က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကတၱရာခင္း လမ္းဆိုလို႔ ၿမိဳ႔လယ္လမ္း တခုထဲရိွတယ္။ ၿမိဳ႕ကလဲ ပိစိေကြးေလး ဆုိေတာ့ လမ္းအရွည္ကလဲ ၿမိဳ႔ရဲ့အစ သေဘၤာဆိပ္ကေန ဟိုးဘက္က ၿမိဳ႔ျပင္ကို အထြက္ စစ္တပ္ဂိတ္အထိမွ တမိုင္ခြဲသာသာရယ္...။ အဲဒီၿမိဳ႔လယ္လမ္း နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း...တဲ့။
ၿမိဳ႔ထဲလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ အိမ္စုစုေလးေတြကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာရင္ ဌာနဆိုင္ရာ ႐ုံးတခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ အဲဒီကမွ နည္းနည္းေလး ထပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ခပ္ညိွဳ႕ညိွဳ႕ခပ္အုပ္အုပ္ ႀကိဳ႕ပင္အႀကီးႀကီး တပင္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းကုိ အုပ္မိုးထားတယ္။ အဲဒီ ႀကိဳ႕ပင္ႀကီးေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္ကို ရပ္ကြက္(၁)လို႔ မေခၚဘဲ ႀကိဳ႕ကုန္းလုိ႔သာ ပုိၿပီး ေခၚတြင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ႀကိဳ႕ကုန္းအတြက္ေရာ ၿမိဳ႔ကေလးမွာပါ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ေနရာေလး တခုက ႀကိဳ႔ပင္ႀကီးရဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့...
`ေဒၚေငြၾကည္´ လက္ဖက္သုပ္ဆိုင္ပါပဲ။
***
၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အသင့္စား လက္ဖက္ထုပ္ေလးေတြဆိုတာက ဒီေလာက္ထိ ေစ်းကြက္ မတြင္က်ယ္ေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ေလးမွာေတာ့ မရိွခဲ့ေသးဘူး။ အဲဒီမွာတင္ သားသမီးငါးေယာက္ရဲ့ အေမ ေဒၚေငြၾကည္ရဲ့ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ဒီလက္ဖက္ဆုိင္ ေပၚလာတာပါပဲ။
မနက္မိုးလင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သားအႀကီးဆုံး ကိုမိုးက လက္ဖက္သုပ္ထဲ ထည့္ဖို႔ အုန္းသီးေတြခြဲတယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္မွာ ၿမိဳ႔က လက္ဖက္ေတြထဲ မပါတာ တခုရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အုန္းသီးေတြကို အမွ်င္မွ်င္အေတာင့္ေလးေတြ လွီးၿပီး ေၾကာ္ထားတဲ့ အုန္းေၾကာ္ ပါတာပါပဲ။ အဲဒီ အုန္းေၾကာ္ ေၾကာ္ဖို႔အတြက္ ကုိမိုးက မနက္တိုင္း မနက္တုိင္း အုန္းသီးေတြ ခြဲရတယ္။ အုန္းသီး ခပ္ရင့္ရင့္ေတြကို အခြံခြာ၊ ၿပီးရင္ အုန္းသီးအသားလုံးခ်ည္း က်န္ေအာင္ အေပၚက အခြံမာကုိ ခြာထုတ္ရတယ္။
ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ သမီးေတြျဖစ္တဲ့ မခင္ယုၾကည္၊ ခင္ယုေမာ္၊ ခင္ယုလြင္နဲ႔ သူဇာယု ဆိုတဲ့ ညီအမေလးေယာက္က အုန္းသီးလွီးသူကလွီး၊ လက္ဖက္ကို ဆုံအႀကီးႀကီးထဲမွာ ညက္ေနေအာင္ ေထာင္းသူကေထာင္း၊ ပဲေၾကာ္ေတြကို သန္႔စင္ေအာင္ ခဲေရြးထုတ္တဲ့လူကထုတ္၊ လက္ဖက္ထုပ္ ထုပ္တဲ့လူက ထုပ္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေတာ့တာပဲ။
ေမြးထားတဲ့ သမီးေလးေယာက္စလုံးကလဲ အေခ်ာေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ဒီသမီးေတြကို လာပိုးၿပီး လက္ဖက္သုပ္လာ၀ယ္တဲ့ ကာလသားေတြကလဲ မနည္းပါဘူး။
ေဒၚေငြၾကည္ရဲ့ အသင့္စား လက္ဖက္ထုပ္ေတြ ဆုိတာက အခုေခတ္ အေရာင္းတြင္ေနၾကတဲ့ လက္ဖက္ထုပ္ပုံစံေတြလို မဟုတ္ဘူး။ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္ ခပ္ေသးေသးေလးထဲမွာ ပဲေၾကာ္၊ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ၊ အုန္းေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴစိတ္ ေတြကို နည္းနည္းစီေရာထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ေသးေသးေလးနဲ႔ လုံေနေအာင္ ထုတ္ထားတဲ့ လက္ဖက္သား ဆီစိမ္အထုပ္ကေလး တထုပ္နဲ႔...၊ ဒါပါပဲ။ အရသာကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ခ်ဥ္စပ္နဲ႔၊ ႐ိုး႐ိုးေပါ့။
ဟိုးအစတုန္းကေတာ့ ဒီလိုပဲ ဆုိင္မွာ အစမ္းသေဘာမ်ိဳး လက္ဖက္သုပ္ တင္ေရာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အဲဒီလို အထုပ္ကေလးေတြ ထုပ္ေရာင္းေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ အေျခခံစားသုံးသူေတြအတြက္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့ စားစရာ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ လက္ဖက္သုပ္အျပင္ ဂ်င္းသုပ္ကုိပါ ထည့္ေရာင္းတယ္။ ေၾသာ္...၊ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးသုပ္ဆုိတာလဲ ရိွပါေသးတယ္။ ေျမပဲ၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္း လက္ဖက္အသား...၊ အဲဒါေတြပဲ ပါတာကုိ လူႀကီးသုပ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ေခၚတာလဲဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး။
တခါတေလမွာ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္သူေတြအဖို႔ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ထုပ္က အေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ လက္ဖက္အသားထုပ္ ေသးေသးေလးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဆီက ေနာက္ထပ္ဆီထပ္ထည့္စရာ မလိုေအာင္ အလုံအေလာက္ ျဖစ္ၿပီးသားမုိ႔ ပန္းကန္ထဲေဖာက္ထည့္၊ ေရာနယ္ၿပီး ထမင္းျဖဴနဲ႔စားလိုက္ရင္ ကမန္းကတန္း ထမင္းတနပ္ေတာ့ ကိစၥၿပီးတယ္ေလ။ အိမ္ကုိ လာလည္တဲ့လူေတြကို လက္ဖက္နဲ႔ ဧည့္ခံခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့လဲ အဲဒီ လက္ဖက္ထုပ္ကုိပဲ နီးရာအိမ္ဆိုင္က ေျပး၀ယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေလး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလး ထပ္ေရာၿပီး သုပ္ေကၽြးလို႔ရတာပဲ။
မနက္ ေနေရာင္ေလး လင္းပ်ပ် ျဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္ပဲ ေဒၚေငြၾကည့္ ဆိုင္ေရွ႕ကို လက္ဖက္ထုပ္ အမွာသမားေတြက ေရာက္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ လွည္းနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔၊ အဲဒီလူေတြထက္ နည္းနည္းေလး ပိုေခတ္မီတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဖြတ္ခ်က္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ကားနဲ႔လာအယူသမားေတာ့ မရိွပါဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးက ပိစိေကြးကေလးကိုး။
ေန႔လည္က်ရင္ေတာ့ ဟိုသမီးေလးေယာက္ကို လာပိုးၿပီး လက္ဖက္တပန္းကန္ကို တနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ထိုင္စားတဲ့ ကာလသားတခ်ိဳ႔ ရိွတတ္တယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ဆိုင္ ဟိုဘက္ေဘး ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံက နပ္စ္မေတြလဲ တခါတေလ လာစားတတ္ေသးတယ္။
ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ နယ္ၿမိဳ႔ျဖစ္တာမို႔ ည ၈ နာရီသာသာဆုိရင္ ဆိုင္ကပိတ္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မနက္မွာ လက္ဖက္ထုပ္လာယူဖို႔ ေအာ္ဒါ မွာထားၾကသူေတြအတြက္ သားအမိ ေမာင္ႏွမေတြ ဖေယာင္းတုိင္မီးထြန္းၿပီး လက္ဖက္ထုပ္ ထုပ္ၾကရတယ္။ သူတုိ႔အိမ္ေရွ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚက အုတ္ခုံကေန လွမ္းေငးရင္ အဲဒီမီးေရာင္ မိွတ္တုတ္တုတ္ကို ျမင္ေနရလို႔ အဲဒီအုတ္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ `ယု´ သီခ်င္းကုိ သြားဟစ္တတ္ၾကသူေတြကလဲ ရိွေသးတယ္။
***
တေလာက ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္သြားတဲ့ သတင္းေတြက လက္ဖက္ေတြထဲမွာ ဆိုးေဆးေတြ ပါေနသတဲ့။ သတင္းစာထဲမွာ ဆိုးေဆးပါတဲ့ လက္ဖက္စာရင္းေတြကို ေၾကညာလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ဖက္ထုပ္ေတြကိုပါ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ျပန္သိမ္းၾက၊ ေနာက္ထပ္ လက္ဖက္ေတြကိုလဲ ထပ္စစ္ၾက၊ေဆးၾကေပါ့။
က်ေနာ္ကလဲ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီသတင္းေတြ မေပၚလာမီေလးတင္ပဲ ယုဇနလက္ဖက္ထုပ္ အႀကီးႀကီး ႏွစ္ထုပ္ကို သူမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ရထားတယ္။ ဆိုးေဆးပါတဲ့ စာရင္းထဲ ယုဇန မပါဘူးကြ ဆိုၿပီး အားရပါးရတြယ္ေနတာ အခုဆို အထုပ္ႀကီးတထုပ္ကုန္ၿပီ။ စကၤာပူက ထုတ္တဲ့စာရင္းထဲ ယုဇန နာမည္ပါလာေတာ့လဲ လက္ဖက္ထုပ္ေတြက အမိႈက္ပုံးထဲ မေရာက္ေသးဘဲ အစာအိမ္ထဲပဲ ေရာက္ေနတုန္းပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အေၾကာက္တရား နည္းတဲ့ သေဘာေပါ့။ :D
ဒါေပမယ့္ အခုတေလာေတာ့ အဲဒီ ယုဇနလက္ဖက္ထုပ္ တထုပ္ေဖာက္စားတိုင္း ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ထုပ္ေလးေတြကို မ်က္စိထဲမွာ သြားသြားၿပီး ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ဆိုင္ေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား၊ သူတို႔လက္ဖက္ထုပ္ေတြထဲမွာလဲ ဆိုးေဆးပါႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက မေရာင္းနဲ႔လို႔မ်ား တားေလမလား။
ေဒၚေငြၾကည္ကေတာ့ လက္ဖက္ထဲကို ဆိုးေဆးေတြ ထည့္မဆိုးတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါျဖင့္ ဆိုးေဆးေတြ ထည့္ဆိုးေနတာက ဘယ္သူပါလိမ့္။
***
ကလိုေစးထူး
ၿမိဳ႔ထဲလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ အိမ္စုစုေလးေတြကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာရင္ ဌာနဆိုင္ရာ ႐ုံးတခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ အဲဒီကမွ နည္းနည္းေလး ထပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ခပ္ညိွဳ႕ညိွဳ႕ခပ္အုပ္အုပ္ ႀကိဳ႕ပင္အႀကီးႀကီး တပင္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းကုိ အုပ္မိုးထားတယ္။ အဲဒီ ႀကိဳ႕ပင္ႀကီးေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္ကို ရပ္ကြက္(၁)လို႔ မေခၚဘဲ ႀကိဳ႕ကုန္းလုိ႔သာ ပုိၿပီး ေခၚတြင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ႀကိဳ႕ကုန္းအတြက္ေရာ ၿမိဳ႔ကေလးမွာပါ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ေနရာေလး တခုက ႀကိဳ႔ပင္ႀကီးရဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့...
`ေဒၚေငြၾကည္´ လက္ဖက္သုပ္ဆိုင္ပါပဲ။
***
၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အသင့္စား လက္ဖက္ထုပ္ေလးေတြဆိုတာက ဒီေလာက္ထိ ေစ်းကြက္ မတြင္က်ယ္ေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ေလးမွာေတာ့ မရိွခဲ့ေသးဘူး။ အဲဒီမွာတင္ သားသမီးငါးေယာက္ရဲ့ အေမ ေဒၚေငြၾကည္ရဲ့ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ဒီလက္ဖက္ဆုိင္ ေပၚလာတာပါပဲ။
မနက္မိုးလင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သားအႀကီးဆုံး ကိုမိုးက လက္ဖက္သုပ္ထဲ ထည့္ဖို႔ အုန္းသီးေတြခြဲတယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္မွာ ၿမိဳ႔က လက္ဖက္ေတြထဲ မပါတာ တခုရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အုန္းသီးေတြကို အမွ်င္မွ်င္အေတာင့္ေလးေတြ လွီးၿပီး ေၾကာ္ထားတဲ့ အုန္းေၾကာ္ ပါတာပါပဲ။ အဲဒီ အုန္းေၾကာ္ ေၾကာ္ဖို႔အတြက္ ကုိမိုးက မနက္တိုင္း မနက္တုိင္း အုန္းသီးေတြ ခြဲရတယ္။ အုန္းသီး ခပ္ရင့္ရင့္ေတြကို အခြံခြာ၊ ၿပီးရင္ အုန္းသီးအသားလုံးခ်ည္း က်န္ေအာင္ အေပၚက အခြံမာကုိ ခြာထုတ္ရတယ္။
ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ သမီးေတြျဖစ္တဲ့ မခင္ယုၾကည္၊ ခင္ယုေမာ္၊ ခင္ယုလြင္နဲ႔ သူဇာယု ဆိုတဲ့ ညီအမေလးေယာက္က အုန္းသီးလွီးသူကလွီး၊ လက္ဖက္ကို ဆုံအႀကီးႀကီးထဲမွာ ညက္ေနေအာင္ ေထာင္းသူကေထာင္း၊ ပဲေၾကာ္ေတြကို သန္႔စင္ေအာင္ ခဲေရြးထုတ္တဲ့လူကထုတ္၊ လက္ဖက္ထုပ္ ထုပ္တဲ့လူက ထုပ္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေတာ့တာပဲ။
ေမြးထားတဲ့ သမီးေလးေယာက္စလုံးကလဲ အေခ်ာေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ဒီသမီးေတြကို လာပိုးၿပီး လက္ဖက္သုပ္လာ၀ယ္တဲ့ ကာလသားေတြကလဲ မနည္းပါဘူး။
ေဒၚေငြၾကည္ရဲ့ အသင့္စား လက္ဖက္ထုပ္ေတြ ဆုိတာက အခုေခတ္ အေရာင္းတြင္ေနၾကတဲ့ လက္ဖက္ထုပ္ပုံစံေတြလို မဟုတ္ဘူး။ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္ ခပ္ေသးေသးေလးထဲမွာ ပဲေၾကာ္၊ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ၊ အုန္းေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴစိတ္ ေတြကို နည္းနည္းစီေရာထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ေသးေသးေလးနဲ႔ လုံေနေအာင္ ထုတ္ထားတဲ့ လက္ဖက္သား ဆီစိမ္အထုပ္ကေလး တထုပ္နဲ႔...၊ ဒါပါပဲ။ အရသာကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ခ်ဥ္စပ္နဲ႔၊ ႐ိုး႐ိုးေပါ့။
ဟိုးအစတုန္းကေတာ့ ဒီလိုပဲ ဆုိင္မွာ အစမ္းသေဘာမ်ိဳး လက္ဖက္သုပ္ တင္ေရာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အဲဒီလို အထုပ္ကေလးေတြ ထုပ္ေရာင္းေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ အေျခခံစားသုံးသူေတြအတြက္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့ စားစရာ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ လက္ဖက္သုပ္အျပင္ ဂ်င္းသုပ္ကုိပါ ထည့္ေရာင္းတယ္။ ေၾသာ္...၊ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးသုပ္ဆုိတာလဲ ရိွပါေသးတယ္။ ေျမပဲ၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္း လက္ဖက္အသား...၊ အဲဒါေတြပဲ ပါတာကုိ လူႀကီးသုပ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ေခၚတာလဲဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး။
တခါတေလမွာ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္သူေတြအဖို႔ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ထုပ္က အေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ လက္ဖက္အသားထုပ္ ေသးေသးေလးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဆီက ေနာက္ထပ္ဆီထပ္ထည့္စရာ မလိုေအာင္ အလုံအေလာက္ ျဖစ္ၿပီးသားမုိ႔ ပန္းကန္ထဲေဖာက္ထည့္၊ ေရာနယ္ၿပီး ထမင္းျဖဴနဲ႔စားလိုက္ရင္ ကမန္းကတန္း ထမင္းတနပ္ေတာ့ ကိစၥၿပီးတယ္ေလ။ အိမ္ကုိ လာလည္တဲ့လူေတြကို လက္ဖက္နဲ႔ ဧည့္ခံခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့လဲ အဲဒီ လက္ဖက္ထုပ္ကုိပဲ နီးရာအိမ္ဆိုင္က ေျပး၀ယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေလး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလး ထပ္ေရာၿပီး သုပ္ေကၽြးလို႔ရတာပဲ။
မနက္ ေနေရာင္ေလး လင္းပ်ပ် ျဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္ပဲ ေဒၚေငြၾကည့္ ဆိုင္ေရွ႕ကို လက္ဖက္ထုပ္ အမွာသမားေတြက ေရာက္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ လွည္းနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔၊ အဲဒီလူေတြထက္ နည္းနည္းေလး ပိုေခတ္မီတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဖြတ္ခ်က္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ကားနဲ႔လာအယူသမားေတာ့ မရိွပါဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးက ပိစိေကြးကေလးကိုး။
ေန႔လည္က်ရင္ေတာ့ ဟိုသမီးေလးေယာက္ကို လာပိုးၿပီး လက္ဖက္တပန္းကန္ကို တနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ထိုင္စားတဲ့ ကာလသားတခ်ိဳ႔ ရိွတတ္တယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ဆိုင္ ဟိုဘက္ေဘး ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံက နပ္စ္မေတြလဲ တခါတေလ လာစားတတ္ေသးတယ္။
ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ နယ္ၿမိဳ႔ျဖစ္တာမို႔ ည ၈ နာရီသာသာဆုိရင္ ဆိုင္ကပိတ္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မနက္မွာ လက္ဖက္ထုပ္လာယူဖို႔ ေအာ္ဒါ မွာထားၾကသူေတြအတြက္ သားအမိ ေမာင္ႏွမေတြ ဖေယာင္းတုိင္မီးထြန္းၿပီး လက္ဖက္ထုပ္ ထုပ္ၾကရတယ္။ သူတုိ႔အိမ္ေရွ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚက အုတ္ခုံကေန လွမ္းေငးရင္ အဲဒီမီးေရာင္ မိွတ္တုတ္တုတ္ကို ျမင္ေနရလို႔ အဲဒီအုတ္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ `ယု´ သီခ်င္းကုိ သြားဟစ္တတ္ၾကသူေတြကလဲ ရိွေသးတယ္။
***
တေလာက ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္သြားတဲ့ သတင္းေတြက လက္ဖက္ေတြထဲမွာ ဆိုးေဆးေတြ ပါေနသတဲ့။ သတင္းစာထဲမွာ ဆိုးေဆးပါတဲ့ လက္ဖက္စာရင္းေတြကို ေၾကညာလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ဖက္ထုပ္ေတြကိုပါ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ျပန္သိမ္းၾက၊ ေနာက္ထပ္ လက္ဖက္ေတြကိုလဲ ထပ္စစ္ၾက၊ေဆးၾကေပါ့။
က်ေနာ္ကလဲ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီသတင္းေတြ မေပၚလာမီေလးတင္ပဲ ယုဇနလက္ဖက္ထုပ္ အႀကီးႀကီး ႏွစ္ထုပ္ကို သူမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ရထားတယ္။ ဆိုးေဆးပါတဲ့ စာရင္းထဲ ယုဇန မပါဘူးကြ ဆိုၿပီး အားရပါးရတြယ္ေနတာ အခုဆို အထုပ္ႀကီးတထုပ္ကုန္ၿပီ။ စကၤာပူက ထုတ္တဲ့စာရင္းထဲ ယုဇန နာမည္ပါလာေတာ့လဲ လက္ဖက္ထုပ္ေတြက အမိႈက္ပုံးထဲ မေရာက္ေသးဘဲ အစာအိမ္ထဲပဲ ေရာက္ေနတုန္းပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အေၾကာက္တရား နည္းတဲ့ သေဘာေပါ့။ :D
ဒါေပမယ့္ အခုတေလာေတာ့ အဲဒီ ယုဇနလက္ဖက္ထုပ္ တထုပ္ေဖာက္စားတိုင္း ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ထုပ္ေလးေတြကို မ်က္စိထဲမွာ သြားသြားၿပီး ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ဆိုင္ေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား၊ သူတို႔လက္ဖက္ထုပ္ေတြထဲမွာလဲ ဆိုးေဆးပါႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက မေရာင္းနဲ႔လို႔မ်ား တားေလမလား။
ေဒၚေငြၾကည္ကေတာ့ လက္ဖက္ထဲကို ဆိုးေဆးေတြ ထည့္မဆိုးတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါျဖင့္ ဆိုးေဆးေတြ ထည့္ဆိုးေနတာက ဘယ္သူပါလိမ့္။
***
ကလိုေစးထူး
19 comments:
ေဒၚေငြၾကည္ လက္ဖက္ေလးကေတာ့ သန္႕ရွင္းမူ ရွိေနမယ္လုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဆုိးေဆးေတြ ထဲ့ဆုိးေနတာကေတာ့ အဟဲ မသမာသူ စီးပြါးေရး သမားေတြေပါ့.. ကုိယ့္ဘက္ကုိ ယွက္တဲ့လိပ္မ်ားေပါ့ အကုိေရ..
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ဆိုးေဆးထည့္ဆိုးတယ္ဆိုတာ(ဆလိမ္ေတြမ်ားလိုက္တာ)
အနည္းအက်ဥ္းလုပ္လို႔မရတဲ့ အလုပ္ပါ၊ အေရာင္အရင့္အေဖ်ာ့ညီေအာင္ (batch တခုနဲ႔တခု)ခန္႔မွန္းရအလြန္ခက္တဲ့အလုပ္ပါ၊ ဒီေတာ့ လက္လီေရာင္းတဲ့သူေတြ လုပ္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းေတြကို စံခ်ိန္စံႏႈန္းနဲ႔ ႀကီးၾကပ္စစ္ေဆးအေရးယူတဲ့ စနစ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၲရားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ပါ။ ဗမာင႐ုပ္ဆီဆို အဆိပ္ျပင္းတဲ့ခဲသတၱဳဆိုးေဆးေတြ၊ ရွလကာရည္ဆို စားသံုးရန္မဟုတ္တဲ့ ဓာတုအေျခခံ အက္ဆစ္ေတြ၊ တျခားမေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ စားသံုးကုန္ေတြအမ်ဳိးေပါင္းဘယ္ေလာက္ စစ္ေဆးရမယ္ဆိုတာ စာရင္းေတာင္ရွိဟန္မတူပါဘူး။
႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြေရွ႕ ေရာင္းေလ့ရွိခဲ့တဲ့ ရွာလပတ္ရည္ေအးေအး ဆိုတာ၊ ခဲြစိပ္ၿပီးသား မခ်စ္စုသရက္သီးတုတ္ထိုး အေရာင္ဝါဝင္းေနတာေတြ ဒီဆိုးေဆးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ၊ စားဝတ္ေနမႈ အရာရာခၽြတ္ၿခံဳက်ေနလို႔ အျမတ္စြန္းတျပားတခ်ပ္အတြက္ ေစ်းႀကီးတဲ့တကယ့္ စားကုန္ဆိုးေဆးဘယ္ဝယ္ႏိုင္မလဲ။ အႏၴရာယ္ရွိမွန္းလည္း ပညာေပးအသိေပးတဲ့ စနစ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ အခုအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ထိန္းကြပ္မႈကလည္း တျခားေနရာေတြမွာအားသန္တာ မေယာင္ရာဆီလူးေနတာ။
ေအာ္ လၻက္.. လဖက္.. သူလည္း မေနရပါလားေနာ္.. း)
ဗမာဒန္ေပါက္ထၼင္းဝါထိန္ေနတာ အလြန္ေစ်းႀကီးတဲ့(တေပါင္ကို US ေဒၚလာ ၅ဝဝ မွ ၅ဝဝဝ ထိ) saffron ေခၚ ပန္းဝတ္ဆံကိုအေျခာက္ခံထားတဲ့ ဆိုးေဆးကို ရာႏႈန္းျပည့္ ဘယ္သူသံုးၿပီးေရာင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ (sorry for too many comments)
က်ေနာ္ ကေတာ့အုန္းေႀကာ္ ပါတဲ့ လူႀကီးသုပ္ကိုႀကိဳက္တယ္..
အထူးသၿဖင့္ အသုပ္ဆိုင္ေတြမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္စားရတဲ့လက္ဖက္ကိုႀကိဳက္တယ္..
ကိုယ္တိုင္ေထာင္းတဲ့လက္ဖက္ေပါ့.
ျမန္မာျပည္က ၀ယ္လာတဲ႕ လက္ဘက္ေတြ ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည္႔ေနတယ္။ မႏႊင္႔ပစ္ရက္လို႔..
အဲဒီသတင္းကေတာ႔ ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ရုိက္ခတ္သြားတာ အမွန္ပဲေနာ္။ ျမန္မာဆို လက္ဖက္ႀကိဳက္တဲ႔ အမ်ိဳးမို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ သူ႔လက္ဖက္သားခ်ည္း ေကာင္းေနတဲ႔ဟာ ဘာလို႔ ဆိုးေဆးေတြနဲ႔ ကူစရာ လိုမလဲ။ အေရာင္လွခ်င္လို႔မ်ားလား။ ေလာဘမ်ား အေတာမသတ္ဘဲေနာ္။
လက္ဖက္အရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္ဆုိမွ အဲ့ဒီသတင္းၾကားေတာ့ goat wind ျဖစ္သြားတယ္...
ေျပာၾကတာေတာ့ ဆိုးေဆးက ကုန္ၾကမ္းကတည္းက ပါတာ ဆိုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အားလံုး ထိကုန္တာေပါ့။ အခ်ိဳမွဳန္႕တုန္းကလည္း အခ်ိဳမွဳန္႕။ တသက္လံုး စားလာျပီး ေနာက္မွ မစားရဲၾကဘူး။ အခုလည္း ဗိုက္ထဲဝင္ေနတာ အေတာ္မ်ားျပီ ေတြးျပီး ထပ္စားတာပဲ။ :D
ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားကေျပာတယ္… သူတို ့ရြာက လဘက္ေတြမွာ ဆိုးေဆးပါမွာ မဟုတ္ဘူူူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္တဲ့… သဘာ၀အတိုင္းမိုလို ့တဲ့… ေဒၚေငြၾကည္လို လဘက္မ်ိဳးထင္တယ္… စကားမစပ္… ေဒၚေငြၾကည္ဆိုင္မွာ လဘက္တပြဲကို ဇိမ္ခံစားတဲ့ ေကာင္ေလးေတြထဲ နဂ်ယ္ေကာင္ေလးေရာပါေသးလား… သမီး၄ေယာက္နာမည္ ခုထိေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနေသးတယ္ဆိုေတာ့… အဟမ္း… အဟမ္း… (ေနာက္တာေနာ္)…
ကိုေစးထူးေရ… ျမန္မာေတြ လဘက္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆို ခုထိစားေနၾကတုန္းပဲ… တကယ္ေတာ့ အဲဒီဆိုးေဆးေတြက လဘက္တခုထဲ မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္….
စပယ္ယာေတြ ဒရိုင္ဘာေတြပါဆိုေနမွ....စဥ္းစားေနေသးတယ္
ေဒၚေငြၾကည္တုိ႕အိမ္က ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။
UPG အိမ္သုတ္ေဆး ကုမၸဏီကျဖစ္ႏိုင္တယ္..။ အဲ့ဒီ့ေၾကာ္ျငာကို ရိုက္ေပးတဲ့ ဦးေက်ာ္ဟိန္းၾကီးလဲ ဒီအတိုင္းဆို တရားခံ စာရင္းထဲပါႏိုင္တယ္..။ ေနာက္ ဒါရိုက္တာ..။ ေနာက္ မီးထိုးမွန္ထိုး..။ မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့ မာမီ...။ ရွဴတင္မန္ေနညာ..။ ကားဒရိုင္ဘာ...။ ေနာက္ဆံုး..။ အဲ့ဒီ့ေၾကာ္ျငာကို ျပတဲ့ .... ျပသတဲ့...။ အဲ ျပသတဲ့..။ ဘာပါလိ့မ္...။ :P
အစ္ကိုအႀကီးဆံုးဆိုတာ ကိုေစးထူးမ်ားလားဗ်ိဳ ့။
Myanmay Ready-made popular brands of pickled tea in markets in Burma have been found to contain a dangerous chemical dye, the Ministry of Health announced on March 12.
The ministry said 43 brands were believed to be affected, including well-known names such as Ayee Taung, Shwe Tote, Pin Pyo Ywet Nu and Mya Thida which were found to contain a banned chemical dye called Auramine O.
Auramine O is traditionally used to dye cotton, wool, silk, paper and leather. A government-backed newspaper reported that the chemical can cause diseases of the liver and kidneys, and possibly cancer.
That announcement is too late baby.Many peoples had been suffered from so many cases.
Most of Myanmar are poor knowledge in medical fields.
Thank you very much Mr. Klosayhtoo for your post "Who is criminal, who is responsible?". Your Lahpet story is a beautiful traditional Myanmar view. I worry about that little family.
Bino
ကိုကလိုေစးထူးရဲ႕ blog ကို link ခ်င္လို႕ ခြင္႕ေတာင္းပါတယ္ ...။
ကိုနဂ်ယ္ေကာင္ေရ့ ညီ့ကိုလည္း ေဒၚေငြၾကည္ဆိုင္က လက္ဖက္သုတ္ေလးတစ္ပြဲေလာက္ ၀ယ္ေကြ်း ဆီကရႊဲရႊဲ ႏွမ္းမ်ားမ်ားနဲ႔ ျပီးေတာ့ ေျမပဲနဲ႕ ၾကက္သြန္ေၾကာ္လည္း မနည္းေစနဲ႔လို႔ :P
ဟုတ္ပါ့။
မအယ္ဆို တစ္ပိသာထုတ္ ဇယန္းကို လႊင့္ပစ္လိုက္ရတယ္။ ဆယ္ထုတ္မကက စားၿပီးၿပီ။
လက္ဘက္ပဲ လက္ေဆာင္လိုခ်င္တာ။ အိမ္က လူႀကံဳရွိရင္ လက္ဘက္ေလးသာေပးလိုက္ပါလို ့တစ္ခ်ိန္လံုးမွာရတာ။
ေဆးဆို းဆိုးတဲ့ လူက ဆိုးအုန္း အစားအေသာက္ စီစစ္တဲ့သူေတြက ဘာလုပ္ေနလဲ မသိပါဘူး။
တစ္ၿခား မွ်စ္တို ့ငရုတ္ဆီတို ့ ဇီးထုတ္တို ့ေရခဲေခ်ာင္းတို ့အေရာင္တင္မွဳန္ ့ေရာ ေလ။
စိတ္ပ်က္ဖို ့ေကာင္းတယ္။
ဒါနဲ ့ႀကိဳ ့ပင္ေကာက္ ေရာက္ဖူးတယ္။ ဗမာေဆးဆရာပဲ နာမည္ေမ့ေနၿပီ။ သူတို ့အိမ္သြားလည္တာ။
သာကူ မုန္ ့ဖက္ထုတ္ေလ။ ႀကိဳ ့ပင္ေကာက္က မအယ္သိတ္ႀကိဳက္တယ္။
စစ္ကြင္းက ကေရကရာေကာေလေနာ္။ စားခ်င္လာၿပီ။
တစ္ခ်ိဳ ့က စို ့ပင္ေကာက္လို ့ေၿပာတယ္ေနာ္။ ၀ဲတာလားပဲ။
Post a Comment