ကၽြန္ေတာ့္ သမီးၾကီး ေလးႏွစ္ ျပည့္ေတာ့ ေက်ာင္းထားဖို႔ အတြက္ စီစဥ္ခဲ့ရတုန္းကေပါ့ ...။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ျမိဳ႔မွာက ကေလးတေယာက္ကုိ ေက်ာင္းစထားေတာ့မယ္ ဆိုရင္
တျမိဳ႔လုံးက စာသင္ေက်ာင္း ဆုိင္ရာ ကိစၥေတြကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ရုံးတရုံး
ရိွတယ္။ အဲဒီ ရုံးမွာ ကုိယ့္ကေလးကို စာရင္းသြားေပးၿပီးရင္ သူတို႔က
ကုိယ္ေနတဲ့ လိပ္စာ အနီးအနားမွာ ရိွတဲ့ ကေလးေက်ာင္းတက္ဖို႔ အဆင္ေျပေလာက္မယ့္
ေက်ာင္းစာရင္းေတြကို ျပတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ကုိယ့္စိတ္ၾကိဳက္ သုံးခုေလာက္ကို
ပထမဦးစားေပး၊ ဒုတိယ ဦးစားေပး၊ တတိယ ဦးစားေပး ဆိုၿပီး
ေရြးခ်ယ္ေပးရတာေပါ့။
***
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သမီး
ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အတြက္ လာၾကိဳေပးမယ့္ ေက်ာင္းကားကိစၥ၊ ေက်ာင္းကေန
ေကၽြးေမြးတဲ့ မနက္စာ ေန႔လည္စာ ကိစၥေတြ၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြကုိ စူးစမ္း
ေမးျမန္းရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ အတုိင္းပဲ သူတို႔ကုိ ေမးခြန္း တခု
ေမးျဖစ္မိခဲ့တယ္။
အဲဒါကေတာ့...
"ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္
တေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးကုိလဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ေအာင္ကုိပဲ
သြန္သင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားသလို သူ႔ကုိလဲ ဗုဒၶဘာသာပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာ ခရစ္ယာန္ေတြ မ်ားတာမုိ႔ ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြကို ခရစ္ယာန္
၀တ္ျပဳ အစီအစဥ္ေတြ၊ ခရစ္ေတာ္ ေယရွဳ အေၾကာင္းေတြကုိ သင္တာေတြ လုပ္ေလ့
ရိွလား။ အဲဒီလို ေက်ာင္းမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးကုိ မထားခ်င္ပါဘူး"
***
ဟိုအရင္ကေတာ့ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ေနခဲ့ရတဲ့အခါ ကုိယ္က လူမ်ားစုထဲ ပါ၀င္ခဲ့တာကိုး။
ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းက စီစဥ္ေပးလို႔
ဘုရားရိွခိုးရတယ္။ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီလို႔ ၾသကာသ ရြတ္ၾကတဲ့အခါ တခ်ိဳ႔
အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလး တခ်ိဳ႔က လက္ကေပးပိုက္ၿပီး ဟိုဒီ ေငးလို႔...။ အဲဒီ
သူငယ္ခ်င္းေတြထဲ ျဖဴျဖဴေလးလဲပါ၊ ညိဳညိမည္းမည္းေလးလဲ ပါတာေပါ့။
တခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးက အဲဒီလို လက္ကေလးပိုက္ၿပီး ေငးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို
"ဟိတ္ေရာင္၊ ဘုရား ရိွခိုးေလကြာ" လို႔ ဆရာသြားလုပ္တာေပါ့။ အဲဒီ ကေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျဖတာ "ငါ့ဘုရားမွ မဟုတ္တာကြ" ..တဲ့။
***
အခု သူတပါး တိုင္းျပည္ အေမရိကားကုိ ေရာက္တဲ့အခါ ေမြးထားတဲ့ ကုိယ့္ကေလးကို
သူတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ၾကီးစုိးေနတဲ့ ဘာသာထဲ ေရာက္သြားမွာ အလြန္
စိုးရိမ္မိတယ္။ ဒါက တပါးသူ ကုိးကြယ္ ယုံၾကည္တဲ့ အဲဒီ ဘာသာကုိ ေစာ္ကား
အထင္ေသးလိုစိတ္ လုံး၀ မရိွေသာ ကုိယ့္ဘာသာကုိသာ ကုိယ့္ကေလးက
ကုိးကြယ္ေစခ်င္တဲ့ မိဘရဲ႕ အတၱတမ်ိဳးနဲ႔ပါ။
လူအမ်ားစု ျဖစ္ေနၾကတဲ့
သူတို႔ေတြရဲ႕ "ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ" ဆိုတာေနာက္ကုိ သမီးကေလး
ေကာက္ေကာက္မ်ား ပါသြားေလမလား ဆိုတာကို ဗုဒၶဘာသာ မိဘတေယာက္ အေနနဲ႔
ပူပန္ရတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္က ေနရထုိင္ရေတာ့လဲ လူနည္းစု အေနနဲ႔ ေနရတာ။
ေျပာၾကေတာ့လဲ အဂၤလိပ္စကားေတြကသာ ခပ္မ်ားမ်ား၊ ျမန္မာစကားကို
ကုိယ့္ရင္ေသြးေတြ ေျပာေနႏိုင္ဖို႔ကိုေတာင္ မနည္းအားယူ က်ားကန္ေနရတဲ့
အေျခအေန...။
တခါတေလ အိမ္ကို တံခါး လာေခါက္ေသာ ဘာသာေရး
စည္းရုံးတတ္သူမ်ားက က်မ္းစာအုပ္ေလး တကုိင္ကုိင္နဲ႔ အဲဒီ စာအုပ္ထဲက
ဘယ္အပုိဒ္ကို ရွင္းျပခ်င္လို႔ပါ ဆုိရင္ "က်ဳပ္တုိ႔က ဗုဒၶဘာသာဗ်" လို႔
မ်က္ႏွာထား တည္တည္နဲ႔ ေျပာလႊတ္ရတယ္။
ဒီၾကားထဲ ဘယ္သူ
ဘယ္၀ါကေတာ့ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကေန သူတို႔ အစည္းအရုံးေကာင္းလို႔ ဘယ္ဘာသာကုိ
ပါသြားၿပီေဟ့ ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရင္ "င့ါကေလးမ်ား ဘာသာျခားသြားရင္"
ဆိုတာမ်ိဳး ပူမိျပန္တာပဲ...။
***
အဲဒီလို ပူပန္မိျပန္ေတာ့
ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က
ဘုရားရိွခိုးေနၾကခ်ိန္ မ်က္လုံးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ လက္ကေလး ပိုက္ၿပီး
အေ၀းကို ေငးေနၾကရွာတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းေဖာ္ေတြကို မ်က္စိထဲ
ေျပးျမင္မိတယ္။
သူတို႔ေရာ ဘယ္လို ခံစားေနၾကရွာခဲ့မလဲ။
***
လူနည္းစု ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာ
အတုိင္း ဘုရားရိွခိုးေစတာ ရပ္ေပးရမလားလို႔ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္
မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ ရပ္ေပးပါလုိ႔ ေျပာဖို႔လဲ လုံး၀ မ၀့ံတာ အမွန္ပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ
မိဘ တေယာက္အေနနဲ႔ဆို ကုိယ့္ကေလးက ေက်ာင္းသြားတာ စာလဲတတ္၊ ဘာသာေရးလဲ
ကုိင္းရိွဳင္းဆိုတာမ်ိဳးကုိ သိပ္လိုခ်င္တာေပါ့။
ဒါဆုိရင္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ကေလးေတြက ၾသကာသ ဆိုေနၾကခ်ိန္မွာ လူနည္းစု
ကေလးေတြအတြက္ေရာ သူတုိ႔ ဘာသာအလိုက္ သီးျခား အခန္းတခုခုမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ၀တ္ျပဳ
ဆုေတာင္းေစတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လုပ္ေပးရင္ေရာ ေကာင္းမလား။ ခပ္တိမ္တိမ္ဉာဏ္နဲ႔
မီသေလာက္ ေတြးမိတယ္။
တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းေတြမွာ အဲဒီလို အစီအစဥ္ေလးေတြ
ရိွေနႏွင့္ၿပီးသားဆို အေကာင္းဆုံး ျဖစ္မွာပဲ၊ မရိွေသးရင္လဲ ရိွေနရင္
ေကာင္းမွာပဲလို႔ လူနည္းစု ခံစားခ်က္နဲ႔ အေတြးေက်ာက ရွည္မိျပန္ေရာ...။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း အစကုိက "တရားမွ်တ
လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ မေသြ ~~" လုိ႔ အစခ်ီထားတာ မဟုတ္လား။ တရားမွ်တရမယ္၊
လြတ္လပ္ျခင္း ဆုိတဲ့ သူတပါးကုိ မထိပါးသည့္ လြတ္လပ္စြာ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္ခြင့္
ကုိ မွ်မွ်တတ ရိွျခင္းကေန မေသြဖယ္ရဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္လား...။
***
စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႔ ေမးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္းကုိ သူတို႔ ေက်ာင္းရဲ႕ တာ၀န္ခံက ခပ္ျပဳံးျပဳံးပဲ ေျဖခဲ့တယ္။
"အခု ခင္ဗ်ားသမီးကုိ ထားမယ့္ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို ဘာသာေရးေတြနဲ႔ ဆုိင္တာ
လုံး၀ မသင္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဘာသာေရးေက်ာင္း တခ်ိဳ႔က သီးသန္႔ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ခင္ဗ်ားတုိ႔လို လူနည္းစုေတြကုိပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားတဲ့ အတြက္ အခု
ခင္ဗ်ားသမီးရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာ လုံး၀ မသင္ပါဘူး၊
စိတ္မပူပါနဲ႔"
***
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံက ေက်ာင္းတခုခုမွာ...။
ေက်ာင္းလာအပ္တဲ့ မိဘတေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ ေမးတဲ့ ေမးခြနး္လိုမ်ိဳး
ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တျခား ဘာသာ တခုခု အမည္နဲ႔ ေက်ာင္းကုိ
ေမးခဲ့ရင္...။
ျပန္ေျဖဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီလား။
***
ကလိုေစးထူး
Monday, June 06, 2016
Sunday, June 05, 2016
ေနနည္း တူမတူ ...
ဒီတပတ္ ပိတ္ရက္မွာေပါ့...။
စာဖတ္နည္း သုံးနည္းထဲက တနည္းျဖစ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ နားေထာင္ျခင္းကုိ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ဆရာ ဦးဘုန္း (ဓာတု)၊ ဆရာ ညီမင္းညိဳနဲ႔ ဆရာ ဦးကုိနီတို႔ မေလးရွားမွာ ဒီႏွစ္ ႏွစ္ဦးပုိင္းတုန္းက ေဟာေျပာခဲ့ၾကတာေတြကုိ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ တေယာက္ကို တနာရီခြဲေလာက္ ေျပာၾကတာ ဆုိေတာ့ သုံးေယာက္စာ နားေထာင္ပစ္လိုက္တာ အားပါးတရပဲေပါ့။
အဲဒီဆရာေတြ ေဟာေျပာေနသမွ်၊ ေဟာေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို နားေထာင္လိုက္ရင္ စာေပေရးရာ မွတ္သားစရာမ်ားအျပင္ အထင္အရွား ၾကားႏိုင္၊ ျမင္ႏုိင္တာကေတာ့ လက္ရိွ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး အေနအထားပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေဟာေျပာခ်က္ကို နားေထာင္မိရင္ အဲဒီတုန္းက အေျခအေနေပါ့။ အခုေခတ္ကာလ ဆိုရင္လဲ အခုေခတ္ကာလ အေျခအေနေတြကို သူတို႔ ေဟာေျပာခ်က္ေတြထဲမွာ နားေထာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။
***
ဦးဘုန္းရဲ႕ ေျပာစကား တခုကုိ နားေထာင္မိတဲ့အခိုက္မွာ ခဏရပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ သူေျပာတာက ဘာလဲ ဆုိေတာ့...
"ၾကဳံၾကိဳက္လို႔ ေျပာပါရေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေရးဆရာ တေယာက္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ ညီမင္းညိဳဟာ ႏိုင္ငံေရးသမား လုံး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာဟာ ကုိယ္ျဖတ္သန္းတဲ့ ေခတ္ကုိ မွတ္တမ္း တင္ျခင္းပါပဲ"
***
စာေရးဆရာ ရင့္မ သူတို႔က စာေရးျခင္းကုိ အဲဒီလို ခံယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လို ဟိုေရးဒီျခစ္သမားကလဲ စာေရးျခင္း ဆုိတာကုိ အဲဒီအတုိင္းပဲ ယုံၾကည္ လက္ခံထားပါတယ္။
ေလျပည္ညွင္းေလးေတြ တိုက္ခတ္လို႔ သာသာယာယာ ရိွလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္ကို စာဖြဲ႔သီက်ဴးခ်င္တာေပါ့။
ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကုိလဲ ေဖာ္က်ဴးၾကည့္ခ်င္ျပန္တာပဲ။
လြမ္းေဆြးျခင္းဟာ ရသ တပုဒ္လဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။
အဲဒီလိုပဲ...
ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ေရႊျပည္ၾကီးက ေတာ္တည့္ျခင္း၊ မေတာ္မနန္း ျဖစ္ျခင္းေတြအေပၚ ကုိယ့္အျမင္ကို ခ်ခင္းျပရတာလဲ စာေရးသူ တေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ။
စာေရးသူ တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ စာေတြဟာ သူ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ေခတ္ကုိ ေဖာ္ျပေနရမယ္ ဆုိတာက စာဖတ္သူ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကုိယ့္ဘာသာ ခံယူထားတဲ့ နားလည္မႈပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္တုန္းက အခ်စ္ေရ၊ ေမာင္ေရ ေရးၿပီး ေနာက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လဲ ေမာင္ေရ၊ အခ်စ္ေရပဲ ေရးေနျမဲ စာေရးသူေတြလဲ ရိွႏိုင္တယ္။ သူ႔လုိင္းနဲ႔သူမို႔ ထူးၿပီး မွတ္ခ်က္ မေပးလိုေပမယ့္ ေခတ္ရဲ႕ ပုံရိပ္ ပုိမိုထင္ဟပ္ေစတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပုိၿပီး ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္ကလဲ သူတို႔ကို အတုယူပါတယ္။
***
"လူေတြ ဘာနဲ႔ ေနၾကသလဲ"
ရုရွ စာေရးဆရာ လီယိုေတာ္စတြိဳင္းက ၁၈၈၁ ခုႏွစ္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အဲဒီ စာအုပ္ကို ေမာင္ထင္က ဘာသာျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ပါ အခ်က္အလက္ေတြကုိ အေျခခံၿပီး ဦးဘုန္းက ေဟာေျပာတယ္။
လူေတြ ဘာနဲ႔ေနလဲ။
အေဖအေမနဲ႔ အတူေနတဲ့လူရိွမယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ အတူေနသူရိွမယ္။ အိမ္နဲ႔ ေနမယ္။ ေငြနဲ႔ေနမယ္။ အဖုိးတန္ ကားၾကီးေတြနဲ႔ ေနမယ္။ မိသားစုနဲ႔ ေနမယ္။ အာဏာနဲ႔ ေနမယ္။ မာန္မာနနဲ႔ ေနမယ္။ အေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႔ ေနမယ္။ မနာလိုျခင္းေတြနဲ႔ ေနမယ္။ ေလ့လာ ဆည္းပူးျခင္းနဲ႔ ေနမယ္။ ပ်င္းရိျခင္းနဲ႔ ေနမယ္။ ေမတၱာတရားနဲ႔ ေနမယ္။ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ေနမယ္။
စာလာဖတ္သူကလဲ ဒီစာကို ေရးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတူတဲ့ ေနနည္း ရိွသလို တူတာေတြလဲ ရွိၾကမွာပါပဲေပါ့။
ဒီအေကာင္ေတာ့ ဒါေတြ ေရးေနျပန္ၿပီ၊ ဟုိကိစၥေတာ့ ေရးျပန္ပဟ ဆုိၿပီး စိတ္ထဲ မေတြ႔ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ရုိးရိုးပဲ ျပန္ေျပာစရာ ရိွတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္းကုိက ပုံက် ဟုတ္လွခ်ည့္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ဖူးသလို ခင္ဗ်ားေနနည္း အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ပုံစံတူ လိုက္ေနျဖစ္ခ်င္မွ ေနျဖစ္မွာကုိေတာ့ နားလည္ေစခ်င္တယ္။
***
စာေတြ ေရးပါဦးမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ ဆိုေတာ့ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ မကုန္မခန္းသြားသေရြ႕ေပါ့။ ဖတ္မွတ္၊ ေရးသား ရတာကိုက ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္း တမ်ိဳးကုိး။
***
ကလိုေစးထူး
စာဖတ္နည္း သုံးနည္းထဲက တနည္းျဖစ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ နားေထာင္ျခင္းကုိ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ဆရာ ဦးဘုန္း (ဓာတု)၊ ဆရာ ညီမင္းညိဳနဲ႔ ဆရာ ဦးကုိနီတို႔ မေလးရွားမွာ ဒီႏွစ္ ႏွစ္ဦးပုိင္းတုန္းက ေဟာေျပာခဲ့ၾကတာေတြကုိ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ တေယာက္ကို တနာရီခြဲေလာက္ ေျပာၾကတာ ဆုိေတာ့ သုံးေယာက္စာ နားေထာင္ပစ္လိုက္တာ အားပါးတရပဲေပါ့။
အဲဒီဆရာေတြ ေဟာေျပာေနသမွ်၊ ေဟာေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို နားေထာင္လိုက္ရင္ စာေပေရးရာ မွတ္သားစရာမ်ားအျပင္ အထင္အရွား ၾကားႏိုင္၊ ျမင္ႏုိင္တာကေတာ့ လက္ရိွ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး အေနအထားပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေဟာေျပာခ်က္ကို နားေထာင္မိရင္ အဲဒီတုန္းက အေျခအေနေပါ့။ အခုေခတ္ကာလ ဆိုရင္လဲ အခုေခတ္ကာလ အေျခအေနေတြကို သူတို႔ ေဟာေျပာခ်က္ေတြထဲမွာ နားေထာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။
***
ဦးဘုန္းရဲ႕ ေျပာစကား တခုကုိ နားေထာင္မိတဲ့အခိုက္မွာ ခဏရပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ သူေျပာတာက ဘာလဲ ဆုိေတာ့...
"ၾကဳံၾကိဳက္လို႔ ေျပာပါရေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေရးဆရာ တေယာက္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ ညီမင္းညိဳဟာ ႏိုင္ငံေရးသမား လုံး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာဟာ ကုိယ္ျဖတ္သန္းတဲ့ ေခတ္ကုိ မွတ္တမ္း တင္ျခင္းပါပဲ"
***
စာေရးဆရာ ရင့္မ သူတို႔က စာေရးျခင္းကုိ အဲဒီလို ခံယူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လို ဟိုေရးဒီျခစ္သမားကလဲ စာေရးျခင္း ဆုိတာကုိ အဲဒီအတုိင္းပဲ ယုံၾကည္ လက္ခံထားပါတယ္။
ေလျပည္ညွင္းေလးေတြ တိုက္ခတ္လို႔ သာသာယာယာ ရိွလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္ကို စာဖြဲ႔သီက်ဴးခ်င္တာေပါ့။
ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကုိလဲ ေဖာ္က်ဴးၾကည့္ခ်င္ျပန္တာပဲ။
လြမ္းေဆြးျခင္းဟာ ရသ တပုဒ္လဲ ျဖစ္သြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။
အဲဒီလိုပဲ...
ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ ေရႊျပည္ၾကီးက ေတာ္တည့္ျခင္း၊ မေတာ္မနန္း ျဖစ္ျခင္းေတြအေပၚ ကုိယ့္အျမင္ကို ခ်ခင္းျပရတာလဲ စာေရးသူ တေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ။
စာေရးသူ တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ စာေတြဟာ သူ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ေခတ္ကုိ ေဖာ္ျပေနရမယ္ ဆုိတာက စာဖတ္သူ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကုိယ့္ဘာသာ ခံယူထားတဲ့ နားလည္မႈပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္တုန္းက အခ်စ္ေရ၊ ေမာင္ေရ ေရးၿပီး ေနာက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လဲ ေမာင္ေရ၊ အခ်စ္ေရပဲ ေရးေနျမဲ စာေရးသူေတြလဲ ရိွႏိုင္တယ္။ သူ႔လုိင္းနဲ႔သူမို႔ ထူးၿပီး မွတ္ခ်က္ မေပးလိုေပမယ့္ ေခတ္ရဲ႕ ပုံရိပ္ ပုိမိုထင္ဟပ္ေစတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပုိၿပီး ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္ကလဲ သူတို႔ကို အတုယူပါတယ္။
***
"လူေတြ ဘာနဲ႔ ေနၾကသလဲ"
ရုရွ စာေရးဆရာ လီယိုေတာ္စတြိဳင္းက ၁၈၈၁ ခုႏွစ္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အဲဒီ စာအုပ္ကို ေမာင္ထင္က ဘာသာျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ပါ အခ်က္အလက္ေတြကုိ အေျခခံၿပီး ဦးဘုန္းက ေဟာေျပာတယ္။
လူေတြ ဘာနဲ႔ေနလဲ။
အေဖအေမနဲ႔ အတူေနတဲ့လူရိွမယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ အတူေနသူရိွမယ္။ အိမ္နဲ႔ ေနမယ္။ ေငြနဲ႔ေနမယ္။ အဖုိးတန္ ကားၾကီးေတြနဲ႔ ေနမယ္။ မိသားစုနဲ႔ ေနမယ္။ အာဏာနဲ႔ ေနမယ္။ မာန္မာနနဲ႔ ေနမယ္။ အေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႔ ေနမယ္။ မနာလိုျခင္းေတြနဲ႔ ေနမယ္။ ေလ့လာ ဆည္းပူးျခင္းနဲ႔ ေနမယ္။ ပ်င္းရိျခင္းနဲ႔ ေနမယ္။ ေမတၱာတရားနဲ႔ ေနမယ္။ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ေနမယ္။
စာလာဖတ္သူကလဲ ဒီစာကို ေရးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတူတဲ့ ေနနည္း ရိွသလို တူတာေတြလဲ ရွိၾကမွာပါပဲေပါ့။
ဒီအေကာင္ေတာ့ ဒါေတြ ေရးေနျပန္ၿပီ၊ ဟုိကိစၥေတာ့ ေရးျပန္ပဟ ဆုိၿပီး စိတ္ထဲ မေတြ႔ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ရုိးရိုးပဲ ျပန္ေျပာစရာ ရိွတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္းကုိက ပုံက် ဟုတ္လွခ်ည့္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ဖူးသလို ခင္ဗ်ားေနနည္း အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ပုံစံတူ လိုက္ေနျဖစ္ခ်င္မွ ေနျဖစ္မွာကုိေတာ့ နားလည္ေစခ်င္တယ္။
***
စာေတြ ေရးပါဦးမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ ဆိုေတာ့ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ မကုန္မခန္းသြားသေရြ႕ေပါ့။ ဖတ္မွတ္၊ ေရးသား ရတာကိုက ကၽြန္ေတာ့္ ေနနည္း တမ်ိဳးကုိး။
***
ကလိုေစးထူး
Subscribe to:
Posts (Atom)
