မရယ္ခ်င္ရင္လဲ ၿပဳံးႏိုင္ပါေစ

အမွန္ေတာ့ ဒီပုိ႔စ္ကို တင္ဖို႔ က်ေနာ္ ခ်ိန္ရြယ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ခ်ိန္ရြယ္ေနတာနဲ႔ပဲ အခုေတာ့ ဟိုဘက္ဘေလာ့ဂ္က မေမဓာ၀ီက အၾကံဦးလို႔ ဟာသပုိ႔စ္တင္တာ ႏွစ္ခါႀကီးမ်ားေတာင္ ရိွသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတင္တာက စာအုပ္ထဲကေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပုံစံတမ်ိဳးနဲ႔ တင္ဆက္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ အျပင္ေလာကက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လဲပါ၊ သူငယ္ခ်င္း မွ်ေ၀တာလဲ ပါေပါ့။ ဒီပို႔စ္နာမည္ကိုေတာ့ `မရယ္ခ်င္ရင္လဲ ၿပဳံးႏိုင္ပါေစ´ လို႔ အမည္ေပးပါရေစ။ ကဲ…။ စလိုက္ၾကပါစို႔…။

ဘာမ်ားပါလိမ့္

ဒီဟာသေလးကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလးက တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္တခုကို အေျခခံၿပီး တင္ဆက္ပါတယ္။

က်ေနာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က မြန္လူမ်ိဳး အမ်ားစု ေနထုိင္ပါတယ္။ ၿမဳ႕ိရဲ့ အစြန္လည္း က်တဲ့အျပင္ နယ္ခံတပ္ရင္းနဲ႔လဲ အေတာ္နီးကပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးခဲ့ၿပီးတဲ့ ပုိ႔စ္တခ်ိဳ႕ေတြ အတိုင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ စစ္သားအ၀င္အထြက္ သိပ္မ်ားပါတယ္။ ေရွ႕တန္းထြက္လိုက္၊ ေနာက္တန္းျပန္၀င္လိုက္နဲ႔ေပါ့…။

မြန္လူမ်ိဳးေတြ ဗမာစကားေျပာရင္ တလုံးတခဲနဲ႔ အားရပါးရႀကီးေျပာတတ္ေလ့ ရိွတဲ့အျပင္ ၀ဲတဲတဲနဲ႔ တမ်ိဳးလဲ နားေထာင္ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ရဲ့ အစြန္အဖ်ားနားက မြန္မိသားစု ေနတဲ့အိမ္တအိမ္မွာေပါ့။ တခုေသာ ရက္ရဲ့ ညေမွာင္ရီပ်ိဳးစမွာပါ။

အိမ္ေအာက္ဘက္က ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ အသံၾကားတာနဲ႔ အေမျဖစ္သူက သူ႔သမီးကို ေျပာပါတယ္-

`သမီး၊ အိမ္ေအာက္မွာ အသံၾကားတယ္ သြားၾကည့္စမ္း။ ဘယ္သူလဲ´

သမီးျဖစ္သူက သြားၾကည့္ေတာ့ ကင္းလွည့္ဟန္တူတဲ့ စစ္သားတစု အိမ္နားက ျဖတ္သြားတာေတြ႔ေတာ့ အိမ္ေပၚကို ျပန္တက္လာၿပီး အေမကို ဒီလိုေျပာလိုက္ပါသတဲ့-

`အယ္၊ အေမ၊ လူးမွ မဟုတ္၊ ရဲ့ေဘာေတြ၊ ရဲ့ေဘာေတြ´

`အေမေရ၊ လူမဟုတ္ဘူး၊ ရဲေဘာ္(စစ္သား)ေတြ´ ဆိုတဲ့ အဲဒီအမွတ္မထင္ စကားက က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဗန္းစကားတခုလို အမွတ္ထင္ထင္ တြင္သြားေလရဲ့။

ငါမဆဲခ်င္ပါဘူးဆိုေန

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရတယ္ ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္ လိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေျခာက္ရက္ၾကာ ေပၚတာခရီးစဥ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အေတာ္အတန္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အထမ္းသမား တေယာက္က ခရီးလမ္းတာရွည္လာတာနဲ႔ အမွ် ေျခလွမ္းေတြက မသယ္ႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႔မွာကလဲ ေတာင္တက္ခရီး၊ စတက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ နည္းနည္းသြားလိုက္၊ အထုပ္ကို `ဖုတ္´ ခနဲ ပစ္ခ်ၿပီး နားလိုက္၊ နည္းနည္းသြား၊ နား နဲ႔ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ကို ေစာင့္ၾကပ္လိုက္ပါရတဲ့ အေစာင့္စစ္သားက အလြန္အင္မတန္ ၾကင္နာဟန္ ေလသံနဲ႔-

`အဘရယ္၊ ေရွ႕နားဆို ေရာက္ေတာ့မွာပါ၊ ႀကိဳးစား သြားလုိက္ေနာ္´

အဘုိးႀကီးက `ေအး၊ ေအး´ ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ ခဏအၾကာေတာ့ ထပ္နားျပန္ပါတယ္။ စစ္သားက-

`အဘ၊ ေရွ႕မွာ လူေတြျပတ္ကုန္မယ္ အဘရဲ့၊ ထထ´

အဘုိးၾကီးက ထေလွ်ာက္ျပန္၊ သုံးေလးလွမ္းၿပီးေတာ့ တခါ ထပ္နားျပန္-

`အဘ၊ ထပါဗ်၊ လူေတြျပတ္ေတာ့ပါမယ္ ဆိုေန´

တခါ ထေလွ်ာက္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်။ အဲဒီမွာတင္ စစ္သားျဖစ္သူက-

`ဟာ၊ ဒီငါ- အဘေတာ့ ထပါဆိုေန၊ ငါမဆဲခ်င္ပါဘူးဆိုမွ၊ ထကြာ၊ ထကြာ´

ေမာပန္းရတဲ့ ၾကားက အဲဒီစစ္သားရဲ့ ေဒါသထြက္ပုံကို မၿပဳံးခ်င္ဘဲ ၿပဳံးခဲ့ရပါရဲ့။

ျမန္မာျပည္က အခ်မ္းသာဆုံး…

ဒီဟာသကိုေတာ့ ျမန္မာခ်က္ထဲက ခင္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေဖာက္သည္ခ်ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ ဟာသကို က်ေနာ္က အဆင္ေျပသလို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ပါတယ္။

ပန္းၿခံတခုမွာပါ။ ရုရွႏွစ္ေယာက္က ခုံတန္းတခုမွာ ထုိင္ေနပါတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ျမန္မာတေယာက္…။

`ေသခ်ာတယ္၊ ငါတုိ႔ ရုရွဟာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံး ႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားၿပီ´ အေတြးအေခၚ သမားျဖစ္ဟန္တူသူ ရုရွတေယာက္က အဲဒီစကားကို ေျပာေတာ့ အ့ံအားသင့္ နားမလည္ဟန္နဲ႔ တျခား ႐ုရွတေယာက္က-

`ဟာ၊ မျဖစ္ႏုိင္လိုက္တာကြာ´

`ဟုတ္တယ္ကြ၊ ေသခ်ာသမွ သိပ္ဟုတ္၊ ငါတုိ႔ ရုရွက ကမၻာမွာ အခ်မ္းသာဆုံး…´

ျမန္မာကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန နားစြင့္ေနတာေပါ့။ ပထမစကားကုိ ေျပာတဲ့ ရုရွကပဲ-

`မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ၊ ငါတုိ႔ ရုရွမွာ ခိုးခဲ့ၾကတာ အႏွစ္ (၇၀) ေက်ာ္၊ အခုထိေတာင္ မကုန္ဘူး၊ ဒီႏိုင္ငံမွ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံး ႏိုင္ငံမဟုတ္ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္မလဲ´

အဲဒီမွာတင္ အသာၿငိမ္ နားေထာင္ေနတဲ့ ျမန္မာက-

`ခင္ဗ်ားတုိ႔ အားလုံးမွားတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကမွ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံး´

`ေဟ…´

ရုရွေတြ အ့ံအားသင့္ေနဆဲမွာပဲ-

`ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႐ုရွက ခိုးခဲ့တာ အႏွစ္ ၇၀၊ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံက ခင္ဗ်ားတုိ႔ေလာက္ ခိုးသက္မၾကာေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ထက္ ခိုးစြမ္းထက္တယ္၊ ခိုးတာလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ထက္ ေျပာင္ေျမာက္တယ္။ ဒါေတာင္ မကုန္ေသးဘူး၊ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကမွ ကမၻာ့ အခ်မ္းသာဆုံး´

႐ုရွႏွစ္ေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ က်န္ခဲ့ေလရဲ့…။

ဖတ္ရတာ ဟာသမေျမာက္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကလိထိုးပီးသာ ရယ္လိုက္ၾကပါကုန္ ...။

ကလိုေစးထူး