ေလွႏွင့္ ေလွေလွာ္သားမ်ား...

`ေလွ~~ ေလွ~~~ ေလွာ္ၾက ေလွာ္ၾက~~~ ေလွ~~ ေလွ ေလွာ္ၾကေလွာ္ၾက´

ေလွေလွာ္ၾကဟန္ ပုံစံႏွင့္အတူ ေလွာ္တက္ တေယာက္တခုစီျဖင့္ လူရႊင္ေတာ္ စိန္သီးႏွင့္ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စင္ေရွ႕ကုိ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္လာၾက၏။ သီခ်င္းေလး တဟဲဟဲ ေလွကေလး တေလွာ္ေလွာ္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေဂၚဇီလာက အသာအကဲခတ္ေနသည္။

`ေ၀းးး ေဟးေဟး၊ ေရာက္ၿပီကြ၊ ပန္းတိုင္ေရာက္ၿပီ´

ေလွေလွာ္ေနတာကို ျဗဳန္းဆို ရပ္လိုက္ၿပီး စိန္သီးက အထက္ပါအတုိင္း ေအာ္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္သီးကလဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ `ပန္းတိုင္ေရာက္ပကြ´ လို႔ လိုက္ေအာ္ျပန္၏။ အကဲခတ္ေနေသာ ေဂၚဇီလာက မဆိုင္းမတြပင္-

`အဲဒီလိုပဲ ပန္းတုိင္ေရာက္ၿပီကြ၊ ေရာက္ၿပီကြနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ခါရိွၿပီတုန္း၊ အခုပဲ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရိွေနေပါ့´

ပရိသတ္မ်ား ၀ါးခနဲ ပြဲက်သြားေလ၏။

***

တလႏွစ္လခန္႔ေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ ထင္ပါသည္။

ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ ႐ုရွေရာက္ ညီငယ္တေယာက္နဲ႔ အြန္လိုင္းေပၚ ဆုံျဖစ္၊ စကားေျပာျဖစ္၏။ သူနဲ႔ကုိယ္က ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ အေနအထားနဲ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ အျမင္အေတြးေတြ မတူလင့္ကစား ထိုညီငယ္ကလဲ သူ႔ကို တေလးတစားရိွ၊ သူကလဲ ထိုညီငယ္ကို အထင္ေသးျခင္း စိုးစင္းမရိွေတာ့ စကားေျပာရတာ ေလေပးေျဖာင့္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္၏။ ေျပာၾကရင္းျဖင့္ တႀကိမ္မွာေတာ့ ထိုညီငယ္က အမွတ္ရရျဖစ္စရာ အေကာင္းဆုံး စကားတခြန္းကုိ ေျပာလာသည္။

`အကုိ၊ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ေ၀းမေနၾကဘူးလို႔ ထင္တယ္ေနာ္၊ က်ေနာ္တို႔အတြက္ လိုေနတာ တခုပဲရိွတယ္´

အသာၿငိမ္ၿပီး ဆက္နားေထာင္ေနခိုက္...

`အဲဒါကေတာ့ တံတားတစင္းပဲ အကို´

အဲဒီအခိုက္မွာတုန္းက သူ အေတြးေတြျဖင့္ ၿငိမ္သက္မိသြားခဲ့တာေတာ့ အမွန္... ... ...။

***

ေလွေလွာ္တာကို ရပ္တန္႔ၿပီး စိန္သီးႏွင့္ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္းတုိင္ေရာက္ပဟ လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနခိုက္ ျမဴးႂကြေသာ အိႏၵိယ တီးလုံးသံႏွင့္အတူ ဇီးသီးတေယာက္ ကခုန္ၿပီး စင္ေရွ႕ကို ထြက္လာ၏။ ပါးစပ္ကလဲ ဆိုေနလိုက္ေသးသည္။

`ဟမေလး အကုိႀကီး၊ ကုလားမကို ယူမလား၊ ကုလားမကို ယူမလား၊ ဒန္တန္တန္´

ဇီးသီးကုိ ေစာေစာက ေလွေလွာ္သားႏွစ္ေယာက္ စိန္သီးနဲ႔ၾကယ္သီးက ေငးေမာေနခိုက္ ဇီးသီးကေျပာ၏။

`အားကုိဂ်ီးတို႔ေနာ္၊ အာကိုဂ်ီးတို႔ ေလွေလွာ္ေနတာက တေယာက္ကို တေယာက္ျမင္ေနရလို႔ ပန္းတုိင္ကို တကယ္မေရာက္ေသးတာ၊ ဒီေတာ့ ခၽြန္းေဒၚ အၾကံေပးမယ္ေနာ၊ အားကိုဂ်ီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကို တေယာက္ ေက်ာခိုင္းၿပီး ေလွကို ေလွာ္ၾကပါ အားကုိဂ်ီးတို႔´

အိႏိၵယ အကႏွင့္အတူ တြန္႔လိမ္ကခုန္ၿပီး စင္ေထာင့္ကို ျပန္၀င္သြားေသာ ဇီးသီးရဲ့ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ဟိုႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ကို တေယာက္ ေက်ာခိုင္းလို႔ ကုန္း႐ုန္း ေလွာ္ၾကျပန္ေတာ့သည္။

***

`ခင္ဗ်ားေျပာဖူးတဲ့ တံတားတစင္းလိုတယ္ ဆိုတဲ့စကားကို က်ေနာ္ ခဏခဏေတြးျဖစ္တယ္ဗ်ာ´
`ဟုတ္ကဲ့အကို´
`အဲဒီလို ေတြးရင္းနဲ႔ က်ေနာ္စိတ္ကူးေလး တခုရတယ္ဗ်´
`ဟုတ္´
`ဒီလိုလုပ္မယ္ေလ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက ဘာေတြေျပာခ်င္မလဲ၊ ေျပာစရာ ဘာေတြ ရိွေနလဲဆိုတာ သိခ်င္တယ္၊ အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ရိွေနျပန္တယ္´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကလဲ က်ေနာ့္ကို ေမးခ်င္တာေတြရိွတာကို ႀကိဳက္တာေမး၊ က်ေနာ္ကလဲ ျပန္ေမးမယ္။ တဘက္ကုိ ေမးခြန္း ငါးခုစီ အျပန္အလွန္ေပါ့ဗ်ာ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`အဲဒီလို ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေျဖတဲ့ အေျဖေတြကို ခင္ဗ်ားတုိ႔က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကုိယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚကေန လာဖတ္သူေတြကို ခ်ျပမယ္၊ ဖတ္တဲ့လူက သူ႔အတြက္အသုံးတည့္တာကို ယူသြားၾကပေစ၊ အသုံးမတည့္ဘူး ထင္တာေတြကို ခ်န္သြားၾကပေစေပါ့´
`ဟာ၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ပဲအကို´
`အင္း၊ အဲဒါေလးကလဲ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကား ေဆာက္ၾကည့္မယ့္ တံတားတစင္းျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ့လို႔ ခံစားမိတယ္ေလ´
`အရမ္းေကာင္းတယ္ အကုိ၊ က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ညိွထားမယ္ေလ´

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္ပုံေဆြးေႏြးၾကမည္။ ေမးၾကမည့္ေမးခြန္းေတြသည္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားနည္းလမ္းအရျဖစ္ျဖစ္ အသားလြတ္ပုတ္ခတ္၊ ဖိႏွိပ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ဘက္စလုံးက နားလည္မႈရိွရိွျဖင့္ ေရွာင္ၾကဖုိ႔ စသည္စသည္ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကျပန္သည္။

***

စိန္သီးနဲ႔ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေက်ာခိုင္းၿပီး ေလွေလွာ္ေနေတာ့ ေလွက ေရွ႕ကို မတက္ႏိုင္ျဖစ္ေနခိုက္မွာပင္ တ႐ုတ္၀တ္စုံအနီေရာင္ကုိ ၀တ္ထားတဲ့ ပန္းသီးတေယာက္ ကုိးယုိ႔ကားယား ကခုန္ၿပီး စင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာျပန္သည္။ စိန္သီးနဲ႔ ၾကယ္သီးတို႔ကုိေတြ႔ေတာ့...

`အိုးဟို...၊ လုတို႔ ႏွီေယာက္ လွီကိုဒီလိုေလွာ္လို႔ မီရဘူးေလ၊ လုတို႔က တေယာက္ကိုတေယာက္ ေက်ာခိုင္းေနတာကိုး၊ ဒီေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလွာ္မွ လွီက ပန္းတိုင္ကိုေရာက္မွာေပါ့ လုတို႔ရ၊ ၀က စီတနာနဲ႔ အၾကံေကာင္းပီးတာေနာ´

စိန္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္က...

`ေဟ၊ ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ကဲလာကြာ၊ တ႐ုတ္ႀကီးေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေလွာ္ၾကရေအာင္´

***

တေလာက ဟိုညီငယ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေတြကို အစပ်ိဳး အေကာင္အထည္ေဖာ္သည့္ သေဘာျဖင့္ `တံတားေပၚကအေတြး´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ကို ေရးျဖစ္၏။ ညေနခင္းတခုမွာ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တံတားကို ၾကည့္ျဖစ္ရင္း ယင္းညီငယ္ႏွင့္ ေျပာျဖစ္တာေတြကို သတိရရင္း ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ပို႔စ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ့ ကိုယ္စီအျမင္ေတြနဲ႔ လိုလားခ်က္၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခ်က္ေတြကို ခ်ခင္းျဖစ္ေတာ့မည္ ထင္သည္ဟု ေတြးၿပီး ေရးျဖစ္ေသာ ပုိ႔စ္။

သို႔ေသာ္... ...။

ယင္းပုိ႔စ္ရဲ့ အခု ၂၀ ေျမာက္ႏွင့္ ၂၁ ခုေျမာက္ မွတ္ခ်က္ေတြကို ျမင္ေတာ့ ဘာမွကို ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ကုန္သြားမိတာေတာ့ အမွန္...။ ခက္လွပါဘိ။

***

`မင္းက ဒီလိုေျပာေတာ့ ငါကလဲ ဒီလိုခ်သကြ´
`ေအာင္မယ္၊ မင့္လိုေကာင္ကမ်ား ငါ့ကို ျပန္ေျပာရတယ္လို႔၊ ငါ့ဘာမွတ္ေနတုန္း၊ ျပန္ခ်သေဟ့၊ ေဟာသလို ေဟာသလိုကို ျပန္ခ်သကြ´
`ေအာင္မာ၊ အရပ္ထဲ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့သာသာေလာက္ေကာင္ကမ်ား ငါ့ကို ျပန္ခ်၀့ံသလား´
`ေဟ့၊ မင္းငါ့ကို ဒီလိုေတာ့ မပုတ္ခတ္နဲ႔ေနာ္´
`ပုတ္ခတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္တုန္း´
`ဒါျဖစ္ခ်င္တယ္ကြာ´
`ေအး၊ မင္းက ဒါျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ငါကလဲ ဒီလိုခ်သကြာ´

`၀ုန္း´ခနဲ `ျဗဳန္း´ ခနဲ လဲၿပိဳသံေတြက ရန္လိုျခင္းေတြ၏ ေစစားမႈေအာက္တြင္ အတုန္းအ႐ုန္းျမည္လို႔...။ ေဘးကလူေတြကုိလဲ မျမင္အားႏိုင္ေတာ့ ရန္မီးေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း၊ တဒုန္းဒုန္း။

***

ေလွာ္တဲ့ေလွက ဘယ္လိုမွ ေရွ႕ဆက္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စိန္သီးနဲ႔ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္ေနခိုက္မွာပင္ ေစာေစာက အၾကံေတြေပးသြားၾကတဲ့ သေကာင့္သားႏွစ္ေယာက္ ဇီးသီးနဲ႔ ပန္းသီးတို႔ စင္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ဇီးသီးက...

`အားကိုဂ်ီးတို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ပန္းတိုင္ကို မေရာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရင္ေလ ခၽြန္းေဒၚတို႔ ႏွစ္ေယာက္က နမူနာေလွာ္ျပပါ့မယ္၊ အားကိုဂ်ီးတို႔ လိုက္ၾကည့္ထားၾကပါ´

`ေဟ၊ ဒီအၾကံေကာင္းသားကြ´ ဆိုတဲ့ စိန္သီးရဲ့ ေရရြတ္စကားကို ၾကယ္သီးကလဲ မဆိုင္းမတြ ေထာက္ခံလိုက္ေသးသည္။ သေဘာက ေလွကို တကယ္ေရြ႕ေအာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရိွေတာ့တဲ့ သေဘာ...။

`ကဲ...၊ ခၽြန္းေဒၚတို႔ ေလွာ္တာကို ၾကည့္ထားၾကပါ အားကိုဂ်ီးတို႔´

ေျပာလဲေျပာရင္း တ႐ုတ္ႀကီး ပန္းသီးကိုလဲ မ်က္စပစ္ျပလိုက္ရင္းျဖင့္ ေလွကို ေရွ႕တေယာက္ေနာက္တေယာက္ ေလွာ္ၿပီး ေလွကိုပါ မ သြားၾကေလဟန္ ႏွစ္ေယာက္သား စင္ေထာင့္မွာေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားၾကေလ၏။ ဒါေတာင္မွ ဟိုႏွစ္ေယာက္က မသိေသးဘဲ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေနေလဟန္ ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔...။ ဒီအခိုက္မွာပင္ ေစာေစာက တခ်ိန္လုံး အကဲခတ္ေနတဲ့ ေဂၚဇီလာက...

`ေအး၊ မင္းတို႔က ေက်းဇူးေတြေတာင္တင္ေနေသးတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဟိုမွာ မင္းအေဖေတြက ေလွကုိပါ မ သြားၿပီဟ၊ မင္းတို႔ေလွ ပါသြားၿပီ၊ သိၾကရဲ့လား´

***

ဖို႔၀ိန္းၿမိဳ႔မွာ ကသြားတဲ့ `သီးေလးသီး အၿငိမ့္´ရဲ့ ျပက္လုံးပုံေဖာ္ခ်က္က အေတြးထဲကေန ေတာ္ေတာ္န႔ဲ မထြက္... ... ...။

***

၂၀၁၀ ကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ကလဲ ေကာင္းတုန္း။ ေနာင္ဂ်ိန္ခ်သံေတြကလဲ တ၀ုန္း၀ုန္း။

ျပည္တြင္းမွာ...၊ ျပည္ပမွာ...၊ နယ္စပ္မွာ...၊ အေရွ႕မွာ...၊ အေနာက္မွာ...၊ ဟုိမွာ...၊ ဒီမွာ...။ ၿပီးေတာ့...။

ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚမွာ... ... ...။

***

ကလိုေစးထူး

သဲထိတ္ရင္ဖို အလုပ္...

`Ellisa နဲ႔ မာရီယာ ႐ုံးခန္းထဲ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ´

အလုပ္ရွင္က လာေခၚၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပန္လွည့္ထြက္သြား၏။ အေခၚခံရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္လဲ အလုပ္ရွင္ေနာက္ကို လိုက္သြားၾကေတာ့ က်န္ခဲ့ၾကတဲ့ သူနဲ႔တကြ တျခားေသာ အလုပ္သမားေတြ တိုင္ပင္မထားရဘဲႏွင့္ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ အျပန္အလွန္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။

***

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ကေတာ့ အလုပ္ရွင္က အားလုံးကို အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး ဘယ္သူမွ မၾကားခ်င္ေသာ စကားတခြန္းကို ေခၚေျပာခဲ့ေလ၏။

`အခုလို ေခၚေျပာရတာေတာ့ အရမ္း၀မ္းနည္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ သိၾကတဲ့အတိုင္း ေနရာတိုင္းလုိလိုမွာ စီးပြားေရးေတြက က်ဆင္းတဲ့ဒဏ္ကို ခံေနရတာဟာ အခုဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ကုမၸဏီအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေတာင့္ခံထားႏိုင္တဲ့ အေျခအေန မရိွေတာ့တဲ့အတြက္ ဒီအစည္းအေ၀းကို ေခၚရတာပါပဲ´

အလုပ္ရွင္က ေျပာလက္စ စကားကုိ တခဏမွ် ရပ္ၿပီးမွ...

`ခင္ဗ်ားတုိ႔ အားလုံးကို က်ေနာ္ အလုပ္ခ်ိန္ေတြ ျဖတ္ေတာက္ရေတာ့မယ္´

မန္ေနဂ်ာ စာေရးမက ဆက္ၿပီး သူတုိ႔ကုမၸဏီအေနနဲ႔ အရင္ကလို အလုပ္အမွာစာေတြ ပုံမွန္မရေတာ့ေၾကာင္း၊ အဲဒီ အေျခအေနကို လအနည္းငယ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေတာင့္ခံထားၾကည့္ေသးေပမယ့္ အခု ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔သာ အလုပ္ခ်ိန္ေလွ်ာ့ရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ Lay Off မေပးခ်င္တဲ့အတြက္ ဒီနည္းကို သုံးရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မၾကာခင္မွာေတာ့ အခုလို အေျခအေနဆိုးကေန ျပန္လြန္ေျမာက္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါေၾကာင္း နဲ႔ ရွင္းျပတာေတြက ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္...။ ေသခ်ာေပါက္ ၾကားလိုက္ရတာကေတာ့ သူတို႔အားလုံး ပုံမွန္အလုပ္ခ်ိန္ တပတ္လွ်င္ နာရီ ၄၀ အစား၊ ၃၂ နာရီသာ လုပ္ရေတာ့မည္။

***

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့...။

ရေနတဲ့ ၀င္ေငြ၊ ေပးစရာရိွတဲ့ Bill ေတြ၊ မသုံးမျဖစ္သုံးရမယ့္ ေငြစာရင္းကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ တပတ္ကို ၃၂ နာရီေလာက္ လုပ္ရရင္လဲ အရမ္းႀကီးေတာ့ ပစ္စလတ္ခတ္ ဒုကၡ မေရာက္ႏိုင္ေသးပါဘူးဟု ေဖာ့ေတြးၿပီး ေျဖရသည္။ ဟိုဘက္ၿမိဳ႔မွာဆို အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားရတဲ့ ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲ လူ ၄၀၀ ေလာက္ရိွသတဲ့၊ အဲဒီတၿမိဳ႔လုံးမွာလဲ ၿပီးခဲ့တဲ့လမွာတင္ လူေပါင္း တေသာင္းခြဲေလာက္ Lay Off အခ်ခံထိသတဲ့။ သူတို႔ေတြထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလဟု ေျဖေတြးမိ၏။ ေနာက္ထပ္ အလုပ္ခ်ိန္ ထပ္ေလွ်ာ့လာရင္ေရာ ... ... ...။

အင္း...၊ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္တခုခုေတာ့ အခုကတည္းက လိုက္ေမးထားမွ ထင္တယ္။ အေတြးေတြက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။

***

မေန႔က ျဖစ္သည္။

`ဟင္၊ ကုိဟာပိုး ဒီေန႔ အလုပ္ဆင္းရမယ့္ အခ်ိန္မွတ္လား၊ အလုပ္မသြားဘူးလား´
`က်ေနာ့္ကို ဒီမနက္ အလုပ္ရွင္က ေခၚေျပာလိုက္တယ္၊ တလေလာက္ အိမ္မွာနားေနပါတဲ့´
`ဒါဆို Lay Off ေပါ့´
`ဟုတ္တယ္´

အဲဒါမွ ျပႆနာ။ တကယ္တမ္းက သူ႔လက္ထဲမွာလဲ ေငြပုိေငြလွ်ံရယ္လို႔ ေလာက္ေလာက္လားလားလဲ ရိွေနတာ မဟုတ္။ မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ရင္ ငါ့အလွည့္မ်ား ေရာက္လာေလမလားလို႔ ေတြးရင္း စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းပူလာသည္။ ေယာင္နနျဖင့္ အင္တာနက္ထဲက အလုပ္ေခၚစာေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ရွာမိလိုက္ေသးသည္။ သူတုိ႔ကလဲ ေျပာတုန္းကေတာ့ Lay Off ဘယ္သူ႔ကုိမွ မခ်ဘူးေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အခုေတာ့...။

ဒီလိုနဲ႔... ...။

***

ဟိုႏွစ္ေယာက္ ႐ုံးခန္းထဲ ၀င္သြားသည္မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာၾက၏။ ခဏေနေတာ့ မာရီယာတေယာက္ မ်က္ႏွာသိပ္မသာမယာျဖင့္ ထြက္သြားသည္။ ဒါဆို ေသခ်ာၿပီေပါ့၊ သူ႔ကို Lay Off လုပ္လိုက္ၿပီေပါ့။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူေတြကုိမ်ား ထပ္လုပ္ဦးပါ့မလဲ။

`ေဟးး´

အနားနားကပ္ၿပီး ပုခုံးကုိ ပုတ္ေခၚသံေၾကာင့္ လူက လန္႔သြားသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ရွင္... ...။ ဟင္၊ ေသခ်ာၿပီထင္တယ္။ ငါ့ကို ႐ုံးခန္းထဲေခၚေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ၀မ္းနည္းပါေၾကာင္း စကားအလွေတြေျပာေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ မင္း အနားယူလိုက္ပါ ေျပာေတာ့မယ္။ အို၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဟန္ကုိယ့္ဖို႔ေလး ေနမွ...။
`ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ´
`ငါ့ေနာက္ လိုက္ခဲ့ကြာ´

ဟုတ္ေနပါၿပီေလ။ ဒီလူကလဲ အစကတည္းက ဟုိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူေခၚေျပာပါေတာ့လား။ လူေလးေလး အေတြးေလးေလးျဖင့္ အလုပ္ရွင္ေနာက္ကို လိုက္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ရွင္ေခၚသြားတာက ႐ုံးခန္းထဲကို မဟုတ္။ အလုပ္႐ုံရဲ့ ဟိုးေနာက္ဘက္က တေနရာက Tools အသစ္ေတြ ထားရာေနရာကို ျဖစ္ေနသည္။

`ဒါေတြကို Double Cut လုပ္ေပးႏိုင္မလား´
`အိုေက´

အလုပ္ရွင္က သူလိုခ်င္တဲ့ပုံစံကို ဘယ္လိုလုပ္ေပးေစခ်င္တယ္ ဆိုတာ တခဏရွင္းျပၿပီး ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။

***

ဟိုး... ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ သူ႔ကို တခါ ျပန္လွမ္းေခၚ၏။ ျပန္ထူးလိုက္ေတာ့...

`ငါနဲ႔ ခ်ာလီနဲ႔ တ႐ုတ္ကုိ ေစ်းကြက္ရွာဖို႔ သြားတဲ့ခရီးစဥ္မွာ အိုေကရင္ေတာ့ ငါတို႔အားလုံးအတြက္ အဆင္ေျပမယ္ ထင္ပါတယ္ကြာ´ ...တဲ့။

ဟူး...။

ဒီေန႔အလုပ္လုပ္ရတာ သဲထိတ္ရင္ဖို ရိွလွပါဘိေတာ့။ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားရဲ့ တ႐ုတ္ခရီးစဥ္ အဆင္ေျပခဲ့ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ရင္း...။

***

ကလိုေစးထူး

အင္တာဗ်ဴးမွာ...

`မွတ္ပုံတင္ပါလာသလား´
`ဟုတ္ကဲ့´

ေရွ႔တည့္တည့္က စားပြဲရွည္ႀကီးေနာက္မွာ ထိုင္ေနၾကေသာ လူႀကီးငါးေယာက္အနက္ အလယ္က လူႀကီးက နက်ယ္ေကာင့္ မွတ္ပုံတင္ကို ၾကည့္လိုက္ နက်ယ္ေကာင္ကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္လိုက္သည္။

`ကဲ...၊ ေမးခြန္းေလးေတြ စလိုက္ၾကရေအာင္´
`ဟုတ္ကဲ့´

ထိုင္ေနတဲ့ ခႏၶာကုိယ္က သတိအေနအထား ခပ္မတ္မတ္ဟန္ အလိုလိုျဖစ္သြားမလားေတာ့ မေျပာတတ္... ... ...။

***

`နက်ယ္ေကာင္၊ နင္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ႔၊ ဒီတုိင္းေနမယ့္ အတူတူ ေရာ့၊ အဲဒီမွာ Male Nurse ေလွ်ာက္ေခ်၊ ငါ ေဖာင္ယူလာတယ္၊ ျဖည့္လဲျဖည့္ၿပီးၿပီ။ Bio ေတြ ျပန္က်က္ထားစမ္း၊ ဘားအံမွာ သြားေျဖရမယ္´

ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက အမ်ိဳးေတြ ရိွတဲ့ ၾကခတ္ေခ်ာင္းကုိ သြားလိုက္၊ ၿမိဳ႔ကေလးကို ျပန္လာလိုက္၊ ညညဆို အျပင္ထြက္လည္လုိက္၊ အုတ္ခုံမွာ ဂီတာတေဒါင္ေဒါင္လုပ္လိုက္နဲ႔ နက်ယ္ေကာင္က ေမေမ မ်က္စိေနာက္မယ္ဆုိလဲ ေနာက္စရာ... ...။

ေမေမက သူ႔ကို Male Nurse ဘာေၾကာင့္ အလုပ္ခိုင္းခ်င္ေနရပါလိမ့္ဆိုတာ နက်ယ္ေကာင္ စဥ္းစားလို႔ေတာ့မရ။ အမယ္၊ ေမေမယူလာတဲ့ ျပကၡဒိန္ထဲမွာက်ေတာ့ အမ်ိဳးသားသူနာျပဳ ဘယ္သူဆုိလား၊ စတုိင္လ္က ခပ္ထြားထြား၊ ေဘးမွာကလဲ သူနာျပဳမေလးႏွစ္ေယာက္က ဘယ္တေယာက္ ညာတေယာက္ရပ္လို႔၊ နက္ခ္တိုင္နဲ႔ နားက်ပ္နဲ႔၊ ရွိဳးေဘာင္းဘီန႔ဲ၊ ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္လိုလို ဘာဂလိုတိုတိုပါလား ဆိုၿပီး အေငးသားေတာ့ျဖစ္သြားသည္။
ဘားအံမွာလဲ သြားေျဖရဦးမတဲ့။ ဘားအံကိုက တခါမွေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ေသး။ သြားေျဖရရင္ေတာ့ မိဘေတြမပါတဲ့ ခရီးေ၀းကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလည္ရခ်ည္ေသးရဲ့ ဆိုၿပီး အသာတၾကည္ ေခါင္းၿငိမ့္ျဖစ္ျခင္းပင္။

ဒီလိုနဲ႔ ... ... ...။

ဘားအံမွာ သူနာျပဳေရးေျဖအဆင့္ကုိ ေအာင္လို႔၊ အခုေနာက္တေခါက္ အေနနဲ႔ ႏႈတ္ေျဖေျဖဖို႔အတြက္ အင္တာဗ်ဴးမည့္ လူႀကီးမ်ားေရွ႕ အခုလို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ေနရျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

***

ေဘးအစြန္အက်ဆုံး လူႀကီးက နက်ယ္ေကာင္ကို ေမးခြန္းတခု စေမး၏။

`မင္း၊ ကုိးတန္းနဲ႔ဆယ္တန္းမွာတုန္းက Bio သင္ခဲ့ရမွာေပါ့´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ဒါျဖင့္၊ တီေကာင္က ဘယ္လိုမ်ိဳးပြားသလဲကြာ´
`ဟို... ...၊ အထီးနဲ႔အမ သားစပ္ၿပီး ပြားပါတယ္ဆရာ´
`ေဟ´

`ဒါေတာ့ မင္းေျပာမွလားကြ´ ဆိုၿပီး တဟားဟားနဲ႔ထရယ္ၾကသည္။ ၿပီးမွ...

`ငါေမးတာက၊ တီေကာင္ဟာ၊ ဥနဲ႔သားေပါက္သလား၊ အေကာင္နဲ႔သားေပါက္သလား ေမးတာကြ´

နက်ယ္ေကာင့္စိတ္ထဲ တခ်က္ေတာ့ ေတြေ၀သြားသည္။ တီေကာင္က ဥနဲ႔ေပါက္လား၊ အေကာင္နဲ႔ေပါက္လားတဲ့။ အေကာင္န႔ဲေပါက္ရင္ေတာ့ ႏို႔တိုက္ၾကတာကမ်ားတယ္၊ တီေကာင္က ႏို႔တိုက္ပါ့မလား၊ တီႏို႔ဆိုတာေတာ့ ငါတခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဥနဲ႔ေပါက္တာပဲျဖစ္ရမယ္ကြာ။

`ဥနဲ႔ေပါက္တာပါ ဆရာ´

ေမးခြန္းေမးသူ လူႀကီးက တျပဳံးျပဳံးႏွင့္ ျငိမ္သြားသည္။ အေျဖက မွန္သလား မွားသလားေတာ့ မသိ။

***

ေနာက္တေယာက္က ဆရာမျဖစ္ဟန္တူသူ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ မိန္းမႀကီးတေယာက္။

`မင္းအခု ဘယ္မွာတည္းေနလဲ´
`သီးသန္႔ တည္ခိုခန္းမွာပါ´
`ဒါျဖင့္ ဒီျပည္နယ္႐ုံးကိုလာေတာ့ ဘယ္လမ္းကလာသလဲ´
`အထက (၁) ေဘးက လမ္းကတဆင့္ ျမင္းလွည္းနဲ႔လာတာပါ´
`ဒါဆုိ ဘားအံေဆး႐ုံႀကီးေရွ႕က ျဖတ္ခဲ့ရမွာေပါ့´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ေအး၊ ဒါျဖင့္ အဲဒီေဆး႐ုံေရွ႕မွာ ဆုိင္းဘုတ္ ဘယ္ႏွစ္ခု ထူထားသလဲကြာ´

`ဗုေဒၶါ၊ ငါဘယ္လုိမွ ထင္မထားတဲ့ ေမးခြန္းပါလား´ လို႔ ေတြးမိၿပီး နက်ယ္ေကာင္တေယာက္ အေတြးထဲမွာ အလုပ္မ်ားသြား၏။ ေဆး႐ုံေရွ႕က ျဖတ္ေတာ့ျဖတ္လာတာ မွန္ေပမယ့္ ဆိုင္းဘုတ္ ဘယ္ႏွစ္ခုရိွသလဲဆိုတာကေတာ့ သတိမထားမိလိုက္တာ အမွန္...၊ ေႁမြအႏၱရာယ္ ကာကြယ္ေရး ဆိုင္းဘုတ္တခုေတာ့ ေတြ႔လိုက္သလိုလို။ ဉာဏ္နီဉာဏ္ျပာဉာဏ္၀ါေတြ ထုတ္စမ္း...၊ ထုတ္စမ္း။

ေဆး႐ုံဆိုေတာ့ `ဒို႔တာ၀န္ အေရးသုံးပါး´ ဆုိင္းဘုတ္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရိွမွာပဲ၊ အင္းး ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တခုကလဲ ေသခ်ာေပါက္ေပါ့။ ေစာေစာက ငါျမင္ခဲ့တဲ့ ေႁမြအႏၱရာယ္ကာကြယ္ေရး ပညာေပးဆုိင္းဘုတ္က တခု၊ ဒီေတာ့ သုံးခု။ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ ပညာေပးေတြ ဘာေတြလဲ စိုက္ခ်င္စိုက္ထားမွာပဲ၊ ေၾသာ္၊ ပိုလီယိုကာကြယ္ေဆး တိုက္ေကၽြးၾကပါစို႔ဆုိတာ အခုတေလာ ေနရာတုိင္းေတြ႔ေနရေသးတယ္၊ ေဆး႐ုံေရွ႕ဆုိေတာ့ ရိွခ်င္ရိွေနမွာ၊ ကဲ... လာေလ့ကြာ။ ေနာက္ထပ္ အပိုႏွစ္ခုေလာက္ ထည့္ေပါင္းလုိက္မယ္။

`၇ ခုပါ ဆရာမ´
`ဘာေတြလဲ´
`ဒို႔တာ၀န္အေရးသုံးပါး၊ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး၊ ေႁမြအႏၱရာယ္ကာကြယ္ေရး၊ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ပညာေပး၊ ပိုလီယိုကာကြယ္ေဆး တိုက္ေကၽြးဖုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ... ... ...´
`ငရႊီး´

`တိန္´ ဟု စိတ္ထဲက ႀကိတ္ေအာ္ၿပီး နက်ယ္ေကာင္ ပါးစပ္ပိတ္သြား၏။

ဒီလိုနဲ႔ ေမးခြန္းေပါင္းစုံေတြကို တေယာက္တလွည့္စီ ေမးလိုက္တာ၊ နက်ယ္ေကာင္ေျဖသမွ်ကုိ သူတုိ႔က ရယ္စရာေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေမးတဲ့ ဆရာတေယာက္က...

`မင္း၊ အခု အင္တာဗ်ဴးကုိ ေအာင္မယ္ထင္သလားကြ´
`ဟုတ္ကဲ့၊ ဆရာတုိ႔ အေအာင္ေပးရင္ ေအာင္မွာပါ´
`ေဟ´

ရယ္ခ်င္လဲ ရယ္ၾကပါေစေတာ့ေလ... ... ...။


***

တကယ္လဲ နက်ယ္ေကာင္ တေယာက္ အဲဒီ အမ်ိဳးသားသူနာျပဳ ႏႈတ္ေျဖကို မေအာင္လိုက္ပါ။ ေအာင္ခဲ့ရင္ေတာ့ နက်ယ္ေကာင္ရဲ့ ဘ၀ အခ်ိဳးအေကြ႕က အဲဒီမွာတင္ အေျပာင္းအလဲ တခု ျဖစ္ခဲ့မည္ ထင္ပါရဲ့။

***

ကလိုေစးထူး

ရလဒ္...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ဒါျဖစ္သင့္တယ္
အားေပးေနပါတယ္၊ ဆက္လုပ္ဗ်ာ
ထိမိတယ္ဗ်ိဳ႔၊ ဒါ...လုပ္သင့္တာေပါ့
မိုက္တယ္၊ မိုက္တယ္။

ဒါေတာ့ သေဘာျခင္း တထပ္တည္း မက်ဘူးဗ်ိဳ႔
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါကဒီလုိရိွၿပီး
ဟိုဟာက ဟိုလိုရိွတယ္
အဲဒီလိုေတြျဖစ္လို႔ ဒီဟာကို
ဟိုလိုေၾကာင့္ ဒီပုံဒီႏွယ္ကန္႔ကြက္သဗ်ာ။

အလကားပါ၊ အလကားရတဲ့ေနရာမွာ
ဒီလိုပဲေပါ့၊ အထင္ႀကီးခံရမလားလို႔ေလ
သိတယ္မွတ္လား၊
ကိုယ္တို႔အတြက္ကေတာ့ အခ်ိန္ကုန္တယ္။

ေအာင္မာ...၊ ျပန္ေျပာမေနနဲ႔
မင္းဘာေကာင္ဆုိတာ ငါကသိၿပီးသား
ငါ့ဘာမွတ္ေနလဲ။

အာ...၊ ဒီေကာင္ လူမုန္းခံရမွာေၾကာက္ၿပီး
ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနျပန္ၿပီ
ေဟ့ေကာင္...၊ ထစမ္း၊ မထဘူးလား
မထရင္ ခ်တယ္ကြာ
ဗ်င္းတယ္ကြာ၊ ဆဲတယ္ကြာ
ကေလာ္တုတ္တယ္ကြာ။

ဖုန္း
ဒိုင္း
အုန္း
ခြပ္
^%$#@!*
&*($%@!#
!@#$%^&

..................
..................
..................

မွတ္ပလားကြ၊ အဲဒါ ဘေလာ့ဂ္ေရးခ်င္ဦး။


ကလိုေစးထူး

စာႂကြင္း...၊ ဘေလာ့ဂ္ေရးရျခင္းကုိ ကလိုေစးထူး ေနာင္တမရေသးပါ။ :D

စိတ္ညစ္ေနလား...(၉)

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္ရက္သာသာအတြင္းကေပါ့။ ဘေလာ့ဂ္ကို နားလုိက္ဦးမွပဲ လို႔ ေတြးၿပီး စာေရးတာေတြ၊ စာေရးဖို႔ေတြးတာေတြကို ရပ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ကျပန္လာရင္ ခါတိုင္းလို စာေရးရမယ့္ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေစေအာင္ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္လိုက္၊ တီဗြီအစီအစဥ္ေတြ ၾကည့္လိုက္နဲ႔ပဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ပါတယ္။

စိတ္ေတြ ပင္ပန္းတဲ့အခါ၊ ၿပီးေတာ့... ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုကလဲ ႏြမ္းနယ္လြန္းတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ျပန္လည္ေပါ့ပါး သြက္လက္ေစဖို႔အတြက္ သီခ်င္းေတြနဲ႔ အဲဒီတီဗီြအစီအစဥ္ေတြက က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ မ်ားစြာ အေထာက္အကူျပဳေစပါတယ္။

အခု...၊ ဘေလာ့ဂ္ကို ျပန္ေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တျခားဘာအေၾကာင္းအရာကိုမွ ျပန္ၿပီး စ..မေရးခင္မွာ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာေရာက္လည္ပတ္သူ မိတ္ေဆြ၊ ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ စိတ္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္စရာ ပို႔စ္ေလး တပုဒ္ကုိ တင္ဆက္ပါရေစ...။

***

သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ နားေထာင္လိုက္ၿပီ ဆုိပါစို႔... ... ...။ ပုံမွန္အားျဖင့္ကေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းကို ဆိုထားတဲ့ အဆိုရွင္က အသံဘယ္လိုေကာင္းတာ၊ ဘယ္လိုဆြဲေဆာင္မႈ ရိွတာ၊ ေရးထားတဲ့ သီခ်င္းစာသားကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ေျပာင္ေျမာက္တာ၊ ဘယ္လိုေလးေတာ့ ဖြဲ႔ႏဲ႔ြထားတာ ဆုိတဲ့အရာေတြနဲ႔သာလွ်င္ အကဲျဖတ္ၿပီး အဲဒီသီခ်င္းကို လူေတြက ႏွစ္သက္တတ္ၾကပါတယ္။

ကဲ...၊ ဒါျဖင့္ အေပၚကအခ်က္ေတြနဲ႔ မကိုက္ညီရင္ေရာ...၊ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ... ... ...။

ပထမဆုံး စစနားေထာင္မိတုန္းကေတာ့ `ဘာသီခ်င္းႀကီးလဲဟ´ လို႔ ထင္လိုက္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္...၊ ေနာက္တေခါက္ ထပ္နားေထာင္လိုက္၊ နားေထာင္ေလေလ၊ သေဘာက်ၿပီး စပ္ျဖီးျဖီးျဖစ္ေလနဲ႔ ျဖစ္ေနရတာကိုက အဲဒီသီခ်င္းရဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ႏိုင္မႈ တမ်ိဳး မဟုတ္လား။

ၾကားဖူးသူေတြေတာ့ ရိွႏိုင္တယ္၊ မၾကားဖူးေသးရင္ေတာ့ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦး...၊ သိပ္ေတာ့ မရယ္ေၾကးေပါ့။ :D



***

America's Got Talent အစီအစဥ္ေတြကို You Tube မွာ လိုက္ရွာၾကည့္ျဖစ္တုန္းက ဘာထပ္ေတြ႔လဲ ဆိုေတာ့ Britain's Got Talent အစီအစဥ္ေတြကုိပါ ၾကည့္ျဖစ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ပရိသတ္ေတြကို ဘယ္လိုမွ ပါးစပ္မပိတ္ႏိုင္ဘဲ ၿပံဳးရယ္ေနေအာင္ တင္ဆက္ႏိုင္သူ လူမည္းေလး တေယာက္ရဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈကို ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္မိတယ္။

သူကေတာ့ အဆိုနဲ႔ ၀င္ၿပိဳင္တာပါ။ အသံေကာင္းမေကာင္းကေတာ့ ေအာက္မွာသာ ၾကည့္ေပေတာ့။



အဲဒီဗီြဒီယိုကို တင္ထားတဲ့သူက ဗီြဒီယိုနာမည္ကို ေပးထားတာက Britain's Got Talent Season 2 Donald Worst Singer Auditionee ...တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ Best Entertainment Audition လို႔သာ အမည္ေပးခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ ဘယ္လိုမွ ခံသာႏိုင္စရာ မရိွေလာက္တဲ့ ဒိုင္ေတြရဲ့ မွတ္ခ်က္ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ ခံယူၿပီး အသာျပန္လွည့္ထြက္လာႏိုင္တာကိုက အရည္အခ်င္းတခုပဲမဟုတ္လား။

***

Just For Laughts အစီအစဥ္ေတြကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒီအစီအစဥ္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲကမွ ရယ္စရာထက္ ေတြးစရာေတြ ပိုေပးတဲ့ အစီအစဥ္ေလး တခုကိုလဲ သြားေတြ႔မိတယ္။



တန္ဘိုး အတန္အသင့္မ်ားေနဟန္ရိွတဲ့ ေငြစကၠဴကို ယူမယ္ဆိုရင္ လြယ္လင့္တကူ ယူသြားလုိ႔ရႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ လူေတြရဲ့ စိတ္ရင္းအမွန္ေတြက ဘယ္လိုမ်ား ရိွေနမလဲ။ ယူရေကာင္းႏိုး၊ တျခားလူေတြကမ်ား ေတြ႔သြားဦးမွာလားဆိုၿပီး ယူခ်င္ေပမယ့္ အယူခက္ေနဟန္လူေတြ၊ ေဘးဘီကုိ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ မျမင္ေလာက္မွ ယူမွပဲ ဆိုတဲ့လူေတြ၊ လုပ္ေနက် အလုပ္တခုကို လုပ္သြားသလိုပဲ ဆတ္ခနဲယူသြားတဲ့လူေတြ၊ ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္အစား၊ ႐ုပ္ရည္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ မယူေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ရႏိုင္ေပမယ့္ ယူသြားတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရိွသလို လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကိုပဲ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ဟန္နဲ႔ လုပ္သြားတဲ့ နမူနာယူစရာလူလဲ ရိွေနတာကုိက ရယ္စရာကေန ေပးတဲ့ အေတြးတခုေပါ့...။

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြ အဲလိုၾကဳံရင္ေရာ...၊ ယူမွာလား။ အဟဲ၊ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ျပန္မေမးေၾကးေနာ္။ :D

***

က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာေရာက္လည္ပတ္ၾကသူ မိတ္ေဆြ၊ ေမာင္ႏွမေတြကို ဒီပုိ႔စ္က စိတ္ေပါ့ပါးၾကည္လင္မႈေတြ ေပးႏုိင္ပါေစ။


ကလိုေစးထူး