Sunday, July 29, 2007

ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့…

ဒီတပတ္ပိတ္ရက္မွာေတာ့…။

စေနေန႔ညက အလည္လြန္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ အိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီး တနဂၤေႏြေန႔လည္ခင္း တခုလုံးကို အိပ္စက္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ ညေနေစာင္းမွ အိပ္ရာက ႏိုးလာေတာ့ ပူအိုက္တဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ လူက ေခၽြးေစးေတြနဲ႔ ေစးကပ္ကပ္ျဖစ္လို႔…။ ညက ရီေ၀ေ၀အရသာရဲ့ လက္က်န္ေၾကာင့္ ေခါင္းတခုလုံးလဲ အုံခဲေနတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးပစ္လိုက္ေတာ့မွ အတန္ငယ္ သက္သာပါတယ္။

အိမ္ေရွ႔ ၀ရန္တာကို ထြက္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ အိုက္စပ္ေသာ္ျငား သာယာေနတဲ့ ရာသီဥတုေအာက္မွာ ကစားသူ၊ ကစား၊ နားသူနား၊ ျမင္ကြင္းေတြကလဲ စိမ္းစိမ္းစိုစို။ က်ေနာ္လဲ စိတ္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ…။


လမ္းကေလးဆီ မေရာက္ခင္ အျဖဴေရာင္ ပန္းခင္းေလးတခုပါ။ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ယုန္ငယ္ေလးက သူ႔ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို မျမင္ခင္ကေတာ့ ဘယ္ကုိမွန္း မသိ ေငးေမာလုိ႔…၊ က်ေနာ့္ကိုျမင္ေတာ့ လွစ္ခနဲ ခုန္ေပါက္ ေျပးထြက္သြားပါတယ္။


ဒီအပင္႐ုံေလးကို ျမင္ေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ ကေလး ဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းၿခံစည္း႐ိုးမွာ စိုက္ထားေလ့ရိွတဲ့ အသီးနီရဲရဲေလးေတြ သီးတတ္တဲ့ အပင္႐ုံေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီအသီး နီနီေလးေတြကို ခူးစား၊ အာေတြ လွ်ာေတြက ညိဳညစ္ညစ္ေတြျဖစ္လို႔…၊ ဆရာမေတြနဲ႔ လူၾကီးေတြက ေတြ႔ရင္ အဆူခံရေလ့ရိွေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြကေတာ့ လူႀကီးေတြ လစ္တာနဲ႔ အဲဒီ အသီးေလးေတြကို အၿမဲလိုလို ခူးစားတာပါပဲ။

အခု ဒီအပင္က အသီးေလးေတြကလည္း နီတ်ာတ်ာေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံက အပင္လို စားလို႔ရလား မရလား မသိပါဘူး။ စားလည္း မစားၾကည့္ရဲဘူး။


ေဟာဒီမွာ…၊ ၿပဳံးေနတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးနဲ႔ တူတဲ့ လမ္းကေလး။ ေနေရာင္ ဟိုတေျပာက္ ဒီတစက္က စိမ္းစိုတဲ့ အပင္ေတြၾကားက အတင္း ႐ုန္းထြက္ၿပီး လမ္းကေလးေပၚကို ျဖာက်ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေရာင္ျခည္နဲ႔ ေတာအုပ္ရဲ့ အေမွာင္ကိုပါခြင္းလုိ႔ လင္းဟပ္ေနတာ ဒီအခ်ိန္ဟာ အလွဆုံးအခ်ိန္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ လြန္မယ္မထင္။ ေဆာင္းတြင္းတုန္းကေတာ့ ေအးခဲလွတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြရဲ့ ဖိသိပ္မႈေတြ၊ အဲဒီႏွင္းဖတ္ေတြကို ဖယ္ရွား ျခစ္ထုတ္ပစ္တဲ့ လက္ၾကမ္းၾကီးေတြေၾကာင့္ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနဟန္ လမ္းကေလးနဲ႔ အခု လမ္းကေလး ယွဥ္ၾကည့္ရင္ အလွကြာမႈကို ပုိသိမယ္ထင္ပါရဲ့။


ရထားဥၾသသံေလးမ်ား ၾကားရင္ ~~~ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ~~~ တားမရဘူး…တဲ့။ ကိုထူးအိမ္သင္ရဲ့ ေတးသြားတစထဲက ခပ္ဆင္ဆင္ ဒီရထားၾကီးက တ၀ူး၀ူးတေ၀ါေ၀ါ အသံေတြ ေပးလို႔ လမ္းကေလးေပၚကေန ျဖတ္သြားတယ္။ သံလမ္းနဲ႔ ဘီး ပြတ္ၾကိတ္သံ တကၽြိကၽြိက စည္းခ်က္ညီညီ ေပၚေနတာကို နားေထာင္ရင္း ဘာရယ္ မဟုတ္ ရထားဘီးေတြ ဘယ္ႏွစ္ဘီး ျဖတ္သြားတာပါလိမ့္လို႔ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးၿပီး ျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ ရထားဘီးကို ေရတြက္မိေနေသးတယ္။




လမ္းကေလးရဲ့ ေတာအုပ္ငယ္ေလးရဲ့ ျမင္ကြင္းအလွပါ။ ျဖတ္ခနဲ ေျပးသြားၾကတဲ့ အေကာင္ငယ္ေလးေတြ၊ တခါတေလဆိုရင္ သမင္ေတြလဲ လာေလ့ရိွပါေသးတယ္။





ေတာအုပ္ေလး ေဘးက ျမစ္ပါ။ ဒီတခါေတာ့ ျမစ္ေရေတြက ဟိုတေခါက္တုန္းကလို ေအးစက္စက္ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာက္တုံးငယ္ေလးေတြ ဟိုတစ ဒီတစနဲ႔ တသြင္သြင္ စီးေနတဲ့ ျမစ္ေရကို ထိုင္ၾကည့္ေနရတာဟာ စိတ္ထဲမွာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ရြတ္ေနရသလုိ ခံစားမိပါတယ္။

ေက်ာက္တုံးေတြေပၚကေန ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေလွ်ာက္ၾကည့္တာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ အသဲယားစရာ…။ တခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေျခေခ်ာ္သြားတယ္။ ေရွ႔ကို ဟပ္ထုိးလဲ မတတ္ကို ေခ်ာ္သြားတယ္။ အနားမွာ မီွတြယ္ ကိုင္စရာလဲ ဘာမွ မရိွေတာ့ အသည္းေအးခနဲ ျဖစ္ၿပီး မနည္း ျပန္ထိန္းလိုက္ရတယ္။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြေပၚကေန ဖယ္ဆင္းၿပီး ေျမၾကီးေပၚမွာ ျပန္ေလွ်ာက္မွပဲ လူလဲ မတ္မတ္ရပ္ၿပီး ေလွ်ာက္လုိ႔ရေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့…။ က်ေနာ္ လမ္းကေလးေပၚ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ လမ္းကေလးကေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနသလိုလို…။


ဘ၀ဆိုတာ တသမတ္တည္း မရိွသလို လမ္းဆိုတာလည္း တေျဖာင့္တည္း မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သြားလာရမယ့္ အေနအထားအရ ေကြ႔ေကာက္ေနတဲ့ လမ္းတုိင္းမွာ ပန္းတုိင္ေတာ့ ရိွရမွာေပါ့။ အဲဒီပန္းတိုင္ မေရာက္ခင္မွာ ဒီလို စိမ္းလန္းတဲ့ ျမက္ခင္းေလးေတြလဲ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ခလုတ္လည္း တိုက္ႏိုင္တာပဲ။ အဓိကက ေလွ်ာက္ဖုိ႔ပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။


ကလိုေစးထူး

2 comments:

ေမဓာ၀ီ said...

ဓာတ္ပံုဆုေတာင္း
ပံု (၁)
ျဖဴစင္တဲ့ ပန္းကေလးေတြလို မိမိစိတ္နဲ႔ ခႏၶာကို သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္စြာ ေစာင့္ထိန္း ႏိုင္ပါေစ … ။
အပူအပင္မဲ့ ယုန္ငယ္ကေလးလို ပူပင္စရာေတြ ကင္းစင္ ပေပ်ာက္ပါေစ … ။

ပံု (၂)
ဒီ အသီးကေလးေတြဟာ နီတ်ာတ်ာအဆင္းနဲ႔ လွပတဲ့ အေသြးအေရာင္ရွိေပမဲ့ စားေကာင္းသလား အဆိပ္လား မသိႏိုင္တာေၾကာင့္ ဆင္ျခင္ၿပီးမွ စားသင့္သလို အေရာင္အဆင္းလွပ၊ အေပၚယံ ဟန္က် ပန္က်နဲ႔ ဆက္ဆံၾကေပမဲ့ အဆိပ္သင့္ေစ ႏိုင္တဲ့ မိတ္ေဆြတုမ်ားနဲ႔ မေတြ႕ေစဖို႔လည္း ဆင္ျခင္ဉာဏ္နဲ႔ သံုးသပ္ႏိုင္ပါေစ …။

ပံု (၃) ႏွင့္ (၄)
သက္မဲ့ျဖစ္တဲ့လမ္းကေလးေတာင္ အခ်ိန္အခါ ရာသီနဲ႔လိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲ တတ္တဲ့ သဘာ၀ကို ၾကည့္ၿပီး သက္ရွိလူသားေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ စိတ္သေဘာကို နားလည္ႏိုင္ပါေစ … ။

ပံု (၅)
ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ရထားႀကီးဟာ ေနာက္ဆံုးဘူတာ မေရာက္မခ်င္း မေမာမပန္းႏိုင္ ဘူတာစဥ္ ခုတ္ေမာင္းသြားႏိုင္သလို … မိမိရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္မေရာက္မခ်င္း အားတင္းလို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ … ။

ပံု (၆)
အ႐ိုင္းဆန္တဲ့ ေတာအုပ္ကေလးလို လန္းဆန္းစိုေျပၿပီး သဘာ၀နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ အေတြးအျမင္ စိတ္ထားမ်ား ထားႏိုင္ပါေစ … ။

ပံု (၇)
ေက်ာက္စိုင္ ေက်ာက္တံုးေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့အခါ မယိုင္မလဲေစဖို႔ ကိုယ္ခႏၶာ ဟန္ခ်က္ညီမႈ ရွိဖို႔လိုအပ္သလို … ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္း တဲ့အခါ မယိုင္လဲေစဖို႔ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ခႏၶာ ဟန္ခ်က္ညီညီ ရွိႏိုင္ပါေစ … ။

ပံု (၈)
လမ္းတိုင္း မေျဖာင့္ျဖဴးတတ္သလို … ဘ၀တိုင္းလည္း သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မရွိ တတ္ပါဘူး။ မေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ လမ္းကိုေလွ်ာက္တဲ့အခါ ပိုၿပီးသတိထားရသလို ကိုယ့္ဘ၀မွာ သာယာမႈကင္းမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိတ္သုဥ္းျခင္းမ်ဳိး ႀကံဳလာတဲ့အခါ သတိတရားလက္ကိုင္ထားၿပီး အျမဲဆင္ျခင္ႏိုင္ပါေစ … ။

ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၇၊
ည ၇ နာရီ ၁၅

pandora said...

အေပၚမွာ မေမေပးထားတဲ႔ ဆုေတာင္းေတြအားလံုး ျပည့္ပါေစ။

ပန္းတိုင္ရွိတာကိုသိတယ္ လမ္းကေလးရွိတယ္
ေလွ်ာက္ဖို႕သာလိုရင္း.. ဟုတ္တယ္ဟုတ္..
ဆက္ေလွ်ာက္..ဆက္ေလွ်ာက္.. ေမာရင္ေျပာ..ေရလိုရင္ေျပာ...
(ေရသန္႕ဗူးေရာင္းသည္.. ၁ ဗူး ၁၀ ေဒၚလာ..)