မွန္ေရွ႕ကလူ… က်ေနာ္

နားရက္မ်ား ကုန္ဆုံးၿပီး အလုပ္ျပန္ဆင္းရသည့္ ပထမရက္မို႔လားေတာ့ မသိ..။ ယေန႔အတြက္ ေန႔တာက ခါတုိင္းထက္ ပိုမိုရွည္ၾကာေလေရာ့သလား ဟု ေတြးထင္မိသည္။

အလုပ္ခ်ိန္ကုန္ဆုံး၍ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္မေတာ့ လူက အေတာ္ႏြမ္းေနေပၿပီ။ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားအားႏိုင္ဘဲ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ကေသာကေမ်ာ၀င္ၿပီး အားရပါးရ ေရမိုးခ်ိဳးပစ္လိုက္ေတာ့မွ လူက အတန္ငယ္ ၾကည္လင္လာ၏။

ေရစက္လက္ႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္ကို ေမြးပြသဘက္ျဖင့္ သုတ္စင္ရင္း မွန္ေရွ႔ကို ရပ္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုး႐ို႕ကားယားႏိုင္လွေသာ လူတေယာက္၏ ပုံရိပ္က မွန္ထဲတြင္ ထင္ဟပ္ေနေလ၏။ ေရသုတ္လက္စ ဆံပင္ေတြက စုတ္ဖြားဖြားႏွင့္ အရပ္ျမင့္ေလဟန္ ထိုလူကို ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ၾကည့္မိရာ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို နားမလည္ဟန္ ျပန္ၾကည့္၏။

မွန္မၾကည့္ျဖစ္တာ ၾကာလို႔ပဲလားေတာ့ မသိ၊ အခုမွပင္ ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနရတာ အားမရလွ..။ သို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို ေရွ႔ကိုတိုးလိုက္ေတာ့ မွန္ထဲကလူကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာကို ေရွ႔သို႔ တိုးသထက္တိုးလာ၏။

မွန္ေဘးမွ ဓာတ္ပုံထဲတြင္ေတာ့ ယခုလက္ရိွ မွန္ထဲကလူထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ငယ္ေသာ က်ေနာ္က ရွဳတည္တည္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ၾကည့္လ်က္ က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္မည္ကို အသာ ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။

နဖူးေပၚ ၀ဲက်ေနေသာ အတန္ငယ္ ရွည္စျပဳေနသည့္ ဆံပင္တုိ႔ကို သပ္တင္လိုက္ေတာ့ အေရးအေၾကာင္းတခ်ိဳ႔ တန္ဆာဆင္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ နဖူးျပင္က အထင္းသား ေပၚလာသည္။ အစက္အေျပာက္ တခ်ိဳ႔ကလည္း နဖူးထက္၌ ဟိုနားတစက္ ဒီနားတစက္ ရိွေနေသးသည္။ အေပၚနား ခပ္က်က်တြင္ေတာ့ ခပ္ရြယ္ရြယ္ အမာရြတ္ေလး တခု..။ ငယ္ငယ္က ကေလးအခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖက္က ခဲႏွင့္ထုလိုက္ရာ နဖူးမွန္၍ မဏိကြမ္းစားၿပီး ျပန္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့လည္း ေမေမက ရန္ျဖစ္ရေကာင္းလားဟု ႐ိုက္ေသးသည္ကို ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ အခုေတာ့ အႏွီသေကာင့္သားေလးလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေနၿပီ မသိေတာ့..။

မည္းနက္နက္ မ်က္ခုံးအစုံကေတာ့ မေျပာင္းလဲဟန္ ရိွ၏။ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္က ထင္သည္..။ ေက်ာင္းသားကဒ္လုပ္ဖုိ႔ ဓာတ္ပုံသြား႐ိုက္ရ၏။ ဓာတ္ပုံရလာေတာ့ က်ေနာ့္ဓာတ္ပုံကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖေမေမက `ငါတုိ႔သားႀကီးက မ်က္ခုံးအေတာ္ေကာင္းတာပဲကြ´ လို႔ ေျပာေတာ့ သေဘာက်လြန္း၍ ထိုေက်ာင္းသားကဒ္ေလးက ပုံကို အခါခါ ထုတ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ မ်က္ေမွာင္ကုိ ႀကဳံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလိုမက်ဟန္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ မွန္ထဲကလူ၏ အၾကည့္ေၾကာင့္ အျမန္ျပန္ျပင္လိုက္ရ၏။

မ်က္လုံးအစုံကို စိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ေပေတခဲ့သည့္ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ထင့္..။ မ်က္လုံးေတြက အျပစ္ကင္းစင္ဟန္ တစက္တေလမွ မရိွေတာ့..။ ဟိုးတခ်ိန္ ငယ္ရြယ္စဥ္ဘ၀ ျဖဴစင္ၾကည္လင္ေသာ မ်က္လုံးေတြကို မပုိင္ဆုိင္ေတာ့သည္မွာလည္း ၾကာလွပါၿပီေကာ..။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ လိႈင္းလုံးမ်ားအၾကားတြင္ ကူးရင္းခတ္ရင္းျဖင့္ တခါတရံမွာဆိုရင္ျဖင့္ ဒီမ်က္လုံးေတြက သာမန္ထက္ အရြယ္အစား ပုိမိုႀကီးေနေပလိမ့္မည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ မီးလွ်ံမီးေတာက္မ်ား ထြက္ေတာ့မည္အလား ပူေလာင္လ်က္ ဒီမ်က္လုံးေတြက အၾကည့္ခံရသူကိုလည္း အပူေတြ ကူးစက္ေစခဲ့မွာ အေသအခ်ာ..။ အခုေလာေလာဆည္မွာေတာ့ ၀ါက်င္က်င္အေရာင္ႏွင့္ ဒီမ်က္လုံးေတြက အရိပ္အေယာင္ တစုံတရာမဲ့စြာျဖင့္ က်ေနာ့္ကို အေၾကာင္သား ျပန္ၾကည့္ေနျပန္၏။

ပါးႏွစ္ဖက္..။ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အရြယ္ကေတာ့ ထုိပါးေတြက မိဘတို႔၏ ေမႊးေမႊးၾကဴျခင္းကို အခါခါခံခဲ့ရသည္။ ၀မ္းနည္းမႈေတြ ႀကဳံလာေတာ့လည္း မ်က္ရည္ေခ်ာင္းငယ္ေတြက ပါးျပင္ေပၚ အခါခါျဖတ္ စီးဆင္းခဲ့ဖူးသည္။ ငယ္စဥ္က ေရးေရးထင္ခဲ့ဖူးေသာ ပါးျပင္ေပၚမွ ပါးခ်ိဳင့္ငယ္အစုံက ယခုေတာ့ ဘယ္ဆီေရာက္သြားၿပီ မသိေတာ့။ အားရပါးရ ၿပဳံးၾကည့္လိုက္ရာ ဘယ္ႏွစ္ေၾကာင္းမွန္းမသိေသာ အေရးအေၾကာင္းေတြက ပါးတဖက္တခ်က္စီမွာ အလုအယက္ေပၚလာသည္။ အလန္႔တၾကားႏွင့္ ျပန္တည္လိုက္ေတာ့မွ ေခတၱျပန္လည္ ပုန္းခိုသြားၾက၏။

ႏႈတ္ခမ္းအစုံကေတာ့ ထူအမ္းအမ္းဟန္….။ ခပ္တင္းတင္း ေစ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူမိုက္လိုလို ဘာလိုလို ပုံဟန္ေပါက္လာသည္။ ေစ့လ်က္သား ႏႈတ္ခမ္းကို ပေစာက္ပုံေဖာ္လိုက္ေတာ့ အၿပဳံးရိပ္ေပၚလာ၏။ ဂငယ္ဟန္ မဲ့ၿပီး ေစ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နဂိုကမွ မေခ်ာေမာေသာ ႐ုပ္သြင္က ပိုလို႔ေတာင္ အက်ည္းတန္ေနေလ၏။

`ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ၊ လက္ေၾကာင့္ေၾက´ …တဲ့။ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားကို ဆိုႏိုင္သည္မွာလည္း ဒီႏႈတ္ပင္ျဖစ္သလို အသက္ကို ရန္အရွာခံႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းသည္မွာလည္း ဒီႏႈတ္ပင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

အသံကို အၾကည္လင္ဆုံးထားၿပီး `မဂၤလာပါ´ ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ အေတာ္က်က္သေရ ရိွဟန္ အသံက ႏႈတ္ဖ်ားမွ ျငင္သာစြာ ထြက္လာ၏။ `ေဟ့၊ မင္းဘာေကာင္လဲကြ´ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေရရြတ္မိေတာ့ အက်ည္းတန္လွေသာ အသံက ဒီႏႈတ္ဖ်ားမွပင္ ခုန္ေပါက္ျပဳတ္က်လာၾကသည္။

မွန္ေရွ႔မွ ေနာက္သုိ႔ အတန္ငယ္ ဆုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွ ထုိလူကလဲ လိုက္ဆုတ္သြားျပန္သည္။ ခါးေထာက္လ်က္ မိုက္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကလဲ မေခ..။ မေလွ်ာ့စတမ္း ျပန္ၾကည့္ေနျပန္၏။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ….။

ဇရာေတြ၊ အေရးအေၾကာင္းေတြ၊ အစက္အေျပာက္ေတြကို ေမ့ဖယ္ပစ္လိုက္ၿပီး မွန္ထဲကလူကို အားရပါးရ ၿပဳံးျပပစ္လိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ မွန္ထဲကလူႏွင့္ က်ေနာ္ အၿပဳံးခ်င္းၿပိဳင္လ်က္…။ မွန္ေဘးရိွ ဓာတ္ပုံထဲမွာေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က တနည္းအားျဖင့္ ငါးႏွစ္စာ ပိုမိုႏုပ်ိဳေသာ က်ေနာ္ကေတာ့ ရွဳတည္တည္ႏွင့္ ၾကည့္ေနဆဲ..။ သို႔ေသာ္.. မၿပဳံးႏိုင္ေသာသူ႔ထက္ လက္ရိွက်ေနာ္က ပုိၾကည့္ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိေလ၏။

ကလိုေစးထူး