Monday, August 11, 2008

ဘာလုပ္ဖို႔...။

အိမ္ေရွ႔မွ တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သံ၊ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာသံမ်ားက အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လွႏိုင္ကို လႈပ္ႏိႈးပစ္လိုက္၏။ နာရီၾကည့္စရာ မလိုပါဘဲႏွင့္ လွႏိုင္၏ အသိအာ႐ုံက အိပ္ယာမွ ထခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးလိုက္သည္။

`တို႔ဟူးသည္ေတြေတာင္ ေစ်းထြက္ၿပီပဲ´

အိပ္မႈံစုံမႊားျဖစ္ခ်င္ေနေသးေသာ စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း ေနာက္ေဖးစဥ့္အိုးထဲမွ ေရတဖလားခပ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ခပ္သြက္သြက္သစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္…၊ ေရအနည္းငယ္ကို လက္ဖ၀ါးထဲထည့္ၿပီး ေနာက္ဇက္ပိုးကုိ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ လုံး၀မရိွေတာ့ၿပီ…။

အိမ္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဆိုက္ကားကုိ တြန္းထြက္လိုက္ေတာ့ နံနက္ခင္းေလ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္က တေန႔တာ ႐ုန္းကန္ရေတာ့မည့္ လွႏိုင္ကို အားအင္ေတြ ျဖည့္တင္းေပးလိုက္ေလ၏။

***

`ဟဲ့…၊ ဟဲ့…၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ငါ့တို႔ဟူးဗန္းလဲ ျပဳတ္က်ကုန္ဦးမယ္´
`အင္းပါ ေဒၚႀကီးတင္ရ´

အခုလို မနက္ေစာေစာပုိင္းေတြမွာေတာ့ လွႏိုင္တို႔ လမ္းထဲက တို႔ဟူး က်ိဳေရာင္းသူေတြကို နႏၵ၀န္ေစ်းထဲကို လိုက္ပို႔ေပးရတတ္သည္။ တခါတေလလဲ လွႏိုင္ရဲ့ ဆိုက္ကားက မနက္ခင္းေစာေစာစီးစီးမွာ ကန္ဇြန္းရြက္စည္းေတြ အပုံအပင္ ျပည့္သိပ္လို႔ တအိအိႏွင့္ေပါ့…။

***

ေနေရာင္ နည္းနည္းပြင့္လုိ႔ မနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုရင္ေတာ့ လေပးႏွင့္ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ ရေသာ ကေလးေတြကို တင္လို႔ ေက်ာင္းခိ်န္ အမွီ ဆိုက္ကားနင္းရ၏။

`သမီးေလး၊ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာရြတ္ျပရမယ့္ ကဗ်ာ က်က္လာၿပီးၿပီလား´
`ဟုတ္ကဲ့ေမေမ´

ကေလးအေမျဖစ္သူက မူလတန္းေက်ာင္းသူ သူ႔သမီးငယ္ကို ေမးေနေသာ အသံကုိ ဆိုက္ကားနင္းေနရင္းမွ လွႏိုင္တေယာက္ အတုိင္းသား ၾကားေနရသည္။

`ေမေမ့ကို ရြတ္ျပပါဦး´
`မမ၀၀ ထထက၊ အက ပထမ၊ ကပါ ကပါ မမရာ၊ ညည လသာသာ၊ ညအခါ ငါစာရ၊ မမ၀၀ ထထက´
`သမီးေလးက အရမ္းေတာ္တာပဲ၊ ေနာက္တပုဒ္ကေရာ´
`မနီကေလး ဘယ္ကလာ၊ အိမ္ကထြက္လုိ႔လာ၊ မနီကေလး ဘယ္ကိုသြား စာသင္ေက်ာင္းကိုသြား၊ စာသင္ေက်ာင္းက ဘာေတြသင္၊ စာေရးစာဖတ္သင္၊ စာေရးစာဖတ္ ဘာလုပ္ဖုိ႔၊ မနီလိမၼာဖို႔´
`ေတာ္လိုက္တဲ့ သမီးေလး´

ကေလးမေလးရဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံႏွင့္အတူ ကေလးအေမရဲ့ ပီတိရႊမ္းေသာ ခ်ီးမြမ္းသံက လွႏိုင္ နင္းေနေသာ ဆိုက္ကားေပၚတြင္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွစြာ လြင့္ပ်႕ံေနေလေတာ့သည္။ ကဗ်ာရြတ္ၿပီးေတာ့ ကေလးမေလးက မုန္႔စားရင္း အသာၿငိမ္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ အေမျဖစ္သူကပင္ ဆက္၍…

`သမီးေလး၊ ေက်ာင္းကိုေရာက္ရင္ ဆရာမသင္တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္´
`ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ´
`သမီးေလး စာႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္၊ စာႀကိဳးစားမွ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္မွာ သမီးရဲ့´
`ဟုတ္´
`ပညာတတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘူးေပါ့ သမီးရယ္´

ကေလးအေမက သူ႔သမီးကို ေျပာရင္းျဖင့္ ဆိုက္ကားနင္းေနေသာ လွႏိုင္ဆီကုိ မ်က္လုံးတခ်က္ ေ၀့အၾကည့္ လွႏိုင္ကလဲ ေနာက္ကလာေသာ ကားရွင္းမရွင္းကုိ လွည့္ၾကည့္ခိုက္ႏွင့္ အၾကည့္တခ်က္ဆုံသြားသည္။ လွႏိုင္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ အေရွ႕ကို မ်က္ႏွာျပန္မူလိုက္၏။

***

`ဆိုက္ကား… အားလားေဟ့´
`ဟုတ္ကဲ့ အားပါတယ္ အကို၊ ဘယ္သြားခ်င္လုိ႔လဲ ခင္ဗ်´
`ဇာဂ (၄) လမ္းကို´
`ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ´
`တေယာက္ ၂၀၀ ပါ အကုိ´
`မ်ားတာေပါ့ကြ၊ ၁၅၀ ပဲယူကြာ´

ေဖာင္းကားေနေသာ သားေရအိတ္ကုိ ကုိင္ထားတဲ့လူရဲ့ ေစ်းဆစ္မႈကို ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ၿငိမ့္ျပလုိက္ၿပီး ဆိုက္ကားေပၚ တက္ေစလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ တျခားဆိုက္ကားကုိပဲ သြားစီးေနမွျဖင့္ ပါစင္ဂ်ာ လြတ္သြားဦးမည္…၊ သိပ္ၿပီး တင္းခံေနလို႔ မျဖစ္…။

`ညကပြဲကေတာ့ ကြဲတာပဲဗ်ာ၊ မန္ယူ ရွဳံးသြားတယ္´
`ဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ ထိသြားလဲ´
`တပုံးခြဲဗ်´
`ဟာ၊ မနည္းဘူးဘဲဗ်၊ ဒိုင္လဲ ေထာၿပီထင္တယ္၊ မန္ယူဘက္ကေန ထိုင္ၾကတဲ့လူေတြက မနည္းဘူးဗ်´
`ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ´
`ေနာက္တေန႔ အာႀကီးပြဲ ဘယ္လိုေပါက္လဲ´
`တလုံး ငါးမူးစားတဲ့´
`ခင္ဗ်ား အေပၚထုိင္မလား၊ ေအာက္ေနမလား´
`အာႀကီးက ယုံစားလုိ႔မရဘူး၊ ေအာက္ကေနၾကည့္ဦးမယ္ဗ်ာ´

အာႀကီး၊ မန္ယူ၊ တလုံးငါးမူးစား…၊ အေပၚထုိင္၊ ေအာက္ေန၊ ျမန္မာေတြေျပာတဲ့ စကားကုိ ျမန္မာတေယာက္ပင္ ျဖစ္တဲ့ လွႏိုင္ကေတာ့ ဘာမွနားမလည္…။ `အကို၊ အဲဒါဘာေတြလဲ´ လို႔ မ၀့ံမရဲ ေမးလုိက္ေတာ့ ေရွ႔မွာထိုင္စီးလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ္အတဲ့ေကာင္ပဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး `ေဘာလုံးပြဲအေၾကာင္းေလ၊ ပရီးမီးယားလိဂ္ ဆိုတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား´ ဟု ျပန္ေျဖ၏။ `ေၾသာ္၊ ဟုတ္ကဲ့´ ဟုသာ အလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျဖၿပီး ဆိုက္ကားကုိသာ အားစိုက္နင္းေနလိုက္သည္။

`ေဟး၊ ခင္ဗ်ားသား အႀကီးေကာင္ ဆယ္တန္းေအာင္သြားၿပီလား´
`မႏွစ္က က်တယ္၊ ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ ဆက္လဲ ေျဖခ်င္ပုံမေပၚပါဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ဆုိင္မွာပဲ ကူလုပ္ခိုင္းထားတယ္´
`အင္း၊ အဲဒါက ပုိေကာင္းပါတယ္ေလ၊ အိမ္ကေကာင္လဲ ဆယ္တန္းေတာ့ေအာင္ၿပီ၊ တကၠသိုလ္တက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ေပးေတာ့ တက္ထားတာပဲ၊ ေက်ာင္းသား ဘ၀ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ပါတဲ့ေလ´
`က်ေနာ့္ေကာင္ကေတာ့ ဆိုင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ အားကုိးေနရၿပီဗ်´

***

သူတို႔ သြားလိုတဲ့ ဇာဂ (၄)လမ္းထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ လွႏိုင္လဲ ေခၽြးေတြရႊဲစိုေနေလၿပီ။ ေနကလဲ ျမင့္ၿပီကုိး…။

`ေရာ့ေဟ့၊ ဆိုက္ကားခ´

ကမ္းေပးလာေသာ ငါးရာတန္ကို ျပန္အမ္းဖုိ႔ လွႏိုင္ အိတ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္အေပါစားကို အလ်င္စလို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ေငြစကၠဴေရာရာေတြထဲကမွ ႏွစ္ရာတန္ တရြက္ကို ဆြဲအထုတ္မွာ ကဒ္တကဒ္က ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ေျမႀကီးေပၚ ထြက္က်သြားသည္။ ငါးရာတန္ ကမ္းေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္က ကဒ္ျပားကုိ ေကာက္ယူၿပီး လွႏိုင္ကို ျပန္မေပးမီ ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့…

`ေမာင္လွႏိုင္၊ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္၊ သမိုင္းအထူးျပဳ၊ ခုံအမွတ္၊ … … …´

ေငြႏွစ္ရာ ျပန္အမ္းၿပီး ဆိုက္ကားကုိ ျပန္နင္းထြက္လာေသာ ေမာင္လွႏိုင္ကို ေစာေစာက ဆိုက္ကားစီးသူက အေငးသားျဖင့္ က်န္ခဲ့၏။

***

ေန႔လယ္ေနက ပူလြန္းလွသည္။

နဖူးမွ ေတာက္ေတာက္ယုိေအာင္ က်လာေသာ ေခၽြးစက္ေတြကို လွႏိုင္တေယာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေခၽြးစက္မ်ားႏွင့္အတူ ပူခနဲျဖစ္ေနေသာ မ်က္၀န္းအစုံမွ အရည္ေတြပါ ေရာပါသြားသလားေတာ့ မေျပာတတ္…။ မနက္ခင္း ခပ္ေစာေစာတုန္းက ကေလးမေလးရဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံက လွႏိုင္နားထဲကို ပဲ့တင္သံ တခုႏွယ္ ျပန္ၾကားေယာင္လာျပန္သည္။

`စာသင္ေက်ာင္းက ဘာေတြသင္၊ စာေရးစာဖတ္သင္၊ စာေရးစာဖတ္ ဘာလုပ္ဖုိ႔… … … … စာေရးစာဖတ္ ဘာလုပ္ဖုိ႔… … … စာေရး စာဖတ္ဘာလုပ္ဖု႔ိ´

ေနပူပူရဲ့ ေအာက္မွာ လွႏိုင္ရဲ့ ဆိုက္ကားက တေရြ႕ေရြ႕…။


ကလိုေစးထူး

13 comments:

Anonymous said...

မိုက္တယ္..
စာေရးစာဖတ္ဘာလုပ္ဖို့ဆိုတာ....
တခါတေလေတာ့လည္း ေတြးၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ဘယ္အရာက ဘာလဲ..
ေငြရွာတဲ့ အလုပ္ကေကာင္းတာလား ပညာရွာတဲ့ အလုပ္ကေကာင္းသလားဆိုတာ..
ခုခ်ိန္ထိ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ျခင္းေတြနဲ့....
ျမန္မာျပည္မွာေနစဥ္ကဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို ဘ၀ေပးေတြ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။
တကက္ထိပါတယ္။ စာေရးတာ ေတာ္ေတာ္ညက္ေတာ့
ဖတ္ေနရတာ... ေက်နပ္ေနတယ္ ကိုၾကီးေစးးးး ဟီးဟီး

သက္ေဝ said...

စာေရး စာဖတ္ ဘာလုပ္ဖို ့ဆိုတာ ကိုလွႏိုင္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စဥ္းစားစရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ။
ဒါေပမယ့္လဲ တေန ့ေန ့တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုလွႏိုင္ စာေရးစာဖတ္ လုပ္ခဲ့ရၾကိဳးနပ္ပါလိမ့္မယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္ၾကည့္ရတာပါဘဲ...။

ကုိေပါ said...

ငါ့သား...မင္းဒီေလာက္ ပညာေတြ တတ္ေနမွေတာ့ ဆုိက္ကားသာထြက္နင္းေခ်ေတာ့... ဆုိတဲ့ သီေလးသီးအဖြဲ႕က ပ်က္လုံးကုိ သတိရမိတယ္။ း-)

Moe Cho Thinn said...

ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ပါေပ႔။

su wai said...

စာတတ္ရင္ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘူးဆုိတာ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ မွန္သင္႔သေလာက္ပဲ မွန္ေတာ႔တယ္ အကိုေစးထူးေရ…။ ဆိုက္ကားနင္းေနရတဲ႔ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြ၊ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းထုိင္ေရာင္းေနရတဲ႔ ဘြဲ႔ရၿပီးသားသူေတြကို ေတြ႔တုိင္း ငယ္ငယ္က မွတ္သားခဲ႔ရတဲ႔ ပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အဆုိအမိန္႔ေတြ၊ ဆုိရိုးစကားေတြကို သတိရမိတယ္။ ပညာတတ္ေတြက ပညာမဲ႔ေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ေစခိုင္းတာကို ခံေနရတာလဲ ရင္နာစရာပါပဲ။

Anonymous said...

တိုင္းျပည္ကို အုပ္စိုးတဲ့ မင္းဟာယုတ္ညံ.သေရြ.ေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ သူယုတ္မာေတြေအာက္မွာဒူးေထာက္ေနရျမဲပါဘဲ။ တိုင္းျပည္ကိုပညာမဲ့ေအာင္လုပ္ေနတာ ဒင္းတို.ပါဘဲ။ အေရးအသားက ညက္ေတာ့ ဖတ္ျပီးေဒါသေတာင္ထြက္မိတယ္။ စာေကာင္းေပေကာင္းမ်ားကိုဖတ္ရွဳဖို.ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္

Anonymous said...

ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး ကိုေစထူးေရ။ မွန္လြန္းလို႕။ ေရးတတ္ပါေပ့။

Thet Htoo@Myat Lone said...

မနီတို႕လည္း လိမၼာႏုိင္ပါေစ။ ကုိလွႏုိင္တို႕လည္း အေမာေျပႏုိင္ပါေစ။

Unknown said...

ဒါၾကီးက၇ိုးေနပါပီကြာ။ မင္းေရးထားတာက မ်က္ေရေတြကိုအတင္း ညွစ္ထုတ္ေနသလုိပဲ။ ငါေတာ့ ခံစားလို႔မ၇ဘူး။

တန္ခူး said...

ကိုေစးထူး… ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ကိုလွနိုင္လို ဆိုက္ကားနင္းျပီး RIT တက္ခဲ့ရတာ သြားသတိရတယ္… ေက်ာင္းျပီးလို ့အရာရွိၾကီးျဖစ္လဲ ဆုိက္ကားနင္းေနတုန္းပဲ…

ကလိုေစးထူး said...

အားေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးကုိေရာ ေဆာ္ပေလာ္တီးသြားတဲ့ စစ္ေအာင္သူကိုေရာ ေက်းဇူး တင္ရိွပါေၾကာင္း။ :D

ေကေက said...

က်မလဲကိုေပါေျပာသလိုဘဲ..
သီးေလးသီးအဖြဲ႕ပ်က္လံုးကိုသတိရ
သြားတယ္..
စာအေရးအသားအရမ္းေကာင္းပါတယ္..

Anonymous said...

ဟုတ္တယ္.. သီးေလးသီးရဲ႕ပ်ုက္လံုးကုိသတိရမိသြားတယ္.
ဘြဲ႕လတ္မွတ္တစ္ခုကုိင္ျပီးေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတဲ့အျဖစ္ေတြ
ေစ်းေရာင္းေနရတဲ့အျဖစ္ေတြဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ားဆက္ျဖစ္ေန
အံုးမလဲမသိဘူးေနာ္