က်ေနာ္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ား

က်ေနာ့္ကို တေယာက္ေယာက္က မင္းဘာလူမ်ိဳးလဲ ေမးရင္ အေတာ္ေျဖရ ခက္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ ေမေမဘက္က အဘုိးက ကရင္၊ အဘြားက ကရင္-ဗမာ ကျပား၊ အဲဒီေတာ့ ေမေမ့ဆီမွာက ကရင္ေသြး သုံးမတ္ေလာက္ ပါတယ္။ ေဖေဖတုိ႔ကေတာ့ အညာသား မ်ိဳးရိုးေတြဆုိေတာ့ ဗမာပဲ ထားပါေတာ့။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က ကရင္လား၊ ဗမာလား ဘာေကာင္ၾကီးမွန္း မသိတဲ့ တိုင္းရင္းသား တခုခု ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဗမာဘက္ကို ပိုမ်ားတယ္လို႔ ယူဆမိေတာ့ သူမ်ားေမးလာရင္ ဗမာလုိ႔ပဲ အလြယ္ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ကရင္ဒုံးအကကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ကတတ္တာကို ခပ္ေရးေရး မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေဖေဖေမေမက ျဖစ္ျဖစ္၊ အဘိုးက ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ကို ေျမွာက္ပင့္ၿပီး ကရင္ ဒုံးအကခိုင္းရင္ ကျပေလ့ရိွပါတယ္။ အေျမွာက္ၾကိဳက္ပုံမ်ား ငယ္ငယ္ကတည္းက ဗီဇကေလးနဲ႔ လာတာ။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစု ရန္ကုန္ကိုသာ မေျပာင္းျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဗမာေသြးပါတယ္ဆိုတာ လုံး၀ၾကီး ေမ့သြားစရာရိွပါတယ္။ မိဘေတြရဲ့ အလုပ္အကိုင္အေျခအေနအရ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ကရင္ေသြးပါတယ္ဆုိတာေတာင္ ေမ့သြားေလာက္ေအာင္ ဗမာေတာ တိုးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ဗမာပါး၀တယ္ေပါ့။ ဗမာမ်ိဳး၊ ဗမာႏြယ္၊ ဗမာ၀န္းက်င္ၾကားမွာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုၾကာေအာင္ ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို ၿမိဳ႔ၾကီးသားၾကီး လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ ကရင္စကားဆိုတာလဲ တလုံးမွကို မသိေတာ့ပါ။ ၁၉၉၀ ျပည့္နွစ္မွာ ေမေမနဲ႔ အတူ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔ေလးကို ျပန္ေျပာင္းခဲ့ရေတာ့ ဇာတိၿမိဳ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက က်ေနာ့္ကို ရန္ကုန္သားလို႔ က်ီစယ္ၿပီး ေခၚၾကပါတယ္။ သူတုိ႔တေတြ႔ရဲ့ နားထဲမွာ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ေလသံက ရန္ကုန္သံ ေပါက္ေနသတဲ့၊ အမွန္က က်ေနာ့္နားထဲမွာလဲ သူတို႔ေလသံက ၀ဲေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔က ဆိုရင္ အတန္းထဲမွာ ဆရာမက နာမည္စာရင္းေခၚေတာ့ ေက်ာင္းသား တေယာက္ေယာက္ကို ေခၚရင္ ရိွပါတယ္ခင္ဗ် လို႔ ထူးရမွာကို စကားသံ ၀ဲတဲတဲ မပီတပီနဲ႔ ဆိပါတယ္ခင္ဗ်၊ ေက်ာင္းသူဆုိရင္ ဆိပါတယ္ဆင့္ လို႔ ထူးၾကတာကို စိတ္ထဲကေတာင္ ႀကိတ္ရယ္ေနမိခဲ့ ပါေသးတယ္။ ေနာက္မ်ားေတာ့လဲ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ က်ေနာ္လဲ ေမြ႔ေလ်ာ္ရင္းနဲ႔ပဲ ရွ နဲ႔ ဆ ကို မပီေတာ့တဲ့ အဲဒီ ေလသံ ၀ဲတဲတဲ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႔ေလးက က်ေနာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ မြန္တုိင္းရင္းသားေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ တခါတေလ ၿမိဳ႔ခံတပ္ကို ပုန္ကန္သူ တပ္ဖြဲ႔ေတြက လက္နက္ၾကီးေတြနဲ႔ လွမ္းလွမ္းပစ္ၾကတဲ့ အခါ အိမ္နီးနားခ်င္းက မြန္မိသားစုေတြ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ကလိန္းေညာ့၊ ကလိန္းေညာ့ (လာလာ) လို႔ မြန္လိုေခၚရင္း ဗုံးခိုက်င္းေတြထဲ ေျပး၀င္သြားၾကတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္လဲ မြန္သူငယ္ခ်င္းေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ ရလာေတာ့ မြန္တေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႔ရင္ “ေဟ့၊ ျပတ္၊ အာ့ေလာ့ေဒၚ” (သူငယ္ခ်င္း၊ ဘယ္လဲကြ) လို႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္ လာပါတယ္။ ကရင္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံေတာ့လဲ ဒီလိုပါပဲ။ ေ၀း၊ ေက်ာ္ လုိ႔ အစခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ရင္း မူးေနာ္ေလးေတြရဲ့ အိမ္သြားသြားလည္၊ နအဲ့ရာ ေအာ့လဗုံေနာ္ လို႔ မပီတပီေျပာရင္း ကရင္သားေလး လုပ္ခဲ့ျပန္တာပါပဲ။ စိတ္ထားျဖဴစင္လွၿပီး အၿမဲတမ္း ၾကည္စင္စြာ ၿပဳံးေနတတ္တဲ့ ကရင္ လူမ်ိဳးေတြကို ခင္မင္လွပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ့္ကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ကရင္ျပည္နယ္ကိုလဲ ပိုခ်စ္တတ္လာပါတယ္။ ဇာတိၿမိဳ႔ေလးမွာ အေနၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် တိုင္းရင္းသား သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ပိုထိေတြ႔လာရေတာ့ သူတုိ႔ တေတြရဲ့ စိတ္ကုိ နားလည္လာသလို သူတုိ႔တေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ တခုကို သတိထားမိလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဗမာလူမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္တခုပါ။ ဗမာေဟ့ ဆုိတာနဲ႔ သူတုိ႔က သတိၾကီးစြာထားၿပီးေတာ့ကို ဆက္ဆံပါတယ္။ တခ်ိဳ႔မ်ားဆုိရင္ေတာ့ ဗမာဆုိတာနဲ႔ မုန္းေနတဲ့ အဆင့္ထိေတာင္ ေရာက္ေနတာကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႔လာရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔တေတြ အခုလိုၾကီး ျဖစ္ပ်က္ ခံစားေနတာဟာ အသားလြတ္ၾကီး သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုလိုနီေခတ္က လက္က်န္ အေမြဆိုးတခ်ိဳ႔ရယ္ေၾကာင့္ေတြနဲ႔ ယခုလက္ရိွ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ ဆက္ဆံပုံ မူမမွန္တာေတြ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တာ ေတြေၾကာင့္ ဗမာလူမ်ိဳးစုေတြဟာ အျခား အျခားေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ သတိထား ဆက္ဆံစရာနဲ႔ မုန္းတီးစရာ လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာရပါေတာ့တယ္။ ပုိဆုိးတာက ဗမာလူမ်ိဳးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အင္အားအၾကီးမားဆုံး လူမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ တခုခု ေျပာမိလုပ္မိတုိင္းမွာ လက္လြတ္စပယ္ ေျပာဆိုမိ၊ လုပ္ေဆာင္မိတာနဲ႔ လူနည္းစု တုိင္းရင္းသားမ်ားအေနနဲ႔ ဒါဟာ သူတုိ႔ကို ခြဲျခားတယ္၊ု ဖိႏိွပ္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ ၾကဳံတုနး္ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ တခုကို ေျပာျပခ်င္ပါ ေသးတယ္။ ဟိုး ကရင္ ေတာနယ္ရြာေလး တရြာကေန က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ကရင္လုလင္ေလး တေယာက္ ေက်ာင္းလာတက္ပါတယ္။ တႏွစ္တာ ေက်ာင္းတက္၊ စာေမးပြဲေတြ ေျဖၿပီးေတာ့ သူ႔ဇာတိ ကရင္ရြာေလးကို ျပန္သြားေတာ့ သူ႔အေမက သူ႔ကို ဗမာေတာမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တာ ဗမာေလသံ ၀ဲလာပါတယ္ဆုိၿပီး စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာပါဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေျပာပါေသးတယ္တဲ့၊ နင္ဟာ ဗမာေတာမွာ သြားေနလာေတာ့ ဗမာ အက်င့္ေတြ ကူးလာၿပီလို႔ ေျပာသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ကရင္ အမယ္ၾကီးမွာ အလြန္ မရိွပါဘူး။ သူတုိ႔ ရြာေလးကို စစ္ဆင္ေရးထြက္ၾကတဲ့ စစ္တပ္ေတြ ၀င္လာၾကတုိင္း ၾကက္ယူ၊ ႏြားယူ၊ ဆန္ယူ၊ ဆီယူ အကုန္ယူလြန္းလို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒါေတြဟာ ဗမာ စစ္တပ္ေတြ၊ ဗမာေတြဟာ ဒီလုိပဲ အႏိုင္ သိပ္က်င့္တဲ့ လူေတြလုိ႔ စြဲေနေအာင္ ခံစားေနရလို႔ပါ။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္လုိ႔ ဘားအံမွာ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ ေလးႏွစ္တက္ရတုန္းကလဲ ဒီလိုပါပဲ။ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို သတိၾကီးစြာ ထားၿပီး ဆက္ဆံတာကို ၀မ္းပန္းတနည္း ခံစားရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဗမာလူမ်ိဳး ေက်ာင္းသားတေယာက္ေယာက္က တိုင္းရင္းသား သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေယာက္ကို အမွားလုပ္မိရင္ေတာ့ ပိုဆိုးပါေတာ့တယ္။ ဗမာဆုိတဲ့ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတာပဲ၊ တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ သူတုိ႔က လူမ်ားစုဆုိၿပီး ငါတုိ႔ကို ဒီလို လုပ္ၾကတာလုိ႔ ထင္တဲ့အထိကို ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ လူမ်ိဳးစြဲလို႔ လဲ မစြပ္စြဲရက္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ သူတုိ႔တေတြ ခမ်ာမွာလဲ ေထာက္ျပစရာ အျဖစ္အပ်က္ဆုိးေတြက ရိွေနမွာပါ။ အခုဆိုရင္ျဖင့္ ၂၁ ရာစုရဲ့ ေျခာက္လွမ္းေျမာက္ ေျခလွမ္း ၂၀၀၆ကို လြန္လို႔ ၂၀၀၇ ကို မ်က္စပစ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံက ဆင္းရဲတုန္း၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ မ်က္ႏွာငယ္တုန္းပါပဲ။ မင္းဘယ္က လာတာလဲ ေမးလို႔ ဘားမားကလုိ႔ ေမးတာနဲ႔ မသိဘူးကြလုိ႔ ေျဖတာကမွ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေအာ္၊ အဲဒါ ဆင္းရဲၿပီး အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံပဲကြလုိ႔ ခဏ ခဏ အေျဖခံရလြန္းလို႔ အသည္းနာရေပါင္းလဲ မ်ားပါၿပီ။ ဒီၾကားထဲကမွ ေရစက္ဆုံလုိ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင့္ရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း ဗမာလူမ်ိဳးဆိုၿပီး ထပ္မံခြဲျခား၊ သတိထား ဆက္ဆံခံရရင္ေတာ့ ပိုလို႔ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ လူဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ အျခားေသာ သတၱ၀ါေတြထက္ အသိဉာဏ္ျမင့္မားသလို ျပသနာေတြကို ဖန္တီးတဲ့ ေနရာမွာလဲ လူကို ဘယ္သတၱ၀ါမွ မမီွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပသနာေတြကို ဖန္တီးတာဟာ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာေတာ့ ခြဲျခား သိေစခ်င္လွပါတယ္။ ေမာင္လွ မေကာင္းရင္ ေမာင္လွ၊ ေမာင္ျမ မေကာငး္ရင္ ေမာင္ျမ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ေမာင္လွနဲ႔ ေမာင္ျမဟာ ဒီလူမ်ိဳးစု ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အဲဒီလူမ်ိဳး တခုလုံးက လူေတြကို သတိထားသင့္တယ္၊ ဒီလူမ်ိဳးေတြ မေကာင္းဘူးလုိ႔ စြဲမွတ္ထင္လိုက္တာဟာ သိပ္၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီလို ခြဲျခား သိျမင္ျခင္း အားနည္းလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ အရင္က ႏိုင္ငံ ၉၀ ေက်ာ္သာ ရိွခဲ့တဲ့ ကမၻာ့ေျမပုံေပၚမွာ အခုဆုိရင္ ႏိုင္ငံ ၂၀၀ နီးပါး ေနရာယူေနပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္လဲ ထပ္တိုးလာေကာင္း တိုးလာအုံးမွာပါ။ တကယ္လို႔မ်ား က်ေနာ့္ကို ေမြးဖြားတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဟာ ဗမာေတြ မဟုတ္တဲ့ တျခားေသာ တိုင္းရင္းသား တခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီ တိုင္းရင္းသား ျဖစ္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါ။ က်ေနာ့္မိဘေတြက ဟိုးအာဖရိက တုိင္းျပည္က လူမည္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေရာ??။ က်ေနာ့္မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရိွပါ။ အာဖရိက တုိင္းရင္းသား လူမည္းေလး ျဖစ္ေနအုံးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ လုပ္နိုင္တာ တခုပဲ ရိွပါေတာ့တယ္။ မတူတာကို တူေအာင္ ၾကိဳးစား ညိွၾကၿပီး လူ႔ေဘာင္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေနထိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ျမန္မာခ်င္း အတူတူ တိုင္းရင္းသား တေယာက္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို နင္တို႔ ဗမာေတြက မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာ ခံရတုိင္း စိတ္ဆုိးရမယ့္ အစား က်ေနာ္၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဗမာဆုိတ့ဲ လူမ်ိဳးအေနနဲ႔ ၀မ္းနည္းျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူကို ခြဲျခားၿပီး မျမင္ပဲ အတိတ္က အရိပ္ဆိုးၾကီး ကပ္တြယ္ ၿငိေနွာင္ေနတာကို စဥ္းစားမိၿပီး ၀မ္းနည္းတာပါ။ ဒါေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေပ်ာက္ကြယ္မွာပါလိမ့္။ က်ေနာ္မသိပါ။ ဘယ္သူမွလဲ တိက်တဲ့ အေျဖ တခု ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္ မထင္ပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဒါေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေလာက္ပါရဲ့လုိ႔ ေတြးမိရင္း ဒီစာစုကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကလိုေစးထူး