ဟုန္မွာစိုးတယ္...

`ဒီေကာင္ေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ တိုင္းျပည္ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာဗ်´

ဘယ္ကတည္းက စကားစေနသလဲေတာ့ မသိ... ...။ နည္းနည္း ျမွင့္တက္လာတဲ့ ေလသံေၾကာင့္ ကြမ္းယာယာေနတဲ့ ဖိုးေအာင္က သူ႔ကြမ္းယာဆိုင္ေဘးက ေခြးေျခခုံေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆီ ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ယာလက္စ ကြမ္းယာေတြကုိ ဆက္ယာေနျပန္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ဟိုပုဂၢိဳလ္ဆီကေန စကားသံ ထပ္ထြက္လာျပန္တယ္။

`ကိုေအာင္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ အခုဆို ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ငတ္ေနလဲ၊ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ရသလဲ၊ ဒါဟာ ဒီ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးေၾကာင့္... ... ...´

`ဒီအာဏာရွင္ စနစ္ကို အျမစ္ျဖတ္ေတာ္လွန္မွ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ေကာင္းစားမွာ´

ေျပာရင္းနဲ႔ အရိွန္ရလာပုံရတဲ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို ကြမ္းယာေတြ ယာေနတာ လက္စသတ္သြားတဲ့ ဖိုးေအာင္က `အကို၊ ေရာ့...၊ ကြမ္းယာေတြ ၿပီးၿပီ´ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီဘက္ကို ျပန္လွည့္လာတဲ့ ဖုိးေအာင္က က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိေတာ့ တခုခုကို ရွဲဳ႕မဲ့ဟန္ လုပ္ျပလိုက္ေသးတယ္။ မွာထားတဲ့ ကြမ္းယာေတြရသြားၿပီးေပမယ့္ ေစာေစာက ပုဂၢိဳလ္က စကားစက ျပတ္ေသးဟန္ မတူဘူး။

`ဒီမွာဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႔က ထုတ္တဲ့ စာေစာင္၊ ခင္ဗ်ားစိတ္၀င္စားရင္ ဖတ္ေပါ့´ ဆိုၿပီး ဖိုးေအာင္လက္ထဲကို စာေစာင္ တခု ထုိးေပးတယ္။ ဖိုးေအာင္က...

`ေဆာရီး အကုိရာ၊ က်ေနာ္ စိတ္မ၀င္စားဘူး´

အဲဒီ ျဖစ္ရပ္ေလးကို စေတြ႔ေတြ႔ျခင္းတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့ ဖုိးေအာင္ကို စိတ္တိုလုိက္တာမ်ား။ သူ႔ကို အားနာလုိ႔သာ ေရွ႕တင္မွာ ဘာမွမေျပာျဖစ္တာ၊ စိတ္ထဲကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို ရွဳတ္ခ်တာေပါ့။ အလကားလူ၊ ကုိယ့္ႏိုင္ငံမွာ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္းေတာင္ စိတ္မ၀င္စားတဲ့လူ၊ ဒီလိုလူေတြခ်ည္း မ်ားေနလို႔ အာဏာရွင္ေတြ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ပိုၿမဲေနတာ စသျဖင့္ စသျဖင့္ အေတြးေတြန႔ဲ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ႀကီးကို ေဒါပြခဲ့ဖူးတယ္။

***

`အကို...၊ အကုိ...၊ အကိုတုိ႔ အမတို႔ ဘယ္သူရိွပါသလဲခင္ဗ်ာ´
`ဒုန္း၊ ဒုန္း၊ ဒုန္း´

အခ်ိန္က ည ၂ နာရီသာသာေလာက္ ရိွၿပီျဖစ္လို႔ အားလုံးက အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ၿခံေရွ႕က တံခါးကို တစုံတေယာက္က တဒုန္းဒုန္းထုလိုက္၊ ၀ုန္း၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ လႈပ္ခါလိုက္၊ ပါးစပ္ကလဲ ေအာ္ဟစ္လိုက္နဲ႔မို႔ အိမ္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ အကုန္ လန္႔ႏိုးကုန္တယ္။ ကိုျဖဴက က်ေနာ့္ဟို...

`ေဟ့လူ၊ လာလာ... ...၊ ၿခံေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး´ ဆိုၿပီး ေျပာလဲေျပာ အိပ္ရာကေနလဲ အလူးအလဲထလို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၿခံေရွ႕ကို အျမန္ထြက္လာေတာ့ ၿခံတံခါးနားမွာ အသက္ ၂၅ ၀န္းက်င္အရြယ္ေလာက္ လူရြယ္ သုံးေယာက္ေလာက္ ရပ္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာက ေကာင္မေလး သုံးေလးေယာက္ ... ... ...။

`က်ေနာ္တုိ႔ ဒီၿခံေရွ႕က အထည္စက္႐ုံကပါ၊ က်ေနာ္တို႔ထဲက တေယာက္ ဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ဗိုက္နာတယ္ဆိုၿပီး လူးလိမ့္ေနတာပဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြလဲ ျပာေနၿပီ၊ ဘာလုပ္ေပးရမွန္းလဲ မသိဘူး၊ အလုပ္သမားေခါင္းကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့လဲ မကုိင္ဘူး၊ အဲဒါ... ... ... ...´

အဲဒါ... ... ... ဆုိၿပီး ဆက္ေျပာမယ့္စကားေတြက တန္႔သြားေပမယ့္ သူတုိ႔ ဘာအကူအညီလိုသလဲ ဆုိတာကို ကုိျဖဴက ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ... ...

`ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ားက ဆုိင္ကယ္သြားထုတ္ဗ်ာ၊ သူတုိ႔ စက္႐ုံေရွ႕ေမာင္းသြားလုိက္ လိုအပ္ရင္ တခါထဲ ေဆး႐ုံေခၚသြားရေအာင္´

ေနာက္ပုိင္းမွ သိရတာက ဗိုက္နာေနတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက အစာအဆိပ္သင့္တာပါ။ သူ႔ကုိေတြ႔ေတာ့ ဘာရယ္ညာရယ္ေျပာမေနေတာ့ဘူး၊ ေဘးက ၀ိုင္းေပြ႔တဲ့လူ ေပြ႔နဲ႔ ဆိုင္ကယ္တစီးမွာ လူသုံးေယာက္စီးလို႔ အဲဒီေကာင္ေလးကို အလယ္မွာ ညွပ္ထုိင္ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ ကုိျဖဴ ေဆး႐ုံကို ေခၚသြားတယ္။

ေကာင္ေလးကို ေဆး႐ုံမွာ တင္ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပန္လာေတာ့ ျခံ၀မွာ ေစာေစာက လူရြယ္ေတြ ရိွေနတုန္းပဲ။ ကုိျဖဴက ဘာမွစိတ္မပူဖို႔၊ ေလာေလာဆယ္ ေဆး႐ုံမွာ တင္ထားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ မနက္မိုးလင္းရင္ သက္သာသြားလိမ့္မွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပေနတယ္။ သူတုိ႔ေတြကလဲ ေက်းဇူးေတြ အထပ္ထပ္တင္လို႔ေပါ့။ အဲဒီလို ေျပာေနၾကရင္းနဲ႔ သူတုိ႔ထဲက တေယာက္က ကုိျဖဴ႔ကုိ ျဗဳန္းဆို ေမးခြန္းတခု ႐ုတ္တရက္ေမးလိုက္တယ္။

`ဟို...၊ အကိုတို႔က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြလား´

ကုိျဖဴက...

`သူပုန္ေတြ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ´

လို႔ ခပ္တိုတုိ ေျဖၿပီး အိမ္ထဲကို ျပန္၀င္သြားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့...၊ က်ေနာ္တုိ႔ ျခံေရွ႕က စက္႐ုံက လူငယ္ေလးေတြ တခ်ိဳ႔ သူတုိ႔ အလုပ္အားခ်ိန္ေတြ၊ အလုပ္နားရက္ေတြဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ထဲမွာဖတ္ခြင့္ မရႏိုင္တဲ့ စာေစာင္ေတြ၊ သတင္းစာေတြကို လုိလုိလားလားနဲ႔ လာေတာင္းဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ဘာေတြ အခက္အခဲျဖစ္ေနလဲ၊ စက္႐ုံထဲမွာက ဘယ္လိုဘယ္ပုံ အလုပ္လုပ္ေနရတာလဲ၊ လုပ္ခက ဘယ္ေလာက္၊ အလုပ္ရွင္က ဘယ္ပုံဘယ္လို မတရားလုပ္တာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို အားကုိးစရာ၊ တိုင္တည္စရာ တခုအေနနဲ႔ကုိ သေဘာထားၿပီး ရင္ဖြင့္တတ္လာၾကပါေတာ့တယ္။

***



မေတြ႔ျဖစ္တာ လနဲ႔ခ်ီၾကာေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ မိတ္ေဆြ တေယာက္နဲ႔ တေန႔ကဆုံျဖစ္ေတာ့ စကားေတြ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ သူက အဲဒီ ကာတြန္း က်ေနာ့္ကို ျပျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီး ဦးဘဂ်မ္းရဲ့ အဲဒီကာတြန္းကို ဖတ္မိေတာ့ အေပၚမွာ က်ေနာ္ေရးျပခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုကို မ်က္စိထဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိ၊ သတိရမိပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ့ ကာတြန္းထဲက `ဟုန္ေနၿပီ´ ဆိုတဲ့ စကားက ပဲ့တင္သံေတြလို ျမည္ဟည္းေနတယ္။

***

`က်ေနာ့္ဘ၀ကို ဒါမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ အပ်က္မခံရဲဘူး´
`ဟာဗ်ာ၊ တေန႔တေန႔ ဒါေတြက ဘယ္ေနရာမဆို ေတြ႔ေနရတာပဲ၊ ဘာတဲ့ ... ပုရစ္ဖူးေတြ ေျမမွာေႂကြ၊ စစ္ဘီလူးေတြ ေမမွာေသ တို႔ ဘာတုိ႔၊ ၾကည့္ေလဗ်ာ၊ အခုပဲ ၂၀၀၈ ကို ကုန္ေနၿပီ။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္လာလုိ႔လဲ´ `ႏိုင္ငံေရးလား၊ သားသားေၾကာက္ေၾကာက္၊ ဟဲဟဲ´
`ေၾသာ္...၊ အကိုက အဲဒါေတြ လုပ္ေနတာလား၊ အင္းအင္း၊ ညီမတို႔ေတာ့ ဆင္ျခင္ရတယ္။ ေၾသာ္...၊ မတရားတာေတာ့ သိတာေပါ့ အကုိရယ္၊ ဒီလိုပဲ မနက္ျဖန္မ်ား ေျပာင္းလာမလား၊ သဘက္ခါမ်ား ေျပာင္းလာမလားနဲ႔ ေမွ်ာ္ခဲ့တာလဲ မနည္းဘူးေလ´ `က်ေနာ္ ေဒၚစုကိုေတာ့ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ... ... ...´


ဆရာႀကီး ဘဂ်မ္းကာတြန္း၊ `ၾကားရတာမ်ားေတာ့ ဟုန္ေနၿပီ အဘရဲ့´ ... .. ...။

***



`ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္၊ က်ေနာ္တုိ႔က ျပည္သူေတြနဲ႔ သီးျခားျဖစ္မယ့္ အေျပာအဆို အျပဳအမူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြခ်ည္းပဲ၊ စကားလုံးေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနရင္ ၾကာေတာ့ ျပည္သူက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မဆက္ဆံရဲေတာ့တာေတြ မထိေတြ႔ရဲတဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးေတြ ရိွတယ္´

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိကုိႀကီးရဲ့ ေတာင္တြင္းႀကီးမွာ ေျပာသြားတဲ့ အဲဒီစကားဟာ အထက္က တင္ျပခဲ့သလို ၾကာေတာ့ ဟုန္လာမွာကုိ စိုးရိမ္လို႔မ်ားလား လို႔ ခံစားမိျပန္တယ္။

***

`က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ ျပႆနာက ႏိုင္ငံေရးကို လုပ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့လူေတြက သူတို႔ကုိယ္ကုိသူတုိ႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုတဲ့ လူတန္းစားတရပ္အျဖစ္ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ သတ္မွတ္မွန္းမသိ သတ္မွတ္ေနၾကတာပဲဗ်၊ တခ်ိန္လုံး ႏိုင္ငံေရးစကားေတြပဲေျပာေနေတာ့ ၾကာေတာ့ လူေတြက နားရည္လွ်ံကုန္တယ္လို႔ ထင္တာပဲဗ်ာ´

ေလးစားရတဲ့ အကုိတေယာက္က မွတ္မွတ္ရရ ေျပာသြားဖူးတဲ့ စကား။

***

`ဟုန္မသြားၾကရေအာင္´ က်ေနာ္တုိ႔ ပါးနပ္မႈ ရိွဖုိ႔ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ဟုန္မွာ စိုးမိပါတယ္။

***

ကလိုေစးထူး

(ဒီပို႔စ္ေရးျဖစ္ဖို႔ တြန္းအားျဖစ္ေစတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးဘဂ်မ္း ရဲ့ ကာတြန္းကြက္ကုိ ပုိ႔ေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္မိတ္ေဆြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)