ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အထုပတၱိ

က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ဒီစာအုပ္ေလး ပိုင္ဆုိင္ရေအာင္ အေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္.. ဒါကို က်ေနာ္တေယာက္ထဲက ဖတ္ၿပီး သိမ္းထားမယ့္အစား တျခားေသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားကိုလဲ ေ၀ငွေပးခ်င္တဲ့အတြက္ အဲဒီစာအုပ္ထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ ေရးသားထားခဲ့တာကို ေကာက္ႏႈတ္ၿပီး ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္.. ဒီေနရာမွာႏွိပ္ပါ ဇန္းဂါး မွာလဲ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွတ္တမ္းကို သြားၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္.. ဒီဗြီဘီက ေဒါင္းေလာ့လုပ္ထားတာပါ.. ဒီစာအုပ္ရဲ့ မူရင္း ထုတ္ေ၀သူကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စာၾကည့္ ပိဋကတ္တိုက္ ဥကၠဌ ဗိုလ္သိမ္းေဆြျဖစ္ပီးေတာ့ မူပိုင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ ျဖစ္ပါတယ္.. စာစီစာရိုက္ အမွားအယြင္းေၾကာင့္ စာလုံးအက်အေပါက္မ်ားရိွခဲ့ရင္လဲ က်ေနာ့္မွာသာ အျပစ္ရိွပါတယ္.. တခ်ိဳ႔ေသာ ပါ့ဌ္ဆင့္ စာလုံးမ်ားကုိ အေတာ္ၾကိဳးစားရွာေဖြ ရုိက္ေနရလို႔ အမွားေတြရိွႏိုင္မွာပါ.. တေယာက္တေလက ျဖစ္ျဖစ္ ဒါေလးကို ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ အားထုတ္ရက်ိဳး နပ္ပါပီ.. အားလုံးကို ေက်းဇူးပါ.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆနု္း အထၳဳပတၱိ (ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဤစာမ်ားကို ဂ်ပန္ေခတ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္၀န္ႀကီးႏွင့္ စစ္ေသနာပတိဘ၀တြင္ ေရးသားခဲ့ေလသည္။ သူေရးသားခဲ့ေသာ စာမူမ်ားကို ဆက္လက္ရွာေဖြေသာ္လည္း အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားသည္မ်ားကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ဗမာစာျဖင့္ ဤမွ်သာ ေတြ႔ရသျဖင့္ ေဖာ္ျပလိုက္ရပါေၾကာင္း။) ဇာတိ ေျမလတ္ဟုေခၚေသာ ဗမာျပည္၏ အပူပုိင္းဇုံျဖစ္ေသာ မေကြးစီရင္စု၊ ယခုေရနံေခ်ာင္း ခရိုင္အတြင္း၊ ပ်ဥ္းမနား-ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ရထားလမ္းတ၀က္ခန္႔တြင္ အပူပုိင္းဇုံ ကုန္းေျမျပင္မ်ားျဖစ္ေသာ၊ ႏွမ္း၊ပဲႏွင့္ ၎ဆီ အထြက္မ်ား၍ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္တြင္ အေတာ္တြင္က်ယ္ေသာ ၿမိဳ႔ေလး တၿမိဳ႔ရိွေလသည္။ မီးရထားဘူတာရုံ အနီးအနားတြင္ မီးရထားဘက္မွ ေဆာက္ထားေသာ အိမ္တန္းလ်ားမ်ားႏွင့္ ပြဲစားကုန္သည္ဆုိင္မ်ား အနည္းငယ္ ရိွေလသည္။ ဘူတာ၏၀ဲယာ ပတ္လည္တို႔တြင္ ေျမပဲႏွမ္းခင္းတုိ႔ ရိွေလသည္။ ထိုယာခင္းမ်ားမွ ေက်ာ္လြန္၍ အေရွ႔စူးစူးသုိ႔ၾကည့္လွ်င္ ေရးေရးထင္ေသာ ေတာင္တန္းမ်ားကို ေနာက္ခံကာ ေတာရေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ကမၼဌာန္း ထုိင္သူတို႔၏ ဂူလိုဏ္မ်ားကို ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။ ထုိဘူတာ၏အေနာက္ေျမာက္ယြန္း ကိုက္၄၀၀-ခန္႔ အကြာတြင္ကား မိုင္၀က္ခန္႔က်ယ္ေသာ သဲေခ်ာင္းရိုးကမ္းစပ္ေပၚ၌ ခေပါင္းကုန္း (သို႔မဟုတ္) န-က်ားထူးဟု ေခၚေသာ အိမ္ေျခတရာခန္႔ရိွ ရြာေလးတရြာ ရိွေလသည္။ ယင္းေခ်ာင္းဟုေခၚေသာ သဲေခ်ာင္းၾကီး၏ တဘက္ကမ္း (အေနာက္ဘက္ကမ္း)၌ကား ယာခင္း၊ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားႏွင့္ ဥယ်ာဥ္အခ်ိုဳ႔ကို ေတြ႔ရေပသည္။ ထုိမွလြန္လွ်င္ ေတာင္ကုန္းက်က်ေနရာတြင္ အေရွ႔ဘက္မွ တာေျမာင္းခံထားေသာ အိမ္ေျခ ၂၀၀-ခန္႔ရိွ ရြာတရြာရိွေလသည္။ ထိုရြာ၏အေနာက္ဘက္ ကိုက္-၃၀၀ခန္႔တြင္ အိမ္ေျခ ၁၀၀-ခန္႔ရိွ ရြာတရြာရိွေလသည္။ ရြာ၏ေျမာက္ဘက္တြင္ ကပ္လွ်က္ (ေရွးလူၾကီးမ်ားေျပာသလို) ေလာကဓာတ္ ျမန္မာအထက္တန္းသင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္း ရိွေလသည္။ ထုိမွယာတခင္းအလြန္တြင္ ငါးရက္တေစ်းဖြင့္ရာ ေစ်း၀ို္င္းရိွေလသည္။ ထိုမွလြန္လွ်င္ ပုလိပ္ဂါတ္ တန္းလ်ားမ်ားရိွေလသည္။ ထိုအနီးတြင္ စာတုိက္ရိွေလသည္။ ထိုစာတုိက္၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ ေစာင္းေစာင္း မလွမ္းမကမ္းတြင္ အိမ္ေျခ ၁၅၀-ခန္႔ ရြာတရြာ ရိွျပန္ေလသည္။ စာတုိက္ႏွင့္ အေရွ႔တည့္တည့္ ေပတရာလမ္းႏွင့္ ေျမတလင္းေျပာင္ေျပာင္ကို ေက်ာ္လြန္၍ ကိုက္တရာခန္႔အကြာတြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းႏွင့္ကပ္၍ ျမိဳ႔အုပ္ရုံး ရိွေလသည္။ ထိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္းႏွင့္ဆက္ကာ ေထာင့္မွန္(Right Angle) က်ကာ ၁၅-ေပခန္႔ျမင့္ေသာ အုတ္တံတုိင္းၾကီး ေလးဘက္ေလးတန္ ျခံရံလွ်က္ ေစတီငယ္မ်ားအလယ္တြင္ ေရႊေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္လက္ေနေသာ ေစတီၾကီးတဆူႏွင့္ သပ္ယပ္ခမ္းနားေသာ ဇရပ္၊ တန္ေဆာင္း၊ ေက်ာင္းကန္မ်ား ရိွေလသည္။ ထုိရြာမ်ားအနက္ ရြာမၾကီးသဖြယ္ အိမ္ေကာင္းအမ်ားဆုံးႏွင့္ ဆိုင္ကႏား အေတာ္အတန္ရိွ၍ စာေရး စာခ်ီ ျမိဳ႔အုပ္၊ ေရွ႔ေန၊ ကုန္သည္မ်ား ေနၾကေသာရြာကား၊ ဆိုခဲ့ျပီးသည့္ သဲေခ်ာင္းၾကီးအေနာက္ဘက္ကမ္း ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ တည္လ်က္ရိွေသာ ရြာပင္ျဖစ္ေလသည္။ ထုိရြာကို သမိုငး္စာအရကား ပီ႒ိယကၡမင္း တည္ေထာင္သြားသည္ဟုဆုိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကႊ်န္ေတာ္၏ ေဘးမွတ္တမ္းအရကား ပုဂံေခတ္ အေနာ္ရထာ မင္းေစာ အခ်ိန္အခါေလာက္တြင္ ထုိရြာကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္ဟု မွတ္သားဘူးသည္။ ထုိရြာ၏ ေျမာက္ဘက္စြန္း၌ တရြာလုံး၏ အိမ္၀ိုင္းမ်ားအနက္ အက်ယ္ဆုံးအိမ္၀ိုင္းၾကီးထဲတြင္ ဧရာမအိမ္ၾကီး ရိွေလသည္။ မူလက ဆင္တရပ္ခန္႔ ၀င္ႏိုင္ေအာင္ျမင့္၍ အေဆာင္ေပါင္းမ်ားစြာရိွေသာ္လည္း ထိုအခါက အေတာင္ရွစ္ေတာင္ ခန္႔မွ်သာ ရိွေတာ့သည္။ အိမ္အျမင့္မွာလဲ သုံးေပခြဲမွ်သာ ရိွေတာ့သည္။ ထိုအိမ္ၾကီးကား ေရွးဗမာမင္း လက္ထက္က နတ္ေမာက္ျမိဳ႔ရိွ ျမိဳ႔သူၾကီးအိမ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ယခုကား အိမ္မရိွေတာ့ျပီ။ ထုိအိမ္ေနာက္ေဖး ေဆာင္ငယ္တြင္ ကၽြႏု္ပ္အား ဖြားျမင္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားစဥ္အခါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နတ္ေမာက္သုိ႔ မီးရထားလမ္း မေပါက္ေသး။ သုိ႔ေသာ္ရည္ရြယ္ခ်က္ကား ထားပီးျဖစ္ေလသည္။ ယခုအခါကဲ့သုိ႔ အနည္းငယ္မွ် ျမိဳ႔မဆန္ဘဲ ေတာရြာစုၾကီးတရြာမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ နံနက္ ညေနခင္းမ်ားတြင္ ခေလာက္သံ တေဒါက္ေဒါက္ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းမ်ားတြင္ ယကၠန္းသံ တခၽြင္ခၽြင္ႏွင့္ ၾကားရတုန္းပင္ ရိွေလသည္။ အခ်ိန္ကား ၁၉၁၅ခု။ ေဖေဖာ္၀ါရီလျဖစ္၍ ပထမကမၻာစစ္ၾကီး၏ ဒုတိယႏွစ္ထဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္ ထိုအခါကား ဂ်ာမနီသည္ ေရငုပ္သေဘၤာမ်ားျဖင့္ ျဗိတိသွ်ေရတပ္တုိ႔အား အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡ ေပးေနသည့္ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေလသည္။ အနာက္စစ္မ်က္ႏွာျပင္ဟုေခၚေသာ ျပင္သစ္ႏွင့္ ဂ်ာမနီတို႔ စစ္ခင္းရာ မ်က္ႏွာ၌မူကား ပထမအၾကိမ္ တုိက္ပြဲၾကီးမ်ားမွာ မျပီးဆုံးႏိုင္ေသာ ေသာင္မတင္ေရမက်၊ ေရွ႔မတိုး ေနာက္မဆုတ္ အေျခအေနပင္ ရိွေလသည္။ အေရွ႔မ်က္ႏွာျပင္ဟု ေခၚေသာ ရုရွစစ္ခင္းရာ မ်က္ႏွာမွာကား မဆူးရီးယားႏွင့္ ၀ါဇနစ္ဇူ စစ္ပြဲၾကီးမ်ား ျဖစ္ပြားလ်က္ရိွေလသည္။ ထုိႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃-ရက္ေန႔။ ၁၂၇၆-ခု တေပါင္းလဆန္းတရက္ စေနေန႔နံနက္ လင္းအားၾကီးအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူ႔ျပည္သို႔ ပထမဆုံး ေရာက္ရိွ လာခဲ့ရေပသည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၃)ရက္ေန႔ကား နာမည္ေက်ာ္ နကၡတ္ေဗဒင္ ဆရာၾကီးကီရို၏ ေဟာေျပာခ်က္ အရဆုိလွ်င္ တိုင္းျပည္တျပည္၏ အစိုးရထီးနန္းတို႔ိုကို ျဖိဳဖ်က္ႏိုင္စြမ္းေသာ သူမ်ားကို ေမြးဖြားတတ္ေသာ ဇာတာဟု ေဟာထားေလသည္။ ထုိေန႔တြင္ေမြးဖြားေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူပုန္ေလာင္းေလးျဖစ္သည္ကို ထိုအခါက မည္သူမွ် ထူးထူးျခားျခားထည့္သြင့္ စဥ္းစားျခင္းမျပဳၾကေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ ဇာတာ နာမည္မွာ (ထိန္လင္း) ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အထက္ အကို- ကိုေအာင္သန္း ႏွင့္ နာမည္လိုက္ေအာင္ ေအာင္ဆန္း ဟု ေခၚတြင္ခဲ့ေလသည္။ ေမြးဖြားစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ မထူးဆန္းလွ ေသာ္္လည္း ထိုင္ႏိုင္ထႏိုင္ေသာ ကေလးဘ၀မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထူးျခားခဲ့သည္။ ဂြက်သူ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စကားမေျပာတတ္ရကား လူၾကီးမိဘမ်ားမွာ ဆြံ႔အ၍ပင္ ေနသလားဟု စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကခဲ့ရသည္ဟု သိရေလသည္။ အနာအဖ်ားထူသည္။ အစားၾကဴးသည္။ အမဲသား ငါးကို အလြန္ ၾကိဳက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏မိခင္ ေစ်း၀ယ္သြားရာ ရံဖန္ရံခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ီ၍သြားေလသည္။ တခါေသာ္ အမဲ သားစိမ္းကို အတင္းလု၍ စားမည္ျပဳသည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္မိခင္က ျပန္၍ေျပာျပသျဖင့္ သိရေပသည္။ လူရိုင္းဘ၀က ကၽြန္ေတာ္လာသလားမသိ၊ ယေန႔အထိ လူရို္င္းသေဘာမ်ိဳး ေနခ်င္သည့္ စိတ္ထားမ်ားရိွသည္။ ရံဖန္ရံခါ လူယဥ္ေက်းမ်ားႏွင့္ အသားမက်ခဲ့ေခ်။ မ်က္စိေနာက္ ျမင္ျပင္းကပ္လာသည္။ ထုိအခါ လူယဥ္ေက်းမ်ားႏွင့္ ငါလူရိုင္းဟု ဇာတိခြဲပစ္ခ်င္သည့္ စိတ္မ်ားရိွသည္။ လူရိုင္းကၾကမ္း၏။ ခက္ထန္၏။ သုိ႔ေသာ္ ျဖဴေျဖာင့္၏။ တည္ၾကည္၏။ လြတ္လပ္၏။ က်န္းမာ၏။ သန္စြမ္း၏။ ငါ့ျမင္းငါစိုင္း ေညာင္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ ဆုိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္၏။ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္တြင္ အင္မတန္စိုျပည္ လတ္ဆတ္ေသာဘ၀ဟု ယူဆသည္။ ဗမာျပည္ရိွသည့္ လူသည္ လူရိုင္းမ်ိဳးဘ၀ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားပါေစ၊ လြတ္လပ္ခ်မ္းသာစြာ ေခါင္းေထာင္ေနႏိုင္မည္ဆုိလွ်င္ မလြတ္လပ္ေသာ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈဘ၀ထက္ ကၽြန္ေတာ္ အဆတရာၾကိဳက္သည္၊ ႏွစ္သက္သည္။ စိမ္းလန္းစိုေျပ က်ယ္ျပန္႔ေသာ လြင္ျပင္ရိုင္းေပၚတြင္ လက္ပန္းေပါက္ခတ္၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျမဴးတူးေအာ္ဟစ္ ေနလိုသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္အတီးအမႈတ္၊ အကအခုန္ အေတာ္၀ါသနာပါ၏။ အထူးသျဖင့္ ဆိုင္းတီး အေတာ္၀ါသနာပါသည္။ စားပြဲျဖစ္ေစ၊ ေခါက္စရာေတြ႔လွ်င္ အၿမဲေခါက္ေလ့ရိွရာ ကၽြန္ေတာ္၏လက္မွာ ယေန႔တိုင္ အခ်ိန္မွန္ လက္ရည္ကြဲက်ခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အနည္းငယ္ ၾကီးျပင္းလာသည္ႏွင့္ လူၾကီး မိဘမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား အတီးအမႈတ္၀ါသနာကို ခြင့္မျပဳ။ နဂို ၀ါသနာမဟုတ္၍လားမသိ၊ ယခုဤစိတ္မ်ိဳး ေပ်ာက္သေလာက္ရိွခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ငယ္ငယ္ကေလးက ယေန႔တုိင္ လူေရာစိတ္ေရာ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္ ဆုိသည့္ အခ်က္ကို သက္သက္ နားမလည္ခဲ့။ နားလည္ရန္လည္း မႀကိဳးစားခဲ့၊ ႀကိဳးလည္းမႀကိဳးစားခ်င္၊ ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပာလွ်င္ မဖြယ္ရာ မယဥ္ေက်း၊ အသက္ရွစ္ႏွစ္ထဲေရာက္၍ ေက်ာင္းေနသည့္အခ်ိန္၌ပင္ ဘုန္းၾကီးကို ဘုန္းၾကီးစကားျဖင့္ မေလွ်ာက္တတ္။ အမူအရာလဲၾကမ္း၏။ အလိုက္လဲမသိ။ ညစ္လဲ ညစ္ပတ္သည္။ အသက္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ ညအိပ္ယာတြင္ ေသးပါ၏။ မီးဖိုကို ညညရိွခိုး၍ အရွင္စဖိုည၊ ကၽြန္ေတာ္မေန႔ ဟု ဆိုရသည္ကို အမွတ္ရေသးသည္။ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ထဲ ေရာက္သည့္အခါ၌ ပင္ အျခားအိမ္တအိမ္၌ ေသးပါဘူးေသးသည္။ ထိုအခါကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔ အမ်ိဳးသား အထက္ တန္း ေက်ာင္းမွာ ေျခာက္တန္းေအာင္၍ ခုႏွစ္တန္းအ၀င္ ေက်ာင္းအျပန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အကုိ အၾကီးဆုံးမွာလည္း ၎ႏွစ္တြင္ ဘီ-အက္-စီ သခ်ၤာ ဂုဏ္ထူးတန္းကိုေအာင္ခဲ့၍ ေရနံေခ်ာင္းရိွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတြင္ မိမိေက်ာင္းေဟာင္းျဖစ္သည့္အတုိင္း ေက်ာငး္ဆရာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူပင္ လာခဲ့ေပသည္။ ထိုအခါ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔သို႔ နတ္ေမာက္မွ သြားသည့္လမ္းမွာ ေတာင္တြင္းၾကီးသုိ႔ ရထားစီး၊ ေတာင္တြင္းၾကီးမွ မိေခ်ာင္းရဲသို႔ ကားစီး၊ မိေခ်ာင္းရဲမွ ေရနံေခ်ာင္းသုိ႔ သေဘၤာစီး သို႔မဟုတ္လွ်င္ မေကြးသုိ႔ ဘတ္စ္ကားစီး၊ မေကြးသေဘၤာစီးရေလသည္။ ၂-ရက္ၾကာေလသည္။ ေနာက္ေန႔ကား ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ တဆင့္ မီးရထားတတန္၊ ေမာ္ေတာ္ကားတတန္သြား၍ ေရနံေခ်ာင္းသို႔ ေနခ်င္းေပါက္ေလသည္။ ထုိႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေကြးမွ တဆင့္သြားၾကသည္။ မေကြးၿမိဳ႔တြင္ အပ်ိဳေပါက္စ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမိန္းကေလးရိွေသာ အသိအိမ္တြင္ တည္းခိုၾကသည္။ လူပ်ိဳေပါက္စျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ တစိမ္းတရံဆန္ အိမ္တြင္မေနတတ္၊ အေတာ္ရွက္တတ္သည္။ မိန္းကေလးနွင့္ဆိုလွ်င္ သာ၍ပင္ ရွက္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိညအိပ္ခါနီး ရွက္လြန္း၍ ေသးမေပါက္မိရာ ညအိပ္သည့္အခါ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ ေသးပါက်ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပါျပီးမွ သိေလသည္။ ဤမွ် ကၽြန္ေတာ္သည္ မသိမ္ေမြ႔။ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္အငယ္ဆုံး ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ စံခ်ိန္နွင့္ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အလိုလိုက္ခံရဆုံး ျဖစ္၏။ အဆုိးဆုံးဟုလည္း အိမ္နီးခ်င္းပါမက ရြာနီးခ်င္းမ်ားကပါ အသိအမွတ္ျပဳခံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္၏အထက္ အစ္ကိုကိုေအာင္သန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အသက္သုံးေလးႏွစ္မွ်သာ ကြာ၏။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကား ငယ္ငယ္က ရန္ျဖစ္ဘက္ျဖစ္၏။ သူကလက္ျမန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား အားႀကီး၏။ မခ်ိန္မဆ လက္လြတ္စပယ္လုပ္တတ္၏။ သူကားႏု၏။ မင္းသားက်ေခ်သည္၊ ကၽြန္ေတာ္က ၾကမ္း၏။ သူသည္ အစား အေသာက္ အေနအထုိင္မွ၍ သပ္ယပ္၏။ အစားဆုိလည္း အစားတိုင္းမစား၊ စားေသာက္ေနသည့္အခါ ေျမၾကီး ေပၚသို႔ က်သြားလွ်င္ သူလည္းမစားေတာ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္က်ေတာ့ အစာကို ဖုတ္ဖက္ခါ၍ စားႏိုင္လွ်င္ ေကာက္စား၏။ သူကား အ၀တ္မ်ားကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၀တ္တတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား မ၀တ္တတ္ မျဖစ္ ညစ္ေအာင္ ျဖစ္ကတတ္ ၀တ္တတ္၏။ သူကား ေျမႀကီးႏွင့္ၾကမ္းမ်ားေပၚတြင္ မည္သည့္အခါမွ တုံးလုံးမလွဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လွဲဘူး၏။ သူကားပါး၏။ လွ်င္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကထူ၏။ အ၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ ၿမိဳ႔ကား ရြာသာသာ ေတာအရပ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ယခုထက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္မွာ ေတာက်၏။ ထုိအခါက (ကလီဖား)ေခၚ ဆံပင္ညွပ္ကုလား တေယာက္တေလသာ ရိွ၏။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ၎ကလီဖားမွာ လက္မလည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ေခါင္းတုံးရိတ္ရင္ တခါတခါ ရိတ္တတ္သည့္ အိမ္နီးနားခ်င္းတုိ႔ကို ခိုင္းရေလသည္။ တခါတခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖခင္ကိုယ္တုိင္ရိတ္ေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္ကား ယခုကြယ္လြန္သည္မွာ (၁၅)ႏွစ္ ေက်ာ္လြန္ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ဖခင္သည္ အမူအရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေတာ္ဆင္သည္။ တေန႔ေန၍ စကား တခြန္းမေျပာ။ မ်က္ႏွာထားဆိုး၏။ ဆိုးရသည့္အထဲ ေက်ာက္ေပါက္မမ်ားလဲ ရိွ၏။ ေလာကြတ္မရိွ၊ ဟန္မရိွ၊ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္သည္။ အကိုင္အတြယ္ အသြားအလာ အမူအရာၾကမ္းတမ္း၏။ ျငင္းမိလွ်င္ အေလွ်ာ့ မေပးတတ္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ႏွလုံးကား အထူးေျဖာင့္စင္း၏။ စကားတည္၏။ အပိုမေျပာ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွ႔ေနစာေမးပြဲ ၀င္ထားေသာ္လည္း ေရွ႔ေနလိုက္၍စားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မမွတ္မိ။ ယာလုပ္ကုန္ကူး၍သာ စီးပြားျဖစ္၏။ စီးပြားျဖစ္ျခင္းမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိခင္၏ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္ ကူညီမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား အျခားသူတဦးက ေခါင္းရိတ္ေပးလွ်င္ အင္မတန္ညင္သာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘေဘကား ဒါးမထက္ထက္ကို ေကာင္းေကာင္းမေသြးဘဲ အတင္းတြန္းခ်၍ ရိတ္ခ်၏။ အထူးပင္ေခါင္းရည္ နာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၎ေခါင္းရိတ္မည့္အခါ ရြံ႔၏။ တြံ႔၏။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းရိတ္သည့္အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အကိုကား အၿမဲငို၏။ ငိုတုိင္းေခါင္းပုတ္ခံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကားမငို၊ ႀကိတ္ခံ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းပုတ္လြတ္သည္၊ ကၽြန္ေတာ္၏ အကိုကား စိတ္ျမန္၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုေလးေယာက္ ရိွသည့္အနက္ ဒုတိယအကိုႀကီး ကိုေနေအာင္သာ လွ်င္ စိတ္ရွည္၍ သိမ္ေမြ႔၏။ တသက္ပတ္လုံး မည္သူႏွင့္မွ ရန္မျဖစ္ခဲ့ဘူးေခ်၊ ကၽြန္ေတာ္ကား စိတ္ရြတ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အကို ကိုေအာင္သန္းကား သူမ်ားအေၾကာမခံ၊ သူကသာ ဦးေဆာင္ေၾကာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား သူမ်ားအေၾကာသာ ခံရ၏။ ေျမွာက္လုိ႔ ေျမွာက္ေပးမွန္းမသိ၊ ေခ်ာက္လို႔ေခ်ာက္မွန္းမသိ၊ ထုံေပေပ အလြန္ႏိုင္၏။ တခါေသာ္ ဆယ္မုိင္ခန္႔အကြာ ရြာတရြာသို႔ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားႏွင့္ လုိက္သြား၍ သူၾကီးအိမ္တြင္ တည္းခိုေနစဥ္ ထုိရြာမွ ရြယ္တူေလာက္ ကေလးတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား ေျမွာက္၍ `ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ၾကီး` ဟု ေခၚရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ မ်ားစြာသေဘာက်ကာ ထန္းလ်က္အျဖဴဆုပ္ကို ေခၚတုိင္းေခၚတုိင္း ေပးခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လိမ္လည္ေလ့မရိွ။ မလိမ္တတ္၊ လိမ္ခဲ့မိေသာ္လည္း ခဏခ်က္ခ်င္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္ေန႔တုိင္း ပိတ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေယာက်္ားကေလးမ်ားမွာ ဥပုသ္ ေန႔ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသို႔သြားရ၍ ေရခပ္ျမက္ႏုပ္လုပ္ရသည္။ တေန႔ေသာ္ ေန႔ခင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလုပ္မရိွ၍ အလုပ္မရိွလွ်င္ အိပ္ေနၾက၊ မကစားၾကနဲ႔ ဟု ဘုန္းႀကီးက အမိန္႔ရိွေလသည္။ အားလုံးေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား မအိပ္ခ်င္ဘူးလားဟု ေမးေသာအခါ မအိပ္ခ်င္ၾကေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္သည္ ဟု ဘုန္ႀကီးအလိုက် ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ဘုန္းႀကီးက ေအာင္ဆန္းေကာ မအိပ္ခ်င္ဘူးလားဟု အထူးတည္ေမးရာ ကၽြန္ေတာ္က မအိပ္ခ်င္ပါဘုရားဟု ျပန္ေလွ်ာက္ရာ ဘုန္းၾကီးမွာ ၿပံဳး၍သာေနေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္က ေခ်ာင္တေခ်ာင္တြင္ ကပ္၍မိႈင္ေတြကာ စဥ္းစား၍ ေနေသာ္လည္း ေနတတ္သည္၊ ကေလးႏွင့္မလိုက္ အမ်ားအားျဖင့္ အိေႁႏၵႀကီးသည္၊ ကစားခန္စားဆိုလွ်င္ မ်ားစြာမေလ့က်င့္၊ သုိ႔ေသာ္ ကစားသည့္အခါ ၾကမ္းတမ္း၏။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ကစားနည္းကိုမွ ႏွစ္သက္သည္၊ တြတ္ထိုးျခင္း ၾကည္းသားရိုက္ျခင္း စသည္တုိ႔ကို ၀ါသနာပါသည္၊ ျခင္းလုံးခတ္ျခင္းကိုကား မႀကိဳက္၊ ရြရြေလးလုပ္ရေသာ အလုပ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မျဖစ္။ အခ်ဳပ္ဆုိရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကေလးဘ၀မွာ ခ်ီးမြမ္းစရာ အလြန္နည္း၏။ ညစ္ပတ္ေပေရ လွ်ိဳေျမာင္ ေခ်ာင္းေစာင္းကဲ့သို႔ အဖုအထစ္ အျပစ္အနာအဆာမ်ားသည္ စိမ္းလန္းစိုေျပ ညီညာေသာ ျမက္ခင္းသဖြယ္ ရွဳခ်င္စရာ မဟုတ္ေပ။ အသက္ဆယ္ႏွစ္ခန္႔အထိ အနာေရာဂါ ကင္းသည္ဟူ၍ မရိွ။ ေသလုမတတ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ဘူး၏။ ၀ဲနာအႀကီးအက်ယ္ စြဲခဲ့ဘူး၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္ေတာ့ မ်ားမွ ငါက်န္းက်န္းမာမာ အၿမဲေနရပါမည္နည္းဟု တမ္းတမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိကေလးဘ၀ကပင္ သူပုန္ စိတ္ထားရိွေလသည္။ အႀကံႀကီးသူျဖစ္ေလသည္။ ဗမာျပည္အား အဂၤလိပ္လက္မွ ျပန္ရရန္ သူပုန္ထနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို စဥ္းစားခဲ့ဘူးေလသည္။ တခါတရံလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ စိတ္ကူး၏။ တခါတခါလည္း ျပဒါးရွင္လုံး စသည္မ်ားကို ရွာေဖြလိုေသာ စိတ္မ်ားေပၚေပါက္၏။ ျပဒါးရွင္လုံးစေသာ အစြမ္းအားျဖင့္ ဗမာျပည္ကို ကယ္တင္လို၏။ ကၽြန္ေတာ္ရန္မျဖစ္တတ္၊ သုိ႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္သည္ သတၱိထူးခၽြန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္၊ သရဲတေစၧ အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္။ ရန္ျဖစ္ခဲ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အကို ကိုေအာင္သန္းကာ ခဏခဏရန္ျဖစ္၏။ ဦးေအာင္ ရိုက္ႏွက္၍ အိမ္ျပန္ေျပးလာခဲ့၏။ သို႔ႏွင့္မၾကာမၾကာအတုိင္ခံရ၍ မိဘမ်ား အရိုက္ခံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဤကဲ့သို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ရန္တခါသာ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ဘူးသည္။ ထုိအခါလူခ်င္းလည္း ထိုးသတ္ပုတ္ခတ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္၏။ လူခ်င္းျဖန္ေျဖသည့္အခါ မေရွာင္မတိမ္း ထုံေပေပေနသျဖင့္ ခံုဖိနပ္ႏွင့္ အေပါက္ခံရ၍ ေခါင္းေပါက္ဖူး၏။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္၏ ရန္ျဖစ္ဖက္ကို လုိက္ေလရာ ေခါင္းမူး၍မမွီ၊ ထုိလိုက္သည့္အခ်ိန္အထိက သတၱိ ေကာင္းပါ၏။ ေခါင္းမူးလာ၍ ေခါင္းစမ္းၾကည့္မွ ေသြးေတြျမင္သျဖင့္ ေခါင္းေပါက္မွန္းသိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေလေတာ့သည္။ သတၱိေခသြားေလေတာ့သည္။ ရြယ္တူကေလးခ်င္းမ်ားေပၚတြင္ တခါတေလ အႏိုင္က်င့္ခ်င္ သည့္ စိတ္ကား ရိွေလသည္။ တခါတြင္ကား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနစဥ္ နဖူးသားမ်ားကို ၾကက္ေတာင္စိုက္၍ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ ကစားေနရင္းမွ ေက်ာငး္သားႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ထိပ္ေပါက္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ထိပ္ေပါက္ခံရေသာ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ဘုန္းႀကီးအား လာေရာက္တုိင္တန္းရာ ဘုန္းၾကီးက ဤကစားနည္းမ်ိဳးကို အားလုံးေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာေသာ္၎၊ အျပင္မွာေသာ္၎၊ မကစားရဟု ပညတ္ရေလသည္၊ ထိုပညတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညီအကို၀မ္းကြဲမ်ားက သေဘာမက်သျဖင့္ အာဏာဖီဆန္ကာ ရြာထဲတြင္ ကစားၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကစားေနသည္ကို အျခားေက်ာင္းသားတဦး ႏွစ္ဦးကျမင္သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးအားသြားေရာက္ တုိင္တန္းေသာအခါ ဘုန္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ္၏ မိခင္ႏွင့္ ဦးေလးမ်ားကိုပါ ေခၚ၍ ၎တုိ႔ေရွ႔တြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ျပင္းထန္စြာရုိက္ႏွက္ေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ပဌမႀကိတ္မိွတ္၍ ခံေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သတၱိမေကာင္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ငိုေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိသုိ႔ သြားေရာက္တိုင္တန္းသူ ေက်ာင္းသားကို ယေန႔တုိင္ အခဲမေက်ခ်င္လွ။ ဤကဲ့သို႔ အလုပ္ပို ေမတၱာရိ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ အထက္လူၾကီးအား တုိင္ျခင္းေတာျခင္းကို ငယ္ငယ္ကေလးကစ၍ ယေန႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ အထူးစက္ဆုပ္လွသည္။ ယခုေခတ္သစ္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဤအက်င့္မ်ိဳးကို အားမေပးဘဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေစသင့္ေလသည္။ ဤအက်င့္မ်ိဳးကား အက်င့္ယုတ္ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိဘကား ပစၥည္း ဥစၥာ အေတာ္အတန္ရိွ၏။ ေၾကြးရွင္ေျမရွင္ျဖစ္ရာ ဆင္းရဲသားမ်ားႏွင့္ အမ်ားအျပား ဆက္ဆံရေလသည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ မိခင္မွာ ဓနရွင္ကေလး အတန္းအစားထဲတြင္ သမာသမတ္ရိွ၍ စိတ္ေကာင္းရိွေလသည္။ သို႔ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါ ဆင္းရဲသားမ်ားက ေၾကြးမ်ားမဆပ္ႏိုင္၍ ၾကိမ္းေမာင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ အထူးပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထုိအခါက ကၽြန္ေတာ္ကား ေငြတိုးၾကီးစနစ္ဆုိး၀ါးပုံကို မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။ မ်ားစြာေသာ ဆင္းရဲသားတုိ႔မွာ ေၾကြးတခါယူမိလွ်င္ ေၾကႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရိွေပ။ ဤစနစ္ကို ယေန႔ေခတ္တြင္ အလ်င္အျမန္ျပင္ဆင္သင့္သည္။ ၎အျပင္ ယခုလက္ရိွ ဆင္းရဲသားေၾကြးျမီမ်ားကို အားလုံးေလွ်ာ္ပစ္ရန္ သင့္ေလသည္။ ထိုေၾကြးမ်ားမွာ အတုိး၏ အညြန္႔ေၾကြးမ်ားသာ ရိွေတာ့မည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ယုံမွားသံသယမရိွေပ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ၾကြားရမည္ဆုိလွ်င္ မ်ိဳးၾကီးေဆြၾကီးမွ ေပါက္ဖြားသူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရွးအဆက္အႏြယ္တုိ႔မွာ ပုဂံျပည္ တရုပ္ေျပးမင္းလက္ထက္ (ဂ်င္ဂ်စ္ခံ) အမွဴးရိွေသာ တရုပ္တို႔ ၀င္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ေသာအခါတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားတုိ႔၏ လက္ေအာက္တြင္ မေနလို၍ လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားရာ ေဒသသုိ႔ စုန္ဆင္းလာခဲ့ေလသည္ဟု ဦးေလးတေယာက္က ေျပာဘူးေလသည္။ အေလာင္း ဘုရား တတိယႏိုင္ငံေတာ္ ထူေထာင္စဥ္အခါက တိုင္းျပည္မွာ ဖရိုဖရဲျဖစ္၍ေနရာ ေရႊဘုိနယ္မွ ဦးေအာင္ေဇယ် ထ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အဆက္အႏြယ္ ပင္းမင္းၾကီးဦးျမ (ဘြဲ႔အမည္ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ) ဆိုသူမွာလည္း မိမိ နယ္ကို အုပ္စီးေခါင္းေဆာင္၍ ဗမာ့ထီးနန္းထူေထာင္ရန္ ၾကံေလသည္။ ေနာက္မွ အေလာင္းဘုရား အေၾကာင္း ၾကားသျဖင့္ လူမ်ားေစလႊတ္စုံစမ္းေစ၍ အေလာင္းဘုရား၏ ဘုန္းလက္ရုံးအေၾကာင္း ၾကားသိသည့္အခါ အေလာင္းဘုရားထံ ၀င္ေရာက္၍ သက္စြန္႔ၾကိဳးပမ္းအမႈထမ္းေလသည္ဟု မွတ္သားရဘူးသည္။ မင္းတုန္းဘုရင္လက္ထက္တြင္ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ျဖစ္ေသာ ခမ္းပတ္မင္းၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အမ်ိဳးအႏြယ္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ၾကားဘူးသည္။ မင္းတုန္းဘုရင္၏ သမားေတာ္တဦး (လူအမည္မွာ ဦးေက်ာ္ဇံ ျဖစ္ေလသည္၊ ဘြဲ႔ကိုကားမသိ) မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အမ်ိဳးအေဆြပင္ျဖစ္ေလသည္။ စုံနံ႔သာျမိဳင္ေရးေသာ ဆရာေၾကာ့မွာ ဦးေက်ာ္ဇံ၏ ေျမးပင္တည္း။ အရွင္အဂၢမမာဓိမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ိဳးဟုပင္ သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘးမွာ နတ္ေမာက္ျမိဳ႔သူၾကီးျဖစ္ေလသည္။ စာတတ္သည္၊ ဥာဏ္ထက္သည္၊ လက္ေျမာက္သည္ သည္၊ စိတ္ထက္သည္ဟူ၍ ၾကားနာဘူးေလသည္။ မိမိအထက္ျမိဳ႔၀န္ႏွင့္ မတဲ့၍ အလုပ္ျပဳတ္သျဖင့္ မႏၱေလး ေရႊျမိဳ႔ေတာ္သို႔တက္၍ အရာခံေနဆဲ အနိစၥေရာက္ေလသည္ဟု တခါက ပုရပိုက္မွတ္တမ္းတခုတြင္ ဘတ္ရဘူး ေလသည္။ (စကားအလ်ဥ္းသင့္၍ ေရးရဦးမည္၊ ေရွးကလည္း ဒိုင္ယာရီေခၚ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း ရိွေလသည္။ အေခၚ အေ၀ၚကား ေမ့သြာေလျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔(ေဘး) အိမ္ၾကီးတြင္ေတြ႔ဘူးေသာ ပုရပိုက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေဘး ေန႔စဥ္ ဘာလုပ္သည္ ဘယ္သြားသည္ စသည္တုိ႔ကို မွတ္သားထားခ်က္မ်ား ေတြ႔ရေလသည္။) ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘးတြင္ အစ္ကိုၾကီးတေယာက္ႏွင့္ ညီႏွစ္ေယာက္ရွိသည္ဟု သိရသည္။ အစ္ကိုၾကီးမွာ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းအုပ္ ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ညီအငယ္တေယာက္မွာ တလုပ္ျမိဳ႔၀န္ ဦးဘြားယူဟုေခၚ၏။ ျမင္ကြန္း- ျမင္းခုံတိုင္တို႔၏ ငယ္ဆရာျဖစ္သည္။ ၎မင္းသားမ်ားအထတြင္ ျမင္းကြန္းမင္းသားတုိ႔အတြက္ ဓားျပတုိက္၍ ေငြရွာေပးရ ေလသည္။ ထိုအခ်က္ကို ေနျပည္ေတာ္က သိေလ၍ ဦးဘြားယူရာထူးမွ က်ေလသည္။ ကၽြန္ယုံ၏ သစၥာၾကီးမႈ ေၾကာင့္၎၊ အမႈမထင္ရွား၍၎၊ မင္းတုန္းမင္းကဲ့သုိ႔ သိမ္ေမြ႔ေသာ မင္းလက္ထက္ျဖစ္၍၎၊ အသက္ခ်မ္းသာ ရေလသည္။ နာမည္ေက်ာ္ ဦးမင္ေရာင္ (ဗိုလ္လေရာင္)မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဖြား၏ တူေတာ္သည္။ ဦးမင္းေရာင္ကား လက္ရုံးအားကိုး ျဖစ္သည္။ အမိုက္ဆုံးဆုိသူမ်ားကုိ တပည့္လုပ္ထားသည္။ ၎၏ တပည့္တေယာက္ (နာမည္ ကားမမွတ္မိ)သည္ ဇာတ္ပြဲမ်ားတြင္ လူပ်က္ပ်က္သည့္အခ်ိန္ လူမ်ားရယ္တုံးမရယ္၊ အမ်ားရယ္ျပီးမွ တေယာက္ တည္း က်ယ္ေလာင္စြာ အၾကာၾကီးရယ္တတ္သည္ဟု သိရသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အရြဲ႔တုိက္ရယ္သည္ကို ဗိုလ္မင္းေရာင္ေတြ႔ ၍ အားရကာဆုခ်ေလေတာ့သည္။ တခါလည္း ၎တပည့္ႏွင့္ ၎၏ညီ ျမိဳ႔၀န္ဦးမင္းေမာင္၏ တပည့္တုိ႔သည္ ၎တုိ႔၏ဘြားမ မယ္ေတာ္ပ်ံတြင္ လက္ေ၀ွ႔ထုိးၾကသည္။ ဦးမင္းေရာင္၏ တပည့္ရႈံးသည္၊ ညီျဖစ္သူ ဦးမင္းေမာင္က မိမိတပည့္ႏိုင္သျဖင့္ ပု၀ါတပိုင္း ဆုခ်ေလသည္။ ထုိအခါ ဗို္လ္လေရာင္က မခံခ်င္၍ မိမိ တပည့္ကုိ ရႈံးလ်က္ႏွင့္ပင္ ပုဆိုးတထည္ ဆုခ်ေလသည္။ တခါလည္း ၾကက္သားဟင္း စားလို၍ ညီဦးမင္းေမာင္အား ၾကက္အသတ္ခုိင္းေလသည္။ ဦးမင္းေမာင္ ကား ဗိုလ္လေရာင္ႏွင့္မတူ လူေျပာ့ေလးျဖစ္သည္။ ေစာင္း စည္ သီခ်င္းဆိုေတာ္သည္။ စကားေျပာ ခ်ိဳသာသည္။ အထက္လူၾကီး၏ အခ်စ္ေတာ္တဦးဟု သိရသည္၊ ဦးမင္းေမာင္ ၾကက္မသတ္ႏိုင္ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္လေရာင္က သူကိုယ္တိုင္သတ္၍ ခ်က္စားေလသည္။ ပို႔သည့္ဟင္းကို ညီအားမေကၽြးပဲ ေခြးေကၽြးပစ္ေသာဟူ၏။ (ဤကား ကၽြန္ေတာ္၏ အမ်ိဳးအႏြယ္အေၾကာင္း သိသမွ်ပင္တည္း။) ေက်ာင္းသားဘ၀ ကၽြန္ေတာ္၏ မိခင္၊ ဘခင္ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ အမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘခင္သည္ ေရွ႔ေန စာေမးပြဲတြင္ ဗမာတျပည္လုံး တတိယစြဲခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုအားလုံးလဲ ဥာဏ္ေကာင္းၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယ အစ္ကိုၾကီးကား စာသင္အထူးပ်င္းလွ၍ အျခား ညီအစ္ကိုကဲ့သို႔ ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ပညာမတတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုမ်ား၊ ၀မ္းကြဲညီအစ္ကိုမ်ား၊ ဦးေလးမ်ားမွာ မိမိတုိ႔ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းစာေမးပြဲတြင္ ထိပ္တန္းက်က် ေအာင္ျမင္ၾကသူခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ မိဘမ်ားသည္ ပညာကိုလည္း အထူးလိုလားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုမ်ားကို ငါးႏွစ္သားအရြယ္မွစ၍ ေက်ာင္းထားခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္သာ အငယ္ဆုံးျဖစ္၍ အလိုလိုက္ထားသျဖင့္ အသက္ ၈-ႏွစ္ ေရာက္မွသာလွ်င္ ေက်ာင္းစေနရေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနလာရင္းေျပာရဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အထက္ အစ္ကိုေအာင္သန္းအား အသက္ ၁၁-ႏွစ္ခန္႔တြင္ ရွင္ျပဳေလသည္။ ထိုအခါ ကိုေအာင္သန္းသည္ ျမန္မာ ၆-တန္းတြင္ရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသက္-၈ႏွစ္ထဲေရာက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းမေနရေသးေခ်၊ ရွင္ျပဳအခမ္းအနားျဖင့္ အကိုေအာင္သန္းတုိ႔ ရွင္ေလာင္းဆင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရွင္ေလာင္းျဖစ္ခ်င္သျဖင့္ မိခင္အားပူစာေသးသည္။ ထိုအခါ မိခင္က ရွင္ေလာင္းလုပ္တဲ့လူသည္ စာတတ္မွာျဖစ္မည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ေက်ာင္းေနပါေတာ့မည္ဟု ကတိေပးကာ ထိုတြင္မွ ေက်ာင္းစေနျဖစ္သည္။ တန္းေက်ာ္တက္ခဲ့ ရျပန္သျဖင့္ ေလးနွစ္ႏွင့္ ၁၀-တန္းေအာင္ျမင္သည္။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ သတၱမတန္းစာေမးပြဲတြင္ ဗမာတႏိုင္ငံလုံး န၀မစြဲခဲ့၍ အထက္တန္းစေကားလားရွစ္ ရခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းနွင့္ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပဌမစြဲခဲ့၍ ဦးေရႊခို ဆုကို ရရိွခဲ့ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ၆-ႏွစ္ခြဲမွ် ေနခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးစိတ္သန္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာမ်ားကို မေလ့က်က္သျဖင့္ (ဘီ-ေအ) အတန္းအထိ ေအာင္ယုံသာေအာင္ခဲ့သည္။ (ဘီ-ေအ) အထက္တန္းႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္၍ အလုပ္ရွဳပ္သျဖင့္ (ဘီ-ေအ) စာေမးပြဲကုိ တႏွစ္မေျဖပဲ ေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္ (ဘီ-အယ္လ္) အတန္းကို တက္ခဲ့သည္။ အတန္းလည္း မွန္မွန္မတက္၊ စာအုပ္လည္းမရိွ၊ မွတ္စုလည္းမထား၊ စာလည္းမၾကည့္၊ မိမိစိတ္သန္ရာ ႏိုင္ငံေရးကိုသာ လုိက္စားသျဖင့္ (ဘီ-အယ္လ္) ပဌမႏွစ္ စာေမးပြဲ ရွဳံးေလသည္။ ဤသည္ကား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ပဌမဆုံးႏွင့္ ေနာက္ဆုံး က်ရွံဳး ျခင္းေပတည္း။ က်ရွဳံးေသာ္လည္း ဥပေဒ ရာဇ၀င္ျဖစ္ေသာ ပဌမေမးခြန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ပဌမရခဲ့သည္။ ဒုတိယ (ဘီ-အယ္လ္) ႏွစ္တြင္ ႏွစ္ေစ့ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မေနေတာ့။ ဥေရာပတုိက္တြင္ ျမဴးနစ္စာခ်ဳပ္ မခ်ဳပ္ဆုိမီ စစ္ျဖစ္မတတ္ အေျခအေနႏွင့္ ဗမာျပည္တြင္ အဓိကရုဏ္း အေျခအေနမ်ားကို ေထာက္ဆ၍ တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ရန္ ေက်ာင္းမွ ႏွစ္၀က္တြင္ထြက္၍ သခင္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းခဲ့သည္။ ျမန္မာစာသင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနရစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ အထူးမေပ်ာ္ပိုက္သည့္ အခ်က္တခ်က္ ရိွေလသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ကစားခုန္စားျခင္း ကေလးဘာသ သစ္ပင္တက္၊ ေရကူး၊ အလုပ္မ်ိဳး ပိတ္ပင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ မိဘမ်ားလည္း တသေဘာတည္းေလာက္ပင္ ရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သစ္ပင္တက္ျခင္း၊ ေရကူးျခင္း စေသာ ကိုယ္လက္က်န္းမာ က်င္လည္မႈကို ေလ့လာခြင့္မရ၊ သစ္ပင္တက္သည္ကို ျမင္လွ်င္ အဆို၊အျမည္ ခံရသည္။ ေရကူးသည္ကိုသိလွ်င္ အရိုက္ခံရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ က်ေနာ့္မွာ ဥာဏ္ပညာဘက္မွ အခြင့္အလမ္း ရခဲ့၍ ေပါက္ေျမာက္သေလာက္ ကိုယ္လက္က်န္းမာ က်င္လည္ေရးတြင္ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့၍ မ်ားစြာ ခ်ိဳ႔ယြင္းေနေပသည္။ ေရနံေခ်ာင္း အမ်ိဳးသားေက်ာင္း ျဖစ္သည့္အတုိင္း ဆင္းရဲသျဖင့္ ကစားခုန္စား ေလ့က်င့္ရာေနရာ၊ ကိရိယာ၊ တန္ဆာပလာမ်ား မထားႏိုင္၍ပင္ ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္တြင္ ဘုန္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ေရွးလူၾကီးမ်ား၏ တခ်ိဳ႔အယူအဆမ်ားကို ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳျပင္သင့္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ပညာဆုိသည္မွာ စာအုပ္စာတမ္း တက္၍ စာသိမႈကို ပညာဟု မဆိုသာေပ။ ပညာသည္ အတိုင္းအဆမထင္ အလြန္က်ယ္ေျပာ နက္နဲလွေပသည္။ ကမၻာေပၚရိွ စာအုပ္အားလုံးပင္လွ်င္ ပညာအားလုံးကို ေလာကျပင္က်ယ္တည္း ဟူေသာ ေက်ာင္းၾကီး၌ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ ပုခက္တြင္းမွသည္ ေျမၾကီးထဲေရာက္သည္အထိ ပညာသင္သားမ်ား ျဖစ္ေနၾကေစသည္ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာသင္ၾကားမႈသည္ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ သူ၏ တသက္ပန္တြင္ ကုန္ဆုံးသည္ဟု မဆုိႏိုင္ေပ။ ပညာတတ္သူသည္ ေလာကရိွ အရာရာကို အခြင့္အလမ္းလိုက္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ နိုင္စြမ္းေသာ ဥာဏ္အားကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိဥာဏ္အျမင္အရ စိတ္ေနစိတ္ထား စိတ္ဓာတ္တုိ႔ကို လည္းေကာင္း (Emotion of the Education) ျပဳျပင္ျပဳစု စီမံထားခဲ့သူသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ဘီေအပင္ ေအာင္ေစကာမူ၊ ပညာဆုိေသာ သဘာ၀ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းစြာသုံးသပ္ နားလည္ျခင္း မရိွခဲ့ေသာ္ တကယ္အရာမေရာက္ အသုံးမ၀င္ႏိုင္ေပ။ ပညာဟူသည္ စာအုပ္မ်ားထဲ၌သာ ရိွသည္မဟုတ္။ စာအုပ္မ်ားကို ေက်ာ္၍ ျမင္ႏိုင္စြမ္းျခင္းကို ေဆာင္ႏိုင္ရေပမည္။ ပညာသည္ လူ၏ဥာဏ္ကိုသာ ျပဳျပင္တုိးခ်ဲ႔ယုံသာ မဟုတ္။ လူ၏ စိတ္ေနစိတ္ထား အယူအဆမ်ားကိုလည္း တုိးတက္ေစရမည္။ လူ၏ဆႏၵအား လုပ္အားကို ႏူးညႊတ္ေစရမည္။ ရာဇ၀င္ သိယုံသာ မဟုတ္ ရာဇ၀င္ကို ဖန္တီးႏိုင္ေစရမည္။ ေလာကဓာတ္ပညာကို သိယုံသာမဟုတ္၊ ေလာကဓာတ္ပညာကို တိုးခ်ဲ႔ ႏိုင္ေစရမည္။ ပဌမပညာကို သိယုံသာမဟုတ္ ေျမသစ္၊ ေရသစ္၊ ေတာ၊ ေတာင္တုိ႔ကို ရွာေဖြ စုံစမ္းႏိုင္စြမ္း ေစရမည္။ ေလာက အေၾကာင္းကို နားလည္ေစယုံသာမဟုတ္၊ သည့္ထက္ေကာင္းေသာ ေလာကကို ဖန္ဆင္းႏိုင္ေစရမည္။ ဤကား ပညာ၏ သရုပ္အက်ဥ္းမွ်ပင္တည္း။ ပညာသည္ ကာလေဒသ၊ ပေရာဂႏွင့္ ယွဥ္ရမည္။ ဥာဏ္ၾကီးသာ တိုးတက္၍ သညာ မရိွပါမူလည္း ဤမွ်ပိုမို ဆန္းၾကယ္ အေျပာက်ယ္လွေသာ ေခတ္သစ္အေၾကာင္းကို နားမလည္ႏိုင္ေပ။ ေလာကဓာတ္ပညာကို မတတ္မသိပဲ ေလာကဓာတ္ ပညာဥာဏ္ကိုသာ ရလွ်င္ ေလာကဓာတ္ ပညာ၏တန္ဖုိးကို ဒင္းျပည့္ မသုံးႏိုင္ေပ။ တိုင္းျပည္ အေျခအေနျပသနာ၊ ေခတ္၏အေျခအေနႏွင့္ မယွဥ္ပါမူ တုိင္းျပည္ေထာင္ျခင္း၊ ေခတ္ျပင္ျခင္း မျပဳႏိုင္ေပ။ ေမြးကတည္းက ေသသည္အထိ အယူ၀ါဒ အေျပာင္းအလဲမရိွသူသည္ ပညာတတ္သည္ဟု မဆုိႏိုင္ေပ။ လူတေယာက္၏ သက္တမ္းတြင္ အစပဌမက သိျမင္လာေသာ စိတ္ေနစိတ္ထား ၀ါဒတို႔သည္ အမွန္ခ်ည္းမဟုတ္၊ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲရမည္သာတည္း။ ယေန႔ အယူအဆႏွင့္ နက္ဖန္အယူအဆတို႔မွာ တူခ်င္မွ တူမည္၊ အမွန္ကား လူတဦး၏ တဘ၀တြင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ အယူ၀ါဒ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားကို ေတြ႔ေသာအခါ ထိုလူသည္ သမာဓိမတည္၊ ေရွ႔ေနာက္မညီဟု ထင္မွတ္မွားတတ္ေလသည္။ သမာဓိမတည္ျခင္းမွာ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ ျဖစ္ျခင္းေပတည္း။ ၀ါဒေျပာင္းလဲမႈမွာ ဥာဏ္အျမင္၏ ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ သမာဓိ မတည္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ တနည္း တိုးတက္ျခင္း ေပတည္း။ အမွန္အားျဖင့္ သမာဓိဆုိေသာ စကားကို နက္နက္နဲနဲ ဆင္ျခင္လွ်င္ ေလာကရိွ လူအေပါင္းတုိ႔မွာ သမာဓိလက္ကိုင္ၾကရသူ ရွားေပသည္။ သမာဓိ ဆိုသည္မွာ ေလာက၏ အေကာင္း၊ အဆိုး၊ အက်ိဳး၊ အျပစ္၊ အပ်က္ စနစ္စုံကို ပိုင္းျခားထင္ထင္ သိျမင္၍ ဆင္းရဲလည္း ၀မ္းမနည္း၊ ခ်မ္းသာလည္း ၀မ္းမသာ၊ ပကတိစိတ္ထား ဥာဏ္အျမင္အရ လူခ်ီးမြမ္း၊ လူကဲ့ရဲ့မႈ ေဘးဒုကၡ အႏၱရာယ္ကို မထိတ္မလန္႔ တသမတ္တည္း တည္ၿငိမ္စြာ ရိွျခင္းကို ဆုိေလသည္။ ဘုရား အစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ စိတ္တည္ေနပုံမ်ိဳးတည္း။ သုိ႔ျဖစ္ရာ သာမန္ကိုယ္က်င့္တရား အမူအရာ၊ အေျပာအဆို၊ ဘမ္းျပတည္ၿငိမ္မႈကို လူအေပါင္းတုိ႔က သမာဓိဟု သာမည ေျပာစမတ္ျပဳၾကေလသည္၊ အမွန္စင္စစ္ကား ထုိဘမ္းျပ တည္ၿငိမ္မႈေနာက္တြင္ မည္မွ် အတြင္းေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္မႈမ်ား တိုးပြား မ်ားျပားလာသည္ကို လူအေပါင္းတုိ႔ မစဥ္းစားမိၾကေခ်။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဣေျႏၵၾကီး၍ မ်က္ႏွာထား အလြန္တည္သူ တေယာက္ဟု အသိအမွတ္ျပဳ ခံရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္အမူအရာ စိတ္ထားသရုပ္တုိ႔သည္ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ သေဘာကို မျပေပ။ သို႔ေသာ္ အကယ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမာဓိ ရိွ၏။ မည္မွ် သမာဓိကို ပိုင္ဆုိင္ေပ သနည္း။ ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ အတြင္းလွဳပ္ရွားမႈတုိ႔ကို ဤစာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း ေတြ႔ျမင္ ၾကရေပလိမ့္မည္။ အသံဆုံး ျဖစ္ေပသည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အတြင္း လွဳပ္ရွားမႈမ်ားကား၊ သမာဓိတရားကို လုံး၀မပိုင္ဆိုင္ေသးျခင္း၏ အမွတ္ လကၡဏာပင္တည္း။ ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သမာဓိတရားကို ပုိင္ၿပီေလာ။ လုံး၀ မပိုင္ဆိုင္ေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတိုင္း ပုိင္ဆုိင္ျခင္း မရိွေသးေသာ သမာဓိတရားကို စကားလုပ္၍ မဆိုၾကပါႏွင့္ဦး။ လူတေယာက္၏ ဥာဏ္အျပင္ လွဳပ္ရွားမႈ ၀ါဒေျပာင္းလဲမႈကို သမာဓိမတည္ဟု တံဆိပ္အရိုက္ မေစာသင့္ၾကေပ။ ဥပမာအားျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားက အရွင္အာဒိစၥ၀ံသ ဆုိေသာ ကိုယ္ေတာ္အား သာသနာတြင္ ဘိကၡဴနီမမ်ား ရိွသင့္သည္ဟု စာအုပ္တအုပ္ ေရးသားမႈေၾကာင့္ ၀ိုင္းပယ္ၾက၏။ သပိတ္ ေမွာက္ၾကကုန္၏။ အမွန္ကား သူ၏ ေျပာင္းလဲမႈသည္ မွားခ်င္လဲ မွားေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္တုိ႔၏ ဂတိအလားျဖင့္ အမွားမရိွသူ မရိွ။ အမွားသိမွ အမွန္ ျမင္ေလသည္။ အမွားတခါလုပ္မိလွ်င္ အမွား ႏွစ္ခါလုပ္မိေသာအခါ မွန္လာေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မွားပင္ မွားေစကာမူ မိမိဥာဏ္အျမင္အေလွ်ာက္ ေျပာင္းလဲမႈမႈမွာ ရိွအပ္သည္သာတည္း။ ေလွနံ ဓားထစ္ဆုိေသာ အလုပ္ အေျပာ အေတြးတုိ႔မွာ ပညာ၏ အဓိပၸာယ္ ဆန္႔က်င္ဘက္ေပတည္း။ ဗုဒၶေဂါတမသည္ သဗၺညဳတ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ေျခာက္ႏွစ္တုိင္တုိင္ အမွား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္ကာ ရွာေဖြ ေတြ႔ရိွခဲ့ေလသည္။ ထိုဥာဏ္ေတာ္ ရွာေဖြရန္ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ေသာ အစ၌ သိဒၶတၱမင္းသားသည္ မိမိဥာဏ္ အျမင္အရ အႏုမာန မ်က္မွန္းရမ္းဆ၍ ေျပာင္းလဲမႈ ရိွေလသည္။ အလွယ္လွယ္ အေျပာင္းေျပာင္း အေသာင္းအကေသာ ေမာင္းမမိႆံ ေျခြရံပရိသတ္တို႔ႏွင့္တကြ နန္းေဆာင္သုံး၀ယ္ မင္းစည္းစိမ္ကို စြန္႔ပယ္၍ ေသာင္မျမင္ ကမ္းမျမင္ ရေသ့ရဟန္း အသြင္၊ ေလွ်ာ္ေတ သကၤန္းကို ၀တ္ဆင္၍ ဘိကၡဴနီ ေလာယာစန သီေလာတိ ဘိကၡဴ ဟူသည္ႏွင့္အညီ၊ သူေတာင္းစားဘ၀မ်ိဳးသုိ႔ ေျပာင္းလဲမႈသည္ သာမန္ပကတိ မ်က္စိအားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ရူးမိုက္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။ မိမိ၏ မင္းစိတ္ မင္း၀ါဒကို ဆန္႔က်င္ေသာ ေလာကစိတ္ ေလာက၀ါဒအား ဤသို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ေလသည္။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)