Thursday, May 31, 2007

စပ္မိစပ္ရာ (၅)…

ဥေရာပ ေဘာလုံးပြဲ ရာသီ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပီးဆုံးသြားၾကပါၿပီ။ အဂၤလန္ ပရီးမီးယားလိဂ္မွာ မန္ယူ၊ ဂ်ာမန္ ဘြန္ဒစ္လီဂါမွာ စတူးဂတ္၊ ျပင္သစ္ ပထမတန္းမွာ လိုင္ယြန္၊ အီတလီ စီးရီးေအမွာ အင္တာမီလန္ အသင္းတုိ႔က ဖလားအသီးသီး ရရိွသြားၾကပါတယ္။ ခ်န္ပီယံ လိဂ္ဖလားကိုေတာ့ ေအစီမီလန္က လီဗာပူကို လက္စားေခ်ၿပီး ျပန္လုသြားပါတယ္။

စပိန္လာလီဂါမွာေတာ့ ရီးယဲလ္မက္ဒရစ္နဲ႔ ဘာကာ အသင္းက အႀကိတ္အနယ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနရဆဲ ျဖစ္သလို သူတို႔ေနာက္က ကပ္လိုက္ေနတဲ့ ဆီဗီလာနဲ႔ ဗလင္စီယာ အသင္းေတြရဲ့ ရန္ကလဲ ေနာက္ေၾကာင္း မေအးေသးပါဘူး။ ခ်ၾကကြ..။

က်ေနာ့္ေဖးဖရိတ္ ခ်ဲလ္ဆီးအသင္းကေတာ့ ဒီရာသီမွာ ကားလင္းလိဂ္နဲ႔ အက္ဖ္ေအဖလား ႏွစ္လုံးနဲ႔တင္ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရပါတယ္။ စိတ္ပုတ္တယ္ပဲ ဆိုဆို..။ ပရီးမီးယားလိဂ္ ဖလားရသြားတဲ့ မန္ယူကို အျမင္သိပ္မၾကည္တာနဲ႔ မန္ယူကို ခ်ဲလ္ဆီးက ေနာက္ေကာက္ခ်တဲ့ အက္ဖ္ေအ ဖလားပြဲကို တီဗီြက ျပန္လႊင့္တဲ့ အႀကိမ္တိုင္း ခဏခဏၾကည့္တာ ေလးခါေလာက္ေတာင္ ရိွပါၿပီ။ :D သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးပါတယ္။ `သူမ်ားမႀကိဳက္တဲ့ အသင္းကိုမွ ေရြးႀကိဳက္တဲ့ အေကာင္´…တဲ့။ =))

၂၀၀၇ ခုႏွစ္အကုန္၊ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းမွာ အေရွ႔ေတာင္ အာရွအားကစားၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ပါေတာ့မယ္။ အဲဒီအတြက္ ျမန္မာေဘာလုံးအသင္း ဘာေတြလုပ္ေနပါလိမ့္လုိ႔ သတင္းဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ျဖဴ၊နီ၊ျပာ၀ါ ေလးေရာင္ခြဲလို႔ ေလးပြင့္ဆုိင္ပြဲေတြ လုပ္လို႔ ေကာင္းတုန္းပါပဲ။ ၿပီးရင္ လူေရြး၊ စခန္းသြင္း ႏွစ္သင္းခြဲကန္၊ သြားၿပိဳင္..၊ ရႈံး..၊ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲလုပ္၊ ဒိုင္ညစ္၊ မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္.. ျပာကလပ္မွာ ဆြမ္းေတာ္တင္..အဲ..ဟုတ္ေပါင္။ ဘယ္ေတြ ေရာက္ကုန္ပါလိ့မ္။

ငါးမင္းေဆြ ဆိုတဲ့ နာမည္ အေတာ္ႀကီးလွၿပီး ျပည္သူ႔ေမတၱာကို အားရပါးရႀကီး ခံယူေနတဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ႀကီးက သူအခုလို ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေတြမွာ ေဆာင္းပါးေရးေနတာဟာ `ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ လတ္တေလာ အေျခအေနအရ၊ ႏိုင္ငံသားတေယာက္၏ တာ၀န္အရ´ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ၁၃၆၈ခုႏွစ္၊ သႀကၤန္အတက္ေန႔မွာ သူေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးဟာ ေနာက္ဆုံး ေဆာင္းပါးလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသတဲ့။ ငါးမင္းေဆြႀကီးနားသြားရင္ေတာ့ ဖားမင္းေဆြ၊ လိမ္မင္းေဆြ၊ အဲ..ဟုတ္ေပါင္ သတ္ပုံမွားလို႔ လိပ္မင္းေဆြ၊ နဂါးမင္းေဆြ၊ ျခေသ့ၤမင္းေဆြ၊ အဲ.. ျခေသ့ၤေတာ့ မထိရဲေတာ့ဘူး။ ေတာ္ၾကာ…….။ အင္း.. အဲဒီ မင္းေဆြေတြက ဆက္ေရးၾကမယ္ထင္ရဲ့.။ ဖတ္ရခ်ည္ေသးရဲ့..။ လာထား..ယိစ္)))))))။

ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ထပ္ဂ္ဆင္ရဲ့ ထုိင္းရတ္ထိုင္းပါတီကေတာ့ အနိစၥသေဘာနဲ႔ ကိစၥေခ်ာသြားပါၿပီ။ အဲဒီအျပင္ ထပ္ဂ္ဆင္နဲ႔ တကြ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေပါင္း (၁၀၀) ေက်ာ္ကိုလည္း ႏိုင္ငံေရး ငါးႏွစ္မလုပ္ရ အမိန္႔ခ်လိုက္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ကေတာ့ အာဏာေတြ ပါ၀ါေတြနဲ႔ အရိွန္အ၀ါ ႀကီးခဲ့သေလာက္ အခုေတာ့…..။ တရားက်စရာပင္ ေကာင္းပါေသးေတာ့..။



ဂူဂယ္လ္အာ့သ္ ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ Crisis in Durfer ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဆူဒန္ႏိုင္ငံမွာ ရဲပေဒါင္းခပ္ေနေအာင္ စစ္မီးလွ်ံေတြ ေတာက္ေလာင္ေနပါတယ္။ ကင္မရာပုံနဲ႔ လင့္ခ္ကေလးေတြကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္ရတာကလည္း တစက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ မရိွပါဘူး။ ပ်က္စီးေနတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ မီးရိွဳ႕ခံထားရတဲ့ ရြာေပါင္းမ်ားစြာ၊ အသက္လုေျပးေနၾကတဲ့ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြ..။ ေၾသာ္၊ စစ္..စစ္ လို႔သာ ညည္းတြားမိပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးတုိင္း ပညာသင္ၾကားခြင့္ရေရးကို ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ `ေရြ႔လ်ားေက်ာင္း´ (၄၃) ေက်ာင္းကို ၿမိဳ႔နယ္ ဆယ္ၿမိဳ႔နယ္မွာ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့တယ္လို႔ သိရိွရပါတယ္။ ကေလးေတြ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရေရးဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေကာင္းမြန္လွေပမယ့္ ေရြ႕လ်ားေက်ာင္းရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို က်ေနာ္ မရွင္းလင္းလွပါဘူး။ ပုံမွန္ေက်ာင္းနဲ႔ ေရြ႕လ်ားေက်ာင္းရဲ့ ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ အတန္းတြဲ စနစ္နဲ႔ သင္ၾကားေပးမႈ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အတန္းတြဲစနစ္ဆိုတာကေတာ့ ဆရာတဦးလွ်င္ သူငယ္တန္းမွ စတုတၳတန္းအထိ လိုအပ္သလို တြဲၿပီး တာ၀န္ယူ သင္ၾကားေပးျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သိရိွသူမ်ား ရွင္းလင္းျပရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းလခႏႈန္းထားမ်ားကိုလဲ ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါၿပီ။ ႏႈန္းထားအသစ္အရ ဒသမတန္း စာသင္သားတေယာက္ဟာ တႏွစ္ကို ေက်ာင္းလခ ၁၀၀၀ က်ပ္ ေပးရပါမယ္။

အာရွဟာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္အရိွဆုံးနဲ႔ လုပ္ရကိုင္ရ အခက္ဆုံး ျဖစ္ပါသတဲ့။ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အဲဒီသတင္းမွာ တ႐ုတ္၊ ဆီးရီးယား၊ အီရန္၊ ဗီယက္နမ္၊ တာေမနစၥတန္ ႏိုင္ငံေတြဟာ လုပ္ရကိုင္ရ အခက္ဆုံးနဲ႔ အႏၱရာယ္ အရိွဆုံးေနရာေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ကိုးရီးယား ေခါင္းေဆာင္ ကင္ဂ်ဳံအီဟာ ဆုိရင္လဲ သတင္းထြက္ေပါက္ အားလုံးနီးပါးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသူ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ထိုင္းမွာဆိုရင္လဲ လက္ရိွအစိုးရက ျပည္တြင္းအသံလႊင့္ ဌာနေတြကို ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ပိတ္ပင္ထားပါတယ္တဲ့။ စင္ကာပူ၊ မေလးရွားေတြမွာဆိုရင္လည္း အာဏာပိုင္ေတြက သူတို႔ရဲ့ ဘက္ေတာ္သားေတြကိုသာ လိုင္စင္ထုတ္ေပးပါသတဲ့။ သို႔ေသာ္……..။ ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းေတာ့ ….။ ဒန္တန္႔တန္…။

ဟုတ္ကဲ့..။ မပါပါဘူး။ အင္းေလ..။ ဒီေလာက္ လြတ္လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ ဘယ္ရိွမွာတုန္း…။ ဒီေလာက္ လြတ္လပ္စြာ ေရးလို႔ရေနတာကို..။ ငါးမင္းေဆြကိုပဲ ၾကည့္္..။ အဲ.. ဟုတ္ေပါင္။ :D



ဒီပုံထဲက လူေတြကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္မေျပပါဘူး။ လူေတြဟာ မိမိရမယ့္ အခြင့္အေရး လက္တဆုပ္စာကိုပဲ ၾကည့္ေလ့ရိွတတ္ပါသလား။ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု ဒီလူေတြကေတာ့ သူတို႔မ်က္လုံးထဲက အတၱမီးလွ်ံေတြကို ထုတ္လႊတ္ၿပီး လူမိုက္ဆန္ဆန္ ေစာင္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ရတာဟာ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ စပ္လိုက္တာ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ည ဆယ္နာရီထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္သာ လုိပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ မိနစ္ေလးဆယ္ဆိုရင္ မနက္မွာ အလုပ္ေကာင္းစြာ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အိပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မအိပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ အိပ္ရပါေတာ့မယ္။ မနက္က်ေတာ့ ႏိႈးစက္က အသံသာသာ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ႏွိပ္စက္ႏိႈး..၊ အလုပ္သြား.. အလုပ္ျပန္။ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးက စက္႐ုပ္တခုလို လႈပ္ရွားေနေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ေတြကေတာ့ ဟိုးကမၻာတဖက္ျခမ္းဆီက အမိေျမဆီကို ေရာက္ေနဆဲ….။ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ တထပ္တည္းက်ဖို႔ဆိုတာကေတာ့….။


ကလိုေစးထူး


ကိုးကား။ ေခတ္ၿပိဳင္သတင္း (ဓာတ္ပုံတပုံကိုလဲ ေခတ္ၿပိဳင္မွ ယူငင္သုံးစြဲပါသည္)၊
Weekly&First Eleven ဂ်ာနယ္။
Google Earth

Wednesday, May 30, 2007

က်ေနာ့္ အႀကိဳက္ (၆) ...

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ အမွတ္စဥ္ (၅)ကို တင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရက္က မၾကာလွေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ စာေတြ လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္၊ N0.32 Volume.2 မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ့ `လမ္းေပၚမွ အသံမ်ား´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစုံတရာကုိ နင့္သည္းစြာ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ မေမဓာ၀ီ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ `ဘယ္သူ႔ လက္ထဲမွာလဲ´ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္မိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ အမွတ္စဥ္(၆)ကို ေစာစီးစြာ တင္ျဖစ္ပါတယ္။

ရွင္းလင္းေျပျပစ္လွတဲ့ အေရးအသားနဲ႔ အတူ ရသေပါင္းစုံကုိ ခံစားေစတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမ်ားထံ ေ၀မွ်ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ ခ်က္ခ်င္း စာ႐ိုက္ၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ရွဳ ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး။

လမ္းမေပၚမွ အသံမ်ား

တနဂၤေႏြလည္းျဖစ္၊ မိုးလည္း သဲသဲမဲမဲ ရြာတာေတာင္ လမ္းမွာ ကားေတြက မ်ားလိုက္တာ။ ညေန ၅ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီလား။ အၿမဲလိုလို နာရီမပါသူမို႔ အခ်ိန္ကို ခန္႔မွန္းႏွင့္သာ ခန္႔မွန္းၾကည့္ရသည္။ ဓာတ္ဆီထုတ္ရဦးမည္။ ဆီစာအုပ္က ထုံးစံအတုိင္း မပါလာ။ အိမ္ေရာက္မွ တစ္ေခါက္ ျပန္ထြက္ရမည့္ ပုံပဲ။ အို၊ မိုးသိပ္ရြာေနရင္ေတာ့ ျပန္မထြက္ခ်င္ပါဘူး။ တစ္ရက္တေလ မထုတ္ဘဲ ထားလိုက္မယ္။ ဆီလည္း မကုန္ေလာက္ေသးပါဘူး။ အရင္လကဆို (၁၀)ဂါလန္ေတာင္ မထုတ္လဲ ေနခဲ့ေသးတာပဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ အားေပးသည္။

ေရေတြေၾကာင့္ ကတၱရာလမ္းကို မျမင္ရေတာ့ဘဲ ေရျပင္မွာ ေမာင္းေနရသလိုရိွသည့္ လမ္းေဘးသို႔ ကၽြန္မ မကပ္ပါ။ လမ္းအလယ္ေလာက္မွာ တတ္ႏိုင္သမွ် ေနသည္။ အင္း၊ အတြင္းယာဥ္ေၾကာက ေမာင္းတာလည္း ေရကို မေၾကာက္ရေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ အႏၱရာယ္ တစ္ခု ရိွေသးသည္။ ဟိုဘက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ယာဥ္ေၾကာကေန စည္းကမ္းေဖာက္ၿပီး ကိုယ့္ယာဥ္ေၾကာဘက္ အရိွန္ျပင္းျပင္း ေရာက္လာမဲ့ ကားႀကီးေတြကို ေၾကာက္ရသည္။ ေအးေလ၊ လူ႔ေလာကႀကီးမွာေတာ့ လူသားေတြဟာ အႏၱရာယ္ေတြ ၾကားထဲမွာပဲ အသက္ရွင္ေနၾကရတာပဲ။

ဓမၼေစတီႏွင့္ ဦး၀ိစာရေထာင့္ မီးပိြဳင့္မွာ မီးနီက အၾကာႀကီး။ မီးစိမ္းကို ေစာင့္ရင္း ကၽြန္မ စိတ္ပူပန္လာသည္။ ေမွာင္ေတာ့မည္။ မိုးကလည္းရြာ၊ ေမွာင္လည္းေမွာင္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္မေရာက္မခ်င္း ဘုရားတေနရေတာ့မည္။ ကၽြန္မ၏ ကားမီးက အားသိပ္မေကာင္းဘဲ မွိန္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မေဘးက ကားျပတင္းမွန္မွာ တစ္ခုခု လာထိသည္။ ကၽြန္မေဘးသုိ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စေကာတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ စပါးႏွံစည္းေတြ အပုံလိုက္။ ဟင္၊ အဲဒါ ဘာလဲ။ မိုးရြာေနသျဖင့္ ကၽြန္မမွန္က ေရေငြ႔႐ိုက္ကာ မႈန္၀ါးေနသည္။ ကၽြန္မ မွန္ကို ခ်လိုက္သည္။

ကေလးမေလး တစ္ေယာက္။ စပါးတြဲေလးေတြကို စေကာထဲထည့္ပုံကာ လိုက္ေရာင္းေနပုံ ရသည္။ ဒီကေလးမႏွယ္၊ မုိးသဲသဲမဲမဲမွာကြယ္။ သူ႔အသက္က ကၽြန္မတူမေလး အငယ္ဆုံးေလာက္ပဲ ရိွမည္။

ကၽြန္မက စပါးတြဲကို ဘာအတြက္နဲ႔ ၀ယ္ရမွာလဲ။ ကၽြန္မက တိုက္ခန္းမွာေနရသူ၊ ကၽြန္မမွာ စာကေလးေတြ ခိုကေလးေတြ မရိွ။ ကၽြန္မ ေခါင္းယမ္းလိုက္ၿပီး ကားမွန္ကို ျပန္တင္ဖုိ႔ လုပ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးမေလးက ကၽြန္မထံမွ တစ္ခုခုေတာင္းခံသလိုလို ပုံစံႏွင့္ သူ႔လက္ကေလးကို ျဖန္႔ေလသည္။

ဘုရားေရ၊ အဲဒါမွ ဒုကၡပါလား။

ဒီကေလးမေလးမွာ မိဘ မရိွဘူးလား။ မိဘေတြက သူဒီမွာ ေရာက္ေနတာကို မသိၾကဘူးလား။ အင္းေလ၊ သိမွာပါ။ ကုိယ့္ကေလး အိမ္မွာ ရိွ၊မရိွ မသိတဲ့ မိဘ ဘယ္ႏွေယာက္ ရိွမွာလဲ။ ေနဦး။ သူ႔ကို ကၽြန္မ ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ။ ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္။ မိဘမဲ့ေဂဟာကို ေခၚသြားေပးႏိုင္မည့္ အျဖစ္လည္း မဟုတ္။ သူ႔မွာ မိဘရိွလိမ့္မည္။ မိဘက တစ္ေနရာရာမွာ တျခားအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရသလား။ ဒါမွမဟုတ္ သမီးက ေငြရွာၿပီး အျပန္ကို ထုိင္ေစာင့္ေနရမဲ့ မိဘမ်ိဳးလား။

ကၽြန္မ၏ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ ကားရပ္နားခ ေပးဖို႔ထားသည့္ ငါးဆယ္တန္၊ တစ္ရာတန္ေတြ ရိွေနသည္။ ကၽြန္မ ကေလးမကို ငါးဆယ္၊ တစ္ရာ ေပးလိုက္ဖို႔ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေန၏။

ကေလးမ၊ ညည္းက စပါးတြဲေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေလးေလ။ သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ဘာေျပာရမွာလဲ။ ဘာစကားေျပာလို႔ေရာ သူက နားလည္မွာလဲ။ သူလိုခ်င္တာ စကားမဟုတ္။ ေငြပဲ။

ဘုရား ဘုရား။ မိုးေတြကလည္း ရြာ။ စပါးတြဲေလးေတြကလည္း ေရေတြကစိုရႊဲ။ ကေလးမေလး၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း မိုးေရစီးေၾကာင္းလား၊ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းလား။

ကၽြန္မဆီက သူေမွ်ာ္လင့္သည့္ ငါးဆယ္တန္ တစ္ရာတန္ေတြက သူ႔ဘ၀ကို ဘာမွေျပာင္းလဲေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္။

ကၽြန္မသည္ ျပစ္မႈ တစ္ခုခု က်ဴးလြန္လိုက္ရသည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖင့္ ငါးဆယ္တန္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ကာ သူ႔လက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္၏။ ကေလးမက လွစ္ကနဲ ျပန္ထြက္သြားသည္။

ဘာျဖစ္လို႔ ပိုက္ဆံေပးၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ စပါးတြဲ မယူလိုက္ရတာလဲ။ ကၽြန္မအိမ္မွာ စာကေလးမရိွရိွ ခိုမရိွရိွ။ သူ႔ဆီက စပါးတြဲတစ္တြဲေလာက္ ယူလိုက္ဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ ဒါမွ သူကေရာင္းသူ ကၽြန္မက ၀ယ္သူျဖစ္မည္။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကၽြန္မ မေက်နပ္ပါ။

ကေလးမေလးက လတ္တေလာေတာ့ သူငါးဆယ္ရလိုက္လို႔ စိတ္သက္သာလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ရမွန္းသိလွ်င္ သူသည္ စပါးတြဲေရာင္းရင္းႏွင့္ ပိုက္ဆံေတာင္းရသည္ကုိ ေက်နပ္လာလိမ့္မည္။ ကၽြန္မတို႔လို လူေတြက ပိုက္ဆံအလကားေပးေနတာဟာ သူ႔ကို ဖ်က္ဆီးေနတာႏွင့္ မတူဘူးလား။

အို၊ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးဟယ္။ အိမ္ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္လွပါၿပီ။ မီးနီကလည္း မစိမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မေရွ႔မွာ ေဘးမွာ ေနာက္မွာ ကားေတြက တသီတတန္းႀကီး။

ေဒါက္ေဒါက္အသံျဖင့္ ကားမွန္ကို တစ္ခုခုက လာထိသည္။ ကၽြန္မ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။

ေဟာေတာ္။ ေနာက္ထပ္ စေကာခပ္ေသးေသးႏွင့္ စပါးတြဲအပုံေလးကို ရြက္လာေသာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္။ ဒါက ေနာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အရင္တစ္ေယာက္က သူ႔ကို သတင္းေပးလိုက္ပုံရသည္။

ေတြ႔လား၊ လတ္တေလာ ေျဖရွင္းနည္းဆိုတာ ေရရွည္ေျဖရွင္းဖုိ႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပိုခက္ခဲေအာင္ လုပ္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ။ ဒါလက္ေတြ႔ပါပဲ။ ဒီကိစၥကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုရွင္းမလဲ။

ကၽြန္မ ခါးသက္သက္ ၿပဳံးလိုက္မိၿပီး ကေလးမေလး လက္ထဲသို႔ ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ဘာတန္လည္းေတာ့ ကၽြန္မ မၾကည့္မိေတာ့ေပ။ ဒီေနရာက ျမန္ျမန္ခြာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာပူေနမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္လည္း ေဒါသျဖစ္ေနသည္။

အဲဒီလိုလူေတြရိွလို႔ အဲဒီလို ကေလးေလးေတြ ရိွေနတာ။ ဒီကေလးမေလးေတြကို တျခားနည္းနဲ႔ အလုပ္ကို ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ က်င့္ေပးရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္မေဘးမွာ ရိွေနသည့္ ေဆြမ်ိဳးလူငယ္ေလးေတြေတာင္ အလုပ္တန္ဖိုးကို တကယ္မျမတ္ႏိုးတတ္ေသးဘဲ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနၾကေသးတာ။ ဒီကေလးမေလးေတြအတြက္ အလုပ္ကို ျမတ္ႏိုးျခင္းဟာ ကူညီေပးျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒါျဖင့္ သူတို႔ကို ကူညီႏိုင္တာ ဘာလဲ။

ဘုရားေရ။ မိဘမဲ့ ကေလးေဂဟာအတြက္ အခုပင္ အလွဴေငြကိစၥေတြ ေျပာလာခဲ့သည့္ ကၽြန္မ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္၊ ဆက္လုပ္ရမည့္ လမ္းစေတြ ေပ်ာက္ကာ သံသယေတြက စိုးမိုးလာခဲ့သည္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ မီးပိြဳင့္က မီးစိမ္းသြားေလသည္။ ကၽြန္မ အသက္ေအာင့္ထားရာမွ လႊတ္ကာ ခပ္ျပင္းျပင္းရွဴ႐ႈိက္လ်က္ ထုိေနရာမွ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာမွ စကားမေျပာႏိုင္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဆြဲယူကာ အိပ္ရာေပၚလွဲခ် အနားယူမိသည္။ စာဖတ္မည္။ ဖတ္မည္ဟု ဆြဲယူလိုက္သည့္ စာအုပ္က ဂ်ရတ္ဒိုင္ယာမြန္း၏ `ၿပိဳလဲျခင္း´ Collapse ျဖစ္ေနသည္။ စာအုပ္ကို ကၽြန္မ ျပန္ခ်ပစ္လိုက္၏။

ဟာ၊ ဒီစာအုပ္က အသာေနစမ္းပါဦး။ အခုေနမွာ ဒါေတြကို မဖတ္ခ်င္ပါဘူး။ ရသစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ေလာက္ ဖတ္မယ္။

ကၽြန္မ ထိုင္ရာမထ ေခါင္းရင္းစာအုပ္စင္ကေန စာအုပ္တစ္အုပ္ လွမ္းဆြဲလိုက္မိသည္။ အဂၤါဒႆန စကား၀ိုင္းမ်ား..တဲ့။ ေကာင္းတယ္။ ဖတ္လက္စ လုံးခ်င္း ၀တၳဳျဖစ္သည္။

ဒီကေန႔ ကၽြန္မ အမွန္ေတြ ဘာလုပ္ျဖစ္ခဲ့လဲ။ အမွားေတြ ဘာလုပ္ျဖစ္ခဲ့လဲဟု ၿပီးခဲ့သည့္ ကိစၥေတြဆီ အာ႐ုံမေရာက္ေအင္ စာအုပ္ကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္၏။ ျပဇာတ္စင္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ စင္ျမင့္၀ရံတာမွ ျပဳတ္က်လာေသာ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္၏ ေသဆုံးမႈကို စုံစမ္းစစ္ေဆးေနေသာ ဇာတ္လမ္းမို႔ ဇာတ္ေၾကာင္းထဲ ေမ်ာပါကာ ထမင္းစားဖုိ႔ ေမ့သြားသည္။

`အစ္မ ထမင္းစားရေအာင္´

ညီမစိုးစုိးက လာေခၚသည့္ အခ်ိန္မွာ ညေရာက္ေနၿပီး ျပတင္းမွ လြန္လ်က္ ေမွာင္ပိန္းေနေသာ ညကို ျမင္ရသည္။

`မစားခ်င္ေတာ့ပါဘူးဟယ္၊ ငါအိပ္ေတာ့မယ္´
`ဟဲ့ ထမင္းမစားခ်င္လည္း ေကာ္ဖီေလးျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္လိုက္မလား၊ ညက်မွ ထဆာေနဦးမယ္´

စိုးက လူႀကီးလိုပင္ ကၽြန္မကုိ ျမည္တြန္ေတာက္တီးကာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္လာေပးသည္။

`ေအးပါဟယ္၊ နင္ထမင္းစားတာကို မပ်င္းေအာင္ ငါေဘးကေန ေစာင့္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ေပးပါ့မယ္´

ကၽြန္မ ၀တၳဳစာအုပ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကို ကိုင္လ်က္ ဧည့္ခန္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔မွာ ထမင္းစားခန္းရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရိွ။ ဧည့္ခန္း တီဗီြေရွ႕မွာပင္ ထမင္းစားပြဲ အေသးကို ထုတ္ခင္းလ်က္ ထမင္းစားၾကသည့္ ထုံးစံရိွေလသည္။

အို၊ ညရွစ္နာရီေတာင္ ခြဲေတာ့မွာပါလား။

`အစ္မ၊ ေန႔လယ္က စာအုပ္အမွာ ဖုန္းလာေသးတယ္။ မနက္ျဖန္မွ လာပို႔မယ္လို႔ ေျပာထားတယ္´
`ေအး ေအး´
`သိပ္ေတာ့ မမ်ားဘူး၊ ဆယ့္ရွစ္အုပ္ပဲ´
`ရတယ္၊ မနက္ျဖန္မွ စာရင္းကူးမယ္´

ကၽြန္မ စာဖတ္တာ အာ႐ုံ မပ်က္ခ်င္။ ညီမစိုးက စကားတိတ္သြားသည္။

အျပင္မွာ မိုးက မသဲမဲေတာ့ေသာ္လည္း တစိမ့္စိမ့္ေတာ့ ရြာေနဆဲ။ မိုးေအးေအးႏွင့္ ေစာင္ၿခံဳထဲေကြးကာ သည္းထိတ္ရင္ဖို ၀တၳဳေတြဖတ္ရသည့္ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္သတိရမိသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြမ္းစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ ထိခိုက္မႈ မျဖစ္ေစေသးသည့္ လြတ္လပ္ၿပီး တာ၀န္ကင္းေသာ ဘ၀။ ကၽြန္မ ျပန္လိုခ်င္မိသည္။

အေတြးထဲ နစ္ေနေသာ ကၽြန္မကို အေတြးစပ်က္သြားေအာင္ လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္က ဟိုးေအာက္ဘက္ လမ္းေပၚမွ အသံတစ္ခု ျဖစ္၏။

`စံပယ္ပန္းေတြ´

စံပယ္ပန္းေရာင္းေသာ အဘြားႀကီး၏ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ။

အဲဒါ ညီမစိုး၏ ေဖာက္သည္။ ညကိုးနာရီေလာက္မွာ သူမ်ားေတြက အနားယူေနခ်ိန္ သူက လမ္းတကာလွည့္ၿပီး စံပယ္ပန္းကုံးေတြ ေရာင္းေနဆဲ။

`စံပယ္ပန္းေတြ´

ခပ္မာမာေအာ္လိုက္ေသာ အသံက ကၽြန္မတို႔ တုိက္ခန္းအနားတြင္ ရစ္၀ဲေနသည္။

`စိုး၊ အဲဒါ နင့္ကို ေအာ္ေျပာေနတာ´

စိုးက ထိုအဘြားႀကီးထံမွ စံပယ္ပန္းေတြ ခဏခဏ ၀ယ္ေနက်။ တစ္ခါတစ္ခါ အဘြားႀကီးကို ေရေသာက္မလား၊ မုန္႔စားမလားဟု ငါးထပ္တိုက္ခန္းကို ျပန္တက္ကာ မုန္႕ေတြေရေတြ သယ္ေပးၿပီး ေကၽြးေမြးသူ ျဖစ္သည္။

`အဘြားမွာ သားသမီး မရိွဘူးလား´
`အို၊ ရိွပါ့ေတာ္၊ အဲဒီသားအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ရင္နာလြန္းလို႔ပါ´
`အခု အဘြား ဘယ္မွာေနလဲ´
`လိႈင္သာယာမွာ´

လိႈင္သာယာအထိ ျပန္ရမည့္ သက္ႀကီးရြယ္အို အဘြားႀကီးက ညကုိးနာရီအထိ စံပယ္ပန္းေတြ ေရာင္းေနဆဲ။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ စစ္ကနဲ နာက်င္သြားသည္။

`အဘြား အသက္ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ´
`ကိုးဆယ္´

ဘုရား ဘုရား။

ကၽြန္မ အေဖအသက္က ကိုးဆယ့္သုံးႏွစ္ရိွၿပီ။ ေဖေဖ့ကို ေရခ်ိဳးခန္းအ၀င္ အိမ္သာအဆင္းမွာ ေခ်ာ္ျပဳလဲမွာ စိုးလို႔ ညီမစိုးက ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္မို႔ အိမ္မွ တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာျဖစ္တာ ၾကာလွၿပီ။

`အစ္မ အေမႀကီး ပန္းမကုန္ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္။ ငါသြား၀ယ္လိုက္ရမလား´
`ေအး´

စိုးက စားလက္စ ဇြန္းႏွင့္ ထမင္းပန္းကန္ကို ပစ္ခ်ကာ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္လ်က္ ေအာက္ထပ္ ဆင္းသြားေလသည္။

ကၽြန္မသိသည္။ သူ အဘြားႀကီးထံမွ ပန္းေတြ အကုန္၀ယ္လာလိမ့္မည္။

ဒီေန႔ည ဘုရားစင္မွာ စံပယ္ေတြ ေဖြးေနေအာင္ သူ ပန္းကပ္လိမ့္မည္။

ဂ်ဴး


Tuesday, May 29, 2007

မွန္ေရွ႕ကလူ… က်ေနာ္

နားရက္မ်ား ကုန္ဆုံးၿပီး အလုပ္ျပန္ဆင္းရသည့္ ပထမရက္မို႔လားေတာ့ မသိ..။ ယေန႔အတြက္ ေန႔တာက ခါတုိင္းထက္ ပိုမိုရွည္ၾကာေလေရာ့သလား ဟု ေတြးထင္မိသည္။

အလုပ္ခ်ိန္ကုန္ဆုံး၍ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္မေတာ့ လူက အေတာ္ႏြမ္းေနေပၿပီ။ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားအားႏိုင္ဘဲ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ကေသာကေမ်ာ၀င္ၿပီး အားရပါးရ ေရမိုးခ်ိဳးပစ္လိုက္ေတာ့မွ လူက အတန္ငယ္ ၾကည္လင္လာ၏။

ေရစက္လက္ႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္ကို ေမြးပြသဘက္ျဖင့္ သုတ္စင္ရင္း မွန္ေရွ႔ကို ရပ္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုး႐ို႕ကားယားႏိုင္လွေသာ လူတေယာက္၏ ပုံရိပ္က မွန္ထဲတြင္ ထင္ဟပ္ေနေလ၏။ ေရသုတ္လက္စ ဆံပင္ေတြက စုတ္ဖြားဖြားႏွင့္ အရပ္ျမင့္ေလဟန္ ထိုလူကို ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ ၾကည့္မိရာ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို နားမလည္ဟန္ ျပန္ၾကည့္၏။

မွန္မၾကည့္ျဖစ္တာ ၾကာလို႔ပဲလားေတာ့ မသိ၊ အခုမွပင္ ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနရတာ အားမရလွ..။ သို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို ေရွ႔ကိုတိုးလိုက္ေတာ့ မွန္ထဲကလူကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာကို ေရွ႔သို႔ တိုးသထက္တိုးလာ၏။

မွန္ေဘးမွ ဓာတ္ပုံထဲတြင္ေတာ့ ယခုလက္ရိွ မွန္ထဲကလူထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ငယ္ေသာ က်ေနာ္က ရွဳတည္တည္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ၾကည့္လ်က္ က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္မည္ကို အသာ ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။

နဖူးေပၚ ၀ဲက်ေနေသာ အတန္ငယ္ ရွည္စျပဳေနသည့္ ဆံပင္တုိ႔ကို သပ္တင္လိုက္ေတာ့ အေရးအေၾကာင္းတခ်ိဳ႔ တန္ဆာဆင္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ နဖူးျပင္က အထင္းသား ေပၚလာသည္။ အစက္အေျပာက္ တခ်ိဳ႔ကလည္း နဖူးထက္၌ ဟိုနားတစက္ ဒီနားတစက္ ရိွေနေသးသည္။ အေပၚနား ခပ္က်က်တြင္ေတာ့ ခပ္ရြယ္ရြယ္ အမာရြတ္ေလး တခု..။ ငယ္ငယ္က ကေလးအခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖက္က ခဲႏွင့္ထုလိုက္ရာ နဖူးမွန္၍ မဏိကြမ္းစားၿပီး ျပန္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့လည္း ေမေမက ရန္ျဖစ္ရေကာင္းလားဟု ႐ိုက္ေသးသည္ကို ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ အခုေတာ့ အႏွီသေကာင့္သားေလးလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေနၿပီ မသိေတာ့..။

မည္းနက္နက္ မ်က္ခုံးအစုံကေတာ့ မေျပာင္းလဲဟန္ ရိွ၏။ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္က ထင္သည္..။ ေက်ာင္းသားကဒ္လုပ္ဖုိ႔ ဓာတ္ပုံသြား႐ိုက္ရ၏။ ဓာတ္ပုံရလာေတာ့ က်ေနာ့္ဓာတ္ပုံကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖေမေမက `ငါတုိ႔သားႀကီးက မ်က္ခုံးအေတာ္ေကာင္းတာပဲကြ´ လို႔ ေျပာေတာ့ သေဘာက်လြန္း၍ ထိုေက်ာင္းသားကဒ္ေလးက ပုံကို အခါခါ ထုတ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ မ်က္ေမွာင္ကုိ ႀကဳံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလိုမက်ဟန္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ မွန္ထဲကလူ၏ အၾကည့္ေၾကာင့္ အျမန္ျပန္ျပင္လိုက္ရ၏။

မ်က္လုံးအစုံကို စိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ေပေတခဲ့သည့္ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ထင့္..။ မ်က္လုံးေတြက အျပစ္ကင္းစင္ဟန္ တစက္တေလမွ မရိွေတာ့..။ ဟိုးတခ်ိန္ ငယ္ရြယ္စဥ္ဘ၀ ျဖဴစင္ၾကည္လင္ေသာ မ်က္လုံးေတြကို မပုိင္ဆုိင္ေတာ့သည္မွာလည္း ၾကာလွပါၿပီေကာ..။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ လိႈင္းလုံးမ်ားအၾကားတြင္ ကူးရင္းခတ္ရင္းျဖင့္ တခါတရံမွာဆိုရင္ျဖင့္ ဒီမ်က္လုံးေတြက သာမန္ထက္ အရြယ္အစား ပုိမိုႀကီးေနေပလိမ့္မည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ မီးလွ်ံမီးေတာက္မ်ား ထြက္ေတာ့မည္အလား ပူေလာင္လ်က္ ဒီမ်က္လုံးေတြက အၾကည့္ခံရသူကိုလည္း အပူေတြ ကူးစက္ေစခဲ့မွာ အေသအခ်ာ..။ အခုေလာေလာဆည္မွာေတာ့ ၀ါက်င္က်င္အေရာင္ႏွင့္ ဒီမ်က္လုံးေတြက အရိပ္အေယာင္ တစုံတရာမဲ့စြာျဖင့္ က်ေနာ့္ကို အေၾကာင္သား ျပန္ၾကည့္ေနျပန္၏။

ပါးႏွစ္ဖက္..။ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အရြယ္ကေတာ့ ထုိပါးေတြက မိဘတို႔၏ ေမႊးေမႊးၾကဴျခင္းကို အခါခါခံခဲ့ရသည္။ ၀မ္းနည္းမႈေတြ ႀကဳံလာေတာ့လည္း မ်က္ရည္ေခ်ာင္းငယ္ေတြက ပါးျပင္ေပၚ အခါခါျဖတ္ စီးဆင္းခဲ့ဖူးသည္။ ငယ္စဥ္က ေရးေရးထင္ခဲ့ဖူးေသာ ပါးျပင္ေပၚမွ ပါးခ်ိဳင့္ငယ္အစုံက ယခုေတာ့ ဘယ္ဆီေရာက္သြားၿပီ မသိေတာ့။ အားရပါးရ ၿပဳံးၾကည့္လိုက္ရာ ဘယ္ႏွစ္ေၾကာင္းမွန္းမသိေသာ အေရးအေၾကာင္းေတြက ပါးတဖက္တခ်က္စီမွာ အလုအယက္ေပၚလာသည္။ အလန္႔တၾကားႏွင့္ ျပန္တည္လိုက္ေတာ့မွ ေခတၱျပန္လည္ ပုန္းခိုသြားၾက၏။

ႏႈတ္ခမ္းအစုံကေတာ့ ထူအမ္းအမ္းဟန္….။ ခပ္တင္းတင္း ေစ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူမိုက္လိုလို ဘာလိုလို ပုံဟန္ေပါက္လာသည္။ ေစ့လ်က္သား ႏႈတ္ခမ္းကို ပေစာက္ပုံေဖာ္လိုက္ေတာ့ အၿပဳံးရိပ္ေပၚလာ၏။ ဂငယ္ဟန္ မဲ့ၿပီး ေစ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နဂိုကမွ မေခ်ာေမာေသာ ႐ုပ္သြင္က ပိုလို႔ေတာင္ အက်ည္းတန္ေနေလ၏။

`ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ၊ လက္ေၾကာင့္ေၾက´ …တဲ့။ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားကို ဆိုႏိုင္သည္မွာလည္း ဒီႏႈတ္ပင္ျဖစ္သလို အသက္ကို ရန္အရွာခံႏိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းသည္မွာလည္း ဒီႏႈတ္ပင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

အသံကို အၾကည္လင္ဆုံးထားၿပီး `မဂၤလာပါ´ ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ အေတာ္က်က္သေရ ရိွဟန္ အသံက ႏႈတ္ဖ်ားမွ ျငင္သာစြာ ထြက္လာ၏။ `ေဟ့၊ မင္းဘာေကာင္လဲကြ´ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေရရြတ္မိေတာ့ အက်ည္းတန္လွေသာ အသံက ဒီႏႈတ္ဖ်ားမွပင္ ခုန္ေပါက္ျပဳတ္က်လာၾကသည္။

မွန္ေရွ႔မွ ေနာက္သုိ႔ အတန္ငယ္ ဆုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွ ထုိလူကလဲ လိုက္ဆုတ္သြားျပန္သည္။ ခါးေထာက္လ်က္ မိုက္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကလဲ မေခ..။ မေလွ်ာ့စတမ္း ျပန္ၾကည့္ေနျပန္၏။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ….။

ဇရာေတြ၊ အေရးအေၾကာင္းေတြ၊ အစက္အေျပာက္ေတြကို ေမ့ဖယ္ပစ္လိုက္ၿပီး မွန္ထဲကလူကို အားရပါးရ ၿပဳံးျပပစ္လိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ မွန္ထဲကလူႏွင့္ က်ေနာ္ အၿပဳံးခ်င္းၿပိဳင္လ်က္…။ မွန္ေဘးရိွ ဓာတ္ပုံထဲမွာေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္က တနည္းအားျဖင့္ ငါးႏွစ္စာ ပိုမိုႏုပ်ိဳေသာ က်ေနာ္ကေတာ့ ရွဳတည္တည္ႏွင့္ ၾကည့္ေနဆဲ..။ သို႔ေသာ္.. မၿပဳံးႏိုင္ေသာသူ႔ထက္ လက္ရိွက်ေနာ္က ပုိၾကည့္ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိေလ၏။


ကလိုေစးထူး

Monday, May 28, 2007

Domes

ဒီတပတ္မွာ က်ေနာ္အလုပ္နားရက္ သုံးရက္ရပါတယ္။ တနလၤာေန႔က Memorial Day ျဖစ္တဲ့အတြက္ စေန၊ တနဂၤေႏြနဲ႔ ဆက္လိုက္ေတာ့ သုံးရက္ အနားရတာပါ။

ဒီတပတ္အနားရခိုုက္မွာ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဖုိ႔ရည္ရြယ္ၿပီး ေနရာတခုကို သြားခဲ့ပါယ္။




ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔နဲ႔ မုိင္ ၂၀ေက်ာ္အကြာက National Park တခုပါ။ အခုျမင္ေနရတဲ့ အေဆာက္အဦ လုံးလုံးသုံးခုကေတာ့ Domes ျပခန္းေတြပါ။ လိပ္ခုံးပုံစံ အဲဒီအေဆာက္အဦေတြကို Tropical dome, Arid dome, နဲ႔ Show dome လို႔ ခြဲျခားျပသပါတယ္။

အဲဒီအေဆာက္အဦေတြထဲမွာ သာမန္အားျဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ ျပည္နယ္ေတ္ော္မ်ားမ်ားမွာ ေပါက္ေရာက္ေလ့ မရိွတဲ့ (သူတို႔ႏိုင္ငံအတြက္) ရွားပါးအပင္ေတြကို စိုက္ပ်ိဳးျပသထားပါတယ္။ ေျမကိုလဲ လိုသလိုျပဳျပင္၊ အပူခ်ိန္ကို ၇၂ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္ ၀န္းက်င္မျပတ္ရေအာင္ ထိန္းထားေပးၿပီး။ ေနေရာင္ျခည္ရႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီး အမိုးခုံးေတြကို ဖန္သားေတြနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ထားပါတယ္။ ေတာအုုပ္ေလးမ်ားသဖြယ္ ဖန္တီးထားတဲ့ အဲဒီ အေဆာက္အဦးေတြထဲကို
၀င္ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုရင္...။


ဒါကေတာ့ Tropical dome ေခၚ အပူပုိင္းေဒသဆိုင္ရာ ျပခန္းပါ။ ေတာအုပ္အတု၊ စမ္းေခ်ာင္းအတု၊ ေရတံခြန္အတုေတြ ဖန္တီးထားေပးၿပီး အပူပုိင္းေဒသေတြမွာ ေပါက္ေရာက္ေလ့ ရိွတဲ့ အပင္ေတြကို စိုက္ပ်ိဳးျပသပါတယ္။














Tropical dome ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ အင္မတန္ နီးစပ္တဲ့ ရွဳခင္းျမင္ကြင္း၊ အပင္ေတြမ်ားပါတယ္။ ၀ါး႐ုံပင္စုစု၊ မန္က်ည္းရြက္ႏု၊ မန္က်ည္းေတာင့္ႏုေလးေတြနဲ႔ မန္က်ည္းပင္ငယ္၊ အသီးေတြ တြဲရ႐ြဲက်ေနတဲ့ လိေမၼာ္ပင္နဲ႔ ကၽြဲေကာပင္။ ငွက္ေပ်ာပင္ ခပ္ငယ္ငယ္ကလဲ ခူးဆြတ္ခ်င္စရာ ငွက္ေဖ်ာဖူးနဲ႔..။ ဖလံေတာင္ေ၀ွးပင္ ႏုႏုေလးေတြကလည္း တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ခူးခ်ိဳးစားခ်င္စရာ။ ဘာမ်ိဳးစိတ္မွန္းမသိတဲ့ သစ္ခြပင္ကိုလဲ လွလြန္းတာေၾကာင့္ ပုံ႐ုိက္ကူးခဲ့ပါေသးတယ္။

ငွက္ကေလးေတြ စိုးစုိးစီစီအသံက သာယာလြန္းလွတာေၾကာင့္ ပုံ႐ိုက္ကူးဖို႔ ႀကိဳးစားတာ၊ ကင္မရာခ်ိန္လိုက္တာနဲ႔ ငွက္ေတြက ပ်ံပ်ံေျပးပါတယ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေဟာဒီငွက္ကေလးက ဓာတ္ပုံအ႐ိုက္ခံဖုိ႔ အသာတၾကည္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။


ဒါကေတာ့ Arid dome ေခၚ ေျခာက္ေသြ႔လြင္တီးေခါင္ေဒသ ဆိုင္ရာ ျပခန္းပါ။ ဆီအုန္းပင္ေတြ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ တျခားေသာ အပင္ေတြနဲ႔ ပနံရေအာင္ အလွဆင္ထားတဲ့ ဒီျပခန္းကို Tropical dome ေလာက္ ခံစားရသ မျဖစ္ခဲ့မိေပမယ့္ ျပခန္းကို ဖန္တီးသူတို႔ရဲ့ အႏုပညာ စြမ္းအားကိုေတာ့ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ မေနႏိုင္စြာ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။




Show dome မွာကေတာ့ ပန္းမ်ိဳးေပါင္း မ်ားစြာကို စိုက္ပ်ိဳးျပသထားတာပါ။ ျမန္မာျပည္က ပန္းမ်ိဳးေတြျဖစ္တဲ့ ႏွင္းဆီ၊ ဂႏၵမာ၊ ေမၿမိဳ႔၊ စိန္ခ်ယ္ သစၥာပန္းမ်ားအျပင္ တျခားေသာ က်ေနာ္ မသိတဲ့ အမ်ိဳးအမည္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ပန္းေတြကို ျမင္ရတဲ့လူ မ်က္စိေအးသြားေအာင္ ဖန္တီးစိုက္ပ်ိဳးျပသထားပါတယ္။

Show dome ျပခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ပြဲ တခုက်င္းပေနလို႔ လူေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကပါတယ္။ မဂၤလာပြဲလာ ပရိသတ္ေတြေၾကာင့္ ရွဳခင္းပုံေတြကို ေကာင္းမြန္စြာ ႐ိုက္ခြင့္မႀကဳံခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ မဂၤလာေဆာင္ ဓာတ္ပုံႏွစ္ပုံ ႐ိုက္ၿပီး အသာလွည့္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

Dome ျပခန္းေတြထဲက ထြက္လာေတာ့ အျပင္မွာ မိုးဖြဲဖြဲရြာေနပါတယ္။ ေႏြရာသီမိုးေၾကာင့္ ထင္ရဲ့၊ ေနသာထုိင္သာေတာ့ ရိွသား.။ ေနာက္ကို ငဲ့အၾကည့္မွာေတာ့ dome ျပခန္းေတြက `ေနာက္လဲ လာဦးေနာ္´ လို႔ ေျပာေနဟန္ အၿပဳံးေတြနဲ႔ မိုးေရထဲမွာ ငူငူႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့ၾကေလရဲ့..။


ကလိုေစးထူး


Friday, May 25, 2007

စကားလုံးမဲ့ ၀မ္းနည္းျခင္း..




အထက္ပါ သတင္းဟာ အန္တီစုကို သူတုိ႔ လႊတ္ေပးမွာလား၊ ဆက္လက္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမွာလားဆုိတာရဲ့ ေရွ႕ေျပး နိမိတ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အန္တီစု လြတ္ပါေစလို႔သာ အခါခါ ဆုေတာင္းခဲ့မိပါတယ္။

အခုေတာ့..။

သူတုိ႔ ေနာက္ထပ္ တႏွစ္ သက္တမ္းတိုး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ၾကျပန္ပါၿပီ..တဲ့။ စိတ္ထဲမွာ ခံျပင္းမႈက ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းလို႔မရေအာင္ပါပဲ။

`မတရားဘူးးးးးးးး´
`မေက်နပ္ဘူးးးးးးးး´
`လူမဆန္ဘူးးးးးးးး´

ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ က်ေနာ္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ပါလား လို႔ သိလိုက္ရေတာ့……..။

ေလာကႀကီးက အားလုံးလိုလို အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေနေလရဲ့။


ကလိုေစးထူး

Thursday, May 24, 2007

သို႔ေသာ္..

`ေန႔လယ္္´ ပုိ႔စ္ကို ေရးျဖစ္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီပို႔စ္ကို ဖတ္မိတဲ့ ဆရာမ ေမၿငိမ္းက က်ေနာ္ ဆင္ျခင္သင့္တဲ့၊ ထည့္မေရးသင့္တဲ့ အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႔ကို ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္သူက တျခားနည္းနဲ႔ စဥ္းစားႏိုင္စရာ ရိွတာကိုပါ သတိေပးခဲ့ပါတယ္။

ထိုနည္းတူစြာပဲ…

မေမဓာ၀ီက `ပထမ စာပိုဒ္မွာ …ေတာ့ ဆိုတဲ့ အသုံးေတြ ေတာ္ေတာ္ ထပ္ေနတယ္ေနာ္´ လို႔ သူျမင္တာကို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ ခဲ့ပါတယ္။ မေမဓာ၀ီေျပာေတာ့မွ က်ေနာ္ေရးခဲ့တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာ လားလား၊ ဟုတ္ပါ့၊ နည္းတဲ့ ….ေတာ့ ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ပထမ တပိုဒ္မွာ-
လွမ္းၾကည့္မိေတာ့၊
လွမ္းထြက္လိုက္ခ်ိန္တြင္မေတာ့၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့၊ ၀င္လိုက္ေတာ့၊ စီဒီတခ်ပ္ကို ထိုးထည့္ဖြင့္လိုက္ေတာ့၊ အသာေမာင္းထြက္လုိက္ေတာ့၊ လိုက္ညည္းမိေတာ့

အစရိွတဲ့ ….ေတာ့ ေပါင္း (၇) ေတာ့ႀကီးမ်ားေတာင္ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။

***

တခါတခါက်ရင္ လူက ေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ မ်ားေနေတာ့ ကုိယ္ေရးတာ ဘာေတြဟာေနတယ္၊ ဘာေတြ လိုေနတယ္ဆုိတာ သတိမမူမိဘဲ ရိွတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ျပန္ဖတ္ေနတာကေတာ့ အဟုတ္သား၊ ဒါေပမယ့္ တျခားေသာ စာဖတ္သူရဲ့ အျမင္မွာေတာ့ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္ေလ့ ရိွသြားတတ္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ စာဖတ္သူေတြရဲ့ ေထာက္ျပ၊ ေျပာဆုိေပးမႈကို အားျပဳၿပီး ေနာက္ေရးမယ့္ စာေတြမွာ မမွားတန္တာ မမွားရေအာင္၊ ဒီေန႔ ေရးတာထက္ ေနာက္ေန႔ ေရးတာက ပိုဖတ္လို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားသြားရမွာပါပဲ။

သို႔ေသာ္..။

***

အလကား အန္တီႀကီး ေဒၚေမၿငိမ္း၊ ငါ့ဘာသာသာငါ ေရးတတ္သလို ေရးတာကို ဆရာႀကီး လာလုပ္ေနေသးတယ္။ ငါေရးထားတာက ဒီေလာက္လဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူကိုက ငါ့ကို မနာလုိလို႔ ေလွ်ာက္ျမင္ေနတာ ေနမယ္။ သက္သက္ ဆရာလာလုပ္တာ။

ဟို.. ေမဓာ၀ီဆိုတဲ့ တေယာက္ကေရာ ဘာထူးေသးလဲ။ အလုပ္မရိွအကိုင္မရိွ ….ေတာ့ ေတြ မ်ားတာ လိုက္ေရၾကည့္ေနရတယ္လို႔။ …ေတာ့ ေပါင္း (၇)ေတာ့ မကလို႔ တပုဒ္လုံးကို ေတာ့ေတာ့ေတာ့ေတာ့ ဆိုၿပီး တေတာ့တည္း ေတာ့ေတာ့ေရာ သူ႔ထမင္းအုိးကို ငါက တုတ္နဲ႔ ထိုးေနမွာမို႔လို႔လား။ ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျပာခ်င္ေနပုံရတယ္။ သူေရးတာေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းေနလို႔တုန္း။

က်ေနာ့္ကို ေထာက္ျပ ေျပာဆိုခ်က္ေတြကို အဲဒီလို အဖ်က္သေဘာနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပူေလာင္တဲ့ အေတြးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

သုိ႔ေသာ္..။

***

ေဘာလုံးပြဲ တခုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တက္သစ္စ ျဖစ္ဟန္တူသူ ကစားသမားေလး တေယာက္က ႀကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ ကစားေပမယ့္ တျခားကစားေဖာ္ေတြနဲ႔ နားလည္မႈကလည္း မရေသး၊ ကစားကြက္နဲ႔လည္း အံမ၀င္ေသးေတာ့ သူကစားပုံက အဆင္မေျပလွဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီမွာတင္ တခ်ိဳ႔က-

`ညီေလး၊ ဟိုမွာ မင္းကပ္ရမယ့္လူကြ၊ အဲဒီလူကုိ မလြတ္ေစနဲ႔ ကပ္ထား၊ ေဘာလုံးကို ရပ္မေစာင့္နဲ႔၊ ဆင္းႀကိဳေပး၊ ကိုယ့္ေျခထဲမွာလဲ အၾကာႀကီး မဆိုင္းထားနဲ႔၊ ေအးဟုတ္ၿပီကြ၊ ဟုတ္ၿပီ´

စသျဖင့္ အားေပးစကားနဲ႔အတူ ေအာ္ဟစ္ အႀကံဉာဏ္ေပးၾကေတာ့ ကစားသမားေလးအတြက္ အားေဆး တခြက္သဖြယ္ ျဖစ္ေစၿပီး ကစားဟန္လဲ သြက္လာပါတယ္။

သို႔ေသာ္..။

***

`ေဟ့ေကာင္၊ ဘယ္လိုလုပ္ ကစားေနတာလဲကြ၊ ဟိုေျပး ဒီေျပးနဲ႔၊ ေဘာလုံး မကစားတတ္ရင္ ကြင္းထဲ မလာနဲ႔ကြ´

`ထြက္ကြာ၊ အခုထြက္၊ လူလဲပါေတာ့ဗ်ိဳ႔၊ ဒီေကာင္လုပ္တာနဲ႔ အသင္းပါ ရႈံးေတာ့မယ္၊ တျခားလူေတြ ကစားေနတာပါ ထိခိုက္ကုန္ၿပီ´

အဲဒီလို ၀ိုင္းေအာ္ၾကသူ တခ်ိဳ႔လည္း ရိွျပန္ေတာ့ ေဘာလုံးသမားေလး ခမ်ာမွာ ေျခလွမ္းေတြကလည္း အမွားမွားအယြင္းယြင္းေတြျဖစ္၊ ဟိုဘက္ေျပးရမလို ဒီဘက္ေျပးရမလို ျဖစ္ကုန္ေတာ့ နဂိုရိွရင္းစြဲ ကစားႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေလးပါ ေပ်ာက္ေနပါေတာ့တယ္။ တခါမွာေတာ့ သူ႔ကို ၀ိုင္းေအာ္ဟစ္ ႐ႈံ႕ခ်ေနတဲ့ အသံေတြကုိ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ထင့္ ကြင္းလယ္မွာ ငူငူႀကီး ရပ္လို႔ ငိုင္ေနပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာတင္ ကြင္းေဘးက အသံေတြက ပိုမို က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။

`သူ႔ကို ထုတ္ပစ္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႔´

`ထြက္၊ ထြက္၊ ေဟ့ေကာင္၊ အခုထြက္´

သုိ႔ေသာ္…။

***

ေကာင္းကင္က မိုးေတြ ရြာခ်ေပးပါတယ္။

အဲဒီမိုးေရေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ခံယူၾကပါမည္နည္း။ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ခြက္စုတ္ျဖင့္ ခံယူပါမည္လား၊ သန္႔ရွင္းေသာ ခြက္ျဖင့္ ခံယူပါမည္လား။

သုိ႔ေသာ္..။

အက္ဆစ္မိုးေတြကိုေရာ….???။ ဘယ္လို ခံယူရပါ့။


ကလိုေစးထူး


(ဆရာမေရ၊ ကန္ေတာ့ေနာ္။ မေမ.. နည္းနည္းခြင့္လႊတ္ေနာ္..ဟဲဟဲ)


မွတ္ခ်က္။ ဒီစာကို ဆရာမ ေမၿငိမ္းကို ျပရင္းနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ေတာ့၊ ဆရာမက `ေန႔လည္´ လို႔ မွားယြင္းစြာ သုံးထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ သတ္ပုံအမွားကိုပါ ေထာက္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေန႔ရဲ့ အလယ္ျဖစ္လို႔ `ေန႔လယ္´ လို႔ သုံးသင့္ေၾကာင္းကိုပါ ရွင္းျပေပးခ့ဲပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ ခင္ဗ်ာ။

Wednesday, May 23, 2007

ျပည္သူ=တပ္မေတာ္=ျပည္သူ...

က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေလးမွာ ေနခဲ့ရစဥ္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။

နယ္ေျမခံ စစ္တပ္က ေရွ႔တန္းစစ္ဆင္ေရး တာ၀န္ေတြအၿပီး ေနာက္တန္းကို နားခြင့္ရတဲ့ အခိုက္မွာ တခ်ိဳ႔ေသာ စစ္သားေတြက ၿမိဳ႔ထဲထြက္လည္ၾကပါတယ္။ ေရွ႔တန္းမွာ ပင္ပန္းခဲ့ၾကလို႔ထင့္၊ တခ်ိဳ႔လည္း ေသာက္ၾက၊စားၾကနဲ႔ေပါ့။ ေသာက္စားၾကရင္းနဲ႔ ေရခ်ိန္လြန္လာတဲ့ တခ်ိဳ႔စစ္သားေတြက ရမ္းကားတတ္ေလ့ ရိွပါတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာ လူငယ္မ်ားကို ရန္စ၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္တာေတြ၊ အေၾကာင္းမဲ့ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုတတ္တဲ့ တခ်ိဳ႔တခ်ိဳ႔စစ္သားေတြေၾကာင့္ ထင္ရဲ့။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေျခရင္းက မြန္အမယ္ႀကီးက မြန္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ မၾကာခဏေရရြတ္ေလ့ရိွတာက-

`ဒီေကာင္ေတြ၊ ျမန္ျမန္ေသမွ ေအးမွာပါ။ စစ္တပ္ရိွတာက ပိုဆိုးေနသလုိပဲ၊ မရိွတာကမွ ခပ္ေကာင္းေကာင္း´

***
၁၉၈၈ခုႏွစ္မတိုင္မီက က်ေနာ္ကပဲ ငယ္ေသးလုိ႔လား၊ သတိမထားမိတာလား မေျပာတတ္ေပမယ့္ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ သတိမထားဘဲ ေနလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ေနရာတုိင္းမွာ အထပ္ထပ္အခါခါ တျပန္တလဲလဲ ေတ႔ြရျမင္ရ၊ ၾကားရတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ တခ်ိဳ႔ ရိွပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ -

`ျပည္သူႏွင့္ တသားတည္း ရိွေသာ တပ္မေတာ္´
`တပ္မေတာ္ ၿဖိဳခြဲသူ တုိ႔ရန္သူ၊ တပ္မေတာ္ၿပိဳကြဲမည့္ အႀကံ တို႔လက္မခံ´

***

တခါတေလက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က မိမိယုံၾကည္ခ်က္၊ မိမိခံယူခ်က္၊ မိမိျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကို ေရးမိ၊ ေျပာမိတာေတြ ရိွပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာဆိုေရးသားၾကတဲ့ အခါ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကို လက္ရိွျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားကေန ပိုမိုေကာင္းတဲ့ အေျခအေနတရပ္ကို ေျပာင္းလဲလာေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္ကို ေ၀ဖန္တာ၊ သုံးသပ္တာေတြ ရိွလာတတ္ပါတယ္။

အဲဒီလို ေ၀ဖန္သုံးသပ္မိတဲ့ အခါ တပ္မေတာ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အဆိုးျမင္၀ါဒီေတြ လို႔ တံဆိပ္တခု ကပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါတင္မက၊ ၾကက္တူေရြးစာအံသလို စကားတခြန္းနဲ႔ တြင္တြင္ႀကီး ကိုင္ေပါက္ေလ့ရိွတာက-

`တပ္မေတာ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံအတြက္ လိုအပ္လို႔ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း၊ မေစာ္ကားနဲ႔´

***

တျခားေသာအရာေတြကို ဘာမွ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မစဥ္းစားခင္မွာ က်ေနာ္တေယာက္တည္းရဲ့ အျမင္နဲ႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အေမး/အေျဖ လုပ္မိပါတယ္။

`တပ္မေတာ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္ပါသလား´
`ဟာ၊ ဘယ္ႏွယ့္ေမးလိုက္ပါလိမ့္၊ သိပ္လိုတာေပါ့´
`ဒါျဖင့္ တပ္မေတာ္ၿပိဳကြဲလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား´
`အမေလး၊ ကိုယ္က်ိဳးနည္းရခ်ည္ရဲ့၊ တပ္မေတာ္ၿပိဳကြဲေတာ့ အဲဒီတိုင္းျပည္ကို သူမ်ားက အလြယ္တကူ လာသိမ္းသြားမွာေပါ့´
`ဒီလိုဆုိ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူက တနည္းအားျဖင့္ တုိင္းျပည္က လိုကို လိုအပ္ေနတာေပါ့´
`သိပ္ဟုတ္သေပါ့၊ ျပည္သူကို အကာအကြယ္ေပးဖုိ႔ေလ´

***

က်ေနာ္ သတိထားမိတာ တခုရိွပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္ တပ္မေတာ္ရဲ့ ဟိုးအထက္ပုိင္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကေန ဟုိးေအာက္ဆုံး တပ္သားအဆင့္အထိ တေလသံတည္း ထြက္ေလ့ရိွတာက သူတုိ႔သည္လည္း ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြပါ ဆိုတဲ့ ေလသံပါ။

ျပည္သူထဲက ျပည္သူပါဆိုတဲ့အဖြဲ႔အစည္းထဲက လူက ျပည္သူကုိ ႏွိပ္စက္လို႔ ေထာက္ျပ ေျပာမိရင္ေတာ့ `စစ္တပ္ပဲကြာ၊ မတေထာင္သားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာ၊ မေကာင္းတဲ့လူေတာ့လည္း ရိွတာေပါ့´ လို႔ ဆင္ေျခေပးျပန္ပါတယ္။ ကဲ၊ ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီမေကာင္းတဲ့လူေတြက ေခါင္းေဆာင္ တက္လုပ္ေနေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၾကမတုန္းလို႔ ေမးရင္ေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ဘူတာေဟာင္း `အဆိုးျမင္ ၀ါဒီ´ ဆိုတာကို ျပန္ဆိုက္ရျပန္ပါတယ္။

စစ္တပ္ထဲက ဘယ္အဆင့္ရာထူးနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ေနပါေစ၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကလည္း စစ္တပ္ထဲကို စိတ္ဆႏၵပါလုိ႔ ၀င္သည္ျဖစ္ေစ၊ အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္ ၀င္ရသည္ျဖစ္ေစ `အခု ခင္ဗ်ားလုပ္ေနတာ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ´ လို႔ သြားေမးလိုက္ရင္ `ဟာ၊ ႏိုင္ငံအတြက္ေပါ့ဗ်ာ´ လို႔ မဆုိင္းမတြ ျပန္ေျဖၾကမယ့္လူခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီလို ေျပာပါမ်ားရင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံမွာ စစ္တပ္ရဲ့ အခန္းက႑က ဟိုမွာဆုိလည္း သူတုိ႔၊ ဒီမွာဆုိလည္း သူတုိ႔ ေနရာတကာ အတင္းကာေရာ သူတို႔ခ်ည္းသာ ျဖစ္လာေတာ့ စစ္သားတခ်ိဳ႔ရဲ့ ခံယူခ်က္မွာ စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ရတာဟာ မဟာ့မဟာ တုိင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနသူႀကီးလို႔ အထင္ေရာက္လာပါတယ္။

ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေတြနဲ႔ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ထုတ္လႊင့္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့လည္း ေနရာတကာတုိင္းမွာ စစ္သားေလာက္ တုိင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူဆိုတာ မရိွ၊ ဒီေတာ့ ေနရာမက်တာ တခုခုကိုေျပာမိတာနဲ႔ `တပ္မေတာ္ကို မေစာ္ကားနဲ႔´ ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို တြင္တြင္ႀကီး သုံးေတာ့တာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ တခုဆုိတာ အျပည့္အ၀ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ကို ၿဖိဳခြဲပစ္ဖုိ႔ဆိုတာဟာလည္း မေတြးသင့္ မေတြးအပ္တဲ့ အေတြးပါ။ တပ္မေတာ္ၿပိဳကြဲတာနဲ႔ တိုင္းျပည္ပါ ၿပိဳကြဲမယ္ဆိုတာကို ျပည္သူတိုင္းလုိလို နားလည္ၾကၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္အရ ရိွေနရတဲ့ တပ္မေတာ္က မလိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာပါ ဟိုေႏွာက္ဒီ႐ွဳပ္ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ မေကာင္းလွပါဘူး။

`ျပည္သူအတြက္ တသားတည္းျဖစ္ေသာ တပ္မေတာ္´ လို႔ ေျပာၿပီး ျပည္သူကို ကာကြယ္ေနပါတယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေျပာပါေစ။ တကယ့္လက္ေတြ႔ လုပ္ရပ္ေတြမွာ ပုံမက်ပန္းမက်ျဖစ္ရင္ေတာ့ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ ခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပသူေတြဟာ `တပ္မေတာ္ ၿဖိဳခြဲသူ´ မဟုတ္ၾကပါဘူး။

ဥပမာ တခုေျပာရရင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ခပ္ဆိုးဆိုးျဖစ္ေနတဲ့ သားဆိုးကို မိဘျဖစ္သူက `သားေလးေရ၊ မင္း ဒါေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ကြာ၊ မသင့္ေတာ္ဘူး၊ လိမၼာစမ္းပါ´ လို႔ ဆုံးမသလိုပါပဲ။ ဘယ္မိဘမွ သူ႔သားသမီး ဆိုးေနတာကို မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။ မၾကည့္ရက္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ မိဘနဲ႔ တူေသာ ျပည္သူက သူ႔ရဲ့သားသမီးနဲ႔ တူေသာ တပ္မေတာ္က မေတာ္တေရာ္ ျဖစ္ေနရင္ ဆိုဆုံးမပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္တပ္ကိုယ္တိုင္က `တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖ´ လို႔ ခံယူထားရင္ေတာ့လည္း ဆိုဆုံးမရ အင္မတန္ ခက္လွပါတယ္။

***

က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ ကားႀကီး တစီးလိုပါပဲ။ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ သြားေနတဲ့ ကားႀကီးေပၚမွာ ကားေမာင္းသူ မဟုတ္တဲ့၊ တနည္းအားျဖင့္ ကားမေမာင္းတတ္တဲ့ ကားေမာင္းသူတစုက ကားႀကီးကို ဟိုယိမ္းဒီယုိင္နဲ႔ ေမာင္းလာခဲ့တာလည္း အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ကားထဲက လူေတြကလည္း တကယ္ကားေမာင္းတတ္သူေတြကို ေမာင္းေစခ်င္လွပါၿပီ။ ပန္းတုိင္ကိုလည္း ေရာက္ေစခ်င္လွပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မေမာင္းတတ္ဘဲ ယခုလက္ရိွ ကားေမာင္းေနတဲ့ လူစု အခ်င္းခ်င္း သူေမာင္းမယ္ ငါေမာင္းမယ္နဲ႔ လုေမာင္းၾကရင္း ကားႀကီးက ေခ်ာက္ထဲ ထုိးက်သြားမွာကလည္း ရိွေနျပန္ပါေသးတယ္။

အဲဒီေတာ့..

ကားေမာင္း ကြၽမ္းက်င္သူကိုသာလွ်င္ ေမာင္းခိုင္းေစခ်င္တာဟာ ကားႀကီးေပၚမွာလိုက္ပါလာတဲ့ လူေတြအားလုံး ေဘးမသီရန္မခနဲ႔ ပန္းတုိင္သုိ႔ ေရာက္ေစလိုတဲ့ ဆႏၵသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။

***

ျပည္သူႏွင့္ တသားတည္း ျဖစ္ေသာ တကယ့္တပ္မေတာ္ ျဖစ္လာေစရန္ ရည္သန္လ်က္..။

ကလိုေစးထူး

(၀န္ခံခ်က္။ မေမဓာ၀ီ ေရးခဲ့ဖူးေသာ `ကားတစီးျဖင့္ ခရီးသြားျခင္း´ ပုိ႔စ္မွ အေတြးတခ်ိဳ႔ကို ယူငင္သုံးစြဲပါသည္)

Tuesday, May 22, 2007

ေမေမ.. ေနေကာင္းလား…

ဒီေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ `အေမ´ သီခ်င္းေခြကို ဖြင့္နားေထာင္ရင္း စိတ္နဲ႔ ကုိယ္မကပ္လွဘဲ နာရီကုိသာ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီမွာ ၂၂ ရက္ေန႔ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာအခ်ိန္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ အခုဟာ ေမလ ၂၃ ရက္ေန႔ကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေန႔..။ က်ေနာ့္ေမြးေန႔၊ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔။

အသက္သာ ၃၂ ႏွစ္ ျပည့္သြားခဲ့တယ္။

ေမေမဟာ က်ေနာ့္အတြက္ လုံေလာက္တဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ တခါမွမရခဲ့ဖူးပါဘူး။ က်ေနာ္ကလဲ ေမေမ့စကားကို တခါမွ ဟုတ္တိပတ္တိ နားမေထာင္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခုေတာ့ နားေထာင္ခ်င္သပ ဆုိရင္ေတာင္ ေမေမနဲ႔ က်ေနာ္က အေ၀းႀကီးမွာ..။

ခလုတ္ထိမွ အမိတ..တဲ့။ သီခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၀တၳဳေပါင္းမ်ားစြာ၊ ပုံျပင္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဖတ္ဖူးပါရဲ့..။ အသိေခါက္ခက္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အမိတေပါင္းမ်ားခဲ့သလို ခလုတ္ေပါင္းမ်ားစြာကလည္း တိုက္ေနဆဲ..။

ေမေမ….
………………………………………
…………………………………………………..
…………………………………………………….
………………………………………………………
…………………………………………………………

ေနေကာင္းလား။

(ေမြးေန႔မွာ စိတ္ကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ထားရမတဲ့။ ေမေမ့အတြက္ စာေရးေနရင္းနဲ႔ ဆို႔နင့္လာတဲ့ စိတ္ကိုေတာ့ ထိန္းလု႔ိမရဘူးဗ်ာ)

ကလိုေစးထူး

Monday, May 21, 2007

က်ေနာ့္အႀကိဳက္ (၅) ...

က်ေနာ့္အႀကိဳက္အျဖစ္ ဒီေန႔ တင္ျပခ်င္တဲ့ စာကေတာ့ အေမ လူထုေဒၚအမာေရးခဲ့ၿပီး ၁၉၉၄ခုႏွစ္ထုတ္၊ ႐ိုးမရိပ္၊ ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္ မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပပါရိွခဲ့တဲ့ `အေ၀းေရာက္ သားသမီးမ်ား´ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။

ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။

ကလိုေစးထူး


အေ၀းေရာက္ သားသမီးမ်ား

ႏိုင္ငံျခား တုိင္းျပည္တစ္ခုကို ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ ေျမးကေလး ႏွစ္ဦးဆီက စာမ်ားရတယ္။ သူတို႔စာေတြထဲမွာ သူတို႔ေရာက္တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး အဆင့္အတန္း၊ လူမႈေရးအဆင့္အတန္းနဲ႔ ပညာေရးအဆင့္အတန္းကို သူတုိ႔ အကဲခတ္တတ္သေလာက္ အကဲခတ္ျပတာလည္း ပါတယ္။ အဲဒီတုိင္းျပည္မွာ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံလို သယံဇာတ ဘာမွ မႂကြယ္၀ဘဲနဲ႔ အဲဒီအဆင့္အတန္းမ်ိဳး ေရာက္ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ သူတုိ႔စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ပုံေတြလည္း ပါတယ္။

ေျမးမတစ္ေယာက္ဆီက စာမွာေတာ့ သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လခလစာ ဘယ္ေရြ႔ဘယ္ေလာက္ ရတယ္၊ ျမန္မာေငြနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ သိန္းခ်ီရေနတဲ့ အဓိပၸာယ္ရိွတယ္။ ေနေရးထိုင္ေရးလည္း အစစအဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမေပ်ာ္ဘူး၊ အဲဒီႏိုင္ငံမွာ အၾကာႀကီး မေနခ်င္ဘူးတဲ့။ အခုထိ သူအလုပ္မလုပ္ေသးဘူး၊ သူ႔ေယာက္်ားပဲ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ပုံေတာ္ရင္ေတာ့ သူအလုပ္၀င္လုပ္မယ္။ လုပ္ၿပီးရင္ ေငြစုမယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ သုံးႏွစ္ၾကာရင္ေတာ့ သူတုိ႔ ျပန္လာမယ္လုိ႔ ပါပါတယ္။

ေျမးေယာက္်ားေလးရဲ့ စာထဲမွာေတာ့ သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ့ တိုးတက္ပုံေတြ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ မူလက ေအာက္က်တဲ့ ႏိုင္ငံဟာ ႏွစ္နည္းနည္းေလး အတြင္းမွာ အင္မတန္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေနပုံေတြကို အလြန္ ၀မ္းပါးၿပီး ေရးထားပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ ႏိုင္ငံကေနၿပီး ထုိင္းလင္း၊ မေလး၊ စကၤာပူ၊ ဂ်ပန္စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာတတ္ လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ရိွေနၾကပါၿပီ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ေရာက္သင့္သေလာက္ေတာ့ ေရာက္ေနၾကတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးကို အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ Brain Drain လို႔ သုံးႏႈန္းပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲက ဦးေႏွာက္ေကာင္းတဲ့ ပညာတတ္ေတြ တုိင္းတစ္ပါးေရာက္ကုန္တာကို ႏွေျမာတဲ့ သေဘာပါပါတယ္။

ဒီလို ပညာတတ္ေတြနဲ႔ အတူ ကၽြန္မတုိ႔ ႏိုင္ငံ တနသၤာရီတိုင္းဘက္က၊ ကရင္ျပည္နယ္ဘက္က၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား လူတန္းစားေတြလည္း အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေနၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဒီလို လယ္သမားေတြ အလုပ္သမားေတြ ထြက္ခြာသြားမႈကိုေတာ့ လုပ္အားေတြ ဖိတ္စင္ယုိစီးမႈလို႔ ေခၚရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလူေတြဆီကေတာ့ စာေတြ ဘာေတြ မရႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ခမ်ာမယ္ ရရာအလုပ္ကို ေပးသမွ် လခနဲ႔ ၀င္လုပ္ၿပီး ျဖစ္သလို ေနထိုင္ၾကရသူမ်ားေပကိုး။

သူမ်ားႏိုင္ငံေတြကို အခုလို ထြက္ၿပီး စီးပြားရွာေနၾကရေပမယ့္ သူတို႔အားလုံးဟာ မေပ်ာ္ၾကဘူး။ အၾကာႀကီးေနဖို႔လည္း စိတ္မကူးၾကဘူး။ ေငြရွာလို႔ရရင္ အမိႏိုင္ငံကုိ ျပန္လာမွာပဲဆုိတာ အားလုံးေလာက္နီးပါးရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ရိွၾကပါတယ္။

ကၽြန္မကို အေ၀းေရာက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက တစ္လွည့္တစ္ပတ္ သူတို႔ဆို လာေနပါလားလုိ႔ ေခၚသူရိွပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း တျခားလူေတြလိုပါပဲ၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ မေနတတ္ပါဘူး။ ခဏတျဖဳတ္ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ၊ မျမင္ဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းနဲ႔ ရွဳခင္းေတြကို ၾကည့္ရ၊ ျမင္ရၿပီးရင္ ျပန္ခ်င္မွာပါ။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ေဒသေလာက္ ေနေပ်ာ္တာ မရိွပါဘူး။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေလာက္ သေဘာက်စရာေကာင္းတာလည္း မရိွပါဘူး။ ကုိယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းနဲ႔ပဲ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံခ်င္တယ္။

ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ လူမ်ိဳးအလိုက္ ရိွေနတဲ့ ဉာဥ္ဆိုးကေလးေတြေတာ့ ရိွသေလာက္ ရိွတာေပါ့။ ဥပမာ ပ်င္းရိတာ၊ ဇြဲမရိွတာ၊ အႏြံအတာ မခံခ်င္တာ၊ သိပ္ ေအာက္မက်ိဳ႔ခ်င္တာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေပါ့ေပါ့တန္တန္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္တာမ်ိဳးကေလးေတြေလ။

ဒီအားနည္းခ်က္ ခ်ိဳ႔တဲ့ခ်က္မ်ိဳးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ လူမ်ိဳးမွာ ရိွပါတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ဒါက တစ္သက္လုံး ဘယ္လိုမွ ျပင္မရႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးစ႐ိုက္ႀကီး ဆိုၿပီး ပစ္မထားဘဲနဲ႔၊ ယုံၾကည္မႈ၊ စည္းလုံးမႈ၊ တက္ႂကႊမႈေတြနဲ႔ တုိက္ဖ်က္ၾကမယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ျပဳသူေတြက စနစ္တက် စည္း႐ုံးပညာေပးၿပီး အားလုံးလက္တြဲ ႀကိဳးစားၾကမယ္ဆုိရင္ ျပဳျပင္လုိ႔ ရရမွာေပါ့။ ေပ်ာ့ည့ံခ်က္ဟာ ဘာမို႔ ခံႏိုင္ရမွာတုန္း။ အေရးႀကီးတာက ဒီလိုျပဳျပင္မွာက ဘာအတြက္၊ ဘယ္သူ႔ဖို႔ ျပဳျပင္မွာဆိုတဲ့ မွန္ကန္မြန္ျမတ္တဲ့ အသိရိွဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးဟာ အလြန္အကင္းပါးတဲ့ လူမ်ိဳးပါ။ သင္လိုက္ရင္ သိလြယ္ျမင္လြယ္ တတ္လြယ္ သိပ္ရိွပါတယ္။ ဒီအရည္အေသြးဟာ ေငြေပး၀ယ္လို႔ မရပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ လူမ်ိဳးနဲ႔ တျခားလူမ်ိဳးနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္စမ္းပါ။ ပညာတတ္ျခင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာမဲ့ အလုပ္သမား လယ္သမား လူတန္းစားျခင္း ျဖစ္ျဖစ္ လူမ်ိဳးအလိုက္ အကင္းပါး ဖ်တ္လတ္မႈက အလြန္ကို သေဘာက်စရာ ေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘာပညာ ဘာအလုပ္မ်ိဳးကိုမဆို ကၽြန္မတို႔မွာ မသင္ရေသးလုိ႔ မတတ္ေသးေပမယ့္ သင္ခြင့္ရတဲ့ တစ္ခ်ိန္ သူမ်ားနည္းတူ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြး အျပည့္အ၀ ရိွပါတယ္။ လူဟာ ႏုံၿပီဆိုရင္ ဆြဲတိုင္း မပါႏိုင္ပါဘူး။ တြန္းတိုင္း မေရာက္လာဘူး။ ကၽြန္မတို႔ လူမ်ိဳးေတြက အႏုံအဖ်င္း မဟုတ္ၾကဘူး။ သိပ္ကို အကင္းပါးတဲ့ လူမ်ိဳး။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံေလာက္ လုပ္စရာကိုင္စရာေတြ ေပါႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳး ဒီကမၻာမွာ အေတာ္ရွားပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ သူမ်ားႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ စက္မႈ အလြန္ထြန္းကားတယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ သူတုိ႔ပုိင္ ျပည္တြင္းထြက္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ စက္မႈအတြက္ သုံးစာရာ ေရနံလို ေက်ာက္မီးေသြးလို ရိွတာမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားႏိုင္ငံက ၀ယ္သုံးၿပီး စက္႐ုံေတြကို လည္ပတ္ေနၾကရတာမ်ိဳး။ တခ်ိဳ႕က သတၱဳကို သူမ်ားႏိုင္ငံက မွာရတာမ်ိဳး။ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြဟာ စားေရရိကၡာလည္း ကိုယ့္မွာက မလုံေလာက္၊ စက္႐ုံအလုပ္႐ုံေတြ အတြက္ ကုန္ၾကမ္းလည္း သူမ်ားႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္ရွဳၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။

ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္မတို႔လူမ်ိဳးေတြ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံထဲက ထြက္တာဟာ လုံေလာက္႐ုံမက ႏိုင္ငံျခားေတာင္ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ေနရပါေသးတယ္။ ရိကၡာအတြက္ ပူစရာ မရိွပါဘူး။ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္တဲ့ ေနရာမွန္သမွ်မွာသာ စိုက္ပ်ိဳး၊ ငတ္မွာ မပူရပါဘူး။ ရိကၡာတြင္လား၊ လူမွာ စား၀တ္ေနေရးလို႔ အေရးသုံးပါး ရိွတယ္။ ၀တ္ဖုိ႔အေရးေကာလုိ႔ ေမးလာရင္ ၀ါဂြမ္းစိုက္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပုိင္းက ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္။ စိုက္လည္း စိုက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ဘ၀တုန္းက စတီးဘရားသားတုိ႔လို အရင္းရွင္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ေတြက ျမန္မာ ၀ါေတာင္သူေတြဆီက ၀ါ၀ယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခား တင္ပုိ႔လာခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ဥတုရာသီနဲ႔ တကယ္လိုက္ဖက္တဲ့ ခ်ည္ထည္ ရက္လုပ္၀တ္ဆင္ဖုိ႔ ကုိယ့္ႏိုင္ငံထဲကခ်ည္း ျပည့္စုံႏိုင္ပါတယ္။

ေနေရးအတြက္ေကာ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ မရိွတဲ့ သစ္ေတာႀကီးေတြ ကၽြန္မတို႔မွာ ရိွတယ္။ ဒီသစ္ေတာႀကီးက ထြက္တဲ့ သစ္နဲ႔ အိမ္ေဆာက္ေနႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားကို သစ္ေရာင္းၿပီး တေလွ်ာက္လုံး ႏိုင္ငံျခားေငြရေအာင္ ျမန္မာသစ္နဲ႔ ေငြရွာလာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံပါ။

စားစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ ေနစရာတြင္လားဆိုေတာ့ ဟုတ္ပါ႐ိုးလား၊ ေရနံတို႔၊ ေက်ာက္မီးေသြးတုိ႔ကလည္း ထြက္ေနေသးရဲ့၊ ေရႊေငြေက်ာက္သံ ပတၱျမားေတြကလည္း ေနရာေပါင္းမ်ားစြာက ထြက္ေနေသးတယ္။ ရိွမွန္းမသိလို႔ မတူးေဖာ္ မရွာေဖြရေသးတာကလည္း ဘယ္ေလာက္မ်ားဦးမယ္ မသိဘူး။ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ မမွတ္ပါနဲ႔။ တကယ္ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။

ဒါေၾကာင့္ ႐ိုး႐ိုးကုတ္ကုတ္ လုပ္စားေနတယ္ဆိုဦးေတာ့ လူဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္စရာေတာင္ မလိုေသးဘဲ ဒူးနန္႔ၿပီး လုပ္ကုိင္စားေနႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံပါ။

အမိႏိုင္ငံဟာ ဒီလိုေပါႂကြယ္၀တာနဲ႔ အတူ အမိႏိုင္ငံမွာရိွတဲ့ ဘာသာတရားကလည္း သူတစ္ပါးကို ေမတၱာထားႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္ထက္ဆင္းရဲ့ ဒုကၡေရာက္သူကို သနားက႐ုဏာသက္ႏိုင္တယ္။ ကုိယ္နဲ႔အတူရိွသူ၊ ကိုယ့္ထက္သာသူကို ၀မ္းသာအယ္လဲ သာဓုေခၚႏိုင္တယ္။ မရိွရင္ ေ၀စားမယ္လို႔ ေပးႏိုင္ေကၽြးႏိုင္တယ္။ သူတစ္ပါးရဲ့ က်ဳးေက်ာ္ေစာ္ကားမႈကို သည္းခံခြင့္လႊတ္ ေခ်ေဖ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာတရားမ်ိဳးကုိလည္း လက္ကိုင္ထားၾကေသးတယ္။ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲမႈကိုလည္း က်င့္သုံးလိုက္ၾကေသးတယ္။

ကဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ေနခ်င္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံပါလဲ။

ဒါနဲ႔မ်ား လူေတြ ဘာလို႔မ်ား သူမ်ားႏိုင္ငံေတြထြက္ၿပီး ရွာေဖြေနၾကရသလဲလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ ဒါဟာ အခိုက္အတန္႔ကိစၥ၊ အစာ၀ေတာ့ ဌာန ျပန္မည့္သူခ်ည္း။ ကၽြန္မတုိ႔ႏိုင္ငံမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ အခ်င္းခ်င္း လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကရင္ ဘာမွမၾကာတဲ့ ကာလမွာ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ ေတာင္ပုံရာပုံ ရိွလာမွာ၊ အဲဒီေတာ့ အေ၀းေရာက္ သားသမီးေတြလည္း အားလုံး ျပန္လာၾကမွာ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြလို ခုမခ်မ္းသာေသးသေကာလု႔ိ စိတ္ဓာတ္မက်ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ျမန္မာ့ေရေျမေပၚက ျမန္မာေတြပါ။

လူထုေဒၚအမာ

Saturday, May 19, 2007

ေန႔လယ္္...

တေဖ်ာေဖ်ာက်ေနေသာ ေရပန္းမႈန္မ်ားကို ရပ္တန္႔ပစ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းမွ နံရံကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထိုးလုပါၿပီ။

ျပင္ဆင္စရာရိွသည္မ်ား ျပင္ဆင္၊ ကြန္ျပဴတာကို ပိတ္၊ အိမ္ထဲမွ လွမ္းထြက္လိုက္ခ်ိန္တြင္မေတာ့ တ၀ူး၀ူးတိုက္ခတ္ေနေသာ ေႏြေလက က်ေနာ့္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ မာနတခြဲသားႏွင့္ က်ေနာ့္စီးေတာ္ယာဥ္က က်ေနာ့္ကို မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ အလိုမက်ဟန္ ၾကည့္ေနေလ၏။

ကားထဲသုိ႔ ၀င္လိုက္ေတာ့ ေပါင္းအိုးငယ္ထဲသို႔ ၀င္လိုက္ရသည့္အလား လုံေနေသာေလက ပူျခစ္ေန၏။ စီဒီတခ်ပ္ကို ထိုးထည့္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဗဒင္၏ `အေဟာင္းဆုိင္´ သီခ်င္းသံက ခပ္ရွရွ ေပၚထြက္လာသည္။ ကားျပတင္းကို ဖြင့္ရင္း အသာေမာင္းထြက္လုိက္ေတာ့ ကားထဲမွ ေတးသြားမ်ားက အျပင္ကိုခုန္ေပါက္ထြက္သြားသလို ကားျပင္မွ ေလက လူၾကမ္းတေယာက္ႏွယ္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးျဖင့္ ကားထဲသို႔ ကဆုန္ေပါက္ တိုးေ၀ွ႔၀င္လာသည္။

သီခ်င္းကို လိုက္ညည္းမိေတာ့ တခုခုကို သတိရမိရင္း ၿပံဳးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္။

`သိပ္ခက္တယ္~~~ စိတ္ပ်က္တယ္~~~ ကိုယ့္ဘ၀~~ ဇာတ္ဆရာရယ္~~~ စိတ္ဓာတ္ေတြ~~~ အေဟာင္းဆုိင္တန္းထဲ´

***

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃ႏွစ္..။ ဗဒင္သီခ်င္းေခြ နာမည္အလြန္ၾကီးခါစ..။ ဘားအံၿမိဳ႔က ေန႔လည္ခင္းမ်ားစြာကို သတိရမိသည္။ ထုိစဥ္က က်ေနာ္က ဆယ္တန္းေအာင္ထားေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ဆက္တက္ရန္ ေစာင့္ေနရဆဲ။ ေမေမက က်ေနာ့္ကို `Nursing´ ၀င္ခြင့္အတြက္ အေလွ်ာက္ခိုင္းသည္။ `Male Nurse´ ေပ့ါ။ စတုိင္လ္ေဘာင္းဘီႏွင့္ ကုတ္အက်ီၤျဖဴျဖဴ ဆရာ၀န္လိုလို ဘာလိုလို အမ်ိဳးသား သူနာျပဳေတြက ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ဟန္ေတြ မ်ားသည္။ ေမေမကေတာ့ ဘာသေဘာႏွင့္ အေလွ်ာက္ခိုင္းသည္ မသိ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္မၾကိဳက္လွ..။ သို႔ေသာ္.. ဘားအံကို သြားလည္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေမေမေလွ်ာက္ခိုင္းသည္ကို လူလိမၼာေယာင္ဆာင္ၿပီး အသာတၾကည္ လက္ခံကာ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။

ဘားအံမွာ က်ေနာ္အႏွစ္သက္ဆုံးေနရာသည္ကား ကန္သာယာ ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ အေအးဆိုင္မ်ားတြင္ ပုံမွန္အားျဖင့္ ကက္ဆက္ေခြသာ ဖြင့္ေလ့ရိွေသာ အစဥ္အလာကို ခြဲထြက္၍ တခ်ိဳ႔ဆုိင္မ်ားက တီဗြီ၊ ဗီြဒီယို ဖြင့္ေပးၿပီး စားေသာက္သူမ်ားကို ဆြဲေဆာင္သည့္ အေလ့အထ အစပ်ိဳးခ်ိန္။

ဇြဲကပင္ ခန္းမ အေနာက္ဘက္ခပ္က်က် ပန္းၿခံ၏ ကုန္းမို႔မို႔ေပၚတြင္ ဖြင့္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ရင္း ဖြင့္ေပးထားေသာ တီဗီြကို ေငးလိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္ ျဖတ္သြားသမွ် ကားေတြကို လိုက္ၾကည့္လိုက္၊ ဆုိင္ထုိင္ရတာ အတန္ငယ္ၾကာလာလွ်င္ ကန္သာယာ တံတားေပၚကို ေနပူပူေအာက္မွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔ ဇြဲကပင္ေတာင္ကို ေမွ်ာ္ေငးလိုက္ႏွင့္ အရသာ ခံဖူးသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ `ခ်စ္သူလမ္းၾကား´ သုိ႔ ခ်စ္သူမပါဘဲ ေလွ်ာက္၏။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတာ့ အႏိုင္သား။

***

ပူျခစ္ေနေသာ ေႏြလယ္္န႔ခင္းတခုတြင္ က်ေနာ့္ပထမဆုံး ရည္းစားက မိုးေပၚက အပူႏွင့္ နင္လားငါလား ထပ္တူထပ္မွ် ပူေလာင္သည့္ စကားတခြန္းျဖင့္ က်ေနာ့္ကို လမ္းခြဲသြားခဲ့သည္။ သူေျပာခဲ့ေသာ စကားက မွတ္သားေလာက္စရာ၊ မေမ့ေလာက္စရာ။

`ေတာတိုးရင္ ပုဆိုးစုတ္တယ္ ေမာင္၊ ငါ ေတာမတိုးခ်င္ဘူး´ တဲ့..။

ပုဆိုးစုတ္မွာေၾကာက္လို႔ ေတာမတိုးခဲ့ေသာ သူမက သူမထက္ အသက္မ်ားစြာႀကီးေသာ အရာရိွတေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္လက္ထပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ ေန႔ေတြ ညေတြမသိေသာ ကာလတို႔က အတန္ငယ္ၾကာခဲ့ဖူးသည္။ အသည္းကြဲရေသာ အရသာက ခံရေတာ့ အခက္သား။

***



ဒါကေတာ့ က်ေနာ့္ အလုပ္ထဲက ေန႔လယ္္ေခတၱနားခ်ိန္တြင္ ျမန္မာတဖက္၊ မကၠဆီကန္တဖက္ ကစားၾကေသာ ေဘာလုံးပြဲေလး ျဖစ္သည္။

တရက္မွာ အလုပ္နားခိုက္ မကၠဆီကန္ အလုပ္သမားမ်ားက က်ေနာ္တုိ႔ (ျမန္မာမ်ား) ကို က်ီစယ္၏။ ငါတို႔ဆီက မားကြက္စ္က ကမၻာေက်ာ္တယ္ကြ၊ ဘာစီလိုနာမွာ ကစားေနတာ တဲ့။ မားကြက္စ္ကို မသိေပမယ့္ က်ေနာ့္ေရာင္းရင္း ကရင္မ်ားက `မကၠဆီကိုနဲ႔ ျမန္မာ ဘယ္သူသာလဲ ကန္ၾကမလား´ ဟု ခဲ်လင့္လုပ္ေတာ့ အေအးေပါ့ေသာ ေန႔တုိင္းတြင္ ျမန္မာ Vs မကၠဆီကို ဖိတ္ေခၚေဘာလုံးပြဲက ျဖစ္တတ္လာသည္။ တခါတခါေတာ့လဲ ျမန္မာက ႏိုင္လိုက္၊ တခါတခါေတာ့လဲ မကၠဆီကိုက ႏိုင္လိုက္။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။

***

`ကားဆီခ်ိန္းတာ အားလုံး ၿပီးပါၿပီ´

အထက္ပါ စကားသံေၾကာင့္ ေစာင့္ဆိုင္းအခန္းထဲတြင္ ဖြင့္ထားေပးေသာ တီဗြီကို ပ်င္းရိလွစြာ စိတ္မပါလက္မပါ ၾကည့္ေနရင္း ဟိုဟုိဒီဒီေျပးလႊားေနေသာ အေတြးအာ႐ုံက ပစၥဳပၸန္ဆီကို အလန္႔တၾကားျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာ၏။

ဆီခ်ိန္းၿပီးခါစ၊ ေရေဆးၿပီးခါစ က်ေနာ့္ ကားျပာေလးက ေန႔လယ္္နေရာင္ေအာက္တြင္ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေသာ အၿပဳံးျဖင့္ ၀င့္ႂကြားလ်က္။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ မဆုံးေသးေသာ ဗဒင္သီခ်င္းသံက ပ်႔ံလြင့္ေန၏။

`ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ၿပီးေျမာက္ေတာ့မွ ျပန္လာမယ္ ~~~ လက္ေတြ႔ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေတာ့မွ ျပန္ခဲ့မယ္´


ကလိုေစးထူး



Thursday, May 17, 2007

စပ္မိစပ္ရာ(၄)..

ကိုမ်က္လုံးရဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ အဆိုေတာ္ ဒီေလးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးထားတာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကိုေဇာ္မိုးေအာင္ ဘေလာ့ဂ္မွာတုန္းကလည္း The Trees တီး၀ိုင္းအဖြဲ႔နဲ႔ တြဲ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံေလးေတြ ျမင္ဖူးေပမယ့္ အခုလို အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ ဘေလာ့ဂါေတြထဲမွာ (က်ေနာ္ဖတ္မိသေလာက္) ပထမဆုံးပါ။ တျခားေသာ အႏုပညာရွင္ေတြရဲ့ အင္တာဗ်ဳးေတြကိုပါ ဖတ္ခြင့္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ လို႔ ေလာဘႀကီးမိပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပိုလီယုိ ေရာဂါ ကင္းရွင္းၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က ေၾကညာခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေပမယ့္ မႏွစ္က ဇြန္လအတြင္း ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႔မွာ ေရာဂါပိုး ထပ္မံေတြ႔ရိွၿပီးတဲ့ေနာက္ အခုတခါ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေမာင္းေတာၿမိဳ႔မွာ ထပ္မံေတြ႔ရိွျပန္ပါၿပီ။ ကမၻာေပၚမွာ တီဘီေရာဂါ ျဖစ္ပြားမႈ အမ်ားဆုံး ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသတဲ့။

၂၀၁၇ ခုႏွစ္ကို အေစာဆုံးထားၿပီး တ႐ုတ္က ေဟာင္ေကာင္ကို ဒီမိုကေရစီ အျပည့္အ၀ ေပးပါမယ္တဲ့။ မတ္လက ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေဒၚနယ္ဆန္ကို ယွဥ္ၿပိဳင္မယ့္ ဒီမိုကရက္တစ္ တဦးေပၚထြက္လာခဲ့ၿပီး အဲဒီၿပိဳင္ဘက္ဟာ ေဟာင္ေကာင္ျပည္သူေတြရဲ့ စံျပပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာမွာကို တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက စိုးရိမ္လ်က္ရိွပါတယ္။ အင္း.. ဆရာနဲ႔ တပည့္ တထပ္တည္းလိုပါပဲလား လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

အေမရိကန္ စာေရးဆရာမ အမၼာဘြမ္းဘာ့ဂ္က `ေကာင္းမႈ၊ ဆိုးမႈေတြကို ေ၀မွ်ၾက၊ တခါတရံမွာေတာ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ၾက၊ နာက်င္မႈေတြ၊ ၾကင္နာမႈေတြကို တခ်ိန္တည္းမွာ ခံစားၾက၊ အခ်စ္၊ ရယ္ေမာျခင္း၊ ကာကြယ္ေပးျခင္းေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ၾကရင္း ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြနဲ႔ ေလးလံသြားတဲ့ ဘ၀ကို တေရြ႔ေရြ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းမႈေလး တခုဟာ မိသားစုပါပဲ´ လို႔ ဆိုပါသတဲ့။ က်ေနာ္ တခု စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္။ ျမန္မာဘေလာ့ဂါ မိသားစု ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးပါ။

သတင္းစာထဲက ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ရတာဟာ တခါဖတ္ရင္ နာမည္တမ်ိဳးနဲ႔ ကေလာင္ေတြက တခါမွမၾကားဖူးတဲ့ နာမည္ေတြ ျဖစ္ေနတာ မ်ားတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ငါးမင္းေဆြ၊ ျခင္က်ား၊ မအူပင္ျခင္႐ိုင္း၊ ေပါက္စ၊ တကၠသိုလ္ျမတ္သူ၊ ေအာင္မိုးစံ၊ လွသိန္းေဌး ..၊ ေနာက္ေတာ့ ဘာတဲ့..၊ စုႏိုင္သူ ဆိုတာေတာင္ ေတြ႔ဖူးလိုက္ပါေသးတယ္။ မဟုတ္တာ လုပ္ခ်င္တဲ့လူမ်ား နာမည္မ်ားမ်ား တယ္ၾကိဳက္ၾကသကိုးလုိ႔ အေတြး ေပါက္မိပါတယ္။

ဘားအံၿမိဳ႔ကို ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြ ပိုမ်ားလာတာကို သတင္းတပုဒ္အေနနဲ႔ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ျမ၀တီ စတဲ့ ၿမိဳ႔ေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံးအေနအထား ျဖစ္ေနလို႔ လူဦးေရ ထူထပ္လာတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ထားပါတယ္။ ဘားအံဟာ အင္မတန္ ေနလုိ႔ေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႔ေလးပါ။ ဒီသတင္းကို ဖတ္မိေတာ့ ဘားအံက ကန္သာယာနဲ႔ ဇြဲကပင္ခန္းမရဲ့အလွ၊ ကန္သာယာ တံတားေပၚကေန ဇြဲကပင္ေတာင္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို လြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုလည္း သတိရမိပါရဲ့။

ဒီႏွစ္ ပရီးမီးယားလိဂ္ ဖလားကိုေတာ့ မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္က ခ်ဲလ္ဆီးဆီကေန လႊဲေျပာင္းရယူသြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မန္ယူအသင္း ၀က္စ္ဟမ္းကို ႐ႈံးသြားတာကို ၾကည့္ၿပီးမွ ခ်ဲလ္ဆီးသာ အာဆင္နယ္ကို ႏိုင္ခဲ့ရင္လို႔ လြတ္တဲ့ငါး ၾကီးေနမိပါေသးတယ္။ ပထမတန္းမွာေတာ့ ရြိဳင္ကိန္းနည္းျပလုပ္တဲ့ ဆန္းဒါးလန္းအသင္းက ဗိုလ္စြဲၿပီး ပရီးမီးယားလိဂ္ကို တက္လွမ္းလာပါေတာ့မယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီေပါ့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္၊ ဖာဂူဆန္နဲ႔ ရိြဳင္ကိန္း။ ေဗဗုံထိဗုံထီ..။

ျမန္မာေဘာလုံးအသင္း အေျခအေနကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ေနပူထဲမွာ ဘရာဇီးနည္းျပနဲ႔ ယူ-၂၃ ေဘာလုံးသမားေလးေတြ ျမန္မာဘီယာေသာက္၊ အဲေလ. ထရိန္နင္ဆင္းေနပါတယ္။ အားတက္စရာ တခုျဖစ္တ့ဲ သတင္းတပုဒ္ကေတာ့ နယူးေယာက္အေျခစိုက္ လူငယ္ေဘာလုံးကလပ္တခုမွာ ျမန္မာေဘာလုုံးသမား လူငယ္ သုံးေယာက္ ပါ၀င္ကစားေနပါၿပီ။ `ျမန္မာအားကစား အေမရိကန္ကို လႊမ္းရမည္´ ။ …..ယိစ္((((((။

အလုံၿမိဳ႔နယ္က ေနအိမ္တခုမွာ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းမႈေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္မီးအားျမွင့္စက္ကေန တဆင့္ ၀ါယာေရွာ့ျဖစ္ၿပီးေတာ့ မီးေလာင္ကၽြမ္းတာ မီးခို္းလုံးမ်ား မြန္းၾကပ္ၿပီးေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိသားစု ေလးဦး အသက္ဆုံးပါးသြားခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႔ၾကီးမွာ ဒီအျဖစ္ဆိုးနဲ႔ အသက္ဆုံးရတာကို ၾကားရတာ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ေရႀကီးလို႔ ျဖစ္ရတာလား၊ မီးမလာလို႔ ျဖစ္ရတာလား၊ ….လား? ….လား????။

ခ်ိဳးလင္းျပာ စာေစာင္မွာ `အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ထိခိုက္ခံစားလြယ္သည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အေ၀ဖန္ မခံႏိုင္ဟူ၍ လည္းေကာင္း အမ်ားက သုံးသပ္ေနသည္မ်ားရိွသည္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေ၀ဖန္ေရးႏွင့္ ပုိ၍ရင္းႏွီးေအာင္ ေနသင့္သည္´ လို႔ ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အဟမ္း အဟမ္း။ ကဲ.. အမ်ိဳးသမီးတုိ႔ေရ..။ ျပင္ထားေပေတာ့ဗ်ိဳ႔၊ ေ၀ဖန္ပစ္မယ္၊ လာထား.. ယိစ္(((((((။

တျခားလူေတြက အလုပ္ပိတ္ရင္ အားပါတယ္။ စာပိုေရးျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေျပာင္းျပန္ အလုပ္လုပ္တဲ့ ရက္က်မွ စာေရးျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္နားတဲ့ရက္မွာကေတာ့.. ဟဲဟဲ..။ ကဲ..ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲခင္ဗ်။ စိတ္ထဲရိွရာေလးေတြကို ဟုိသတင္းဒီသတင္းေတြကေန စုတုကူးလိုက္ပါတယ္။

ကလိုေစးထူး

ကိုးကား။ ခ်ိဳးလင္းျပာစာေစာင္၊ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္၊

Wednesday, May 16, 2007

ဘေလာ့ဂ္ ေရးသူ...

က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ ေရးတယ္
ယုံၾကည္ခ်က္၊ ခံစားခ်က္…
ေက်နပ္ခ်က္၊ မေက်နပ္ခ်က္…
စိတ္ကူးခ်က္၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္…
ေ၀မွ်ရင္း၊ ခံယူရင္း
သင္ယူရင္းနဲ႔…
က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ ေရးတယ္ …။

အားေပးေနမယ္ေနာ္၊ ဆက္ေရးပါ
ေက်းဇူးပါေနာ္၊ အေတြးအျမင္ေတြ ရေစတယ္
ႀကိဳးစားေနာ္၊ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္
စာမ်ားမ်ားေရးပါ၊ စာေရးတာေကာင္းတယ္
…………………..
……………………
ခ်ီးမြမ္းမႈေတြကို ေန႔စဥ္စားသုံးရင္း
က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ ေရးတယ္ …။

မင္းက ဒါမ်ိဳးေလးေတြေရးမွ ထမင္းစားရမယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္
ဘာမဟုတ္တာေလးကို ဇာခ်ဲ႔တယ္
အလကားပါ၊ ဘာေတြေရးထားမွန္းမသိဘူး
အင္တာနက္ေပၚမွာ အတင္းတုတ္တယ္
……………………
……………………
ေ၀ဖန္စကားလုံးေတြနဲ႔ လုံးေထြးသတ္ပုတ္ရင္းနဲ႔လည္း
က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ ေရးတယ္ …။

ဟင္းတခြက္ခ်က္လိုက္တာ
တေယာက္ကေျပာတယ္
`အစပ္အဟပ္ မတည့္ဘူး´ တဲ့
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့
`စားလုိ႔ ေကာင္းသားပဲကြ´ တဲ့
ေနာက္ေတာ့လည္း သူတုိ႔တေတြ
အဲဒီဟင္းရဲ့ အာဟာရကို အတူတူစားၾကၿပီး
ေနာက္တခြက္ ထပ္ခ်က္ခိုင္းၾကျပန္ေတာ့
က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ ေရးတယ္ …။

မိသားစု အတူတူေနခ်င္တဲ့ ကေလးငယ္
သားျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမ
ေဘာင္းဘီခၽြတ္ျပတဲ့ ျပည္သူ႔စစ္သား
ခိုးရာပါ စိန္ေတြနဲ႔ မဂၤလာပြဲ
နယ္ေျမေပ်ာက္သူ၊ ေက်ာင္းေပ်ာက္သူေတြ
…………………..
…………………..
…………………..
က်ေနာ္တုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္ …။

ဒီလိုနဲ႔..။
ႏွလုံးသားနဲ႔ ခံစားမိတဲ့ စကားလုံးေတြက
ပန္းတပြင့္ ျဖစ္ေလမလား
ၾကယ္တစင္း ျဖစ္ေလမလား
အလင္းေရာင္ ျဖစ္ေလမလား
ဒါမွမဟုတ္
ျမားတစင္းမ်ား ျဖစ္သြားေလမလား
……………………
……………………
က်ေနာ္တုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္ …။

အခန္းထဲက ကြန္ျပဴတာထဲမွာ
ေန႔စဥ္ေရာက္ေနက် ျမန္မာျပည္ရိွတယ္
ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ပန္းတုိင္ရိွတယ္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ရိွတယ္
အဲဒီအတြက္…
က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္ …။

ကလိုေစးထူး

Tuesday, May 15, 2007

ေယာက်္ားစိတ္ဓာတ္ Vs မိန္းမစိတ္ဓာတ္



လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က ျဖစ္ပါတယ္။

စာအုပ္ဘီ႐ိုကို ေမႊေႏွာက္မိရင္း အမ်ိဳးသမီးစာေစာင္ေလး တခုရဲ့ ေနာက္ဖုံးက ကာတြန္းတကြက္ကို သတိထားမိသြားပါတယ္။

ကာတြန္းထဲမွာ ေယာက်္ားႀကီး ေလးေယာက္က စားပြဲ၀ိုင္းတခုခုမွာ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္နဲ႔ ေျပာေနၾကပုံ၊ တဖက္မွာေတာ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္က အေၾကာ္ေၾကာ္ေနၾကတဲ့ပုံပါ။

ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္က တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပန္အလွန္ ဒီလိုေျပာပါတယ္-

`ဟိုဘက္လမ္းက ေကာင္မေလ ဂဃနဏ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး´

`ဟုတ္တယ္၊ ဒီမိုကေရစီကိုေတာင္မွ ဓေအာက္ၿခိဳက္နဲ႔ ေပါင္းလုိေပါင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ငါေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ဟိုေကာင္နဲ႔ တတြဲတြဲလုပ္ေနတာလည္း မ်က္စိေနာက္စရာ..၊ ဟြန္း..´

အဲဒီမွာတင္ ေယာက္်ားတေယာက္က ၀င္ေျပာလိုက္ပါတယ္-

`ေတာ္ၾကပါေတာ့..၊ မင္းတုိ႔ဟာက အတင္းေျပာလုိ႔ကို မဆုံးႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ မိန္းမေတြက်ေနတာပဲ´

***

က်ေနာ္တုိ႔ အမ်ိဳးသားေတြ (တခ်ိဳ႔)မွာ အက်င့္ဆုိးႀကီး တခုရိွတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္မိတာ တခုကေတာ့ `မိန္းမက်င့္ မိန္းမၾကံ´ `မိန္းမလို မိန္းမရ´ `မိန္းမက်ေနတာပဲ´ `မိန္းမ စိတ္ဓာတ္´ စသျဖင့္ စကားေတြကို ေယာက္်ားျခင္း အႏိုင္ယူလိုေလ့ ရိွရာမွာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာထားေလေရာ့သလား မဆုိႏိုင္၊ အလြယ္တကူ ေျပာပစ္လိုက္ေလ့ရိွတဲ့ အက်င့္ဆုိးႀကီးပါ။ တခါတေလမွာမ်ား ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႔ ကုိယ္ႏိႈက္ကိုက ေျပာေလ့ရိွေနျပန္ပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ..??။

က်ေနာ္တုိ႔ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပန္လည္ေလ့လာၾကည့္မိတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ အမ်ိဳးသားေတြဟာ အမိ၀မ္းထဲက ကၽြတ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေယာက္်ားျဖစ္တာ တခုတည္းနဲ႔တင္ အလိုလိုေနရင္းနဲ႔ ဦးစားေပးခံရေလ့ရိွပါတယ္။ ကေလးငယ္ငယ္ ေတာက္ေတာက္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားၾကတဲ့ အရြယ္ခ်င္းတူတူေတာင္မွ ေယာက္်ားေလးကို ဆုိရင္ `ဟိုေကာင္ေလး။ ထဘီတန္းေအာက္ကေန ျဖတ္မေျပးနဲ႔ေလ၊ ဘုန္းနိမ့္မယ္´ ဆိုတာမ်ိဳး လူႀကီးေတြက တားျမစ္ေလ့ ရိွပါတယ္။

ကေလးဘ၀ကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပညာသင္ၾကရပါတယ္။ ပညာသင္ရတာျခင္း အတူတူမွာလည္း အမ်ိဳးသားမ်ားက မိသားစုမွာ ဦးစားေပး ပုဂၢိဳလ္ အျဖစ္ခံရေလ့ ရိွျပန္ပါတယ္။

`မိန္းကေလးပဲ၊ ေသစာရွင္စာတတ္ရင္ ေတာ္ေရာေပါ့´

`အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေယာက္်ားတေယာက္ ရမွာပဲဟာ၊ လင္ေကာင္းသားေကာင္း ရဖုိ႔သာ အဓိက´

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပညာသင္ခ်င္ေပမယ့္ အမ်ိဳးသားဦးစားေပး မိသားစုရဲ့ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ခြဲျခားမႈေၾကာင့္ သင္ခြင့္မရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မနည္းလွပါဘူး။

က်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ အတင္းေျပာတာျခင္း အတူတူ မိန္းမေျပာေတာ့ အတင္း၊ ေယာက္်ားေျပာေတာ့ သတင္းပါ..တဲ့။ ပြစိ ပြစိနဲ႔ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ ေယာက္်ားကိုေတာ့ မိန္းမပါးစပ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုေျပာတဲ့ လူေတြဟာ သူမတူေအာင္ ထူးခၽြန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုေတာ့ `ဟာ၊ တယ္ေတာ္ပါလား၊ အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ သာလြန္ပါေပ့´ လို႔ ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာဖုိ႔ရန္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ႏႈတ္ဆြံ႔အေလ့ ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႔မ်ားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ `မိန္းမဟာ မိန္းမပါပဲကြာ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာတတ္တတ္၊ ေတာ္ေတာ္၊ မိန္းမဆိုတာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေယာက်္ားအတြက္ပါ၊ ေယာက်္ားကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရတာပါပဲ´ တဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆုိး၀ါးလိုက္ပါသလဲ။

`အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရး´ ဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကုိ စတင္ေရာက္ရိွလာစကေတာ့ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသား အေတာ္မ်ားမ်ားက `ငါတုိ႔ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘာမ်ား အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးေနလို႔လဲ´ လို႔ အထြန္႔တက္ၾကပါတယ္။ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြ ကိုယ္တုိင္ကုိက `ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အမ်ိဳးသားနည္းတူ အခြင့္အေရး အျပည့္ရိွပါတယ္´ လို႔ မၾကာခဏ ေၾကြးေၾကာ္ေလ့ရိွပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ား သတိမထားမိတာကေတာ့ က်ေနာ္အထက္က တင္ျပခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားေတြရဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အေပၚထားတဲ့ စိတ္တခ်ိဳ႔ပါ။ ေယာက္်ားမ်ား ေပြရႈပ္ေတာ့ `ေယာက္်ားေကာင္း ေမာင္းမတေထာင္´ တဲ့။ သူမတူေအာင္ ေပြရွဳပ္တဲ့ အမ်ိဳးသားတေယာက္က သူ႔ဘ၀အတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ရင္ေတာ့ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ အပ်ိဳစင္ကေလး ဆိုတာမ်ိဳးမွပါ။ `ရည္းစား တေထာင္ လင္ေကာင္တေယာက္´ ဆုိတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးဟာ တကယ့္တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ ကဲ့ရဲ့ ရွဳတ္ခ်မႈဒဏ္ကို အမ်ိဳးသားေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမိုခံရေလ့ရိွပါတယ္။

`ေယာက္်ားက ေယာက္်ားစကားေျပာ၊ တည္တည္တ့ံတ့ံေျပာ၊ ေျပာတဲ့တိုင္းလဲ တည္ေအာင္လုပ္´

တကယ္ေတာ့ စကားကို တည္တည္တ့ံတ့ံေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ အေျပာနဲ႔ အလုပ္နဲ႔ တည္ေအာင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ တပုံၾကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးသားကမွပဲ တည္တ့ံခန္႔ျငားသေယာင္ေယာင္၊ ေယာက္်ားစကားကမွသာလွ်င္ ခိုင္မာသေယာင္ေယာင္။ ဒီၾကားထဲကမွ အေျပာနဲ႔ အလုပ္မညီညြတ္တဲ့ ေယာက္်ားကုိ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ျပန္တာက `ဒီေကာင္ မိန္းမက်င့္ မိန္းမႀကံ သိပ္ႏိုင္တယ္´..တဲ့။

`ေယာက္်ားက ေယာက္်ားစိတ္ဓာတ္ေမြးစမ္းပါ´ `ေယာက်္ားပီပီ သတၱိရိွစမ္းပါ´

တကယ္ေတာ့ ေယာက္်ားထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ပုိင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ေယာက္်ားစိတ္ဓာတ္ကမွ ၾကီးမားေနသေယာင္ေယာင္၊ မိန္းမစိတ္ဓာတ္က ေယာက္်ားထက္ နိမ့္သေယာင္ေယာင္။ ေတာ္ရုံေယာက္်ားေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲတဲ့ အလုပ္ကို အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ သတိၱေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရိွၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအာဇာနည္ေတြကလဲ ကမၻာအႏွံ႔ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။

မိမိေနထုိင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ ဒါထက္ပိုၿပီး ျပည္ရြာႏိုင္ငံ၊ ဒါထက္ပိုၿပီး ကမၻာေလာက တိုးတက္ဖုိ႔ သာယာဖို႔အတြက္ အဓိက စိန္ေခၚေနတာဟာ့ `ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ ျပႆနာ´ပါ။ လူမည္းကို လူျဖဴက ခြဲျခားတာ၊ ဇာတ္နိမ့္ကို ဇာတ္ျမင့္က ခြဲျခားတာ၊ ဆင္းရဲသူကုိ ခ်မ္းသာသူက ခြဲျခားတာ စသျဖင့္ ခြဲျခားမႈေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာမွာမွ အမ်ိဳးသမီးကို အမိ်ဳးသားက ခြဲျခားဆက္ဆံတာကေတာ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အနီးစပ္ဆုံးေသာ ျပႆနာ တခုျဖစ္ေနပါတယ္။

`အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး တန္းတူေပး´ တဲ့။ သိပ္ေတာ့ ခက္လွတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ပါ။ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကို အမ်ိဳးသားေတြနည္းတူ တတပ္တအားပါ၀င္ခြင့္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မလားပါပဲ။ လူခ်င္းမတူလုိ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ခ်င္း ကြာတာကို အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အမ်ိဳးသား ကြာဟမႈလို႔ ျမင္ေနတဲ့ အျမင္ကို ဖယ္ထားဖုိ႔ေတာ့ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။

အမ်ိဳးသမီးေတြက ဒီစကားေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေျပာေနပါေစ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အမ်ိဳးသားေတြက တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ရင္ေတာ့ `တန္းတူေရး´ ဆိုတာက အလွမ္းေ၀းေနဆဲ ျဖစ္မွာပါ။ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အမ်ိဳးသားအၾကား `တန္းတူေရး´ အျမင္ ရိွပါတယ္လုိ႔ မိမိကုိယ္ကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရိွေနေသာ္လည္း တခ်ိဳ႔ေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားရဲ့ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ မသိစိတ္တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စကားေလး တခြန္းနဲ႔အရ ျဖစ္ေစ ခြဲျခားခ်င္စိတ္ကေလးက ေပၚေနပါေသးတယ္။

အထက္က က်ေနာ္ေရးထားတာေတြကို `မင္းက စကားအက် ေကာက္တာပဲ´၊ `ဘာမဟုတ္တာေလးကို လာေျပာေနတယ္´ လို႔ သတ္မွတ္ေကာင္း သတ္မွတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ခြဲျခားရာ၊ ခ်ိဳးႏွိမ္ရာ သက္ေရာက္တဲ့ အဲဒီလိုစကားမ်ိဳးကို အေသးစိတ္က မစ မေျပာမိေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကေတာ့ ပုိမေကာင္းေပဘူးလားခင္ဗ်ာ။

`ေျပာင္းလဲမႈ´ ဆိုတဲ့ စကားသုံးလုံးက တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ပုံေဖာ္လုပ္ေဆာင္ရတာ အင္မတန္ခဲယဥ္းေလ့ ရိွပါတယ္။ အသားက်ေနတဲ့ ပုံေသကားခ်ပ္တခ်ိဳ႔၊ အရိုးစြဲေနတဲ့ အယူအဆတခ်ိဳ႔၊ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ရိုးရာတခ်ိဳ႔ ဒါေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ ေကာင္းမြန္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈဆီကို ေရာက္ေစႏိုင္ပါလိ့မ္မယ္။ `အေရးမပါေလာက္ပါဘူးကြာ´ ဆိုၿပီးေတာ့ မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔ အေဟာင္းထဲမွာပဲ နစ္ေမ်ာေနရင္ေတာ့ အေကာင္းကို ေျပာင္းလာမယ္ မထင္ပါဘူး။

အဲဒီအမ်ိဳးသမီးစာေစာင္ရဲ့ အယ္ဒီတာ အမွာစကားတခုကိုပဲ ယူသုံးခ်င္ပါေသးတယ္။ `ဒီေန႔လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ဟာ မနက္ျဖန္ေကာင္းဖုိ႔ ျဖစ္သင့္ပါတယ္´။ ဒီေန႔အတြက္ မနက္ျဖန္မွာ ျငင္းေနရတာဟာ မေကာင္းလွပါဘူး။

ခြဲျခားမႈ တခုေၾကာင့္ တိုးတက္မႈ အညႊန္႔ကို တုံးေစပါတယ္။ ႏွိမ့္ခ်မႈ တခုေၾကာင့္ အနာဂတ္တခုကို ပ်က္စီးေစပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခြဲျခားႏွိမ့္ခ်တာ မွန္ရင္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖစ္ေစ၊ အမွတ္ရရနဲ႔ ျဖစ္ေစ ဆင္ျခင္သင့္လွပါတယ္။ ေယာက္်ားစိတ္ဓာတ္၊ မိန္းမစိတ္ဓာတ္ စသျဖင့္ ဘယ္လုိပင္ခြဲျခားေနပါေစ။ အဲဒီစိတ္ဓာတ္က ဦးတည္ခ်က္ေကာင္းဖုိ႔ အဓိကပါပဲ။

အဲဒီေတာ့..။

က်ေနာ္ အရင့္အရင္ ေဆာင္းပါးတခ်ိဳ႔မွာ ေရးခဲ့တုန္းကလို ထပ္မံဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

စစ္မွန္ေသာ ထက္ျမက္ေသာ အေတြးအျမင္မ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးတုိင္း အမိ်ဳးသားတုိင္းတြင္ ပိုမိုရင့္သန္ၿပီး တိုင္းျပည္၏ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ကလိုေစးထူး