ဘယ္အပူလိႈင္းက ဘယ္လိုျဖတ္လို႔ ဘာျဖစ္တယ္ေတာ့ မသိ…၊ ဒီရက္ပုိင္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ပူလြန္းလွပါတယ္။ ညဘက္ အိပ္ခ်ိန္မွာေတာင္ အပူခ်ိန္က မက်ေတာ့ အဲယာကြန္းတတ္မထားတဲ့ အေပါစား အိမ္ခန္းက ေပါင္းအိုးနဲ႔ နင္လားငါလားမျခား ပူခ်င္တိုင္း ပူေနေတာ့တာပဲ။
တပတ္စာ ရာသီဥတု ခန္႔မွန္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆက္ၿပီး ပူေနဦးမယ့္ေန႔ေတြက တန္းစီေနတယ္။ ဒီတပတ္လုံး ဒီေလာက္ အပူနဲ႔ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ေတြးမိတာနဲ႔ သူမ်ားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ အဲယားကြန္း ေသးေသးေလး ဆိုတာကို သြား၀ယ္ရမလားလို႔ ဆိုင္ကုိ ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
***
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးငါးဆယ္ရက္ေလာက္ကေပါ့…။
အိပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း မနက္ေစာေစာမွာ ျမည္ႏိုင္လြန္းတဲ့ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ဆက္အိပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး…။ မကုိင္မခ်င္း ေခၚေနေလာက္မယ့္ ဖုန္းကို အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ကိုင္လိုက္ေတာ့…
“သားႀကီးလား”
ဟင္… ေဖေဖ့ အသံပါလား။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေဖႀကီး”
“မင္းဖုန္းကလဲကြာ၊ ေခၚလိုက္ရတာ၊ လိုင္းကပဲ မေကာင္းတာလား မသိပါဘူး”
တကယ္ေတာ့ ဒီဘက္ေကာင္က အပ်င္းႀကီးၿပီး ဖုန္းမကုိင္တာကုိ ေဖေဖက မသိရွာဘူး။
“ေဖႀကီး၊ အဲဒီကေန သားဆီ ဖုန္းေခၚေတာ့ ေစ်းႀကီးတာေပါ့၊ သားဆက္ပါမယ္”
“ေျပာတာပဲ၊ မင္းက မဆက္တာၾကာေတာ့ မင္းေနေကာင္းရဲ႕လား၊ အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႔ ဆက္ၾကည့္တာကြ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ေနလဲေကာင္းပါတယ္ ေဖႀကီး”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဟုိဟုိဒီဒီ အလႅာပ၊သလႅာပေတြ နည္းနည္းပါးပါးေျပာျဖစ္ၾက…။ ဖုန္းခ်ခါနီးက်ေတာ့ ေဖေဖက…
“ေၾသာ္၊ သားႀကီး…၊ အေဖ့ဖုန္းက ဒီ ၇ လပိုင္းထဲမွာ ေနာက္ဆုံးထား လဲရေတာ့မယ္ကြ”
ဟုိးတခါကတည္းက ေဖေဖ့ဖုန္းကိစၥကုိ ေျပာျဖစ္ေတာ့ အဲဒီအတြက္ ေငြငါးသိန္းေလာက္ ကုန္မယ္ ဆုိလား ေျပာျဖစ္ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေဖေဖကပဲ ဒီဖုန္းကိစၥ ေအးေဆးမွ လဲလို႔လဲ ရပါတယ္ ဆိုလို႔ က်ေနာ္ကလဲ ခပ္ေအးေအးေပါ့…။
ေဖေဖက ဖုန္းလဲရမယ္ပဲ ေျပာတယ္။ ပိုက္ဆံ ပို႔ပါလုိ႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ပုိ႔သင့္တာေပါ့။
***
Wal-mart ဆိုင္ထဲကုိ ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပတဲ့ အဲယားကြန္းေသးေသးေလးေတြက စီးပြားေရး အကြက္ျမင္သူေတြရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ ဆိုင္ထဲမွာ အစီအရီ…။ ေစ်းႏႈန္းေတြကလဲ မထီတရီေပါ့…။ ေစ်းအေတာ္ဆုံးဟာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉၅ ေဒၚလာ…တဲ့။ ၀ယ္ရင္ ေကာင္းမလား…၊ … … …။ ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ အဲယားကြန္းေလေၾကာင့္ ေအးျမေနတာပဲ…။
***
က်ေနာ့္ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္ဘ၀ရဲ႕ တခုေသာရက္မွာေပါ့…။ ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္တခုက အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ပူအိုက္လြန္းလို႔ ေခၽြးေတြ တဒီးဒီး၊ အဲဒီ ေခၽြးေတြေၾကာင့္ ဟုိေနရာယားလို႔ ကုတ္လိုက္၊ ဒီေနရာ ယားလို႔ ကုတ္လိုက္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လဲ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ အဆင္မေျပဘူး။
လူခ်မ္းသာေတြ မဟုတ္တဲ့ အျပင္ လူလတ္တန္းစားသာသာေတာင္ မရိွခ်င္တဲ့ ဘ၀ေတြမို႔ အိမ္မွာ မတ္တပ္ပန္ကာေလး တလုံးေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သားႏွစ္ေယာက္လုံးကုိ “ကဲ…၊ ေဟ့ေကာင္ေတြ လာၾကကြာ” လို႔ ေခၚတဲ့ၿပီး ယပ္ခတ္တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္လို႔ ေဖေဖက ေခၽြးသိပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ ကုိယ္တုိင္လဲ ေခၽြးေတြ တကိုယ္လုံး ရႊဲလို႔…။
***
Wal-mart ဆိုင္ထဲက ထြက္လိုက္တာနဲ႔ အျပင္က ေလပူက ခပ္ရင့္ရင့္ပဲ ဆီးႀကိဳေနတယ္။ ဒီေလပူႀကီးနဲ႔ပဲ အိမ္ခန္းထဲမွာ ေနရဦးမယ္။ အို…၊ အလုပ္ထဲမွာေတာ့ အဲယားကြန္းနဲ႔ဆုိေတာ့ သက္သာပါတယ္ေလ လို႔ ေဖာ့ေတြးလိုက္တယ္။
က်ေနာ္ အဲယားကြန္း ေသးေသးေလးလဲ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
***
သားသမီးကို အေပးသာ ရိွၿပီး အယူမရိွခ်င္တဲ့ မိဘကို က်ေနာ္က အလိုက္သိရမယ္ေလ…။ ဒီရာသီဥတုေၾကာင့္ ပူတာကို ခံရေတာ့လဲ တပတ္၊ တလေပါ့…။ ဒီလကုန္ရင္ ေဖေဖ့ရဲ႕ ဖုန္းစုတ္ေလးကို လဲေပးဖုိ႔ က်ေနာ္ ျဖစ္ေအာင္ ေငြပို႔ေပးရမယ္ေလ။
***
ကလုိေစးထူး
7 comments:
ကိုေပါဘေလာ့ဂ္ကုိ မခင္မွတ္ဘဲ ေရာက္သြားလို႔ ကိုကလိုေစးထူး Link ကိုေတြ႔လိုက္ရၿပီး စာျပန္ေရးေနတာ အခုမွ သိလိုက္ရတယ္။ ကြဲကြာေနတဲ့ မိဘ ေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္ေတြကို ဖတ္ရတိုင္း အေျခအေနနဲ႔ ရင္ထဲက ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြခ်င္း တူၾကလို႔ ျဖစ္မယ္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ခံစားရလို႔ ေရးထားတဲ့စာကို ျပန္ဖတ္ရသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ မိဘနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့သားသမီးတိုင္းရဲ့ ရင္ထဲမွာ မိဘေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာစရာေတြကေတာ့ ေျပာျပလို႔ ကုန္မယ္မထင္ဘူး။ ကုိကလိုေစးထူး စာျပန္ေရးေနတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္မဘေလာ့၈္ကိုလည္း အားရင္ လာလည္ပါဦး။ ကိုကလိုေစးထူး ပို႔စ္ျပန္တင္တာ ေတြ႔လို႔ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေရာက္လာေပမဲ့ ကၽြန္မလည္း ေနာက္ပိုင္းမအားတာနဲ႔ သတင္းဘေလာ့ဂ္ေတြက လြဲၿပီး တျခား အေထြေထြဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဘယ္ကိုမွ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ဘူး။
ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္မွာ Malware ေတြ ရွင္းတုန္းက Link ထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အကုန္လံုး ျဖဳတ္ထားရၿပီး ေနာက္ထပ္ Link ျပန္ခ်ိတ္ေတာ့ အရင္ခ်ိတ္ထားတဲ့ Link ေတြးစံုေအာင္ အခုထိ ျပန္စုလို႔ မမိေသးဘူး။ အခုေတာ့ Link ျပန္ယူသြားလိုက္ၿပီေနာ့္။
မိဘအတြက္နဲ႔ကိုယ္႔အတြက္နဲ႔ယွဥ္လာတုန္း မိဘကိုဦးစားေပးလိုက္မယ္ဆိုတဲ႔ ကုသိုလ္စိတ္ေၾကာင္႔ ရာသီဥတုဒဏ္ရိွေတာင္မွ အရင္လိုပူလိုက္တာလို႔ ကိုေစထူး မခံစားရေလာက္ေတာ႔ဘူးထင္ပ ... :)
ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ျပီး က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အဘ (အေဖ့) ကိုသြားျပန္သတိရမိတယ္ ေတာမွာ ေဆာင္းဆိုရင္ ေအာက္က ထင္းမီးဖိုၾကီးဖိုေပး ျခင္ကိုက္ ပူအိုက္တဲ့ရာသီဆို အနီးက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားသမီးေတြကို လံုခ်ည္ေဟာင္းတစ္ထည္နဲ႔ ျခင္ေမာင္း ေလေအးေတြေပးခဲ့တဲ့ အဘကုိ တကယ္ပဲ သတိရမိပါတယ္ဗ်ာ ။
အၿမဲလာဖတ္ေနက်blogေလးပါ။
စာမေရးတာအေတာ္ၾကာၿပီေနာ္။
စာေတြၿပန္ေရးလို့၀မ္းသာပါတယ္။
ဆက္လက္အားေပးေနပါတယ္။
ခင္မင္စြာၿဖင့္
စိတ္၏ေၿဖရာ
ကိုေစးထူးေရ... စာျပန္ေရးတာေတြ ့လို ့ ဝမ္းသာလိုက္တာ... ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူက်တဲ့ ဒီစာေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ... တခါတေလ ကိုယ္ေထာက္ပံ့တာေလးက ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္ ငါ့သားသမီးေတြက ငါ့ကိုပစ္မထားႁကပါလားဆိုတဲ့ လံုျခံဳစိတ္ခ်မွဳက သူတို ့အတြက္ ဒီအခ်ိန္မွာ အေရးၾကီးဆံုးပါ... ျပန္ေရးပါ ကိုေစးထူးေရ.. အျမဲအားေပးေနတယ္..
ေတာင္ၾကီးမွာက်န္ေနတဲ႔ေမေမ႔ကုိသတိရမိပါတယ္
မိဘဆုိတာ အေပးသာရွိၿပီး အယူမရွိဘူးေနာ္
ဟုတ္တာေပါ႔.....
ခုလဲမုိးေတြရြာရင္ေမေမေနလုိ႔မွေကာင္းပါ႔မလားလုိ႔စိတ္ပူေနမိတာပါ။
ခ်မ္းေၿမ့ပါေစရွင္။
ကိုယ္ခံစားရတဲ႔ အပူထက္ မိဘေတြ ကိုယ္႔ကို ပူခဲ႔ရတဲ႔ အပူေတြက ႏွစ္ေပါင္း နည္းမယ္ မထင္ဘူး။ သိတတ္တဲ႔ စိတ္ကေလးကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
Post a Comment