ဒီေန႔တြင္...

ဒီေန႔..။ စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးေနာက္ကိ်လွေသာေန႔ တေန႔..။ မိုးလင္းကတည္းက ဘာတခုမွ အဆင္မေျပ..။ အဆင္မေျပမႈေတြ မ်ားစြာကို သယ္ပိုးၿပီး မေနခ်င္ေသာ အရပ္မွာ ရွစ္နာရီ ေနဖုိ႔ အိမ္ကထြက္လာရသည္။ ေစာင့္ေနရက် မီးပိြဳင့္ကလည္း ခါတုိင္းထက္ ပိုၾကာေနသလိုလို ထင္မိသည္။ ၀ူးကနဲ ေ၀ါကနဲ ျဖတ္ေမာင္းေနၾကေသာ ကားေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္က အလိုလို တုိခ်င္လာသည္။ ဒီလိုႏွင့္ အလုပ္ကို စိတ္မသက္မသာႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ အလုပ္၀င္ ကဒ္ျပားမွာ အ၀င္ခ်ိန္မွတ္လိုက္သည္။ ၆နာရီ ၅၇ မိနစ္။ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာလည္း တေနကုန္ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္..။ လိုအပ္သည္ထက္ အခ်ိန္ပိုၾကာလိုၾကာ၊ မွားလိုမွား..။ စိတ္ကတျခား၊ လူကတျခားျဖစ္ေနေတာ့ ရွစ္နာရီ ဆိုသည့္အခ်ိန္ကို ရွစ္ကမၻာအလား ထင္မွတ္မွားမိျပန္သည္။ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္…။ အလုပ္ အထြက္လက္မွတ္ကို ေဒါက္ကနဲ ကမန္းကတန္း ႏွိပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘာဘာညာညာ မစဥ္းစားအားဘဲ လမ္းကေလးဆီကို ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းမိ၏။ ျမစ္ကူး တံတားနားဆီေရာက္ေတာ့ ေတာလမ္းကေလးအတိုင္း ဖဲ့ဆင္း၊ ျမစ္ကမ္းေျခနားမွာ ငူငူႀကီး ထုိင္ၿပီး စိတ္ေတြကို ေလ်ာ့ခ်ပစ္ႏိုင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားမိသည္။ ေဟးးးးးးးးးးးး ေဟးးးးးးးးးးးးးး ေဟးးးးးးးးးးးးးး စိတ္ထဲ ရိွသလို အားရပါးရၾကီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္ေတာ့ ယုန္တေကာင္က အလန္႔တၾကားျဖင့္ ေတာအုပ္ေလးထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေျပး၀င္သြားသည္။ သစ္ပင္ေပၚမွ ရွဥ့္ညိဳတေကာင္က နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ့္ကို အေၾကာင္သား ေငးေန၏။ ျမစ္ေရျပင္ကို စူးစိုက္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ တေဖ်ာေဖ်ာ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေရႏွင့္အတူ ေလွာင္ရယ္သံေတြကို တေသာေသာ ၾကားေနရသလုိလို..၊ မခိုးမခန္႔ပုံရိပ္ေတြက ျမစ္ေရယာဥ္ေၾကာမွာ တေစၧတေကာင္ရဲ့ ကကြက္ေတြကို ပုံေဖာ္ေနၾကသည့္အလား.။ ျမစ္ေရျပင္ကို ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြႏွင့္ တလုံးၿပီး တလုံးအဆက္မျပတ္ ပစ္ေပါက္လုိက္ေတာ့ ေလွာင္ေျပာင္ေနေသာ ပုံရိပ္ေတြ ေၾကာက္လန္႔တၾကား လြင့္ကြယ္သြားကုန္သည္။ ျမစ္ရိုး အတိုင္း လမ္းကေလးဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္အလာ.. တေနရာမွာေတာ့..။ လိပ္တေကာင္..။ အရြယ္က လက္၀ါးသာသာခန္႔သာ ရိွမည္။ အေကာင္ေပါက္ေလး ထင္ပါရဲ့။ အေရာင္ကလည္း ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔။ အတန္ငယ္ မတ္ေစာက္ေသာ ကမ္းပါးကို ဘာအလိုရိွတယ္ မသိ..။ ကုပ္ကပ္တက္ေနသည္။ ကုပ္တက္လိုက္.. ခရီးအတန္ငယ္အေရာက္ ေအာက္ကုိ ေလွ်ာကနဲ က်သြားလုိက္။ ထပ္တက္.. ထပ္က်..။ ထပ္တက္.. ထပ္က်.။ တခါမွာေတာ့ ပက္လက္မ်ားပင္ လန္က်သြားရွာသည္။ သို႔ေသာ္ လိပ္ငယ္သည္ကား အားမေလွ်ာ့..။ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ ေရထဲမွာ ကူးခတ္ အားယူၿပီး ကမ္းပါးေပၚကို ေရာက္ေအာင္ တက္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေတာ့ သူအေပၚသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ အေပၚအေရာက္ ေခါင္းကေလး တယမ္းယမ္းျဖင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ လိုက္ၾကည့္ရင္း သူက်ေနာ့္ကို ျမင္သြားသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ လိပ္ျပာမလုံသလို မ၀့ံမရဲ့ ခံစားမိၿပီး လိပ္ငယ္ေလးဆီမွ အၾကည့္ကို ျဖတ္ကနဲ လႊဲပစ္လုိက္သည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုလည္း စိတ္ထဲကေန က်ိတ္ၿပီး က်ိန္ဆဲပစ္လိုက္သည္။ လမ္းကေလးေပၚ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သာယာေသာ ရာသီဥတု၏ ညေနခင္းတြင္ သာယာေသာ စိတ္တို႔ျဖင့္ က်န္းမာခ်င္ၾကေသာ လူတခ်ိဳ႔ အေျပးေလ့က်င့္သူက်င့္၊ လမ္းေလွ်ာက္သူ ေလွ်ာက္၊ စကိတ္စီးသူစီး၊ စက္ဘီးစီးသူစီး။ သူတို႔မွာေတာ့ ေအးခ်မ္းလွသည္။ က်ေနာ့္မွာသာ စိတ္က မသာမယာ၊ မၾကည္မလင္ျဖင့္ ေဒါသ၊ ေမာဟတုိ႔၏ ႏွိပ္စက္ ဖိစီးမႈျဖင့္ ပူေလာင္ေနရပါပေကာလား။ လမ္းကေလးဆီမွ ဖဲ့ဆင္းၿပီး ကားရပ္ထားရာ အလုပ္ဆီသို႔ ျပန္မသြားမီ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းကေလးက က်ေနာ့္ကို နားလည္မႈ အျပည့္ရိွေသာ အၿပဳံးျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ တခ်ိန္က သူေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိလာသည္။ `ခလုတ္ကို ေၾကာက္ေနရင္ ဘယ္လမ္းကိုမွ ေလွ်ာက္မေနနဲ႔ေတာ့´ စိတ္ထဲမွလည္း လမ္းႏွင့္ ခလုတ္ ဟု အထပ္ထပ္ ရြတ္မိသည္။ က်ေနာ္ ခလုတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္ေက်ာ္ရပါအုံးမည္။ ေလာဘ ခလုတ္၊ ေဒါသခလုတ္၊ ေမာဟ ခလုတ္ …။ ခလုတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ လမ္းကေလးမွာ ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ေလွ်ာက္ရပါအုံးမည္။ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္သလိုလို ျပန္ျဖစ္လာေတာ့မွ ရပ္ထားေသာ ကားဆီသုိ႔ လွမ္းလာလုိက္သည္။ ကားထဲသုိ႔ ၀င္ထုိင္ရင္း စီဒီသီခ်င္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုေလးျဖဴရဲ့ သီခ်င္းသံက အားေပးသံ တခုအလား လြင့္ပ်႔ံလာေလရဲ့.။ ~~~ လက္ေတြ႔ဟာ ရင္ဘတ္မွာ~~~ လမ္းဆုံးဟာ ခဏေလးပါ~~~ အနမ္းမ်ားကို အသက္သြင္းကာ~~~ ခရီးမ်ားအဆုံးထိေလွ်ာက္~~~ ကလုိေစးထူး