Monday, February 26, 2007

ဆႏၵတမ္းခ်င္း…

အခုရက္ပိုင္းေတြမွာ စာေရးရတာ နည္းနည္းေတာ့ လက္ပမ္းက်ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာပါတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ေတြးမိတဲ့ စာကုန္ၾကမ္းကေလးေတြကလဲ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ စက္ေရွ႔ ထုိင္ၿပီလားဆုိရင္ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ စာအုပ္ပုံကုို ေမႊေႏွာက္မိျပန္ေတာ့၊ စာအုပ္ငယ္ေလး တအုပ္ထြက္လာပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြကို စုစည္းထားတဲ့ စာအုပ္ငယ္ေလးပါ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ထိုင္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေတြးမိတာက အေမေဒၚစု ေနလုိ႔မွ ေကာင္းပါေလစ ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေအာက္မွာ အေမ ေနသာပါေလစ..။

ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ ေဖာ္က်ဴးမိပါတယ္။ ကဗ်ာနာမည္က ဆႏၵတမ္းခ်င္း…..တဲ့..။

“ဆႏၵတမ္းခ်င္း…”

ေဒၚလာ၊ ေရႊေငြ ေဆာင္ေယာင္ေတြက
ေအာင္ျမင္ျခင္းတဲ့လား… (သြားစမ္းပါ)
ဆန္းစစ္ ေစ့ငုံလိုက္ေတာ့….. ဟာဟ
စုဘူးထဲမွာ အတၱေတြပဲ ရိွတယ္။
ၾကည္လင္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြလဲ
သက္တမ္း မေစ့ခင္၊ အကြက္ၾကမ္းေရႊ႔ခံရလြန္းလုိ႔
ေတာ္သူေတြ ေဘးထုိင္လို႔ ေရွာ္သူေတြ ေမာ္ေနၾကေပါ့
ရာဇနီတိနဲ႔လဲ သူတုိ႔ေတြ ညီသတဲ့ (ေတာ္စမ္းပါ)
ေက်ာ္လႊမ္းတာက နာမည္ဆိုးၾကီးနဲ႔ပါလား.။
ရွည္လ်ားလိုက္တဲ့ ငရဲရက္ေတြမွာ
ပါလာသမွ် ရုိးသားျခင္းေတြကို ခ်ခင္းေနေလေတာ့
ေစစားႏိုင္သူေတြသာ ပိုင္ၾကြားေနပါေပါ့လား.။

ကလိုေစးထူး

Saturday, February 24, 2007

ႏႈတ္အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ…

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ၾကည့္လိုက္ရတဲ့ ဒီဗီြဘီ ရုပ္သံသတင္းမွာ သတင္းတခုကို သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ `ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (WLB)´ က နယ္စပ္တေလွ်ာက္က ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္ ခံေနရျခင္း အေၾကာင္းကို ပညာေပး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။

တကယ္ေတာ့ WLB အေနနဲ႔ အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈ တိုက္ဖ်က္ေရးဆိုတာကို လုပ္ေနခဲ့တာဟာ ေျပာမယ္ဆုိရင္ သူတို႔ အဖြဲ႔ကို စတင္ တည္ေထာင္ကတည္းကလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုတခါ သတင္းမွာေတာ့ ထူးျခားတာ တခုကို သြားသတိထား မိပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ ဆိုတာဟာ ထုိးႀကိတ္၊ ကန္ေက်ာက္၊ ရိုက္ႏွက္ အစရိွတဲ့ ကိုယ္ကာယအားနဲ႔ ႏိွပ္စက္ကလူ ျပဳတာကိုတင္ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘဲ ႏႈတ္အားျဖင့္ အႏိုင္က်င့္တာဟာလဲ အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္တာ၊ တနည္းအားျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဖိႏွိပ္၊အၾကမ္းဖက္ျခင္း တမ်ိဳးျဖစ္တယ္ဆုိတာပါ။ ကာယကံအားျဖင့္ ႏွိပ္စက္ကလူ မျပဳသည့္ တုိင္ေအာင္ ၀စီကံအားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ထိခိုက္ နာက်င္ေအာင္ ေျပာဆုိတာဟာလဲ အၾကမ္းဖက္ျခင္း သက္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကို သူတုိ႔ ပညာေပးပါတယ္။

အဲဒီ သတင္းကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ကူးထဲကို ေတြးစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရလာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ေတြးမိတာက `အိမ္တြင္း´ဆိုတဲ့ နယ္ပယ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတင္ မကဘဲ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ေနထုိင္ရွင္သန္ေနတဲ့ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြ အၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔ သတိမထားမိေသာ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ခြဲျခားဆက္ဆံေနေသာ စကားအသုံး တခ်ိဳ႔ေတြ အေၾကာင္းကို ေတြးမိတာပါ။ ကဲ.. ဘယ္လို စကားမ်ိဳးေတြပါလိမ့္။ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔..။

`မိန္းမလို မိန္းမရ သိပ္ဆန္တာပဲ´

အထက္ပါ စကားေလးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ တိုေတာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တိုေတာင္းတဲ့ စကားရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ကို အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ နိမ့္က်ေနသေယာင္ေယာင္ အဓိပၸာယ္ဆီကို ဦးတည္ေနပါတယ္။ ၾကည့္ပါ..။ အမ်ိဳးသား တေယာက္ေယာက္က နည္းလမ္းမက်တဲ့ အရာတခုခုကို ေျပာဆုိေနရင္၊ လုပ္ကိုင္ေနရင္ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ `မိန္းမၾကီး က်ေနတာပဲ၊ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနလိုက္တာ´ `ထဘီ ၀တ္ထားပါလား´ စတဲ့ စတဲ့ စကားေတြကို ၾကည့္ရင္ အသုံးမက်ေသာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အမွားလုပ္ေသာ ေယာက်္ား တေယာက္ဟာ မိန္းမနဲ႔ တူတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာကို ဆိုလိုေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကဲ.. ဒါျဖင့္၊ က်ေနာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြက မိန္းမေတြထက္ အလိုလိုမ်ား သာေနၿပီတဲ့လား။ က်ေနာ္ေတာ့ သိပ္မထင္ပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက အိမ္မဲ့ယာမဲ့ အေျခအေနမဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္က ကြန္ဒိုလီဇာရိုက္လို မိန္းမ တေယာက္ထက္ ဘယ္လိုမွ မသာႏိုင္ပါ။ အဲဒီလိုပါပဲ။ ဥဒုမၼရေဒ၀ီဟာလဲ ပိဂၤုတၱရ လုလင္ထက္ မ်ားစြာသာပါတယ္။ အဓိကက လူပါ။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္ကသာလွ်င္ အေရးအၾကီးဆုံးပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဒီလိုစကားေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ရေအာင္၊ ေျပာေနရေအာင္ တြင္က်ယ္ေနရပါသလဲ။ ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္…။

က်ေနာ္တုိ႔ တေတြဟာ အမိ၀မ္းထဲက ထြက္လာၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ မိမိကိုေမြးဖြားေပးရာ ပတ္၀န္းက်င္အလိုက္ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြကို လက္ခံသင္ယူၾကရေလ့ ရိွပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္.. အ၀တ္အစားေတြမွာ ဆိုရင္ မိန္းကေလးက ဒီအေရာင္။ ေယာက္်ားေလးက ဒီအေရာင္ သတ္မွတ္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ အနီးစပ္ဆုံး ေျပာရရငေတာ့္ ပန္းေရာင္ကို ဆင္ျမန္း၀တ္ဆင္တဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ဟာ `မိန္းမအေရာင္ၾကီး ၀တ္လာတယ္´ ဆိုၿပီး အေလွာင္ေျပာင္ ခံရေလ့ရိွပါတယ္။

အဲဒါအျပင္ မိန္းမေတြရဲ့ ထဘီေတြကို ထိမိကိုင္မိရင္ပဲ ဘုန္းကံနိမ့္ေတာ့မေယာင္ေယာင္ သင္ၾကားေပးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာလဲ က်ေနာ္တို႔တေတြ ၾကီးျပင္းလာရေလ့ ရိွပါတယ္။ အဲဒီလို အေသးစိတ္ကေလးမ်ားကေန ခြဲျခားလာလိုက္တာဟာ တဆင့္ တဆင့္နဲ႔ စစ္သားဆိုရင္ ေယာက္်ားအလုပ္၊ ရက္ကန္းရက္တာက မိန္းမအလုပ္၊ အဲဒီကတဆင့္ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္နဲ႔ ခြဲျခားလာလိုက္တာဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြရဲ့ ေအာက္တဆင့္နိမ့္ကို ေရာက္ေနရာ က်ေနပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလုိနဲ႔ ခြဲျခားလိုက္ရင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြရဲ့ အၾကား စိတ္စြမ္းရည္ကိုလဲ ဒီလို သတ္မွတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။

ေယာက္်ားဆိုတာ သတၱိရိွတယ္၊ ရဲရင့္တယ္၊ တည္ၿငိမ္တယ္၊ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းလဲ ရိွတယ္။ မိန္းမမ်ားကေတာ့ ေပ်ာ့ည့ံတယ္၊ မူယာမာယာမ်ားတယ္၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္စြမ္းလဲ နည္းတယ္ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေတြ သတ္မွတ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ အျမင္ေတြဟာ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေလေလ ခိုင္မာလာေလေလ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ လိင္ကြဲျပားမႈ တခုတည္းနဲ႔တင္ကို အဲဒီ ပုံစံခြက္ၾကီးနဲ႔ တိုင္းတာ ေျပာဆုိၾကပါေတာ့တယ္။

ပိုဆိုးတာက အမ်ိဳးသမီးေတြကို ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေျပာတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္တဲ့ အထက္ပါ စကားေတြကို အမ်ိဳးသားေတြသာမက တခ်ိဳ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကပါ သတိမမူဘဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခိဳက္ႀကီးကို သုံးေနၾကတာပါ။ ဥပမာအားျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က သူနဲ႔ အေခ်အတင္ ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားတေယာက္ကို နာေအာင္ရည္ရြယ္ၿပီး `ေယာက္်ားႀကီးျဖစ္ၿပီး မိန္းမလို မိန္းမရ၊ ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႔ေနလိုက္တာ၊ ထဘီ၀တ္ထားပါလား´ လို႔ ေျပာပစ္လိုက္ပါတယ္။ နစ္နစ္နာနာ နာပါေစေတာ့ေပါ့၊ ေျပာပစ္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ ေျပာပစ္လုိက္တဲ့ တခဏမွာတင္ သူဟာ သူန႔ဲတကြ အမ်ိဳးသမီးထု တရပ္လုံးဟာ အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ ေအာက္တဆင့္နိမ့္ေနသေယာင္ေယာင္ ေျပာမိသြားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာစကားပုံမွာ `ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ၊ လက္ေၾကာင့္ေၾက´ ဆိုတဲ့ အဖိုးတန္ စကားပုံ တခုရိွၿပီးသားပါ။ စကားတခြန္းရဲ့ ထိေရာက္ႏိုင္မႈစြမ္းအားဟာ လက္နဲ႔ ရိုက္ပုတ္လိုက္တာထက္ ပိုလို႔ နာက်င္ေစပါတယ္။ စိတ္ကို အနာရေစပါတယ္။ အေတြးေတြကို ပ်က္စီးေစပါတယ္။ စကားတခြန္းဟာ လူတေယာက္ရဲ့ အနာဂတ္ကို မဲ့သြားေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထိေရာက္ေစပါတယ္။ ျပင္းထန္ေစပါတယ္။ လက္နဲ႔ ရိုက္ပုတ္မွ နာက်င္ေစတာ မဟုတ္ပါ။ စိတ္မွတ္သည္းေျခကို ထိခိုက္နာက်င္ေစတဲ့ ျမားအစင္းေပါင္းမ်ားစြာလို အစြမ္းထက္တဲ့ စကားေတြဟာလဲ ခြဲျခားဆက္ဆံရာ၊ ဖိႏွိပ္ရာ က်ေနပါတယ္။

က်ေနာ့္ကို အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ေယာက္က သူ စိတ္ဆုိးတဲ့ အခ်ိန္မွာ `နင္ ထဘီ၀တ္ထားပါလား´ လို႔ေျပာရင္ က်ေနာ္ ၿပဳံးမိပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ လုံခ်ည္၀တ္ထားတဲ့ က်ေနာ္က အခ်ိန္တုိင္း ျမင့္ျမတ္ေနမယ့္သူ မျဖစ္ႏိုင္လုိ႔ပါ။ က်ေနာ့္ထက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဒီကမၻာေပၚမွာ ေျမာက္ျမားစြာ ရိွေနမွာ အေသအခ်ာ ျဖစ္လုိ႔ပါ။ အဲဒီလိုပဲ ထဘီ၀တ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာလဲ ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ နိမ့္က်မေနပါဘူး။ အဓိက အေရးၾကီးဆုံးက လူရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာရင္ မိမိေနထုိင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ ဒီထက္ပိုၿပီး မိမိႏိုင္ငံ၊ ဒီထက္ပိုၿပီး မိမိကမၻာႀကီးမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ အက်ိဳးရိွတဲ့အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏိုင္ၿပီလဲ ဆိုတဲ့ `လူ႔အရင္းအျမစ္´ပါ။

အဲဒီ လူ႔အရင္းအျမစ္ကို မထည့္တြက္ႏိုင္အားဘဲ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္တာတခုတည္းနဲ႔တင္ ခြဲျခားပစ္လိုက္တဲ့ `လိင္ပုံေသကားခ်ပ္ ျဖစ္မႈႀကီး´ကို တကယ္ေတာ့ ရာဇ၀င္ထဲမွာ ထားခဲ့သင့္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။

အမိ်ဳးသမီးေတြက `အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး´ ဆိုၿပီး ဘာေၾကာင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေနခဲ့ပါသလဲ။ ေျပာေနဆဲပါလဲ။ ေျပာေနအုံးမွာပါလဲ။ ရွင္းပါတယ္။ သူတုိ႔ အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရလို႔ပါ။ သူတုိ႔ အခြဲျခား ခံခဲ့ရလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံခံခဲ့ရလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ လိုလားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရးဆုိတာက သိပ္ေတာ့လဲ ထူးျခားေနတဲ့ အရာၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အမ်ားနည္းတူ သာတူညီမွ် ပူးေပါင္းပါ၀င္ ပတ္သက္ခြင့္သာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ စကားေလးေတြနဲ႔ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေျပာပစ္တာက အစ က်ေနာ္တုိ႔ အမ်ိဳးသားေတြက ဆင္ျခင္သင့္လွပါတယ္။ ဒီထက္ပို အေရးႀကီးတာက ကာယကံရွင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကုိယ္တုိင္ကိုကလဲ ဒါကို နားလည္စြာနဲ႔ အဲဒီလုိ စကားအသုံးေတြ မသုံးမိဖို႔ သတိထားရပါမယ္။ သုံးလုိက္တာနဲ႔ နဂိုကတည္းကမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ခြဲျခားဆက္ဆံခ်င္တဲ့ ပုရိသေတြ အႀကိဳက္ ျဖစ္သြားပါလိ့မ္မယ္။

`မိန္းကေလးပဲ၊ ေသစာရွင္စာတတ္ရင္ ေတာ္ေရာေပါ့´ လို႔ က်ေနာ္တုိ႔ အဘိုးအဘြားေတြရဲ့ လက္ထက္က စကားအမွားၾကီးကိုလဲ ဒီဘက္ေခတ္ကို ဆက္မသယ္ၾကပါစို႔။ `နင္ဟာ မိန္းမ၊ မိန္းမဟာ မိန္းမလိုေန၊ ငါရွာေကၽြးတာကိုစား၊ ေယာက်္ားဆုိတာ အိမ္ရဲ့အိမ္ဦးနတ္ဆိုတာ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား´ ဆိုတဲ့ သာမန္အားျဖင့္ ျမန္မာ့ အိမ္ေထာင္မႈ နယ္ပယ္မွာ အသုံးမ်ားေနတဲ့ ဒီစကားကိုလဲ ပယ္ေဖ်ာက္ၾကပါစုိ႔။ မိန္းမလဲလူ၊ ေယာက္်ားလဲ လူ၊ လူသည္သာလွ်င္ အဓိက၊ လူ႔စြမ္းအားသည္သာလွ်င္ ပဓာန ဆိုတာကို နားလည္လက္ခံၿပီး သာတူညီမွ် အခြင့္အေရးရိွတဲ့ ကမၻာႀကီးတခုကို ဖန္တီး တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔။

စစ္မွန္ေသာ၊ ထက္ျမက္ေသာ အေတြးအျမင္မ်ား အမ်ိဳးသမီးတုိင္း အမ်ိဳးသားတုိင္းတြင္ ပိုမိုရင့္သန္ၿပီး တိုင္းျပည္၏ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ကလိုေစးထူး

(ဒီစာကို နယ္စပ္က အမ်ိဳးသမီးစာေစာင္ကို ပို႔ေပးဖုိ႔ ရည္ရြယ္ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ သူတုိ႔စာေစာင္ ထြက္ရိွခ်ိန္က ၾကာမွာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ အရင္ဆုံး တင္လိုက္ပါတယ္။)

Thursday, February 22, 2007

ေခတ္သစ္ က်ီးပံုျပင္

တရံေရာ အခါက ေတာအုပ္ကေလး တခုတြင္ ေဒါင္းတို႔ က်က္စားေနထိုင္ၾက၏။ အေရာင္အေသြး လွပ ေ၀ဆာေသာ အေတာင္မ်ားကို ပုိင္ဆိုင္ၾကေသာ ထုိေဒါင္းတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ အေတာင္မ်ားကို ျဖန္႔က်က္ကျပၾကေသာ အခါ ျမင္ရသူအေပါင္းမွာ မ်က္စိပသာဒ ျဖစ္လွစြာျဖင့္ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ကကြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဖာ္က်ဴးတတ္ၿပီး အသံသာေသာ ေဒါင္းတို႔ကိုလဲ ခ်ီးမြမ္းၾကေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ စိမ္းလန္းေသာ ေတာအုပ္ေလးမွာ ေဒါင္းတုိ႔၏ အက၊ အလွျဖင့္ ပနံတင့္ေနေပေတာ့၏။

သို႔ေသာ္….

တေန႔တြင္ ထူးဆန္းေသာ သတၱ၀ါတေကာင္သည္ ယင္းေတာအုပ္ကေလးသုိ႔ ေရာက္လာေလ၏။ အေတာင္အလက္မ်ားက ေဒါင္းေတာင္မ်ားကို ဆင္ျမန္းထားေသာ္လည္း ယင္းသတၱ၀ါမွာ ေဒါင္းကဲ့သို႔ မကတတ္ရွာ။ တခါတရံတြင္လဲ သူ႔ကိုယ္မွာ ဆင္ျမန္းထားေသာ ေဒါင္းေတာင္မ်ားက ကၽြတ္ထြက္ကုန္ေလ၏။ ယင္းသတၱ၀ါကား ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ထားေသာ က်ီးပင္တည္း။


ဟိုဆရာ ေရးဟန္နည္းနည္း ဒီဆရာေရးဟန္နည္းနည္း စုတုကူး၊ အဲ စုတုျပဳၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က သင္ရတဲ့ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာက်ီး ပုံျပင္ကို စကားေျပေရးဟန္နဲ႔ ေရးၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတာင္ ျပန္ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပလွပါလား။ ကဲ.. မထူးပါဘူး။ စကားေျပာဟန္နဲ႔ပဲ ေခတ္သစ္ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာ က်ီး ပုံျပင္ကို ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။

အဲဒီလို ေဒါင္းေတြၾကားထဲကို က်ီးကန္းတေကာင္ ေရာက္လာေတာ့ ေဒါင္းေတြက သိတာေပါ့။
ဒါနဲ႔`ဟာ…ေဟ့ က်ီးကန္း၊ မင္းကိုယ္က အေတာင္ေတြက အတုေတြပဲကြ၊ ဘယ္က ရလာတုန္း´ ဆိုေတာ့ `ေကာက္ရလာတာေလ၊ မလွဘူးလား´ လို႔ မခိုးမခန္႔ ျပန္ေျဖပါသတဲ့။

ဒီေတာ့ ေဒါင္းေတြက အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ၾကရေတာ့တယ္။ ဒီက်ီးကန္းေတာ့ ခက္ေခ်ၿပီ။ ေကာက္ရပါတယ္ ခပ္လြယ္လြယ္ေျပာၿပီး သူ႔ကိုယ္မွာ ေဒါင္းေတာင္ေတြ ဆင္လာေပမယ့္ သူက ေဒါင္းမွ မဟုတ္တာ။ ခက္တာက သူက ေဒါင္းက မကတတ္ဘဲ အေတာင္ေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေတာ့ သူ႔ကုိယ္က ေဒါင္းေတာင္ အတုေတြက ကၽြတ္က်ေနတာ ျမင္မေကာင္းေတာ့။ အင္း..ေရွးေရွးတုန္းက ပုံျပင္လို ၀ိုင္းထိုးဆိတ္လို႔လဲ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ သံတမန္နည္းနဲ႔ ေျဖာင္းျဖမွလို႔ တိုင္ပင္ၾကရင္း က်ီးကန္းကို ဒီလိုေျပာသတဲ့…။

`ကဲ..၊ ကိုေရႊက်ီးေလးေရ၊ မင္းက လွမယ္ထင္ၿပီး ေကာက္ရတဲ့ ငါတုိ႔ အေတာင္ေတြကို မင္းကိုယ္မွာ ဆင္ျမန္းလာေပမယ့္ မင္းအေတာင္ အစစ္မွမဟုတ္တာကြယ္၊ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့.. မင္းက ငါတုိ႔ ေဒါင္းေတြလိုလဲ မကတတ္၊ ကဲကဲ.. က်ီးက က်ီးလို ေတာ္ရာေနပါကြယ္´

ေဒါင္းေတြက ျငိမ္းခ်မ္းေရးနည္းကို သုံးၿပီး ေျဖာင္းျဖလိုက္ေတာ့ က်ီးကန္းက ေျပလည္သြားရမယ့္ အစား ဒီလိုေတြးပါသတဲ့..။

`ဟားဟား..၊ ေဒါင္းအို ေဒါင္းစုတ္ေတြေတာ့ ငါ့အလွကို မနာလိုေတြျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳသတ္ေနၾကၿပီ။ ဘယ္ရမလဲ၊ ဟိုေရွးက ပုံျပင္ထဲက က်ီးစုတ္က ငတုံး၊ ငါ့လို ၂၁ ရာစုက်ီးကို ဒီလိုလာလုပ္လုိ႔ မရဘူးဆိုတာ အေၾကာင္းျပမွ´

အဲဒီလိုေတြးၿပီး ေတာအုပ္ထဲက အျခားေသာ သတၱ၀ါေတြကို ဒီလုိ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္…။

`အားလုံး..အားလုံး..။ သတၱ၀ါၾကီးငယ္ အေပါင္းတုိ႔ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဟာ တကယ္ေတာ့ က်ီးကန္းပါ၊ ေဒါင္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါဆို အားလုံး သိၾကပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဟာ ေကာက္ရလာတဲ့ ေဒါင္းအေတာင္မ်ားကို က်ေနာ့္ကုိယ္မွာ တန္ဆာဆင္ၿပီးေတာ့ ကကြက္ဆန္းကို ေဖာ္က်ဴးသူျဖစ္ပါတယ္၊ အျမင္သစ္ေအာင္ ဆန္းထြင္သူျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါကို ဟိုေဒါင္းအုိေတြက သူတုိ႔အေတာင္ေတြကို ခိုးၿပီး အေယာင္ေဆာင္ေနပါတယ္လုိ႔ မတရား စြပ္စြဲေနပါတယ္´

က်ီးကန္းရဲ့ အဲဒီစကားအဆုံးမွာ သူနဲ႔ အမ်ိဳးတူက်ီးကန္းေတြရဲ့ ၾသဘာေပးသံ တအာအာက တေတာလုံး ဟိန္းထြက္လာပါတယ္။ ေထာက္ခံတဲ့ လင္းတေတြက အေတာင္ပံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခပ္ရင္း ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ပါတယ္။

အဲဒီမွာတင္ ေဒါင္းေတြဟာ အ့ံၾသတႀကီး ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဟာ.. ဘယ္လို ျဖစ္ရတာပါလိမ့္။ သူ… ငါတို႔အေတာင္ေတြကို ငါတို႔မသိဘဲ ယူတာေလ..။ ငါတုိ႔အေယာင္ေဆာင္တာေလ။ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေနတာေလ..။

ေဒါင္းေတြက အံ့ၾသေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အႏွီ က်ီးကန္းကေတာ့ ေဒါင္းေတာင္ အတုေတြကို သူ႔ကိုယ္မွာ ဆင္ရင္း၊ တခ်က္တခ်က္မွာ သူ႔အေတာင္ အစစ္မည္းညစ္ညစ္ကို လွစ္ဟာျပရင္းနဲ႔ပဲ က်ီးမက် ေဒါင္းမက် အကကို ေဖာ္က်ဴးလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ တားမယ့္သူ မရိွ၊ ဆူညံစြာ အာတတ္တဲ့ က်ီးအုပ္ရဲ့ စူးရွတဲ့ အသံကို ေၾကာက္ရြ႔ံေနေလေရာ့သလား။ က်ီးကန္းေျပာတဲ့ ေခတ္သစ္ေမာ္ဒန္ အကမွာပဲ နစ္ေမ်ာေနေလေရာ့သလား။ က်ီးကန္းကေတာ့ ေဒါင္းေတာင္ အတုတခု ကၽြတ္က်လိုက္၊ ေနာက္အေတာင္သစ္ေတြ (ဘယ္ကမွန္းမသိ) သူ႔ကိုယ္မွာ ဆင္လာလိုက္..။ သူေျပာတဲ့ ကကြက္ဆန္းေတြကို ကိုးရို႔ကားယားကလိုက္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ..၊ ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ ေဒါင္းေတြက ေဒါင္းအကကရင္း၊ က်ီးေတြကလဲ ေဒါင္းအကကရင္း …။

ကလိုေစးထူး

Wednesday, February 21, 2007

သင္ၾကိဳက္ရာ ေရြးခ်ယ္ပါ …

`စာ´ ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို သိဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္ စတင္ၾကိဳးစား ခဲ့ရတာေတာ့ အသက္ငါးႏွစ္သား အရြယ္ကပါ။ ၀လုံးကေလး ၀ိုင္းေအာင္ေရးလုိ႔က စလို႔ က-ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္၊ ညအခါလသာသာ စသည္ စသည္ အစပ်ိဳးလုိ႔ စာနဲ႔ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရပါတယ္။

ဟိုးကေလးဘ၀ ငယ္ငယ္ကေတာ့ စာသင္ခဲ့ရတာဟာ မိဘက ေက်ာင္းကိုပို႔ေပးလို႔ပါ။ စာတတ္ေစခ်င္တဲ့ မိဘေၾကာင့္ စာသင္ရပါတယ္။ စာသင္ေတာ့ စာေတြဖတ္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုစာေတြလဲ။ ေက်ာင္းစာေတြပါ။ ေက်ာင္းကဗ်ာေတြပါ။

အရြယ္ကေလး ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားစာေတြကိုလဲ စိတ္၀င္စားတတ္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ပထမဦးဆုံး ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ျပင္ပစာကေတာ့ ေရႊေသြးနဲ႔ တုိ႔ေက်ာင္းသား စာေစာင္ေတြပါ။

က်ေနာ္ ငါးတန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဦးငယ္က (သူတုိ႔ေခတ္အေခၚ) အဆင့္ျမင့္တန္း ေက်ာင္းသားၾကီးပါ။ ဦးငယ္ရဲ့ ျမန္မာစာ ျပ႒ာန္းစာအုုပ္ကို အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီစာအုပ္ထဲက `ေမာင္ဘစီ´၊ `ကိုေဇာ္၀ိတ္ႏွင့္ တုိင္းလုံးေက်ာ္၏ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ´၊ `စေလာင္းဖုံးတခ်ပ္´၊ `လွည္းဆရာႏွင့္ လကၤာဆရာ´ စကားေျပေတြဟာ ယေန႔ထိတုိင္ေအာင္ စိတ္ထဲစြဲေနတဲ့ စာေကာင္းေတြပါ။

က်ေနာ္ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္မွာ စာအုပ္အငွားဆုိင္က စာအုပ္ေတြကို စဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးသာသာဆုိေတာ့ ကာတြန္းေတြအဖတ္မ်ားပါတယ္။ ျပာေလာင္၊ ျပာဂေလာင္ ျပာလေခ်ာင္၊ စံေရႊျမင့္ အစရိွတာေတြပါ။ ေနာက္.. ကာတြန္း ဦးေအာင္ရိွန္ရဲ့ ဦးစိတ္တိုႏွင့္ ေမ်ာက္ညိဳ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာေခတ္ေပၚ ၀ထၳဳေတြကို ဖတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ `သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခုိင္´ ၀ထၳဳကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ စြယ္ေတာ္ရြက္၀ါ၀ါေလးေတြကို သိမ္းထားတတ္တဲ့ ေမာင္နဲ႔ ခိုင္ …။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ၀ထၳဳ၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ အသက္ ၁၇၊ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္တုန္းကဆိုရင္ ေစာျပည့္ခ်မ္းသာ၊ ေစာျပည့္မာလာ အစရိွသူေတြရဲ့ စာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လူဖတ္မ်ားၾကတာကို သတိရေနပါတယ္။ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မီကုိဇူးဇင္၊ ႏိုကိုဇူးဇင္၊ လြန္းထားထား၊ လမင္းမိုမို သူတို႔သူတို႔တေတြဟာ ဘက္ဆဲလားေခၚ စာအုပ္အေရာင္းရဆုံး စာရင္း၀င္ေတြ ျဖစ္လုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ ဘက္ဆဲလား စာေရးသူေတြရဲ့ စာေတြကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာစာေပ တုိးတက္မႈအရေရာ၊ ရသပိုင္းဆုိင္ရာေရာ၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔သရုပ္ေဖာ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဘာတခုမွကို ေပးႏိုင္စြမ္းရိွတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ႏိုကုိဇူးဇင္ရဲ့ ၀ထၳဳတအုပ္မွာဆုိရင္ တံခါးေခါက္သံ `ေဒါက္´ ဆိုတဲ့ စာလုံး တလုံးတည္းကို တေၾကာင္းႏႈန္းနဲ႔ ေျခာက္ေၾကာင္းတိတိ ေရးတာကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ၀ါက်တုိေတြနဲ႔ စာေဖာင္မျပည့္ျပည့္ေအာင္ ၀ထၳဳတအုပ္စာ ေရးတတ္တဲ့ ဒီလုိလူေတြ ဘာလို႔ ဘက္ဆဲလား ျဖစ္ေနရပါသလဲ။

လြန္းထားထားဆိုရင္လဲ သရုပ္လြန္ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေယာက္်ားမုန္းတီးေရးဆန္ဆန္ ၀ထၳဳေတြ၊ ကလဲ့စားေခ် ၀ထၳဳေတြသာ အေရးမ်ားပါလ်က္နဲ႔ ေရာင္းတန္း၀င္ ပထမတန္းစား ျဖစ္လို႔ေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စာေပနယ္ဆုိတာ ေစ်းတန္းၾကီး တခုနဲ႔ တူတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္။ အဲဒီေစ်းတန္းထဲမွာ ေကာ္ဖီဆုိင္လဲရိွ၊ ပန္းဆုိင္လဲရိွ၊ သစ္သီးဆုိင္လဲရိွ၊ အဲ.. အရက္ဆုိင္လဲ ရိွတာေပါ့။

ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူက ေကာ္ဖီဆိုင္၀င္၊ ပန္း၀ယ္ခ်င္သူက ပန္းဆိုင္တန္းကိုသြား၊ သစ္သီးစားခ်င္သူက သစ္သီးဆိုင္ကို ေရြး၊ မူးယစ္လိုသူမ်ားကေတာ့ အရက္ဆိုင္ထဲသို႔ ေပါ့ …။

အရက္သမားတေယာက္ အရက္ေသာက္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္းေလး တခြက္ အတင္းတိုက္လဲ သူ ေသာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ …ေကာ္ဖီတခြက္ကို မက္မက္ေမာေမာ ရွိသူမ်ားကလည္း အရက္ကို အဖက္လုပ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အရက္ၾကိဳက္သူေတြအတြက္ အရက္ဆုိင္လိုအပ္သလို ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူေတြအတြက္ ေကာ္ဖီဆိုင္ လိုအပ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ အႏွီ စာေရးခ်ာၾကီးေတြ (စကားမပီတာ မဟုတ္ပါ၊ ခပ္ခ်ာခ်ာစာေတြ ေရးသူေတြျဖစ္လို႔ စာေရးခ်ာၾကီးေတြလို႔ သုံးလိုက္ျခင္းပါ)ေနရာရျခင္းဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပါလဲ။

ကဲ.. က်ေနာ္တုိ႔ ေကာ္ဖီဆုိင္၀င္မလား…။ အရက္ဆုိင္ ၀င္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္မလား.. ။ အရက္စပ္ေရာင္းမလား..။ အရက္ဆိုင္မွာ လူစည္တာေတာ့ မေကာင္းလွပါ။

ကလိုေစးထူး

Tuesday, February 20, 2007

သူတို႔ ... သူခိုး ...

“ခိုးျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရိွေလသည္။ က်မ္းဂန္မ်ား၌မေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမ်ဳိးေတာင္ပင္ ျပထားေလသည္။ ဥစၥာ ပစၥည္းခုိးျခင္းကိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ မရိွလို႔ ခိုးယူတာ၊ စားစရာ မရိွသျဖင့္ ခိုးတာ စသျဖင့္ ခြင့္လႊတ္မယ္ဆိုလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ေကာင္းပါ၏။

ယခု ခိုးျခင္းမ်ိဳးကား………..”


အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာသားေတြကေတာ့ ၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလထုတ္ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းက ေဆာင္းပါးရွင္ ဥကၠာေက်ာ္ရဲ့ `ခိုးရဲလိုက္တာ´ ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးရဲ့ နိဒါန္းပါ။
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းဟာ တခါတေလမွာ အဲဒီလိုပဲ သူခိုးေဖာ္ထုတ္တ့ဲ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ခပ္စပ္စပ္ကေလး ေ၀ဖန္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ေဖာ္ျပေလ့ရိွပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔စာေတြကို ခိုးေနတာပါလိမ့္…။

၂၀၀၁ ခုနွစ္ ေမလထုတ္ Beauty မဂၢဇင္းမွ ကိုအိမ့္ ရဲ့ `အလြမ္းညေန´ ကို ၂၀၀၆ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ Beauty Max မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာမင္းေ၀ ဆုိသူက `ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညေနခင္း´ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ခိုးယူပါသတဲ့။ အဲဒီ ကဗ်ာမင္းေ၀ ဟာ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ကိုယ့္နာမည္ ခပ္တည္တည္တပ္ ေပးပို႔လို႔ မဂၢဇင္းတေစာင္မွာ ျပႆနာ တက္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။ တျခားလူ ဘာသာျပန္ၿပီးသား စာကို သူကုိယ္တုိင္ ျပန္သလုိလို ခပ္တည္တည္လုပ္ ေဖာ္ျပလို႔ ျပႆနာ တက္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။
၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လထုတ္ ရုပ္ရွင္ ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာ သူခိုး တေယာက္ကို ေဆာင္းပါးရွင္ မီးအိမ္သစ္က ေဖာ္ထုတ္ထားျပန္ပါတယ္။

၂၀၀၅ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ႏြယ္နီ မဂၢဇင္းမွာ ပါ၀င္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ `ေျမလတ္ ေမာင္ျမင့္သူ´ ရဲ့ `ေယာင္´ အမည္ရ ကဗ်ာကို ၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၀)ရက္ ေသာၾကာေန႔ထုတ္ အလကၤာ ၀တ္ရည္ ဂ်ာနယ္မွာ အိုင္ဗင္ဂ်ိဳး(ကေလး) ဆိုသူက `ဥေယ်ာဇဥ္´ နာမည္နဲ႔ ခိုးယူ ေဖာ္ျပျပန္ပါသတဲ့။

ေနာက္ထပ္ ဖတ္မိတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ထူးလဲ ထူးဆန္းပါတယ္။ အ့ံလဲ အ့ံၾသမိပါတယ္။ နာမည္ၾကီး စုံေထာက္၀တၳဳေရးဆရာ တေယာက္က ကုိယ့္စာ ကုိယ္ျပန္ခိုးတာကို ေဆာင္းပါးရွင္ စစ္မင္းလွ်ံ(ရွမ္းေျမ) က ၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ ေမလထုတ္ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းမွာ `လူလိမ္တေယာက္၏ စြန္႔စားခန္း´ ဆုိၿပီး ေဖာ္ထုတ္ေရးသားပါတယ္။ အဲဒီ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာကေတာ့ တျခားလူ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာ တကၠသုိလ္တင္ျမင့္ပါ..တဲ့။

တကၠသိုလ္တင္ျမင့္ဟာ သူေရးခဲ့တဲ့ `ပုခုံးေျပာင္း၍ ထမ္းလိုက္သည္´ ၀ထၳဳက စာသားတခ်ိဳ႔ကို သူကိုယ္တုိင္ေရးတဲ့ `သူေဌးသား တေယာက္၏ စြန္႔စားခန္း´ ဆိုတဲ့ ၀ထၳဳမွာ ပုံတူ ျပန္လည္ကူးခ်ျပန္ပါတယ္။ စစ္မင္းလွ်ံ(ရွမ္းေျမ)ဟာ ျမင္လဲ ျမင္တတ္ပါေပတယ္။ သူ အဲဒီလို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပေတာ့မွ က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာ တကၠသုိလ္တင္ျမင့္ဟာ ဒီလိုပါလား ဆိုတာ သိရပါတယ္။

ကဲ..။ ဒီလူေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီ အဒိႏၷဒါနာကံကို က်ဴးလြန္ေနၾကပါသလဲ။ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပသူေတြကေတာ့ ဒီလို ေရးထားၾကပါတယ္။

ဥကၠာေက်ာ္က….

“လိမ္လည္မႈႏွင့္ ခိုးယူျခင္း၊ ကိုယ့္မွာ မရိွတဲ့ အရည္အခ်င္းကို ရိွေလဟန္၊ မိမိ၌အသိဉာဏ္၊ ခံစားဖန္တီးႏိုင္စြမ္း၊ တီထြင္ႏိုင္စြမ္း မရိွသည္ကို ရိွေလဟန္၊ ဟန္လုပ္ၾကြား၀ါ လိမ္လည္ျခင္း။ ထိုသို႔ လိမ္လည္ရာ၌ သူတထူး၏ အႏုပညာ ပစၥည္းတရပ္အား မိမိအႏုပညာ ပစၥည္းတရပ္ အျဖစ္ ခိုးယူၾကြား၀ါျခင္း။ ထိုခိုးယူမႈသည္ ကံႏွစ္ပါးကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္း ခိ်ဳးေဖာက္ရုံတင္မဟုတ္၊ ကိုယ့္မရိွေသာ ဂုဏ္ကို အထင္ၾကီးခံလိုမႈ၊ အေလးစားခံလိုမႈ၊ အရိုေသခံလိုမႈ၊ ထိုမွ အဆင့္ဆင့္ လိမ္စားလုိမႈအထိ အဆင့္ဆင့္ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ ပါေနသည္။”

မီးအိမ္သစ္ကေတာ့ ဒီလုိေျပာပါတယ္…

“ငါးပါးသီလတြင္ ဒုတိယ သီလက်ဳိးတာႏွင့္ အတူတူပါပဲ။ ရွက္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။ ………………….။ ဤမရိုးမသားမႈျဖင့္ မလုံမလဲစိတ္ကို ဟန္လုပ္ၿပီး ပုဆိုးၿပဲနွင့္ ဇြတ္အတင္း ကာေနမည္ဆိုလွ်င္ ကုိယ့္ေၾကာင့္ စင္သြားတဲ့ တံေတြးစက္ ဘယ္သူရွက္ဖို႔လဲ ဟုသာ ေမးလိုက္ခ်င္ပါသည္။”

စစ္မင္းလွ်ံ (ရွမ္းေျမ)ကေတာ့…

“ဒီလို ေတာင္ကူး၊ ေျမာက္ကူး ကိစၥေတြကို ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ စာေရးဆရာၾကီးမ်ားကေရာ ဘယ္လို သေဘာရၾကလဲ မသိဘူးခင္ဗ်။ ဒီလို လူလိမ္လူေကာက္ေတြကို ထိေရာက္စြာ ဟန္႔တားအေရးမယူရင္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ပြားမ်ားလာမယ့္ အႏၱရာယ္ကိုေရာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေတြးရင္း ေတြးရင္းကို ခ်မ္းလာၿပီ။ `အို…၊ မင္းကလည္း ကိုယ္မဟုတ္ရင္ၿပီးတာပဲ၊´ လို႔ မေနၾကဘဲ အားလုံးမွာ တာ၀န္ရိွတယ္၊ ေျဖရွင္းသင့္တယ္လို႔ ထင္မိတာပဲ ခင္ဗ်ာ။”

အထက္ပါ စာေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ တခုေတြးမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေတြ အဲဒီလိုမ်ိဳး ခုိးရာပါ စာေတြကို မသိခင္က ဖတ္မိေနရင္ ထားပါေတာ့။ သိသိၾကီးနဲ႔ ဖတ္ရင္၊ အားေပးေနရင္ ဒါဟာ အဆိပ္ပင္ခပ္ၾကီးၾကီးကို ေရေလာင္းရုံတင္မက ေျမၾသဇာပါ ထည့္ေပးေနသလုိ ျဖစ္ေနပါေရာလား။

ပေလးဘိြဳင္ သန္းႏိုင္ သီဆိုခဲ့ၿပီး လူၾကိဳက္အင္မတန္မ်ားခဲ့တဲ့ `ညေမႊးပန္း´ သီခ်င္းဟာ လမ္းေပၚက ေကာက္ရခဲ့တာပါတဲ့။ အဲဒီသီခ်င္းကို ထုတ္ေ၀ခဲ့သူကေရာ၊ သီဆိုသူကပါ ဒါဟာ သူတို႔ပဲ ဖန္တီးသေယာင္ေယာင္ ဘယ္သူကမွ ျငိမ္မေနခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါဟာ လမ္းေပၚက ေကာက္ရတဲ့ သီခ်င္းစာသားပါ။ မူရင္းေရးသူကို ဂုဏ္ျပဳပါမယ္လို႔ လူၾကီးလူေကာင္းပီသစြာ (လူမသိခင္ကတည္းက)ေဖာ္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။ အလြန္ကို ေလးစားစရာ ရုိးသားတဲ့ ဂုဏ္ပါ။

က်ေနာ့္ကို လူတေယာက္က အရသာ ထူးကဲလွတဲ့ စားဖြယ္တခုခုကို လာေကၽြးေနရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ အရင္ဆုံးေတာ့ စားလိုက္မိမွာပါပဲ။ တခုပါပဲ။ က်ေနာ္ ခိုးရာပါကိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အရသာေကာင္းပါေစ မစားခ်င္ပါဘူး။ ထမင္းၾကမ္းခဲကိုသာ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ယပ္ခပ္စားရင္း ေက်နပ္ေနခ်င္ပါတယ္။

ကလိုေစးထူး

Monday, February 19, 2007

ကြန္ျပဴတာ Vs ျမန္မာႏိုင္ငံ Vs အင္တာနက္

`ဟဲ့၊ ကီးဘုတ္ကို ျဖည္းျဖည္းႏွိပ္ေလ၊ ပ်က္ကုန္အုံးမယ္´

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမဳိ႔ရဲ့ ပထမဦးဆုံးေသာ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကို မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာ အခန္းေစာင့္ ဆရာမက လာဟန္႔တာပါ။

တကယ္ပါ။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ အထိ ကြန္ျပဴတာကို (အျပင္မွာ) မျမင္ဖူးပါဘူး။ ကမၻာတဖက္ျခမ္းမွာ ကြန္ျပဴတာဟာ လူေတြရဲ့ မရိွမျဖစ္ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ကေတာ့ ကြန္ျပဴတာကို တီဗီြနဲ႔ လက္ႏွိပ္စက္ ေပါင္းထားတဲ့ အရာတခုလုိ႔ပဲ ျမင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္ကို အမီလိုက္ခ်င္လြန္းေတာ့လဲ ဟိုစာေစာင္ဖတ္၊ ဒီမဂၢဇင္းဖတ္နဲ႔ ကြန္ျပဴတာကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။

က်ေနာ္ဆယ္တန္း ေအာင္ခါစ အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးမင္းမ်ားမွာ ေရာဂါတခု စြဲကပ္ပါတယ္။ အဲဒီေရာဂါကေတာ့ မာလ္တီမီဒီယာဂရုပ္ ေရာဂါပါ။ ၿမိဳ႔တကာက ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ျပဴတာခန္းေတြ ဖြင့္ေစၿပီး စာခပ္ေတာ္ေတာ္ ကေလးတေယာက္ေယာက္ရဲ့ ၾကက္တူေရြး စာအံသံကို ၿမိန္႔ၿမိန္႔ၾကီး နားေထာင္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ သူတုိ႔ပုံ ျပဴးတူးၿပဲတဲနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္ တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံ ကမၻာေပၚမွာ မရိွေတာ့သေယာင္ အၾကြားေရာဂါ ထေတာ္မူၾကပါတယ္။

အဲဒီ ေရာဂါဂယက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ဘုရားပြဲအမည္ခံ ေလာင္းကစား၀ိုင္း မ်ားစြာက အေကာက္ေငြေတြနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ေလးလုံး၀ယ္ၿပီးသကာလ အစိမ္းေရာင္၀တ္ လူၾကီးမင္းမ်ားက တပင္တပန္းနဲ႔ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ေတာ္မူၿပီး ကြန္ျပဴတာခန္းမ ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကမွ တဆင့္ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းေပါ့။ အဲဒီတုန္းက တေယာက္ကို သင္တန္းေၾကး ငါးေထာင္ေပးရပါတယ္။

ကြန္ျပဴတာကို မျမင္ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ သင္ေပးသမွ် အရာရာဟာ ထူးဆန္းေနပါတယ္။ တုိက္ပင္းက်ဴတာမွာ အေပၚက က်လာတဲ့ စာလုံးေတြကို မလြတ္တမ္း ရိုက္ရတာကိုလဲ ထူးဆန္းသလို မိုက္ခရိုေဆာ့၀ါ့ဒ္မွာ ပုံေလးေတြ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း၊ စာတန္းေလးေတြ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း ေျပာင္းရတာကိုလဲ သိပ္ဆန္းေနပါတယ္။

တေန႔မွာ က်ေနာ္က ျမန္မာ့ဓန မဂၢဇင္းမွာ သတင္းတပုဒ္ ဖတ္မိပါတယ္။ `ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အီး-ေမးလ္ သုံးလုိ႔ရၿပီ´ ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ ဖတ္သာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အီးေမးလ္ဆိုတာ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ဆက္စပ္သုံးစြဲတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ တကယ္ မသိပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ သင္တန္းဆရာကို ေမးေတာ့ (တကယ္ပါ) သူလဲ မ်က္လုံးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔။

အဲဒီတုန္းက ကြန္ျပဴတာ သင္တန္း တလၿပီးသြားေတာ့ က်ေနာ္ ဘာတတ္ခဲ့လဲ ဆိုေတာ့ တိုက္ပင္းက်ဴတာ ေကာင္းေကာင္း ရုိက္တတ္လာပါတယ္။ ဟိုစမ္းဒီစမ္းနဲ႔ စာနည္းနည္း ရိုက္တတ္ပါတယ္။ မိုက္ခရိုေဆာ့၀ါ့ဒ္မွာ ပုံေတြကလိတတ္ပါတယ္၊ ဒါပါပဲ။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကြန္ျပဴတာရဲ့ အေရးပါမႈ၊ အင္တာနက္ရဲ့ အရာေရာက္မႈ အခန္းက႑ဟာ တေန႔တျခား က်ယ္ျပန္႔လာပါၿပီ။ ဒါဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူၾကီးမင္းေတြ ေတာ္လို႔ မဟုတ္ပါ။ ေခတ္ရဲ့ ေတာင္းဆိုမႈန႔ဲ လူငယ္ေတြရဲ့ အားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္လုိ႔ က်ေနာ္ျမင္မိပါတယ္။ ဒါျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးမင္းေတြက ဒီအတြက္ ဘာမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့့္။

ေဟာဒီ ပို႔စ္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။

မခံခ်င္ ျဖစ္စရာလဲ ေကာင္း၊ ရယ္ခ်င္စရာလဲ ေကာင္းတဲ့ အဲဒီ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဟိုလူၾကီးေတြကိုလဲ ေမတၱာ ပို႔မိပါရဲ့။ တင္ေပးတဲ့ ဘေလာ့ရွင္ကိုလဲ သိခြင့္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

သူမ်ားေတြႏိုင္ငံက လွမ္းေနတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့ ေျခလွမ္းကို သြက္သထက္ သြက္ေအာင္ အစုိးရက အားေပးပါတယ္။ အေထာက္အကူ ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံကေတာ့ လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို တန္႔ေအာင္လုပ္ပါတယ္။ ရပ္ေအာင္ ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြက ၾကာလာ..။ သြားေတာ့ သြားေနပါရဲ့ ..။ ဒါေပမယ့္ အေရွ႔ကို မဟုတ္ဘဲ အေနာက္ကိုသာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ကလိုေစးထူး

Friday, February 16, 2007

ကြာျခားမႈ..

ရာဇ၀င္ထဲက ေမာင္ရစ္
မင္းေစကို သူထေတာင္း
ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း ျဖစ္သတဲ့
ေအာ္.. ကိုေမာင္ရစ္ရယ္
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေခတ္မို႔လို႔သာေပါ့ဗ်ာ..။

ကလိုေစးထူး

Wednesday, February 14, 2007

လမ္းႏွင့္ ပန္းတိုင္

လြန္ခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔ ညေနကေပါ့…။

ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အတူ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ တစုံတရာကို ၀မ္းနည္းသလိုလို ခံစားေနမိခဲ့ပါတယ္။ ေဘးဘီကို ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ သစ္ပင္ေတြက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔ ငိုေတာ့ မေယာင္ေယာင္။

ျမစ္ကူးတံတားနားက ထုိင္ေနက် ထိုင္ခံုေလးကိုေရာက္ေတာ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ ရာသီဥတုကို ဂရုမစိုက္ခ်င္ေတာ့ဘဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လမ္းကေလး..။ တခုခုမ်ား ေျပာခ်င္ ေနေလေရာ့သလား..။ အားရပါးရၾကီး ေအာ္ဟစ္ ပစ္ခ်င္လာတယ္။

`ေဟး………….´

ေတာတန္းေလး တခုလုံး ပဲ့တင္ထပ္သြား အၿပီးမွာ ေခၚသံတခု ထြက္လာတယ္။ လမ္းကေလး….။ က်ေနာ့္ရဲ့ လမ္းကေလး…။

`ေကာင္ေလး..´
`ဗ်ာ´
`မင္း.. ငါ့ကို ခြဲသြားေတာ့မယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား´
`…………´

လမ္းကေလးရဲ့ သက္ျပင္း ရိႈက္သံေလလား မသိ။ ေလျပင္းတခ်က္က ၀ူးကနဲ တုိက္ခတ္သြားတယ္။

`မင္းကို ငါနည္းနည္းေတာ့ မွာခ်င္တယ္ကြာ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`တကယ္ေတာ့ကြာ၊ လူေတြ အားလုံးဟာ မတူညီတဲ့ ပန္းတုိင္ ကိုယ္စီနဲ႔ လမ္းကိုယ္စီ သြားေနၾကတာပါ´
`အင္း´
`သြားေနၾကတဲ့ လမ္းက တူေနရင္ေတာင္ ပန္းတိုင္က မတူတတ္ျပန္ဘူးကြ´
`…………´
`အခု မင္းငါ့ကို ခြဲသြားေတာ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းသြားခ်င္တဲ့ ပန္းတုိင္ကေတာ့ နဂိုပန္းတုိင္ပဲ မဟုတ္လား´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ေအး၊ အဓိကက အဲဒါပါပဲကြာ၊ ပန္းတုိင္ေရာက္ဖုိ႔ပါပဲ´
`…………..´
`ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လူ၊ အခု မင္းသြားရမယ့္ လမ္းသစ္ကေတာ့ ငါ့လုိ မေအးခ်မ္းဘူးဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔၊ သူမ်ား လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္သြားရင္ မင္းကို ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုက္ပစ္မယ့္ ေကာင္ေတြ မနည္းသလုိ၊ မင္းလမ္း မင္းသြားေနတာေတာင္ မထိတထိ စတတ္တဲ့ ေကာင္ေတြလဲ ရိွမွာပဲ´
`…………….´
`ဟြန္းသံ တတီတီနဲ႔ ဆဲတတ္တဲ့ စည္းမရိွ ကမ္းမရိွ ယာဥ္ေမာင္းေတြကလဲ မင္းသြားေနတဲ့ လမ္းမွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ေပးၾကအုံးမွာပဲ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ကဲ.. မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္၊ သြားေတာ့ ေကာင္ေလး၊ မင္း ခလုတ္တိုက္တုန္းက ငါမွာတာကိုလဲ မေမ့ပါနဲ႔၊ မင္းေလွ်ာက္မယ့္ ပန္းတုိင္ မေရာက္မီ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ကြာ´

အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပာလဲ့လဲ့ မိုးေကာင္းကင္က ေန၀င္ခ်ိန္ ဆည္းဆာအလွကို သရုပ္ေဖာ္ရင္း ၿပဳံးျပေနေလရဲ့။ ကုန္းမို႔မို႔ေလးေပၚ အေရာက္မွာေတာ့ ႏွင္းျဖဴျဖဴ ဆုပ္ေတြကို လမ္းကေလးအေပၚ ပစ္က်ဲ ခ်လိုက္တယ္။ အျပာေရာင္ မိုးသားေအာက္မွာ အျဖဴေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ႔ လမ္းကေလးဟာ က်ေနာ့္ကို ၿပဳံးၾကည့္ေနရင္း ……..။

ကလုိေစးထူး

Tuesday, February 13, 2007

ေန႕ေတြထဲမွာ….

`က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး ´ ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အဖုိးတန္မႈကို ဖ်ားနာဖူးမွပဲ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္နဲ႔ ေပေပေတေတ ေနမိတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဖ်ားလိုက္တာ သုံးရက္ေလာက္ အီစိမ့္သြားပါတယ္။ အလုပ္လဲ ႏွစ္ရက္ပ်က္၊ ဘေလာ့မွာလဲ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ႏိုင္နဲ႔။ အခုေတာ့ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ေလာက္ပါၿပီ။

ေဖေဖာ္၀ါရီလဟာ ေတာ္ေတာ္ထူးျခားပါတယ္။ ႏွစ္ေတြထဲမွာဆုိရင္ ရက္အနည္းဆုံး ပိုင္ဆုိင္တဲ့လ၊ ေလးႏွစ္မွာ တႀကိမ္ တရက္ပိုတိုးခြင့္ရတဲ့လ။

အဲဒီလို ထူးျခားတဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာမွ အမွတ္ရစရာ ေန႔ေတြက ရိွေနျပန္ပါေသးတယ္။ အားလုံး သိၿပီးသား အဲဒီရက္ေတြကို က်ေနာ့္အျမင္၊ က်ေနာ္ခံစားခ်က္ေလးကို တင္ျပပါရေစ။

“ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂)ရက္”
ဟိုးငယ္စဥ္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့စဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီေန႔ကို မေရာက္ခင္ တလခန္႔အလိုေလာက္မွာကတည္းက စၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ ခန္းမမွာ တႏွစ္တာ နားခိုေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စု အလံေတာ္ကုိ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔ သယ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ သရုပ္သကန္ကို ေပၚလြင္ေစခဲ့တဲ့ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို တျပည္လုံးက တုိင္းရင္းသားျပည္သူေတြက မေမ့ေစေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာလုိ႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ (ဒီထက္ပုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလဲ ရိွေကာင္း ရိွပါလိ့မ္မယ္၊ သိသူမ်ား ေျပာျပရင္ အထူး ေက်းဇူးပါ)

ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရဲ့ က်ိဳကၠဆံကြင္းမွာေတာ့ ျပည္နယ္ႏွင့္ တုိင္းအလိုက္၊ ၀န္ၾကီးဌာနအလိုက္ ျပခန္းေတြကို ျပည္ေထာင္စုေန႔ မေရာက္မီ တလေလာက္ အလိုကတည္းက ဖြင့္လွစ္ျပသပါတယ္။ အဲဒီ ျပခန္းေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ၀န္ၾကီးဌာနေတြရဲ့ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈေတြကို ေဖာ္ျပေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြကလဲ ေက်ာင္းသားေတြကို လိုက္ပို႔ေပးေလ့ရိွပါတယ္။

အခုေတာ့ အဲဒါေတြ မရိွေတာ့ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ မရိွေတာ့တာလဲ ဆိုတာကေတာ့ …?

က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က ျပည္ေထာင္စုေန႔ကုိ ႏွစ္တုိင္း သတိရပါတယ္။

“ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၃) ရက္ေန႔”
ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္သုံးမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ … အစခ်ီ ကဗ်ာေလးရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို လူ႔ေလာကထဲ စတင္ပို႔ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေန႔လို႔ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ ေမြးေန႔ဟာ ကေလးမ်ားေန႔လုိ႔ေတာ့ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကို ထိန္းသိမ္းတဲ့လူေတြက ထိန္းသိမ္းေနသေလာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ ေမ့ထားတဲ့ လူေတြကလဲ ေမ့ထားလို႔ ေနၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမ့တဲ့လူကလဲ သူ႔တာ၀န္အရ အတင္းေမ့၊ ၾကိဳးစားထိန္းသိမ္းသူေတြကလဲ ထိန္းသိမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ (၉၂)ႏွစ္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။

“ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၄) ရက္ေန႔”
ဒီေန႔ဟာ ဘာေန႔ဆုိတာကို က်ေနာ္စတင္ သိခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ထက္ မပိုေလာက္ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ဟာ ခ်စ္သူေတြအတြက္ သီးသန္႔မဟုတ္ဘဲ မိဘ၊ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အတြက္လဲ ပါ၀င္တယ္လို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ စီးပြားေရး သမားေတြရဲ့ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ အဲဒီေန႔ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိတာနဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ့ အေတြးထဲမွာ အရင္ဆုံး သတိရလိုက္တာက သူတုိ႔ရဲ့ ခ်စ္သူရည္းစားေတြပါ။

ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ခ်စ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်စ္ပိုသြားၾကတယ္ဆုိတာ အတတ္မသိႏိုင္ေပမယ့္ ေငြရွာတတ္တဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြကေတာ့ အေတာ္အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ခ်စ္သူကို ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေရာက္ခါမွ ထူးထူးျခားျခားနဲ႔ `ခ်စ္တယ္´လို႔ က်ေနာ္ မေျပာခ်င္ပါ။ က်ေနာ္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ မေရာက္လဲ သူသိပါလိမ့္မယ္။ သူက်ေနာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာလဲ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္သိပါတယ္။

က်ေနာ့္ ခ်စ္သူကို ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေရာက္ခါမွ `လက္ေဆာင္´ ဆိုၿပီး က်ေနာ္မေပးခ်င္ပါ။ သူတကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့ လုိအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဖုိ႔သာ ၾကိဳးစားခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္း လက္ေဆာင္က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ကဒ္ တခုထက္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူကို ပုိလုိ႔ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေစပါလိ့မ္မယ္။

ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ လူသားတုိင္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ အျပန္အလွန္ တကယ္ ထားႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ဒါဟာ ျငိမ္းေအးသာယာမႈ တခုပါပဲ။


(တိုက္ဆုိင္ပါတယ္။ ဒီစာကို ေရးေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ ကြန္မန္႔ တခုတက္လာပါတယ္။ ဘေလာ့ကို စေရးေရးခ်င္းရက္ပိုင္းေတြမွာ တင္ခဲ့တဲ့ `ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အတၳဳပၸတၱိ´ ပို႔စ္အတြက္ အမည္မသိစာဖတ္သူရဲ့ ေက်းဇူး စကားပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီပို႔စ္ကို က်ေနာ္တင္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေန႔ေတြက လူရဲ့ စိတ္ေလာက္ အေရးၾကီးတယ္လုိ႔ က်ေနာ္မထင္ပါခင္ဗ်ား။)

ကလုိေစးထူး

Saturday, February 10, 2007

အမွတ္တမဲ့မ်ားမွသည္ .....

`နင္ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္ရင္၊ ေရာ့ ေဟာဒီမွာ ေထာက္စူးခၽြန္၊ အဲဒါနဲ႔ နင့္လက္ေပၚမွာ ငါ့နာမည္ကို ေရးျပ´

`ဘုရားျမတ္စြာ´ လို႔ အလန္႔တၾကား တလိုက္မိပါတယ္။ ေကာင္ေလးကလဲ မထီတရီ အၿပဳံးတခ်က္ ၿပဳံးလိုက္ရင္း ေကာင္မေလး ကမ္းေပးတဲ့ ေထာက္စူးခၽြန္နဲ႔ သူ႔လက္ဖ်ံေပၚမွာ `မိုး၀ႆန္´ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေရးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက မ်က္လုံးေလး အ၀ိုင္းသားနဲ႔ ေကာင္ေလးလက္ကို ျဖတ္ကနဲ ဆြဲလို႔..။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အေပၚမွာ က်ေနာ္ေရးျပခဲ့တာက ျမန္မာဗီြဒီယို ဇာတ္ကားတခုက ဇာတ္၀င္ခန္းေလး တခုပါ။ အဲဒီ ဇာတ္ကားကို ၾကည့္အၿပီးမွာေတာ့ အေတြးတစ ၀င္လာတာမို႔ ဒီစာကို ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာ ရုပ္ရွင္/ဗီြဒီယုိေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ရင္ဖြင့္ဖူးတာကို အရင္ေျပာျပပါရေစ။

`ငါ မင္းတုိ႔ ဗမာကားေတြကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး´`ဘာျဖစ္လို႔လဲ သူငယ္ခ်င္းရ´`ဘာျဖစ္ရမလဲ၊ ဗမာကားေတြမွာ လူဆိုးေတြဟာ အၿမဲပဲ ရွမ္းေဘာင္းဘီ ၀တ္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ ရွမ္းေဘာင္းဘီဆုိတာ ငါတုိ႔ အျမတ္တႏိုးထားတဲ့ ရိုးရာေဘာင္းဘီကြ၊ အခုေတာ့ လူဆိုးခန္း ရိုက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ရွမ္းေဘာင္းဘီကို အၿမဲ၀တ္ေနၾကေတာ့ ငါတုိ႔ရိုးရာ ေဘာင္းဘီက လူဆိုးေဘာင္းဘီ ျဖစ္ေနတယ္´

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဒီလိုေျပာပါတယ္။

`ဗမာကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူဆိုးဂိုဏ္းေတြဟာ ျပင္ဦးလြင္မွာ ရိွတာမ်ားတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ၿမဳိ႔က အင္မတန္ေနလို႔ေကာင္းတာ လူတိုင္းသိတာပဲ၊ အခုေတာ့ ဗမာကားေတြကို ၾကည့္မွပဲ ျပင္ဦးလြင္ဟာ လူဆိုးအေျခစိုက္ ၿမိဳ႔လုိ႔ ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ´

ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ လူငယ္တေယာက္က တေန႔မွာ က်ေနာ့္ကို ဒီလိုေမးပါတယ္။

`ခရစ္ယာန္ေတြကို ဘယ္လိုျမင္လဲ၊ ဥပမာ- အေနအထုိင္ေပါ့´

က်ေနာ္က

`အေနအထုိင္က ခရစ္ယာန္ျဖစ္ျခင္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ျခင္းနဲ႔ မဆုိင္ဘူးေလ..လူနဲ႔ပဲ ဆုိင္တာ´

အဲဒီမွာ သူက ဒီလို ရင္ဖြင့္လာပါတယ္။

`ျမန္မာ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ ခရစ္ယာန္အေၾကာင္း ရိုက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္၊ နာမည္က အဂၤလိပ္နာမည္ေတြ၊ ပုံစံေတြက ခပ္ရွဳပ္ရွဳပ္ေတြ ရိုက္ၾကတယ္ေလ၊ အဲဒါေတြကို ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္´
သူက ရင္ဖြင့္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဒါဟာ သူ႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ တစြန္းတစသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူေျပာခ်င္တဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ ဒီထက္မက ရိွေနအုံးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာက သူ႔လို ခံစားေနရတဲ့လူဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရိွေနၿပီလဲ ဆုိတာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ဗမာက လူမ်ိဳးစုႀကီးပါ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္က ျမန္မာႏိုင္ငံ လူဦးေရရဲ့ ၇၀%ေက်ာ္ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္ေနခဲ့တာေတြက တျခားေသာ လူမ်ိဳးစုေတြ၊ တျခားေသာ ဘာသာ၀င္ေတြ အတြက္ ထိခိုက္ခံစားစရာ ျဖစ္ေနတာကို အထက္ပါ စကားေတြက သက္ေသျပေနပါၿပီ။

တခါတုန္းက တိုင္းရင္းသူ တေယာက္က က်ေနာ့္ကို ဒီလိုေျပာဖူးပါတယ္။ အဲဒီေျပာစကားကို ထိခိုက္ခံစားခဲ့မိလို႔ `က်ေနာ္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား´ ဆိုတဲ့ စာတပုဒ္ကိုေတာင္ ေရးျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။

`ဗမာေတြ အက်င့္ကိုမေကာင္းဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ဗမာစစ္စစ္ မိန္းကေလးေတြ´

က်ေနာ္ သူ႔ကို အျပစ္မတင္လိုပါ။ သူလဲ သူခံစားထားရတာ ရိွလို႔ေနမွာပါ။ တခုေတာ့ သိလိုက္ရပါတယ္။ လူမ်ားစု စာရင္းထဲမွာ ပါေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ အေျပာအဆို၊ အေနအထုိင္ ပိုမိုဆင္ျခင္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကို ရလိုက္တာပါ။ အထက္ေဖာ္ျပပါ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားေတြရဲ့ ရိုက္ခ်က္တခ်ိဳ႔ကေန တဆင့္ သူ႔စိတ္ထဲကို အဲဒီအေတြး သေႏၶတည္ခဲ့သလားဆိုတာကေတာ့ ေတြးစရာပါ။

`တိုင္းျပည္ တျပည္ရဲ့ အဆင့္အတန္းကို အဲဒီတုိင္းျပည္ရဲ့ ရုပ္ရွင္အရည္အေသြးကလဲ ျပတယ္´ လို႔ ေလ့လာ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့.. ရုပ္ရွင္ေတြကိုယ္တုိင္က အဲဒီလုိ ခြဲျခားႏွိမ့္ခ်တဲ့ ရိုက္ကူးတင္ျပမႈမ်ိဳးေတြ၊ အတုယူမွားစရာေတြ လုပ္ျပေနရင္ေတာ့ ဒါဟာ……..။

ကလိုေစးထူး

Tuesday, February 06, 2007

အိမ္ျပန္ခ်ိန္...

အိမ္ကို မင္းလြမ္းေနသားနဲ႔ ေတေပၿပီး…
အခုေလာက္ထိေအာင္ မင္းမခြဲစဖူး…..

အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ဖြင့္မိလိုက္တဲ့ သီခ်င္းကို နားေထာင္ၿပီး လူက ငိုင္ကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အင္း… အိမ္ကိုခြဲခဲ့တာေတာင္ အေတာ္ၾကာပါပေကာ…။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေမေမဘယ္လို ေနရွာမလဲ၊ ေဖေဖေရာ ေနေကာင္းပါ့မလား၊ ညီေလး ညီမေလးေတြေရာ အဆင္ေျပရဲ့လားမသိ၊ ဟုတ္ပါရဲ့ က်ေနာ္ အခုေလာက္အထိ အၾကာႀကီး အိမ္ကို မခြဲဖူးေသးဘူး..။ အေတြးစနဲ႔အတူ မ်က္ရည္တုိ႔က စို႔တက္လာမိပါရဲ့။

ဟိုအရင္တုန္းက တို႔အိမ္ေလးထဲ….
တေခါက္ေလာက္ ျပန္ခဲ့ေတာ့ေဟ့……..


က်ေနာ့္ရဲ့ အိမ္ကေလး…။ ဘာမွ အဆင္တန္ဆာမရိွတဲ့ အိမ္ကေလး…။ ေရတြင္းကေလး တလုံးရယ္၊ ၿခံေထာင့္က ၀ါးရုံပင္ အုပ္အုပ္ေလးနဲ႔ ေနာက္ေဖးက ပိႏဲၷပင္အိုေလး၊ ရိုးဂုဏ္အျပည့္နဲ႔ အိမ္ကေလး..။ အဲဒီအိမ္ကေလးေပၚကေန က်ေနာ့္ေမေမ က်ေနာ့္အျပန္လမ္းကို ေမွ်ာ္ေနေလမလား..။ အကိုၾကီးကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ က်ေနာ့္ညီမေလး က်ေနာ့္ကို လြမ္းေနေလမလား..။

တယ္လီဖုန္းေစာင့္ရင္း…
မင္းအသံေမွ်ာ္ေနတုန္း..
ျပန္ေရာက္မယ့္ေန႔ေတာ့ ေျပာလိုက္အုံး…
ဂစ္တာတီးၿပီးေတာ့ ညည္းဆို ေရဒီယုိသီခ်င္း…
မင္းအႀကိဳက္ေတြ မေမ့ႏိုင္ဘူး…

ဆယ္တန္း မေအာင္မွာစိုးလို႔ ဂစ္တာတီးတုိင္း ရိုက္တတ္တဲ့ ေမေမ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဂစ္တာတလုံး ဆုခ်တဲ့ ေဖေဖ၊ က်ေနာ္သီခ်င္းဆိုရင္ အၿမဲအနားမွာ အားေပးတတ္တဲ့ ညီမေလး
အားလုံးအားလုံးက က်ေနာ့္ကိုေမွ်ာ္ေနမွာ သိေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္မယ့္ ေန႔ကေတာ့ မေရရာေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အားမေလွ်ာ့ပါ။ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္မွာပါ။ သံလြင္ခက္နဲ႔ အတူေပါ့။

အိမ္ကုိျပန္ခဲ့ေတာ့… နင္ဟိုမွာ မေပ်ာ္တဲ့ ခဏ…
အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ေတာ့.. အတူတူျပန္ဆုံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား….
မေမ့ႏိုင္ဘူး မင္းအရိပ္မ်ားနဲ႔… အိမ္မွာ အရင္လိုက်န္ရစ္ခဲ့..
ေတြေ၀ေနအုံးမလား..

က်ေနာ္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္စရာအေၾကာင္းလဲ မရိွပါဘူး။ အၿပဳံးတုေတြ၊ စက္တပ္ထားတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ၀င္ကစြပ္တေကာင္လို ေနေနရတာကို မုန္းတီးလွပါၿပီ။ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ရင္း အားတင္းမိပါရဲ့။ ေလွ်ာက္မိတဲ့ လမ္းမွာ ခလုတ္ေတြတိုက္မိတုိင္း အမိအႀကိမ္ႀကိမ္ တမိေပမယ့္ ေတြေ၀ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ အေမနဲ႔ အတူတူျပန္ဆုံဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ယုံၾကည္ခ်က္ကို အသက္ဆက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လို သားေပါင္းမ်ားစြာ ကမၻာအႏွံ႔ ရိွေနမွာပါ။ အဲဒီသားေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ အင္အားေတြနဲ႔ အေမေတြရဲ့ လြမ္းမ်က္ရည္ကို တေန႔ေတာ့ သုတ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့။

ေ၀းၿပီးကတည္းက… ေတြ႔ဖုိ႔မလြယ္..
အခု တို႔အိမ္ေလးထဲမွာ.. ေတြ႔ၾကမယ္…
ငါတုိ႔ရဲ့ မိသားစု ကမၻာေလးထဲ…
မင္း ေရာက္ေအာင္ ေျပးလို႔ ျပန္ခဲ့ေတာ့…

ေမေမ့ေျခဖမိုးကို က်ေနာ့္နဖူးနဲ႔ ထိကပ္ ရိွခိုးအၿပီး ေမာ့အၾကည့္မွာ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ အျပည့္နဲ႔ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို အခုထိျမင္ေယာင္ေနေပမယ့္ အဲဒီခြဲခြာျခင္းဟာ အခုအခ်ိန္ထိတုိင္ေအာင္ ဆုံးခန္းမတုိင္ေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ ထာ၀ရအတြက္ ခြဲခြာရျခင္းလို႔လဲ မယုံၾကည္ပါဘူး။ ေ၀းၿပီးကတည္းက ေတြ႔ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြက အႏိုင္ရရိွျခင္းကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့ ေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ မိသားစုကမၻာေလးကို က်ေနာ္ျပန္ခဲ့မွာပါ။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ အတူတူ ျပန္ဆုံႏိုင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနရင္း…..။

မင္းနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔… မင္းအိမ္ျပန္ခဲ့ေတာ့…
မင္းနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔.. မင္းအိမ္ျပန္ခဲ့ေတာ့…

ကလိုေစးထူး

Monday, February 05, 2007

ဧည့္သည္ႀကီး ကို ခံစားၾကပုံမ်ား...


ဘ၀ထဲဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲကဗ်ာဆိုတဲ့ စာကို ေခတ္ၿပိဳင္၀က္ဘ္ဆိုုက္ထဲက ဆရာႀကီးတင္မိုး ေအာက္ေမ့ဖြယ္က႑မွာ ဖတ္ရွဳလိုက္ရပါတယ္။ စာတပုဒ္၊ ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ မက္ေဆ့အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေပးႏိုင္ပုံနဲ႔ ကဗ်ာ၊စာကို ဖတ္ရွဳခံစားၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြရဲ့ ခံစားဖြဲ႔ဆိုပုံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဒီေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီးရင္ ပိုမို နားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါးမွာ ဆရာႀကီးတင္မိုးဟာ သူ႔ရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ `ဧည့္သည္ႀကီး´ ကဗ်ာကို မည္သုိ႔မည္ပုံ ေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပထားပါတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္လင့္ခ္ကို ေပးၿပီး ေဖာ္ျပခ်င္ေပမယ့္ ေခတ္ၿပိဳင္ကို ၀င္ေရာက္ဖတ္ခြင့္မရတဲ့ ျမန္မာျပည္မွ မိတ္ေဆြမ်ား အဆင္ေျပစြာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ဒီထဲမွာပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ရတာ ပိုမိုအရသာ ရိွေစေအာင္ ဆရာၾကီး ကိုယ္တုိင္ေရး စာမူကိုပါ ေခတ္ၿပိဳင္၀က္ဘ္ဆိုက္မွ တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္တာ၀န္ရိွသူ တဦးဦးမွ ဒီဘေလာ့ခ္ကို ဖတ္ရွဳျဖစ္ပါက နားလည္ခြင့္ျပဳေပးႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ…။

ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၁)

“ဧည့္သည္ႀကီး”
ေဆးလိပ္လည္းတုိ
ေနလည္းညိဳၿပီ
ငါ့ကုိ ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။

ဒီကဗ်ာေလးကုိေတာ့ မွတ္မိၾကတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားတယ္။ စိတ္လဲ၀င္စားၾကတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ဘာလဲလို႔ ေမးခြန္းေတြ ခဏခဏေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ မေျဖတတ္ဘူး။ ဒီကဗ်ာ ေရးမိပံုကေလးကုိ ေျပာပါရေစအံုး။

၁၉၅၉ ခုႏွစ္ဆန္းပုိင္းက ကဗ်ာဆရာ၀င္းႂကြယ္ရယ္၊ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ရယ္၊ မံုရြာေခ်ာင္းဦးသား ေမာင္ေစာလြင္ (အခုေရွ႕ေနႀကီး) ရယ္၊ ေရစႀကိဳသား ကုိတင္ေအာင္ (မႏၱေလးမ်ဳိးၫြန္႔ၾကက္ၿခံ) ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ မႏၱေလးမီးရထားဘူတာ၀င္းအေရွ႕ဘက္ ေဟာ္ကုန္းရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္ခန္းငွားၿပီး ေနၾက တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာစာသင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေပါ့။

က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့အိပ္ခန္းက ႏွစ္ထပ္အိမ္အေပၚထပ္မွာ၊ ေအာက္ထပ္မွာက မႏၱေလးေဆးတကၠသုိလ္က ေဆးေက်ာင္းသားေတြေနၾကတယ္။ ျမင္းၿခံသားထြန္းၾကည္တုိ႔၊ ၫြန္႔ဦးတုိ႔တေတြ အခုေတာ့ မႏၱေလးက ဆရာ၀န္ႀကီးေတြျဖစ္ေနၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းတက္တယ္ဆုိေပမယ့္ မွန္မွန္မတက္ျဖစ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဘက္သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္၊ စကားေတြေျပာ၊ ဒါေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာ၀င္းႂကြယ္ (အခုသေဘၤာကပၸတိန္ ခင္ေမာင္၀င္း) က မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း အတြင္းေရးမႉး၊ က်ေနာ္ကလဲ ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမုိ႔ ၀င္းႂကြယ္က ပံုႏွိပ္တုိက္၊ ဘေလာက္တုိက္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ အကူအညီေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေမာင္သိန္းႏုိင္ (ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏုိင္) က ေရႊမန္းတကၠသုိလ္၀င္း ေက်ာင္းေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနတယ္။ စိန္ျမင့္ (ေမာင္မုိးသူ) က ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ၊ သူက မႏၱေလးဥယ်ာဥ္တန္းမွာေနတယ္။ ၾကည္ေအာင္က အင္း၀နဲ႔ မႏၱေလး ယိုးဒယားေစ်းနားက သူ႔အမႀကီးအိမ္မွာ တလွည့္စီေနတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ေဟာ္ကုန္းလမ္း (ေဆး႐ံုႀကီးေတာင္ဘက္) မွာ ကဗ်ာဆရာမ်ဳိးျမင့္ေဆြ (ပန္းခ်ီဆရာ ကုိျမေသာင္း) ေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေဟာ္ကုန္းရပ္ကြက္ကအိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မၾကာခဏ အလည္လာၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြ ၀င္လုိက္၊ ထြက္လုိက္နဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ။

တေန႔ေတာ့ အင္း၀က ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ မနက္ကထဲကေရာက္လာတယ္။ အိမ္မွာလဲ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ေက်ာင္းဘက္ထြက္သြားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ ၾကည္ေအာင္ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ၾကည္ႏူးလုိ႔မဆံုး။ စာအေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းေတြစံုလုိ႔။

ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲမွာ နဂါးစပယ္ရွယ္ေဆးေပါ့လိပ္တုိေတြလည္း တပံုႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။

သူတပိုဒ္၊ ကုိယ္တပုိဒ္ တလွည့္စီကဗ်ာစပ္ထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ကေလးလဲ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေငးၾကည့္ေနသလိုလုိ။

ညေနေစာင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံ၊ ေမာသံ၊ သက္ျပင္းခ်သံေတြလဲ တေျဖးေျဖး တုိးသြားၿပီ။

ၾကည္ေအာင္က ေဆးလိပ္ေတြလဲတုိၿပီ၊ ေနလဲညိဳၿပီ၊ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။

အဲဒီ လွ်ပ္တျပက္အခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်ေနာ္က ေဟ့ ခဏေနဦး … ဆုိၿပီး ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ဗလာစာအုပ္ ကေလးထဲမွာ ကဗ်ာေကာက္ျခစ္လုိက္မိတယ္။ “ဧည့္သည္ႀကီး” လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္မိတယ္။

ေဆးလိပ္လည္းတုိ
ေနလည္းညိၿပီ
င့ါကုိအိမ္ျပန္ပို႔ၾကပါေလ။ တဲ့

ၾကည္ေအာင္က “ေဟာ … ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ .. က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္” တဲ့။ သူေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။

ညပိုင္းက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုၾကတယ္။ ေန႔လယ္က ၾကည္ေအာင္နဲ႔အတူစပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ၾကတယ္။ “ဧည့္သည္ႀကီး” ကဗ်ာကုိေတြ႕ေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္က … “ဟာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ကဗ်ာ၊ ဖန္မီးအိမ္စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ရမယ္” လို႔ေတာင္းဆုိတယ္။ ေမာင္ေစာလြင္ေရာ ၀င္းႂကြယ္ပါ သေဘာတူၾကတယ္။

ဖန္မီးအိမ္ လက္ေရးမူရင္းကုိ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ျပၾကည့္ေတာ့ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြက က်ေနာ့္ဆီကုိ စာေရးတယ္။ “ကိုတင္မိုးေရ .. ခင္ဗ်ားဟာ … ဧည့္သည္ႀကီးကဗ်ာနဲ႔ မွတ္တုိင္စုိက္လုိက္ၿပီ” တဲ့။ က်ေနာ္လဲ “ေၾသာ္” လုိ႔ ဆုိလိုက္မိတယ္။

ဖန္မီးအိမ္စာအုပ္ထြက္ေတာ့ ဒီသံုးေၾကာင္းကဗ်ာေလးက ဂယက္အ႐ိုက္ဆံုးျဖစ္လာတယ္။“ေရးမိတာက သံုးေၾကာင္း၊ ေမးခြန္းေပါင္းက သံုးေသာင္းေလာက္ပါလား” လုိ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ေျပာမိတယ္။

“ေလးနက္တဲ့ဘ၀အျမင္” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်သူက ခ်တယ္။ ေဆာင္းပါးေရးၿပီး အနက္ဖြင့္သူကဖြင့္တယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ေဆးလိပ္မတုိ ေနမညိဳမီ ေမတၱာထားၾကရမယ္လု႔ိ ေမတၱာစကားဆုိသူက ဆုိတယ္။ “ကုိလုိနီစနစ္ေန၀င္ခ်ိန္” ကုိ အက်စ္လ်စ္ဆံုး မွတ္တမ္းတင္ခ်က္လုိ႔ အနက္ေကာက္သူလဲရွိတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ နံရံေပၚက ကဗ်ာအျဖစ္ လြမ္းေဆြးသူလဲမနည္းလွ။ “ဗမာျပည္ကုိ ဧည့္သည္ႀကီး ႏွိပ္စက္ခဲ့တာ (၂၆) ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ သူ႔ကုိ မူလေနရာျပန္ပို႔လုိက္ၾကပါေတာ့” လုိ႔ ဒီမုိကေရစီအာဇာနည္ ဦး၀င္းတင္ကျမင္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကဗ်ာကုိ က်ေနာ္မပုိင္ေတာ့ပါ။ ကဗ်ာဖတ္သူသာ ပုိင္ပါတယ္။ ေရးဖြဲ႕သူထက္ ဖတ္သူ၊ ခံစားသူက ပိုၿပီး သိႏုိင္၊ ျမင္ႏုိင္၊ ခံစားႏုိင္ပါတယ္။ ေရးသူထက္ ဖတ္သူ ပိုေတာ္ပါတယ္။ “က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ပါဦးမည္နည္း” လုိ႔ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ေလသံနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်႐ံုမွတပါး …။ ။

တင္မုိး
(ေခတၱ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ)၂၇၊ ၇၊ ၂၀၀၀

Sunday, February 04, 2007

ဟိုေရးဒီေရး.. ဟိုေတြး ဒီေတြး...

ဒီတပတ္ အလုပ္နားရက္ကေတာ့ အိမ္တြင္းပုန္း ကုလားလုပ္ရတဲ့ အပတ္ပါပဲခင္ဗ်ာ။ ရာသီဥတုကလဲ သုညေအာက္ ငါးဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္ဆုိေတာ့ ဘယ္မွကို သြားခ်င္စိတ္လဲ မရိွလွပါဘူး။ တံေတြးေထြးလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနလို႔ သြားၾကည့္ရင္ ခဲေနေလာက္ေအာင္ကို ေအးတယ္ဆုိေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေနၿပီး ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားရပါတယ္။

တျခားဘေလာ့ကာေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနတယ္ မသိပါဘူး။ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ဘေလာ့ေရးရတာဟာ ဘ၀တခုလုိ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ခံစားရတာေတြကို ဟိုေရး ဒီေရးနဲ႔ တင္ျပေနရတာကို ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေမြ႔ေနပါၿပီ။ ဒီခံစားခ်က္ကေတာ့ ဘေလာ့ကာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ထပ္တူထပ္မွ် ရိွေနၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘယ္မွ မသြားျဖစ္တဲ့ ဒီအပတ္မွာ အဓိက လုပ္ျဖစ္တာက စာအေဟာင္းအျမင္းေလးေတြ ရွာႀကံဖတ္တာနဲ႔ သတင္း၀က္ဆိုက္ေတြကို လိုက္ဖတ္တာပါ။

လူၾကီးေတြ ေျပာဖူးတာကို ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးပါတယ္။ သတင္းစာ တရက္မဖတ္ရင္ တေခတ္ေနာက္က်ပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္မွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက က်ေနာ္တို႔ ဘယ္သတင္းစာမ်ိဳးကို ေရြးဖတ္မလဲ၊ ဘယ္သတင္းစာမ်ိဳးကို ဖတ္ရင္ သတင္းမွန္ကို သိႏိုင္မလဲဆိုတာက ျပႆနာတခုပါ။ သတင္းမွားေတြကိုပဲ ေဖာ္ျပေနတဲ့ သတင္းစာေတြကို ဖတ္ရင္ေရာ တေခတ္ ေနာက္မက်ႏိုင္ေပဘူးလားလုိ႔ အထြန္႔တက္ ေတြးမိပါတယ္။

စာနယ္ဇင္းသမားေတြဟာ ဘက္မလိုက္ပါဘူးလို႔ ေျပာရင္ အဲဒါဟာ လိမ္တာပါလို႔ ဆရာမၾကီး လူထုေဒၚအမာက အင္တာဗ်ဳးတခုမွာ ေျပာခဲ့ဖူးတာကို မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ စာနယ္ဇင္း တခုစီ တခုစီမွာ သူတုိ႔ကိုင္စြဲတဲ့ မူအရ တဘက္ဘက္ကိုေတာ့ မလြဲမေသြ လိုက္ရေလ့ရိွပါတယ္။ ဘယ္ဘက္မွာေနမလဲ ဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ စာနယ္ဇင္းရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈပါ။ က်ေနာ္တို႔ စာဖတ္သူေတြကလဲ ဘယ္သတင္းစာျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္တာကေတာ့ ဖတ္ရမွာပါပဲ။

အက်ဥ္းေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသားေတြကို စစ္ဆင္ေရး အထမ္းသမား အျဖစ္ အသုံးခ်ေနပုံနဲ႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အထမ္းသမားတခ်ိဳ႔ရဲ့ ေျပာျပေနတာကို သတင္းမွာ ေတြ႔ရေတာ့ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ `က်ေနာ္ေပၚတာ အထမ္းသမား´
ဆိုတဲ့ပို႔စ္ကို ေရးျဖစ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေျပာတဲ့စကား တခြန္းကို အခုထက္ထိ မေမ့ႏိုင္ပါဘူး။ `တျခားေပၚတာေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားလိုမ်ိဳး ရင္ဖြင့္ခြင့္ မရၾကရွာဘူးဗ်ာ´တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ `အသက္ရွင္ရပ္တည္ခြင့္´ ဆိုတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးကိုေတာင္ လူမသိသူမသိ ခ်ိဳးေဖာက္ခံေနရတဲ့ လူသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ရိွေနပါတယ္။

ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ရာထူးကုိ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တုိင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီးေတာ့ ကိုဖီအနန္ဟာ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁)ရက္ေန႔မွာ အနားယူသြားခဲ့ပါတယ္။ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သူ႔ကို သူ႔ျပည္သူ ဂါနာႏုိင္ငံသားေတြနဲ႔ တကြ သမၼတ ဂၽြန္ဟူဖာကလဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဦးသန္႔ရဲ့ အိမ္အျပန္မွာေရာ အဲဒီအခ်ိန္က အစိုးရက အဲဒီလို သေဘာထားခဲ့လား ေတြးမိပါတယ္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီး ယာနာဂီဆာ၀ါက သူ႔ႏိုင္ငံရဲ့ ေမြးဖြားႏႈန္း က်ဆင္းေနမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးရာမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို `လူသား ထုတ္လုပ္ေသာစက္´ လို႔ ေျပာဆိုသုံးႏႈန္းခဲ့ပါသတဲ့။ တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ့ ဒီလိုရာထူးကို ရယူထားသူ တေယာက္က သုံးတဲ့ အသုံးအႏႈန္းက ဒီေလာက္ေတာင္ ရိုင္းျပသလားလုိ႔ အ့ံၾသမိပါတယ္။ သူက ျပန္ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္ ဆိုေပမယ့္လဲ `စကားကၽြံရင္ ႏႈတ္မရ´ ဆိုတဲ့ အတုိင္း ဒီစကားကေတာ့ ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ။

တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ့ ႏိုင္ငံတည္ၿငိမ္ေရးကို ကာကြယ္ဖို႔နဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ အြန္လိုင္းယဥ္ေက်းမႈကို တိုးတက္ဖုိ႔အတြက္ အင္တာနက္စည္းမ်ဥ္းေတြကို အရင္ထက္ ပိုတင္းက်ပ္ေတာ့မယ္လုိ႔ တရုတ္သမၼတ ဟူက်င္းေတာင္က ဆင္ဟြာသတင္းဌာနကတဆင့္ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာထက္ တပည့္လက္စြမ္းထက္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အင္တာနက္ ၀က္ဘ္ဆိုက္ပိတ္ပင္မႈကို စကားစပ္လို႔ ဒီက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ေျပာျပျဖစ္ေတာ့ သူက အ့ံၾသျခင္းၾကီးစြာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ၾကားက ရတတ္သမွ်နဲ႔ ျဖစ္ေအာင္သုံးၿပီး အပိတ္ခံရတဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ဆြဲဖြင့္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြကိုသာ ေလးစားေနမိပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းေတြကို ဖတ္မိတိုင္း သတိမထားဘဲ ေနလို႔မရတာ တခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ `အၿပဳံး´ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပႆနာျဖစ္ျဖစ္ ၿပဳံးေနတတ္တဲ့ ခ်စ္စရာအက်င့္ပါ။ ေျမျမဳပ္မိုင္းေၾကာင့္ ေျခေထာက္ တဖက္ဆုံးရွဳံးသြားတဲ့ အျပစ္မဲ့ ျမန္မာသမီးငယ္ကလဲ သူ႔ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အတင္းအဓမၼ လုပ္အားေပး ခုိင္းေစခံရတဲ့ အမယ္အိုႀကီးကလဲ သူတုိ႔ဒုကၡကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒုကၡေတြကို ညည္းညဴေနရတဲ့ ၾကားကပဲ ၿပဳံးေနႏိုင္တဲ့ သူတုိ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ ေလးစားႏွစ္ၿခိဳက္မိရျပန္ပါတယ္။

ကြယ္လြန္သြားရွာသူ ဆရာႀကီးဦးသုခဟာ သူေရးခဲ့တဲ့ `ဂုဏ္´ သီခ်င္းကို လူငယ္ေတြက ပုံစံတမ်ိဳးနဲ႔ ခံစားၿပီး သီဆိုေနတာကို ၾကားရတုိင္း ဒီသီခ်င္းကို ေရးခဲ့မိျခင္းရဲ့ ေနာက္က် ေနာင္တကို ရမိေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးတယ္လုိ႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကုိယ္တုိင္လဲ ယစ္ေရႊရည္ေလး ေထြလာရင္ ကာရာအိုေကဆုိင္မွာ အဲဒီ `ဂုဏ္´သီခ်င္းကို အပီဟဲခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေက်ာ္ၾကားသူတဦးရဲ့ ၾသဇာတကၠိမ ႀကီးမားမႈ ရလဒ္တခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ့အမွားကို ၀န္ခံတာ၀န္ယူမႈကေတာ့ အတုယူစရာပါ။

မိုးခ်ဳပ္လာပါၿပီ။ ေန၀င္ပါေတာ့မယ္။ ေန၀င္ၿပီးရင္ ညနက္ပါဦးမယ္။ အေမွာင္မုိက္ဆုံး ကာလကို ျဖတ္ရမွာေပါ့။ အေမွာင္ဆုိတာၾကီးကို မၾကိဳက္တဲ့ လူသားေတြက အေမွာင္ကို အန္တုတဲ့ အလင္းမ်ားစြာကို ဖန္တီးတီထြင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ ေမွာင္ေနတာကိုမွ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္တတ္ပါသတဲ့။ ရႈံးတလွည့္ ႏိုင္တလွည့္ ဒီေလာကႀကီးမွာ အေမွာင္ၾကိဳက္လူသားေတြသာ အၿမဲ အႏိုင္ရေနေတာ့မွာလားလို႔ ေတြးေတာရင္းနဲ႔ပဲ ……..။

ကလုိေစးထူး

Saturday, February 03, 2007

ျမန္မာျပည္ လွ်ိဳ႔၀ွက္စစ္ပြဲ


ဒီဗီြဒီယို ရုပ္သံ မွတ္တမ္းေလးကို က်ေနာ္တင္ခ်င္ေနတာ ေနာ္ေ၀ ဒီဗီြဘီမွာ တင္ထားတာကို ၾကည့္ၿပီး ကတည္းကပါ။

အီဗန္၀ီလ်ံ ရိုက္ကူး တင္ဆက္တဲ့ ျမန္မာျပည္ လွ်ိဳ႔၀ွက္စစ္ပြဲဆိုတဲ့ အဲဒီ ရုပ္သံမွတ္တမ္းမွာ က်ေနာ္ စိတ္အထိခိုက္ရဆုံး ေနရာကေတာ့ `က်ေနာ့္သားေလးက က်ေနာ့္အတြက္ လက္တဖက္ ခ်န္ေပးသြားတယ္ဗ်ာ´လို႔ စိတ္ထိခိုက္စြာနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ ကရင္ အမ်ိဳးသားၾကီးရဲ့ စကားပါ။

၄၈ မိနစ္ၾကာ တင္ဆက္တဲ့ ဒီမွတ္တမ္းမွာ ဆရာၾကီး လူထုစိန္၀င္းရဲ့ သတၱိကိုလဲ ေလးစားမိပါတယ္။ ခံစား ၾကည့္ရွဳၾကည့္ပါ ခင္ဗ်ာ။

ကလုိေစးထူး

Friday, February 02, 2007

ျပႆနာကို အာသာေျဖျခင္း...

က်ေနာ့္မွာ ျပႆနာတခု ရေနပါတယ္။ ျပႆနာေတြအားလုံးမွာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီျပႆနာက ေတာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးတယ္လို႔ ဆိုရမလိုပါပဲ။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အငတ္ ျပႆနာပါ။ အစားအစာ ငတ္တာထက္ ဆိုးတဲ့ စာအငတ္ ျပႆနာပါ။
တခါတခါက်ေတာ့ မိမိဖတ္ခ်င္သမွ်စာေတြကို အိမ္က စာၾကည့္တိုက္ကေန စိတ္ၾကိဳက္ယူငင္ဖတ္ရွဳၿပီး ကုန္ၾကမ္းရွာခြင့္ ရေနတဲ့ လူေတြကို တကယ္ကို မနာလိုျဖစ္ပါတယ္။ (ေစာင္းေျပာသလုိလိုနဲ႔ တည့္တည့္ေျပာေနတာ :D) က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဒီကိုလာတုန္းက ပါလာတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ရယ္၊ ခဲရာခဲဆစ္မွာယူရတဲ့ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႔ (အခု အဲဒီမဂၢဇင္းေတြ မေရာက္တာလဲ သုံးလေလာက္ေတာင္ ရိွပါၿပီ) ဒါေတြကိုပဲ ဖတ္စရာ ရိွပါတယ္။ အင္တာနက္က စာေတြကို ဖတ္ရတာကလဲ စာအုပ္တအုပ္ကို ကိုင္ၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ေကြးၿပီး ဖတ္ရတာေလာက္ အရသာကမရိွဆိုေတာ့ ခက္ေတာ့ ခက္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ေလေၾကာရွည္ေနလို႔ မထူးပါဘူး၊ ရိွတာေလး ရွာၾကံဖတ္မွလုိ႔ ေတြးရင္း စာအုပ္ပုံကို ေမႊေႏွာက္မိေတာ့ ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ့ `ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း´ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ငယ္ေလး ထြက္လာပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က ဖတ္ၿပီးသားေပမယ့္ ေနာက္တခါ ထပ္ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ စာအေရးအသားက ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ေထာင့္မက်ိဳးတာပါ။ စာအုပ္တအုပ္ရဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးမွာဆုိရင္ `ဒီစာအုပ္ ဖတ္ေကာင္းမည္ဟု အာမမခံ´လုိ႔ ေရးထားတာကို ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စာထဲမွာ မွန္ကန္တဲ့ သမုိင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ သူ႔ေစတနာကို ျမင္ႏိုင္တာမို႔ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးပါ။ ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္ထဲက က်ေနာ္ သေဘာေတြ႔မိတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔ကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါရေစ။
အမ်ိဳးသားစိတ္ ဦးဖုိးက်ား (၁၀ဧၿပီ ၁၉၂၄ကြယ္လြန္) ေရးတဲ့ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ ကို ဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ သူေရးတာေတြ အကုန္မမွန္ဘူးဆိုတာ ခုမွ သိပါတယ္။ အေျခခံမမွန္ေတာ့ အခုအေနအထိုင္ ပုံစံလဲ မမွန္ၾကဘူး ထင္ပါတယ္။ တို႔ဘိုးဘြားေတြ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္တယ္၊ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ခဲ့တာ အႏွစ္ ၄၀၀၀ ဆုိရင္ လုံခ်ည္၀တ္တာ အႏွစ္ ၆၀၀ ေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာ ရုိးရာ၊ လုံခ်ည္၀တ္တာ ကုလား(tamil) စရိုက္၊ ရွပ္၀တ္တာ ဥေရာပစရိုက္၊ ဒါေတာ့ သိထားသင့္တယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံေရး
က်ားႀကီး၊ ၀က္ႀကီး၊ ငွက္ႀကီး၊ ရွဳးပ်ံႀကီး ဆိုတာေတြဟာ ပုံျပင္မွန္းသိတယ္။ ေထာင္ေပးလို႔ ခ်ဳပ္၊ ရာေပးလုိ႔ ဆုပ္ ခ်စ္တဲ့လူအရုိး ဆံထိုးလုပ္ ဆိုတာလဲ ဒ႑ာရီမွန္း သိတယ္။ ဇာတ္တူသားစားလုိ႔ ဟသၤာကိုးေသာင္း ပ်က္စီးဖူးတဲ့ ေငြတာရီ ေဒြးမယ္ေနာ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္ေတြက မွတ္စုအရ အမဲသားမစားတဲ့လူကို `ဒီေကာင္ ဇာတ္တူသား မစားဘူး´လို႔ သင္ခန္းစာ အေနနဲ႔ ၀င္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကံရာဇာငယ္ကို လူလိမ္လို႔ သိပါတယ္။ တေကာင္းက ေျပအေရာက္ ဧရာ၀တီလမ္းကို အကန္းေတာင္ သြားလို႔ရတဲ့ ခရီးလို သိပါတယ္။ အစာျပတ္ၿပီး မိန္းေမာေနသူက `လိမၼာရစ္ၾကပါ´ လို႔ မွာႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။ ……….. …………………… ………….။
……………………………. ……………………………….. …………………………………….။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဆရာၾကီး သန္းထြန္း စာအုပ္ကို ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ ငတ္ေနတာ နည္းနည္းေျပသလိုလို ရိွသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မဂၢဇင္း အေဟာင္းတအုပ္ကို ေကာက္လွန္မိျပန္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာလဲ သေဘာက်စရာ ဗဟုသုတ တခုကို ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္ေတြကို ေငြရတု၊ ေရႊရတု စသည္ျဖင့္ ေခၚဆို သတ္မွတ္ၾကတာကို ေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။ တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ဆုိရင္ေရာ ဘာရတုမ်ားပါလိမ့္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ေအာက္မွာ ဆက္ဖတ္ပါခင္ဗ်ာ။
၁ ႏွစ္ျပည့္ကို paper (စကၠဴ)
၂ ႏွစ္ျပည့္ကို cotton (၀ါဂြမ္းခ်ည္)
၃ ႏွစ္ျပည့္ကို leather (သားေရ)
၄ ႏွစ္ျပည့္ကို linen (လီနင္ခ်ည္)
၅ ႏွစ္ျပည့္ကို wood (သစ္သား)
၆ ႏွစ္ျပည့္ကို iron (သံထည္)
၇ ႏွစ္ျပည့္ကို wool (သိုးေမႊးခ်ည္)
၈ ႏွစ္ျပည့္ကို bronze (ေၾကးညိဳ)
၉ ႏွစ္ျပည့္ကို pottery (ေျမထည္)
၁၀ ႏွစ္ျပည့္ကို tin (သံျဖဴထည္)
၁၅ ႏွစ္ျပည့္ကို crystal (သလင္းေက်ာက္)
၂၀ ႏွစ္ျပည့္ကို china (ေၾကြထည္)
၂၅ ႏွစ္ျပည့္ကို silver (ေငြထည္)
၃၀ ႏွစ္ျပည့္ကို pearls (ပုလဲ)
၃၅ ႏွစ္ျပည့္ကို coral (သႏၱာ)
၄၀ ႏွစ္ျပည့္ကို rubies (ပတၱျမား)
၄၅ ႏွစ္ျပည့္ကို sapphires (နီလာ)
၅၀ ႏွစ္ျပည့္ကို gold (ေရႊ)
၅၅ ႏွစ္ျပည့္ကို emerald (ျမ)
၆၀ ႏွစ္ျပည့္ကို diamond (စိန္)
အဲဒါကေတာ့ ဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္အထဲက အတုိင္းပါ။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတာ တခုကေတာ့ စိန္ရတုဟာ (၇၅)ႏွစ္ျပည့္လို႔ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဘယ္ဟာ အမွန္လဲေတာ့ မသိႏိုင္ပါ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဒီေန႔အဖုိ႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အငတ္ျပႆနာေတာ့ နည္းနည္း ေျပလည္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္လဲ အေဟာင္းထဲက အေကာင္းေလးေတြ ေတြ႔ရင္ တင္ေပးပါအုံးမယ္။
ကလိုေစးထူး

Thursday, February 01, 2007

ေရႊျပည္ေတာ္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ျခင္း...


ရွဳစမ္းပါ့ ခ်စ္ေဆြငယ္
က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေျမ၀ယ္
ေရႊေရာင္ေတြ ဖိတ္ဖိတ္လႊမ္း
တေခါက္တခါ ေခၚခ်င္စမ္းပါေပ့ ..
လွမ္းလာပါ့ကြယ္ …။



စိုက္ပ်ိဳးေရးကိုအေျခခံလို႔
အျခားစီးပြားေရးက႑ေတြကိုလဲ တိုးတက္ေစမတဲ့
ရုန္းလိုက္ဟဲ့ေဖ့သား၊ ကုန္းစိုက္ကြဲ႔ ႏွမငယ္
ကမၻာကို ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ဖုိ႔ ၾကဳံးရုန္းစို႔ကြယ္။



ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ပီျပင္စြာျဖစ္ေစေတာ့ရယ္လို႔
ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရတယ္
ေစ်းဆစ္နဲ႔ကြယ္။



လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးလဲ လုံၿခဳံေခ်ာေမြ႔တာမို႔
သေဘာေခြ႔စရာ ေထာ္လာဂ်ီတစီးမွာ
ျပြတ္သိပ္ကာ တုိးလို႔စီးပါလို႔ ခရီးဆက္စို႔ကြယ္။



ပညာရည္ျမင့္မားေရး ေဘးခ်ိတ္ပါလုိ႔
ကေလးတို႔မွာ ေတာင္းကာစားရတယ္
ေျမာင္းၾကားက ရတနာေပလား
ျမင္တာေလ ရင္နာလိုက္ပါဘိေတာ့
မခ်ိေပါ့ကြယ္။



လွဴသူမဲ့ ပဥၹင္းအိုမွာလဲ
သီတင္းသုံးစရာ ေက်ာင္းငယ္မဲ့ရွာေတာ့
“ထည့္ပါေလ တက်ပ္တျပား” ပါလို႔
ကားၾကားမွာ အလွဴခံရတယ္ …
သာသနာေနာက္ဖ်ားက ေယာက္်ားအာဇာနည္ ..
ျမန္ျပည္က သံဃာမ်ား … သနားစဖြယ္။





တရားစခန္းကို အသာထား
ဗ်ာမ်ားေနရတဲ့ အဘြားအိုကိုေတြ႔ေတာ့
စကားအပိုမေျပာပဲ ဟစ္ငိုခ်င္ေပါ့
အျပစ္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပါလဲ
စဥ္းစားမိတယ္။


ဘီယာဟာ အရက္ေတာ့မဟုတ္ပါ
တေငြ႔ေငြ႔ေလးနဲ႔ အေတာ္လာတယ္ …
ကဲ … တမ်ိဳးသားလုံး စိတ္ဓာတ္နဲ႔
အက်င့္စာရိတၱျမင့္မားဖုိ႔အေရး
ကမၻာ့ခ်န္ပီယံ ျမန္မာဘီယာကိုျဖင့္
ေသာက္ၾကစုိ႔ကြယ္။

သယ္…။ ေတာ္တန္တိတ္
ပါးစပ္ေတြ အကုန္ပိတ္
ေတြ႔ၾကတယ္မွတ္လား ျပည္သူ႔သေဘာထားတဲ့
ျပည္ပကို အားကိုးမယ္မၾကံနဲ႔
အကုန္ပုဆိန္ရိုးလို႔ ယိုးပစ္လိုက္မယ္။

ေနာက္တေခတ္မွာ သာယာခ်င္ရင္ေတာ့
ေဟာဒီမွာ အာဏာရွင္ေလာင္းကေလးေတြ
ျမန္မာျပည္ကို ေရာင္းစားၿပီး
ေကာင္းစားၾကမွာက သူတုိ႔ေပါ့ ရွဳၾကည့္ေလာ့ကြယ္


ေ၀းေနရတဲ့ တုိ႔ေရႊျပည္
တဲစုတ္ေတြ က်ဴးေက်ာ္
ျမဴးေပ်ာ္ေနသူေတြ ျမင္ေစခ်င္ပါဘိ
ျဗဟၼာ့ျပည္တ၀င္း၀င္း ၀က္စားက်င္းတရႈပ္ရႈပ္
ကိုယ္လုပ္လို႔ ကိုယ္ရ၊ ကိုယ္မဟုတ္လို႔ ကိုယ္က်
ကံကိုသာ အျပစ္ပံုခ်ပါလို႔
ေတြးကာေလ အသည္းမွာမခ်ိေသာ္လည္း
မတတ္ႏိုင္ လက္မႈိင္ခ်ပါလို႔
အေ၀းမွသာ ေငးရပါေတာ့တယ္ …. ။

(အဲဒီပံုေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို လာလည္သြားၾကတဲ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြက သူတို႔ရဲ့အျမင္၊ သူတုိ႔ရဲ့ အေတြးတမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္သြားၾကတဲ့ ပုံေတြပါ။ အဲဒါေတြကို ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္က တမ်ိဳးခံစားရျပန္လို႔ ဒီမွတ္တမ္းကို တင္ပါတယ္။)

ကလိုေစးထူး