ကြဲျခားတဲ့ မဲတျပား…

မေန႔က ျဖစ္ပါတယ္။

ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲက ဆုိဖာမွာ ခဏတျဖဳတ္လွဲေနတုန္း ဖုန္းသံ ျမည္လာလုိ႔ ကုိင္လိုက္ေတာ့…

`အကုိ ကလိုလား၊ က်ေနာ္ပါ၊ ဖိုးေဇ´

`ဟာ၊ ဖုိးေဇ´

………………………….

………………………….

………………………….

***

အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ က်ေနာ္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ အမွတ္မထင္ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီးေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာနဲ႔ပဲ အျပင္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ ဆုံျဖစ္ဖူးလုိက္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႔နဲ႔ မိုင္ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႔တခုမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာပါ။ သူ႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တခဏတာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကို အလည္လာရင္းနဲ႔ အျပင္မွာ ဆုံဖူးေပမယ့္လဲ သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို `အကုိကလို´ လို႔ပဲ ေခၚေလ့ရိွပါတယ္။

ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္တဲ့ ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုေတြဆီကို ဒီမွာရွာလို႔ ရတဲ့ ေငြျပန္ပုိ႔ၾကေပမယ့္ အဲဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ထူးျခားလွစြာပဲ ျမန္မာျပည္က သူ႔မိဘေတြက သူ႔ဆီကို ျပန္ၿပီး တႏွစ္ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ေလးေထာင္ေလာက္ ပို႔ေပးတဲ့ေငြနဲ႔ ဒီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနသူပါ။

`ဖိုးေဇ၊ ၀ါရွင္တန္မွာေတာ့ မဲေတြ ေပးေနၿပီတဲ့ကြ´

`ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ့္ဆီကိုလဲ စာေရာက္တယ္ အကုိ´

`ေဟ၊ မင္းသြားထည့္ျဖစ္လား´

`ဘယ္သြားႏိုင္မလဲ အကုိရာ၊ ဒီမွာ စာေတြနဲ႔ ပိေနတာ´

ေနာက္ေတာ့ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ဘက္ကုိ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားျပန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ဖိုးေဇက က်ေနာ့္ကို…

`အကုိ ကလို´

`ေအး၊ ေျပာေလ´

`က်ေနာ္ကေတာ့ မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ၊ ထည့္လို႔ရရင္ေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲပဲ ထည့္ခ်င္တယ္´

`ေဟ၊ မင္းက သူတို႔ ဥပေဒမူၾကမ္းကို ဖတ္ဖူးၿပီးၿပီလား´

`မဖတ္ရေသးဘဲနဲ႔ကို အဲဒါကို ေထာက္ခံလုိက္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ပုိဆိုးေတာ့မယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲက သိေနတယ္ အကုိကလို´

******************

`ဒါဆို နင္က ေထာက္ခံမဲထည့္မွာေပါ့´

`ဒါပဲ ရိွတာပဲဟာ´

`ဟ၊ နင့္ဟာက လြယ္လြယ္ေလး ဆုံးျဖတ္လိုက္သလိုပါပဲလားဟာ´

`ကဲ၊ ငါက ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္ရမယ္ ထားပါေတာ့၊ ဘာေၾကာင့္ ကန္႔ကြက္သင့္တယ္ ဆုိတာကို နင္ေျပာၾကည့္ေလ´

`ေအး၊ ငါနားလည္မိတာေတြထဲက အဓိက အက်ဆုံး ကန္႔ကြက္သင့္တယ္ ဆုိတာကိုပဲ ငါေျပာမယ္´

`….´

`ပထမတခ်က္ အဲဒီဥပေဒအရ သမၼတဟာ စစ္ေရးအျမင္ရိွသူ ျဖစ္ရမယ္ ဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္အရ၊ စစ္သား ဒါမွမဟုတ္ စစ္သားလူထြက္မွပဲ သမၼတ လုပ္လို႔ရမယ္´

`အင္း´

`ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အဲဒီ ဥပေဒအရ စစ္တပ္ဟာ အခ်ိန္မေရြး တုိင္းျပည္အာဏာကို သိမ္းခြင့္ရိွတယ္´

`အင္း´

`ေအး၊ အဲဒီလို အာဏာသိမ္းထားတဲ့ စစ္တပ္က ေနာက္ထပ္ အစိုးရသစ္ကို အာဏာမလႊဲေပးခင္အထိ ၾကားကာလေတြမွာ သူတုိ႔ ဘာေတြပဲလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ အခုဥပေဒမူၾကမ္းထဲက အတုိင္းဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိ စစ္ခုံ႐ုံးတင္ အေရးယူတာေတြ ဘာမွ လုပ္ခြင့္ မရိွဘူး၊ ဥပမာ တေလာက ျဖစ္သြားတဲ့ စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပုံ ကိစၥမွာ စစ္တပ္က သံဃာေတြကို ႐ိုက္တာေတြ၊ လူေတြကို သတ္တာေတြကို ဘာမွ အေရးယူလို႔ မရေတာ့ဘူး´

`အင္း´

`ေနာက္ထပ္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေထာက္ျပစရာ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတာေပါ့´

`အင္း´

`နင္က သူတုိ႔အုပ္ခ်ဳပ္တာကို ႀကိဳက္လုိ႔လား´

`ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရမလား´

`ေအးေလ´

`မႀကိဳက္ဘူး´

`ဒါနဲ႔မ်ားဟာ´

သူ႔ဘက္က အသံေတြ ခဏေတာ့ တိတ္သြားပါတယ္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ…

`ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္တာကို သိသြားလို႔ ျပႆနာရွာရင္ ငါပညာေတာ္သင္ မဆုံးမီမွာ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရမွာကိုစုိးတယ္

`……………….´

`ငါတုိ႔က အစိုးရစရိတ္နဲ႔ ပညာေတာ္သင္ လာရတာ၊ တခုခုျဖစ္ရင္ ငါတေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာျပည္က ငါ့မိသားစုကိုပါ ထိခိုက္မွာ´

`သူတုိ႔ မေကာင္းတာေတာ့ မေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ …´

`ကဲ၊ ဘိုင့္ဘုိင္ေနာ္၊ ေနာက္မွဆုံတာေပါ့ဟာ´

ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး သူကေတာ့ ဖုန္းခ်သြားေပမယ့္ က်ေနာ္မွာသာ ေျပာလက္စ မကုန္ေသးတဲ့ စကားေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။

***

`အကို၊ က်ေနာ္တုိ႔ စကၤာပူက မဲေပးပြဲ ပုံေတြၾကည့္မလား´

`ဟာ၊ ၾကည့္မယ္၊ ၾကည့္မယ္´

`အင္း၊ က်ေနာ္ လင့္ခ္ေပးမယ္ေနာ္´

လူငယ္အမ်ားစုပါ၀င္တဲ့ No စာလုံးပါ အနီေရာင္ ၀တ္စုံနဲ႔ လူအုပ္ႀကီးဟာ ေထာက္ခံမဲေပးၾကမွာလား၊ ကန္႔ကြက္မဲ ေပးၾကမွာလားဆုိတာကို ေမးခြန္းထုတ္စရာ လုံး၀ မလိုေတာ့တဲ့ ပုံေတြက အားရစရာ၊ အားတက္စရာ…။ သူတုိ႔တေတြကို ျမင္ၾကရမယ့္ ျမန္မာသံ႐ုံးတာ၀န္ခံ ၀န္ထမ္းေတြရဲ့ မ်က္ႏွာထား ဘယ္လိုရိွေနမလဲဆိုတာ သိခ်င္စမ္းပါဘိ။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားေပးခြင့္ ရိွတဲ့ေနရာမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သေဘာထားေပးၾကသူေတြရဲ့ ဆႏၵကို သူတုိ႔ သိတတ္၊ ျမင္တတ္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ ရွက္စိတ္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလဲ ေသလို႔ရေလာက္တဲ့ ပုံေတြ…။

***

`အကိုကလို၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ကန္႔ကြက္တဲ့ဘက္က ႏိုင္ေစခ်င္တယ္´

`ငါတခုခု ျဖစ္ရင္ ငါ့မိသားစုမွာ အရင္ဒုကၡေရာက္မွာ၊ ေထာက္ခံမဲေပးလိုက္တာက ရန္ေအးတယ္၊ ကန္႔ကြက္လုိက္လို႔ ငါဒုကၡျဖစ္ရင္ ဘယ္သူက ငါ့ကိုကယ္မွာမုိ႔လဲ´

`က်ေနာ္တို႔ ဒီတုိင္းၿငိမ္ခံေနတာထက္စာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဆႏၵအစစ္အမွန္ဟာ ဘာလဲဆုိတာကို ျပခ်င္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ သြားခဲ့ၾကတာ၊ အခု သူတုိ႔ ရက္ထပ္တုိးေပးထားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ ကန္႔ကြက္မဲဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဆႏၵအစစ္ဆုိတာကို ျပဖုိ႔ဒီအခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆုံး အခိ်န္ပဲဗ်၊ ရွဳံးသည္ျဖစ္ေစ ႏိုင္သည္ ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ကန္႔ကြက္ရမွာပဲ၊ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဆႏၵေတြကို တရား၀င္ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္´

***

တေယာက္ေသာသူက အပူအပင္ေၾကာင့္ၾက ကင္းကင္း မိဘလုပ္စာနဲ႔ ေက်ာင္းလာတက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလး၊ ေနာက္ထပ္ တေယာက္ကေတာ့ `အစိုးရစရိတ္´ လို႔ သူထင္ေနတဲ့ `ျပည္သူ႔စရိတ္´ နဲ႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ ပညာေတာ္သင္ တေယာက္၊ ေနာက္ထပ္ တေယာက္ကေတာ့ ပညာရွာရင္း တနယ္တေက်းေရာက္ ေက်ာင္းသားတေယာက္…။

ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ၊ သုံးသပ္ခ်က္ေတြ မေပးလိုေပမယ့္ က်ေနာ္ သူတို႔ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္ေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့…။

က်ေနာ္ သူတုိ႔လိုပဲ `မဲေပးခြင့္´ အခြင့္အေရး ရခ်င္ေနတယ္။

ကန္႔ကြက္မဲေလး တခုအတြက္ေပါ့။

***

ကလိုေစးထူး

ျငမ္း…

ဒီေန႔ ဒီရက္ကို ေရာက္လာမယ္ ဆုိတာကို သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပဲ က်ဳပ္အတြက္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြက ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။

အခုေတာ့…။

မ်က္ႏွာေပါက္ဆုိးဆိုး အသားမဲလဗ်စ္နဲ႔ လူတေယာက္က အညွာအတာမဲ့လွစြာနဲ႔ တြန္းထုိးပစ္ခ်လိုက္တာ က်ဳပ္လဲ ေျမေပၚကို ၀႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ျပဳတ္က်သြားပါေလေရာ။ ေျမႀကီးေပၚေရာက္လို႔ နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာကို ညည္းတြားဖို႔ အခ်ိန္မရခင္မွာဘဲ အသက္ခပ္ရြယ္ရြယ္ လူတေယာက္က က်ဳပ္ကို တရြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚသြားျပန္တယ္။ ေစာေစာက က်ဳပ္ကို ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ လူက အေပၚကေန လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္ …။

`ဟိုးၿခံေထာင့္မွာ သြားပုံထားလိုက္ကြာ၊ ေနာက္မွပဲ ပိုင္းေတာ့မယ္´

***

က်ဳပ္ရဲ့ ေမြးဖြားမႈအစကို ေျပာရရင္ေတာ့ မိုးဦးက်ရာသီရဲ့ ေန႔ေလးတရက္မွာပါ။ စြတ္စိုႏူးအိေနတဲ့ ေျမျပင္ခပ္ပြပြကို က်ဳပ္ရဲ့ ထိပ္ဦး ခပ္ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ တြန္းတိုးထြက္လာေတာ့ က်ဴပ္ထက္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးတူေတြက က်ဳပ္ကုိ စီးမိုးၾကည့္ၿပီး ႀကိဳဆိုလိုက္ၾကတယ္။ ရက္အတန္ၾကာတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်ဳပ္ကို ေတြ႔သြားတဲ့ လူတေယာက္က ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေရရြတ္လိုက္တယ္။

`ဟာ၊ ၀ါးပိုးမွ်စ္ ထြက္ေနၿပီေဟ့´

၀၀ကစ္ကစ္၊ ညိဳႏုႏုေရာက္ ရြက္ဖတ္ေလးေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကို အစပထမေတာ့ လူတခ်ိဳ႔က ခ်ိဳးယူမလို႔ ႀကံစည္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ `မွ်စ္တကာ့ မွ်စ္ထဲမွာ ၀ါးပိုးမွ်စ္က အခ်ိဳဆုံး´ ဆိုပဲ…။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္သက္သာသြားတာက အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးဟန္ ရိွတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီးလူတေယာက္က `ေဟ့၊ ေဟ့ ၀ါးပိုး၀ါးက ရွားပါသဘိနဲ႔၊ မခ်ိဳးၾကပါနဲ႔ဟ´ လို႔ တားလိုက္လို႔ က်ဳပ္မွာ ၀ါးလားေျမာက္ခြင့္ ရခဲ့ရတာ။ ႏို႔မို႔ရင္ေတာ့ မွ်စ္ဘ၀မွာတင္ ေစာေစာစီးစီး ဟင္းအိုးထဲေရာက္ၿပီပဲ။

ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၀ါးပိုး၀ါးမ်ိဳးက ၀ါးေတြထဲမွာေတာ့ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး၀ါးမ်ိဳးလို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ မွ်စ္ဆုိရင္လည္း မွ်စ္မို႔ တျခားမွ်စ္ေတြထက္ အရသာပိုခ်ိဳ၊ ပုိေကာင္းတဲ့အျပင္ တခဏေလး ျပဳတ္လိုက္တာနဲ႔တင္ အခါးအရသာ ေပ်ာက္တယ္။ ၾကခတ္၊ၾကေသာင္းမွ်စ္ေတြလို ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္ေတြမ်ားေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ ျပဳတ္မွခ်ိဳတာကလား၊ ၿပီးေတာ့ ဒင္းတို႔ေတြ ၀ါးလားေျမာက္လာေတာ့လဲ က်ဳပ္တုိ႔လို ဖြံ႕ထြားထြားမဟုတ္…။ ဒီေကာင္ေတြေၾကာင့္ပဲ ေနမွာ၊ လူေတြက ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္မေလးေတြကို ဆုိရင္ `၀ါးျခမ္းျပား ေထာင္ထားသလိုပဲေနာ္´ လို႔ ႏိႈင္းၾကတာ…။

ဒီလိုနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ..။ တေဖာင္သာသာ အျမင့္ေလာက္ အရြယ္ကို ေရာက္ၿပီဆိုမွပဲ က်ဳပ္လဲ မွ်စ္ဘ၀ကေန လြတ္ၿပီကၽြတ္ၿပီဟဲ့ ဆိုၿပီး ဟင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႔လူေတြမ်ား မွ်စ္ရွားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ `မွ်စ္ပ်ံ´ ဆုိၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔၀ါးေပါက္စေလးေတြကို ခုတ္ခ်င္ခုတ္တတ္ေသးတာ၊ အႏုေလးနည္းနည္းေလာက္ က်န္တဲ့ ၀ါးႏုႏု ထိပ္ဖ်ားကုိ မွ်စ္အျဖစ္နဲ႔ မရမက ရွာႀကံစားေသာက္ေနတတ္ေသးတာေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ မွ်စ္ဘ၀ကို လြန္လို႔ ၀ါးလူပ်ိဳေပါက္ ဘ၀ကို ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့…။

၀ါးဘ၀ရဲ့ ပထမႏွစ္တာကေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ အေပ်ာ္ဆုံး အခ်ိန္ေတြပါပဲဗ်ာ။ ၀ါးဖတ္ေလးေတြ ကပ္ေနဆဲ ႏုပ်ိဳပ်ိဳနဲ႔ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ကို လူေတြကလဲ မလိုလားၾကေသးဘူးေလ။ သူတို႔အေျပာကေတာ့ `၀ါးဆုိတာ အနည္းဆုံး တႏွစ္သက္တမ္းေလာက္မွ ပိုးထိုးနည္းတာ´ ဆုိပဲ။ က်ဳပ္တို႔လို႔ ၀ါးေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ၀ါးပုိး၀ါးမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ၾကာေလေလ ပုိရင့္ေလေလ၊ ေရရွည္ခံေလပဲတဲ့။

ေလျပင္းကေလး တေသာ့ေသာ့ ႏွင္လာၿပီလားဆုိရင္ က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ဟီးေလးယိမ္းႏြဲ႔လို႔ ဟိုတိမ္းဒီတိမ္း တိမ္းရတာ ေဘးက ၀ါးပိုးပ်ိဳမေလးကိုေတာင္ တခ်က္တခ်က္ သြားထိမိလို႔ ရင္ခုန္ရေသးတယ္။ ၀ါးပိုးပ်ိဳမေလးရဲ့ ၀ကစ္ကစ္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကိုယ္လုံးနဲ႔ ထိခတ္ရပလားဆိုရင္ ေႏြဦးရဲ့ ကဗ်ာသံလို႔ေတာင္ လူေတြတင္စားေလ့ရိွတဲ့ ၀ါးရင္ခတ္သံေတြကို ၾကားရႏိုင္ေသးတာေပါ့…။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ က်ဳပ္တခုခုကို သတိထားမိလာရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ဳပ္ေဘးနားက ၀ါးအကို၊ ၀ါးအမေတြ တစတစေလ်ာ့ပါးလာတာကိုပါပဲ။ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ခုတ္ထစ္သံေတြရဲ့ ေအာက္မွာ လူေတြေနာက္ကို လိုက္သြားရမယ့္ သူတို႔ေတြက အၿပဳံးလဲ မပ်က္ၾကဘူးဗ်။ လူေတြရဲ့ လွည္းေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပဲ လိုက္သြားၾကတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ့လဲ က်ဳပ္ရဲ့ အလွည့္ကို ေရာက္လာတာပါပဲဗ်ာ။

က်ဳပ္ကုိ ခုတ္လွဲၿပီး က်ဳပ္ကုိယ္ေပၚက အကိုင္းအခက္ေတြကို ရွင္းလင္းပစ္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး လိုလိုေတာ့ ခံစားလိုက္ရသား…။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ရင္ခုန္ေနတယ္။ ေလတိုက္ရာေနာက္ ယီးေလးခိုေနရတဲ့ ဘ၀ရဲ့ အဆုံးသတ္ ဟိုဘက္မွာ လူေတြက က်ဳပ္ကို ဘယ္ကိုေခၚသြားၾကဦးမလဲ ဆိုတာ၊ ဘယ္လိုေနရာေတြမွာ က်ဳပ္ဘာေတြ ေတြ႔ရမွာလဲ…။

***

ပထမေတာ့ က်ဳပ္ကို ေခၚလာတဲ့ လူႀကီးက သူ႔အိမ္ေအာက္မွာ က်ဳပ္ကို ေခ်ာင္ထိုးထားေသးတယ္။ ရက္အေတာ္ၾကာေတာ့မွ တျခားလူတေယာက္က က်ဳပ္ကို လာဆြဲထုတ္တယ္။ အိမ္ေအာက္မွာ ေခ်ာင္ထုိးထားတုန္းကေတာ့ မြန္းက်ပ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့…။ ေမွာင္ကလဲ ေမွာင္ေသးသဗ်ာ။

ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲလို႔ အိမ္ေရွ႔ေရတံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာတခု၊ အိမ္ေနာက္မွာ တခု ေရတံေလ်ာက္ လုပ္လိုက္ၾကပါေလေရာ…။

တကယ္ေျပာတာပါ၊ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္ ခႏၶာႏွစ္ျခမ္း ျဗန္းျဗန္းကြဲသြားေပမယ့္ က်ဳပ္၀မ္းမနည္းခဲ့ပါဘူး။ မိုးေတြရြာလာၿပီလား ဆုိရင္ အင္ဖက္ေခါင္မိုးေပၚကေန လူးလိမ့္ေျပးဆင္းလာတဲ့ မိုးေရစက္ သေကာင့္သားေတြကုိ က်ဳပ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုစည္းၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ရဲ့ အိမ္ႀကီးသခင္ အလိုက် သြန္ခ်ေပးရတာကို က်ဳပ္ေပ်ာ္တယ္။ တခါတေလမ်ား က်ဳပ္သြန္ခ်လိုက္တဲ့ မိုးေရး တျဗန္းျဗန္းေအာက္မွာ အိမ္ႀကီးရွင္ရဲ့ ကေလးေတြ ေဟးေဟးဟားဟား ေအာ္ဟစ္ ေပ်ာ္ျမဴးေနရင္ က်ဳပ္မွာ ပိုေပ်ာ္ရတယ္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မိုးေပၚကေန က်လာတဲ့ မိုးေရစက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အမိဖမ္းၿပီးေတာ့ အဲဒီကေလးေတြေပၚကို ျဖန္းသြန္ခ်ေနေတာ့တာ…။

က်ဳပ္သြန္ခ်ေပးလိုက္တဲ့ မိုးေရေတြကို အိမ္ႀကီးရွင္က ေရပုံးေတြနဲ႔ ကဲ့ကဲ့ၿပီး ရာ၀င္အိုးႀကီးထဲမွာ ျဖည့္ထားတတ္တယ္။ ၿခံေထာင့္မွာ ေရတြင္း ရိွေပမယ့္ သူက မိုးေရကို ပုိႀကိဳက္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ရဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈကို က်ဳပ္ေက်နပ္မိတယ္။ က်ဳပ္သာ မရိွခဲ့ရင္ သူက ဒီမိုးေရေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ ခံယူေနရေတာ့မွာေလ…၊ အဲဒီလို ေတြးမိရင္ တခါတေလမ်ားဆို က်ဳပ္ စိတ္ႀကီးေတာင္ ၀င္မိေသးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ မိုးရြာခ်ိန္ဆိုရင္ စိုစိုစြတ္စြတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးလိုက္၊ ေႏြေခါင္ေခါင္ဆိုရင္ေတာ့ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ကိုယ္ေပၚမွာ အင္ဖက္မိုး အက်ိဳးအေၾက တခိ်ဳ႔က ေနရာယူလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေတြ အတန္ၾကာခဲ့ျပန္တယ္။

***

အခုေတာ့ က်ဳပ္ မေရာက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ကို တကယ္ပဲ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။

မႏွစ္ကတည္းက က်ဳပ္အိမ္ၾကီးရွင္က ေဆြးျမည့္စျပဳေနတဲ့ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္စ ျပဳေနတာ က်ဳပ္သတိထားမိပါရဲ့။ သူက `ေနာင္ႏွစ္ အိမ္ကို သြပ္မိုးမိုးမွပဲ ေရတံေလ်ာက္ေတြကိုပါ တခါတည္း လဲေတာ့မယ္´ လို႔ ေျပာေနကတည္းက ရင္ထိတ္ေနခဲ့ရတာ အခုေတာ့ က်ဳပ္ကို သူမလုိလားေတာ့တာ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီေလ။

အိမ္မိုးကူဖို႔ အငွားေခၚထားတဲ့ အဲဒီ မ်က္ႏွာေပါက္ဆုိးဆိုးနဲ႔ေကာင္ ကို က်ဳပ္မုန္းလိုက္တာဗ်ာ။ အသံကလဲ က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႔ကရာသီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၿပီး အင္ဖက္မိုးေတြကို တဗ်ီးဗ်ီးနဲ႔ ဆြဲျဖဳတ္ကန္ေနတာ အင္ဖက္ေတြက က်ဳပ္အေပၚမွာ လာလာပိေနလို႔ `ေဟ့လူ၊ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဗ်´ လို႔ လွမ္းေျပာတာကိုေတာင္ သူက အေရးမစိုက္ဘူး။

အဲဒါနဲ႔ အင္ဖက္မိုး အေဆြးေတြရဲ့ အလွည့္လဲ ၿပီးေရာ က်ဳပ္ကုိပါ မခ်န္ ေျမႀကီးေပၚကို တြန္းထိုးပစ္ခ်လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။

***

ၿခံေထာင့္ကို လာပုံထားတဲ့ က်ဳပ္အနားကို လူတေယာက္ ထပ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာကေတာ့ ခပ္ထက္ထက္ ဓားမရြယ္ရြယ္ တေခ်ာင္းကို ကိုင္လုိ႔ေပါ့…။ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ကုိ တပိုင္းစီ၊ တပိုင္းစီျဖစ္သြားေအာင္ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ခုတ္ပိုင္းပစ္လိုက္တာ သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာပဲ က်ဳပ္တကိုယ္လုံး တစစီျဖစ္သြားတယ္။ ေသခ်ာသြားၿပီ…။ သူတုိ႔ က်ဳပ္ကို ထင္းစိုက္ပစ္ၾကေတာ့မယ္။

ေမြးကင္းစ မွ်စ္စို႔အရြယ္ကေန ၀ါးလားေျမာက္လို႔ အခု ၀ါးအိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္အထိ က်ဳပ္ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန က်ဳပ္ရိွေနတဲ့ ၀န္းက်င္ကို အက်ိဳးရိွေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္မိသားပါပဲ။ မိုးေရလာခ်ိဳးတဲ့ ကေလးေတြေရာ၊ မုိးေရခံတဲ့ အိမ္ၾကီးရွင္ကပါ က်ဳပ္ကို အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ၾကရင္ေတာင္ က်ဳပ္ဟာ အခ်ိန္ကာလ တခုအထိေတာ့ သူတို႔ေတြ အက်ိဳးရိွေအာင္ ကူပ့ံေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လုိ႔ေတာ့ က်ဳပ္ထင္မိတယ္။

အခုလဲ ေဆြးျမည့္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အပိုင္းအစေတြကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး ထြက္လာမယ့္ အပူစြမ္းအင္ေတြကေန သူတို႔ တခုခုကို ခ်က္ျပဳတ္ၾက၊ ေၾကာ္ေလွာ္ၾကေတာ့မယ္။ အလွ်ံညီးညီး ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတြက က်ဳပ္ကို ျပာမႈန္ေတြ အျဖစ္ကို ေျပာင္းပစ္ၾကေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ က်ဳပ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ပါေသးတယ္။ ေဟာဒီ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္၊ ျပာမႈန္ အျဖစ္မေရာက္မီေလး အထိကို က်ဳပ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အားေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို အက်ိဳးျပဳခ်င္ေနပါေသးတယ္ဗ်ာ။

ကလိုေစးထူး

ေနာက္က်ၿပီး က်တဲ့ ႏွင္း…

ေရဒီယိုထဲမွာ ၾကားလိုက္ရတဲ့ မိုးေလ၀သ သတင္းေၾကာင့္ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ဖြဖြခ်လိုက္မိသည္။ ႏွင္းအနည္းငယ္ ထပ္က်ဖြယ္ရာ ရိွသတဲ့…။

တခ်ိဳ႔က ဒီအခ်ိန္က်မွ ထပ္က်ဦးမယ့္ ႏွင္းကို မေက်မခ်မ္း အျပစ္တင္၏။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ `ႏွင္းက်ၿပီးရင္ ေအးခဲေနဦးမွာလား မသိဘူး´ ဆုိၿပီး ပူပင္ေလဟန္…၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒါကို ဘာမွ မထူးဆန္းလွသလိုလို…။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်တဲ့ ႏွင္းေတြကေတာ့ သူတုိ႔၀န္းက်င္ကို က်လာေပေတာ့ဦးမည္။

သူကေရာ…။ တကယ္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ အဲဒီ ႏွင္းေတြကို သူ မက်ေစခ်င္မိေတာ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒီလိုအခိ်န္မွ က်ေနဦးမယ့္ ႏွင္းပြင့္ႏွင္းဖတ္ေတြက လူေတြရဲ့ စိတ္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆြဲေဆာင္မႈ ရိွမွာတဲ့လဲ။ ေအးခဲလြန္းလွတဲ့ ရာသီဥတုကို ျဖတ္လာရတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီအခ်ိန္မွာ ႏွင္း ကုိ မလုိလားေတာ့ဘူးေလ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွင္းေတြကေတာ့ က်ပါလိမ့္ဦးမည္။

***

ေနာက္တေန႔…။

ဒီႏိုင္ငံ ရာသီဥတုကုိ ႏွစ္အတန္ၾကာေအာင္ ျဖတ္ဖူးၿပီဆုိေတာ့ ႏွင္းက်တယ္ ဆုိတာက သူ႔အတြက္ ထူးထူးျခားျခားေတာ့ ဆန္းက်ယ္မေနေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုတႀကိမ္မွာေတာ့ အခ်ိန္လြန္ေနတဲ့ ႏွင္းေတြ က်လာတာကို သူ ထုိင္ေငးခ်င္လာသည္။

၀န္းက်င္တခြင္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေနေရာင္က မရိွတတ္ရိွတတ္ နည္းပါးလွစြာျဖင့္ ျမင္ေလရာမွာ အုံ႔မိႈင္းမိႈင္း ျဖစ္ေန၏။ စိမ္းႏုႏုအဖူးေတြ ထြက္စျဖစ္ေပမဲ့ ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖစ္ေနဆဲ အပင္ေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ေနတဲ့ ေလ႐ိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ယိမ္းခါေနၾကသည္။ လုံေနေအာင္ ေစ့ထားတဲ့ မွန္တံခါးကုိ ေလလာတိုးေနသံ တ၀ီွး၀ွီးက ေလနတ္မင္းရဲ့ ေဒါသကုိ ကုိယ္စားျပဳေနေလေရာ့သလား ထင္ရ၏။

သူ လွမ္းေမွ်ာ္ေငးေနရာရဲ့ ဟိုဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ကားပါကင္ေနရာ တခု…။ ကားေတြ ကင္းရွင္းပါးလ်ားေနေသာ အဲဒီ ကြင္းငယ္ေလးထဲကုိ အနီေရာင္ကားတစီးက ဒေရာေသာပါးျဖင့္ ေျပးဆိုက္လာ၏။ ၿပီးေနာက္ ကားထဲမွ အရပ္ ဂလန္ဂလားႏွင့္ လူတေယာက္ အေဆာက္အဦ တခုထဲကို ခက္သြက္သြက္ေလး ေျပး၀င္သြားသည္။

ေနာက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလုံးမွာ ေလတိုက္သံေတြကသာ မင္းမူသြားျပန္သည္။

***

ေဟာ…။

ႏွင္းေတြ စ က်လာပါၿပီေကာ…။ ပထမေတာ့ အျဖဴေရာင္ အမႈန္ေလးေတြကုိ တေယာက္ေယာက္က မိုးေပၚကေန က်ဲခ်လိုက္သလို ခပ္ပါးပါး…။ ထူးဆန္းတာက ႏွင္းေတြက်လာတာနဲ႔ ေစာေစာက ေဒါသၾကီးေနတဲ့ ေလက ျငိမ္သက္သြားသည္။့ ႏွင္းေတြကုိ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ က်ခြင့္ေပးဖုိ႔အတြက္ အလိုက္သိလွစြာ ျငိမ္သက္ေပးတာလားလို႔ ထင္စရာ…။

တစတစနဲ႔ သည္းလာတဲ့ ႏွင္းေတြက သူ႔ကို လိုလား၏ မလုိလား၏ ဆိုတာကို သိပ္လဲ ဂရုထားေနဟန္ မတူ…။ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ သူ႔ကို ခုံခုံမင္မင္နဲ႔ လက္ခံေနတာ လို႔ေတာင္ ထင္ေနႏုိင္ေသးသည္။ စိမ္းေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ေတြေပၚကို သူက ပုိင္စိုးပုိင္နင္းဆန္လွစြာပင္ အျဖဴေရာင္ ခ်ယ္ပစ္လုိက္၏။ အပင္ေပၚမွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ႏွင္းမႈန္တခ်ိဳ႔မွာေတာ့ တခ်က္တခ်က္ အလန္႔တၾကားခါခ်လိုက္တဲ့ ကိုင္းဖ်ားေတြေၾကာင့္ အပင္နဲ႔သူ ေရစက္ဆုံခြင့္ မရရွာ…။ ဇြဲၾကီးလွတဲ့ ႏွင္းတခ်ိဳ႔သာ အပင္ေပၚက်ေနခြင့္ ရေလသည္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါ…။ ႏွင္းက်တာ ရပ္သြား၏။ ႏွင္းေတြရဲ့ တခဏတာ ပုိင္စီးခြင့္ကို အငိုက္မိသြားတဲ့ ေလၾကမ္းက တစခန္း ျပန္ထလာေလေတာ့သည္။ ပုံဆိုးပန္းဆိုးနဲ႔ ႏွင္းျခစ္ကား တစီးကလဲ ကတၱရာလမ္းေပၚ က်မိတဲ့ ႏွင္းတခ်ိဳ႔ကို ညွာတာျခင္း အလ်ဥ္းမရိွစြာ တဂ်ီးဂ်ီးျဖင့္ ျခစ္ထုတ္ တြန္းဖယ္ပစ္လိုက္၏။

ေစာေစာက ကားရပ္ၿပီး အေဆာက္အဦထဲ ၀င္သြားတဲ့ ဂလန္ဂလားလူ ျပန္ထြက္လာျပန္သည္။ သူ႔ကားေပၚမွာ တင္က်န္ေနတဲ့ ႏွင္းေတြကုိ ေတြ႔ေတာ့ သိပ္မလိုလားေလဟန္ တခဏေတာ့ ေတြၾကည့္ေန၏။ ေနာက္ေတာ့လဲ ျပတ္ျပတ္သားသားႏိုင္လွစြာျဖင့္ပင္ ကားေနာက္ဖုံးထဲက ႏွင္းျခစ္တံ ျဖင့္ သူ႔ကားေပၚက ႏွင္းေတြကုိ ဖယ္ရွားပစ္လုိက္သည္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွင္းေတြက သူ႔ကို လုိလားဟန္ရိွပုံေပၚတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြေပၚမွာသာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ေမွးစက္ေနျပန္ေတာ့သည္။ ႏွင္းျခစ္ကားေၾကာင့္ နာက်င္တဲ့ႏွင္း၊ အပင္ေတြေပၚကေန ၀႐ုန္းသုန္းကား ျပဳတ္က်လာတဲ့ ႏွင္းေတြကလဲ ျမက္ခင္းစပ္မွာ၊ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ထင္က်န္ေနရရွာ၏။

ျမက္ခင္းကေရာ…၊ သူတုိ႔ကို ၾကာရွည္ လက္ခံပါမယ္တဲ့လား…။ ဟင့္အင္း၊ တခဏေပါ့။ ေနာက္တေန႔ နံနက္ ေနေရာင္လာရင္ ေဟာဒီႏွင္းေတြ အရည္ေပ်ာ္ရပါလိမ့္မည္။ ႏွင္းေတြ အရည္ေပ်ာ္တဲ့ မ်က္ရည္ကုိေတာ့ ျမက္ခင္းက တခဏေတာ့ သည္းခံၿပီး စိုစြတ္ခြင့္ ေပးပါလိမ့္ဦးမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ႏွင္းဆုိတာ အရည္ေပ်ာ္ရမွာပဲေပါ့…။

ေနာက္က်ၿပီး က်တဲ့ႏွင္းေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔ စိတ္ညစ္ရသည္။ ေနေရာင္ကို လိုလားသူက ႏွင္းေတြကို အျပစ္တင္၏။ ဒီအခ်ိန္က်မွ က်ရန္ေကာ လို႔ ေစာေၾကာသူေတြလဲ ရိွေနႏိုင္ပါေသးသည္။

ဘယ္သူမွ သတိမထားမိလိုက္တာကေတာ့ ေနာက္က်တဲ့ႏွင္းေတြက ကမၻာေျမကို တခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ အလွဆင္ေနတာကုိပါ…။ စိမ္းေနတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ေတြ၊ ေငါင္းစင္းစင္းႏိုင္လွတဲ့ အပင္ေတြ၊ မည္းညစ္ညစ္အေရာင္နဲ႔ အိမ္ေခါင္မိုးေတြကို ႏွင္းရဲ့ ႐ိုးဂုဏ္ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္က အလွၾကြယ္ေနေစခဲ့တာကေတာ့ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္…။

တခုေတာ့ ရိွသည္။

သူ႔အတြက္ အခိ်န္ဆိုတာဟာ တခဏေလး ဆိုတာကုိေတာ့ ႏွင္းေတြ ေမ့ထားလုိ႔မျဖစ္ပါ။

***

ကလိုေစးထူး

သႀကၤန္ခါေတာ္…ေရကစားၾကတာ…

ေရသန္႔ပုလင္း ငါးပုလင္း၊ အခ်ိဳရည္ဘူး ေလးငါးဘူးနဲ႔ အတူတူ ဘီယာဘူး ၂၀ ခန္႔ကို ထည့္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရခဲဘူးက အေတာ္ေလးေတာ့ ေလးေနေလၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဖိုးေတ ပုခုံးမွာ လြယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သိပ္အေလးႀကီးေတာ့ မဟုတ္လွ…။

`ျမန္ျမန္သြားေတာ့၊ အခုေလာက္ဆို မ႑ပ္ေတြမွာ လူက်ေနေလာက္ၿပီ´

ဆုိင္ရွင္ ဦးမႈံႀကီးရဲ့ ေလာေဆာ္သံေၾကာင့္ ဖိုးေတတေယာက္ ေခါင္းကုိ ခပ္ဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ျပလုိက္ရင္း ဆုိင္ထဲမွတဆင့္ လမ္းမႀကီးဆီကို ထြက္လာေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းဆီက သႀကၤန္မ႑ပ္မ်ားမွ သီခ်င္းသံ၊ လူသံေတြက ဖိုးေတကို ႀကိဳဆိုေနေလေတာ့သည္။

***

ဖိုးေတတို႔ ေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္က လူေတြက သႀကၤန္ေရာက္ရင္ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေရကစားဖုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ သၾကၤန္တြင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေရကစားႏိုင္ဖို႔ေလာက္အထိလဲ သူတို႔ရဲ့ စား၀တ္ေနေရး အေျခအေနက အဆင္ေျပေနတာ မဟုတ္…။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေပ်ာ္ၾကသည္။ အေၾကာင္းက သႀကၤန္ကာလမွာက တျခားအခ်ိန္ေတြထက္စာရင္ ေငြရလြယ္သည္၊ ေရသန္႔ဘူး လိုက္ေကာက္သူေတြက သၾကၤန္မ႑ပ္ေတြကေန ေရသန္႔ဘူးေတြ အမ်ားႀကီး ရႏိုင္သလို ဘီယာဘူးခြံကလည္း ထုနဲ႔ေထး ရႏိုင္ေသးေတာ့ ဘူးခြံေတြလဲ ေကာက္၊ လူခ်မ္းသာေတြ ေပ်ာ္ေနတာကိုလဲ လမ္းေပၚကေန ေငးေမွ်ာ္ရင္း ေရာေပ်ာ္…။ ဆုိေတာ့ ဒီရပ္ကြက္က လူေတြ သၾကၤန္ကို ေပ်ာ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ က်သည္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေသးသည္။

ဖိုးေတကေတာ့ တျခားလူေတြထက္စာရင္ အခြင့္အလမ္း ပုိရတာပဲေျပာရမလား၊ ကံပိုေကာင္းတာပဲ ေျပာရမလားေတာ့ မသိ…။ ဖိုးေတ ပလတ္စတစ္ေကာက္ၿပီး သြားသြားသြင္းတဲ့ ဒိုင္ျဖစ္သူက အာမခံေပးတာေၾကာင့္ ဦးမႈံႀကီးရဲ့ ဆိုင္က ေရသန္႔ပုလင္း၊ အခ်ိဳရည္ဘူးနဲ႔ ဘီယာဘူးေတြကို ေခါက္ျပန္ေၾကးနဲ႔ ယူေရာင္းခြင့္ရသည္။ ဦးမႈံႀကီးဆိုင္က ယူလာတာေတြကုိ သူလိုခ်င္တဲ့ ေစ်းအတုိင္း ျပန္သြင္းေပးရသည္။ ဦးမႈံႀကီး လိုခ်င္တဲ့ ေစ်းထက္ ပုိၿပီး ေရာင္းလို႔ရတာကေတာ့ ဖိုးေတရတဲ့ အျမတ္ေပါ့…။

ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ အခ်ိဳရည္ဘူးေတြကေတာ့ ပုံမွန္ေစ်းထက္ ေလးငါးဆယ္ပဲ တင္ေရာင္းေပမယ့္ ဘီယာဘူးကေတာ့ လာ၀ယ္တဲ့လူ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ဖိုးေတရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားက ေစ်းႏႈန္းက အတက္အက်ရိွေလ၏။

***

သႀကၤန္မွာ ဖိုးေတ မွတ္မွတ္ရရ ေရကစားခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ဆိုလို႔ တႏွစ္မွ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မရိွခဲ့ရပါ။ အသက္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ႏို႔ဆီခြက္ အစုတ္ေလး တလုံးနဲ႔အတူ ပလတ္စတစ္ပုံးေလး တပုံးလြယ္ရင္း ကစားခဲ့ရဖူးေသးသည္။ တျခားကေလးေတြကို ေရႁပြတ္ေတြ ဘာေတြလဲ သူ႔အေမက ၀ယ္မေပးႏိုင္ေတာ့ ႏို႔ဆီခြက္နဲ႔ ကစားရတာကိုက အခြင့္အေရး တခုပင္…။

အခုေတာ့ အဲဒီအခြင့္အေရးေလးပင္ ဖိုးေတ မရေတာ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့ အထဲ ၾကာေလေလ ရွာရခက္ခဲေလ ျဖစ္ေနတဲ့ ေငြေၾကာင့္ သၾကၤန္ဆိုတာက ဖိုးေတအတြက္ေတာ့ ေငြပိုရတဲ့ အခ်ိန္လို႔ပဲ နားလည္လာရေတာ့သည္။

***

~~~ ေတာင္ေပၚက ရွမ္းေလး ေလွ်ာ္ထမ္းလို႔ေျပး ~~~ တိုတဲ့ေလွ်ာ္ကတို ~~~ ရွည္တဲ့ေလွ်ာ္ကရွည္ ~~~

ဖိုးေတေရာက္ေနတဲ့ မ႑ပ္ေရွ႔မွာ သႀကၤန္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔အတူ အသံေတြက ဆူညံေန၏။ ေရပက္ခံ ကားေတြက တစီးၿပီး တစီးျဖတ္သြားသလုိ လူေတြကလဲ တေဟးေဟး တဟားဟားျဖင့္ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ လြင့္စင္လာေသာ ေရမႈန္ေတြၾကားမွာေတာ့ `ေရသန္႔ဘူးရမယ္၊ အခ်ိဳရည္ရမယ္၊ ဘီယာရမယ္´ ဆိုတဲ့ ဖိုးေတရဲ့ အသံ တစာစာက လြင့္ပ်ံ႕ေန၏။

`ေဟ့ေကာင္ေလး၊ လာဦး´

`လာၿပီ…၊ လာၿပီ´

ေရပက္ခံ ကားတစီးေပၚကေန လွမ္းေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ဖိုးေတ အျမန္ေျပးသြားရသည္။ မေျပးလို႔လဲ မျဖစ္၊ ဖိုးေတလိုပင္ ဘီယာဘူးလိုက္ေရာင္းေနတဲ့ တျခားေကာင္ေတြက ရိွေသးသည္။

`ဘီယာတဘူးေပးကြာ၊ ဘယ္ေလာက္လဲ´

`၆၀၀´

`အာ…၊ မင္းဟာကလဲ ဆိုင္မွာေတာင္ ၅၀၀ ပါကြ´

`သႀကၤန္ေလ သႀကၤန္၊ အကုိႀကီးက သေဘာေကာင္းပါတယ္´

သႀကၤန္နဲ႔ ေစ်းတက္တာနဲ႔ ဆိုင္တာမဆိုင္တာ ဖိုးေတမသိ၊ သိစရာလဲ မလုိပါ။ ဖိုးေတသိတာက ၀ယ္သူအသံကို နားစြင့္ထား၊ ေခၚသံ တခုခုၾကားတာနဲ႔ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ အျမန္ေျပးဖို႔၊ ၀ယ္သူ အေျခအေနကိုလုိက္ၿပီးေတာ့ ေစ်းေရာင္းတတ္ဖို႔က အဓိက…။

`အေမ့ေခၽြးမ ေပ်ာက္လို႔ရွာ ေတြ႔ၿပီ၊ ေတြ႕ၿပီ သူပဲ သူပဲ´

`ရွာပုံေတာ္ မင္းသားႀကီး မ႑ပ္တကာ ေရာက္ခဲ့ၿပီ…ေဟ့…ေဟ့…ေ၀း´

`ေ၀း…ေဟး…ေဟး´

ဂ်စ္ကားတစီးေပၚမွာ အျပည့္အသိပ္ပါလာတဲ့ လူေတြရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံေတြန႔ဲ အတူ မ႑ပ္ေရွ႔မွာ ေရပက္သံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ဆူညံသြားျပန္သည္။

`ဘီယာက်န္ေသးလားေဟ့ ~~~ ဘီယာက်န္ေသးလားေဟ့´

အတန္ငယ္ မူးေနဟန္တူတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ သီခ်င္းေအာ္ဆုိသံရဲ့ အဆုံးမွာပင္ ဖိုးေတက အဲဒီကားနားကို ေရာက္ေနၿပီ။ `အကို၊ ဘီယာရမယ္´ လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ကားတစီးလုံး ေ၀ါခနဲ ပြဲက်သြားသည္။

`ဘယ္ႏွစ္ဘူး ရိွလဲကြ၊ မင္းဆီမွာ´

`ငါးဘူးေလာက္ ရိွတယ္ အကို´

`ေအး၊ အကုန္ေပးကြာ၊ ေရာ့ပိုက္ဆံ၊ ျပန္မအမ္းနဲ႔´

လက္ထဲကိုေရာက္လာတဲ့ တေထာင္တန္ ေလးရြက္ကိုၾကည့္ၿပီး ဖိုးေတမ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ထဲကေနလဲ `ဒီလိုလူမ်ိဳး မ်ားမ်ားလာပါေစ´ လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ေသးသည္။ မူးေနတဲ့ လူငယ္ကေတာ့ ဘာမွမသိ၊ ေငြစကၠဴအထပ္လိုက္နဲ႔ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္ၿပီး လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ဘီယာဘူးေတြကုိ တျခားလူေတြကိုလဲ ေပး၊ သူကုိယ္တုိင္လဲ တရွဴးရွဴးႏွင့္ ေမာ့ေသာက္ေနေလသည္။

ညေနေစာင္းလို႔ ေရပက္ခံ မ႑ပ္ေရွ႔မွာ လူေတြ စဲသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးေတလဲ ဦးမႈံႀကီးဆိုင္ကေန ေျခာက္ေခါက္ခန္႔ ယူေရာင္းၿပီးေလၿပီ။ ဦးမႈံႀကီးကို ေနာက္ဆုံး တေခါက္ ေငြသြားအပ္ၿပီး အျပန္မွာေတာ့ ခါးၾကားမွာ ေရလုံေအာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလး တလုံးနဲ႔ က်စ္ေနေအာင္ လိပ္ထားတဲ့ ေငြထုပ္ကေလးကို ဖိုးေတ ထုတ္ေရလိုက္သည္။ ပင္ပန္းရက်ိဳး နပ္လိုက္ပါသည္။ ဖိုးေတ ၃၆၅၀… ျမတ္လိုက္၏။

***

`သႀကၤန္ခါေတာ္ ေရကစားၾကတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ~~~ ေလာင္းကာပက္ကာ ေမာင္ရင္းႏွမပမာ ၾကည္လင္စြာ ~~~ အုိ ~~~ ေရကစားမွာ ေရကစားမွာ ~~~´

ညအခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရး မ႑ပ္တခုမွ သႀကၤန္ေတးသံက ပ်ံ႔လြင့္ေနျပန္သည္။ မ႑ပ္ရဲ့ ဟိုဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက လမ္းေပၚမွာေတာ့ ဖိုးေတတေယာက္ လက္ထဲက ေငြေတြကို ခပ္တင္းတင္း ကုိင္ထားၿပီး သူ သိပ္ႀကိဳက္ေပမဲ့ မစားရတာ ၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဆိုင္ကုိ ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလး လွမ္းေနေလ၏။

သြားရင္းနဲ႔ `အျပန္က်ရင္ေတာ့ အေမ့ဖို႔လဲ တထုပ္၀ယ္သြားမွပဲ´ လို႔ ေတြးေနလိုက္ေသးသည္။ ေၾသာ္၊…ေမ့လို႔။ အေမ့ေယာက္်ား ပေထြးအတြက္လဲ အရက္ျဖဴတထုပ္ေလာက္ေတာ့ ဆြဲသြားေပးမွ…။

သၾကၤန္ေတးသံေတြကေတာ့ လမ္းမထက္တြင္ ျမဴးပ်ံ႔ေနဆဲပင္…။

ကလိုေစးထူး

ပန္းတိုင္…?

==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>==>




<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==<==

မိႈႏႈတ္ခ်ိန္…

တေပါင္းကုန္လုိ႔ တန္ခူးဆန္းခဲ့ေလၿပီ။

မေန႔က ခဏတျဖဳတ္သာသာေလး ရြာလိုက္တဲ့ မိုးေၾကာင့္ ဘႀကီးဦးကုလားရဲ့ လယ္တဲကေလးကို မိုးထားတဲ့ အင္ဖက္အမိုးက စိုအိအိ ျဖစ္ေန၏။ ဒယ္အိုးပူပူထဲကို ေရအနည္းငယ္ ထည့္လိုက္သလို ရြာတဲ့မိုးက အပူဒဏ္ကို ပုိလုိ႔ေတာင္ တိုးေစေလေရာ့သလားေတာ့ မသိ၊ ညက အိပ္ရသည္မွာ တညလုံး အိုက္စပ္စပ္ႏွင့္မို႔ အဆင္မေျပလွပါ။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္ရာမွ ႏိုးစ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရကျပင္ကို ဆင္းခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးအမည္ ေဖာ္ျပမတတ္တဲ့ ေျမသင္းရနံ႔ေလးက တမ်ိဳးေက်နပ္စရာ…။

ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေတာ့မေယာင္ေယာင္ မနက္ခင္းက မြန္းတည့္ဖို႔ အားယူေနဆဲမွာပင္ ေကာင္းကင္တခြင္မွာ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြက မ်က္ေမွာင္ႀကီးႀကဳံ႕ၿပီး မိုးစက္ေတြကို ေ၀ါခနဲ သြန္ခ်လိုက္ျပန္ေလသည္။ မိုးရြာၿပီ ဆိုေတာ့လည္း ေစာေစာက ေနပူရိွန္ေၾကာင့္ အိုက္စပ္ေနေလဟန္ အင္ပင္ႀကီးေတြက အင္ဖက္ေတြ တရမ္းရမ္းျဖင့္ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြကို အားရပါးရၾကီး ခံယူေနသလို အင္ပင္ေအာက္က ဖက္ေႂကြေတြက ေျမႀကီးႏွင့္ တသားတည္း ျဖစ္ေအာင္ ပိုလို႔ပင္ ၀ပ္တြားေနေတာ့သည္။

မိုးတိတ္သြားျပန္ေတာ့ ေစာေစာက ပုန္းေနတဲ့ ေနမင္းက တခါ ထြက္လို႔ အလင္းျဖာျပန္၏။ မိုးရြာလိုက္၊ ေနပူလိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ၀န္းက်င္ တခြင္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘႀကီး ဦးကုလားက ေက်ာ္စြာ့ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

`ဒီပုံအတုိင္းဆို မနက္ျဖန္က်ရင္ ဖက္ဆြတ္မိႈေတြ ထြက္လိမ့္မယ္၊ မနက္က်ရင္ မင္းနဲ႔ နက်ယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ မိႈရွာထြက္ၾကေခ်´

***

ရန္ကုန္မွာေနတုန္းကေတာ့ သူ စားဖူးတဲ့ မိႈဆိုလို႔ ေကာက္႐ိုးမိႈ တမ်ိဳးသာ ရိွခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေတာင္မွ ေစ်းႀကီးလွတဲ့ အဲဒီ ေကာက္႐ိုးမိႈကို ေမေမက အၿမဲတမ္း၀ယ္မေကၽြးႏိုင္ရွာ…။ ဒါေပမယ့္ ရိွတဲ့ေငြေလးနဲ႔ ျခစ္ျခဳတ္၀ယ္လာတဲ့ ေကာက္႐ိုးမိႈေလး နည္းနည္းကုိ ကန္ဇြန္းရြက္ေရာရာနဲ႔ ေမေမ တခါတေလ ေၾကာ္ေႂကြးရင္ေတာ့ သူတုိ႔ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းမေဖာ္စတမ္း အလုအယက္ စားခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိေနေသးသည္။

နယ္ကိုေျပာင္းလာျဖစ္ေတာ့ ၿမိဳ႔ႀကီးသား ေကာက္႐ုိးမိႈကိုပါ ခြဲလို႔ ေတာသားမႈိေတြကို ျမည္းစမ္းခြင့္ ရေတာ့၏။

ေတာက မိႈေတြထဲမွာ အလြန္အင္မတန္ ေပါမ်ားၿပီး မိုးၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ ၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ နည္းနည္းေလာက္ ရြာလိုက္တာနဲ႔ ေပါက္ေလ့ရိွတာက သစ္တုံးမိႈ …။ ေက်ာင္းကို မသြားခင္ မနက္ခင္းတခုမွာ ၿခံေထာင့္က သရက္ေဆြးတုံးမွာ တြယ္ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ အဲဒီ သစ္တုံးမႈိေတြကို ေမေမက သြားႏႈတ္လာၿပီး ဟင္းခ်ိဳအျဖစ္ ခ်က္ေကၽြးခဲ့သည္။ အဲဒီမိႈက ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေသာက္ရင္ အင္မတန္ခ်ိဳၿပီး အရသာရိွသေလာက္ ေၾကာ္စားလို႔ေတာ့ မေကာင္း…။

ေတာမွာ ေနာက္ထပ္ေပါမ်ားတဲ့ မိႈတမ်ိဳးကေတာ့ ၀ါးမိႈ…။ မိုးဦးက်စဆုိလ်င္ ေတာင္ယာမီးရွဳိ႕ထားတဲ့ ၀ါး႐ုံပင္အေဟာင္း အေဆြးေတြမွာ ႁပြတ္သိပ္ေနေအာင္ ေပါက္တတ္သည့္ ၀ါးမိႈညိဳညိဳေတြကို လိုက္ႏႈတ္ရင္ လြယ္သြားတဲ့ ပလိုင္းနဲ႔ အျပည့္အေမာက္ ရေလ့ရိွသည္။ ၀ါးမိႈက မိုးေရထိရင္ ယားတတ္တာမို႔ မိႈႏႈတ္ေနရင္း မိုးရြာလာရင္ အင္ဖက္ေတြနဲ႔ အလ်င္အျမန္ အုပ္ကာၿပီး အိမ္ကို အျမန္ျပန္ေျပးရသည္။ စားမကုန္ေသာက္မကုန္ေအာင္ ရလာတဲ့ ၀ါးမိႈေတြက ေရာင္းတန္းလဲ သိပ္မ၀င္လွတာမို႔ ေၾကာ္စားလုိ႔ ပိုတဲ့ ၀ါးမိႈေတြကို လူႀကီးေတြက အခ်ဥ္သိပ္ထားတတ္ၾက၏။

ၾကက္တူေရြးမိႈ ကိုေတာ့ သူတုိ႔လုိ႔ ကေလးေတြကို လူႀကီးေတြမပါဘဲ အႏႈတ္မခိုင္းေပ။ ျဖဴနီေရာရာ အေရာင္ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ အဲဒီမိႈထဲမွာ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္တတ္တဲ့ မိႈေတြလဲ ေရာပါတတ္တာမို႔ တခ်ိဳ႔လူႀကီးေတြ ကိုယ္တုိင္ကုိက အဲဒီမိႈကို ေတြ႔ရင္ ေရွာင္တတ္သည္။

ေနာက္ထပ္ စားလို႔ရတဲ့ သူတို႔ ေဒသအေခၚ အဘုိးႀကီးနားရြက္မိႈ၊ ႂကြက္နားရြက္မိႈေတြလဲ ရိွေသးေပမယ့္ အဲဒီမိႈေတြကေတာ့ တခါရမွ အနည္းငယ္မွ်သာမို႔ သိပ္ေတာ့ တရင္းတႏွီးမျဖစ္လွ…။

သူတို႔ နယ္ဘက္မွာ မာနအႀကီးဆုံး၊ တနည္းအားျဖင့္ ေစ်းအေကာင္းဆုံး မိႈက ဘာလဲလုိ႔ ေမးရင္ေတာ့ ေတာင္ပို႔မိႈ ဟု ေျဖရပါလိမ့္မည္။ ေျခတံအတိုမ်ိဳး၊ အရွည္မ်ိဳး ႏွစ္မိ်ဳး ေပါက္ေလ့ရိွတဲ့ ေတာင္ပို႔မိႈကုိ အုန္းႏို႔နဲ႔ ခ်က္ထားတာ စေတြ႔တုန္းက သူ တအ့ံတၾသ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ပုိ႔မိႈရဲ့ အခ်ိဳနဲ႔ အုန္းႏို႔ရဲ့ အဆိမ့္ ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းလိုက္ေတာ့ အရသာက အလြန္ထူးကဲလွသည္။ ေသြးတိုးေရာဂါသမားမ်ားအတြက္ေတာ့ သိပ္ေခ်ာင္မည္ မဟုတ္ေသာ မစားသင့္တဲ့ မိႈဟင္းတခြက္ေပါ့…။

အခု သူတုိ႔ သြားႏႈတ္မည့္ ဖက္ဆြတ္မိႈကေတာ့ အခုလို ေနပူလိုက္ မိုးရြာလိုက္ျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္ အင္ဖက္ေတာထဲမွာ ေပါက္ေလ့ရိွသည္။ အဖူးအငုံေလးက စားလို႔ေကာင္းသလို ပြင့္အာသြားတဲ့ ဖက္ဆြတ္မိႈကလဲ တမ်ိဳးစားလို႔ေကာင္းတာပင္…။

***

`ေဟ့ေရာင္ေတြ၊ ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ၾကေလကြာ´

ေရွ႕ကသြားေနတဲ့ ေက်ာ္စြာနဲ႔ ဖိုးေကာက္က အင္ဖက္ေတြကို တေဖ်ာေဖ်ာ ျဖတ္နင္းၿပီး ေတာသားေျခလွမ္းေတြန႔ဲ ခပ္ျမန္ျမန္လွမ္းႏိုင္သေလာက္ ေတာမက်ၿမိဳ႔မက် သူ႔မွာက ဟိုဟိုဒီဒီေငးလိုက္၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ကို အမွီလိုက္ရလုိက္နဲ႔ အဆင္က မေျပလွ…။ ဒါေတာင္ ေက်ာ္စြာက တခ်က္ခ်က္မွာ ရပ္ၿပီး ႏွာေခါင္းတရွဳံ႔ရွဳံ႕နဲ႔ တခုခုကို စူးစမ္းရွဳရွိဳက္လို႔ ေတာ္ေသးသည္။ `အဲဒါ ဘာလုပ္တာလဲ´ လို႔ ေမးေတာ့ `မိႈအနံ႔ကို ခံတာ´ …တဲ့။

ဘႀကီးဦးကုလား ေျပာေတာ့သာ ဖက္ဆြတ္မိႈ ထြက္ေလာက္ၿပီ…တဲ့။ အခုေတာ့ မိႈက ထင္ထားသေလာက္ မရေသးေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ႏိုင္လြန္းတဲ့ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေနာက္ကို လိုက္ရတာ စိတ္က သိပ္မရွည္ခ်င္ေတာ့…။

`ေဟာ…၊ ဟုိမွာ´

အင္ဖက္ေႂကြေတြနဲ႔ အတန္ငယ္ ရွဳပ္ပြေနတဲ့ ၿခဳံစပ္စပ္တခုကို ဖိုးေကာက္က လက္ညိွဳးထိုးျပလို႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စုစု၊ စုစုနဲ႔ ေပါက္ေနတဲ့ ဖက္ဆြတ္မိႈ ေလးငါးပြင့္…။ ေက်ာ္စြာကေတာ့ သိပ္အားမရလွဟန္…။ ပလိုင္းကိုယ္စီသာ လြယ္လာၾကေပမယ့္ အခုမွ တပိႆာပင္ မျပည့္တတ္ေသးတာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ အားေလ်ာ့စ ျပဳလာၾကသည္။

`ဒီကုန္း တကုန္းေပၚ တက္ၾကည့္ၿပီးရင္ေတာ့ တဲကို ျပန္မယ္ကြာ´

ေက်ာ္စြာ့အေျပာကို သူနဲ႔ ဖိုးေကာက္က တက္ညီလက္ညီျဖင့္ အျမန္ေခါင္းျငိမ့္လုိက္ျပရင္း ကုန္းမို႔မို႔ေလးေပၚကို သုံးေယာက္သား တက္လို႔ ဦးေခါင္းေတြကလဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လုိက္ေငးေနရသည္။ ခဏခဏ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ေသာ သူ႔ကို `နက်ယ္ေကာင္၊ ျမန္ျမန္လာဟ´ လို႔ ေျပာရတာကလဲ ခဏခဏ…။ ကုန္းမို႔မို႔ရဲ့ ဟိုဘက္ အဆင္းမွာေတာ့…

`လာ၊ လာ… ျမန္ျမန္လာၾကေဟ့´

လားလား…၊ နည္းနည္းေနာေနာ ဖက္ဆြတ္မိႈေတြမဟုတ္…၊ ကုန္းေလွ်ာေျပေျပေလး တေလွ်ာက္ ေပါက္ေနလိုက္သည္မွာ ဟိုနားစုစု ဒီနားစုစုႏွင့္ ေဖြးခနဲ…။ အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ေခါင္းငုံ႔ႏႈတ္ေနေသာ သူ႔ကို `နက်ယ္ေကာင္၊ မိႈအပြင့္ေတြ ေၾကမကုန္ေအာင္ ႏႈတ္ေနာ္´ လုိ႔ ဆရာလွမ္းလုပ္ေသာ ဖိုးေကာက္ကို `ေအာင္မာ၊ ငါသိပါတယ္ကြ´ လို႔ လွမ္းေျပာရေသးသည္။

ဖက္ဆြတ္မိႈ တကယ္ေပါက္ရင္ အဲဒီေလာက္ေတာင္ မ်ားမ်ားရတတ္တာ သူ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ေတြ႔ဖူးျခင္းပင္…။ သူတုိ႔ သုံးေယာက္ လြယ္လာတဲ့ ပလိုင္းသုံးလုံး ျပည့္သြားတာေတာင္ မိႈအစု သုံးေလးစု ႏႈတ္ဖို႔ က်န္ေနေသးသည္။ ဖိုးေကာက္က သူ႔ပုဆိုးကို လည္ပင္းေရွ႔မွာ သိုင္းၿပီး ထပ္ႏႈတ္ရသည္။

မႈိအားလုံး ကုန္စင္ေအာင္ ႏႈတ္အၿပီး သူတို႔ရဲ့ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ မိႈရတဲ့ မ်က္ႏွာကိုယ္စီနဲ႔ သြက္လုိ႔လက္လုိ႔ေပါ့…။

***

ေနာက္တေန႔ မနက္…။

ၿမိဳ႔ကေလးရဲ့ မနက္ခင္းေစ်းမွာ နားက်ယ္ေကာင္ေလး၊ ေက်ာ္စြာနဲ႔ ဖိုးေကာက္တုိ႔ သုံးေယာက္ေယာက္ အႀကီးေဒၚလွသန္း အင္ဖက္နဲ႔ ထုပ္ေပးလုိက္တဲ့ ဖက္ဆြတ္မိႈ တပိႆာထုပ္ေတြကို ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးရဖုိ႔အတြက္ အားရပါးရေအာ္ဟစ္ ေရာင္းခ်ေနေလေတာ့သည္။

ကလိုေစးထူး

သူနဲ႔ က်ေနာ္…

သူနဲ႔ က်ေနာ္ စတင္ သိကၽြမ္းခဲ့တာေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္သာသာခန္႔ ရိွပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စသိကတည္းက အခုအခ်ိန္ထိ ေလေပးေျဖာင့္တယ္ရယ္လို႔ တခါမွ မရိွ။ ေလေပး ေျဖာင့္ရေအာင္ကလဲ သူနဲ႔က်ေနာ္က ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ေလွ်ာက္ေနၾကသူေတြ။ ဦးတည္ခ်က္ျခင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ျခင္းေတြက တျခားစီ။ အင္မတိအင္မတန္ ရွားပါးေသာ အခ်က္တခ်ိဳ႔ကလြဲရင္ သူနဲ႔က်ေနာ္က ဆန္႔က်င္ဘက္မွ တကယ့္ ဆန္႔က်င္ဘက္။

သူ နဲ႔ စတင္ ဆုံျဖစ္တာကေတာ့ အင္တာနက္ ခ်က္ရြမ္း တခုထဲမွာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က စာေတြဘာေတြ ဟုတ္တိပတ္တိ မေရးျဖစ္ေသး…။ ခ်က္ရြမ္းထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္တာ မ်ားေနရင္း၊ တခါတေလလဲ စစ္တပ္က ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ပင္ စစ္သားတေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူနဲ႔လဲ ရန္ျဖစ္ခဲ့တာကပဲ သိကၽြမ္းမႈရဲ့ အစျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အျမဲတမ္း ၀င္ေနက် အဲဒီ ခ်က္ရြမ္း ပိတ္သိမ္းသြားေတာ့လဲ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ဆုံလိုက္တိုင္း ျငင္းၾကစၿမဲ။ အဓိကကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ႏိုင္ငံေရးေပါ့…။

သူ႔ကုိ က်ေနာ္က စစ္ဗိုလ္တေယာက္ ဆိုတဲ့ အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္မရ…။ က်ေနာ့္ အျမင္မွာ သူတုိ႔လို စစ္ဗိုလ္ဆိုတဲ့ ငနဲေတြက အာဏာရွင္ေလာင္းေလးေတြ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အခုလက္ရိွ သူတို႔ရဲ့ အႀကီးအကဲ ဟိုလူႀကီးေတြလိုပဲ တိုင္းျပည္ကို ဒုကၡေပးဦးမွာ ဆိုတဲ့ အျမင္က စိတ္ထဲကေန ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္လုိ႔မရ။ အဲဒီလုိပဲ သူကလဲ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္လုိ႔ရပုံ မေပၚပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ သူကေျပာတာကို က်ေနာ္နားေထာင္ေပးတာ ရိွခဲ့သလို က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ေတြကိုလဲ သူက နားေထာင္ေပးခဲ့တာေတြ ရိွတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ျငင္းခုန္ရင္းနဲ႔ပဲ ေျပာမနာဆိုမနာေတြလို ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။

တခါတုန္းက က်ေနာ္က `က်ေနာ္ ေပၚတာ အထမ္းသမား´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ေရးေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို ေမးခဲ့တယ္။ `စစ္တပ္က ေပၚတာေတြ ဘာလို႔ဖမ္းေနရတာလဲ၊ ခင္ဗ်ားသိလား´ တဲ့။ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ `ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ မသိေပမယ့္၊ မင္းတို႔ စစ္တပ္က ကုိယ့္ျပည္သူကို စစ္ဆင္ဖုိ႔ ကိုယ့္ျပည္သူကိုပဲ ျပန္ခုိင္းတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး´ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူျပန္ေျပာဖူးတာက…

`စစ္တပ္က ေပၚတာ ထမ္းခိုင္းရတယ္ဆိုတာက တျခားတုိင္းျပည္ေတြလို ရဟတ္ယာဥ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေရွ႔တန္းစစ္ဆင္ေရးအေရာက္အထိ ရိကၡာလိုက္ပို႔ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ မရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူပုန္ကေတာ့ ရိွေနတယ္။ သူပုန္ရိွေတာ့ တိုက္ရတယ္။ တိုက္ေတာ့ ဒီလက္နက္ေတြ၊ ရိကၡာေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ခ်ည္း မသယ္ႏိုင္တဲ့အခါ ရတဲ့နည္းကို သုံးရတယ္။ ကဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ ေအးခ်မ္းေနရင္ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တိုက္စရာ မလိုေတာ့ရင္ ေပၚတာ ဘယ္ဖမ္းေတာ့မလဲဗ်ာ´…တဲ့။

အဲဒီတုန္းကလဲ က်ေနာ္နဲ႔သူ ျငင္းလုိက္ၾကတာ တညလုံးနီးပါးပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရးထားတဲ့ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ တခုေတာ့ ေျပာတယ္။ `က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တပ္လဲ အဲဒီကိစၥက အေတာ္ေလး နာမည္ပ်က္တယ္ဗ်ာ´ တဲ့။

သူက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဆိုရင္ အေတာ္ေလး ပုတ္ပုတ္ခတ္ခတ္ ေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်မ်ိဳးက်ရင္လဲ သူနဲ႔ က်ေနာ္ စကားလုံးေတြနဲ႔ ဖိုက္တင္ပေလးရျပန္တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ကို သူ အၿမဲလိုလို အႏိုင္ယူ ေျပာတဲ့စကားတခြန္း ရိွခဲ့တယ္။ `ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထဲမွာ ဒီမိုကေရစီ မရပါေစနဲ႔ လို႔ ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနတဲ့လူေတြ ရိွေနတယ္´ တဲ့။

အဲဒီေလာက္ေတာင္ အၿမဲတမ္း ျငင္းခုန္ ရန္ျဖစ္ေနရတဲ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ တခါမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား တစိတ္ထဲ တ၀မ္းတည္း ျဖစ္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ အေရွ႔ေတာင္အာရွ အားကစားပြဲက ေဘာလုံးပြဲမွာ ျမန္မာအသင္းကို အားေပးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ အုပ္စုကေန တက္လာတဲ့ ျမန္မာအသင္းက ဆီမီးဖိုင္နယ္မွာ ဗီယက္နမ္ကို ႏိုင္လုိက္တဲ့ေန႔ကဆို သူေရာ က်ေနာ္ပါ ထပ္တူထပ္မွ် ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသလို ဗိုလ္လုပြဲေရာက္မွ ထုိင္းကို ဂိုးျပတ္နဲ႔ ရွဳံးသြားေတာ့လဲ အတူတူပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ ၾကားက မတူညီတဲ့ ရပ္တည္မႈေတြ၊ တလမ္းစီေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းေတြကို ေမ့ထားခဲ့ႏိုင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က `မင္းနဲ႔ငါ ေဘာလုံးပြဲတပြဲေတာ့ အတူတူ ၾကည့္ခ်င္သားကြ´ လို႔ ေျပာေတာ့ သူ အေတာ္ၾကာၾကာ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့တယ္။

က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေတြ၊ သီခ်င္းေတြေရးတုိင္း သူက ဟိုအခ်က္ေထာက္ျပလိုက္၊ ဒီအခ်က္ေထာက္ျပလိုက္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို အျမဲေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ေရးတဲ့ `အေမ´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုေတာ့ အိမ္ေ၀းေနၾကသူခ်င္း တူတဲ့ စိတ္နဲ႔ ခံစားၿပီး နားေထာင္ေပးခဲ့တယ္။

အခုေတာ့ သူနဲ႔ က်ေနာ္မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္လုိ႔ က်ရာေနရာမွာ တာ၀န္ထမ္းေနၿပီလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူမျပန္ခင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာသြားတဲ့ စကားေတြကိုေတာ့ မွတ္မိေနမိတယ္။ အခု အဲဒီ စကားေတြကို က်ေနာ္ ေဖာက္သည္ ျပန္ခ်ခ်င္ေနတယ္။ သူမျပန္ခင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

***

`ကုိကရင္ၾကီးေရ..၊ က်ေနာ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ တကယ့္တကယ္တမ္းဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ္က အျပင္ေလာကမွာ ဆုံေတြ႔ဖုိ႔ မလြယ္ကူတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေပမယ့္ ေရစက္လို႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ သိကၽြမ္းခြင့္၊ စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့တယ္။

ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္မရဘူး၊ အျမင္မၾကည္ဘူး။ အဲဒါကလဲ ရွင္းပါတယ္၊ က်ေနာ္က စစ္သားကိုး…။ စစ္ယူနီေဖာင္းကို၀တ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၾကည့္မရတဲ့ လူေတြရဲ့ ၾသဇာကို ခံေနမွေတာ့ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္မရတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ၊ ေဟာဒီ စစ္ယူနီေဖာင္းဆိုတာၾကီးကို ခင္ဗ်ား ဖယ္ၾကည့္လုိက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ျမင္ၾကည့္စမ္းပါ။ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားရဲ့ ညီငယ္အရြယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ ညီအကိုေတြပဲလုိ႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူးလား။

ေၾသာ္၊ ဒါျဖင့္လဲ ယူနီေဖာင္းခၽြတ္လိုက္ေပါ့ကြာတဲ့လား။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ အျမဲလုိလို ျငင္းေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက က်ေနာ္တုိ႔ေတြကို ေတြ႔လိုက္ရင္ အခုပဲ စစ္ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ပဲ လာပူးေပါင္းရေတာ့မေယာင္ေယာင္ သိပ္ေျပာတယ္။ ေဟာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ မပူးေပါင္းရင္းဘဲ က်ေနာ္တို႔ကို လူစင္စစ္ကေန ေခြးေတြနဲ႔ ႏႈိင္းေျပာလား ေျပာရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျပန္ေျပာရင္ေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ မခံ၊ ျပန္ခ်ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္နာေနရတဲ့ စစ္စည္းကမ္းနဲ႔ ဒီဘ၀ ဒီအေျခအေနထိ ေရာက္ေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေတြကုိေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သိမွာလဲ။ သိရင္လဲ ခင္ဗ်ားက `မင္းက စစ္တပ္ထဲ ဘယ္အခ်ိန္ဘာျဖစ္မယ္ ဆုိတဲ့ အတြက္အခ်က္နဲ႔ ၀င္လာတာကိုးကြ´ လုိ႔ ေျပာဦးမွာ မဟုတ္လား။

က်ေနာ့္ကို တခုေလာက္ ေမးခြင့္ျပဳပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားျဖစ္ေစခ်င္သလို အခု က်ေနာ္က ယူနီေဖာင္းကို ခၽြတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ဆီ လာပူးေပါင္းရင္ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ တကယ္ေကာင္းမလား၊ အဲဒီလို တုိင္းျပည္ေကာင္းပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္စစ္ဗိုလ္ေတြက စစ္တပ္က ထြက္ၾကေဟ့ ဆိုတာက အေျဖတခုလား ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ၿပီး ေျဖေပးပါဦး။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ စစ္နည္းဗ်ဴဟာေတြထဲက စဥ္းစားပုံတခုကို ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပမယ္။ စစ္ပြဲတခုကို သြားတုိက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကုိယ့္ဘက္မွာ ရိွတဲ့အေျခအေနကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရသလို တဖက္ရန္သူသာဆုိရင္ ငါ့ကို ဘယ္လိုျပန္တိုက္ႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လုိခုခံမလဲ ဆိုတဲ့ စဥ္းစားနည္းကိုလဲ ကိုင္ထားရမယ္ဗ်။ စစ္တုရင္ ကစားၾကသလိုေပါ့ဗ်ာ၊ ကုိယ္က ဒီအ႐ုပ္ကို ေရႊ႔ေတာ့မယ္ဆုိရင္ တျခားတဖက္က လူက ဘယ္အ႐ုပ္ကို ကုိင္ၿပီး ကုိယ့္ကို ျပန္ဖိအားေပးမလဲ ဆိုတာ မစဥ္းစားလိ႔ု မရဘူး။

က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း ရိွမေနဘူး။ ခင္ဗ်ားက ေျပာခ်င္ေျပာမယ္ `မင္းတုိ႔ကေရာ ရိွလို႔လား´ ဆိုၿပီးေတာ့…။ က်ေနာ္တို႔က ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း ရိွသည္ျဖစ္ေစ၊ မရိွသည္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ထဲက လက္နက္ကို သူတုိ႔ ေၾကာက္ေနရတာကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ `လက္နက္အားကိုးတယ္၊ အႏိုင္က်င့္တယ္´ လို႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ဒီနည္းဗ်ဴဟာနဲ႔ လတ္တေလာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဒီနည္းကို မစြန္႔လႊတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

ျပည္သူေတြ ကုိယ့္ဘက္မွာ ရိွေနေအာင္၊ ရိွလာေအာင္ ဘယ္လိုစည္း႐ုံးသင့္လဲ ဆိုတာဟာ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္ ကုိကရင္ႀကီးေရ…။ ႏိုင္ငံေရး ၀င္မလုပ္ရင္၊ ခင္ဗ်ားတို႔လိုမ်ိဳး က်ေနာ္တုိ႔ကို မတိုက္ခိုက္ရင္ဘဲ တာ၀န္မေက်ေတာ့သလိုလို၊ ႏိုင္ငံေရး အသိစိတ္နည္းေနသလိုလို ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေျပာတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ၾကာေလေလ သူတို႔က သတ္သတ္၊ ျပည္သူက သတ္သတ္ ျဖစ္ေနေတာ့မွာကိုေတာ့ က်ေနာ္ ျမင္ေယာင္မိတာ အမွန္ပါပဲ။

စစ္တပ္ႀကီး ျပိဳကြဲမွ ေအးမယ္လို႔လဲ မထင္နဲ႔ဦးဗ်။ စစ္တပ္ၿပိဳကြဲဖို႔ေနေနသာသာ ခင္ဗ်ားေတြ႔ဖူးတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ အခ်င္းခ်င္းခ်တာ ခင္ဗ်ားျမင္ဖူးလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာသာ ဟိုလူက ဒီလူ႔ကို ေဆာ္လုိက္၊ ဒီအဖြဲ႔က ဟုိအဖြဲ႔ကို ဗ်င္းလိုက္နဲ႔ အလုပ္ေတြမ်ားေတာ့ အဲဒီ အခ်င္းခ်င္းခ်ေနတာကုိ ျမင္ရတဲ့ သာမန္ျပည္သူက ႏိုင္ငံေရးဆုိတာႀကီးကို စိတ္၀င္စားပါေတာ့မလားဗ်။

ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို စိတ္တိုေနတာလား၊ မတိုပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားမလဲ ထစ္ခနဲဆို စိတ္တိုတာက အရင္ကုိး…။ အဓိက အေျဖကို က်ေနာ္ေျပာခဲ့မယ္၊ ခင္ဗ်ားလက္ခံခ်င္လဲ လက္ခံ၊ လက္မခံေတာ့လဲ သေဘာပါပဲဗ်ာ။

အဓိကကေတာ့ လူညီဖို႔ပဲ ကိုကရင္ၾကီးေရ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ညီညြတ္ေနတာ ျမင္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ကို မုန္းေနတဲ့ ျပည္သူက ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို ပိုယုံၾကည္လာလိမ့္မယ္။ အခုကေတာ့…။ က်ေနာ္တို႔ ပန္းပန္ေနတုန္းပဲဗ်ိဳ႔။ အခုေန ခင္ဗ်ားျမန္မာျပည္ ျပန္လာရင္ေတာ့ က်ေနာ္ မဖမ္းခ်င္ဘူးေနာ…ဟဲဟဲ။ ကဲ…ကဲ၊ ေရစက္ဆုံရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ေနာ္ ေဘာလုံးပြဲ အတူတူၾကည့္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။´

***

အခုေတာ့ သူဘယ္ေရာက္ၿပီ က်ေနာ္ မသိရပါ။ ေရွ႔တန္းမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၿမိဳ႔ေပၚ စစ္တပ္တခုမွာလား က်ေနာ္ မသိပါ။

သူနဲ႔က်ေနာ္ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကရတဲ့ မေမ့ႏိုင္စရာ စကားေတြကေတာ့ ပဲ့တင္ထပ္ေနသလို စိတ္အစဥ္မွာ ျမည္ဟည္းေနဆဲ ျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပါ…။

ကလိုေစးထူး