ခြင့္တုိင္ျခင္း...

အခုရက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္ ခရီးသြားဖုိ႔ ရိွလို႔ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးရက္အတြင္းေတာ့ ပုိ႔စ္အသစ္ေတြ မတင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ျပန္လာတဲ့အခါက်မွ ဘေလာ့ဂ္ကို ဆက္ေရးျဖစ္မွာမို႔ က်ေနာ့္ကို ခြင့္ယူခြင့္ျပဳပါဦးလို႔ စာလာဖတ္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကို ပန္ၾကားပါတယ္။ လာမယ့္ တနလၤာေန႔ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ျပန္ေရးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ေလးစားခင္မင္စြာ

ကလိုေစးထူး

ေခ်ာင္းတေစၧ

`အဟြတ္...၊ အဟြတ္...၊ အဟြတ္´

ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆုိးႏိုင္လြန္းတဲ့ ေခ်ာင္းက အိပ္စက္ျခင္းကို လႈပ္ကန္ႏိႈးပစ္လိုက္ျပန္ပါၿပီ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ထထိုင္လိုက္ၿပီး တဟြတ္ဟြတ္ျဖင့္ အားရပါးရႀကီးကို ဆိုးပစ္လိုက္ေတာ့ ရင္ေခါင္းထဲက ေအာင့္လာသည္။ ေရထေသာက္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ သက္သာသလိုလိုနဲ႔ အတန္ၾကာေတာ့ ျပန္ဆုိးလာျပန္သည္။ ခက္ပါဘိ...။

***

အခုလို ေခ်ာင္းဆုိးေနရတာက တကယ္ေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ကုိက ေပါ့ေလ်ာ့ႏိုင္လြန္းလွျခင္းေၾကာင့္ပါ။ အလုပ္ပိတ္ရက္တညမွာ အက်ီၤရင္ဘတ္ ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ တညလုံး အိပ္မိကတည္းက အဆုတ္က ဘာျပႆနာတက္သည္ မသိ။ ပထမေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ဆုိးလိုက္႐ုံနဲ႔ သာမန္ေပ်ာက္သြားမယ္ ထင္ၿပီး Cough Drop ေလးေတြေလာက္သာ ၀ယ္စားေနရာမွ ညဘက္ အိပ္မရေလာက္ေအာင္ ဆုိးလာေတာ့ သတိမထားလို႔ မျဖစ္ေတာ့...။

တရက္မွာေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အထိပါ တဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ဆုိးေနေတာ့ ေဘးက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ကို အားနာတာႏွင့္ မ်က္ႏွာအကာတခုကို ယူတပ္ၿပီး ဟန္မပ်က္ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနမိေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းက ဒီေလာက္နဲ႔ ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ ဘယ္လိုမွ အလုပ္ဆက္လုပ္ဖုိ႔ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဆက္တိုက္ဆိုးလာေတာ့ အလုပ္ရွင္ကိုယ္တုိင္က `မင္းဆရာ၀န္ဆီ သြားျပၿပီး ဒီေန႔ နားသင့္တယ္´ လို႔ ေျပာယူရသည္။

ဆရာ၀န္ဆီေရာက္ေတာ့ လူကို နားေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္ေတြထဲ ဓာတ္မီးေသးေသးေလးထဲ ဟိုဟုိဒီဒီထိုးၾကည့္လုိက္၊ အသက္ရွဴခိုင္းၿပီး ေက်ာနဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ ဟိုနားစမ္း၊ ဒီနားစမ္း လုပ္လိုက္၊ ဟိုေမးဒီေမး ေမးလိုက္နဲ႔ `ငါေတာ့ ဘက္တီးရီးယားတမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာလို႔ ထင္တယ္၊ ေဆးစာေရးေပးလိုက္မယ္၊ ကံေကာင္းပါေစ´ ဆုိၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ သူေရးေပးလိုက္ေသာ ေဆးစာအတိုင္း ၀ယ္ေသာက္တဲ့ ေဆးက တပတ္ေလာက္ေတာ့ လုံး၀ ေခ်ာင္းမဆိုးဘဲ ေနေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ျပန္ဆုိးျပန္၏။

အဆိုးဆုံးက အျပင္ကို မထြက္မျဖစ္ ထြက္လုိက္တုိင္း ထိေတြ႔ေနရသည့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေသာ ရာသီဥတုပင္...။ ေအးစက္ေနေသာ ေလရဲ့ အထိအေတြ႔ကိုရၿပီးလို႔ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေခ်ာင္းက အဆတ္မျပတ္ဆုိးေတာ့သည္။

***

`ခင္ဗ်ားေခ်ာင္းက ဆိုးေနတာ ၾကာၿပီေနာ´
`ဟုတ္တယ္ဗ်ာ´
`အင္းးးး´

`ဗုေဒၶါ´ ဟု စိတ္ထဲကေန ေရရြတ္ၿပီး ဒီလူ႔ရဲ့ သံရွည္ဆြဲသံ `အင္းးးးး´ ဆုိတာကို အသာမ်က္ေမွာင္ ပင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ၿပဳံးစစဟန္နဲ႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို အမွတ္မထင္ ယူဖတ္မိေတာ့...

`တီဘီေရာဂါ၏ ထင္ရွားသိသာေသာ လကၡဏာမွာ ေခ်ာင္းအဆက္မျပတ္ဆိုးျခင္း၊ သလိပ္ ခၽြဲကပ္ျခင္း´

`ဘုရား...၊ဘုရား´ ဟိုလူေစာေစာက ၿပဳံးစိစိလုပ္တာ ဒါေၾကာင့္မ်ားလား...။

***

`ဟဲ့၊ ငါ့အကို ၀မ္းကြဲတေယာက္ဟာေလ။ ဒီကိုထြက္လာခါနီးက်မွ တီဘီေတြ႔လို႔တဲ့၊ သလိပ္ျပန္စစ္ေနရတယ္´
`အမေလး...၊ အဲဒါကေတာ္ပါေသးတယ္၊ ေတာ္ၾကာ အဲဒီေရာဂါႀကီးနဲ႔ ဒီကိုေရာက္လာမွ ပိုဆိုးေနမယ္´

ေမြးေန႔ပြဲတခုရဲ့ စကား၀ိုင္းတခုဆီက ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ အသံ....။ ကုိယ္ကလဲ သူတို႔ ေျပာေနခ်ိန္မွာမွ ေခ်ာင္းက ထဆိုးေနေတာ့ မ်က္လုံးေတြက ဒီဘက္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္...။ ေရာ္...၊ ဒီေခ်ာင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနၿပီ။

တကယ္လုိ႔မ်ား ငါ့မွာသာ တီဘီေရာဂါ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္...။

အမေလးေလးးးးးး ဆိုတဲ့ အာေမဋိတ္အေတြးနဲ႔တင္ စိတ္တေစၧက ေျခာက္လွန္႔သည္။ နဂိုကမွ ပိန္ရတဲ့အထဲ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ပုံစံ ထြက္လာမလား၊ အသားေတြက ျဖဴေဖ်ာ့ေနမလား၊ ၀ါတာတာႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနမွာလား၊ ဂလန္ဂလား အရပ္ႀကီးကေရာ ကိုင္းကိုင္းႀကီး ျဖစ္လာမွာလား။

အို...၊ ဘာလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ၊ ငါက ေဆးလိပ္လဲ မေသာက္ေတာ့တာ ေလးငါးႏွစ္ေတာင္ ရိွေနမွဟာ။ ဒီကိုမလာခင္ကလဲ ေဆးစစ္မွတ္တမ္းမွာ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ဘူးလို႔ ျပတာပဲ။ ေသြးေတာင္ လွဴလိုက္ေသးတာပဲ။

အာ...၊ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းက ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အဆက္မျပတ္ဆိုးေနရတာလဲ။ တခုခု ျဖစ္လုိ႔ေနမွာေပါ့။ အခုေန ေသသြားရယ္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ ေသလဲ ေအးတာေပါ့၊ ဟာ... မဟုတ္ေသးဘူး၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ငါမေသခ်င္ေသးပါဘူး။

ေခ်ာင္းဆိုးျခင္းရဲ့ စိတ္တေစၧကလဲ ႏွိပ္စက္ႏိုင္လြန္းပါဘိ...။

***

လက္ထဲကိုင္ထားၿပီးျဖစ္သည့္ ေခ်ာင္းဆိုးေဆးရည္ဘူးကို မေကာင္းဆုိး၀ါး တေကာင္လို စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၃ နာရီသာသာ။ ဟိုေန႔ကလဲ ဒီလိုအခ်ိန္ႀကီးပဲ ေခ်ာင္းဆုိးေနလုိ႔ ဒီေဆးရည္ကို ေသာက္လိုက္တာ သက္ေတာ့ သက္သာပါရဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ေဆးထဲမွာ ပါဟန္တူတဲ့ အိပ္ေဆးအရိွန္က မနက္အလုပ္သြားခ်ိန္ထိ မေသေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ လူက ေတာ္ေတာ္ကို ခံရေလေတာ့ အခုတခါ ဒီေဆးကို ေသာက္ရမွာ လန္႔ေနသည္။

Weekly Eleven စာေစာင္ထဲက စာတပုဒ္ထဲမွာ ျမန္မာျပည္က လူေတြ ေစ်းထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို အိမ္သုံးေဆး၀ါးလို သုံးေနၾကတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိေတာ့ အဲဒီထဲက ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ဟာ ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္တယ္ ဆိုလို႔ ျပဳတ္ေသာက္ၿပီးၿပီ။ ဘာမွမထူး...။

`အဟြတ္...၊ အဟြတ္...၊ အဟြတ္))))))))))))))))´

ေနာက္ထပ္ ဆုိးလာတဲ့ ေခ်ာင္းဒဏ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ လက္ထဲက မေကာင္းဆိုး၀ါး ေခ်ာင္းဆုိးေဆးရည္ကို ပါးစပ္ထဲ တငံုစာခန္႔ အငမ္းမရ မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္သည္။ ဒီေဆးက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုတေလာ အလြန္႔အလြန္ ဒုကၡေပးေနတဲ့ ေခ်ာင္းကိုေတာ့ သက္သာရာရႏုိင္စြမ္းေပလိမ့္မည္။

ခဏေနရင္ အိပ္ေပ်ာ္လိမ့္မည္။ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခါ တီဘီေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔လဲ စုိးရိမ္ေနမွာ မဟုတ္သလို ေသခ်င္တယ္၊ မေသခ်င္ဘူးလဲ ေတြးျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းကို အျမစ္ျဖတ္ေအာင္ ေပ်ာက္ဖုိ႔ကေတာ့ လုိပါေသးသည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ... ... ...။

***


ကလိုေစးထူး

ပုံရိပ္...

ဆန္ေဟာင္းတျပည္ ၇ က်ပ္
ဆန္သစ္ တျပည္ ၅ က်ပ္
အစိတ္တန္၊ ၃၅က်ပ္တန္၊ ၇၅က်ပ္တန္
သမ၀ါယမဆိုင္၊ ေရႊ၀ါဆပ္ျပာေတာင့္
ဘယ္သြားသြား ကားချပားေလးဆယ္။

ႀကိဳ႕ကုန္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္
ဖုန္းေမာ္၊ စိုးႏိုင္၊
စိန္လြင္ ေျခာက္တန္း တေစာက္ကန္း
ကမၻာမေၾကဘူး
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
အိမ္ရွင္မမ်ား သမဂၢ၊ ဦးေအာင္ႀကီး
ေက်ာင္းသားသမဂၢ အုတ္ျမစ္ခ်မယ့္ မိန္ခြန္း
ဒုိင္းဒုိင္း...၊ ဒက္...ဒက္...ဒက္
စက္တင္ဘာ ၁၈။

ခေမာက္၊ စပါးႏွံ၊ ပါတီစုံ
၅ေယာက္ထက္ လူပိုမစုရန္
ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔၊ ၈၀.၈၂%
အက်ယ္ခ်ဳပ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္

ဆိုကေရးတီးၿပိဳင္ပြဲ၊ ျမင္းခင္းသဘင္
အမ်ိဳးသားအားကစားပြဲေတာ္၊
လမ္းေဖာက္ တံတားေဆာက္၊ ဆည္ဖို႔
ျမ၀တီ႐ုပ္သံ၊ ကိုးရီးယားကား
ဆိုၾကမယ္ ေပ်ာ္ၾကမယ္
အေဖနဲ႔သားမ်ား၊ ေ၀လည္းေမႊးေႂကြလည္းေမႊး
၅၀၀တန္၊ ၁၀၀၀တန္၊ ႀကံ့ခုိင္ဖြ႔ံၿဖိဳး

ဦးတည္ခ်က္ ၁၂ ရပ္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ
ျပန္လႊတ္၊ ျပန္ဖမ္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ ေစတနာ
ႀကံ့ဖြတ္သင္းလုံးကၽြတ္ အစည္းအေ၀း
ေဆးတကၠသိုလ္ဗိုလ္ေလာင္း၊ အင္ဂ်င္နီယာဗိုလ္ေလာင္း
သူနာျပဳဗိုလ္ေလာင္း၊ ၀မ္းဆြဲဗိုလ္ေလာင္း (အဲေလ...)
ေက်ာင္းပိတ္၊ ေက်ာင္းဖြင့္၊ ပိတ္ဖြင့္၊ ဖြင့္ပိတ္
ဒဂုံတကၠသိုလ္၊ သန္လ်င္တကၠသိုလ္
SPDC ဂ်ပန္ျပည္လုပ္ စာအိတ္ဗုံး။

ဒီေကဘီေအ၊ ေစာသမူဟဲ
ေဟာင္သေရာ၊ ဘုရားကုန္း
ဖဒိုေအာင္ဆန္း၊ စခုန္႔တိန္႔ယိမ္း
ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္၊
တပ္မေတာ္ စည္း႐ုံးေရးေကာ္မတီ
ကေလးစစ္သား၊ ေပၚတာ
အိုင္အယ္လ္အို၊ ယူအင္န္၊ အိုင္စီအာစီ။

စိန္စီေသာည၊ ေနျပည္ေတာ္
ဆီေစ်း၊ မင္းကုိႏုိင္၊ ကုိကုိႀကီး
ေရႊ၀ါေရာင္၊ ေငြၾကာရံ၊ မဂၢင္
နာဂစ္၊ ဥပေဒမူၾကမ္း၊
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ
အီလက္ထေရာနစ္ ပုဒ္မ၊
အႏွစ္ ၂၀၊ ၆၅ ႏွစ္
... ... ...
... ... ...
... ... ... ။

နည္းေရြ႔႕မ်ားဟူ...

က်ေနာ့္ရဲ့ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္ ျပန္အမွတ္မိႏုိင္ဆုံးေသာ ကာလတခုကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ က်ေနာ္ အသက္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘမ်ားက ကေလးကဗ်ာေလးေတြ သင္ေပးခဲ့တာ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ၀လုံးကေလးေတြ ဆြဲခိုင္းလို႔ က်ေနာ္ဆြဲလာတဲ့ ၀လုံးေလးေတြက ၀ျပားေလးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ျပတ္ေလးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိဘေတြက ပီတိအေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနၾကတာကို စိတ္ထဲမွာ ေရးေရးျပန္ျမင္မိတယ္။

ေက်ာင္းေနရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံ အသစ္ေလးကို ႂကြႂကြရြရြ ၀တ္လုိ႔ မိဘေတြလက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲၿပီး ေက်ာင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သြားခဲ့တာ...။ ခဲတံေတြ ေပ်ာက္လြန္းလို႔ လည္ပင္းမွာ ခဲတံဆြဲႀကိဳးေလး တန္းလန္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ အဆိုခိုင္းတဲ့ ကေလးကဗ်ာေတြကို သူတကာထက္ အသံပိုက်ယ္ေအာင္ အားပါးတရ ေအာ္ဆိုခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ကို တမ္းတမ္းတတနဲ႔ ျပန္သတိရမိပါရဲ့...။

***

အခုေတာ့ ကေလးဘ၀ဆုိတာဟာ စိုင္းထီးဆုိင္ ဆုိခဲ့တဲ့ သီခ်င္းထဲကလိုပဲ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရႏိုင္တဲ့ `ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ နိဗၺာန္ဘုံ´ ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ... ... ...။

ကေလးေတြ...၊ အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကေလးေလးေတြ။ တခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ကေလးေလးေတြ။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာထားေပၚမွာ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြ၊ ေစာင္းေျမာင္းျငဴစူျခင္းေတြ၊ အညိဳးအေတးေတြရဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ရိွဖုိ႔ေ၀းလုိ႔ ကူညီကယ္မမယ့္သူ တေယာက္တေလကုိ ေက်းဇူးအတင္ႀကီး တင္ခ်င္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးေတြ။

က်ေနာ့္ ငယ္ဘ၀ကုိ ျပန္သတိရမိရင္ ကေလးဘ၀ဆိုတာကို တမ္းတမ္းတတ သတိရမိတာ မွန္ေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကို အမွတ္တမဲ့နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔မိ၊ ျမင္မိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ျပန္ တမ္းတေနတဲ့ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေက်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို သူတို႔မွာေတာ့ မပိုင္ဆိုင္ၾကရရွာပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ က႐ုဏာသက္စိတ္ ျဖစ္ရတယ္။

တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရေတြက ဒါကုိ အာ႐ုံစူးစူးစိုက္စိုက္နဲ႔ အေလးထားၿပီး အဲဒီလို ကေလးေတြရဲ့ အနာဂတ္ေရးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနေတြ အေသအခ်ာဖြင့္လွစ္ထားေလေတာ့ သူတို႔ဆီက ကေလးေတြမွာေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာကေတာ့ ... ... ...။

***



မဂၤလာသာစည္ ေက်ာင္း...တဲ့။

သာစည္ၿမိဳ႔မွာ ေျမၿပိဳၿပီး ၿမိဳ႔သစ္အသြင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်းရြာကေလးမွာ တည္ထားတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းကေလးမွာ ပညာသင္ေနၾကတဲ့ ကေလးေလးေတြရဲ့ ပုံပါ။

ဒီကေလးေတြဟာ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ့္ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀တုန္းကလို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဘ၀မ်ိဳးကို ပုိင္ဆိုင္မေနတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ မိဘေတြက ခ်ိဳ႕ငဲ့ရွာေလေတာ့ အခမဲ့ပညာသင္လုိ႔ရႏိုင္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ပညာသင္ၾကရသူေလးေတြပါ။ ဒီၾကားထဲ ပညာ့တန္ဖိုးကို နားလည္အားဖို႔ထက္ ၀မ္းေရးအတြက္ ကုိယ့္ရင္ေသြးကုိကုိယ္ အရြယ္မတိုင္မီ ဖားရွာငါးရွာ အထြက္ခိုင္းေနရတဲ့ မိဘတခ်ိဳ႔ကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သဃၤန္းႀကီး တလႊားလႊားနဲ႔ စည္း႐ုံးၿပီး ကေလးေတြကို ေက်ာင္းအတက္ခိုင္းရတာ ရိွပါေသးတယ္။ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္း ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြရဲ့ ေနာင္ေရးအတြက္ ေလာကုတၱရာေရးထက္ ေလာကီေရးရာအတြက္ ရတက္မေအးႏိုင္ရတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ့ ေစတနာတရားကို ဦးခိုက္မိပါရဲ့...။

`က်ေနာ္ ေငြနည္းနည္းေလာက္ အဲဒီေက်ာင္းအတြက္ လွဴခ်င္လုိ႔ပါ´ လုိ႔ ေျပာခိုက္မွာ အဲဒီေက်ာင္းက ကေလးေတြအတြက္ တခုခုေသာ အလွဴေငြ ရလုိရျငား ဘေလာ့ဂ္ေလး တခု လုပ္ထားသူက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ `ေက်းဇူး အရမ္းတင္လိုက္တာ´ လို႔ ေျပာရွာတယ္။ သူတင္တဲ့ ေက်းဇူးဟာ က်ေနာ့္ကို ေက်းဇူး တင္တာသက္သက္ထက္ ဟိုဘက္က ကေလးေတြအတြက္ တခုခုေသာ အကူအပ့ံေလးေတာ့ ရၿပီဆုိၿပီး ေပ်ာ္ေနမယ့္ ပီတိအေပ်ာ္လုိ႔ စိတ္ထဲကေန ခံစားမိပါတယ္။ `က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာလဲ ဒီေက်ာင္းအေၾကာင္းကို တင္ထားၿပီး တျခားလွဴလိုသူေတြ ရိွလုိရိွျငား တင္ပါရေစ´ လို႔ ထပ္ေျပာေတာ့ `ဒါဆိုရင္ေတာ့ သာဓု ေျခာက္ခါေခၚၿပီး ေက်းဇူးတင္လိုက္မယ္´ လို႔ ျပန္အရႊမ္းေဖာက္ပါတယ္။

ေငြလွဴမယ့္ အေၾကာင္း ေျပာေနခိုက္မွာတင္ကို က်ေနာ္ရဲ့ အလွဴေငြဟာ ကေလးေတြအတြက္ ထမင္းတလုပ္မ်ား ျဖစ္ေလမလား၊ ခဲတံ တေယာက္တေခ်ာင္းစီေလာက္မ်ား ျဖစ္မွာလား၊ အ၀တ္ကေလး တထည္စီေလာက္ ရႏိုင္မလားလို႔ ေတြးေနရတာကိုက ၾကည္ႏူးေနခဲ့ရပါတယ္။

***

`အားလုံး ၿပီးပါၿပီ။ ေငြလႊဲကုဒ္နံပါတ္ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ပါ´

ေငြလက္ခံ စာရင္းသြင္းတဲ့ စာေရးမ ျပန္ေပးတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းေပၚက ဂဏန္းဆယ္လုံးကို မမွားရေအာင္ အေသအခ်ာမွတ္လိုက္တယ္။ ေက်နပ္သြားတဲ့ စိတ္နဲ႔အတူ အျပင္မွာ ေအးစက္ေနတဲ့ ရာသီဥတုကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္အားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေငြလႊဲဌာနထဲကေန ပီတိစိတ္နဲ႔ ျပန္ထြက္လာတဲ့သူကုိ ေအးစက္စက္ေလေတြက ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေနသလိုလို ... ... ...။

***

ဒီစာကုိ ဖတ္ေနမယ့္ မိတ္ေဆြေတြ အေနနဲ႔လဲ ဒီလိုကေလးေလးေတြပုံမ်ိဳး မ်ားစြာကို ေတြ႔ဖူးၾကမွာပါပဲ။ ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ အိတ္ကပ္ထဲကို ငုံ႕ၾကည့္မိလို႔ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေတြ႔မိတဲ့ ငါးက်ပ္တန္၊ တဆယ္တန္ တရြက္ကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သဒၶါတရားေပါက္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေဟာဒီ ဘေလာ့ဂ္ေလးကေန တဆင့္ျဖစ္ေစ၊ mingalar.tharsi@gmail.com ေမးလ္ကတဆင့္ ဆက္သြယ္လို႔ျဖစ္ေစ လွဴဒါန္းႏိုင္ေၾကာင္း ထပ္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းပါရေစ။

ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း လွပဖုိ႔ နည္းေရြ႕မ်ားဟူ လွဴၾကစို႔...။


ကလိုေစးထူး

ခါဂ်ီး...၊ ခါေဂြး...၊ ဂါးနီ

`ဟဲလို´

အတန္ငယ္ မာဆတ္ဆတ္ဟန္ ေလသံနဲ႔ တစုံတေယာက္ရဲ့ ေခၚသံက ေနာက္နားဆီကေန ကပ္လ်က္ေပၚလာတာမို႔ ေနာက္ကို ဆတ္ခနဲ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ရွဳတည္တည္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ မ်က္ႏွာျဖဴ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တေယာက္...။

`ေအ...၊ ဘီ...၊ စီ... ကို မင္းတုိ႔ ဘာသာမွာ ဘယ္လိုေခၚလဲ´
`ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္´

မိန္းမႀကီးက `ခါဂ်ီး၊ ခါေဂြး၊ ဂါးနီ´ ဆိုၿပီး ေၾကာင္အမ္းအမ္း လိုက္ရြတ္လ်က္ သူ႔ရဲ့ ေဘး ကန္႔လန္႔ကာ နံရံေသးေသးေလး ဟုိဘက္ကေန မ်က္လုံး အေၾကာင္သားနဲ႔ လွမ္းေငးေနသည့္ ကရင္အကုိႀကီးကုိ `ခါဂ်ီး... or ခါေဂြး or ဂါးနီ´ ဆိုၿပီး တခုခုကို ေရြးခ်ယ္ အေျပာခိုင္းေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘက္ကို မ်က္ႏွာ ျပန္လွည့္လာၿပီး...

`သူ႔ဆီကေန တခုခု နားမေထာင္ဘဲ မင္းဘာသာ ေျဖေနတယ္လုိ႔ ငါထင္တယ္၊ ဒီေတာ့ သူ႔ကုိ ခါဂ်ီး၊ ခါေဂြး၊ ဂါးနီ တခုခု ေျပာခိုင္းပါ´

`အိုေက´ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ မိန္းမႀကီးက ဆတ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားၿပီး သူ႔အလုပ္စားပြဲမွာ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ တခ်က္တခ်က္မွာေတာ့ ဒီဘက္ကို ကြက္ၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတုန္း...။

***

DMV (Department of Motor Vehicles) ႐ုံး...။ ဒီ႐ုံးက အိုင္ဒီကဒ္၊ ဒ႐ိုင္ဘာလိုင္စင္ႏွင့္ တကြ ယာဥ္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ႐ုံးတခုပါ။

အေမရိကားမွာ ဒ႐ိုင္ဘာလိုင္စင္ ေလွ်ာက္ထားဖုိ႔အတြက္ အရင္ဆုံး Written test ေခၚ Class D အဆင့္၊ ေရးေျဖ စာေမးပြဲကို အရင္ေျဖၾကရသည္။ ေရးေျဖ စာေမးပြဲမွာ ယာဥ္စည္းကမ္းဆုိင္ရာ Signs အမွတ္အသားမ်ားအတြက္ ေမးခြန္းေပါင္း ၁၅ ခု ႏွင့္ အေထြေထြ ဗဟုသုတဆုိင္ရာ ေမးခြန္း အခု ၅၀ ေျဖၾကရသည္။ ေမးခြန္း အပုိင္း ႏွစ္ပုိင္းလုံးစီအတြက္ အနိမ့္ဆုံး ၈၀% ရမွသာလွ်င္ Learner Permit လို႔ ျမန္မာအမ်ားစု ေခၚၾကသည့္ Instruction Permit ေခၚ သင္ေမာင္း လိုင္စင္ကုိ ထုတ္ေပးသည္။ သင္ေမာင္း လိုင္စင္ရမွသာလွ်င္ တရား၀င္ ကားေမာင္း သင္ယူခြင့္ ရိွတာမို႔ Class D အဆင့္ စာေမးပြဲသည္ ဒ႐ိုင္ဘာလိုင္စင္ ရယူလိုသူတုိ႔အတြက္ ပထမဆုံးေသာ ေလွကားထစ္ တခု...။

ဒီစာေမးပြဲကို ေျဖဖို႔အတြက္ သာမန္အားျဖင့္ ေတာ္႐ုံ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္ႏိုင္အားရိွလွ်င္ ႐ုံးက ထုတ္ေပးေသာ ယာဥ္ေမာင္းလက္စြဲ စာအုပ္ကို ေလ့လာၿပီး မလြယ္လြန္း မခက္လြန္း ေျဖဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာ မတတ္သူ ျမန္မာတခ်ိဳ႔အတြက္ေတာ့ ဒုကၡနဲ႔ လွလွေတြ႔သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ တျခားေသာ ဘာသာျခား စကားေတြျဖစ္သည့္ စပိန္၊ ေပၚတူဂီ၊ တ႐ုတ္၊ ျပင္သစ္ ကဲ့သုိ႔ ဘာသာစကားေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာမွာ အလိုအေလ်ာက္ ဘာသာျပန္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာဘာသာစကားကိုက်ေတာ့ အဲဒီက စက္ေတြမွာ မရိွပါ။

ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းေသာ ျမန္မာတခ်ိဳ႔အတြက္ သင္ေမာင္း လုိင္စင္ရဖုိ႔အတြက္ နည္းလမ္းကေတာ့ ျမန္မာစကားျပန္ အကူအညီျဖင့္ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖဖုိ႔ ႀကိဳးစားရျခင္းပင္...။

သူကုိယ္တုိင္လဲ ဒီစာေမးပြဲကို ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ေအာင္ က်ၿပီးမွ သုံးႀကိမ္ေျမာက္မွာက်မွ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။

အခုေတာ့ အေမရိကားေရာက္လာတာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္စ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကရင္အကုိႀကီးကလဲ ကားေမာင္းလုိင္စင္ကို လိုအပ္လာတဲ့အတြက္ သူ႔ကုိ စကားျပန္အျဖစ္ ကူညီေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတာႏွင့္ လူတတ္ႀကီး လုပ္ၿပီး လုိင္စင္႐ုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လာေျဖေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။

***

လိုင္စင္ ေရးေျဖကို စကားျပန္ႏွင့္ ေျဖသူေတြအတြက္ ေျဖရမည့္ ကြန္ပ်ဴတာခုံႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ အထိုင္ခိုင္းထားသည္။ စကားျပန္သူႏွင့္ ေျဖရမည့္သူၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ကာ သ႑ာန္တခု ျခားထား၏။ ဒီဘက္မွာ စကားျပန္သူက ေမးခြန္းကို ဘာသာျပန္ရွင္းျပၿပီး ဟိုဘက္က နားေထာင္သူက ေျပာေသာ အေျဖကို ကြန္ပ်ဴတာမွာ ေျဖေပးရသည္။ ကက္ဆက္တိတ္ေခြ အသံဖမ္းစက္တလုံးျဖင့္လည္း အသံဖမ္းထားေသးသည္။

ကရင္အကိုႀကီးကုိ ႐ုံးကို မလာခင္ကေတာ့ သူက ႀကိဳေျပာထားသည္။

`က်ေနာ္ ဘာသာျပန္တာကို နားေထာင္ၿပီးရင္ စိတ္ထဲထင္ရာ အေျဖတခုခုသာ ေျပာခ်လိုက္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွားလဲ ဒီဘက္ကေန က်ေနာ္က အေျဖမွန္ကုိပဲ ႏွိပ္ေပးမယ္၊ ေအ၊ဘီ၊စီ လုိ႔ေတာ့ မေျဖနဲ႔...၊ အေၾကာင္းအရာကုိပဲေျဖ´

ကရင္အကုိႀကီးကလဲ ဟုတ္ၿပီ ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား တုိင္ပင္ကိုက္ၿပီး အလုပ္ျဖစ္ေနလိုက္သည္မွာ Signs ေမးခြန္းေတြကုိ အားလုံး မွန္သြားသည္။ လြယ္ကလဲ လြယ္တာကုိး။ အေထြေထြ ဗဟုသုတအတြက္ ေမးခြန္း ၅၀ စာကို ေျဖရစဥ္မွာေတာ့ ေျဖၿပီးလို႔ ဆယ္ခု သာသာေလာက္ခန္႔မွာပင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လူလည္က်ေနတာကို ရိပ္မိသြားဟန္ တာ၀န္က် မ်က္ႏွာျဖဴ အရာရိွမက အထက္ပါအတုိင္း လာေမးျခင္း ျဖစ္၏။

***

မိန္းမႀကီးက မလွမ္းမကမ္းကေန ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနေတာ့ ေစာေစာကလို ဟုိလူ႔ကုိ သူလဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ကုိယ္လဲ ေျဖခ်င္ရာေျဖ လုပ္လို႔ မရေတာ့...။ ဒီေတာ့ တျခားအႀကံ စဥ္းစားရသည္။ ထုတ္စမ္း၊ ေခါင္းထဲကေန ျဖဴနီျပာ၀ါ ဉာဏ္ေတြ ... ... ... ...။

ဒါနဲ႔ အႀကံတခု ရၿပီးေနာက္ ... ... ...။

`အဟမ္း၊ ေနာက္တခုက ... ... ...´

`အရက္မူးေျပဖုိ႔ အတြက္ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အခ်က္ေတြအထဲက ဘယ္အခ်က္က အမွန္ဆုံးပါလဲတဲ့။ ကႀကီးက ေသာက္တလြဲ ေလေကာင္းေလသန္႔၊ ခေကြးေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီ အခ်ိန္၊ ဂငယ္ ေသာက္တလြဲက ေကာ္ဖီေသာက္တာပါတဲ့´

ဟုိဘက္ကလူရဲ့ `ခြီး´ ခနဲ ရယ္သံ တခ်က္ထြက္လာသည္။ ဒါနဲ႔ သူက...

`အကိုေရ အေျဖတခုခု ေျပာပါေနာ္´

ေစာေစာက မိန္းမႀကီးက အနားကို လွစ္ခနဲ ေရာက္လာျပန္ၿပီး ဟုိလူ႔နားကပ္လုိ႔ `ခါဂ်ီးေအာ္ ခါေဂြးေအာ္ ဂါးနီ´ ေမးေနျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ သူက ခပ္သြက္သြက္ပင္...

`အကုိေရ ေျဖရမွာက ကႀကီး ေသာက္တလြဲက ေလေကာင္းေလသန္႔၊ ခေကြးဟုတ္ေနၿပီက အခ်ိန္၊ ဂငယ္ ေသာက္တလြဲကေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္တာပါတဲ့၊ တခုခု ေျပာပါ´

ဟုိလူ႔ဆီက `ခေကြးးးးးး´ ဆုိေသာ အသံက ခပ္က်ယ္က်ယ္ထြက္လာေတာ့ ဟိုမိန္းမႀကီးကို ေအာင္ႏိုင္ေသာ စစ္သူႀကီး၏ အၿပဳံးမ်ိဳးျဖင့္ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ခေကြး is B in English လို႔ ေျပာၿပီး ခပ္သြက္သြက္ပင္ အေျဖမွန္ကို ႏွိပ္ခ်လိုက္သည္။

ဒီလိုႏွင့္ `အမွန္´ `ေသာက္တလြဲ´ ဆိုတာေတြကို ထည့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္ကလဲ ကႀကီး၊ ခေကြး၊ ဂငယ္ ဆိုတဲ့ အသံေတြက ပီပီသသ...။ ဒါေတာင္ တခ်က္တခ်က္မွာ ေသာက္တလြဲလို႔ ေျပာထားတာကုိ ေျဖေနလို႔ ဟုိမိန္းမႀကီး အလစ္ကိုေခ်ာင္းၿပီး `ေနာက္တေခါက္ ျပန္ရွင္းျပမယ္ေနာ္´ ဆုိၿပီး ခပ္တည္တည္ ျပန္ေျပာရေသးသည္။

***

ေမးခြန္း ၅၀။
အေျဖမွန္ ၄၅ ခု...။
အေျဖမွား ၅ ခု...။
ရလဒ္ ၉၀% ျဖင့္ ေအာင္ျမင္သည္။

ေနာက္ဆုံး ေမးခြန္းတခုကို ေျဖအၿပီးမွာ ေပၚလာတဲ့ စာတန္းကို ဖတ္ၿပီး ပင့္သက္တခုကုိ ဖူးခနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဟိုဘက္ကလူကုိ လက္မေထာင္ျပလိုက္သည္။

က်သင့္ေငြကို ေပးေခ်ၿပီးေနာက္ သင္ေမာင္းလုိင္စင္အတြက္ ၿပဳံးစိစိ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဓာတ္ပုံအ႐ိုက္ခံေနတဲ့ ကရင္အကုိႀကီးကို လွမ္းေငးေနရင္း ေစာေစာက ဟုိမိန္းမႀကီးဆီ ဘာရယ္မဟုတ္ သြားၾကည့္မိတာ သူကလဲ အမွတ္တမဲ့ ဒီဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ခိုက္မို႔ အၾကည့္ျခင္း တခ်က္ ဆုံသြားသည္။ လွမ္းၿပဳံးျပလိုက္ေတာ့ ေခါင္းတခ်က္ဆတ္ျပၿပီး သူ႔အလုပ္ကို သူျပန္လုပ္ေန၏။

***

အရင့္အရင္ ဘာသာျပန္လုပ္ေပးဖူးၾကသူ တခ်ိဳ႔ကေတာ့...။

`သတိထား၊ သူတုိ႔ မသကၤာရင္ ဟို ကက္ဆက္ေခြကို တျခားမွာ သြားျပန္နားေထာင္ခုိင္းၿပီး ျပန္စစ္တတ္တယ္´
`သူတုိ႔ကို ေလွ်ာ့ေတာ့ မတြက္ထားနဲ႔ေနာ္´

စသျဖင့္ သတိေပးၾကသည္။ သူကေတာ့ စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ့ မပူလွေတာ့ပါ။ တကယ္လို႔ အစစ္ခုိင္းလဲ ဟိုဘက္မွာ ျပန္နားေထာင္မွာက အဂၤလိပ္စကားတတ္သည့္ ျမန္မာသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာ့ နားလည္ေပးမည္ ထင္ပါရဲ့...။

နားထဲမွာေတာ့ ဟုိ မ်က္ႏွာျဖဴမႀကီးရဲ့ `ခါဂ်ီး၊ ခါေဂြး၊ ဂါးနီ´ ဆုိေသာ အသံက မထြက္...။

ေနာက္ထပ္ တျခားသူေတြအတြက္ ဘာသာျပန္ေပးရရင္ေတာ့ သူ ဒီထက္ပို ေသသပ္ေသာနည္းျဖင့္ လူလည္က်ရပါဦးမည္။

***


ကလုိေစးထူး

ေအာင္ၾကည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္

မနက္မိုးလင္းေလၿပီ။

ျမဴခိုးကေ၀့ေ၀့၊ ႏွင္းေရာင္ၿဖိဳးေျဖာက္ မရိွတတ္ ရိွတတ္ နံနက္ခင္းမွာ ေတာေစ်းသည္၊ ၿမိဳ႔ေစ်း၀ယ္၊ ၿမိဳ႔မုန္႔သည္၊ ေတာကုန္သည္ေတြႏွင့္အတူ ၿမိဳ႔လယ္လမ္း တ၀ိုက္သည္လည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လို႔ေနေခ်ၿပီ။ `ဘာစားမလဲ၊ မုန္႔တီလား၊ ေခါက္ဆြဲလား၊ သႀကၤန္ထမင္းလား၊ ထမင္းေၾကာ္လား´ ဟူေသာ အသံမ်ား၊ သားစိမ္းငါးစိမ္းသည္တို႔ရဲ့ စီစီထေနေသာ ေစ်းေရာင္းသံမ်ားႏွင့္ အတူ ေရာင္စုံမ်ိဳးစုံလင္ေသာ ေစ်းကေလးရဲ့ ဟိုမွာဘက္ လမ္းေထာင့္တခုမွာေတာ့ မႈံေတေတ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ လူတေယာက္က သူ႔ဆုိင္ကို ခင္းက်င္းလို႔ ေကာင္းေနတုန္းပင္...။ ထိုဆိုင္ကေတာ့ ... ...၊

`ေအာင္ၾကည္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္´ ...တည္း။

***

ေအာင္ၾကည္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္။

ဆိုင္နာမည္ေပးထားတာကိုက ဂ်စ္ကန္ကန္ႏုိင္လြန္းလွ၏။ သူတကာ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေတြလို `ရွင္သန္ျခင္း´ `လရိပ္´ `ကံေကာ္ပင္´ `ခေရရိပ္´ ဆိုသည့္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ နာမည္မ်ိဳး မဟုတ္။ ဆုိင္ရွင္ ေအာင္ၾကည္က ဖြင့္ထားတာမို႔ `ေအာင္ၾကည္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္´ ဆုိၿပီး သစ္သားျပား ခပ္ႀကီးႀကီးေပၚမွာ သေဘၤာေဆးနဲ႔ ခပ္ေသာ့ေသာ့ေရးလို႔ သြပ္နန္းႀကိဳးနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့လဲ မနက္ေစာေစာ စီးစီး မဖြင့္တတ္သလို ညနက္သန္းေခါင္အထိလဲ မဖြင့္တတ္ေပ။ ဆုိင္ဖြင့္ထားတာကလဲ လမ္းေထာင့္က ပရိေဘာဂဆုိင္ရဲ့ အေနာက္ဘက္ ခပ္က်က်ေနရာမွာ အဖီလိုလို ထပ္တိုးေဆာက္ၿပီး ဖြင့္ထားျခင္းမွ်သာ...။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရိွေနတတ္သည့္ ဆူညံေအာ္ဟစ္ေနတတ္သည့္ စားပြဲထိုးေတြလဲ ေအာင္ၾကည့္ ဆုိင္မွာ မရိွေပ။ ေအာင္ၾကည္နဲ႔ တူသားေတာ္စပ္တဲ့ ေတာက ေကာင္ေလး တေယာက္ရယ္၊ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ ေအာင္ၾကည္ရယ္၊ ေငြသိမ္းတဲ့ သူ႔မိန္းမရယ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေကာင္တာ ခပ္ႀကီးႀကီးနားမွာ မုန္႔ဗီ႐ို ခပ္ႀကီးႀကီးတခုရယ္၊ ဆုိင္ထဲမွာ ခင္းထားတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္း ၇ ခုေလာက္ရယ္၊ ေကာင္တာေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တည္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္အိုး ခပ္ႀကီးႀကီး တလုံးရယ္၊ တခါတေလမွာ ေအာင္ၾကည္ စိတ္ေကာင္း၀င္ၿပီး ဖြင့္ထားတတ္တဲ့ ကက္ဆက္သံ ေခ်ာက္ခ်က္ကေန လာတတ္တဲ့ စတီရီယိုေတး တပုဒ္တေလေလာက္ရယ္။ ဒါပဲ။

ဒီေတာ့ ေအာင္ၾကည့္ဆိုင္က အျပင္ပန္းအားျဖင့္ အကဲျဖတ္ရရင္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲမွာ စုတ္ခ်ာခ်ာဆုိင္လို႔ ေျပာလို႔ရေလာက္သည္။ ခေရပင္ရိပ္ေအာက္က စားပြဲ၀ိုင္းကေလးေတြ၊ တိုးတုိးေလး ဖြင့္ေပးထားတတ္တဲ့ အခ်စ္သီခ်င္းေလးေတြ ေအာင္ၾကည့္ဆုိင္မွာ မရႏိုင္။ ေျပာရရင္ ေအာင္ၾကည့္ဆုိင္ဟာ စာေရးဆရာေတြ ေရးဖြဲ႔ေနတတ္ၾက ကဗ်ာဆန္ဆန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္စာရင္းထဲ မ၀င္။ ေဘာလုံးစကားႏွင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ ေအာက္အသင္း ေပါ့။

***

ဒါေပမယ့္ ေအာင္ၾကည့္ဆုိင္မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ့ အားသာခ်က္ တခုေတာ့ ရိွေန၏။ အဲဒါကေတာ့ အရသာ ေကာင္းေကာင္း လက္ဖက္ရည္ကို ရႏိုင္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ၾကည္ ကိုယ္တုိင္ ေသခ်ာႏွပ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ႏွပ္နဲ႔ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ကိုမွ တ႐ိွဳက္မက္မက္ ေသာက္ခ်င္သူေတြက မနည္းလွ။ ေအာင္ၾကည္ကလဲ ဆိုင္အျပင္အဆင္ကိုသာ အေလးမထားရင္ ေနရမည္၊ လက္ဖက္ရည္ေကာင္းေကာင္း ေဖ်ာ္ဖုိ႔ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္သည္။ လက္ဖက္ေျခာက္ကုိလဲ သူသုံးေနက် တံဆိပ္၊ သူ၀ယ္ေနက် ဆုိင္ကသာ သုံးသလို လက္ဖက္ရည္ အရသာေကာင္းဖို႔ အေရးအႀကီးဆုံးေသာ အရာျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ ႏွပ္တာကိုလဲ သူကိုယ္တုိင္သာ လုပ္သည္။

ဘယ္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေတာ့ ဘယ္နားမွာ အသစ္ထပ္ဖြင့္ျပန္ၿပီ၊ ဆုိင္အျပင္အဆင္ေလးက ဘယ္လိုလွတာ၊ ဘယ္သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးတတ္တာ ဆိုတာမ်ိဳး ေအာင္ၾကည့္ ေရွ႕မွာ သြားေျပာလို႔ ေအာင္ၾကည္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မ၀င္စား။ ေဟာ...၊ `ကုိလွတင္ ဖြင့္ထားတဲ့ သီတာကေဖးက လက္ဖက္ရည္ကေတာ့ အရသာ မဆုိးဘူးဟ´ ဆိုတာမ်ိဳး တေယာက္ေယာက္က ေအာင္ၾကည့္ေရွ႕မွာ ေျပာမိရင္ေတာ့ `ေဟ၊ ဟုတ္လားကြ´ ဆုိၿပီး စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေမးေတာ့သည္။ ၿပီးရင္ သူ႔ဆုိင္ပိတ္ခ်ိန္လိုမ်ိဳး၊ လူပါးခ်ိန္လိုမ်ိဳးမွာ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ အရသာေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ ဆုိင္ကို စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္နဲ႔ ေရာက္ေအာင္ သြားေတာ့၏...။

ေအာင္ၾကည္ အၿမဲတမ္း ေျပာတတ္သည့္ စကားတခြန္း ရိွသည္။ `လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္တာကိုက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ပီသေနပါၿပီကြာ´ ...တဲ့။

`သီခ်င္းေကာင္းေကာင္း ဖြင့္ေပးတာဟာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈ တခု ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ေနရာထုိင္ခင္း ေကာင္းတာဟာလဲ လူေတြ ႀကိဳက္ခ်င္စရာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လို႔ နာမည္တပ္ၿပီးခါမွ လက္ဖက္ရည္ကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေဖ်ာ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ဟာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လို႔ေတာင္ ေခၚဖို႔သင့္ပါ့ေတာ့မလား´

သူေျပာေတာ့လဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္လိုလို။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးတေယာက္က...

`ခင္ဗ်ားဟာက လက္ဖက္ရည္ တခုထဲေကာင္း႐ုံေလာက္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေကာင္းလုိ႔ ေျပာလို႔ရမလားဗ်၊ ဒီတမ်ိဳးထဲ ေကာင္းတာကို လူေတြက မျငီးေငြ႔ႏိုင္ဘူးလား´

ေအာင္ၾကည္က...

`ငါ လက္ဖက္ရည္ ေရာင္းတဲ့ေကာင္ကြ၊ ကက္ဆက္ေခြ ေရာင္းတဲ့ေကာင္မဟုတ္သလို အိမ္ျခံေျမ ေၾကာ္ျငာတဲ့ေကာင္လဲ မဟုတ္လုိ႔ ငါ့ဆုိင္မွာ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္တဲ့စိတ္သက္သက္နဲ႔ လာေသာက္တဲ့သူေတြ ရိွေနတာနဲ႔တင္ ငါ့အတြက္ လုံလာက္ၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အရင္းျပဳတ္ခါမွ ျပဳတ္ေရာ...၊ လက္ဖက္ရည္ေကာင္းေကာင္းကိုပဲ ငါေဖ်ာ္ေရာင္းေနမွာပဲ၊ လက္ဖက္ရည္ကို ေကာင္းေအာင္ မေဖ်ာ္ႏိုင္တဲ့ေန႔ ငါ့ဆုိင္ပိတ္တဲ့ေန႔ပဲ၊ မင္းၿငီးေငြ႔ရင္လဲ ဒီ့ျပင္ဆုိင္သာ သြားထုိင္ေပေတာ့´

***

ေအာင္ၾကည့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ ဘုဂလန္႔ႏိုင္တဲ့ေကာင္လို႔ သတ္မွတ္တဲ့သူက သတ္မွတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ `ဒီေကာင့္ဆုိင္ထက္ ပုိဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါကြာ´ ဆုိၿပီး တျခားဆုိင္ သြားထိုင္ၾကသည္။ `လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ား ေပါလြန္လြန္းလို႔´ လို႔ ေျပာတဲ့သူကလဲ ေျပာေလ၏။ `ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္ ႏုိင္လို႔ကြာ´ လို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပုတ္ခတ္သူကလဲ ပုတ္ခတ္ေသးသည္။

ဒါေပမယ့္ ေအာင္ၾကည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ စားပြဲ၀ိုင္းေလးေတြမွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္သူ အနည္းအက်ဥ္းမွ် ရိွေနေသးသည္ကိုပင္ ေအာင္ၾကည္တေယာက္ ေက်နပ္စြာျဖင့္ပင္ သူ႔ဆုိင္ကို ဖြင့္ေနတုန္းပင္...။

***

ကလိုေစးထူး

(ၿမိဳ႕ငယ္ေလးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ငယ္ေလး တခုကို မွတ္မွတ္ရရ)

လက္ေတြ႔က်တဲ့ အလုပ္...

က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ စေရးခါစ တလေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းကေပါ့။

ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို အားတက္သေရာ ေရးေနတုန္း ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္း စစ္သားတေယာက္ အြန္လိုင္း တက္လာတုန္း သူက `ဘာလုပ္ေနတုန္းကြ´ လို႔ ေမးေတာ့ `မင္းတို႔ လူႀကီးေတြကုိ ေဆာ္ပေလာ္တီးတဲ့ စာေတြ ေရးေနတာကြ´ လို႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျဖလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူကလဲ `ေအး၊ ခ်ကြာ´ လို႔ ေျပာၿပီး ၿငိမ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့မွ သူက စကားတခြန္းကို ေကာက္ကာငင္ကာ ထေျပာတယ္...။

`ဒါေပမယ့္ မင္းဟာက ၁% ေလာက္ေတာင္ မထိေရာက္ဘူးကြ´ ...တဲ့။

ဘယ္ရမလဲ၊ အဲဒီတုန္းက သူတျပန္ ကုိယ္တျပန္ ျငင္းလိုက္ခုန္လိုက္ရတာ၊ ဒါနဲ႔တင္ အားမရလုိ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲေတာင္ အဲဒီ စကားကို ထည့္စပ္လုိက္မိဖူးေသးတယ္။

***

ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ စာေစာင္ တခုခုမွာ စာတုိေပစေလးေတြ ေရးမိတဲ့အခါ သာမန္အားျဖင့္ ရသ၊ သုတေတြ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြပဲ ေရးေနရင္ သိပ္မသိသာလွေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ရသစာစုေလးေတြ ေရးတဲ့အခါမွာ အဓိက ထိုးႏွက္ခံရတဲ့ အခ်က္ေတြ ရိွတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့...

`ဒုိ႔ကေတာ့ လက္ေတြ႔သမားပဲ၊ လက္ေတြ႔ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ဘာမွမေျပာဘူး´
`စာလုံးေတြနဲ႔ ေျပာေနမယ့္ အစား လက္ေတြ႔လုပ္ပါလား´
`က်ေနာ္/က်မကေတာ့ ကုိယ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ အသာၿငိမ္ေနတာက ပုိေကာင္းမယ္ထင္တာပဲ၊ အထဲမွာ လုပ္ေနသူေတြကုိေတာ့ ေလးစားပါတယ္´

အထက္မွာ က်ေနာ္ တင္ျပတဲ့ စကားေတြဟာ တခ်ိဳ႔တ၀က္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ေရးျပဖို႔ သိပ္မသင့္ေတာ္လွတဲ့ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းမႈေတြနဲ႔ အထိုးႏွက္အတိုက္ခိုက္ခံရတာေတြကလဲ အပုံအပင္။ ဒါေတာင္ အဲဒါေတြဟာ က်ေနာ္တို႔က `နအဖ´ လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ အစုအဖြဲ႔က လူေတြက ျပန္တုံ႔ျပန္တဲ့ စကားမဟုတ္ေသးဘူး။

နအဖ လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လူတခ်ိဳ႔ေျပာေလ့ ရိွတဲ့ `ေဟ့၊ ငါတို႔လို ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ကို လက္ေတြ႔မထမ္းေဆာင္ဘဲနဲ႔ ဘာမွေျပာမေနနဲ႔၊ မင္းက ႏိုင္ငံအတြက္ ေခၽြးဘယ္ႏွစ္စက္မ်ား ထြက္ၿပီးၿပီမုိ႔လုိ႔လဲ´ ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကေတာ့ ႐ိုးလို႔ေတာင္ ေနပါၿပီ။

***

ေျပာခ်င္တာက သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ စာေတြ ေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ၊ စာေရးသူေတြဟာ ဒီ့ျပင္ ဘေလာ့ဂါေတြ စာေရးသူေတြထက္ အတိုက္အခိုက္ခံရတာ ပိုမ်ားသလို လူမုန္းလဲ ပုိမ်ားပါတယ္။ အေရးမတတ္ရင္ `အလကား၊ ေလက်ယ္ေနတာ´ လို႔ သိမ္းႀကဳံးေျပာသြားတာ ခံရႏိုင္ေသးတယ္။

ဒီလုိဆိုရင္ျဖင့္ အဲဒီလူေတြဟာ ဘာလို႔မ်ား အားအားယားယားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး (အထူးသျဖင့္) လက္ရိွ အာဏာပုိင္ေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ စာေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ ေရးေနရသလဲလို႔ ေတြးစရာ ျဖစ္လာတယ္။

***

ဒီ့ျပင္လူေတြကိုေတာ့ ဘယ္သုိ႔၊ ဘယ္၀ါသို႔နဲ႔ ေကာက္ခ်က္ႀကီးႀကီးေတြ ဆြဲၿပီး သုံးသပ္ခ်က္ေတြ က်ေနာ္ မေရးလိုပါ။ (ေရးရင္လဲ ၀ိုင္းတီးမွာ ေသခ်ာတယ္) က်ေနာ္ တဦးတည္းရဲ့ ခံယူခ်က္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ စာေတြကို ေရးေရးျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။

နံပါတ္တစ္ အခ်က္ ဒီလိုစာေတြ ေရးေနရတာဟာ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ခင္းက်င္းခ်ျပႏုိင္စရာ တခုတည္းေသာ ေနရာက က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ျဖစ္ေနလို႔ ဒါေတြကို ဒီမွာ ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ လက္ရိွအာဏာပိုင္ကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ စာတပုဒ္ကို ေရးလိုက္ရင္ ထိေရာက္မႈဟာ ဘယ္ေလာက္ ရာခိုင္ႏႈန္းရိွႏိုင္မလဲ ဆုိတာကို က်ေနာ္ မေတြးပါဘူး။ တခါတေလမွာ ဆိုလိုတဲ့ အခ်က္ကို ထိမိေအာင္ မေရးႏိုင္ရင္၊ ေနာက္တခ်က္က ကုိယ့္လုိပဲ ခံစားထင္ျမင္တဲ့သူ နည္းပါးရင္ ေရးလိုက္တဲ့ စာဟာ ဘာမွ မထိေရာက္ဘူးလို႔ သတ္မွတ္လုိ႔ ရႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ိဳးေၾကာင္းျပခ်က္ ခိုင္လုံၿပီး ေရးထားတာလဲ ထိမိၿပီးေတာ့ အမ်ားစုက ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စာကို ကုိယ္ေရးထားတဲ့ စာက ကုိယ္စားျပဳေနသလို ျဖစ္ရင္ေတာ့ စာတပုဒ္တပုဒ္ရဲ့ ထိေရာက္မႈက အေတာ္ေလး တာသြားပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးကို ၀ါသနာ လုံး၀မပါပါဘူး ဆိုတဲ့ လူတေယာက္ကို တခါမွာေတာ့ က်ေနာ္က အခ်က္တခုကို သတင္းအေနနဲ႔ ေပးလိုက္ေတာ့ သူက အ့ံၾသစရာေကာင္းလွစြာပဲ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ျပန္ေဆြးေႏြးလာတာကို ႀကဳံရဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ေပးတဲ့ သတင္းတခုက `ငါတုိ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံေတြကို ေဟာဒီလုိ ပုံစံကို ေျပာင္းပစ္ေတာ့မယ္တဲ့´ ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ ဒီ့ျပင္အခ်ိန္ေတြမွာတုန္းက ႏိုင္ငံေရးေတြ ၀ါသနာမပါဘူး လုိ႔ တြင္တြင္ ေျပာခဲ့သူက ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို ေျပာင္းပစ္ေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ ရွဴးရွဴးရွားရွားေတြ ျဖစ္ၿပီး သတင္းေတြ လိုက္ဖတ္၊ တျခားေသာ မသိေသးသူေတြကုိပါ သတင္းလိုက္ေပးနဲ႔ လိုက္လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ခဲ့ရဖူးတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာလိုက္၊ ေရးလိုက္တဲ့ စာတေၾကာင္း၊ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီးရင္ လူတေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ `ဒါေတာ့ျဖင့္ ငါလုပ္ႏိုင္တယ္၊ ငါလဲ ပါ၀င္ရမယ္´ ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ၀င္သြားၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ေရးရက်ိဳးက နပ္ပါတယ္။ တရာစ၊ႏွစ္ရာစကေန ေထာင္ေသာင္းသိန္းသန္း ခ်ီတဲ့အထိ ပါ၀င္လာတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့...။

လူေတြဟာ ပရိေယသန၀မ္းစာေရးေၾကာင့္ အရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားေသာ လူမႈေရးရာ ပုဂၢလဗ်ာပါ အပူေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ `ႏိုင္ငံေရး´ ဆုိတာႀကီးကုိ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္အား၊ နားမေထာင္ႏိုင္အားတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြ အားလုံးကို `ဒီလူေတြ ႏိုင္ငံကို မခ်စ္ဘူး´ လို႔ သတ္မွတ္လို႔ေတာ့ မရႏိုင္ပါဘူး။ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ငုပ္စိတ္ျဖစ္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားမႈကို ပါးနပ္လိမၼာစြာ စည္း႐ုံးေရးသားတဲ့ စာေရးသူဟာ တစတစနဲ႔ ဆြဲေခၚႏိုင္စြမ္း ရိွတယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ ယုံၾကည္တယ္။ ဒီေတာ့ စာေရးေနသူေတြရဲ့ ႀကိဳးစားမႈေတြဟာ လက္ေတြ႔က်တဲ့ ေနရာမွာ ရိွမေနဘူးလို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ဥပမာ တခုေျပာပါမယ္။

စစ္သားေတြကို စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ခ်င္လာေအာင္ စည္း႐ုံးတဲ့ေနရာမွာ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြနဲ႔၊ ႐ုပ္ရွင္စစ္ကားေတြနဲ႔ စည္း႐ုံးၾကတာကို ေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒီ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြနဲ႔ စစ္ကားေတြရဲ့ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ စစ္ထဲေရာက္သြားၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြနဲ႔ စစ္ကားေတြကုိ ေရးသား၊ ႐ိုက္ကူး ထုတ္လုပ္သူေတြအားလုံးဟာ စစ္သားေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွလဲ `မင္း၊ စစ္မတိုက္ဖူးဘဲနဲ႔ စစ္သီခ်င္းေတြ ေရးမေနနဲ႔´ လို႔ မေျပာပါဘူး။

ေျပာခ်င္တာက တင္ျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ေရးသားခ်က္ဟာ ဆိုလိုရင္းကို ထိေရာက္မႈ ရိွတယ္ဆုိရင္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္တယ္ ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ ကုိယ္ယုံၾကည္တာကို ခိုင္ခုိင္မာမာ ရပ္ၿပီး တစိုက္မတ္မတ္ လုံ႔လျပဳတာဟာ လက္ေတြ႔က်ျခင္း တမ်ိဳးပဲ မဟုတ္ပါလား။ လယ္သမားက လယ္ကြင္းထဲမွာ လယ္ထြန္ေနသလို စာေရးတဲ့သူ တေယာက္က စာေတြ ေရးေနတာကိုက လက္ေတြ႔က်တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါလား။

***

တကယ္က ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ႀကီးကို ေရးခဲ့ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု ထပ္ေရးမိျပန္တယ္။ ေနာင္လဲ ထပ္ေရးခ်င္ ေရးေနမိဦးမွာပဲ။ အဲဒီလို ေရးေနတာကိုက လက္ေတြ႔က်တဲ့ အလုပ္တခုကို လုပ္ေနတာလို႔ က်ေနာ္ ယုံတယ္။



ကလိုေစးထူး

ခ်စ္ေမတၱာသည္...

တခုေသာ စေနေန႔ တရက္၏ ညေနခင္း...။

ေရာင္စုံရြက္ေႂကြေတြ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ကားလမ္းထက္တြင္ ကားတစီးက ရြက္ေႂကြေတြကို ေဖ်ာခနဲ နင္းျဖတ္လိုက္၊ ေလအဟုန္ကုိ တိုးေ၀ွ႔လိုက္ႏွင့္ သခင္လိုရာကုိ အေျပးႏွင္ေန၏။

***

Western Union ဌာနခြဲ တခုကိုေရာက္ေတာ့ ေငြလႊဲပုိ႔ရမည့္ လိပ္စာႏွင့္ လႊဲမည့္ ပမာဏကို ေသခ်ာစြာ ျဖည့္စြက္ၿပီး ...

`အမိုး...၊ ပို႔ခက ၃၆ ေဒၚလာ ဆုိေတာ့ အားလုံး ၅၃၆ ေဒၚလာက်မယ္´

အမိုးက လြယ္ထားသည့္ ကရင္လြယ္အိတ္ေသးေသးေလးထဲမွာ တေသတခ်ာ သိမ္းထားဟန္တူသည့္ သားေရအိတ္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ တလုံးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သားေရအိတ္ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေငြစကၠဴေရာရာေလးေတြ တထပ္ႀကီးထြက္လာသည္။ အႀကီးဆုံး အတန္က တဆယ္တန္...၊ က်န္တာေတြက ငါးေဒၚလာတန္တခ်ိဳ႔ႏွင့္ တေဒၚလာတန္ ေငြစကၠဴသက္သက္...။ တဆယ္ေခါက္ တေခါက္စီ ေသေသသပ္သပ္ ေခါက္ သိမ္းထားေသာ ေငြေတြကို အမိုးက ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပန္ေရေနတာကို ေငြလက္ခံေကာင္တာက စာေရးမေရာ သူပါ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ႏွင့္ ေစာင့္ေပးရသည္။

ေငြေရၿပီးလုိ႔ စာေရးမကို ေပးလိုက္ေတာ့ စာေရးမက ခပ္သြက္သြက္ပင္ စာရင္းသြင္းလိုက္သည္။ ပရင္တာမွ လက္ခံျဖတ္ပုိင္း ျပန္ထြက္လာသံ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ကို အမိုးက အေငးသားေလး ၾကည့္ေနေသးသည္။ စာေရးမ ျပန္ေပးလာေသာ ထုိျဖတ္ပိုင္းေပၚမွ ဂဏန္းဆယ္လုံးကုိ ေသခ်ာ ထင္ရွားေအာင္ ေဘာပင္ႏွင့္ ၀ိုင္းျပၿပီး ... `အမိုး၊ အဲဒါ မမွားေစနဲ႔ေနာ္´ လို႔ မွာရသည္။

***

`ဒီတခါ လႊဲတာက ဘုရားေက်ာင္း ပိုက္ဆံေတြေလ ဖိုးခြား´

အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အားရေပ်ာ္ရႊင္ပုံရေနသည့္ အမိုးက သူ ဘာမွ မေမးရေသးခင္မွာပင္ ေျပာျပေန၏။

`ဟုတ္လား၊ ပိုက္ဆံေတြက အေႂကြေတြခ်ည္းပဲေနာ္...၊ အမိုး စုထားတာလား´
`မဟုတ္ဘူး ဖုိးခြား၊ တပတ္တခါ ဘုရားရိွခိုးကေန ေကာက္ထားတာေတြေလ´

သူေနထုိင္ရာ ရပ္ကြက္ငယ္ေလးထဲမွာ ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ ေရာက္လာၾကသည့္ ကရင္မိသားစုေတြ မနည္းလွေတာ့ပါ။ တခါတရံမွာ အိမ္တအိမ္အိမ္မွာ လူစုၿပီး ခရစ္ယာန္ ဘာသာအစဥ္အလာ ဘုရားရိွခိုး အစီအစဥ္ေလးေတြ လုပ္တတ္တာကို ေတြ႔မိေပမယ့္ အခုလို ေငြေကာက္တာ ဘာညာေတာ့ သူမသိခဲ့...။ တခါတရံ ေရာက္ဖူးတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေတြက တနဂၤေႏြေန႔ ဘုရားရိွခိုး အစီအစဥ္ေတြမွာ ဗန္းငယ္ကေလးေတြနဲ႔ အလွဴေငြသေဘာ ေကာက္တတ္တာကိုေတာ့ ေတြ႔ဖူးသား...။

`တပတ္ တပတ္ဆို ဘယ္ေလာက္ရလဲ အမိုး´
`ဒီလုိပါပဲ၊ နည္းနည္း နည္းနည္း စုရတာေပါ့´

ကားထဲမွာ အသံတို႔က တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ... ... စိတ္ထဲမွာ အေတြးတခုက ရလာသည္။

`အမိုး´
`အင္း´
`က်ေနာ့္ အိမ္မွာ ဘုရားရိွခိုး လုပ္လုိ႔ေရာ ရလား´
`ရတာေပါ့´
`ဟုိေလ၊ က်ေနာ္က ခရစ္ယာန္ မဟုတ္ေတာ့ ... ... ...´
`ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူးကြယ္´
`ဟုတ္၊ ဒါဆို ေနာက္တပတ္က်ရင္ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ဘုရားရိွခိုးပြဲ လာလုပ္ေလ´
`အင္း၊ အမိုး တျခားသူေတြကုိ ေျပာထားလိုက္မယ္´

***

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္ရဲ့ အိမ္မွာ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရိွခိုးပြဲ လာလုပ္တာကို သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ ၾကားရသူအဖို႔ အထူးအဆန္း သဖြယ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အိမ္ခန္းရဲ့ တနဂၤေႏြ ညေနခင္းေလးကေတာ့ ေမတၱာ ေတးသံမ်ား၊ ဆုေတာင္းစကားသံမ်ားျဖင့္ ေ၀စည္ေနခဲ့သည္။ ကေလးေတြက တ႐ုန္း႐ုန္း၊ လူႀကီးေတြက တၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတဲ့ အခန္းေလးမွာ မတူညီေပမယ့္ တူညီေသာလူေတြ စုစည္းခဲ့ၾကပါသည္။

အနီးအနားက ကရင္မိသားစုေလးေတြမွ တဦးစီ တဦးစီ ကရင္ဘာသာတမ်ိဳး၊ ဗမာတဘာသာ တလွည့္ ဆုေတာင္းေပးၾကသည္မွာ ပီတိျဖစ္ဖြယ္ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ...။ အထူးဧည့္သည္ ကရင္ တရားေဟာ ဆရာေလး ေစာဆင္မ်ဴရယ္က `မဇၥ်ိမပဋိပဋာ´ တရားကို ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၊ ဘုရားရွင္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မမူမီ ဒုကၠရ စရိယာ အက်င့္ကို က်င့္ခဲ့စဥ္အခါက တရားထူး မရခဲ့ပါဘဲ အလယ္အလတ္လမ္းကို လိုက္ခဲ့ပါမွ ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေတာ္မူပုံနဲ႔ ဥပမာျပ ေျပာေဟာသြားသည္ကုိက သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ ဘာသာတရားကို ေလးစားမႈ ရိွေၾကာင္း ျပသေနေလဟန္...။

`ဖိုးခြားေရာ...၊ တခုခု ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ´

ဆုေတာင္းပြဲ အစီအစဥ္ အားလုံး ၿပီးလုနီးမွာ အမိုးက ေမးလာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းေျပာခ်င္ေနသည့္ စကားတခ်ိဳ႔ကို ပီတိသံစြက္ၿပီး ေျပာျဖစ္မိသည္။

`က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္က ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ မိဘေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ခြဲရၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ခြဲလဲ ခြဲခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ဒီေနရာ၊ ဒီအခ်ိန္ေလးဟာ က်ေနာ့္ကို မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အတူတူ ရိွေနခြင့္ ရေစလိုက္တဲ့ တခဏလုိ႔ က်ေနာ္ခံစားရပါတယ္။ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ အမိုးနဲ႔ အဘိုးကုိ က်ေနာ့္ မိဘေတြလို စိတ္ထဲမွာ ခံစားခဲ့ရသလို တျခားေသာ မိသားစုေတြကိုလဲ က်ေနာ့္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာမွား ဆိုမွားေတြ ရိွခဲ့ရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တခုခု အျပန္အလွန္ လိုအပ္တာရိွရင္လဲ က်ေနာ္ ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ျဖည့္ကူပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ အားလုံးဟာ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာ မတူေပမယ့္လဲ တဦးနဲ႔ တဦး အျပန္အလွန္ထားတဲ့ ေမတၱာတရားကေတာ့ အတူတူပါပဲ´

အဲဒီေနာက္ေတာ့...



***

အမိုးတို႔ တအုပ္ ျပန္သြားေပမယ့္ သူ႔အခန္းေလးထဲမွာ သူတို႔ ဗမာသံ မပိတပီနဲ႔ ဆုိသြားၾကတဲ့ သီခ်င္းသံက လြင့္ပ်ံ႕လို႔ က်န္ေနခဲ့ေလသည္။

`~~~ ခ်စ္ေမတၱာသည္~~ ကမၻာႀကီး ဖုံးလႊမ္းပါေစ~~~ ခ်စ္ေမတၱာသည္~~~ လူသားအက်ိဳးျပဳပါေစ~~~ ခ်စ္ေမတၱာသည္ ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ~~~~´

အမိုးက ျပန္ခါနီး သူ႔ကို ေျပာသြား၏။ `ဖိုးခြားအိမ္မွာ ဒီေန႔ အလွဴေငြ အမ်ားႀကီး ရတယ္´ ...တဲ့။ `က်ေနာ္လဲ အလွဴေငြထည့္ေပးလိုက္တယ္ အမိုးရဲ့´ ဟုေတာ့ သူျပန္မေျပာျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါ။

***


ကလိုေစးထူး

ေရြးေကာက္ပြဲည...

`ဒီေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ရွဳံးသြားလို႔ စိတ္ပ်က္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံေကာင္းဖို႔အတြက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရမယ္´

အရွဳံးသမား ရိြဳင္မက္ကိန္းက အရီဇိုးနားျပည္နယ္၊ ဖီးနစ္ၿမိဳ႔မွာ အထက္ပါ မိန္႔ခြန္းကို ေျပာေနခ်ိန္မွာပဲ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႔မွာေတာ့ ဘားရက္အိုဘားမားရဲ့ အႏိုင္ရလဒ္အတြက္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္ျပည္သူေတြ ေအာင္ပြဲခံေအာ္ဟစ္လို႔ ေနပါၿပီ။

`အိုဘားမားကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္´

ဘာမွမျဖစ္သလို အားတင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ရိြဳင္မက္ကိန္းရဲ့ တခ်က္တခ်က္မွာ တိမ္၀င္သြားတဲ့ အသံက အရွဳံးသမားတေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို အထင္းသား ေပၚလြင္လို႔ ေနေလရဲ့...။

***

အခု က်ေနာ္ ဒီစာကို ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ့ အေမရိကန္ သမၼတေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္မွာ အိုဘားမားက ၃၃၈၊ မက္ကိန္းက ၁၅၅ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အႏိုင္ရဖုိ႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေရအတြက္က ၂၇၀ ေနရာမုိ႔ အိုဘားမားက မဲေရတြက္ဖုိ႔ တခ်ိဳ႔ျပည္နယ္ေတြ က်န္ေနသည့္ တုိင္ေအာင္ မက္ကိန္းကို ျပတ္ျပတ္သားသား အႏိုင္ယူလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တက္ဂ္ဆက္ ျပည္နယ္မွာ မက္ကိန္းက အႏိုင္ရၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနည္းငယ္ ရိွေနခဲ့ေသးေပမယ့္ ဖေလာ္ရီဒါနဲ႔ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ေတြမွာ အိုဘားမား အႏိုင္ရသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီမိုကရက္ေတြ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။

ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခုလို သမၼတေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ႀကဳံႀကိဳက္ရတာဟာ ထူးတဲ့ကံတမ်ိဳးလို႔ပဲ ေျပာရမလား...။ သူတုိ႔ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္မယ့္ လူအေပၚ လြတ္လပ္စြာ၊ အေႏွာင္အတည္းကင္းစြာ၊ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရမႈ ကင္းစြာ၊ အက်ပ္ကုိင္ခံရမႈ ကင္းစြာ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား မဲေပးႏုိင္ၾကတာေတြ၊ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုႏိုင္ၾကတာေတြကို ေတြ႔ရ၊ၾကားရတာ အေတာ္ႀကီးကို အားက်စရာ ေကာင္းလွတယ္။

လူတေယာက္က သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ သူႏွစ္သက္ရာ သမၼတေလာင္းကို ဘယ္သူတဦးတေယာက္ရဲ့ အေႏွာက္အယွက္ မရိွပါဘဲ လြတ္လပ္စြာ မဲေပးႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ မနက္ကဆို က်ေနာ့္ အလုပ္ရွင္နဲ႔ က်ေနာ္ အလုပ္အတူတူ တြဲလုပ္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကို ေမးမိတယ္၊ `ခင္ဗ်ား ဘယ္သူ႔ကို မဲေပးမလဲ´ ဆုိေတာ့ သူက `မက္ကိန္းပဲေပါ့ကြ´ တဲ့...။ သူ မဲေပးရမယ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္က မက္ကိန္းႏိုင္ရင္ သူ အခြန္ေပးရ သက္သာမွာမုိ႔လို႔တဲ့...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူႀကိဳက္တဲ့ မက္ကိန္းကို သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာ့ မဲေပးလိုက္ရတာပဲ။ ႏိုင္တာ မႏုိင္တာကေတာ့ အမ်ားရဲ့ ဆႏၵအေပၚ မူတည္တာေပါ့။

***

ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ေနခဲ့ရစဥ္ က်ေနာ္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္သားေလာက္တုန္းကလဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆုိတာကို ႀကဳံရဖူးတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ဆုိေတာ့ မဲေပးလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မဲဆြယ္ၾက၊ စည္းရုံးၾကတာေတြကိုေတာ့ ေတြ႔ခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ `ခေမာက္မွ ခေမာက္ပဲေဟ့´ ဆိုတဲ့ အားတက္သေရာနဲ႔ အားေပးၾကတဲ့ က်ေနာ့္ အေမအေဖအရြယ္၊ ဦးေလးအရြယ္ေတြရဲ့ အဲဒီတုန္းက အားတက္သေရာဟန္ေတြကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္တဲ့ေန႔မွာ `စပါးႏွံ ပါတီက လူႀကီးက သူ႔အိမ္မွာ ထမင္းေကၽြးတယ္ေဟ့´ ဆုိလို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြ သြားစားေသးတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကေလးမို႔ မေကၽြးဘူး...တဲ့။ ျပန္လွည့္လာရတယ္။ သြားစားတဲ့ လူႀကီးေတြကေတာ့ `ငါေတာ့ သူဖိတ္ေကၽြးတာ စားတာစားတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မဲကေတာ့ ခေမာက္ကိုပဲ ထည့္ခဲ့တယ္´ ...တဲ့။ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္တဲ့ေန႔ၾကမွပဲ ကြက္က်ားမိုး သဒၶါေပါက္တဲ့ ဟိုစပါးႏွံလူႀကီးၾကားရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရွာမွာပဲ။

`ခေမာက္ေတြ ႏိုင္တယ္ကြ´ ဆိုၿပီး လူႀကီးေတြ ေပ်ာ္ၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြလဲ လိုက္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာပဲ။

***

အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေန႔ ႏို၀င္ဘာ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ အေျပာင္းအလဲကို လိုလားတဲ့ အသက္ ၄၇ႏွစ္ အရြယ္၊ လူငယ္သမၼတေလာင္း တေယာက္က ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔တကြ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခုံကို ထက္ျမက္တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔အတူ ေခါင္းေဆာင္ စီမံေတာ့မယ္။ လြတ္လပ္စြာ မဲဆြယ္လို႔ လြတ္လပ္စြာ မဲေပးမႈေတြနဲ႔အတူ ေအာင္ပြဲရခဲ့ၿပီ။

က်ေနာ္တုိ႔ ေရႊျပည္ၾကီးရဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ တုန္းကလဲ အသက္ ၄၅ႏွစ္အရြယ္ ထက္ျမက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ပါတီကို လူထုက ျပတ္ျပတ္သားသား ေထာက္ခံမဲ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ လြတ္လပ္စြာ မဲဆြယ္ခြင့္မရခဲ့သလို ညစ္ပတ္မႈေတြၾကားက ႏုိင္ခဲ့ရတာ...။

ဒါေပမယ့္...။

အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ... ... ...။


ကလုိေစးထူး

စုစုေဆာင္းေဆာင္း

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲတဲ့ အရာတခု ရိွဖူးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေငြစုဖို႔ ႀကိဳးစားတာပါပဲ။

မွတ္မွတ္ရရ...၊ ေက်ာင္းစေနတုန္းက ပထမဆုံး ရတဲ့ မုန္႔ဖိုးက တေန႔မွ ဆယ္ျပား...။ ေငြေရာင္ ေလးေထာင့္ ဆယ္ျပားေစ့ေလး တေစ့ကုိ ေမေမက အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ အိပ္ကပ္ေလး တပြတ္ပြတ္နဲ႔ ေက်ာင္းကို ေကာ့လန္ေကာ့လန္ သြားေတာ့တာပဲ။ ဆယ္ျပားက ေက်ာင္းမွာေရာင္းတဲ့ ဟင္းရည္က်ဲက်ဲနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ မပါ့တပါ တပြဲေတာ့ ရတယ္။ ကန္စြန္းဥျပဳတ္တလုံး ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရႊအိုးႀကီး ဇီးထုပ္တထုပ္ျဖစ္ျဖစ္လဲ ရႏိုင္ေသးတယ္။

ႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့ ေမေမက မုန္႔ဖိုးတိုးေပးတယ္။ တေန႔ကို ျပားႏွစ္ဆယ္ ... ...။ တေန႔ကို ဆယ္ျပားႏႈန္းနဲ႔ တပတ္မွာ ငါးရက္၊ ငါးမူးတိတိ ၀င္ေငြ ရိွေနရာကေန ႏွစ္တုိးၿပီး တပတ္ကို တက်ပ္၀င္လာတာေပါ့...။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္က်ေတာ့ ေမေမနဲ႔ ေစ်းအတူ လိုက္သြားရင္း ေစ်းထဲမွာ ၀ါးဆစ္ဘူး ရွည္လေမ်ာေလးေတြကို ထိပ္မွာ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး စုဗူးလုပ္ေရာင္းတဲ့ အသည္ကို သြားေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမေမ့ကုိ `ေမေမ စုဘူး၀ယ္ေပး´ လို႔ ပူဆာေတာ့ ေမေမကေတာ့ ငါ့သားႀကီးက စုခ်င္ေဆာင္းခ်င္စိတ္ ရိွသားလို႔ ေတြးပုံနဲ႔ အားတက္သေရာ ၀ယ္ေပးပါေလေရာ...။

အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္...။ တေန႔ကို ဆယ္ျပားေစ့ေလး တေစ့တေစ့နဲ႔ ၀ါးစုဗူးထဲ ထည့္လာလိုက္တာ ၀ါးစုဘူးထဲ အေႂကြေစ့ေလး ထည့္လိုက္၊ ဂေလာက္ ဂေလာက္နဲ႔ နားေထာင္လိုက္ အဆင္ကိုေျပလို႔...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခံစားခ်က္က တလလားပဲ ခံလိုက္တယ္။ ဂေလာက္ ဂေလာက္နဲ႔ အေႂကြေစ့ေတြကို သြားၾကားထိုးတံနဲ႔ ထိုးထိုးၿပီး အျပင္ကို ျပန္ကေလာ္ထုတ္တာပဲ။ ကေလာ္ထုတ္ရင္း ထုတ္ရင္းနဲ႔ အားမရလာေတာ့ ဓားမနဲ႔ ခြဲလိုက္တာ ၀ါးစုဘူးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားတယ္။

ေျပာခ်င္တာက စုခ်င္ေဆာင္းခ်င္စိတ္ နည္းပါတာ...။ ေငြကို ဟုိတတိ ဒီတတိ စုရတာကို သိပ္ၿပီးေတာ့ ခုံမင္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္ မပါခဲ့ဘူး။

***

ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေတာ့ တေန႔ကို တက်ပ္ မုန္႔ဖိုးရေနၿပီ။ ကားခက အသြားအျပန္ ျပားေလးဆယ္ ကုန္ေတာ့ ျပားေျခာက္ဆယ္က ကုိယ့္အတြက္ေပါ့...။ အဲဒီတုန္းကလဲ ေငြစုဖုိ႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေသးတယ္။ စုဗူးနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ့ကို ဘဏ္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ မုန္႔ဖိုး မယူဘဲနဲ႔ အေႂကြးမွတ္ စုတာ...။ စုတဲ့ေန႔က်ရင္ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္အတြက္ တက္စီးမိတဲ့ ဘတ္စ္ကားလဲ ကံဆိုးတာပဲ။ `ေကာင္ေလး၊ ကားခေရာ´ လို႔ စပယ္ရာက လာေတာင္းရင္ သြားေလးၿဖဲျပၿပီး `ဟီး...၊ မပါဘူးခင္ဗ်၊ မုန္႔၀ယ္စားလိုက္တယ္´ လို႔ ျပန္ေျပာတာ...။ တခါတေလ အေပါက္ဆုိးတဲ့ စပယ္ရာနဲ႔ တိုးရင္ `ကားခမပါရင္ ဆင္းကြာ´ ဆုိၿပီး ျပန္ေမာင္းခ်တာ ခံရေသးတယ္။

ဗလာစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေငြစုစာရင္းကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လုပ္ၿပီး `ေမေမ၊ သား ေမေမ့ဆီက ရမွာ ဘယ္ေလာက္ရိွေနၿပီေနာ္´ ဆုိၿပီး သတိခဏခဏ ေပးရေသးတယ္။ ေမေမကေတာ့ `အင္း...၊ ေမေမလဲ အေႂကြးေတာ္ေတာ္ ထူေနၿပီပဲ´ ဆိုၿပီး ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ျပန္က်ီစယ္တတ္တယ္။

သုံးလေလာက္လဲ စုၿပီးေရာ ေမေမ့ဆီမွာ ေငြစုထားတာ ေငြ အစိတ္ ျပည့္ပါေလေရာ...။ အဲဒီေန႔က ေမေမက မွတ္မွတ္ရရ အစိတ္တန္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ေလး တရြက္ ထုတ္ေပးတယ္။ ကြန္ပါဘူးထဲကို အဲဒီ အစိတ္တန္ေလးကို ေခါက္ထည့္ၿပီး ေက်ာင္းကုိ သြားတာ ေန႔လည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လဲ ေရာက္ေရာ အဲဒီ အစိတ္တန္က သုံးလို႔ မရတဲ့ ပိုက္ဆံ ျဖစ္သြားေရာ...။ တရားမ၀င္ေငြစကၠဴအျဖစ္ ေၾကညာခံရတဲ့ အထဲ အစိတ္တန္ပါ ပါသြားတာေလ...။

အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ တခါမွ ေငြမစုျဖစ္ေတာ့ဘူး။

***

ဒီႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္စပြန္ဆာရဲ့ အိမ္မွာ တခုထူးျခားတာကို သြားသတိထားမိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပလတ္စတစ္ဘူး ခပ္လတ္လတ္ေလးထဲမွာ အေႂကြမ်ိဳးစုံကို ေတြ႔တာ...။ ဘူးက သိပ္ေတာ့လဲ မႀကီးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ သေဘာက်တာနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အဲဒါကို အတုလိုက္ခိုးၿပီး ေငြအေႂကြေတြကို ဗူးတဗူးထဲမွာ စုထည့္ထားတဲ့ အက်င့္ကို လိုက္လုပ္ျဖစ္တယ္။

ဒီႏိုင္ငံမွာ တေနရာရာကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ လမ္းမွာ အနည္းဆုံးေတာ့ ေငြအေႂကြေစ့ ႏွစ္ေစ့၊ သုံးေစ့ေလာက္ ေကာက္ရေလ့ ရိွတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ကေတာ့ ပဲနိေစ့၊ ငါးဆင့္ေစ့၊ တခါတေလလဲ ဆယ့္ဆင့္ေစ့ေလးေတြေပါ့...။ အဲဒါေတြ ေတြ႔တဲ့အခါလဲ ေကာက္...၊ ေစ်းေတြဘာေတြ ၀ယ္လို႔ အေႂကြေစ့ေတြ ျပန္အမ္းတဲ့အခါမွာလဲ သိမ္းနဲ႔ ဘူးထဲမွာ အေႂကြေစ့ေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာေတာ့ သြားလဲလိုက္တာ ေဒၚလာ တရာေက်ာ္ေက်ာ္ ရတယ္။

အဲဒီမွာတင္ ေရာဂါက စေတာ့တာပဲ...။

ပလတ္စတစ္ဘူးႀကီးႀကီး တဗူးကုိ ၀ယ္...၊ ခ်က္လက္မွတ္ထုတ္တဲ့ ေသာၾကာေန႔တုိင္းဆိုရင္ ၂၅ဆင့္တန္ အေႂကြေစ့ ႏွစ္ေတာင့္ကို အပတ္တိုင္းလဲ...။ အဲဒီ အေႂကြေစ့ေတြထဲကမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မွာ တခ်ိဳ႔ကို သုံးၿပီး က်န္တာမွန္သမွ် ဗူးထဲမွာ ထည့္၊ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ အေႂကြေစ့ဆုိရင္လဲ အကုန္ေကာက္...။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစတစ စုလာလိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့...။



စကားပုံတခု ၾကားဖူးတယ္။ ေခၽြတာစုေဆာင္း သူေဌးေလာင္းတဲ့...။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူေဌးေလာင္းေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ေခၽြလဲ မေခၽြမွမေခၽြတာတာ...။ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာေတာ့ အဲဒီ အေႂကြဘူးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး လူက ေျမာက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၀ါးစုဘူးကို ဓားမနဲ႔ ႏွစ္ျခမ္းခြဲသလို စိတ္မ်ိဳးေပၚခ်င္သလိုလို...။ ဘူးျပည့္ေအာင္လဲ စုခ်င္ေသးတယ္။ ကဲ...၊ ဒီအေႂကြဘူးႀကီးကို ဘဏ္မွာသြားလဲၿပီးရင္ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြမ်ားကို မုန္႔၀ယ္ေကၽြးမယ္ေလ။ မေကာင္းဘူးလား။ :) ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခန္႔မွန္းရေအာင္လား...။ ဒါႀကီးကုိ သြားလဲရင္ ဘယ္ေလာက္ရမယ္ ထင္လဲ...။

***

ကလိုေစးထူး