၆ ဗို႔အား ဘထၱရီကုိ လြယ္အိပ္ခပ္ေသးေသးမွာ ၿငိမ္လ်က္သားေလး ျဖစ္ေအာင္ ခပ္က်ပ္က်ပ္ေလး လြယ္ၾကည့္လိုက္၊ ျပန္ခ်လုိက္၊ တလွမ္းႏွစ္လွမ္း စမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္လုိက္နဲ႔ ဟန္ေရးျပင္ေနတဲ့ နက်ယ္ေကာင္ကို ဖိုးေကာက္နဲ႔ ဖိုးထူးက ၿပဳံးေစ့ေစ့နဲ႔ ၾကည့္ေနၾက၏။ ၾကည့္လဲ ၾကည့္ပေစေတာ့…၊ ဒီဘထၱရီအိုးေလးက အလြယ္မေတာ္လို႔ ေတာ္ၾကာ အက္ဆစ္ေတြ ဘာေတြ ထြက္လာမွျဖင့္ အခက္ေလ။
ေဟာ…၊ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လြယ္လို႔ရသြားၿပီဆိုေတာ့ နဖူးမွာစည္းထားတဲ့ ဓာတ္မီးလုံးကို ထင္းခနဲ လင္းမလင္း ဘထၱရီအုိး ပလပ္မွာထုိးၿပီး စမ္းၾကည့္ရသည္။ ဓာတ္မီးလင္းေနျပန္တာနဲ႔တင္ မၿပီးေသး၊ ဒီဓာတ္မီးအလင္းတန္းက စုၿပီး အလင္းတန္း အျဖာႀကီးဖြာထြက္မေနရေအာင္ ဓာတ္မီးေခါင္းေလးကုိ လွည့္ပတ္ ခ်ိန္ရေသးသည္။
အဲဒါေတြ အကုန္လုံး ေနသားတက်ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့မွ အေရးႀကီးတာ တခု က်န္ေနေသးတာကို သတိတရျဖင့္ ဖိုးေကာက္ကုိ ေမးလိုက္၏။
“ဖိုးေကာက္၊ ငါ့အတြက္ ပလိုင္းက ဘယ္မွာလဲကြ”
***
ဂုန္ဘီရြာက ဘၾကီးဦးကုလားရဲ႕ ေတာင္ယာေတာကုန္းေစာင္းက အဆင္းဟိုဘက္ကေန လယ္ကြင္းေတြထဲကို သူတို႔ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္…။ နဖူးစီးဓာတ္မီးတ၀င္း၀င္း၊ လက္ထဲမွာက ၀ါးျခမ္းျပားထက္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ေလး ႀကီးသည့္ ၀ါးေၾကာစိမ္းျပားျပား လက္တျပန္စာ တေခ်ာင္းစီကိုင္လို႔…။ ဖိုးေကာက္နဲ႔ ဖိုးထူးေနာက္ကုိ မီေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ လိုက္ရင္း နက်ယ့္ေကာင့္ နားထဲမွာ ေန႔လည္က အႏွီႏွစ္ေကာင္ ဆရာၾကီးလုပ္ သင္ေပးထားတာေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္ေန၏။
“ဖားရွာတယ္ဆုိတာ ဓာတ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဘယ္မ်က္လုံးက ဖားမ်က္လုံးဆုိတာကုိ ခြဲတတ္ရမယ္ကြ။ အေမွာင္ေတာထဲမွာ ပုရစ္လိုလို အေကာင္ေလးေတြလဲ မ်က္စိက လင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဖားမ်က္လုံးနဲ႔ မတူဘူး။ ဖားမ်က္လုံးက အေမွာင္ထဲမွာမွ ဓာတ္မီးထိုးလိုက္ရင္ အ၀ါေရာင္မွာ အစိမ္းေရာင္ေလးေရာေနသလို စူးေနတာ။ အဲဒီလို ေတြ႔ၿပီဆိုရင္ ဓာတ္မီးကို အဲဒီမ်က္လုံးကေန မလြဲေစပဲ တန္းတန္းေလွ်ာက္သြား၊ အနားကို နီးလာရင္ ေဟာဒီ ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႔ ျဗတ္ဆိုၿပီး တခ်က္ပဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္ရတယ္။ တအား႐ိုက္ရင္ ေသသြားမယ္။ ေသသြားရင္ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ပုပ္ေနမယ္။ စားလို႔ မေကာင္းဘူး။ မင္းက ငါတို႔ေနာက္ကေန လိုက္ၿပီး အသာၾကည့္ေန”
ဖားရွာထြက္တယ္ ဆိုမွေတာ့ သူ႔အသက္သတ္တာမို႔ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းလွ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိမိုးက ေအးေအးမွာ ဖားသားခပ္ခ်ိဳခ်ိဳကို ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခပ္လတ္လတ္ေတြကုိ နည္းနည္းေလာက္ထည့္၊ င႐ုတ္သီးခပ္စပ္စပ္ကို ငါးပိပါေရာၿပီးေတာ့ ေမႊခ်က္ထားသည့္ အရသာကို လွ်ာဖ်ားက စြဲေနေလၿပီ။
***
ဟိုႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ကေန စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္နဲ႔ သြားလိုက္၊ ဖားေတြ႔ရင္ ျဗတ္ဆို ခပ္ဆတ္ဆတ္ တခ်က္႐ိုက္ၿပီး ပလိုင္းထဲကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ေနာက္ျပန္ထည့္လိုက္၊ တခါ ေရွ႕တိုးသြားလိုက္နဲ႔ နက်ယ္ေအာင္မွာကေတာ့ ဖား႐ိုက္ထြက္တာ ၀တ္စုံျပည့္နဲ႔ အမည္ခံၾကီးျဖစ္ေနတာမို႔ ၾကာေတာ့ ပ်င္းသလိုလို ျဖစ္လာ၏။ သိုႏွင့္…
“ဘာျဖစ္ျဖစ္~~~မင္းေလးသာ အနားရိွ~~~ ရင္ဆိုင္ကာ ေျဖရွင္းမည္~~~ စြန္႔စားမယ္ ကုိယ့္အခ်စ္ေရ~~~ လုိက္ရဲလား”
ဘာမေျပာညာမေျပာ အသဲၿပဲႀကီးနဲ႔ သီခ်င္းထေအာ္ဆိုတဲ့ နက်ယ္ေကာင့္ အသံကို ဖိုးေကာက္က အလန္႔တၾကားနဲ႔…
“ေဟ့ေရာင္၊ ဖား႐ိုက္ထြက္ပါတယ္ဆိုမွ အသံၿပဲနဲ႔ သီခ်င္းေအာ္ဆိုရလား၊ တိတ္တိတ္ေန”
“ဟ…၊ ငါလဲ ပ်င္းတာေပါ့ကြ၊ ဒါျဖင့္ ငါ့ကို ေရွ႕ကေပးသြားေလ”
ဖိုးေကာက္ အင္တင္တင္ေတာ့ ျဖစ္သြားဟန္ ခဏၿငိမ္သြားၿပီးမွ…
“ကဲ…၊ သြားကြာ၊ ဒါျဖင့္လဲ”
သိေရာေပါ့ကြာ၊ ငါလဲ ဖမ္းတတ္ပါတယ္ကြလို႔ စိတ္ထဲက ႀကဳံး၀ါးရင္း နက်ယ္ေကာင္တေယာက္ အကုသိုလ္အလုပ္ကို ေရွ႕ဆုံးကေန လုပ္ဖို႔ တက္ႂကြေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ လွမ္းလိုက္သည္။
***
သူတို႔ ေရွ႕ကေနသြားၿပီး ရွာတုန္းကေတာ့ ေတြ႔လိုက္တဲ့ ဖားေတြ၊ ေတြ႔တဲ့ ဖားေတြကိုလဲ ရိုက္လိုက္တာမွ တေကာင္မွမလြဲ၊ အခု နက်ယ္ေကာင့္ အလွည့္က်မွ ဖားတေကာင္တေလ ေတြ႔ဖို႔ေတာင္ မနည္းရွာေနရသည္။ ဟိုးးေရွ႕က မ်က္လုံးက ဖားမ်က္လုံးလားမသိ ဆိုၿပီး အနားကို သြားၾကည့္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အင္းဆက္ပုိးေကာင္ေသးေသးေလး ျဖစ္ေန၏။ ဖားေတြ႔လို႔ ရိုက္လိုက္ျပန္ေတာ့ သေကာင့္သားက ျမန္လိုက္တဲ့အမ်ိဳး၊ ခုန္ထြက္သြားတာမွ လွစ္ခနဲ။ ၾကာေတာ့ ဖားေတြက သိပ္ေတာင္ မေၾကာက္ေတာ့ေလသလား မသိ၊ ေအာ္သံေတြက ပိုဆူညံေနသလားေတာင္ မွတ္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အတန္ငယ္ ၾကာလာေတာ့ နက်ယ္ေကာင္လဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္ျဖစ္လာသည္။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ မရရင္ေတာင္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရလာ၏။ ဘာရမလဲကြေပါ့…။
***
လယ္ကြက္ေတြဘက္ကေန ဂုန္ဘီေခ်ာင္းစပ္နားေရာက္လာေတာ့ ေခ်ာင္းစပ္တေလွ်ာက္ကုိ ဓာတ္မီးျဖာခနဲ တခ်က္ထိုးၾကည့္လိုက္သည္။
ေဟာ၊ ဒီတခါ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္မွာ ေပၚေနတဲ့ မ်က္လုံးအေရာင္က ထူးျခားလွပါလား။ အေရာင္က ခါတိုင္း ဖားအေကာင္ငယ္ငယ္ေတြထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုစူးရွၿပီး ပိုလဲ ႀကီးေနသည္။ ေသခ်ာသတိထားမိေတာ့ အနီေရာင္ေတာင္ သန္းေနသလိုလို…။ ဒါနဲ႔…၊
“ေရွ႕မွာ၊ ဖားေကာင္ႀကီး”
ေနာက္ကုိ လက္ကာျပရင္း ေလသံခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဖိုးေကာက္ေရာ ဖိုးထူးပါ ကုန္းကုန္းကြကြေတြ ျဖစ္ကုန္၏။ နက်ယ္ေကာင္ကိုယ္တုိင္လဲ ခႏၶာကိုယ္က ခပ္ကုန္းကုန္းႀကီးနဲ႔ ေရွ႕ကို တလွမ္းစီတိုးသြား၏။ မ်က္လုံးအေရာင္ကလဲ နီးလာေလေလ ပိုစူးလာေလေလ၊ ၿပီးေတာ့ တခ်က္ကေလးမွပင္ ဓာတ္မီးေရာင္ကို ဖယ္ခြာမသြားဘဲ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းျခင္း နီးလာေတာ့…
“ဟာာာာာာာ….”
ဖိုးေကာက္က ေနာက္ကေန ဟာ ခနဲ တအံ့တၾသလဲ အသံထြက္၊ လက္ကလဲ သြက္လက္စြာျဖင့္ပင္ အဲဒီ မ်က္လုံးနီနီႀကီးကို လက္ထဲက ၀ါးျခမ္းနဲ႔ တဖုန္းဖုန္းေျပးရိုက္သည္။ ပါးစပ္ကလဲ…
“နက်ယ္ေကာင္၊ ငါ့ဆီကုိ မီးထိုးထား၊ မီးထိုးထား” ဟု ဆက္တိုက္ေျပာေနေသးသည္။ ဖိုးေကာက္ ေလးငါးခ်က္ သမေနတဲ့ အဲဒီမ်က္လံုးနီနီႀကီးကို နက်ယ္ေကာင္ အခုမွ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔တာက ႀကံဆစ္ပုိင္းလုံးပတ္သာသာ အ၀ါအနက္က်ား ေျမြတေကာင္…။ ေစာေစာက ဓာတ္မီးေရာင္ထဲက မ်က္လုံးနီနီႀကီးက ဒီေျမြျဖစ္ေနတာကို နက်ယ္ေကာင္က ေရွ႕ဆုံးကေနသြားေနၿပီး မသိလိုက္၊ ေနာက္ကပါလာတဲ့ ဖိုးေကာက္က ေျမြေခြေခြကုိ ျမင္ေတာ့ လက္သြက္ေျခသြက္လိုက္ေပလို႔…၊ ႏို႔မို႔ရင္ မေတြး၀့ံစရာ…။
***
ဘႀကီးဦးကုလားရဲ႕ ေတာင္ယာတဲကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သန္းေခါင္သာသာေတာင္ ရိွလုၿပီ။ ျပန္ၾကမယ္ဆိုေတာ့မွ ဖိုးေကာက္က… “ကဲ၊ ဒီေလာက္ ဆိုခ်င္တဲ့ေကာင္၊ ဆိုေတာ့ကြာ” ဆိုလို႔ နက်ယ္ေကာင္ကလဲ အေျပာမခံစြာပင္ ရဲသြင္ရဲ႕ အခ်စ္မ်ားရင္ထဲမွာ~~~ အခ်စ္မ်ားအသည္းထဲမွာ~~ ေတြ ဟဲပစ္လိုက္ေသးသည္။
တဲမွာ ရိွတဲ့ တမိသားစုလုံးစာ ခ်က္စားေလ့ရိွတဲ့ ဒန္အိုးအႀကီးႀကီးထဲကို ပါလာသမွ် ဖားေတြကို ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ေလာင္းသြန္ထည့္ၿပီးေတာ့ အေပၚကေန အဖုံးျပန္ပိတ္ၿပီးေတာ့ အိုးအဖုံးကုိ ငရုတ္ဆုံျဖင့္ ဖိထားလိုက္သည္။ မနက္မိုးလင္းမွ ၿမိဳ႕ကေစ်းကေလးမွာ အပုံေလးေတြ ပုံၿပီးရင္ ဖားတပုံ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ေရာင္းရရင္ ေကာင္းမလဲ၊ စားဖို႔အတြက္က ဘယ္ေလာက္ခ်န္ထားမွလို႔ ဟိုေတြးဒီေတာနဲ႔ပင္ သိပ္မၾကာလွမွာတင္ နက်ယ္ေကာင္တုိ႔ သုံးေယာက္လုံး အိပ္ေမာက်သြားေလေတာ့သည္။
***
ကလိုေစးထူး
(က်ေနာ္ အခုရက္ပိုင္း အလုပ္နည္းနည္းျပန္ရွဳပ္ေနလို႔ စာေရးခ်င္ေပမယ့္ အခုမွေရးရတယ္။ ဘေလာ့ဂ္တခ်ိဳ႕တေလကိုလဲ အခုမွပဲ အနည္းအက်ဥ္းလိုက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္ဆီမွာ လာလည္ဖတ္ရွဳတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ဧည့္၀တ္မေက်သလို ျဖစ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ေစလိုပါတယ္။ အားလုံးခ်မ္းေျမ့ရႊင္လန္းပါေစ။)
ေဟာ…၊ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လြယ္လို႔ရသြားၿပီဆိုေတာ့ နဖူးမွာစည္းထားတဲ့ ဓာတ္မီးလုံးကို ထင္းခနဲ လင္းမလင္း ဘထၱရီအုိး ပလပ္မွာထုိးၿပီး စမ္းၾကည့္ရသည္။ ဓာတ္မီးလင္းေနျပန္တာနဲ႔တင္ မၿပီးေသး၊ ဒီဓာတ္မီးအလင္းတန္းက စုၿပီး အလင္းတန္း အျဖာႀကီးဖြာထြက္မေနရေအာင္ ဓာတ္မီးေခါင္းေလးကုိ လွည့္ပတ္ ခ်ိန္ရေသးသည္။
အဲဒါေတြ အကုန္လုံး ေနသားတက်ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့မွ အေရးႀကီးတာ တခု က်န္ေနေသးတာကို သတိတရျဖင့္ ဖိုးေကာက္ကုိ ေမးလိုက္၏။
“ဖိုးေကာက္၊ ငါ့အတြက္ ပလိုင္းက ဘယ္မွာလဲကြ”
***
ဂုန္ဘီရြာက ဘၾကီးဦးကုလားရဲ႕ ေတာင္ယာေတာကုန္းေစာင္းက အဆင္းဟိုဘက္ကေန လယ္ကြင္းေတြထဲကို သူတို႔ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္…။ နဖူးစီးဓာတ္မီးတ၀င္း၀င္း၊ လက္ထဲမွာက ၀ါးျခမ္းျပားထက္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ေလး ႀကီးသည့္ ၀ါးေၾကာစိမ္းျပားျပား လက္တျပန္စာ တေခ်ာင္းစီကိုင္လို႔…။ ဖိုးေကာက္နဲ႔ ဖိုးထူးေနာက္ကုိ မီေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ လိုက္ရင္း နက်ယ့္ေကာင့္ နားထဲမွာ ေန႔လည္က အႏွီႏွစ္ေကာင္ ဆရာၾကီးလုပ္ သင္ေပးထားတာေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္ေန၏။
“ဖားရွာတယ္ဆုိတာ ဓာတ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဘယ္မ်က္လုံးက ဖားမ်က္လုံးဆုိတာကုိ ခြဲတတ္ရမယ္ကြ။ အေမွာင္ေတာထဲမွာ ပုရစ္လိုလို အေကာင္ေလးေတြလဲ မ်က္စိက လင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဖားမ်က္လုံးနဲ႔ မတူဘူး။ ဖားမ်က္လုံးက အေမွာင္ထဲမွာမွ ဓာတ္မီးထိုးလိုက္ရင္ အ၀ါေရာင္မွာ အစိမ္းေရာင္ေလးေရာေနသလို စူးေနတာ။ အဲဒီလို ေတြ႔ၿပီဆိုရင္ ဓာတ္မီးကို အဲဒီမ်က္လုံးကေန မလြဲေစပဲ တန္းတန္းေလွ်ာက္သြား၊ အနားကို နီးလာရင္ ေဟာဒီ ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႔ ျဗတ္ဆိုၿပီး တခ်က္ပဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္ရတယ္။ တအား႐ိုက္ရင္ ေသသြားမယ္။ ေသသြားရင္ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ပုပ္ေနမယ္။ စားလို႔ မေကာင္းဘူး။ မင္းက ငါတို႔ေနာက္ကေန လိုက္ၿပီး အသာၾကည့္ေန”
ဖားရွာထြက္တယ္ ဆိုမွေတာ့ သူ႔အသက္သတ္တာမို႔ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းလွ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိမိုးက ေအးေအးမွာ ဖားသားခပ္ခ်ိဳခ်ိဳကို ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခပ္လတ္လတ္ေတြကုိ နည္းနည္းေလာက္ထည့္၊ င႐ုတ္သီးခပ္စပ္စပ္ကို ငါးပိပါေရာၿပီးေတာ့ ေမႊခ်က္ထားသည့္ အရသာကို လွ်ာဖ်ားက စြဲေနေလၿပီ။
***
ဟိုႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ကေန စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္နဲ႔ သြားလိုက္၊ ဖားေတြ႔ရင္ ျဗတ္ဆို ခပ္ဆတ္ဆတ္ တခ်က္႐ိုက္ၿပီး ပလိုင္းထဲကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ေနာက္ျပန္ထည့္လိုက္၊ တခါ ေရွ႕တိုးသြားလိုက္နဲ႔ နက်ယ္ေအာင္မွာကေတာ့ ဖား႐ိုက္ထြက္တာ ၀တ္စုံျပည့္နဲ႔ အမည္ခံၾကီးျဖစ္ေနတာမို႔ ၾကာေတာ့ ပ်င္းသလိုလို ျဖစ္လာ၏။ သိုႏွင့္…
“ဘာျဖစ္ျဖစ္~~~မင္းေလးသာ အနားရိွ~~~ ရင္ဆိုင္ကာ ေျဖရွင္းမည္~~~ စြန္႔စားမယ္ ကုိယ့္အခ်စ္ေရ~~~ လုိက္ရဲလား”
ဘာမေျပာညာမေျပာ အသဲၿပဲႀကီးနဲ႔ သီခ်င္းထေအာ္ဆိုတဲ့ နက်ယ္ေကာင့္ အသံကို ဖိုးေကာက္က အလန္႔တၾကားနဲ႔…
“ေဟ့ေရာင္၊ ဖား႐ိုက္ထြက္ပါတယ္ဆိုမွ အသံၿပဲနဲ႔ သီခ်င္းေအာ္ဆိုရလား၊ တိတ္တိတ္ေန”
“ဟ…၊ ငါလဲ ပ်င္းတာေပါ့ကြ၊ ဒါျဖင့္ ငါ့ကို ေရွ႕ကေပးသြားေလ”
ဖိုးေကာက္ အင္တင္တင္ေတာ့ ျဖစ္သြားဟန္ ခဏၿငိမ္သြားၿပီးမွ…
“ကဲ…၊ သြားကြာ၊ ဒါျဖင့္လဲ”
သိေရာေပါ့ကြာ၊ ငါလဲ ဖမ္းတတ္ပါတယ္ကြလို႔ စိတ္ထဲက ႀကဳံး၀ါးရင္း နက်ယ္ေကာင္တေယာက္ အကုသိုလ္အလုပ္ကို ေရွ႕ဆုံးကေန လုပ္ဖို႔ တက္ႂကြေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ လွမ္းလိုက္သည္။
***
သူတို႔ ေရွ႕ကေနသြားၿပီး ရွာတုန္းကေတာ့ ေတြ႔လိုက္တဲ့ ဖားေတြ၊ ေတြ႔တဲ့ ဖားေတြကိုလဲ ရိုက္လိုက္တာမွ တေကာင္မွမလြဲ၊ အခု နက်ယ္ေကာင့္ အလွည့္က်မွ ဖားတေကာင္တေလ ေတြ႔ဖို႔ေတာင္ မနည္းရွာေနရသည္။ ဟိုးးေရွ႕က မ်က္လုံးက ဖားမ်က္လုံးလားမသိ ဆိုၿပီး အနားကို သြားၾကည့္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အင္းဆက္ပုိးေကာင္ေသးေသးေလး ျဖစ္ေန၏။ ဖားေတြ႔လို႔ ရိုက္လိုက္ျပန္ေတာ့ သေကာင့္သားက ျမန္လိုက္တဲ့အမ်ိဳး၊ ခုန္ထြက္သြားတာမွ လွစ္ခနဲ။ ၾကာေတာ့ ဖားေတြက သိပ္ေတာင္ မေၾကာက္ေတာ့ေလသလား မသိ၊ ေအာ္သံေတြက ပိုဆူညံေနသလားေတာင္ မွတ္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အတန္ငယ္ ၾကာလာေတာ့ နက်ယ္ေကာင္လဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္ျဖစ္လာသည္။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ မရရင္ေတာင္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရလာ၏။ ဘာရမလဲကြေပါ့…။
***
လယ္ကြက္ေတြဘက္ကေန ဂုန္ဘီေခ်ာင္းစပ္နားေရာက္လာေတာ့ ေခ်ာင္းစပ္တေလွ်ာက္ကုိ ဓာတ္မီးျဖာခနဲ တခ်က္ထိုးၾကည့္လိုက္သည္။
ေဟာ၊ ဒီတခါ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္မွာ ေပၚေနတဲ့ မ်က္လုံးအေရာင္က ထူးျခားလွပါလား။ အေရာင္က ခါတိုင္း ဖားအေကာင္ငယ္ငယ္ေတြထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုစူးရွၿပီး ပိုလဲ ႀကီးေနသည္။ ေသခ်ာသတိထားမိေတာ့ အနီေရာင္ေတာင္ သန္းေနသလိုလို…။ ဒါနဲ႔…၊
“ေရွ႕မွာ၊ ဖားေကာင္ႀကီး”
ေနာက္ကုိ လက္ကာျပရင္း ေလသံခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဖိုးေကာက္ေရာ ဖိုးထူးပါ ကုန္းကုန္းကြကြေတြ ျဖစ္ကုန္၏။ နက်ယ္ေကာင္ကိုယ္တုိင္လဲ ခႏၶာကိုယ္က ခပ္ကုန္းကုန္းႀကီးနဲ႔ ေရွ႕ကို တလွမ္းစီတိုးသြား၏။ မ်က္လုံးအေရာင္ကလဲ နီးလာေလေလ ပိုစူးလာေလေလ၊ ၿပီးေတာ့ တခ်က္ကေလးမွပင္ ဓာတ္မီးေရာင္ကို ဖယ္ခြာမသြားဘဲ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းျခင္း နီးလာေတာ့…
“ဟာာာာာာာ….”
ဖိုးေကာက္က ေနာက္ကေန ဟာ ခနဲ တအံ့တၾသလဲ အသံထြက္၊ လက္ကလဲ သြက္လက္စြာျဖင့္ပင္ အဲဒီ မ်က္လုံးနီနီႀကီးကို လက္ထဲက ၀ါးျခမ္းနဲ႔ တဖုန္းဖုန္းေျပးရိုက္သည္။ ပါးစပ္ကလဲ…
“နက်ယ္ေကာင္၊ ငါ့ဆီကုိ မီးထိုးထား၊ မီးထိုးထား” ဟု ဆက္တိုက္ေျပာေနေသးသည္။ ဖိုးေကာက္ ေလးငါးခ်က္ သမေနတဲ့ အဲဒီမ်က္လံုးနီနီႀကီးကို နက်ယ္ေကာင္ အခုမွ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔တာက ႀကံဆစ္ပုိင္းလုံးပတ္သာသာ အ၀ါအနက္က်ား ေျမြတေကာင္…။ ေစာေစာက ဓာတ္မီးေရာင္ထဲက မ်က္လုံးနီနီႀကီးက ဒီေျမြျဖစ္ေနတာကို နက်ယ္ေကာင္က ေရွ႕ဆုံးကေနသြားေနၿပီး မသိလိုက္၊ ေနာက္ကပါလာတဲ့ ဖိုးေကာက္က ေျမြေခြေခြကုိ ျမင္ေတာ့ လက္သြက္ေျခသြက္လိုက္ေပလို႔…၊ ႏို႔မို႔ရင္ မေတြး၀့ံစရာ…။
***
ဘႀကီးဦးကုလားရဲ႕ ေတာင္ယာတဲကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သန္းေခါင္သာသာေတာင္ ရိွလုၿပီ။ ျပန္ၾကမယ္ဆိုေတာ့မွ ဖိုးေကာက္က… “ကဲ၊ ဒီေလာက္ ဆိုခ်င္တဲ့ေကာင္၊ ဆိုေတာ့ကြာ” ဆိုလို႔ နက်ယ္ေကာင္ကလဲ အေျပာမခံစြာပင္ ရဲသြင္ရဲ႕ အခ်စ္မ်ားရင္ထဲမွာ~~~ အခ်စ္မ်ားအသည္းထဲမွာ~~ ေတြ ဟဲပစ္လိုက္ေသးသည္။
တဲမွာ ရိွတဲ့ တမိသားစုလုံးစာ ခ်က္စားေလ့ရိွတဲ့ ဒန္အိုးအႀကီးႀကီးထဲကို ပါလာသမွ် ဖားေတြကို ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ေလာင္းသြန္ထည့္ၿပီးေတာ့ အေပၚကေန အဖုံးျပန္ပိတ္ၿပီးေတာ့ အိုးအဖုံးကုိ ငရုတ္ဆုံျဖင့္ ဖိထားလိုက္သည္။ မနက္မိုးလင္းမွ ၿမိဳ႕ကေစ်းကေလးမွာ အပုံေလးေတြ ပုံၿပီးရင္ ဖားတပုံ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ေရာင္းရရင္ ေကာင္းမလဲ၊ စားဖို႔အတြက္က ဘယ္ေလာက္ခ်န္ထားမွလို႔ ဟိုေတြးဒီေတာနဲ႔ပင္ သိပ္မၾကာလွမွာတင္ နက်ယ္ေကာင္တုိ႔ သုံးေယာက္လုံး အိပ္ေမာက်သြားေလေတာ့သည္။
***
ကလိုေစးထူး
(က်ေနာ္ အခုရက္ပိုင္း အလုပ္နည္းနည္းျပန္ရွဳပ္ေနလို႔ စာေရးခ်င္ေပမယ့္ အခုမွေရးရတယ္။ ဘေလာ့ဂ္တခ်ိဳ႕တေလကိုလဲ အခုမွပဲ အနည္းအက်ဥ္းလိုက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္ဆီမွာ လာလည္ဖတ္ရွဳတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ဧည့္၀တ္မေက်သလို ျဖစ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ေစလိုပါတယ္။ အားလုံးခ်မ္းေျမ့ရႊင္လန္းပါေစ။)
7 comments:
it is really good...
Thanks
နက်ယ္ေကာင္ဇာတ္လမ္းေတြ မဖတ္ရတာၾကာၿပီမို႔ ဖတ္လို႔ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕၊ ဖားေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ဖားသားလဲ မစားရဲဘူး။ စားဖို႔ေ၀းစြ ... ဖားေတြကို ၾကည့္ရတာ ပြစိပြစိနဲ႔မို႔ ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္ေတာင္ အသည္းယားလြန္းလို႔။
ဒါနဲ႔ ေျမြက အ၀ါနဲ႔ အနက္က်ားဆိုေတာ့ ငန္းေတာ္ၾကားထင္တယ္။ အဲ ေျမြၾကီးေရာ ေစ်းထဲသြားေရာင္းလား ခ်က္စားလိုက္ၾကလား။
နားဂ်ယ္ေကာင္ေလးလည္း ကိုေစးထူးနဲ႕ အတူတူ ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေပါ့ အခုေတာ့ ျပန္ေပၚလာျပီ ေနာက္ပိုင္း စိတ္၀င္စားစရာေတြ ထပ္ဖတ္ေသးတာေပါ့ း)
ဇာတ္လမ္းကေတာ႔ဖတ္ေကာင္းတယ္ဒါေပမယ္႔ဖားကုိ
ေတာ႔ေၾကာက္တတ္တယ္..စားလဲမစားရဲဘူး
သူမ်ားေတြေၿပာတာေတာ႔စားလုိ႔ေကာင္းတာ္တဲ႔.......
:)
နဂ်ယ္ေကာင္ကို သတိရေနတာ ၾကာေပါ့ ကိုေစးထူးေရ... အျမဲအားေပးေနပါတယ္
ကိုေစးထူး..
မေလး စာေတြအကုန္ေမႊေႏွာက္ဖတ္ရႈသြားပါတယ္။
စာေတြျပန္ေရးလို႔လည္း ၀မ္းသာမိေၾကာင္းပါရွင္။
Post a Comment