က်ေနာ္ႏွင့္ စာေပ…

က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုမွာ ေဖေဖက သီခ်င္းနားေထာင္တာ ၀ါသနာပါၿပီးေတာ့ ေမေမကေတာ့ စာဖတ္တာကို ၀ါသနာ ပါပါတယ္။

သီခ်င္းနားေထာင္တာကို ၀ါသနာပါတဲ့ ေဖေဖက သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဟသၤာတေအာင္တင္၀င္း ေခြကို ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမေမက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုလားထုိင္မွာ စာအုပ္တအုပ္အုပ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ဖတ္ေနေလ့ ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္က်ေတာ့ ေဖေဖ့ဆီကေရာ ေမေမ့ဆီကပါ ၀ါသနာ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကို မွ်ယူလိုက္မိတယ္ ထင္ပါရဲ့…။ သီခ်င္းဆိုရင္လည္း နားေထာင္လိုက္ခ်င္…၊ စာအုပ္ ဆုိရင္လည္း ဖတ္လိုက္ခ်င္ပါပဲ။

ေမေမက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စာသိပ္ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ အိမ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြ အႀကိဳက္ ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ကို အပတ္စဥ္ ၀ယ္ယူသလုိ လစဥ္ထုတ္ေ၀တဲ့ တို႔ေက်ာင္းသား စာေစာင္ကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုကို ဖတ္ေစခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေမေမ့ေျခရာ အနင္းလြန္လို႔ သုံးတန္းတုန္းက ပထမအစမ္း စာေမးပြဲ က်ခဲ့ဖူးတာကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တု႔ိ မူလတန္းတုန္းက စာေမးပြဲသြားေျဖရင္ ေအာက္ကေန ခံေရးဖုိ႔ သတင္းစာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခား စာအုပ္တခုခုကုိ ဆရာ/ဆရာမေတြက အတန္းထဲ ယူခြင့္ ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ ကေလးေတြဆုိေတာ့ ကူးခ်ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိၾကဘူးကုိး…။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေန႔က (မွတ္မွတ္ရရ သခ်ၤာေျဖမယ့္ေန႔မွာ) က်ေနာ့္ကို ေမေမက ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ တေစာင္ကုိ ကြန္ပါဘူးမွာ သားေရပင္ေလးနဲ႔ ပတ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုလႊတ္လိုက္ပါတယ္။

စာေမးပြဲခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ေမးခြန္း လာမေပးမီ ပါလာတဲ့ ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ကို ဟိုဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ဖတ္မိပါေလေရာ…။ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ၿမိဳ႔တခုကို လာသိမ္းတဲ့ စစ္သည္ေတြက ဘယ္လုိမွ သိမ္းလို႔မရျဖစ္ေနတုန္းမွာ ျမင္း႐ုပ္အႀကီးႀကီးတခုကို ၿမိဳ႔ျပင္မွာ လာထားခဲ့ေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ထဲက လူေတြက ျမင္း႐ုပ္ႀကီးကို ၿမိဳ႔ထဲယူသြင္းမိတာ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ျမင္း႐ုပ္ထဲမွာ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ စစ္သားေတြက ၿမိဳ႔ကို တိုက္ခိုက္ သိမ္းယူလိုက္တဲ့ ပုံျပင္အေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။

ဆရာမက ေမးခြန္းစာရြက္ လာေပးတာေတာင္ ဘာမွမေျဖအားေသးဘဲနဲ႔ အဲဒီပုံျပင္ကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္ေနမိပါတယ္။ ဆရာမက ေနာက္ေတာ့ သတိထားမိၿပီး `သား၊ စာေမးပြဲေျဖေလ´ လို႔ ေျပာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ အခ်ိန္က နာရီ၀က္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ဖူးပါတယ္။

***

က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ေက်ာင္းစာျပင္ပက စာကုိ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာကလည္း ေက်ာင္းသုံး ျပ႒ာန္းစာအုပ္ တအုပ္ပါပဲ။ မ်က္စိ မလည္သြားၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္ ေလးတန္းေလာက္မွာ က်ေနာ့္ ဦးငယ္ အဆင့္ျမင့္တန္း ေက်ာင္းသားရဲ့ (အခုေခတ္ အထက္တန္းေက်ာင္းကုိ ဟိုတုန္းကေတာ့ အဆင့္ျမင့္တန္း ေက်ာင္းလို႔ ေခၚပါတယ္) ျမန္မာစာ ျပ႒ာန္း စာအုပ္ကုိ ယူဖတ္မိရာက အဲဒီအထဲက စကားေျပေတြ၊ ၀တၳဳတုိေတြကို အႀကိဳက္ႀကီး ႀကိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ `ကိုေဇာ္၀ိတ္နဲ႔ တုိင္းလုံးေက်ာ္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ´ `ေမာင္ဘစီ´ `မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား´ `လွည္းဆရာနဲ႕ လကၤာဆရာ´ `စေလာင္းဖုံးတခ်ပ္´ အစရိွတဲ့ စကားေျပေတြ၊ ၀တၳဳတိုေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏွစ္သက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ့ ထူးျခားတဲ့ အက်င့္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ တေလွ်ာက္လုံးမွာ ႏွစ္စဥ္ ေက်ာင္းသုံး ျမန္မာစာ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြကို စြဲစြဲမက္မက္ ဖတ္ေလ့ ရိွတာပါပဲ။ တျခားဘာသာေတြထက္စာရင္ ပုံျပင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြ၊ ဇာတ္ေတာ္ေတြ ပါ၀င္တတ္တဲ့ ျမန္မာစကားေျပ ကို ပိုႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာထက္စာရင္ စကားေျပကို ႏွစ္သက္တာက ပုိပါတယ္။

ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ မဟုတ္တဲ့ ျပင္ပ၀တၳဳထဲမွာ က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ `သူငယ္ခ်င္းလု႔ိပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ခိုင္´ ၀တၳဳပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ၀တၳဳရဲ့ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္အိမ္ကို ႏွစ္သက္တာထက္ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ `ေမာင္´ စားရတယ္ဆုိတဲ့ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးေတြကို သြားရည္ယုိၿပီး ခဏခဏဖတ္ရင္းကေန စာအုပ္အဆုံးအထိ ဖတ္ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက အသက္ဆယ္ႏွစ္သား က်ေနာ့္အတြက္ အဲဒီလို ၀တၳဳကို ေကာင္းလား ဆုိးလား ဘာမွန္း သိေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္း စာကုိ အရသာခံ ဖတ္တတ္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့မွ အဲဒီ၀တၳဳရဲ့ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းခံစားတတ္တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္တန္း၊ ခုႏွစ္တန္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ေမေမဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေလွ်ာက္ဖတ္ပါတယ္။ ကေလးသာသာဆုိေတာ့ ေမေမ့ စာအုပ္အထူႀကီးေတြက ပ်င္းစရာေကာင္းလွတာနဲ႔ စာအုပ္ အငွားဆိုင္ကို ခ်ီတက္ပါတယ္။ ကာတြန္းမ်ိဳးစုံ ငွားဖတ္တဲ့ အထိ ေမေမက ဘာမွ မေျပာေသးေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ေခတ္ေပၚ ၀တၱဳေတြကို လက္လွမ္းလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေမေမက တားျမစ္ပါေတာ့တယ္။ အေပြ႔အဖက္၊ အနမ္းအရွဳ႔ံေတြကို အေသးစိတ္ ေရးထားေလ့ရိွတဲ့ ၀တၳဳမ်ိဳးေတြကို ဖတ္မိရင္ေတာ့ ေခါင္းေခါက္ခံထိေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဆယ္တန္း မေအာင္မျခင္း ျပင္ပ၀တၳဳေတြ၊ စာေတြ ဖတ္တာကို ေမေမက သိသိသာသာႀကီး ကန္႔သတ္ပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ စာေတြကိုလည္း သိပ္ အဖတ္မခိုင္းပါဘူး။ ေက်ာင္းစာကုိ အာ႐ုံေလ်ာ့သြားမွာ စိုးလုိ႔ပါ။ ဒါေတာင္ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကေန ေမေမမသိေအာင္ `သခင္သန္းထြန္းရဲ့ ေနာက္ဆုံး ေန႔ရက္မ်ား´ စာအုပ္ကို ငွားၿပီးေတာ့ ခိုးဖတ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ စာဖတ္ခြင့္ကို ေမေမက လုံး၀ဥႆုံ လြတ္လပ္ေရး ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ စာအုပ္ေပါင္းစုံကို က်ေနာ္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဖတ္မိသမွ် အႀကိဳက္ခဲ့ဆုံး ၀တၱဳေရးဆရာေတြကေတာ့…

(၁) ၾကဴေမႊး (ရယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ သူ႔ရဲ့ ဟာသ ၀တၳဳေတြကုိ အေတာ္ႀကိဳက္ဖူးပါတယ္)
(၂) ေမာင္သာျပည့္ (အတည္အခန႔္ ဇာတ္အိမ္မ်ိဳး ေရးေလ့ရိွလို႔ပါ)
(၃) ကလ်ာ (၀ိဇၨာ-သိပၸံ)
(၄) ဂ်ဴး (ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကား၊ ကၽြန္မ၏သစ္ပင္၊ ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား ၀တၳဳေတြကို အႀကိဳက္ဆုံးပါပဲ)
(၅) ေမာင္သာရ (ထမိန္ကၽြတ္၍ လႊတ္လုိက္သည္ ကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္)
(၆) ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း (မိုးမခပင္ေတြ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို အခုထိသတိရေနပါေသးတယ္)
(၇) ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)
(၈) မင္းသိခၤ (အခုေတာ့ မႀကိဳက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေရးခဲ့တဲ့ `ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္´ ၀တၳဳကို က်ေနာ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဖတ္ေလာက္ေအာင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးပါတယ္)
(၉) လြန္းထားထား (သူ႔ကိုလဲ ဒီလိုပါပဲ၊ အခုေတာ့ လုံး၀ကို မႀကိဳက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ထူးျခားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြ၊ စ႐ိုက္ေတြ၊ ဇာတ္အိမ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။)

ေရွးက စာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ မင္းေဆြရဲ့ `ဓား´၊ ေမာင္ထင္ ရဲ့ `ငဘ´၊ ဦးဖိုးက်ားရဲ့ `ကုိယ္ေတြ႔ ၀တၳတိုမ်ား´ စာအုပ္ေတြကို အႏွစ္သက္ဆုံးပါပဲ။

ကဗ်ာဖတ္တဲ့ အားကေတာ့ အလြန္နည္းတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ကဗ်ာဉာဏ္လဲ အလြန္နည္းပါတယ္။ ဖတ္မိသမွ်ထဲမွာလည္း ေမာ္ဒန္ကဗ်ာထက္ ဂႏၱ၀င္ကဗ်ာေတြကို ပုိၿပီး ႏွစ္သက္ခံစားရပါတယ္။ ကဗ်ာဉာဏ္နည္းပါးတဲ့ ဒဏ္က တခါတေလဆိုရင္ တခ်ိဳ႔ သူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂါေတြ ေရးတဲ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြကို လုံး၀ကုိ နားမလည္တဲ့ အထိပါပဲ။ :D

ဘာသာျပန္ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္မိသမွ် အႀကိဳက္ဆုံးစာအုပ္ကေတာ့ ေမာင္ထြန္းသူရဲ့ `ဇစ္ျမစ္ (The root)´ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။

၀တၳဳတို ေရးသူေတြမွာေတာ့ ေန၀င္းျမင့္၊ ဦးသုခ (မျမင္ရတဲ့မီး ၀တၳဳတိုကို အႏွစ္သက္ဆုံးပါ)၊ မင္းလူ၊ နႏၵစိုး(ဆင္ျဖဴကၽြန္း)၊ ခင္ခင္ထူး တုိ႔အျပင္ အကၽြမ္းတ၀င္ မရိွလွတဲ့ စာေရးဆရာတခ်ိဳ႔ရဲ့ ၀တၱဳတိုေလးေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္ေလ့ရိွပါတယ္။

***

က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တဲ့ စာအုပ္နဲ႔ စာေရးဆရာမ်ားရဲ့ စာရင္းမွာ ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပင္ပကို ေရာက္ခဲ့ၿပီးမွ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းပါ။ ျမန္မာျပည္ ျပင္ပကုိ ေရာက္ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ မဖတ္ဖူးခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးစုံကုိ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့…

(၁) လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း (၀င္းႏိုင္ဦး)
အခုေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ အခန္းဆက္ တင္ေနတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းနဲ႔၊ အက်ဥ္းေထာင္တြင္းက လူမဆန္မႈ၊ ရက္စက္ ညွဥ္းပန္းမႈေတြကို ႐ုိးရွင္းေျပျပစ္တဲ့ ေရးဟန္နဲ႔ တင္ျပထားတဲ့ ကို၀င္းႏိုင္ဦးရဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကို က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံးပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အႏွစ္သက္ဆုံးလုိ႔ ေျပာရတာက အားနာဖုိ႔ေတာင္ ေကာင္းေနပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ဟာ လူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ၾကယ္ပြင့္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ေသြးကုိ ကုိယ္စားျပဳထားတဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္ေနလို႔ လို႔ တင္စားခ်င္ပါတယ္။

(၂) တာေတစေနသား (ဦးႏု)
႐ိုးသား ပြင့္လင္းတဲ့ ေရးဟန္၊ ဟိတ္ဟန္ အလြန္နည္းပါးလွတဲ့ စ႐ိုက္လကၡဏာေတြ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ဦးႏုရဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကိုလည္း က်ေနာ္ အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္။

(၃) မုန္တိုင္းကို ဆန္၍ ပင္လယ္ကို ျဖတ္ေသာအခါ (ရဲေဘာ္ေရွာင္း)
ေကအင္န္ယူမွာ အခုအခ်ိန္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ ျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေရွာင္းရဲ့ အဲဒီ စာအုပ္မွာ တခ်ိန္က ကုိကိုးကၽြန္းအပို႔ခံခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ၿပီး ေလွတစီးနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းကေန ထြက္ေျပးလာၾကပုံကုိ သဲထိတ္ရင္ဖိုဆန္ဆန္ ေရးသားထားပါတယ္။

(၄) ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း (ေအာင္သူၿငိမ္း)
ဂလုိဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ဆိုတာဘာလဲ၊ ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းရဲ့ သေဘာသဘာ၀၊ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းေတြကို ဘက္စုံ ေထာင့္စုံကေန ျပဳစု တင္ျပထားတဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကုိ အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္။

***

ႏွစ္သက္မိသမွ် စာအုပ္နဲ႔ စာေရးဆရာ စာရင္းေတြကို ေရးၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲ တခုစဥ္းစားမိတာက `ျမင္းထိန္း ငတာ´ ခ်ီးက်ဴးေနသလုိမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ပါ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဒီေလာက္ပဲ ဘရိတ္အုပ္ပါရေစေတာ့…။

Tag ထားတဲ့ ကုိညိမ္းညိဳေရ…။ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။

ကလိုေစးထူး