ကမၻာၾကီးတခုလုံးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဟိုး ေက်ာက္ေခတ္ကစၿပီးတိုက္ခိုက္လာလိုက္ၾကတာ ယေန႔တုိင္ေအာင္ စစ္ပြဲေတြက မဆုံးႏိုင္ၾကေသးပါဘူး.. တႏိုင္ငံနဲ႔ တႏိုင္ငံ တိုက္ခိုက္ၾကတာလဲ ရိွၾကသလုိ ျပည္တြင္းမွာ အစိုးရနဲ႔ သူပုန္ရယ္ဆိုၿပီး တုိက္ခိုက္ၾကတာလဲ ရိွၾကပါတယ္.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္ပြဲတခုျဖစ္လိုက္ပီဆိုတာနဲ့ ၾကားထဲကအထိနာလွတာက အရပ္သားျပည္သူေတြပါပဲ.. အခ်စ္နဲ႔စစ္မွာ မတရားတာမရိွဘူးလို႔ ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ္သူကမ်ား စတင္တီထြင္သုံးစြဲခဲ့သလဲေတာ့ က်ေနာ္မသိပါဘူး.. စစ္ပြဲတခု အႏိုင္ရလုိမႈေၾကာင့္တရားျခင္း မတရားျခင္းေတြ.. ေထာက္ထားညွာတာျခင္းေတြ.. အလုံးစုံကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ရက္စက္မႈကို ကမ္းကုန္ၾကပါတယ္.. အဲဒီလိုကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္စက္မႈေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ အျပစ္ကင္းမဲ့လွတဲ့ျပည္သူမ်ားဟာ အလိုလိုေနရင္းနဲ႔ ဓားစာခံ ျဖစ္ၾကရပါေတာ့တယ္.. Porter ဆိုတဲ့စကားရပ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ စစ္မက္ျဖစ္ပြားရာေဒသေတြမွာ အရပ္သားျပည္သူေတြ မၾကားခ်င္ဆုံးန႔ဲ အထိတ္တလန္႔ အျဖစ္ရဆုံး စကားျဖစ္ပါတယ္.. က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသုိ႔တည္းမဟုတ္ စစ္တပ္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ ၀န္စည္စလယ္ေတြကို ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္ကို သယ္ယူဖုိ႔ အလို႔ငွာ ေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွအစ.. ႏြမ္းပါးစြာ စီးပြားရွာစားေနရတဲ့ ျပည္သူေတြထိအဆုံးအတင္းအဓမၼ ခိုင္းေစၾကပါတယ္.. အဲဒီလို ခိုင္းေစမႈရဲ့ အစိတ္အပုိင္းတခုအျဖစ္ က်ေနာ္ဟာလဲ တၾကိမ္မွာေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ ေပၚတာ အထမ္းသမား ဘ၀ကို ေရာက္ရိွခဲ့ဖူးပါေတာ့တယ္..၁၉၉၂ ခုႏွစ္ရဲ့ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔.. တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာျပည္ရဲ့ (၄၄)ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန ့ အခါသမယလဲ ျဖစ္ပါတယ္.. အဲဒီခုႏွစ္ပုိင္းေတြက က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ. က်ေနာ္တုိ႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဘာစိတ္ကူးေတြ ေပါက္တယ္မသိပါဘူး.. ရန္ကုန္မွာဆုိရင္လဲ ေလွပြဲသဘင္. ျမင္းခင္းပြဲ သဘင္ေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲ က်င္းပနဲ႔ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ က်ေနာ္တို႔ေတြ နားမွာ နားကပ္ၾကီးေတြပန္.. ေတာင္ရွည္ပုဆိုးၾကီးေတြနဲ႔ ေနရေတာ့မွာလားလုိ႔ေတာင္ ထင္မွတ္ခဲ့မိပါတယ္. ေလွပြဲေတြကို ရန္ကုန္မွာ လုပ္ယုံတင္မၿပီးပါဘူး..အိမ္ေရွ႔ပူ အိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာ ဆိုသလို က်ေနာ္တုိ႔ ေနထိုင္ရာနယ္ၿမိဳ႔ကေလးေတြကိုလဲ ဒီေရာဂါကူးစက္မႈက မလုပ္မေနရအမိန္႔နဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္.. အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ ျမိဳ႔မွာ
ေလွျပိဳင္ပြဲ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္.. ေလွျပိဳင္ပြဲေတြ အားလုံးၿပီးလို႔
ဆုေပးပြဲလုပ္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ျမစ္အေကြ႔ကေန အမဂၤလာျမင္ကြင္းတခုက အားလုံးရဲ့ အျမင္အာရုံထဲကို ဘြားကနဲေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္. အဲဒါကေတာ့ စစ္သားေတြအျပည့္ တင္ေဆာင္လာတဲ့စစ္သေဘၤာ သုံးစင္းပါ..က်ေနာ္ရဲ့ ေမြးရပ္ေျမျမိဳ႔ကေလးမွာ ေယာက်္ားေလး တေယာက္ဟာလူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေရာက္လာပီ ဆိုတာနဲ႔ ေရွးေရွးတုန္းက မင္းညီမင္းသားေတြတတ္အပ္တဲ့ အဌာရသ (၁၈)ရပ္လိုမ်ိဳး တင္စားခ်င္တဲ့ အတတ္ တခု ရိွပါတယ္.အဲဒါကေတာ့ စစ္သားေတြေပၚတာ လိုက္ဖမ္းျခင္းမွ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း လြတ္ေအာင္ ေျပးရမလဲဆုိတဲ့ အတတ္ျဖစ္ပါတယ္.. ညဘက္ေတြမွာ အပ်ိဳေလးေတြ အိမ္ကိုလူပ်ိဳလွည့္သြားရင္ျဖစ္ေစ.. ညနက္တဲ့အထိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရင္ျဖစ္ေစ..ဗီဒီယုိရုံမွာ အပန္းသြားေျဖရင္ျဖစ္ေစ.. မ်က္ေစ့နဲ႔ နားကို သတိနဲ႔ ရွင္ရွင္ ထားရပါတယ္. အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ အေမွာင္ရိပ္ထဲက ဘြားကနဲေပၚလာတတ္တဲ့ မိစၧာတစုစုရဲ့ ခနလိုက္ခဲ့စမ္းပါ ဆုိတဲ့ စကားရပ္နဲ႔အတူအနိဌာရုံျမင္ကြင္းေတြ ရိွရာကို ေလးလံလွတဲ့ ၀န္စည္ေတြကုိထမ္းပုိးၿပီး သြားရမွာမုိ႔လုိ႔ပါ.. အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔လို႔ပဲ.. ေစာေစာကျမင္လိုက္ရတဲ့စစ္သေဘၤာ သုံးစင္းဟာ အဲဒီေလွျပိဳင္ပြဲက က်ေနာ္အပါအ၀င္ ေယာက္်ားဘသားေတြရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို တပ္လွန္႔လိုက္ပါတယ္.. ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာလဲ ခါတုိင္း သူတုိ႔ ေပၚတာ လိုက္ဖမ္းေနရင္ တက္ပုန္းေနၾက အိမ္နားကမန္က်ည္းပင္ၾကီးေပၚကို သြားေရာက္ စံစားခဲ့ပါေတာ့တယ္..လူဖမ္းပြဲၾကီးအနည္းငယ္ စဲသြားပီလို႔ ထင္ရတဲ့ ညေနေစာင္းေလာက္မွာ က်ေနာ္ဟာ အိမ္ကို ျပန္ပါတယ္.. အဲဒီမွာ ေမ့ေမ့ကို မ်က္ႏွာမရႊင္မလန္းနဲ႔ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္.. ေမေမ ဘာျဖစ္ေနလဲ ေမးေတာ့ ေခါင္းကို အသာခါျပပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ခနအၾကာမွာ ေမေမနဲ႔ တေက်ာင္းတည္းမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတဲ့ ဦးေလးျဖစ္သူ ေရာက္လာေတာ့မွအေၾကာင္းစုံသိလိုက္ရပါေတာ့တယ္.အျဖစ္က ဒီလုိပါ.. အဲဒီ စစ္သေဘၤာသုံးစင္းက စစ္သားေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ေဆြမ်ိဳးညီအကို သူတုိ႔နဲ႔ မတည့္တဲ့ လူေတြကို သြားေရာက္တုိက္ခိုက္ရာမွာ သူတုိ႔ရဲ့ ပစၥည္းေတြကို ထမ္းပို႔ေပးဖုိ႔အတြက္္ အထမ္းသမားေပၚတာသုံးရာေလာက္လုိပါသတဲ့.. လိုက္ဖမ္းေတာ့ တရာေတာင္ ျပည့္ေအာင္မရျဖစ္ပါသတဲ့..အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမိဳ႔ေပၚက ဌာနဆိုင္ရာ အရပ္ဘက္၀န္ထမ္းေတြကို အစည္းအေ၀းဆင့္ေခၚပီး မီးသတ္ဌာနက လူသုံးဆယ္. က်န္းမာေရးက ႏွစ္ဆယ္..
ပညာေရးက ဆယ္ေယာက္ .. တခါအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာနေခၚ မ၀တရုံးက ဘယ္ေလာက္.. တျခားေသာ ဌာနေတြလဲ ဘယ္ေလာက္ဘယ္မွ် ဆုိၿပီး ခြဲတမ္းခ်ပါသတဲ့.. ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ခ်က္ကေတာ့ အ့ံၾသခ်ီးက်ဴးေလာက္စရာပါပဲ.. အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမေမတို႔ပညာေရးဌာနမွာ မဲႏိႈက္ဆုံးျဖတ္ၾကေတာ့ ေမေမနဲ႔ ဦးေလးက မဲေပါက္လာပါတယ္.. မလိုက္ႏိုင္ရင္ ေငြငါးေထာင္ေပး ငွားရပါမယ္.. (အဲဒီတုန္းကလက္ဖက္ရည္တခြက္မွ ငါးက်ပ္ပဲရိွပါေသးတယ္).. အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမဟာ
မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖစ္ေနရတာပါ..အေၾကာင္းစုံသိလိုက္ရပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေမေမ့ကို ဘာမွမေျပာပဲအဲဒီတုနး္က က်ေနာ့္ရဲ့ တထည္တည္းေသာ ဂ်င္းပင္ကို ၀တ္.. ဦးေလး လုပ္လာသလိုမ်ိဳး ပုဆိုးတထည္ကို စလြယ္သိုင္း အ၀တ္တစုံအပို ေရဘူး တလုံးနဲ႔ေပၚတာလိုက္သြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္.. ေမေမကေတာ့ ဘာမွမေျပာႏိုင္ပဲအေ၀းတေနရာကိုသာ မ်က္ရည္အျပည့္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနပါတယ္..က်ေနာ္က ေမေမ့ကို ကန္ေတာ့ပီး ေမေမ သားလုိက္သြားမယ္..လို႔ ေျပာရင္း ကန္ေတာ့လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမေမဟာ ၿခံဳးပြဲခ် ငိုပါေတာ့တယ္. ဒါေပမယ့္ေရြးစရာလမ္းမရိွခဲ့ပါဘူး…ပညာေရးဌာနအေနနဲ႔ ခြဲတမ္းက်တဲ့ဆယ္ေယာက္လူစုရာ က်ေနာ္ ပညာသင္ေနတဲ့အထက္တန္းေက်ာင္းကို ဦးေလးနဲ႔အတူ ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမၾကီးက အငိုမ်က္ႏွာနဲ႔ ေစာင့္ေနပါတယ္.. ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ သြားရမယ့္ခရီးစဥ္ကို ရွင္းျပပါတယ္.. ေလးရက္ၾကာမယ္လုိ႔ ေျပာေၾကာင္း..အဲဒီေလးရက္အတြက္ အခု လုိက္သြားရမယ့္လူေတြမနစ္နာေအာင္ပညာေရး၀န္ထမ္းအားလုံးကို လစာ ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းျဖတ္ပီး တဦးကို ၂၅၀၀စီေပးမယ့္အေၾကာင္း.. တကယ္လို႔ ေလးရက္ထက္ပိုခဲ့ရင္ တရက္အတြက္ငါးရာႏႈန္းနဲ႔ ရွင္းေပးမယ့္ အေၾကာင္း.. ေလာေလာဆည္ တေယာက္ငါးရာစီေပးလိုက္မယ့္ အေၾကာင္းကို တုန္ယင္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ ရွင္းျပပီးသူကိုယ္တုိင္ခ်က္ထားတဲ့ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ထမင္းေကၽြးပါတယ္.. အဲဒီတုနး္က ေငြငါးရာဆုိတာ က်ေနာ္တခါမွ မကုိင္ဖူးတဲ့ ေငြအတုိင္းအတာပါ..က်ေနာ့္လက္ထဲ ေငြလွမ္းေပးတဲ့ဆရာမၾကီးကို အဲဒီ ပိုက္ဆံ ေမေမ့ကို ေပးေပးပါဆရာမၾကီးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမၾကီးလဲ ငိုပါေတာ့တယ္..က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တပ္ထဲကို ေရာက္သြားေတာ့ ညေမွာင္ခါစျပဳေနပါပီ.. အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမ္းဖုိ႔အတြက္ က်ည္ဆန္ တေထာင္စီဆန္႔တဲ့သစ္သားပုံးငယ္ေလးေတြကို ၀ါးလုံးနဲ႔ လွ်ိဳၿပီး ေရွ႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ထမ္းလုိ႔ရေအာင္ အဆင္သင့္ စီထားတာကိုေတြ႔ရပါတယ္.. က်ေနာ္နဲ႔ ဦးေလးက တတြဲတြဲပီးထမ္းပါတယ္.. အဲဒီညက ေလးမိုင္ေလာက္ပဲ သူတို႔ သြားပါတယ္.. ရြာတရြာအေရာက္မွာ ညအိပ္ရပ္နားၾကပါတယ္.. လူေတြက တရုန္းရုန္း..စစ္သားေတြနဲ႔ ဆဲသံ တညံညံနဲ႔..ေအးခ်မး္တဲ့ရြာေလးမွာ.. တကယ္ကိုအထိတ္တလန္႔ျဖစ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္..မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ေနာ့္ ပုခုံးမွာ ဘုထေနပါတယ္.. တခါမွအဲဒီလို မထမ္းဖူးတာေၾကာင့္ပါ.. ဦးေလးလဲ ဒီလုိပါပဲ.. အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကိုေစာင့္ၾကပ္ရတဲ့ အနည္းငယ္ စိတ္ေကာင္းရိွဟန္တူတဲ့ စစ္သားက က်ည္ဆန္အစားတဦးကို ဆန္ဆယ္ျပည္ ထမ္းေစပါတယ္.. ဆန္အိတ္ကို ေရရွည္ သယ္ပိုးႏိုင္ေအာင္သူကပဲ သင္ေပးပါတယ္.. ဒါလဲ ပညာတမိ်ဳးပါပဲ.. ဆန္ထည့္ထားတဲ့ ဂုန္နီအိတ္ကို ဆန္ေတြကို တင္းက်ပ္ေအာင္ ကပ္ပီး ၾကိဳးမစည္းပဲ.. အိတ္ရဲ့ အ၀နားမွာစည္းပါတယ္.. အဲဒီေတာ့ ဂုန္နီအိတ္ဟာ ခပ္ျပားျပားပုံစံျဖစ္ေနပါတယ္..အဲဒီခပ္ျပားျပားပုံစံအိတ္ကို ေက်ာေပၚတင္.. ၾကိဳးစည္းထားတဲ့ အထုံးေနရာကိုေခါင္းေပၚေမွးတင္ပီး သယ္ေတာ့ ပလိုင္းလြယ္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္.. သြားရတာၾကာလို႔ ေက်ာက ေညာင္းရင္ ေခါင္းကို တည့္လုိက္.. ေခါင္းက ေညာင္းရင္ေက်ာကိုကုန္းလုိက္နဲ႔.. အနည္းငယ္သက္သာပါတယ္..လမ္းမွာ ပင္ပန္းခ်က္ကုိေတာ့ စာမဖြဲ႔ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ.. အဲဒီအလုပ္နဲ႔အသက္ေမြးရတဲ့လူလဲမဟုတ္တာေၾကာင့္ အေလ့အက်င့္ကလဲမရိွ.. ေၾကာက္စိတ္က တဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့.. အဲဒီခရီးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို စြန္႔စားခန္းပါ..မိုင္းကိုလဲ ေၾကာက္ေတာ့ ေဘးဘီ ဘယ္ကိုမွမၾကည့္ပဲ ေရွ႔ကလူ နင္းသြားတဲ့ေျခရာအတုိင္း က်ေနာ္ ထပ္ျခပ္မကြာ လိုက္နင္းပါတယ္..အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ ေသနတ္သံဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိဳဆုံးအသံပါ..တမ်ိဳးေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔.. ေသနတ္သံၾကားလုိ႔ရိွရင္လူတန္းၾကီးက ရပ္ထားရတဲ့အတြက္ အၾကာၾကီး နားရလုိ႔ပါ.. ဒီလုိနဲ႔ပဲအဆဲခံရင္း.. အိမ္မွာ က်ေနာ့္ကို စိတ္ပူေနတဲ့ က်ေနာ့္ေမေမကို သူတုိ႔ရဲ့ပါးစပ္ဖ်ားက မယားအျဖစ္ ေပးရင္းနဲ႔ပဲ.. ေလးရက္အၾကာမွာ သူတုိ႔သြားခ်င္တဲ့ ရြာၾကီးတရြာကို ေရာက္သြားပါတယ္..အဲဒီရြာမွာ.. သူတုိ႔တပ္အခ်င္းခ်င္းဆုံပီးျပန္မယ့္ တပ္နဲ႔..ေရွ႔တန္းမွာ မိုက္လုံးၾကီးၾကမယ့္တပ္ေတြ အလဲအလွယ္လုပ္ၾကပါတယ္.. ထုံးစံအတုိင္း အဲဒီရြာဟာလဲကမၻာပ်က္ရရွာပါတယ္..အျပန္ခရီးမွာ က်ေနာ္ထမ္းဖုိ႔ တာ၀န္က်တာက ဒဏ္ရာရေနတဲ့ မိစၧာေကာင္ကို ထမ္းရတာပါ.. လူနာ တထမ္းကို ေလးေယာက္ႏႈန္း စေကးခ်ေပးပါတယ္.အလဲအလွယ္နဲ႔ေပါ့.. အဲဒီမွာလဲ.. လူနာထမ္းနည္း ပညာတခု ရပါတယ္..လူနာအထမ္းတခုစီမွာ ခြေထာက္ပုံစံ အရွည္ေလးေပေက်ာ္ခန္႔သစ္ကိုင္းခပ္တုတ္တုတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းစီ ပါရပါတယ္.. ႏွစ္ေယာက္က ထမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခား ႏွစ္ေယာက္က အဲဒီ သစ္ကိုင္းတုတ္ တေခ်ာင္းစီကိုကိုင္ပီး ေဘးကေနလိုက္ေပးရပါတယ္… အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္ သြားေနတဲ့လူတန္းၾကီးက ရပ္သြားရင္ အဲဒီခြေထာက္ေတြကို ေရွ႔ေနာက္ ေထာက္ေပးပီးထိန္းကိုင္ေစာင့္ျခင္းအားျဖင့္ အေမာေျဖရပါတယ္.. အဲဒီ လူနာ အထမ္းတာ၀န္က်တဲ့လူေတြဟာ မိုင္းအႏၱရာယ္လဲ အေတာ္ၾကီးပါတယ္…သြားေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းကေန ေဘးကိုခနခနထြက္ထြက္သြားေတာ့ ေရွ႔လူသြားတဲ့ေျခလွမ္းအတိုင္းလုိက္နင္းလုိ႔မရလို႔ပါ…ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့..အဲဒီခရီးမွာ က်ေနာ္ဟာ ေျခာက္ရက္ၾကာခဲ့ပါတယ္… ျမိဳ႔ကိုျပန္ေရာက္လို႔ အဲဒီစစ္တပ္ထဲကေန ထြက္လာေတာ့ လူကယိုင္တိယုိင္ထိုးနဲ႔ပါ.. စစ္တပ္အ၀မွာ သားၾကီးလု႔ိအက်ယ္ၾကီးလွမ္းေခၚလိုက္တာက ေမေမပါ.. ေခၽြးေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုေမေမဟာ အားပါးတရဖက္ပီး ငုိပါတယ္..က်ေနာ္တုိ႔ ကမၻာမွာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနၾကဆဲပါ… အဲဒီစစ္ပြဲတုိင္းမွာလူတိုင္းမသိႏိုင္ၾကတ့ဲ က်ေနာ္တုိ႔လို ၾကားခံ ဓားစားခံေတြဘယ္ေလာက္ရိွေနေသးပါသလဲ?? က်ေနာ္မသိပါ.. အခုအခ်ိန္မွာေရာဒါေတြၿပီးဆုံးသြားပီလို႔ က်ေနာ္မထင္ပါ.. ေထာင္၀တ္စုံျပာျပာနဲ႔ ေထာင္သားေတြကို ေပၚတာအထမ္းသမားအျဖစ္ အသုံးခ်ေနတာကို က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာေတြ႔ေနရဆဲပါ… ဒီလို လူကို လူက ႏွိပ္စက္ေနတာေတြ.. သတ္ျဖတ္ေနတာေတြ..ရပ္ၾကပါေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းရင္း…….။
ေလွျပိဳင္ပြဲ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္.. ေလွျပိဳင္ပြဲေတြ အားလုံးၿပီးလို႔
ဆုေပးပြဲလုပ္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ျမစ္အေကြ႔ကေန အမဂၤလာျမင္ကြင္းတခုက အားလုံးရဲ့ အျမင္အာရုံထဲကို ဘြားကနဲေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္. အဲဒါကေတာ့ စစ္သားေတြအျပည့္ တင္ေဆာင္လာတဲ့စစ္သေဘၤာ သုံးစင္းပါ..က်ေနာ္ရဲ့ ေမြးရပ္ေျမျမိဳ႔ကေလးမွာ ေယာက်္ားေလး တေယာက္ဟာလူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေရာက္လာပီ ဆိုတာနဲ႔ ေရွးေရွးတုန္းက မင္းညီမင္းသားေတြတတ္အပ္တဲ့ အဌာရသ (၁၈)ရပ္လိုမ်ိဳး တင္စားခ်င္တဲ့ အတတ္ တခု ရိွပါတယ္.အဲဒါကေတာ့ စစ္သားေတြေပၚတာ လိုက္ဖမ္းျခင္းမွ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း လြတ္ေအာင္ ေျပးရမလဲဆုိတဲ့ အတတ္ျဖစ္ပါတယ္.. ညဘက္ေတြမွာ အပ်ိဳေလးေတြ အိမ္ကိုလူပ်ိဳလွည့္သြားရင္ျဖစ္ေစ.. ညနက္တဲ့အထိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရင္ျဖစ္ေစ..ဗီဒီယုိရုံမွာ အပန္းသြားေျဖရင္ျဖစ္ေစ.. မ်က္ေစ့နဲ႔ နားကို သတိနဲ႔ ရွင္ရွင္ ထားရပါတယ္. အဲဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ အေမွာင္ရိပ္ထဲက ဘြားကနဲေပၚလာတတ္တဲ့ မိစၧာတစုစုရဲ့ ခနလိုက္ခဲ့စမ္းပါ ဆုိတဲ့ စကားရပ္နဲ႔အတူအနိဌာရုံျမင္ကြင္းေတြ ရိွရာကို ေလးလံလွတဲ့ ၀န္စည္ေတြကုိထမ္းပုိးၿပီး သြားရမွာမုိ႔လုိ႔ပါ.. အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔လို႔ပဲ.. ေစာေစာကျမင္လိုက္ရတဲ့စစ္သေဘၤာ သုံးစင္းဟာ အဲဒီေလွျပိဳင္ပြဲက က်ေနာ္အပါအ၀င္ ေယာက္်ားဘသားေတြရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို တပ္လွန္႔လိုက္ပါတယ္.. ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာလဲ ခါတုိင္း သူတုိ႔ ေပၚတာ လိုက္ဖမ္းေနရင္ တက္ပုန္းေနၾက အိမ္နားကမန္က်ည္းပင္ၾကီးေပၚကို သြားေရာက္ စံစားခဲ့ပါေတာ့တယ္..လူဖမ္းပြဲၾကီးအနည္းငယ္ စဲသြားပီလို႔ ထင္ရတဲ့ ညေနေစာင္းေလာက္မွာ က်ေနာ္ဟာ အိမ္ကို ျပန္ပါတယ္.. အဲဒီမွာ ေမ့ေမ့ကို မ်က္ႏွာမရႊင္မလန္းနဲ႔ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္.. ေမေမ ဘာျဖစ္ေနလဲ ေမးေတာ့ ေခါင္းကို အသာခါျပပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ခနအၾကာမွာ ေမေမနဲ႔ တေက်ာင္းတည္းမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတဲ့ ဦးေလးျဖစ္သူ ေရာက္လာေတာ့မွအေၾကာင္းစုံသိလိုက္ရပါေတာ့တယ္.အျဖစ္က ဒီလုိပါ.. အဲဒီ စစ္သေဘၤာသုံးစင္းက စစ္သားေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ေဆြမ်ိဳးညီအကို သူတုိ႔နဲ႔ မတည့္တဲ့ လူေတြကို သြားေရာက္တုိက္ခိုက္ရာမွာ သူတုိ႔ရဲ့ ပစၥည္းေတြကို ထမ္းပို႔ေပးဖုိ႔အတြက္္ အထမ္းသမားေပၚတာသုံးရာေလာက္လုိပါသတဲ့.. လိုက္ဖမ္းေတာ့ တရာေတာင္ ျပည့္ေအာင္မရျဖစ္ပါသတဲ့..အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမိဳ႔ေပၚက ဌာနဆိုင္ရာ အရပ္ဘက္၀န္ထမ္းေတြကို အစည္းအေ၀းဆင့္ေခၚပီး မီးသတ္ဌာနက လူသုံးဆယ္. က်န္းမာေရးက ႏွစ္ဆယ္..
ပညာေရးက ဆယ္ေယာက္ .. တခါအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာနေခၚ မ၀တရုံးက ဘယ္ေလာက္.. တျခားေသာ ဌာနေတြလဲ ဘယ္ေလာက္ဘယ္မွ် ဆုိၿပီး ခြဲတမ္းခ်ပါသတဲ့.. ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ခ်က္ကေတာ့ အ့ံၾသခ်ီးက်ဴးေလာက္စရာပါပဲ.. အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမေမတို႔ပညာေရးဌာနမွာ မဲႏိႈက္ဆုံးျဖတ္ၾကေတာ့ ေမေမနဲ႔ ဦးေလးက မဲေပါက္လာပါတယ္.. မလိုက္ႏိုင္ရင္ ေငြငါးေထာင္ေပး ငွားရပါမယ္.. (အဲဒီတုန္းကလက္ဖက္ရည္တခြက္မွ ငါးက်ပ္ပဲရိွပါေသးတယ္).. အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမဟာ
မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖစ္ေနရတာပါ..အေၾကာင္းစုံသိလိုက္ရပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေမေမ့ကို ဘာမွမေျပာပဲအဲဒီတုနး္က က်ေနာ့္ရဲ့ တထည္တည္းေသာ ဂ်င္းပင္ကို ၀တ္.. ဦးေလး လုပ္လာသလိုမ်ိဳး ပုဆိုးတထည္ကို စလြယ္သိုင္း အ၀တ္တစုံအပို ေရဘူး တလုံးနဲ႔ေပၚတာလိုက္သြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္.. ေမေမကေတာ့ ဘာမွမေျပာႏိုင္ပဲအေ၀းတေနရာကိုသာ မ်က္ရည္အျပည့္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနပါတယ္..က်ေနာ္က ေမေမ့ကို ကန္ေတာ့ပီး ေမေမ သားလုိက္သြားမယ္..လို႔ ေျပာရင္း ကန္ေတာ့လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေမေမဟာ ၿခံဳးပြဲခ် ငိုပါေတာ့တယ္. ဒါေပမယ့္ေရြးစရာလမ္းမရိွခဲ့ပါဘူး…ပညာေရးဌာနအေနနဲ႔ ခြဲတမ္းက်တဲ့ဆယ္ေယာက္လူစုရာ က်ေနာ္ ပညာသင္ေနတဲ့အထက္တန္းေက်ာင္းကို ဦးေလးနဲ႔အတူ ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမၾကီးက အငိုမ်က္ႏွာနဲ႔ ေစာင့္ေနပါတယ္.. ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ သြားရမယ့္ခရီးစဥ္ကို ရွင္းျပပါတယ္.. ေလးရက္ၾကာမယ္လုိ႔ ေျပာေၾကာင္း..အဲဒီေလးရက္အတြက္ အခု လုိက္သြားရမယ့္လူေတြမနစ္နာေအာင္ပညာေရး၀န္ထမ္းအားလုံးကို လစာ ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းျဖတ္ပီး တဦးကို ၂၅၀၀စီေပးမယ့္အေၾကာင္း.. တကယ္လို႔ ေလးရက္ထက္ပိုခဲ့ရင္ တရက္အတြက္ငါးရာႏႈန္းနဲ႔ ရွင္းေပးမယ့္ အေၾကာင္း.. ေလာေလာဆည္ တေယာက္ငါးရာစီေပးလိုက္မယ့္ အေၾကာင္းကို တုန္ယင္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ ရွင္းျပပီးသူကိုယ္တုိင္ခ်က္ထားတဲ့ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို ထမင္းေကၽြးပါတယ္.. အဲဒီတုနး္က ေငြငါးရာဆုိတာ က်ေနာ္တခါမွ မကုိင္ဖူးတဲ့ ေငြအတုိင္းအတာပါ..က်ေနာ့္လက္ထဲ ေငြလွမ္းေပးတဲ့ဆရာမၾကီးကို အဲဒီ ပိုက္ဆံ ေမေမ့ကို ေပးေပးပါဆရာမၾကီးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမၾကီးလဲ ငိုပါေတာ့တယ္..က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တပ္ထဲကို ေရာက္သြားေတာ့ ညေမွာင္ခါစျပဳေနပါပီ.. အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမ္းဖုိ႔အတြက္ က်ည္ဆန္ တေထာင္စီဆန္႔တဲ့သစ္သားပုံးငယ္ေလးေတြကို ၀ါးလုံးနဲ႔ လွ်ိဳၿပီး ေရွ႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ထမ္းလုိ႔ရေအာင္ အဆင္သင့္ စီထားတာကိုေတြ႔ရပါတယ္.. က်ေနာ္နဲ႔ ဦးေလးက တတြဲတြဲပီးထမ္းပါတယ္.. အဲဒီညက ေလးမိုင္ေလာက္ပဲ သူတို႔ သြားပါတယ္.. ရြာတရြာအေရာက္မွာ ညအိပ္ရပ္နားၾကပါတယ္.. လူေတြက တရုန္းရုန္း..စစ္သားေတြနဲ႔ ဆဲသံ တညံညံနဲ႔..ေအးခ်မး္တဲ့ရြာေလးမွာ.. တကယ္ကိုအထိတ္တလန္႔ျဖစ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္..မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ေနာ့္ ပုခုံးမွာ ဘုထေနပါတယ္.. တခါမွအဲဒီလို မထမ္းဖူးတာေၾကာင့္ပါ.. ဦးေလးလဲ ဒီလုိပါပဲ.. အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကိုေစာင့္ၾကပ္ရတဲ့ အနည္းငယ္ စိတ္ေကာင္းရိွဟန္တူတဲ့ စစ္သားက က်ည္ဆန္အစားတဦးကို ဆန္ဆယ္ျပည္ ထမ္းေစပါတယ္.. ဆန္အိတ္ကို ေရရွည္ သယ္ပိုးႏိုင္ေအာင္သူကပဲ သင္ေပးပါတယ္.. ဒါလဲ ပညာတမိ်ဳးပါပဲ.. ဆန္ထည့္ထားတဲ့ ဂုန္နီအိတ္ကို ဆန္ေတြကို တင္းက်ပ္ေအာင္ ကပ္ပီး ၾကိဳးမစည္းပဲ.. အိတ္ရဲ့ အ၀နားမွာစည္းပါတယ္.. အဲဒီေတာ့ ဂုန္နီအိတ္ဟာ ခပ္ျပားျပားပုံစံျဖစ္ေနပါတယ္..အဲဒီခပ္ျပားျပားပုံစံအိတ္ကို ေက်ာေပၚတင္.. ၾကိဳးစည္းထားတဲ့ အထုံးေနရာကိုေခါင္းေပၚေမွးတင္ပီး သယ္ေတာ့ ပလိုင္းလြယ္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္.. သြားရတာၾကာလို႔ ေက်ာက ေညာင္းရင္ ေခါင္းကို တည့္လုိက္.. ေခါင္းက ေညာင္းရင္ေက်ာကိုကုန္းလုိက္နဲ႔.. အနည္းငယ္သက္သာပါတယ္..လမ္းမွာ ပင္ပန္းခ်က္ကုိေတာ့ စာမဖြဲ႔ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ.. အဲဒီအလုပ္နဲ႔အသက္ေမြးရတဲ့လူလဲမဟုတ္တာေၾကာင့္ အေလ့အက်င့္ကလဲမရိွ.. ေၾကာက္စိတ္က တဖက္နဲ႔ဆုိေတာ့.. အဲဒီခရီးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို စြန္႔စားခန္းပါ..မိုင္းကိုလဲ ေၾကာက္ေတာ့ ေဘးဘီ ဘယ္ကိုမွမၾကည့္ပဲ ေရွ႔ကလူ နင္းသြားတဲ့ေျခရာအတုိင္း က်ေနာ္ ထပ္ျခပ္မကြာ လိုက္နင္းပါတယ္..အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ ေသနတ္သံဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိဳဆုံးအသံပါ..တမ်ိဳးေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔.. ေသနတ္သံၾကားလုိ႔ရိွရင္လူတန္းၾကီးက ရပ္ထားရတဲ့အတြက္ အၾကာၾကီး နားရလုိ႔ပါ.. ဒီလုိနဲ႔ပဲအဆဲခံရင္း.. အိမ္မွာ က်ေနာ့္ကို စိတ္ပူေနတဲ့ က်ေနာ့္ေမေမကို သူတုိ႔ရဲ့ပါးစပ္ဖ်ားက မယားအျဖစ္ ေပးရင္းနဲ႔ပဲ.. ေလးရက္အၾကာမွာ သူတုိ႔သြားခ်င္တဲ့ ရြာၾကီးတရြာကို ေရာက္သြားပါတယ္..အဲဒီရြာမွာ.. သူတုိ႔တပ္အခ်င္းခ်င္းဆုံပီးျပန္မယ့္ တပ္နဲ႔..ေရွ႔တန္းမွာ မိုက္လုံးၾကီးၾကမယ့္တပ္ေတြ အလဲအလွယ္လုပ္ၾကပါတယ္.. ထုံးစံအတုိင္း အဲဒီရြာဟာလဲကမၻာပ်က္ရရွာပါတယ္..အျပန္ခရီးမွာ က်ေနာ္ထမ္းဖုိ႔ တာ၀န္က်တာက ဒဏ္ရာရေနတဲ့ မိစၧာေကာင္ကို ထမ္းရတာပါ.. လူနာ တထမ္းကို ေလးေယာက္ႏႈန္း စေကးခ်ေပးပါတယ္.အလဲအလွယ္နဲ႔ေပါ့.. အဲဒီမွာလဲ.. လူနာထမ္းနည္း ပညာတခု ရပါတယ္..လူနာအထမ္းတခုစီမွာ ခြေထာက္ပုံစံ အရွည္ေလးေပေက်ာ္ခန္႔သစ္ကိုင္းခပ္တုတ္တုတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းစီ ပါရပါတယ္.. ႏွစ္ေယာက္က ထမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခား ႏွစ္ေယာက္က အဲဒီ သစ္ကိုင္းတုတ္ တေခ်ာင္းစီကိုကိုင္ပီး ေဘးကေနလိုက္ေပးရပါတယ္… အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္ သြားေနတဲ့လူတန္းၾကီးက ရပ္သြားရင္ အဲဒီခြေထာက္ေတြကို ေရွ႔ေနာက္ ေထာက္ေပးပီးထိန္းကိုင္ေစာင့္ျခင္းအားျဖင့္ အေမာေျဖရပါတယ္.. အဲဒီ လူနာ အထမ္းတာ၀န္က်တဲ့လူေတြဟာ မိုင္းအႏၱရာယ္လဲ အေတာ္ၾကီးပါတယ္…သြားေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းကေန ေဘးကိုခနခနထြက္ထြက္သြားေတာ့ ေရွ႔လူသြားတဲ့ေျခလွမ္းအတိုင္းလုိက္နင္းလုိ႔မရလို႔ပါ…ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့..အဲဒီခရီးမွာ က်ေနာ္ဟာ ေျခာက္ရက္ၾကာခဲ့ပါတယ္… ျမိဳ႔ကိုျပန္ေရာက္လို႔ အဲဒီစစ္တပ္ထဲကေန ထြက္လာေတာ့ လူကယိုင္တိယုိင္ထိုးနဲ႔ပါ.. စစ္တပ္အ၀မွာ သားၾကီးလု႔ိအက်ယ္ၾကီးလွမ္းေခၚလိုက္တာက ေမေမပါ.. ေခၽြးေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုေမေမဟာ အားပါးတရဖက္ပီး ငုိပါတယ္..က်ေနာ္တုိ႔ ကမၻာမွာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနၾကဆဲပါ… အဲဒီစစ္ပြဲတုိင္းမွာလူတိုင္းမသိႏိုင္ၾကတ့ဲ က်ေနာ္တုိ႔လို ၾကားခံ ဓားစားခံေတြဘယ္ေလာက္ရိွေနေသးပါသလဲ?? က်ေနာ္မသိပါ.. အခုအခ်ိန္မွာေရာဒါေတြၿပီးဆုံးသြားပီလို႔ က်ေနာ္မထင္ပါ.. ေထာင္၀တ္စုံျပာျပာနဲ႔ ေထာင္သားေတြကို ေပၚတာအထမ္းသမားအျဖစ္ အသုံးခ်ေနတာကို က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာေတြ႔ေနရဆဲပါ… ဒီလို လူကို လူက ႏွိပ္စက္ေနတာေတြ.. သတ္ျဖတ္ေနတာေတြ..ရပ္ၾကပါေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းရင္း…….။
3 comments:
what a sad experience bro????
is it your true experiece???
:(
ကိုၾကီးေစးထူး.. ဒါဖတ္ျပီး မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္ ။ ေနာက္ထပ္ လူဘယ္နေယာက္မ်ား အဲလို ဒုကၡေတြၾကား ခံေနရဦးမလဲ မသိဘူးေနာ္ ။
တကယ္မ်က္ရည္က်မိပါတယ္..။
Post a Comment