ေဆာင္းအ၀င္…

ေဆာင္းတပတ္ လည္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။

ေတြ႔ရာေနရာတိုင္းမွာ ရြက္ေႂကြေတြ တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ ေလတိုက္တုိင္း တေသာေသာေမ်ာေနလိုက္ၾကတာ တခ်ိဳ႔အရြက္ေတြက ျမက္ခင္းေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ ကတၱီပါေပၚ က်ဲခ်ထားဟန္နဲ႔ ဒီႏွစ္အတြက္ သူတို႔ရဲ့ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး အလွဆင္ေနၾကေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔အရြက္ခမ်ာမွာေတာ့ ေလရဲ့ သယ္ယူရာေၾကာင့္ ကားလမ္းမထက္ လြင့္ေႂကြရွာရင္း ေ၀ါခနဲ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ကားဘီးေတြေအာက္မွာ ေၾကမြသြားၾကေလရဲ့…။

တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာတဲ့ ရာသီဥတုက တစုံတေယာက္ရဲ့ `ငါတို႔လာၿပီေဟ့´ လို႔ တပ္လွန္႔သံလိုလိုပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ လာပါေတာ့မယ္။ ျဖဴလႊလႊအဆင္းနဲ႔ အင္မတန္ အျမင္တင့္ေပမယ့္ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးတဲ့ အရသာကို ေပးစြမ္းမယ့္ ႏွင္းပြင့္ေတြ လာေတာ့မွာပါ။ စိမ္းစိုစို ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔အတူ ေနသာထုိင္သာ ရိွလွတဲ့ ေႏြရဲ့ သ႐ုပ္သကန္ကေတာ့ လအတန္ၾကာေအာင္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးန႔ဲ အနားယူေနပါေတာ့မယ္။

ဘာအရြက္မွ မရိွေတာ့တဲ့ အဲဒီအပင္ႀကီးကေတာ့ ေအးခဲတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေတြကို ႀကိဳဆုိဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူ႔ဆီကေန ေႂကြခ်ေျမခတဲ့တဲ့ အရြက္အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဘယ္ဆီ၀ယ္မသိ လြင့္ေပ်ာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ေႏြရာသီတုန္းက အပင္အုပ္အုပ္ေတြရဲ့ အားကုိးနဲ႔ လူမျမင္ေအာင္ ပုန္းခိုေနတဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စက္႐ုံကေတာ့ တဟီးဟီးတဟဲဟဲ အသံေပးလုိ႔ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္း အပင္ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ အက်ည္းတန္ေနရွာတယ္။

ေမြးရပ္ေျမ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ ဒီအခိ်န္ကာလဟာ အခု ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလုိ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ေဆာင္း ဆိုတာကလည္း အင္မတန္မွ ေနသာထုိင္သာရိွလွတဲ့ေဆာင္း…။ မနက္ေစာေစာမွာ ျမဴခိုးေတြ ေ၀ေနမယ့္ ေတာင္တန္းျပာေတြ၊ စိမ္းစိုေနဆဲ ေတာအုပ္ငယ္ေတြ၊ ေရႊ၀ါေရာင္ စပါးခင္းေတြနဲ႔ အင္မတန္မွ လွလိုက္မယ့္ေဆာင္း။ ဒီႏိုင္ငံက ေဆာင္းလို ေသလုေအာင္ မေအးတဲ့ ေဆာင္း…။ စာဖြဲ႔ခ်င္စရာ ေဆာင္းညခ်မ္းနဲ႔ ပနံရလွတဲ့ ေဆာင္းရယ္ပါ…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တႏွစ္မွာ အေရာင္ေလးမ်ိဳးေလာက္ ေျပာင္းေလ့ရိွတဲ့ ေဟာဒီ ေမပယ္လ္ပင္ႀကီးေတြရဲ့ အလွႂကြယ္မႈကိုေတာ့ အသိအမွတ္ မျပဳလို႕ မရပါဘူး။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ…၊ ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀း လမ္းတဖက္ျခမ္းက အပင္ေတြက မီးေလာင္ျပင္ျမင္ကြင္းလို႔ ေသြ႔ေျခာက္ေနေပမယ့္ သူကေတာ့ စိမ္းတခ်ိဳ႔ ၀ါတသြယ္ လက္က်န္ အရြက္ေတြနဲ႔ လွဂုဏ္ေမာက္ေနဆဲ…။ ေလနတ္သားရဲ့ ပ့ံပိုးမႈနဲ႔အတူ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ သူ႔ဟန္ပန္က အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ လွေနဆဲပါပဲ။

ဒီကြင္းေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အလုပ္႐ုံ ဒါဘီပြဲအျဖစ္ ျမန္မာ-မကၠဆီကို ေဘာလုံးပြဲကို ေႏြရာသီ တရာသီပတ္လုံး ကစားခဲ့ၾကတယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ တလတခါ ရိတ္ျဖတ္ေပးဖုိ႔ လိုအပ္တဲ့ ျမက္ခင္းခမ်ာလဲ ကမၻာေက်ာ္ ေဘာလုံးသမားႀကီးမ်ား က်ေနာ္တို႔ရဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ တခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ကုပ္ေနရရွာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းက်ေတာ့လဲ ေအးခဲလွတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြကို တႏွစ္ပတ္လုံးလိုလို ထမ္းပိုးၾကရအုံးမယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အပင္ေတြေပၚက ခုန္ဆင္းလာတဲ့ အရြက္ေတြကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး လက္ခံလို႔ သူကလည္း အလွတမ်ိဳး ဆင္ေနေလရဲ့…။

ဒီကြင္းျပင္ေလးမွာပဲ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္ခ်စ္ၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေဘာလုံး ကစားပြဲကို ပုံေဖာ္ခဲ့သလို တခါတေလမွာေတာ့ တြန္းတိုက္ကန္ေက်ာက္ရင္း ျငင္းခုန္ၾကရတယ္။ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အႏိုင္ရသလို တခါတေလမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရွဳံးဂိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ကန္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ဂိုးက တည့္မတ္သလို တခါတေလမွာေတာ့ ေဘာလုံးက ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀း ကားလမ္းဆီ ေရာက္သြားေလ့ရိွတတ္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလုံးကစားခဲ့တာလည္း ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။

`ေဟး၊ ဘာလုပ္ေနတာတုန္းကြ´

အသံ တခုၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အားရပါးရၿပဳံးေနတဲ့ မ်က္ႏွာတခု အလုပ္႐ုံ ျပတင္း၀မွာ ေပၚလာပါတယ္။

သူၿပဳံးတာကို ၾကည့္ရတာ ေပါ့ပါးလြန္းလွတာနဲ႔ `ခဏေလး၊ ခဏေလး´ ဆုိၿပီး အဲဒီ အၿပဳံးကို အမိအရ ဖမ္းယူ ပုံ႐ိုက္ကူးလုိက္တယ္။

သူ႔ပုံကုိ ၾကည့္ရတာ (က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာမ်က္စိအရ) ေခ်ာေမာသူ တေယာက္မဟုတ္…၊ ရိတ္သင္ခါစ မုတ္ဆိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ဟိုတစဒီတစနဲ႔ အိပ္ေရးမ၀ဟန္ မ်က္လုံး၀ါက်င္က်င္ေတြက ေခ်ာေမာဟန္ အသြင္ကို လုံး၀ေဆာင္မေနပါ။ ဒါေပမယ့္ သူၿပဳံးေနတဲ့ အၿပဳံးကေတာ့ ၾကည္စင္လြန္းလွၿပီး ေလာဘ၊ေဒါသ၊ ေမာဟ ကင္းစင္လြန္းဟန္ ရိွလွတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေရာ…၊ ၿပဳံးခဲ့လိုက္တုိင္း အဲဒီလို ၾကည္လင္ခဲ့ပါသလား…။

`ကလင္…ကလင္ (((((((((((´

အခ်ိန္ကာလတခုကို သတိေပးခ်င္ဟန္ ဘဲလ္သံက က်ေနာ့္ကို `ျပန္လာခဲ့ေတာ့´ လုိ႔ ဆင့္ေခၚလုိက္တယ္။ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခြဲ။ အလုပ္႐ုံထဲကုိ ျပန္၀င္လုိက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေစာေစာက ျမင္ကြင္းေတြက တမဟုတ္ျခင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ဆူညံေနတဲ့ စက္သံေတြက အဆင္မေျပလွစြာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ႀကိဳဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ကလိုေစးထူး