုတာ မီးပိြဳင့္မရိွသလို၊ လူကူးမ်ဥ္းက်ားလဲ မရိွေသာ အျမန္လမ္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အျမန္လမ္းမၾကီးသည္ ျမန္မာ့ တခုတည္းေသာ Free way ျဖစ္မလားဘဲ။
အင္း...၊ မိုင္ႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္က ၅၅ မိုင္ ဆုိပါလား။ ဟုိေရွ႕နားေတာ့ ၇၀ ေပးတာပဲ။ ဒီနားမွာက ကားအသြားအလာ ပုိမ်ားလို႔ မိုင္ႏႈန္းကို ေလွ်ာ့ေပးတာ ျဖစ္ရမယ္။ ျမိဳ႔ျပင္လို ေနရာမ်ိဳးကေတာ့ မိုင္ႏႈန္းေပးတာ ပုိျမင့္တာေပါ့။ တျပည္နယ္နဲ႔ တျပည္နယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အျမင့္ဆုံး မိုင္ႏႈန္းေတြလဲ မတူျပန္ဘူး။ ဥပမာ၊ အိုဟိုင္းအိုး ျပည္နယ္က အျမင့္ဆုံး မိုင္ႏႈန္းက ၆၅ မိုင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ နီဗားဒါးလို ျပည္နယ္က်ေတာ့ ၈၀ အထိ ေပးတာမ်ိဳး။
မွန္းစမ္း..၊ ငါ့ကား မိုင္ႏႈန္းက သိပ္မ်ားေနေသးသလား။ ေၾသာ္၊ ၅ မိုင္ေလာက္ေတာ့ ပုိေမာင္းမိေနတယ္။ ဒီေလာက္ကေတာ့ ကိစၥ မရိွပါဘူး။ ဟိုတေလာကေတာ့ ၁၇ မိုင္ေလာက္ ပုိေမာင္းမိတာ လမ္းေဘးကေန အသာေလး ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲက ေနာက္ကေန လိုက္လာၿပီး တား၊ ဒဏ္ရိုက္လႊတ္လိုက္တာ ေဒၚလာ ၂၀၀ ဒဏ္ေဆာင္လိုက္ရပါေလေရာလား။ ဟာဗ်ာ၊ က်ဳပ္ အဲဒီေလာက္ ပုိမေမာင္းပါဘူး သြားမျငင္းနဲ႔ဦး။ သူ႔မွာ ေလဆာေသနတ္နဲ႔ ကုိယ့္ကား အျမန္ႏႈန္းကုိ ဖမ္းၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ ျငင္းလို႔မရ...။
အာ...၊ ေရွ႕က ေမာင္းေနတဲ့ကား။ ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆုံးလမ္းကေန ေမာင္းၿပီး မိုင္ႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္ထက္ တအားေလွ်ာ့ေမာင္းေနပါလား။ ညာဘက္လိုင္းကုိ ကူးေလကြာ။ အေ၀းေျပးလမ္းမွာ ဘယ္ဘက္ အစြန္လမ္းဟာ ေက်ာ္တက္ဖို႔အတြက္သာ သုံးရမယ့္ တရား၀င္လမ္း။ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေမာင္းခ်င္ရင္ ညာဘက္လမ္းကေန ေမာင္းေလ။ ဟြန္းတီးၿပီး လမ္းေတာင္းဖို႔လား...။ မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ အဲဒါဆဲတာနဲ႔ အတူတူပဲတဲ့။ ဟာ...ဟ ဟ ဟ။ ဟိုဘက္က ကားတစီး Bling Spot ကုိ မၾကည့္ဘဲ အတင္းၾကီး လိုင္းကူးလာပါလား။ တီးၿပီကြာ.. ဒီဟြန္းးး။ လိုအပ္လို႔ တီးတယ္။ ကဲ... ပြမ္))))))))))))))
***
ေၾသာ္...၊ Blind spot လား။ ခင္ဗ်ားကားရဲ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္နဲ႔ ေဘးမွန္ေတြကေန ၾကည့္ရုံနဲ႔တင္ မျမင္ရတဲ့ ေနရာကကားေပါ့ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ခင္ဗ်ားကားရဲ႕ ေနာက္တံခါးနဲ႔ တည့္တည့္ေလာက္မွာ ကားေခါင္း ေရာက္ေနတဲ့ ဟိုဘက္လိုင္းက ကားဗ်။ သူ႔ကုိ မျမင္ဘဲ ကားလိုင္းကူးရင္ေတာ့ တိုက္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ျမင္ေအာင္ တခ်က္ကေလး ေခါင္းကို ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ရတယ္။ ဘယ္ျဖစ္ေစ၊ ညာျဖစ္ေစေပါ့...။
အလို..၊ ဟုိေရွ႕မွာ သမင္...ပါလား။ ေလွ်ာ့..ေလွ်ာ့။ အရိွန္ကုိ ေလွ်ာ့ထား။ ဒီႏိုင္ငံမွာ သမင္ေတြကို ေဘးမဲ့ေပးထားတဲ့ သစ္ေတာက မ်ားၿပီး အမဲလိုက္ခြင့္ ေပးတဲ့ ေနရာက ပုိနည္းေတာ့ သမင္ေတြက ကားလမ္းေပၚ မ်က္စိလည္ၿပီး ေရာက္လာတတ္တယ္။ သြားမတိုက္မိေစနဲ႔..။ ကားလဲ နာတယ္။ တိရိစၦာန္ေလးေတြလဲ သနားဖို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ အိုဗ်ာ...၊ ကားလမ္းေပၚကေန ဘဲငန္းေလးေတြ ျဖတ္ကူးေနတာ ေတြ႔ရင္ေတာင္ အရိွန္ေလွ်ာ့..၊ ရပ္ေစာင့္ေပး။ ဒါက ယာဥ္စည္းကမ္း ဆုိတာထက္ ပုိတဲ့ လူသားဆန္မႈ...။
***
အေ၀းေျပးလမ္းကေန ဆင္းၿပီး ျမိဳ႔ထဲကုိ ၀င္လာၿပီ။ ေရွ႕မွာ Stop sign ။ ရပ္..၊ ဘီးကုိ ေလးဘီးစလုံး ရပ္ေနေအာင္ရပ္။ ရပ္သလိုလို မရပ္သလိုလို ရပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး မရပ္နဲ႔။ ဒီလိုေနရာမွာ ရဲက ေစာင့္ေခ်ာင္း ဖမ္းတတ္တယ္။ မရပ္ရင္ လာထား။ ဒဏ္ေငြ။ ေၾသာ္...၊ Yield sign လား။ ရပ္စရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိဘက္က လာေနတဲ့ ကားကိုေတာ့ ဦးစားေပးရမယ္။
ကဲ...၊ ေရာက္ၿပီဗ်၊ အလုပ္ကုိ။ ဒီည ေသာၾကာညဆိုေတာ့...အလုပ္က အျပန္မွာ ဘားကို ၀င္ၿပီး တခြက္တဖလားေလာက္ ေမာ့ရရင္ ေကာင္းေလမလား။
မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။ မူးၿပီး ကားေမာင္းေနတာကို ရဲက သိသြားလို႔ကေတာ့ တသက္လုံး ေဖ်ာက္မရတဲ့ မွတ္တမ္း ၀င္သြားလိမ့္မွာေပါ့။ ကံမေကာင္းရင္ ေထာင္ပါ ခ်မွာဗ်။
***
လမ္းမေပၚမွာေတာ့ ကားေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ တေသာေသာပါပဲဗ်ာ။
***

ကလိုေစးထူး