ကားဆရာနဲ႔ လကၤာဆရာ...

`မုဒုံ... ေမာ္လၿမိဳင္ကို၊ မုဒုံ... ေမာ္လၿမိဳင္ကို´
`အခုထြက္မွာေနာ္၊ သေဘၤာစီးရင္ တေနကုန္မွာ၊ ဘားအံကို ေန႔ခ်င္းမီ အေရာက္သြားခ်င္သူေတြ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္သြားမွ အလုပ္ျဖစ္မွာ´
`လာ...၊ လာ အမ၊ မုဒုံသြားမလို႔လား၊ တက္တက္၊ ခဏေလးေနရင္ထြက္ေတာ့မွာပါ၊ ေၾသာ္... ဟိုဘက္က အဒိန္းတုိ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ကေန ေစာင့္ေနမယ္လား၊ ရတယ္ရတယ္၊ ကားထြက္ေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္´
`အကုိ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုလား၊ ေခါင္းခန္းလား၊ ရေတာ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတပါးပါး တက္ရင္ေတာ့ ဖယ္ေပးရမယ္ေနာ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ခဏေနရင္ ထြက္မွာပါ´
`ကဲ...၊ ဆရာေရ ထြက္မယ္၊ ၿမိဳ႔အထြက္နားမွာ ကြမ္းသီးအိတ္ ငါးလုံးတင္ရမယ္၊ ကြမ္းယာဆိုင္က ဟိုအမႀကီးေရ၊ ကားထြက္ေတာ့မယ္ဗ်ိဳ႔၊ လာလာ´

***

`ေရႊဒိုး အ၀င္က် အရိွန္နည္းနည္းေလွ်ာ့မယ္ ဆရာေရ့၊ ႏြားအုပ္ေတြက မ်ားပါသဘိနဲ႔၊ ကားထဲက အကိုတို႔အမတို႔ ေခါင္းေပၚမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ စြပ္ထားၾကမလား၊ မပူနဲ႔ မပူနဲ႔ ဒီလမ္းအေၾကာင္း သိလို႔ ခရီးသည္ေတြ အဆင္ေျပေအာင္ က်ေနာ္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ ေဆာင္ထားတယ္၊ ေရာ့ ေရာ့၊ အင္း...၊ ေႏြေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လဲ လမ္းက ေျမသားလမ္းဆိုေတာ့ ဖုန္ေတြက အရမ္းထူတာပဲကုိး၊ ကတၱရာလမ္း ခင္းႏိုင္တဲ့အခါက် သက္သာမယ္ ထင္တာပဲ´

`ျဖည္းျဖည္း ဆရာေရ...၊ ဒီေနရာက လွည္းလမ္းေဟာင္းဆိုေတာ့ ထိန္းေမာင္းမွ...။ ေဟာေဟာ...၊ ေရွ႕မွာ သံပုရာရြာအ၀င္ ျမစ္ကူးတံတားကို ေရာက္ေတာ့မွာပဲ၊ ကဲ...ကဲ၊ ခရီးသည္ေတြ တံတားေရာက္တဲ့အခါ အားလုံး ကားေပၚက ဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါေနာ္၊ တံတားက သစ္သားတံတားဆိုေတာ့ ၀ိတ္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဆရာေရ့...၊ ဂိတ္ေၾကး သုံးရာ အသင့္ျပင္ထား´

`ဟုတ္ကဲ့...၊ ခရီးသည္နဲ႔ ကြမ္းသီးအိတ္ ေလးငါးဆယ္လုံးပဲ တင္လာတာပါ၊ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြ ဆီပုံးေတြလား...၊ မတင္ရပါဘူး ဆရာရယ္၊ ဆရာ...၊ ဒီမွာေနာ္ ဂိတ္ေၾကး သုံးရာ၊ ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ ျပန္တက္လို႔ရပါၿပီ၊ ဆြဲ...ဆရာေရ့))))´

***

`ေရွ႕က ငါးအိမ္စုမွာ ခရီးသည္သုံးေယာက္ ရပ္ေစာင့္ေနတယ္ ဆရာေရ့၊ ျဖည္းျဖည္းလွိမ့္ထားမယ္။ လာလာ၊ ညီေလးတို႔၊ ဘယ္လဲ ေမာ္လၿမိဳင္လား၊ ေၾသာ... ရန္ကုန္အထိ သြားၾကမယ္လား၊ ေအးေအး... ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ တက္တက္၊ ေခါင္မိုးေပၚ တက္လို႔ရတယ္၊ ကဲ...၊ အထဲက က်ားက်ားယားယား အမ်ိဳးသားေတြလဲ ၀ါသနာပါရင္ ဒီစီတန္း ေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္လို႕ၿပီေနာ္၊ ဖုန္ထူတဲ့ ဘ၀ေတြက ေရႊဒိုးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ´

`ဟ...ဟ၊ ေရွ႕က ေခ်ာင္းကူးတံတားေလးက က်ဳိးေနတာလား မသိဘူး၊ ကားဆရာေရ၊ ရပ္ရပ္...၊ က်ေနာ္ ဆင္းၿပီး အရင္ေျပးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္၊ ဟာ...၊ ေသခ်ာတာေပါ့ က်ိဳးေနတယ္၊ ကားႀကီးေတြ လက္ခ်က္ပဲေနမွာ၊ အဲ...၊ ဟိုဘက္မွာ လမ္းလႊဲရိွသဗ်။ ခရီးသည္ေတြ ေအာက္ခဏဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါဦး´

`အကိုေရ ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ေခ်ာင္းအတက္က်မွ အရိွန္ယူ ႐ုန္းမယ္၊ နင္းထား...၊ လီဗာကို ေတာ့ေတာ့ၿပီး နင္းေပး၊ ဂ်မ္းတုံးလား၊ ခု ပါတယ္ဗ်၊ ဟာ... မရဘူးဗ်ိဳ႔၊ ခရီးသည္ အကိုတို႔ေရ၊ လုပ္ပါဦးဗ်ာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားေလး ႂကြပါဦး၊ ဟဲဟဲ၊ ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ။ တခရီးတည္းသြားရတာ မွတ္လား၊ ကဲ...၊ တြန္းၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ တစ္...ႏွစ္...၊ သုံးးးးး´

`ေဟးးးး၊ ရၿပီကြ´

` အားလုံးပဲ တက္တက္၊ ဆက္ထြက္ၾကမယ္´

***

`ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ၊ ေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြရြာေရာက္တဲ့အခါ ကားက ဇက္နဲ႔ကူးရမွာမို႔ နာရီ၀က္တနာရီေတာ့ အခ်ိန္ရတယ္၊ အားလုံး ထမင္းစားလို႔ရပါတယ္။ ကားခေလးေတြ အဲဒီေရာက္မွ ေပးၾကေပါ့ခင္ဗ်ာ´

`ေဟာ...၊ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲဗ်ိဳ႔၊ ဇက္က ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေနတယ္၊ ကားဆရာေရ့၊ အညိဳတို႔ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ရပ္မယ္´

`ဟဲ့...၊ အညဳိ၊ ငါ့ကို ၀က္သားနဲ႔ တပြဲျပင္ေပး၊ ကားဆရာက ဘာနဲ႔စားမလဲ၊ ငါးၾကင္းနဲ႔တဲ့ဟဲ့၊ ေအး၊ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ဟာ၊ ဗိုက္က ဆာလွၿပီ၊ လမ္းမွာလဲ ကားကနစ္ေနေသးတယ္´

`ဒါနဲ႔အညိဳ...၊ ေမာ္လၿမိဳင္က အတက္သေဘၤာ ဆိုက္သြားၿပီးပလား၊ ေၾသာ္၊ ေအးေအး၊ ေခ်ာင္းစပ္မွာလဲ သခြားသီးေလွေတြ တယ္မ်ားပါလားဟ၊ သခြားသီးေတြ ေစ်းေကာင္းေနလို႔လား။ အင္းအင္း၊ လိုက္ပြဲ တပြဲေပးစမ္းပါဦးဟာ၊ ဘယ္ေလာက္က်လဲပါ တြက္လိုက္၊ ေၾသာ္...၊ ကားဆရာအတြက္ လန္ဒန္တဘူးေလာက္ပါ ယူခဲ့ဟာ´

***

`ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ အားလုံး၊ ဇက္ေပၚ တက္ၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဇက္ထြက္ေတာ့မယ္၊ ဇက္ဆရာေရ့...၊ ခဏေလး၊ ခဏေလး၊ ေၾသာ္ဗ်ာ...၊ ဒီလမ္းဒီခရီး ဒီကားသမားနဲ႔ ဒီခရီးသည္ေတြနဲ႔ ဒီဇက္ပဲဟာဗ်ာ၊ ကုိယ့္ခ်င္းကုိယ့္ခ်င္းေတြပဲ အကုိႀကီးကလဲ ေစာင့္ေပးပါဗ်ာ၊ ေဟာ...၊ ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ လူစုံပါၿပီဗ်၊ ဇက္ထြက္လို႔ရၿပီ´

`အင္း...၊ တက္ၾက၊ တက္ၾက၊ အမိုးေပၚက ေရႊညီအကိုမ်ား၊ ခလယ္တံခြန္တုိင္ဂိတ္ ဟိုဘက္က်ရင္ေတာ့ ကားထဲျပန္၀င္ေပးပါဦးဗ်ာ၊ အင္း...၊ အဲဒီဂိတ္ကလူေတြက အရမ္းရစ္လို႔ပါဗ်ာ၊ ကားခေလးေတြလဲ ကူညီၾကပါဦး´

***

`လမ္းေတာ့ ေကာင္းလာၿပီ ဆရာေရ့၊ ဒါေပမယ့္ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြေတာ့ မ်ားတယ္၊ တခ်ိဳ႔အလွဴခံတဲ့ ကေလးေတြက လမ္းမေပၚ အတင္းတက္တယ္ဗ်ာ၊ ရြာ၀င္ရြာထြက္ေတြမွာ သတိထားမွ´

`ေရွ႕မွာ ခုႏွစ္ေခြေတာင္ တက္မယ္ ဆရာေရ၊ အေကြ႕မွာ ဟြန္းတီးထား၊ ဟာ...၊ ဟာ...၊ ဟိုေပၚက ဆင္းလာတဲ့ကား၊ အတက္ကားကုိ ဦးစားေပးရမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ေဟ့...၊ ဘယ္လိုေမာင္းတာလဲကြ၊ ကားသမားျဖစ္ၿပီး ဒါေလးေတာင္ နားမလည္ဘူးလား၊ ဆရာေရ့ တင္ထားမယ္၊ ဟုတ္ၿပီ´

`ကဲ...၊ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အဆင္းလမ္း ျပန္ျဖစ္ၿပီ၊ ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္း၊ ေဟာ...၊ တက္လာတယ္၊ အတက္ကားလာေနတယ္၊ ေဘးကို ကပ္ထားေပးမယ္၊ ဟြန္းသံေပးထားမယ္ ဆရာေရ၊ ခရီးသည္ေတြ ေသခ်ာကုိင္ထားပါ´

`ဟူး...၊ အခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္ဗ်ိဳ႔၊ ကဲ...၊ ခုႏွစ္ေခြေတာင္ကို လြန္လာၿပီဆိုေတာ့ အေရွ႕မွာဆို မုဒုံေရာက္ပါၿပီဗ်ာ။ မုဒုံခရီးသည္ေတြ ဂိတ္ဆုံးပါၿပီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ကားေျပာင္းစီးရပါမယ္၊ ေၾသာ္၊ ကားခလား၊ ထပ္မေပးရပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ မုဒုံေမာ္လၿမိဳင္လမ္းအတြက္ ကားသမားအခ်င္းခ်င္း ခရီးသည္ ကူတင္လာတဲ့ သေဘာပါ၊ ကဲ...၊ အားလုံးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ´

***

ကလိုေစးထူး


မွတ္ခ်က္။ (ဟိုးတုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ `လွည္းဆရာနဲ႔ လကၤာဆရာ´ ဆိုတဲ့ စကားေျပကို က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေရးသူကေတာ့ သိပၸံေမာင္၀ လို႔ ထင္ပါတယ္။ လွည္းေမာင္းသူတေယာက္၊ သူရဲ့ လွည္းလမ္းခရီးတေလွ်ာက္မွာ ႏြားေတြကုိ ေအာ္ေငါက္ရင္း၊ ႏြားလွည္းကို ထိန္းေက်ာင္း ေမာင္းႏွင္သြားရင္း ေျပာတဲ့ စကားေတြဟာ လကၤာဆရာတေယာက္ လကၤာစပ္သလိုပါပဲလို႔ စာေရးသူက တင္စားၿပီး အဲဒီစကားေျပကို ေရးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္လဲ အဲဒီ စကားေျပကုိ ႏွစ္သက္ အားက်စိတ္နဲ႔ လွည္းသမားေနရာမွာ ကားစပယ္ရာ အသြင္ ဖန္တီး သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးစမ္းၾကည့္မိတာပါ။ လမ္းခရီးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ မုဒုံကုိ အသြားခရီးကို ပုံေဖာ္ပါတယ္၊ အေရးအသား လိုအပ္ခ်က္ရိွေနတာေတြ႔ရင္ အားမနာစတမ္း ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေပးပါဦး)