ျမဴကင္းခ်ိန္...

ဆြမ္းထမင္းနဲ႔ ဆြမ္းဟင္းကို ခပ္ယူ ဘုန္းေပးေနသည့္ ဆရာေတာ့္ကို ေငးေမွ်ာ္ေနမိသည္...။ ဆြမ္းစားေဆာင္ငယ္ေလး တိတ္ဆိတ္ေနသည္က ဆရာေတာ့္ လက္ထဲက ဇြန္းနဲ႔ ဆြမ္းပန္ကန္ တခါတေလ ထိခတ္မိသံက လြဲလို႔ ဆိတ္ျငိမ္လြန္းလွပါဘိ...။ လက္အုပ္ခ်ီ ေငးေမွ်ာ္ေနသည့္
သူ႔စိတ္အေတြးထဲမွာေတာ့ ေ၀ခြဲမရသည့္ စိတ္၊ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ ေၾကာင့္ၾကေနမိစိတ္၊ ပူပန္စိုးထင့္စိတ္မ်ားက ေရာေထြးေနသလို ေနာက္က်ေနေလ၏။

***

ဒီေန႔က သူ႔အတြက္ တာ၀န္က်သည့္ လစဥ္ဆြမ္းအလွည့္ေန႔...။
ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေၾကာင္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ ေရာက္ေနၾကသည့္ ေရႊျမန္မာမ်ားအတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရယ္လို႔ ေခၚႏိုင္ရုံမွ် မည္ကာမတၱ ေက်ာင္းကေလးအတြက္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က အရွင္ဇာဂရ ...တဲ့။
သဒၶါမရွားေသာ္လည္း ေငြရွား၊အခ်ိန္ရွားတဲ့ အေ၀းေရာက္ ျမန္မာေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းလာထုိင္ရသည့္ ဆရာေတာ့္ခင္ဗ်ာလည္း မသက္သာ...။ စေနတနဂၤေႏြကုိေတာင္ နပ္မမွန္ႏိုင္သည့္ အားလပ္ရက္ေတြထဲကမွ
ဒကာဒကာမေတြ ေက်ာင္းကို အေရာက္အေပါက္နည္းလို႔ ဆြမ္းကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ငတ္ၿပီးၿပီလဲဆိုတာ မသိႏိုင္...။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သတ္မွတ္သပ္ရပ္ေအာင္လို႔ တေယာက္တအိမ္၊ တလတႀကိမ္ ဆြမ္းကပ္လွဴေစရန္ တာ၀န္ ခြဲေ၀ရသည္။
***
ကသုတ္ကရက္ ႏိုင္လြန္းစြာ ခ်က္ျပဳတ္လာရသည့္ သူ႔ဆြမ္းကို ဆရာေတာ္ ဘုန္းေပးရတာ အဆင္ေျပမေျပ မသိႏိုင္ေပမယ့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ဟန္ ရဟန္းေတာ္ျမတ္ အသြင္ကုိ ဖူးျမင္ေနရသည္ဟု စိတ္ထဲက ခံစားမိ၏။ ေၾသာ္..၊ ဆရာေတာ္။
တို႔တေတြ ေနတဲ့အရပ္မွာ သတင္းလာသုံးတာေတာင္ ဘာလိုလုိနဲ႔ ေလးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရိွေနၿပီ ထင္တယ္။ ဆြမ္းကြမ္း၊ ေက်ာင္းေဆာင္ ၀တၳဳ ျပည့္စုံကုံလုံလွတဲ့ အေမရိကားက တျခားေသာ ျပည္နယ္ေတြမွာ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္လိုတဲ့
လူခ်မ္းသာ ဒကာေတြ ေပါမ်ားေနတာေတာင္မွ ငါတို႔ကို ေစတနာတရား ႀကီးမားစြာ ဒီျပည္နယ္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ရရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္...၊ ဆရာေတာ္မ်ား... ငါထင္မိသလို။ အို... မဟုတ္ပါေစနဲ႔၊ မဟုတ္ပါေစနဲ႔။
ၾကည္ညိဳစိတ္နဲ႔ ေ၀ခြဲမရစိတ္တို႔ လြန္ဆြဲလြန္းစြာျဖင့္ စိတ္တို႔က အတန္ငယ္ ေနာက္က်ိလာျပန္သည္။

***

"သူတို႔ကို က်ဳပ္က ေထာင္ထဲခ်ည္း ထည့္ထားတာပဲ၊ က်ဴပ္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားတာမွ အမ်ားႀကီး" "အမ်ိဳးသားေရး အျမင္နဲ႔၊ အမ်ိဳးသားေရး အျမင္ကို၊ အမ်ိဳးသားေရး အျမင္က၊ အမ်ိဳးသားေရး အျမင္...၊
အမ်ိဳးသားေရး၊ အမ်ိဳးသားေရး.. အမ်ိဳးသားေရး"
ရွဳပ္ေထြးေနာက္က်ိလွစြာျဖင့္ပင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနေသာ အသံေတြက နားထဲမွာ ျမည္ဟည္းေနသလို ခံစားရလြန္းပါဘိ...။ အို...၊ ဟိုးငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက တခါတပါးဖူးမွ
မသင္ၾကား မနာယူရတဲ့ စကားလုံးေတြ၊ အမုန္းတရားစကားေတြ...၊ ဒီစကားေတြေၾကာင့္ ရုိက္ခတ္ပဲ့ေၾကြ ဆုံးရွဳံးသြားတဲ့ အသက္ေတြ...။ ရိွဳက္ငင္ငိုေၾကြးသံေတြ...။ ေနာက္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္ ရန္ေစာင္မႈေတြ....။
အို...၊ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးးးး။ ငါ တသက္လုံး ကုိးကြယ္ယုံၾကည္လာတဲ့ ဗုဒၶတရားေတာ္မွာ ဒါေတြ မပါဘူး။ ငါတို႔ေတြဟာ ၾကမ္းၾကဳတ္သူ၊ အမုန္းတရားေတြ ၾကီးထြားေစသူ မဟုတ္ေစရဘူးး။
ကုိယ့္ဘာသာ ေအာ္ဟစ္ေျပာေနမိသည့္အလား အေတြးစကားသံေတြက ျမည္ဟည္းပဲ့တင္ေနျပန္ပါၿပီ။

***

"ဒကာေတာ္"
တိုးတိတ္ေနေသာ္ျငား ေၾကာင့္ၾကပူေ၀ေနသည့္ စိတ္အစဥ္တို႔ကို ဆရာေတာ့္အသံက ေအးခ်မ္းစြာ ျဖိဳခြင္းပစ္လိုက္သည္။
"တင္ပါ့ ဘုရား"
"ဆြမ္းအလွဴေၾကာင့္ ဘုန္းေပးရတာ အဆင္ေျပလွပါတယ္ ဒကာ၊ ဒီဆြမ္းအလွဴေၾကာင့္ ဒကာ့မွာ စိတ္၏ေအးခ်မ္းျခင္း၊ ကုိယ္၏ ေအးခ်မ္းျခင္း ျပည့္စုံပါေစ၊ ငါးပါးေသာ ဆြမ္းလွဴအက်ိဳးကုိလဲ
ရမွာ မလြဲပါဘူး ဒကာ"
"မွန္ပါ့ ဘုရား"
"ဦးဇင္းတို႔ ဘာသာဟာ ဘယ္အရာကို အေျခခံပါသလဲ ဒကာ"
"ေမတၱာ၊ကရုဏာ၊ မုဒိတာတရားလို႔ ထင္ေၾကာင္းပါ ဘုရား"
"ေအး၊ မွန္တာေပါ့ ဒကာ၊ ငါတို႔ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ၾကီးဟာ မည္သူ႔ကုိေတာ့ မုန္းေစ၊ မည္သူ႔ကုိေတာ့ ခ်စ္ေစလို႔ မမိန္႔မွာေတာ္မူခဲ့ေခ်ဘူး"
"တင္ပါ့ ဘုရား"
"ဒီကေန႔ ဒကာ လာလွဴတဲ့ ဆြမ္းထမင္း၊ ဆြမ္းဟင္းေတြကို နဂိုမူလ စိုက္ပ်ိဳးၾက၊ ထုတ္လုပ္ၾကသူေတြဟာလဲ ဦးဇင္းတို႔နဲ႔ မတူေသာ ဘာသာ၊ မတူေသာ လူမ်ိဳး မျဖစ္ႏိုင္ေပဘူးလား ဒကာ"
" ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းပါ အရွင္ဘုရား"
"ဒီလိုဆိုေတာ့ ဒီဆြမ္းကြမ္းေတြကို စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္သူေတြကိုေရာ ေမတၱာ မပို႔သင့္ေပဘူးလား"
"ပို႔သင့္ေၾကာင္းပါ ဘုရား"
"သူကေတာ့ မဲ၏၊ ငါကေတာ့ျဖဴ၏၊ သူသည္ကား ငါ့လူမ်ိဳးမဟုတ္၊ သူသည္ ငါ့ဘာသာမဟုတ္ဆိုတဲ့ အျမင္တရားကို အေျခခံလို႔ မုန္းတီးျခင္း စိတ္ထား တစိုးတစိမွ မထားမိေစနဲ႔ ဒကာ"
"မွန္လွပါ အရွင္ဘုရား"
ေစာေစာက ေလးတြဲ႔စြာ ေနာက္က်ိေနသည့္ စိတ္အစဥ္တို႔က ဆရာေတာ့္ ဆုံးမစကားကို နာယူအၿပီး ေမာ့ၾကည့္ဖူးေမွ်ာ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကည္နူးမ်က္ရည္ေတြက ေ၀့၀ဲစြာ....။
"ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ စိတ္ထဲမယ္ အရွင္ဘုရားသည္ တပည့္ေတာ္တို႔နဲ႔ မတူျခားနား ဘာသာျခားကုိ ဟိုဒီသတင္းေတြေၾကာင့္ မုန္းတီးေနမလား ေၾကာင့္ၾကမိပါတယ္ ဘုရား"
"အိုကြယ္..."
သည္းခံခြင့္လႊတ္ေသာ အျပဳံးတစုံျဖင့္ ဆရာေတာ္က ဖြဖြေရရြတ္ေတာ္မူသည္။

***

အလုပ္သြားရပါဦးမည္...။
ေစာေစာကနဲ႔မတူ ေပါ့ပါးၾကည္လင္သြားေသာ စိတ္အစဥ္ထဲမွာေတာ့ ေမတၱာသံေ၀ ေတးဆိုသံေလး တစက ပ်ံ႕လြင့္လို႔ ေနေလေတာ့သည္။
"လုံးစုံမ်ားစြာ သတၱ၀ါ၊ ခ်မ္းသာ ကုိယ္စိတ္ျမဲပါေစ၊
ဥပါဒ္ရန္ေဘး၊ ကင္းစင္ေ၀း ျငိမ္းေအးၾကပါေစ"


ကလိုေစးထူး