တကယ္ လုပ္သင့္တဲ့ အရာ…

စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလးကို ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနရတာက ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။

စာရြက္ထဲမွာ အၾကမ္းေရးထားသည့္ စာရင္းေတြကို ကြန္ပ်ဴတာထဲကို တဆင့္ ႐ိုက္ထည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ရၿပီးၿပီလဲဆိုၿပီး ထပ္မံတြက္ခ်က္မိျပန္သည္။ လက္ရိွရထားတဲ့ အတိုင္းအတာအရ ဆိုးေတာ့ မဆုိးလွပါဘူး လို႔ ေတြးမိေသးေပမယ့္ တခုခု လိုေနေသးသလို စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနတာႀကီးက ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္လုိ႔ မရျဖစ္ေန၏။

ကြန္ပ်ဴတာ ေဘးက တယ္လီဖုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္ကို မတႈန္မလႈပ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။

***

သူ …။ သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ ကုိစိန္ လို႔ပဲ လြယ္လြယ္ေခၚၾကပါစို႔…။

သူနဲ႔ က်ေနာ္က တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း…။ ဟိုးအစကေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီး မဟုတ္လွေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔မိရင္ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္စကား ဟဟ မဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မေခၚႏိုင္မေျပာႏိုင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

အစည္းအေ၀းတခုခု လုပ္ၾကၿပီဆိုရင္ သူေျပာခ်င္တာနဲ႔ က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္တာက အၿမဲဆန္႔က်င္ဘက္…။ သူက က်ေနာ့္ကို `ဘာမဟုတ္တဲ့ေကာင္´ လို႔ ထင္ခ်င္သည္။ က်ေနာ့္ကလဲ သူ႔ကို `အလကားလူ´ ဟု စိတ္ထဲကေန သတ္မွတ္၏။ က်ေနာ္ေျပာသမွ်ကို ကန္႔လန္႔တုိက္တတ္ေသာ သူ႔ကို က်ေနာ္က စကားမေျပာခ်င္သလုိ သူေျပာသမွ်ႏွင့္ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္တတ္ေသာ က်ေနာ့္ကို သူကလဲ အျမင္မၾကည္…။

ၿပီးခဲ့ႏွစ္ ၾသဂုတ္လက က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္နယ္မွာ အထိမ္းအမွတ္အခမ္းအနား တခုလုပ္ေတာ့ သူလာမတက္ခဲ့သလို အခမ္းအနားလုပ္ဖုိ႔ က်သင့္ေငြကို ဒီျပည္နယ္မွာ ရိွတဲ့ ျမန္မာေတြက စုေပါင္းထည့္၀င္ၾကေတာ့လဲ သူမပါခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မေပးခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ေျခသူ႔လက္ ျဖစ္ခြင့္မရတဲ့အတြက္ အဲဒီ အခမ္းအနားကို လစ္လ်ဴရွဳခဲ့တာကို တဆင့္ျပန္သိရေတာ့ က်ေနာ္ကလဲ သူ႔အမ်ိဳးသမီး ဖိတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔သားကေလးရဲ့ ေမြးေန႔ပြဲကို မသြားခဲ့ပါ။

လူဆိုတာကလဲ ခက္သည္။ ဟိုတခ်ိန္ အဆင္ေျပတုန္းကသာ သူဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္ကေတာ့ သူဘာေတြျဖစ္ေန ျဖစ္ေန၊ ဘာေတြလုပ္လုပ္ မ်က္စိထဲ နားထဲမွာ ကန္႔လန္႔ခ်ည္းသာ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ သူကလဲ က်ေနာ့္အေပၚ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ စိတ္သာ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။

***

ေမလ ၃ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံ ေရႊျပည္ႀကီးကုိ ၾကမၼာဆုိးငင္လွစြာျဖင့္ပင္ `ပန္း´ လို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းရဲ့ တိုက္ခတ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရ၏။ နာမည္ကသာ နန္းဆန္ေပမယ့္ ၾကမ္းထန္လွတဲ့ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ဆုံးပါးသြားတဲ့ အသက္ေတြမွာ အတုန္းအ႐ုန္း၊ ေပ်ာက္ဆုံးေနဆဲ လူေတြကလဲ ထုနဲ႔ေထး…။ မုန္တိုင္းၿပီးဆုံးသြားျပန္ေတာ့ မၿပီးေသးသည္က အသက္ရွင္က်န္ခဲ့ေပမယ့္ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ…။

အေ၀းႀကီးကေနၿပီး `က်ေနာ္တုိ႔ ၀မ္းနည္းပါသည္´ လို႔ ေျပာ႐ုံေလာက္နဲ႔ေတာ့ ထူးျခားၿပီး ထိေရာက္တဲ့ အရာ တခုမွာ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့ လက္လွမ္းမီရာကေန တဆင့္ ေငြစေခၽြးနည္းစာ တခ်ိဳ႔ကို လွဴဒါန္းျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ လက္ရိွေနထုိင္ရာ ျပည္နယ္မွာ အင္အားမနည္းပါးလွေသာ အနီးအနား၀န္းက်င္က ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြ အေနႏွင့္လည္း စုစည္းလွဴဒါန္းရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ထပ္ေတြးမိေတာ့ နီးစပ္ရာေတြကို ဖုန္းလိုက္ဆက္၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပ၊ ထည့္၀င္ၾကနဲ႔ ေငြစကေလးေတြက အေတာ္အတန္ေတာ့ စုမိေလၿပီ။

ခက္ေနတာက ဟုိလူ၊ ကုိစိန္…။ ဒီလူ႔ဆီကို က်ေနာ္ ဖုန္းဆက္သင့္ မဆက္သင့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေ၀ခြဲရ ခက္လွပါသည္။ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ သူက က်ေနာ့္ကို ေခ်ေခ်ငံငံ ျပန္ေျပာပါ့မလား…။ အခု လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို သူေျပာေျပာေနတဲ့ က်ေနာ္လို `ဘာမဟုတ္တဲ့ေကာင္´ က လုပ္ေနတာဆိုၿပီး ကန္႔လန္႔တိုက္ စကားေတြ ေျပာရင္ က်ေနာ္ပဲ ေဒါသျဖစ္ရဦးမည္။ ေတာ္ၾကာ စကားလုံးအႀကီးႀကီးေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး အလွဴေငြလဲ မထည့္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးကလဲ ေတြးမိေသးသည္။

`အို…၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ သူ႔ဘာသာ ထည့္တာ မထည့္တာ တက႑၊ ငါ့အေနနဲ႔ကေတာ့ ဖုန္းဆက္ေျပာျပသင့္တယ္´

ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူက ခ်ီတုံခ်တုံႏွင့္ပင္ ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကုိင္လို႔ နံပါတ္တခ်ိဳ႔ကို ႏွိပ္ျဖစ္လိုက္ေတာ့…။

***

`ဟာ၊ ထည့္ရမွာေပါ့ဗ်၊ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ အခုေရာ ေကာက္ထားတာ ဘယ္ေလာက္ရၿပီလဲ´

`ဟုတ္၊ တေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရေနၿပီ´

`က်ေနာ္ ႏွစ္ရာ ထည့္မယ္ဗ်ာ´

စိတ္ထဲမွာ `ဒါ ကိုစိန္မွ ဟုတ္ရ့ဲလား´ လို႔ ေတြးေနတုန္း…

`ဒါ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ဘူးဗ်၊ လူမႈေရး၊ လူမႈေရးမွ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြရဲ့ အေရးေလ´

ဒီႏိုင္ငံေရာက္ခဲ့ၿပီးမွ ကုိစိန္႔ဆီက ၾကားသမွ် စကားေတြထဲမွာ အခု စကားေလာက္ နား၀င္ခ်ိဳတာ မရိွေတာ့ဘူးဟု ထင္မိသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ အခု အေရးသည္ ႏိုင္ငံေရးရွဳေထာင့္ေတြ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို အသာထားလို႔ ဟိုတဘက္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကို `က်ေနာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ´ ဆိုတာကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အေျဖထုတ္ရမည့္ အခ်ိန္ပင္ မဟုတ္ပါလား…။ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ေတြက မၾကည့္၊ မကူတာကို လက္ညိွဳးထိုးေထာက္ျပေန႐ုံ သက္သက္နဲ႔ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူေတြဆီကို ဆန္တဆုပ္၊ ေရတမႈတ္ မရႏိုင္တာ ေသခ်ာပါသည္။ မတရားမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပျခင္းႏွင့္ အတူ အေရးပါထိေရာက္ေသာ အကူအပ့ံေတြကို ကုိယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ တေထာင့္တေနရာကေန ပါ၀င္ရမွာ အေသခ်ာပင္ ျဖစ္၏။

က်ေနာ္နဲ႔ အဆင္မေျပသူကပဲ လွဴလွဴ၊ က်ေနာ္နဲ႔ အလ်ဥ္းသင့္သူကပဲ ကူကူ အဓိက အေရးႀကီးတာက မ်ားမ်ားလွဴႏိုင္ၾကဖို႔ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို က်ေနာ္တုိ႔ ေမ့ထားလုိ႔ မရႏိုင္ပါ။

***

ကုိစိန္နဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ ေငြပုိ႔ေပးရမယ့္ လူဆီကို အီးေမးလ္လွမ္းပို႔…၊ အလွဴခံဖို႔ က်န္ေနေသးတဲ့ တခ်ိဳ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကုိ ျပန္ထပ္ရွာေနခိုက္မွာ အိမ္တံခါးေခါက္သံ ခပ္ဖြဖြေပၚလာလို႔ တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အမိုး…။

`ဖိုးခြားေျပာထားတာကို အမိုးပိုက္ဆံ လာေပးတာ´

`ေၾသာ္၊ ဟုတ္ကဲ့ အမိုး`

`အမိုး ငါးဆယ္ လွဴမယ္ေနာ္´

စာအိတ္ေလးနဲ႔ တေသတသပ္ထည့္လာတဲ့ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႔ကို က်ေနာ့္ကို ကမ္းေပးၿပီး ျပန္သြားေသာ အမိုးကုိၾကည့္ၿပီး မုန္တုိင္းတိုက္ခတ္ခံရတဲ့ ဓာတ္ပုံတခ်ိဳ႔ကို အမိုးကို ျပစဥ္က အမိုးေျပာခဲ့ေသာ စကားတခြန္းကို ျပန္ၾကားေယာင္မိပါသည္။

`သူတုိ႔က အမိုးေျမးကေလးေတြ အရြယ္ေနာ္၊ သူတို႔ အဘိုးအဘြား အေမအေမေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ထိခိုက္မလဲ´

***

ေနာက္ထပ္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ က်ေနာ္ ေငြတခ်ိဳ႔ ထပ္လႊဲပါဦးမည္။ ဒီတေခါက္ လႊဲမယ့္ ေငြထဲမွာေတာ့ ကရင္လွဴတဲ့ ေငြ၊ ဗမာလွဴတဲ့ေငြ၊ ခ်င္းလွဴတဲ့ ေငြ၊ ရခိုင္လွဴတဲ့ ေငြေတြ အျပင္ က်ေနာ္နဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့လူ၊ က်ေနာ္ သိပ္အျမင္ကပ္တဲ့လူ၊ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ရတဲ့လူ၊ က်ေနာ့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ အေကာင္းမထင္တဲ့လူ၊ … … … အားလုံးရဲ့ ေငြေတြပါသြားပါလိမ့္မည္။

ဒါေပမယ့္ ဒီေငြေတြကုိ လွဴရတဲ့ `ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို က်ေနာ္တို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လွဴၾကမယ့္´ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ တူညီခဲ့ပါသည္။

ဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္တမ္း အဓိကအက်ဆုံးအရာကလဲ အဲဒါပဲ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ…။

ကလိုေစးထူး