စာၾကည့္တိုက္မွာ…

ဒီေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကို က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တုိက္ အေၾကာင္းကို တင္ဆက္ခ်င္ပါတယ္။

တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားနဲ႔တကြ ျပည္သူေတြ အားလုံး အတြက္ ပညာရွာရာမွာ အေထာက္အကူ တခု ျဖစ္ေစဖုိ႔အတြက္ `စာၾကည့္တိုက္´ ကို ဘယ္လိုဘယ္ပုံ စီစဥ္ထားရိွတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တုိ႔ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစုိ႔…။

အဲဒါကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ရဲ့ အ၀င္၀ပါ။

စာၾကည့္တုိက္ကို ႐ုံးဖြင့္ရက္ေန႔တုိင္းမွာ မနက္ ၁၀ နာရီကေန ည ကုိးနာရီအထိ ဖြင့္လွစ္ၿပီးေတာ့ စေနေန႔ေတြမွာ မနက္ ၁၀ နာရီကေန ေန႔လည္ ၁ နာရီအထိ ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။

စာၾကည့္တုိက္မွာ မိမိလိုအပ္တဲ့ စာအုပ္၊ စီဒီရြမ္၊ ဗီြဒီယိုေခြ၊ ဒီဗီြဒီေခြ၊ သီခ်င္းစီဒီ အစရိွေတြကို အခမဲ့ ငွားရမ္းႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ငွားရမ္းဖို႔အတြက္ေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ အဖြဲ႔၀င္ ကဒ္ျပားလုပ္ရပါတယ္။ ၿမိဳ႔နယ္နမိတ္အတြင္းမွာ လက္ရိွေနထုိင္ေနတာ အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း အတည္ျပဳႏိုင္သူ မွန္သမွ်ကို မိနစ္ပုိင္းအတြင္းမွာပဲ အဖြဲ႔၀င္ကဒ္ျပား ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ကဒ္ျပားကိုလည္း အခမဲ့ ထုတ္ေပးတာပါပဲ။

စာၾကည့္တိုက္ထဲကို ေရာက္သြားေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခြင့္အတြက္ ေကာင္တာမွာ ေမးျမန္းခြင့္ေတာင္းၾကည့္ေတာ့ လုံၿခဳံေရး တာ၀န္က်သူက `စာဖတ္သူေတြကို အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစဘူးဆုိရင္ ႐ိုက္ႏိုင္ပါတယ္´ လို႔ အသာတၾကည္ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က `က်ေနာ္ လူေတြကို မ႐ိုက္ပါဘူး၊ စာအုပ္ေတြကိုပဲ ႐ုိက္မွာ အေသအခ်ာပါခင္ဗ်´ လို႔ အရႊန္းေဖာက္လိုက္ေတာ့ သူက ရယ္ေနပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ရဲ့ အ၀င္၀ကေန အထဲကို အတန္ငယ္ ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ပဲ သီခ်င္း၊ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ သက္ဆုိင္တာေတြကို ထားတဲ့ ဒီေနရာေလးကို ေရာက္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရႏိုင္တာကေတာ့ သီခ်င္းေဟာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္ေဟာင္းမ်ားနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာလုိသူမ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျပဳ အေခြေတြ၊ ခရီးသြားလမ္းညႊန္ ေခြေတြက ပိုမ်ားပါတယ္။

ဒါက စာဖတ္ဖို႔ စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ေနရာ တခုပါ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စီထားတဲ့ စာအုပ္စင္ေတြနဲ႔ အတူ အဲဒီလို စာဖတ္ဖုိ႔ ေနရာေလးေတြကို ေလးငါးေနရာထက္ မနည္း စီစဥ္ထားေပးပါတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ စီစီရီရီ ေထာင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့ လတ္တေလာမွာ လူဖတ္မ်ားေနတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ပါ။

တေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ခ်င္သူေတြအတြက္လည္း ဒီလို စာၾကည့္စားပြဲေလးေတြကို ထားရိွေပးထားပါတယ္။

စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ အထူး သတိထားေလ့ရိွတာကေတာ့ `ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း´ ကိုပါပဲ။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ တျခားေသာ စာဖတ္သူေတြ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ရေအာင္ လူတုိင္းလုိလိုက အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဆိတ္ၿငိမ္စြာ လႈပ္ရွားသြားလာၾကပါတယ္။ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ စကားေျပာျခင္း၊ ေျခသံျပင္းျပင္းလမ္းေလွ်ာက္ျခင္း၊ ခုံေတြကို အသံျမည္ေအာင္ တြန္းေရႊ႕ျခင္း ေတြကို မလုပ္မိေအာင္ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ထိန္းသိမ္းၾကတာဟာ ေလးစားစရာ ယဥ္ေက်းမႈ တခုပါပဲ။

စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ ဆဲလ္ဖုန္း ေျပာခြင့္ မျပဳပါဘူး။ ဆဲလ္ဖုန္းေျပာဖုိ႔အတြက္ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ အတန္ငယ္ အလွမ္းေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ခန္းမက်ယ္တခု စီစဥ္ထားေပးပါတယ္။ ဆဲလ္ဖုန္း ျမည္သံ တခုခုၾကားတာနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ တာ၀န္က် တေယာက္ေယာက္က အနားကို ေရာက္လာၿပီး အဲဒီ ခန္းမက်ယ္မွာ သြားေျပာဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။

စာအုပ္ေတြကို သူ႔အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ေဒသႏၱရဆုိင္ရာ၊ သမိုင္း၊ ပထ၀ီ၊ ခရီးသြားလမ္းၫႊန္၊ အားကစား၊ သိပၸံဆိုင္ရာ၊ ရသ စသျဖင့္ စသျဖင့္ စုံလင္စြာ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ ထားရိွပါတယ္။

ရွာခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကုိ အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ျဖစ္ေနသူေတြအတြက္ အဆင္ေျပေျပ ရွာႏိုင္ေအာင္ ထားရိွေပးထားတဲ့ Online Catalog ေနရာေလးပါ။ အဲဒီလိုေနရာေလးေတြကိုလည္း ေလးငါးေနရာထက္ မနည္း စီစဥ္ေပးထားတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

Teen Zone လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အဲဒီ စာဖတ္ခန္းေလးထဲမွာေတာ့ အသက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ၀န္းက်င္ အရြယ္ လူငယ္ေလး တခ်ိဳ႔ ရိွေနပါတယ္။ သူတို႔ အရြယ္ေလးေတြ ဖတ္ဖုိ႔ ပုိမို သင့္ေတာ္တဲ့ စာအုပ္အမ်ိဳးအစားေတြကို သီးသန္႔ ခြဲထားေပးတဲ့ အျပင္ စာဖတ္ခန္းကိုပါ သီးျခား စီစဥ္ထားေပးပါတယ္။

စာအုပ္ေတြကို မိမိဖတ္ႏိုင္တဲ့ Level အလိုက္ ေရြးခ်ယ္ဖတ္ရွဳႏိုင္ေအာင္ အခုလို ခြဲျခားထားေပးပါေသးတယ္။

ဒီေနရာမွာေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ အဖြဲ႔၀င္ေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ သုံးႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ အဖြဲ႔၀င္ အမွတ္ကို ႐ိုက္ထည့္ၿပီးတာနဲ႔ တေန႔တာအတြက္ တနာရီ အခမဲ့ အသုံးျပဳခြင့္ ရပါတယ္။ တနာရီျပည့္တာနဲ႔ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ အလိုအေလ်ာက္ ျပတ္ေတာက္သြားပါတယ္။

ပရင့္ထုတ္ဖုိ႔ လိုအပ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႔ရိွရင္လည္း ထုတ္ယူႏိုင္ဖုိ႔ ပရင္တာေတြ ထားရိွေပးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရင့္ထုတ္ယူခကိုေတာ့ ပိုက္ဆံ ေပးရပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ ေစ်းမႀကီးလွပါဘူး။ တမ်က္ႏွာကို ဆင့္ ငါးဆယ္ ႏႈန္းပါ။

မိတၱဴကူးယူခ်င္သူမ်ားအတြက္လည္း မိတၱဴကူးစက္ေတြ ထားရိွေပးထားပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ကေန ငွားယူခ်င္တဲ့ စာအုပ္၊ စီဒီ၊ ႐ုပ္ရွင္ေခြ၊ ဒီဗြီဒီေခြ အစရိွတာေတြကို စာရင္း မွတ္တမ္း သြင္းတဲ့ စက္ပါ။ အဖြဲ႔၀င္ကဒ္ျပားန႔ဲ ငွားယူစာရင္းကို အတည္ျပဳၿပီးရင္ ျပန္ပုိ႔ရမယ့္ ေန႔စြဲပါတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းစာရြက္ကို စက္က အလိုအေလ်ာက္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ေက်ာ္လြန္ၿပီးမွ ျပန္ပို႔ရင္ေတာ့ သတ္မွတ္ႏႈန္းထားအလိုက္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမွာပါ။

အခုလို ဒီႏိုင္ငံမွာ ရိွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ အေၾကာင္းကို ဒီေန႔ တင္ျဖစ္တာကေတာ့ တိုးတက္ေနတဲ့ သူတုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ အစိုးရက ပညာေရးကို ဘယ္ေလာက္အထိ ဦးစားေပးၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို အထူးဂ႐ုစိုက္ စီစဥ္ထားေပးတယ္ဆုိတာကို ဗဟုသုတ အလို႔ငွာနဲ႔ ေနာင္တခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီလို စာၾကည့္တိုက္မ်ိဳးေတြ တည္ေထာင္လာႏိုင္ဖုိ႔ ရည္သန္ပါတယ္။

တိုးတက္ေနတဲ့ သူတို႔ ႏိုင္ငံက သူတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ အတုိင္းအတာနဲ႔ ဒီလို စာၾကည့္တိုက္မ်ိဳးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ၿမိဳ႔ရြာအႏွံ႔တည္ေထာင္ထားတယ္ဆိုရင္ မတိုးတက္ေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြအေနနဲ႔လည္း ဒီေလာက္အဆင့္ စာၾကည့္တုိက္မ်ိဳး မတတ္ႏိုင္သည့္ တုိင္ေအာင္ နည္းနာယူတန္တာယူၿပီး မိမိအထြာနဲ႔ မိမိ တတ္ႏိုင္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကို အစိုးရရဲ့ စီစဥ္ၾကပ္မတ္မႈနဲ႔ ၿမိဳ႔ရြာအႏွ႔ံ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဖြင့္လွစ္သင့္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ့ ျပည္သူေတြအေပၚ ထားတဲ့ `ပညာတတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ´ ဘယ္ေလာက္ ရိွမရိွဆုိတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္မွာပါ။

Nature Travel ဆိုတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို ငွားယူခဲ့ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ အျပင္ကို ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေမွာင္စပ်ိဳးေနပါၿပီ။

ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေလႏုေအး တခ်က္က မၿပဳံးတုံ႔ၿပဳံးတုံ႔ဟန္နဲ႔ ေ၀့ခနဲ တိုက္ခတ္တာေၾကာင့္ စိမ့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္နား တ၀ိုက္က အပင္အုံ႔ဆုိင္းဆုိင္းတခ်ိဳ႔လည္း လက္က်န္အရြက္ အနည္းငယ္ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အကိုင္းေတြက ဟိုယိမ္းဒီယိမ္း…။

စာၾကည့္တုိက္ကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ နီယြန္မီးေရာင္ ထြန္းထားတဲ့ စာၾကည့္တုိက္ အ၀င္၀က ပညာအလင္းပါ စြက္ထားလို႔ ထင္ရဲ့…၊ လင္းခ်င္းပါဘိ။ ထည္၀ါပါဘိ။ ခန္႔ညားပါဘိ။

ကလိုေစးထူး