`ပါဆယ္ထုပ္ေရာက္ေနတာ လာယူတာပါ`
`ေၾသာ္၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ကပါလဲ`
`၁၈ ပါ`
အျပင္က စကားေျပာသံ အျပန္အလွန္တခ်ိဳ႕ ၾကားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်ဳပ္တို႔အားလုံးကုိ လူတေယာက္က ေစြ႔ခနဲ ေကာက္ယူသြားတယ္။ ဗီဒိုထဲက အေမွာင္ထဲမွာ ပိတ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ အျပင္အလင္းေရာင္နဲ႔အတူ က်ဳပ္နဲ႔ တခ်ိန္လုံး ပူးကပ္ေနခဲ့တဲ့ ဟိုငတိကုိ `ေစာင့္ၾကည့္ေသးတာေပါ့ကြာ` လို႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္လွမ္းေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ဒင္းကလဲ က်ဳပ္ကို ထီမထင္တဲ့ မ်က္ခြက္နဲ႔ ေပေစာင္းေစာင္း ျပန္ၾကည့္လို႔...။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သခင္အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ေလး ေခၚလာရာဆီ က်ဳပ္တို႔ အားလုံး ပါလာၾကပါေလေရာ... ... ...။
***
ဒီငတိနဲ႔ က်ဳပ္ စၿပီး ဆုံခဲ့တာက စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရး ဆိုင္တခုမွာပါ။
စေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ ပုံစံက ေဆာင့္ႂကြားႂကြားနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ...၊ အဲေလ ဘယ္စာအုပ္ကုိမွ ထီမထင္တဲ့႐ုပ္နဲ႔...။ တကယ္ဆို သူနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔က တေလယာဥ္ထဲစီး၊ တကားထဲ သြားၾကရမယ့္ ဘ၀တူေတြ စာအုပ္တူေတြျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ၊ စာအုပ္ျခင္း အတူတူကို အင္မတန္ အဆင့္အတန္း ခြဲခ်င္တာေလ။
သူ မာန္တက္ေနတာလဲ မေျပာနဲ႔၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္...၊ အင္း... သူ႔ စာအုပ္ကုိယ္ထည္ပဲ ထားပါေတာ့။ အဲဒါႀကီး အရြယ္အစားက က်ဳပ္တုိ႔ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုထူတယ္။ ဒင္းတကုိယ္လုံးမွာလဲ ေကာင္းေပ့ ညႊန္႔ေပ့ ဆိုတဲ့ ေရာင္စုံစကၠဴသားေတြနဲ႔ခ်ည္း ဆင္ယင္ထားေလေတာ့ စာအုပ္ကလဲ ပါး၊ စကၠဴသားကလဲ ခပ္ည့ံည့ံျဖစ္ေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔ကို ျမင္တာနဲ႔တင္ စာအုပ္တန္းစား ခြဲျခားခ်င္ေတာ့တာပဲ။
ေၾသာ္...၊ ေျပာရဦးမယ္။ စာအုပ္ဆိုလို႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာလဲ စာအုပ္အမ်ိဳးအစား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြမွာ ဂ်ပန္၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ျမန္မာ အစသျဖင့္ လူမ်ိဳးေတြ ကြဲသလိုေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ကလဲ ၀တၳဳစာအုပ္၊ မွတ္စုစာအုပ္၊ အဘိဓာန္စာအုပ္၊ ေဆာင္းပါးစာအုပ္၊ မဂၢဇင္းစာအုပ္ အစရိွသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ ေနာက္ဆုံး ဗလာစာအုပ္ကေန စလို႔ ပုစိကြစကေလးေတြ ဟိုေရးဒီခၽြတ္ၾကတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္အေသးေလးေတြအထိ စာအုပ္မ်ိဳးေပါင္းစုံ ရိွေလရဲ႕။ အဲဒီထဲကမွ ဟိုငတိနဲ႔ က်ဳပ္က မဂၢဇင္းမ်ိဳးထဲပါတဲ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ ဆိုပါေတာ့... ... ...။
***
ခပ္တိုတိုပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔ဗ်ာ။
တရက္မွာ စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ႏိုင္ငံျခားက အမွာစာတခုေၾကာင့္ က်ဳပ္ရယ္၊ အဲဒီငတိအပါအ၀င္ တျခားမဂၢဇင္းသုံးေလးအုပ္ေလာက္ရယ္၊ အဘိဓာန္ စာအုပ္ ခပ္ထူထူႀကီး တအုပ္ရယ္ အားလုံးကုိ က်ပ္ထုပ္စည္းေႏွာင္ၿပီး စာတိုက္က တဆင့္ ပို႔လိုက္ပါေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီေကာင္နဲ႔က်ဳပ္ ေရစက္မဆုံခ်င္ဘဲ ဆုံခဲ့ရတာ။
***
`နံလိုက္တာကြာ`
အနားနားကပ္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ ဒီေကာင့္စကားေၾကာင့္ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ...
`ေဟ့ေကာင္၊ မင္း အဲဒါ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာေနတာတုန္းကြ`
`အားလုံးကိုေဟ့၊ မင္းတုိ႔ အားလုံးကိုပဲ`
ဟာ...၊ ဒီအေကာင္ အေတာ္ရင့္သီးလွတဲ့ အေကာင္ပါကလား။ သူ႔စကားသံေၾကာင့္ အလြန္တရာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္လွတဲ့ ဟို အဘိဓာန္ႀကီးကပါ ေခါင္းေထာင္လာတယ္။
`မင္းက ဘာကို နံေနတာတုန္း`
`ဘာကို နံရမွာလဲကြ၊ မင္းတုိ႔ရဲ႕ စာအုပ္အသားေတြေၾကာင့္ေပါ့ကြ၊ ဘယ္က အည့ံအဖ်င္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္ မသိပါဘူးကြာ၊ စာရြက္သားေတြက စုတ္ျပတ္ေနတဲ့အျပင္ အနံ႔ေတြကလဲ အည့ံေစာ္နံလိုက္တာ၊ ငါ့ကုိပါ အနံ႔ေတြ ကူးကုန္ေတာ့မွာပဲ`
သူ႔စကားေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔အားလုံး ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္ သတိထားမိေတာ့ အင္း...၊ သူေျပာလဲ ေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို က်ဳပ္တို႔ပုံစံေတြက စုတ္ျပတ္ေနတာေလ။ စာေတြက ဖတ္လို႔ရ႐ုံ၊ စာမွတ္တမ္း ဓာတ္ပုံေတြကလဲ စာရြက္သား ခပ္ည့ံည့ံေၾကာင့္ မႈန္၀ါး၀ါး၊ က်ဳပ္တို႔ တကိုယ္လုံး စာရြက္သား ေကာင္းတဲ့ ေနရာေလး ဆိုလို႔ မ်က္ႏွာဖုံးေနရာေလး တခုပဲ ရိွတယ္။ ဒီေတာ့ တကိုယ္လုံး ေရာင္စုံစကၠဴေခ်ာေတြနဲ႔ခ်ည္း ျဖစ္တဲ့အျပင္ အရြယ္အစားကလဲ က်ဳပ္ထက္ ႏွစ္ပိုထူထဲတဲ့ ဒီငတိက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႏွိမ္ေတာ့တာေပါ့။
တလမ္းလုံး အခ်ိန္ရိွသေရြ႕ ဒီလိုခ်ည္း ခ်ိဳးႏွိမ္လာေတာ့ ၾကာေတာ့ ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါနဲ႔ ဒီေကာင့္ကို က်ဳပ္ကပဲ စၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
`ဒီမယ္ ေဟ့ေကာင္`
`ငါ့နာမည္ ကြာလတီကြ`
`ေအး၊ မင္းဘာသာ ကြာလတီမကလို႔ ကြာလတြတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြာငခၽြတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ မင္းေဆာင့္ႂကြားႂကြားႏိုင္ေနတာ တဆိတ္ေတာ့ တရားလြန္ေနၿပီကြ`
အဲသလို ေျပာလိုက္လို႔ ဟိုေကာင္က ၿငိမ္မသြားပါဘူး။ ၿငိမ္မသြားတဲ့ အျပင္ က်ဳပ္ကို မထီတရီ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
`မင္းနဲ႔ငါ ဘယ္သူက ပုိၿပီး ေစ်းပိုႀကီးသလဲကြ`
`ဟာ...၊ ဒါကေတာ့ မင္းက တအုပ္လုံး စာရြက္ အေကာင္းစားေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲေလကြာ`
`ေအး၊ ငါ့လို အေကာင္းစားျဖစ္တဲ့ေန႔က်ရင္ မင္းလဲ ငါ့လိုပဲ ေစ်းႀကီးတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္မွာပဲေပါ့ကြ၊ ေထာင္လႊား ပလႊားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမို႔လို႔ ေထာင္ႏိုင္ လႊားႏိုင္တာကုိ မင္း မနာလို မျဖစ္စမ္းပါနဲ႔`
`ကဲ၊ ဒီလိုဆိုရင္ ၀ယ္တဲ့လူက မင္းကုိ ၀ယ္သလို ငါ့ကိုေရာ ဘာလို႔ ၀ယ္တာလဲ၊ ဒါကိုေတာ့ မင္းေလးစားသင့္တာေပါ့ကြ`
`ေတာ္စမ္းပါကြာ`
`ေတာ္စရာ မလိုဘူး ေဟ့ေကာင္၊ ကဲ...၊ မင္းကုိယ္မင္း ငါ့ထက္ ေစ်းပိုႀကီးတဲ့ စာအုပ္ဆိုၿပီး ပိုတန္ဘိုး ရိွတယ္ ထင္ေနရင္ ဟိုေရာက္တဲ့အခါ သခင္က မင္းနဲ႔ငါ ဘယ္သူ႔ကိုအရင္ ဖတ္မလဲ စိန္လိုက္မလား`
`ဟားဟားဟား၊ သိပ္ရတာေပါ့ကြာ`
`ေအး...၊ ဒါျဖင့္လဲ ၾကည့္ေသးတာေပါ့ကြာ`
***
အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို မွာယူခဲ့တဲ့ သခင့္အိမ္ကို ေရာက္ၿပီ။ က်ဳပ္တို႔အကုန္လုံး သခင္တေယာက္ ဘယ္စာအုပ္ကို အရင္ဖတ္မလဲ ဆိုတာကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ င့ံလင့္ေနၾကတယ္။
`ဟာ၊ ဒီမဂၢဇင္းက ေတာ္ေတာ္ ထူပါလား`
စကားသံ ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ အတူ သခင္က ဟိုေကာင့္ကို အရင္ဆုံး ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ၊ ဟိုေကာင္ က်ဳပ္ကို မထီတရီ လွမ္းၾကည့္ၿပီး သခင့္လက္ထဲကုိ ပါသြားတာ က်ဳပ္မွာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ သိမ္ငယ္ရတာ မရိွဘူး။
`စာရြက္အသားေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ`
သခင္က တေယာက္ထဲ ေရရြတ္ၿပီး ဟိုေကာင့္ကို တျဖတ္ျဖတ္လွန္ေလွာ ဖတ္ေနတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သြားၿပီေပါ့။ က်ဳပ္ ရွဳံးၿပီ။
ဒါေပမယ့္... ... ...။
***
`ဟာ...၊ ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားမွာ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ မနည္းပါလားဗ်၊ က်ေနာ့္လဲ ေပးဖတ္ေလ`
`ရတယ္ေလ`
`ခင္ဗ်ား မဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြ ထားခဲ့မယ္ေလ၊ ဖတ္ၿပီးသားေတြသာ က်ေနာ့္ကို ခဏငွား`
`ခဏငွားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဟို စာအုပ္ေတြ အပိုင္သာယူသြားေပေတာ့ ဒီဘက္က စာအုပ္ေတြေတာ့ ထားခဲ့၊ ငွားခ်င္ရင္လဲ မေမ့မေလ်ာ့ေတာ့ ျပန္ေပး၊ ဟိုစာအုပ္ေတြကေတာ့ အပိုင္သာ ယူေပေတာ့`
သခင္က ဒီ့ျပင္လူကို အပုိင္ေပးပစ္မယ္ ဆုိၿပီး လက္ညိွဳးညႊန္တဲ့ ေနရာက ဟိုေကာင္နဲ႔တကြ သူတို႔ အမ်ိဳးတူ ကြာလတီဆိုလား ကြာလတြတ္ဆိုလား ငတိေတြျဖစ္ေနတယ္။ သခင့္ဆီမွာ သိမ္းထားခ်င္တာကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔တကြ တခ်ိန္လုံး ဟိုေကာင္ေတြ ႏွိမ္တာ ခံခဲ့ရတဲ့ အျမင္မလွတဲ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေလးေတြ။
စာအုပ္ လာငွားသူက တအ့ံတၾသဟန္နဲ႔ သခင့္ကို ျပန္ေမးတယ္။
`ခင္ဗ်ားက အထူးအဆန္းပဲ၊ ေပးပစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက လွတပတေလးေတြကို`
`အျမင္လွၿပီး၊ စာမလွတာ စာအုပ္ရဲ႕ တန္ဘိုးမွ မဟုတ္တာဗ်၊ ခင္ဗ်ား အဲဒီ စာအုပ္ေတြ မယုံရင္ ဖတ္ၾကည့္၊ ေၾကာ္ျငာေတြကတင္ အဲဒီ စာအုပ္အထူရဲ႕ စာေဖာင္ တ၀က္မက ရိွတယ္။ က်န္တဲ့ တ၀က္မွာလဲ ဘယ္မလဲ စာေကာင္းေပေကာင္း၊ ဟိုမင္းသမီးက ဟိုဟာေလး ၀တ္လို႔ ဘယ္လို လွတာ၊ ဒီမင္းသားက ဟိုမင္းသမီးနဲ႔ ဘာဂလိုတိုတုိ ျဖစ္ေနတာ၊ ဟိုအကကတဲ့ ငတိမက မနက္စာကို ျမန္မာအစာထက္ အေမရိကန္စာေတြ ပိုစားျဖစ္ေနတာ...၊ ဒါေတြခ်ည္း ေရးထားတာကို ၀ယ္မိတဲ့ ကုိယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ ႏွေမ်ာေနတာ`
အရိွန္ရသြားပုံရတဲ့ သခင္က သူ႔စကားကို အားရပါးရ ဆက္ေျပာေနတယ္။
`မဂၢဇင္း တေစာင္ဆိုတာ သူ႔အမ်ိဳးအစားကို လိုက္ၿပီး စာပုံစံ မတူတာေတြကို နားလည္ေပးလို႔ရတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္တအုပ္ရဲ႕ ၇၅%ဟာ ကုန္ပစၥည္း ေၾကာ္ျငာေတြနဲ႔ခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းတေစာင္ကို အဲဒီ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြရဲ႕ အဖိုးအခေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္လိုက္ရတယ္ဆုိရင္ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ ေငြကို ညာယူတာပဲ၊ ဘယ္မလဲ အဲဒီ မဂၢဇင္းရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ ဘယ္မလဲ အဲဒီ မဂၢဇင္း ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္း၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မဂၢဇင္းေတြက စာေပလမ္းကို ေလွ်ာက္ေနတာနဲ႔ မတူဘဲ စီးပြားေရးသမားေတြကို ကိုယ္စားျပဳတာနဲ႔ပဲ တူတယ္`
သခင္က ေျပာေနရင္းနဲ႔ က်ဳပ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
`ဒီစာအုပ္ဆိုရင္ စာေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ က်ေနာ္ သိပ္သေဘာက်တဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳေတြပါတယ္။ တကယ္ဆို သူတို႔ သူတို႔ေတြ ေရးေနတဲ့ စာေတြကသာလွ်င္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြကို ကုိယ္စားျပဳေနတာ။ စာအုပ္တအုပ္ဟာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သင့္တာမဟုတ္လား`
***
ေနာက္ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သခင့္အိမ္ထဲမွာ အသံေတြ တိတ္သြားတယ္။ ဧည့္သည္လဲ ျပန္သြားၿပီ။ သခင္က က်ဳပ္ကို ဆြဲယူၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကို တရြက္ျခင္း ျပန္လွန္ေလွာ ဖတ္ေနတယ္။
ကုိယ့္ကို အေလးထားၿပီး တေသတခ်ာနဲ႔ တရြက္ျခင္း ဖတ္ရွဳေနတဲ့ သခင့္မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေနရတာ အရသာ ရိွလိုက္တာဗ်ာ။ ကြာလတီဆိုတဲ့ ဟိုေကာင့္ကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ေနတာကိုေတာင္ မေျပာလိုက္ရဘူး။ ၾကားႏိုင္ဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္သား...။
`အဖိုးအခ မ်ားတိုင္းလဲ တန္ဘိုးႀကီးသြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ` လို႔ေလ။
***
ကလိုေစးထူး
`ေၾသာ္၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ကပါလဲ`
`၁၈ ပါ`
အျပင္က စကားေျပာသံ အျပန္အလွန္တခ်ိဳ႕ ၾကားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်ဳပ္တို႔အားလုံးကုိ လူတေယာက္က ေစြ႔ခနဲ ေကာက္ယူသြားတယ္။ ဗီဒိုထဲက အေမွာင္ထဲမွာ ပိတ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ အျပင္အလင္းေရာင္နဲ႔အတူ က်ဳပ္နဲ႔ တခ်ိန္လုံး ပူးကပ္ေနခဲ့တဲ့ ဟိုငတိကုိ `ေစာင့္ၾကည့္ေသးတာေပါ့ကြာ` လို႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္လွမ္းေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ဒင္းကလဲ က်ဳပ္ကို ထီမထင္တဲ့ မ်က္ခြက္နဲ႔ ေပေစာင္းေစာင္း ျပန္ၾကည့္လို႔...။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သခင္အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ေလး ေခၚလာရာဆီ က်ဳပ္တို႔ အားလုံး ပါလာၾကပါေလေရာ... ... ...။
***
ဒီငတိနဲ႔ က်ဳပ္ စၿပီး ဆုံခဲ့တာက စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရး ဆိုင္တခုမွာပါ။
စေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ ပုံစံက ေဆာင့္ႂကြားႂကြားနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ...၊ အဲေလ ဘယ္စာအုပ္ကုိမွ ထီမထင္တဲ့႐ုပ္နဲ႔...။ တကယ္ဆို သူနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔က တေလယာဥ္ထဲစီး၊ တကားထဲ သြားၾကရမယ့္ ဘ၀တူေတြ စာအုပ္တူေတြျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ၊ စာအုပ္ျခင္း အတူတူကို အင္မတန္ အဆင့္အတန္း ခြဲခ်င္တာေလ။
သူ မာန္တက္ေနတာလဲ မေျပာနဲ႔၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္...၊ အင္း... သူ႔ စာအုပ္ကုိယ္ထည္ပဲ ထားပါေတာ့။ အဲဒါႀကီး အရြယ္အစားက က်ဳပ္တုိ႔ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုထူတယ္။ ဒင္းတကုိယ္လုံးမွာလဲ ေကာင္းေပ့ ညႊန္႔ေပ့ ဆိုတဲ့ ေရာင္စုံစကၠဴသားေတြနဲ႔ခ်ည္း ဆင္ယင္ထားေလေတာ့ စာအုပ္ကလဲ ပါး၊ စကၠဴသားကလဲ ခပ္ည့ံည့ံျဖစ္ေနတဲ့ က်ဳပ္တို႔ကို ျမင္တာနဲ႔တင္ စာအုပ္တန္းစား ခြဲျခားခ်င္ေတာ့တာပဲ။
ေၾသာ္...၊ ေျပာရဦးမယ္။ စာအုပ္ဆိုလို႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာလဲ စာအုပ္အမ်ိဳးအစား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြမွာ ဂ်ပန္၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ျမန္မာ အစသျဖင့္ လူမ်ိဳးေတြ ကြဲသလိုေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ကလဲ ၀တၳဳစာအုပ္၊ မွတ္စုစာအုပ္၊ အဘိဓာန္စာအုပ္၊ ေဆာင္းပါးစာအုပ္၊ မဂၢဇင္းစာအုပ္ အစရိွသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ ေနာက္ဆုံး ဗလာစာအုပ္ကေန စလို႔ ပုစိကြစကေလးေတြ ဟိုေရးဒီခၽြတ္ၾကတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္အေသးေလးေတြအထိ စာအုပ္မ်ိဳးေပါင္းစုံ ရိွေလရဲ႕။ အဲဒီထဲကမွ ဟိုငတိနဲ႔ က်ဳပ္က မဂၢဇင္းမ်ိဳးထဲပါတဲ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ ဆိုပါေတာ့... ... ...။
***
ခပ္တိုတိုပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔ဗ်ာ။
တရက္မွာ စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ႏိုင္ငံျခားက အမွာစာတခုေၾကာင့္ က်ဳပ္ရယ္၊ အဲဒီငတိအပါအ၀င္ တျခားမဂၢဇင္းသုံးေလးအုပ္ေလာက္ရယ္၊ အဘိဓာန္ စာအုပ္ ခပ္ထူထူႀကီး တအုပ္ရယ္ အားလုံးကုိ က်ပ္ထုပ္စည္းေႏွာင္ၿပီး စာတိုက္က တဆင့္ ပို႔လိုက္ပါေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီေကာင္နဲ႔က်ဳပ္ ေရစက္မဆုံခ်င္ဘဲ ဆုံခဲ့ရတာ။
***
`နံလိုက္တာကြာ`
အနားနားကပ္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ ဒီေကာင့္စကားေၾကာင့္ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ...
`ေဟ့ေကာင္၊ မင္း အဲဒါ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာေနတာတုန္းကြ`
`အားလုံးကိုေဟ့၊ မင္းတုိ႔ အားလုံးကိုပဲ`
ဟာ...၊ ဒီအေကာင္ အေတာ္ရင့္သီးလွတဲ့ အေကာင္ပါကလား။ သူ႔စကားသံေၾကာင့္ အလြန္တရာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္လွတဲ့ ဟို အဘိဓာန္ႀကီးကပါ ေခါင္းေထာင္လာတယ္။
`မင္းက ဘာကို နံေနတာတုန္း`
`ဘာကို နံရမွာလဲကြ၊ မင္းတုိ႔ရဲ႕ စာအုပ္အသားေတြေၾကာင့္ေပါ့ကြ၊ ဘယ္က အည့ံအဖ်င္းေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္ မသိပါဘူးကြာ၊ စာရြက္သားေတြက စုတ္ျပတ္ေနတဲ့အျပင္ အနံ႔ေတြကလဲ အည့ံေစာ္နံလိုက္တာ၊ ငါ့ကုိပါ အနံ႔ေတြ ကူးကုန္ေတာ့မွာပဲ`
သူ႔စကားေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔အားလုံး ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္ သတိထားမိေတာ့ အင္း...၊ သူေျပာလဲ ေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို က်ဳပ္တို႔ပုံစံေတြက စုတ္ျပတ္ေနတာေလ။ စာေတြက ဖတ္လို႔ရ႐ုံ၊ စာမွတ္တမ္း ဓာတ္ပုံေတြကလဲ စာရြက္သား ခပ္ည့ံည့ံေၾကာင့္ မႈန္၀ါး၀ါး၊ က်ဳပ္တို႔ တကိုယ္လုံး စာရြက္သား ေကာင္းတဲ့ ေနရာေလး ဆိုလို႔ မ်က္ႏွာဖုံးေနရာေလး တခုပဲ ရိွတယ္။ ဒီေတာ့ တကိုယ္လုံး ေရာင္စုံစကၠဴေခ်ာေတြနဲ႔ခ်ည္း ျဖစ္တဲ့အျပင္ အရြယ္အစားကလဲ က်ဳပ္ထက္ ႏွစ္ပိုထူထဲတဲ့ ဒီငတိက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႏွိမ္ေတာ့တာေပါ့။
တလမ္းလုံး အခ်ိန္ရိွသေရြ႕ ဒီလိုခ်ည္း ခ်ိဳးႏွိမ္လာေတာ့ ၾကာေတာ့ ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါနဲ႔ ဒီေကာင့္ကို က်ဳပ္ကပဲ စၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
`ဒီမယ္ ေဟ့ေကာင္`
`ငါ့နာမည္ ကြာလတီကြ`
`ေအး၊ မင္းဘာသာ ကြာလတီမကလို႔ ကြာလတြတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကြာငခၽြတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ မင္းေဆာင့္ႂကြားႂကြားႏိုင္ေနတာ တဆိတ္ေတာ့ တရားလြန္ေနၿပီကြ`
အဲသလို ေျပာလိုက္လို႔ ဟိုေကာင္က ၿငိမ္မသြားပါဘူး။ ၿငိမ္မသြားတဲ့ အျပင္ က်ဳပ္ကို မထီတရီ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
`မင္းနဲ႔ငါ ဘယ္သူက ပုိၿပီး ေစ်းပိုႀကီးသလဲကြ`
`ဟာ...၊ ဒါကေတာ့ မင္းက တအုပ္လုံး စာရြက္ အေကာင္းစားေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲေလကြာ`
`ေအး၊ ငါ့လို အေကာင္းစားျဖစ္တဲ့ေန႔က်ရင္ မင္းလဲ ငါ့လိုပဲ ေစ်းႀကီးတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္မွာပဲေပါ့ကြ၊ ေထာင္လႊား ပလႊားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမို႔လို႔ ေထာင္ႏိုင္ လႊားႏိုင္တာကုိ မင္း မနာလို မျဖစ္စမ္းပါနဲ႔`
`ကဲ၊ ဒီလိုဆိုရင္ ၀ယ္တဲ့လူက မင္းကုိ ၀ယ္သလို ငါ့ကိုေရာ ဘာလို႔ ၀ယ္တာလဲ၊ ဒါကိုေတာ့ မင္းေလးစားသင့္တာေပါ့ကြ`
`ေတာ္စမ္းပါကြာ`
`ေတာ္စရာ မလိုဘူး ေဟ့ေကာင္၊ ကဲ...၊ မင္းကုိယ္မင္း ငါ့ထက္ ေစ်းပိုႀကီးတဲ့ စာအုပ္ဆိုၿပီး ပိုတန္ဘိုး ရိွတယ္ ထင္ေနရင္ ဟိုေရာက္တဲ့အခါ သခင္က မင္းနဲ႔ငါ ဘယ္သူ႔ကိုအရင္ ဖတ္မလဲ စိန္လိုက္မလား`
`ဟားဟားဟား၊ သိပ္ရတာေပါ့ကြာ`
`ေအး...၊ ဒါျဖင့္လဲ ၾကည့္ေသးတာေပါ့ကြာ`
***
အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို မွာယူခဲ့တဲ့ သခင့္အိမ္ကို ေရာက္ၿပီ။ က်ဳပ္တို႔အကုန္လုံး သခင္တေယာက္ ဘယ္စာအုပ္ကို အရင္ဖတ္မလဲ ဆိုတာကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ င့ံလင့္ေနၾကတယ္။
`ဟာ၊ ဒီမဂၢဇင္းက ေတာ္ေတာ္ ထူပါလား`
စကားသံ ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ အတူ သခင္က ဟိုေကာင့္ကို အရင္ဆုံး ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ၊ ဟိုေကာင္ က်ဳပ္ကို မထီတရီ လွမ္းၾကည့္ၿပီး သခင့္လက္ထဲကုိ ပါသြားတာ က်ဳပ္မွာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ သိမ္ငယ္ရတာ မရိွဘူး။
`စာရြက္အသားေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ`
သခင္က တေယာက္ထဲ ေရရြတ္ၿပီး ဟိုေကာင့္ကို တျဖတ္ျဖတ္လွန္ေလွာ ဖတ္ေနတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သြားၿပီေပါ့။ က်ဳပ္ ရွဳံးၿပီ။
ဒါေပမယ့္... ... ...။
***
`ဟာ...၊ ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားမွာ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ မနည္းပါလားဗ်၊ က်ေနာ့္လဲ ေပးဖတ္ေလ`
`ရတယ္ေလ`
`ခင္ဗ်ား မဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြ ထားခဲ့မယ္ေလ၊ ဖတ္ၿပီးသားေတြသာ က်ေနာ့္ကို ခဏငွား`
`ခဏငွားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဟို စာအုပ္ေတြ အပိုင္သာယူသြားေပေတာ့ ဒီဘက္က စာအုပ္ေတြေတာ့ ထားခဲ့၊ ငွားခ်င္ရင္လဲ မေမ့မေလ်ာ့ေတာ့ ျပန္ေပး၊ ဟိုစာအုပ္ေတြကေတာ့ အပိုင္သာ ယူေပေတာ့`
သခင္က ဒီ့ျပင္လူကို အပုိင္ေပးပစ္မယ္ ဆုိၿပီး လက္ညိွဳးညႊန္တဲ့ ေနရာက ဟိုေကာင္နဲ႔တကြ သူတို႔ အမ်ိဳးတူ ကြာလတီဆိုလား ကြာလတြတ္ဆိုလား ငတိေတြျဖစ္ေနတယ္။ သခင့္ဆီမွာ သိမ္းထားခ်င္တာကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔တကြ တခ်ိန္လုံး ဟိုေကာင္ေတြ ႏွိမ္တာ ခံခဲ့ရတဲ့ အျမင္မလွတဲ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေလးေတြ။
စာအုပ္ လာငွားသူက တအ့ံတၾသဟန္နဲ႔ သခင့္ကို ျပန္ေမးတယ္။
`ခင္ဗ်ားက အထူးအဆန္းပဲ၊ ေပးပစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက လွတပတေလးေတြကို`
`အျမင္လွၿပီး၊ စာမလွတာ စာအုပ္ရဲ႕ တန္ဘိုးမွ မဟုတ္တာဗ်၊ ခင္ဗ်ား အဲဒီ စာအုပ္ေတြ မယုံရင္ ဖတ္ၾကည့္၊ ေၾကာ္ျငာေတြကတင္ အဲဒီ စာအုပ္အထူရဲ႕ စာေဖာင္ တ၀က္မက ရိွတယ္။ က်န္တဲ့ တ၀က္မွာလဲ ဘယ္မလဲ စာေကာင္းေပေကာင္း၊ ဟိုမင္းသမီးက ဟိုဟာေလး ၀တ္လို႔ ဘယ္လို လွတာ၊ ဒီမင္းသားက ဟိုမင္းသမီးနဲ႔ ဘာဂလိုတိုတုိ ျဖစ္ေနတာ၊ ဟိုအကကတဲ့ ငတိမက မနက္စာကို ျမန္မာအစာထက္ အေမရိကန္စာေတြ ပိုစားျဖစ္ေနတာ...၊ ဒါေတြခ်ည္း ေရးထားတာကို ၀ယ္မိတဲ့ ကုိယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ ႏွေမ်ာေနတာ`
အရိွန္ရသြားပုံရတဲ့ သခင္က သူ႔စကားကို အားရပါးရ ဆက္ေျပာေနတယ္။
`မဂၢဇင္း တေစာင္ဆိုတာ သူ႔အမ်ိဳးအစားကို လိုက္ၿပီး စာပုံစံ မတူတာေတြကို နားလည္ေပးလို႔ရတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္တအုပ္ရဲ႕ ၇၅%ဟာ ကုန္ပစၥည္း ေၾကာ္ျငာေတြနဲ႔ခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းတေစာင္ကို အဲဒီ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြရဲ႕ အဖိုးအခေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္လိုက္ရတယ္ဆုိရင္ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ ေငြကို ညာယူတာပဲ၊ ဘယ္မလဲ အဲဒီ မဂၢဇင္းရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ ဘယ္မလဲ အဲဒီ မဂၢဇင္း ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္း၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မဂၢဇင္းေတြက စာေပလမ္းကို ေလွ်ာက္ေနတာနဲ႔ မတူဘဲ စီးပြားေရးသမားေတြကို ကိုယ္စားျပဳတာနဲ႔ပဲ တူတယ္`
သခင္က ေျပာေနရင္းနဲ႔ က်ဳပ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
`ဒီစာအုပ္ဆိုရင္ စာေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ က်ေနာ္ သိပ္သေဘာက်တဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳေတြပါတယ္။ တကယ္ဆို သူတို႔ သူတို႔ေတြ ေရးေနတဲ့ စာေတြကသာလွ်င္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြကို ကုိယ္စားျပဳေနတာ။ စာအုပ္တအုပ္ဟာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သင့္တာမဟုတ္လား`
***
ေနာက္ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သခင့္အိမ္ထဲမွာ အသံေတြ တိတ္သြားတယ္။ ဧည့္သည္လဲ ျပန္သြားၿပီ။ သခင္က က်ဳပ္ကို ဆြဲယူၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကို တရြက္ျခင္း ျပန္လွန္ေလွာ ဖတ္ေနတယ္။
ကုိယ့္ကို အေလးထားၿပီး တေသတခ်ာနဲ႔ တရြက္ျခင္း ဖတ္ရွဳေနတဲ့ သခင့္မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေနရတာ အရသာ ရိွလိုက္တာဗ်ာ။ ကြာလတီဆိုတဲ့ ဟိုေကာင့္ကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ေနတာကိုေတာင္ မေျပာလိုက္ရဘူး။ ၾကားႏိုင္ဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္သား...။
`အဖိုးအခ မ်ားတိုင္းလဲ တန္ဘိုးႀကီးသြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ` လို႔ေလ။
***
ကလိုေစးထူး
