သႀကၤန္ခါေတာ္…ေရကစားၾကတာ…

ေရသန္႔ပုလင္း ငါးပုလင္း၊ အခ်ိဳရည္ဘူး ေလးငါးဘူးနဲ႔ အတူတူ ဘီယာဘူး ၂၀ ခန္႔ကို ထည့္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရခဲဘူးက အေတာ္ေလးေတာ့ ေလးေနေလၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဖိုးေတ ပုခုံးမွာ လြယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သိပ္အေလးႀကီးေတာ့ မဟုတ္လွ…။

`ျမန္ျမန္သြားေတာ့၊ အခုေလာက္ဆို မ႑ပ္ေတြမွာ လူက်ေနေလာက္ၿပီ´

ဆုိင္ရွင္ ဦးမႈံႀကီးရဲ့ ေလာေဆာ္သံေၾကာင့္ ဖိုးေတတေယာက္ ေခါင္းကုိ ခပ္ဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ျပလုိက္ရင္း ဆုိင္ထဲမွတဆင့္ လမ္းမႀကီးဆီကို ထြက္လာေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းဆီက သႀကၤန္မ႑ပ္မ်ားမွ သီခ်င္းသံ၊ လူသံေတြက ဖိုးေတကို ႀကိဳဆိုေနေလေတာ့သည္။

***

ဖိုးေတတို႔ ေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္က လူေတြက သႀကၤန္ေရာက္ရင္ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေရကစားဖုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ သၾကၤန္တြင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေရကစားႏိုင္ဖို႔ေလာက္အထိလဲ သူတို႔ရဲ့ စား၀တ္ေနေရး အေျခအေနက အဆင္ေျပေနတာ မဟုတ္…။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေပ်ာ္ၾကသည္။ အေၾကာင္းက သႀကၤန္ကာလမွာက တျခားအခ်ိန္ေတြထက္စာရင္ ေငြရလြယ္သည္၊ ေရသန္႔ဘူး လိုက္ေကာက္သူေတြက သၾကၤန္မ႑ပ္ေတြကေန ေရသန္႔ဘူးေတြ အမ်ားႀကီး ရႏိုင္သလို ဘီယာဘူးခြံကလည္း ထုနဲ႔ေထး ရႏိုင္ေသးေတာ့ ဘူးခြံေတြလဲ ေကာက္၊ လူခ်မ္းသာေတြ ေပ်ာ္ေနတာကိုလဲ လမ္းေပၚကေန ေငးေမွ်ာ္ရင္း ေရာေပ်ာ္…။ ဆုိေတာ့ ဒီရပ္ကြက္က လူေတြ သၾကၤန္ကို ေပ်ာ္ၾကသည္မွာ သဘာ၀ က်သည္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေသးသည္။

ဖိုးေတကေတာ့ တျခားလူေတြထက္စာရင္ အခြင့္အလမ္း ပုိရတာပဲေျပာရမလား၊ ကံပိုေကာင္းတာပဲ ေျပာရမလားေတာ့ မသိ…။ ဖိုးေတ ပလတ္စတစ္ေကာက္ၿပီး သြားသြားသြင္းတဲ့ ဒိုင္ျဖစ္သူက အာမခံေပးတာေၾကာင့္ ဦးမႈံႀကီးရဲ့ ဆိုင္က ေရသန္႔ပုလင္း၊ အခ်ိဳရည္ဘူးနဲ႔ ဘီယာဘူးေတြကို ေခါက္ျပန္ေၾကးနဲ႔ ယူေရာင္းခြင့္ရသည္။ ဦးမႈံႀကီးဆိုင္က ယူလာတာေတြကုိ သူလိုခ်င္တဲ့ ေစ်းအတုိင္း ျပန္သြင္းေပးရသည္။ ဦးမႈံႀကီး လိုခ်င္တဲ့ ေစ်းထက္ ပုိၿပီး ေရာင္းလို႔ရတာကေတာ့ ဖိုးေတရတဲ့ အျမတ္ေပါ့…။

ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ အခ်ိဳရည္ဘူးေတြကေတာ့ ပုံမွန္ေစ်းထက္ ေလးငါးဆယ္ပဲ တင္ေရာင္းေပမယ့္ ဘီယာဘူးကေတာ့ လာ၀ယ္တဲ့လူ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ဖိုးေတရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားက ေစ်းႏႈန္းက အတက္အက်ရိွေလ၏။

***

သႀကၤန္မွာ ဖိုးေတ မွတ္မွတ္ရရ ေရကစားခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ဆိုလို႔ တႏွစ္မွ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မရိွခဲ့ရပါ။ အသက္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ႏို႔ဆီခြက္ အစုတ္ေလး တလုံးနဲ႔အတူ ပလတ္စတစ္ပုံးေလး တပုံးလြယ္ရင္း ကစားခဲ့ရဖူးေသးသည္။ တျခားကေလးေတြကို ေရႁပြတ္ေတြ ဘာေတြလဲ သူ႔အေမက ၀ယ္မေပးႏိုင္ေတာ့ ႏို႔ဆီခြက္နဲ႔ ကစားရတာကိုက အခြင့္အေရး တခုပင္…။

အခုေတာ့ အဲဒီအခြင့္အေရးေလးပင္ ဖိုးေတ မရေတာ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့ အထဲ ၾကာေလေလ ရွာရခက္ခဲေလ ျဖစ္ေနတဲ့ ေငြေၾကာင့္ သၾကၤန္ဆိုတာက ဖိုးေတအတြက္ေတာ့ ေငြပိုရတဲ့ အခ်ိန္လို႔ပဲ နားလည္လာရေတာ့သည္။

***

~~~ ေတာင္ေပၚက ရွမ္းေလး ေလွ်ာ္ထမ္းလို႔ေျပး ~~~ တိုတဲ့ေလွ်ာ္ကတို ~~~ ရွည္တဲ့ေလွ်ာ္ကရွည္ ~~~

ဖိုးေတေရာက္ေနတဲ့ မ႑ပ္ေရွ႔မွာ သႀကၤန္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔အတူ အသံေတြက ဆူညံေန၏။ ေရပက္ခံ ကားေတြက တစီးၿပီး တစီးျဖတ္သြားသလုိ လူေတြကလဲ တေဟးေဟး တဟားဟားျဖင့္ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ လြင့္စင္လာေသာ ေရမႈန္ေတြၾကားမွာေတာ့ `ေရသန္႔ဘူးရမယ္၊ အခ်ိဳရည္ရမယ္၊ ဘီယာရမယ္´ ဆိုတဲ့ ဖိုးေတရဲ့ အသံ တစာစာက လြင့္ပ်ံ႕ေန၏။

`ေဟ့ေကာင္ေလး၊ လာဦး´

`လာၿပီ…၊ လာၿပီ´

ေရပက္ခံ ကားတစီးေပၚကေန လွမ္းေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ဖိုးေတ အျမန္ေျပးသြားရသည္။ မေျပးလို႔လဲ မျဖစ္၊ ဖိုးေတလိုပင္ ဘီယာဘူးလိုက္ေရာင္းေနတဲ့ တျခားေကာင္ေတြက ရိွေသးသည္။

`ဘီယာတဘူးေပးကြာ၊ ဘယ္ေလာက္လဲ´

`၆၀၀´

`အာ…၊ မင္းဟာကလဲ ဆိုင္မွာေတာင္ ၅၀၀ ပါကြ´

`သႀကၤန္ေလ သႀကၤန္၊ အကုိႀကီးက သေဘာေကာင္းပါတယ္´

သႀကၤန္နဲ႔ ေစ်းတက္တာနဲ႔ ဆိုင္တာမဆိုင္တာ ဖိုးေတမသိ၊ သိစရာလဲ မလုိပါ။ ဖိုးေတသိတာက ၀ယ္သူအသံကို နားစြင့္ထား၊ ေခၚသံ တခုခုၾကားတာနဲ႔ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ အျမန္ေျပးဖို႔၊ ၀ယ္သူ အေျခအေနကိုလုိက္ၿပီးေတာ့ ေစ်းေရာင္းတတ္ဖို႔က အဓိက…။

`အေမ့ေခၽြးမ ေပ်ာက္လို႔ရွာ ေတြ႔ၿပီ၊ ေတြ႕ၿပီ သူပဲ သူပဲ´

`ရွာပုံေတာ္ မင္းသားႀကီး မ႑ပ္တကာ ေရာက္ခဲ့ၿပီ…ေဟ့…ေဟ့…ေ၀း´

`ေ၀း…ေဟး…ေဟး´

ဂ်စ္ကားတစီးေပၚမွာ အျပည့္အသိပ္ပါလာတဲ့ လူေတြရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံေတြန႔ဲ အတူ မ႑ပ္ေရွ႔မွာ ေရပက္သံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ဆူညံသြားျပန္သည္။

`ဘီယာက်န္ေသးလားေဟ့ ~~~ ဘီယာက်န္ေသးလားေဟ့´

အတန္ငယ္ မူးေနဟန္တူတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ သီခ်င္းေအာ္ဆုိသံရဲ့ အဆုံးမွာပင္ ဖိုးေတက အဲဒီကားနားကို ေရာက္ေနၿပီ။ `အကို၊ ဘီယာရမယ္´ လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ကားတစီးလုံး ေ၀ါခနဲ ပြဲက်သြားသည္။

`ဘယ္ႏွစ္ဘူး ရိွလဲကြ၊ မင္းဆီမွာ´

`ငါးဘူးေလာက္ ရိွတယ္ အကို´

`ေအး၊ အကုန္ေပးကြာ၊ ေရာ့ပိုက္ဆံ၊ ျပန္မအမ္းနဲ႔´

လက္ထဲကိုေရာက္လာတဲ့ တေထာင္တန္ ေလးရြက္ကိုၾကည့္ၿပီး ဖိုးေတမ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ထဲကေနလဲ `ဒီလိုလူမ်ိဳး မ်ားမ်ားလာပါေစ´ လို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ေသးသည္။ မူးေနတဲ့ လူငယ္ကေတာ့ ဘာမွမသိ၊ ေငြစကၠဴအထပ္လိုက္နဲ႔ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္ၿပီး လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ဘီယာဘူးေတြကုိ တျခားလူေတြကိုလဲ ေပး၊ သူကုိယ္တုိင္လဲ တရွဴးရွဴးႏွင့္ ေမာ့ေသာက္ေနေလသည္။

ညေနေစာင္းလို႔ ေရပက္ခံ မ႑ပ္ေရွ႔မွာ လူေတြ စဲသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးေတလဲ ဦးမႈံႀကီးဆိုင္ကေန ေျခာက္ေခါက္ခန္႔ ယူေရာင္းၿပီးေလၿပီ။ ဦးမႈံႀကီးကို ေနာက္ဆုံး တေခါက္ ေငြသြားအပ္ၿပီး အျပန္မွာေတာ့ ခါးၾကားမွာ ေရလုံေအာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလး တလုံးနဲ႔ က်စ္ေနေအာင္ လိပ္ထားတဲ့ ေငြထုပ္ကေလးကို ဖိုးေတ ထုတ္ေရလိုက္သည္။ ပင္ပန္းရက်ိဳး နပ္လိုက္ပါသည္။ ဖိုးေတ ၃၆၅၀… ျမတ္လိုက္၏။

***

`သႀကၤန္ခါေတာ္ ေရကစားၾကတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ~~~ ေလာင္းကာပက္ကာ ေမာင္ရင္းႏွမပမာ ၾကည္လင္စြာ ~~~ အုိ ~~~ ေရကစားမွာ ေရကစားမွာ ~~~´

ညအခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရး မ႑ပ္တခုမွ သႀကၤန္ေတးသံက ပ်ံ႔လြင့္ေနျပန္သည္။ မ႑ပ္ရဲ့ ဟိုဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက လမ္းေပၚမွာေတာ့ ဖိုးေတတေယာက္ လက္ထဲက ေငြေတြကို ခပ္တင္းတင္း ကုိင္ထားၿပီး သူ သိပ္ႀကိဳက္ေပမဲ့ မစားရတာ ၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဆိုင္ကုိ ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလး လွမ္းေနေလ၏။

သြားရင္းနဲ႔ `အျပန္က်ရင္ေတာ့ အေမ့ဖို႔လဲ တထုပ္၀ယ္သြားမွပဲ´ လို႔ ေတြးေနလိုက္ေသးသည္။ ေၾသာ္၊…ေမ့လို႔။ အေမ့ေယာက္်ား ပေထြးအတြက္လဲ အရက္ျဖဴတထုပ္ေလာက္ေတာ့ ဆြဲသြားေပးမွ…။

သၾကၤန္ေတးသံေတြကေတာ့ လမ္းမထက္တြင္ ျမဴးပ်ံ႔ေနဆဲပင္…။

ကလိုေစးထူး