Wednesday, October 31, 2007

အေတြးစမ်ား(၃)...

ဘေလာ့ဂ္မေရးဘဲ ခြင့္တုိင္လိုက္တာ ရက္အတန္ၾကာသြားေတာ့ တကယ့္တကယ္တမ္း ျပန္ေရးမယ္ဆုိေတာ့ အေတြးေတြ အပ်င္းထူေနပါေလေရာ…။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အပ်င္းထူေနတဲ့ အေတြးေတြကုိ ဟိုတစ ဒီတစနဲ႔ လိုက္ဖမ္းဆုပ္မိျပန္ေတာ့…။

ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္း ကာလေတြမွာ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ေထာက္ခံေနသူ (လို႔ ယူဆရသူ) ေတြကို လက္သံေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ကေလာင္စြမ္းျပတဲ့ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳေပၚလာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ လူသစ္ေပမယ့္ တျခားစာေပနယ္မွာ လက္စြမ္းျပခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနမလားလို႔ ေတြးမိေလာက္ေအာင္ကို အေရးသြက္၊ အေတြးထက္လြန္းလွပါတယ္။ ထိခ်က္၊ ၿငိခ်က္၊ သေရာ္ခ်က္ေတြကလည္း ပိုင္ႏိုင္ပါေပ့…။ သြားေလေရာ့…၊ မီဒီယာကုိ မီဒီယာနဲ႔ တုိက္မယ္ဆုိတဲ့ အႀကံဉာဏ္ႀကီး…။

စီေဘာက္စ္ေတြထဲက ဖ႐ုႆ၀ါစာေတြကလည္း စိတ္ပ်က္စရာပါပဲ…။ အဲဒီထက္ပို စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာက ဘယ္သူကမွန္း မသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းမသိ လိုက္လံဆဲဆိုေနတဲ့ အမည္ေပါင္းစုံက ေရးတဲ့ အဆဲစာေတြကို အကဲျဖတ္ၿပီး ဒီမုိကေရစီလုိလားသူေတြက မိုက္႐ိုင္းစြာ ဆဲဆုိေနသေယာင္ေယာင္ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေရးသားတာေတြက ပုိစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါဟာ လွည့္ကြက္တခုလားေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဆဲတဲ့ကိစၥေတြကိုလည္း ခဏခဏလဲ ေရးခဲ့ဖူးပါရဲ့။ သို႔ေသာ္…။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြ တခုခု ေရးလိုက္၊ ေျပာလိုက္တိုင္းဟာ အာဏာပိုင္ေတြကို `အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ေနတာခ်ည္းပဲ´ လို႔ ဆြဲယူသုံးသပ္ပစ္တာကလည္း စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ အာဏာပိုင္ေတြကုိ ဆန္႔က်င္မိရင္ပဲ `ႏိုင္ငံေရးသမား´ လို႔ အတင္းကာေရာႀကီး သတ္မွတ္လို သတ္မွတ္ နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ သမုတ္မႈႀကီးကို သုံးေနၾကတုန္းပါပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနၾကသူ ျပည္တြင္းျပည္ပက ဘေလာ့ဂါေတြဟာ လူငယ္၊လူလတ္ပိုင္းေတြက အမ်ားစု ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔မွ ပတ္သက္မႈ မရိွၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔တုိင္းျပည္အေပၚ သူတုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵကိုေတာ့ မတူတဲ့ ရွဳေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန ေရးတတ္သလိုေလး ေရးၿပီး စာဖတ္သူေတြေရွ႕ ခ်ခင္းျပေနၾကပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ မတရားတာရင္ မတရားဘူးေျပာမယ္၊ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္ေနရာေလးမွာ ဘယ္လုိေလး ဆိုရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးၿပီး အဲဒီအေတြးကုိ တင္ျပခ်င္တင္ျပမယ္။ ဒါေတြဟာ အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ျခင္း သက္သက္မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြအေနနဲ႔ ဒါဟာ`ျပည္သူေတြရဲ့ အသံပါလား´ လို႔ သေဘာပိုက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္သင့္၊ လုပ္သင့္တာကို ျပည္သူ႔ဆႏၵ အစစ္အမွန္နဲ႔ အညီ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမွာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အာဏာပိုင္ကို ဆန္႔က်င္မိတာနဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီကို လုိလားမိတာနဲ႔ပဲ `အျဖဴကို ပေထြးေတာ္ခ်င္တယ္´ တုိ႔၊ `ေ၀ေလေလ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ´ တုိ႔ စသျဖင့္ ေျပာဆုိပုတ္ခတ္ပစ္လုိက္တာဟာ အေတာ္ကို ဆိုး၀ါးပါတယ္။

သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး လုပ္စားသူ ဘိုမွဴးခ်ဳပ္ သူရ ျမင့္ေမာင္တေယာက္ ေအာက္တုိဘာ ၂၄ ရက္ေန႔တုန္းက ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့ မဟာနာယက ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို သာသာနာေရး ဆုိင္ရာ ကိစၥေတြကို သြားေရာက္ ေလွ်ာက္ထားရာမွာ သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္ပြဲကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူ သံဃာေတာ္ေတြဟာ `ေထာင္ထြက္ေတြ´ လုိ႔ ေျပာဆုိတာကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာက အဲဒီ၀န္ႀကီး ဘယ္လုိ မ်က္ႏွာနဲ႔ အဲဒီ ဆရာေတာ္ေတြေရွ႕မွာ အဲဒီလို စကားမ်ိဳး ေလွ်ာက္ထားႏိုင္လဲ ဆိုတာပါ။ တကယ္ေတာ့ လိမ္ေနတာကို နားေထာင္ေနရတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြထဲမွာ အင္းစိန္ ရြာမ ပရိယတၱိစာသင္တိုက္ ဆရာေတာ္ အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘဒၵႏၱ တိေလာကာ ဘိ၀ံသ ဟာ သာသနာေရး ၀န္ႀကီး ေျပာတဲ့ အတုိင္းဆိုရင္ `ေထာင္ထြက္´ ပါပဲ။ (အေရးအသားအတြက္ ေတာင္းပန္ ကန္ေတာ့ပါ၏ ဘုရား)။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္တုန္းက နအဖကို သံဃာ့ကံေဆာင္ပြဲ ျပဳလုပ္ခဲ့မႈနဲ႔ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုေရာ သံဃာတုလုိ႔ သတ္မွတ္ခ်င္ေသးတာလား ဆိုတာကေတာ့…။

လူမႈေရးနဲ႔ ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြ ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ျပည္သူလူထုအေပၚ ၾသဇာပုိမို သက္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လာဖုိ႔ လိုတယ္လို႔ သတင္းတပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကိုဇာဂနာ၊ ကုိေက်ာ္သူ နဲ႔တကြ အႏုပညာရွင္တခ်ိဳ႔ သူတုိ႔ ယုံၾကည္ရာ ျပည္သူ႔အေရးမွာ ပါ၀င္မိလို႔ အဖမ္းဆီးခံရ၊ ေရွာင္တိမ္းရတာကို သတိရမိပါတယ္။ လူမႈေရး ႀကိဳက္သေလာက္လုပ္ပါ၊ သို႔ေသာ္…၊ အာဏာပိုင္ကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ မထိခိုက္၊ မေ၀ဖန္မိေလႏွင့္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ားလား…။

အင္မတန္မွ အားတက္စရာေကာင္းတာ တခုကို ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႕ သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္တြင္းက လူငယ္ေတြရဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ အေတြးစိတ္ကူးေတြပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သတင္းအေမွာင္ခ်ထားေပမယ့္ သူတို႔ရဲ့ အေတြးေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြက ေမွာင္မေနပါဘူး။ ပိတ္ဆို႔မႈ ေပါင္းစုံေၾကာင့္သာ အကန္႔အသတ္ တစုံတရာထားၿပီး သူတုိ႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေရးသားတင္ျပေနရေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ့ စိတ္ထဲက ျဖစ္ခ်င္မႈေတြနဲ႔ ထက္ျမက္လွတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ စဥ္းစားေတြးေခၚဉာဏ္ေတြကုိေတာ့ သူတို႔ရဲ့ အေရးအသားေတြက တဆင့္ ခံစားသိရိွရလုိ႔ အားတက္မိပါတယ္။

ေနာက္ဆုံး ေတြးမိတဲ့ အေတြးကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔မွာ ကျပသြားဖူးတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေလး တေယာက္အေၾကာင္းကို သတိရမိရင္း ေတြးမိပါတယ္။ ဒီလိုပါ…။

***

က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးမွာ မိုးေလကင္းစင္လုိ႔ ေဆာင္းဦးေပါက္ၿပီ ဆုိရင္ ဇာတ္ပြဲေတြ ခဏခဏ က်င္းပေလ့ရိွပါတယ္။ ဘုရားပြဲ၊ ရန္ပုံေငြပြဲ စသျဖင့္ ဇာတ္ပြဲေတြက ေဆာင္းေလျမဴးျမဴး ဖုန္းလူးလူးနဲ႔ေပါ့…။

၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ဘက္မွာ လွည့္လွည္ ကျပေနတဲ့ ဇာတ္အဖြဲ႔ေတြထဲက `ရန္ကုန္ကိုကုိ´ ဆုိတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေလးက လူႀကိဳက္အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ႐ုပ္ကေလးကလည္း အသင့္အတင့္၊ သီခ်င္းဆိုလဲ ေကာင္း၊ အကလည္း ညက္ေညာလွပ ဆိုေတာ့ တျခားေသာ ၿမိဳ႔ေတြကလဲ ရန္ကုန္ကိုကုိ ဆိုရင္ အေတာ္အားေပးၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေလးရဲ့ ဘုရားပြဲတခုမွာ ရန္ကုန္ကုိကို တေယာက္ လာကတယ္ ဆိုပါစုိ႔…။

စေတ့ရိွဳးအစီအစဥ္ေရာက္ေတာ့ သူက သီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ဆုိလိုက္၊ ေအာက္က ပရိသတ္က အားေပးလုိက္ေပါ့။ တခ်ိဳ႔ဆုိရင္ ေငြစကေလးေတြေတာင္ ဆုခ်လုိ႔…။

ဒီလိုနဲ႔…။

သူဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ မွာေတာ့ သီခ်င္းစာသားကလဲ မွားၿပီး၊ သံစဥ္ကလည္း အ၀င္အထြက္က မညီ ျဖစ္ပါေလေရာ…။ သီခ်င္းလဲဆုံးေရာ စင္ေထာင့္တေနရာကေန အသံတခု ထြက္လာတယ္။ သီခ်င္းဆုံးခိုက္ အခိုက္အတန္႔ေလးဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ပါပဲ။ `ေဟ့ေကာင္၊ ဘာေတြ ဆုိေနတာလဲ၊ ဆင္းေတာ့၊ ဆင္းေတာ့´…တဲ့။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆက္တိုက္ကို ေအာ္တာပါ။ အဲဒီမွာတင္ ရန္ကုန္ကိုကို က မိုက္ခြက္ႀကီးကိုင္ၿပီးေတာ့…

`ေဟ့၊ ခင္ဗ်ား အားမေပးခ်င္ထြက္သြား၊ ဟိုမွာ အားေပးေနတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ခင္ဗ်ား နားမေထာင္လို႔လဲ ဘာမွ ျဖစ္မသြားဘူး´

လို႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

***

တခါတခါက်ေတာ့လည္း ခ်ီးက်ဴးသံဆိုတာက ခ်ိဳၿမိန္ေမႊးအီတဲ့ သစ္သီးတလုံးကို စားရသလို ခံစားရသေလာက္ ေ၀ဖန္ခံရရင္ေတာ့ ေဆးခါးႀကီးတလုံးကို ေသာက္ရသလုိပဲ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေဆးခါးႀကီးက ကိုယ့္ကို သက္လုံေကာင္းေစဖို႔ ေဆးခါးႀကီး ဆုိရင္ေတာ့ လာတိုက္သူကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါပဲ။

***

ရန္ကုန္ကုိကို တေယာက္ စင္ေပၚကေန `ခင္ဗ်ားအားမေပးခ်င္ ထြက္သြား´ လုိ႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထျပန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီထက္ စိတ္နည္းနည္းပိုျမန္သူေတြကေတာ့ ေျပာင္းဖူး႐ိုးေတြန႔ဲ ဂုဏ္ျပဳၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ သူက ငိုသံပါနဲ႔ ပရိသတ္ကို ျပန္ေေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က ေႏွာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။

ဟုတ္ကဲ့…၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔မွာ ရန္ကုန္ကိုကို ဘယ္ေတာ့မွ လာ မကေတာ့သလို ဘယ္သူကမွလဲ ရန္ကုန္ကိုကို ဇာတ္အဖြဲ႔ အေၾကာင္းကို စကားထဲေတာင္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။


ကလိုေစးထူး

Tuesday, October 30, 2007

ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ လက္ကမ္းပါသည္…

က်ေနာ္ ခြင့္ယူထားတာ အတန္ငယ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ ဘေလာ့ျပန္အေရးေစခ်င္ဆုံးေသာ မေမဓာ၀ီတေယာက္ `ဘေလာ့ဂ္ျပန္ေရးေတာ့မယ္´ လို႔ ေျပာလာေတာ့ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာခဲ့ပါတယ္။ သူ ဘေလာ့ဂ္ေရးတာ နားလိုက္ကတည္းက ၀မ္းနည္းစိတ္၊ ခံျပင္းစိတ္နဲ႔အတူ တြဲထားတဲ့ လက္ခ်င္း ဆြဲျဖဳတ္ခံခဲ့ရသလို ခံစားေနခဲ့ရတာဟာ အခု သူ ျပန္ေရးေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အားေတာ္ေတာ္တက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ပရိသတ္ေတြလည္း သူ႔စာေတြကို ျပန္ဖတ္ရေတာ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မအားလပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမ်ားမွာမုိ႔ အရင္ေလာက္ေတာ့ လက္သြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူ ေျပာေပမယ့္ ဘာမွ မရိွေတာ့တဲ့ အျဖဴေရာင္ျပင္ႀကီးကိုပဲ ေန႔စဥ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ တပတ္ကို တပုဒ္ပဲ ျပန္ေရးရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါ။

မေမဘေလာ့ဂ္ ျပန္ဖြင့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္သေဘာနဲ႔ မေမကို ႀကိဳဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေရးထားပါတယ္။ ကဗ်ာနာမည္က ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ။ ေမဓာ၀ီ…သို႔…တဲ့။

ေမဓာ၀ီ…သုိ႔

ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိတာမို႔
စိတ္ကူးသီရာ စာကဗ်ာႏွင့္
မွတ္ဖြယ္စုံစု၊ ထုတ္ႏႈတ္ျပဳကာ
စိတ္အားထက္ရည္၊ တင္ဆက္သည္
႐ိုးသား တည္ၾကည္၊ ေမဓာ၀ီ… (သုိ႔)…။

ပန္းတုိင္ကိုျမန္း၊ ခရီးလမ္းတြင္
ရံဖန္ခါ၌၊ မတူစ႐ိုက္
လူတသိုက္က
ရန္စြယ္ပိုမို၊ သံမခ်ိဳလဲ
ၾကည္စင္စိတ္ထား၊ မုန္းမပြားလင့္…။

ရံဖန္ခါတြင္
အားငယ္ႏြမ္းသြင္၊ လန္းမရႊင္ႏွင့္
ညိွဳးငယ္စိတ္ခ်ဳံး၊ အပူဖုံးလွ်င္
တြဲလက္ညီတူ၊ အားေပးကူအ့ံ…။

ရံဖန္ခါ၀ယ္
အျမင္ျခင္းလွယ္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ျဖင့္
ကေလာင္သြက္လက္၊ အေရးထက္စဥ္
၀မ္းသာၾကည္ျဖဴ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တူအ့ံ…။

ေမဓာ၀ီသို႔..၊
ထာ၀ရရည္၊ စိတ္တည္ၾကည္ျဖင့္
စာပန္းသီျမန္း၊ ျပန္လာလမ္းကို
ကမ္းလင့္ႀကိဳဆို၊ ေထြးေႏြးပိုသည္
စိတ္ထားတြဲလက္ ၿမဲေစေသာ္၀္…။


ကလုိေစးထူး

Wednesday, October 24, 2007

ခြင့္တုိင္ျခင္း…

က်ေနာ့္ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ေခတၱနားခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ။ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကို ဦးစားေပးတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အခက္အခဲတခ်ိဳ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ပုိင္းရက္ေတြမွာ ပုိ႔စ္တင္ျဖစ္အုံးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခြင့္ယူတယ္ပဲ ဆိုၾကပါစို႔…။

လာအားေပးၾကသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကလုိေစးထူး

Monday, October 22, 2007

ႏိုင္ငံဂ်ားမွာ...

က်ေနာ္ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ကပါ။

ဆရာက တခါမွာေတာ့ စာသင္ခန္းအလယ္မွာ ရပ္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဖ၀ါးကို ေထာင္လို႔ တဘက္ျခမ္းစီက တပည့္ေတြကို `ဘယ္လိုျမင္ရလဲ´ လုိ႔ တလွည့္စီေမးပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း လက္ဖ၀ါးဘက္ျခမ္းက လူေတြက `လက္ဖ၀ါးပါဆရာ´ လုိ႔ ေျဖသလို လက္ဖမိုးဘက္ျခမ္းက လူေတြေတာ့ `လက္ဖမိုး´ လုိ႔ ေျဖၾကတာပါပဲ။

ဆရာက ျပန္ေျပာတာကေတာ့ `ေအး၊ ဆရာကေတာ့ လက္၀ါးေစာင္း လို႔ ျမင္တယ္´ လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ အေျခအေနတရပ္အေပၚ လူေတြရဲ့ အျမင္မတူၾကပုံကို သင္ၾကားေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။

***

အသစ္မတင္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မွာ အသစ္ထပ္မံ တင္လာတာကို ေတြ႔လုိ႔ ဖတ္ရွဳၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဂ်ာနယ္ No.1 Volume.3 မွာ ေဆာင္းပါးရွင္ ေမာင္စံေပါ ေရးတဲ့ `ႏိုင္ငံဂ်ား ေရာဂါ´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ေဆာင္းပါး ေခါင္းစဥ္ကုိ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဘယ္အေၾကာင္းအရာကို ဦးတည္ေရးမယ္ဆိုတာ သိသာေပမယ့္ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ေရးထားမလဲ ဆုိတာ စိတ္၀င္စားမိတာနဲ႔ အစအဆုံး ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။

သုံးေလးေခါက္ေလာက္ အျပန္အလွန္ဖတ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တခုေတြးမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့…

`ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြဟာ ျပည္တြင္းက ျမန္မာေတြအတြက္ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးစရာ လူတန္းစားေတြ´ ျဖစ္ေနၿပီလား ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလိုပုံစံ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ၀တၳဳေတြကုိ အရင္အရင့္ကလည္း စာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေရးၾကလြန္းလို႔ ခဏခဏဖတ္ရဖူးၿပီးသားပါပဲ။ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗီြဒီယုိေတြထဲမွာဆုိရင္ေတာ့ `ႏိုင္ငံျခားျပန္´ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လူအျမင္ကပ္စရာ၊ ဟားစရာ တနည္းအားျဖင့္ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္စရာ အျဖစ္ အၿမဲတေစ လုိလို ေဖာ္ျပေလ့ရိွပါတယ္။

ကုိယ့္ႏိုင္ငံသားေတြက တုိင္းတပါးကို အထင္ႀကီးတဲ့စိတ္ ၀င္မသြားေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ေရးသားၾက၊ ပညာေပးၾကတာမုိ႔ ျဖစ္သင့္ ရိွသင့္ေပမယ့္ သူတုိ႔ မေရးဘဲ ခ်န္လွပ္ထားေလ့ရိွတာကေတာ့ `ျပည္တြင္းက လူေတြက ဘာေၾကာင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ခြာခ်င္လာရတာလဲ´ ဆိုတဲ့ အေျခခံအခ်က္ကိုပါပဲ။ ေရးသည့္တိုင္ေအာင္လည္း ျပည္ပထြက္လာသူေတြဟာ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကို မခ်စ္သူေတြ၊ သူတပါးတုိင္းတပါးကို အထင္ႀကီးသူေတြ အစရိွသျဖင့္သာ စြပ္စြဲ ေရးသားၾကတာက ပုိမ်ားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗီလိန္ေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။

တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ `ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္း´ ဆိုတဲ့ အ႐ိုးခံစိတ္ ပုိင္ဆုိင္သူ လူမ်ိဳးေတြပါ။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ဒုကၡေလာက္ကို မမႈဘဲ မိမိ ေမြးရပ္ဇာတိမွာပဲ ႐ိုး႐ုိးကုပ္ကုပ္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနလုိတဲ့ လူေတြမ်ားပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သာ၊ မတတ္သာတဲ့ အခါမွသာ အေျပာင္းအလဲ တခုခုကုိ လုိလားေတာင္းဆိုၾကတာမ်ိဳးပါ။ ေတာ္႐ုံကိစၥကို `ဘ၀ေပး ကုသိုလ္ကံပါပဲေလ´ ဆိုၿပီးေတာ့ ေျဖသိမ့္ေတြးတတ္တာမ်ိဳးပါ။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလ ေရြ႕ေလ်ာလာမႈနဲ႕ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္၊ စနစ္ေတြေၾကာင့္ အဲဒီ `ေရာင့္ရဲလြယ္တဲ့ စိတ္´ က အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ႏြားလွည္းနဲ႔ ခရီးသြားေနရာကေန ေမာ္ေတာ္ကားကို မ်က္စပစ္လာတဲ့ေခတ္၊ ေက်းေစတမန္ကို အားကိုးေနရာကေန ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ကို လက္လွမ္းလာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေတာက လယ္သမားႀကီးက သူ႔သားကုိ သူ႔လုိပဲ လယ္ထဲမွာ ႏြားနဲ႔ ဖက္႐ုန္းၿပီး ဘ၀ကို ၿပီးဆုံးသြားတာမ်ိဳး မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါက ေခတ္စနစ္တခုရဲ့ ေတာင္းဆိုမႈ တခုပါ။

ေနာက္တခ်က္ စဥ္းစားစရာကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးလြန္းတဲ့ ျပႆနာပါ။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ဘြဲ႔ရတေယာက္ကို သူသင္ခဲ့တဲ့ ပညာနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့လစာရႏိုင္မယ့္ အလုပ္မ်ိဳး ေလာက္ငေအာင္ မေပးႏိုင္ျခင္းဟာ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ခါစက နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ႐ုံးစာေရးအျဖစ္ ၀င္လုပ္ေတာ့ ရွစ္တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ဆိုက္ကားထြက္နင္းေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ေဟာင္းက `မင္းလစာက ငါဆိုက္ကား တပတ္နင္းစာေလာက္ေတာင္ မရိွဘူး´ လုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔အေျခအေနကလည္း အဲဒီအတုိင္းပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။

တျခားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာေတြကို ဖယ္ထားၿပီးေတာ့ နီးနီးနားနား အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းႏိုင္ငံကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္သြားတဲ့ ျမန္မာလူမိ်ဳး အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတုိ႔ႏိုင္ငံသားေတြ မလုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြကိုသာ လုပ္ၾကရတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီလူေတြက ေမာင္စံေပါေရးခဲ့တဲ့ `ႏိုင္ငံဂ်ား ေရာဂါ´ ထၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္က ထြက္လာတဲ့ လူေတြမဟုတ္ပါဘူး။

အဲဒီႏိုင္ငံေတြက ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ မဆလာသယ္၊ အုတ္သယ္ေနရတဲ့ ျမန္မာဘြဲ႔ရေတြ၊ အေပ်ာ္ခန္း၊ဇိမ္ခန္းေတြမွာ ဘ၀တန္ဖိုးကို ခ်ခင္းၿပီး ေငြရွာေနရတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြ သူတုိ႔ေတြ သူတို႔ေတြအားလုံးကို `မင္း ျမန္မာျပည္ကေန ဘာလို႔ ထြက္လာတာလဲ´ လုိ႔ ေမးလိုက္ပါ။ ဘယ္သူကမွ `ဒီႏိုင္ငံကို အထင္ႀကီးလို႔´ လုိ႔ ေျဖမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔လည္း ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ကို ေမြးဖြားတဲ့ ဇာတိတုိင္းျပည္ကို အထင္ေသးစိတ္ေတြ ၀င္မေနပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမ်ားတုိင္းျပည္ေတြ တုိးတက္ေနတာကို ျမင္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ `ငါ့ႏိုင္ငံက်ေတာ့ ဘာလုိ႔ အဲဒီလို မတုိးတက္ရတာလဲ´ ဆိုတဲ့ မခ်င့္မရဲစိတ္ကေတာ့ လူတုိင္းမွာ ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။

ဆိုၾကပါစုိ႔…။ ႏိုင္ငံျခားမွာ အတတ္ပညာတခုခုကို သူတုိ႔ႏိုင္ငံက လူေတြထက္ မည့ံေအာင္ တတ္ေျမာက္တဲ့အထိ သင္ၾကားလာတ့ဲ ျမန္မာတေယာက္က သူ႔ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူတာ၀န္ထမ္းေဆာင္သင့္တဲ့ ေနရာက သူတတ္လာတဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ေနရာျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လစာ၀င္ေငြကလည္း တိုင္းတပါးမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္ကေလာက္ မေကာင္းသည့္တုိင္ေအာင္ ထိုက္တန္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ လစာႏႈန္းထား ရေနမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူကမွ တုိင္းတပါးမွာ ေအာက္က်ေနာက္က်ခံၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္လို႔ က်ေနာ္မထင္ပါဘူး။ ခက္တာက က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာက ဘုရားကားေအာက္၊ ေမ်ာက္ကား အထက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာပါ။

ေဆာင္းပါးရွင္ ေမာင္စံေပါက …
`ဦးေႏွာက္ ယုိစီးမႈ လို႔လည္း မေျပာပါဘူး၊ ထူးခၽြန္တဲ့၊ ေတာ္တဲ့ ကေလးေတြ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနအရ မျပည့္စုံေသးတဲ့ ဘ၀မွာ တျခားသြားမယ္ဆို သြားၾက၊ မရိွလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ဘာမွမရိွဘူး၊ အတုမဲ့ ျမတ္ဗုဒၶ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳသြားေပမယ့္ ကမၻာႀကီးက ဆက္ရိွေနတယ္။ လူသားေတြက ဆက္လက္ ရွင္သန္ဆဲ´

လို႔ ေရးထားတာကုိ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ အေတြးေတြ အေတာ္ ခ်ာခ်ာလည္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ႏိုင္ငံက ပညာတတ္ေတြ တျခားႏိုင္ငံထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ရ့ဲ အရည္အခ်င္းေတြကို တျခားႏိုင္ငံမွာ သြားသုံးေနရတာက ဦးေႏွာက္ယုိစီးမႈ မဟုတ္ေပဘူးလား။ `မရိွလို႔ မျဖစ္ဘူး ဆိုတာ ဘာမွ မရိွဘူး´ ဆိုတာကလည္း အေပၚယံ စဥ္းစားရင္ ဟုတ္သေယာင္ေယာင္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ ရတနာအေမႊအႏွစ္သဖြယ္ ျဖစ္တဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားက တုိင္းျပည္တခုမွာ မရိွလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။

`ဒီတုိင္းျပည္ရဲ့ ပညာေရးက အလကားပါပဲ´ လုိ႔ ေျပာသူေတြကို ေမာင္စံေပၚက အျပစ္ဖို႔ပါတယ္။ တကယ္တမ္း အျပစ္ဖို႔သင့္တာက ဘယ္သူ႔ကိုလည္း ဆုိတာကေတာ့ ေျပာေနစရာေတာင္ မလုိေပမယ့္ အေျခအေနအရ ေရးသားဖုိ႔ မ၀့ံလုိ႔ အျပစ္တင္လုိ႔ ရသူကိုပဲ တင္လုိက္တာလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ တကယ္တမ္းသာ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ့ ပညာေရး နိမ့္က်မႈ ျပႆနာကို ေျပာၾကစတမ္းဆုိရင္ အရွည္ၾကီးပါ။

ဒီစာကို ေရးရတာဟာ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြကို `လုံးဥႆုံ´ အကာအကြယ္ေပးလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနတရပ္ကိုေတာ့ သိေစခ်င္မိတဲ့ ဆႏၵေတာ့ ရိွပါတယ္။ ျပည္ပေရာက္ေတြထဲမွာလည္း ေမာင္စံေပၚေရးသလို ေထာက္ျပခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ လူတခ်ိဳ႔လည္း ရိွေနတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ သုိ႔ေသာ္…၊ ျပည္ပေရာက္သူ အားလုံး `တုိင္းတပါးကို အထင္ႀကီးသူ´ ဆုိတာကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

***

တခါက က်ေနာ့္အလုပ္ရွင္က က်ေနာ့္ကို ေမးဖူးပါတယ္။

`မင္း အေမရိကန္မွာ ေနရတာ အဆင္ေျပလား´
`ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပပါတယ္´
`၀င္ေငြကေရာ မင္းႏိုင္ငံထက္ပိုမ်ားမွာေပါ့´
`ဒါေပါ့´
`ဒါျဖင့္ မင္းဒီမွာပဲ တသက္လုံး အေျခခ်မွာလား´
`ဟင့္အင္း၊ ဒီေနရာကို က်ေနာ့္အတြက္ ေခတၱနားတဲ့ ေနရာလို႔ပဲ မွတ္ထားပါတယ္´
`ဘာလို႔လဲ´
`က်ေနာ္က ျမန္မာေလ´

က်ေနာ္ယုံၾကည္ပါတယ္။ တျခားေသာ ျပည္ပေရာက္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမွာလဲ အဲဒီလို အေတြးေတြပဲ ရိွေနၾကမွာပါပဲ။

ကလိုေစးထူး

Sunday, October 21, 2007

ေရႊပင္မွာ နားေစဖုိ႔…

ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းစာမွာ သင္ခဲ့ရဖူးတာ ရိွပါတယ္။

`ေက်းညီေနာင္´ ပုံျပင္မွာ ေလျပင္းမုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ တေကာင္ေသာ ေက်းက ရေသ့ေက်ာင္းေတာ္ကို ေရာက္လို႕ တေကာင္ကေတာ့ ခိုးသူေတြ လက္ထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ပုံျပင္ေလးပါ။

ရေသ့ေက်ာင္းေတာ္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ေက်းေလးက ယဥ္ေက်းသေလာက္ ခိုးသူေတြ လက္ထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ေက်းမွာေတာ့ ခက္ထန္ၾကမ္းၾကဳတ္ပုံကုိ သင္ခန္းစာယူစရာ သင္ၾကားခဲ့ရတာမို႔ ကေလးဘ၀ကပင္ အခုအထိတုိင္ေအာင္ စိတ္ထဲစြဲေနေအာင္ အမွတ္ရခဲ့ရပါတယ္။

***

လူတေယာက္ရဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အသိအျမင္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ဟာ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံ၊ သူ႔ရဲ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္တို႔အေပၚ အေျခခံေလ့ရိွပါတယ္။ လူေတြဟာ မိမိျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ အေရာင္စြန္းထင္းမႈကို မ်ားစြာ ႐ိုက္ခတ္ခံရေလ့ရိွပါတယ္။ ခၽြင္းခ်က္အားျဖင့္ မတူကြဲျပားတာေတြ ရိွၾကေပမယ့္ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္လာရတဲ့လူ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တျခားေသာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ မတူကြဲျပားလွစြာနဲ႔ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူ ထူးျခား ခက္ထန္ေနတာကို သတိထားမိလာရပါတယ္။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း အထက္က တင္ျပခဲ့တာေတြနဲ႔ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ လူတခ်ိဳ႔၊ တနည္းအားျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားဉာဏ္နဲ႔ ရင့္က်က္တဲ့ လူေတြကေတာ့ သူတုိ႔ ရွင္သန္ေနထုိင္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ ႐ိုက္ခတ္မႈက သူတို႔နဲ႔ မသက္ဆုိင္လွဘဲ တည္ၿငိမ္မႈ ရိွၾကေပမယ့္ ရာခုိင္ႏႈန္းအားျဖင့္ေတာ့ အင္မတန္နည္းပါးလွတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

***

က်ေနာ့္ထက္ တႏွစ္ေစာၿပီး ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ျခင္းေပါက္ေအာင္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အလုပ္သင္ဗုိလ္ ဗုိလ္ေလာင္းသင္တန္းကိုပါ တက္ေရာက္ခြင့္ ရသြားေတာ့ တပ္ထဲမွာ အရာရိွေပါက္စအျဖစ္ေပါ့…။ ပုခုံးေပၚမွာ ေရႊၾကယ္ပြင့္ေလး ႏွစ္ပြင့္နဲ႔ ဘိုေပါက္စ သူငယ္ခ်င္းက တရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ကုိ ခြင့္ျပန္လာပါတယ္။

ေက်ာင္းသားဘ၀က အင္မတန္မွ ေအးေဆးၿပီး သိမ္ေမြ႕လွတဲ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက စစ္တပ္ထဲမွာ ႏွစ္အတန္ၾကာ ျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ အခါမွာ အေျပာအဆို အျပဳအမူက အစ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ဘိုေပါက္စ ရာထူးရဲ့ အရိွန္ကို သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းအၾကားကိုပါ ယူလာေတာ့ စကားေျပာရတာ အရင္ကလုိ မေႏြးေထြးေတာ့ပါဘူး၊ မျဖဴစင္ေတာ့ပါဘူး။

အဆုိးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ အေတြးထဲမွာ `ျမန္မာျပည္မွာ စစ္တပ္ကို ဘယ္ေကာင္မွ ကာျပန္လုိ႔ မရဘူး´ ဆိုတဲ့ အေတြးႀကီး ၀င္လာခဲ့တာပါပဲ။

***

လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းက က်ေနာ္ `ကပ္ဆုိး၏ တံလွ်ပ္မ်ား´ ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ လူထုေထာက္ခံပြဲ အတုအေယာင္ေတြေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ `အစည္းအေ၀းကပ္´ ဆိုက္ေနရာတဲ့ အေၾကာင္းကုိ အေျခခံေရးခဲ့တာပါ။



စာတပုဒ္အေပၚ လူေတြရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွႏိုင္တာကို နားလည္ထားေပမယ့္ အထက္ပါ မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ထူးျခားလြန္းလွတာေၾကာင့္ ၀င္ေရာက္ေရးသားသူရဲ့ အုိင္ပီကို ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ရတဲ့အတုိင္း ႐ုရွက ျဖစ္ေနပါတယ္။

က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ႐ုရွက ျမန္မာလူငယ္ စစ္ပညာေတာ္သင္ေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ တခ်ိဳ႔ေသာ လူငယ္ အရာရိွငယ္ေလးေတြဟာ အင္မတန္မွ စိတ္သေဘာထား ေျပျပစ္ဟန္ ရိွတာကို သူတို႔ရဲ့ အေရးအသားနဲ႔ တျခားေသာ ဘေလာ့ဂါေတြအေပၚ ဆက္ဆံေရးေတြက တဆင့္ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အင္မတန္လည္း ေက်နပ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီလို စစ္အရာရိွငယ္ေတြမ်ားေလေလေလ ျပည္သူအေပၚနဲ႔ တကယ္ေစတနာထားမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြ မ်ားလာေလေလပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အခု မွတ္ခ်က္ကို ၀င္ေရးသြားတဲ့ အမည္မသိ ပုဂၢိဳလ္ရဲ့ အယူအဆကေတာ့ အင္မတန္မွ အႏၱရာယ္ႀကီးမားလွသလို ခက္ထန္လြန္းရာလည္း က်ေနပါတယ္။ `ငါတို႔ကို မႏိုင္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ ဘာေတြလည္း ေျပာမေနနဲ႔၊ မင္းတုိ႔ႏိုင္ရင္ ငါတုိ႔ကို ႀကိဳက္သလုိလုပ္၊ အခုကေတာ့ ငါတုိ႕လုပ္သမွ်ခံေပေတာ့´ ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္တေယာက္ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ႏိုင္ငံမ်ိဳးက အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းတေယာက္မွာ လုံး၀ မရိွသင့္သလို စဥ္းစားဆင္ျခင္တုံ တရားလည္း နည္းလြန္းတယ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။

အဲဒီမွတ္ခ်က္ကို `စကားအသာရရင္ ၿပီးေရာ´ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေရးခဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့လုိ႔ ေျဖေတြးႏိုင္ေသးေပမယ့္ အဲဒီလိုအယူအဆသာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တကယ္ကိန္းေအာင္းေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ အနာဂတ္ စစ္တပ္ဟာ လက္ရိွအေျခအေနထက္ ပိုမို မိုက္႐ိုင္းခက္ထန္လာမယ္ဆိုတဲ့ အရိပ္အေယာင္ပါပဲ။ ဒီလို စစ္ဘိုေပါက္စမ်ိဳး ႐ုရွမွာတင္မက ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားက စစ္တပ္ေတြမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရိွေနလိမ့္မလဲဆိုတာ မေတြး၀့ံပါဘူး။

တဖက္ကျပန္ေတြးရင္ေတာ့ အဲဒီလို ဆင္ျခင္တုံ နည္းလွတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ရိွသလို ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ၿပီး ျပည္သူအေပၚ မရက္စက္လိုတဲ့ အရာရိွငယ္ေတြလည္း တပ္ထဲမွာ ရိွေနႏိုင္ေသးတာပဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ခက္တာက အဲဒီ အရာရိွငယ္ေတြအင္အားက ေစာေစာလုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြထက္ နည္းေနေလမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ခက္ထန္တဲ့ စစ္ဘိုအုပ္စုကို ႏွလုံးရည္ သိမ္ေမြ႕ယဥ္ေက်းတဲ့ အရာရိွငယ္ေတြက လြန္ဆန္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။

***

ေထာက္လွမ္းေရး အရာရိွ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း ၾကည္ေဆြ ေရးခဲ့တဲ့ `အာဏာရွင္ႀကီး၏ အတြင္းေရးမ်ား´ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က စစ္တပ္တြင္း အရာရိွေတြရဲ့ အေျခအေနကို ေဖာ္ျပထားတာကို ျပန္လည္ ေကာက္ႏႈတ္ရရင္…

တပ္မေတာ္တြင္ တာ၀န္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ နီးကပ္စြာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသည့္ လူႀကီးမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ `ဗိုလ္ခ်ဳပ္(ေန၀င္း)က လူေကာင္းလူေတာ္ကို အခုမွ ခြဲျခားေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ တပ္မေတာ္မွာ တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္တုန္းက မၾကာခဏ ေျပာတတ္တဲ့ စကားျဖစ္တယ္။ ေတာ္တဲ့ေကာင္ေတြကို ၾကပ္ၾကပ္သတိထား၊ မင္းတို႔ကို ခြစီးသြားလိမ့္မယ္။ ဆရာေမြးသလို ျဖစ္လိမ့္မယ္ လို႔ အၿမဲေျပာခဲ့တယ္။ သစၥာရိွတဲ့ေကာင္၊ ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြကုိ ေမြး၊ ေနာက္မွ ေတာ္ေအာင္လုပ္ယူ၊ အဲဒါ အႏၱရာယ္ကင္းတယ္´ လို႔ အၿမဲေျပာခဲ့ေၾကာင္းမ်ားကို သိရပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ လူေတာ္မ်ားကို မႀကိဳက္သည္မွာ ၎၏ ဗီဇ ျဖစ္ပုံရပါသည္။

အဲဒီစာအုပ္ရဲ့ တေနရာမွာဆိုရင္လည္း…

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ လူေကာင္းလူေတာ္စနစ္အရ လက္ေရြးစင္ျဖစ္လာၾကေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္လည္း ႏိုင္ငံေရး အျမင္ရင့္က်က္သူမ်ား မဟုတ္ၾကသျဖင့္ လူၿပိန္းေတြး ေတြးၿပီး လုပ္လာခဲ့ၾကေၾကာင္းမ်ားကို ေတြ႔လာခဲ့ရပါသည္။ `သစၥာရိွဖို႔သည္သာ အဓိက၊ ထိုက္တန္ေသာ အရည္အခ်င္း ရိွလာေအာင္ ႀကိဳးစားရန္ မလို´ ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားလည္း ရိွလာခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ထိုသုိ႔ ယုံၾကည္လာသည္ ႏွင့္အမွ် အခြင့္ရသမွ်ကို ရဲတင္းစြာ ယူလာၾကပါေတာ့သည္။ `ဒို႔ဟာ ဒီရာထူးမ်ိဳးကုိ တျခားအစိုးရ လက္ထက္မွာ ဘယ္ ရႏိုင္မွာလဲကြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း လို လူမ်ိဳးေၾကာင့္သာ ဒုိ႔ဟာ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးကို ရလာခဲ့တာပဲ။ သူ႔အေပၚမွာ သစၥာ ရိွဖို႔ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွ သစၥာရိွဖို႔ မလိုဘူးကြ´ ဟူ၍ပင္ ရဲရဲတင္းတင္းေျပာသူမ်ား ရိွလာခဲ့ၾကပါသည္။

အဲဒီ စာအုပ္ထဲကအတုိင္းသာ ယေန႔ေခတ္ တပ္မေတာ္မွာ အဲဒီလို ပုံစံမ်ိဳး စစ္ဘုိေတြက တစတစနဲ႔ အင္အားႀကီးထြားလာရင္…။

***

ပုံျပင္ထဲမွာေတာ့ ခိုးသူလက္ထဲ ေရာက္သြားတဲ့ ေက်းေလးက ခက္ထန္ၾကမ္းၾကဳတ္ပါသတဲ့…။

က်ေနာ္က အဲဒီပုံျပင္ကို တမ်ိဳးျပန္ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ခိုးသူလက္ထဲ ေရာက္တဲ့ ေက်းတုိင္းကို ခက္ထန္တယ္လို႔ မထင္ျမင္ခ်င္ေသးပါဘူး။ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္က ေခတ္သစ္ေက်းေတြ အားလုံးကို `ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲပါပဲ´ လို႔ သိမ္းႀကဳံးမထင္ခ်င္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ခက္ထန္လြန္းတဲ့ ေခတ္သစ္ေက်းေတြ ယဥ္ေက်းလာဖုိ႔ကေတာ့ အားလုံးရဲ့ အနာဂတ္အတြက္ လိုအပ္ေနပါၿပီ။


ကလိုေစးထူး


လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၂၅)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား (ဒုတိယပိုင္း)
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားနဲ႔ ေထာင္အာဏာပုိင္ ေထာင္လူဆိုးတို႔ ဆက္ဆံေရး

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ အဲဒီလို ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ အထဲမွာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ လက္သပ္ေမြးထားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း ေရာက္ေနတဲ့ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြေတာ့ မပါပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ မတရားတာေတြ ေတြ႔ရင္၊ လူဆိုးေတြက ႐ိုး႐ိုး မ်က္ႏွာမြဲ အက်ဥ္းသားေတြကို ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းေနတာ ေတြ႔ရင္ အနည္းဆုံး ၿခိမ္းေျခာက္ေငြညွစ္ေနတာမ်ိဴးကအစ ေတြ႔ရင္ ကန္႔ကြက္တတ္၊ တုိင္တန္းတတ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း ေရာက္ေနတဲ့ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသား လူဆိုးေတြက ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး မတရားမႈ၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြ ေထာင္ထဲမွာ လုပ္ေနၾက ဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ သူတို႔အတြက္ `အေႏွာက္အယွက္´ `ခလုတ္ကန္သင္း´ `အႏၱရာယ္´ လို႔ သတ္မွတ္ ယူဆၾကတာပါ။

အဲဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို မႀကိဳက္ၾကဘဲ `ေထာင္တြင္းမွာ မလိုလားအပ္သူေတြ´ အျဖစ္ ရွဳျမင္ၾကတာပါ။ (သူတုိ႔ အက်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က လူနည္းစု ျဖစ္ပါတယ္)။

ဒါ့အျပင္ သူတုိ႔ဟာ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအၾကား `အထင္အျမင္ လြဲမွားမႈေတြ´ ျဖစ္လာေအာင္၊ မုန္းတီးလာေအာင္၊ ပဋိပကၡေတြ တုိးပြားလာေအာင္လည္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။

လုပ္နည္းကေတာ့ `ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ဆူပူဖုိ႔ ႀကံစည္ေနတယ္´ `ေထာင္ အာဏာပိုင္ ဆန္႕က်င္ေရးလုပ္ဖုိ႔ တုိင္ပင္ေနၾကတယ္´ `ေထာင္အျပင္နဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဆက္သြယ္ၿပီး သတင္းေတြ ပို႔ေနတယ္´ `ဘယ္ ေထာင္ အရာရိွကို တုိင္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္´ စသျဖင့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို သတင္းေတြ သြားပို႔ တုိင္ၾကားတာမ်ိဳးပါ။

တခါတခါလည္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြမွာ မလြဲသာ မေရွာင္သာ အဲဒီလို လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ ရိွတတ္ပါတယ္။ ဒါကို တနည္းနည္းနဲ႔ ေထာင္လူဆိုးေတြ သိသြားတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ အာဏာပုိင္ေတြကုိ သြားၿပီး သတင္းေပးပို႔တတ္ပါတယ္။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း အဲဒီလို သတင္းမ်ိဳးေတြကုိ လုပ္ႀကံ သြားပို႔တတ္ပါတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကလည္း အဲဒီလို သတင္းမ်ိဳးဆိုရင္ ယုံခ်င္ခ်င္ဆိုေတာ့ ေထာင္လူဆိုးေတြ အဲဒီလို လုပ္တာ မဆန္းပါဘူး။ လူဆိုးေတြ အဲဒီလို သတင္းေပးပို႔ၾကရာမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ သုံးခ်က္ ရိွပါတယ္။

ပထမ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို ထိခိုက္နစ္နာေစမယ့္ သတင္းမ်ိဳး သူတို႔ ႀကိဳတင္ေပးႏိုင္ျခင္း အားျဖင့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ မ်က္ႏွာသာေပးတာ၊ ယံုၾကည္တာ ခံရဖုိ႔ပါ။

ဒုတိယ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ မေျပလည္ေအာင္ ပဋိပကၡေတြ ဖန္တီးေပးဖုိ႔ပါ။

အဲဒီလို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ မေျပလည္တဲ့အခါ ေထာင္လူဆိုးေတြအေနနဲ႔ သူတုိ႔ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခြင့္ကုိ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ပုိေပးလာတတ္လို႔နဲ႕ သူတုိ႔ရဲ့ လုပ္ရပ္အမွားေတြ ဥပေဒ ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ ကိုယ္က်ိဳးရွာမႈေတြကုိ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သိပ္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့လုိ႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

တတိယ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက မတရားမႈကို သည္းမခံတတ္ဘဲ ဆန္႕က်င္ကန္႔ကြက္တတ္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ မတရားတတ္တဲ့၊ အက်ဥ္းသားအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းတတ္တဲ့ ေထာင္လူဆိုးေတြက သူတုိ႔ အက်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္ေစတယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေတးမွတ္ထားၿပီး လက္စားေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ ထိခိုက္နစ္နာသြားေအာင္ ႀကံစည္ လုပ္ေဆာင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခု ေဖာ္ျပခဲ့တာေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအေပၚ ႐ုိး႐ိုးအက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ေထာင္လူဆိုးေတြရဲ့ သေဘာထား ျဖစ္ပါတယ္။

ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားကေတာ့ ႏွစ္ရပ္ ရိွပါတယ္။

ပထမသေဘာထားကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက မုန္းတီးၿပီး မလိုလားအပ္သူေတြ အျဖစ္ သေဘာထားတာပါ။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း ရိွပါတယ္။

ဥပေဒအရ ခြင့္ျပဳထားၿပီး အက်ဥ္းသားေတြ တရားသျဖင့္ ရသင့္ရထုိက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို အာဏာပိုင္ေတြ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတဲ့ ၾကားထဲက အဲဒီ အခြင့္အေရးေတြကို ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက အနည္းနဲ႔ အမ်ား သိၾကပါတယ္။ သိေအာင္လည္း ႀကိဳးပမ္း ေလ့လာၾကပါတယ္။ ဒီလို သိတာမ်ိဳးကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက အဲဒီလို သိ႐ုံမက အဲဒီအခြင့္အေရးေတြကို တရားသျဖင့္ ရ႐ိွေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုတတ္သလို၊ အဲဒီ အခြင့္အေရးေတြကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေဖာက္ဖ်က္လာရင္လည္း ျငိမ္ မခံတတ္ၾကပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ ဘ၀တူ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတေယာက္ ထိခိုက္ရင္ မခံတတ္ဘဲ လက္သည္းဆိတ္ လက္ထိပ္နာ ဆုိသလို ကုိယ္နဲ႔ သိသိ၊ မသိသိ ထိခိုက္သူဘက္က ရပ္ၾက၊ ၀ိုင္း၀န္းၾက၊ အေရးဆိုၾက၊ အနာခံ တုိက္ပြဲ၀င္တတ္ၾကပါတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီတတ္ၾကပါတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ အမုန္းဆုံးက အဲဒီ အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ `ငါ´ ပဲ ရိွတယ္။ `ငါတုိ႔´ ဆိုတာ မရိွဘူး လို႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။

သေဘာက ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရာမွာ အက်ဥ္းသားတဦးက `က်ေနာ္´ လို႔သာ သုံးႏႈန္းရပါတယ္။ `က်ေနာ္တုိ႔´ ဆိုတဲ့ အမ်ားကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ အသုံးအႏႈန္း ဗဟု၀ု၀္ မသုံးရပါဘူး။ ေထာင္ထဲမွာက လူေတြကို တဦးခ်င္း ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္တာဆိုေတာ့ အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံၿပီး ေျပာတတ္၊ လုပ္တတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ဘယ္လိုလားၾကပါ့မလဲ။

ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအေပၚ ေထာင္အာဏာပိုင္ရဲ့ ဒုတိယ သေဘာထားကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဆိုတာ သူပုန္ေတြ၊ ရန္သူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရက မလိုလားသူေတြလို႔ သတ္မွတ္ ယူဆထားတဲ့ အတြက္ မ်က္ႏွာသာအေပးခံခ်င္တဲ့ ေအာက္လက္ ငယ္သားေတြ ထုံးစံအတိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရအႀကိဳက္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ အခြင့္အေရးရရင္ ရသလို ဖိႏိွပ္ေပးရမယ္။ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ေပးရမယ္၊ ဒါမွ အစိုးရဆီက အခြင့္အေရး ရမယ္။ ရာထူးတက္မယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာထားပါ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္လည္း အစိုးရက ပုံသြင္း နားသြင္းထားတယ္ မဟုတ္လား။

ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ အဲဒီ သေဘာထား ႏွစ္ရပ္ေၾကာင့္ပဲ ေထာင္တြင္းမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ဥပေဒလက္လြတ္ ဖိႏွိပ္မႈ၊ ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းမႈ၊ ျပႆနာမရိွ ျပႆနာရွာမႈေတြ ဆုိး၀ါး ျပင္းထန္ေနရတာပါ။

အဲဒီလိုနဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ `မလိုလားအပ္သူေတြ´ `ဒုကၡေပးမယ့္ လူေတြ´ `ျပႆနာရွာသူေတြ´ အျဖစ္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက အၿမဲတမ္း သံသယပြားေနတာမို႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အ႐ိုးသားဆုံး၊ အသန္႕ရွင္းဆုံး ေတာင္းဆုိခ်က္၊ ေမတၱာ ရပ္ခံခ်က္၊ အႀကံျပဳခ်က္ေတြကုိေတာင္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ သို႔မဟုတ္ ေထာင္အာဏာပိုင္ ဆန္႔က်င္ေရး လုပ္ရပ္ေတြ အျဖစ္ ဇြတ္တရြတ္ သတ္မွတ္ ယူဆၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ သေဘာထားေတြရဲ့ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈေတြ ေထာင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္လာရေတာ့တာပါ။

ဆက္ရန္…

Thursday, October 18, 2007

စပ္မိစပ္ရာ (၁၂)...

စပ္မိစပ္ရာကို မေရးျဖစ္ခဲ့တာ အတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တျခားေရးခ်င္တာေတြကို အေတာ္ၾကာေအာင္ ေရးခဲ့ၿပီးတဲ့ တိုင္ေအာင္ စိတ္ထဲမွာ သေဘာမေတြ႔တာေလးေတြ၊ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း အေတြးမွ်ခ်င္တာေလးေတြ ရိွေနေသးေတာ့ စပ္မိစပ္ရာ ကို ေျခဦးျပန္လွည့္မိပါရဲ့။


ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဘယ္နည္း တရား၀င္ေအာင္ ဖြဲ႔စည္းလိုက္မွန္း မသိလိုက္ရေပမယ့္ သတင္းစာမွာ ေျဗာင္က်က် ေနရာယူလာတာကေတာ့ `ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ အဖဲြ႔´ ပါတဲ့။ က်ေနာ္သိထားတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံအာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းနာမည္က `ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးနဲ႔ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး ေကာင္စီ´ ပါ။ `ေနျပည္ေတာ္´ ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကိုလည္း အဲဒီလိုပဲ မလိမ့္တပတ္နဲ႔ သုံးခဲ့တာဟာ အခုဆိုရင္ သူတုိ႔စိတ္တိုင္းက် ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းမွာပါ အဲဒီနာမည္က အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေနရာယူေနပါၿပီ။ အခုလည္း…။

အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ မုိက္႐ိုင္းမႈ တခုကိုလည္း ခံျပင္းမိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘိုခ်ဳပ္ႀကီး စိုး၀င္း ေသရြာလားတဲ့ ကိစၥကို ၀မ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ဆိုၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ အလံကို တုိင္တ၀က္လႊင့္ထူျခင္းကုိ သုံးရက္တိုင္တုိင္ ျပဳလုပ္ေစတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို တုိင္တ၀က္ လႊင့္ထူတာကို အာဇာနည္ေန႔ အခမ္းအနားမွာသာ က်ဆုံးေလၿပီးတဲ့ အာဇာနည္ႀကီးေတြကို ဦးၫႊတ္ျခင္းနဲ႔ အတူ ၀မ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဘိုခ်ဳပ္ႀကီး စုိး၀င္း ေသတဲ့ ကိစၥမွာ အာဇာနည္ႀကီးေတြလို တန္းတူထား ဂုဏ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ ဘာေတြကိုမ်ား ျပည္သူလူထုအတြက္ အနစ္နာခံခဲ့လို႔ အလံကို တ၀က္လႊင့္ျခင္းကို သုံးရက္ႀကီးမ်ားေတာင္ ျပဳလုပ္ေစရတာလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါလဲ အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္တာတခုပဲလို႔ ထင္ပါရဲ့လုိ႔ ေဖာ့ေတြးလုိက္ေတာ့မွ ခံျပင္းစိတ္က အတန္ငယ္ ေျပေပ်ာက္ပါတယ္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ့ အသက္ (၄၅)ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ကို ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိမင္းကုိႏုိင္ဟာ သူ႔အသက္ရဲ့ သုံးပုံတပုံေက်ာ္ၾကာ အခ်ိန္ကာလကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ကုန္ဆုန္းခဲ့ရပါတယ္။ မႏွစ္က အသက္(၄၄)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔တုန္းကလည္း ေထာင္ထဲမွာ၊ ဒီႏွစ္ (၄၅)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔က်ေတာ့လည္း ေထာင္ထဲမွာ…။ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ညီငယ္တေယာက္က အကိုရင္းကို လြမ္းတဲ့ လြမ္းဆြတ္စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ အတူ ကိုမင္းကိုႏိုင္ အျမန္ျပန္လြတ္ေျမာက္ၿပီး အားလုံးရဲ့အက်ိဳးကို သယ္ပုိးခြင့္ရတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္နဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာ ကုိသူရ ေခၚ ကုိဇာဂနာ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့ပါၿပီ။ သတင္းဌာနေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ သူ လြတ္လာတဲ့ သတင္းကို ဖတ္မိကတုန္းက အထိ `တကယ္လြတ္လာတာ ဟုတ္ပါ့မလား´ လို႔ မယုံမရဲ ျဖစ္ေနခဲ့မိေပမယ့္ ဒီဗြီဘီ သတင္းဌာနနဲ႔ ကုိဇာဂနာရဲ့ အင္တာဗ်ဴးကို နားေထာင္အၿပီးမွာေတာ့ စိတ္ေအးသြားရပါတယ္။ ကုိဇာဂနာရဲ့ အေျဖစကားေတြထဲက အင္မတန္မွ သေဘာက်စရာ ေကာင္းတဲ့ အျပင္ ေစ့ေစ့ေတြးေလ ေရးေရးေပၚေလေလ စကားတခ်ိဳ႔ကေတာ့…

`… … … … အဲဒီေနရာက အဆုိးဆုံးေနရာဗ်၊ ေထာင္ထဲမွာ အဆုိးဆုံးေနရာပဲ။ စစ္ေခြးတိုက္ဆိုတာ…၊ စစ္ေခြးတိုက္ဆိုတဲ့ အတုိင္းပဲ။ က်ေနာ္က ၀မ္းေတြသာသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ေထာင္ထဲေရာက္မယ္ဆုိေတာ့ ေပၚဦးတို႔နဲ႔ ေတြ႔မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔မယ္၊ ဘယ္သူတို႔နဲ႔ ေတြ႔မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့…။ ဘယ္…၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မေတြ႔ရဘဲနဲ႔ တခါတည္း တန္းေတြ႔ရတာက စစ္ေခြးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတာပဲ။ အဲဒီမွာ အားပါးတရနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္မယ့္ လူေတြမ်ား ေအာက္ေမ့တယ္။ ၀ူး၊၀ူး၊ ၀ုတ္၀ုတ္၀ုတ္ ဆိုတဲ့ အသံေတြနဲ႔ စၿပီးေတာ့ အဲဒီ စစ္ေခြးေတြ ၾကားထဲ ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ´

`က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ေမြးကတည္းကစၿပီး ေသသည္အထိ သရဏဂုံ သုံးပါးနဲ႔ ေသရတာ။ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစၧာမိ၊ ဓမၼံသရဏံ ဂစၧာမိ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ဆိုတဲ့ သရဏဂုံ သုံးပါးနဲ႔ ေသရတာေလ။ ေမြးလာကတည္းက အဲဒါနဲ႔ ေမြး၊ ေသလည္း အဲဒါနဲ႔ ေသရတာ။ အခုေတာ့ ေနာက္ဘိတ္ဆုံး စကားလုံးက ေျပာင္းရေတာ့မလို ျဖစ္တယ္။ သံဃံသရဏံ ဂန္းစာမိ နဲ႔ပဲ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလို႔။ သံဃံသရဏံက ဂစၧာမိ မဟုတ္ဘဲ ဂန္းစာမိ ျဖစ္သြားၿပီ´

ျမန္မာျပည္က အင္တာနက္ ကေဖးဆုိင္ေတြကို ကန္႔သတ္ထိန္းခ်ဳပ္ေနတဲ့ သတင္းကို ဖတ္ရတာကလည္း စိတ္မသက္သာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကို ကန္႔သတ္တာကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြကုိ တမ်ိဳး နားလည္ေပးလို႔ ရပါေသးတယ္။ (သူတို႔ ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ တားတာကိုး)။ အင္တာနက္ အသုံးျပဳသူေတြ ကုိယ္စား အေ၀းႀကီးကေန ေတြးၿပီး စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္မိတာက ကုိယ္သုံးေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာ ေမာ္နီတာ စခရင္ကို တျခားလူက အခ်ိန္မေရြး လာစစ္ေနတာႀကီးကိုပါ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကသိကေအာင့္ျဖစ္စရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ…။ ကုိယ့္မိဘ၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း၊ ခ်စ္သူဆီ အဆက္အသြယ္လုပ္ေနတာကိုေတာင္ စိတ္ေအးလက္ေအး ပုိ႔ခြင့္မရမယ့္အေျခအေန…။

တေလာက ျမန္မာ့အလင္း အဂၤလိပ္ဘာသာ သတင္းစာထဲမွာ ပုံနဲ႔စာနဲ႔ လြဲမွားၿပီး သတင္းေဖာ္ျပတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သာမန္မွားသြားသည္ျဖစ္ေစ၊ တခုခုေၾကာင့္ အဲဒီလို ေဖာ္ျပမိတာ ျဖစ္ေစ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီ သတင္းရဲ့ တာ၀န္ရိွသူ ၀န္ထမ္းအတြက္ စိတ္ပူပန္မိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အတန္ၾကာတုန္းကလည္း ဘိုခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ၫႊန္႔ရဲ့ ေနာက္ေက်ာမွာ `ကမၻာေက်ာ္ လူလိမ္ႀကီး´ ဆိုတဲ့ စာတန္း အထင္းသားႀကီးနဲ႔ သတင္းစာ ထြက္ခဲ့စဥ္ကလည္း တကယ့္တကယ္တမ္း နစ္နာစြာ အေရးယူခံလိုက္ရတာက သတင္းစာတုိက္က ၀န္ထမ္းေတြပါပဲ။ နီးရာဓား ေၾကာက္ေနရတဲ့ ၀န္ထမ္းဘ၀က သက္သာလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။

သတင္းစာရဲ့ ေနာက္ေက်ာဖုံး အျပည့္နဲ႔ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြကုိ မယုံဖို႔၊ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြက ဘယ္လိုလိမ္ေနေၾကာင္း ျပဴးတူးၿပဲတဲနဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း စာရြက္ဖိုး၊ မွင္ဖိုး၊ အကုန္ခံ ေဖာ္ျပေနတာ ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ ၾကည့္လိုက္ရဖူးတဲ့ ကိုဇာဂနာနဲ႔ ဦးေက်ာ္ဟိန္းတုိ႔ အဓိကသ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ `အနမ္း´ ဆုိတဲ့ ဇာတ္လမ္းတိုကေလးကို သတိရမိပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ဟိန္းႀကီးက ဧည့္ခံပဲြလာ ပရိသတ္ေတြဆီ တ၀ိုင္းၿပီး တ၀ိုင္းလွည့္လည္ၿပီးေတာ့ `က်ဴပ္လို ပါေမာကၡတေယာက္က အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးကို နမ္းမလားဗ်´ လို႔ မလုံမလဲနဲ႔ လိုက္ေျပာေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔ အခု အာဏာပိုင္ေတြက သတင္းစာမွာ အတင္းကာေရာ ေၾကာ္ျငာေနတဲ့ ပုံစံက တထပ္တည္းက်ေနေတာ့ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဆိုၿပီးေတာ့ မၿပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲသာ ရယ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ့…။

ညေန အလုပ္က ျပန္လာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ လူထုေမတၱာကို အားရပါးရႀကီး ခံယူေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခုကို ေရာက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းက ဘုန္းဘုန္းေတြ ၿမိဳ႕အႏံွ႕ ေမတၱာပို႔လုိ႔ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းပါၿပီ လုိ႔ ပို႔စ္တင္ရာက အခုက်ေတာ့ အဲဒီ ဘုန္းဘုန္းေတြက သံဃာတုေတြပါ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘာေတြ႔ပါတယ္၊ ညာေတြ႔ပါတယ္လို႔ ပုိ႔စ္ထပ္တင္ျပန္ေတာ့ `တတ္လဲ တတ္ႏိုင္ပါေပ့´ လို႔ ၾသခ်မိပါတယ္။

ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္သာ အားလုံး လိုက္ေရးရရင္ေတာ့ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ ရိွမယ္မထင္တာေၾကာင့္ ေနာက္တပတ္ စပ္မိစပ္ရာမွာက်မွ ျပန္ဆုံၾကစို႔ရဲ့…။


ကလိုေစးထူး


Wednesday, October 17, 2007

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း…(၂၄)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား
(ပထမပိုင္း)
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားနဲ႔ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသား ဆက္ဆံေရး

၁၉၉၂ ခုႏွစ္တုန္းက အင္းစိန္ေထာင္ တေထာင္ထဲမွာတင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား စုစုေပါင္း ႏွစ္ေထာင္နီးပါး ရိွပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေထာင္ေပါင္း (၄၀)နီးပါးရိွေတာ့ အဲဒီေထာင္ေတြက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိပါ ေပါင္းလိုက္ရင္ စုစုေပါင္း ငါးေထာင္အထက္မွာ ရိွလိမ့္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းၾကပါတယ္။

န၀တအစိုးရက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ `ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြ´ လို႔ မ်က္စိမွိတ္ ဇြတ္အတင္း ျငင္းဆန္ေနေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာက်ျပန္ေတာ့လည္း ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြလို သေဘာမထားျပန္ပါဘူး။ ေထာင္ထဲမွာေတာ့ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြက န၀တလို မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို `ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ´ လို႔ပဲ ႐ိုး႐ုိးရွင္းရွင္း သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ေလးေလးစားစားလည္း ဆက္ဆံၿပီး ကူညီလည္း ကူညီၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြက န၀တထက္စာရင္ ပုိ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ၿပီး ပုိၿပီးလည္း အေတြးအေခၚ ရွင္းလင္းပုံရတယ္လုိ႔ ေျပာရမလားပဲ။

တကယ္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြထက္ ပိုလြတ္လပ္ၿပီး ပိုၿပီးေတာ့လည္း အခြင့္အေရး ရပါတယ္။ (အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဖာ္ျပပါမယ္)။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြက တခါတုန္းက `ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြလို႔ သတ္မွတ္တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသား အခြင့္အေရးေပးပါ´ လို႔ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကုိ ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ အက်ပ္႐ုိက္သြားၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားလည္း မဟုတ္၊ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားလည္း မဟုတ္၊ `သီးသန္႔ အက်ဥ္းသား´ လို႔ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ နာမည္တခု ေပးၿပီး ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ခြဲျခားသတ္မွတ္ျပန္ပါတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္မွာ တိုက္(၆)တိုက္မွာ သီးျခားခြဲေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ငါးရာေလာက္က လြဲလုိ႔ က်န္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ အေဆာင္ေတြမွာ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ေရာၿပီး အတူတူ ေနၾကရတာပါ။ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနေပမယ့္ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ေလးေလးစားစား ရိွၾကပါတယ္။

သူတို႔ ေလးစားၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကို ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ပထမအခ်က္က သူတို႔ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုိယ့္အက်ိဳး စီးပြားအတြက္ တရားဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္လို႔ ေထာင္က်လာတာ ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မတူဘဲ အမ်ားျပည္သူရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ကုိယ့္အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀ကို အပ်က္ခံ၊ အနစ္နာခံၿပီး ေထာင္ထဲေရာက္လာၾကတာလို႔ သူတို႔က သတ္မွတ္ ယူဆထားၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယအခ်က္က ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ပင္ကုိယ္သေဘာမွာ အ႐ိုက္ႏွက္ခံ၊ အညွဥ္းဆဲခံရသူ၊ ခံရဲသူေတြကုိ သူရဲေကာင္းေတြအျဖစ္ အထင္ႀကီး ေလးစားတတ္တဲ့ ညဥ္ ရိွပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာက္လွမ္းေရး အဆင့္ဆင့္မွာ အညွဥ္းဆဲခံခဲ့ရ႐ုံမက ေထာင္ထဲမွာလည္း ထစ္ခနဲဆုိရင္ အ႐ိုက္ႏွက္ အညွဥ္းဆဲ ခံေနၾကရ ဆိုေတာ့ သူတို႔က အဲဒီ ခံႏိုင္ရည္ကို အထင္ၾကီးၾကပါတယ္။ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြက ေထာက္လွမ္းေရးဆိုရင္ သူတို႔ `ေၾကာက္လွခ်ည္ရဲ့´ ဆိုတဲ့ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြထက္ေတာင္ ပုိၿပီး ေၾကာက္ၾကတာကလား။

တတိယအခ်က္ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ အ႐ိုက္ႏွက္ အညွဥ္းပန္းခံရမယ့္ အႏၱရာယ္ ရိွေနတဲ့ၾကားက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ မေၾကာက္မလန္႔ အ႐ိုက္ႏွက္၊ အညွဥ္းဆဲ ခံၿပီး မတရားမႈကို ကန္႔ကြက္၊ ဆန္႔က်င္တတ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသား ဆုိတာက ႐ိုး႐ိုး ေထာင္အရာရိွကေလးကိုေတာင္ စကားေျပာရဲဖုိ႔ ေ၀းလို႔၊ သူတို႔ေရွ႕ ရပ္ေနရင္ေတာင္ တုန္ေနၾကတာကလား။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကေတာ့ ေထာင္ဥပေဒ မွားရင္ မွားတယ္၊ ကိုယ္ ဘာ နစ္နာရင္ နစ္နာတယ္လို႔ သာမန္ ေထာင္အရာရိွေလာက္ကို မေျပာနဲ႔၊ ေထာင္ပုိင္၊ ညႊန္ခ်ဳပ္က အစ ေျပာရဲၾကတယ္ မဟုတ္လား။

စတုတၳအခ်က္က ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္ၾကတာ၊ တေယာက္ ဒုကၡေရာက္ရင္ တေယာက္က ပစ္မထားဘဲ ကူညီတတ္တာ၊ တေယာက္ထိရင္ တေယာက္ မခံတတ္တာ၊ စားစရာရိွရင္ တေယာက္ထဲ မစားဘဲ ရိွအတူ မရိွအတူ ေ၀မွ်စားတတ္တာ၊ အႏွိမ္ခံ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသား မ်က္ႏွာမြဲေတြကုိ အစားအစာ၊ အ၀တ္အစား၊ ေဆး၀ါးက အစ ေပးကမ္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္တာေတြကိုပါ။

သူတို႔ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြက်ေတာ့ အဲဒီလို စိတ္မ်ိဳး မရိွၾကဘဲ ကုိယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ စိတ္ထားက အနည္းနဲ႔ အမ်ား ရိွၾကတာ မဟုတ္လား။

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ သူတုိ႔ အေလးစားဆုံး ျဖစ္ရတဲ့ ပဥၥမအခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ အခြင့္အေရးကို ရရင္ ရသလို မယူတတ္ၾကတာကိုပါ။ `ေထာင္ထဲမွာ အခြင့္အေရး ရဖို႔အတြက္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို လာဘ္မေပးဘူး။ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ မ်က္ႏွာသာ အေပးခံရဖုိ႔ သူလို ကုိယ္လို ဘ၀တူ အက်ဥ္းသားေတြကို ခုတုံး မလုပ္ဘူး။ မရင္းဘူး။ မစေတးဘူး။ ၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းသား အခ်င္းခ်င္း အႏိုင္က်င့္ ႏွိပ္စက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရတဲ့ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွာ ၀င္မလုပ္ဘူး´ စတဲ့ အခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာင္ကို လာဘ္ေပးၿပီး အခြင့္အေရး ယူမယ္ဆိုရင္ အယူႏုိင္ဆုံး ျဖစ္တာကို ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကေရာ၊ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြကပါ သိၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ အဲဒီလို ေလးစားေပမယ့္ သူတို႔ေလးစားတာကို ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြက ေပၚေပၚလြင္လြင္ မျပရဲဘဲ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ မသိေအာင္ ခိုး၀ွက္ၿပီးေတာ့သာ ျပၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို အဲဒီလို ေလးစားတာမ်ိဳးကို ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက မႀကိဳက္ၾကလို႔ပါ။

ေလးစားတာကို မေျပာနဲ႔၊ ႐ိုး႐ုိးသားသား ခင္မင္ရင္းႏွီးတာမိ်ဳးကိုေတာင္ ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြက လက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ `ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ရ၊ စကား မေျပာရ၊ ထမင္း အတူ မစားရ´ လို႔ေတာင္ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ေျဗာင္တမ်ိဳး၊ သြယ္၀ိုက္ၿပီးေတာ့ တနည္း ပိတ္ပင္ထားၾကတာပါ။ အဲဒီလို ပိတ္ပင္တာကို မလိုက္နာရင္ တိုက္႐ိုက္ေတာ့ အေရးမယူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာက တိုက္႐ိုက္ အေရးယူလုိ႔ မရတဲ့ ကိစၥေတြဆုိရင္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက သြယ္၀ိုက္ အေရးယူတာမ်ိဳး၊ တမင္လုပ္ႀကံ အမႈဆင္ အေရးယူတာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေတးထားမွတ္ထားၿပီး သူတုိ႔ `ခြင္´ ၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္၊ အဲဒီ အက်ဥ္းသား အျပစ္တခုခု က်ဴးလြန္လာတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ပုိပိုသာသာ ပုံႀကီးခဲ်႕ အျပစ္ေပး အေရးယူတာမ်ိဳး၊ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္ႏွက္ အေရးယူတာမ်ိဳးေတြက ေထာင္ထဲမွာ အမ်ားသားဆိုေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေတြးေၾကာက္ၿပီး ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသားေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြ ေရွ႕မွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။

ဆက္ရန္…

Tuesday, October 16, 2007

ေရခ်ိဳးသူ...


အိုက္စပ္စပ္ႏိုင္လွေသာ အလုပ္႐ုံထဲက ထြက္လာေတာ့ ေခၽြးေစးေတြက အေနရခက္လွစြာျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္တ၀ိုက္တြင္ ကပ္ၿငိပါလာၾကသည္။ အျပင္မွာ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလက ေအးသလုိလို၊ ေႏြးသလိုလိုႏွင့္ ပင္ပန္းလာသမွ်ကို ေျပေပ်ာက္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာႏိုင္…။

အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ နားမယ္မွ မၾကံေသး၊ က်ေနာ့္အမိုးကုိ စားစရာအတြက္ ေစ်းဆုိင္လိုက္ပို႔ရျပန္သည္။ ႏြမ္းနယ္မႈကို ခဏအသာထားလို႔ အမိုးသြားလိုရာ လိုက္ပုိ႔ၿပီးေတာ့ ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးေလၿပီ။

ထိုင္ခုံမွာ အတန္ၾကာေအာင္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေသးဘဲ ငူငူႀကီးထုိင္ေနမိေသးသည္။ `လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေရခ်ိဳးတာ ေကာင္းပါတယ္´ ဟု ေတြးရင္း အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းတြင္းသို႔ အလ်င္စလိုႏွင့္ ၀င္လိုက္၏။

ေရပန္းဖြားေအာက္သို႕ ၀င္လိုက္ေတာ့ တေဖ်ာေဖ်ာက်ေနေသာ ေရေပါက္မ်ားက က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ျဖတ္သန္းၿပီး ၀႐ုန္းသုန္းကား ႏိုင္လွစြာ စီးက်သြားၾကသည္။

***

ေမေမက ေျပာဖူးသည္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေရအင္မတန္ႀကိဳက္သည္ ဟူ၏။ ေရဇလုံထဲ ေရျဖည့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ထည့္ထားလိုက္လွ်င္ တခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ေမာၿပီး ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာထားထား အားရပါးရ ေဆာ့ေနတတ္သည္ဟု ေျပာဖူးသည္။

ေမြးကင္းစ ကုိယ့္ကုိယ္ကို လူမွန္း မသိေသးစ အရြယ္မွာေတာ့ ညစ္ပတ္ေပေရ ေနလွ်င္ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ရေကာင္းမွန္း မသိစေကာင္းခဲ့…။ ဘာမွမွ နားမလည္ဘဲကုိး…။ ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္က သန္႔ရွင္းေနလား၊ တခုခု စြန္းေပေနလားဆိုတာကို ဆုံးလဲမဆုံးျဖတ္တတ္ေသး…။ ဒီေတာ့ မိဘတုိ႔က ဂ႐ုတစိုက္ ေရမိုးခ်ိဳး သန္႔စင္ေပးခဲ့ရသည္။

နည္းနည္းသိတတ္စ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေရဇလုံထဲမွာ တခစ္ခစ္ႏွင့္ ေရေဆာ့ရေသာ အဆင့္ကို လြန္ေျမာက္ၿပီး လူႀကီးေတြ ခပ္ျဖည့္ထားေသာ စဥ့္အိုးထဲမွ ေရကို ဖလားေလးကို မႏိုင့္တႏိုင္ခပ္ရင္း ေရခ်ိဳးတတ္စ ျပဳလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေရခ်ိဳးျခင္း ကိစၥကို လုံး၀ဥႆုံ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္တည္ႏိုင္သည့္ အဆင့္ေတာ့ မေရာက္ေသး။ ေရခ်ိဳးသည္ ဆိုျခင္းကိုလည္း ေခ်းေညွာ္ သန္႔စင္ဖို႔ထက္ ေရကစားရဖုိ႔ဟု နားလည္လို႔ ေကာင္းတုန္း…။ ေမေမက `သားႀကီး၊ ဂ်ီးေတြ ေျပာင္ေအာင္တြန္းေနာ္´ လို႔ အၿမဲမွာေပမယ့္ ေရခ်ိဳးၿပီးတုိင္းလုိလို မေျပာင္စင္ေသာ အေပအေရေတြကို ေမေမက ေနာက္ထပ္တခါ သန္႔စင္ေပးရၿမဲ။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးျခင္းအေပၚ မိဘမ်ား၏ အာ႐ုံထားမႈက တစတစႏွင့္ ေလ်ာ့လာသည္။ မိမိခႏၶာကုိယ္ေပၚ စြန္းေပလာသည့္ ေပေရမႈမ်ားကို ကုိယ္တုိင္ သန္႔စင္လာရသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ကုိယ္ကို တာ၀န္ယူမႈက အရြယ္ေရာက္လာေလေလ ပုိမ်ားလာေလေလ…။

ရက္အတန္ၾကာေအာင္ ေရမခ်ိဳးေသာ သူမ်ားကို က်ေနာ္ မၾကာခဏ ေတြ႔ဖူးသည္။ ေခ်းေညွာ္ေတြ၏ ညစ္ပတ္ေပေရမႈကို အသာထားအုံး၊ ထိုသူမ်ား၏ ညွင္းသိုးသိုး ပုံစံကပင္လွ်င္ သူတို႔နားမွ ခပ္ခြာခြာေနခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ အနားကပ္မိလွ်င္ေတာ့ အႏွီပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္မွ ထြက္ေသာ အနံ႔အသက္မ်ားက ဆုိးလွပါဘိ…။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ေရကို ခ်ိဳးေတာ့ ခ်ိဳးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ေပေရေနေသာ အစြန္းအထင္းမ်ား သန္႔စင္သည္ မသန္႔စင္သည္ကို အဓိကမထားလွ…။ ဗုန္းဗုန္းဗြမ္းဗြမ္းႏွင့္ ေရေတြ တဖလားၿပီးတဖလား ကိုယ္ေပၚ ေလာင္းခ်၊ တခ်ိဳ႔ေရေတြက အလဟႆျဖစ္ၿပီး ေဘးကုိ စင္လိုစင္ႏွင့္ ဆပ္ျပာတိုက္ေတာ့လည္း တာ၀န္ေက်မွ်သာ။ တခါတေလ ဆပ္ျပာပင္ မတုိက္…။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ `ငါ ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီကြ´ ဟု ခပ္တည္တည္ေျပာၿပီး မသန္႔စင္ေသာ ခႏၶာကုိယ္ အေဟာင္းေပၚကို အေမႊးနံ႔သာေတြ ျဖန္းလို႔…၊ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင့္ သူတုိ႔၏ ခႏၶာကုိယ္မွာ ေခ်းေညွာ္ေတြက အထပ္ထပ္…။

`လွပါတယ္ ေျပာကာမွ ေရမခ်ိဳးရေသးဘူးတဲ့´ ဟူသည့္ က်ီစယ္စကားက ႏွစ္သက္စရာ အလြန္ ေကာင္းလွသည္။ ေရမခ်ိဳးရေသးဘူးဆိုသည့္ လူက ေပေရမႈေတြ ရိွေနလ်က္နဲ႔ေတာင္ လွေနေသးသည္ ဆိုေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး သန္႔စင္ၿပီးလို႔ ၾကည္စင္သြားလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား လွေနမွာပါလိမ့္…။

***

ခႏၶာကုိယ္ေပၚ အႏွံ႔သို႔ စီးက်ေနသည့္ ေရဖြားမ်ားကို ခဏ ရပ္တန္႔ေစၿပီး ဆပ္ျပာတုံးကို လွမ္းယူမိေတာ့ ေဘးနားရိွ စင္ေပၚမွ ပစၥည္းမ်ားက ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ ေပါင္ဒါဗူး၊ ကုန္လုဆဲဆဲ ေမွာက္ခုံျဖစ္ေသာ ေခါင္းလိမ္းဆီဗူး၊ Body Spray၊ အစရိွသည္ ရိွသည္…။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထုိအရာေတြမွာ အညစ္အေၾကးေတြကို သန္႔စင္ေပးဖို႔ ကူညီေပးႏိုင္ေသာ အရာေတြ မဟုတ္…။

ဒါျဖင့္ ဆပ္ျပာက က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ကို သန္႔စင္သြားဖို႔အတြက္ အဓိကအရာမ်ားလား…။ မဟုတ္ပါ။ ဆပ္ျပာက ခႏၶာကိုယ္ကို သန္႔ရွင္းသြားေအာင္ အေထာက္အကူေပးသည့္ ပစၥည္းတခုသာလွ်င္ပင္…။

က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ သန္႔စင္သြားဖို႔ အဓိက အေရးအပါဆုံးက က်ေနာ္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ သန္႔ရွင္းသြားေအာင္၊ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ စိတ္လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေရခ်ိဳးခ်င္စိတ္ ရိွေနရမည့္ က်ေနာ္သာလွ်င္ အဓိကအက်ဆုံးျဖစ္၏။ ေရခ်ိဳးခ်င္သည့္ စိတ္ကို ဆပ္ျပာကဲ့သုိ႔ ပစၥည္း၏ အေထာက္အပံ့ကို ယူလိုက္ရင္ေတာ့ စြန္းထင္းေနေသာ ေပေရမႈမ်ားက ကပ္ညိေနႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တာ အေသအခ်ာပင္…။

***

စိတ္ေက်နပ္ေလာက္သည္အထိ တကုိယ္လုံးကို သန္႔စင္အၿပီးတြင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးျခင္းကို လက္စသတ္၍ သဘက္ကိုဆြဲယူၿပီး ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕မွ ေရေပါက္မ်ားကို သုတ္စင္ပစ္လိုက္သည္။

မွန္ေရွ႕တြင္ ရပ္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ေရစိုဆံပင္ေတြ ဖြာရရာ က်လ်က္သား လူတေယာက္ကို ႏြမ္းနယ္ဟန္ ကင္းစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုလူကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ႏႈတ္မွ ခပ္ဖြဖြရြတ္လိုက္သည္။

`က်ေနာ္ ေရတကယ္ ခ်ိဳးၿပီးၿပီ´


ကလုိေစးထူး

Monday, October 15, 2007

ကပ္ဆိုး၏ တံလွ်ပ္မ်ား…



တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း လီဖုန္ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ၾကည္ေရး ခရီး အလည္အပတ္ ေရာက္ခဲ့စဥ္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္အျပည္အျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ကို လီဖုန္ အေရာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက တာ၀န္ရိွသူေတြက ႀကိဳဆိုၾက၊ ခရီးဦးႀကိဳဆို ျပဳၾကေပါ့။ ညေရာက္ေတာ့ အဲဒီသတင္းကို ႏိုင္ငံပိုင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ကေန ထုံးစံအတုိင္း ႐ုပ္သံ႐ိုက္ခ်က္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ တင္ဆက္ပါတယ္။

သတင္းေၾကညာသူ အမ်ိဳးသမီးက…

`တ႐ုတ္ျပည္သူ႕ သမၼတႏိုင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီဖုန္ ေလဆိပ္မွ ထြက္ခြာရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားက ႏွစ္ႏိုင္ငံ အလံမ်ားကို ေ၀ွ႕ယမ္း၍ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္´ လို႔ ေၾကညာၿပီးေတာ့ ကားတန္းျဖတ္သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ေဘး၀ဲယာက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြပုံကို ျပပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ သတင္းတင္ဆက္သူ တည္းျဖတ္ ခ်န္လွပ္ဖုိ႔ လစ္ဟာသြားပုံရတဲ့ ႐ုပ္သံထဲက အသံတသံက ပီပီသသႀကီး ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

အဲဒါကေတာ့ ကားတန္းေပၚက တေယာက္ေယာက္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့…

`လက္ျပထား၊ လက္ျပထား´

ဆိုတဲ့ အသံပါပဲ။ သတင္းနားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြမွာ တအုန္းအုန္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ထရယ္ၾကတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

***

၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ `ျပည္ေထာင္စု ႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အသင္း´ ဆိုၿပီး စတင္ဖြဲ႔စည္းေတာ့ လူေတြက `အဲဒါက ဘာအဖြဲ႔ႀကီးတုန္း´ လို႔ အခ်င္းခ်င္း ေမးခြန္းထုတ္ၾကပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကို အလြတ္ရေနၿပီးသား လူႀကီးေတြက `မဆလေခတ္ကလိုေပါ့ကြာ၊ ေတဇလူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ ဘာညာနဲ႔ေပါ့၊ ေနာက္ပုိင္းက်ရင္ အရန္အဖြဲ႔၀င္၊ တင္းျပည့္အဖြ႕ဲ၀င္ဆုိၿပီး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္´ လို႔ ေျပာၾကတာကို ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြဟာ အဲဒီအဖြဲ႔ကို `လူမႈေရး အဖြဲ႔ပါ´ လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အသင္းဖြဲ႔ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူတုိ႔ အသင္းရဲ့ အင္အား ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ရိွေၾကာင္း သတင္းစာေတြမွာ ဦးစြာ ႂကြားလုံးထုတ္ပါတယ္။ (အမွန္တကယ္ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေျခခံပညာေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ အသင္း၀င္ေလွ်ာက္လႊာေတြ အျဖည့္ခိုင္းၿပီး အသင္း၀င္စာရင္းကို အတင္းကာေရာ သြင္းခဲ့ၾကတာပါ)။

ေနာက္ေတာ့ `ျပည္ေထာင္စု ႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ျဖိဳးေရးအသင္း၊ သင္းလုံးကၽြတ္ အစည္းအေ၀း´ ဆိုၿပီးေတာ့ ျပည္နယ္နဲ႔ တုိင္းအလိုက္ အစည္းအေ၀းေတြ လုပ္ပါတယ္။ အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာရမယ့္ အဆိုျပဳလႊာနဲ႔ ေထာက္ခံလႊာ ဆုိတာေတြကို ဘယ္သူက ေရးလုိ႔ေရးမွန္းမသိ ၏၊ သည္ မေရြးဖတ္ရတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီကေန အရသာေတြ႔သြားလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ထစ္ခနဲရိွတာနဲ႔ အဲဒီလုိပဲ ေထာက္ခံပြဲ၊ ကန္႔ကြက္ပြဲ၊ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပြဲ၊ အစရိွသျဖင့္ အမည္ေပါင္းစုံနဲ႔ အစည္းအေ၀းေတြကို သူတို႔ရဲ့ စီစဥ္ႀကီးၾကပ္မႈနဲ႔ ႏိုင္ငံအႏွံ႔မွာ အၿမဲတေစလိုလို ျပဳလုပ္ပါေတာ့တယ္။

***

ျမန္မာျပည္ဟာ စစ္ဆင္ေရး အထမ္းသမားျဖစ္ အတင္းအဓမၼ ခိုင္းေစမႈ၊ လုပ္အားေပး ခိုင္းေစမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကမၻာ့အလယ္မွာ အပုပ္နံ႔ထြက္ေလ့ ရိွေပမယ့္ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြက တကမၻာလုံးကို လွည့္ဖ်ားၿပီး ျပည္သူေတြကို အႏုနည္းနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေနတာ တခုကိုေတာ့ တျခားႏိုင္ငံေတြက မသိၾကပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ `ဆႏၵရိွသည္ျဖစ္ေစ၊ မရိွသည္ျဖစ္ေစ အတင္းအက်ပ္ တက္ေရာက္ေစေသာ အတုအေယာင္ အစည္းအေ၀းမ်ား´ ပါပဲ။

အခုဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ႏုိင္ငံအႏွံ႔မွာ `အမ်ိဳးသားညီလာခံႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒအား ေထာက္ခံႀကိဳဆိုပြဲ´ ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ျပည္နယ္နဲ႔ တုိင္းအလိုက္ အလွည့္က် ျပဳလုပ္ေနတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေ၀းပြဲေတြကို လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ တက္ေရာက္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ တင္ျပၾကေၾကာင္း ဟန္ခ်က္ညီညီနဲ႔ သတင္းထုတ္ျပန္ေနတာဟာ ႏိုင္ငံပုိင္ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေတြမွာ စာမ်က္ႏွာအျပည့္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီအခမ္းအနားေတြ ဖန္တီးၾကပုံကုိ ေလ့လာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။

***

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို အခမ္းအနားေတြ လုပ္ၾကရမယ္ဆုိတာနဲ႔ အရင္ဆုံး မ်က္ခုံးလႈပ္ရတာက ျပည္သူေတြပါပဲ။ အရပ္တကာလွည့္ၿပီးေတာ့ ရယကေတြ၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတြက ဘယ္ေန႔မွာ ဘာအခမ္းအနားရိွလို႔ တအိမ္တေယာက္ တက္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ မတက္ႏိုင္ရင္ ဒဏ္ေငြ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ လိုက္လံ အေၾကာင္းၾကားၿပီး လူစုတာဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ေတာ့ ဆန္းလွေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ တံတားဖြင့္ပြဲ၊ လမ္းဖြင့္ပြဲ၊ ဟိုလူႀကီးလာ၊ ဒီလူႀကီးလာ အစရိွတာေတြအတြက္ အင္အားျပႏိုင္ဖုိ႔ အတင္းအက်ပ္ လူစုတာေတြကို ထည့္မတြက္ရေသးပါဘူး။ အဲဒါေတြပါ ထည့္တြက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ `အခမ္းအနား ကပ္ေဘးဒဏ္´ က မေသးလွပါဘူး။

တခါတရံက်ေတာ့ အဲဒီအခမ္းအနားေတြကို တက္ခ်င္လာေအာင္ မက္လုံးေပး အတက္ခိုင္းတာလည္း ရိွတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ဘားအံၿမိဳ႔မွာ လုပ္မယ့္ ျပည္နယ္ ၾက့ံခိုင္ေရးအသင္း သင္းလုံးကၽြတ္ အစည္းအေ၀းကို သြားတက္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔က နီးစပ္ရာလူငယ္ေတြကုိ `ဘားအံ အလည္ခရီးေပါ့ကြာ၊ ခရီးစရိတ္၊ စားစရိတ္ေပးမွာ၊ လိုက္ခဲ့၊ အစည္းအေ၀းက ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး´ လို႔ ၿမိဳ႕နယ္ ႀက့ံဖြံ႕အတြင္းေရးမွဴးက လိုက္လံ စည္း႐ုံးတာကို ျမင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

အစည္းအေ၀းကို သြားတက္ၾကတဲ့ ျပည္သူအမ်ားစုက အဲဒီအစည္းအေ၀းမွာ ဘာေတြ ေဆြးေႏြးမွာလဲ ဆိုတာထက္ အဲဒီအစည္းအေ၀း ဘယ္အခ်ိန္ၿပီးမလဲ၊ ျမန္ျမန္ၿပီး ျမန္ျမန္နားေအး သေဘာမ်ိဳး ထားၾကတာ မ်ားၾကပါတယ္။ ေနကပူပူ၊ အခမ္းအနား ျပဳလုပ္ရာ ကြင္းျပင္မွာ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ အေပၚကေန ရဟတ္ယာဥ္ျဖတ္ေမာင္းရင္ အတင္းကာေရာ လက္ေ၀ွ႕ယမ္းခိုင္းေသးတာမို႔ အင္မတန္ စိတ္ညစ္ဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။

ျပည္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ညစ္ညစ္၊ အဲဒီအစည္းအေ၀းေတြကို ဘယ္လိုပဲ မတက္ခ်င္ မတက္ခ်င္ အာဏာပုိင္ေတြကေတာ့ အခါအခြင့္သင့္တုိင္း က်င္းပၿမဲ က်င္းပေနသလို အခုလည္းပဲ က်င္းပေနဆဲပါပဲ။

***

အဲဒီလို အတုအေယာင္ ေထာက္ခံပြဲ အခမ္းအနားေတြကို အာဏာပိုင္ေတြက စီမံ က်င္းပရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔ကုိ ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံေနပါတယ္လို႔ ကမၻာကို လိမ္ခ်င္လို႔ပါပဲ။ ျပည္သူေတြကို လိမ္တာကေတာ့ ႐ိုးေနၿပီမို႔ အရွက္လဲ ကုန္ေနေတာ့ မထူးျခားလွေတာ့ေပမယ့္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကိုေတာ့ သူတို႔ဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ ေထာက္ခံမႈကို ရေနပါတယ္လို႔ ထင္ျမင္လာေအာင္ ဒီနည္းနဲ႔ လိမ္ရင္ ရႏိုင္တယ္လို႔ တြက္ဆထားလို႔ အခုလုိ အခမ္းအနားပြဲေတြကို အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ခံၿပီး က်င္းပေနတာပါ။





အဲဒီလို အလိမ္အညာေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢကိုပါ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားေနတဲ့ အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ မသတီစရာ ေကာင္းလွေပမယ့္ အံတုျခင္းငွာ မစြမ္းသာတဲ့ ျပည္သူေတြမွာ အလိုမတူပါဘဲနဲ႕ အခမ္းအနား ကပ္ေဘးဒဏ္ကို ခံေနရတာကေတာ့ ခံျပင္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

အာဏာပုိင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ေနၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ အတိုက္အခံေတြနဲ႔၊ သတင္းဌာနေတြအေနန႔ဲလည္း ဒီအခမ္းအနားေတြဟာ ျပည္သူ႔ဆႏၵအစစ္အမွန္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လိမ္လွည္လွည့္ဖ်ားျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ထင္သာျမင္သာေအာင္ ေဖာ္ထုတ္မႈပိုင္းမွာ အားနည္းေနတယ္လုိ႔ သတိထားမိပါတယ္။

ျပည္တြင္းမွာ ေနထုိင္ရတဲ့ ျပည္သူကေတာ့ ဒီအခမ္းအနားကို မတက္ခ်င္လည္း လြန္ဆန္ျခင္းငွာ ဘယ္လုိမွ စြမ္းသာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တက္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မတက္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ တက္ၾကရမွာပါပဲ။

***

`လက္ျပထား၊ လက္ျပထား´

ကားတန္းေပၚက ေအာ္သံ၊ ေနပူထဲက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ့ စိတ္မပါလက္မပါ အလံေ၀ွ႕ယမ္းဟန္၊ စာရြက္ေတြ တထပ္ႀကီးနဲ႔ သတင္းေၾကညာေနတဲ့ ျမန္မာ့အသံ ၀န္ထမ္း…။

ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီဖုန္ကေတာ့ သူ႔ကို ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုေနၾကတာပဲလုိ႔ ထင္သြားခဲ့မွာပါပဲ။

အခုလည္း `လက္ျပထား၊ လက္ျပထား´ ပုံရိပ္ေတြက ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းမီဒီယာေတြမွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ ျမင္ေနရျပန္ပါၿပီ။ တ႐ုတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီဖုန္တေယာက္ ဘာမွ မသိလုိက္သလို ကုလသမဂၢနဲ႔တကြ တျခားႏိုင္ငံေတြကပါ ဘာမွမသိစြာနဲ႔ အဲဒါေတြကို အဟုတ္ လို႔ ထင္သြားၾကမွျဖင့္…။


ကလိုေစးထူး

Sunday, October 14, 2007

စစ္တပ္ထဲမွာ (နိဂုံး)…


တပ္တြင္း အေျခအေန

သံဃာ့ကံေဆာင္သပိတ္နဲ႔ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြကုိ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္အၾကမ္းဖက္ ၿဖိခြင္းခဲ့စဥ္တုန္းက တခ်ိဳ႔က အဲဒီစစ္သားေတြထဲက စစ္သားတခ်ိဳ႔ စစ္ဖိနပ္ မစီးဘဲ သာမန္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေတြကိုသာ စီးထားၾကတာကို `အဲဒီလူေတြ စစ္သားအစစ္မွ ဟုတ္ပါေလစ´ လို႔ ဒြိဟစိတ္ ၀င္ခဲ့ၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။

က်ေနာ့္အျမင္အရ သုံးသပ္ၾကည့္ရရင္ေတာ့ အဲဒီ စစ္သားတခ်ိဳ႔ စစ္ဖိနပ္ စီးမထားရျခင္းရဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ႏွစ္ခ်က္ကို စဥ္းစားလုိ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့…

ပထမတခ်က္ကေတာ့ ဆႏၵျပပြဲေတြကို ႏွိမ္နင္းဖုိ႔အတြက္ တာ၀န္ယူထားၾကတဲ့ စစ္တပ္ေတြအားလုံးဟာ သူတို႔ တည္းခိုတဲ့ ေနရာေတြမွာ အၿမဲတေစလုိလို Standby အျဖစ္နဲ႔ အဆင္သင့္အေနအထားမွာ ရိွေနၾကရပါတယ္။ တခါတရံမွာ သူတုိ႔ရဲ့ နားေနခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္တဲ့အခါ ပူျပင္းလွတဲ့ ျမန္မာျပည္ ရာသီဥတုနဲ႔ သိပ္အဆင္မေျပလွတဲ့ စစ္ဖိနပ္ေတြကို ခဏတာျဖစ္ျဖစ္ ခၽြတ္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ခၽြတ္ထားၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္တဲ့ ညွပ္ဖိနပ္ကို ၀တ္ဆင္ထားခိုက္မွာ အထက္အမိန္႔အရ ဆႏၵျပပြဲေတြကို ႏွိမ္နင္းဖုိ႔ အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာရေတာ့ စစ္ဖိနပ္ကို ျပန္မစီးအားေတာ့ဘဲ အခ်ိန္တိုတြင္း တန္းစီ၊ လူစစ္ၿပီး အခင္းျဖစ္ရာကို ေရာက္ေအာင္ သြားၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔ ေျခေထာက္ေတြမွာ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေတြ စီးလ်က္သား ျဖစ္ေနၾကတာပါ။

ဒုတိယတခ်က္ကေတာ့ တခ်ိဳ႔စစ္သားေတြဆီမွာ စီးစရာ စစ္ဖိနပ္ မရိွတာပါပဲ။ စစ္ေရးျပဖိနပ္၊ ေတာစီး ဖိနပ္ အစရိွတဲ့ စစ္ဖိနပ္ ႏွစ္မ်ိဳးအနက္ ဘယ္စစ္ဖိနပ္မွ စီးစရာမရိွတဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႔ စစ္သားေတြရဲ့ ေျခေထာက္မွာ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။

စစ္သားတေယာက္ စစ္ဖိနပ္ကေလးမွ မရိွဘူးလားလို႔ ေမးစရာရိွပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ စစ္ထဲကို ၀င္ၾကသူတိုင္းအတြက္ စစ္အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းအစုံအလင္ကို တပ္က ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ စစ္ပစၥည္းတခုျခင္းအလိုက္ သက္တမ္းသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ လဲလွယ္ေပးရမယ့္ စည္းကမ္းလဲ စစ္တပ္ထဲမွာ ရိွၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္ေျခအဆင့္ အျခားအဆင့္ စစ္သည္ အေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီ စစ္ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းစားပစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ပစၥည္း ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မဂၤလာဒုံေစ်းထဲက စစ္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ေတြက သက္ေသပါပဲ။ ေငြသာေပးႏုိင္ရင္၊ ဘာသက္ေသ အေထာက္အထားမွ မရိွဘဲနဲ႔ စစ္တပ္သုံးပစၥည္းေတြကို အဲဒီေစ်းမွာ အလိုရိွသေလာက္ ၀ယ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ စစ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စစ္၀တ္ခ်ပ္တန္ဆာ မစုံမလင္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး စစ္ဖိနပ္စီးစရာေတာင္ မရိွေတာ့တဲ့ စစ္သားျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။

စစ္တပ္က စားစရာရိကၡာ၊ သုံးစရာ လစာ ေပးထားပါလ်က္နဲ႔ ေအာက္ေျခ စစ္သားေတြက သူတို႔ရဲ့ စစ္အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြကို ေရာင္းစားပစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ နဂိုကတည္းကိုက ဘာခံယူခ်က္မွ မရိွဘဲ အေၾကာင္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္လာသူ စစ္သားေတြက စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ နည္းလွစြာနဲ႔ စစ္ပစၥည္းေရာင္းစားလုိ႔ ရတဲ့ေငြစတခ်ိဳ႔နဲ႕ မူး႐ူးေပ်ာ္ပါး ေသာက္စားလိုတာက တခ်က္၊ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ရိကၡာနဲ႔ လစာေတြကို အထက္အရာရိွတခ်ိဳ႔က ရသင့္တဲ့အတုိင္း မေပးဘဲ ခိုးယူျဖတ္ေတာက္ၿပီး ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ အသုံးခ်ၾကတာေၾကာင့္ စစ္ပစၥည္းေရာင္းလုိ႔ ရတဲ့ ေငြစေလးနဲ႔ လတ္တေလာ အဆင္ေျပသြားရင္ ၿပီးေရာ ဆုိၿပီး ေရာင္းစားပစ္ၾကတာပါပဲ။

က်ေနာ္ စစ္ဆင္ေရး အထမ္းသမား ေပၚတာအျဖစ္ လိုက္သြားခဲ့ရစဥ္တုန္းကဆိုရင္ အေပၚပုိင္းမွာ စစ္အက်ၤီ၊ ခါးေအာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အရပ္၀တ္ အားကစားေဘာင္းဘီတို၊ ယုိးဒယား ညွပ္ဖိနပ္နဲ႔ ေရွ႕တန္းလိုက္ၾကတဲ့ စစ္သားေတြကို ေတ႔ြခဲ့ရဖူးပါတယ္္။

စစ္တပ္က ေပးတဲ့ ရိကၡာက တကယ့္အတိအက်ဆိုရင္ စားဖို႔ လုံေလာက္ပါတယ္။ အာဟာရလည္း ျပည့္၀ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပ္ထဲက တာ၀န္ရိွသူေတြရဲ့ အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ေတာက္ လာဘ္စားမႈရဲ့ ဒဏ္ေတြကို ခါးစည္းခံရၿပီး အစားအစာ မ၀မလင္၊ အ၀တ္အစား မေတာက္မေျပာင္နဲ႔ လူေတာမတိုး ျဖစ္ၾကရတာကေတာ့ ေအာက္ေျခအဆင့္ စစ္သားအမ်ားစုပါပဲ။ က်ေနာ့္ညီေလး တက္ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ တပ္သားသစ္သင္တန္းမွာဆုိရင္ သင္တန္းသား တပ္သားသစ္ေတြဟာ အၿမဲတမ္းလုိလို ဆာေလာင္ေနၾကပါတယ္တဲ့။

လစာနဲ႔ ရိကၡာစာရင္းကို အထက္ဌာန အဆင့္ဆင့္ကို တင္ျပတဲ့အခါ စည္းကမ္းပ်က္တဲ့ စစ္ဗိုလ္အခ်င္းခ်င္း စည္း၀ါး႐ိုက္ၿပီးေတာ့ တပ္တြင္းမွာ အမွန္တကယ္ရိွတဲ့ အင္အားထက္ ပိုမိုတင္ျပေတာင္းခံေပမယ့္ ေအာက္ေျခကိုက်ေတာ့ အဲဒီ ရိကၡာနဲ႔ လစာေတြကို လုံလုံေလာက္ေလာက္ ျပန္မေပးတာဟာ အႀကီးမားဆုံး တပ္တြင္း ျခစားမႈႀကီး ျဖစ္သလို တပ္မေတာ္အတြက္ သုံးစြဲတဲ့ တုိင္းျပည္ရဲ့ ဘ႑ာေတာ္ကိုလည္း လြန္စြာမွ ျပဳန္းတီးေစပါေတာ့တယ္။

စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ခြင့္ မရိွတဲ့ အျခားအဆင့္ စစ္သည္တေယာက္အဖုိ႔ စစ္မႈထမ္းသက္ၾကာျမင့္လာျခင္း၊ ရာထူးတိုးျမွင့္ျခင္းဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ့ တိုးတက္မႈကို ဘာမွ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္ေပမယ့္ စစ္ဗိုလ္အရာရိွတေယာက္ စစ္တပ္ထဲမွာ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ရာထူးေတြ ျမင့္ျမင့္လာေလေလ၊ ၀င္ေငြလမ္း ေျဖာင့္လာေလေလ ျဖစ္ေနတာဟာလည္း စစ္တပ္ထဲက အျခားအဆင့္ စစ္သည္ေတြအတြက္ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္း တရပ္ပါပဲ။

အျခားအဆင့္ စစ္သည္တေယာက္အဖို႔ စစ္တပ္ထဲကေန ထြက္ခြင့္ရဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲပါတယ္။ စစ္သက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာျမင့္ၾကာျမင့္ ခိုင္းေစဖို႔အတြက္ အားအင္ ရိွေနေသးတယ္လို႔ ယူဆေနေသးသေရြ႕ ဘယ္အျခားအဆင့္ စစ္သည္ကုိမွ သူတို႔ရဲ့ တပ္မွဴးေတြက စစ္တပ္က ထြက္ခြင့္ကို အသာတၾကည္ မေပးၾကပါဘူး။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ၿပီး ဘယ္လိုမွ ခိုင္းေစလို႔ မေကာင္းေတာ့တဲ့အခါ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါလုိမ်ိဳး ကူးစက္ေရာဂါ စြဲကပ္တဲ့အခါနဲ႔ ေရွ႕တန္းစစ္ဆင္ေရးမွာ ဒဏ္ရာရလုိ႔ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ျဖစ္လာတဲ့ စစ္သည္မ်ိဳးက ထြက္ခြင့္တင္တဲ့ အခါမွသာလွ်င္ ေလွ်ာေလွ်ာရွဴရွဴနဲ႕ ထြက္ခြင့္ရပါတယ္။

စစ္ဗိုလ္ေတြအတြက္ကေတာ့ အသက္ ၆၀ ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရာထူး ရိွသူဟာ ၆၅ ႏွစ္အထိ တပ္မေတာ္မွာ တာ၀န္ထမ္းခြင့္ ရိွတယ္လို႔ သတ္မွတ္ေသးတဲ့ အျပင္ စစ္တပ္ရဲ့ ရာထူးအႀကီးျမင့္ဆုံး ပုဂိၢဳလ္ကိုယ္တုိင္က အသက္ ၇၀ ေက်ာ္လြန္သည့္တုိင္ေအာင္ စစ္တပ္က မထြက္ဘဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စစ္စည္းကမ္းေဖာက္လုိ႔ စစ္စည္းစိမ္ကို ခံစားေနဆဲပါပဲ။

တနည္းနည္းနဲ႔ စစ္တပ္က ထြက္ခြင့္ရၾကျပန္ေတာ့လည္း စစ္မႈထမ္းေဟာင္းျခင္း အတူတူ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းႀကီးေတြက အရပ္ဘက္ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ ဘာမွမသိ မတတ္လည္း ညႊန္မွဴးေတြ ညႊန္ခ်ဳပ္ေတြျဖစ္လိုျဖစ္နဲ႔ ဆက္လက္ေကာင္းစားေနၾကေပမယ့္ အျခားအဆင့္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြအတြက္ကေတာ့ အခြင့္အေရးေတြက နည္းပါးလြန္းလွပါတယ္။ ရင္နင့္စရာေကာင္းတာကေတာ့ လူစည္ကားရာေနရာေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္ေလ့ရိွတဲ့ စစ္ျပန္ ဒုကိၡတ သူဖုန္းစားေတြပါပဲ။ ျပည္သူေတြက နဂိုကတည္းကမွ စစ္တပ္ကို မုန္းရတဲ့အထဲ စစ္တပ္ထဲမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မိလို႔ ဒုကိၡတျဖစ္ရေတာ့လည္း တပ္ကထြက္ၿပီး ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရတဲ့ ဘ၀ပါ။

***

ျပည္သူႏွင့္ စစ္တပ္

တကယ္ေတာ့ စစ္သားဆိုတာဟာ ျပည္သူထဲက ျပည္သူပါလို႔ အားလုံးက နားလည္ထားၾကၿပီးသားပါပဲ။ အာဏာကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လူတစုက `တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖ´ လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး စစ္တပ္ကို သူတုိ႔ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ လက္ကုိင္တုတ္ အျဖစ္အသုံးခ်ေနေပမယ့္ တပ္မေတာ္ရဲ့ မိဘဟာ ျပည္သူေတြပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ဒီအခ်က္အလက္ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျပည္သူထဲက ျပည္သူ႔စစ္သားနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ့ အမိအဖေမာင္ႏွမ ျပည္သူေတြကို ေသြးကြဲေအာင္ စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ တပ္သားေတြကို သတင္းမီဒီယာ အေမွာင္ခ်ျခင္း၊ ျပည္သူနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း၊ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ မူ၀ါဒကို ထပ္ခါတလဲလဲ နားရည္၀ေအာင္ ႐ိုက္သြင္းထားျခင္း စတဲ့ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ျပည္သူနဲ႔ စစ္တပ္ကို တသီးတျခားစီ ျဖစ္ေအာင္ စနစ္တက်လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။

ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္အလက္ တခုကို တင္ျပရမယ္ဆိုရင္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္ေတြထဲမွာ `စည္း႐ုံးေရး ေကာ္မတီ´ ဆုိၿပီးေတာ့ အဆင့္ဆင့္ ေကာ္မတီေတြ ဖြဲ႔စည္းပါတယ္။ ဥပမာ တပ္မေတာ္ စည္း႐ုံးေရး ေကာ္မတီ၊ တိုင္းစည္း႐ုံးေရး ေကာ္မတီ၊ တပ္မ စည္း႐ုံးေရး ေကာ္မတီ၊ တပ္ရင္းစည္း႐ုံးေရး ေကာ္မတီ၊ တပ္ခြဲ စည္း႐ုံးေရး ေကာ္မတီ စသျဖင့္ ေအာက္ေျခအဆင့္အထိ အဆင့္ဆင့္ ဖြဲ႔စည္းပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး စစ္သားမယားေတြကိုပါ `ရဲေမ စည္း႐ုံးေရး ေကာ္မတီ´ ဆုိၿပီးေတာ့ လင္ေယာက္်ားရဲ့ ရာထူးအလိုက္ အဆင့္ဆင့္ ဖြဲ႔စည္းၾကပါတယ္။ အဲဒီ စည္း႐ုံးေရး ေကာ္မတီေတြရဲ့ အဓိက ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ `တပ္မေတာ္ မူ၀ါဒ´ လို႔ အမည္ခံထားတဲ့ `လက္ရိွအာဏာရွင္ေတြရဲ့ မူ၀ါဒ´ ကို တပ္တြင္းအဆင့္ဆင့္ ႐ိုက္သြင္းတာပါ။

ဥပမာအားျဖင့္… `ေက်းဇူးကန္းၾကသူမ်ားသို႔´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါး တပုဒ္မွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အမည္ရင္းအတုိင္း မေခၚေစဘဲ `ေဒၚစုၾကည္၊ စုၾကည္၊ ဘိုကေတာ္စုၾကည္´ စသျဖင့္ ေခၚေ၀ၚရမယ္ဆိုတဲ့ တပ္တြင္းညႊန္ၾကားခ်က္ဟာ တပ္ရင္းတခုရဲ့ စည္း႐ုံးေရးေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာခဲ့တာျဖစ္တယ္လို႕ သိရိွရပါတယ္။

အလြန္တရာ ဆိုး၀ါးလြန္းတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းမႈ၊ ႏိုင္ငံရဲ့ ခၽြတ္ၿခဳံက်မႈေၾကာင့္ မခံမရပ္ႏိုင္လို႔ လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ဆႏၵျပၾကတဲ့ ျပည္သူေတြကို `အဲဒါ ဗကပေတြ၊ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ´ လို႔ အယုံသြင္း ေသြးထိုးၿပီး အမုန္းစိတ္ သြင္းေပးတာပါ။ နဂိုကတည္းကမွ တပ္တြင္းျခစားမႈေတြေၾကာင့္ ေအာက္ေျခအဆင့္ စစ္သည္ေတြရဲ့ ဘယ္သူ႔ကို ေပါက္ကြဲရမွန္း မသိတဲ့ ေဒါသတရားေတြက အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ကို ဘာမွ ျပန္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ သူတို႔ရဲ့ အမိအဖ ျပည္သူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ေခ်မႈန္းျခင္းနဲ႔ ေဖာက္ခြဲပစ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ေရွ႕တန္းစစ္ဆင္ေရး ထြက္တဲ့အခါ စစ္ဆင္ေရး နယ္ေျမမွာ `ေတြ႔တဲ့လူကို အစိတ္သားက အစ မခ်န္ထားနဲ႔´ ဆိုၿပီးေတာ့ သူပုန္၊ အရပ္သားမေရြး ေခ်မႈန္းေစသလို အဲဒီ `အစိတ္သားကအစ ခ်န္မထားတဲ့ စိတ္ဓာတ္´ ကို ဆႏၵျပပြဲေတြကို ေခ်မႈန္းတဲ့ေနရာအထိ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ယူႀကဳံးမရျဖစ္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ ေသြးထြက္ သံယိုမႈေတြက ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ အက်ည္းတန္လွစြာနဲ႔ ေပၚေပါက္လာရပါေတာ့တယ္။

***

နိဂုံး…

တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ မရိွမျဖစ္ဆိုတာကို လူတုိင္းက လက္ခံထားၾကၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ မရိွမျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းဟာ တုိင္းျပည္ကို ကာကြယ္ဖုိ႔နဲ႔ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးစီးပြားကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတစုရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။

ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းမႈေတြမွာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ စစ္သားတုိင္းဟာလည္း အခုလို ရက္စက္မႈႀကီးကို အားလုံးက သေဘာတူေနၾကမယ္လို႔ က်ေနာ္ မယုံၾကည္ပါဘူး။ လူစိတ္အျပည့္နဲ႔ ျပႆနာတခုကို ျငင္သာေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့နည္းနဲ႔ ပူးေပါင္း အေျဖရွာလိုတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႔နဲ႔ ျပည္သူကုိ မရက္စက္ခ်င္တဲ့ ေအာက္ေျခ စစ္သားေတြ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ရိွေနၾကအုံးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

အဓိက အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္က မိမိဆႏၵကုိ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြကို `အၾကမ္းဖက္ ဆူပူလိုသူေတြ´ လို႔ စစ္သားေတြက ထင္ျမင္ေနတာကို ဖယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီ အျမင္ေတြကုိ စစ္သားေတြရဲ့ အေတြးထဲက ဖယ္ထုတ္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားႏိုင္တဲ့ ေန႔မွာ တပ္မေတာ္ကို ကုိယ္က်ိဳးအလို႔ငွာ အသုံးခ်ေနတဲ့ လူတစုကို က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ျမင္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။


ကလိုေစးထူး

Saturday, October 13, 2007

ျပည္ပန္းညိဳ မခ်ိဳဘဲ ဆားကို သူစြပ္စြဲ…



ျမန္မာဆိုတာ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြၿပီး ႐ုိးသားတဲ့ အၿပဳံးပိုင္ရွင္ေတြပါတဲ့။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ ဂုဏ္ယူစရာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္က ႐ိုင္းပင္းကူညီတတ္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ အ႐ုိးခံစိတ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါရဲ့။

ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီ ျမန္မာ့စိတ္ရင္းေတြကို ျမန္မာအစိုးရထုတ္ ျမန္မာ့သတင္းစာ တေစာင္က နာမည္ဖ်က္လိုက္ပါၿပီ။ ႐ိုးသားမႈေတြကိုယ္စား ထိန္ခ်န္မႈ၊ လိမ္လည္မႈ၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈ ပရပြနဲ႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုယ္စား ျမန္မာတေယာက္အေနနဲ႔ အင္မတန္မွ အရွက္ရစရာ ေကာင္းလွတာမို႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္ပါတယ္။

***

ေဆာင္းပါးနာမည္ကေတာ့ `ျပည္ပန္းညိဳ ခ်ိဳခ်င္ပါလ်က္ ဆားက မဖ်က္ႏိုင္ေအာင္´ ပါတဲ့။ ေက်ာ္မင္းလူ (ေရႊျပည္သာ) ဆိုသူက ေအာက္တုိဘာလ ၁၃ ရက္ေန႔ထုတ္ ေၾကးမုံသတင္းစာမွာ ေရးပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရဲ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္က မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ ေသဆုံးမႈဟာ မေတာ္တဆသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ အကူအညီေပးမႈ ေလွ်ာ့ခ်တာေတြနဲ႔ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔ အေရးယူမႈေတြ မျဖစ္လာရေအာင္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

တကယ္လုိ႔သာ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ ကင္ဂ်ီနာဂါအိ ေသဆုံးခဲ့ရတဲ့ ဗီြဒီယုိ မွတ္တမ္းကို က်ေနာ္ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့မိဘူးဆိုရင္၊ တျခားေသာ သတင္းဌာနက သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဖတ္ခြင့္မရခဲ့ဘူးဆိုရင္ မီဒီယာကို အပုိင္စီးထားတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လက္ကုိင္တုတ္ အဲဒီ သတင္းစာပါ အခ်က္အလက္ေတြကို ဟုတ္ေလႏိုးႏိုး ထင္ေကာင္းထင္မိမွာပါ။ အခုေတာ့ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ ေပါင္းစုံကို ဖတ္လဲဖတ္ရ၊ ဘယ္လိုမွ ျငင္းႏိုင္စရာ မရိွတဲ့ ဗီြဒီယို မွတ္တမ္းသက္ေသလဲ ၾကည့္ၿပီးသား ဆုိေတာ့ အခုလုိ အရွက္မဲ့စြာ လိမ္လည္တာကို ေအာ့ႏွလုံးနာလြန္းလွပါတယ္။




ကမၻာလွည့္ခရီးသည္တဦး ဘယ္ေန႔မွာ ဘယ္ဗီဇာ၊ ဗီဇာအမွတ္ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္လုိလာတယ္ဆိုတာကို သာမန္ျပည္သူတေယာက္က သိႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရိွသလို ေတာ္႐ုံလူကိုလည္း တာ၀န္ရိွသူ ဆိုတဲ့လူေတြက ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ေပးစရာ အေၾကာင္းမရိွပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေက်ာ္မင္းလူဟာ ျပည္သူေတြထဲက သာမန္ျပည္သူ တေယာက္မဟုတ္ဘဲ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းက တနည္းတဖုံ ရာထူးအာဏာရိွသူ ရိွသူျဖစ္ဖုိ႔ မ်ားတယ္ဆိုတာကို ဒီအခ်က္အလက္နဲ႔ သူ႔အေရးအသားက ျပပါတယ္။



ငါးေပခန္႔ အကြာအေ၀းမွာ ရိွတဲ့၊ လူအုပ္နဲ႔လည္း တသီးတသန္႔စီ ျဖစ္ေနတဲ့ လူတေယာက္ကို မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္ လူစုကြဲ႐ုံသာ ပစ္လိုက္တာပါတဲ့။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမို႔ ေရြးပစ္ျခင္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာကုိ နားလည္ေပးႏိုင္ေသးေပမယ့္ ပစ္လုိက္တဲ့ စစ္သားက ပစ္ခတ္ဖို႔ မလိုအပ္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္ေနသူ တေယာက္ လုံး၀(လုံး၀) မဟုတ္တဲ့ လူတေယာက္ကို တမင္ကို ပစ္လိုက္တာကေတာ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေက်ာ္မင္းလူ တလုံးတပါဒမွ ထည့္မေရးခဲ့တဲ့ ဗီြဒီယိုမွတ္တမ္းက သက္ေသခံေနခဲ့ပါတယ္။




ထင္သာျမင္သာေအာင္ စာလုံးမည္းေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အဲဒီအခ်က္အလက္ရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာမ်ားပါလဲ။ အခု ဂ်ပန္ တေယာက္ေသတာကို စကားလုပ္ေျပာမေနၾကနဲ႔။ တကယ္ဆုိရင္ ငါတို႔ ျမန္မာေတြကို သူတို႔ ဂ်ပန္ေတြ ႏွိပ္စက္ခဲ့တာက ရင္နာစရာေတြ အမ်ားႀကီး။ အခု သူေသတယ္ဆိုတာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အခု သူေသတာကို အရင္က ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္ေတြ ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းနဲ႔ ေျဖေတြးလိုက္ ဆိုတဲ့ သေဘာကို ဆိုလိုတာမ်ားလား။ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ကို အရင္က အတိတ္ေဟာင္းနဲ႔ အကာအကြယ္ယူဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ တာ၀န္မဲ့မႈက ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္အေနနဲ႔ အင္မတန္ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။

***

ေဆာင္းပါး တပုဒ္လုံးကို အစအဆုံးဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ ထင္ရွားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က တခုပဲ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ `အခုျဖစ္ရပ္မွာ သူတုိ႔(နအဖ) မလြန္ဘူး၊ အဲဒီအတြက္ ဂ်ပန္က ေပးေနတဲ့ အကူအညီေတြကို မရပ္သြားဘဲ၊ ဆက္ေပးပါ´ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။

တကယ္ဆုိရင္ အစိုးရတရပ္အေနနဲ႔ လုပ္သင့္တာက အဲဒီျဖစ္ရပ္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈေတြကို အဲဒီျဖစ္ရပ္မွာပါ၀င္တဲ့ တာ၀န္ရိွသူ အဆင့္ဆင့္ကို အေရးယူေဆာင္ရြက္၊ ၿပီးရင္ ဘယ္လုိ အေရးယူခဲ့တယ္ဆုိတာကို ျမန္မာျပည္သူေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္သူေတြကိုပါ သိရိွေအာင္ သတင္းထုတ္ျပန္၊ ဂ်ပန္အစိုးရကိုလည္း ကုိယ့္အမွားကိုကုိယ္ ရဲရင့္စြာ ၀န္ခံၿပီးေတာ့ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ေတာင္းပန္တာမ်ိဳး လုပ္သင့္တာပါ။

အခုေတာ့ အမွားကို က်ဴးလြန္တာကိုေတာ့ ေနာင္တလည္း မရ၊ အဲဒီအမွားအတြက္ တာ၀န္လည္း မယူတဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံပုိင္ သတင္းစာကေန အခုလိုမ်ိဳး ေရးသားတာကို ကာယကံရွင္ မစၥတာနာဂါအိရဲ့ မိသားစု၀င္ေတြက သိရိွသြားၾကရင္ ဘယ္လို ခံစားၾကရရွာမလဲ။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ေရးလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ကိုယ္တုိင္ကေရာ အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ အဲဒီတာ၀န္မဲ့မႈကို အကာအကြယ္ေပးတ့ဲ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးလိုက္ရလုိ႔ တကယ္ကိုပဲ လိပ္ျပာသန္႔ႏိုင္ရဲ့လားဆုိတာ စဥ္းစားဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္။

လူရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ အမွားမကင္းၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူပီသသူဟာ ကိုယ့္အမွားကို ကုိယ္တာ၀န္ယူရဲရပါမယ္။ အခုေတာ့ မွားလဲ မွားေသး၊ `ငါမမွားဘူး၊ ဒါမေတာ္တဆ´ လို႔လဲ ေျပာေသးဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူအေနနဲ႕ေရာ ျမန္မာလူမ်ိဳးအားလုံးအတြက္ပါ အင္မတန္ ရွက္စရာေကာင္းလွသလို သိကၡာလည္း မဲ့လြန္းလွပါတယ္။

***

`မင္းတုိ႔ အစိုးရ သိပ္ဆိုးတာပဲေနာ္´ လို႔ လူမ်ိဳးျခားေတြက မၾကာခဏ မွတ္ခ်က္ေပးတုိင္း ရင္ထဲမွာ နာေနေအာင္ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိင္း သိၾကပါတယ္။ လက္ရိွအာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ႀကီးမားလွတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တုိင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳး ေဆာင္ရြက္မႈေတြေၾကာင့္ ျမန္မာေဟ့ ဆိုရင္ ေလဆိပ္အ၀င္မွာကတည္းက ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုလည္း ကုန္ဆုံးခ်င္လွပါၿပီ။ အခုလို တာ၀န္မဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္နဲ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ကင္းမဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို သိသြားရင္ေရာ တျခားေသာ လူမ်ိဳးျခားေတြက ဘယ္လို ထပ္ေျပာလာၾကမလဲ။

ေက်ာ္မင္းလူက ေဆာင္းပါးနာမည္ကို `ျပည္ပန္းညိဳ ခ်ိဳခ်င္ပါလ်က္ ဆားကမဖ်က္ႏိုင္ေအာင္´ လို႔ နာမည္ေပးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မခ်ိဳတဲ့ ျပည္ပန္းညိဳက ဆားမပါလဲ ခ်ိဳစရာအေၾကာင္းမရိွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္…။

ျပည္ပန္းညိဳ မခ်ိဳဘဲ ဆားကို သူစြပ္စြဲ… လုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးရင္း….။


ကလိုေစးထူး