သို႔ေသာ္..

`ေန႔လယ္္´ ပုိ႔စ္ကို ေရးျဖစ္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီပို႔စ္ကို ဖတ္မိတဲ့ ဆရာမ ေမၿငိမ္းက က်ေနာ္ ဆင္ျခင္သင့္တဲ့၊ ထည့္မေရးသင့္တဲ့ အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႔ကို ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္သူက တျခားနည္းနဲ႔ စဥ္းစားႏိုင္စရာ ရိွတာကိုပါ သတိေပးခဲ့ပါတယ္။

ထိုနည္းတူစြာပဲ…

မေမဓာ၀ီက `ပထမ စာပိုဒ္မွာ …ေတာ့ ဆိုတဲ့ အသုံးေတြ ေတာ္ေတာ္ ထပ္ေနတယ္ေနာ္´ လို႔ သူျမင္တာကို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ ခဲ့ပါတယ္။ မေမဓာ၀ီေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္ေရးခဲ့တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာ လားလား၊ ဟုတ္ပါ့၊ နည္းတဲ့ ….ေတာ့ ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ပထမ တပိုဒ္မွာ-
လွမ္းၾကည့္မိေတာ့၊ လွမ္းထြက္လိုက္ခ်ိန္တြင္မေတာ့၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့၊ ၀င္လိုက္ေတာ့၊ စီဒီတခ်ပ္ကို ထိုးထည့္ဖြင့္လိုက္ေတာ့၊ အသာေမာင္းထြက္လုိက္ေတာ့၊ လိုက္ညည္းမိေတာ့

အစရိွတဲ့ ….ေတာ့ ေပါင္း (၇) ေတာ့ႀကီးမ်ားေတာင္ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။

***

တခါတခါက်ရင္ လူက ေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ မ်ားေနေတာ့ ကုိယ္ေရးတာ ဘာေတြဟာေနတယ္၊ ဘာေတြ လိုေနတယ္ဆုိတာ သတိမမူမိဘဲ ရိွတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ျပန္ဖတ္ေနတာကေတာ့ အဟုတ္သား၊ ဒါေပမယ့္ တျခားေသာ စာဖတ္သူရဲ့ အျမင္မွာေတာ့ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္ေလ့ ရိွသြားတတ္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ စာဖတ္သူေတြရဲ့ ေထာက္ျပ၊ ေျပာဆုိေပးမႈကို အားျပဳၿပီး ေနာက္ေရးမယ့္ စာေတြမွာ မမွားတန္တာ မမွားရေအာင္၊ ဒီေန႔ ေရးတာထက္ ေနာက္ေန႔ ေရးတာက ပိုဖတ္လို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားသြားရမွာပါပဲ။

သို႔ေသာ္..။

***

အလကား အန္တီႀကီး ေဒၚေမၿငိမ္း၊ ငါ့ဘာသာသာငါ ေရးတတ္သလို ေရးတာကို ဆရာႀကီး လာလုပ္ေနေသးတယ္။ ငါေရးထားတာက ဒီေလာက္လဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူကိုက ငါ့ကို မနာလုိလို႔ ေလွ်ာက္ျမင္ေနတာ ေနမယ္။ သက္သက္ ဆရာလာလုပ္တာ။

ဟို.. ေမဓာ၀ီဆိုတဲ့ တေယာက္ကေရာ ဘာထူးေသးလဲ။ အလုပ္မရိွအကိုင္မရိွ ….ေတာ့ ေတြ မ်ားတာ လိုက္ေရၾကည့္ေနရတယ္လို႔။ …ေတာ့ ေပါင္း (၇)ေတာ့ မကလို႔ တပုဒ္လုံးကို ေတာ့ေတာ့ေတာ့ေတာ့ ဆိုၿပီး တေတာ့တည္း ေတာ့ေတာ့ေရာ သူ႔ထမင္းအုိးကို ငါက တုတ္နဲ႔ ထိုးေနမွာမို႔လို႔လား။ ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျပာခ်င္ေနပုံရတယ္။ သူေရးတာေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းေနလို႔တုန္း။

က်ေနာ့္ကို ေထာက္ျပ ေျပာဆိုခ်က္ေတြကို အဲဒီလို အဖ်က္သေဘာနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပူေလာင္တဲ့ အေတြးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

သုိ႔ေသာ္..။

***

ေဘာလုံးပြဲ တခုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တက္သစ္စ ျဖစ္ဟန္တူသူ ကစားသမားေလး တေယာက္က ႀကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ ကစားေပမယ့္ တျခားကစားေဖာ္ေတြနဲ႔ နားလည္မႈကလည္း မရေသး၊ ကစားကြက္နဲ႔လည္း အံမ၀င္ေသးေတာ့ သူကစားပုံက အဆင္မေျပလွဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီမွာတင္ တခ်ိဳ႔က-

`ညီေလး၊ ဟိုမွာ မင္းကပ္ရမယ့္လူကြ၊ အဲဒီလူကုိ မလြတ္ေစနဲ႔ ကပ္ထား၊ ေဘာလုံးကို ရပ္မေစာင့္နဲ႔၊ ဆင္းႀကိဳေပး၊ ကိုယ့္ေျခထဲမွာလဲ အၾကာႀကီး မဆိုင္းထားနဲ႔၊ ေအးဟုတ္ၿပီကြ၊ ဟုတ္ၿပီ´

စသျဖင့္ အားေပးစကားနဲ႔အတူ ေအာ္ဟစ္ အႀကံဉာဏ္ေပးၾကေတာ့ ကစားသမားေလးအတြက္ အားေဆး တခြက္သဖြယ္ ျဖစ္ေစၿပီး ကစားဟန္လဲ သြက္လာပါတယ္။

သို႔ေသာ္..။

***

`ေဟ့ေကာင္၊ ဘယ္လိုလုပ္ ကစားေနတာလဲကြ၊ ဟိုေျပး ဒီေျပးနဲ႔၊ ေဘာလုံး မကစားတတ္ရင္ ကြင္းထဲ မလာနဲ႔ကြ´

`ထြက္ကြာ၊ အခုထြက္၊ လူလဲပါေတာ့ဗ်ိဳ႔၊ ဒီေကာင္လုပ္တာနဲ႔ အသင္းပါ ရႈံးေတာ့မယ္၊ တျခားလူေတြ ကစားေနတာပါ ထိခိုက္ကုန္ၿပီ´

အဲဒီလို ၀ိုင္းေအာ္ၾကသူ တခ်ိဳ႔လည္း ရိွျပန္ေတာ့ ေဘာလုံးသမားေလး ခမ်ာမွာ ေျခလွမ္းေတြကလည္း အမွားမွားအယြင္းယြင္းေတြျဖစ္၊ ဟိုဘက္ေျပးရမလို ဒီဘက္ေျပးရမလို ျဖစ္ကုန္ေတာ့ နဂိုရိွရင္းစြဲ ကစားႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေလးပါ ေပ်ာက္ေနပါေတာ့တယ္။ တခါမွာေတာ့ သူ႔ကို ၀ိုင္းေအာ္ဟစ္ ႐ႈံ႕ခ်ေနတဲ့ အသံေတြကုိ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ထင့္ ကြင္းလယ္မွာ ငူငူႀကီး ရပ္လို႔ ငိုင္ေနပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာတင္ ကြင္းေဘးက အသံေတြက ပိုမို က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။

`သူ႔ကို ထုတ္ပစ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႔´

`ထြက္၊ ထြက္၊ ေဟ့ေကာင္၊ အခုထြက္´

သုိ႔ေသာ္…။

***

ေကာင္းကင္က မိုးေတြ ရြာခ်ေပးပါတယ္။

အဲဒီမိုးေရေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ခံယူၾကပါမည္နည္း။ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ခြက္စုတ္ျဖင့္ ခံယူပါမည္လား၊ သန္႔ရွင္းေသာ ခြက္ျဖင့္ ခံယူပါမည္လား။

သုိ႔ေသာ္..။

အက္ဆစ္မိုးေတြကိုေရာ….???။ ဘယ္လို ခံယူရပါ့။

ကလိုေစးထူး

(ဆရာမေရ၊ ကန္ေတာ့ေနာ္။ မေမ.. နည္းနည္းခြင့္လႊတ္ေနာ္..ဟဲဟဲ)

မွတ္ခ်က္။ ဒီစာကို ဆရာမ ေမၿငိမ္းကို ျပရင္းနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ေတာ့၊ ဆရာမက `ေန႔လည္´ လို႔ မွားယြင္းစြာ သုံးထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ သတ္ပုံအမွားကိုပါ ေထာက္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေန႔ရဲ့ အလယ္ျဖစ္လို႔ `ေန႔လယ္´ လို႔ သုံးသင့္ေၾကာင္းကိုပါ ရွင္းျပေပးခ့ဲပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ ခင္ဗ်ာ။