သမင္လည္ျပန္...

‘ဟူး’

ထြက္သက္ေမာ တခ်က္ကုိ အားရပါးရ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ အျပင္က ေလႏုေအးကို တ၀ႀကီးရွဴရိွဳက္သြင္းလိုက္တာေတာင္ ပန္းလ်မႈေတြက မေျပခ်င္ေသး…။ ကားလမ္းေသးေသးေလးကို ျဖတ္မကူးခင္ေလးမွာ လမ္းေဘး ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚ ခဏပစ္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ၀ူး၀ူးေ၀ၚေ၀ၚ အသံေပးေနေသာ အလုပ္႐ုံႀကီးကို တခ်က္ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။ အင္း…၊ ၿပီးဆုံးခဲ့ျပန္ေပါ့ တညေနတာ အလုပ္ခ်ိန္…။

***

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္…။

ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားပ်က္ကပ္ဒဏ္က ေလးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့တဲ့ သူ႔လုပ္သက္ကိုမွ မေထာက္စြာပင္ သူ႔ကို အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေစလိုက္၏။ လွ်ပ္စစ္မီတာေဘာက္စ္ ေသးေသးေလးလို ဘူးေတြကို တူတလက္နဲ႔ နာနာႏွံရတဲ့ Recycling ကုမၸဏီတခုမွာ ေနာက္ထပ္ အလုပ္ရလိုက္ျပန္ေတာ့လဲ သုံးလသာခံသည္။ စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ရိုက္ခ်က္…။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေလးႏွစ္တာ အလုပ္နဲ႔ခြဲေတာ့…၊ လမ္းကေလးနဲ႔လဲ အဆက္ျပတ္လို႔ အခုေတာ့ လမ္းကေလးနဲ႔ မိုင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ ေနရာသစ္မွာ တျခားအလုပ္အကိုင္ တခုနဲ႔…။

***

ယခုလက္ရိွ အလုပ္႐ုံကေတာ့ သက္တမ္းကုိက ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကတည္းက တည္ေထာင္ထားတဲ့႐ုံဆိုေတာ့ ရင့္လွၿပီ။ အိမ္သာသာ ဂိုေထာင္အစုတ္ကေလးကေန အခုေတာ့ ျပည္နယ္တခြင္ ထုတ္လုပ္မႈအားအေကာင္းဆုံးေသာ ပလတ္စတစ္ပစၥည္း စက္႐ုံအျဖစ္ အခိုင္အမာ ရပ္တည္လို႔ပင္ ရိွေနတဲ့႐ုံဆိုေတာ့ ဒီတခ်ီေတာ့ စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ မျဖစ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ေတာ့ ကက်ိဳးကေက်ာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။

***

‘Machine number 3, need Material Handler’

‘Bruce, Call 528 please’

‘Joe, QC area please’

ကြန္ပ်ဴတာ စစ္စတမ္မွ တဆင့္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းမွာၾကားဖို႔ ေခၚယူသံ၊ ဖုန္းေခၚယူသံ၊ အင္တာကြန္မွ တဆင့္ လူေခၚသံေတြနဲ႔ အတူတူ ဆူညံေနတတ္တဲ့ ဒီစက္႐ုံကုိ သူ စေရာက္တုန္းကေတာ့ ျမန္မာေတြ တေယာက္မွ မရိွေသးေပမယ့္ အခုေတာ့ သူအပါအ၀င္ ျမန္မာအလုပ္သမား ၄၀ ေက်ာ္ေလာက္ တ၀ုန္းဝုန္း တရုန္းရုန္းနဲ႔ ေန႔ဆုိင္းညဆိုင္း စည္ကားလို႔ေနပါၿပီ။

ဒီစက္႐ုံက ဆဲလ္ဖုန္းအခြံလိုဟာလဲ ထုတ္လုပ္သလို ဆိုင္ကယ္၊ ကားအင္ဂ်င္၀ိုင္ လက္ကုိင္ကြင္းကေလးေတြလဲ အႀကီးအက်ယ္ထုတ္၏။ ေပါင္းအုိးလုိလို ပုံသ႑ာန္ စက္ပစၥည္း ကိုယ္ထည္ေတြလဲ ထုတ္လုပ္သလို မီးျခစ္ဆံသာသာ ပလတ္စတစ္ ပစၥည္း ပုစိေညွာက္ေတာက္ေလးေတြလဲ ထုတ္လုပ္၏။ အႀကီး၊အေသး၊အလတ္ ထုတ္ခ်င္ရာသာထုတ္ သူတို႔လို လူလည္အာရွသားေတြကို အလုပ္ေကာင္းစြာ ေပးထားႏိုင္သည္ကေတာ့ ၾကီးစြာေသာ အေထာက္အပံ့တခုပင္ မဟုတ္လား။

အလုပ္သက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ ခင္မင္စရာ ေကာင္းသူ၊ ခ်ဥ္ခ်င္စရာ ေကာင္းသူ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ၊ ဘူက်ဘုေဘာက္သူ၊ ကူညီတတ္သူ၊ ဘာသိဘာသာ ေနတတ္သူ၊ ႀကိဳးစားတတ္သူ၊ ႀကိဳးစားဟန္ေဆာင္သူ၊ ႐ို႕က်ဳိးတတ္သူ၊ ေမာက္ၾကြားတတ္သူ …၊ … ….သူ၊ … …သူ၊ … …သူ၊ ….သူေပါင္းမ်ားစြာတို႔ႏွင့္ အလုပ္ခဲ့ရသည္မွာ ဟိုယခင္က စက္ရုံတခုလုံးမွာမွ လူေပါင္း ၂၀ သာသာခန္႔မွ် ရိွတဲ့ အလုပ္ရုံေလးႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ အေတြ႔အၾကဳံေတြက တျခားစီကြာသြား၏။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလက္ရိွ အလုပ္႐ုံကိုမွာ သူ ေပ်ာ္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

***

၂၀၁၀၊ ဇြန္လ ၁၀ ရက္ေန႔…။

ဘုရားေရ…၊ ငါ အဲဒီေန႔ကတည္းက ဒီေနရာေလးမွာ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္ခဲ့တာပါလားလို႔ ေျခာက္ျခားစြာ ေတြးမိရင္း သူ ေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ စာအေဟာင္းေပါင္းမ်ားစြာကို အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာသူလို ကေယာင္ကတမ္းျဖစ္လွစြာ လိုက္လံ ဖတ္ရွဳျဖစ္မိသည္။

အလို…၊ ဒီစာေတြ ငါေရးခဲ့တာေတြလား၊ အဲဒီေလာက္ ေရးခ်င္ခဲ့တဲ့လူတေယာက္က ရက္ေပါင္း ၄၀၀ နီးပါးေတာင္ ဘာမွမေရးျဖစ္ခဲ့တာပါလား။ စိတ္ကူးထဲကို အရင္ေရာက္လာတဲ့ တျခားဘေလာ့တခုကို ေယာင္နနနဲ႔ ေရာက္သြားေတာ့ သူမေရာက္ဖူးတဲ့ ကမၻာသစ္တခုကို ေရာက္သြားသလိုလို…။

ေရးစရာ မရိွလို႔လား၊ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ မအားလို႔လား…။ အင္း… ရက္ေပါင္း ၄၀၀ နီးပါး မအားလပ္မႈဆိုတာကေတာ့ တဆိတ္ေတာ့ လြန္လြန္းၿပီ ထင္ပ…။ အလုပ္ထဲက ကုိမိုးစက္ဆိုတဲ့ ဂြက်က်ကရင္ အကုိႀကီးအေၾကာင္းက စေရးရေကာင္းမလား၊ လူတုိင္းလိုလိုကို အခိုင္းထူတတ္တဲ့ မယ္ရီ ဆိုတဲ့ ပုကြကြ အျဖဴမၾကီး အေၾကာင္းက ေရးတာေကာင္းမလား၊ အလုပ္ရုံနားက တဆိတ္ရိွ တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ဆူဆူညံညံျဖတ္ေမာင္း သြားတတ္တဲ့ မီးရထားႀကီးကို အမီွျပဳလို ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းရေကာင္းမလား…။ အို…။

***

ေသခ်ာတာေတာ့ ဘေလာ့ဂါတေယာက္ ဘေလာ့ေရးခ်င္ေနေလၿပီ။

***

ကလိုေစးထူး