Thursday, June 28, 2007

တညေသာအခါ…

ည ၁၀ နာရီ…။

ည အေတာ္ေမွာင္ေနပါၿပီ။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွန္း မသိေသာ လဆန္းက တိမ္တိုက္ၾကားမွ လြတ္လိုလြတ္ျငား တိုးထြက္ေနသည္။ တိုးထြက္ေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ကား ျပန္ဆုံလုနီး မိဘႏွင့္သားတုိ႔ တဦးရိွရာ တဦးလာဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ က်ေနာ္က သူတို႔၏ ျပန္ဆုံျခင္းအတြက္ ပါရမီျဖည့္ ကူညီခြင့္ရသူ…။ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္အတူ အေပ်ာ္ေတြ မွ်ေ၀ခံစားမည့္သူ…။


ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ရီေသာ ညခ်မ္း၏ ေအာက္တြင္ ထြက္ခြာမည့္သူ၊ ေရာက္လာသည့္သူတို႔ကို ဟိုပို႔ ဒီသယ္ လုပ္ေနေသာ ေလယာဥ္တခ်ိဳ႔က ပ်င္းရိေလေရာ့သလားမသိ၊ အေမွာင္ႏွင့္အၿပိဳင္ ျငိမ္သက္လြန္းလွ၏။ ဒီထဲက ေလယာဥ္တစီးစီးနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို အခုေန ျပန္လိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ပါ့မလဲဟု ဟိုဟုိဒီဒီ ေတြးမိေသးေတာ့…။


ေလဆိပ္အတြင္းပိုင္းမွာလည္း လူေတြက ေျခာက္ကပ္ကပ္ ဟိုတစ၊ ဒီတေယာက္ ေစာင့္သူကေစာင့္၊ ေလွ်ာက္သူက ေလွ်ာက္နဲ႔…။ ဖြင့္ထားေပးေသာ တီဗြီအစီအစဥ္ တခုေရွ႔မွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ သြားရပ္ၾကည့္မိေတာ့ အခုပင္ အလကားေပးေတာ့မည့္အလား ကုန္ပစၥည္းေၾကာ္ျငာမ်ိဳးစုံအတြက္ ျဖဴျဖဴ၊ ၀ါ၀ါ၊ မည္းမည္း၊ ညိဳညိဳ ေကာင္မေလးေတြ ဟန္ေရး အမ်ိဳးမ်ိဳးျပေန၏။


အပင္ပန္းရဆုံးေသာ အရာမ်ားထဲတြင္ ေစာင့္ဆုိင္းရျခင္းလည္း တမ်ိဳးပါ၀င္မည္လား မသိ…။ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ ေလယာဥ္ အ၀င္အထြက္ စာရင္းကိုၾကည့္လုိက္၊ လက္ရိွ ပ်ံသန္းေနဆဲ ေလေၾကာင္းျပ ေျမပုံကုိ ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကို ဆြဲဆန္႔ရသည္မွာ ခက္ခဲလွပါဘိ…။


ဟိုးေရွ႕က လာေနၾကတဲ့ လူေတြမ်ားလား မသိ…၊ ဟင့္အင္း…၊ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေလယာဥ္ဆိုက္ခ်ိန္ျခင္း တူသည့္ တျခား ဖလိုက္က လူေတြျဖစ္ေနျပန္သည္။

ဒီလိုနဲ႔…။

ေစာင့္…၊ ေစာင့္…၊ ဆက္ေစာင့္…၊ နာရီလက္တံေတြက တေရြ႕ေရြ႕…။


ေဟာ၊ လာၾကပါၿပီ။


အမိုး(((((
အပါး (((((((

သားအမိ၊ သားအဖ၊ ေမာင္ႏွမေတြရဲ့ ခြဲခြာျခင္း နိဂုံး…။ ျပန္ဆုံၾကေတာ့လဲ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲ၊ အားရပါးရ ဖက္ယမ္းလိုက္ၾကတာ အေဖလုပ္သူကလဲ တၿပဳံးၿပဳံး၊ အေမလုပ္သူက အသံေတြေတာင္ တုန္လို႔..။

ဓာတ္ပုံက ၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္သြားသည္။ ပုံၾကည္ၾကည္လင္လင္ရဖုိ႔ လက္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္လဲ မထားႏိုင္ေတာ့…။ အမ်ိဳးအမည္ မေဖာ္ျပတတ္ေသာ ခံစားခ်က္တခုက ရင္၀ကို ခပ္ခၽြန္ခၽြန္ အရာတခုႏွင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လာဆြသလို ခံစားလာရသည္။

ထြင္းေဖာက္ျမင္ေနရေသာ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားရဲ့ ဟိုမွာဖက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္အျမင္အာရုံတြင္ `ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္´ ဟူေသာ စာတန္းကို ျမင္ေယာင္သလိုလို ျဖစ္လာလိုက္၊ လက္ရိွပုံရိပ္ေတြက ျပန္ေပၚလာလိုက္…။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ သားအမိ၊ သားအဖေတြရဲ့ တေယာက္တေပါက္ ေျပာသံ ဆူဆူညံၾကားတြင္ က်ေနာ္ သူတို႔နဲ႔ အတူ တကယ္ေပ်ာ္မိသလား မေပ်ာ္မိသလား မေ၀ခြဲမိေတာ့ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ည ၂ နာရီ ထုိးလုနီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေသာ က်ေနာ္တေယာက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကို မရရိွခဲ့ပါ…။


ကလိုေစးထူး

Wednesday, June 27, 2007

က်ေနာ့္အႀကိဳက္ (၇)…


ယခုတပတ္ က်ေနာ့္အႀကိဳက္အျဖစ္ တင္ျပမွာကေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၀ ရက္ေန႔ထုတ္၊ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ No.32, Volume.2 မွာ ပါရိွတဲ့ ဆရာႀကီး လူထုစိန္၀င္းရဲ့ `လူနဲ႔ လူ႔က်င့္၀တ္´ ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။

ဆရာႀကီးဟာ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ဆိုလိုရင္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို အေျခခံေရးသားခဲ့တယ္လို႔ မွန္းဆမိပါတယ္။ ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္သူ လူငယ္ကိုလဲ ေျဖၾကားရင္းနဲ႔ သူေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုပါ တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႕ လိုရင္းတိုရွင္း ေျပာသြားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ေဆာင္းပါးရဲ့ Quote အျဖစ္ ေဖာ္ျပတဲ့ စာသားေလးကလဲ ထိမိလြန္းလွလို႔ ပုံအျဖစ္ ကူးယူတင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဖတ္ရွဳခံစားၾကည့္ၾကပါအုံး။


လူနဲ႔ လူ႔က်င့္၀တ္


ပညာသည္မ်ား ပညာသည္ပီသဖုိ႔၊ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္တန္ဖိုးထားဖို႔၊ ပညာသည္ က်င့္၀တ္သိကၡာကို ေလးစား႐ိုေသဖုိ႔ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါး တခ်ိဳ႔ကို ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က ပညာသည္ေတြမွပဲလား၊ လူသာမန္ေတြမွာေရာ တန္ဖိုးထားရမဲ့ အရာ မရိွဘူးလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္လာပါတယ္။

ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးသူ
`ပညာသည္´ ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို အရင္ဆုံး ရွင္းျပဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ျမန္မာစကားမွာ ေစ်းေရာင္းၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳသူကို `ေစ်းသည္´၊ ပဲျပဳတ္ေရာင္းၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳသူကို `ပဲျပဳတ္သည္´၊ ဆံပင္ညွပ္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳသူကို `ဆတၱာသည္´ စသျဖင့္ ေခၚေ၀ၚေလ့ ရိွပါတယ္။ အဲဒီသေဘာအတိုင္း အတတ္ပညာတစ္ခုခုနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳသူ အားလုံးကို `ပညာသည္´ (Professional) လို႔ သုံးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေၾကးစားက ရင့္သီးပါတယ္
အားကစားနယ္ပယ္မွာေတာ့ `အေပ်ာ္တမ္း´ (Amateur) နဲ႔ ေၾကးစား (Professional) လို႔ သုံးတတ္ၾကပါတယ္။ အေပ်ာ္တမ္း ေဂါက္သီးသမား၊ ေၾကးစား ေဂါက္သီးသမား စသျဖင့္ ေခၚေလ့ရိွပါတယ္။ (Professional) ကို `ေၾကးစား´ လို႔ သုံးတာ နည္းနည္း ရင့္သီးတယ္ ယူဆလို႔ `ပညာသည္´ လို႔ သုံးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတတ္ (ဒါမွမဟုတ္) ပညာတစ္ခုခုနဲ႔ `အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းျပဳသူ´ လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ ဒီေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တစ္ခုခု လုပ္ကိုင္ေနသူ အားလုံး အက်ဳံး၀င္ပါတယ္။

ပညာရွင္
အတတ္ ဒါမွမဟုတ္ ပညာတစ္ခုခုကို အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳ႐ုံတင္ မကဘဲ `ထုံးလုိေခ် ေရလိုေႏွာက္´ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္သူမ်ားကိုေတာ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ `ပညာရွင္´ လို႔ ေခၚခ်င္ပါတယ္။ ပညာရွင္က်ေတာ့ ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ (ထိပ္ထိပ္ႀကဲ) ထူးခၽြန္တတ္ေျမာက္သူမ်ားသာ အက်ဳံး၀င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အတတ္ပညာ နယ္ပယ္မွာ မဆို ဦးေရ အနည္းငယ္သာ ရိွႏိုင္ပါတယ္။ အႏုပညာသည္တုိင္း အႏုပညာရွင္ မျဖစ္ႏိုင္သလို စာေရးဆရာတုိင္း စာေပပညာရွင္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

အလုပ္တုိင္းမွာ က်င့္၀တ္ရိွ
ပညာရွင္ျစ္ေစ၊ ပညာသည္ျဖစ္ေစ ကုိယ့္ပညာကုိယ္ ေလးစားတန္ဖိုးထားရပါတယ္။ အတတ္ပညာတုိင္း၊ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္အကိုင္တုိင္းမွာ ဆိုင္ရာဆုိင္ရာ က်င့္၀တ္ေတြ၊ စည္းကမ္းေတြ ရိွပါတယ္။ ဆရာ၀န္က ဆရာ၀န္နဲ႔ ဆုိင္တဲ့ က်င့္၀တ္စည္းကမ္း၊ ဘတ္စ္ကား ေမာင္းသမားမွာလည္း သူနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ က်င့္၀တ္စည္းကမ္း၊ စပယ္ရာမွာလည္း သူလိုက္နာရမဲ့ က်င့္၀တ္စည္းကမ္း စသျဖင့္ အသီးသီး ရိွၾကပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးက ကုိယ့္ခြင္ ကုိယ့္နယ္ပယ္ရဲ့ က်င့္၀တ္ေတြကို ေလးစားလိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းၾကမယ္ ဆိုရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ဘာျပႆနာမွ မရိွႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ျပႆနာမ်ားရဲ့ အေျခခံ
လူ႔ေဘာင္ လူ႔ေလာကမွာ ျပႆနာေပါင္းစုံနဲ႔ သပြတ္အူလိုက္ ရွဳပ္ေထြးေနတာ၊ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပြားေနတာ လူသူေလးပါးရဲ့ ႐ိုေသေလးစားမႈ မခံရတာ၊ ယုံၾကည္မႈ ကင္းမဲ့တာ၊ မုန္းတီးရြံရွာတာ စတဲ့ ကိစၥအားလုံး ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္လာရျခင္းရဲ့ အဓိက အေၾကာင္းတရားဟာ က်င့္၀တ္ သိကၡာ ေစာင့္စည္းမႈ ပ်က္ယြင္းလာျခင္းပင္ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းဆရာရဲ့ က်င့္၀တ္သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းမယ္ဆုိရင္ လူၾကည္ညိဳတဲ့ ဆရာေကာင္း ျဖစ္မွာပဲ။ ဆရာ၀န္ကလည္း ဆရာ၀န္ က်င့္၀တ္အတုိင္း လိုက္နာက်င့္ႀကံရင္ သမားေကာင္း၊ ဆရာ၀န္ေကာင္း ျဖစ္မွာပဲ။

ခက္ခက္ခဲခဲႀကီးလား
က်င့္၀တ္၊ က်င့္၀တ္နဲ႔ ေျပာေတာ့၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမယ့္ ကိစၥႀကီးလို႔ ထင္စရာရိွတယ္။ ေထြျပား ရွဳပ္ေထြးၿပီး အပန္းတႀကီး နာယူမွတ္သားရမဲ့ ကိစၥလို႔လည္း ယူဆသြားႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြး မရိွပါဘူး။ ဆရာ၀န္ က်င့္၀တ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာ က်င့္၀တ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တရားသူႀကီးနဲ႔ ေရွ႕ေနတုိ႔ က်င့္၀တ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္သည္ေတာ္ က်င့္၀တ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စာနယ္ဇင္း က်င့္၀တ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အားလုံး အေျခခံအျဖစ္ ထားရိွၾကတာက `လူ႕က်င့္၀တ္´ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လူနဲ႔ တိရစၧာန္ ဘာကြာသလဲ
လူ႕က်င့္၀တ္ဆိုတာ ဘာေတြလဲလို႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕စဥ္းစားရင္ နံပါတ္စဥ္တုိးလို႔ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္ မရိွပါဘူး။ အက်ဥ္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ခ်ဳပ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ရင္ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔တင္ လုံေလာက္ပါတယ္။ ပထမဆုံး လူဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္၊ လူဟာစားတယ္၊ အိပ္တယ္၊ မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားေရး ကိစၥေဆာင္ရြက္တယ္။ ေတာတြင္းက သားရဲတိရစၧာန္မ်ားလည္း စားျခင္း၊ အိပ္ျခင္း၊ မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားေရး ေဆာင္ရြက္ျခင္းတုိ႔ကို လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူနဲ႔ တိရစၧာန္အားလုံး တူၾကတယ္။ ျခားနားခ်က္ မရိွဘူး။

ကုိယ္က်ိဳးမၾကည့္တာ လူ
လူနဲ႔ တိရစၧာန္မွာ ျခားနားခ်က္ တစ္ခ်က္တည္းပဲ ရိွတယ္။ တိရစၧာန္က သူ႔အလိုဆႏၵအတုိင္းသာ လုပ္တယ္။ တျခား ဘာမွ မၾကည့္ဘူး။ လူကေတာ့ သူ႔အလိုဆႏၵရိွတုိင္း မလုပ္ဘူး။ သူမ်ားအတြက္ ငဲ့ကြက္စဥ္းစားတယ္။ ကိုယ္က်ိဳးကို စြန္႔ႏိုင္တယ္။ ရွင္းေအာင္သာ ေျပာရရရင္၊ ကုိယ္က်ိဳးတစ္ခုတည္းသာ ၾကည့္တတ္တာ တိရစၧာန္။ အမ်ားအက်ိဳးကို သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္တာ လူ။ လြယ္လြယ္ေလးပါပဲ။

လူ႔တိရစၧာန္
လူ႕က်င့္၀တ္ဆိုတာ အမ်ားအက်ိဳးကို သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားအက်ိဳးကို မၾကည့္ဘဲ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား တစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ၿပီး `ဘယ္သူေတေတ ငေတမာ ၿပီးေရာ´ လုပ္တတ္သူမ်ားကိုေတာ့ လူ လို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူး။ အဂၤလိပ္စကားမွာေတာ့ ဒီလိုလူစားေတြကို Manimal လို႔ ေခၚတယ္။ Man နဲ႔ animal ႏွစ္ခုကို ေရာၿပီး စကားလုံးသစ္ ထြင္လုိက္တာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာလိုေတာ့ လူ႔တိရစၧာန္ ေခၚသင့္တယ္ ထင္တာပါပဲ။


လူထုစိန္၀င္း

Tuesday, June 26, 2007

ေမြးေက်းဇူး…သုိ႔

ဒီေန႔…။

အလုပ္က ခါတိုင္းထက္ ပုိ၍အတန္ငယ္ ပင္ပန္းလွသည္။ ခါတိုင္း လုပ္ေနက်ထက္ ပိုမိုအာ႐ုံစိုက္ရေသာေၾကာင့္ ထင့္၊ အလုပ္ခ်ိန္ၿပီး၍ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ စိတ္ေရာ လူပါ အေတာ္ပန္းေန၏။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့…။

ေက်ာပိုးအိတ္ငယ္ကို အခန္းေထာင့္သုိ႔ `ဘုန္း´ ခနဲ ပစ္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚသုိ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်ပစ္လိုက္မိသည္။ တစစ္စစ္ ကိုက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနေသာ ေခါင္းက ေ၀ဒနာ အတန္ငယ္သက္သာသည္ အထိ မွိန္းေနလိုက္သည္။ တခ်က္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ျပန္ႏိုးလာေတာ့ လူက ႏုံးခ်ိခ်ိလို ျဖစ္ေန၏။

ခဏေနေတာ့…၊ တီဗြီကို ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး Channel ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေျပာင္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။ Discovery Health Channel အေရာက္…၊ `ေမြးဖြားရန္ ခက္ခဲေသာ ကေလးမ်ား´ အမည္ျဖင့္ အစီအစဥ္တခု လာေနသည္။ သာမန္မဟုတ္ေသာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ထြားလြန္းေသာ သေႏၶသားမ်ားကို ေဆး႐ုံတြင္ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳမ်ား အကူအညီျဖင့္ ခက္ခဲစြာ ေမြးဖြားၾကရေသာ အစီအစဥ္ ကို လႊင့္ထုတ္ေပးေနသည္။

ကေလးေမြးသည္ ဆိုျခင္းက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမႈ နယ္ပယ္တြင္ေတာ့ ေယာက္်ားမ်ား၊ ၾကည့္အပ္ ျမင္အပ္သည္ဟု မခံယူၾက။ ဒီႏိုင္ငံမွာကတာ့ ေမြးခန္းထဲအထိ သူတုိ႔၏ ခင္ပြန္းသည္မ်ားက ဇနီးသည္မ်ားကို လိုက္လံ အားေပးၾကသည္။ အားေပးခြင့္လဲ ျပဳထားၾကသည္။ ထို႔အျပင္ အမ်ားျပည္သူထံသို႔လဲ ၾကည့္သာ၊ ျမင္သာႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ား အထိ ႐ိုက္ကူးၿပီး ႐ုပ္သံမွတဆင့္္ ျပသသည္။

`အခု ေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္ဟာ အရင္ကေလးတုန္းကလဲ ၄၈ နာရီၾကာေအာင္ ဗိုက္နာၿပီးမွ ခက္ခဲစြာ ေမြးဖြားခဲ့ရပါတယ္´

ဆရာ၀န္ ေရာ္ဂ်ာက ေျပာလည္းေျပာ၊ လိုအပ္သည္မ်ားကုိလဲ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ေဘးနားတ၀ိုက္တြင္ေတာ့ သူနာျပဳတခ်ိဳ႔က လိုအပ္သည္မ်ားကို ကူညီပ့ံပုိးရင္း အလုပ္မ်ားေနၾက၏။ ခဏေနေတာ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္၏ ခါးကို ေဆးတမ်ိဳး ထိုးသည္။ ေဆးထုိးမည့္ ေနရာတ၀ိုက္ကိုသာ အေပါက္ငယ္ျဖင့္ ေဖာ္ထားၿပီးေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ အ၀တ္မ်ားျဖင့္ကာရံထား၏။

`အား´

ေဆးက အေတာ္နာသည္ ျဖစ္မည္၊ မိခင္၏ အံႀကိတ္ေအာ္သံ တခ်က္ထြက္လာသည္။ ေဘးမွ သူ႔ခင္ပြန္းက ဗီြဒီယို႐ိုက္ကူးစက္ငယ္ေလးျဖင့္ မွတ္တမ္းလိုက္တင္ေန၏။ ဒီကေလးငယ္ ႀကီးလာရင္ အမွတ္တရ ျဖစ္ရန္ ႐ိုက္ကူးေလသလားေတာ့ မသိ။ ပါးစပ္မွလဲ ဟန္နီျခင္း ထပ္ေနေအာင္ ေခၚၿပီး သူ႔ဇနီးသည္ကို တတြတ္တြတ္ျဖင့္ အားေပးေနသည္။

`ငါ့အရင္ ကေလးတုန္းကလဲ ဒီလိုပဲ၊ သိပ္နာတာပဲ၊ အခုလဲ နာေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါအားမေလွ်ာ့ဘူး။ မၾကာခင္မွာ ငါ့သားေလးကို အျပင္ေရာက္ေအာင္ ငါေမြးထုတ္ျပမယ္´

ေစာေစာက ထုိးေဆးက နာက်င္တာ သက္သာေစသည့္ ေဆးလားဘာလားေတာ့ မသိ၊ မိခင္က စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနသည္။ နာက်င္သည္ဟု ေျပာေနေသာ္လည္း ဆိုး၀ါးစြာေတာ့ မညည္းတြားလွ။ ဆရာ၀န္မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ားႏွင့္ သူ႔ခင္ပြန္းကလဲ ေ၀ဒနာကို ေမ့ေလ်ာ့ေစရန္ အာ႐ုံေျပာင္းသည့္ အေနျဖင့္ စကားေျပာေပးေနၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္…။

Push ((((((((

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

ေဘးမွ သူနာျပဳ ဆရာမႀကီးက အထက္ပါအတိုင္း ေအာ္လိုက္၊ မိခင္ျဖစ္သူက အင့္ခနဲ အားယူလိုက္ႏွင့္ ကေလးငယ္ အျပင္သုိ႔ ေရာက္ေစရန္ စည္းခ်က္ညီညီ အားထုတ္ေနၾကသည္။ ကေလးက အေတာ္ထြားဟန္ ရိွေသာေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူမွာ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက Push ဟု တခါေအာ္လိုက္တုိင္း ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ၾကီးမ်ား ၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ အားယူ ညွစ္ထုတ္ေနရသည္မွာ က႐ုဏာသက္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ေနာက္ေတာ့…။

Ok Ok, this is the last time, we get it now.

ဆရာ၀န္၏ စကားသံႏွင့္အတူ မိခင္၏ ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပုိင္းမွ မည္းမည္းသ႑ာန္တခုက ဖန္သားျပင္တြင္ ေပၚလာသည္။ ကေလးငယ္၏ ဦးေခါင္း အျပင္သို႔ ထြက္စျပဳလာပီေကာ…။

Push ((((((((((((

သူနာျပဳဆရာမႀကီး၏ အားတက္သေရာ အေအာ္…၊ မိခင္၏ အားရပါးရ ညွစ္ထုတ္ဟန္ မ်က္ႏွာ၊ ဆရာ၀န္က ကေလး၏ ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ထိန္းကုိင္ရင္း ဆြဲအထုတ္…။

ကေလးငယ္က အျပင္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ `အဲ့´ ခနဲ အသံထြက္လာသည္။ အခ်င္းတေထြးႀကီးက ကေလးကို ရစ္ပတ္လ်က္ အျပင္သုိ႔ ထြက္လာသည္။ ကေလး အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဘးမွ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနၾကသည့္ သူနာျပဳေတြက အ၀တ္စမ်ားျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ေထြးေပြ႕၏။

`ငါ့သား၊ ငါ့သား၊ ငါေမြးလိုက္ႏိုင္ၿပီ။ ငါ့သားေလး၊ ငါ့သားေလးကို အျမန္လာျပပါ´

မိခင္က အေမာေျဖမအား…၊ သူ႔အသက္ႏွင့္ ရင္း၍ ေမြးထုတ္လုိက္ေသာ သူ႔သားငယ္ကို ၾကည့္ခ်င္ေဇာျဖင့္ တတြတ္တြတ္ ဆက္ေျပာေနသည္။ ထိုအခိုက္…။

ေဘးမွ မွတ္တမ္းတင္ ဗီြဒီယုိ႐ိုက္ကူးေနေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ႐ိွဳက္သံတခ်က္ ထြက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္သည္ထင့္၊ ကင္မရာကို ေဘးသို႔ခ်ၿပီး သူ႔ဇနီးသည္ေပၚတြင္ မ်က္ႏွာအပ္လ်က္ ႐ိွဳက္ႀကီးတငင္ျဖင့္ အားရပါးရ ငိုခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ပါးစပ္မွလည္း-

`သားေလး၊ ငါတုိ႔ရဲ့သားေလး၊ မင္းေမြးေပးတာ၊ ဟန္နီ၊ မင္းေမြးလိုက္တဲ့ ငါတုိ႔ရဲ့သားေလး´

***

ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးတြင္…။

တီဗီြဖန္သားျပင္မွ တဆင့္ ၾကည့္ေနေသာ က်ေနာ္…၊ မ်က္ရည္ စုိ႔ခနဲ ျဖစ္လာသည္။ ေမေမ…၊ ငါ့ေမေမလဲ ငါ့ကို ေမြးတုန္းက ဒီလိုပဲ ခက္ခဲစြာ ေမြးခဲ့ရေလသလား…။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ က်ေနာ့္ေမေမ က်ေနာ့္ကို ေမြးတုန္းက အခု က်ေနာ္တီဗီြမွာ ၾကည့္ရသည့္ မိခင္လို အေထာက္အကူပစၥည္း စုံစုံလင္လင္၊ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳေတြ တေလွႀကီး အကူအညီျဖင့္ ေမြးခဲ့ရသည္မွာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ ေဖေဖက ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္မွာ ေမေမသည္ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္လုံးကို ညည္းညဴျခင္း မရိွ၊ ေအာ္သံ တစက္ကေလးမွ မထြက္ဘဲ ေမြးခဲ့သည္တဲ့။

ဟုတ္သည္…။ ညီမေလးကို ေမြးစဥ္က က်ေနာ့္အသက္ ဆယ့္ေလးႏွစ္၊ စတင္ ဗိုက္နာသည္မွ ေမြးဖြားသည္အထိ ေမေမ့ညည္းသံ တခ်က္ကေလးမွ မၾကားခဲ့…။ ဒီေလာက္ ခက္ခဲ ပင္ပန္းလွသည့္ အလုပ္ကို ေမေမက တခ်က္ကေလးမွ မညည္းဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ကို လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္ခြင့္ေပးခဲ့တာပါလား…။

တီဗီြေရွ႔တြင္ ငူငူႀကီးထုိင္ရင္း က်ေနာ္တေယာက္ ပါးျပင္ေပၚသုိ႔ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ ေမေမရိွမည္ ထင္ေသာ အရပ္သုိ႔ လက္အုပ္ခ်ီရင္း ေရရြတ္မိသည္။

`ေမေမ…၊ သားတို႔ကို လူျဖစ္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးအတြက္ အၿမဲ သတိရဦးညႊတ္လ်က္ပါ ေမေမ၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေမေမနဲ႔ ျပန္ဆုံပါရေစ´

***

တီဗီြထဲတြင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကေလးေပါင္းမ်ားစြာကို မိခင္ေတြက ေမြးေနၾကဆဲ။ ေအာင္ျမင္စြာ ေမြးထုတ္လိုက္ေသာ သားသမီးငယ္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးေနေသာ မိခင္မ်ားစြာ၏ အၿပဳံးက လူျဖဴ၊လူမည္း မဟူ ၾကည္လင္စြာ ေတာက္ပေန၏။

တီဗီြအျပင္ဘက္မွာေတာ့…။

လူငယ္တေယာက္…၊ ဟိုး..ကမၻာတဖက္ျခမ္းက သူ႔မိခင္ကို လြမ္းဆြတ္လ်က္…။

(ကမၻာေပၚမွ မိခင္ေပါင္းမ်ားစြာသုိ႔ ဦးၫႊတ္ ေလးစားစြာျဖင့္…)


ကလိုေစးထူး

Monday, June 25, 2007

စပ္မိစပ္ရာ (၈) …

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမလ ၁၅ ရက္ေန႔ကေန ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔အတြင္း ဖမ္းဆီးရမိတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါး တန္ဖုိးက က်ပ္ေငြ သန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ တန္ဖိုးရိွပါတယ္တဲ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၾကည့္ရင္ ဒီမူးယစ္ေဆး၀ါးေတြဟာ ရွမ္းျပည္နယ္ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္နယ္စပ္တ၀ိုက္မွာ ဖမ္းဆီးရမိတာ ပိုမိုမ်ားျပားတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တ႐ုတ္နယ္စပ္ေရာက္ ျမန္မာလူငယ္ တေယာက္က အဲဒီက ျမန္မာလူငယ္ေတြနဲ႔ မူးယစ္ေဆး၀ါး အေနအထားကို ရွင္းျပတာကို နားေထာင္မိေတာ့ ရင္ေမာရျပန္ပါတယ္။ ဒီျပႆနာက ဘာနဲ႔ တူေနလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အျမင္ေျပာရရင္ အေပၚပုိင္းမွာ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ တိုက္ပုံၾကီးတကားကား၊ ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ထားေပမယ့္ ေအာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေဘာင္းဘီတို ၀တ္ထားတဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ တူတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျပဳတ္ ထပ္ဆင္တေယာက္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ ပရီးမီယားလိဂ္ ကလပ္အသင္းတခုျဖစ္တဲ့ မန္ခ်က္စတာစီးတီး အသင္းကို စတာလင္ေပါင္ ၈၆.၁ သန္း နဲ႔ ၀ယ္ယူလိုက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ မဆီမဆိုင္ စဥ္းစားမိတာက က်ေနာ္သာ အဲဒီေလာက္ ေငြေတြပိုင္ဆုိင္ခဲ့ရင္ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေဘာလုံးအသင္းကို ၀ယ္ျဖစ္မလား ဆိုတာပါ။ ဦးေက်ာ္ဟိန္းေျပာဖူးသလို အလကားရတဲ့ စိတ္ကူးကို အားရပါးရႀကီး ယဥ္ပစ္ၾကည့္မိတာ ဘာရယ္မဟုတ္၊ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။

ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာကရဲ့ ဗန္းစကား တခုေလလားမသိ…။ က်ေနာ္ တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အသုံး တခုကို သတိျပဳမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ထုတ္ေ၀သူကုိ `ဖား´ လို႔ ေခၚတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ သိသူရိွရင္ ရွင္းျပရင္ ေကာင္းမွာပါပဲ။ ေဆာင္းပါးရွင္ တေယာက္ရဲ့ အေျပာကို ထပ္ဆင့္ ေဖာ္ျပပါရေစ။

`က်ေနာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာေလာကမွာ အယ္ဒီတာေတြ၊ တဆင့္ခံ စီစဥ္သူေတြ အၿမဲတမ္း ရင္ေမာရတာ ဖား(ထုတ္ေ၀သူ) ရွာရတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။ ဖား ေကာင္းေကာင္း ရလာၿပီဆုိရင္ အခ်င္းခ်င္း အကြက္ထြင္ေပးရတယ္။ ဖားယုံၿပီဆုိေတာ့ က်လာတဲ့ ေရကို ခပ္မဲ့သူကလည္း အမ်ားသားပဲ။ ဖားက တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္လို႔ ႐ံွဳးၿပီး ဖားပူႀကီးျဖစ္လာရင္ ဖားေျပာင္းရေတာ့တာပါ´

ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္ ျမန္ႏႈန္းေတြ က်ဆင္းေနပါတယ္တဲ့။ `အမ်ားသုံး အင္တာနက္ဆုိင္ေတြမွာ လိုင္းတခုတည္းကို စက္ေတြအမ်ားႀကီး Sharing လုပ္ၿပီး သုံးၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သုံးစြဲတဲ့အခါ ျမန္ႏႈန္းက ပုံမွန္မေနနထား မရိွေတာ့ဘူး။ သုံးစြဲမႈ ႏႈန္းလဲ မ်ားလာတယ္´ လို႔ သုံးသပ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အင္တာနက္ ကြန္ယက္ သုံးစြဲမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုတာလားေၾကာင့္ မသိ…။ ျမန္မာႏိုင္ငံ တခုလုံးရဲ့ အင္တာနက္ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းက ႏွစ္ခုတည္းရိွတာကလည္း အေတာ္ဆိုး၀ါးလြန္းပါတယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ဖိလစ္ပိုင္ ႏုိင္ငံတ၀န္းလုံး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား အျပည့္အ၀ ရပါေတာ့မယ္။ ယခုလက္ရိွမွာ ေက်းလက္ စုစုေပါင္း ၃၉၉၅၅ ရြာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ရရိွေနၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေက်းရြာ ၁၉၉၀ ကုိသာ လွ်ပ္စစ္ျဖန္႕ျဖဴးေပးဖုိ႔ လိုပါေတာ့တယ္လို႔ ဖိလစ္ပုိင္ စြမ္းအင္၀န္ႀကီးဌာနက ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ အားက်စရာ ေကာင္းလွပါေပ့။

ျမန္မာျပည္မွာ မႏွစ္က ၉ တန္းက်ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူ/ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္လည္ေျဖဆိုေစၿပီး အေအာင္ေပးကာ ၁၀ တန္းသုိ႔ တက္ေရာက္ သင္ၾကားေစဖုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါသတဲ့။ စာေကာင္းစြာ မတတ္သူကို အတန္းတက္ခိုင္းျခင္းဟာ မသင့္ေတာ္လို႔ ဆုိၿပီး ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနရဲ့ ဒုတိယ၀န္ႀကီး ဘိုမွဴးႀကီး ေအာင္မ်ိဳးမင္းရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ အမွန္တကယ္ က်ရွဳံးစနစ္ကို ျပန္လည္ က်င့္သုံးခဲ့တာက ၂၀၀၅-၂၀၀၆ စာသင္ႏွစ္မွာပါ။ အခုႏွစ္မွာ တခါျပန္ေျပာင္းဆိုေတာ့…။


အထက္ပါ သတင္းထဲမွာပါရိွတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔ဆုိတာေတြကို ဘယ္လို ဥပေဒေတြနဲ႔ တရား၀င္ေအာင္ ဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့တာပါလိမ့္…။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတုိ႔တေတြ ဒီသတင္းအရဆုိရင္ အေျခအေနေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ပါတီဖြဲ႔ပါမယ္။ ၂၅%ေသာ စစ္ဘိုအရာရိွ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို လက္ညိွဳးေထာင္ ေခါင္းၿငိမ့္ေပးရမယ့္ ၇၅%ေသာ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေတြအျဖစ္ ပါ၀င္ကျပဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။ စိတ္၀င္စားစရာနဲ႔ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာ အေကာင္းဆုံး စကားလုံးကေတာ့ `အမ်ိဳးသား ႏိုင္ငံေရး အင္အားစု´ ဆုိတဲ့ စကားလုံးပါ။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ေခတ္စားခဲ့တဲ့ စကားလုံးက `ျပည္သူ´ ပါ။ ျပည္သူ႔ရဲ၊ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံ၊ ျပည္သူ႔စစ္သား၊ ျပည္သူ႔သမ၀ါယမဆိုင္ စသျဖင့္ေပါ့။ အခုေခတ္မွာေတာ့ `အမ်ိဳးသား´ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ စကားလုံး ေရြးခ်ယ္ႏိုင္မႈကိုေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္တာ အမွန္ပါ။


ဆရာမ ေမၿငိမ္း သိခ်င္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာရဲ့ နာမည္ကို သိလိုတာရယ္၊ အဲဒီပန္းခ်ီကား (မကၠဆီကန္ ေႏြရာသီ ပြဲေတာ္ေလး ပို႔စ္က တတိယေျမာက္ ပန္းခ်ီကား) ကို အနီးကပ္ဓာတ္ပုံ ထပ္႐ိုက္ခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ အဲဒီပန္းခ်ီျပခန္း အေရာင္းဆိုင္ေလးကို ေနာက္တေခါက္သြားခဲ့ေတာ့ အဲဒီကား ကို ေဒၚလာ ၄၆၀၀ နဲ႔ ေရာင္းလိုက္ပါၿပီတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ဆိုင္ထဲမွာ လက္က်န္ ပန္းခ်ီကားေတြထဲက က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ား အႀကိဳက္ေတြ႔မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့၊ က်ေနာ္လဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားကို ဓာတ္ပုံ ထပ္မံ ႐ိုက္ကူးလာပါတယ္။ အဲဒီကား တန္ဖိုးကေတာ့ ေဒၚလာ ၃၅၀၀ ပါ။

ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း တင္တဲ့စာေတြအတြက္ စိတ္တုိင္းမက်ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္ရင္းနဲ႔ပဲ၊ စပ္မိစပ္ရာ အမွတ္စဥ္(၈)ကို တင္လိုက္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ…။


ကလိုေစးထူး


Friday, June 22, 2007

မကၠဆီကန္ ေႏြရာသီပြဲေတာ္ေလး…

ဒီညေန အလုပ္က အျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ဘဏ္ကိုသြားရင္းနဲ႔ တခါက က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္းၿခံေလးထဲမွာ က်င္းပေနတဲ့ မကၠဆီကန္မ်ားရဲ့ ေႏြရာသီ ပြဲေတာ္ေလးကို အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ပါလာတဲ့ ကင္မရာေလးနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္လို႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ား အပ်င္းေျပေအာင္ ပုိ႔စ္တင္လိုက္ပါတယ္…။

ပြဲေတာ္ေလးရဲ့ အ၀င္၀ လမ္းေလးပါ။


ဒါကေတာ့ မကၠဆီကန္ေတြလိုပဲ စပိန္စကားေျပာတဲ့ ဘိုလီးဗီးယားေတြရဲ့ လက္တင္ တီး၀ိုင္းငယ္ေလးပါ။ ပေလြသံေလးေတြက သာယာလြန္းလို႔ အေတာ္ၾကာၾကာ ရပ္နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။


မကၠဆီကန္ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ အကေဖ်ာ္ေျဖမႈပါ။ ဒီေနရာ မွာ ၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။


ပူေဖာင္းေတြကို ျမားနဲ႔ ေပါက္ကစားတဲ့ ေနရာေလ…။ ျမန္မာျပည္ကို သတိရၿပီး မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္နဲ႔ သြားေပါက္မိတာ ငါးေဒၚလာကုန္လာတယ္။ ျပန္ရတာက အ႐ုပ္ပိစိေလး၊ အနားက နီးရာကေလးေလး တေယာက္ကို ေပးလိုက္တယ္။


ကစားကြင္းနဲ႔ ခ်ားရဟတ္ေတြပါ။ တခါစီး ငါးေဒၚလာတဲ့…။ ရပ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ပဲ ျပန္ခဲ့တယ္။


ပန္းခ်ီျပခန္းေလးမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ပန္းခ်ီကားတခိ်ဳ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါတဲ့ ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြေတြကို ခ်က္ခ်င္းသတိရမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ သူတုိ႔တေတြအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ယူဆရတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကား သုံးခ်ပ္ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။


ဒါကေတာ့ မကၠဆီကန္ေတြရဲ့ စေတ့႐ိွဳးအစီအစဥ္တခုပါ။ သူတုိ႔ရဲ့ ေတးသြားကုိ နမူနာ နားဆင္ႏိုင္ေအာင္ ဗီြဒီယုိ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားဆင္ပါ။

ဒီတပတ္ ေသာၾကာအတြက္ေတာ့ ဒီဓာတ္ပုံ ပို႔စ္ပဲ တင္လိုက္ပါတယ္…။


ကလိုေစးထူး

Thursday, June 21, 2007

မရယ္ရေသာ ျပက္လုံး…

က်ေနာ္က ျမန္မာဇာတ္ကားေတြကို ႏွစ္သက္ေလ့ရိွပါတယ္။ ျမန္မာကား ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းကို ပုိ႔စ္တခုေတာင္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဇာတ္သိမ္းခန္းကို ႀကိဳသိႏွင့္ေနလဲ နားလည္ေပးစြာနဲ႔ ျမန္မာကားကုိသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အၾကည့္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္….။

***


မေန႕က ညေနစာစားၿပီးေတာ့ တီဗီြေရွ႕မွာ ခဏထုိင္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက ယူလာတဲ့ ျမန္မာကားတေခြကို စက္ထဲ ထည့္ၾကည့္မိပါတယ္။ ကားနာမည္က `အမုန္းေႂကြး´ ပါ။ သူထူးစံ၊ ၾကည္လဲ့လဲ့ဦး၊ ခ်ိဳၿပဳံးတုိ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတာပါ။

မိဘေမတၱာကို သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ အဲဒီကားက ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္အရ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ အေမအသက္ရွင္စဥ္က အေမ့စကားနားမေထာင္တဲ့ သားဆုိးတေယာက္ အေမမရိွေတာ့မွ ဒုကၡေပါင္းစုံ ေတြ႔ရတာကို ျမန္မာကားေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ပုံေသနည္းအတုိင္း ႐ုိက္ျပထားတာပါပဲ။

ထူးျခားတာက အဲဒီဇာတ္လမ္းမလာမီက ေၾကာ္ျငာပါ။ အဆိုေတာ္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေဇာ္၀မ္း ဦးစီးၿပီး ခြန္းဆင့္ေနျခည္က ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးလုပ္တဲ့ `တုိ႔သႀကၤန္အၿငိမ့္၊ 2007´ ေၾကာ္ျငာက လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ့ ျပက္လုံး တခ်ိဳ႕ကို အျမည္းသေဘာတင္ဆက္ထားတာပါ။ လူရႊင္ေတာ္ေတြက ေကာင္းေက်ာ္၊ ထက္ထက္၊ ရွဲဒိုး တုိ႔ အဖြဲ႔ပါ။ သူတုိ႔ရဲ့ ျပက္လုံး သီခ်င္းကို ေအာက္မွာ ရွဳပါ။

(ေဇာ္၀မ္း) `ေဒၚလာေတြ လိုခ်င္တုန္း ~~~ သြားၾက သြားၾက ~~~ ျမန္မာျပည္ အလုပ္မရွား ~~~ ျပည္ပ သြားၾက ~~~ တို႔ျပည္တြင္းမွာ စတိုင္လ္ေတြထြား ~~~ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ၾကမ္းသမား ~~~ စားပြဲထိုးေနတာ ေအာက္တန္းက် ~~~ လူတကာ အႏွိမ္ခံ လုပ္စားရ ~~~ မရွက္ဘူးလား မရွက္ဘူးလား ~~~ ရိွဳးေဂ်ာ့သမား ဘ၀ ~~~ ေခၽြးဒီးဒီးက် ေျပးရလႊားရ ~~~ ဒုကၡ၊ သူ႕ဘ၀ ဂုဏ္ငယ္လွ ~~~´

(ေကာင္းထက္) `ေဒၚလာ ေဒၚလာ တေဒၚလာတဲ့~~~ ေအာ္ကာ ေမွ်ာ္ကာ မက္ေနၾကတဲ့ ~~~ လူေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္~~~ (ေျပာျပစမ္းပါကြယ္) ~~~ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္း တလႊား ~~~ အလုပ္အကိုင္ေတြ မ်ားမွမ်ား~~~ ျပည္တြင္း အလုပ္ကို အလုပ္မထင္ ~~~ ရွိဳးေဂ်ာ့သြားဖို႔ျပင္ ~~~ အရင္ေပးရမည္ သိန္းဆယ္ခ်ီ ~~~ ႀကံဖန္ေပးၾကသည္ ~~~ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရ ေအာက္က် ေနာက္က် အႏွိမ္ခံဘ၀~~~

***

ျမန္မာ ဇာတ္ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ဇာတ္ေကာင္ေနရာက အဓိက ဇာတ္ေဆာင္မင္းသားဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံ ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္ တေယာက္ေယာက္ကို ႏိုင္ငံျခားျပန္ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေစၿပီ ဆိုရင္ အဲဒီႏိုင္ငံျခားျပန္က အဂၤလိပ္စကားကို မပီမသ ကိုးယို႔ကားယား ေျပာျပလား ျပရဲ့၊ အ၀တ္အစားကိုးယို႔ကားယား ၀တ္ျပလား ျပရဲ့ ေတြ႔ရေလ့ရိွပါတယ္။

က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ အထက္က လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္လုံးထုတ္သလို ႏိုင္ငံျခားကို အလုပ္ထြက္လုပ္သူ ျမန္မာတိုင္းဟာ ေဒၚလာမက္လို႔ပါလား။ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ ရိွဳးေဂ်ာ့ဆိုသူတုိင္းဟာ ျပည္တြင္းက အလုပ္ကို အလုပ္လုိ႔ မထင္သူမ်ားပါလား။

ေက်ာင္းသာ ၿပီးသြားတယ္၊ ဘယ္မွာမွ အလုပ္ေလွ်ာက္လို႔ မရလုိ႔ ဒီအတိုင္း ထုိင္ေနရတဲ့ ဘြဲ႕ရ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ၊ ဆိုက္ကားနင္းေနရတဲ့ ဘြဲ႔ရေတြ၊ ပန္းရံလုပ္ေနရတဲ့ ဘြဲ႔ရေတြ၊ အဲဒီလူေတြ စတိုင္လ္ထြားႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူတုိ႔သင္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔တန္တဲ့၊ တနည္းအားျဖင့္ သူတုိ႔နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ လစာေငြေပးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အလုပ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ပဲ ေပါမ်ားပါရဲ့လား။

တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္လာၾကတဲ့ ျမန္မာလူငယ္တုိင္း ဘယ္သူကမွ ကုိယ့္အိုးကုိယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကို ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ စြန္႔ခြာခ်င္ၾကမယ္လုိ႕ က်ေနာ္မထင္ပါဘူး။ သူေဌးသူႂကြယ္မျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္နဲ႔ ေနႏိုင္စားႏိုင္မယ့္ အေနအထားမ်ိဳး ရိွႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကေလးသာ ရိွေနရင္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကမွ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ တကူးတကနဲ႔ မ်က္ႏွာလာအငယ္ခံၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္လာၾကသူ သူတို႔အေခၚ ရိွဳးေဂ်ာ့သမားတုိင္းလဲ အလုပ္ၾကမ္းခ်ည္း လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာလုပ္လို႔ လစာေကာင္းေကာင္း ရေနၾကတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္တာနဲ႔ပဲ ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ ေအာက္က်ေနသေယာင္ေယာင္…။

ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ ေငြရွာေနရတဲ့ ျမန္မာေတြဟာလဲ ကုိယ့္တုိင္းျပည္က အလုပ္ကို အထင္မၾကီးလို႔ အဲဒီလုိ မ်က္ႏွာငယ္ခံ လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ က်ေနာ္မထင္ပါဘူး။ အေျခအေနက မတတ္သာလြန္းလို႔သာ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကာလတခုတာျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာ လာအငယ္ခံေနရတာပါ။ သူမ်ားတုိင္းျပည္ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုးတက္ေနပါေစ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ လူတုိင္း ကုိယ့္တုိင္းျပည္ပဲ ကုိယ္ျပန္ခ်င္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ။

အခုေတာ့ ထစ္ခနဲရိွ ဒါေတြပဲ ျပက္၊ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဆင္ဆာေတြ ရိွေနလုိ႔ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ျပက္ရတာကို နားလည္ေပမယ့္ တကယ့္အေျခအေနမွန္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားေတာ့ သူတို႔ျပက္လုံးေတြက မရယ္ရတဲ့ အျပင္ စိတ္ညစ္ညဴးစရာေတာင္ ေကာင္းလွပါတယ္။

တခါတခါက်ေတာ့လဲ က်ေနာ္ကပဲ အေတြးေခ်ာ္သလားမသိ…။ အဲဒီလို တကယ့္အေျခအေနမွန္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး မရယ္ရတဲ့ ျပက္လုံးေတြ ထုတ္တဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြက ပုိလို႔ေတာင္ ေအာင္ျမင္ေနသလားပါပဲ။ ဟိုျပဇာတ္ျပကြက္ထဲကလို `အက်အဆုံးေတြ မ်ားေနတယ္၊ ဖားတက္တက္၊ ဖားတက္တက္´ ဆိုတဲ့ ပုံစံကိုမ်ား က်င့္သုံးေနသလားေတာ့ မဆုိႏိုင္။ သို႔ေသာ္…။

သုိ႔ေသာ္ေပါ့ဗ်ာ…။


ကလိုေစးထူး


Wednesday, June 20, 2007

မိုးႏွင့္အတူ...

၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ…။

ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္မွာ မႈံ႔မိႈင္းမိႈင္း…။ ေကာင္ကင္ဆီက ျပာလဲ့လဲ့အေရာင္က ဘယ္ဆီေရာက္ေနသည္မသိ၊ တခုခုကို အလိုမက်စိတ္ျဖင့္ မ်က္ေမွာင္မ်ား ကုပ္ေနေရာ့သလားထင့္…။

တစုံတခု အေ၀းမွ ေျပးလာသလို အသံတခုက တိုးတုိးေလး ၾကားေနရာမွ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်ယ္ေလာင္လာသည္။ တေ၀ါေ၀ါ တေဖ်ာေဖ်ာ အသံႏွင့္အတူ အမည္မေဖာ္ျပတတ္ေသာ ရန႔ံသင္းသင္းတခုကိုပါ ရလိုက္သည္။ အိမ္ေခါင္မိုးကို ေရစက္ေရေပါက္မ်ား ထိခတ္သံ တျဗန္းျဗန္းကလဲ ငါတုိ႔လာၿပီေဟ့ ဟု တပ္လွန္႔လိုက္သေယာင္ေယာင္။

မိုးရြာေပၿပီ…။

ညီေလးက အခန္းေထာင့္မွ ေဘာလုံးေလးကို ေျပးယူသည္။ ေမေမ့က က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုကို ၿပဳံးၾကည့္ေန၏။

`ေမေမ၊ သားတုိ႔ မုိးေရထြက္ခ်ိဳးမယ္ေနာ္´
`ေအး၊ေအး အၾကာႀကီးေတာ့ မရဘူးေနာ္´

`ဟုတ္ကဲ့´ ကို ဒေရာေသာပါး ေျပာရင္း ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ မိုးေရထဲသုိ႔ အေျပးေလး ထြက္လာခိုက္ ခါတိုင္း ေဘာလုံးကစားေနက် ေျမကြက္ကေလးက အၿပဳံးပရပြႏွင့္ ဆီးႀကိဳသည္။ ေျမကြက္ေလးမွာက က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္တည္း…။

`ပယ္နယ္တီ ကန္တမ္း ဂဂ်ားမယ္ ကုိကုိ´

ဒီလိုနဲ႔ ညီေလးႏွင့္ က်ေနာ္ တလွည့္စီ ကန္လိုက္တာ မိုးေရထဲမွာ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း၊ ခါတိုင္းဆုိ ထစ္ခနဲရိွ အငိုသန္လွသည့္ ညီေလးက အခုလို မိုးေရထဲမွာ ကစားရရင္ေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ဘိုင္းခနဲ လဲသြားရင္ေတာင္ တဟီးဟီးႏွင့္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္သည္။ ေမေမက `သားတုိ႔၊ လာၾကေတာ့ေလ´ ဟု ျပန္ေခၚသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျပာႏွမ္းေနၿပီ။

***

၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ…။

ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္း ေၾကညာမည့္ည…။ ေအာင္စာရင္းကို ည ၁၂ နာရီေနာက္ပိုင္း ဖြင့္မည္အထင္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔က ညဦးကတည္းကပင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလး၏ တခုတည္းေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းေရွ႔တြင္ ဇြဲေကာင္းႏွင့္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္ေတြက တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ည တနာရီ ထိုးခါနီးတြင္မေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွ အသံ တစုံတခုထြက္လာ၏။ ေဟာ…၊ ေအာင္စာရင္း ေဖာက္ၿပီထင္တယ္။

ေက်ာင္းခန္းမေရွ႔ ေၾကညာသင္ပုန္းေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က စုစု စုစုႏွင့္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဓာတ္မီးေလး တ၀င္း၀င္း…။ ညေစာေစာပိုင္းကတည္းက ေရာက္ႏွင့္ေနၾကေသာ ဆရာ/ဆရာမ တခ်ိဳ႔ အၾကားတြင္ ေမေမ့က အတက္ႂကြဆုံး ျဖစ္ေန၏။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ခ်ိတ္ပိတ္စာအိတ္ကေလးထဲမွ ေအာင္စာရင္းကို ထုတ္အယူလိုက္တြင္ ဓာတ္မီးေရာင္မ်ားက ျဖာကနဲ ေ၀သြားသည္။

`ေအာင္တယ္၊ ေအာင္တယ္၊ သားႀကီးေအာင္တယ္´

၀မ္းသာစိတ္၊ စိတ္လႈပ္ရွားစိတ္တို႔ေၾကာင့္ တုန္ယင္ေနေသာ အသံျဖင့္ အရင္ဆုံး ထေအာ္လိုက္သူက ေမေမ…။ အတၱႀကီးတယ္ပဲ ဆိုၾကေလမလား…၊ ေအာင္စာရင္း အလယ္နားခပ္က်က်ရိွ က်ေနာ့္နာမည္ကို ေမေမအရင္ျမင္၏။

တျခားလူ ဘယ္သူေတြမ်ား ေအာင္ေသးလဲ အေတြးျဖင့္ လိုက္ရွာ၊ လိုက္မွတ္ၿပီး အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ေက်ာင္းေရွ႔သုိ႔ ေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က ရြာႏွင့္ေနမွန္းမသိေသာ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလ်က္သားျဖင့္ က်ေနာ့္ေအာင္ျမင္မႈကို ဂုဏ္ျပဳဆီးႀကိဳ၏။

စက္ဘီးစုတ္ေလးျဖင့္ မုိးသည္းေလသည္း ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာပင္ စာေမးပြဲေအာင္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အိမ္သို႔ ေမာရေကာင္းမွန္းမသိ အေပ်ာ္ေတြ ျဖန္႔ေ၀ခဲ့ဖူးတာက မေမ့ႏိုင္စရာ…။ မိုးရြာသံ တ၀ုန္း၀ုန္းေအာက္တြင္ ေပ်ာ္မဆုံးေမာ္မဆုံးေသာ ရယ္သံတအုန္းအုန္းမ်ားက မွိတ္တုတ္တုတ္ မီးေရာင္ေလးကို အားျပဳ၍ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပုံမ်ား…။

***

၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ(၁၈)ရက္ေန႔…။

`သားႀကီး၊ လိမ္လိမ္မာမာေနခဲ့ေနာ္၊ ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးကိုလဲ ေသခ်ာထိန္း´

တည္ၿငိမ္ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားထားရေသာ ေလသံျဖင့္ ေဖေဖ့မွာစကား…။ ဒီအိမ္ကေလးကို ေဖေဖခြဲသြားေတာ့မည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ လာေတာ့မည္ မထင္ေတာ့…။ ေမေမႏွင့္ လမ္းခြဲျခင္းႏွင့္ အတူ က်ေနာ္တို႔ကိုပါ ထားခဲ့ေတာ့မည္။ ေမေမ့ကို လွမ္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ေဖေဖႏွင့္ အၿပီးတုိင္ လမ္းခြဲရျခင္း၏ ခံစားရခ်က္ကို ဖုံးဖိထားေလသလားမသိ၊ က်ေနာ္ ပုံမေဖာ္တတ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ တုံဏိဘာေ၀ ခပ္မဆိတ္ေနလ်က္ …။

`ေဖေဖ့ကို သားလိုက္ပို႔မယ္ေလ´

ရြာေနေသာ မုိးသည္းထဲတြင္ မလု႔ံတလုံထီးေလးျဖင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆိတ္လွစြာ ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို သယ္ေဆာင္လ်က္…။ သေဘၤာဆိပ္သို႔ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို တင္ေဆာင္သြားေတာ့မည့္ သေဘၤာက မိုးရြာထဲတြင္ ခပ္ငူငူႀကီး ေစာင့္ေနသည္။

`သားျပန္ရင္ ဒီထီးေလး ေဆာင္းျပန္သြားေလ´

က်ေနာ့္လက္ထဲသို႔ ထီးကေလးကို ထည့္ေပးၿပီး မုိးေရထဲသို႔ တေရြ႔ေရြ႕ျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားေသာ ေဖေဖ့ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း မုိးသည္းသည္းၾကားမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲခဲ့ရေသာ ေန႔..။

***

၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ(၁၉)ရက္…။

`ေဒါက္၊ ေဒါက္၊ ေဒါက္´

အခန္းတံခါးေခါက္သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဘးအခန္းမွ ဇိုးသမား ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို ပုလင္းခပ္ႀကီးႀကီးတခု ကိုင္လ်က္သားျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

`မင္းမွာ ၀ိုင္ပုလင္း ေဖာက္တံေလးရိွရင္ ကူညီပါလား´
`အိုေက´

မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွ ေဖာက္တံကို ယူေပးလိုက္ေတာ့ သူက-

`ေက်းဇူးပဲကြာ၊ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ သိပ္ပူတယ္ေနာ္´
`အင္း´
`မင္း၊ ဒီက ရာသီဥတုနဲ႔ အဆင္ေျပရဲ့လား´
`မဆိုးပါဘူး၊ ေနလို႔အိုေကပါတယ္´
`ဒါဆို မင္းအႏွစ္သက္ဆုံး ရာသီဥတုက…???´
`မိုးရာသီ´
`မႏွစ္သက္ဆုံးကေရာ´
`မိုးရာသီပဲ´

နားမလည္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ တခ်က္ၾကည့္ရင္း ထိုပုဂၢိဳလ္ ေခါင္းတယမ္းယမ္းျဖင့္ ထြက္သြားေတာ့ ၈၂ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္ အပူရိွန္ေအာက္မွ က်ေနာ့္အခန္းေလးထဲတြင္ သတိရမိုး၊ ၀မ္းနည္းမိုး၊ စိတ္ကူးမိုးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာေနေလေတာ့သည္။


ကလိုေစးထူး


(ညီမေလး ဂ်စ္တူး၊ မယ္လိုဒီနဲ႔ s0wha1 တို႔ Tag ထားခ်က္အရ က်ေနာ့္ရဲ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႔ကို အေျခခံေရးသားပါတယ္)

Tuesday, June 19, 2007

လမ္းခုလတ္…

က်ေနာ္… ထုိင္ေနခဲ့တယ္
အက်ည္းတန္မႈ၊ အထီးက်န္မႈ
ပက္စက္မႈ၊ ဖယ္က်ဥ္မႈ
မုန္းတီးမႈ၊ ဟားတုိက္ေလွာင္ေျပာင္မႈ
……………………..
……………………..
……………………..
စကားလုံး လက္ညိွဳးေပါင္းမ်ားစြာ
ေငါက္ေငါက္ အထိုးခံလုိ႔
က်ေနာ္… ထုိင္ေနခဲ့ဖူးတယ္…။

ေဟ့… လာေလကြာ
အသိအမွတ္ျပဳမႈ တခုခုရဲ႕ေခၚသံလုိလိုပါလား
……………………..
……………………..
……………………..
အားရ၀မ္းသာနဲ႔
`၀ုန္း´ ခနဲ ထရပ္မိေတာ့
အားေပးမႈတခ်ိဳ႕က
က်ေနာ့္ကို…
ဖက္ယမ္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္…။

ေအး…၊ ဟုတ္ၿပီ…၊
ဆက္လွမ္း…
ဆက္လွမ္း…
……………………..
……………………..
ေဖးမမႈေတြကို စားသုံးရင္းနဲ႔
ၿမိန္ယွက္စြာ လွမ္းခဲ့လိုက္ရတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ…။

`ေ၀ါ´ခနဲ ျဖတ္သြားတဲ့ ရထားတစင္းေပၚမွာ
အတၱအစြယ္ေငါေငါနဲ႔ ဘီလူးေတြက
အထူးတန္းမွာ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီးစီးလို႔…။
တြဲေစာင့္ တေစၧတေကာင္က
လွမ္းေအာ္ေျပာသြားေလရဲ့…၊
`၁% ေလာက္ေတာင္ မထိေရာက္ပါဘူးကြာ´ …တဲ့။
ခက္ေနတာက
ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ ၁%ေတြကို
သူ…၊ တကယ္ မျမင္ဘူး။

ဆက္လွမ္းထား…၊
လွမ္း…
လွမ္း…
အားတင္းၿပီး…၊ လွမ္း…
ေနပါအုံး
က်ေနာ္က လမ္းေလွ်ာက္ေနတာလား
အေျပး သြားေနတာလား
လွမ္းေတာ့ လွမ္းေနတယ္ထင္တယ္…။

အား(((((((((((((
တခ်က္တခ်က္မွာ
ခံရခက္ၿပီး စူးရွတဲ့ နာက်င္မႈက
ဘယ္ကလာတာလဲ…၊
ေရွ႕တည့္တည့္ကလား…
ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ကလား…
ဒါမွမဟုတ္
ဒါမွမဟုတ္၊
……………………..
……………………..
ေနာက္ေက်ာကလား…။

ေျခလွမ္းေတြကို တစုံတခုက
ျဖတ္႐ုိက္ေနခုိက္မွာ…၊
နားလည္မႈ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ
ေသြးေအးေနတယ္…။
အေပ်ာ္ခရီးထြက္ေနတဲ့ ယုံၾကည္မႈေတြက
မသိက်ိဳးကၽြံနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနၾကတယ္…။
……………………..
……………………..
ဒီၾကားထဲကမွ
၁% တခ်ိဳ႕က
ဇာတ္တူသားခ်င္း စီးခ်င္းထိုးခ်င္ၾကျပန္တယ္။

တကယ္ေတာ့…
ခရီးကမဆုံးေသးပါဘူး…၊
က်ေနာ္က အဲဒီခရီးသြားေနသူေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ
အမႈံအမႊားပိစိေလး…။

တခါတေလက်ေတာ့…
ေရာထိုင္ခ်င္စရာ ေခ်ာ္လဲမႈေတြေၾကာင့္
ခလုတ္ေတြက ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနၾကေလရဲ့။


ကလိုေစးထူး

Monday, June 18, 2007

အေမ..သုိ႔



စည္း႐ုံးေရး ခရီးစဥ္ တခုမွာ တိုင္းရင္းသား ၀တ္စုံနဲ႔ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။





ပိေတာက္ပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ပန္လုိ႔ ၿပဳံးေနတဲ့ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။




(တကယ့္) ျပည္သူေတြရဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာကို ခံယူရင္း ျပည္သူအၾကားမွာ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနတဲ့ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။





ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို မေၾကာက္၊ ရဲရဲေတာက္တဲ့ အားမာန္ေတြနဲ႔ ၿမဲၿမဲေလွ်ာက္ေနဆဲ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။

ဒီေန႔ဟာ အေမ့ရဲ့ ၆၂ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အေမကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိေအာင္ အက်ဥ္းစံေနရဆဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာမွလဲ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနပါ။

ဒါေပမယ့္ ျပည္သူထဲက ျပည္သူတေယာက္အေနနဲ႔ အေမ့အေပၚထားတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႔အတူ ဆုေတာင္း ေမတၱာေတာ့ ပုိ႔ခ်င္ပါတယ္အေမ။ အေမရဲ့ (၆၂)ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္ေအာင္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးကို လြတ္လပ္စြာ သယ္ပုိးခြင့္ရတဲ့ တေန႔ကို အျမန္ဆုံး ေရာက္ႏိုင္ပါေစ…။


ကလိုေစးထူး

Sunday, June 17, 2007

စပ္မိစပ္ရာ (၇)...

စာမေရးျဖစ္တာ ႏွစ္ရက္ရိွခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုဟာေရးရႏိုးႏိုး၊ ဒီဟာေရးရႏိုးႏိုးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာမွ မေရးျဖစ္၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာ အလုပ္အားရက္လို႔ ဆိုရမလားေတာ့ မသိ။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ဘိလိယက္သြားကစားရင္း အခ်ိန္ကုန္သြားတာက တရက္၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အိမ္ကိုလာလည္လို႔ ဧည့္ခံေနရလို႔ အခိ်န္ကုန္သြားတာက တရက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြက က်ေနာ့္ကို မေစာင့္ဘဲ စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္သြားလိုက္တာ အခု စာေရးစားပြဲကို ထုိင္တဲ့အခ်ိန္မွာ တနဂၤေႏြရဲ့ အေမွာင္ညကိုေတာင္ အစပ်ိဳးလို႔ ေနပါၿပီ။

က်ေနာ္က သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပဲ ဒုိရာရဲ့ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔ ေမြးေန႔တူသူ တေယာက္ကို သိခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးလို ႏိုင္ငံ့ဥေသွ်ာင္ရဲ့ ေျမးမဟုတ္သလို ေဘာလုံးကန္လဲ ဘုန္းကံႀကီးမားစြာ မေတာ္ပါဘူး။ ဧရာ၀တီသတင္းဌာနက လူေတြ ဒီတခါသတင္းေရးတာ အတန္ငယ္ ေပ့ါေလ်ာ့တာကို သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သတင္းမွာ “သူႀကိဳက္တဲ့ မန္ခ်က္စတာတို႔၊ ခ်ဲလ္ဆီးတို႔က အနီ၀တ္တဲ့အသင္းေတြဆိုေတာ့ အခန္းတခန္းလံုးကိုလဲ အနီေရာင္ေတြ ဆင္ထားတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္လဲ အနီ၀တ္လိုက္တာ။ အနီေရာင္ေန႔လို႔လဲ နာမည္ေပးထားတယ္” လို႔ ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်ဲလ္ဆီးအသင္းဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အနီေရာင္ မ၀တ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အင္းေလ..၊ သတင္းေရးသူက ေဘာလုံးပြဲေတြၾကည့္တာ ၀ါသနာမပါလို႔နဲ႔ တူပါရဲ့…။

ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဒီေန႔ဟာ အေဖေန႔ပါ။ အေဖေန႔မွာမွ အေဖအေၾကာင္းေရးရမွာလားလုိ႔ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ ေတြးမိေပမယ့္ ညီမေလး ဆိုး၀ွက္ရဲ့ အေဖအေၾကာင္းပို႔စ္ကုိ ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္ေဖေဖကို သတိရမိပါတယ္။ ေဒါသႀကီးတတ္တဲ့ ေဖေဖ၊ သားႏွစ္ေယာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ပိုခ်စ္တဲ့ ေဖေဖ၊ က်ေနာ္တုိ႕ ညီအကိုေတြ အတုယူမွားမွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ က်ေနာ္တုိ႔ လူမွန္းသိတတ္တဲ့ အရြယ္ကတည္းက ေဆးလိပ္/အရက္ ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖ၊ အေဖေန႔မဟုတ္ေပမဲ့လဲ တိုက္ဆုိင္မႈေတြ ရိွတိုင္း ေဖေဖ့ကို သတိရမိပါတယ္။ အေ၀းမွ ေဖေဖ ေနေကာင္းပါေစလို႔သာ တမ္းတတတ ဆုေတာင္းမိလိုက္ပါတယ္။

ေသြးသြင္းရာကေန တဆင့္ B ပိုးနဲ႔ C ပုိး ကူးစက္မႈေတြ ရိွေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တိုင္းျပည္ရဲ့ က်န္းမာေရ အသုံးစရိတ္ နည္းပါးမႈကို သြယ္၀ိုက္ေဖာ္ျပတဲ့ သတင္းတပုဒ္ပါ။ က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့စဥ္က ေသြး(၁၂)ႀကိမ္လွဴခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ့္ေသြးမွာ ေရာဂါပုိးရိွ/မရိွ ထိေရာက္တဲ့ စစ္ေဆးမႈ တခါမွ မရိွခဲ့ဖူးပါဘူး။ နယ္ၿမိဳ႕မွာကလဲ ျဖစ္ေတာ့ ေသြးလွဴဘဏ္ကလဲ မရိွေတာ့ ေသြးလိုၿပီလားဆုိမွ အေရးေပၚပုံစံ ခ်က္ခ်င္းထုတ္ယူ၊ လူနာကို ခ်က္ခ်င္းသြင္းေပးရေတာ့ တကယ္ေတာ့ လူနာေတြအတြက္ သိပ္အႏၱရာယ္ႀကီးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဓာတ္ခြဲခန္းတာ၀န္ခံ ေျပာဖူးတဲ့ စကားကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

`တကယ္ေတာ့ မိမိခႏၶာကုိယ္ထဲက ေသြးနဲ႔ တျခားလူကို အသက္ဆက္ေစရတယ္ဆုိတာ အင္မတန္မြန္ျမတ္လွတဲ့ အလွဴျဖစ္ေပမယ့္ လက္ရိွအေနအထားအရ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ့ ေသြးမွာ ေရာဂါကင္းမကင္း စစ္ေဆးဖုိ႔က်ေတာ့ အေျခအေနက မေပးဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ့ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကို အေလာင္းအစားထပ္ ယုံၾကည္မႈ ထားၿပီး လက္ခံေနရတာပါပဲဗ်ာ၊ မိမိကုိယ္ကုိ စိတ္ခ်ယုံၾကည္မွသာ လွဴေစခ်င္ပါတယ္´ …တဲ့။

မေမဓာ၀ီ လာျပတဲ့ လင့္ခ္တခုကေန သီတဂူဆရာေတာ ေမြးေန႔မွာ မိုးဒီနဲ႔ ေမာ့စ္တုိ႔ရဲ့ ျပက္လုံးေတြကို ၾကည့္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ အင္မတန္မွ အ့ံအားသင့္စရာလဲေကာင္း၊ စိတ္ပ်က္စရာလဲ ေကာင္းလွတဲ့ ညစ္ညမ္း ျပက္လုံးေတြကို ဆရာေတာ္ ေမြးေန႔ပြဲလိုမွာမွ ျပက္ရဲၾကတာကို ေတြ႔ရေတာ့ လူေတြကို ရယ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ စကားလုံးက အဲဒီေလာက္ေတာင္ ရွားပါးေနၿပီလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဂ်ာနယ္ေတြမွာ သတင္းေဖာ္ျပစရာ ရွားပါးလာေလသလားေတာ့ မသိ၊ သတင္းလုိ႔ မယူဆႏိုင္တဲ့ သာမန္အခ်က္ေတြကိုလဲ သတင္းလုပ္ ေရးသားေနတာကို ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဥပမာ လဲ့မႈိပင္ကို ၿခံစည္း႐ိုးအျဖစ္ စိုက္ပ်ိဳးတာလဲ သတင္းျဖစ္၊ ဆိုက္ကား လိုင္စင္ သက္တမ္းတုိးေပးတာလဲ သတင္းျဖစ္၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ေစ်းေရာင္းတာလဲ သတင္းျဖစ္၊ အင္းေလ..၊ ေျမာင္းပုပ္ေဖာ္တာကို သြားရပ္ၾကည့္တာေတာင္ သတင္းျဖစ္ေသးတာပဲေလလို နားလည္စြာ ႀကံဖန္ေတြးလိုက္ပါတယ္။

သတင္းစာေတြထဲမွာလဲ NLD ပါတီ၀င္ေတြက ေန႔စဥ္လိုလိုကို ႏႈတ္ထြက္ေနၾကေတာ့ စဥ္းစားမိတာက အဲဒီႏႈတ္ထြက္တဲ့ လူဦးေရ စာရင္းကို လိုက္ေရတြက္ထားရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔ပါ။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ေန႔စဥ္ႏႈတ္ထြက္ေနတဲ့ ပါတီ၀င္ အင္အားက ျမန္မာျပည္ လူဦးေရထက္ေတာင္ ေက်ာ္လြန္ေနၿပီလားမသိ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ အားရပါးရႀကီး ႏႈတ္ထြက္ေနၾကဆဲပါပဲ။




ေလာကရဲ့ ရတနာက ကေလးေတြပါတဲ့။ မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာ့ရတနာေလးေတြကို အဲဒီပုံစံနဲ႔ ျမင္လိုက္ရတာ ရင္ထဲမွာ ဆို႔သြားပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ စာရိတၱေတြကို ယိမ္းယုိင္သြားေအာင္ ဘယ္အရာေတြက တြန္းပို႔ေနတာလဲ၊ သူတုိ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အေျခအေနကလား၊ သူတုိ႔ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလား၊ ဘယ္သူ႔မွာေရာ တာ၀န္ေတြရိွေနတာလဲ..။ လားေပါင္းမ်ားစြာ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တေယာက္တည္း ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိေပမယ့္ ေက်နပ္ေလာက္စရာ အေကာင္းဆုံး အေျဖတခု မရခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဒီတပတ္မွာ Mall ကို သြားတဲ့ ပုိ႔စ္တင္မလို႔ပါပဲ။ Mall ကုိ ေရာက္ေတာ့ ဓာတ္ပုံ တကြက္ ႐ိုက္လုိက္တုိင္းမွာ ဒီကေလးေတြရဲ့ ပုံရိပ္ေတြ ျမင္ေယာင္လာမိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစုံတရာကို ေတြးမိၿပီး အဲဒီပုိ႔စ္ကုိ မတင္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ဘာပုံမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မ႐ိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ လွည့္ျပန္လာခဲ့မိပါတယ္။

စပိန္လာလီဂါရဲ့ ေနာက္ဆုံးပြဲစဥ္ေတြကို ဒီေန႔ကစားၾကပါတယ္။ ဂိုးကြာျခားခ်က္အသာနဲ႔ ထိပ္ဆုံးက ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ရီးယဲလ္မက္ဒရစ္အသင္း မာေလာ့ဂါတုိ႔ကို ပထမပိုင္းမွာ ရွံဳးေနေပမယ့္ ဒုတိယပိုင္းအေရာက္မွာမွ သုံးဂိုးႀကီးမ်ားေတာင္ သြင္းလုိက္ေတာ့ တဖက္မွာ ဂင္မ္နက္စတစ္ အသင္းကို ငါးဂိုး တဂိုးနဲ႔ အျပတ္အသတ္ႏိုင္ထားတဲ့ ဘာကာတုိ႔ရဲ့ အႏိုင္က အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သြားရပါတယ္။ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာက က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ယွဥ္သန္႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀ႀကီးကလဲ အဲလိုပဲ ရွဳံးလိုက္ႏိုင္လိုက္နဲ႔ ရင္ခုန္စရာေကာင္းတဲ့ ေဘာလုံးပြဲနဲ႔ တူေနမလားလို႔ ေတြးမိတာပါ။ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနကေတာ့ လႊဲခ်တယ္ပဲဆုိဆို၊ ဒိုင္အညစ္ခံေနရတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။

အျပင္ကို ငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ေမွာင္ပိန္းေနျပန္ပါၿပီ။ ဟိုနားတစ ဒီနားတစ အလင္းစက္ေလးေတြေတာ့ ေတြ႕မိပါရဲ့..။ က်ေနာ္ အခု ထုိင္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာေရာ လင္းေနတာလား၊ ေမွာင္ေနတာလား…။ မသဲကြဲတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ မီးလုံးကို ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္နဲ႔ လုပ္မိေတာ့ အလင္းက ေပၚလာလုိက္၊ ေပ်ာက္သြားလုိက္နဲ႔..။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာကေတာ့ က်ေနာ္ အေမွာင္ကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ ေမွာင္ေနရင္ ဘာမွမွ မျမင္ရတာ…။

ကလိုေစးထူး

Thursday, June 14, 2007

အၿပဳံး…

မနက္က အလုပ္သြားေတာ့ အလုပ္႐ုံထဲကုိ ၀င္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ အလုပ္ရွင္က `ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း´ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ၿပဳံးျပပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့…။ အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ အလုပ္ရွင္က အနားမွာ ရစ္သီသီ လာလုပ္လိုက္၊ က်ေနာ္ ၿပီးစီးထားတဲ့ ေအာ္ဒါေတြကို လာယူသြားလိုက္၊ ပါးစပ္ကလဲ `Good job´ ဆိုတဲ့ စကားကို ခဏခဏေျပာလိုက္ ၿပဳံးျပလိုက္၊ ျပန္ထြက္ သြားလိုက္နဲ႔…။

ေတာ္႐ုံနဲ႔ ၿပဳံးျပေလ့ သိပ္မရိွတဲ့၊ တနည္းအားျဖင့္ အၿပဳံးကပ္ေစးနဲတဲ့ အလုပ္ရွင္က ဒီေန႔မွ ထူးထူးျခားျခားနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေဖာေဖာသီသီနဲ႔ အၿပဳံးေတြ တပုံတေခါင္းႀကီး ေပးေနပါလိမ့္…။ သိပ္မသကၤာတာနဲ႔ သူၿပဳံးတာက အၿပဳံးအစစ္လား၊ အတုလား ဟိုဟုိဒီဒီေတြးမိေတာ့ ဒီစာကို ေရးမိပါတယ္။

***

လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပဳံးဖူးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပဳံးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းနဲ႔ အဲဒီအၿပဳံးရဲ့ ပုံစံေတြေတာ့ တူမယ္ မထင္ပါဘူး။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အၿပဳံး၊ ေထ့ၿပဳံး(ေငါ့ၿပဳံး)၊ မဲ့ၿပဳံး၊ မခ်ိၿပဳံး၊ ေလွာင္ၿပဳံး၊ စသျဖင့္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၿပဳံးၾကပါတယ္။

အၿပဳံးပုံစံ မတူသလုိ ၿပဳံးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြလဲ ေျမာက္မ်ားစြာ ရိွေနပါေသးတယ္။ မထီထရီ လုပ္ခ်င္လို႔ ၿပဳံးတဲ့ အၿပဳံး၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အၿပဳံး၊ ရက္စက္မယ့္ နမိတ္ၿပဳံး၊ မေကာင္းတတ္လုိ႕ ၀တ္ေက်တန္းေက် ၿပဳံးျပရတဲ့ အၿပဳံး၊ တခုခုကို သေဘာက်လို႔ ၿပဳံးမိတဲ့ အၿပဳံးမ်ားအျပင္ တျခားေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ လူေတြ ေန႔စဥ္လိုလို ၿပဳံးျဖစ္ၾကပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္က ကေလးပိစိေကြးအရြယ္ ေမေမက က်ေနာ့္ကို ၿပဳံးျပပါလိမ့္မယ္။ သားႀကီးၾသရသ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ `ေမေမ့သားႀကီး´ လို႔ ေခၚကာ က်ေနာ္ၿပဳံးလာေလမလားလို႔ ျမဴတဲ့ အခါ က်ေနာ္ ၿပဳံးခဲ့မိေလမလား…။ က်ေနာ္မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ၿပဳံးျဖစ္ခဲ့မယ့္ အၿပဳံးေလာက္ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ အၿပဳံး ဒီတသက္မွာ ရိွမယ္မထင္ပါ။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ၿပဳံးရတဲ့ အႀကိမ္ေရက ပုိမ်ားလာသလို ၿပဳံးရသည့္ အၿပဳံးေတြကလဲ အမ်ိဳးမ်ားလာပါတယ္။

`ခ်စ္ျခင္းအစ အမုန္းက၊ ရယ္ျခင္းအစ အၿပဳံးက´ …တဲ့။ Office Management သင္တန္းတခု တက္ခဲ့ရစဥ္တုန္းက သင္တန္းဆရာ တဦးေျပာဖူးတဲ့ စကားပါ။ အဲဒီဆရာကပဲ ၿပဳံးျခင္းနဲ႔ ရယ္ျခင္းဆက္စပ္ေနတဲ့ ဟာသပုံေသနည္း တခုကို ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။

ႏွစ္ၿပံဳး တရယ္
ႏွစ္ရယ္ တမ်က္ရည္
ႏွစ္မ်က္ရည္ တဗိုက္ႏွိပ္
ႏွစ္ဗိုက္ႏွိပ္ တေသးထြက္
ဟုတ္ကဲ့..။ ႏွစ္ေသးလဲ ထြက္ၿပီးေရာ ပက္လက္လန္ပါေရာတဲ့။

လူတခ်ိဳ႕ဟာ မၿပဳံးခ်င္ပါဘဲနဲ႔ အေျခအေနအရ ၿပဳံးေနၾကရပါသတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ ဥပမာ၊ ေမာ္ဒယ္လ္ လုပ္ေနၾကသူေတြအဖို႔ သူတုိ႔ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေနတဲ့ ဓာတ္ပုံဆရာအမ်ားႀကီးထဲမွာ တေယာက္ေယာက္က ၾကည့္မရတဲ့ လူျဖစ္ေနရင္ေတာင္ ၿပဳံးေနရမွာပဲ ထင္တယ္။ ဟာသ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။

မၿပဳံးခ်င္ဘဲ အေျခအေနအရ ၿပဳံးရတဲ့ အၿပဳံးထက္ ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတာက ဟန္ေဆာင္ အၿပဳံးလို႕ ထင္မိပါတယ္။ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပဳံးေတာ့ ၿပဳံးေနသား၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲကေန ကိုယ့္ကို မုန္းေနတာဆိုရင္ အခက္…။

က်ိဳက္ထီး႐ိုး ဘုရားဖူးသြားတုန္းကေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ အၿပဳံးကို ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေရေျမာင္ႀကီးစခန္း အေရာက္မွာ ေကာင္မေလး ခပ္ေခ်ာေခ်ာ သုံးေလးေယာက္က က်ေနာ့္ကို သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းလိုလို၊ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္လိုလိုနဲ႔ အားရပါးရ ၿပဳံးျပေနလုိ႔ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ ျပန္ၿပဳံးျပမိတာ အနားေရာက္မွသိရတယ္။ သူတို႔ ဖြင့္ထားတဲ့ ထမင္းဆုိင္မွာ ထမင္းစားရေအာင္ ေခၚတာကုိး…။ ေၾကာ္ျငာအၿပဳံးလုိ႔ ေခၚရမလားမသိ…။

ျမန္မာျပည္မွာ က်ေနာ္ ၾကားဖူးလိုက္တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲတခု ရိွပါေသးတယ္။ `ၿပဳံးအလွပိုင္ရွင္´ ၿပိဳင္ပြဲတဲ့။ အခုေတာ့ ရိွေသးလား မရိွေတာ့ဘူးလား မသိေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ့္စိတ္ထင္ပဲလားေတာ့ မဆိုႏိုင္…။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အၿပဳံးအင္မတန္ ရွားပါးတဲ့ အခိုက္အတန္႔ တခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဓာတ္ပုံအ႐ိုက္ခံတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားေတြ ထြက္တဲ့အခါ တျခားအခ်ိန္မွာ ေဟးေဟးဟားဟားနဲ႔ ၿပဳံးရယ္ေနၾကသေလာက္ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မယ္ေဟ့ဆိုၿပီး ကင္မရာေရွ႕ကို လူစုလိုက္ရင္ ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ၊ လူဆယ္ေယာက္မွာ ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္က ခပ္တည္တည္ႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႐ုပ္ဆိုးကာမွ ဆုိးေရာ ဆုိၿပီး ဓာတ္ပုံရိုက္တုိင္း ရိွရိွသမွ်ေသာ သြား ၃၂ ေခ်ာင္းလုံး ေပၚေအာင္ အားရပါးရႀကီးကုိ ၿပဳံးၿပီး ဓာတ္ပုံအ႐ိုက္ခံပါတယ္။

မ်က္ႏွာကို ၿပဳံးလ်က္သား အေနအထားနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနႏိုင္မလဲလို႔ စမ္းၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ပေစာက္သ႑ာန္ ဖန္တီးၿပီး ေနၾကည့္တာ ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ အလုပ္ရွင္က သူ႕ကို ၿပဳံးျပေနတယ္ အမွတ္နဲ႔ ေခါင္းဆတ္ျပတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ကလဲ ပါးစပ္ေညာင္းလာလို႔ ပါးစပ္ျပန္အေစ့နဲ႔ ဆုံသြားပါတယ္။ သူေတာ့ ဘာထင္သြားမလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ `မၿပဳံးခ်င္ဘဲ ၿပဳံးရတာ ပါးစပ္တယ္ေညာင္းသကိုး´ လုိ႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိပါတယ္။

တခါတုန္းက အေမရိကန္ အသိတေယာက္ ဖိတ္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ပါတီကို ေရာက္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေပါမ်ားလုိက္တဲ့ အၿပဳံးေတြ၊ သူတို႔ကလဲ ၿပဳံး၊ က်ေနာ္ကလဲ ၿပဳံး၊ ၾကာေတာ့ ၿပဳံးရတာကို ညည္းေငြ႕လာပါတယ္။ ခက္တာက မၿပဳံးခ်င္လဲ အသိတေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႕ရင္ ၿပဳံးျပေနရတာပါ။ ခပ္တည္တည္ေနလို႔မွ မေကာင္းတာကုိး။ မၿပဳံးခ်င္ဘဲ ၿပဳံးရတဲ့ ၀ဋ္ဒုကၡကလဲ အေတာ္ႀကီးမားပါတယ္။

ဂေရဟမ္ကေတာ့ `အၿပဳံးတုေလးအား စြဲလမ္းမိတာ~~~ တကယ္ကို သိပ္မွားသြား~~~´ ဆိုၿပီး အၿပဳံးအေပၚ ခံစားခ်က္ကို `အၿပဳံးတု´ သီခ်င္းနဲ႔ ပုံေဖာ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အၿပဳံးတုဆိုတဲ့ အရာက လူေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လူမႈေရးဆိုတဲ့ တံတိုင္းခတ္မႈရဲ့ အလယ္မွာ အၿပဳံးတုေတြကို လက္ခံလိုက္၊ ေပးေ၀လိုက္နဲ႔ ဘယ္ဟာက အၿပဳံးအစစ္လဲဆုိတာေတာင္ သိႏိုင္ခဲလွပါၿပီ။

လူတေယာက္ ကုိယ့္ကို ၿပဳံးျပတဲ့ အၿပဳံးဟာ ဘယ္အရာက အၿပဳံးတု၊ ဘယ္အရာက အၿပဳံးအစစ္လဲ ဆုိတာကို ခြဲျခားၾကည့္ခ်င္ပါသလား။ ဒီေနရာ မွာ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ့ လူကဲခတ္ စြမ္းရည္ကို အကဲျဖတ္လိုက္ပါ။ တခုေတာ့ ရိွပါတယ္။ အဲဒီမွာ လူအေယာက္ ၂၀ က တေယာက္ကို တႀကိမ္စီသာ ၿပဳံးျပပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ အၿပဳံးဟာ တကယ့္အၿပဳံးအစစ္လား၊ အတုလားဆိုတာ အေျဖေပးရပါမယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အေျဖမွန္ ေပးပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူ ၂၀ ကို ခန္႔မွန္းတာ ၆ ေယာက္သာ မွန္ပါတယ္။ ဒီလင့္ခ္ကို ကူညီတဲ့အေနနဲ႕ ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက `ခင္ဗ်ားေတာ့ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ခံရဖုိ႔သာ ျပင္ထား´ လို႔ ေထာပနာျပဳပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ အပ်င္းေျပျဖစ္ျဖစ္ ေျဖၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

***

ညေန အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္႐ုံက အထြက္မွာ အလုပ္ရွင္က သူ႔စားပြဲမွာ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္မသိ။ မနက္ကလို အမွတ္နဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္မိတယ္။

‘Have a good night, Don’

‘Yea, you too’ လို႔ ျပန္ေျပာတဲ့ အလုပ္ရွင္က တခ်က္သာ လွမ္းၾကည့္ၿပီး သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္လုိ႔ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ သူ မၿပဳံးျပပါဘူး။

ေသခ်ာတယ္၊ ဒီလူ မနက္ကေရာ ေန႔လည္တုန္းကပါ က်ေနာ့္ကို ၿပဳံးျပခဲ့တဲ့ အၿပဳံးေတြ အားလုံး အတုေတြခ်ည္းပဲ ေနမွာ။

ကလိုေစးထူး

Tuesday, June 12, 2007

ျပစ္မႈေႂကြးကို ... ???

လူမိုက္ေတြရဲ့ လက္သုံးစကားလားေတာ့ မသိ…။ အရပ္ထဲမွာ ေျပာၾကတာကို က်ေနာ္ ၾကားဖူးတာ တခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ `ေထာင္အျပင္ တန္းမရိွ´ တဲ့။

ေထာင္က်သြားၿပီးမွေတာ့ ဘာမ်ားထူးအုံးမွာလဲ ဆိုတဲ့ သေဘာသဘာ၀ကို ေျပာခ်င္တာ ထင္ရဲ့။ ဒါေပမယ့္….။

***

၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ ကရင္ျပည္နယ္အႏွ႔ံ ထုိးစစ္ေတြ တရစပ္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာပဲ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ထုိးစစ္ေတြကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အလို႔ငွာ အေၾကာင္းျပၿပီး ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီထုိးစစ္ေတြရဲ့ တန္ဆာခံ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အရပ္သားျပည္သူေတြရဲ့ ေပၚတာအျဖစ္ အသုံးခ်ခံခဲ့ရတာေတြကို က်ေနာ့္ကုိယ္ေတြ႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး အတန္အသင့္ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။

အလ်ဥ္းသင့္တုန္း တင္ျပခ်င္တာ တခုရိွပါတယ္။ ျမန္မာစစ္တပ္ေတြ ေရွ႕တန္း စစ္ဆင္ေရး ထြက္ၾကတဲ့ အခါ ဘာျဖစ္လို႔ သူတုိ႔၀န္စည္ေတြကို သူတုိ႔ မသယ္ဘဲ အရပ္သားျပည္သူေတြကို အသယ္ခိုင္းရပါသလဲ ဆိုတာပါ။
က်ေနာ္ ျမင္မိသေလာက္ တင္ျပရရင္-

(၁) လက္နက္ႀကီး/ လက္နက္ငယ္ မ်ားရဲ့ က်ည္မ်ားကို သူတုိ႔ခ်ည္းသက္သက္ သယ္ယူရန္ မတတ္ႏိုင္ျခင္း။
(၂) စားေရ ရိကၡာမ်ားကို သူတို႔ခ်ည္းသက္သက္ သယ္ယူရန္ မတတ္ႏိုင္ျခင္း။
(၃) တပ္တြင္း အခြင့္ထူးခံ အရာရိွႀကီးငယ္မ်ားရဲ့ ၀န္စည္ စလယ္မ်ားကို အျခားအဆင့္ စစ္သည္မ်ားက သယ္ယူရန္ မတတ္ႏိုင္ျခင္း။

အဲဒီအခ်က္ေတြအျပင္ ပိုဆုိးတာတခုကေတာ့ သူတို႔မွာ ပါလာတဲ့ ဒုတိယကမၻာစစ္လက္ထက္ကတည္းက ေျမပုံက လက္ရိွေျမျပင္ အေနအထားနဲ႔ ကြာဟေနလို႔ အသုံးမတည့္လွတာေၾကာင့္ နယ္ေျမကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေဒသခံတေယာက္ေယာက္ကို လမ္းျပ အလို႔ငွာ အသုံးခ်ျခင္းပါ။ အဲဒီလမ္းျပေတြက အသက္ အႏၱရာယ္နဲ႔လဲ ပိုနီးစပ္ပါတယ္။ ေရွ႔ဆုံးက သြားရတ့ဲအျပင္ ေျမျမဳပ္မိုင္းအႏၱရာယ္ကလဲ ရိွပါေသးတယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အရပ္ထဲက ျပည္သူေတြကို ေပၚတာအျဖစ္ အသုံးခ်တာ အေတာ္ႀကီးကို နည္းသြားခဲ့ပါတယ္။ အိုင္အယ္လ္အို အဖြဲ႔ရဲ့ ဖိအားေၾကာင့္ ရပ္ကြက္/ ေက်းရြာ ရအဖ ႐ုံးေတြမွာဆိုရင္လဲ `အတင္းအက်ပ္ လုပ္အားေပး ဆင့္ေခၚ ေစခိုင္းမႈ´ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမိန္႔စာေလးေတြကို ဟိုတစ ဒီတစ ေတြ႔လာရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္ေတာ့ ရိွလာၿပီလားလို႔ ထင္မိသား။ သို႔ေသာ္…။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ကရင္ျပည္နယ္ အႏွ႔ံအျပားမွာ ထုိးစစ္ေတြ ထပ္မံျပဳလုပ္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေလးမွာဆုိရင္ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာလဲ စစ္ကားေတြ အျပည့္၊ ၿမိဳ႔ထဲ လမ္းမေပၚမွာလဲ စစ္ကားေတြ အစီအရီနဲ႔ တၿမိဳ႔လုံး အစိမ္းေရာင္ေတြနဲ႔ အုံ႕မႈိင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ကရင္အကိုႀကီး တေယာက္ရဲ့ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာစကားကို အခုထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ `ရဲေဘာ္ေတြ မ်ားတာေတာ့ လက္ကုန္ပဲေဟ့၊ ရဲေဘာ္စစ္ေၾကာင္းက ေခါင္းက ေရွ႔တန္းေရာက္ေပမယ့္ အၿမီးက တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ရိွတုန္း..´ …တဲ့။

***

`က်ေနာ္တို႔ကို ဒီအိမ္၀င္းမွာ တည္းခြင့္ျပဳပါ´

တည္းခြင့္ျပဳပါ သာ ေျပာတယ္။ အိမ္၀ိုင္းထဲကို ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ ျဖစ္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ လူတစုကို ေမေမက ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ဟန္နဲ႔ ေမးအသာဆတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ တပ္မနဲ႔ ခ်ီၿပီး မ်ားျပားလွတဲ့ စစ္သားေတြေရာက္ေနတာေၾကာင့္ နယ္ခံတပ္ရင္းမွာ ေနရာမဆန္႔ေပလို႔လားေတာ့ မသိ..။ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးရဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ အနီးဆုံးရပ္ကြက္က အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အခုလိုပဲ စစ္သားေတြ ဟိုတစု ဒီတစု ၀င္တည္းၾကပါတယ္။ တညတန္သည္၊ ႏွစ္ညတန္သည္ တည္းၿပီးရင္ေတာ့ ေရွ႔တန္းထြက္ၾကပါတယ္။

`က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေအာက္မွာပဲ အိပ္ၾကမွာပါ´

ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူသူ သုံးရစ္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္က ေျပာေျပာဆုိဆိုနဲ႔ ပါလာတဲ့ သူ႔လူေတြကို ၿခံေထာင့္မွာ ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာ သူ႔တပည့္ေတြကို `ကင္းခ်ေဟ့´ လို႔ အမိန္႔ပါ တခါတည္းေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္၀င္းေလးလဲ ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ အေစာင့္နဲ႔ ဘာနဲ႔ လုံၿခဳံေရးအျပည့္ ျဖစ္သြားသလိုလုိ…။ အဲဒီမွာတင္ သတိထားမိတာကေတာ့….။

မီးသတ္၀တ္စုံအေရာင္ အက်ႌအျပာ၊ ေဘာင္းဘီအျပာနဲ႔ လူတခ်ိဳ႔..။ မ်က္ႏွာထားေတြကလဲ စိုးရြ႕ံေနသလိုလို မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔..။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာက အဲဒါ `ေထာင္သားေတြ´ တဲ့..။

***

စစ္တပ္အႀကီးအကဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားရဲ့ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ခ်က္လားပဲ ေျပာရမလား မသိ..။ အရပ္ထဲက ျပည္သူေတြကို လူျမင္သူျမင္ ေပၚတာဆြဲဖုိ႔ အေျခအေနမေပးေတာ့တဲ့ အခါမွာ သူတို႔ရဲ့ ၀န္စည္ေတြကို သယ္ပုိးသမားအျဖစ္ အသုံးခ်ဖုိ႔ သူတို႔ မ်က္စိက်တာကေတာ့ ေထာင္ေတြထဲမွာ အျပစ္ဒဏ္က်ခံေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြပါ။

`၀န္ေဆာင္ တပ္ရင္း´ လို႔ အမည္ေပးၿပီးေတာ့ ရဲဘက္စခန္းအခ်ိဳ႕က အက်ဥ္းသားေတြကို ေပၚတာအလို႔ငွာ အသုံးခ်တဲ့ စနစ္ကို (က်ေနာ္ေတြ႔ရိွ မွတ္သားမိသေလာက္) အဲဒီႏွစ္မွာ စတင္ အသုံးျပဳခဲ့ပါတယ္။ အစပထမပုိင္းမွာေတာ့ သူတုိ႔ အမ်ားဆုံး အသုံးျပဳေလ့ရိွတဲ့ အက်ဥ္းသား အမ်ိဳးအစားကေတာ့ စစ္ေျပးမႈ၊ စစ္စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈ အစသျဖင့္ ျပစ္မႈေတြနဲ႔ စစ္တပ္မွ ထုတ္ပယ္ရန္ အလို႕ငွာ အရပ္ေထာင္ အခ်ခံရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြပါ။

စကားခ်ပ္။ (စစ္သားေတြကုိ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးနည္း ႏွစ္နည္းရိွပါတယ္။ စစ္ေထာင္နဲ႔ အရပ္ေထာင္ပါ။ စစ္ေထာင္ကေတာ့ စစ္တပ္မွ ႏႈတ္ထြက္စရာ မလိုပါဘူး။ အမ်ားဆုံး စစ္ေထာင္အျပစ္ဒဏ္ကလဲ တႏွစ္အထိသာ ခ်ေလ့ရိွပါတယ္။ အရပ္ေထာင္ကေတာ့ စစ္တပ္ကေနပါ ထုတ္ပယ္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္က်ဴးလြန္ရင္ ေပးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ပါ။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကို စစ္ခုံ႐ုံးကေန အမိန္႕ခ်တာပါ။)

စစ္ဆင္ေရး ပမာဏက ႀကီးလြန္းေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ စစ္ေျပး အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔တင္ မလုံေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ တဆင့္တက္ၿပီး လြတ္ရက္ေစ့ ႏွစ္ရွည္ အက်ဥ္းသားေတြကုိ အသုံးခ်ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္မွာ လာတည္းသြားၾကတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ အက်ဥ္းသား ေပၚတာ တေယာက္ကို စပ္စုၾကည့္မိေတာ့ သူက လူသတ္မႈနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ဆယ့္သုံးႏွစ္ က်ခဲ့တာ ေထာင္ထဲမွာ ဆယ္ႏွစ္ေနခဲ့ၿပီးပါၿပီတဲ့။ က်န္တဲ့ သုံးႏွစ္ကို အခု ေပၚတာအျဖစ္ လိုက္ရင္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေထာင္ကေန လႊတ္ေပးမယ္ဆိုလို႔ စြန္႔စားတဲ့ အေနနဲ႔ လိုက္ခဲ့တာလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔စိတ္ထင္ တေခါက္ကို အလြန္ဆုံးၾကာလွ ေလးငါးလေပါ့လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္တဲ့။

စစ္ေျပး အက်ဥ္းသားေတြကိုေတာ့ စစ္သားလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံရိွၿပီးသားမို႔လုိ႔ အသုံးခ်တယ္လို႔ သုံးသပ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရာရိွ ဘ၀ကေန အရပ္ေထာင္က်သြားတဲ့ အက်ဥ္းသားေပၚတာေတြေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ အျခားအဆင့္ကေန ေထာင္က်တဲ့ စစ္သားေဟာင္း အက်ဥ္းသားေတြပဲ ပါလာတာ ေတြ႔ပါတယ္။

`၀န္ေဆာင္တပ္သားမ်ား´ လို႔ ေခၚေ၀ၚတဲ့ အဲဒီ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အသက္တန္ေၾကးဟာ ေရွ႔တန္း စစ္ေျမျပင္ကို ထြက္လိုက္တာနဲ႔ ဖက္ရြက္ တခုေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမရိွေတာ့ပါဘူး။ ခႏၶာနဲ႔၀န္ မွ်သည္ မမွ်သည္ကိုလဲ လူသားခ်င္း စာနာတဲ့ အသိနဲ႔ စစ္သားေတြက သူတို႔ အတြက္ ထည့္တြက္ေလ့ မရိွပါဘူး။ ထြက္ေျပးရင္လဲ အေသသာ ပစ္သတ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ေသသြားေတာ့လဲ ေခြးေသတေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထား ပစ္စလတ္ခတ္ ပစ္ထားလိုက္တာပါပဲ။ `ေခြးကမွ ခ်က္စားလို႔ ရေသးလုိ႔ မင္းတို႔ထက္ အဖုိးတန္ေသးတယ္´ လို႔ စစ္သားတေယာက္က ေျပာတယ္လို႔ အက်ဥ္းသားေပၚတာႀကီးတေယာက္ ရင္ဖြင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

တပ္ရင္းက ေရွ႔တန္းကို ထြက္ၾကတဲ့ အခါ အရာရိွလုပ္သူေတြက ပစၥတုိေလး ခါးခ်ိတ္လို႔ ဘာ၀န္စည္စလယ္မွ မပါ၊ အိုက္တင္ အခန္႔သား၊ တပ္မွဴးဆိုရင္ တုတ္ေကာက္ေလး တေထာက္ေထာက္နဲ႔ ဟန္ပါပါသြားႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႕ရဲ့ ၀န္စည္စလယ္ေတြကို ၀န္တင္လားမ်ားသဖြယ္ မႏိုင့္တႏိုင္ ထမ္းပုိးလိုက္ပါသြားရတဲ့ အက်ဥ္းသား ေပၚတာေတြရဲ့ ပုံရိပ္က ရင္ဆို႔စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဘယ္ႏွေယာက္ ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္မွာ ေသဆုံးၿပီး၊ ဘယ္ႏွေယာက္ အသက္မေသဘဲ ေလွ်ာေလွ်ာရွဴရွဴနဲ႔ ေနာက္တန္းကို ျပန္ေရာက္တယ္၊ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ တြက္ခ်က္ဖုိ႔ အေတာ္ေလးကို ခဲယဥ္းတဲ့ ပုစၧာတခုပါပဲ။

`ဘယ္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ထင္လဲ´

အိမ္မွာလာတည္းတဲ့ အက်ဥ္းသားေပၚတာတေယာက္ကို လူလစ္တုန္း အဲဒီေမးခြန္းကို တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေတြ စို႔ခနဲ တက္လာပါတယ္။ ဟိုးအေ၀းႀကီးကို ခပ္ေငးေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ခနဲ က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုးဖြဖြနဲ႔ တခြန္းတည္း ျပန္ေျဖပါတယ္။

`မသိေသးဘူး´ ….. တဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လဲ သူ႔ကို ဘာမွ အကူအညီ မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး..။

တကယ္ေတာ့ တပ္ရင္းတရင္းရဲ့ စစ္ဆင္ေရးကာလဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျခာက္လခန္႔သာ ၾကာျမင့္ေလ့ရိွေပမယ့္ လႈပ္ရွားသြားလာေနတဲ့ အဲဒီေျခာက္လအတြင္း ၀န္စည္ေတြကို ထမ္းပိုးၿပီး ျဖတ္သန္းရမယ့္ အက်ဥ္းသားေပၚတာေတြရဲ့ ၀ဋ္ဒုကၡကို ေျခာက္ရက္တာမွ်သာ ေပၚတာငရဲခံဖူးတဲ့ က်ေနာ့္ကုိယ္ေတြ႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ကုိယ္ခ်င္းစာမိလွပါတယ္။ လူ႔ခႏၶာကုိယ္က ရိွသမွ် အားအင္အကုန္လုံးကုိ ထုတ္ယူပစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွၿပီး ကုိယ့္အသက္ကိုလဲ တန္ဖိုးထားျခင္း တစက္ကေလးမွ မခံရတဲ့အထဲ တပ္ရင္းတရင္းက ေနာက္တန္းျပန္နားတဲ့ အခါ ေနာက္ထပ္ေရွ႔တန္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မယ့္ တပ္ရင္းအတြက္ အဲဒီအက်ဥ္းသားေတြကို ထပ္မံလႊဲေျပာင္းလုိ႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ခိုင္းေစၾကျပန္ေတာ့ စစ္သားေတြကမွ ေျခာက္လတခါ နားရတယ္၊ သူတို႔ခမ်ာမွာေတာ့ စစ္ဆင္ေရးႀကီး မၿပီးမခ်င္း ၀န္စည္ေတြကို ထပ္တလဲလဲ ထမ္းပိုးေနရသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

***

မုတၱမ-ရန္ကုန္ ကားလမ္းေဘးက ဇင္းက်ိဳက္အနီးမွာ ေက်ာက္ထု ရဲဘက္ အက်ဥ္းစခန္းတခုကို ခရီးသြားရတုိင္း ျဖတ္သြားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို ျဖတ္သန္းရတုိင္းမွာ ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းက အျဖဴေရာင္ ၀တ္စုံ ေပညစ္ညစ္နဲ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ေက်ာက္ထုေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ဒီမွာဘက္ လမ္းေဘးအနီးက ဆိုင္းဘုတ္ေလးမွာ ေရးထားတဲ့ စာတန္းကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့..

`ျပစ္မႈေႂကြးကို ေခၽြးျဖင့္ဆပ္မည္´ …တဲ့။

လူ႕ေဘာင္ ေလာကႀကီးမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈေတြ က်ဴးလြန္ၿပီးလို႔ အဲဒီအျပစ္အတြက္ ထုိက္တန္တဲ့ ျပစ္မႈကို ခံယူရတယ္ဆုိတာက ဓမၼတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အျပစ္ဒဏ္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေပၚတာ အက်ဥ္းသားေတြ ေပးဆပ္ေနရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ ႀကီးမားလြန္းလွပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို ပေပ်ာက္ဖု႔ိ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့၊ အင္မတန္လဲ စဥ္းစားရခက္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရိွပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ေမးစရာေတာင္ လိုေတာ့မယ္ေတာင္ မထင္ပါ။

ဒါေၾကာင့္…

ျပစ္မႈေႂကြးကို ေခၽြးနဲ႔တင္မက၊ ေသြး၊ အသက္နဲ႔ပါ ေပးဆပ္ေနရတဲ့ ေပၚတာအက်ဥ္းသားစနစ္ ျမန္မာျပည္ကေန လြင့္ေပ်ာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း႐ုံသာ တတ္ႏိုင္ရင္း….။

ကလိုေစးထူး

Monday, June 11, 2007

ပ်င္းရိစရာ ေန႔တြင္...

ဒီေန႔ တနလၤာေန႔ ..။

ပုိ႔စ္တခုမွာ က်ေနာ္ေရးဖူးပါတယ္။ `အမုန္းဆုံးေန႔မွာ တနလၤာေန႔´ လို႔..။ အမွန္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္၊ အလုပ္ျပန္ဆင္းရတဲ့ ပထမဦးဆုံးေန႔ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ အပ်င္းထူတာကို ဖုံးကြယ္လိုတာနဲ႔ပဲ တနလၤာေန႔က ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ အေခ်ာင္ အမုန္းခံရရွာတာပါ။ က်ေနာ့္လုိ တနလၤာေန႔ကို မုန္းၾကသူေတြ နည္းမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ေတြးမိရင္း ပ်င္းရိေလးတြဲ႕လွစြာနဲ႔ အလုပ္၀င္ပါတယ္။

ေလာကႀကီးမွာ က်ေနာ္ အားအက်ဆုံး လူတန္းစား တရပ္ရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ တထပ္တည္း က်ေနတဲ့ လူေတြကိုပါ။ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ရဲ့ အလုပ္က သူတုိ႔၀ါသနာနဲ႔ အကိုက္ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးကိုပါ။ သူတုိ႔ေတြအတြက္ကေတာ့ အလုပ္ဆိုတာႀကီးက ဖိစီးမႈ ေပးေနတဲ့ အရာႀကီးလို႔ ျမင္မွာ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္၀ါသနာပါတာကို လုပ္ခ်င္လုိ႔ကို လုပ္ေနရင္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနရလို႔ အားက်မိပါတယ္။

တခါတခါက်ေတာ့လဲ တေယာက္တည္း စိတ္ကူးယဥ္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရင္ စာအုပ္ဆုိင္ကေလးဖြင့္၊ စာအုပ္ထုတ္တဲ့ လုပ္ငန္းေလးလုပ္ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္ေလမလဲေပါ့..။ စာလဲဖတ္ရ၊ စီးပြားလဲ လုပ္ရ..။ ဖတ္ရတဲ့ စာေတြထဲကမွ တဆင့္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာေလးေတြလဲ ေရးႏိုင္ေသး…။

အလုပ္ထဲမွာ `မင္းက ဘယ္အလုပ္မ်ိဳး ၀ါသနာပါလဲကြာ´ လို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလာရင္ က်ေနာ္ေျဖမယ့္ အေျဖအတြက္ ထ႐ိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ `အလုပ္´ ဆိုတဲ့ နာမည္ႀကီးကိုက ၾကားရတာ အဆင္မေျပသလိုလို..။ ငပ်င္းလို႔ ေျပာရင္ေတာ့လဲ ၿငိမ္ခံ႐ုံရိွပါတယ္။ က်ေနာ္က ဂစ္တာေလးတီးလိုက္၊ သီခ်င္းေလးေရးလိုက္၊ စာေလးဖတ္လိုက္၊ ဟုိဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေရးလုိက္ ေနခ်င္တာ..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကို အမွီျပဳၿပီး ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာေလာက္ေအာင္လဲ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကိုပဲ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လုပ္ေနရေတာ့တာပါပဲ။

အလုပ္ခန္းထဲမွာ အဲယားကြန္း ဖြင့္ထားေပးလို႔ ေနရတာေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ရိွပါရဲ့..။ ခက္တာက ဆူညံလြန္းလွတဲ့ စက္သံ….။ ၀ူး၀ူး ေ၀ါေ၀ါနဲ႔ အလြန္နားညည္းပါတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္စလို႔ တနာရီေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ အတန္ငယ္ ေညာင္းညာဟန္ ရိွလာတာနဲ႔ ခါးကို နည္းနည္းဆန္႔၊ ေဘးဘီကို ငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လားလား၊ မကၠဆီကန္တေယာက္ အပီကုိ အိပ္ငိုက္ေနတယ္..။ အလုပ္ရွင္ ျမင္သြားမွာ စိုးတာနဲ႔ သူ႔ခါးကို အသာလွမ္းတို႔လိုက္ေတာ့ ဆတ္ခနဲ မ်က္စိပြင့္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ `ငါ ေလးနာရီေလာက္ပဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္ကြာ´ လို႔ ညည္းေျပာေျပာပါတယ္။ သူက တေန႔ကို အလုပ္ႏွစ္ခု၊ ဆယ့္ေလးနာရီ လုပ္ေတာ့ ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းနယ္ေနပုံပါပဲ။ မရွက္ျခင္းသုံးပါးထဲက ငိုက္မရွက္ကို အပီအျပင္ကို ပုံေဖာ္ေနေတာ့တာပါပဲ။

နားညည္းသက္သာေအာင္ နားက်ပ္တပ္ၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္လိုက္ေတာ့ မၾကာခဏ လႊင့္ေပးေလ့ရိွတဲ့ Akon ရဲ့ Don’t matter သီခ်င္းလာေနတယ္။ အဲဒီသီခ်င္း သံစဥ္ကို သေဘာက်လို႔ ရသေလာက္ လိုက္ညည္းမိတယ္။

~~~ Nobody wanna see us together but it don’t matter no~~~ (Cause I got u babe)
~~~ Cause we gonna fight, oh yes we gonna fight~~~ Believe we gonna fight, fight for our right to love yea~~~

ဒီက ေရဒီယိုအစီအစဥ္မွာလဲ ေၾကာ္ျငာေတြက မ်ားလွပါတယ္။ ခရက္ဒစ္ကဒ္ ကုမၸဏီေၾကာ္ျငာ၊ ကားေၾကာ္ျငာ၊ အိမ္ေၾကာ္ျငာကေန အ၀တ္ေလွ်ာ္ ဆပ္ျပာရည္ေၾကာ္ျငာ အထိ ေၾကာ္ျငာပါတယ္။ စကၠန္႔အပုိင္းအျခားနဲ႔ ေၾကာ္ျငာခေပးရလို႔ ထင္ရဲ့..၊ တခ်ိဳ႔ေၾကာ္ျငာေတြမွာ စကားေျပာသြားလိုက္တာ ပါးစပ္မွာ စက္ေသနတ္တပ္ထားတဲ့ အတုိင္း ဘာမွေတာင္ နားမလည္လိုက္ပါဘူး။

ေလာကမွာ အျမန္ဆုံးအရာဟာ စိတ္…တဲ့။ ဟုတ္ပါ့..။ စိတ္ကို ဘယ္သူတားလို႔ရတာမွတ္လို႔..။ ခႏၶာကိုယ္က အလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ စိတ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ကို သြားႏိုင္ေသးတာပဲ..။ ကဲ.. သြားၾကမယ္ကြာ၊ ေရႊတိဂုံ၊ ဆူးေလ၊ ေခ်ာင္းသာ၊ မဟာျမတ္မုနိ၊ ပုဂံ။ ေနရာအႏွ႔ံကို စိတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီးေတာ့မွ တခုစဥ္းစားမိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ျဖစ္မလဲ မသိ…။

အနားက ျဖတ္သြားလိုက္ ျဖတ္လာလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ရွင္ကုိ ၾကည့္ရတာ စကားေျပာတတ္တဲ့ ေငြထုတ္လုပ္ေရး ယႏၱရားငယ္ တခု ေရြ႕လ်ားေနတာလားလို႔ ထင္မိတယ္။ အလုပ္၊ ေငြ၊ အခ်ိန္…။ ဘယ္အခ်ိန္ဆိုရင္ ဘယ္ေအာ္ဒါလာယူမယ္..။ မနက္ျဖန္မွာ ဘယ္ၿမိဳ႔ကို ပို႔ေပးဖုိ႔ရိွတယ္။ ဒါက ဘယ္ႏွဒီဂရီ၊ ဟိုဟာေတြက ဘယ္ႏွစ္လက္မ ခ်န္ျဖတ္ရမွာ…။ အလုပ္႐ုံထဲမွာ ဟိုဘက္သြားလိုက္၊ ဒီဘက္လာလိုက္နဲ႔ သူ႔အစား ေမာမိေပမယ့္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လဲ သူဒီလိုလုပ္ေနလို႔သာ ဒီေလာက္ခ်မ္းသာတာေနမွာ..။ တခါတုန္းက သူ ေျပာဖူးပါတယ္။ သူဒီအလုပ္လုပ္ေနတာ အႏွစ္သုံးဆယ္ရိွၿပီတဲ့။ တပတ္မွာ ၇၂ နာရီေလာက္ အလုပ္လုပ္တယ္တဲ့..။

ေန႔လည္ပုိင္းေရာက္လာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာ ကုိယ့္အခ်ိန္ဘက္ကို ပါလာသလုိ ခံစားလာရတယ္။ ေဘးက မကၠဆီကန္ဆီက စပိန္စကား နည္းနည္းထပ္သင္မွ…။

ငပ်င္း ကို ေ၀၀န္း
အမ်ားႀကီးကို မူးခ်ိဳ
ေကာင္းတယ္ ဆိုရင္ ေဘြးႏို
မေကာင္းဘူးဆိုရင္ ႏိုးေဘြးႏို
မိုက္မဲတဲ့ေကာင္ ဆိုရင္ ပါဘုိးစို
အေျခာက္ (Gay) ကို ဖလာ့ကို
ဟုတ္တယ္ (yes) ဆိုရင္ စီး

အပင္ပန္းရဆုံးေသာ အရာဟာ ေစာင့္ဆုိင္းရျခင္း..တဲ့။ ကိုေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္ကေတာ့ `ရပ္ေစာင့္´
သီခ်င္းနဲ႔ ခံစားဖြဲ႔ဆုိပါတယ္။ အခုလဲ အလုပ္ခ်ိန္ကုန္ဖို႔ကို ေစာင့္လိုက္ရတာ တကမၻာ…။

ဒီလိုနဲ႔..။ ညေနသုံးနာရီခြဲေတာ့……။

ကလင္(((((((((((((((

နား၀င္အခ်ိဳဆုံး အသံ၊ ေစာင့္လိုက္ရတဲ့ အသံ၊ လုပ္လက္စေတြ အကုန္ရပ္၊ သန္႔စင္ခန္းထဲ၀င္၊ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးေတာ့ အထြက္ကဒ္ကို ႏွိပ္အၿပီးမွာေတာ့….။

ေႏြးခနဲေနေအာင္ တိုက္ခတ္လုိက္တဲ့ ေလႏုေႏြးနဲ႔ အတူ…

`သကၠရာဇ္မ်ား ေျပာင္းသြားလဲ ~~~ က်ေနာ္ကေတာ့ျဖင့္ ရပ္ေစာင့္ဆဲ~~~~´

ရိပ္ခနဲ၊ ရိပ္ခနဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ကားေတြ လူေတြနဲ႔အတူ သီခ်င္းသံေတြ လြင့္ပ်႕ံေနခဲ့ေလရဲ့….။

ကလိုေစးထူး

Sunday, June 10, 2007

တိရိစၧာန္႐ုံသုိ႔…

ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္လဲ ပို႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ ႏွစ္ရက္ ရိွသြားပါၿပီ။

ဒီတပတ္မွာေတာ့ မတင္ျဖစ္တာ ၾကာေနတဲ့ ဓာတ္ပုံပုိ႔စ္ေလး တင္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမဳိ႕ကေလးက တိရိစၧာန္႐ုံကုိ သြားခဲ့ပါတယ္။ ရာသီဥတုကလဲ ၇၇ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္၊ ေနသာတယ္ဆုိေတာ့ ဒီျပည္နယ္ရဲ့ အေကာင္းဆုံး ရာသီဥတုေပါ့။

ဒါကေတာ့ တိရိစၧာန္႐ုံကေန ၀င္လုိက္ၿပီး အနည္းငယ္ ေလွ်ာက္သြားအၿပီးမွာ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ ပုိတယ္ဆိုခ်င္ဆို၊ ဒါကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ ရန္ကုန္တိရိစၧာန္ဥယ်ာဥ္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရမိပါတယ္။

အခု က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တဲ့ တိရိစၧာန္ဥယ်ာဥ္ရဲ့ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဒီျပည္နယ္ရဲ့ ရာသီဥတုအေနအထားနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ မျဖစ္လွတဲ့ တိရိစၧာန္ေတြကို သူတို႔ရဲ့ မူရင္းေနရပ္ ရာသီဥတုနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ တိရိစၧာန္အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ေတာအုပ္အတု၊ ေရကန္အတု၊ ေက်ာက္ေဆာင္ အတုေတြကို အလ်ဥ္းသင့္သလို မ်က္စပသာဒ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးထားျခင္းပါ။ အရြယ္ေရာက္သူ တဦးလွ်င္ ၁၀ ေဒၚလာခြဲ ယူထားတဲ့ ၀င္ေၾကးနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့ စိတ္အပန္းေျပမႈ ရေအာင္ အေသးစိတ္ဖန္တီးေပးထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။


ဒါကေတာ့ အာဖရိကတိုက္က လာတဲ့ ေဂၚရီလာ မ်ိဳးႏြယ္စု သတၱ၀ါ တေကာင္ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီေကာင္ႀကီးကို ၾကည့္ရတာကို ရန္ကုန္တိရိစၧာန္ ဥယ်ာဥ္ထဲက လူ၀ံႀကီးကို လွမ္းစေနာက္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ရတဲ့ အရသာေလာက္ မခံစားမိခဲ့ပါဘူး။


အေမရိကန္ေရာက္ အာဖရိက ေမ်ာက္တခ်ိဳ႕ပါ။ ၀က္ႏႈတ္ခမ္းပုံစံနဲ႔ ေမ်ာက္ကို တခါမွ မျမင္ဘူးေသးဘူး။ အျမင္ေတာ့ ဆန္းသား..။


ဒါကေတာ့ ငါးတခ်ိဳ႔ပါ။ အနီေရာင္နဲ႔ ငါးရဲ့ မ်က္စိက လူမ်က္စိနဲ႔ အေတာ္ေလးကို ဆင္တယ္။



ေကာင္းကင္ ကုလားထုိင္ေခၚမလား၊ ေရြ႔လ်ား ခံုတန္းေခၚမလားေတာ့ မသိ။ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ သြားေနတဲ့ ခုံတန္းေလးေတြက အသည္းယားစရာ ေကာင္းလုိ႔ သြားေတာ့ မစီးျဖစ္ဘူး။






သစ္ကုလားအုပ္ေတြပါ။ သိပ္ေတာ့ မထူးျခားလွေပမယ့္ Zoo Member ျဖစ္မွ အခမဲ့ အစာေကၽြးခြင့္ ရိွတာကေတာ့ အတန္ငယ္ထူးျခားသလို သူတို႔ကို ေကၽြးတဲ့ အရြက္ကေတာ့ ေမပယ္လ္ရြက္ေတြပါ။ :D




မိုမိုေရ လုိ႔ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မေခၚသလို သူကလဲ `၀ူး´ လို႔ မထူးပါဘူး။ အေမရိကန္မွာ ရွားပါးလွတဲ့ ႀကံေခ်ာင္းေတြလဲ မစားရရွာပါဘူး။ သူလဲ ေမပယ္လ္ရြက္ပဲ စားပါတယ္။ :D








ေၾကာင္က်ားက်ားနဲ႔ ေျပာင္၊ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ ျခေသၤ့၊ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ က်ား၊ ကေလးေတြက မေၾကာက္တဲ့ က်ားသစ္ …။


ေဒါင္းျငင္သာေလး တေကာင္ေလ၊ ကမ်ား ကမလားလို႔ ေစာင့္ေနတာ အၾကာႀကီး ကလဲ မကေတာ့။ မကေဒါင္းျငင္သာေပါ့။ :P


ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားရင္ ~~~ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး တားမရဘူး ~~~။ အေပ်ာ္စီးရထားေလးပါ။ တိရိစၧာန္႐ုံတပတ္အတြက္ တေယာက္ကို ႏွစ္ေဒၚလာခြဲပါ။




အဲဒါက ပိုလာ၀က္၀ံေတြပါ။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ဖန္တီးၿပီး သူတို႔အတြက္ အိမ္ေလးသဖြယ္ ဖန္တီးေပးထားတာက စိတ္၀င္စားစရာ..။




လိုက္လည္ရတာ ေညာင္းလာၿပီလား…။ ဒီမွာ အႏွိပ္ခံလို႔ရပါတယ္။ ၂၅ဆင့္ ထည့္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ငါးမိနစ္တာ ႏွိပ္နယ္ေပးမယ့္ စက္ေလးေတြပါ။ စမ္းၾကည့္တာ တ၀ူး၀ူးတေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ဟုိက ယားက်ိက်ိ၊ ဒီကယားက်ိက်ိနဲ႔ …။


အထြက္ေပါက္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီခြဲပါၿပီ။ အမွတ္တရအေရာင္းဆုိင္ေလးေတြ အစီအရီနဲ႕ ထြက္ေပါက္က ေနာက္တေခါက္လာခဲ့ပါအုံးလို႔ ဖိတ္ေခၚေနသလားထင္မိတယ္။ အင္း..၊ ၿပီးဆုံးသြားျပန္ေပါ့..၊ တပတ္တာ..။


ကလိုေစးထူး