လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၁၃)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္ေဆး႐ုံ

ႏိုင္ငံတကာ အစိုးရေတြ လိုက္နာရမယ့္ ကုလသမဂၢ သေဘာတူညီခ်က္မွာေရာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ လက္စြဲ ဥပေဒမွာပါ-

`ေဆး႐ုံတာ၀န္ခံဟာ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာေရးအျပင္၊ စိတ္ပုိင္း က်န္းမာေရးကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ရမယ္။ ေထာင္က် အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ ေထာင္ေဆး႐ုံဆရာ၀န္ဟာ စိတ္ေရာဂါကိုပါ နားလည္ရမယ့္ အျပင္ ျပင္ပက စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံေတြနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ ေဆာင္ရြက္ရမယ္´ လို႔ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။

လြတ္လပ္ခြင့္ကို ပိတ္ထားခံရတာမို႔ ပုံမွန္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားရတဲ့ လူတေယာက္ အေနနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္သြားႏိုင္လို႔ ခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာေရးကို မဆိုထားနဲ႔၊ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာကိုပါ ဥပေဒထဲမွာ အေလးအနက္ ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထားတာပါ။ လူကို တန္ဖိုးထားတဲ့ သေဘာ၊ လူ႔တန္ဖိုးကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ သေဘာပါ။

ဒါေပမယ့္ န၀တ၊ နအဖေခတ္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာေတာ့ ေရာဂါျဖစ္လာရင္ ဥပေဒပါ အခြင့္အေရးကို အားမကိုးႏိုင္ဘဲ ေထာင္တြင္းမွာ ေငြခင္းႏိုင္မွ အသက္ရွင္ဖို႔ အေၾကာင္း ရိွပါတယ္။ ေရာဂါ တခုခုျဖစ္လို႔ ေဆးကုခံခ်င္ရင္ ဆရာ၀န္ကို ပိုက္ဆံေပးမွ ေဆး႐ုံတက္ေရာက္ ကုသခြင့္ရၿပီး ပိုက္ဆံေပးမွလည္း ဆရာ၀န္က ဂ႐ုစိုက္ ကုသပါတယ္။ ပိုက္ဆံမေပးရင္ေတာ့ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္မွ ေဆး႐ုံတင္တာမို႔ ေဆး႐ုံတင္ရၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လူနာ ဆယ္ေယာက္မွာ ကိုးေယာက္ ေသေတာ့တာပါပဲ။

`ေရာဂါ တခုခု ျဖစ္လာရင္ စနစ္တက် ေရာဂါ စစ္ေဆးတာမ်ိဳး၊ ေရာဂါအမ်ိဳးအစား ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ သတ္မွတ္တာမ်ိဳး၊ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ၾကပ္မတ္ကုသတာမ်ိဳး လုပ္ရမယ္´ လို႔ အဂၤလိပ္ လက္ထက္ကတည္းက က်င့္သုံးလာတဲ့ ေထာင္ဥပေဒအရ ျပ႒ာန္းထားေပမယ့္ စစ္အစိုးရ ေထာင္ေတြမွာ အဲဒီဥပေဒကို မလိုက္နာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အနာနဲ႔ ေဆး လြဲေနတာမ်ိဳးေတြ၊ ေရာဂါလြန္မွ ေဆးအမွန္ ေတြ႔တာမ်ိဳးေတြ၊ မေသသင့္တဲ့ ေရာဂါေတြေလာက္နဲ႔ ေသရတာမ်ိဳးေတြ ေထာင္ထဲမွာ ေရတြက္ မကုန္ပါဘူး။

ေထာင္ထဲမွာ အေျခအေန အဆုိးဆုံးက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြပါ။

ႏိုင္ငံေရး ဂုဏ္သိကၡာအရ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ `လာဘ္ေပးၿပီး အခြင့္အေရး မယူရ´ လို႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအားလုံး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခံယူထားတာမို႔ ပိုက္ဆံေပးမွ၊ လာဘ္ထိုးမွ အသက္ရွင္ႏိုင္တဲ့ ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ေထာင္တြင္း အေျခအေနက စိုးရိမ္ ပူပင္စရာပါပဲ။

ဒါ့အျပင္ န၀တ စစ္အစိုးရကေရာ၊ ေထာင္ အရာရိွေတြကပါ `ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဆိုရင္ ပိုၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္ ေပးထားရမယ္´ ဆိုတဲ့ မူအရ ေထာင္နဲ႔ အစိုးရ ေပါင္းၿပီး တက္ညီလက္ညီ တင္းက်ပ္ထားတာမို႔ သူတုိ႔ အေျခအေနက ပုိဆိုးေနရတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုလို ေထာင္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနဆိုးေတြ၊ မတရားမႈေတြကို သိသိႀကီးနဲ႔ ဒီအတုိင္း လႊတ္ေပးထားတဲ့ သေဘာကိုက ဆင္းရဲတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို တဖက္လွည့္နဲ႔ သတ္ပစ္ေနတဲ့ သေဘာလို႔ ယူဆရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္၊ အႏုပညာနယ္ပယ္၊ ပညာရွင္ နယ္ပယ္က ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ အေက်ာ္အေမာ္ အမ်ားအျပား ေထာင္ထဲမွာ ေရာဂါေ၀ဒနာ အျပင္းအထန္ ခံစားရၿပီး မေသသင့္ဘဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ၾကရတာပါ။ အဲဒီ ဆုံးရွဳံးမႈေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဘာနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဆုံးရွဳံးမႈ၊ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဆုံးရွဳံးမႈေတြျဖစ္လုိ႔ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ အဲဒီထက္ ပုိၿပီး၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက န၀တေခတ္ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ အဲဒီ ဆုံးရွဳံးမႈမ်ိဳးေတြဟာ ေရွ႔ကိုလည္း ဆက္ၿပီး ၾကဳံေတြ႔ေနရဦးမယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ေထာင္ထဲမွာ တခုထူးျခားတာက ဘာေရာဂါမွ မရိွဘဲ ေဆး႐ုံတက္ေနၾကတဲ့ လူနာအတုေတြပါ။ ေထာင္ဆရာ၀န္ကို တလ သုံးေထာင္ က ငါးေထာင္အထိ (၁၉၉၀ခုႏွစ္ တ၀ိုက္က ေစ်းႏႈန္း) လာဘ္ထိုးလိုက္ရင္ ဘယ္သူမဆို ေဆး႐ုံမွာ လူနာအျဖစ္ တက္ေရာက္ ေနထိုင္ခြင့္ ရိွပါတယ္။ လူေကာင္းေတြအတြက္ ေဆး႐ုံမွာ ေနရတာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားေနရာေတြမွာ ေနရတာထက္ စာရင္ ပုိေကာင္းပါတယ္။ ေထာင္တြင္း အလုပ္ၾကမ္း မလုပ္ရဘူး။ ရဲဘက္ စခန္း မလိုက္ရဘူး။ ေနာက္ ေဆး႐ုံစာ ရတယ္။

ေဆး႐ုံစာဆိုတာက မနက္ ည အသားဟင္း တမ်ိဳးနဲ႔ အသားစြပ္ျပဳတ္ တခြက္ ျဖစ္လို႔ ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ပထမတန္းစား ဟင္း၊ နတ္သုဒၶါပါပဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး လူနာအတုေတြ ေရာဂါတခုခု ျဖစ္ရင္လည္း ဆရာ၀န္က သိပ္ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံရိွတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါးမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ ဘိန္းစားေတြဟာ ေထာင္ဆရာ၀န္ကို ပိုက္ဆံေပး၊ လာဘ္ထိုးၿပီး ေဆး႐ုံ တက္ေနၾကပါတယ္။ (ဘိန္းစားေတြ ေဆး႐ုံတက္ေနၾကတဲ့ ေနာက္ အေၾကာင္း တခုကေတာ့ ေဆးထိုးအပ္၊ ေဆးထိုးႁပြန္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုင္ခြင့္ရိွတာမို႔ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ဘိန္းထိုးႏိုင္လုိ႔ပါ)။

လာဘ္ထိုးၿပီး ေနတဲ့ အဲဒီလုိ လူနာ အတုေတြအတြက္ ေနရာေကာင္းေတြ ေပးထားရတာမို႔ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာမြဲ အက်ဥ္းသား လူနာ အစစ္ေတြဟာ ေဆး႐ုံမွာ ကုတင္ေတြနဲ႔ မေနၾကရေတာ့ဘဲ တခ်ိဳ႔လည္း ကုတင္ေဘး၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၊ တခ်ိဳ႔လည္း အနံ႔အသက္ မေကာင္းတဲ့ စတိုခန္းေတြ၊ တခ်ိဳ႔လည္း လူသြားလမ္းေတြ၊ တခ်ိဳ႔လည္း မသန္႔ရွင္းတဲ့ အိမ္သာ အ၀င္အထြက္ ေရစက္လက္ ေနရာေတြမွာ ျဖစ္သလို ေနၾကရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူနာအတြက္ မရိွမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့၊ ေဆး႐ုံက ေပးကိုေပးရမွာ ျဖစ္တဲ့ အ၀တ္အစား၊ ေမြ႔ယာနဲ႔ ေစာင္ေတြလည္း မရၾကပါဘူး။ ေစာင္စုတ္ကေလးေတြ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ျဖစ္သလို ေနၾကရတာပါ။ သူတုိ႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး၊ အလုပ္ရဲဆုံး အလုပ္ကေတာ့ ျဖတ္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္း ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္းေတြကို အကူအညီ ေပးလုိေပးျငား မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ (လူေသမ်က္လုံးေတြနဲ႔) မ်က္စိတဆုံး လိုက္ေငးၾကည့္ၾကတာပါပဲ။

အက်ဥ္းေထာင္ ဥပေဒအရ လူနာရဲ့ ေရာဂါဟာ ေထာင္ေဆး႐ုံမွာ မကုႏိုင္တဲ့ ေရာဂါျဖစ္ေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေရာဂါက သိပ္ ျပင္းထန္ေနရင္ ေထာင္အျပင္ ထုတ္ၿပီး ျပင္ပေဆး႐ုံၾကီးေတြကို ပုိ႔ေဆာင္ ကုသေပးရပါတယ္။ ဒါ အက်ဥ္းသားေတြ ရကို ရရမယ့္ ဥပေဒပါ အခြင့္အေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အဲဒီ ဥပေဒကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္၊ ပိုက္ဆံေပး လာဘ္ထိုးတဲ့ လူနာေတြကိုသာ ေထာင္ျပင္ထုတ္ၿပီး ေဆးကုသေပးပါတယ္။

ေထာင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ အက်ဥ္းသား အမ်ားစုဟာ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူကို ဒုကၡ ထပ္ေပးၿပီး၊ ဒုကၡနဲ႔ အက်ပ္ကိုင္ၿပီး ေငြမရ ရေအာင္ လုပ္ရက္တဲ့ စိတ္ထားက အ့ံအားသင့္စရာလည္းေကာင္း၊ စက္ဆုပ္ ရြံရွာစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေထာင္ေတြထဲမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားသူေတြကေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ န၀တ အာဏာပိုင္ေတြပါပဲ။

အဲဒီနည္းနဲ႔ ေထာင္ဆရာ၀န္ေတြဟာ အားကုိးမဲ့ေနတဲ့ ေထာင္သားေတြရဲ့ အသက္ကုိရင္းၿပီး ခဏခ်င္းမွာ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာသြားၾကပါေတာ့တယ္။

ေထာင္ထဲမွာ သိသာတာ တခုက အက်ဥ္းသားတဦး ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားတုိင္း တျခား အက်ဥ္းသားေတြ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ တၿပိဳင္ထဲမွာပဲ အေတြးတခုကိုလည္း အထိတ္တလန္႔ ေတြးမိၾကပါတယ္။ အဲဒီ အေတြးကေတာ့ `ကိုယ့္အလွည့္ ဘယ္ေတာ့လဲ´ ဆိုတာပါ။

ေထာင္ထဲမွာ အေတာ္ဆိုး၀ါးတဲ့ ေနာက္ ကိစၥတခုက ေဆးထိုးအပ္ အသုံးျပဳပုံ အသုံးျပဳနည္းပါ။

ေဆးထိုးတဲ့အခါ ေဆးထိုးပိုက္ထဲမွာ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးထည့္ထားၿပီး လူနာေတြကို တန္းစီ ေဆးထိုးေပးတာပါ။ အပ္ကိုလည္း တေခ်ာင္းထဲ သုံးၿပီး လူနာတေယာက္ကို ေဆးနည္းနည္း ထိုးေပးလိုက္၊ ေနာက္ လူနာတေယာက္ကိုလည္း ဒီအပ္၊ ဒီေဆးနဲ႔ပဲ နည္းနည္း ထိုးေပးလိုက္ လုပ္တာပါ။ လူနာေျပာင္းၿပီး ေဆးသာ ေျပာင္းသြားတယ္။ ေဆးထိုးအပ္ကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ေထာင္ထဲမွာ အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီ ေရာဂါပိုး ျပန္႔ႏွံ႔ၿပီး ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္တဲ့သူ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးရသူေတြ မနည္းတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါအျပင္ ေသြးကတဆင့္ သယ္ေပးလုိ႔ ျဖစ္လာရတဲ့ ကူးစက္ေရာဂါေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ (ေထာင္ေဆး႐ုံမွာ အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီ ျဖစ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကိုလည္း ထားပါတယ္)။

***

ေထာင္ေဆး႐ုံက အျဖစ္အပ်က္ တခုကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ တခါတုန္းက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တေယာက္ ေဆး႐ုံတက္ရပါတယ္။

တေန႔ သူ ေဆးထုိးရမယ္ ျဖစ္ေတာ့ တျခားလူ ထိုးၿပီးသား ေဆးထိုးအပ္နဲ႔ သူ႔ကို ထုိးမယ္လည္း လုပ္ေရာ သူက အဲဒီအပ္နဲ႔ သူ႔ကို မထိုးဖုိ႔၊ အပ္ ေျပာင္းေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေထာင္ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ စိုးၾကည္က `ဒါ ေထာင္၊ မင့္ ပေထြးအိမ္ မဟုတ္ဘူး။ တခါသုံးအပ္ သုံးခ်င္ရင္ ေထာင္အျပင္ေရာက္မွ ေျပာ´ လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားကို ေဆးထိုးေပးဖုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ သူ႔တပည့္ ဘိန္းစားကို `ဒီေကာင့္ကို ေဆးထိုးေပးစရာ မလုိေတာ့ဘူး´ လို႔ ေဒါက္တာ စိုးၾကည္က အမိန္႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တျခား လူနာေတြကို အပ္တေခ်ာင္းထဲနဲ႔ ေဆး ဆက္ထုိးသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားက အပ္တေခ်ာင္းထဲနဲ႔ ေဆး အထိုးခံတဲ့ တျခား အက်ဥ္းသားေတြကို `ဘာလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၿငိမ္ခံေနၾကတာလဲ´ လို႔ ေမးေတာ့ သူတုိ႔က `အပ္ တေခ်ာင္းထဲ သုံးလုိ႔ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ျဖစ္ၿပီး ေသမွာက ေနာက္၊ ခင္ဗ်ားလို ေျပာလို႔ စိတ္ဆိုးၿပီး ေဆးထိုးမေပးလို႔ ေသမွာက အခု၊ ဒီေတာ့ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းပဲ´ လို႔ ျပန္ေျပာၾကသတဲ့။

ဟုတ္ကဲ့။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားလည္း ေဆးထိုးခါနီးက်ရင္ အပ္ေျပာင္းေပးဖုိ႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

ဆက္ရန္…

(သတ္ပုံ အသုံးအမွားတခုကို ေမးလ္ပို႔ေပးၿပီးဂ႐ုတစိုက္ ေထာက္ျပေပးခဲ့တဲ့ အကိုဖုိးေထြးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)