ႏွင္းက်တဲ့ ဒီေသာၾကာ..

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔က ဒီမွာ ဒီႏွစ္ေဆာင္းရာသီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္နယ္ရဲ့ ပထမဆုံး အၾကိမ္အျဖစ္ ႏွင္းက်ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာ ႏိုးေတာ့ ျပတင္းတံခါးကေန အျပင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္တာ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလုံး ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ က်ေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အလုပ္သြားဖုိ႔ကို ရင္ေမာသြားတယ္။ အျမင္လွၿပီး အရမ္းေအးတဲ့ ႏွင္းေတြၾကားမွာ လမ္းသြားရလဲ ခက္ေတာ့မယ္။ အဲဒါနဲ႔ အေႏြးထည္ကို ထူထူ၀တ္၊ လက္အိတ္က ႏွစ္ထပ္နဲ႔ အလုပ္သြားရတာေပါ့။ အျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ ႏွင္းေတြက သည္းၾကီးမည္းၾကီးကို က်ေနတာ။ ေလကလဲ တုိက္ေတာ့ ႏွင္းဖတ္ေတြက မ်က္စိထဲ ၀င္ရင္ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းၾကီး။ မနက္ သုံးနာရီေလာက္ကတည္းက စၿပီးက်ေနေတာ့ က်ေနာ္ အလုပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေျခာက္လက္မ နီးပါးေလာက္ က်ၿပီးေနၿပီေလ။ ပထမဦးဆုံး က်တဲ့အၾကိမ္မို႔ထင္ပါရဲ့။ ေျမၾကီးကို ေျခတလွမ္း နွင္းလိုက္တုိင္း ဇြိဇြိနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက ႏွင္းေတြထဲကို ကၽြံကၽြံသြားတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလုိေတာ့ ရိွသား။ လမ္းေဘးက ယုန္ကေလး တခ်ိဳ႔လဲ ႏွင္းေတာထဲမွာ ခ်မ္းရွာေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ့။ ဟိုေျပး ဒီေျပးတဲ့ အေကာင္နဲ႔၊ ၿငိမ္ကုပ္ေနတဲ့ အေကာင္နဲ႔။ ကားေတြ၊ အိမ္ေတြကလဲ ဦးထုပ္ျဖဴျဖဴ ေဆာင္းေပးထားသလို တမ်ိဳးေတာင္ လွေနေသးရဲ့။ ႏွင္းေတာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေနရေတာ့ အလုပ္ကို သုံးမိနစ္ေလာက္ ေနာက္က်သြားပါတယ္။ အ၀တ္အစားေတြက ႏွင္းဖတ္ေတြ အေဖြးသားနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အလုပ္ရွင္က သေဘာေတြက်လုိ႔။ ဘယ္လုိလဲကြ၊ ႏွင္းရဲ့ အရသာက အိုေကရဲ့လားလို႔ အရႊန္းလွမ္းေဖာက္ ေနပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပုခုံးပဲ အသာတြန္႔ ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏွင္းေတာၾကားက မာန္ဖီေနတဲ့ ဆူဆူညံညံ အလုပ္ရုံမွာ သူ႔ဆန္စားဖုိ႔ ရဲရေတာ့တယ္။ မတ္တတ္ရပ္တဲ့ အခါ ရပ္၊ ထုိင္ရတဲ့အခါ ထိုင္နဲ႔ေပါ့။ လူက အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ေနေပမယ့္ စိတ္ေတြကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခြင့္မေတာင္းပဲ ကမၻာ အႏွံ႔ကို ေရာက္ေနေလရဲ့။ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္တာ ပိုမ်ားပါတယ္။ ညေန ေစာင္းေတာ့ ေသာၾကာေန႔မ်ားရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း လုပ္ခခ်က္လက္မွတ္ လာေပးတယ္။ အသာ ေဖာက္ၾကည့္ေတာ့ လခက တုိးမလာေသးဘူး။ က်ေနာ္ ဒီမွာလုပ္တာ တႏွစ္နဲ႔ ေလးလရိွၿပီ။ အမွန္က သူတို႔ လုပ္ခတုိးေပးသင့္တာ တႏွစ္ျပည့္ကတည္းကပါ။ က်ေနာ္က သူတို႔က စေပးလာႏိုးႏိုး ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေလးလေက်ာ္လာတာေတာင္ မတိုးလာေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ ေျပာမွျဖစ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ညေန အလုပ္သိမ္းေတာ့ က်ေနာ့္ကို လခတိုးတဲ့ အေၾကာင္း နည္းနည္း ရွင္းျပပါလားလုိ႔ အလုပ္ရွင္ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ရွင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ ရႏိုင္သေလာက္ ရတတ္သေလာက္ အရင္းရွင္ ဆန္ၾကတာပါပဲ။ အခုလဲ ေျပာခါမွပဲ က်ေနာ့္ကို တိုးေပးဖို႔ ေမ့ေနတာပါလုိ႔ ေျပာတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က အလုပ္သမား အားလုံးကို ႏွစ္စဥ္ မတ္လေရာက္တုိင္းမွသာ လုပ္ခတိုးေပးေလ့ ရိွေၾကာင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေျပာပါတယ္။ အခုေန မင္းအေနနဲ႔ လုပ္ခတိုးယူရင္ မတ္လက်ရင္ တိုးတဲ့ အစီအစဥ္ထဲမွာ မပါႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခုပဲ တုိးယူခ်င္တယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ ျပန္တုိင္ပင္ျပန္ပီး ေနာက္တမ်ိဳး ျပန္ေျပာျပန္ပါေရာ။ ဒီလိုဆို အခုေလာေလာဆည္ကို တနာရီ ဆင့္ငါးဆယ္ပဲ လခတိုးယူဖုိ႔နဲ႔ မတ္လက်မွသာ ေနာက္ထပ္ တေဒၚလာ ထပ္ယူဖုိ႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ကို အျမန္ အလုပ္ေပးၿပီးတြက္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ ဒါလဲမဆိုးဘူးလို႔ တြက္ၿပီး သေဘာတူလုိက္တယ္။ မေျပာပဲေနရင္ လခ အေဟာင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဖ်ံက်ၿပီး ခိုင္းေနဦးမလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိႏိုင္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္အပတ္က စၿပီးေတာ့ တနာရီ ဆင့္ငါးဆယ္ေတာ့ တုိးၿပီေပါ့။ (ၾကြားတာ) ညေနကို ျပန္ဖုိ႔က ေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လမ္းကေလးမွာ ဘယ္လိုမွ ျပန္ဖို႔ အဆင္မေျပတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကားနဲ႔ ကပ္စီးၿပီး ျပန္ရပါတယ္။ လမ္းကေလးနားက ကားကျဖတ္သြားေတာ့ လမ္းကေလးက ျဖဴေရာ္ေရာ္နဲ႔ ညိွဳးႏြမ္းတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔။ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ႏွင္းေတြၾကားမွာ သူငယ္ခ်င္းက ကားကုိ အေတာ္ဂရုစိုက္ ေမာင္းေနရတာ သတိထားမိတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြက တမ်ိဳးေတာ့ အလွသား။ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ အပင္ေတြလဲ အခုေတာ့ လက္တံျဖဴျဖဴနဲ႔ ျဖစ္ကုန္တယ္ေလ။ အလုပ္ထဲမွာဆုိရင္ ဒီျပည္နယ္မွာ ပထမဦးဆုံး ႏွင္းမ်ားမ်ားက်တဲ့ အတြက္တဲ့၊ အားလုံးကုိ ပီဇာ ၀ယ္ေကၽြးလိုက္ေသးတယ္။ တတ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေရကို ကမန္းကတန္းခ်ိဳး၊ ဘဏ္ကိုသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရျပန္တယ္။ ဒီမွာ က်ေနာ္ တခု သေဘာက်တာ ရိွပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြက သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ မွတ္တုိင္ေတြကို ေရာက္ေတာ့ အခုလို ေအးခဲလြန္းလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ႏို႔မုိ႔ရင္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မယ္မွန္း မသိတဲ့ ဘတ္စ္ကားကို ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးလြန္းတဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာသာ ေစာင့္ေနရရင္ေတာ့ မသက္သာလွပါဘူး။ အခုေတာ့ ဘတ္စ္ကားေရာက္ဖုိ႔ ငါးမိနစ္အလုိေလာက္မွ အိမ္ကေန ကားဂိတ္မွာ ထြက္ရပ္ေစာင့္ရင္ အုိေကပါတယ္။ ဒီတပတ္ရတဲ့ လုပ္ခကုိေတာ့ အိမ္ငွားခေပးရဦးမွာမုိ႔ ဒိုင္စားတဲ့ အပတ္လုိ႔ ေလာင္းကစား ဆန္ဆန္ ေတြးမိပါတယ္။ အလုပ္ပိတ္ပီလားဆုိရင္ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဘယ္လုိမွ ေနလုိ႔မရတာကလဲ ျပသနာတခုလိုပါ။ ကိုယ့္ကို လာေခၚရင္ေခၚ၊ မေခၚအိမ္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ရင္ဖြဲ႔နဲ႔ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကလဲ အဲဒီ ျပသနာကိုပဲ လုိလိုလားလားၾကီးကို ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေတာ့လဲ အခက္သား။ ဒီလိုနဲ႔ ရုံးပိတ္ရက္ေတြက အလုပ္လုပ္တဲ့ ရက္ေတြထက္ေတာင္ ပိုပင္ပန္းေလ့ ရိွပါတယ္။ အိပ္ခ်ိန္မမွန္၊ စားခ်ိန္မမွန္၊ ဆုံးမမယ့္သူမရိွတုိင္း ကေလးမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးကို မူးရူးေလ့ ရိွပါတယ္။ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္တာကေတာ့ ၿပီးသြားျပန္ပီေပါ့။ နက္ဖန္ မနက္ဆိုရင္ အျမဲတမ္းဆူညံေနတတ္တဲ့ အလုပ္ရုံကို မခ်စ္မနွစ္သက္စြာနဲ႔ ရွစ္နာရီၾကာ သြားေနရဦးမယ္။ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ႏွင္းက်ထားလုိ႔ ေဖြးၿပီးေခ်ာေနတဲ့ ကုန္းေဇာင္းမွာ ေလွ်ာစီးတမ္း ကစားေနတဲ့ ကေလး တခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရတယ္။ အပူအပင္ ကင္းမဲ့လိုက္ၾကတာ။ ပ်င္းပ်င္းရိွတာနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္မယ္ ေတြးၿပီး ျမန္မာသီခ်င္းေခြ တခ်ပ္ စက္ထဲထည့္လုိက္ေတာ့ ပထမဆုံး ေပၚလာတာက “ ႏိုင္ငံေရး ဦးတည္ခ်က္ (၄)ရပ္” တဲ့။ လုိလုိလားလားၾကီးကိုပဲ Next ခလုတ္ကို ႏွိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ကလိုေစးထူး