ဒီေန႔မနက္မွာ အိပ္ရာက ေစာေစာႏိုးျဖစ္ပါတယ္။ Second shift မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာမို႔ ခါတိုင္း ဒီလိုအခ်ိန္ မႏိုးတတ္ေပမယ့္ ဒီမနက္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားပဲ ေစာစီးစြာႏိုးၿပီး ျပန္အိပ္လို႔လဲ မရတာနဲ႔ တီဗီြေရွ႕မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ ဟိုလိုင္းေငး ဒီလိုင္းေမာနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ေနတုန္း…
“ဟိတ္၊ ဟိတ္”
က်ေနာ့္ အခန္းရဲ႕ ေရွ႕မွာက အေဆာင္၀ရန္တာ တခုရိွတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းနဲ႔ ၀ရန္တာၾကားမွာ ေလ၀င္ေလထြက္အတြက္ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလးေတြလို မွန္ဆလိုက္တံခါး ေသးေသးေလးေတြ ရိွတယ္။ ေႏြဘက္ပူေတာ့ အပူသက္သာလို သက္သာျငားနဲ႔ အျပင္ေလလဲ ၀င္ရေအာင္ အဲဒီတံခါးေသးေသးေလးေတြကို က်ေနာ္က ဖြင့္ဖြင့္ထားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ တံခါးေသးေသးေလးေတြထဲကေန မ်က္ႏွာေသးေသးေလး တခုက က်ေနာ့္ကို အျပင္ကေန ငု႔ံေခ်ာင္းၿပီး “ဟိတ္၊ ဟိတ္” နဲ႔ ေခၚေနတာပါ။
***
အဲဒီ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ကေတာ့ က်ေနာ့္အခန္း ေရွ႕တည့္တည့္က အခန္းကလူရဲ႕ သားကေလးပါပဲ။ က်ေနာ္ ဒီအခန္းကို စေျပာင္းလာခါစတုန္းက သူတို႔ အခန္းမွာ လူႏွစ္ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ သူတို႔က မေလးရွားကေန တဆင့္ ေရာက္လာၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ…။ ေနာက္ေတာ့ ဟိုတေယာက္၊ ဒီတေယာက္နဲ႔ တိုးလာရင္းနဲ႔ အဲဒီ သားအဖပါ ဘယ္တုန္းကမွန္း မသိ ေရာက္လာတာပါ…။ အေမျဖစ္သူကေတာ့ ဟိုႏိုင္ငံမွာပဲ က်န္ခဲ့တုန္း..တဲ့။
အဲဒါေတြ အသာထားလို႔ က်ေနာ့္ကုိ “ဟိတ္၊ ဟိတ္” နဲ႔ လာေခၚတဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေလး အေၾကာင္းကို ဆက္ရေအာင္ပါ။ ဒီကေလးက အသက္က ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရိွမလားဘဲ။ ေယာက္်ားကေလးကလဲျဖစ္၊ အေဆာ့သန္တဲ့ ကေလးလဲျဖစ္ပုံရေတာ့ တေဆာင္လုံး တခန္းမွမက်န္ေအာင္ အင္မတန္ အေဆာ့သန္ပါတယ္။ ခပ္တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေလး အေဆာ့သန္ပုံက တခါတေလကေန ႏွစ္ခါႏွစ္ေလ၊ သုံးခါသုံးေလနဲ႔ အခါအေလေပါင္းမ်ားစြာ အာ႐ုံေနာက္ခဲ့ရေပါင္းမ်ားတယ္။
အခန္းတံခါးကို ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ လာေခါက္လို႔ ဧည့္သည္မ်ားလား အထင္နဲ႔ တံခါးသြားဖြင့္လိုက္ရင္ အဲဒီကေလးေလး လာေခါက္တာပါ။ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ထြက္ေျပးသြားျပန္ေရာ…။ က်ေနာ့္အခန္းေရွ႕က ၀ရန္တာမွာ တခါတေလ ေအးေအးလူလူနဲ႔ စာထိုင္ဖတ္ရေအာင္ ထုတ္ထားတဲ့ ကုလားထိုင္ေလးလဲ ဒီငတိေလး လက္ခ်က္နဲ႔ပဲ ေအးခ်မ္းေမ ျဖစ္သြားရဖူးတယ္။ တခါတေလ အျပင္သြားဖုိ႔ အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီကေလး အခန္း၀မွာ လာအားေပးထားတဲ့ အီးအီးပုံက ၾကိဳဆိုေနတတ္ပါေသးတယ္။ အေဖလုပ္သူကလဲ သူ႔ကေလးကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ထက္ သူ႔အခန္းေဖာ္ေတြနဲ႔သာ တခ်ိန္လုံး ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ဖုိ႔ကို ပုိစိတ္သန္ပုံရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တေဆာင္လုံးက အခန္း ၈ ခန္းမွာရိွတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ ၇ ခန္းလုံးလိုလိုက ဒီကေလးအတြက္ ကစားကြင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနေရာ့သလားပါပဲ။ တခန္းတည္းေသာ ႏိုင္ငံျခားသား အမည္းရဲ႕ အခန္းကေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ေနမယ္ မသိဘူး…။
တခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ အျပင္ထြက္ေတာ့ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ျပတင္းေပါက္ေသးေသးေလးေတြ အကုန္လုံးထဲက တခုကို ပိတ္ဖို႔ က်န္သြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့…၊ လားလား…၊ ေက်းဇူးရွင္ေလးက အခန္းေရွ႕က ဆိုဖာခုံမွာ က်က်နနထုိင္လို႔ ပါးစပ္ထဲမွာလဲ တခါတေလ က်ေနာ္ စားရေအာင္ ၀ယ္ထားတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔။ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ေလးကေန သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးနဲ႔ ေလွ်ာ၀င္ၿပီး အခန္းထဲမွာ ေအးေအးလူလူ ထိုင္စားေနတာ။
ကေလးက ကေလးပဲ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အခန္းထဲပါ ဒီလိုၾကီးေရာက္ေနေတာ့ စိတ္ထဲ ဖုတုတုျဖစ္သြားရတဲ့ ၾကားထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္းမသိ ေနာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔အေဖ က်ေနာ့္ကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ လူက ေဒါသပါ ပိုတင္းသြားရတယ္။ “အကို အျပင္သြားတာ တံခါးကို လုံေအာင္ပိတ္မသြားဘူး ထင္တယ္၊ က်ေနာ့္သားက အထဲေလွ်ာက္၀င္ေနတယ္” တဲ့…။
“ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကေလးကို မင္း မထိန္းဘဲနဲ႔၊ ငါ့ကိုလာေျပာေနရသလားကြ၊ ငါ့ဘာသာငါ အျပင္သြားရင္ တံခါးကို လုံေအာင္ပိတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ က်န္ခဲ့သည္ျဖစ္ေစ မင္းဘာသာမင္း အားအားယားယား ေမြးထားတဲ့ကေလးကို မင္းမထိန္းဘဲနဲ႔ ငါ့ကို လာေျပာစရာလားကြ၊ @#$%&”
စိတ္ထဲကပဲ ေျပာျဖစ္လုိက္တဲ့ စကားပါ။ အျပင္ကုိေတာ့ ထြက္မက်လိုက္ပါဘူး။ ဘုၾကည့္ပဲၾကည့္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီလို အဲဒီလို အာ႐ုံေနာက္ရတဲ့ ကေလးေပါ့… … …။
***
ဒီမနက္ေတာ့ ကုိယ္ကပဲ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတာလား ဘာလားေတာ့ မသိ၊ ဒီကေလး ေစာေစာကလို ေဟ့…၊ ေဟ့ နဲ႔လာေခၚေတာ့ စိတ္လိုလက္ရနဲ႔ပဲ တံခါးထဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကလဲ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ခပ္တည္တည္ ၀င္ထိုင္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ၾကည့္ေနတဲ့ တီဗီြကို သူကလဲ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ့္အနားကေန လွစ္ခနဲ ထသြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလး ႏွစ္လုံးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လက္တုိ႔ၿပီး တလုံး လွမ္းေပးတယ္။ အမယ္…၊ ဒီေကာင္ ဒါက ဖားတာေပါ့ လို႔ သဘာတက်နဲ႔ ေတြးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူပဲ ပလုတ္ပေလာင္း စားပစ္လိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထိုင္ေနျပန္ေရာ…။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ခဏၾကာျပန္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို လက္တို႔ျပန္တယ္။ “သားသား၊ ဘာလဲကြာ” လို႔ ေမးေတာ့ “ေရခဲေခ်ာင္း ရိွလား” တဲ့။ “ဘယ္ရိွမလဲကြ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျငိမ္သြားျပန္တယ္။ ဒီေကာင့္ ၾကည့္ရတာ က်ေနာ့္အေျခအေနကို လွမ္းအကဲခတ္လိုက္၊ တခုခု ေတာင္းဆိုဖုိ႔ စဥ္းစားလိုက္နဲ႔ အၾကံထုတ္ေနပုံေပၚတယ္။
“ဦးဦး၊ အဲဒီလိုင္းက မေကာင္းဘူးေနာ္”
“ဟုတ္လားကြ၊ ဒါဆုိ ဘယ္လိုင္းက ေကာင္းလဲ”
“ေၾကာင္နဲ႔ၾကြက္ေလ၊ ကာတြန္းလိုင္း၊ ခိုင္လင္းလဲ ေကာင္းတယ္”
“ဒါျဖင့္လဲ ၾကည့္ကြာ” လို႔ ေျပာၿပီး ကာတြန္းလိုင္းကို ဖြင့္ျပတာေတာင္ ဒီလိုင္းမဟုတ္ေသးဘူး၊ ဟိုလုိင္းလဲ မဟုတ္ေသးဘူး နဲ႔ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ကာတြန္းလိုင္း တခုမွာပဲ စိတ္တိုင္းက်သြားပုံရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီေကာင့္ကို “မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ၾကည့္ေနေနာ္” လို႔ ေျပာၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ လာထိုင္ၿပီး စာေလးဘာေလး ေရးမလား ၾကံစည္ရတယ္။
***
“ဦးဦး၊ ဂိမ္းေဆာ့တတ္လား”
ဒင္းက ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အေနာက္ကိုေရာက္ေနျပန္တယ္ မသိ။ လာေမးေနျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ ကြန္ပ်ဴတာကို လာကိုင္ခ်င္ေနျပန္ၿပီ ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ ကြန္ပ်ဴတာက အိမ္ကုိလာလည္တဲ့ ေဘာ္ဒါေတြရဲ႕ ဘုစုခ႐ုေတြေဆာ့တဲ့ ဂိမ္းလက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေက်ရေပါင္းမ်ားၿပီ။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင့္ကိုလဲ ေပးမကိုင္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ…
“မေဆာ့တတ္ပါဘူး”
“သားသား ေဆာ့တတ္တယ္”
“ကာတြန္းကား သြားၾကည့္ေလကြာ”
ရွဳတည္တည္နဲ႔ တခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ တီဗီြေရွ႕ သြားျပန္ထုိင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ အနားကို ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေရာက္လာၿပီးေတာ့…
“ဦးဦးက ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ေလ”
“မင္း အိမ္ျပန္ေတာ့မလို႔လား”
“သားသားက ဂိမ္းေဆာ့မယ္”
အင္း…၊ ကုိယ္က အစလုပ္ၿပီး အိမ္ထဲေခၚသြင္းမိမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး…။ ဒါေပမယ့္ အခုမွ ျပန္အစျပဳရမယ့္ ကုိယ့္ဘေလာ့ေလးအတြက္လဲ စာတိုေပစိေလးေတြ ေရးခ်င္ေသးတာ…၊ ခက္တာက ဒီေကာင္ကလဲ ဂိမ္းမွ မေဆာ့ရရင္ အနားက ခြာမယ့္ပုံမေပၚေတာ့ဘူး။
***
“ကဲ…၊ ဆရာသမားေလး၊ ေဆာ့ေတာ္မူေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ ခဏေနရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေတာ့” လို႔ ေျပာၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕က ဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေစြ႕ခနဲ၀င္ထုိင္ၿပီး ဂိမ္းဆိုက္ဒ္ေတြကို ျဖတ္ခနဲ ျဖတ္ခနဲ ဖြင့္လိုက္တာမ်ား သြက္လို႔…။
ေဆာ့လို႔၀သြားလို႔ “သားသားအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္” ေျပာတာနဲ႔ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အခန္းေရွ႕ ၀ရန္တာက ကုလားထိုင္မွာ သူ႔အေဖက လက္ထဲမွာ ဘီယာပုလင္းေလးကိုင္လို႔ မနက္ေစာေစာကို ရီတီတီ မ်က္ခြက္နဲ႔ ႀကိဳဆိုေနတယ္။ သူ႔သား ဘယ္ေရာက္ေနတယ္၊ ဘာလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ စိတ္၀င္စားပုံလဲ မရ…။
***
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္ နဲ႔ တံခါးလာေခါက္သံၾကားလို႔ ထဖြင့္လိုက္ျပန္ေတာ့…
“ဦးဦး စေတာ္ဘယ္ရီစားမလား၊ သားသားေနာက္ေန႔လဲ လာမယ္ေနာ္” တဲ့…။ စိတ္လဲ မဆိုးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
***
တခါတေလက်ေတာ့ ေတြးမိတာ လိုခ်င္တာကို ရဖုိ႔အတြက္ ကေလးေတြရဲ႕ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္က က်ေနာ္တုိ႔ လူႀကီးေတြထက္ ပိုၿပီး ပါးရည္နပ္ရည္ ရိွေနသလားလို႔…။
***
ကလိုေစးထူး
6 comments:
ကေလးေလးေတြ အဲဒီလိုလုပ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
လူႀကီးေတြ လုပ္ရင္ေတာ့ အျမင္ကပ္စရာ :))
တကယ္ေတာ့ ကေလးေလးေတြ သဘာ၀က အျပစ္ကင္းၿပီး ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ လူႀကီးေတြ မဆံုးမတတ္လို႔ ဆိုးေနၾကတာ။ ခုေခတ္ကေလးေတြက သူတို႔လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ ေၾကာက္တာ လန္႔တာလဲ မရွိၾကဘူး။
က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကေတာ့ တခုခုဆို လူၾကီးေတြကို ေၾကာက္ေနရတာနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို မေျပာရဲ မဆိုရဲ မလုပ္ရဲ မကိုင္ရဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီအစြဲက ခုထိပါေနမိေတာ့ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြ အခက္အခဲ ျဖစ္ရတယ္။
Nice... Thanks..
:)
အခုေနာက္ပိုင္းေခတ္က ကေလးေတြက တဆိတ္ေတာ့ over confidence ျဖစ္လြန္းတယ္... ေကာင္းတဲ့အပိုင္းက ေကာင္းေပမယ့္ တခါတခါမွာ ျမန္မာမ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရင္ အဆင္မေျပလွဘူး...
ကိုေစးထူး စာျပန္ေရးလာတာ တကယ္ဝမ္းသာပါတယ္... း)))
Hehe... This kid is smarter than you, dear bro.. JK :P
ဒီခေလးက ကို္ေစးထူးၾကီးရဲ့ ေပ်ာ့ကြက္ကိုေကာင္းေကာင္းသိသြားတာပဲ ေနာင္မ်ားလည္း ခံရဖို႕ျမင္ေယာင္မိပါရဲ့ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာေလးပါပဲ ေနာ့္ း)
Post a Comment